15Oct2022

 ဒီ​နေ့ဆိုရင် 10Sepက​နေ စဝင်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ onlineတရားစခန်း​နောက်ဆုံး​နေ့ စခန်းသိမ်းပွဲကို ​ရောက်လာခဲ့ပြီ။ online​ပေမယ့် အတတ်နိူင်ဆုံး ကြိုးစား ​ဆောက်တည်ခဲ့တယ်၊ ဒါန သီလ ဘာဝနာ သုံးခုစလုံး ​နေ့စဥ် ဖြည့်ကျင့်ခဲ့တယ်။ အဲဒီအတွက် ဒီစခန်းအပြီးမှာ ရလိုက်တဲ့ တရားအသိ​တွေက ​လောကီ ​လောကုတ် ၂မျိုးလုံးအတွက် တန်ဘိုးမဖြတ်နိူင်တဲ့အသိ​တွေ ရခဲ့တယ်။ 

ကိုယ်ဟာ တရားအလုပ်လုပ်ပြီဆို အမြဲ အဖျက်ဝင်တယ်။ Bodhgayaသွားတုန်းကလည်း သီလရှင်မဝတ်ခင် (Gayaမ​ရောက်ခင်) ကလကတ်တားမြို့မှာ ​ခြေ​ခေါက်လဲလို့ ဘုရားဖူးခရီးတ​လျှောက်လုံး သီလရှင်ဝတ်လျက် ချိုင်း​ထောက်နဲ့ သွားလာခဲ့ရတယ်။ 

ခုလည်း တရားစခန်း ပြီးကာနီး ရက်နည်းနည်းအလိုမှာ ကပ်ပြီး ​ခြေ​ခေါက်လဲတယ်။ အရွတ်​ယောင်သွားတယ်။ မ​ထောက်နိူင်​တော့လို့ ချိုင်း​ထောက်ကူရပြန်တယ်။ ထိုင်ပြီးတရားမမှတ်နိူင်တော့လို့ ညာဘက်​ခြေကို ​ခေါင်အုံးခု၊ ဆန့်ထုတ်ပြီး တရားမှတ်ရတယ်။ 

ကိုယ်က​တော့ အဓိဌာန်ထားတဲ့အတိုင်း တရားစခန်းရက် ပြည့်တဲ့အထိ ဝင်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ဆက်ဝင်ဖြစ်တယ်။ အဲ့အချိန်မှာ ဖြစ်ချင်​တော့ အကိုကြီးက ကိုဗစ်​နောက်တကြိမ်ထပ်ဖြစ်​နေချိန်မို့ အိပ်ခန်းထဲ သူ့ကို တ​ယောက်ထဲထားပြီး ကိုယ်က (ဧည့်ခန်းကို အခန်းလုပ်) တရားအလုပ်လုပ်​နေရချိန်။ အဓိဌာန်အချိန်ပြည့်​အောင် တရားမှတ်လိုက်၊ သူ့အတွက် မနက်စာ​နေ့လယ်စာညစာ​တွေကို ချက်ပြုတ်ပြီး အခန်း​ရှေ့ပို့လိုက်နဲ့ လွန်းထိုး​နေရချိန်။ သူ Day 4ညဘက်မှာ ကိုယ်က ​ခြေ​ထောက်ဖြစ်တာ။ တရားမှတ်အပြီး ဖြစ်တာမို့ အ​တော်​လေးမိုးချုပ်​နေ​တော့ (အိမ်ကလူ​တွေကလွဲလို့) ကိုယ်လည်း ဘယ်သူ့မှ မ​ပြောဖြစ်​တော့။

ဒီလိုနဲ့ သူလည်း ကိုယ့်မကူနိူင်၊ ကိုယ်လည်း သူ့မကူနိူင်​တွေ ဖြစ်ကုန်တယ်။ 

အဲဒီအချိန်မှာ မိတ်​ဆွေ​တွေရဲ့ ချစ်ခြင်းတရားနဲ့ အကူအညီ​တွေ​ကြောင့်သာ ကိုယ်တို့ အဆင်​ပြေ​ပြေ ဆက်သွားလို့ ရခဲ့ကြတယ်။ 

အိမ်အထိ လာ​ခေါ်၊ ကား​မောင်း​ဆေးရုံပို့​ပေးသူနဲ့၊ (ကိုယ်က ညကဖြစ်ပြီး ကိုယ့်ဘာသာ​ရေခဲကပ် တိုက်ဂါးဘမ်းပလာစတာကပ်ပြီး ​ပေ​တေအိပ်လိုက်တာ၊ ​နောက်​နေ့မနက်ကျ ​ခြေ​ထောက်က လုံးဝမှမ​ထောက်နိူင်​တော့လို့ ​ဆေးရုံသွားရတာ 😅) Deliမှာပြီး စားစရာ​တွေ ပို့​ပေးကြ၊ ကိုယ်တိုင်အိမ်ချက်လက်ရာ​တွေ လာပို့ကြနဲ့၊ စားစရာ​တွေဟာ ကုန်​တောင်မကုန်နိူင်​အောင် ဖြစ်သွားတယ်။ ချစ်ခြင်းတရား​တွေအတွက် တကယ်ကို ပီတိဖြစ်ရတယ်။ ကိုယ့်အ​ပေါ် တန်ဘိုးထားချစ်ကြသူ​တွေ ရှိ​သေးတာပဲလို့ ​တွေးမိလို့...။ 

ခက်ခဲတဲ့အချိန်​တွေမှာ အတူ ကူ​ပေးကြသူ​တွေအားလုံးကို ​ကျေးဇူးတင်စိတ်နဲ့ ဒီစာ​လေး အမှတ်တရ​ရေးဖြစ်တယ်။ 

ဒီ​နေ့ည စခန်းသိမ်းတရားပွဲအပြီး သူတို့အားလုံးကို ကိုယ်ပြုခဲ့သမျှ ဒါနကုသိုလ်၊ ​ဆောက်တည်ခဲ့သမျှ သီလကုသိုလ်၊ ပြုကျင့်ခဲ့သမျှ ဘာဝနာကုသိုလ်​တွေကို မှတ်မှတ်ရရ မျှ​ဝေ​ပေးရဦးမယ်...။ 

​အေးချမ်းကြပါ​စေ...

Sep10- Oct15, online meditation retreat~

​မြေဇင်းသမထဝိပသာနာ~

03 Oct 2022

 စာတပုဒ်ကိုဖတ်ရင်း ဝမ်းနည်းရတယ်...

ဘဝအဆက်ဆက်က အထုံပါရမီဆိုတာကို နားလည်လာမှုက နက်သထက်နက်လာတယ်။ ဘယ်အရာမှ ​ရှောင်လွှဲလို့မရဘူး...။

ဘဝကြီးရဲ့ ​ကြေလွယ် မွလွယ် ဖျတ်ကနဲအကဲဆတ်မှုကိုလည်း နာကျင်ခံစားရတယ်။ အဲဒီဘဝဘဝ​တွေကို မဆုံးနိူင်​အောင် တွဲစပ်ချုပ်သီထားတဲ့ သံသရာအလျားရှည်ကြီးကိုလည်း ​ကြောက်လှပြီ...၊

မလိုချင်​တော့ဘူး...

အရင်က​တော့ ဂီတ ရုပ်ရှင် စာ​ပေအနုပညာက စလို့ ​ကျေးငှက်​တော​တောင် သဘာဝ​တွေအထိ မြတ်နိုးခံစားစိတ်နဲ့ ​အငြိမ်းဓါတ်က​လေး ​မွေးမြူရတာကိုက အရသာလို့ ထင်တယ် (မကြာ​သေးခင်ကပဲ ထင်ခဲ့​သေးရဲ့)။ ဒါ​တွေသာ မရှိရင် ဘဝဟာ မ​နေ​ပျော်ဘူး၊ အနှစ်သာရ မဲ့​တော့မှာလို့ ယုံကြည်ထားခဲ့တာ...၊ ပြီး​တော့ ချစ်ခြင်းတရား​...။

အရာအားလုံးဟာ ​ဆေးခါးကြီး​ပေါ်က သကြားမှုန်က​လေး​တွေမျှသာပဲ...၊ 

ဒါ​တွေ​ကြောင့်သာ ဘဝအ​ပေါ် တပ်မက်မှု ဘဝတဏှာ ဖြစ်ရတယ်။ ဘဝဆိုတာကြီးကို အဖန်တလဲလဲလိုချင်မှု ဝိဘဝတဏှာဆိုတာ ဖြစ်လာရတယ်...။ 

အဲဒီကစလို့ ​လောင််​တော့တာပဲ...၊

လိုချင်မှုရှိလာရင် ​လောင်မြိုက်​တော့တာပဲ...၊

အရာရာဟာ သူ့သ​ဘောနဲ့သူဆိုတဲ့ အနတ်တသ​ဘော ထင်ရှားမြင်လာရတဲ့အခါ မလိုချင်​တော့ဘူး။ တခါ စဥ်းစားမိပြန်တာက...အရာရာဟာ ငါ့သ​ဘောအတိုင်းဆိုတဲ့ အတ်တသ​ဘောနဲ့ ဘဝကို ဖြတ်သန်းခွင့်ရမယ်ဆိုရင်​ရော လိုချင်​နေဦးမလားလို့ ​တွေးမိတာ...။ ဒါ တကယ် အနတ်တကို ဉာဏ်နဲ့ မမြင်​သေးလို့လည်း ဖြစ်မယ်။ 

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဘဝအ​ပေါ် မြင်တဲ့အမြင်၊ ခံစားမိတဲ့ခံစားချက်​တွေက​တော့ ​ပြောင်းလဲလို့ သွားခဲ့ပြီ။

ဒါ သဘာဝကျသားပဲ

​ပြောင်းလဲခြင်းတခုထဲကသာ ဘယ်​တော့မှ မ​ပြောင်းလဲတဲ့ အမှန်တရား ဟုတ်လား...။

မ​ပြောင်းလဲဘူးဆိုရင်သာ တခုခုမှား​နေတာ။ 

အရာအားလုံးဟာ ​ပြောင်းလဲ ဦးတည် ပြီးဆုံးလိုက် အသစ်တဖန်ဖြစ်လိုက်နဲ့ သွား​နေခဲ့ကြတာ...၊ ဒီလိုပဲ ဆက်သွား​နေဦးမှာ...။

ဘယ်​တော့မှ ဆုံးမလဲ

အဆုံးသတ်​ပေးရမယ့်သူက ကိုယ်တိုင်ပဲဟုတ်လား...

အင်း...အလုံးစုံနာကျင်မှု​တွေဆီက...၊

01Oct2022

 တန်ဘိုး value​တွေအ​ကြောင်း ​တွေး​နေမိပြန်တယ်...

ပြီး​တော့ စံနှုန်း​တွေ...

စံနှုန်း​တွေကို အများက သတ်မှတ်လို့ရ​ပေမယ့် တန်ဘိုးကျ​တော့ ကိုယ့်တန်ဘိုး ကိုယ် အသိဆုံး၊ ဘယ်သူကမှ လာသတ်မှတ်​ပေးချင်လို့ မရဘူးဟုတ်လား၊ 

ဒီအချက်က ကျွန်မကို သက်​တောင့်သက်သာ ရှင်သန်​စေတယ်။ 

ကျွန်မ​နေ့ရက်​တွေ...၊ ဘယ်​လောက်အကန့်အသတ် ရှိမလဲ ကျွန်မ မသိဘူး၊ ဒါ​ပေမယ့် ရှင်သန်ခွင့်ရ​နေတုန်း အချိန်တိုင်းကို ကျွန်မ တန်​အောင် ​နေ​နေတယ်။ မနက် မျက်စိပွင့်ကတည်းက ​ကောင်း​သောအ​တွေးအမြင်နဲ့ နိူးထတယ်၊ ​လေက​လေး ရှူတယ်၊ အပင်​တွေကို ကြည့်တယ်၊ ပန်းက​လေး​တွေကို တစိမ့်စိမ့်​ငေးတယ်၊ သူတို့ရနံ့က​လေး​တွေ ​မွှေးမြ​နေတာကို ချီးကျူးစကားဆိုတယ်။ သဘာဝတရားကြီးက လှလိုက်တာ...ရယ်လို့ နှုတ်က ထုတ်​ပြောတယ်။ ဘာကိုပဲကြည့်ကြည့် ကြည်ကြည်လင်လင် မြင်​အောင်ကြည့်တယ်။ ပြုံးထားတယ်...။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မနဲ့ ကျွန်မဝန်းကျင်မှာ ​ငြိမ်းအေးတဲ့၊ ချမ်းသာတဲ့ လှိုင်းက​လေး​တွေ...၊ waveလို့ ​ခေါ်မလား...၊ တလွန့်လွန့် ရှင်သန်လွှမ်းခြုံ ကြည်မြလို့ ​နေတယ်။ 

တ​နေကုန် အိပ်ရာဝင်တဲ့အထိပဲ...၊ ချမ်းသာစွာ အိပ်မယ်လို့ ​တွေးတယ်။ ​လေက​လေး ရှူသွင်းတာကို သိတယ် ​လေက​လေး ရှုထုတ်လိုက်တာကိုလည်း သိတယ်...၊ ပြုံးထားတယ်။ 

ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မ​နေ့ရက်​တွေဟာ တဖြည်းဖြည်း ချမ်းသာလာတာပဲ။ 

အရင်ကလို စိတ်တိုတာ ​ဒေါသထွက်တာ​တွေ နည်းလာတယ်။ ​တော်ရုံ​လောက်က​တော့ ​နေတတ်ထိုင်တတ်သွားပြီ။ ခန်ဓါကိုယ်ကြီးက နာလည်းပဲ ​သြော် နာမှာ​ပေါ့ ဒါ သူ့အလုပ်ပဲကိုးလို့ ​တွေးတယ်၊ နာဖို့က သူ့အလုပ်၊ ကိုယ့်အလုပ်က နာတာကို နာတာပါလားလို့ သိလိုက်ရင် ရပြီ။ ရိုးရိုးက​လေးပဲ...၊ အဲသ​လောက်ကို လွယ်ကူတယ်။

တကယ်​တော့ သဘာဝတရားကြီးက မခက်ဘူး...