ဘေလာ့ဂ္ေဒးအမွတ္တရ ေရးတဲ့စာ

ရသစာေပႏွင့္ ကၽြန္မ

ကၽြန္မက စာဖတ္နာသူမဟုတ္ခဲ့သလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို စာေရးစာဖတ္ဝါသနာပါလို႔ ပါမွန္းလည္း မသိခဲ့သူပါ။ ကံေကာင္းလို႔ သီလရွင္မျဖစ္တာလို႔ေတာင္ ေျပာရပါမယ္။ ကၽြန္မဖတ္ခဲ့ရတဲ့စာအုပ္ေတြက အေဖဖတ္ေနက် “သေဘာပါရဲ႕လား”ဆိုတဲ့ တရားစာအုပ္ေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီကေန ပဋိစၥသမုပၸါဒ္စက္ဝိုင္းႀကီးေတြ႔ေတာ့ အေဖ့ေမး၊ အေဖက ရွင္းျပ၊ နားမလည္၊ ငယ္ေသးတာကိုးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဖာ့ေတြး။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးတရားေတြနာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ေအာင္ "မွန္လိုက္တာ မွန္လိုက္တာ ငါ့ၾကည့္ေျပာေနသလိုပဲ"ဆိုတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ အရမ္းၾကည္ညိဳလာရာက နားလည္ေအာင္ေလ့လာရင္း သိသြားေတာ့တာ။ အဲသလို တရားအရသာသိလာတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း တရားစာအုပ္ေတြခ်ည္း ဖတ္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။ အနာဂါမ္ဆရာ သက္ႀကီးတို႔၊ ရဟႏၷာႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ားတို႔ အဲသလိုစာအုပ္ေတြ စိတ္ဝင္တစားဖတ္တတ္လာေတာ့တယ္။

ကဲ ေခ်ာ္ကုန္ၿပီ။ လမ္းေပၚျပန္တက္ၾကစို႔ရဲ႕။

ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္မဟာ ေၾကာင္ပုဇြန္စားသလိုလည္း ရသစာေပကို ၾကြပ္ၾကြပ္ဝါးခဲ့ရသူ မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာပါ။ တစ္ခုသိပ္ေကာင္းသြားတာက ေလာကႀကီးမွာ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳးပဲ၊ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္ဆိုတာကို ေရေရလည္လည္လက္ခံသေဘာေပါက္သြားတဲ့အခါ အေတာ္ကို ေနသာထိုင္သာရွိသြားေတာ့တယ္။

ဘာေၾကာင့္ စာေရးရသလဲ

ေရးခ်င္လို႔ ေရးပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္ဂါဘဝေရာက္ရျခင္းအေၾကာင္း

ဒီလိုပါပဲ။ သူမ်ားေတြ ၂၀၀၆ ေလာက္က ထင္ပါရဲ႕၊ ဘေလာ့ဂ္ေခတ္ဦးႀကီး ျခိမ့္ျခိ္မ့္သဲေနခ်ိန္မွာ နတ္ျပည္တက္ေနခဲ့သူျဖစ္ၿပီး အဘတို႔ေတာ့ ေမာၿပီဆိုတဲ့အခ်ိန္က်ကာမွ ငါဟဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါဆိုၿပီး ကၽြန္မက လက္ခေမာင္းထခတ္သူျဖစ္ေတာ့တာကိုး။ အဲဒီအေၾကာင္းမ်ား ေျပာရရင္ သက္ေဝကို ေမ့ထားလို႔ မရဘူး။ သူက ညစာေကၽြးၿပီးေတာ့ကို ဘေလာ့ဂ္ဖြင့္ေပးခဲ့တာ။  ၾကည့္မရတဲ့သူဆို ကင္မရာသာ ဝယ္ေပးလိုက္ဆိုတာလို ေနမွာ။ ဘယ့္ႏွယ္ ဓါတ္ပံုပိုးဝင္သြားလို႔ကေတာ့ ဟိုဟာေလး ဝယ္ခ်င္၊ ဒီအပိုပစၥည္းေလးဝယ္ခ်င္နဲ႔ ဘဏ္ကပ္ဒ္ျပားပါးပါးသြားရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး။ 

ဘေလာ့ဂ္စေရးကာစမွာ တစ္ေရးႏိူးေတာင္ ဘေလာ့ဂ္ထၾကည့္တာ၊ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္၊  ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ထမင္းစား၊ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ေရခ်ိဳး (ေအ့ေလ ဒါကေတာ့ နည္းနည္းလြန္သြားၿပီ)။ ထားပါေတာ့၊ ဒီလိုနဲ႔ ရူးလာလိုက္တာ တစ္ပတ္ေနလို႔ ပိုစ့္ သံုး-ေလးပုဒ္ေလာက္ မတင္ရရင္ စာလာဖတ္သူေတြအေပၚ တာဝန္ပဲ မေၾကသလိုလို၊ အံမယ္ ျဖစ္ပံုက အဲသလိုကိုးရွင့္။ ခံစားေနရတာ။ ကိုယ္တိုင္ပဲ စာဖတ္သူနဲ႔ စာခ်ဳပ္ႀကီး အႀကီးႀကီးခ်ဳပ္ထားသလိုလို ဘာလိုလို။

ေနာက္ေတာ့လည္း (ခု ဆိုပါေတာ့) ေသြးေအးသြားလိုက္တာ။ တစ္လေနလို႔ တစ္ပုဒ္ မတင္ႏိူင္လည္း ေအးေဆးေပါ့ကြာ ေနာက္ေန႔တင္တာေပါ့ကြာ ရပါေသးတယ္ကြာေတြ ျဖစ္လာတယ္။

ေရးတာေတြကျဖင့္ အေပ်ာ္လိုလို၊  ေနာက္တာလိုလို၊ သေရာ္တာလိုလို…၊ အတည္အတန္႔တစ္ခုမွ မပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ သိပ္ဟုတ္တိပတ္တိေရးခဲ့တယ္ မရွိလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္တယ္။  ေၾကနပ္တယ္။  သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အထူးသျဖင့္ ေခတ္ဦးက ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ သူတို႔ေခတ္က သူတို႔အခ်ိန္နဲ႔ သူတို႔အခါနဲ႔ မ်က္ႏွာဝွက္ေရးၾကတာကိုး၊ ကၽြန္မ ဘေလာ့ဂ္စေရးတဲ့ ေခတ္လယ္က်မွပဲ ဘေလာ့ဂ္ဂါရယ္လို႔ နဖူးစာကပ္ၿပီး ေပတရာမေလွ်ာက္ရံုရွိတာ။ တကယ္ပါပဲ။ ဘေလာ့ဂ္ဂါေလလို႔ မိတ္ဆက္ေပးရင္ပဲ သေဘာေတြကို က်လို႔…..။

ဘေလာ့ဂ္ဂါလား စာေရးသူလား စာေရးၾဆာမလား ဘာလား  ညာလား

ဘာ မွ မ ဟုတ္ ဘူး။

ကၽြန္မ ေက်ာက္ေခတ္မွာ လူျဖစ္ခဲ့တုန္းက ေက်ာက္ခ်ပ္ေတြေပၚ အခၽြန္ဟုထင္ရေသာ ကေလာင္တံတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထြင္းေရးခဲ့တာ မွတ္မိေသးတယ္။ တကယ္၊ မယံုရင္ ေက်ာက္ေခတ္မွာ ေမြးတဲ့သူေတြ ေတြ႔ရင္ ေမးသာၾကည့္။ ေက်ာက္ေခတ္မွာ ေမြးရင္ ေက်ာက္ေပၚမွာ ေရးမယ္။ ေၾကးေခတ္ သံေခတ္မွာ ေမြးရင္ ေၾကးျပားသံျပားေတြေပၚမွာ ေရးမယ္။ ဂူနံရံေတြေပၚေတာင္ ေရးခဲ့ၾကေသးတာ မဟုတ္လား။ ထားလိုက္ပါေတာ့...။

ဒီေတာ့ ကၽြန္မ အခု လူျဖစ္လာရတဲ့ ဘဝႀကီးထဲမွာ အြန္လိုင္းဆိုတာႀကီးနဲ႔ ႀကံဳခိုက္ အြန္လိုင္းေပၚ ေရးျဖစ္တယ္။ ပံုႏွိပ္စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရးလို႔ရတယ္ဆိုေတာ့ ေရးၾကည့္တယ္၊ ေရးခြင့္ကေတာ့ လူတိုင္းမွာ ရွိတာပဲ။ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ကိုယ္ပါပဲ။ ဒါကိုမွ ကုိယ္ဟာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ၊ ကုိယ္ဟာ စာေရးၾဆာ၊ ကိုယ္ဟာ ရြဳက္တာ ဘာညာခြဲျခားၿပီး နာမည္လိုက္တပ္ေနရင္ေတာ့ နာမည္တပ္တဲ့အထဲပဲ ေနၾကရံုပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဘာင္ေတြခတ္ပစ္လိုက္တာနဲ႔တူတယ္လို႔ ကၽြန္မက ထင္တယ္။

တရားသေဘာနဲ႔ ေျပာေၾကးဆို နာမည္ဆိုတာ ပညတ္မွ်သာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အဓိကက ကိုယ္ေရးေနတဲ့ စာပါပဲ။ ဘယ္မွာပဲေရးေရး၊ တတ္ႏိူင္လို႔ မိုးေပၚပဲ ပ်ံေရးေရး၊ ကိုယ္ေရးေနတဲ့စာသည္သာ ကိုယ့္ကို ဒီဖိုင္းလုပ္သြားမွာ (ဘိုလိုေလးညွပ္ေျပာပါရစီ) ျမန္မာလို ဘယ္လိုဖြဲ႔ရမယ္ မသိလို႔ပါ။ ေနဦး ႀကိဳးစားေျပာၾကည့္မယ္။ "ကိုယ္ေရးေနတဲ့စာကသာ ကုိယ္ဘာဆိုတာ သတ္မွတ္ေပးလိမ့္မယ္" အဲသလိုပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ကၽြန္မက ျမန္မာစာေရးတဲ့ေနရာသာ ညံ့တာ၊ ဘာသာျပန္လည္း အေတာ့္ကုိ မစြံတာ။ ထားလုိက္ပါေတာ့ေလ….(Again)

ဒီေတာ့ ကၽြန္မကို ဘာလဲေမးလာရင္ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ေရးလို႔ရတဲ့ေနရာမွာ ႀကံဳလို႔ ေရးေနတာ။ ဒီေလာက္ပဲ။

စာအုပ္ထုတ္ေဝျခင္း

စာေပစိစစ္ေရးမရွိဆိုတဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ စာအုပ္ထုတ္ေဝျခင္းအမႈကိစၥေတြ အဆင္ေျပေျပျဖစ္သြားၿပီး ေဟာတစ္အုပ္ ေဟာတစ္အုပ္ျဖစ္လာရတာ။ ေက်းဇူးတင္ဖို႔ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ တစ္ဘက္ကၾကည့္ရင္လည္း စာအုပ္ကို ကုိယ္ပိုင္ေငြနဲ႔ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ထုတ္သူေတြဟာ သူတို႔ေက်းဇူးနဲ႔ အလွဴ႕ရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာရတယ္။ စာအုပ္ထြက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေရစက္ခြက္ေလးကိုင္ၿပီး အမွ် အမွ် အမွ်လို႔သာ သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ သံုးေခါက္တိတိေပးေဝတတ္ဖို႔ပဲလိုတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီမွာတင္ ရပ္ၿပီလားဆိုေတာ့ မရပ္ေသးဘူး။ ပိုးက မေသေသးေတာ့ ေနာက္ တစ္အုပ္စာေလးမ်ား ေလာက္ေလာက္လားလားစုမိရင္ ထုတ္ဦးမွာ ဆိုပဲ။

ဒီေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ဆရာေခၚခံခ်င္မွေတာ့ ဗိေႏၷာကုစားလည္း ရတာပဲ မဟုတ္လား။ ေရးထားတဲ့စာေလးေတြမ်ား မ်ားလာၿပီဆိုမွျဖင့္ စာအုပ္ထုတ္ခ်င္တဲ့ပိုးဟာ တရြရြတက္လာတတ္တာမ်ိဳး။  ခုက မျပည့္ေသးလို႔ ၿငိမ္ေနတာ။ ျပည့္ရင္ ထုတ္ဦးမွာ။  ခုေလာက္ဆို ရွင္းၿပီေပါ့။ ဒီလိုပါပဲေလ၊ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ဆိုတဲ့ အရူးမ်ိဳးမွာမွ စာေပရူးတာက ပိုဝဋ္ႀကီးတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ မတတ္ႏိူင္ဘူးေလ၊ ၃၁ဘံုထဲမွာ လူ႔ဘံုဆိုတာက တကယ့္ကို ကံထူးလို႔သာ ထရန္စစ္အေနနဲ႔ ေရာက္လာၾကရတာ မဟုတ္လား။ သေဘာပါရဲ႕လား….အိမ္းးးး 

လူလံုးထြက္ျပျခင္း မျပျခင္း

ဒါကေတာ့ သိပ္ကိုရွင္းပါတယ္။ စာဖတ္သူသည္ စာကိုသာ ဖတ္သည္၊ လူကို မဖတ္လို႔သာ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ခုလို မ်က္ႏွာစာအုပ္ႀကီးေတြ ကိုယ္စီဖြင့္လာၾကေတာ့ သူသူကိုယ္ကိုယ္ အမ်ားစု အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးစာေရးသူေတြ သူတို႔ပံုလွလွေလးေတြ တင္လာတတ္ၾကပါတယ္။  ကၽြန္မလည္း တင္ပါတယ္။ လွတဲ့ပံုေလးေတြဆို တင္ပါတယ္။ မလွရင္လည္း လွေအာင္ရိုက္ၿပီး တင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒီအမ်ိဳးသမီး ပရိသတ္ခ်ဴေနတယ္ ေျပာၾကျပန္တယ္။ 

ခက္လိုက္ပံုက။ ေျပာၿပီးပါေရာလား၊ ပပဝတီျဖစ္ေနပါေစ၊ သူေရးတဲ့စာေတြက မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူကမွ စကားလုပ္ေျပာၾကမယ္ မထင္ဘူး။ စာေရးမ်ားေကာင္းလို႔က ရုပ္ဆိုးေလးလည္း လွတယ္ကို ထင္ေနတတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ထားပါေတာ့ေလ။ အေပၚယံ အေရျပားတစ္ေထာက္ကိစၥေတြ သိပ္မေျပာခ်င္လွပါဘူး။ စာေရးေနတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြ သိပ္ေခ်ာေနတာကေတာ့ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မအျမင္ကေတာ့ လူလံုးထြက္ျပၿပီး စာဖတ္သူရွာတယ္ဆိုတာကို လက္မခံတာပါ။ သေဘာထားကြဲလြဲခ်င္ ကြဲလြဲလို႔ ရပါေၾကာင္း....။

တစ္ခုခုလိုခ်င္ရင္ တရားအလုပ္ လုပ္ပါ။ စာမဖတ္ပါနဲ႔

လူေတြ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ စာဖတ္ရင္ တစ္ခုခု ရမွ တဲ့။ ကၽြန္မ ေျပာၾကည့္ပါရေစ၊ တစ္ခုခုရမွ ဆိုတဲ့စိတ္ႀကီးနဲ႔ေတာ့ စာမဖတ္ပါနဲ႔။ တရားသာ မွတ္ပါ၊ တစ္ခုမက ရပါလိမ့္မယ္။ အမွတ္စိတ္ေတြၾကား ကိေလသာ ၾကားမခိုဘဲ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားမွတ္ရင္ နိဗၺာန္ေတာင္ ေရာက္ဦးမယ္။ တရားအလုပ္ လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ မတရားမႈေတြကေန ေရွာင္က်ဥ္ၿပီးသားလည္း ျဖစ္ဦးမယ္။ 

ကၽြန္မ စာေရးတဲ့အခါ စာဖတ္သူေတြ တစ္ခုခုရသြားၾကပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ စာမေရးဘူး။ ဥပမာ ေျပာရရင္ ဟင္းတစ္ခြက္ခ်က္တဲ့အခါ ဆားက သူ႔အလိုလို ပါၿပီးသားျဖစ္ရမွာလိုပဲ။ စာေရးၿပီဆိုတဲ့အခါ ေစတနာက သူ႔အလိုလို ျပဌာန္းၿပီးျဖစ္သြားတယ္။ ဖတ္သူအေနနဲ႔လည္း အဲဒီလိုပဲ၊ တစ္ခုခုလိုခ်င္စိတ္နဲ႔ ဖတ္တာထက္ ဖတ္ၿပီးမွ ရသြားတဲ့ စိတ္ခံစားမႈကေလးအေပၚမွာသာ ရယူတတ္ပါေစ။

ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မ အဲသလိုေျပာရသလဲဆိုရင္ တစ္ခုခုလိုခ်င္လို႔ ဖတ္ရင္၊ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို မရတဲ့အခါ စိတ္မွာ ေဒါသကေလး ကပ္ၿငိသြားတတ္တယ္။ တကယ့္အႏုစားေလးမို႔ ကိုယ္တိုင္သိခ်င္မွေတာင္ သိလိုက္မယ္။ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့အခါမွာဆိုရင္လည္း ေလာဘစိတ္ကေလး အႏုစားျဖစ္သြားတာပဲ။ "မလို ေဒါသ၊ လို ေလာဘ" လို႔ ဆိုပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ စာတစ္ပုဒ္အေပၚမွာ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ရလိုက္တဲ့ အျမင္ခ်င္းေရာ တူႏိုင္ပါ့မလား။ ျမတ္စြာဘုရား တရားေဟာတဲ့အခါ ေဟာတာကေတာ့ လူနတ္ျဗဟၼာ အကုန္လံုးကို အတူတူေဟာတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဉာဏ္ရည္ရင့္သန္မႈအေပၚ မူတည္ၿပီး တရားဆံုးတဲ့အခါ ေသာတာပန္တည္သူက တည္၊ အနာဂါမ္တည္သူက တည္၊ ဂိတ္ဆံုးထိ ရဟႏၷာျဖစ္သူက ျဖစ္၊ ဘာမွ မျဖစ္ဘဲ ပုထုဇဥ္အရင္းအတိုင္း ရူးက်န္ခဲ့သူက က်န္….။ အဲသလို မဟုတ္လား။ ကၽြန္မက အနီးစပ္ဆံုး ဥပမာျပတာပဲ။ စာေရးၾဆာေတြကို ဘုရားနဲ႔ပံုခိုင္းတယ္လို႔လည္း မယူလိုက္ၾကပါနဲ႔ဦး။

ေရးသူနဲ႔ဖတ္သူ လိုင္းတူသြားတဲ့အခါမေတာ့ သိပ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စာေရးျခင္းအလုပ္ကို ကၽြမ္းက်င္သူ စာေရးဆရာေတြ ေရးတဲ့အခါ ဖတ္သူကို ဆြဲေခၚသြားႏိူင္တယ္။ ဖတ္အၿပီးမွာ မေပးဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ ဖတ္သူက တစ္ခုခုေတာ့ ရသြားတတ္ၾကတယ္။ ရသစာေပရဲ႕သေဘာက အဲဒါပါပဲ။ ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက တစ္ခုခုေပးရမယ္၊ တစ္ခုခု ရရမယ္၊ အဲသလိုႀကီး ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး တင္းမထားေစခ်င္တာ၊ အားထုတ္စရာမလိုပါဘူး၊ ရသအဖြဲ႔ေကာင္းတဲ့စာဆိုရင္ အေပးအယူဆိုတာေတြက ရင္ဘတ္ပါသူတိုင္း သူ႔အလုိလိုေအာ္တိုမက္တစ္ ရရမယ့္ ကိစၥေတြလို႔ ဆိုခ်င္တာ။  သေဘာပါရဲ႕လား  အိမ္း...

ခု လက္ရွိ

ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးလိုက္၊ ပံုႏွိပ္ကို ပို႔ထားတဲ့စာမူေလးေတြ အဆင္ေျပတဲ့အခါ ပါလာလိုက္၊ ဒီလိုပါပဲ။ ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးေနတဲ့ ႏႈန္းေတာ့ သိသိသာသာေလ်ာ့က်သြားတယ္ဆိုရမယ္။ လာဖတ္သူလည္း ေလ်ာ့တာပါပဲ။ ေလ်ာ့ခ်င္လို႔ ေလ်ာ့တယ္ပဲ မွတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘက္က တတ္ႏိူင္သေလာက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို အေသႀကီးျဖစ္သြားမွာ မလိုခ်င္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ အရင္ကႏႈန္းအတိုင္း မဟုတ္ေတာင္ က်ဲက်ဲေလးေတာ့ လုပ္ျဖစ္ေနပါဦးမယ္။

ဒီေလာက္ပါပဲ။  တစ္ျခားလည္း ထူးထူးေထြေထြ ေျပာစရာမရွိလွပါဘူး။  ဘာေၾကာင့္ဘေလာ့ဂ္ေဒးေခၚသလဲဆိုတာလည္း မသိလွပါဘူး။ သိလည္း သိပ္အေရးမႀကီးလွပါဘူး။ ေမြးလာၿပီး ေသရမွာ၊ ဒီေမြးေသၾကားထဲက ကာလႀကီးတစ္ခုထဲ သူသူငါငါ ျဖတ္သန္းရင္း မွတ္တိုင္ေတြ စိုက္ခဲ့ၾကဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါကိုပဲ ဘဝရဲ႕တန္ဘိုးလို႔ ဆိုၾကတာ။ ဘဝႀကီးထဲ ဘာမ်ားအေရးႀကီးတာ ရွိေသးတုန္း။

ေရးဆိုလို႔သာ ေရးလိုက္ရတာ။ ဘေလာ့ဂ္ေဒးဘာညာ မသိေသာ္ျငားလည္း ေနာက္ဆံုးပိတ္ေျပာခ်င္ တာကိုေတာ့ျဖင့္ ခန္႔ခန္႔ျငားျငားေလးေျပာၿပီး ပိတ္လိုက္ပါမယ္။

ဘေလာ့ဂ္ေဒးႏွင့္ဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊  မဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေႏွာင္းလူမ်ားမွတ္သားရန္ ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ၊ စာဖတ္သူမ်ား တစ္ခုခု ရလိုက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မရလိုက္သည္ျဖစ္ေစ၊ သည္စာအေပၚ၌ စာေရးသူခ်စ္ၾကည္ေအးႏွင့္ သေဘာထားတူသည္ျဖစ္ေစ၊ ကြဲလဲြသည္ျဖစ္ေစ.... 
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ "ဤစာအား ဘေလာ့ဂ္ေဒးအမွတ္တရ ေရးတဲ့စာဟု အမည္တြင္ေစရမည္"

ပံု

အန္တီစီေကေအ 

"ဘေလာ့ဂ္ေခတ္လယ္၂၀၀၉မွ စ၍ အြန္လိုင္းေပၚ စတင္ေရးသားသူ"

World Peace !!!

ေက်းဇူးစကား - အန္တီတင့္ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။  ေက်းဇူးပါ တီတင့္ေရ  :)

စြဲၿငိတတ္သည္

(၁)

“အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးကို ေသခ်ာၾကည့္၊ ယူနဲ႔တူတယ္ သိလား၊ တစ္ေန႔ ယူ ႀကီးလာရင္ သူနဲ႔တူမွာ”

ရွယ္လီ့စကားအဆံုးမွာ ညႊန္ျပရာဆီ မသိမသာၾကည့္လိုက္မိေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၊ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာ တစ္ေစာင္ကို စိတ္ဝင္တစားငံု႔ဖတ္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။

ကၽြန္မႏွင့္တူသည္ဆိုေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးမွာ ေလးဆယ့္ငါး ငါးဆယ္ဝန္းက်င္ရွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ ရွယ္လီက သူမကို ကၽြန္မႏွင့္တူသည္ဟု ဘာေၾကာင့္မ်ား ေျပာရတာပါလိမ့္။ တူသည္ဆိုျခင္းထက္ ဆင္သည္ဟု ေျပာလွ်င္ ပိုမွန္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မက ေတြးသည္။ အမ်ိဳးသမီးမွာ ခပ္ပိန္ပိန္ေသးေသး သြယ္သြယ္၊ မ်က္ႏွာက်မွာ အတန္ငယ္ရွည္သည္ဟုဆိုႏိူင္ကာ ဆံပင္အရွည္အလ်ားက ကၽြန္မေလာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဒူးအတိေလာက္ရွည္မည္ထင္ရသည့္ ဂါဝန္လက္ျပတ္ပန္းေရာင္ စင္းကေလးႏွင့္မို႔ သူမက ရွိရင္းစြဲထက္ ပိုမိုႏုငယ္ေနပံုေပါက္သည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာအက်၊ မ်က္ဝန္းေအာက္ေျခတုိ႔ကို ၾကည့္ရံုႏွင့္ သူမအသက္ကို ကၽြန္မ ခန္႔မွန္း၍ရသည္။ ေသခ်ာ ပါသည္၊ ေလးဆယ့္ငါးေအာက္ ဘယ္လိုမွ မက်ႏိူင္။ စီးထားသည္ကလည္း ႀကိဳးသိုင္းခြာျမင့္ဖိနပ္ႏွင့္၊ က်စ္လစ္ေျဖာင့္တန္းေသာ ေျခသလံုးသားတို႔မွာ သူမ ငယ္စဥ္က ဘယ္ေလာက္ၾကည့္ေကာင္းခဲ့မည္ကို ျပသည္။ ထို႔အတူ ခုထက္တိုင္ အသားအရည္၊ အဝတ္အစား၊ စတိုင္လ္တို႔ကို ဂရုတစိုက္ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေလ့ေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးဟုလည္း က်ိန္းေသေပါက္ေျပာ၍ ရႏိူင္ေလသည္။

သူမအဝတ္အစားအဆင္အျပင္မွာ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳပံုေပါက္ေအာင္ တမင္ အားထုတ္ဝတ္စားထားသည္ဟု မဆိုႏိူင္ေလာက္ေအာင္ကို သူမပံုစံႏွင့္ အသားတက်ရွိလွသည္။ သူမက ေကာ္ဖီခြက္ကို ေျမွာက္ကာ တစ္က်ိဳက္ေသာက္လိုက္၊ ျပန္ခ်လိုက္ႏွင့္၊ ေကာ္ဖီက်ိဳက္ခ်ခ်ိန္မွာေတာင္ သူမမ်က္ဝန္းတို႔က ဖတ္လက္စသတင္းစာမွ မခြာ။ တစ္ဖန္ ညာလက္ထဲက စီးကရက္ကို မ်က္ဝန္းတို႔ေမွးစင္းလ်က္ ဖြာလိုက္ပံုမွာ ဟန္ပါပါႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းလြန္းေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပဲ သူမက အဝင္ဝနားက ေထာင့္က်က်စားပြဲမွာ ထိုင္ျခင္းျဖစ္တန္ရာသည္။ သူမေဆးလိပ္ေငြ႔ေတြ တစ္ပါးသူဆီ မေရာက္ရေလေအာင္ ျဖစ္မည္ဟု ၾကံဖန္အမွတ္ေပးမိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအမ်ိဳးသမီး လွလွပပေဆးလိပ္ေသာက္တတ္ျခင္းသည္ အတုယူလြယ္ေသာ မိန္းမငယ္မ်ားအတြက္မူ မေကာင္းလွဟု ထင္မိျပန္သည္။ စတိုင္လွဖို႔အတြက္ ေဆးလိပ္ေသာက္ၾကေသာသူမ်ား ရွိေကာင္းရွိႏိူင္မည္ မဟုတ္လား။ ေဆးမကူထားေသာ သူမႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္လည္း ေဆးလိပ္ေသာက္သူတစ္ေယာက္၏ႏွႈတ္ခမ္းမ်ားလို ညိဳျပာျပာျဖစ္မေနျခင္းမွာ သူမကုသိုလ္ပင္။

သူမ ဘာလုပ္လုပ္ မ်က္ဝန္းမ်ားကေတာ့ သူမေရွ႕စားပြဲေပၚရွိ သတင္းစာထံမွာသာ တည္လွ်က္ရွိကာ ေကာ္ဖီခြက္ကို ျပန္ခ်ၿပီးခ်ိန္မွာမူ သူမလက္က ဂါဝန္အထက္နားရွိ ဒူးေခါင္းကို ကုတ္သလိုလို၊ ေျခသလံုးသားကိုပဲ ပြတ္သလိုလိုႏွင့္ လုပ္တတ္ေသးသည္။ သူမမွာ လက္သည္းရွည္ေတြ မရွိတာကိုလည္း သတိထားမိသည္။ သူမေရာ ကၽြန္မလိုပဲ ဂစ္တာတီးသလား၊ သူမလက္ေခ်ာင္းေတြက လွလွပပ မဟုတ္၊ ကၽြန္မလိုပဲ အေၾကာစိမ္းေတြ ျမင္ေနရေသာ လက္ဖမုိးပိန္ခ်ပ္ခ်ပ္ေတြႏွင့္ျဖစ္သည္။ 

သူမမ်က္ဝန္းမ်ားမွာ ကၽြန္မလိုပဲ ရွည္လ်ားေသးသြယ္ကာ အဖ်ားမွာ နားထင္ေဘးစပ္သို႔ အေပၚဘက္ေကာ့တက္သြားေသာ စိနဆန္သည့္မ်က္ဝန္းမ်ားျဖစ္သည္။ မ်က္ခံုးမ်ားကေတာ့ မတူပါ။ ကၽြန္မ၌ အေမေမြးကတည္းက ထူထဲပံုက်ေသာ ျပဳျပင္စရာမလိုသည့္ မ်က္ခံုးမ်ားပိုင္ဆိုင္ၿပီး သူမကေတာ့ အေျပာင္ရိတ္ကာ တက္တူးထိုးထားေသာ စိမ္းညိဳေရာင္ မ်က္ခံုးအျပားႀကီးႏွင့္ျဖစ္သည္။

သူမသည္ ေဘးဘီဝဲယာကို နည္းနည္းကေလးမွ်ပင္ ေစာင္းငဲ့မၾကည့္တတ္၊ တစ္ဆိုင္လံုးမွာ သူမတစ္ေယာက္ထဲဟုပင္ ယူဆထားသည္လား မသိေပ။

“သြားၾကရေအာင္ ရွစ္နာရီဆယ့္ငါးရွိၿပီ”

ရွယ္လီေျပာလာမွပင္ ဟန္းဖုန္းမွနာရီကိုၾကည့္မိကာ အမ်ိဳးသမီးဆီမွ အၾကည့္တို႔လႊဲဖယ္ရင္း ရံုးေပၚတက္ရန္ ျပင္ၾကရသည္။ သူမကလည္း ဖတ္လက္စသတင္းစာကို စားပြဲေပၚမွာပင္ ခ်ထားခဲ့ကာ သူမေဘး ထိုင္ခံုလြတ္ေပၚတင္ထားသည့္ သူမလက္ကိုင္အိတ္ထဲ ဟုိဟိုဒီဒီရွာေဖြလွ်က္က ထရပ္ေတာ့မည့္ဟန္ ျပင္သည္။

ထိုေန႔မွစ၍ သူမကို သတိထားၾကည့္တတ္ျခင္းသည္ ကၽြန္မ၏ေန႔စဥ္ျပဳျမဲအလုပ္တစ္ခု ျဖစ္၍လာသည္။ သူမသည္ ထိုင္ေနက်ေနရာမွာပင္ ထိုင္သည္။ ေသာက္ေနက် လက္ဘက္ရည္ကိုေသာက္ကာ ေဆးလိပ္ ကိုလည္း ရွိဳက္ေနက်အတိုင္း လွလွပပရွိဳက္သည္။ သတိထားမိသည္မွာ သူမက ဟုတ္တိပတ္တိဘာမွ မစားဘဲ အရည္ေတြခ်ည္း ေသာက္ေနတတ္ျခင္းပင္။ ပရုတ္နံ႔သင္းမည္ဟု ကၽြန္မယူဆေသာ အစိမ္းေရာင္ဗူးႏွင့္ Monthol မာဘိုလိုစီးကရက္ကို မက္ေမာႏွစ္သက္စြာ သူမေသာက္သည္။ မနက္စာခ်ိန္မွာပင္ အနည္းဆံုး ႏွစ္လိပ္ခန္႔ကုန္ေအာင္ ေသာက္သည္ကို ေတြ႔ရ၏။

ဘာေၾကာင့္ သူမကို ေန႔စဥ္ သတိထားၾကည့္ေနမိရသည္ဆိုတာကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာ မသိပါ။ ကၽြန္မႏွင့္တူသည္ဟူေသာ ရွယ္လီ့စကားက ကၽြန္မ မသိစိတ္မွာ ေစးကပ္ၿငိတြယ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိူင္ေကာင္းပါသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း လူဆိုသည္မွာ သူမ်ားအေၾကာင္းထက္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သာ စိတ္ဝင္စားတတ္ၾကသူမ်ား၊ ကိုယ့္မ်က္ႏွာႏွင့္တူသူကို အာရံုက်တတ္သူမ်ား မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္သာပင္ အုပ္စုလိုက္ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုၾကည့္ၿပီဆိုလွ်င္ အားလံုးထဲမွ မိမိမ်က္ႏွာကိုသာ အရင္ဆံုးရွာေဖြၾကည့္တတ္ၾကျခင္းပါေပ။

ကၽြန္မတို႔ရံုးေအာက္ကန္တင္းန္မွာ ဆိုင္သံုးဆိုင္ရွိရာ ပထမဆိုင္က အစားအေသာက္မေကာင္း၊ ဒုတိယဆိုင္က ေဈးႀကီးကာ ေနာက္ဆံုးတစ္ဆိုင္မွာမူ ဆက္ဆံေရးသိပ္မေကာင္းေသာ္လည္း ေဈးေရာ၊ အရသာေရာ မဆိုးလွေသာဆိုင္ျဖစ္သည္။  ထိုတတိယဆိုင္မွာ ကၽြန္မတို႔ ေန႔စဥ္ထိုင္ျဖစ္ၾကသည္။ ကၽြန္မႏွင့္ရွယ္လီက ခ်ိန္းဆိုမထားေစကာမူ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို သည္ဆိုင္ေလးကို ေရာက္လာၾကျမဲ၊ မနက္စာ ေအးေအးေဆးေဆး စားေသာက္ၿပီးမွ ရွစ္နာရီဆယ့္ငါးေလာက္မွာ ရံုးေပၚတက္ၾကျမဲျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ေနထိုင္မေကာင္း၍ ေဆးခြင့္ယူရေသာေန႔မ်ိဳးမွာသာလွ်င္ က်န္တစ္ေယာက္မွာ ထိုေန႔အတြက္ အေဖာ္မဲ့ ျဖစ္ရတတ္သည္။

တစ္ေန႔ မနက္ခင္းမွာေတာ့ သူမက ထိုင္ေနရာမွထကာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဆီ ေလွ်ာက္သြားေလသည္။ ကန္တင္းန္ကေလးမွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္၊ ၾကာဇံေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဆိုင္ႏွင့္ အုန္းထမင္းဆိုင္ေလးသာရွိကာ တစ္ခုတည္းေသာေသာက္စရာဆိုင္အျဖစ္ ထိုလက္ဘက္ရည္ဆိုင္က လူအစည္ကားဆံုး ျဖစ္သည္။ 

သူမထိုင္ခံုျပန္ေရာက္ေသာ္ သူမလက္ထဲမွာ ႏိူ႔ဆီဗူးအလြတ္တစ္လံုးပါလာတာေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မျပံဳးမိသည္။ ကၽြန္မတြက္ကိန္း မွန္ပါသည္။ သူမ ေဆးလိပ္ျပာေခၽြထည့္ဖို႔ပင္။ သူမက ထံုးစံအတိုင္း ေဘးဘီဝဲယာကို ငဲ့၍မွ်မၾကည့္ဘဲ တစ္ေယာက္ထဲတစ္ကမာၻလုပ္ကာ ထိုင္လွ်က္ ကၽြန္မမွာမူ ရွယ္လီေျပာေသာ သူ႔ကေလးေတြအေၾကာင္းနားေထာင္လိုက္၊ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္၊ သူမဆီ တစ္ခ်က္ခန္႔ ေဝ့ကနဲလွမ္းၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ရွိရသည္။

သူမကိုၾကည့္ရတာဟာ အသက္ဝင္ေနေသာပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္ကို ၾကည့္ေနရသလိုဟု ကၽြန္မ ထင္သည္။ ရိုးရိုးကေလးႏွင့္ ဘာမွအထူးတလည္ျပင္ဆင္မထားေသာ မ်က္ႏွာေျပာင္ကေလးရယ္၊ ဘာကိုမွဂရုမထားဘဲ သူမ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနျခင္းရယ္ကိုက ေငးၾကည့္ေနခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္မွႈရွိလြန္းသည္။ သူမမွာ အိမ္ေထာင္မရွိဘူးလား၊ သားသမီးေတြေရာ ရွိမလား၊ သူမ ဘာလုပ္တာပါလိမ့္၊ စသည္ျဖင့္ သူမႏွင့္ပတ္သက္ေသာသိလိုစိတ္မ်ား ကၽြန္မမွာ တိုး၍သာ လာေတာ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ သူမ ျပံဳးတာမ်ိဳးေတြ႔ဖို႔ မဆိုထားႏွင့္၊ ေဘးဘီသို႔ မ်က္လံုးကေလးပင့္၍မွ်ပင္ ၾကည့္တတ္တာကို မေတြ႔ရေခ်။

သူမက အေရာင္ႏုႏုကေလးေတြ ႀကိဳက္ပံုရသည္။ ပန္းႏု၊ အစိမ္းေျပေျပ၊ အဝါေဖ်ာေဖ်ာ့၊ အျပာလြင္လြင္ကေလးမ်ားသာ အဝတ္မ်ားသည္။ အဝတ္အစားႏွင့္လိုက္ဖက္ေသာ ခြာျမင့္ဖိနပ္ကိုလည္း ေရြးခ်ယ္ဝတ္ဆင္ေလ့ရွိသည္။

တစ္ခါက ဆိုင္ထဲအဝင္ ဆိုင္ဝမွာပင္ သူမေျခေခါက္ကာ လဲက်သြားခဲ့သည္။ ေဒါက္ကနဲျမည္သံႏွင့္အတူ သူမပုခံုးေပၚက အိတ္ႀကီး ေျမေပၚသို႔အက်၊၊ သူမလည္း ကြန္ကရစ္လမ္းေပၚ ဖင္ထိုင္အက် ျဖစ္ေလသည္။ ဝတ္ထားသည့္စကတ္ကေလး လြင့္ကနဲမွာ သူမေပါင္တံေဖြးေဖြးကို ဖ်တ္ကနဲ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္မက ေယာင္ယမ္းမ်က္ႏွာလြႊဲလိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲမွ ဆြဲထူေပးခ်င္ေသာ္ျငား သူမ ရွက္သြားရွာမည္စိုးသည္ႏွင့္ မသိသလိုသာေနရင္း မ်က္ဝန္းေထာင့္မွ ခိုးၾကည့္မိေတာ့ သူမက ခ်က္ခ်င္းျပန္ထမလာႏိူင္။ ထိုင္လ်က္ႏွင့္ပင္ ညာေျခမွ ႀကိဳးသိုင္းဖိနပ္ကို ခၽြတ္ေနတာေတြ႔ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ေျခဖ်ားကို ႏွိပ္နယ္လ်က္ရွိသည္။ ခဏေနေတာ့ ဖိနပ္ကို ျပန္စီးကာ ဆိုင္ထဲသို႔ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ဝင္လာေလသည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္းမၾကည့္၊ ေခ်ာ္လဲက်တာမို႔ ရွက္တက္တက္လည္း ျဖစ္မေနဘဲ ပကတိခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ပါေပ။ ထိုမိန္းမသည္ ကၽြန္မလိုပင္ ေခါင္းမာၿပီး ေပေပေတေတထဲကလည္း ျဖစ္ႏိူင္ေသးသည္ဟု ေတြးမိေတာ့ ကၽြန္မ မျပံဳးဘဲ မေနႏိူင္ျပန္။

(၂)

တစ္ေန႔မွာ ဖတ္လက္စသတင္းစာေပၚ သူမမ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ ေပါက္ကနဲက်သြားတာ ကၽြန္မ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ရသည္။ အိတ္ထဲမွ တစ္ရွဴးစကို ထုတ္ကာ မ်က္ဝန္းတစ္ဝိုက္ တို႔သုတ္လိုက္တာကိုပါ တစ္ဆက္တည္း ျမင္သည္။ ခဏေနေတာ့ သူမက သတင္းစာကို ထားေနက်အတိုင္း စားပြဲေပၚထားရစ္ခဲ့ကာ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲလွမ္းလ်က္ ကန္တင္းန္မွ ခြာသည္။

ထိုေန႔က ရွယ္လီသာ ကၽြန္မအနားမွာ အတူရွိမေနဘူးဆိုလွ်င္ ထိုအမ်ိဳးသမီးဖတ္ၿပီး ထားရစ္ေသာ သတင္းစာကို ကၽြန္မ သြားေရာက္ယူေကာင္း ယူမိမည္ျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုသတင္းကမ်ား သူမကို မ်က္ရည္က်ေစပါလိမ့္။ နာေရးသတင္းမ်ားလား၊ လက္ထပ္ၿပီးစီးျခင္းမ်ားလား၊ ဓါတ္ပံုေလးတစ္ပံုလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အမွတ္ရစရာ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာေတြကမ်ား သူမကို တိုက္ဆိုင္ဝမ္းနည္း မ်က္ရည္က်ေစသည္လဲ။ မေရရာေသာအေတြးမ်ားႏွင့္ကၽြန္မ လံုးေထြးရင္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ အလုပ္ခြင္ဝင္ကာ သူမကို ေမ့ေပ်ာက္ထားျဖစ္ခဲ့သည္။

ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ခင္းမွစ၍ သူမကို ကၽြန္မ မေတြ႔ရေတာ့ပါ။ ခုဆိုလွ်င္ တစ္ပတ္တိတိရွိခဲ့ၿပီ။ သူမ၏အရိပ္အေရာင္ကိုမွ် မေတြ႔ရ။ သူမထိုင္ေနက်ေနရာေလးသည္ ထိုင္သူမဲ့လ်က္ရွိသည္။ ထိုေနရာေလးကို ၾကည့္မိတိုင္း ကၽြန္မစိတ္ထဲ တစ္ခုခုလိုေနသလိုလို ဟာ၍ေန၏။ သူမ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္၊ သူမႏွင့္ကၽြန္မသည္ အျပံဳးခ်င္းဖလွယ္ဖို႔ ေဝးလို႔၊ မ်က္လံုးခ်င္း တစ္ခ်က္ကေလးမွ မဆံုလိုက္ရ။ ထိုသူမအေပၚ ျမင္ေတြ႔ေနက်ဟူသည့္စိတ္ႏွင့္ပင္ ကၽြန္မရင္၌ ကြက္လပ္တစ္ခု ထင္းထင္းၾကြင္းက်န္ရစ္ၿပီတည္း။

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သူမ ဝတ္လာတတ္တာေလးေတြ၊ ဟန္ပန္ေလးေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ေနမိတတ္ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားက သူမထိုင္ေနက်ေနရာေလးသို႔ ဖ်တ္ကနဲ လွမ္းၾကည့္မိတတ္သည္။ သူမကို မေတြ႔ရေသာ္လည္း ရာသီမႈန္မွိႈင္းေသာေန႔မ်ား၌ သူမႏွႈတ္ခမ္းမွ ေဆးလိပ္ေငြ႔ေတြမ်ား ေဝ့ကနဲ မွႈတ္ထုတ္လိုက္ေလသလား စိတ္က ထင္သည္။

အတန္ၾကာေသာ္ ကၽြန္မ၏ေန႔စဥ္မ်ားထဲမွာ သူမ ရွိမေနေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုဆိုင္ကေလးမွာ စားျဖစ္ေသာ နံနက္ခင္းမ်ားတြင္မူ သူမထိုင္ေနက်ေနရာေလးဆီ ေမွ်ာ္လင့္ၾကည့္တတ္ပါေသးသည္။ ထိုအခါမ်ိဳး၌  သူမေနရာတြင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဝင္ထိုင္ေနပါက ကၽြန္မစိတ္ထဲ မႀကိဳက္ခ်င္သလိုလို မၾကည္မလင္ျဖစ္ရသည္။

ဘာႏွင့္တူသလဲဆိုလွ်င္ ကၽြန္မကားရပ္ေနက် ကားပါ့ကင္ေနရာမွာ သူမ်ားကား ဝင္ထိုးထားေသာအခါ အနည္းငယ္မွ် စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ရပံုမ်ိဳး၊  ကၽြန္မ ထမင္းစားပန္းကန္ကို အခန္းေဖာ္က သစ္သီးမ်ားခြဲစိတ္ကာ မေျပာမဆိုဘဲ ယူထည့္စားတတ္တာမ်ိဳး၊ ကၽြန္မပိုင္စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ခြင့္မေတာင္းဘဲ အက်အနယူငင္ဖတ္ရွဳ႕ေနတာမ်ိဳးႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေလသည္။

ကၽြန္မတို႔အားလံုးမွာ ျမင္ေတြ႔ေနက်၊ ထိေတြ႔ေနက်ျဖစ္ေသာ သက္ရွိသက္မဲ့ဘယ္အရာကိုမဆို မသိစိတ္၌ အမွတ္မထင္စြဲၿငိတတ္ေသာအေလ့ ရွိကိုရွိေနၾကပါသည္ဟုဆိုလွ်င္ မည္သူကမွ်  ျငင္းႏိူင္လိမ့္မည္မထင္ပါ။

အဲဒီခဏ ညမ်ားနဲ႔ သူမ

(၁)

ရုပ္ရွင္ရံုေရာက္ေတာ့ လက္မွတ္အေရာင္းေကာင္တာေရွ႕မွာ လူတန္းႏွစ္တန္း။ တတန္းက ခုမွ လက္မွတ္ဝယ္သူေတြ၊ ေနာက္တစ္တန္းက အင္တာနက္ကေနဝယ္ယူထားသူေတြ လက္မွတ္လဲလွယ္ရန္။ သူမက အင္တာနက္ကေနဝယ္ထားသူမ်ား လက္မွတ္လဲလွယ္ရန္ဆိုတဲ့အတန္းမွာ ဝင္စီလိုက္တယ္။ လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္….။ ေနာက္ဆံုးတန္း ေထာင့္ခံု။ သူမ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ခံုေနရာ ခံုနံပါတ္အတိုင္း…။

လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထိုးထည့္ၿပီး ေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္ ဘူးႀကီး တစ္ဘူး ဝယ္လိုက္တယ္။ 

ပက္ပစီတစ္ပုလင္း ေပးပါ၊ ႏိုး ပက္ပစီက က်န္းမာေရးအတြက္ မေကာင္းဘူး အထူးသျဖင့္ မင္းနဲ႔ မတည့္ဘူး။ သၾကားေတြ မ်ားတယ္ ပက္ပစီပုလင္းကို လွမ္းေနတဲ့ သူမလက္ေတြ တန္႔ကနဲ။ သြားစမ္းပါ ေသာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ 

သူမ ပက္ကနဲ ေျပာပစ္လိုက္တယ္။

ပက္ပစီတစ္ပုလင္းရယ္ ေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္ထုပ္ရယ္ ကိုင္ထားရင္း ရုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာ ဘုတ္ေတြကို ေဘာင္ခတ္ထည့္ထားတဲ့ မွန္ေတြထဲကေန တစ္ဆင့္ ေက်ာ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ဝင္လို႔ရၿပီဆိုတဲ့ သီေရတာနံပါတ္ေတြကို မီးနီေလးနဲ႔ျပတယ္။ စီနီမာ ၅-၆-၇ ဝင္လို႔ရပါၿပီတဲ့။  လူေတြ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ၊ သံုးေယာက္တစ္တြဲ၊ ေလး-ငါးေယာက္တစ္တြဲ ဝင္ၾကတယ္။ သူမလည္း ေနာက္က လိုက္ဝင္တယ္။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွာ လက္မွတ္တစ္ေစာင္က်န္ေနတယ္။ လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ျပၿပီး တစ္ေယာက္ထဲဝင္တဲ့အထိေတာ့ သူမ မေၾကာင္ေသးဘူး။  ထင္တာပဲ။

အား  ေအးစိမ့္သြားတာပဲ။ လူတစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလာက္သာဆန္႔တဲ့ ခပ္ေသးေသး ရုပ္ရွင္ရံုထဲ ေလေအးစက္ ေအးပံုကျဖင့္ လြန္လြန္းလွတယ္လို႔ သူမ ေတြးတယ္။ သူမထိုင္ခံုေနရာေရာက္ဖုိ႔ အေရွ႕ကေန ဟိုးေနာက္ထိ ေလွ်ာက္လာရတယ္။ ခံုမွာ ထိုင္လိုက္မိတာနဲ႔ ေနာက္က ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေရွ႕ယူၿပီး အထဲက ဆြယ္တာကို ထုတ္ဝတ္လိုက္တယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေတာ့ ခံုေရွ႕ခ်ၿပီး ေျခသလံုးႏွစ္ခုၾကား ထိန္းညွပ္ထားလိုက္တယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာပါပဲ။ ဘယ္ဘက္လက္က ေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္ထုပ္ကိုကိုင္ရင္း လက္ကိုအေနေတာ္ ေကြးထားလိုက္တယ္။ ပက္ပစီကိုေတာ့ ခံုေဘးက ခြက္ထည့္စရာကြင္းအဝိုင္းေလးထဲ အလိုက္သင့္ ထည့္သြင္းထားလိုက္တယ္။

ခဏေနေတာ့ မီးေတြ မွိတ္တယ္။ မီးေတြမွိတ္တာကို သူမ မႀကိဳက္ဘူး။ မီးေတြမွိတ္လိုက္တိုင္း သူမစိတ္ေတြက တစ္ေနရာကုိ လြင့္ထြက္သြားတတ္လြန္းလို႔။ အေမွာင္မွာ သူမစိတ္ေတြက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကူးခတ္တတ္ၾကလြန္းလို႔။ သူမ ေၾကာက္တယ္။ သူမအခန္းထဲမွာသာဆို ခုလိုမီးေမွာင္တာနဲ႔ သူမစိတ္ေတြက ၿပိဳၿပီ။ ၾကာေတာ့ ညအေမွာင္နဲ႔ အရုဏ္ၾကားက အကြာအေဝးဟာ သူမအတြက္ ငရဲခန္းတစ္ခုျဖစ္လာတယ္။ သူမ ထြက္ေျပးဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ဆရာဝန္ဆီ သြားေတြ႔တယ္။ ဆရာဝန္က သူမကို ေဆးေတြ တစ္ပတ္စာေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီတစ္ပတ္မွာေတာ့ ေဆးေသာက္ၿပီး ငါးမိနစ္ေလာက္ရွိတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ကို သူမ ေရာက္သြားတတ္တယ္။ တိုေတာင္းတဲ့ညေတြ သူမ ခဏတာရရွိခဲ့တာေပါ့။ ခဏပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ခါတိုင္းလုိပဲ။ 

သူမညတာေတြက ရွည္ၾကာႏွိပ္စက္ၿမဲ။ သူမညေတြဟာ သူမကို ဘယ္လိုႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္တတ္ေၾကာင္း၊ သူမ ငရဲကို ခဏခဏ အရွင္လတ္လတ္ ေရာက္ဖူးေၾကာင္း၊ ညညေတြမွာ အသံတစ္ခုကို သူမ ၾကားၾကားေနရေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ဆရာဝန္ရဲ႕ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ငတိမဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေဆာင္တဲ့အၾကည့္မ်ိဳးကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားရပံုနဲ႔ သူမကိုၾကည့္တတ္တာ သူမ မႀကိဳက္ဘူး။ သူမကို သနားၾကင္နာသေယာင္နဲ႔ ၾကည့္တတ္တာကိုလည္း သူမ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆရာဝန္ဆီ မသြားေတာ့တာ။

ဒီလိုနဲ႔ အေမွာင္ထဲမွာ သူမတစ္ေယာက္ထဲေနေနရတာကို ေၾကာက္လာတယ္။ အသံေတြ ၾကားၾကားေနရသလိုပဲ။ မၾကည့္ဘဲလည္းျမင္ေနရတဲ့ ပံုရိပ္ေတြ၊ မ်က္ေစ့မွိတ္ထားလည္းပဲ။ ညဦးေတြကို သူမ အဆင္ေျပေျပျဖတ္ေက်ာ္တတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ မရဘူး။ ၾကာခဲ့ၿပီ၊ ညဦးေတြဆို မအိပ္ခင္အထိ အျပင္မွာပဲေနတတ္ေတာ့တယ္။ မ်က္လံုးေတြက်ိန္းစပ္၊ မ်က္ခြံေတြေလးလံလာ၊ ေျခေထာက္ေတြ ေညာင္းလာမွ သူမ အိမ္ျပန္တယ္။ 

အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အိပ္ယာထဲ အေတာင့္လိုက္လဲက် ေမ့ေမ်ာလိုက္ရတာကို သူမေက်နပ္တယ္။

အသံၾကားရျပန္ၿပီ။ ငိုသံ၊  ရွိဳက္ရွိဳက္ငိုေနသံ၊ အို….မဟုတ္ဘူး၊ အသံတိတ္ ႀကိတ္ငိုေနတဲ့အသံ၊ သူမအာရံုေတြကို ပိတ္ကားဆီပို႔လိုက္ေတာ့ မင္းသမီးက ငိုေနတယ္။ မင္းသမီးရဲ႕ခ်စ္သူက မင္းသမီးကို လက္တြဲျဖဳတ္ ေဆာင့္ကနဲရုန္းထြက္လို႔ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာ…။ ဝမ္းနည္းမင္သက္ေနတဲ့ မင္းသမီးဟာ မေမွ်ာ္လင့္ထားပါဘဲ ေက်ာခိုင္းခံရမႈမွာ ေၾကကြဲေနဟန္။ 

သူ႔ခ်စ္သူေနာက္ေက်ာကို ေငးၾကည့္ေနရင္းက ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အခါ မင္းသမီးက တက္ကစီတစ္စီးကိုလက္တားစီးၿပီး အိမ္ျပန္တယ္။ ပါးေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္တံခါးကိုေသာ့ကိုဖြင့္ရင္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ အတူေနခ်စ္သူကို သတိရစိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္က်။ ေပါက္ကြဲ…။

သူမ လိုက္ငိုမိတယ္။ မင္းသမီးက သရုပ္ေဆာင္ေကာင္းလုိက္တာ။ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ငိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ မ်က္လံုးေတြရဲလာၿပီး မ်က္သားေတြ လႈပ္လာတာ၊ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာတာ၊ ႏွာသီးဖ်ားေတြ ရဲလာတာ။ တကြက္ခ်င္း တကြက္ခ်င္း အနီးကပ္အျပမွာ သူမ ပါဝင္ ခံစား စီးေမ်ာ။

ခက္တာပဲ။ မငိုခ်င္ပါဘူးဆိုမွ၊ S**t

ဆဲျပန္ၿပီလား၊ အဲ့လိုဆဲတာ ကိုယ္မႀကိဳက္ဘူး

သူမနားရြက္ဖ်ားေလးေတြ ေႏြးကနဲ၊ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းရဲ႕အထိအေတြ႔ သူမနားရြက္ဖ်ားမွာ၊ အနားမွာ ကပ္ေျပာလိုက္သလား….သူ႔အတြက္ဝယ္ထားတဲ့  ဘယ္ဘက္ခံုကို သူမ ေယာင္ယမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္မ်ား သူမေဘး လာထိုင္ေနသလား။ ဟင့္အင္း သူ မရွိဘူး။

မ်က္ႏွာကို ဆြယ္တာလက္နဲ႔ပြတ္ရင္း စိုစြတ္မႈေတြကို ေသြ႔ေစလိုက္တယ္။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းရဲ႕အစိုဟာ ဆြယ္တာလက္ဆီ ကူးဝင္စိုစြတ္တယ္။ ခဏပါပဲ။

မင္းသမီးက ဖိနပ္ကို ေျခနဲ႔ကန္ခၽြတ္ခဲ့ၿပီး၊ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ေပါင္မုန္႔ထည့္ထားတယ္လို႔ထင္ရတဲ့ စကၠဴအိတ္အညိဳကို ထမင္းစားခန္းထဲက စားပြဲေပၚသြားတင္တယ္။ ေနာက္ အိပ္ခန္းထဲ တန္းဝင္သြားတယ္။ အဝတ္အစားေတြေတာင္မလဲေတာ့ဘဲ ကုတင္ေပၚ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ေမွာက္လ်က္လွဲခ်ရင္း လူးလိမ့္ေနတယ္။ ကုတင္ေဘးစားပြဲေပၚက မင္းသားနဲ႔အတူတူရိုက္ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုထည့္ထားတဲ့ေဘာင္ကို နံရံဆီပစ္ေပါက္တယ္။ ဓါတ္ပံုနဲ႔ေဘာင္တစ္ျခားစီ ၾကမ္းေပၚ ျပန္က်လာတယ္။ မင္းသမီးက မ်က္ရည္က်ဆဲ။ လူးလိမ့္ေနဆဲ။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ပရိသတ္ႀကီးလည္း တအုန္းအုန္းနဲ႔၊ သူတို႔ ေရာငိုေနၾကတာမ်ားလား…..။

မင္းသမီးကလည္း ေပ်ာ့ညံ့လိုက္တာ။ ဟင့္အင္း သူမ မငိုဘူး၊ မ်က္ရည္က သူ႔အလိုလိုက်တာ။ သူနဲ႔ပါတ္သက္သမွ် သူမဆီမွာ ဘာတစ္ခုမွ သိမ္းမထားေတာ့ဘူး။ အကုန္ လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီ။ သူမ ျပန္မေတြးခ်င္ဘူး။ သူနဲ႔ပါတ္သတ္သမွ် အေတြးေတြကအစ သူမ မလိုခ်င္ဘူး။ ထြက္သြားပါေတာ့။

“ေရာ့ ဒီပံုေလး သိမ္းထား”

သူက သူမလက္ထဲကေန ဖုန္းကိုယူၿပီး သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ပံုကို ဆယ္လ္ဖီရိုက္တယ္။ အခုေတာ့ သူမ ဖ်က္ပစ္လိုက္ၿပီ။ လြယ္တယ္ ထင္သလား။ Delete ဆိုတဲ့ ခလုတ္တစ္ခုဟာ သူမရင္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ မြမြေၾကေစခဲ့တယ္ဆိုတာ…။ အားလံုးပဲ၊ သူေပးခဲ့ဖူးတဲ့ အမွတ္တရေတြအကုန္ သိမ္းထုတ္လို႔ သူမ လႊင့္ပစ္ခဲ့လိုက္တာ။ သူမဖုန္းထဲက သူနဲ႔ပတ္သက္သမွ်ေတြ အကုန္ဖ်က္ခ်ပစ္ခဲ့တာ။ မွတ္မိေနေသးတာေတြမွန္သမွ်ကို သူမမွတ္ဉာဏ္ထဲကေန အဲသလို delete တစ္ခ်က္ႏွိပ္ရံုနဲ႔ ဖ်က္ခ်ပစ္လိုက္လို႔ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲကြယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အားလံုးကိုေမ့သြားေအာင္ သူမ ရူးခ်င္လိုက္တာ၊ သူ နားလည္ႏိူင္မယ္ မထင္ဘူး။ ေပါ့သြမ္းသူတစ္ေယာက္ဟာ ေလးနက္မႈကို နားမလည္ႏိူင္တာလည္း သဘာဝက်ရဲ႕။

ျဖစ္ႏိူင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မျဖစ္ႏိူင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဆံုႏိူင္ခြင့္ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆံုႏိူင္ခြင့္ မရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ အတူရွိေနခ်ိန္ေတြရဲ႕ စစ္မွန္မႈတစ္ခုကိုသာ သူမ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ။ အခ်ိန္ေတြေပးၿပီး အတူရွိေနခဲ့ၾကျခင္းဟာ တစ္စံုတစ္ရာအတိုင္းအတာတစ္ခုထိ သံေယာဇဥ္ေတြကို ခ်ည္ေႏွာင္ျဖစ္ေစခဲ့တာပဲ မဟုတ္ဖူးလား။ နာက်င္လိုက္ရတာ….။ သူမ ဘာမ်ားမွားခဲ့သလဲ။ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ပံုႏွစ္ခ်စ္မိခဲ့ျခင္းအျပစ္တစ္ခုသာ သူမမွာ ရွိတာရယ္။

သူမ ေရွ႕ႏွစ္တန္းေလာက္မွာ စံုတြဲတစ္တြဲ၊ ေကာင္ေလးက သူ႔ေဘးကေကာင္မေလးပုခံုးေပၚ သူ႔လက္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိူင္နိုင္တင္လို႔၊ တခ်က္တခ်က္ ေကာင္မေလးပါးကို လွမ္းေမႊးလိုက္ေသးတယ္။ မုန္းလိုက္တာ။ သူမဘယ္ဘက္ပါးကို ေယာင္ယမ္းစမ္းလိုက္မိေတာ့ အနမ္းေတြ ရွိမေနဘူး။ စိုစြတ္ေနတဲ့ အထိအေတြ႔ တစ္ခုသာ။ စိုစိစိပူေႏြးေႏြး။ သူမ မုန္းတဲ့ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြ……။

ထိစပ္ပတ္သက္မႈတိုင္းရဲ႕ အဆံုးသတ္ဟာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္စလံုးကို နာက်င္ေစတယ္ဆိုတဲ့စကားအေပၚ သူမ ရယ္သြမ္းတတ္ၿပီ။ ဘယ္မွာမွန္လို႔လဲကြယ္…..။ သူကေတာ့ ေပ်ာ္ေကာင္းေပ်ာ္ေနလိမ့္မယ္။ သူမ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပံဳးမိျပန္ၿပီ။ သူေပ်ာ္ေနရင္ သူမ ေက်နပ္ပါတယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ အရူးထၿပီး သူမ မေျပာခဲ့မိဖူးဘူး။ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ သူမဟာ အဲ့သေလာက္ သေဘာထားမႀကီးႏိူင္တာ ေသခ်ာတယ္။

ပိတ္ကားေပၚ စာတမ္းေတြတက္လာၿပီး မီးေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့မွ သူမ မတ္တတ္ထရပ္လိုက္တယ္။ ကားတစ္ကားလံုး ငိုေနတာပဲ သူမ သိတယ္။ ဘာေတြျပလို႔ ဘာဇာတ္မွန္းလည္း သူမ မသိဘူး။ သိစရာလည္း လိုမွ မလိုတာ။ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေကာက္လြယ္ၿပီး လူအုပ္ေနာက္က အသာေလး လိုက္ထြက္တယ္။ သူမမ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ဖို႔ မေမ့ခဲ့ဘူး။ သူမဆြယ္တာလက္ကေလးတစ္ဘက္က စြတ္စိုလို႔။

“ရယ္ရတယ္ေနာ္ ကားက ခိခိ”

သူမေဘးက ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးမေလးက အေဖာ္ညွိသလိုလိုအေျပာမွာ သူမ ေၾကာင္အသြားတယ္။

ဟင္ ဒီကားက အလြမ္းဇာတ္ႀကီး၊ တစ္ခ်ိန္လံုး ငိုေနရတဲ့ဟာကို….

အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ သူမအၾကည့္ကို ကေလးမေလးက ဂရုမစိုက္ဘူး။ ေဘးက အေဖာ္နဲ႔ တံေတာင္ခ်င္းတြက္လို႔ တဟိဟိရယ္ေနၾကျပန္တယ္။ ဘာလဲ…သူမပဲ မွားေနျပန္ၿပီလား။

ေနဦး၊ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ က်န္ေနတဲ့ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။  ေကာ္မဒီကား၊ ဟာသကားတဲ့၊ သူမ လက္မွတ္ဝယ္တုန္းက အေသအခ်ာေရြးျဖတ္ခဲ့တာကို….။ ဒါဆို…..။ ဘာမွားေနသလဲ။ ရံုထဲမွာတုန္းက လူေတြ ငိုေနခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘူးလားဟင္။ မင္းသားက ထားရစ္ခဲ့လို႔ အသည္းေတြပက္ပက္စက္စက္ကြဲျပေနတဲ့ မင္းသမီးကေရာ….။ သူမ အေသအခ်ာ ၾကည့္ခဲ့ရတာပဲ။ ဘုရားေရ….။ သက္ေသျပစရာ သူမမ်က္ရည္ေတြက ေသြ႔ေျခာက္သြားခဲ့ၿပီ။ သူမေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ခါရမ္းလိုက္မိတယ္။ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီ။ အေသအခ်ာ လြဲေနၿပီပဲ။

စိတ္ရွဳပ္ရွဳပ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ဟန္းဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ရီပိမုဒ္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္နားေထာင္ လိုက္တယ္။ ရတနာမိုင္….အဲ့ဒီခဏ…..။

♬   ♩ ♬ ♭  အဲဒီခဏဟာ စိတ္နဲ႔မကပ္တဲ့ည ျမင္ကြင္းတစ္ခုက ငါ့ႏွလံုးသားေလး ၿပိဳ လဲေစတာ…..

အဲဒီခဏဟာ မင္းကိုဆံုးရွံဳးၿပီ….ငါသိလိုက္ၿပီ…..

ေနာက္ထပ္ဆက္ရန္ ဘာမွ မရွိ  အခ်စ္ေလး…နင္မပါတဲ့ေလာကႀကီးထဲကို ဆက္ေလွ်ာက္…..

ခံစားရူးသြပ္ေစေသာ အသဲကြဲတဲ့ ဝတၳဳမ်ိဳး…..ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာ အသက္ရွဴပိုၾကပ္ ဇာတ္လမ္းမ်ားနဲ႔ ငါ့အေတြးက တစ္ျခားစီ ေရာငိုလိုက္…. ♩ ♬ ♭♩

ဆက္ေလွ်ာက္တယ္။ ေမွာင္ေနတဲ့ လမ္းေတြေပၚမွာ လမ္းမီးေရာင္ဝါဝါတစ္ခုနဲ႔တင္ အားျပဳဆက္ေလွ်ာက္…..။ ေလေအးေအးေတြက သူမမ်က္ႏွာေပၚ ထိုးခြဲလို႔။ ဆက္ေလွ်ာက္….။ သူမ ေျခလွမ္းေတြကို ျမွင့္လို႔ ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ သူမ ပင္ပမ္းလွၿပီ။ ဘဝဟာ တိုေတာင္းသေလာက္ ရွည္လ်ားလွတဲ့အလြမ္းေတြနဲ႔ သူမ မေသရံုတမယ္။ Pull yourself together လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႏွႈတ္တိုက္ရြတ္ဆိုလ်က္က သူမအစိတ္အပိုင္းေတြ ပဲ့ပဲ့က်ေနတာကို သူမ လိုက္ေကာက္ေနရေပါင္း မ်ားလွၿပီ။

♬ ♭နင္မပါတဲ့ေလာကႀကီးထဲကို ဆက္ေလွ်ာက္….. နင္မပါတဲ့ေလာကႀကီးထဲကို ဆက္ေလွ်ာက္…..

နင္မပါတဲ့ေလာကႀကီးထဲကို ဆက္ေလွ်ာက္…..….♩ ♬

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အခန္းတံခါးကို ေသာ့ဖြင့္ဝင္ရင္း ေက်ာေပၚကအိတ္ကို ခ်၊ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ဟန္းဖုန္းကိုထုတ္၊ က်င့္သားရေနတဲ့လက္ေတြက ဖုန္းဘက္ထရီခ်ာ့ဂ်ာကို လွမ္းတယ္။ ပါဝါခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္မွာ ေတြ႔ရမယ့္ ဓါတ္ခဲပံုေလးက ဖ်တ္ကနဲ ေပၚမလာဘူး။ ဘလက္ေအာက္ျဖစ္ေနတုန္း….။

သူမ နည္းနည္းထူးဆန္းသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ နားၾကပ္ကေလးက သူ႔အိတ္ေလးထဲမွာ အေခြမပ်က္ ရွိေနတုန္း။ သူမ သတိရၿပီ။ ရုပ္ရွင္ျပကာနီး ဖုန္းကို ဆိုင္းလင့္မုမွာေျပာင္းထားဖို႔၊ အသံေဖ်ာက္ဖို႔လုပ္တုန္းက ဘက္ထရီကုန္ေနတယ္ဆိုတာ သူမ သတိထားမိခဲ့ေသးတာ။ အဲ့ဒီတုန္းကတည္းက ဘက္ထရီကုန္ေနခဲ့တာ ဟုတ္တယ္။ ဟင့္အင္း  ခုနက အိမ္အျပန္လမ္းမွာ သူမ သီခ်င္းနားေထာင္ေနခဲ့ေသးတာေရာ….။ သီခ်င္းသံ သူမ အေသအခ်ာၾကားေနခဲ့တာ။ မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဖုန္းက ဘက္ထရီကုန္ေနတဲ့ဟာ…..။ တစ္ခုခုေတာ့ အေသအခ်ာႀကီး မွားယြင္းလို႔ ေနခဲ့ၿပီ။

သူမေခါင္းေတြတစ္ခုလံုး အံုလာခဲ့တယ္။ အရာရာဟာ စံနစ္တက် ေသေသခ်ာခ်ာႀကီး မွားယြင္းလို႔….။

ေဆးျပားဝါဝါေလးေတြ ႏွစ္ျပားကို ေရေအးေအးနဲ႔ ေသာက္ခ်လိုက္တယ္။ ဘာကိုမွ သူမ မသိခ်င္၊ မေတြးခ်င္ အေျဖရွာမေနခ်င္ေတာ့။ သူမကိုယ္တိုင္ အမွားအယြင္းေတြနဲ႔ အသားက်ေနတာလည္းျဖစ္မယ္။

(၂)

မနက္ ၆နာရီမွာ ျမည္ေနက်ႏိႈးစက္သံနဲ႔ သူမ ႏိူးထလာခဲ့တယ္။ ညတုန္းက အဝတ္အစားေတြနဲ႔ပဲ။ သူမေရခ်ိဳးခန္း ဝင္လိုက္တယ္။ မွန္တင္ခံုေရွ႕ထိုင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူမေသြးေတြက အသစ္ျဖစ္လာျပန္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးကေတာ့ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ပိန္ခ်ိဳင့္လို႔၊ မ်က္တြင္းနက္နက္ေတြက ေမွာင္လို႔၊ မ်က္ခြံေတြက ေယာင္ကိုင္းမို႔အစ္လို႔၊ အိပ္မေပ်ာ္ခင္အထိ သူမေခါင္းအံုးတစ္ျခမ္းစိုေနတာ သူမဘယ္ဘက္ပါးျပင္က သိတယ္။

မွန္ထဲကို ဖ်တ္ကနဲၾကည့္ရင္း သူမ ျပံဳးလိုက္တယ္။ ေက်ေက်နပ္နပ္ပဲ။ နဖူးစပ္က ဆံပင္ေတြကို ပင့္တင္လိုက္ေတာ့ ဆံႏြယ္ေတြနဲ႔နဖူးျပင္ ထိစပ္ရာလိုင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဆက္ရာကေလးေတြရွိေနတယ္။ သူမေမးေစ့နဲ႔ ေမးရိုးတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း တူတူပဲ။ သူမရဲ႕ လက္မႏွစ္ဘက္ကို ေမးေစ့ေအာက္ကေန အသာေလးပင့္တင္ၿပီး အေပၚကို အလိုက္သင့္ဆြဲခြာခၽြတ္လိုက္ေတာ့ နဖူးစပ္အထိ အေရျပားေတြက အခ်ပ္လိုက္ ကြာက်သြားတယ္။ အသစ္ေပၚလာတဲ့ မ်က္ႏွာျပင္က တက္ၾကြလန္းဆန္းလို႔။ မနက္ျဖန္မ်ားစြာကို ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ စိမ္ေခၚရင္ဆိုင္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမ….။

(၃)

တစ္ညလံုး မွားယြင္းရူးသြပ္ခဲ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ သူမ မဟုတ္သလိုလို…….

လတ္ခ်မီးအဘိဓမၼာ

ကၽြန္မတို႔အိမ္ကို လတ္ခ်မီးေရာက္တုန္းက အပ်ိဳ၊၊ ေရာက္ၿပီး သံုးႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ အိမ္နားက ေမာင္ထြန္းျမတ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားခဲ့တာ။ ခုေတာ့ လတ္ခ်မီးက ကေလးတစ္ေယာက္ေတာင္ ရေနၿပီ။ လတ္ခ်မီးက ကုလားမေလးဆိုေပမဲ့ အမည္းႀကီးထဲက မဟုတ္ဘူး၊ ညိဳစိမ့္စိမ့္ေလးရယ္။ လတ္ခ်မီးအဘိုးက စစ္လက္က်န္ကုလား။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး လတ္ခ်မီးတို႔အေမကို ေမြးခဲ့တာ။ လတ္ခ်မီးတို႔အေမက ျမန္မာေယာက်ာ္းကို ယူျပန္ေတာ့ လတ္ခ်မီးမွာက ကုလားေသြးရယ္လို႔ တစ္မတ္ဖိုးေလာက္ပါေတာ့တာ။

လတ္ခ်မီးဟာ ကုလားမေလးသာဆိုတယ္ ကမၼဝါဖတ္ေတာ့မယ့္အတိုင္း။ ေျပာလိုက္မွျဖင့္ တကယ့္ ထိပ္။

“အစ္မရယ္  လတ္ခ်မီးေလ ဗုဒၵဘာသာဝင္ စစ္စစ္ေနာ္၊  မိရိုးဖလာမဟုတ္ဘူး။ ကံ ကံ၏အက်ိဳးေပးဆိုတာကို ယံုတယ္ေနာ္၊ ဒါေပမဲ့ေလ ကံကိုယံု၍ ဆူးပံုနင္းမယ့္သူေတာ့ လတ္ခ်မီးမဟုတ္  ေနာ္  အစ္မ”

“ေအ ညည္းကလည္းေလ ေျပာမဲ့ဟာသာ ေျပာစမ္းပါ။ ကတည္း အပ်ိဳးနဲ႔တင္ ထန္းဖ်ားကို အေတာ္ေလးေရာက္ေနၿပီ”

“အိမ္က ကိုထြန္းျမတ္ရယ္ေလ၊ သူ႔အက်ၤ ီေလးတစ္ထည္ မီးပူကၽြမ္းသြားလို႔ ပူေဆြးေနလိုက္တာ။ ေနာက္တစ္ထည္ အသစ္ဝယ္ေပးမွာေပါ့ဆိုလည္း မရဘူး။  မီးပူသာမကၽြမ္းရင္ ႏွစ္ထည္ရွိလာရမွာဆိုတဲ့ လူစားမိ်ဳး အစ္မရဲ႕ ခက္တယ္”

“အဲဒါနဲ႔ ညည္း ကံ ကံ၏အက်ိဳးနဲ႔ ဘာဆိုင္တုန္း  ညည္းဟာက”

“ေၾသာ္  အစ္မရယ္ ဘယ္ပစၥည္းမဆို အခ်ိန္တန္လာရင္ ပ်က္စီးရတာပဲေလ၊ ကြဲတတ္ ရွတတ္တဲ့ ပစၥည္းမ်ားဆို ကြဲမယ္ ရွမယ္၊  မီးကၽြမ္းတတ္တဲ့ပစၥည္းဆို မီးကၽြမ္းမယ္ ဒီလိုမဟုတ္လား၊ သူ႔ျဖစ္ရ ပ်က္ရမဲ့ ကံအတိုင္းေပါ့၊ အနတၱ သူ႔သေဘာသူေဆာင္တယ္ေလ အစ္မရဲ႕”

“ေအးေလ အဲဒီေတာ့”

“အဲဒီေတာ့ အက်ၤ ီဟာလည္း မီကၽြမ္းခ်ိန္တန္လို႔ ကၽြမ္းရပါသည္ေပါ့  အစ္မရဲ႕၊  ဒီေနရာမွာ လတ္ခ်မီးမကလို႔ မိုးေပၚက နတ္သမီးပဲ ဆင္းတိုက္တိုက္ ကၽြမ္းမွာပဲ ဟီးဟီး”

“ေနပါဦး ညည္းကေရာ ခါတိုင္းတိုက္ေနက်ဟာကို ဘာေၾကာင့္ အ့ဲေလာက္နေမာ္နမဲ့ ႏိူင္ရတာတုန္း”

“ကိုရီးယားကား အဲေလ တီဗီၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေကာင္းခန္းေရာက္ေတာ့ ေမ့ၿပီး မီးပူကိုေထာင္ထားရမဲ့ဟာ  အျပားလိုက္ ခ်ထားလိုက္မိလို႔ေလ အစ္မရဲ႕ အဟီး”

“ျဖစ္ရမယ္ လတ္ခ်မီးတို႔ကေတာ့ေလ”

အဲဒီလိုပဲ လတ္ခ်မီးတစ္ေယာက္ဟာ တခါတေလ ဟုတ္ေတာ့မလိုလို ဟုတ္ေတာ့မလိုလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မျဖစ္မေျခာက္လုပ္ေတာ့တာ။

လတ္ခ်မီးက သူ႔အေဖေပးခဲ့တဲ့ သီတာေထြးဆိုတဲ့ နာမည္ကို သိပ္ႀကိဳက္တာ။ ေျပာရရင္ သီတာေထြးဆိုတာ မွတ္ပံုတင္ထဲသာရွိၿပီး အျပင္မွာ လတ္ခ်မီးပဲ တြင္ေနတာ။ သူကေတာ့ လူထူၿပီဆို သီတာေထြးကေလ သီတာေထြးကေလနဲ႔ ပါးစပ္ဖ်ားက မခ် ေျပာေတာ့တာ။ သူ ဘယ္လိုပဲ သီတာေထြး ေထြး၊  လူေတြကလည္း လတ္ခ်မီး လတ္ခ်မီးနဲ႔ တမီးထဲ မီးတာပဲ။ မသိရင္ျဖင့္ လတ္ခ်မီးနဲ႔ သီတာေထြးဟာ ႏွစ္ေယာက္လိုလို ဘာလိုလို….။

လတ္ခ်မီးအပ်ိဳတုန္းက ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ အိပ္ေပမဲ့ အိမ္ေထာင္က်သြားကတည္းက မနက္လာ ညျပန္ပဲ။ သူ႔မွာ အက်င့္ေကာင္းကေလးေတြ ရွိတယ္။ ေဈးဘိုးမခိုးဘူး၊  ဟင္းခိုးမစားတတ္ဘူး။ လိမ္မေျပာတတ္ဘူး၊ စကားေျပာရင္ေတာ့ ပိႆေလးေဘးပစ္၊ တုတ္ထိုးအိုးေပါက္ ေျပာတတ္တယ္။ ေန႔လည္ေန႔ခင္းအခ်ိန္အားေတြမွာ လတ္ခ်မီးက စကၠဴအိတ္ကေလးေတြ ယူခ်ိဳးတယ္။ တစ္ဘက္တစ္လမ္းက ေငြဝင္တာေပါ့ေလ။ ကၽြန္မတို႔ကလည္း ဘာမွေျပာမေနပါဘူး၊ အိမ္အလုပ္ေတြ ေထာင့္ေစ့ေအာင္လုပ္ရင္ၿပီးတာပဲကိုး။ အဲ့ဒီစကၠဴအိတ္ေလးေတြသြားသြင္းတဲ့ စတိုးဆိုင္ပိုင္ရွင္က လတ္ခ်မီးကို ခ်ိတ္တိတ္တိတ္ဆိုေတာ့ တကယ္မ်ား သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္ေပါင္းမယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔က သေဘာတူၿပီးသား။ ဒါကို လတ္ခ်မီးက ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။

“လူပံုကိုက လမုသီး နားရြက္တပ္ထားတဲ့ရုပ္နဲ႔  လတ္ခ်မီးတို႔ ႀကိဳက္ဖို႔ ေဝးပါေသး” တဲ့။ ၾကည့္ လမုသီး နားရြက္တပ္တဲ့ သူပဲ ေျပာတတ္ပေလ။

လက္ဘက္ရည္ဆိုင္က ပလာတာအီၾကာေကြးလုပ္တဲ့ ဖိုဆရာတရုပ္ကိုဆိုလည္း “ေပါက္စီ ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္ ခံရတဲ့ ျဖဴျပားျပားမ်က္ႏွာနဲ႔ အစ္မရာ၊ လတ္ခ်မီး မႀကိဳက္ပါဘူး” တဲ့။ ကဲ…ပံုကိုေပၚေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ လတ္ခ်မီးတို႔ လင္ေရြးလာလိုက္တာ ရံုးစာေရးေလး ေမာင္ထြန္းျမတ္နဲ႔က်မွ က်ေတာ္မူေတာ့တာ။

“အခ်စ္မွာ ဆင္းရဲတာ ခ်မ္းသာတာ အဓိက မဟုတ္ပါဘူး အစ္မရာ၊ ညတစ္ေရးႏိူး ကိုယ့္လင္ ကိုယ္ထၾကည့္လို႔မွ ျပန္လန္႔ေနရမဲ့ ရုပ္ေတာ့ မလိုခ်င္ေပါင္” တဲ့။

 ေမာင္ထြန္းျမတ္က လူေအးလူရိုး၊  သေဘာမေနာေကာင္းမို႔ လတ္ခ်မီးကံေကာင္းတယ္ ဆိုရမယ္။ အိမ္ေထာင္သက္ တစ္ႏွစ္အျပည့္မွာ ေမာင္ထြန္းျမတ္က လတ္ခ်မီးနားထဲကို ေရႊနားပြင့္ကေလးေပါ့၊ ခပ္ေသးေသးနားကပ္ေလးတစ္ရံ ဆင္ေပးတယ္။ ဒီေတာ့ မဆိုးဘူး၊ မယားကို ခ်စ္ရွာတယ္ ေျပာရမယ္။ ကၽြန္မွာကုလား မယားေတာသူဆိုတာလို လတ္ခ်မီးက ကၽြန္လိုလည္း လင္ကို အလုပ္အေကၽြးျပဳတယ္၊ မယားေတာသူလိုလည္းပဲ ဝတၱရားေက်သကိုး။

အဲဒီတုန္းက လတ္ခ်မီးက သူ႔နားက နားကပ္ေလးျပေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဝမ္းသာၾကရတယ္။ သူက လက္ဝတ္တန္ဆာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေနာက္ဆက္တြဲ သူ႔အယူအဆကို ေျပာေသးတာ။

“အစ္မရာ လတ္ခ်မီးကေလ ကိုထြန္းျမတ္ ဆင္လို႔သာပါ။ ပစၥည္းဥစၥာရယ္လို႔ မမက္ေမာပါဘူး။ သူဆင္ေပးေတာ့လည္း မရွိဝမ္းဆာေပါ့ေလဆိုၿပီး နားမွာ ခဏထားလိုက္ရတဲ့ သေဘာပါ။ လိုအပ္ေတာ့ ေပါင္ႏွံေရာင္းခ်ရတာေပါ့ေနာ္ အစ္မ”

“ဟယ္ လတ္ခ်မီးရယ္ နင့္ဟာက မိန္းမဆိုတာ နားကပ္ေလးတစ္ရန္ေလာက္ေတာ့ ဝတ္ဦးမွေပါ့၊ ဟိုနားဒီနား ပြဲသြားပြဲလာ လူၾကည့္ေကာင္းရံုေလာက္ေတာ့ ဝတ္ရမယ္ေလ”

“အာ အစ္မကလည္း လူၾကည့္ေကာင္းဖို႔အတြက္ေတာ့ အစစ္မလိုပါဘူး အစ္မရာ၊ အစ္မ သိလား လတ္ခ်မီးတို႔မွာ ေကာ့ရႊန္းဂ်ယ္ဝယ္ရီဆိုတာ ရွိတယ္။ လက္ဝတ္လက္စားအတုေတြေလ။ တစ္ဆင္စာဆို ဘယ္ေလာက္မွ မရွိဘူး၊ လွလည္း လွတယ္။ ပြဲလည္း တိုးတယ္။ အတုမွန္းေတာ့ လူသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လဲ အစ္မရယ္။ အတုဝတ္ႏိူင္သူက အတု၊  အစစ္ဝတ္ႏိူင္သူက အစစ္ေပါ့။ သူ႔အထြာနဲ႔သူေပါ့”

“လတ္ခ်မီးကေတာ့ အတုပဲဝတ္ရလို႔ ဝမ္းမနည္းသလို အစစ္ဝတ္ႏိူင္တဲ့သူေတြကိုလည္း မနာလို မရွိေပါင္၊ သူတို႔ၾကည့္ၿပီး မုဒိတာပြားရတာေပါ့ အစ္မရယ္။ ကုသိုလ္ေတာင္ ရေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲ အစစ္ဝတ္ထားၿပီး မထိန္းသိမ္းတတ္ရင္ အႏာၱရာယ္ေတာင္ မ်ားေသး”

လတ္ခ်မီးေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္သလိုလို၊ အဲဒီကုလားမဟာ ဗမာအစစ္မ်ားဆိုလို႔ကေတာ့ ကမၼဝါေတာင္ဖတ္မဲ့ဟာမပါဆိုေန။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္မမွာ လတ္ခ်မီးလို အိမ္အကူတစ္ေယာက္ရထားတာ အစစအရာရာစိတ္ခ်ရၿပီး အိမ္လံုတာမို႔ လတ္ခ်မီးအေပၚ ေသြးသားရင္းလိုေတာင္ ခ်စ္ခင္ေနမိရတာပါပဲ။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

တစ္ရက္မေတာ့ လတ္ခ်မီးက လမ္းကေန သူေကာက္ရလာတဲ့ ဆြဲႀကိဳးကေလးတစ္ကံုး ကၽြန္မတို႔ကို လာျပတယ္။ ေလာ့ကတ္သီးကေလးေတာင္ ပါေသး။ လက္နဲ႔ ဆ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ခပ္စီးစီးကေလးရွိတာမို႔ တကယ့္ေရႊအစစ္လို႔ေတာင္ ထင္ခ်င္စရာ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔က တစ္သက္လံုး ပစၥည္းအစစ္ဝတ္လာတာမို႔ အတုမွန္းသိတယ္။ ဒါနဲ႔ လတ္ခ်မီးကို ေျပာရတယ္။

“အတုႀကီးပါဟဲ့ လတ္ခ်မီးရဲ႕။  သြားျပန္ေရာင္းမိမွ အင္လာထုတယ္ဆိုၿပီး ညည္း အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေနပါ့မယ္ေအ”

“ဟုတ္လား အစ္မ၊ လတ္ခ်မီးကလည္း သြားမေရာင္းပါဘူး အစ္မရယ္။ နားက နားကပ္ေလးရယ္၊ ေဟာ ခု ေနာက္ထပ္ ဆြဲႀကိဳးေလးရယ္ဆိုေတာ့ ပြဲတက္ဖို႔ အေတာ္အဆင္ေျပသြားၿပီ ဟီးဟီး”

“နင့္ဟာက အတုႀကီးပါဆိုမွ”

“ဘာျဖစ္လဲ အစ္မရယ္၊  အတုဆိုေတာ့ လတ္ခ်မီး ဝတ္ရတာလည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရွိသလို က်ေပ်ာက္တဲ့သူလည္း သိပ္မႏွေမ်ာရဘူးေပါ့  အစ္မရဲ႕။  အစစ္ဆိုရင္ေတာင္ ႏွေမ်ာလြန္းလို႔  က်ေပ်ာက္တဲ့သူခမ်ာ ပူေလာင္ေနရဦးမယ္”

“ဒါေတာ့ ညည္းအယူအဆေပါ့ေအ။ တို႔ကေတာ့ တစ္သက္လံုး အစစ္ဝတ္လာတာ။  အစစ္ဝတ္မွပဲ လူက ေနသာထိုင္သာရွိတာ။ ရင္ေအးတာ။  စိတ္ခ်လက္ခ်ရွိတာ။  အတုႀကီးဝတ္ထားရင္ လူက မလံုမလဲ၊ ရွက္သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔”

“အစ္မရယ္ ဘာမလံုစရာ ရွိသလဲလို႔၊  တုတု စစ္စစ္ ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚ  တင္တဲ့ဟာပဲ။ တကယ္ဆို အစစ္က မွ ပူေလာင္တာ အစ္မရဲ႕။  မ်ားမ်ားပိုင္ဆိုင္ေလ မ်ားမ်ားပူေလာင္ေလ။ ေတာင္ၿမိဳ႕ဆရာေတာ္ႀကီး ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ လူေတြဟာ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားေလေလ၊  အနားမွာ ပံုထားတဲ့ မီးပံုႀကီးက ပိုႀကီးေလေလပဲတဲ့၊ လတ္ခ်မီးတို႔က် ဘာမီးပံုမွ မပိုင္ေတာ့ ေအးခ်မ္းပါ့၊  အပူဆိုတာ ငရဲဓါတ္၊ အေအးဆိုတာက နိဗၺာန္ဓါတ္တဲ့ အစ္မရဲ႕”

လတ္ခ်မီးက အဲဒီလို….ကုလားမ။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

“အစ္မေရ လတ္ခ်မီး ေဈးက ျပန္လာပါၿပီ။  ဒီေန႔ေလ အစ္မကို ငါးႏုသန္းေရခ်ိဳေလးကို ရွမ္းနံနံေလးအုပ္ၿပီး ခ်က္ေကၽြးမယ္ သိလား။ ေနာက္ၿပီး ပုဇြန္ခ်ဥ္ေလး သုတ္မယ္။ အရည္ေသာက္ကို ပဲနီေလး ဆူးပုပ္ခတ္မယ္။ တို႔အစ္မေတာ့ လွ်ာရင္းျမက္ဖို႔သာ ျပင္ထား”

“ဟမ္  အစ္မ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းပါလား။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ေရမိုးလည္း မခ်ိဳးရေသးဘူး၊ အလုပ္တိုက္ မသြားဘူးလား ဒီေန႔”

ကၽြန္မ လတ္ခ်မီးကို ဘာျပန္ေျပာရမယ္ မသိပါ။ မေန႔ညက ေဆးခန္းကို ဆိုက္ကားနဲ႔အသြား လည္ပင္းက ဆြဲႀကိဳး ဘယ္နားက်ခဲ့မွန္းမသိ။ ဆြဲႀကိဳးက ပုဇြန္ထုပ္ခ်ိတ္ကေလးပဲ့ေနတာ သတိထားမိေပမဲ့ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ က်ိဳးမယ္ ထင္မထားခဲ့။  ခုေတာ့ က်ေပ်ာက္ခဲ့ရၿပီ။

ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို သိေတာ့ လတ္ခ်မီးက စိတ္မေကာင္းဟန္နဲ႔ေပမဲ့ ခပ္သာသာ ရယ္ေမာရင္းဆိုတယ္။

“ကဲ လတ္ခ်မီး မေျပာဘူးလား အစ္မ၊ ဒီေနရာမွာ အစ္မဆြဲႀကိဳးက အတုသာဆို အစ္မ ဒီလိုဘယ္ခံစားေနရမလဲ။ ေအးေဆးပဲ ေနာက္တစ္ကံုး ထပ္ဝယ္လိုက္မွာေပါ့။  ခုေတာ့ လက္ဝတ္ရတနာ အစစ္ပိုင္ရတာ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေပးတယ္၊ ပူေလာင္တယ္ဆိုတာကို သိၿပီလား အစ္မ၊  ဟိဟိ လတ္ခ်မီးတို႔ အတုပိုင္တာ ဒီေနရာမွာ စိတ္ေအးရတာပဲ”

“ေတာ္စမ္းပါ လတ္ခ်မီးရယ္ ငါ စိတ္ညစ္ေနရတဲ့အထဲ၊  နင့္ဟာနင္ ဟင္းခ်က္မွာ ခ်က္စမ္းပါ။ ငါလည္း စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အလုပ္တိုက္သြားမယ္”

“ေကာင္းတယ္ အစ္မ၊ အလုပ္တိုက္သြား၊  ဒါမွ အလုပ္လုပ္ေနေတာ့ အစ္မ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားမွာ၊ ေန႔လည္က် ဒရိုင္ဘာနဲ႔ ထမင္းခ်ိဳင့္ထည့္ေပးလိုက္မယ္ အစ္မ။ အဲ့ဒီေတာ့မွ ငါးႏုသန္းအစစ္၊  ပုဇြန္ခ်ဥ္အစစ္နဲ႔ ပဲနီေလးဆူးပုပ္ခတ္ဟင္း အစစ္ေတြ အစ္မစားၾကည့္၊  လတ္ခ်မီးလက္ရာအစစ္  ဟီးဟီး”

“လတ္ခ်မီးေနာ္ နင္ေတာ့ ေသေတာ့မယ္၊  ငါ့လက္ဝါးကလည္း အစစ္ေနာ္ နင္ျမည္းခ်င္လို႔လား”

ဒီေတာ့မွ လတ္ခ်မီးက တဟီးဟီးလုပ္ရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ ဝင္ေတာ္မူတယ္။   

ကၽြန္မလည္း ရင္နာနာနဲ႔ပဲ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ လတ္ခ်မီးေျပာတာ ဟုတ္သလိုလိုရွိသားလို႔ ေတြးရင္းက ေရခ်ိဳးခန္းဝင္ဖို႔လုပ္ရတယ္။  မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက လတ္ခ်မီးမ်က္ႏွာေပး ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ကိုေတာ့ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးျဖစ္ေအာင္ လွမ္းထိုးလိုက္ရေသးတယ္။

ဗမာသာဆို ကမၼဝါေတာင္ ကၽြတ္ကၽြတ္ျမည္ဝါးစားမဲ့ကုလားမ…..  

အတုမ….

ဒီဝတၳဳတိုေလးကို စာေရးသူညီမငယ္အိန္ဂ်ယ္လိွႈင္ စီစဥ္ထုတ္ေဝတဲ့ "ကႀကိဳးႏွစ္ဆယ့္တစ္"ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးထဲမွာ ပါဝင္ေရးသားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ရွင့္။