နေ့စဉ်ဘဝတွေထဲမှာ...

ကျွန်မက အငြိမ်မနေတတ်သူပီပီ တခုမဟုတ် တခု ရှာကြံလုပ်နေတတ်တယ်။ အလုပ် လုပ္တယ္ဆိုတာ ရှင်သန်ဖို့အတွက်ဟုတ်လား...၊ 

ကျွန်မ ရှင်သန်ဖို့ လိုအပ်တယ်။ 

စာရေးစာဖတ်တာအပြင် Special needsကလေးလေးတွေကို ကြည့်ပေးတယ်။ paper quilling လုပ်ဖြစ်တယ်။ Kalimbaတီးတယ်။ Polymer clay earringလေးတွေ လုပ်ဖြစ်တယ်။ ပန်းချီကတော့ မရေးဖြစ်တာ ကြာပြီ။ 

နောက်လာမယ့်နှစ် ၂၀၂၂အတွက် ကျွန်မလုပ်ချင်တာက ပေါင်မုန့်ဖုတ်တတ်ချင်တာပဲ။ ပေါင်မုန့်သင်တန်းက အခြေခံအတန်းမှာ လူပြည့်သွားပြီဆိုတာနဲ့ ကိတ်မုန့်တက်မယ်ကွာဆိုပြီး တက်ဖြစ်သွားတယ်။ ကိုယ်လုပ်ချင်တာလုပ်နေရမှ နေသာထိုင်သာရှိတဲ့ကျွန်မအတွက် လုပ်နေတာတွေက ဖြစ်ချင်လို့မဟုတ်ဘူး။

တချို့က စာရေးဆရာဖြစ်ချင်လို့ စာရေးတယ်

ပန်းချီဆရာဖြစ်ချင်လို့ ပန်းချီရေးတယ်

စီးပွားရေးလုပ်ချင်လို့ ရောင်းကုန်လေးတွေလုပ်ကြတယ်

မုန့်ဆိုင်ပိုင်ရှင်ဖြစ်ချင်လို့ မုန့်လုပ်သင်တန်းတက်တယ်။

ကျွန်မက ဘာမွ မဖြစ်ချင်ဘူး။

ကျွန်မ လုပ်ချင်လို့ကို လုပ္တာ လုပ်ချင်တာလုပ်နေရရင် စိတ်ချမ်းသာလို့...။

ကျွန်မက ဘဝကို အဲသလို အေးအေးလူလူပဲ ဖြတ်သန်းချင်တာ။ ဖြစ်ဖို့ လုပ်နေတာမျိုး မလုပ္လိုဘူး။ ဒါပေမယ့် လုပ်ဖြစ်သမျှကိုတော့ မညံ့ချင်ဘူး၊ အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် အားထုတ်ပြီးလုပ်တတ်တယ်။ ဒီနေရာမှာ အကောင်းဆုံးဆိုတာက ကိုယ့်လစ်မစ်နဲ့ကိုယ် အကောင်းဆုံးဖြစ်တာကို ပြောချင်တာ။ ကိုယ့်benchmarkနဲ့ ကိုယ်ပေါ့။ ဘဝမွာ ဘယ်တုန်းကမှ သူများနဲ့မယှဉ်တတ်ခဲ့တာ ကိုယ့်မိဘကျေးဇူးပဲ။ ဒါကြောင့်လည်း ကိုယ်တွင်းကိုယ်ပ အေးချမ်းအောင်နေတတ်ခဲ့တာပဲ။ 

ဘဝမွာ ဘာမှမဖြစ်ချင်ခဲ့တော့ ခုဆိုရင် ဘဝရည်မှန်းချက်ပြည့်တယ်တောင် ပြောလို့ရတယ်။

ဘဝအဓိပ္ပါယ်ဟာ ကိုယ့်ဖွင့်ဆိုမှုနဲ့ကိုယ်ပဲ ကောင်းပါတယ်...

ပုံတွေကတော့ ကိုယ့်ပထမဆုံးလက်ရာ ကိတ်မုန့်တွေပါ။ Marble cakeနဲ့ Pandan cakeတွေပေါ့...

လုပ်ချင်တာလုပ်နေရတဲ့အချိန်မှာ ကမ္ဘာကြီးတခုလုံးကို ကိုယ်တယောက်ထဲပိုင်တယ်ဆိုတဲ့ခံစားချက်မျိုး...

ခကအ

ရှင်သန်ခြင်းဝဲသြဂ

 ကျွန်မက ငိုချင်လာရင်တောင် ပြုံးထားချင်တာ

နာကျင်လာရင်တောင် အဲဒီနာကျင်မှုကို မျက်နှာပေါ် မတင်ချင်တာ

ကျွန်မက ကျွန်မအတွက် ရှင်သန်နေရတာပါလို့ပဲ ထားလိုက်စေချင်တာ

လူတိုင်းဟာ ကိုယ့်ဘဝနဲ့ကိုယ် အလှပဆုံး လဲကျခဲ့ရင်တောင် သာသာလေးပဲ လဲကျချင်ခဲ့တာ။

ဒါတွေအားလုံးဟာ ဘယ်သူ့အတွက်မှမဟုတ်ဘဲ ကျွန်မအတွက်ကျွန်မ လုပ်ခဲ့တာ။ ကျွန်မရဲ့ခေါင်းမာမှုက ကျွန်မကို နာကျင်စေခဲ့တာ...

ဒါဟာ အတ္တဆိုလည်း အတ္တလို့ပဲထားလိုက်ပေါ့။

ဒဏ်ရာတွေထဲမှာ နာကျင်မှုတခုထဲရှိတာမှ မဟုတ္တာ...၊ ကျွန်မအတ္တ ကျွန်မမာနလည်း ရာခိုင်နှုန်းအတော်များများ ပါပါတယ်၊ ကျွန်မလိုမိန်းမကိုများ...ဆိုတာမျိုးပေါ့။ 

ခုချိန်မှာတော့ အခွံသက်သက်နဲ့တူတဲ့ဘဝကို ကျွန်မက သရော်တော်တော် ပြန်ကြည့်တတ်ပြီ။ 

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ ချစ်ခြင်းနှင့်ဆက်စပ်ခဲ့သော အပိုင်းအစတွေထဲမှာ မိုက်မဲမှုတွေ တဇွတ်ထိုးတွေ ပါဝင်သလို အကန်းတယောက်လို မျက်စိစုံမှိတ်ထားမှုတွေ...၊ ရယ်မြူးစရာပါပဲ။ 

ပြန်မလျှောက်ဖြစ်တော့မယ့်လမ်းတွေပေါ်က ထင်ကျန်ခြေရာတွေထဲ ကျွန်မ ရှိမနေတော့တာ၊ 

ဒါကပဲ ခုချိန်မှာ ကျွန်မဘဝအတွက် ကျွန်မရှင်သန်နေတာဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ပြည့်ဝစေတော့တာ။

ခကအ

Handmade

 စိတ်တွေကို ချည်တိုင်တခုမှာ ချည်ထားတဲ့သဘောပါပဲ။ ခုတေလာ လုပ်ဖြစ်တဲ့handmadeလေးတွေ...

Air dry clayရော oven bake clayရော ၂မျိုးလုံး လုပ်ကြည့်ဖြစ်နေတယ်...

ကိုယ့်ဝါသနာကိုက အသေးစိပ်လုပ်ရတာတွေကို ကြိုက်တဲ့သဘောရှိပုံရတယ်...

မရောင်းဘူး ဝတ်ချင်တယ်ကြိုက်တယ်ဆို လက်ဆောင်ပေးပစ်လိုက်တာပဲ...

ကိုယ့်ပုံကတော့ မမြင်တာကြာပြီဆိုတဲ့သူအတွက်...။ နေကောင်းတယ်လည်း မဟုတ္ဘူး၊  ဒီလိုပဲ သွားစရာပေါ်လာရင် သွားရပြုရတာပါပဲ။ ရှောင်မရတဲ့ပွဲဆို တက်လိုက်ရတာပဲပေါ့။ 

ခကအ

HandmadeByAuntyChit~

သံသရာ၏တခြားမျက်နှာစာ

 နာကျင်လိုက်တာ

ကျွန်မဟာ ကျောက်ဆောင်အစွန်းမှာ ရပ်နေသူလိုပဲ

ကျွန်မရှေ့မှာ လွင့်နေတဲ့ချောက်ကမ်းပါး ရှိတယ်။ အောက်ခြေကို မမြင်ရနိူင်အောင် မတ်စောက်တဲ့ ကမ်းပါးပေါ့။ အချိန်မရွေးပဲ၊ နည်းနည်းကလေးမှ မလှှုပ်ရှားရဲလောက်အောင် သိပ်ကိုနီးကပ်နေတဲ့ ခံစားမှှုမျိုး။ တချက်လောက် သတိလွတ်သွားရင်ကို ပြီးပြီ။

ခန္ဓာကိုယ်ထဲ စိတ်ကို စိုက်ထားကြည့်တဲ့အခါ တခုပြီးတခု ပြီးဆုံးနေတာမျိုး၊ ကုန်ဆုံးသွားနေတာမျိုး၊ တနေရာရာကို ဦးတည်သွားနေကြတာမျိုး၊ ဘာကိုမှ တားထားလို့ မရနိူင်တာတွေပဲ တွေ့နေရတယ်။ အထည်သက်သက်ခန္ဓာကိုယ်ကို ဘေးကနေ စောင့်ကြည့်နေသလိုမျိုး၊ ဝမ်းနည်းစရာကောင်းတယ်။ တခါတေလ ကြည့်နေရင်းက ကျွန်မ ငိုချင်လာတယ်။ ကျွန်မ ဘယ်မှာလဲ၊ 

ကိုယ်သာနာစေ၊ စိတ်မနာစေနဲ့တဲ့

ဘုရားဟောတရားကြောင့်သာ နာနေတဲ့ကိုယ်ကို လက်ပိုက်ကြည့်နေနိူင်တာ။

စိတ်လည်း ဒီထက်ပိုနာစရာ အကြောင်းမှ မရှိတော့ဘဲလေ။

ဘာကိုမှ မခံစားတတ်တော့တာလည်း မဟုတ်ဘူး၊ ခံစားတယ်၊ သိတယ်၊ ပြီးတော့ လျှောကနဲ ပြုတ်ကျသလို ဘာမွ တင်မကျန်ရစ်ဘူး။ တကယ့်ကို ဗလာ။ တခါတေလ ကြောက်မိတယ်။ မဟုတ်သေးဘူး၊ ဝမ်းနည်းတာလို့ ဆိုရမလားပဲ။ ဘာကို ဝမ်းနည်းလို့ ဝမ်းနည်းမှန်းတော့ မသိပြန်ဘူး။ ဟာနေတယ်။

တနေ့ ကျွန်မ မရှိတော့တဲ့အခါ.။

အရာအားလုံးဟာ ပုံမှန်လည်ပတ်မြဲ ရှိနေမှာ၊ 

ကျွန်မ ရေးနေတဲ့ Blog

ကျွန်မမှာ ရွိတဲ့ Page သုံးခု

ကျွန်မရေးခဲ့တဲ့ စာအုပ်တွေ၊ ကျွန်မလက်ရာ ပန်းချီကားလေးတွေ။

ခဏတဖြုတ်တော့ ဝင်လာလည်ပတ်ကြည့်ရှုသူတွေ ရှိချင်ရှိမှာပေါ့၊ အတန်ကြာတော့လည်း ကျွန်မနာမည်တောင်မှ သတိရမယ့်သူ ခပ်ရှားရှားဖြစ်မယ်။

သဘာဝပဲဟုတ်လား၊ 

ကျွန်မကတော့ မွေးဖွားခြင်း သေဆုံးခြင်းတွေနဲ့ လည်ပတ်နေရတဲ့ အသစ်တဖန်ဖြစ်ရခြင်းမျိုး မရလိုတော့ဘူး။ ဘဝအသစ် ဝေဒနာအသစ် နာကျင်မှှုအသစ် ဒါမှမဟုတ် ပျော်ရွှင်မှှုအသစ်လား၊ ဘာဆိုဘာမှ မရလိုဘူး။ 

သံသရာမွာ ကျွန်မနဲ့ ထပ်မဆုံဖြစ်တော့ရင် သတိရမနေပါနဲ့လို့ ပြောချင်တယ်။ ချမ်းသာအောင်သာ နေပါ။ ကိုယ်ရော စိတ်ရော ချမ်းသာဖို့သာ တွေးပါ။ အေးတဲ့အခါ နွေးနွေးထွေးထွေးနေပါ၊ ကော်ဖီပူပူ သောက်ပါ၊ အဲသလို မှာခဲ့ချင်သားပဲ။

မပျော်ရွှင်ခြင်းတွေထဲ နစ်နေရတာမျိုးကိုက ဘဝပဲလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလှည့်စားပြီး နေလာခဲ့တာ။ တကယ်တမ်းကျတော့ ဘဝမွာ ပျော်ရွှင်မှှုထက် အရေးကြီးတာတွေ အများကြီးရှိနေတာပဲ ဟုတ္လား။ လွမ်းဆွတ်မှှုတွေကလည်း ဘဝမွာ အရသာရှိရှိလိုအပ်တာပဲ။ 

ဒါတွေအားလုံးဟာ မြစ်ရေစီးသလို ကိုယ့်မျက်စိရှေ့မှာတင် စီးဆင်းသွားတဲ့အချိန်မှာ တကယ့်ဘဝကြီးက ဘွားကနဲပေါ်လာတာမျိုး။ တကယ့်ဘဝဆိုတာကို သိလိုက်ချိန်မှာ ဖျတ်ကနဲတဖန် ပျောက်ပြလိုက်တော့ မမြဲတဲ့ခဏငယ်တွေထဲ လက်ဆုပ်လက်ကိုင် ဘာမွ မယ်မယ်ရရမရှိလိုက်တဲ့အသိနဲ့ နေရာမှာတင် ရပ်နေမိတော့တာ။ တကယ်ကို မလှှုပ်ရဲဘူး။ 

ကျွန်မက ချောက်ကမ်းပါးအစွန်းတနေရာမှာမျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်လျက်၊ 

တဲတဲကေလး

ခကအ