Saturday, April 30, 2011

ေ႐ႊလက္တြဲၾကသူမ်ား....

1st kiss at balcony














 ဝီလီယမ္နဲ႔ ကိတ္ရဲ႕ မဂၤလာပဲြကို တီဗီကေန လိုက္ဖ္လႊင့္ပါတယ္။ ပံုေတြက တီဗီ စကရင္ကေန ျပန္႐ိုက္ထားတာမို႔ ကြာလတီမေကာင္းပါ။ မၾကည့္လိုက္ရသူမ်ား အတြက္ ၾကည့္ေစခ်င္လို႔သာ ဇြတ္တင္လိုက္ပါတယ္....:P


ကိတ္ သိတ္လွတယ္။ ပါးခ်ိဳင့္ေလးကလည္း ခ်စ္စရာ...။ ဝီလီယမ္ ငယ္ငယ္ပဲ ႐ိွေသး၊ ထိပ္ေျပာင္ေနၿပီ....။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ သိတ္ခ်စ္ၾကပံုပဲ....

အို...ဒါေတြ အားလံုးထက္ စိတ္ဝင္စားမိတာက အဲဒီ ေျပာင္း႐ွည္ႀကီးေတြနဲ႔ အပီ႐ိုက္ေနသူေတြ....။
အဲဒါမ်ိဳးႀကီး တခုေတာ့ လိုခ်င္မိသား....




ဝီလီယမ္နဲ႔ ကိတ္တို႔ အိုေအာင္မင္းေအာင္ ေပါင္းၾကရပါေစ....လို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္....

Thursday, April 28, 2011

ၾကက္ေျခခတ္ကေလးမ်ား

ၾကက္ေျခခတ္...အင္မတန္ အၾကည့္ရဆိုးပါတယ္။ ကိုယ္ကပဲ ၾကက္ေျခခတ္ခတ္၊ ကိုယ့္ကိုပဲ ၾကက္ေျခလာခတ္ခတ္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ပါေစ ၾကက္ေျခခတ္ဟာ အမွားသေဘာ၊ တားျမစ္ပိတ္ပင္တဲ့သေဘာ၊ Negative သေဘာေဆာင္တာမို႔ ကေလးအ႐ြယ္ကေန လူႀကီးတေယာက္ရယ္လို႔ ျဖစ္လာတဲ့အထိ ဘယ္သူကမွ ၾကက္ေျခခတ္ေတြကို ဘဝမွာ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ႐ိွၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ ကြၽန္မ ေျပာခ်င္တဲ့ ၾကက္ေျခခတ္က "အမွား" ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ေဖာ္ေဆာင္တဲ့ ၾကက္ေျခခတ္ကေလးေတြ အေၾကာင္းပါ။

လူတေယာက္အတြက္ အမွားေတြ လုပ္ျဖစ္ဖို႔ တြန္းအားေတြ၊ ေစ့ေဆာ္မႈေတြက အေတာ္မ်ားတာပါ။ အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္၊ ေငြေၾကးေၾကာင့္၊ အရက္ေသစာ မူးယစ္ေသာက္စားတတ္မႈေၾကာင့္၊   ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္၊ ေလာဘေၾကာင့္ စသျဖင့္ အမွားေတြကို မသိလိုက္ဘဲ ျဖစ္ေစ၊ သိသိႀကီးနဲ႔ျဖစ္ေစ က်ဴးလြန္ မွားယြင္းမိတတ္ၾကပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဲသည္လိုအခ်ိန္ေတြမွာ အမွားကို အမွန္ ထင္ျမင္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ ေမာဟဆိုတဲ့ မသိမႈက အသိဉာဏ္မ်က္လံုးအစံုကို ကြယ္ထားတတ္တာမို႔ အမွားကို မျမင္ႏိူင္ၾကတာပါပဲ။

ဘဝမွာ တခါမွ အမွားမလုပ္ခဲ့ဖူးသူမ်ားလည္း ႐ိွေကာင္း ႐ိွပါလိမ့္မယ္။ အဲသည္လိုလူေတြ အတြက္ေတာ့ Bravo ပါ။ keep it up ပါ။ ေျပာစရာ မ႐ိွပါဘူး။ ကြၽန္မ ရည္႐ြယ္ေျပာခ်င္တာက "အမွားမ်ားနဲ႔ လူေတြ" ကိုပါ။ အမွားေတြနဲ႔ အေမွာင္ထဲမွာ အခ်ိန္ကုန္ရင္း ဘဝထဲ အသစ္တဖန္ ျပန္ဝင္ဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနၾကသူမ်ားကိုသာ ဆိုခ်င္ပါတယ္။  

အားေပးစကား ေျပာရရင္ အမွားဆိုတာ ျပင္လို႔မရတဲ့ အမွားေတြခ်ည္းပါပဲ။  တကယ္ပါ ကြၽန္မ အဲသည္လိုပဲ ယံုၾကည္တာမို႔ပါ။ လုပ္ၿပီးခဲ့တဲ့ အမွားေတြက သပ္သပ္၊ အမွန္ကို အမွန္မွန္းသိလို႔၊ နားလည္သြားလို႔ လမ္းေၾကာင္းအမွန္ေပၚ ေလွ်ာက္ေနတာက သပ္သပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ အမွားနဲ႔ လက္႐ိွအမွန္ဆိုတာ မတူညီေသာ ျဖစ္စဥ္ ႏွစ္ခုသာ ျဖစ္တယ္။ ခုလက္႐ိွ အမွန္နဲ႔ လုပ္ၿပီးခဲ့တဲ့ အမွားကို သင္ပုန္းေခ်လို႔ မရႏိူင္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ အမွားဆိုတာ မလုပ္မိေအာင္ ေ႐ွာင္ႏိူင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ မေ႐ွာင္ႏိူင္လို႔ လုပ္မိၿပီဆိုရင္လည္း ဘာမွ စိတ္ဓါတ္က်စရာ မလိုပါဘူး။  အမွားလုပ္ရဲသူဟာ အမွားရဲ႕အက်ိဳးဆက္ကို ခံႏိူင္ရည္႐ိွဖို႔   ျပင္ဆင္ရပါမယ္။

တစ္- မွားမွန္း ေသခ်ာၿပီဆိုတာ သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္က စၿပီး ရပ္တန္႔ပစ္ႏိူင္ရမယ္။ လိုအပ္ရင္ ဂငယ္ေကြ႔ ရဲရဲႀကီး ျပန္ေကြ႔ခ်ႏိူင္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ အမွားကို မွားမွန္း ဝန္ခံတတ္ဖို႔ပါပဲ။ အဲဒါ သိတ္အေရးႀကီးပါတယ္။ အမွားကို အမွားမွန္းသိဖို႔နဲ႔ ဝန္ခံတတ္ဖို႔ဆိုတာ လက္ေတြ႔မွာ မလြယ္လွပါဘူး။ ေလာကႀကီးထဲမွာ မွားေနလို႔ မွားမွန္း မသိသူေတြ၊ မွားမွန္းသိရက္နဲ႔ အေနအစားေခ်ာင္လို႔ လမ္းမွားႀကီးေပၚ ဆက္ေလွ်ာက္ေနသူေတြက အမ်ားသားရယ္။

ႏွစ္-တံေတြးခြက္မွာ ပက္လက္ ေမွ်ာခ်ခံမေနပါနဲ႔။ ကူးခတ္ ဆန္တက္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါ။ "ကဲ့ရဲ႕ တသက္လံုး"   ျဖစ္ေနဦးမဲ့ ပါးစပ္ေပါက္ေတြအတြက္ နားထိုင္းတတ္ပါေစ။ ေခါင္းမငံု႔ပါနဲ႔ ရင္ကိုေကာ့ၿပီးသာ ေလွ်ာက္ပါ။ အရင္ကထက္ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြ ႏွစ္ဆမက ပိုပါေစ။

သံုး-ဘာ့ေၾကာင့္ မွားခဲ့သလဲဆိုတာ ျပန္လည္စဥ္းစား သံုးသပ္ၾကည့္ပါ။ အမွားထဲက သင္ခန္းစာ ရေအာင္ယူတတ္ပါေစ။

ေလး-ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တ မရပါနဲ႔။ ေနာင္တဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ သံုးစားလို႔ရတဲ့အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပဳၿပီးေသာ အကုသိုလ္အား ျပဳလုပ္မိေလျခင္း ဆိုေသာ ေနာင္တ၊ မျပဳမိခဲ့ေသာ ကုသိုလ္တို႔အား မျပဳမိေလျခင္းဆိုေသာ ေနာင္တ တရား ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးဟာ ကုကၠဳစ (စာလံုးေပါင္း မွားႏိူင္ပါတယ္) အကုသိုလ္တရားေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေနာင္တေတြ ရင္မွာ႐ိွေနရင္ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ပါ။

ငါး-မိမိကို အမ်ားတကာ ယံုၾကည္မႈ႐ိွလာဖို႔ ဆိုတာ ပထမဦးဆံုး မိမိကိုယ္ကို မိမိ ယံုၾကည္မႈ႐ိွဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ႐ိွဖို႔ အရင္ဆံုး ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ပါ။

ကိုယ္တေယာက္ထဲ ကိုယ့္ဘာသာမွားတာ ဘယ္သူ႔မွ မထိခိုက္ဘူး ဆိုေပမဲ့ လူဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝန္းနဲ႔ေနတာမို႔ သူတို႔ကိုပါ တႏြယ္ငင္ တစင္ပါဆိုသလို ထိခိုက္ေစႏိူင္ပါတယ္။ ၾကပ္ၾကပ္သတိထားပါ။

ကြၽန္မ အရမ္းမေကာင္းခဲ့ပါဘူး။ စာရိတၱေကာင္းမြန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံစာကိုေတာင္ ရပ္ကြက္လူႀကီးဆီက လနဲ႔ခ်ီၾကာၿပီးမွ ရခဲ့တာ။ မယံု မ႐ိွပါနဲ႔။ ရပ္ကြက္လူႀကီး ခရီးလြန္ေနလို႔ပါလို႔ လူႀကီးမိန္းမက ေျပာပါတယ္။ ထားပါေလ။ မိဘ မ်က္ရည္ေပါက္ ႀကီးငယ္က်ေအာင္ လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ငယ္လို႔ ဆိုးခဲ့သလို ႀကီးလာေတာ့ ႀကီးတဲ့အေလ်ာက္ ဆက္မိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိဘကို မ်က္ရည္ေပါက္ ႀကီးငယ္က်ေအာင္ မလုပ္ဖူးတဲ့ သားလိမၼာ၊ သမီးလိမၼာမ်ားကို ကြၽန္မ ဒီကေန သာဓု သံုးႀကိမ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။

အမွားေတြ လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ႂကြားဝါစရာ၊ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုစရာ မဟုတ္ေပမဲ့ အမွားကိုသိလို႔ အမွန္ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ၿပီ၊ ေလွ်ာက္ေနၿပီ ဆိုတာကေတာ့ျဖင့္ အင္မတန္ ဝမ္းသာစရာလို႔ ယူဆပါတယ္။ တခါ ကြၽန္မနဲ႔ ေမာင္ႏွမလို ရင္းႏီွးေနတဲ့ အကိုတေယာက္က ေျပာလာပါတယ္။
"ညည္းအေတာ္ ပံုစံ ေျပာင္းသြားၿပီ၊ ငါ့ညီမက လိမၼာပံုေပါက္လာၿပီ" တဲ့ေလ။
"ဘုရား႐ွင္လက္ထက္တုန္းကေတာင္မွ ဆိုးေပ့၊ မိုက္ေပ့ ဆိုတဲ့ လူဆိုးလူမိုက္ႀကီးေတြ အေစာဆံုး ကြၽတ္တမ္းဝင္ခဲ့ၾကတယ္ေလ အကိုရ" လို႔ ကြၽန္မ ဆိုေတာ့မွ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ပါေတာ့တယ္။

ကြၽန္မ ခ်န္ဂီ႐ြာ (Changi Village)က စားေသာက္ဆိုင္ေလးတဆိုင္မွာ စားခဲ့ဖူးပါတယ္။   ေဒသစာ ေခါက္ဆဲြနဲ႔ ေျမအိုးထမင္း၊ ဘာဂူေတးနဲ႔ စြပ္ျပဳတ္လို အစားအစာေတြ ေရာင္းပါတယ္။ စားေသာက္ၿပီး အျပန္လမ္းမွာ သူငယ္ခ်င္း  ေျပာျပလို႔ စားပြဲထိုးကအစ ခ်က္ျပဳတ္သူအထိ ဆိုင္ကို ဦးေဆာင္လည္ပတ္ေနသူေတြဟာ အရင္က ျပစ္မႈတခုခုနဲ႔ ျပစ္ဒဏ္က်ခံၿပီး လြတ္ေျမာက္လာသူေတြ ျဖစ္မွန္း သိခဲ့ရပါတယ္။ ကြၽန္မစိတ္ထဲ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္သြားလိုက္တာမ်ား ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။ သူတို႔ ဘဝေလးေတြ အရင္ကလိုပဲ သာမန္လူေတြနဲ႔ တန္းတူ လုပ္ကိုင္ရပ္တည္ႏိူင္ပါလား ဆိုတဲ့ ဝမ္းသာစိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ လမ္းၾကံဳတိုင္းလည္း ကြၽန္မ အဲသည္ဆိုင္ေလးမွာပဲ သြားစားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ခုေတာ့ ႐ိွေသးရဲ႕လား မေျပာတတ္ပါဘူး။

ၾကက္ေျခခတ္ကေလးေတြကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး လက္တဲြေခၚယူတတ္ၾကတာလည္း ေကာင္းေသာ အျပဳအမူပါပဲ။ ဒုတိယအႀကိမ္-2nd chance ဆိုတာ လူတိုင္းအတြက္ ႐ိွသင့္တယ္လို႔လည္း ကြၽန္မ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အခြင့္အေရးကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အလဲြသံုးစား ထပ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူ႔ေဘာင္က အၿပီး က်ဥ္ၾကပါလိမ့္မယ္။

အမွားတခါျပဳမိတိုင္း အမွန္ကို တႀကိမ္ သိခြင့္ရတယ္ဆိုၿပီး အႀကိမ္တရာ အမွန္ကိုသိဖို႔အတြက္ အႀကိမ္တရာ မွားၾကစို႔ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ေသးျပန္ဘူးေလ....


Monday, April 25, 2011

အြန္လိုင္းေပၚမွာ႐ွင္-၂

ခုေခတ္ လူမႈေရးကြန္ယက္ေတြကို အြန္လိုင္းေပၚမွာ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ခ်ိတ္ဆက္ သံုးစဲြလာႏိူင္ၾကတာနဲ႔အမွ် လူ တဦးတေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ လူမႈေရးနယ္ပယ္ဟာ ပိုမို က်ယ္ျပန္႔ ႀကီးမားလို႔လာတယ္။ ေဖ့စ္ဘုတ္၊ တြီတာ၊ ဖရန္႔စတား၊ ဘေလာ့ဂ္ စတဲ့ ဗာက်ဴရယ္ကမာၻမွာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မိတ္ဆက္ၾက၊ ေျပာဆိုရင္းႏီွးၾက၊ တီးတိုးတိုင္ပင္ၾကနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏီွးမႈေတြ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ တိုးပြားလာၾက၊ မိတ္ေဆြေကာင္း၊ အခြင့္အလမ္းေကာင္းေတြ တိုးပြား လမ္းပြင့္ႏိူင္ၾကသလို အဲဒီ ဗာက်ဴရယ္ကမာၻမွာပဲ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အျငင္းပြားၾက၊ မနာလို မ႐ႈစိမ့္ေတြ ျဖစ္ၾက..ရန္ျဖစ္ထိုးႏွက္ၾက...။

ဆိုေတာ့ကာ စိတ္ထားတတ္ရင္ ထားတတ္သလို လူကို ေပ်ာ္႐ႊင္ၿငိမ္းေအးေစႏိူင္ၿပီး တဘက္က ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း စိတ္မထားတတ္ရင္ မထားတတ္တဲ့အေလ်ာက္ လူကို ပူေလာင္ေစ၊ ဒုကၡျဖစ္ေစႏိူင္ျပန္တယ္။ တကိုယ္တည္း အထီးက်န္ေနသူေတြ အတြက္ အတိုင္းအတာတခု အထိ  ေဖ်ာ္ေျဖမႈကို ေပးစြမ္းႏိူင္ေစတယ္။ မိမိ တတ္စြမ္းသမွ်၊ တျခားသူ တတ္ကြၽမ္းသမွ်ေတြလည္း ခ်ျပ ဖလွယ္ႏိူင္ၾကတဲ့  ေနရာလည္း ျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္ကို ဇယား မခ်တတ္သူေတြ အဖို႔ေတာ့  အခ်ိန္မစီးဘဲ အခ်ည္းႏီွး အသက္ႀကီးသြားေစမဲ့ ေနရာတခုလည္းပဲ ျဖစ္တယ္။

တေန႔က (ၾကာသပေတး ဧၿပီ၂၁ရက္) The Straits Timesမွာ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ သတင္းတပုဒ္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ မွ်ေဝခ်င္ပါတယ္။  Kentucky- US မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တာပါ။ Ms Kathy Michelle Coy-အသက္ ၃၃ႏွစ္ဟာ အသက္ ၂၁ႏွစ္ပဲ ႐ိွေသးတဲ့ မိခင္ေလာင္း Jamie Sticeကို "ကေလးပစၥည္းေတြ ထြက္ဝယ္ၾကရေအာင္" ဆိုၿပီး အျပင္ေခၚထုတ္သြားပါတယ္။ လူေျခတိတ္တဲ့ သစ္ေတာဘက္ကို အယံုသြင္း ေခၚေဆာင္သြားၿပီးမွ Ms Jamieကို  သတ္ၿပီး ဗိုက္ထဲက ကေလးကိုခဲြထုတ္ယူခဲ့တဲ့ အမႈျဖစ္ပါတယ္။

Ms Coy ဟာ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္ (သားေယာက္်ားေလး) ကို ခဲြထုတ္ ခိုးယူခဲ့ၿပီး ခ်က္ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ပဲ ေဆး႐ံုႀကီးကို သြားေရာက္လို႔ သူ႔ဗိုက္ထဲက  ေမြးတဲ့ကေလးလိုလို ဟန္ေဆာင္ ျပဳမႈခဲ့ပါသတဲ့။ ဒါေပမဲ့လည္း သူရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို  ဆရာဝန္ေတြ စစ္ေဆးၾကည့္လို႔မွ ကေလးေမြးထားတဲ့ အရိပ္အေယာင္ မေတြ႔ရတဲ့အခါ သူ႔အေပၚ သံသယ ႐ိွလာခဲ့ေတာ့တယ္။ တာဝန္ခံ ရဲအရာ႐ိွေတြ သူ႔အိမ္ကို ဝင္ေရာက္ ႐ွာေဖြတဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေဖ့စ္ဘုတ္ မိတ္ေဆြလစ္စ္ထဲမွာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္သည္ ႏွစ္ေယာက္႐ိွေနတာကို ေတြ႔ၾကရၿပီး က်န္တေယာက္က က်န္းမာပကတိ႐ိွေနတာကို သိၾကရပါတယ္။ အဲဒီထဲက တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကံဆိုးသူ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္သည္ေလး Jamie Sticeကေတာ့ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ၿပီး ဗိုက္ထဲက ကေလး ခဲြထုတ္ခိုးယူမႈကို ခံခဲ့ရ႐ွာပါတယ္။

အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ဟာ ႀကိဳတင္ၾကံစည္မႈတခုျဖစ္တဲ့အျပင္ လူသတ္သမား Ms Coyဟာ  ၁၃ႏွစ္နဲ႔ ၁၄ႏွစ္ အသီးသီး႐ိွေနၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕သားနဲ႔ သမီးကိုေတာင္ ဒီလူသတ္မႈမွာ သူနဲ႔ ပူးေပါင္းပါဝင္ဖို႔ ေျပာခဲ့ေသးသတဲ့။ သားသမီး ႏွစ္ေယာက္လံုးက ျငင္းဆန္ခဲ့တာမို႔ ခုလို တကိုယ္ေတာ္ သတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္တယ္။ သူဟာ နားၾကားကိရိယာ အကူအညီနဲ႔မွ ၾကားႏိူင္သူျဖစ္ၿပီး အရင္က ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်ခဲ့ဖူးသူလို႔လည္း ဆိုထားပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူဟာ စိတ္အေျခအေန ပံုမွန္သူတေယာက္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိူင္တာပါပဲ။ 

ခုေတာ့ အသက္ဆံုး႐ႈံးတဲ့အထိ ျဖစ္သြားခဲ့သူကလည္း ျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ လူသတ္တရားခံနဲ႔ ေသသူရဲ႕ အသက္ကြာျခားမႈကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚမွာ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကပံုရတယ္ လို႔ ကိုယ္က ဆားပုလင္းဉာဏ္နဲ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိေသးတယ္။

ဒီေတာ့ မ်က္ႏွာစာအုပ္ႀကီးမွာ လူေတြ မိတ္ေဆြဖဲြ႔ၾကတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ခက္တာက ဘယ္သူေတြ ဘယ္ဝါေတြမွန္းလည္း မသိ၊ "အျပန္အလွန္သူငယ္ခ်င္း စာရင္း" ထဲမွာေတာ့ ကိုယ္နဲ႔သိသူေတြခ်ည္းပါပဲေလ ဆိုၿပီး လက္ခံလိုက္ၾကတာ မ်ားမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကလည္း ဘေလာ့ဂ္ေရးေနသူဆိုေတာ့ "မိတ္ေဆြျဖစ္ခြင့္ရီကြက္စ္" ေတြ႔ရင္ပဲ အဲသည္လူ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူ လုပ္ထည့္လိုက္ေတာ့တာ။

ဒီသတင္းဖတ္ၿပီးမွ နဲနဲေတာင္ ေက်ာခ်မ္းသြားမိတယ္။ ကိုယ္ကလည္း အားရင္ အားေနသလို ဘယ္သြားမယ္ ဘာလုပ္မယ္ ဆိုတဲ့ စေတးတတ္စ္ေတြကအစ တင္ခ်င္ တင္ေနတတ္တာကလား။ အဆိုးဆံုးက ယံုလြယ္တတ္တာပဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို စိတ္ခ်လက္ခ် ပစ္ခင္တတ္တာပဲ။ ကိုယ္လိုလူေတြလည္း အမ်ားႀကီးေနမွာပါ။ တခါတေလ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လူေတြက ဘယ္လက္နဲ႔ေရာ၊ ညာလက္နဲ႔ပါ လာလာpoke ေနၾကတာေတြလည္း ႐ိွေသး။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾက၊ ခင္ၾကတာ မဂၤလာတပါးေပမို႔ ခ်စ္ၾကခင္ၾကပါ သို႔ေသာ္လည္း မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆေသာ သတိေလးမ်ားလည္း ထားႏိူင္ၾကေစဖို႔ပါ။ 

စာႂကြင္း-ဖဘေပၚက ဘီယာလုလင္မ်ားလည္း သတိထားၾကေနာ္၊ အျပင္မွာ ေတြ႔ၾကဖို႔ေခၚတိုင္း အရဲကိုးၿပီး လိုက္ လိုက္မသြားနဲ႔၊ ေတာ္ၾကာ ဘီယာဗိုက္ႀကီးကို အထဲထဲမွာ ကေလးေလး႐ိွတယ္ အထင္နဲ႔ အခြဲခံေနရဦးမယ္.... ဒီက ေစတနာနဲ႔ ေျပာတယ္မွတ္ပါ...:)




Ref: 21st Apr, The Straits Times, Page A15

Saturday, April 23, 2011

ကြန္...


ဘယ္တုန္းကမွ  မ႐ုန္းမိပါဘူး....
ငါကိုယ္တိုင္ စိတ္လိုလက္ရ ေခါင္းေခြ႔တိုးဝင္...။

ေႏွာင္ငင္တတ္ေသာႀကိဳး သမုဒယႏြယ္မွ်င္အခင္းအက်င္းေတြထဲ
ရစ္ဖြဲ႔တတ္ေသာ သံေယာဇဥ္ ႏြံနက္နက္ေတြထဲ
ဂုဏ္သိကၡာအတြက္နဲ႔ မိတ္ကပ္ဖို႔ေနရတဲ့ မ်က္နာေတြၾကားထဲ
အၿမီးကို မလံုမလဲ ဖြက္ထားတတ္တဲ့ လူနာမည္ လိပ္စာ တပ္ထားသူေတြၾကားထဲ
႐ိုးလြန္းလို႔ အ  ဘဝမွာ စည္းစိမ္မႈအရ အႏႈတ္လကၡဏာျပေနတဲ့ လူမြဲခ်မ္းသာေတြအထဲ...
ဆင္းရဲနဲ႔ ငရဲၾကား ဘဝကို အလ်ားလိုက္ တက္မဲ့ေလွာ္ခတ္ေနၾကတဲ့ ညဥ့္ငွက္ေလးေတြအထဲ....
အပင္ျမင့္ျမင့္ေတြ႔တိုင္း ခုတ္ခ်င္ ပိုင္းခ်င္ အျမစ္ကလဲွခ်င္ေသာ မုဒိတာပါးလ်သူေတြၾကားထဲ
ထိုးတတ္ေသာလက္ညိႇဳး ျပစ္တင္းဖဲြ႔ဆိုတတ္ေသာ မ်က္လံုးတစံုစီ႐ိွၾကေသာ အမနာပေတြၾကားထဲ
အ႐ိုးရင့္ အေရထူဖို႔ ခပ္နာနာ အေထာင္းခံၾကရ...။

က႐ြတ္ေခြသံသရာ အဝိုင္းႀကီးထဲ....အစ႐ိွခဲ့ၿပီး အဆံုးသိေနလည္း...
လမ္းလဲႊမသြားႏိူင္ေသးသမွ်ေတာ့....ဘယ္တုန္းကမွ  မ႐ုန္းမိပါဘူး.....။


Tuesday, April 19, 2011

ထမ္ဆမ္းဂူ သြားၾကစို႔...

ခ်စ္ၾကည္ေအးေဒါ့ကြန္း အစ္စ္ ဘက္ခ္တူ ေနာ္မယ္လ္....၊ ဘိဇိနက္စ္ အတ္စ္ ယူ႐ွယ္ပါ။ ကဲ...ၿပီးခဲ့တဲ့ တကမာၻေလာက္က သြားခဲ့တဲ့ ခရီးသြားပိုစ့္ တန္းလန္းေလး ျပန္ဆက္ၾကဦးစို႔ရဲ႕...။

အင္းေလးကတည္းက ဆာလာခဲ့ၾကတဲ့ ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ လူေတြဟာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ထမင္းဆိုင္အေရာက္မွာေတာ့ " ေဝသာလီျပည္ ဘီလူးက်သလို " ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ခုမွ သိသလိုလိုနဲ႔ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ ၿပံဳးမိၾကေသးတယ္။ မွာစားတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြဆိုတာ ဗိုက္ဖြင့္ၿပီးမ်ား အထဲထည့္လိုက္သလား ထင္ရေအာင္ ၿပိဳက္ကနဲ ကုန္သြားေတာ့တာ။

စားၿပီးလို႔ ကားေပၚေနရာယူၾကေတာ့ အားလံုးက ေတာင့္မေနဘဲ အပီယူမဲ့အေနအထားေတြနဲ႔ မီွလို႔၊ ေခြလို႔။ ကားစထြက္တာနဲ႔ အေ႐ွ႕ကလူေတြ တေရး ေမွးအိပ္ႏိူင္ၾကေပမဲ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကျဖင့္   ေနာက္ဆံုးခံုတန္းမွာမို႔ ႐ိုလာကိုစတာ စီးရသလိုပါပဲ။ ငိုက္မယ္ၾကံရင္း ေခါင္းနဲ႔ ေဘးကမွန္နဲ႔ ေဆာင့္မိလိုက္၊     ေ႐ွ႕က ေနာက္မီွေပၚ နဖူးနဲ႔ ေျပးေဆာင့္လိုက္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ ဇိမ္မက်ပါဘူး။ 

လွေတာသားေျပာတဲ့ ေက်ာက္ခဲစားသြား အစာေၾကတယ္ဆိုတာ   ေျပးသတိရမိတယ္။  ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကေန ထမ္ဆမ္းဂူကို ၂၅မိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေဝးၿပီး တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေမာင္းလိုက္ရတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေန႔လည္ ၃နာရီခဲြေလာက္မွာ ထမ္ဆမ္းဂူကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဟား လွလိုက္တဲ့  ထံုးေက်ာက္ဂူ... ။  က်မ ျမင္ဖူးသမွ်ထဲမေတာ့အလွဆံုးလို႔ ေျပာရမယ္။   ေက်ာက္စက္ပန္းဆဲြေတြ၊  ေက်ာက္စက္မိုးေမွ်ာ္ေတြနဲ႔
ေက်ာက္စက္တိုင္ေတြ ...မ်ားေသာအားျဖင့္ ေဒါင္လိုက္ ႐ွည္သြယ္ၿပီး ေဝျဖာက်ေနတာေတြ။






ဒါက ထမ္ဆမ္းဂူကို စတင္ ႐ွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ ကိုရင္ေလးပံုပါ။ ကိုရင္ေလးမ႐ိွတဲ့အတြက္ မဖူးခဲ့ရပါဘူး။


ဂူထဲမွာ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြ ေစာင့္ၾကပ္ပါတယ္။ အရင္က အညိဳေရာင္နယ္ေျမ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ခုေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ နားလည္မႈရယူၿပီးျဖစ္တာမို႔ အမ်ားျပည္သူေတြ သြားေရာက္ လည္ပတ္ႏိူင္တာပါ။ အနားေတာ့ သိတ္မကပ္ရဲပါဘူး။ က်ည္ဆန္က အစစ္ေတြ ျဖစ္ပံုရပါတယ္။ မေတာ္တဆဆိုတာ မေျပာႏိူင္ဘူးေလ...


အိမ္ကလူႀကီးကေတာ့ ေအးေဆးပဲ အနားကပ္သြားၿပီး တခြန္းထဲ ေမးလိုက္တာ။ "အိမ္သာ ဘယ္နားမွာလဲ ခင္ဗ်ာ" တဲ့ေလ...။

ဆက္ပါဦးမယ္။ ခုေတာ့ ခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔ မ်က္လံုးမ်ား ဗူးသီးကို လက္သည္းနဲ႔ စိပ္တဲ့ အရာကမွ  ျပဴးဦးမယ္...ရီခ်ာ့ခ်္လုပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။  အိပ္ပါၿပီ....အားလံုးပဲ ေကာင္းေသာညပါ...-_-ZZzzzz


Sunday, April 17, 2011

ခ်စ္ၾကည္ေအး တင္းေနသည္...

အြန္လိုင္းေပၚမွာ စာေရးေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခံစားဖူးၾကပါသလား...ပံုေတြ၊ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ အခိုးခံရတဲ့ အျဖစ္...။ ဟုတ္ၿပီ ဒီေနရာမွာ ခိုးတယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ထပ္ေျပာျပဦးမယ္။ ႐ွင္း႐ွင္းေလးပါပဲ ပိုင္႐ွင္ မသိေအာင္၊ ပိုင္႐ွင္ဆီက ခြင့္မေတာင္းဘဲ ယူသံုးတာကို ခိုးတယ္လို႔ ေျပာႏိူင္တယ္ အိုေခ...။

မႏွစ္က ႏွစ္ကုန္မွာေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ အခိုးခံရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာလာတာ သူ႔ပံုေပၚမွာ ကိုယ့္ကဗ်ာကို ကူးၿပီး ေအာက္မွာ ခပ္တည္တည္ပဲ သူ႔လက္မွတ္ ထိုးထားသတဲ့...။ မ်က္ေစ့နဲ႔ တိုက္႐ိုက္ မျမင္ခဲ့ရဘူး သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေျပာကို နားနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ရ႐ံုပဲ။ စိတ္ထဲေတာ့ နင့္ကနဲပဲ...။ ထားလိုက္ပါေလ...ၾကားၾကားသမွ် အမွ် အမွ် အမွ်ေပါ့ သာဓုေခၚလိုက္ပါတယ္။

ခုလည္း တခါ မႏွစ္က တင္ခဲ့တဲ့ မုန္႔လံုးေရေပၚပံု အခိုးခံရျပန္တယ္။ ေအးေဆးပဲ...ဖဘေပၚမွာ သူ႔ပံုလိုလိုနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာကို တက္ဂ္လို႔ သူပဲ အဲဒီ မုန္႔လံုးေရေပၚကို ကိုယ္တိုင္ လုပ္ထားသလိုလို....။ ဒီတခါေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ဒီမ်က္လံုးႀကီး ၂လံုးနဲ႔ ျမင္ခဲ့တာ...။ ခက္တယ္ကြာ....။ လူေတြဟာ ကိုယ္တိုင္ အားမထုတ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူးလား။ လူၫြန္႔ခူးစားရတာ သိတ္မ်ား ခ်ိဳၿမိန္ေနေရာ့သလား...။ ဒါေတာင္ ကိုယ္ မသိလိုက္တာေတြ ႐ိွေကာင္း ႐ိွေနႏိူင္ေသးတယ္။

"ကမ္းမြန္....သူငယ္ခ်င္း မုန္႔လံုးေရေပၚပံုေလး တပံုမ်ားကြာ" လို႔...ေျပာခ်င္စရာ...။ တကယ္က လူေတြရဲ႕ အက္တီက်ဴ႕ေတြကို လက္ၫိႇဳးထိုးျပခ်င္တာ...။ အဲဒီ  "မုန္႔လံုးေရေပၚပံုေလး တပံုမ်ား" ဆိုတာ ျဖစ္လာဖို႔ လြယ္တယ္ ထင္သလား။ လိုအပ္တာေတြ ဝယ္ရ ျခမ္းရတယ္ဗ်ာ၊ မုန္႔ႏွစ္စပ္ရတယ္ဗ်ာ...၊ ထန္းညက္ေလးေတြ အတံုးျဖစ္ေအာင္ လီွးရတယ္ဗ်ာ၊ မုန္႔လံုးရတယ္ဗ်ာ၊ ေရေႏြးတည္ ဆူလာေတာ့ ပစ္ထည့္ ဆယ္ယူ၊ လွပေအာင္ စားခ်င့္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ရတယ္ဗ်ာ...ကဲ...ေရးလိုက္ေတာ့သာ ခဏေလး တကယ္က ၾကာတယ္ဗ်ာ...။

ဆိုခ်င္တာက အားထုတ္ထားရတယ္... ဘယ္ဟာမွ... အာလာဒင္ မီးခြက္ေလးပြတ္ၿပီး ျဖစ္ေစ ဆိုလို႔ ျဖစ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ စာတပုဒ္ ျဖစ္ေစ၊  ကဗ်ာ တပုဒ္ျဖစ္ေစ၊ ပံုေလးတပံု ျဖစ္ေစ အားထုတ္မႈ ပါတယ္။ ဒါကို အသိအမွတ္ မျပဳရင္ေတာင္ သူတပါးရဲ႕ အားထုတ္မႈအေပၚ ေခါင္းပံု မျဖတ္သင့္ဘူး။ ခုဟာက ယူသြားတယ္၊ နဲနဲပါးပါး ျပင္ထားၿပီး သူ႔ဟာ လုပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ခက္ေနတာက ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္ေမြးထားတဲ့ သားသမီး ဘယ္ေနရာေတြ႔ေတြ႔ မွတ္မိေနသလို ကိုယ့္ပံုကို မုန္႔လံုး တလံုးခ်င္း၊ အုန္းသီး တဖတ္ခ်င္းကအစ မွတ္မိေနတာပဲ။

ကိုယ္က စာ စေရးကတည္းက ကိုယ့္စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ပံုေတြကို ျခံခတ္မထားဘူး။ ပံုေတြေပၚမွာ "ခ်စ္ၾကည္ေအးေဒါ့ကြန္း" ဘာညာေလးေတာင္ လုပ္မထားဘူး။ လူေတြကို သိတ္ယံုတယ္။ လူေတြဟာ ကိုယ့္လိပ္ျပာကို ကိုယ္ ႐ွက္တတ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ တကယ္ပဲ ယံုခဲ့တယ္။ အနဲဆံုး ခြင့္ေလးေတာ့ လာေတာင္းသင့္တာေပါ့။ ဒီေလာက္ေလးေတာ့ အားထုတ္သမႈ ျပဳသင့္တာေပါ့။ ခုေတာ့ကြာ...။

ဒီလိုပိုစ့္မ်ိဳး ခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔ မေရးခ်င္ဆံုးပဲ...။ လူမုန္းလည္း မမ်ားခ်င္ဘူး။ ဒါေပသိ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနတာ ကိုယ့္ကို လူေတြ ခ်စ္ၾကဖို႔လည္း မရည္႐ြယ္ဘူး။ ကိုယ္က ပါတီေထာင္၊ ေ႐ြးေကာက္ပဲြဝင္၊ အမတ္လုပ္မဲ့လူလည္း မဟုတ္ဘူး။ အားလံုးကို ျပံဳးျပ မေနႏိူင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ႐ွင္း႐ွင္းပဲ ေျပာလိုက္မယ္။ ခ်စ္ၾကည္ေအး... ႐ုပ္ေခ်ာတယ္၊ သေဘာေကာင္းတယ္ ဒါေပမဲ့ လက္သီးထိုးေတာ့ ၾကမ္းတယ္ဗ်ာ...။

ကဲ...ေျပာလိုက္ၿပီေနာ္... ခ်စ္ၾကည္ေအး ဘေလာ့ဂ္က ဘာကိုမဆို ယူသံုးခ်င္ရင္ ခြင့္ေလးေတာ့ ေတာင္းၾကပါလို႔....


မဂၤလာႏွစ္သစ္ ႏွင့္ စတုဒီသာ

ခါတိုင္းႏွစ္ေတြဆို ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔မွာ ဘုရားပန္းကပ္၊ သစ္သီးဆြမ္းကပ္တာေတြပဲ ႐ိွခဲ့ေပမဲ့ ဒီႏွစ္ေတာ့ က်မအိမ္က ဘုရားစင္မွာ ခ်စ္ေသာ ေမာင္ႏွမေတြ လက္ေဆာင္ေပးလာတဲ့ မုန္႔ေတြ၊ အသီးေတြ၊ ပန္းေတြနဲ႔ ၿမိဳင္ဆိုင္ သပၸါယ္လို႔ပါ။  



မေန႔က ခ်က္ျဖစ္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးပါ။ က်မ ခ်စ္ၾကည္ေအးကိုယ္တိုင္ အစအဆံုး ခ်က္ျပဳတ္ခဲ့ၿပီး ခင္ေထြးရီကေတာ့ ေဘးနားကေန ထိုင္႐ံုေလးပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့တာပါ:)) ေမာ္ဒီဖိုင္းလုပ္တဲ့သူေတာ္ေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးက အထုတ္ေဖာက္ခ်က္မွန္း တကယ္ကို မသိလိုက္ၾကပါဘူး... စားသြားၾကပါဦးေနာ္....


ၿပီးရင္ ေ႐ႊရင္ေအး....ခ်ိဳခ်ိဳေအးေအးေလး စားသြားၾကပါ.... 


ၿပီးမွ မပါမျဖစ္ မုန္႔လံုးေရေပၚ....င႐ုတ္သီး လံုးဝ မထည့္ထားဘူးေနာ္ စိတ္ခ်လက္ခ်သာ စားပါ။ ထန္းညက္မ်ားမ်ား၊ အုန္းသီးမ်ားမ်ားေလးနဲ႔ ခ်ိဳစိမ့္ေနတာပဲ....


ဒါက အစားပိတ္ ဘေရာင္နီ(Brownie)...


ေဟာ...စားလို႔ ေသာက္လို႔ၿပီးရင္ သီခ်င္းေလး ဆိုျပဦးမွာ...ပဲြေတာင္းထားတာ႐ိွတယ္ အိမ္ကလူႀကီးနဲ႔ စံုတြဲ ဆိုျပပါတဲ့ေလ...။ ဒါနဲ႔ပဲ ရာသီစာ သီခ်င္းေလးတပုဒ္ ေ႐ြးထုတ္လို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဟဲလိုက္ၾကတယ္...။ ကြာ...တကယ္က ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္ေလးပါ ထည့္လိုက္ခ်င္တာ...ေရမခ်ိဳးရေသးလို႔....

ပိေတာက္ခ်စ္သူ...



စားလို႔ၿပီးရင္၊ နားေထာင္လုိ႔ ၿပီးရင္ ခဏေလး....၊ ဆုေတာင္းေပးဦးမယ္.....

"မဂၤလာ႐ိွေသာ ႏွစ္သစ္မွာ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ က်န္းမာ ခ်မ္းသာစြာနဲ႔ ႀကီးပြားေရးရယ္၊ စီးပြားေရးရယ္၊ သမီးရည္းစားေရးလည္း ေအာင္ပါေစ"....လို႔ သားစိုးတို႔ ဖိုးေသာၾကာ တို႔နဲ႔အတူ  ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္...:))


Friday, April 15, 2011

ကဗ်ာဆရာနဲ႔ သႀကၤန္


ေအး !!  အဲဒီ ကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့ေကာင္
ငူေငါင္ေနတဲ့႐ုပ္  လြယ္အိတ္စုတ္တလံုးပဲ ပိုင္တဲ့ေကာင္ဟာ
သူေ႒းကုန္းလမ္းထဲမွာ ေနသတဲ့....

ကဗ်ာဆရာ   အိမ္က အထြက္...
ကေလးတစု ဗြမ္းကနဲ ပက္လိုက္တာေၾကာင့္
႐ႊဲသြားတဲ့ ပုဆိုးေအာက္နားက ေရေတြ ညႇစ္အခ်...
အတာေရနဲ႔ ႏူးအိ ေပ်ာ္က်...ခဲက်ဥ္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားေတြေလ...

ဘယ္ရာဇဝင္မွာ ဘယ္သူက စ သြားမွန္းမသိတဲ့
ကဗ်ာဆရာ နဲ႔ အရက္ ဖြားဘက္ေတာ္ ဆိုတာကို  သူက ရယ္တာေပါ့
ၿပီးေတာ့မွ ခ်ိဳေပါ့က်တခြက္ နဲ႔ ခပ္က်ဲက်ဲ အတၱကို ေရာေဖ်ာ္ေသာက္...
ေဆးျပင္းလိပ္တတို ေကာက္အဖြာ....

ေကာင္းကင္ႀကီး ဘာေၾကာင့္ျပာ  ပိေတာက္ေတြ ဘာေၾကာင့္ဝါ ဆိုတာ...
ဘုရားေဟာထဲမွာ မပါဘူး
နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လို ကူးမလဲ
သံသရာ ဒီဝဲဂယက္က ဘယ္လို ႐ုန္းထြက္မလဲ...

မဂၢင္႐ွစ္ပါး အႏွစ္အသား ဒါ တရားပဲ
ခႏၶာ ငါးပါး ႐ုပ္နာမ္ ႏွစ္ပါး
အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေတာ့ သစၥာ ေလးပါး
အေၾကာင္း အက်ိဳး တရားေတြပဲ ဆိုတာ...ကဗ်ာဆရာက သိတယ္....

ေအး...အဲဒါပဲ  က်ီးအာသီးနဲ႔ ပတၱျမား ခြဲျခားသိတာ ကဗ်ာဆရာကြ လို႔...
လဘက္ရည္ဆိုင္က စားပဲြေပၚမွာ သိျခင္းေတြ အစုလိုက္ ပံုခ်ျပရင္း...
သူ မသိေတာ့တဲ့ သႀကၤန္   သူ မလြမ္းေလာက္တဲ့ ပိေတာက္အတြက္
တစိုးတစကေလးေတာင္မွ  ပင့္သက္ မ႐ိႈက္ေလဘူး...

ၿပီးေတာ့မွ...လြယ္အိတ္စုတ္ေလးထဲက
အပူခ်ိန္ သာတီစစ္ပြိဳင့္ႏိူင္း ဒီဂရီ(36.9 ံ) ဆဲယ္ဆီးယပ္စ္ ႐ိွတဲ့ မာနအထုတ္ကေလး
က်စ္က်စ္ဆုတ္ကိုင္ရင္း လာရာလမ္းထဲ ျပန္လွည့္....
ေဆးလိပ္ခြက္ထဲက သူခ်န္ခဲ့တဲ့ ေဆးျပင္းလိပ္အတိုေလးကေတာ့ ျပာေႂကြ မီးေသလို႔...

ေရပံုး ေရခြက္ေတြနဲ႔ လမ္းက်ဥ္းကေလးထဲက ကေလးတစုကေတာ့
သူ ျပန္အလာ လူသူအလာကို ေမွ်ာ္လို႔  ေစာင့္လို႔...။



"ပိေတာက္အိပ္မက္ မက္ၾကသူမ်ား" အမွတ္တရ သႀကၤန္ကဗ်ာစုမ်ား စာအုပ္ေလးထဲမွာ က်မ ပါဝင္ေရးသားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ပါ။

Wednesday, April 13, 2011

ပိေတာက္အနီ


ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီတထည္ ႐ိွတယ္....

သႀကၤန္မွာ...
ဂ်င္းေဘာင္းဘီဟာ အေပါစား ေနကာမ်က္မွန္ႀကီး တပ္လို႔...
ဂ်င္းေဘာင္းဘီဟာ ႀကိဳးတေခ်ာင္းတပ္ ကိုယ္က်ပ္အက်ႌ တထည္ ဝတ္လို႔...

"သႀကၤန္ႏွစ္ဦး ေပ်ာ္ျမဴးၾကတယ္ တုန္ခ်မ္းခ်မ္း တုန္ခ်မ္း..."

သႀကၤန္မွာ...
ဂ်င္းေဘာင္းဘီဟာ ဖန္စီ(fancy) လက္ေကာက္ေတြ တံေတာင္ဆစ္ထိေအာင္ ဝတ္လို႔...
ဂ်င္းေဘာင္းဘီဟာ အသံေသတၱာကလာတဲ့ ေတးသြားစည္းခ်က္မွာ ကခုန္လို႔...

"ပိေတာက္ ေ႐ႊရည္လူး ႏွစ္သစ္ဦး ခ်မ္းတုန္ ခ်မ္းတုန္ ခ်မ္း..."

သႀကၤန္မွာ...
ဂ်င္းေဘာင္းဘီဟာ မ႑ပ္ေတြထဲ မုန္႔လံုးေရေပၚ ကူလံုးလို႔...
ဂ်င္းေဘာင္းဘီဟာ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ကင္မြန္းတေရာ္ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ မွ်ေဝလို႔....

"ေႏြရာသီ တန္ခူး ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူး...အေပါင္းအသင္းေတြမ်ားနဲ႔
ကစားၾကမယ္ ဝိုင္းဖဲြ႔ ပက္လိုက္ၾက တန္ခူးေရ ခ်မ္းတုန္ခ်မ္း...."

ဂ်င္းေဘာင္းဘီတထည္ဟာ...
ေကြးေသာ ဆန္႔ေသာ လက္ေတြအေၾကာင္း နဲနဲကေလးမွ ေခါင္းထဲ မေရာက္ေသးခင္
ခႏၶာကိုယ္ တခုလံုး ေလထဲ ေျမာက္...
အေရာင္ေျပာင္းသြားတဲ့ ပိေတာက္ေတြ ေသြးအလူး....ႏွစ္သစ္ အကူးမွာ...

အဲဒီႏွစ္က........
အဲဒီႏွစ္က ပိေတာက္ေတြဆိုတာ.....ရဲရဲကို နီလို႔.....

မဂၤလာအေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ခုလို အခါသမယမွာ ႐ိုးရာ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ကို   ျမန္မာျပည္သူျပည္သားအေပါင္း ေဘးရန္ကင္း႐ွင္းစြာ၊ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ဆင္ႏႊဲႏိူင္ၾကပါေစ....:))

ေမာင္ေကာင္း (လင္းျပာ) နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား စီစဥ္တဲ့ "ပိေတာက္အိပ္မက္ မက္ၾကသူမ်ား" အမွတ္တရ သႀကၤန္ကဗ်ာစုမ်ား စာအုပ္ေလးထဲမွာ က်မ ပါဝင္ေရးသားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။
ကဗ်ာခ်စ္သူ လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ အတူ မက္ခဲ့ၾကတဲ့ အိပ္မက္ကေလးမို႔ အမွားပါခဲ့ရင္ သည္းခံဖတ္႐ႈေပးၾကပါ႐ွင္...။  ေရေဆးပန္းခ်ီေလးေတြနဲ႔ ခ်စ္စရာ စာအုပ္ေလးပါ။ ဖတ္ခ်င္သူမ်ား ဒီလင့္ခ္မွာ ယူသြားၾကပါေနာ္....

http://dl.dropbox.com/u/19622811/final.pdf


ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...