Wednesday, December 22, 2021

နေ့စဉ်ဘဝတွေထဲမှာ...


ကျွန်မက အငြိမ်မနေတတ်သူပီပီ တခုမဟုတ် တခု ရှာကြံလုပ်နေတတ်တယ်။ အလုပ် လုပ္တယ္ဆိုတာ ရှင်သန်ဖို့အတွက်ဟုတ်လား...၊ 
ကျွန်မ ရှင်သန်ဖို့ လိုအပ်တယ်။ 
စာရေးစာဖတ်တာအပြင် Special needsကလေးလေးတွေကို ကြည့်ပေးတယ်။ paper quilling လုပ်ဖြစ်တယ်။ Kalimbaတီးတယ်။ Polymer clay earringလေးတွေ လုပ်ဖြစ်တယ်။ ပန်းချီကတော့ မရေးဖြစ်တာ ကြာပြီ။ 
နောက်လာမယ့်နှစ် ၂၀၂၂အတွက် ကျွန်မလုပ်ချင်တာက ပေါင်မုန့်ဖုတ်တတ်ချင်တာပဲ။ ပေါင်မုန့်သင်တန်းက အခြေခံအတန်းမှာ လူပြည့်သွားပြီဆိုတာနဲ့ ကိတ်မုန့်တက်မယ်ကွာဆိုပြီး တက်ဖြစ်သွားတယ်။ ကိုယ်လုပ်ချင်တာလုပ်နေရမှ နေသာထိုင်သာရှိတဲ့ကျွန်မအတွက် လုပ်နေတာတွေက ဖြစ်ချင်လို့မဟုတ်ဘူး။
တချို့က စာရေးဆရာဖြစ်ချင်လို့ စာရေးတယ်
ပန်းချီဆရာဖြစ်ချင်လို့ ပန်းချီရေးတယ်
စီးပွားရေးလုပ်ချင်လို့ ရောင်းကုန်လေးတွေလုပ်ကြတယ်
မုန့်ဆိုင်ပိုင်ရှင်ဖြစ်ချင်လို့ မုန့်လုပ်သင်တန်းတက်တယ်။
ကျွန်မက ဘာမွ မဖြစ်ချင်ဘူး။
ကျွန်မ လုပ်ချင်လို့ကို လုပ္တာ လုပ်ချင်တာလုပ်နေရရင် စိတ်ချမ်းသာလို့...။
ကျွန်မက ဘဝကို အဲသလို အေးအေးလူလူပဲ ဖြတ်သန်းချင်တာ။ ဖြစ်ဖို့ လုပ်နေတာမျိုး မလုပ္လိုဘူး။ ဒါပေမယ့် လုပ်ဖြစ်သမျှကိုတော့ မညံ့ချင်ဘူး၊ အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် အားထုတ်ပြီးလုပ်တတ်တယ်။ ဒီနေရာမှာ အကောင်းဆုံးဆိုတာက ကိုယ့်လစ်မစ်နဲ့ကိုယ် အကောင်းဆုံးဖြစ်တာကို ပြောချင်တာ။ ကိုယ့်benchmarkနဲ့ ကိုယ်ပေါ့။ ဘဝမွာ ဘယ်တုန်းကမှ သူများနဲ့မယှဉ်တတ်ခဲ့တာ ကိုယ့်မိဘကျေးဇူးပဲ။ ဒါကြောင့်လည်း ကိုယ်တွင်းကိုယ်ပ အေးချမ်းအောင်နေတတ်ခဲ့တာပဲ။ 
ဘဝမွာ ဘာမှမဖြစ်ချင်ခဲ့တော့ ခုဆိုရင် ဘဝရည်မှန်းချက်ပြည့်တယ်တောင် ပြောလို့ရတယ်။
ဘဝအဓိပ္ပါယ်ဟာ ကိုယ့်ဖွင့်ဆိုမှုနဲ့ကိုယ်ပဲ ကောင်းပါတယ်...







ပုံတွေကတော့ ကိုယ့်ပထမဆုံးလက်ရာ ကိတ်မုန့်တွေပါ။ Marble cakeနဲ့ Pandan cakeတွေပေါ့...
လုပ်ချင်တာလုပ်နေရတဲ့အချိန်မှာ ကမ္ဘာကြီးတခုလုံးကို ကိုယ်တယောက်ထဲပိုင်တယ်ဆိုတဲ့ခံစားချက်မျိုး...

ခကအ

Saturday, December 18, 2021

ရှင်သန်ခြင်းဝဲသြဂ

 ကျွန်မက ငိုချင်လာရင်တောင် ပြုံးထားချင်တာ

နာကျင်လာရင်တောင် အဲဒီနာကျင်မှုကို မျက်နှာပေါ် မတင်ချင်တာ

ကျွန်မက ကျွန်မအတွက် ရှင်သန်နေရတာပါလို့ပဲ ထားလိုက်စေချင်တာ

လူတိုင်းဟာ ကိုယ့်ဘဝနဲ့ကိုယ် အလှပဆုံး လဲကျခဲ့ရင်တောင် သာသာလေးပဲ လဲကျချင်ခဲ့တာ။

ဒါတွေအားလုံးဟာ ဘယ်သူ့အတွက်မှမဟုတ်ဘဲ ကျွန်မအတွက်ကျွန်မ လုပ်ခဲ့တာ။ ကျွန်မရဲ့ခေါင်းမာမှုက ကျွန်မကို နာကျင်စေခဲ့တာ...

ဒါဟာ အတ္တဆိုလည်း အတ္တလို့ပဲထားလိုက်ပေါ့။

ဒဏ်ရာတွေထဲမှာ နာကျင်မှုတခုထဲရှိတာမှ မဟုတ္တာ...၊ ကျွန်မအတ္တ ကျွန်မမာနလည်း ရာခိုင်နှုန်းအတော်များများ ပါပါတယ်၊ ကျွန်မလိုမိန်းမကိုများ...ဆိုတာမျိုးပေါ့။ 

ခုချိန်မှာတော့ အခွံသက်သက်နဲ့တူတဲ့ဘဝကို ကျွန်မက သရော်တော်တော် ပြန်ကြည့်တတ်ပြီ။ 

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ ချစ်ခြင်းနှင့်ဆက်စပ်ခဲ့သော အပိုင်းအစတွေထဲမှာ မိုက်မဲမှုတွေ တဇွတ်ထိုးတွေ ပါဝင်သလို အကန်းတယောက်လို မျက်စိစုံမှိတ်ထားမှုတွေ...၊ ရယ်မြူးစရာပါပဲ။ 

ပြန်မလျှောက်ဖြစ်တော့မယ့်လမ်းတွေပေါ်က ထင်ကျန်ခြေရာတွေထဲ ကျွန်မ ရှိမနေတော့တာ၊ 

ဒါကပဲ ခုချိန်မှာ ကျွန်မဘဝအတွက် ကျွန်မရှင်သန်နေတာဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ပြည့်ဝစေတော့တာ။


ခကအ

Tuesday, December 14, 2021

Handmade

 စိတ်တွေကို ချည်တိုင်တခုမှာ ချည်ထားတဲ့သဘောပါပဲ။ ခုတေလာ လုပ်ဖြစ်တဲ့handmadeလေးတွေ...




Air dry clayရော oven bake clayရော ၂မျိုးလုံး လုပ်ကြည့်ဖြစ်နေတယ်...

ကိုယ့်ဝါသနာကိုက အသေးစိပ်လုပ်ရတာတွေကို ကြိုက်တဲ့သဘောရှိပုံရတယ်...

မရောင်းဘူး ဝတ်ချင်တယ်ကြိုက်တယ်ဆို လက်ဆောင်ပေးပစ်လိုက်တာပဲ...


ကိုယ့်ပုံကတော့ မမြင်တာကြာပြီဆိုတဲ့သူအတွက်...။ နေကောင်းတယ်လည်း မဟုတ္ဘူး၊  ဒီလိုပဲ သွားစရာပေါ်လာရင် သွားရပြုရတာပါပဲ။ ရှောင်မရတဲ့ပွဲဆို တက်လိုက်ရတာပဲပေါ့။ 


ခကအ

HandmadeByAuntyChit~




Saturday, December 11, 2021

သံသရာ၏တခြားမျက်နှာစာ

 နာကျင်လိုက်တာ


ကျွန်မဟာ ကျောက်ဆောင်အစွန်းမှာ ရပ်နေသူလိုပဲ

ကျွန်မရှေ့မှာ လွင့်နေတဲ့ချောက်ကမ်းပါး ရှိတယ်။ အောက်ခြေကို မမြင်ရနိူင်အောင် မတ်စောက်တဲ့ ကမ်းပါးပေါ့။ အချိန်မရွေးပဲ၊ နည်းနည်းကလေးမှ မလှှုပ်ရှားရဲလောက်အောင် သိပ်ကိုနီးကပ်နေတဲ့ ခံစားမှှုမျိုး။ တချက်လောက် သတိလွတ်သွားရင်ကို ပြီးပြီ။


ခန္ဓာကိုယ်ထဲ စိတ်ကို စိုက်ထားကြည့်တဲ့အခါ တခုပြီးတခု ပြီးဆုံးနေတာမျိုး၊ ကုန်ဆုံးသွားနေတာမျိုး၊ တနေရာရာကို ဦးတည်သွားနေကြတာမျိုး၊ ဘာကိုမှ တားထားလို့ မရနိူင်တာတွေပဲ တွေ့နေရတယ်။ အထည်သက်သက်ခန္ဓာကိုယ်ကို ဘေးကနေ စောင့်ကြည့်နေသလိုမျိုး၊ ဝမ်းနည်းစရာကောင်းတယ်။ တခါတေလ ကြည့်နေရင်းက ကျွန်မ ငိုချင်လာတယ်။ ကျွန်မ ဘယ်မှာလဲ၊ 

ကိုယ်သာနာစေ၊ စိတ်မနာစေနဲ့တဲ့

ဘုရားဟောတရားကြောင့်သာ နာနေတဲ့ကိုယ်ကို လက်ပိုက်ကြည့်နေနိူင်တာ။

စိတ်လည်း ဒီထက်ပိုနာစရာ အကြောင်းမှ မရှိတော့ဘဲလေ။

ဘာကိုမှ မခံစားတတ်တော့တာလည်း မဟုတ်ဘူး၊ ခံစားတယ်၊ သိတယ်၊ ပြီးတော့ လျှောကနဲ ပြုတ်ကျသလို ဘာမွ တင်မကျန်ရစ်ဘူး။ တကယ့်ကို ဗလာ။ တခါတေလ ကြောက်မိတယ်။ မဟုတ်သေးဘူး၊ ဝမ်းနည်းတာလို့ ဆိုရမလားပဲ။ ဘာကို ဝမ်းနည်းလို့ ဝမ်းနည်းမှန်းတော့ မသိပြန်ဘူး။ ဟာနေတယ်။

တနေ့ ကျွန်မ မရှိတော့တဲ့အခါ.။

အရာအားလုံးဟာ ပုံမှန်လည်ပတ်မြဲ ရှိနေမှာ၊ 

ကျွန်မ ရေးနေတဲ့ Blog

ကျွန်မမှာ ရွိတဲ့ Page သုံးခု

ကျွန်မရေးခဲ့တဲ့ စာအုပ်တွေ၊ ကျွန်မလက်ရာ ပန်းချီကားလေးတွေ။

ခဏတဖြုတ်တော့ ဝင်လာလည်ပတ်ကြည့်ရှုသူတွေ ရှိချင်ရှိမှာပေါ့၊ အတန်ကြာတော့လည်း ကျွန်မနာမည်တောင်မှ သတိရမယ့်သူ ခပ်ရှားရှားဖြစ်မယ်။

သဘာဝပဲဟုတ်လား၊ 

ကျွန်မကတော့ မွေးဖွားခြင်း သေဆုံးခြင်းတွေနဲ့ လည်ပတ်နေရတဲ့ အသစ်တဖန်ဖြစ်ရခြင်းမျိုး မရလိုတော့ဘူး။ ဘဝအသစ် ဝေဒနာအသစ် နာကျင်မှှုအသစ် ဒါမှမဟုတ် ပျော်ရွှင်မှှုအသစ်လား၊ ဘာဆိုဘာမှ မရလိုဘူး။ 


သံသရာမွာ ကျွန်မနဲ့ ထပ်မဆုံဖြစ်တော့ရင် သတိရမနေပါနဲ့လို့ ပြောချင်တယ်။ ချမ်းသာအောင်သာ နေပါ။ ကိုယ်ရော စိတ်ရော ချမ်းသာဖို့သာ တွေးပါ။ အေးတဲ့အခါ နွေးနွေးထွေးထွေးနေပါ၊ ကော်ဖီပူပူ သောက်ပါ၊ အဲသလို မှာခဲ့ချင်သားပဲ။

မပျော်ရွှင်ခြင်းတွေထဲ နစ်နေရတာမျိုးကိုက ဘဝပဲလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလှည့်စားပြီး နေလာခဲ့တာ။ တကယ်တမ်းကျတော့ ဘဝမွာ ပျော်ရွှင်မှှုထက် အရေးကြီးတာတွေ အများကြီးရှိနေတာပဲ ဟုတ္လား။ လွမ်းဆွတ်မှှုတွေကလည်း ဘဝမွာ အရသာရှိရှိလိုအပ်တာပဲ။ 


ဒါတွေအားလုံးဟာ မြစ်ရေစီးသလို ကိုယ့်မျက်စိရှေ့မှာတင် စီးဆင်းသွားတဲ့အချိန်မှာ တကယ့်ဘဝကြီးက ဘွားကနဲပေါ်လာတာမျိုး။ တကယ့်ဘဝဆိုတာကို သိလိုက်ချိန်မှာ ဖျတ်ကနဲတဖန် ပျောက်ပြလိုက်တော့ မမြဲတဲ့ခဏငယ်တွေထဲ လက်ဆုပ်လက်ကိုင် ဘာမွ မယ်မယ်ရရမရှိလိုက်တဲ့အသိနဲ့ နေရာမှာတင် ရပ်နေမိတော့တာ။ တကယ်ကို မလှှုပ်ရဲဘူး။ 

ကျွန်မက ချောက်ကမ်းပါးအစွန်းတနေရာမှာမျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်လျက်၊ 

တဲတဲကေလး


ခကအ

Monday, November 22, 2021

ခ္စၼိတဲ့အခါ

 

ခ္စၼိတဲ့အခါ

တခါမြ ေသခ်ာမေတြးမိဘဲကို။

ဒီအတိုင္းေနေနတဲ့သူတေယာက္ရဲ႕ ဘဝႀကီးဟာ ကေျဗာင္းကျဗန္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီး အလိုလို အင္အားခ်ိနဲ႕လာတာမ်ိဳး၊


ရယ္ရတယ္၊ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ခ်စ္ျခင္းတရားတြင္မဟုတ္၊ အရာရာ ဘာမဆို စေတာင္မစေသးခင္ ၿပီးဆုံးသြားတတ္တဲ့ အပ်က္ဘက္ကို ဦးတည္သြားတတ္တာကို မသိတာလည္း မဟုတ္ပါဘဲ။

ခ်စ္ျခင္းတရား၊ လြမ္းဆြတ္ျခင္း၊ စြဲလန္းျခင္း ဒါေတြအားလုံးဟာ အက်င့္ေတြပါပဲ။ က်င့္စဥ္ေတြလို ႀကိမ္ေရမ်ားလာေတာ့ မ်ဖေစၼန အရိုးစြဲသြားရတာ။

ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ

ေတာင္တန္းႀကီးေတြလိုေပါ့၊ အေဝးကေနၾကည့္ရင္ အုံ႕ဆိုင္းညို႔မွိုင္းလို႔ တိုးဝင္ပစ္လိုက္ခ်င္စရာ၊ တကယ္တမ္း အနီးအနားေရာက္မွ ေအးစိမ့္ခက္မာတဲ့အျဖစ္ကို သိရတာ။ ပိုတိုးၾကည့္ေလ၊ ၾကမ္းတမ္းမာေၾကာမွန္းသိေလ။ ေအဝးေကန တစိမ့္စိမ့္ေငးရတဲ့အရသာက ပိုမက္ေမာခ်င္စရာေကာင္းတယ္။

ရထားစီး ခရီးသြားဖူးတယ္ဟုတ္လား။

ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ ရထားစီးခရီးသြားသလိုပါပဲ

ျပတင္းေပါက္ကေန တရိပ္ရိပ္က်န္ခဲ့တဲ့ သိပ္လွတဲ့ျမင္ကြင္းေတြကို ဖ္တၠနဲ ဖ္တၠနဲ ထိုင္ၾကည့္ဖို႔သာပဲ ေကာင္းတယ္။ ၾကည္ႏူးပါ၊ ေက်နပ္ပါ၊ ခံစားေငးေမာပါ။ ၿပီးရင္ ရပ္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ရႈခင္းေတြကို အထူးတလည္ သတိေရနစရာ မလိုဘူး။ ခ်န္ထားခဲ့႐ုံ။ 

တခါေတလ အာ႐ုံေတြကို ျပန္ေခၚလိုက္တဲ့အခါ မ်က္ဝန္းထဲ ျပန္ေက်ာ့လာတတ္တဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးအျဖစ္ပဲ ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ သေဘာထားဖို႔ေကာင္းတယ္။ 

ခ္စၼိတဲ့အခါ လႊတ္ခ်ထားတတ္ခဲ့ဖို႔ လိုတယ္၊ အနည္းဆုံးေတာ့ နာနာက်င္က်င္ ဆုတ္ကိုင္မထားမိေစဖို႔ သင္ယူဖို႔ရာ လိုအပ္တယ္။

ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ ကိုယ္နဲ႕အတူ ထာဝရရွိေနမွာလို႔ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးမ်ိဳး မေတြးမိဖို႔ လိုအပ္တယ္။

ကြၽန္မဟာ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႕ပတ္သက္လာရင္ အင္မတန္ လူပါးဝလြန္းခဲ့ၿပီ။

ရထားစီး ခရီးသြားရင္း လမ္းေဘးဝဲယာက ရႈခင္းေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ က်န္ရစ္ခဲ့တာကို မလြမ္းတတ္ေတာ့ဘူး၊ ျပတင္းေပါက္ကေန ၿပဳံးရင္းၾကည့္တတ္ပါၿပီ.၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ လွပဆြဲေဆာင္တဲ့ ရႈခင္းမ်ိဳးျဖစ္ေနပါေစေပါ့။ တခါေတလ ရႈခင္းေတြကို ေက်ာခိုင္းၿပီး စာတအုပ္ဖတ္ရင္း လိုက္ပါသြားတတ္တာကလည္း ေကာင္းသားပဲဟုတ္လား။ ဘဝဟာ အဲသေလာက္ စြဲလန္းဖို႔မွ မထိုက္တန္တာ




CKA

Friday, November 12, 2021

ချစ်ခြင်းတရားနှင့် ဆက်စပ်အပိုင်းအစများ

 


(၁)

အဝတ်အစားအသစ်ဝယ်တိုင်း တချို့အဝတ်အစားတွေရဲ့အတွင်းသားထဲမှာ ချိတ်တွယ်ပေးလိုက်တဲ့ ကြယ်သီးအပိုလေးတွေကို တခုတ်တရသိမ်းတတ်တဲ့အကျင့်၊ ကျွန်မမှာရှိတယ်။


တချို့ဆို ကြယ်သီးအကြီးတလုံးအပြင် ကော်လာအတွက်လည်း အသေးတလုံးပါ ထည့်ပေးလိုက်  တတ်သေးတယ်။

အဲဒီကြယ်သီးတွေကို ထည့်ပေးလိုက်တဲ့ပလပ်စတစ်အိတ်အသေးလေးထဲကနေ ထုတ်ပြီး အဖုံးပါတဲ့ ဆလင်ဒါပုံဖန်ပုလင်းထဲထည့် သိမ်းထားတတ်တာ၊ အဲဒီဆလင်ဒါပုံဖန်ပုလင်းထဲမှာ အရွယ်စုံ အရောင်စုံကြယ်သီးကလေးတွေနဲ့၊  အပြင်ကနေ ပုလင်းကို လှုပ်ကြည့်ရတာကို ကျွန်မကြိုက်တယ်။


(၂)

တနေ့က အဲဒီဆလင်ဒါပုံဖန်ပုလင်းကိုဖွင့်ပြီး ကြယ်သီးတလုံး လိုက်ရှာရတယ်။ ရိုးရိုးအကြည်ရောင်ကြယ်သီးကလေးတလုံးပါပဲ။ ကျွန်မ အကျႌကြယ်သီးတလုံးပြုတ်သွားတာကို ပြန်ချုပ်ဖို့ပေါ့။


ဖန်ပုလင်းကိုမှောက်ချလိုက်တော့ တချို့ကြယ်သီးလေးတွေက ကြမ်းပြင်ပေါ်ကိုအပြားလိုက်ကျရမယ့်အစား ဒေါင်လိုက်ကျပြီး အနီးတဝိုက် နှစ်လိမ့်သုံးလိမ့် လည်ကျလာတယ်။  မျက်စိရှေ့ရောက်လာတဲ့ကြယ်သီးကလေးတလုံးကိုတော့ ကျွန်မညာလက်ဖဝါးက အုပ်ကိုင်မိလျက်သား ဖြစ်သွားတယ်။ ကြယ်သီးကလေးကို ကောက်ယူပြီး

ဘယ်ဘက်လက်ဖဝါးပေါ် ဖွဖွကလေးတင်ထားလိုက်မိတယ်။ 

အရင်ကတော့ အဲဒီကြယ်သီးကလေးကို လက်စွပ်ထည့်တဲ့ အနီရောင်ကတ္တီပါဘူးကလေးထဲမှာ သပ်သပ်ထည့်သိမ်းထားတာ။ ဘူးကေလးက အသည်းပုံ ပုံစံကလေး။ ဘူးထဲကနေထုတ်ပြီး တခြားကြယ်သီးတွေနဲ့အတူ ဆလင်ဒါပုံဖန်ပုလင်းထဲ ရောထည့်ထားပစ်လိုက်တာ၊ အဲ့နောက်ပိုင်း ကျွန်မ ခဏခဏ မငိုဖြစ်တော့ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့ ဖန်ပုလင်းထဲမှာ တခြားကြယ်သီးတွေနဲ့အတူ ရောထည့်သိမ်းပစ်ခဲ့မိမှန်းလည်း ကျွန်မ မမှတ်မိတော့ပါဘူး။


(၃)

မှတ်ဉာဏ်တွေဟာ ဘယ်လောက်ပဲ ဟိုးအနက်ကြီးထဲသိမ်းဆည်းသော့ခတ်ထားထား၊ ဆက်စပ်တိုက်ဆိုင်လာတဲ့အခါ နှလုံးသားကို လေပြည်ကလေးဖြတ်ပြေးသလို သိမ့်ကနဲလှိုက်ကနဲ နွေးထွေးသွားတတ်တာမျိုး...။

ဘယ်ဘက်လက်ဖဝါးပေါ်တင်ထားတဲ့ ကြယ်သီးကလေးကို တင်းတင်းဆုတ်ထားမိရင်းက အတွေးစဉ်တန်းတွေဟာ ကျွန်မမျက်ဝန်းထဲ ထင်ထင်ရှားရှားကြီး တိုးဝင်လာခဲ့တယ်။

ချစ်ခြင်းတရားကို မယုံကြည်သူလို့ ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ ဘယ်လောက်ပဲဆိုဆို ကြယ်သီးကလေးနဲ့ပတ်သက်နေတဲ့ချစ်ခြင်းတရားတခု ရှိခဲ့ဖူးတာကိုတော့ ဝန္ခံရမွာပါပဲ။ 


ပိုင်ရှင်တောင်မှ မသိခဲ့ဘူး ထင်ပါရဲ့...။


ကျွန်မတို့အိမ်ပြန်ကာနီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျနေတဲ့ ကြယ်သီးကလေးကို ကောက်ယူပြီး ပိုက်ဆံအိတ်ထဲထည့်သိမ်းမိခဲ့ပါတယ်။ သေချာအောင်လို့ သူ့ရှပ်အကျႌအိပ်ကပ်ကို ကြည့်လိုက်သေးတယ်။ ကြယ်သီးပြုတ်သွားတဲ့ အပ်ချည်စတန်းလန်းနဲ့ သူ့ရှပ်အကျႌအိတ်ကပ်ကလေးကို တွေ့မှ ပိုသေချာသွားကာ ဟင့်အင်း ပြန်မပေးချင်ပါဘူးလို့ ညစ်ပြုံး ပြုံးမိသေးတာ၊ 

သူ့ကိုယ်စား သူ့ကြယ်သီးကလေးကို တသက္စာ မြတ်မြတ်နိူးနိူးသိမ်းတော့မှာမို့လေ...။ သူနဲ့ပတ်သက်ရင် သူ့ကြယ်သီးကလေးကအစ ကျွန်မ ရူးသွပ်ခုံမင်ခဲ့ရတာ...၊ 

ကြယ်သီးပိုင်ရှင်ကလေး သိနိူင်မယ် မထင်ပါ...။


(၄)

တနေ့ သူနဲ့တွေ့ဖြစ်ကြဦးမှာလား...

ကျွန်မ မေသခ်ာပါ။

တကယ်လို့များ ကျွန်မတို့ ပြန်တွေ့ကြတဲ့အခါ...

ရှင့်ရှပ်အကျႌက ကြယ်သီးကလေး တလုံးတလေများ မပျောက်ဖူးဘူးလားလို့ မေးကြည့်ချင်ပါရဲ့...


CKA


Monday, November 1, 2021

Untitled - 6

ကိုယ္ဟာ ဝတ္တာ စားတာ ေနတာထိုင္တာ ကိန္းႀကီးခန္းႀကီး မေနတတ္ဘူး။ စိတ္ထဲရွိသလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနတတ္တယ္။ ေျပာစရာရွိရင္လည္း တဲ့တိုး ေျပာခ်လိုက္တတ္တယ္။ မ်က္ႏွာပ်က္ရေပါင္းမ်ားလာေတာ့ နည္းနည္းေလး ဆင္ျခင္တတ္လာတယ္။ မေျပာခင္ သူ႔ဘက္က အရင္စဥ္းစားၾကည့္ေပးတတ္လာတယ္။ အဲ့ေနာက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ေပါ့ပါးတယ္လို့လည္း မခံစားေရတာ့ဘူး။ သိမ္းထားတတ္လာေတာ့ ေလးလာတဲ့သေဘာေနမွာေပါ့။ 

ဝတ္တာစားတာနဲ႔ပတ္သက္လို့ ရင္ထဲ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေလး ရွိတယ္။

ကိုယ့္ကို ခ်စ္ခင္ေနတဲံ ညီမတေယာက္က ဝတ္စုံ တစုံခ်ဳပ္ေပးဖူးတယ္။ ျမန္မာဝတ္စုံေလးေပါ့။ သူက ကိုယ့္ကိုယ္လုံးနဲ႔ တိုင္းၿပီး ကြက္တိခ်ဳပ္ေပးတာ။ ကိုယ္ ျမန္မာျပည္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အိမ္ကိုေခၚၿပီး ေသခ်ာဝတ္ၾကည့္၊ လိုတာျပင္ေပးၿပီး ခ်က္ခ်င္း ခုပဲ ဝတ္သြားလိုက္ေတာ့ လွတယ္ ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္လည္း ကိုယ္ဝတ္သြားတဲ့ အဝတ္အစားေလး ေခါက္သိမ္းၿပီး သူခ်ဳပ္ေပးတာေလး ဝတ္ခဲ့လိုက္တယ္။ ခ်ဳပ္ေပးရတဲ့သူကေလး ေက်နပ္ပါေစေတာ့ေပါ့။

သူ႔ဆီကေန ေနာက္တဝိုင္း ခ်ိန္းထားတဲ့ ေန႔လယ္စာကို သြားရတယ္။ 


အဲဒီမွာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုယ္တို့ေဘးကဝိုင္းက မိတ္ေဆြေတြျဖစ္ေနတယ္။ စာေရးသူေတြလည္း ပါတယ္။ ထုတ္ေဝသူလည္းပါတယ္။ ကိုယ္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ စာေရးဆရာမႀကီးတေယာက္လည္း ပါတယ္။ ကိုယ္ရင္းႏွီးေနတဲ့ စာေရးသူ ထုတ္ေဝသူအမေတြကို ႏွွုတ္ဆက္ရင္း အဲဒီစာေရးဆရာမႀကီးကိုပါ ႏွွုတ္ဆက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာမႀကီးက ကိုယ့္ကို တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ျပဳံးလိုက္သလိုလိုရယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ ကိုယ့္ကို မႏွစ္သက္သလိုမ်က္ႏွာဟန္ရွိတာ ကိုယၠ မ်က္ႏွာဖတ္တတ္သူပီပီ ခ်က္ခ်င္းပဲ သိလိုက္ပါတယ္။ အဝတ္အစားကို ကိုယ္လုံးနဲ႔ကြက္တိဝတ္ၿပီး အလုံးအထည္ျပခ်င္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးရယ္လို့ သူ ထင္သြားပုံပါပဲ။ ကိုယၠ အဲ့တုန္းက ျပည့္ျပည့္ေလးလည္း ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ျမန္မာဝတ္စုံဆိုတာကလည္း ဖစ္တင္ခ်ဳပ္ဝတ္ရင္၊ ရင္ေတြ တင္ေတြက အရွိအတိုင္း ထြက္လာတာမ်ိဳးကိုး။ သူ႔မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္ ကိုယ္ နည္းနည္းေတာ့ ရွက္အန္းအန္းျဖစ္သြားတယ္။

 

ကိုယ့္ကို ခုမွသိသူဆိုေတာ့လည္း ထင္မွာေပါ့ေလလို့ ေျဖေတြးလိုက္ပါတယ္။ 

ကိုယ္ဟာ ရင္ေတြတင္ေတြ ဘယ္တုန္းကမွ အတင္းထုတ္ျပတတ္သူ မဟုတ္မွန္း ကိုယ္နဲ႔ေပါင္းဖူးသူေတြ သိေလာက္ၾကမွာပါ။ 

လူေတြကို အေပၚယံအဝတ္အစားေလာက္ၾကည့္ၿပီး အကဲျဖတ္တတ္တယ္ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ၾကဳံဖူးခဲ့ရတာပါပဲ။ တခ်ိဳ့လည္း ကိုယ့္ကိုၾကည့္ၿပီး အင္မတန္ လူရည္လည္တယ္၊ ေဟာ့တယ္ ထင္တတ္ၾကတယ္။ ေပါင္းၾကည့္မွသာ ငတုံးမွန္း သိသြားၾကတာ။

ငယ္တုန္းကေတာ့ လည္ပင္းအဟိုက္ကေလးေတြ ဝတၹဴးပါရဲ့၊ ေဖာ္ခ်င္လို့ ျပခ်င္လို့ဆိုတာထက္ လည္ပင္းအဟိုက္ကေလးဝတ္ရင္ ပခုံးညႇပ္ရိုးကေလးေတြ ေပၚလာတာ လြလို့ ႀကိဳက္တာ၊ ဒါေၾကာင့္ ဝတ္ျဖစ္တာပဲ။ ရင္သားေဖာ္ခ်င္လို့ ဘာညာ အဲလို မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ လွတယ္ထင္လို့ ႀကိဳက္လို့ ဝတ္ခဲ့တာ။ 

ထားပါေတာ့ေလ၊

ေျပာခ်င္တာက ကိုယၱိဳ့ လူမွွုအဖြဲ႕အစည္းဟာ အေပၚယံအကာကို လၽွပ္ၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ လိုရာဆြဲေတြးတတ္ၾကေတာ့တာပဲ၊ အဲတာ သိပ္ခက္တာ။ ၿပီးေတာ့ သူတို့လက္ကိုင္ထားတဲ့ မူေတြ စံႏွွုန္းေတြ ေပတံေတြနဲ႔ တိုင္းၾကေတာ့တာပဲ။

သူ႔ေနရာမွာ ငါသာဆိုရင္ ဆိုတာမ်ိဳး ေတြးမိတတ္ၾကတယ္ဟုတ္လား။

တကယ္တမ္း သူက သူ၊ ငါက ငါ

အခ်ိန္ေတြသိပ္အားေနရင္ ကိုယ့္တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းပဲ ေတြးေန လုပ္ေနေစခ်င္တာပါပဲ။ တဖက္သားအေပၚ စိတ္ဝင္စားမွွုကေလး နည္းနည္းေတာ့ ေလၽွာ့ၾကသင့္တယ္လို့ ထင္တယ္။ 

တကယ္ေတာ့ လူ႔ေလာကႀကီးဟာ ဘာမွမဟုတ္တာေတြနဲ႔ ရွုပ္ေထြးေအာင္လုပ္ေနၾကတဲ့ ေနရာႀကီးပဲလို့ စိတ္ထဲ ေတြးမိတယ္။ 

ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းေတြ အပါအဝင္ေပါ့၊ တကယ္ေတာ့ ဘာမြကို မဟုတ္လွဘူးဘဲ

Thursday, October 21, 2021

သိစေချင်သည်...

 


သူကေတာ့ ကျွန်မကို မကြာခဏဆိုတာလို သတိပေးပါရဲ့


ကျွန်မက အးနာတတ်လို့၊ သဘောကောင်းလို့၊ ယုံလွယ်လို့ စသည်ဖြင့်။


သတိထားဖို့၊ လူကြည့်ပေါင်းဖို့ ပြောတတ်ပါတယ်။

ကျွန်မကလည်း အင်းပါ ပြောပြီး ထူးမ်ခားနား။

တချို့ တခြားသူတွေကို ရောရောနှောနှော ကဲကဲလှုပ်လှုပ် ချစ်ပြတယ်။ သူတို့ချင်း ဆက်ဆံရေးတွေ ချိုနေကြတယ်။ တကယ်တမ်း သူတို့ အကူအညီလိုတဲ့အခါကျ ကျွန်မကို သတိရတယ်။ ကျွန်မကို ပြုံးပြ၊ ကျွန်မဆီ လာကြတယ်။ 

တချို့ ကျွန်မဆီက၊ ကျွန်မရဲ့ကိုယ် စိတ် နှလုံး သုံးပါးစလုံးထံက ရသ မျှ ကဲ့ယူကြတယ်။ 

သူတို့ဆီကတော့ ဘာပြန်ရသလဲ ကျွန်မ မသေချာ၊ ချိတ်ဆက်နွေးထွေးမှှုကို ကျွန်မ မခံစားရ။ အနည်းဆုံး တုံ့လှည်မေတ္တာလိုမျိုးမျှော်လင့်မိလည်း...၊ ဒါပေမယ့် အပေါ်ယံကိုတော့ ကျွန်မ မလိုချင်။


တချို့က ပြောကြတယ်။ ကုန်းမြေမာလို ရပ်တည်ပေးဖို့မလိုတဲ့သူတွေအကြောင်းပေါ့။

မြေပျော့ပျော့တွေချည်း ရှိတဲ့နေရာမှာ ကုန်းမြေမာလေးတခု ခဲရာခဲဆစ်တွေ့တဲ့အခါ အဲဒီကုန်းမြေမာကလေးပေါ် အပြေးနင်းတက်လို့ လျှောက်လှမ်းသွားတတ်ကြသတဲ့။ လိုရာရောက်တဲ့အခါ ကုန်းမြေမာကို မေ့လျော့လို့ပေါ့။

ကုန်းမြေမာလို မဖြစ်စေနဲ့တဲ့ ကျွန်မကို သတိပေးဖူးတယ်။

တည့်တည့်ပြောရရင် အမြဲတမ်း အနင်းခံ အေက်ာခံ အဖြစ်မခံနဲ့ပေါ့၊ အဲသလို ပြောချင်တာ။ 

ကျွန်မကတော့ သူတော်စင်လည်း မဟုတ်၊ စိတ်နှလုံးကောင်းလှလွန်းသူလည်း မဟုတ်ပါဘဲ။

ဒါပေမယ့် ကုန်းမြေမာပေါ် နင်းဖြတ်သွားသူကသာ သူ့စေတနာ၊ သူ့အကျိုးပေးနဲ့သူ မဟုတ်လား။ ကျွန်မဘက်က ငါခံလိုက်ရတယ်လို့ မတွေးမချင်း ကျွန်မ အဆင်ပြေပါတယ်။ 

ဒီလိုပါပဲ

ဘဝကြီးကို အကောင်းမမြင်တတ်တော့တာမျိုး မဟုတ်ပေမယ့် အဆိုးဘက်ချည်း မတွေးမိစေဖို့တော့ ကြိုးစားရတယ်။ သံသရာခရီးက လွတ်မြောက်ချင်တာဆိုလည်းပဲ အခုပဲ အထုပ်ပြင် နိဗ္ဗာန်လိုက်ခဲ့ဆိုရင် ကျွန်မဖြင့် မလိုက်နိူင်သေးလောက်ဘူး ထင်ရဲ့။

ပန်းချီကားတွေ ဆွဲချင်တာ ရှိသေးတယ်။ လက်ဖြစ်-ဟန်းမိတ်လေးတွေလည်း လုပ်ချင်သေးတယ်။ စာတွေလည်း ရေးချင်သေးတယ်။ အော်တစ်ဇင်ကလေးတွေနဲ့ သူ့မိဘတွေကိုလည်း ထရိမန့်တွေ ပေးချင်သေးတယ်။ မဖြစ်သေးပါဘူး၊ နိဗ္ဗာန်ခေါ်ချင်ရင် ခေဏတာ့ စောင့်လို့ ပြောရမလိုပါပဲ။ 

အဲတာပေါ့ ဘဝတဏှာဆိုတာ

ဘဝအပေါ် တပ်မက်စိတ်နဲ့ ကြုံလာသမျှ မနက်ဖြန်တွေတိုင်းကို ရင်ဆိုင် ရှင်သန်နေချင်ပါသေးရဲ့။ ဒီလိုစိတ်တွေနဲ့တော့ ခက်ရချည်ရဲ့ကွယ်....


တေးတပုဒ် အတုလုပ်ဆို

စိတ်ရှုပ်နိူးထ မနက်ကျတော့

ညကအိပ်မက် မောင်မေ့ရက်မည်

သိလျက်မိုက်မှားသူ ဖြစ်သည်


ကြည်အေးရဲ့ "သိစေချင်သည်"ဆိုတဲ့ ကဗ်ာထဲက အပိုင်းအစကလေးကိုသာ တိုးတိုးဖွဖွ ရွတ်မိနေတော့တယ်၊ တကိုယ်ထဲ....



CKA

Saturday, October 16, 2021

ရှင်သန်ခြင်းအကြောင်း

 


ရှင်သန်ခြင်းရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ကျွန်မတို့ သေသေချာချာတွေးကြည့်ခဲ့ဖူးလား၊


ကျွန်မတို့ ဘာကြောင့်၊ ဘာအတွက်ကြောင့် ရှင်သန်ခွင့်ရခဲ့ကြတာလဲ


ရှင်သန်ခြင်းဆိုတာ ကျွန်မတို့ လိုချင်ခဲ့တဲ့အရာလား၊ 

ရှင်သန်ခြင်းကို ကျွန်မတို့ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ရွေးချယ်ခဲ့ကြတာလား၊ 

ရှင်သန်ခြင်းကပဲ ကျွန်မတို့တယောက်ချင်းစီကို ရွေးချယ်ခွင့်ရသွားတာလား၊ 

တကယ်တော့ လိုချင်လို့ ရခဲ့ကြတာပဲ မဟုတ်ဘူးလား

ကျွန်မတို့ ဘဝေတြ ဘဝတွေကို တောင်းခဲ့ကြမယ်၊ လိုချင်ခဲ့ကြမယ်။ ပိုပြီး ပြီးပြည့်စုံတဲ့ဘဝအဖြစ်နဲ့ သံသရာမွာ အသစ်တဖန်ဖြစ်ခွင့်ကို လိုချင်စိတ်ရှိခဲ့ကြလိမ့်မယ်။ အဲဒီအတွက် ရှင်သန်ခြင်းနဲ့အတူ ယှဉ်တွဲပါလာသမျှကိုလည်း လိုချင်ချင် မလိုချင်ချင် လက်ခံကြရလိမ့်မှာပဲ။ 

ပြီးတော့၊

ဘဝတခုမှာ ရှင်သန်ခြင်းက တကြိမ်ပဲရမှာ

သေချာတာက ရှင်သန်ခြင်းမှာ အဆုံးသတ်ကို တပါတည်း ကပ်လွှတ်လိုက်တာ.၊ တွဲချည်ပေးလိုက်တာ။ 

သေချာတာက ရှင်သန်ခြင်းမှာ အကန့်အသတ်တွေနဲ့၊

ဘာလုပ်မလဲ

အချိန်ကာလတခု လူတိုင်းမှာ ရှိမယ်၊ ကာလ အတို အရှည် မတူနိူင်ကြ၊ အခြေအနေ၊ အနိမ့်အမြင့်တွေ မတူကြ၊ ဖြတ်သန်းပုံတွေ မတူကြ၊ အရာရာကွဲပြား ခြားနားစွာ ရှင်သန်ကြ။

ပြသာနာက လူတိုင်းကို ကိုယ်နဲ့ ရေချိန်လိုက်ညှိနေတတ်ကြတာ။

မတူဘူး၊ ဘယ်လိုမှ မတူနိူင်ပါဘူး၊ သူဟာ သူမို့လို့ ဒီလို လုပ်တာပေါ့၊ ကိုယ်ဟာ ကိုယ်မို့လို့ ဟိုလို လုပ်တာပေါ့၊ တူမလား.။ ကိုယ့်ပေတံနဲ့ကိုယ် ကျေနပ်နိူင်ကြရင် မကောင်းဘူးလား။ 

ငယ်ကတည်းက ဘယ်သူ့လောင်းရိပ်အောက်မှာ နေရတာကိုမှ မကြိုက်တဲ့ ကျွန်မက အားလုံးနဲ့ ကလန်ကဆန် ကြီးပြင်းလာခဲ့တယ်။ ကိုယ်ကြိုက်တာ ကိုယ်လုပ်တယ်၊ ကိုယ်ဖြစ်ရင် ကိုယ်ခံပဲ။ အေဖ ကျွန်မကို သင်ပေးခဲ့တဲ့အထဲ အဲတာလည်း ပါတယ်။ 

ပြီးတော့ ပျော်ရွှင်မှှု

အရင်တုန်းက ဘဝမွာ ပျော်ရွှင်ဖို့ အရေးကြီးတယ်ထင်ခဲ့ဖူးတယ်။

တကယ်တမ်းကျတော့ ပျော်ရွှင်မှှုထက် အရေးကြီးတာတွေ အများကြီးရယ်.၊

အသိ၊ သတိ၊ မမြဲခြင်းတရား၊ 

ကျွန်မမှာ ပျော်ရွှင်မှှုကို တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် မခံစားတတ်တော့ဘူး။

ရှင်သန်ခြင်းအကြောင်း သိလာလေ၊ ပျော်ရွှင်မှှုက နည်းလာလေ။

တကယ္က ဘာကိုမှ လေးလေးပင်ပင် မခံစားတတ်တော့တာ၊ သိပဲသိနေလိုက်တော့တယ်၊ စိတ်ကိုနှစ်ပြီး ခံစားမေနေတာ့ဘူး။

ခဏနေတော့လည်း အရာရာဟာ ဒီအတိုင်းပဲဟုတ်လား၊ အရင်အတိုင်း အရင်အတိုင်းပါပဲ။

အရင်က ကျွန်မတို့ အရေးတကြီးလို့ ထင်ခဲ့တဲ့၊ ထင်ခဲ့ဖူးတဲ့ အရာတွေဟာ ဘာဆိုဘာမှ အေရးပါလွတာ မဟုတ်ဘူးလို့ သိလိုက်ရတဲ့အချိန်က စတာပေါ့။

ဒီလိုပါပဲ၊ ဒါကပဲ သိရမယ့် အနှစ်သာရလို့ ထင်မိပြန်တယ်၊ အခုအချိန်မှာပေါ့လေ၊

ဘယ်အရာကိုမှ မငြိတွယ်တတ်တော့တာကို ကိုယ့်ကိုယ်ကို သဘောကျမိတယ်။ 

မမြဲတဲ့စိတ်ကျေနပ်မှုတခုကို သဘောကျနေတဲ့စိတ်က တဒင်္ဂဖမ်းဆုပ်မိတဲ့ အခိုက်အတန့်လေး...

ဖ်တ္ကနဲ ကျကွဲတယ်။

Tuesday, October 5, 2021

ချစ်ခြင်းတရားနှင့်မေတ္တာ


ဘာကိုပဲဖြစ်ဖြစ် သေသေချာချာ မသိရင် အမှန်နဲ့ လွဲနေတတ်တယ်။ လောကီ အကျိုးစီးပွားကအစ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးအဆုံး အလွဲတွေနဲ့ချည်း တွေ့တတ်တာ။

ကိုယ့်ဆီက တခုခုကို တစုံတယောက်ဆီ ပို့ချင်ရင် ကိုယ့်ဆီမှာ ပို့ဖို့ရာ in stock အလုံအလောက်တော့ ရှိရတယ်ဟုတ်လား။ မေတ္တာဆိုပါစို့၊

သူတယောက်ကို မေတ္တာပို့ချင်ရင် အရင်ဆုံး မေတ္တာလို့ခေါ်တဲ့ အအေးဓါတ်တွေ ကိုယ့်ဆီမှာပြည့်ပြည့်ဝဝရှိနေဖို့ လိုတယ်။ ဒါမှလည်း လိုရာကို ပို့နိူင်မယ်။ ကိုယ်တိုင်က လောင်နေပြီ၊ ကိုယ့်ဆီမှာ အအေးဓါတ်မရှိပါဘဲ သူတထူးကို အေးမြစေချင်လို့ မရဘူး။ ဒီတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အရင်အေးအောင် လုပ်ရတယ်။

ဒါကြောင့် မေတ္တာပို့ရာမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အရင်ဆုံး မေတ္တာပို့ရတာ။ ကိုယ်က အစပြုပြီးမှ လောကသုံးပါးအထိ တဖြည်းဖြည်းချင်း အဝန်းအဝိုင်းကို ချဲ့ယူသွားရတာ။ 

ဒါနဲ့ပတ်သက်လို့ ပြောရရင် ခုခေတ်လူတွေမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ချစ်ဖို့ အတော်လေး ဦးစားပေးတတ်ကြတယ်။ ပြောရရင် self-love လို့ ဆိုရမှာပေါ့။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ချစ်တယ်၊ ကိုယ့်အရေးကို ဦးစားပေးတယ်၊ ကိုယ့်ပျော်ရွှင်မှှုကို အလေးထားတယ်။ အားလုံးနဲ့ယှဉ်ရင် ကိုယ့်အတွက်ကို ရှေ့ဆုံးမှာ ထားတတ်ကြတယ်။ အဲဒီself-loveသမားတွေက ချစ်ခြင်းတရားနဲ့ပါတ်သက်လာရင် အနာမခံဘူး၊ ကိုယ်နာကျင်ရတော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်တာနဲ့ အဲဒီချစ်ခြင်းကနေ ရုန်းထွက်ဖို့ ကြိုးစားတာပဲ။ ကိုယ်နာကျင်တော့မယ်ဆိုရင် ခ်ာကနဲ လှည့်ထွက်သွားတတ်တယ်။ အနိူင်မခံဘူး၊ အရှုံးမပေးလိုဘူး။ self-love သမားက အဲသလို ချစ်ခြင်းတရားကို အနိူင်အရှုံးတွက်တတ်ကြတယ်။ 

တခါတေလ self-loveရဲ့နယ်ပယ်ကို ချဲ့ထွင်ရင်းနဲ့ပဲ selfishဆီ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်သွားတတ်ကြသေးတယ်။ အဲဒီအခါ ကိုယ့်အကျိုးလိုလားတာအပြင် သူတပါးအကျိုးကို ထည့်မတွက်တတ်တော့တာပါ ပါလာတယ်။ ဒီနေရာမှာ တရားတာတွေ၊ မတရားတာတွေ သိပ်ထည့်မတွက်တော့ဘူး။ သူတပါး ဘယ်လိုများနေပါ့မလဲ၊ ဘယ်လိုများခံစားနေရမလဲ၊ အဲတာတွေဟာ သူနဲ့မဆိုင်တော့ဘူး၊ အဲသလိုဖြစ်သွားတယ်။

မေတ္တာအကြောင်း ပြန်ဆက်ရရင် ပါချုပ်ဆရာတော်ကြီးတရားတပုဒ်ကို မှီငြမ်းပြီး ရေးချင်တယ်။ ကိုယ်တိုင်လည်း အရင်က သိပ္မသိခဲ့ဘူး။

လူလေးယောက်ရှိတယ် ဆိုပါစို့။

မုန်းသူ

မချစ်မမုန်း ဘယ်လိုမှမနေသောသူ

ချစ်သောသူ

မိမိကိုယ်တိုင်

အခြေအနေတခုမှာ တယောက်ယောက်ကို ထိုးကျေွးရတော့မယ်ဆိုရင် ဘယ်သူ့ကို ရွေးမလဲ။

မေတ္တာတရားပွားများနေသူတယောက်အတွက် အင်မတန်ခက်ခဲမယ့် ရွေးချယ်မှှု ဟုတ်လား။

မုန်းသူကို ရွေးမယ်ဆို ကိုယ်ဟာ လူမဆန္သူ၊ သိပ်ကို အညှိုးအတေးကြီးပြီး အကွက်ဝင်တာနဲ့ ချနင်းတတ်သူ ဖြစ်သွားမယ်။

မချစ်မမုန်း ဘယ်လိုမှ မနေသောသူကို ရွေးမလား၊ ဒီလိုဖြင့် သတ္တဝါတွေအပေါ် တန်းတူမေတ္တာ မထားတတ္သူ၊ ကွက်ကျားမိုးရွာတတ်သူ ဖြစ်မယ်။

ချစ်သူကိုတော့ဖြင့် ဘယ်လိုမှ မရွေးရက်ပြန်ဘူး ဟုတ်လား။

ကဲ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ကို ရွေးမယ်၊ ကိုယ်ပဲ အနစ်နာခံမယ်ဆိုရင်ရော၊ ဒီလိုဆိုရင်လည်း ကိုယ်တိုင်အပေါ်မေတ္တာပျက်သူ ဖြစ်သွားမယ်၊ သူတပါးအပေါ်မေတ္တာထားနိူင်ဖို့က ကိုယ်ကိုယ်တိုင်အပေါ်မေတ္တာရှိဖို့ အရင်ဆုံးလိုအပ်တယ်။

ဘယ်တယောက်ကိုမှ ထိုးမကျေွးနိူင်ပါဘူး၊ အားလုံးဟာ သတ္တဝါတွေပဲ၊ သူတို့အပေါ် တန်းတူမေတ္တာ ထားတတ်ရမယ်။ တန်းတူမေတ္တာ ထားနိူင်ရမယ်။ အားလုံးကို အတူတူ ညီတူမွ်တူ ချမ်းသာစေချင်တယ်။ ဒါမှမေတ္တာတရားကို တကယ်ပွားများတတ်ရာ လက်တွေ့ကျင့်သုံးတတ်ရာ ရောက်တယ်တဲ့။ ဆရာတော်ကြီးက အဲသလိုမေတ္တာအကြောင်း ဟောတော်မူတယ်။

ကိုယ်ဟာ အရင်တုန်းက ကိုယ်ကိုယ်တိုင်အပေါ်မေတ္တာပျက်ခဲ့တာကိုးလို့ နားလည်ရတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်တတ်တာဟာလည်း မမွန္ဘူး။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်မမြင်ဘဲ ဘာလုပ်လုပ် အမြဲမှန်တယ် ထင်တတ်တာဟာလည်း မမှန်ပြန်ဘူး။ 

အရှိအတိုင်း မြင်၊ သိ၊ လက်ခံ၊ ကျိုးကြောင်းဆင်ခြင်၊ ရှေ့ဆက်သွား...

ဒီလိုပဲ ဖြစ်သင့်တယ်။

ကိုယ်ဟာ ကိုယ်တိုင်အပေါ် သိပ်မညှင်းဆဲဖို့၊ အပြစ်မတင်ဖို့၊ အနာမခံဖို့၊ မပေမတေဖို့၊ အထိအခိုက် အရွအနာ နည်းပါးစေဖို့၊ အရည်ပြားထူထဲစေဖို့ ဘယ်လိုစောင့်ရှောက်ရမယ်ဆိုတာ သိလာခဲ့ပြီ။ self-loveကို သင်ယူတတ်ပြီ။ ကျန်သေးတဲ့ သက်တမ်းကလေးမှာ ရှင်သန်ခွင့်ရသလောက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ချစ်ဖို့၊ တန်ဘိုးထားဖို့၊ ထို့အတူ သူတပါးအပေါ် ချစ်တတ်ဖို့၊ တန်ဘိုးထားတတ်ဖို့ရောပဲပေါ့.၊ 

ကြိုးစားရပါဦးမယ်။ 

လူ့သက်တမ်းကလေးဟာ တိုတောင်းပေလို့သာရယ်၊

ကိုယ်တို့မှာ ကြုံလာရတဲ့ လောကဓံတွေအပေါ် ရင်ဆိုင် သင်ယူလို့ကို မဆုံးနိူင်အောင်ပါပဲ။



CKA


photo #credit

Sunday, September 26, 2021

Untitled 5

 


(၁)

သူမမျက်ဝန်းများကို နားလည်ရန် ကျွန်မဘက်က အချိန်အတန်ကြာခဲ့ပါသည်။

(၂)

သည်အိမ်ပြောင်းလာသည်မှာ တလပင်မပြည့်တတ်သေးပါ။ တိတ်ဆိတ်သော ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ကော်ရစ်ဒါမရှိသော တိုက်ခန်းများ၏ဖွဲ့စည်းပုံကြောင့် အေးအေးလူလူရှိသည်။ အိမ်ရှေ့အထွက် ဓါတ်လှေကားဆီအသွား လမ်းကလေးမှာ အပင်ကလေးတွေ တန်းစီစိုက်ထားခွင့် ရှိသေးသည်။ အပင်စိုက်ချင်သော ကျွန်မအတွက် အင်မတန်သဘောခွေ့ရသော အခွင့်အရေးဖြစ်ရပါသည်။ အိမ်ပြောင်းကာစမှာ ပျိုးပင်ကလေးများရောင်းချသည့် အပင်ဆိုင်ရှေ့ရောက်တိုင်း လက်ထဲမှာ အပင်တပင်တလေ မပါဘဲ ကျွန်မ အိမ်မပြန်ချင်ခဲ့ပါ။ တဖြည်းဖြည်း တန်းစီများပြားလာသော ပန်းအိုးကလေးများ နေရာချစရာမရှိအောင် ပြည့်ကြပ်လာမှပင် အပင်ဝယ်ခြင်း တစခန်းရပ်တော့သည်။ ရှိရင်းစွဲ ကုမုဒြာများအပြင် တစောင်းလက်ပတ်၊ ရှမ်းနံနံ၊ ပူဒီနာ၊ ကြက်သွန်မြိတ်၊ kiss me quick၊ ယဲယိုပင်၊ သစ်ခွတချို့၊ ဘိုကတော်မျက်ခုံး၊ စပါယ်နှင့် တျခား နာမည်ပင်မသိသော အပင်ကလေးများ စင်ပေါ်တချို့ မြေပေါ်တချို့ စီစီရီရီနှင့် စိမ်းစိမ်းမြင်တိုင်း အမောပြေရပါသည်။ တခါတေလ ပန်းကလေးများ ဖူးရာမွ ပွင့်လာပြီဆို အသက်ရှူရသည်ကပင် တနေ့လုံး ကောင်းနေတတ်သေးသည်။ မျက်နှာကအစ ပြုံးနေတတ်တာမို့ တသက်ပျော်ချင်ရင် သစ်ပင်စိုက်ဆိုတာ တကယ်ပဲ တကယ်ပဲဟု စိတ်ထဲ တွေးမိရတာ အခါခါ။

(၃)

ညနေညနေဆို မီးဖိုချောင်အနောက်ဘက်ထွက်ကာ ခြောက်သွားသည့်အဝတ်များ ရုတ်လေ့ရှိရာမှ တနေ့မှာ သူမကို သတိထားမိရသည်။ သူမတို့တိုက်အနောက်ဘက်နှင့် ကျွန်မတို့တိုက်အနောက်ဘက်ချင်းဆိုင်လျက် အနေအထားဖြစ်သောကြောင့်သာ သူမကို တွေ့လိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။ အဝတ်ပဲလှမ်းလှမ်း၊ အဝတ်ပဲရုတ်ရုတ်၊ မီးဖိုထဲ ထမင်းဟင်းပဲချက်ချက် ကျွန်မအိမ်အနောက်ဘက်မှနေ သူမကို လှမ်းတွေ့နိူင်သည်။ 

ပထမေတာ့ ဘယ်လိုမှမနေ၊ သည်လိုပဲ တိုက်အနောက်ဘက်ပြတင်းပေါက်မှ တိုက်အောက်ဝန်းကျင်ကြည့်ငေးသူများ ရှိတတ်သည်ပေ။ 

သို့သော် ကျွန်မသတိပြုမိသည့် သူမမျက်လုံးများကတော့ တျခား တိုက်အောက်ဝန်းကျင်ကြည့်ငေးသူများနှင့် လုံးလုံးမတူပါ။ 

ကြည့်နေသော သူမမျက်ဝန်းများကတော့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ ကျွန်မတို့တိုက်အနောက်ဘက်ဆီ တန်းတန်းမတ်မတ်ပါပဲ၊ သို့သော် မြင်ပုံမပေါ်။ တိုက်အောက်မြက်ခင်းများဆီလည်း အကြည့် မရွေ့၊ ဘေးဘီဝဲယာ ခေါင်းလှည့်သည်ကိုလည်း မတွေ့ရ၊ ကြည့်သာ ကြည့်နေသည်၊ သူမမျက်လုံးထဲ ဘာတခုမှ မြင်ရသည် မရှိပုံမျိုး။ သူမတို့တိုက်အနောက်ဘက်နှင့် ကျွန်မတို့တိုက်အနောက်ဘက် အကြား မမြင်ရသည့် လေထုအလွှာကို စိုက်ကြည့်နေသလိုမျိုး။

သူမ၏မျက်လုံးများမှာ အသေဖြစ်လေသည်။

(၄)

ဘဝမွာ ဖြစ်ခြင်း ပျက်ခြင်းများ၏ အရွေ့သည် အမြဲဆုံးဖြစ်သည်။ ဘယ်တော့မှ မပြောင်းမလဲ မှန်နေဆဲပင်။ 

ကျွန်မမှာ အဖြစ်တခုစလျင်စချင်း အဆုံးဆီတန်းရောက်သွားတတ်သည့် အပျက်မြန်သော ကံကြမ္မာရှိပါသည်။ ခင်တွယ်လွန်းပြီဆို ဝေးကြရသည့် ကံကြမ္မာ ရှိပါသည်။ ချစ်ခဲသလောက် ချစ်မိပြီဆို နာကျင်ရမည့် ကံကြမ္မာလည်း ရှိပါသည်။ 

သိသိနှင့်ပင် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ချိန်မရလိုက်ဘဲ ကျွန်မစိတ်နှလုံး ပ်က္က် ကြေမွဖို့ ကြုံလာခဲ့ရတော့ နာကျင်လွန်းသည်ကလွဲ၍ မအံ့သြမိခဲ့။

ကျွန်မ ဘဝထဲက မောင် ထြက္သြားတာ မြန်ဆန်လျက်က ညင်သာလွန်းပြန်တာမို့ မည်သူမှပင် သတိမထားမိလိုက်ကြပါ။ ကျွန်မကပဲ မျက်နှာပေါ် စိတ်အကျိုးအပဲ့တွေ တင်မပြတတ်သောကြောင့်လည်း ဖြစ်နိူင်ပါသည်။

(၅)

တခါတေလ အိမ်အနောက်ဘက်မှာ အဝတ်တွေရုတ်နေရင်းက အသံလေးတခုကြားသလိုလို ထင်လိုက်မိတိုင်း ကျွန်မမျက်ဝန်းတွေ အဝေးကြီး ရောက်ရောက်သွားတတ်ပါသည်။ ထမင်းဟင်းချက်နေရင်းက အိမ်အနောက်ဘက်ပြတင်းပေါက်နား ရပ္မိကာ မောင်ရှိနိူင်မည်ထင်ရသောအရပ်ဆီ ကြည့်ငေးနေမိတတ်သည်လည်း ရှိသည်။ ဘယ်တော့မှပြန်လာမည်မဟုတ်ဟုသိစိတ်နှင့် မျှော်လင့်ချက်အသေတွေ တင်းတင်းဆုတ်ကာ ပြတင်းပေါင်မှာ ယဲ့ယဲ့မှီလျက် ရပ်ငေးရသည်၊ ဘယ်ဆီဘယ်ဝယ်မသိနိူင်သော မရေမရာစိတ်များနှင့် အေးစက်နာကျင်မျက်ဝန်းများက တန်းတန်းမတ်မတ် တူရှူကြည့်နေသော်လည်း ဘာကိုမှ ကျွန်မ မမြင်ပါ။ ထို မမြင်ရသော စိုစွတ်မျက်ဝန်းများလည်း ပူနွေးစိုစွတ်လျက်၊ မှန်းဆငေးမောလျက်ရှိဆဲ...။

(၆)

သူမ

သူမေရာ ပါးပြင်ပေါ် မျက်ရည်တွေ ကျနေခဲ့သလား

သူမနှင့်ကျွန်မအကြား အကြာအေဝးက အဲသည်လောက်အထိ မြင်ရဖို့ မဖြစ်နိူင်ပါ။



CKA



Thursday, September 23, 2021

မင်းနဲ့နောက်ထပ်မတွေ့ရတော့ဘူး...


၃လတောင် ရှိသွားခဲ့ပြီတဲ့လား...

မယုံနိူင်သေးဘူးကိုရေမွန်ရေ...💔💔

ကြယ်တံခွန်






Sunday, September 19, 2021

Untitled 4

 ခုနောက်ပိုင်း အေနာက်ဘက္က စာရေးသူတွေဟာလည်း ဘဝနေနည်းထိုင်နည်းတွေ အများကြီး ရေးလာကြတယ်။ ဒါတွေကို ကိုယ္တို့ဆီက လူတွေ၊ လူငယ်တွေကလည်း ကိုးကားဘာသာပြန်လာကြတယ်။ အတော်လေးလည်း လူပြောများကြပါတယ်။ ဘဝမွ ာ ဘယ်လိုနေ ဘယ်လိုထိုင် ဘယ်လိုပြုမူ အစရှိသည်ပေါ့လေ၊

အတော်ပေါက်သွားတဲ့ စာတအုပ်ဖြစ်တဲ့ The Subtle Art of Not Giving a F*ckဂရုမစိုက်ခြင်း အနုပညာလို့ ဘာသာပြန်ဆိုရေးသားထုတ်ဝေခဲ့တဲ့ စာအုပ်ဆိုပါတော့။ မူရင်းစာရေးသူ Mark Mansonရဲ့အာဘော်ကို မြည်းကြည့်ချင်တာနဲ့ မူရင်းစာအုပ်ကို ဝယ်ဖတ်လိုက်မိတယ်။ ဖတ်ရင်း သုံးပုံတပုံလောက်ရောက်တော့ ဒါတွေဟာ ကိုယ္တို့ ဗုဒ္ဓဟောကြားခဲ့တာဖြင့် နှစ်ထောင်ပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့ပါရောလား၊ သူတို့က အခုမွ လို့ တွေးမိတယ်။ 

နောက်တခုက Minimalism လို့ခေါ်တဲ့ မရှိမဖြစ်လောက်နဲ့ ရိုးရှင်းစွာနေထိုင်နည်း၊ ဒါကို ၁၉၃ဝနောက်ပိုင်းမှာ စပြီး အသံထွက်ခဲ့ကြတယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ တော်တော်လေး ခေတ်စားလာခဲ့တယ်။ ဒါလည်းပဲ ကိုယ္တို့ ဗုဒ္ဓက ဟောခဲ့တာပါပဲ။ မေတ္တာသုတ်မှာ ပါတဲ့ သလ္လဟုကဝုတိ္တဆိုတာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး အသက်မွေးနေထိုင်ပါလို့ ဆိုခဲ့တာ။ နေတဲ့နေရာမှာ၊ စားတဲ့နေရာမှာ အပိုတွေ ဇာချဲ့မနေဘဲ ကိစ္စဝိစ္စ ဝန်စည်နည်းနည်းနဲ့ နေရမယ်လို့ ဆိုတာ။ 

ကိုယ်ဖြင့် တချို့ တရားစခန်းဝင်ယောဂီတွေ တရားစခန်း၁ဝရက်ဝင်ဖို့  သယ်လာလိုက်တဲ့ ပစည်းတွေ တလှေကြီးကို ကြည့်ပြီး ဘုရားဟောခဲ့တဲ့ အပိုကိစ္စတွေ မမ်ားဖို့ဆိုတာကို သတိရမိတယ်။ 

တကယ္ဆို ကိုယ်လည်း မီနီမယ် မလစ်စ်နိူင်သေးပါဘူး၊ ကိုယ့်မှာ နာရီဘယ်နှစ်လုံး၊ ဖိနပ်ဘယ်နှစ်ရံ ဒါတွေကို တွေးမိတော့ ပိုနေသေးတာတွေကို ဝန္ခံရမွာပါပဲ။ တတ်နိူင်သလောက်တော့ လိုတာကိုပဲ ပိုင်ဆိုင်ဖို့ ကြိုးစားရမှာပေါ့လေ။ ကိုယ္တို့မွာ လိုလိုမယ်မယ် လိုလိုပိုပို ဆိုတဲ့ စကားတွေကလည်း ရှိသေးတာကိုး၊ 

နောက်တခုက သနိ္တနြိ္ဒယ ဆိုတဲ့ဟာ၊ ငြိမ်သက်ရမယ်၊ အိနြေ္ဒရှိရမယ်လို့ ဆိုတယ်။ ငြိမ်သက်ရမယ်ဆိုလို့ အပေါ်ယံငြိမ်သက်တာကို ပြောတာမဟုတ်ဘူးနော်။ တချို့က အိနြေ္ဒရှိတယ်ဆိုတာ တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့် ကြည့်မနေဘဲ မျက်လွှာလေးချပြီး ငြိမ်သက်နေတာကို ပြောတယ်ထင်နေကြတာ၊ တကယ္က အဲလို မဟုတ္ဘူး။ မျက်စိနဲ့မြင်ပြီးဖြစ်စေ၊ နားနဲ့ကြားပြီးဖြစ်စေ လောဘ၊ ဒေါသ၊  မောဟတွေနဲ့ စိတ်ထဲမှာ လှုပ်ခတ်ခံစားနေတာကို ငြိမ်သက်မှှု မရွိဘူးလို့ ဆိုလိုတာ။ လွယ်လွယ်ရှင်းရရင် အပေါ်ယံကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူး၊ အပေါ်ယံမှာ မ်ပဘဲ စိတ်မှာ ယောက်ယက်ခတ်နေတာကို ဆိုလိုတာ။ မျက်စိနဲ့ကြည့်ရင်တော့ မမြင်ရဘူးပေါ့။ အပြင်ဘန်းမှာ အိနြေ္ဒတခွဲသားနဲ့ပေမယ့် စိတ်ထဲမှာ မငြိမ်မသက်ဖြစ်နေတာကို အိနြေ္ဒမရှိဘူးလို့ ခေါ်တာ။ 

ကိုယ္တို့ သာမန်လူတွေ နားလည်ထားတာတွေနဲ့ လြဲမေနဘူးလား။ အပြင်ပန်းမှာ မငြိမ်သက်တာ၊ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်၊ လှှုပ်လှှုပ်ရှားရှားနေတတ်တာ ဒါတွေကိုကျတော့ စရိုက္လို့ပဲ ခေါ်ရမယ်ထင်တယ်။ လူတိုင်းမှာ သူွစရိုက်နဲ့သူ ရှိတယ်။ ဒါကို အပေါ်ယံကြည့်ပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်ချလို့ မရဘူး။ လူတယောက်ရဲ့စရိုက်ဟာ ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ တခြားတပါးသောသူကို မထိခိုက်စေသရွေ့၊ အပြစ်မြင်လို့ မရဘူး။ 

ကိုယ်ဟာ ပုံမှန်အားဖြင့် ရွတ်တာ ဖတ္တာကို အားသန်တဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ စိတ်မပါရင် ဘုရားတောင် မှန်အောင် ရွိခိုးတတ္သူ မဟုတ်ပါဘူး။ လောကီရေးအတွက်လို့ ကိုယ် နားလည်ထားတာတွေကို သိပ်လုပ်လေ့မရှိတာမျိုးပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကိုယ် သိပ်ပူလောင် ပျက်ကျနေတဲ့တချိန် ရှိခဲ့ဖူးတယ်။ အဲ့အချိန်တုန်းကတော့ စိတ်တွေ ပူလောင်လာတိုင်း ကိုယ်ဟာ ဘုရားစင်ရှေ့ရောက်တာပဲ။ ဘုရားမျက်နှာတော်ကို ဖူးတယ်၊ တစိမ့်စိမ့်ဖူးပြီး မျက်ရည်တွေကျရင်းက တပည့်တော်ကို ကယ်ပါဦးဘုရားလို့ တတွတ်တွတ် ဆိုခဲ့ဖူးတယ်။ စိတ်တွေ ဆောက်တည်ရာမရတော့တဲ့အခါတိုင်း ဘုရားဂုဏ်တော်တွေ ရွတ်လိုက်၊ သရဏဂုံဆောက်တည်လိုက်၊ မေတ္တာသုတ်ရွတ်လိုက် အဲသလို ဘုရားကု ကုခဲ့ရတယ်။ 

အိပ်မက်တွေထဲ ချောက်နက်နက်ကြီးထဲ လွင့်ကနဲကျသွားတိုင်း အိပ်ရာကလန့်နိူး၊ အေနာက္က တောခြောက်သံတွေကြားတိုင်း ရှေ့ကသေပြေးရှင်ပြေး ပြေး ငိုရှိုက်အော်ဟစ်ရင်းပြေးရာက လူက ရှိုက်သံတောင် မရပ်နိူင်သေးဘဲ အိပ္မက္က လန့်နိူး၊ အဲသလို နာကျင်မှှုတွေနဲ့ စိတ်ဒဏ်ရာအနက်ကြီးထဲကနေ မနည်းရုန်းထခဲ့ရတဲ့ နေ့စွဲတွေ။ 

တကယ်တမ်း ဘဝမွ ာ ပစ်လဲကျတဲ့အခါ ဘုရားဟောတရားတွေကသာ ကိုယ့်ကို ထူမတ်ပေးခဲ့တာ။ စိတ္တခုဟာ ကြိုးပဲ့ကြေမွပြီးပြီဆို အကောင်းအတိုင်းပြန်ဖြစ်ဖို့ အတော်ခက်တာ။ 

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဘဝတခုရဲ့ အရှည်အလျားဟာ ရေတွက်နိူင်လောက်အောင်ကို တိုတောင်းလွန်းတယ်။ နတ်ပြည်ခြောက်ထပ်မှာ အောက်ဆုံးထပ်ဖြစ်တဲ့ စတုမဟာရာဇ်နတ်ဘုံမှာတောင် နတ်သက္တရက္က လူ့ပြည်မှာ အနှစ်ငါးဆယ်နဲ့ ညီသတဲ့။ ကိုယ္တို့အဖို့သာ ဘဝကြီးတခုကို ပျော်ရွှင်မှှုနည်းနည်း၊ နာကျင်မှှုများများနဲ့ လူးလူးလည်လည်ဖြတ်သန်း ခက်ခဲနေကြရတာ၊ သူ့နတ်သက်နဲ့ကြည့်လိုက်ရင် လူတယောက်ဟာ ဒီနေ့ မွေး၊  မနက်ဖြန်ကျ မရှိတော့ဘူး။ 

ဘဝဟာ ဘယ်လောက် အနှစ်မဲ့လိုက်သလဲ၊ ဘယ်လောက်ကြေမွလွယ်လိုက်သလဲ။ ဘယ်ဖြစ်တည်မှှုမျိုးကိုမှ မလိုချင်တော့လောက်အောင်၊ ကိုယ်ကြောက်နေမိတယ်၊ ဖြစ်မှှုရှိရင် ပျက်မှှုရှိမြဲ ဟုတ္လား၊ ဘယ်အရာမှ မတည်မြဲအားလုံး ဖ်တ္ကနဲ။

တကယ်ပါ

ကိုယ် သံသရာကို သိပ်ကြောက်နေပြီ။




Tuesday, September 7, 2021

NUG တိုက်ပွဲခေါ်သံ

 


မနေ့က ကိုယ်တို့အစိုးရ NUGက တိုက်ပွဲခေါ်သံကို တရားဝင်ကြေငြာလိုက်တယ်။ ကိုယ်တို့အားလုံးမျှော်လင့်နေခဲ့ရတဲ့ သွေးကြွေးဆပ်ဖို့ တရားဝင်ခွင့်ပြုမိန့်ဆိုပါတော့၊ ပြောရရင် ကိုယ် ဝမ်းသာ ဝမ်းနည်းဖြစ်ရတယ်။ အကြေနပ်ကြီးကြေနပ်ခဲ့တာကတော့ လူလည်အာဆီယံကို လက်ခလယ်ထောင်ပြလိုက်နိူင်တဲ့အတွက်ပဲ။

မနေ့ကတည်းက ကိုယ့်ဘလော့ဂ်မှာ တခုခုရေးချင်နေခဲ့တယ်။ 

ဒါပေမယ့် ကွန်ပြူတာဖွင့်ပြီး ရေးဖို့ ကိုယ့်မှာ လုံလောက်တဲ့အားထုတ်မှှု မလုပ်နိူင်ခဲ့ဘူး။

ငါ ရှိတယ်၊ ငါ ဖြစ်တယ်၊ ငါ ခံစားနာကျင်ရတယ်။

အဲသလိုပဲ တွေးတော့တယ်။ ဒီထက် နာကျင်ခံစားဖို့၊ ဒီထက် အမုန်းခံရဖို့၊ ဒီထက် ဝေးကြဖို့လည်း မရှိတော့ဘူး ဟုတ်လား။ စိတ်ချင်းဝေးသွားကြတာတော့ အနာကျင်ရဆုံးပဲ။ ဒါကြောင့်လည်း ကိုယ်ဟာ သံယောဇဉ်တွေကို ကြောက်ခဲ့တာ၊ ကိုယ်က သိပ်တွယ်တာတတ်လို့၊ အစွဲအလမ်းသိပ်ကြီးတတ်လို့ပါ။

ကိုယ့်ကို အပေါ်ယံသိသူတွေက ပျော်ပျော်နေတတ်တယ်၊ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးကလေး ရယ်မောပျော်ရွှင် ရှင်သန်နေသူလို့ ထင်တတ်ကြတယ်။ တကယ်တမ်း ကိုယ်နဲ့အနီးကပ်ပေါင်းနေသူမှ ကိုယ် အလေးအနက် ဘယ်လောက်တွေးတတ်မှန်း၊ ဘယ်လောက် နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း အသေးစိတ်ခံစားတတ်မှန်း၊ တည်တည်ကြည်ကြည် နေထိုင်ပြောဆိုတတ်မှန်း သိသွားတတ်ကြတာ။ သည်းခံလွန်း၊ သဘောကောင်းလွန်း၊ တဖက္သားဘက္ကို ကြည့်ပေးတတ်လွန်းတော့လည်း ကိုယ့်အပေါ် အနိူင်ယူတတ်ကြတာ များတယ်။ ကိုယ့်အပေါ် သူများတွေကောင်းတာကိုသာ ကိုယ်က ကျေးဇူးစကား ထုတ်ပြောတတ်ပေမယ့်၊ ကိုယ်ကကျတော့ ကိုယ် သူတို့အပေါ် ဘယ်လိုတွေကောင်းခဲ့ကြောင်း စကားလုပ်ပြောမနေတတ်သူမို့့ ကိုယ်သာ လူဆိုးဖြစ်ရမြဲပါပဲ။ 

ထားပါတော့၊ လွန်တာတွေလည်း လွန်ခဲ့ပါပြီ။ 

ကိုယ့်ကျန်းမာရေးကို ပြန်ဆက်ရရင် နှလုံးအောင့်တာ စူးကျင်လာတတ်တာတွေက အရင်ကလို on and off တောင် မဟုတ်တော့ဘဲ အမြဲလိုလိုရှိနေတတ်တော့တာ။ Insomniac မို့ အိပ်ရေးပျက်တိုင်း နှလုံးက ထိုးထိုးအောင့်တယ်။ ဘယ်ဘက်လက်မောင်းက လေးလံထုံကျင်လာတိုင်း ဘာမှလုပ်ချင်စိတ် မရှိတော့တာ ဆိုးတယ်။ တခါတေလ မ​ေတ္တာသုတ် ရွတ်နေရင်း ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ဘယ်ဘက်ရင်ညွန့်က အောင့်လာရော၊ အဲဒီအခါ ရွတ်နေရင်း မျက်ရည်က ကျတယ်။ ရွတ်ဖတ်နေရာက ခဏရပ်ပြီး၊ မျက်ရည်ပူတွေ လိမ့်ကျလာတာကို မှတ်ရတယ်။ ပူလိုက်တာ၊ မျက်ရည်တွေဟာ တစက်ချင်းကို ပူတာ၊ တလိမ့်လိမ့်ကျဆင်းရာ လမ်းတလျှောက် ပါးပေါ်ကို ပူနွေးသွားတာမှ ရေနွေးစီးကြောင်း ပါးပြင်ပေါ် ဖြတ်စီးဆင်းသွားသလိုပဲ။ အဲသလိုဆို ကိုယ်ပို့နေတဲ့ မေတာဟာ အရာရောက်ပါ့မလား၊ ကိုယ်တိုင်က ပူလောင်နေရင် ကိုယ်ပို့တဲ့မေတာက အေးမြပါတော့မလားလို့ ဝမ်းနည်းရသေးတယ်။ 

တခါတခါလည်း ညအိပ်ရင်း အောင့်တက်လာတဲ့ ဘယ်ဘက်ရင်ညွန့်ကို အသာဖိထားရင်း အသက်ကို သာသာလေးမျှင်းရှူရတယ်။ ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို ဘယ်ဘက်ရင်ဘတ်ကို ဖိနှိပ်ရင်း မျက်လုံးပြူးပြီး လဲက် အသက်ထွက်၊ ငါ အဲလိုများ ဖြစ်တော့မလား တွေးမိပြီး ရယ်ရသေးတယ်။ ညအိပ်တုန်းက အကောင်း၊ မနက်မိုးလင်းတော့ ဆုံးနေပြီဆိုတာလို၊ ကိုယ့်အဖေတုန်းက အဲသလိုဖြစ်ခဲ့တာပဲ၊ ကိုယ်လည်း ဖြစ်သွားနိူင်တာပဲ တွေးတယ်။ ဘာမွ မေသခ်ာတဲ့ လောကကြီး၊ အချိန်မရွေး ကိုယ်ဟာ လောကကြီးထဲက ထွက်သွားရနိူင်တာပဲလို့ နားလည်ထားလိုက်တယ်။ မပြီးပြတ်သေးတဲ့အလုပ်တွေ၊ မလုပ်ရသေးတာတွေ၊ လုပ်စရာရှိတာတွေ၊ လုပ်ဖို့ ဝယ်စုထားတဲ့ ပစၥည်းတွေ၊ အကုန်လုံးကို တနေ့ထားခဲ့ရမှာလို့ သံယောဇဉ် ဖြတ်ထားရတယ်။ 

တဖက်မှာ တိုင်းပြည်အရေးကလည်း တကယ့်ကို သေရေးရှင်ရေး စစ်တလင်းဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ့်တိုင်းပြည်။ ကိုယ့်တိုင်းကိုယ့်ပြည်ကို ချစ်တဲ့စိတ်နဲ့၊ ကိုယ့်ပြည်သူတွေကို ချစ်တဲ့စိတ်၊ တကယ်တမ်း အသက်ကိုဖက်နဲ့ထုတ်ပြီး လက်နက်ကိုင်နေကြတဲ့ တိုက်ပွဲဝင်တွေကို တကယ်လေးစားချစ်ခင်ရတယ်။ ကိုယ်လုပ်နိူင်တာ ဘာရွိသလဲ၊ ကိုယ်တတ်နိူင်သမျှ လုပ်တယ်။ အဝေးကနေပေမယ့် ကူလို့ရတာတွေ ကိုယ်အင်အားရှိသလောက် အကုန်ကူနေတယ်။ 

မနေ့က တင်ချင်တဲ့ ပိုစ့်ပါပဲ၊ ဒါပေမယ့် ကိုယ် နေလို့မကောင်းလို့ ဒီနေ့မှ တင်ရတယ်။ တကယ့်သမိုင်းဝင်နေ့ ဟုတ်လား။ ဒုတိယလွတ်လပ်ရေးတိုက်ပွဲ၊ စစ်အာဏာရှင်ကို အမြစ်ဖြုတ်အပြီးသတ်မယ့်ပွဲ။ အဲဒီအတွက် အမွတ္တရ ဒီပိုစ့်ကို ရေးဖြစ်တယ်။ မှတ်တမ်းတင်ထားချင်လို့ပါ။ တိုင်းရင်းသားလက်နက်ကိုင်တွေထဲ ဘယ်သူတွေ ပါတယ် မပါဘူး၊ ပြည်သူတွေထဲ ဘယ်သူတွေ ပါတယ် မပါဘူး၊ ပြောနေရမယ့်အချိန် မဟုတ်တော့ဘူး။ အားလုံးဟာ သမိုင်းအဖြစ် ကျန်ရစ်ခဲ့မယ့် အရာတွေပဲ။  တိုင်းပြည်တခုလုံး စစ်အာဏာရှင်လက်အောက်က လွတ်တဲ့တနေ့ ဘယ်သူတွေ လိပ်ပြာလုံလုံနဲ့ ခေါင်းမော့ပြုံးရယ်နိူင်ကြမလဲ၊ ကိုယ်တိုင် အသိဆုံးပါပဲ။ ကိုယ်ကတော့ ကိုယ့်တိုင်းပြည်အပေါ် တတ်နိူင်တာ လုပ်ပေးခဲ့တဲ့

 အဝေးရောက်တယောက်အဖြစ် တာဝန်ကျေချင်တယ်။ ဒါပါပဲ...။

ကိုယ့်သမိုင်း ကိုယ်ရေးကြရမယ့် ပွဲလေ...


CKA

Backdated post as 7 September

Saturday, September 4, 2021

Untitled 3

ခုုတေလာ စိတ္ေရာ လူေရာ ေနလိုု႔မေကာင္းဘူး...

My mixထဲက သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ထားၿပီး အာရံုုက ဟိုုေရာက္ ဒီေရာက္...။

ဟိုုးတုုန္းကတည္းက နားေထာင္လာခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလးအေရာက္မွာ ဘာရယ္မွန္းမသိ....

လူက ငိုုခ်လိုုက္မိေတာ့တယ္...


အိပ္မက္နိဂံုုး


ၾကည္...

Thursday, September 2, 2021

Untitled 2

 အိပ်စက်ခြင်းတွေကို ဘာနဲ့မှ မျှားမရမယ့်အတူတူ အိပ်ဖို့မကြိုးစားတော့တာပဲ ကောင်းလိမ့်မယ်။ တကယ်ဆို ကိုယ်ကပဲ ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေနဲ့ မထိုက်တန်သူလား။ ကိုယ်မို့လို့ စိတ်ရောကိုယ်ပါ အေးချမ်းနေပြီဆို နာကျင်စရာတွေက ဝင်ပြီး နေရာယူယူလာကြပြန်ရော။ တော်ပါတော့ကွယ်၊ ကိုယ့်မှာ နာကျင်စရာလည်း ဒီထက်ပိုမရှိနိူင်တော့ဘူးဟုတ်လား။ ခုချိန်မှာ ပျော်နေတယ်ဆိုတာထက် ပျော်အောင်နေနေရတယ်လို့ပြောရင် ပိုသင့်တော်မလားပဲ။ တနေ့ပြီးတနေ့ ချစ်ခင်ရသူတွေနဲ့ ခွဲခွာရခြင်းမှာတင် နာကျင်လုံလောက်နေပါပြီ။ 

အပြင်မှာ မိုးတွေရွာလာပြီ၊ မိုးနဲ့အတူ ရောငိုလိုက်ရင် နေလို့ကောင်းသွားမလား။

ကိုယ့်မှာ ချစ်ခဲ့လိုက်ရတာ၊ ချစ်ခဲ့လိုက်ရတာမှမိုးရယ်၊ 

နောက်ဆုံးတော့လည်း ကိုယ်ပဲ ဆုံးရှုံးမှှုတွေနဲ့၊ ကိုယ်ပဲ မိန်းမဆိုး၊ ကိုယ်ပဲ အပြစ်ရှိသူ၊ အရာရာတိုင်းမှာ နှစ်ဘက်အမြင်ရှိတယ်ဟုတ်လား၊ ချစ်လျင်အကျိုးဆိုတော့လည်း ချစ်သောသူပြောစကားသာလျင် နားဝင်ပေတော့မယ်။ မုန်းလျင်အပြစ်ဆိုတာလို ကိုယ့်အပေါ်မှာသာ အပြစ်တွေ၊ အဆိုးတွေ ပုံချလိုက်ပါတော့။ 

သိစိတ္က မသိလည်းဘဲ မသိစိတ္က ထိရှလွယ်တတ်လွန်းတော့ ရင်တွေအောင့်ကာ နာကျင်လာရပြီဆို အသက်ရှူလို့လည်းမဝ၊ မောလျပင်ပန်းရာက စိတ်ကို ဖြေလျှော့ချလိုက်ရတော့တာ။ လူဟာ ပုံလျက်သားကနေ အားတင်းထူမတ်ရပြန်၊ လူရယ်လို့ဖြစ်လာဖို့ ခက်ခဲတယ်ဆိုလည်း သေဆုံးဖို့ရာဟာ မလွယ်ကူပြန်ဘူး၊ ကိုယ် အဲလို ထင်ခဲ့တယ်။ ခုတော့ သေခြင်းတရားဟာ အချိန်တိုင်း ကိုယ့်အနားမှာ ခေါင်းလောင်းသံတွေလို မြည်နေတော့တယ်။ ဘာမ်ား အကောင်းရှိလို့လဲ၊ ဒီတကိုယ်လုံး ဘယ်နေရာထိထိ နာတတ်တယ် ကျင်တတ်တယ်၊ ဘယ်အပိုင်းကမှ မခိုင်ခန့်ဘူး၊ မာရေကျောရေမရှိဘူး။ အခန့်မသင့်ရင် ဖြုတ်ကနဲ သစ်ရွက်တွေလို အကြွေလွယ်ပြန်သေးတယ်။ 

ဘဝကြီးကို ကိုယ် တကယ်စိတ်နာတယ်။ ဘာကြောင့် ဒီလောက် နာကျင်စရာတွေနဲ့ချည်း လူဖြစ်လာရတာလဲ။ လူပြန်မဖြစ်လိုဘူး၊ ဘယ်တော့မှ လူပြန်မဖြစ်လိုဘူး၊ မခံစားတတ်ချင်ဘူး။ မငိုတတ်ချင်ဘူး၊ နောက်ထပ် မနာကျင်နိူင်တော့ဘူး။ တကယ်လို့များ ကံဆိုးလွန်းစွာ ကိုယ့်ဆုတောင်းမပြည့်ဘဲ လူပြန်ဖြစ်လာခဲ့ရင် ဖြစ်လေရာဘဝမှာ မဖြူစင်ချင်ဘူး၊ အဖြူထည်ကလေးဟာ နာမည်သာလှတာ၊ စွန်းလွယ်ပေလွယ်၊ နုနယ်လွန်းတယ်။

စပယ်တွေဟာ ပွင့်လိုက်သမျှ သွေးအရောင်နီစွေးတွေချည်းမို့ နာကျင်ခဲ့ရပြန်တာပဲ။ ကိုယ့်လက်နဲ့စိုက်လို့များလားထင်ပြီး ကိုယ့်ဘာသာ နာကျင်ရသေးတယ်။ စပယ်တွေဟာ မွှေးလည်းမမွှေးတော့ဘူးလေ၊ ဘယ်တုန်းကတည်းက ရနံ့တွေပျောက်ကုန်ရတာလဲ။ ဖြစ်လေရာဘဝမှာ စပယ်စိုက်သူ မဖြစ်ချင်တော့ဘူး။ စပယ္သာ ကိုယ်တိုင်  ဖြစ်လိုက်ချင်တယ်၊ ပန်ဆင်သူမရှိရအောင် ရနံ့မဲ့တဲ့စပယ်တပွင့်သာ ဖြစ်ချင်တော့တယ်။ သွေးနီရောင်စပယ်ပေါ့၊ သွေးနီရောင်စပယ်ဟာ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ပဲပေါ့.။ သွေးနီရောင်စပယ်ဟာ လူဝင်စားဆိုပါတော့။


ခကအ

Sunday, August 22, 2021

Untitled 1

ကျွန်မတို့အမျိုးသမီးတွေဟာ

နာကျင်မယ်မှန်းသိလျက် ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်တွေကို တမက်တမော စီးတတ်လေ့ရှိကြတယ်။ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်စီးလျက်နဲ့ ရင်ကလေးချီ တင်ကလေးပင့်ပြီး ခြေလှမ်းရတာကိုက ကော့ကော့ရော့ရော့လေးနဲ့ စိတ်ကျေနပ်မှုကို ရစေတယ်။ အခန့်မသင့်ရင် ဖိနပ်ပေါက်တတ်လို့ အရည်ကြည်ပုထတာကို ခံရသေးတယ်။ 

တနေကုန် ကိုယ့်ခန္ဓာရဲ့ဝိတ်ကို ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ပေါ် တင်ထားကြပြီး အိမ်ပြန်ရောက်မှ ဖိနပ်ကိုချွတ်ချ ခြေဗလာနင်းရတဲ့ သက်တောင့်သက်သာရှိမှုဆီ နေသာထိုင်သာ ပြန်နေကြရတယ်။ ညအိပ်ရာမဝင်ခင် ခြေဖဝါးအနှံ့ကို အဆီတမျိုးနဲ့ နှိပ်နယ်ပြီးမှ အိပ်ရာဝင်ကြရတယ်။ အဲတာမှ ခြေထောက်နာတာ သက္သာတာ။

ဒေါက်မြင့်လေလေ ဟန်ချက်ထိန်းရခက်လေလေ နာကျင်မှုပိုလေလေလည်း ဖြစ်တတ်သေးတယ်။ ခြေဖနောင့်ပေါ် ဝိတ်ကိုမတင်ဘဲ ခြေဖဝါးပေါ် တင်ပြီး ထောက်ထားရလို့ ပိုပင်ပန်းတယ်။ ဟန်ချက်မညီလို့ ခြေခွင်လဲကျတာမျိုးလည်း ကြုံဖူးကြရတယ်။

ဒါပေမယ့်လည်း နှစ်နှစ်သက်သက် စီးကြပြန်တာပဲ ဟုတ်လား...။

ကျွန်မလည်း ဒေါက်ဖိနပ်အမြင့်စီးလျက် ချော်လဲဖူးတယ်။ ဖိနပ်ပေါက်လို့ ခြေထောက်မှာ ပလာစတာအထပ်ထပ်ကပ်ပြီးလည်း ဒေါက်ဖိနပ်စီးဖူးတယ်။ နာကျင်မှုအဖြစ်ခံပြီး နှစ်သက်မှုကို ရွေးချယ်ဖြစ်တဲ့ အခိုက်အတန့်တွေ အမျိုးသမီးတိုင်းလိုလိုမှာ ရှိတတ်ကြတယ်။ 

ချစ်ခြင်းတရားလိုပေါ့...

နာကျင်စေတော့မယ့် ချစ်ခြင်းတရားဆိုတာကို သိလည်းပဲ မျက်စိစုံမှိတ်လို့ အနာကျင်ခံ ရွေးချယ်တတ်ကြတယ်။ ချစ်ခြင်းတရားဟာ ပိုနက်နဲလေလေ နှလုံးသားထဲ လေးလံလေ၊ နာကျင်ရမှု ပိုများလေလေ...။ 

အိမ်ပြန်ရောက်လို့ ဒေါက်ဖိနပ်ကို ချွတ်ပစ်လိုက်သလို ချစ်ခြင်းတရားကို လွှတ်ချပစ်လိုက်တဲ့အခါ ပေါ့ပါးသွားသလို လေဟာနယ်ထဲရောက်သွားသလို ခြေလွတ်လက်လွတ်လည်း ဖြစ်သွားတတ်တာမျိုး...၊ ကြုံဖူးကြလိမ့်မယ်...၊ မနေတတ်တော့တာမျိုးပေါ့...။ 

နာကျင်ရတော့မှာပဲ၊ အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ခြေဖဝါးတွေ ခြေသလုံးသားတွေရဲ့နာကျင်မှုကို နှိပ်နယ်ဖြေဖျောက်ရဦးတော့မှာပဲလို့ သိသိနဲ့ ဒေါက်ဖိနပ်ထဲ ခြေထောက်တခုလုံး လှိျုသွင်းမိပြန်သလိုပဲ...၊ 

နာကျင်ရတော့မှာပဲ၊ အသည်းကွဲရတော့မှာပဲဆိုတဲ့ နာကျင်မှုတွေကို သိသိကြီးနဲ့ ချစ်ခြင်းတရားကိုပဲ အမှတ်မရှိ တဖန် ရွေးချယ်မိကြပြန်တယ်...။ တကယ်တမ်း နာကျင်ကြရတဲ့အခါ နာကျင်စေလိမ့်မယ်လို့ သိခဲ့ဖူးတဲ့အသိထက် အများကြီးပိုပြီး ခံစားလေးလံနာကျင်ကြရတော့တာ။

ရယ်စရာပါပဲ...

နာကျင်နေရက်နဲ့ ရယ်မောချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ရတဲ့ ဟာသတခုဟာ ချစ်ခြင်းတရားပဲပေါ့...



ခကအ

Sunday, August 8, 2021

နှောင်ကြိုးများနှင့် နာကျင်စရာတွေ...

အားလုံးကို လွှတ်ချလိုက်တဲ့အခါ ပေါ့ပါးသွားမှှုက မယုံနိူင်စရာ.....

ဆုတောင်းမေတ္တာတွေပဲ ကိုယ် တတ်နိူင်ခဲ့တာ ရှိပါတယ်။ ထားလိုက်တော့။ 

ဘဝမွာ ဘယ်အရာကမှ မမြဲဘူးဘဲ

ချစ်ခြင်း မုန်းခြင်း ဘယ်အရာမှ၊ 

ဖျတ်ကနဲ အကြွေမှာ သြော်ထွက်ခွာသွားပြီကိုးလို့ တ လိုက်မိရုံပါပဲ။

သေခြင်းတရားဟာ သိပ်ကို နီးကပ်လာနေပြီ

ကိုယ်နဲ့အနီးဆုံး ဘယ်ကိုပဲကြည့်ကြည့် တဖြုတ်ဖြုတ်ကြွေကျနေသံတွေ၊ ဘယ်လိုနားနဲ့ ကြားနာရမလဲ။ 

ခင်ဗျားတို့ သိပ်တကိုယ်ကောင်းဆန်တာပဲဗျာလို့ ပြောရမလား၊ တဆစ်ဆစ်နာကျင်ရမှှုတွေနဲ့ ထားရစ်ခဲ့ကြတာ၊ ခင်ဗျားတို့ကတော့ ငြိမ်းချမ်းသွားပြီပေါ့လေ၊ ဒီနေရာမှာ လူ လာပြန်မဖြစ်ကြပါနဲ့၊ 

ကိုယ့်ဝေဒနာနဲ့ကိုယ်ပါပဲ၊ ဒီမှာတော့ ဝဋ်ကြွေးဆိုလည်း ကြေအောင်ဆပ်ခဲ့ရမယ့် ဘဝပါ။ ပြေးမလွတ်နိူင်တဲ့ လမ်း၊ ရုန်းမထွက်နိူင်တဲ့ နွံ၊ ကိုယ့်စိတ်နဲ့ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ချည်ထားတဲ့ကြိုးတွေနဲ့၊ ဖြတ်တောက်ဖို့လည်း ခက်၊ ရုန်းမရနိူင်အောင်...၊

အဲသလိုု နာကျင်စရာတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတာကိုပဲ ဘဝလို့ ခေါ်သလား

ပျော်ရွှင်မှှုလေးအနည်းငယ်

ကြည်နူးစရာလေးအနည်းငယ်

လွမ်းဆွတ်မှှုတွေအများကြီး

ခါးသက်ခြင်းတွေအများကြီးနဲ့ 

ချစ်မြတ်နိူးရခြင်းတွေကို သမမျှတအောင် ပေါင်းစပ်ထားတာကိုက နာကျင်ဖွယ် အရောင်တွေ စုံလွန်းနေတော့တယ်။

ဘဝတဏွာ၊ ဝိဘဝတဏွာအပြန်ပြန်အလဲလဲ တပ်မက်မှှုတွေနဲ့ လူဖြစ်နေရတာ။ 

အဲတာကိုက နာကျင်မှှုတွေ.....



ခကအ

Sunday, July 25, 2021

နှောင်ကြိုးများနှင့် ခွဲခွာရခြင်းများ

 ခုချိန်မှာ ကပ်ရောဂါဆိုးကြီးဟာ ချစ်ခင်ရသူတွေ မိသားစုဝင်တွေ အနီးအပါးကို တဖြည်းဖြည်းရောက်လာခဲ့ပြီ။

သိသူ မသိသူတွေရဲ့ နာရေးသတင်းတွေကို လူမှှုကွန်ယက်ပေါ်မှာ နေ့တိုင်းတွေ့နေရ...၊
ကျန်ရစ်ခဲ့သူတွေရဲ့ နာကျင်မှှုကို နေ့တိုင်းဖတ်နေရတဲ့အဖြစ်က အတော်ခံရခက်ပါတယ်။ 
အသက်ကြီးသူတွေရော အလယ်အလတ်တွေရော လူမျိုးဘာသာ ဆင်းရဲချမ်းသာမရွေး အောက်စီဂျင်ကျပြီး ကိုယ့်မျက်စိရှေ့တင် ဆုံးပါးသွားခဲ့ကြရတာ ဘယ်လောက် ရင်နာဖို့ကောင်းသလဲ။

ကိုယ်တိုင်လည်း ၁၃နှစ်သားတူအငယ်ကလေးကလွဲလို့ ကိုယ့်မိသားစုဝင်တွေအားလုံး တအိမ်လုံးဖျားကြတဲ့အဖြစ်ကို ကြုံရတော့ ပူလောင်လိုက်တာလေ။ ဆွေနီးမျိုးစပ်တွေရဲ့ ဆုံးပါးသွားမှှုတွေ ကြားရတာဟာလည်း အတော်လေး စိတ်တွေနာကျင်ရတဲ့အချိန်တွေပါပဲ။
မိသားစုနီးပါး အိမ်၁ဝဝမှာ ၉ဝကျော်လောက် တမိသားစုလုံး ဖျားကြ၊ အောက်စီဂျင်ကျကြတဲ့အဖြစ်ဟာ ဘယ်လောက်စိတ်ပူစရာအခြေအနေမျိုးပါလိမ့်။

ဖေဖော်ဝါရီ ၁ရက်နေ့က စလိုက်တဲ့ အဆိုးတွေဟာ ခုထိ တတိုင်းပြည်လုံး ဗြောင်းသတ်နေတော့တာပဲ။ ဆုံးရှုံးခဲ့ကြရတဲ့အသက်တွေ၊ မတရားအဖမ်းဆီးခံထားရတဲ့ တယောက်ချင်းစီတိုင်းတွေအတွက် ကိုယ်တို့ တတ်နိူင်တဲ့ဘက်က ပါဝင် ရှေ့ဆက်မှ ဖြစ်မယ်။

တနေ့က အကျဉ်းထောင်ထဲက တော်လှန်ရေးတပ်လှန့်သံတွေဟာ ကိုယ်တို့အားလုံးကို ကိုင်လှှုပ်လိုက်သလို ခံစားရတယ်။ ကိုယ်တို့ သွေးမအေးပါဘူး။ ကပ်ဆိုးကြီးနဲ့ ရင်ဆိုင်တိုက်နေကြရလို့ တော်လှန်ရေးအရှိန်လျော့သယောင် ဖြစ်သွားပေမယ့် ဘယ်တော့မှ သွေးအေးမသွားဘူး။ သွေးအေးစရာအကြောင်းလည်း မရွိဘူး။
ပြီးတော့ အဲဒီနေ့က လပြည့်နေ့တဲ့၊ ဝါဆိုလပြည့်နေ့တဲ့။ ကုသိုလ်ရေးလည်း မလုပ်နိူင်ဘဲ ဖြစ်နေရတယ်။

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း မနည်း ထူမတ်နေရလို့ပါ။ ဘယ်ဘက်ရင်ညွန့်အောင့်တဲ့ရက်တွေ စိပ်လာပြီ။ ကိုယ်လည်း အသက်ကို မျှင်းပြီးရှူနေရတာပါပဲ။ ရှင်သန်လိုစိတ်နဲ့တော့ သွားနေပါတယ်။ ကိုယ်တိုင် ရှင်သန်မှလည်း ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကူနိူင်လိမ့်မယ်ဟုတ်လား။ ဒီတော့ ရှင်သန်လိုစိတ်နဲ့သာ တရက်တာချင်း ဖြတ်သန်းနေရတာပါပဲ။
ကိုယ့်တိုင်းကိုယ့်ပြည်မှာ လူတွေ အသက်တွေ အိုးအိမ်တွေ ဆုံးရှုံးနေရတဲ့အဖြစ်ဆိုးကြီးကို လေသံကလေးမှ မထွက်နိူင်တဲ့ တချို့သော မြန်မာပြည်သူပြည်သားဆိုသူတွေကိုလည်း ဆက်ပြီး အံ့သြမနေတော့ဘူး၊ မနေချင်တော့ဘူး၊ ရှိစေတော့။
ကိုယ်တိုင်ကတော့ ရှေ့နှစ်တွေမှာ တဖြည်းဖြည်း မာကြောထုံပေလာရာက ခုအခြေအနေတွေအရောက်မှာ မျက်ရည်ကျမိရပြန်တယ်။ ဒီတခါ မျက်ရည်ကျရတာကတော့ သွေးသားမတော်စပ် တစိမ်းတွေအတွက် အမှန်တရားဘက်တော်သား သူရဲကောင်းတွေအတွက်၊ ကျသင့်တဲ့မျက်ရည်မို့ နာနာကျင်ကျင် ကျဖြစ်ပါတယ်။
ခုတလော အမြဲလိုလို တွေးဖြစ်နေတာက ရှင်သန်ခြင်းပဲ။ ကြွေလွယ်လွန်းတဲ့ ရှင်သန်ခြင်းအကြောင်း၊
ကိုယ်နဲ့နီးစပ်သူတွေထဲကလည်း တဖြုတ်ဖြုတ်၊ ကြီးသူတွေရော ငယ်သူတွေပါ၊ တယောက်ပြီးတယောက် ထွက်သွားနေကြတာ။ အဲသလောက်ထိ မြန်ရလားကွယ်၊ သေခြင်းတရားရဲ့ အစိုးမရခြင်းဟာ ကြေကွဲစရာကောင်းလောက်အောင် ကိုယ့်ကျောနောက်ကပ်လျက် ရှိနေသလို ထင်ရတယ်။

တဆက်ထဲမှာ ချစ်သူ ခင်သူတွေကို သတိရစိတ် ဖြစ်မိတယ်။

ရှင်သန်နေစဉ်မှာ မပြောဖြစ်ခဲ့တဲ့စကားတွေအတွက်၊ 
မပြဖြစ်ခဲ့တဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေအတွက်၊ 
ဂရုစိုက်ခွင့် မရခဲ့ခြင်းတွေအတွက်၊ 
အားပေးပြုံးပြခွင့် မရခဲ့တဲ့အတွက်၊ 
အရာရာအတွက် တင်ကြိုတွေးနေမိတာနဲ့တင် နာကျင်ရတယ်။ 

ချစ်တယ်နော်ဆိုတဲ့ စကားလေးတခွန်း၊ 
ဂရုစိုက်ပါကွယ်ဆိုတဲ့ စကားလေးတခွန်း၊ 
တနေ့ ပြန်ဆုံမယ် အားတင်းထားဆိုတဲ့ စကားလေးတခွန်း၊ 
ကိုယ်တို့နိူင်မှာဆိုတဲ့ စကားလေးတခွန်း...။
အချိန်ရခိုက် ပြောကြရအောင်လေ.....


ခကအ

Wednesday, June 30, 2021

ချစ်ခြင်းတရားနှင့် နှောင်ကြိုးများနှင့် ခွဲခွာရခြင်းမျာ$း

တွေးနေမိတယ်...

စမှတ်ရှိရင် ဆုံးမှတ်ရှိသလို အသစ်တဖန်ပြန်အစတွေလည်း ရှိနေတယ်ဟုတ်လား...။

ဒီနေ့ ၂၉ဟာ ကိုရေမွန်ဆုံးပါးသွားတာ တပတ်တိတိပြည့်တဲ့နေ့ပေါ့။ သူ ရှိနေစဉ်က သူ့သီချင်းတွေ အမြဲနားမထောင်ဖြစ်ခဲ့ဘူး၊ သူ့bandရဲ့ youtube channelကိုတောင် subscribe မလုပ်ဖြစ်ခဲ့ဘူး။ my listအနေနဲ့ favထဲသိမ်းထားပြီး နားထောင်ဖြစ်ခဲ့တာပဲရှိတယ်။ သူဆုံးသြားမွပဲ သူ့ကို လူတွေဘယ်လောက်ချစ်ကြမှန်း ပိုသိကြရတယ်။

ရှင်သန်နေချိန်မှာ တန်ဘိုးထားကြဖို့...

မလိုအပ္ဘူးလား...။

ချစ်ခြင်းမေတ္တာ...

ဘယ်လောက်များ နက်နဲတဲ့အဖြစ်လဲ...။

ဘယ်သူမွ အတိအကျပုံဖော်လို့ မဖြစ်နိူင်ဘူး

မလုံလောက်ဘူး

သိပ်လှပတာမို့ အလုံးစုံဖော်ပြဖို့ရာ မတတ်နိူင်ကြဘူး။

လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်အနည်းငယ်က ကျွန်မမိတ်ဆွေရဲ့ခင်ပွန်း ဆုံးသွားခဲ့တယ်။ သူ့ကို မီးသင်္ဂြိုလ်မယ့်နေ့မှာ ကလေးနှစ်ယောက်ကို အိမ်မှာပဲထားခဲ့ဖို့ ကျွန်မမိတ်ဆွေက ဆုံးဖြတ်တယ်။ သူ့အမျိုးသားဆုံးတာ ဆေးရုံမှာဆိုတော့ ဆေးရုံကနေပဲ သင်းချိုင်းကို တန်းပို့မှာမို့ သူ့ကလေးနှစ်ယောက်ကို အဖေဖြစ်သူရဲ့အလောင်းကို ပေးမတွေ့တော့ဖို့ သူ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာ။

လွန်ခဲ့တဲ့အနှစ်၂၀ကျော် အဖေဆုံးတုန်းက နိူင်ငံရပ်ခြားမှာမို့ အဲဒီမြာပဲ သင်္ဂြိုလ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး အဖေ့အလောင်းကို မြန်မာပြည် ပြန်မသယ်ယူခဲ့ဘူး။ အဖေတို့ကုမ္ပဏီက တာဝန်ရှိသူတွေက အေဖ့ကို အလောင်းပြင်ထားပုံတွေ၊ မီးသင်္ဂြိုလ်ကာနီးပုံတွေ၊ အားလုံးပြီးသွားတော့ ဆုတောင်းပေးပုံတွေ ဓါတ်ပုံတွေကို ကျွန်မတို့မိသားစုဆီ လှမ်းပို့ပေးခဲ့ပါတယ်။

အဲ့ပုံတွေကို ကျွန်မ ခုထိ လုံးဝမကြည့်ခဲ့ဘူး။ 

ကျွန်မမျက်လုံးထဲကနေ စိတ်အတွင်းသားထဲအထိ စွဲကျန်နေရစ်မယ့် အဖေသေဆုံးပြီဆိုတာ သေချာစေတဲ့ရုပ်ပုံတွေကို ကျွန်မ မှတ်မိမနေချင်ဘူး။ 

ခုလည်း ကိုရေမွန်ကို ချစ်တဲ့ အရင်းနှီးဆုံးတွေက သေဆုံးတဲ့ပုံတွေကို မမျှဝေချင်ဘူး၊ အသိစိတ္က လက်ခံလိုက်ရလည်းပဲ သူဆုံးသွားပြီဆိုတာကို မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ ပုံရိပ်တွေအဖြစ် သိမ်းမထားချင်ဘူး။ သူရှင်သန်စဉ်က ပျော်ခဲ့ဖူးတာတွေ၊ သူ အနားရှိစဉ်က ကြုံတွေ့ရသမျှတွေကိုပဲ ပုံရိပ်ရှင်တွေအဖြစ်သာ သိမ်းဆည်းလိုတယ်။ 

ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေ...

သူပေးခဲ့တဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကို သူပြန်ရရှိခဲ့တာ...။

ကျွန်မလည်း အတူတူပါပဲ။ အတ္တကြီးတယ်ပဲဆိုဆို ချစ်သောသူတွေနဲ့ပတ်သက်လာရင် ကျွန်မတို့က ကောင်းသောမှတ်ဉာဏ်ကိုသာ အလိုရှိတာ၊ မှတ်မိနေချင်တာဟုတ်လား...

လူတွေနဲ့ပတ်သက်လာရင် ချစ်ခြင်းမေတ္တာအကြောင်းကိုသာ အရင်ဆုံး ပြေးမြင်ချင်တယ်။ နာစရာတွေ မတွေးချင်ဘူး၊ ကျွန်မနဲ့အတူ ခုထိ သယ်ဆောင်မလာချင်ဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ကျွန်မအကြောင်းလို့ တွေးမိရင်လည်း ချစ်ခြင်းနဲ့ဆက်စပ်လို့သာ တွဲမြင်စေလိုတယ်။ လွမ်းဆွတ်မိရင်တောင် အပြုံးလဲ့လဲ့မျက်နှာပေါ်တင်လို့ တစိမ့်စိမ့် လွမ်း တ နေချင်တာ။ ကောင်းခဲ့ခြင်းတွေကိုသာ သတိရခြင်းနဲ့အတူ မှတ်ဉာဏ်ထဲ သိမ်းချင်တာ။ အမုန်းတရားဟာ ကျန်းမာရေးကိုထိခိုက်စေတယ်။ ချစ်ခြင်းတရားဟာလည်း မသုံးတတ်ရင် လောင်မြိုက်စေပြန်တာ...။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်...

ဘဝဆိုတာက တိုတောင်းလွန်းသလို မနက်ဖြန်ဆိုတာကို ဘယ်သူမွ ကြိုတင်မတွက်ဆနိူင်ဘူးဟုတ်လား။ သေခြင်းတရားဟာ ဘယ်သူ့ကိုမှ မျက်နှာမလိုက်ဘူး။ အချိန်စေ့ရင် သေကွဲကွဲရမယ် အားလုံးကိုထားခဲ့ရမယ်။ ဒါ ဘဝပဲ။

ကျွန်မ သြားရတဲ့အခါ ကျွန်မအတွက် မျက်ရည်မကျစေချင်ဘူး။  ရှင်သန်စဉ်မှာ ကျွန်မထားရှိခဲ့တဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကို အမှတ်ရရင်း ပြုံးနေစေချင်တာ။ 

ကျွန်မပြောခဲ့သလိုပေါ့

ရှင်သန်ခြင်း

သေဆုံးခြင်း

ပြီးတော့ အသစ်တဖန် ပြန်စခြင်း...

ကိုရေမွန်က အသစ်တဖန် ပြန်စဖို့ ခရီးထြြက်သားခဲ့တာ...

ခရီးရှည်ကြီးပေါ့...

ကျွန်မတို့ကို သူ့သီချင်းတွေနဲ့ထားခဲ့ပြီးတော့ပေါ့...



CKA

Saturday, June 26, 2021

ဘဝနှောင်ကြိုးများ...



ကိုယ်တို့အားလုံးဆီမှာ သီချင်းတွေကို ရင်ဘတ်အပြည့်စာ ထားခဲ့ပြီး သူကေတာ့ ဘာတခုမွ မယူဘဲ လောကကြီးထဲက ထွက်ခွာသွားခဲ့ပြီ။ အသည်းကွဲတိုင်း သူ့သီချင်းတွေ နားထောင်နေရတဲ့ဘဝကနေ သူ့သီချင်းတွေနားထောင်တိုင်း အသည်းကွဲရတော့မယ့် အဖြစ်ရယ်..

မနေ့က ကောင်းကင်ပြာပြာနောက်ခံမှာ တွေ့ရတဲ့ မီးခိုးငွေ့တွေဟာ ကိုယ္တို့ သူ့ကို တွေ့လိုက်ရတာ နောက်ဆုံးပဲလို့ နားလည်ရတယ်။ ဆို့နင့်နေတဲ့ ကြေကွဲမှှုတွေ၊ အပြီးတိုင် ဆုံးရှုံးလိုက်ရပြီဆိုတဲ့ လက်လွှတ်လိုက်ရခြင်းတွေ တသီကြီး လိုက်ပါလာတယ်။ 

နွေဦးတော်လှန်ရေးဟာ အရင်းအနှီးများသလို အဆုံးအရှုံးလည်း ကြီးမားလှချည့်။ ကြွေသွားခဲ့ရတဲ့ ကြယ်တပွင့်စီတိုင်းအတွက် ကျန်နေသူတွေ တာဝန်ကျေဖို့ လိုတယ်။

သူဟာ ကြယ်တွေအများကြီးထဲက ထင်ထင်ရှားရှားကြယ်ကလေးတပွင့်ပေါ့။

အမေနဲ့ညီမနဲ့ပဲ နေလာရတော့ အမျိုးသမီးတွေကို နားလည်တယ်၊ ဦးစားပေးဖြစ်တယ်၊ သူတို့ကို နာကျင်အောင် မလုပ်ဘူး။ 

သူများမိန်းကလေးအပေါ် တာဝန်မကြေမှာစိုးလို့ အိမ်ထောင်မပြုဘူး။ အိမ်ထောင်ပြုဖြစ်ရင်တောင် ကေလး မယူဘူး၊ အသက် ၄ဝလောက်ကျရင် ရှာဖွေထားသမျှ ထားခဲ့ပြီး အပြီးထွက်သွားတော့မှာ၊ ဘုန်းကြီး ဝတ်မယ်၊ အမှန္တရားကို ရှာဖွေချင်တယ်။

တက်တူးတွေ ကိုယ်မှာအပြည့်နဲ့ လူငယ္ကေလး၊ လောဘ ဒေါသ မောဟ ရှိသင့်သလောက်ရှိတဲ့ လူငယ္ကေလး၊ ဘီယာကြိုက်တဲ့လူငယ်ကလေး၊ အားလုံးကို ပျော်နေစေချင်တဲ့ လူငယ္ကေလးက အဲသလို ပြောခဲ့တယ်။ 

သူ့အမေ သူ့ညီမလေး ဒါတွေအပြင် သူ့Band တခုလုံးဟာ သူ့မိသားစုပဲ၊ အားလုံးရဲ့ စားဝတ်နေရေးဟာ သူ့အရေးပဲလို့ ခံယူထားတဲ့သူ၊ ကြိုးစားနေဆဲ၊ သူ့ကိုယ်သူ ဖြည့်နေဆဲ လူငယ်ကေလးမှာ အိပ်မက်တွေကို အသက်သွင်းစရာ အများကြီး ကျန်နေခဲ့မှာ ပဲ။ မပြီးဆုံးသေးခင် လမ်းခုလတ်မှာ သူ ထွက်ခြာသြားခဲ့ရတာ။  လူဆိုတာကေတာ့ ပြောလို့မရပါဘူး၊ ခုရှိနေပေမယ့် မနက်ဖြန်လည်း သေချင်သေမှာ၊

သူက အဲသလို အသိခိုင်မာခဲ့တဲ့သူ၊ သူ့ထွက်ခွာမှှုမှာ သူက အေးချမ်းပုံရသလောက် သူ့ကိုချစ်တဲ့သူတွေမှာတော့ ပူဆွေးလောင်မြိုက်လို့ ကျန်ရစ်ခဲ့ရတယ်။ 

"စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့်နဲ့သာ ချန်ခဲ့၊ ကံမကုန်ရင် ပြန်ဆုံဦးမှာပဲ..."

မဆုံနိူင်တော့တဲ့လမ်းကို သူက ရွေးချယ်သွားခဲ့ပြီ။ သူ့ရွေးချယ်မှှုတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့၊ ကံတရားရဲ့ မှားယွင်းမှှုပါပဲ။

စားသောက်ဆိုင်တခုမှာ သူ့ကို သီဆိုပေးဖို့ စာချုပ်ချုပ်ကြမယ်ဆိုတော့ အားလုံးသဘောတူပြီးလုကာမှ ဆိုင်က အစားအသောက်တွေက ဈေးကြီးလိုက်တာ၊ သူ့ပရိသတ်တွေ ဒီဆိုင်မျိုး ထိုင်နိူင်ပါ့မလား၊ သူ ပြန်စဉ်းစားဦးမယ် ဆိုတဲ့သူ၊ သူ့ပရိတ်သတ်အတွက် အေသးစိတ္ကအစ ငဲ့ကြည့်တတ်သူ။

"ဘေဘီ မင်းမျက်လုံးတို့ အားဖျော့ခိုက် ငါ့ရဲ့ပုခုံးထက်မှေးစက်လိုက် အခက်အခဲများအတွက် ငါ ရှေ့က ရွိ တာပဲ..."

သူဟာ အားလုံးရဲ့ရှေ့မှာ မားမားရပ်ပေးလိုသူ...။

အေမ  နောက်ဘဝကျရင် အိမ်ထောင်ရေးကံကောင်းပါစေ တဲ့...

အမေများနေ့မှာ သူက အေမ့ကို ဆုတောင်းပေးခဲ့ဖူးတယ်။ နောက်အိမ်ထောင်နဲ့ပျော်နေတဲ့အဖေကို ပြုံးကြည့်နေနိူင်ပြီး ကျွန်တော်လည်း အမေနဲ့ ပျော်ပါတယ် တဲ့၊ အဲသလို နှလုံးသားအကြီးကြီးပိုင်ဆိုင်သူ။

အနုပညာကလွဲလို့ ဘာမွ မမက်ရှာတဲ့သူ၊ အနုပညာနဲ့တော့ ချမ်းသာဖို့ စိတ်မကူးတဲ့သူက Gamer လုပ်ပြီးပဲ ငွေရှာဖို့ ကြိုးစားတယ်၊ ၊ တိုက်ခန်းကလေးတခန်းတောင် မပိုင်၊ အငှားဘဝနဲ့ ရောင့်ရဲနေနိူင်သူ။ သူပိုင်သမျှ သူ့အနုပညာ စိတ်ကူးစိတ်သန်းတွေ ဖန်တီးမှှုတွေကိုပဲ သူ့ပရိသတ်အတွက် အပြည့်ပေးခဲ့သူပါကွယ်။ 

သူ စီးခဲ့တဲ့ သဲကြိုးတဖက် ပြတ်လုလု ရာဘာဖိနပ် ကေလးဟာ ကိုယ် ရင်ကွဲစေတဲ့ အကြောင်းတခုလည်း ဖြစ်တယ်။ 

သူဟာ ဒီထက်ပိုပြီး အများကြီး ထိုက်တန်ခဲ့သူ၊ ဘာကိုမှလည်း အများကြီး မတောင်းခံခဲ့သူပါ၊ 

ရင်တွေ နာရပါတယ်။ 

စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့်သွားနော် သားလေး၊ အေမတို့ကို စိတ်မပူနဲ့၊ နေနိူင်အောင် အေမတို့ အတတ်နိူင်ဆုံးကြိုးစားမယ်နော် သားလေး တဲ့

သူ့နောက်ဆုံးခရီးမှာ သူ့အမေ အန်တီခင်မြတ်မွန် ပြောခဲ့တဲ့စကား။

ကိုယ္တို့အားလုံးဟာ မာကြောပြနေတဲ့ အမျိုးသမီးကြီးကို ကြည့်ပြီး ထိခိုက်ရတယ်။ ကိုယ်သာဆိုရင် အရုပ်ကြိးပြတ် နေမှာပဲ။ သာမန်ပရိသတ်တယောက်ဖြစ်တဲ့ သူလိုကိုယ်လိုလူတွေတောင် သူ့ကို နှမျောလွန်းလို့၊ ချစ်လွန်းလို့ ကြေကွဲနေရတာ၊ မိခင်တယောက်ရဲ့ရင်ထဲကိုတော့ ဝင်တောင်မကြည့်ရဲ၊ ပြီးတော့ တနှစ်သားမှာ အေဖမဲ့ခဲ့ရတဲ့သားကေလးကို မိခင်ရင်ငွေ့နဲ့သာ နွေးစေခဲ့သူ၊ အဖိုးတန်သားကလေးဖြစ်အောင် ပျိုးထောင်ပေးခဲ့သူ၊ ဘယ်လောက်တောင် အတွင်းကြေနေမလဲ။ 

ကိုဒိုးလုံး ဆုံးသွားတုန်းကလည်း သူ့အနုပညာ၊ သူ့ဖန်တီးမှှုတွေနဲ့ သူ့သီချင်းတွေ ကိုယ္တို့ အာသာမပြေသေးခင်မှာ သူ ထွက်ခွာသွားတော့ သူ့အမေက သူ့သားဟာ ဘဝမွာ နေသွားရတာ သိပ္တန္တာပဲတဲ့၊ သူလုပ်ချင်တာတွေ သူဖြစ်ချင်တာတွေ အကုန် လုပ်သွားတယ် ဖြစ်သွားခဲ့တယ်တဲ့၊ မပြီးဆုံးသေးတာကတော့ တပိုင်းပေါ့။ သူ့သားဟာ ဘဝမွာ တန်အောင်နေသွားခဲ့ရပါတယ် တဲ့။ ကိုယ့်မှာ ပြောစရာစကားလုံးတွေ ပျောက်ရှခဲ့ရတယ်။ ဘဝကို တိုင်းတာပုံ၊ ရှုမြင်ပုံတွေ မတူကြတာမျိုး။ ဘဝကို အနိူင်နဲ့ပိုင်းသွားတယ်လို့ မြင်တတ်ရင် စိတ်ချမ်းသာရတာပေါ့။ 

"လိုရာပြည့်သောဘဝမှာ မပျော်နိူင်ရင် မင်း ဘာလိုနေသေးလဲ..."

ခက္တာက ဘဝမွာ လိုတာတွေအကုန်ရနေတဲ့အခါ မရတာကို လိုချင်မိပြန်တာပဲ။ လူ့စိတ် လူ့သဘာဝဟာ အဆန်းသားပဲဟုတ်လား။ 

အဖြစ်နဲ့ အပျက်တွေ ချိတ်ဆက်ဖြစ်ပေါ်နေတာကိုပဲ အဖြစ်အပျက်လို့ ကိုယ္တို့ နားလည်ထားကြတယ်။ အဲဒီအဖြစ်အပျက်တွေကို ငါ နဲ့ချိတ်လိုက်တဲ့အခါ၊ အဲဒီမွာ ငြိတော့တာပဲ။ သူမ်ား တခုခုဖြစ်ရင် ကိုယ်ချင်းစာနိူင်တာက တပိုင်း၊ ကိုယ်တိုင်ဖြစ်မှ တကယ္နာတတ္တာက တပိုင်း ဟုတ္လား။ ကိုယ်တိုင်ဖြစ်တဲ့အခါ အဲဒီအဖြစ်ဟာ ငါနဲ့ ချိတ်နေတာကိုး၊ နာတာပေါ့ နာမှာပေါ့။ တကယ်တမ်းကျတော့ ကိုယ်တိုင်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ သူများပဲဖြစ်ဖြစ် အဖြစ်ဆိုတာရှိရင် အပျက်လည်း ရှိမှာပေါ့။ 

အဖြစ်နဲ့အပျက် ကြားကာလတခုတော့ ကွာခြားနိူင်ကောင်းပါတယ်။ ခုဖြစ် ခုပျက်တွေရယ်၊ ခုဖြစ် အတော်ကြာကြာမှ ပျက်တွေရယ်၊ ဘယ္လိုပဲရွိရွိ ကြားကာလတခုကြာရှည်ရင် ရှည်သလောက် အပျက်အပေါ်မှာ ထိခိုက်မှှုဒီဂရီ ကွာခြားတတ်ကြတယ်။ ခံနိူင်ရည် ကွာခြားတယ်။ ခံယူပုံကွာတယ်။ ရင်ဆိုင်ပုံချင်း ကွာတယ်။ အသားမာတက်နှှုန်းချင်း ကွာကြတယ်။ 

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့၊ ကိုယ်တိုင်ပဲဖြစ်ဖြစ် သူများပဲဖြစ်ဖြစ် အဖြစ်ပြီးရင် အပ်က္လာမွာ သဘာဝပဲ၊ ဒါကို သူမ်ားဟာ ငါ့ဟာ ပိုင်ဆိုင်မှှုကြီးနဲ့ သွားလုပ်နေရင် ခံရဖို့ပဲ။ ဘေးကနေ ကြည့်တတ်ဖို့ လိုတယ်။ ဒါပေမယ့် တသက္လုံးက ငါ ငါ့ဟာ လုပ်လာတော့ သူများဖြစ်ရင် ဘေးကကြည့်နေနိူင်ပေမယ့် ကိုယ်တိုင်ဖြစ်ရင် ငါနဲ့ချည်း တွဲပြီးချိတ်မိနေတော့တာပဲ။ ဘေးလူလုပ်နိူင်ဖို့ ခက်တယ်။

ထားပါတော့။

ကိုယ်ချစ်တဲ့သူတွေ ဆုံးရွုံးရတဲ့အခါ ကိုယ့်ခံစားချက်ဟာ ကိုယ်နဲ့ တိုက်ရိုက်ချိတ်ဆက် ပူလောင်စေတော့တာပဲ။ 

ဒီအဖြစ်မှာလည်း ကိုယ္တို့က ကြေကြေနပ်နပ်ကြီး လက်ခံ ပျော်ဝင်နေကြသေးတယ်။ လူကိုး...ဆိုတဲ့ ထွက်ပေါက် ရှိတယ်၊ ပုထုစဉ်ဆိုတဲ့ အရူးလက်မှတ်ကလည်း ရထားသေးတာ။ 

ဆိုတော့ ခံစားချက်မရှိရင်လည်း လူမဟုတ်၊ ကျောက်ရုပ်လိုလိုကြီး၊ ခံစားတတ်လွန်းပြန်တော့လည်း တရားမရွိ၊ ခံနိူင်ရည်မရှိတဲ့ လူပျော့၊ လောကဓံကို ရင်မဆိုင်နိူင်သူ။

အဲဒီ နှစ်ခုကြား၊ မျှခြေတခုတော့ ရှိရမယ်။

ကိုယ်လည်း အဲဒီမျှခြေကို ရှာဖွေနေတုန်း.

ခက်တယ်

တကယ်တော့ ဝေးမသွားပါဘူး၊ စိတ် လက်တကမ်းအကွာမှာ ရှင် ရှိနေမှာပါ။

ကိုရေမွန်ငြိမ်းချမ်းနေပါစေရောက်ရာဘဝကနေ ပြုံး ကြည့်နေပါ၊ အားလုံးရဲ့ ချစ်ခြင်းတွေကို မြင်ရရဲ့လား


အရူးပဲဆိုဆို၊ ချစ်စရာလူသားတွေကိုတော့ ကိုယ္တို့ လွမ်း တ နေရမှာပဲ ဟုတ္လား

လွမ်းနေဖို့ ထိုက်တန်ပါတယ်လေ...



CKA

Wednesday, June 23, 2021

ရက်စက် နှောင်ကြိုးများ...

ရူးတော့မှာပဲ
ငါတို့ ထပ်ပြီး မဆုံးရှုံးပါရစေနဲ့တော့

လူစင်စစ်ကြီးတွေ
အဖိုးတန်ကြီးတွေ
အကောင်းစားကြီးတွေ

ငါတို့ဆီက ယူသွားသမျှတွေ ပြန်ပေးကြပါဟာ

ဒီနွေဦးဟာ တဆိတ်တော့ ရက်စက်လွန်းပါတယ်
ပြန်မဆုံနိူင်တော့မယ့် ဟိုးတဖက်စွန်းကို ခေါ်ဆောင်သွားတာ စောလွန်းပါတယ်။

ငါတို့လူတွေ ငါတို့လူတွေ ငါတို့လူတွေ

ချစ်ခြင်းမေတ္တာအကြောင်း ကောင်းကောင်းသိသူတွေ
အနုပညာထဲ စိမ်နှစ်ရှင်သန်နေသူတွေ
လူကိုလူလို တန်ဘိုးထားသူတွေ
ရိုးသားလှပသူတွေ

သူ့အသံတွေ ခုထိ ငါကြားနေတုန်း
သူ့သီချင်းတွေငါ လိုက်ညည်းနေမိတုန်း
ပွင့်အာနေတဲ့ သူ့အပြုံးရိုးရိုးကြီးတွေ
သူ့ကိုချစ်တာ မတိုင်ခင် သူ့အမေကအစ ငါချစ်တာ၊ အန်တီခင်မြတ်မွန်သီချင်းတွေကအစ ငါ ချစ်တာ။

ကောင်းသောညလေးပါ ကိုယ့်ချစ်သူ.အိပ်မက်တို့လှအောင် မင်းအတွက် ငါဆုတောင်း

အိပ်ယာဝင်တေး ဖြည်းဖြည်းညင်းညင်းသာသာယာယာလေး ဆိုပြတတ်သူ။

လိုရာပြည့်သောဘဝမှာ မပျော်နိူင်ရင် မင်း ဘာလိုနေသေးလဲ...ဆိုပြီး မေးခွန်းတွေမေးတတ်သူ....။

၂ဝဝ၃တုန်းက ကိုဒိုးလုံးကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရပြီးပြီ။ သူ ဆုံးတော့ ၂၆နှစ်ပဲ ရှိသေးတာ။

ခုက အဲတုန်းကလို ခံစားချက်ကြီးပြန်ကျော့လာတယ်
ရင်ဘတ်တွေအောင့်တယ်
မျက်ရည်တွေ ပေါက်ကနဲ စီးကျလာတယ်။ 
ချစ်ရသူတွေ သက်တမ်းတိုလွန်းပါရဲ့။

မနေ့က မန်းလေး
ကြမ်းခင်းပေါ်တွေ၊ လှေကားထစ်တွေပေါ်မှာ ဒရွတ်တိုက်ဆွဲသွားဟန် သွေးအကြွင်းအကျန်တွေ၊ တဖက်စီ ဟိုနားဒီနားက ဖိနပ်လေးတွေ
နှလုံးသားတွေ အောင့်တက်လာတဲ့အထိ၊ ဆက်မကြည့်ရက်တော့လို့။

ဒီနေ့ ကိုရေမွန်
အသည်းတွေဟာ မကြဲဘဲ ခံနိူင်ပါ့မလား
ပေးလိုက်ရတာတွေ များလွန်းပြီ။ ရင်နဲ့မဆန့်တော့အောင် တဆစ်ဆစ်နာနေတာတွေ လွန်လွန်းပြီဟာ
နွေဦးတော်လှန်ရေး
ငါတို့နိူင်မှ ဖြစ်မယ်
ငါတို့နိူင်ကို နိူင်မှ ဖြစ်မယ်။

ကိုတွတ်ပီရေ....
ကိုရေမွန်ရေ....
တော်လှန်ရေးသမားကြီးရေ
ဒီမြေကမ္ဘာပေါ် ၃၃နှစ်တာ အလည်ရောက်လာခဲ့တဲ့ ဧည့်သည်ကြီးရေ
တောထဲတောင်ထဲမှာ ဘယ်လောက်များ ပင်ပန်းခဲ့ပါသလဲ၊ 
အနားယူပါတော့၊ စိတ်ချလက်ချ ချန်ရစ်ခဲ့ပါတော့။ 
လွမ်းနေဖို့က ငါတို့တာဝန်လေ....💔💔


Raymond (1988-2021)

CKA


Friday, June 18, 2021

နှောင်ကြိုးများ...အပြေ

တကယ်ဆို လုံလောက်ခိုင်ခံ့သော ခံနိူင်ရည်စွမ်းရှိမှ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဆိုတဲ့ ရပ်ဝန်းကို ဖြတ်သန်းခဲ့သင့်တာ...

ကျန်ရစ်ခဲ့နိူင်ပါ့မလားလို့ စဉ်းစားခဲ့သင့်တာပေါ့။ ဖြတ်သန်းမှှုတခုရဲ့ တွေ့ဆုံခြင်းကာလကို ရှည်နိူင်သမျှ ရှည်ကြာချင်ခဲ့တာတခုတည်းပါပဲ၊ မလဲွမသွေ ကျော်လွန် ဖြတ်သန်းသွားမှာကတော့ သေချာတယ်လေ။ မရောက်ခင်နဲ့ ကျောခိုင်းပြီးကာလအကြားက ဆုံဆည်းခြင်းဟာ ဖျတ်ကနဲ။ ခေါက်ရိုးကျိုးသံသရာထဲ ကျန်ရစ်ခဲ့ခြင်းတွေက ထိပ်ဆုံးမှာ အမြဲရှိနေကျ...။ ချစ်ခြင်းတရားမှာ မကျန်ရစ်ခဲ့ဖူးသူ ဘယ်သူ ရှိပါ့မလဲ။ အဲဒီနောက်မှာတော့ ပြိုလဲခဲ့တဲ့ကာလဟာ ငရဲခန်းဘယ်နှစ်ခုစာ တာရှည်ခဲ့ပါလိမ့်။ မတွေးချင်ဘူး။

ခုေတလာ စိတ်တွေ နာကျင်ရခြင်းအကြောင်းတရားတွေ များသားပဲ။ တရေးနိူးမှာတောင် ဒီစစ်အာဏာရူးတွေ မကျဆုံးသေးဘူးလားဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ အနက်ရောင်တွေ ဆန်နေလိုက်ပုံက။ အမုန်းတရားတွေ ပိန်းထနေတဲ့ နေ့စဉ်ထဲ ကိုယ့်ကျန်းမာရေးကို မနည်းဒယဥ့်တိုက်ဆွဲငင်နေရတာ။ အသက်ဝဝ မရှူနိူင်တဲ့နေ့တွေသာ ပန်းခြောက်တွေဆို  တဖြုတ်ဖြုတ်ကြွေစေချင်လှပါပြီ။

တော်လှန်ရေးမှာ ချစ်ခြင်းတရား မပါဝင်ဘူး ထင်ခဲ့တယ်။ 

တကယ်က ချစ်ခြင်းတရားတခုထဲကြောင့်သာ ပုန်ကန်ကြရတယ်။ ကိုယ်တို့တိုင်းပြည်ကို ကိုယ်တို့ချစ်တယ်။ ကိုယ်တို့လူငယ်တွေကို ကိုယ်တို့ချစ်တယ်။ ကိုယ့်တိုင်းပြည်က မြေနံ့ကလေးကို ကိုယ်တို့ချစ်တယ်။ ကိုယ့်မြေပေါ်က သစ်ရွက်ခြောက်ကလေးတွေကအစ ကိုယ်တို့ချစ်တယ်။ ဒီရေဒီမြေကို တိုးတက်စေချင်တဲ့စိတ်တွေကြောင့်ပဲ ကိုယ်တို့ တော်လှန်ခဲ့ကြတယ်။ တကိုယ်စာချစ်ခြင်းတရားထက် ကျယ်ပြန့်တဲ့စိတ်နှလုံးနဲ့ တိုင်းပြည်ကို ကိုယ်တို႔ ချစ်ခဲ့ကြတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ မတရားမှှုကို တော်လှန်ခဲ့ကြတာ။ 

အဆုံးသတ်တော့မှာ၊ အဆုံးသတ်တော့မှာပါဆိုတဲ့စိတ်နဲ့၊ တနေ့ချင်းစီကို စိတ်ရှည်လက်ရှည်စောင့်ပုံမျိုးနဲ့ ဖြတ်ကျော်တယ်။ ငါတို့နိူင်မှာဆိုတဲ့ သေချာမှှုဟာ အကောင်းဆုံးစိတ်ခွန်အားပဲ။ 

ချစ်သူ  မုန်းသူ ဘယ်လိုမှ ဖီးလ်မလာသူ၊ မခွဲခြားဘူး။ တော်လှန်ရေးမှာ တရားတဲ့ဘက်ကရပ်သူနဲ့ မတရားမှှုကို အားပေးသူ ဒီနှစ်မျိုးပဲ ရှိတော့တယ်။ ကိုယ်ပြောခဲ့ပါတယ်။ နှောင်ကြိုးတွေ အပြီးဖြတ်ချရမယ့် ဒီပဲွမှာ မျက်စိစုံမှိတ်လို့ တိကနဲဖြတ်ချခဲ့ရတာတွေ များသားပဲ။ 

ချစ်ခြင်းတရားမှာ ရိုးသားမှှုရှိမှ  အဲသလိုပဲ နိူင်ငံ့အရေးမှာလည်း ရိုးသားမှ ချည်နှောင်လို့ရမယ့် တွဲလက်တွေ အချင်းချင်းဖေးကူကြရတာ ကိုယ်တို့ရလိုက်တဲ့ အမြတ်ပဲ။ ငါတို့မှာ ငါတို့ပဲရှိတယ်ဆိုတဲ့စိတ်ဟာ ဘယ်လောက်ချစ်စရာကောင်းသလဲ။ ဒီစိတ်နဲ့ ရှေ့ဆက်မယ်ဆို အားလုံးမျှော်လင့်တဲ့ ကမ်ဘာသစ်ဆီ ကိုယ်တို့အရောက်သွားနိူင်မယ်လို့ ယုံကြည်တယ်။ တယောက်အပေါ်တယောက် ညီညွတ်မျှတတဲ့စိတ်တွေနဲ့ ကိုယ်စီ လျှောက်ကြမယ်။ အားလုံးပါဝင်မှ တွင်မယ့်ခရီးမှာ လားရာမတူသူတွေကို ဖြုတ်ချခဲ့လိုက်ကြစို့.။

တကိုယ်စာချစ်ခြင်းထက် လူသားမျိုးနွယ်စုအပေါ်ချစ်ခြင်းတွေကသာ ဒီတော်လှန်ရေးအောင်မြင်မှှုအတွက် အဖြေဖြစ်တယ်...


CKA


Tuesday, June 8, 2021

စီးဆင်းနေ နှောင်ကြိုးများ...

အပြင်မှာ သိပ်ပူတာပဲ။

လွမ်းရေးထက် ဝမ်းရေးခက်ဆိုတဲ့စကားက ခုမှ သက်ဝင်လာသလိုရှိတယ်။ ဝမ်းရေးမဟုတ်ပေမယ့် နိူင်ငံ့အရေး၊ ပိုပြီးတော့တောင် အရေးကြီးတဲ့ နိူင်ငံ့အရေးပေါ့။ ဖေဖော်ဝါရီ ၁ရက်ကစလို့ ကျွန်မတို့ဘဝတွေ မျှော်လင့်ချက်တွေ ရိုက်ချိုးခံလိုက်ရတာ။ 

အားလုံးပါဝင်လာခဲ့ကြတဲ့ နိူင်ငံ့အရေးမှာ ကျွန်မလည်း အတူပါဝင်ခဲ့ပါတယ်။ 

ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်က ကိုဗစ်ကြောင့် အဆုံးအရှုံးများခဲ့ကြရသလို ခုလည်း အဆုံးအရှုံးတွေ နာကျင်မှှုတွေအများကြီးနဲ့ ကျွန်မတို့အားလုံး မပျော်ကြတော့ဘူး။ ကျွန်မတို့မြို့လမ်းမကြီးတွေပေါ်မှာ လူငယ်ကလေးတွေရဲ့ သွေးတွေနဲ့ ရဲရဲနီလို့။ မိဘတွေရဲ့နှလုံးသားတွေ ကွဲကြေလို့။

ဝမ်းနည်း နာကျင်လိုက်၊ ပျော်လိုက် အားတက်လိုက်၊ စိတ်ဓါတ်တွေကျလိုက်နဲ့ ဖြတ်သန်းခဲ့ရတဲ့ကာလဟာ ရှိရင်းအချိန်ထက် ပိုကြာနေတာတော့အမှန်ပဲ။ အားလုံးဟာ အောင်စိတ်တွေနဲ့၊ နိူင်ကိုနိူင်မှာဆိုတဲ့စိတ်တွေနဲ့ အခုထိ တယောက်စိတ်ကို တယောက်က ဖြည့်တင်းရင်း တော်လှန်ရေးအလံတော်ထိပ်ဟာ ကျွန်မတို့ဆုံမှတ် ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ကျွန်မတို့ဟာ အတူတကွဖြစ်တယ်၊ ကျရာနေရာတွေမှာလည်း ကျွန်မတို့အားလုံးဟာ တယောက်ချင်းစီတွေပဲ ဖြစ်တယ်။ ဖြတ်တောက်ထားခဲ့တဲ့ နှောင်ကြိုးတွေနဲ့ အိမ်ထဲကနေ ကျွန်မတို့ ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။

ကျွန်မကိုယ်တိုင်လည်း နှောင်ကြိုးတွေကို ဖြတ်ထားပစ်ခဲ့ပြီ။ ခုချိန်မှာ နွေဦးတော်လှန်ရေးလောက် ဘာကမှ အရေးမကြီးတော့ဘူး။ 

တခါတလေ

မျက်ဝန်းတွေ မှိတ်လိုက်ချိန်တိုင်းမှာတော့ ခပ်ရေးရေးမြင်ယောင်ဆဲ၊ ဘယ်တော့မှ မလျှောက်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချခဲ့တဲ့ လမ်း။ 

ခုတော့လည်း အဲဒီအရူးဟာ ကျွန်မပါလို့ ယုံကြည်ရမှာတောင် ခဲယဉ်းသားပဲ။ သံယောဇဉ်မထားတတ်တဲ့ ခပ်ပြတ်ပြတ် မာရေကျောရေမိန်းမတယောက်ဟာ ချစ်ခြင်းတရားမှာ အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင် ပျော်ဝင်နေမိခဲ့။ အဲတာ ကျွန်မလား။

တော်လှန်ရေးထဲမှာ စိတ်တွေဟာ မာကြောလွန်းတော့ ကျိုးပဲ့လွယ်တာမို့ ချစ်ခြင်းတရားကို သတိရချိန်တွေ ပေးဖြစ်တဲ့အခါလည်း ရှိတယ်။

ဘယ်လောက်တောင်ချစ်ခဲ့ရတာလဲ သိလား။ သေချာပါတယ်၊ အခု ကျွန်မ ပြောလိုက်လို့ ကြားရပေမယ့်...၊ 

ရှင် တကယ် မသိသေးဘူး...။

ချစ်ခြင်းတရားရဲ့အတိမ်အနက်ကို ချစ်ရသူကသာ သိတာ၊ တကယ္သိတာ။ ဘုရားကျေးဇူးတော်ကြောင့် လူသားတဦးနဲ့ပတ်သက်ပြီး ချစ်ခြင်းတရားကို ကျွန်မ သင်ယူခွင့်ရခဲ့တယ်။ ချစ်ခြင်းတရားနဲ့ပတ်သက်ဆက်စပ်ရာတွေကတော့ ပြောရမယ်ဆိုရင် အနည်းငယ် ခါးသည်း၊ တော်တော်လေး နာကျင်စရာတွေ။ 

မောင်ရေလို့ ကျွန်မ အကြိမ်ကြိမ် ခေါ်နေခဲ့တယ်။ 

ကျွန်မအသံတွေ ပျောက်သွားတဲ့အထိ။  မခေါ်နိူင်တော့လောက်အောင် အသံတွေ အက်ရှ လက်ပန်းကျသွားတဲ့အထိပေါ့။ လပြည့်ညတွေကို မော့မကြည့်ရဲတော့တဲ့ အထိပေါ့။

မောင့်မိန်းကလေးက ကျွန်မနဲ့ တူတယ်၊

ကျွန်မ ပြုံးမိရုံသာပါပဲ။

မိန်းကလေးက ကျွန်မလို ဆံပင်တွေကို ဘေးတဘက်သိမ်းပြီး တခြမ်းစောင်း ချည်နှောင်ထားတတ်တယ်။ ကျွန်မလို ရင်ဖုံးအကျၤ ီလက်ပြတ်တွေ ဝတ်တတ်တယ်တဲ့။ 

မိန်းကလေးဟာ ကျွန်မ မဟုတ်ဘူး။

အနည်းဆုံးတော့ ကျွန်မက ကျွန်မနည်းနဲ့ကျွန်မ မောင့်ကိုချစ်ခဲ့တာ။

ဖတ်လက်စ စာတအုပ်ထဲက စာသားတွေ ကျွန်မစိတ်ထဲ စီးဝင်လာခဲ့တယ်။

ကလေးတယောက်ဆုံးရှုံးခဲ့ဖူးတဲ့မိခင်က လက်ရှိကလေးတယောက် ထပ်ဆုံးရှုံးသွားမလား စိုးစိတ်နဲ့ ကလေးရဲ့စက်ရုပ်သူငယ်ချင်း AFကို ကလေးနဲ့တပုံစံထဲတူအောင် တုပပြီး (ကျန်းမာရေးမကောင်းတဲ့)ကလေးကို လက်လွှတ်လိုက်ရတဲ့အခါ အစားထိုးချစ်ဖို့ စီမံထားတဲ့ဇာတ်လမ်း။ 

မိခင်က ကလေးရဲ့စက်ရုပ်သူငယ်ချင်း AFကို မေးတယ်။ 

ငါ့သမီး Josieနဲ့ အပြုအမူတွေ အားလုံး တူအောင် လိုက်လုပ်နိူင်တာကတော့ ဟုတ်ပါပြီ။ ငါ့သမီးလို နှလုံးသားမျိုး၊ စိတ်နှလုံးမျိုး ရှိဖို့တော့ မင်း တူအောင် လိုက်တုနိူင်ပါ့မလားတဲ့...။

Let me ask you this.

Do you believe in the human heart ?

I don't mean simply the organ, obviously. Im speaking in the poetic sense. The human heart. Do you think there is such a thing ? Something that makes each of us special and individual? And if we just suppose that there is. Then don't you think, in order to truly learn Josie, youd have to learn not to just her mannerisms but what's deeply inside her ? Wouldn't you have to learn her heart ?

ဒီလိုပါပဲ၊ ကျွန်မတို့ ဘဝတွေက တယောက်ချင်းစီတွေ၊

တော်လှန်ရေးကာလဟာလည်း ဘယ်လောက်ကြာဦးမယ် ဘယ်သူမှ မသိနိူင်ဘူး။ မနက်ဆို တော်လှန်ရေးကာလဆိုတဲ့အသိနဲ့နိူးပြီး ညဆို မပြီးဆုံးသေးတဲ့ တော်လှန်ရေးဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ အိပ်တယ်။

ချစ်ခြင်းတရားဆီကို ပြန်ရောက်ဖို့တော့ ခက်လိမ့်ဦးမယ်....

....ထင်ပါရဲ့။


CKA



ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...