ဒီရက္ပိုင္းမွာ ေကအယ္လ္ ၂ရက္၊ တ႐ုတ္ျပည္ ၈ရက္ ေပါင္း ၁၀ရက္ ခရီးဆက္တိုက္သြားျဖစ္လိုက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ေဝးသြားတယ္။ မသြားခင္တုန္းကလည္း လိုအပ္တာေတြ စီစဥ္ ဝယ္ျခမ္းရနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ေဝး ဆိုေတာ့ အေတာ္ၾကာ ေပ်ာက္သြားတယ္။ မျဖစ္မေန Scheduleနဲ႔ တင္ခဲ့တဲ့ ဧရာဝတီပို႔စ္အတိုေလး အေျပးအလႊားတင္ခဲ့တာပဲ ႐ိွတယ္။ ခု ျပန္လာပါၿပီ။ ပင္ပန္းေနေပမဲ့ စာေရးခ်င္ေနတာနဲ႔ ေရးလိုက္ တာ။ ေကအယ္လ္ခရီးကေတာ့ စားေသာက္ ေစ်းဝယ္ေလာက္ပါပဲ။ အဲ...APTက လုပ္တဲ့ ဆံပင္မိတ္ကပ္ ႐ိႈးေလးတစ္ခုကို ၾကံဳတုန္း ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့တာပဲ ႐ိွတယ္။ အဲဒါေလးေတာ့ ေနာက္မွ ၾကားျဖတ္တင္ပါ့မယ္။
ခုေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ျပန္ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ပူပူေႏြးေႏြး ေရးခ်င္ေသးတယ္။ အန္တီ-တ႐ုတ္ျပည္အုပ္စုေတြ ခဲနဲ႔လာထုမွာလည္း ေၾကာက္ရေသး။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မေရးခ်င္တာက ခရီးသြားအေတြ႔အၾကံဳအျပင္ သူတို႔ရဲ႕ ဒူးေအာ္ဒိုင္း-Do or Die စိတ္ဓါတ္ေလးေတြကို သေဘာက်မိတာေၾကာင့္ပါ။ ဘာကိုမွ မငဲ့ဘဲ ေငြရရင္ ဘာမဆိုလုပ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ကိုေတာ့ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ လူတန္းစား ၂ရပ္ ကြာဟခ်က္ေတြ ကေတာ့ ျမင္႐ံုနဲ႔ သိသာေစပါတယ္။
ေတာေန တ႐ုတ္လူတန္းစားက အေပၚယံ ေအးခဲတဲ့ ႐ုပ္ရည္႐ိွတယ္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ေ႐ွ႕ ထားရင္း အိမ္ေ႐ွ႕နဲ႔ ေနာက္ေဖးလို ေအာ္ဟစ္ေျပာတတ္ၾကတယ္။ စိတ္ထဲက ႐ိွသလို ျပဳမူတတ္တယ္။ လမ္းေပၚမွာ ကိုယ့္ပုခံုးစြန္းကို တြန္းထိုးတိုက္သြားလို႔မ်ား ေဆာရီး တခြန္းၾကားရဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ပါနဲ႔။ သူတို႔က သတိေတာင္ ထားမိခ်င္မွ ထားမိလိမ့္မယ္။ အ႐ိုင္းဆန္သလိုလို ထင္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါ သူတို႔ ေနတတ္သလို ေနတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို မေရာက္ဖူးတဲ့ ေတာ႐ြာေန လူေတြ ႐ိွေနသလိုေပါ့။ သူတို႔ဆီမွာလည္း တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးရဲ႕ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ ေဘဂ်င္းတို႔၊ ႐ွန္႔ဟိုင္တို႔ကို မေရာက္ဖူးၾကေသးတဲ့ လူေတြ ႐ိွတယ္။
ၿမိဳ႕ေန တ႐ုတ္ေတြကေတာ့ ပညာတတ္မ်ားတယ္။ ပိုၿပီး ယဥ္ေက်းဖြယ္ေသာ စကားကို ဆိုတတ္တယ္။ အဝတ္အစားကိုလည္း အခ်ိဳးတက် ဝတ္ဆင္တတ္တယ္။ ေတာေန တ႐ုတ္ေတြလို စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီကို ရင္ဘတ္ေပၚတက္မဝတ္ဘူး ဆိုပါေတာ့။ သတိထားမိတာတစ္ခုက တ႐ုတ္မေလးေတြဟာ အဝတ္အစားကို သာ အလန္းစား ဝတ္စားထားတတ္ၾကေပမဲ့ မ်က္ႏွာကို မိတ္ကပ္မလူးဘဲ မ်က္ႏွာအေျပာင္နဲ႔ ေနတတ္ၾကတာ ပါပဲ။
ခရီးတစ္ခုအတြက္ လနဲ႔ခ်ီ ျပင္ဆင္တတ္တာမို႔ တ႐ုတ္ျပည္ခရီးအတြက္လည္း ခါတိုင္းလိုပဲ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ခဲ့ပါတယ္။ ရာသီဥတုနဲ႔ သင့္ေလ်ာ္မဲ့ အဝတ္အထည္၊ လိုအပ္တဲ့ ေဆးဝါး၊ ေပါ့ပါးခိုင္ခန္႔တဲ့ (အသစ္မဟုတ္ဘဲ စီးေနက်) ဖိနပ္၊ ဦးထုပ္၊ ေနကာမ်က္မွန္၊ အစံုပါပဲ။ သြားမဲ့ေနရာေတြကို အင္တာနက္ထဲမွာ ႐ွာဖတ္ ရပါေသးတယ္။ ဒါေတာင္ ဒီက Travel Agent ေျပာသလို ေကာ္ဖီထုပ္၊ ေခါက္ဆဲြထုတ္၊ ခ်ီလီေဆာ့စ္ေတြအထိ အေသးစိတ္ ယူမသြား ခဲ့မိလို႔ ဟိုေရာက္မွ လြမ္းခ်င္သလိုလို ျဖစ္ရတယ္။ ကြၽန္မတို႔ေနခဲ့တာက Local 4Star Hotel မို႔လည္း ျဖစ္ႏိူင္ပါတယ္။
လမ္းေဘးစာလည္း ေတြ႔ကရာ မစားရဲဘူးကိုး။ ဘာဆီေတြ၊ ဘာအသားေတြနဲ႔ ခ်က္ထားမွန္းမွ မသိတာ။ အပ္က စလို႔ ဒံုးပ်ံအထိ အတုလုပ္ႏိူင္လြန္းၾကသူမ်ားမို႔ အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နဲနဲေတာ့ စိုးရိမ္မိတာအမွန္ပါပဲ။ ေတာ္ၾကာ ဘဲသားအတုတို႔၊ ၾကက္ဥအတုတို႔ ဗိုက္ထဲသြင္းမိရင္ မခက္ပါလား။ ဂိုက္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အျပင္စာေတြ မစားၾကဖို႔ သတိေပးထားပါရဲ႕။ သူတို႔ေကြၽးတဲ့ အစားအစာေတြနဲ႔ ကိုယ္က အဆင္မေျပတာ လည္း ျဖစ္ႏိူင္ပါတယ္။
ခုေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ျပန္ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ပူပူေႏြးေႏြး ေရးခ်င္ေသးတယ္။ အန္တီ-တ႐ုတ္ျပည္အုပ္စုေတြ ခဲနဲ႔လာထုမွာလည္း ေၾကာက္ရေသး။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မေရးခ်င္တာက ခရီးသြားအေတြ႔အၾကံဳအျပင္ သူတို႔ရဲ႕ ဒူးေအာ္ဒိုင္း-Do or Die စိတ္ဓါတ္ေလးေတြကို သေဘာက်မိတာေၾကာင့္ပါ။ ဘာကိုမွ မငဲ့ဘဲ ေငြရရင္ ဘာမဆိုလုပ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ကိုေတာ့ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ လူတန္းစား ၂ရပ္ ကြာဟခ်က္ေတြ ကေတာ့ ျမင္႐ံုနဲ႔ သိသာေစပါတယ္။
ေတာေန တ႐ုတ္လူတန္းစားက အေပၚယံ ေအးခဲတဲ့ ႐ုပ္ရည္႐ိွတယ္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ေ႐ွ႕ ထားရင္း အိမ္ေ႐ွ႕နဲ႔ ေနာက္ေဖးလို ေအာ္ဟစ္ေျပာတတ္ၾကတယ္။ စိတ္ထဲက ႐ိွသလို ျပဳမူတတ္တယ္။ လမ္းေပၚမွာ ကိုယ့္ပုခံုးစြန္းကို တြန္းထိုးတိုက္သြားလို႔မ်ား ေဆာရီး တခြန္းၾကားရဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ပါနဲ႔။ သူတို႔က သတိေတာင္ ထားမိခ်င္မွ ထားမိလိမ့္မယ္။ အ႐ိုင္းဆန္သလိုလို ထင္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါ သူတို႔ ေနတတ္သလို ေနတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို မေရာက္ဖူးတဲ့ ေတာ႐ြာေန လူေတြ ႐ိွေနသလိုေပါ့။ သူတို႔ဆီမွာလည္း တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးရဲ႕ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ ေဘဂ်င္းတို႔၊ ႐ွန္႔ဟိုင္တို႔ကို မေရာက္ဖူးၾကေသးတဲ့ လူေတြ ႐ိွတယ္။
ၿမိဳ႕ေန တ႐ုတ္ေတြကေတာ့ ပညာတတ္မ်ားတယ္။ ပိုၿပီး ယဥ္ေက်းဖြယ္ေသာ စကားကို ဆိုတတ္တယ္။ အဝတ္အစားကိုလည္း အခ်ိဳးတက် ဝတ္ဆင္တတ္တယ္။ ေတာေန တ႐ုတ္ေတြလို စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီကို ရင္ဘတ္ေပၚတက္မဝတ္ဘူး ဆိုပါေတာ့။ သတိထားမိတာတစ္ခုက တ႐ုတ္မေလးေတြဟာ အဝတ္အစားကို သာ အလန္းစား ဝတ္စားထားတတ္ၾကေပမဲ့ မ်က္ႏွာကို မိတ္ကပ္မလူးဘဲ မ်က္ႏွာအေျပာင္နဲ႔ ေနတတ္ၾကတာ ပါပဲ။
ခရီးတစ္ခုအတြက္ လနဲ႔ခ်ီ ျပင္ဆင္တတ္တာမို႔ တ႐ုတ္ျပည္ခရီးအတြက္လည္း ခါတိုင္းလိုပဲ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ခဲ့ပါတယ္။ ရာသီဥတုနဲ႔ သင့္ေလ်ာ္မဲ့ အဝတ္အထည္၊ လိုအပ္တဲ့ ေဆးဝါး၊ ေပါ့ပါးခိုင္ခန္႔တဲ့ (အသစ္မဟုတ္ဘဲ စီးေနက်) ဖိနပ္၊ ဦးထုပ္၊ ေနကာမ်က္မွန္၊ အစံုပါပဲ။ သြားမဲ့ေနရာေတြကို အင္တာနက္ထဲမွာ ႐ွာဖတ္ ရပါေသးတယ္။ ဒါေတာင္ ဒီက Travel Agent ေျပာသလို ေကာ္ဖီထုပ္၊ ေခါက္ဆဲြထုတ္၊ ခ်ီလီေဆာ့စ္ေတြအထိ အေသးစိတ္ ယူမသြား ခဲ့မိလို႔ ဟိုေရာက္မွ လြမ္းခ်င္သလိုလို ျဖစ္ရတယ္။ ကြၽန္မတို႔ေနခဲ့တာက Local 4Star Hotel မို႔လည္း ျဖစ္ႏိူင္ပါတယ္။
လမ္းေဘးစာလည္း ေတြ႔ကရာ မစားရဲဘူးကိုး။ ဘာဆီေတြ၊ ဘာအသားေတြနဲ႔ ခ်က္ထားမွန္းမွ မသိတာ။ အပ္က စလို႔ ဒံုးပ်ံအထိ အတုလုပ္ႏိူင္လြန္းၾကသူမ်ားမို႔ အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နဲနဲေတာ့ စိုးရိမ္မိတာအမွန္ပါပဲ။ ေတာ္ၾကာ ဘဲသားအတုတို႔၊ ၾကက္ဥအတုတို႔ ဗိုက္ထဲသြင္းမိရင္ မခက္ပါလား။ ဂိုက္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အျပင္စာေတြ မစားၾကဖို႔ သတိေပးထားပါရဲ႕။ သူတို႔ေကြၽးတဲ့ အစားအစာေတြနဲ႔ ကိုယ္က အဆင္မေျပတာ လည္း ျဖစ္ႏိူင္ပါတယ္။
မနက္စာမွာ ေကာ္ဖီမပါပါဘူး။ ေပါက္စီေကြၽးေပမဲ့ ခ်ီလီေဆာ့စ္မေပးပါဘူး။ အစားအေသာက္ ေၾကး မမ်ားဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္ထားခဲ့တာ ၃ရက္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ သူတို႔အစားအေသာက္အနံ႔ရရင္ပဲ ပ်ိဳ႕တက္လာပါေတာ့တယ္။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ေလသြားပါတယ္။ မစားႏိူင္ပါဘူး။ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ဟိုတယ္က မနက္စာေတြဟာ အဲဒီေလာက္ ကြၽန္မကို ဒုကၡေပးခဲ့တာ။ ကြၽန္မတို႔ အုပ္စုထဲက အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးသူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ
စတားဆိုလို႔ မႏွစ္က အီပို႔-Ipoh (Malaysia) ဘက္မွာ ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကထိန္တစ္
ဝယ္လာတဲ့ မုန္႔ေလးေတြပဲ အရင္ခ်ေကြၽးပါရေစ။ ဒါေတြကေတာ့ Tianjin-Food Street ဆိုင္ႀကီးေတြက ဝယ္ခဲ့တာမို႔ စိတ္ခ်ရပါတယ္။
ေနာက္မွပဲ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြ၊ ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ပံုေတြနဲ႔ အေသအခ်ာ ေရးတင္ပါမယ္။ ခုေတာ့ အထုတ္ျဖည္ဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ ေသတၱာ၂လံုးက ဧည့္ခန္းထဲ စန္႔စန္႔ႀကီးရယ္...
