တိမ္ေတြကို ဘယ္လိုကဘယ္လို ဘယ္အခ်ိန္ကစၿပီး စိတ္ဝင္စားသြားမွန္း
သူမကိုယ္တိုင္ မသိလိုက္ပါ။ သတိထားမိခ်ိန္တြင္ တိမ္ေတြဆီမွာ သူမ အလံုးစံုနစ္ကၽြံေနၿပီးျဖစ္သည္။
ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ တိမ္ေတြကို ေနာက္ခံအျပာေရာင္မိုးသားေပၚမွာ
တအိအိလြင့္ေမ်ာေနေသာ အျဖဴေရာင္ သို႔မဟုတ္ အျဖဴေပၚတြင္မီးခိုးစြက္ေသာ မီးခိုးေရာင္မြမြအလိတ္အစိုင္ႀကီးမ်ား အျဖစ္သာ
ျမင္ေတြ႔ရတတ္ သည္။ ထုထည္ႀကီးမားေသာ တိမ္စိုင္မ်ား၊ ေသးမွ်င္ပါးလ်ေသာ တိမ္လႊာမ်ား၊ ငါးၾကင္းၿမီးကြက္ပံုဟန္
အကြက္အကြက္လက္လက္ထေနေသာ တိမ္ပြင့္မ်ား၊ မ်ဥ္းၿပိဳင္မ်ား ပစ္ခ်ထားသလို အစင္းလိုက္ အေခ်ာင္းလိုက္ဆန္႔တန္းေနေသာ
တိမ္ကန္႔လန္႔စင္းမ်ား၊ အျဖဴႏွစ္ေရာင္ဝါဂြမ္းစမ်ား အား ေနာက္ခံေကာင္း ကင္ျပာႀကီးထဲ ျဗန္းကနဲၾကဲပက္ထားဟန္
ဟိုဒီတစ တိမ္ဆုပ္တိမ္ခဲမ်ား၊ ပံုသ႑ာန္ အရြယ္အစား မတူညီေသာ ပုတီးေစ့မ်ား တစ္လံုးစီ၊ တစ္စုစီ
စုေဝးေနသလို တိမ္လံုးတိမ္စုမ်ား စသည္ျဖင့္ တိမ္မ်ားကို ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားစြာ
ေတြ႔ျမင္ရေလ့ရွိပါသည္။
မနက္လင္းစ ေနေရာင္ႏုေပ်ာ့ေပ်ာ့ေအာက္မွာ ေနအလင္းစႏွင့္ဖ်န္းပက္ထားေသာ
ေငြနားကြပ္တိမ္စိုင္ေတြကျဖင့္ သူမအာရံုကို အထူးဖမ္းစားႏိူင္ေလသည္။ ခါတစ္ရံ မနက္ခင္းမ်ားမွာေတာ့
တိမ္မ်ားသည္ သခြားျခစ္ႏွင့္ အျခစ္ခံထားရသည့္ပမာ အစင္းလိုက္ အမႊာလိုက္ တစ္စစီ တစ္မွ်င္စီ
လြင့္ေမ်ာေနတတ္ျပန္ေသးသည္။
ထို႔ထက္ ေနရင့္၍ တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာေသာ္ ျပင္းေသာေနေရာင္ေအာက္၊
တိမ္တို႔၏ အျဖဴေတာက္ေတာက္မွာ ပိုသာထင္လင္းကာ အျပာအျဖဴကို စံုမက္တြဲဖက္လွ်က္ ေတြ႔ရသည္က
ရႊင္လန္းအားရေၾကနပ္မႈကို ေပးစြမ္းျပန္သည္။ ေန႔လည္ခင္းတိမ္မ်ားမွာ ပူျပင္းေသာေနကို အန္တုဖို႔ရန္ထင့္၊
အလိပ္လိုက္ အဖြဲ႕လုိက္ အိစက္သိုင္းဝိုင္းေနတတ္ၾကသည္။
ညေနခ်ိန္မ်ားတြင္မေတာ့ အိပ္တန္းတက္လု လိေမၼာ္နီေရာင္ေနလံုးႀကီးမွပက္ဖ်န္းေသာ
အေရာင္အဝါသည္ တိမ္စိုင္တို႔အား အံ့ၾသမင္သက္ဖြယ္ လွပဆန္းၾကယ္ေစျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္
တိမ္တို႔၏အေရာင္သည္ လိေမၼာ္ေရာင္၊ ပုဇြန္ဆီေရာင္ကဲလ်က္ ေတာက္ပေသာ အနားသတ္အေရာင္မ်ားႏွင့္
သူမကို ညွိဳ႕ယူႏိူင္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္မ်ားမွာ သူမ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ျဖစ္တတ္သည္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္မို႔
သြက္လက္ေပါ့ပါးေသာေျခလွမ္းမ်ားမွာ တိမ္ေသြးတိမ္ေရာင္မ်ားေၾကာင့္ ပိုလို႔ပင္ အေရာင္စံု
ဆင္ျမန္းေတာ့သည္။ ပုဇြန္ဆီေရာင္၊ ဝါလိေမၼာ္ေသြး၊ မရမ္းေရာင္၊ ခရမ္းေရးေရးတို႔ႏွင့္
တိမ္တို႔၏ ဆည္းဆာသည္ တခဏရပ္၍မွ်ပင္ ၾကည့္ယူရသည္အထိ စိတ္ဘဝင္ၾကည္ႏူးလႈပ္ရွားေစေတာ့၏။
ဤသို႔လွ်င္ မနက္ခင္းမို႔၊ ေန႔လည္ခင္းခ်ိန္…၊ ညေနဆည္းဆာ ကြဲျပားခ်ိန္မ်ားအတိုင္း
မတူေသာ တိမ္အထုအထည္ အေရြ႕အလ်ား အေသြးအေရာင္မ်ားကို သူမ သတိထားၾကည့္ရွဳ႕ရံုမွ်မက တေမ့တေမာ
ေငးေမာေစာင့္ၾကည့္တတ္ေလၿပီ။ သူမသိလိုက္ရသည္မွာ တိမ္ေတြ ဖမ္းစားတတ္ေၾကာင္း၊ ထိုသို႔
သူမ သိလိုက္ျခင္းသည္ ထိုအခ်ိန္မွာ ေနာက္က်ေနခဲ့ေၾကာင္း သူမ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိလိုက္ၿပီျဖစ္သည္။
ေကာင္းကင္၌ တိမ္ကင္းစင္ေသာအခါမ်ားတြင္မူကား သူမစိတ္ထဲ တစ္ခုခုလိုေနသလိုလို ဟာေနတတ္သည္။
သူမ ေနထိုင္မေကာင္းတတ္သလို တိမ္မ်ားေရာ ေနထိုင္ေကာင္း ပါေလစ၊ က်န္းမာပါေလစဟု စိုးထင့္မိတတ္ေသး၏။
တိမ္ေတြ ဘာမွ မစားၾကဘူးလား…..။ တိမ္ေတြမွာ တိမ္သြားရာ စြပ္ေၾကာင္းတစ္ခု
ရွိမည္လား….။ တိမ္ေတြသည္ သူမလိုပဲ သၾကားမပါ၊ ေရခဲနည္းေသာ ကဗၺလာေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ကို ခံစားေသာက္သံုး
တတ္ၾကပါ့မလား….။ တိမ္ေတြသည္ ေအာက္ေျခလြတ္ေနသူမ်ားလား။ ေျမျပင္ေပၚကို ဘယ္ေတာ့မွ ဆင္းမလာၾကေတာ့ဘူးလား…။
သူမစိတ္ထဲ ေတြးေနမိသည္။ ထိုသို႔ေတြးမိေတာ့ တိမ္ေတြဟာ သနားစရာ၊
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ခ်ဥ္စုတ္ခ်င္စရာဟု သူမ ထင္သည္။
တိမ္ေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္အေရာင္ရွိရဲ႕လား။ ေနမင္းႀကီးရဲ႕ အေရာင္ဖ်န္းပက္မႈႏွင့္သာ
သူတို႔ အေရာင္စိုလက္ၾကရတာမ်ားလား။ တိမ္ေတြဟာ ေလယူရာအတိုင္း၊ ေလရဲ႕လားရာအတိုင္း အလိုလိုက္ေရြ႕လ်ားေနၾကရတာကေတာ့ျဖင့္
ေပ်ာ့ညံ့လြန္းသည့္တိမ္ေတြပါပဲဟု သူမ ျမင္သည္။ တိမ္ေတြ၏ ပံုသ႑ာန္၊ အေရာင္အဆင္း၊ လားရာသည္
ရာသီကို မွီသည္၊ ေနမင္းႀကီး၏အေရာင္တြင္ တည္သည္၊ ေလနတ္သား၏ အေဝ့အဝဲ၌ ခိုတြယ္စီးေမ်ာသည္။
သည္လိုဆိုေတာ့ တိမ္ေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္ဆိုလို႔ ဘာမ်ား ရွိပါလိမ့္….။
သို႔တိုင္ေအာင္ တိမ္ေတြကို သူမ ခ်စ္ျမဲ၊ တိမ္ေတြကို ေမာ့မၾကည့္ရ၊
မေနႏိူင္ျဖစ္ျမဲတည္း။
လမ္းမေပၚေရာက္ကာမွ
တိမ္မ်ားကို ေငးေမာ့ၾကည့္တတ္ေလ့ေသာ သူမသည္ သူမအိပ္ရာေဘး ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ႏွင့္ အဆန္႔
ျမင္ေနရေသာတိမ္မ်ားကိုပါ မက္ေမာစြာၾကည့္တတ္ လာခဲ့ခ်ိန္တြင္ အိမ္သားမ်ား၏ ခပ္စိမ္းစိမ္းအၾကည့္ကိုပါ
လက္ခံခဲ့ရေလသည္။
တိမ္ေတြ လမ္းေလွ်ာက္တတ္သလား…..
တစ္ခါသားတြင္မေတာ့
ျပတင္းေပါက္အလယ္တည့္တည့္၌ ငုတ္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းစိုက္ကာ တိမ္မ်ား၏ အေရြ႕အလ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးသည္။
တိမ္စိုင္မ်ားသည္ ျပတင္းေပါက္ ညာဘက္ေထာင့္ဆီမွ တေရြ႕ေရြ႕လြန္႔ကာ ငုတ္တိုင္ကေလးကိုေက်ာ္ျဖတ္၍
ဘယ္ဘက္ေထာင့္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာခ်ိန္မွာ သူမ ရင္ခုန္စြာျပံဳးမိရသည္။ ေသခ်ာၿပီ၊ တိမ္မ်ား
သြားလာလွႈပ္ရွားတတ္သည္ပဲ....။ တစ္ေန႔မွာ တိမ္ေတြ သူမဆီ ေရာက္မလာဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္မည္လဲ...။
ထိုေန႔မွစ၍
တိမ္ေတြကို သူမ မွ်ားတတ္ခဲ့ပါသည္....
မ်က္ေစ့ႏွင့္
မွ်ားသည္။ အၾကည့္တို႔ႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္သည္။ ႏွႈတ္ခမ္းေတြႏွင့္ မွ်ားသည္။ စကားလံုးေတြႏွင့္
ဆြဲညွိဳ႕သည္။ အျပံဳးမ်ားႏွင့္ ေခၚယူသည္။ ႏွလံုးသားႏွင့္ ခ်ိတ္ယူသည္။
တစ္ေန႔တစ္ေန႔
တိမ္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းသြားတိုင္း ဆန္းၾကယ္လွ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ တိမ္မ်ား၏အေရာင္မွာ သူမ ရယ္ျမဴးရသလို
ဝမ္းနည္းခံစားရတတ္သည္။ အေရာင္မေျပာင္းပါနဲ႔လား တိမ္ေတြရယ္….။
တိမ္ေတြကိုေမာ့ၾကည့္ကာ
လမ္းေလွ်ာက္စဥ္ တိမ္ေတြသည္ သူမရွိရာ ေျပးဝင္လာသလို ထင္မိတတ္ေသး သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးမွာ
သူမကိုယ္ေလးကို အတတ္ႏိူင္ဆံုး ေသးေကြးက်ံဳ႕ထားမိသည္။ တိမ္ေတြ သူမကို သိမ္းပိုက္ယူငင္သြားပါေစေလ…..။
တိမ္ေတြသည္ သူမကို ထိေတြ႔ရံုကေလး၊ ျဖတ္သန္းသြားသည္ဆိုရံုကေလး သူမကိုယ္ကို ထြင္းေဖာက္လ်က္
ေက်ာ္လြန္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ သူမ ဝမ္းနည္းရျပန္သည္။ သူမရင္ခြင္ထဲ ျပိဳဝင္ထိုးဆင္း လာၿပီးမွ
တိုးေဝွ႔ျဖတ္သန္းသြားေလေသာအခါ နာက်င္လ်က္က တိမ္မ်ား၏အထိအေတြ႔၌ သူမေပ်ာ္ဝင္ သာယာမိျပန္သည္။
သူမ
ရွိေနေၾကာင္းပင္ တိမ္ေတြ သိပါေလစ။ ေျမျပင္ေအာက္မွာ ကပ္လ်က္ရပ္ကာ သူတို႔ကို ေမာ္ ၾကည့္ေနေသာ
မိန္းမတစ္ေယာက္ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနေသးေၾကာင္း သူတို႔ အသိအမွတ္မွ ျပဳပါေလစ။
တိမ္ေတြကိုရယူဖို႔
ႀကိဳးစားမိေသာအခါ သူမငယ္ငယ္က ကိုယ္အလင္းေရာင္ထိန္ဝင္းေသာ ပိုးစုန္းၾကဴးကေလးကိုဖမ္းကာ
ပုလင္းထဲထည့္ၿပီး ေမြးထားဖူးသည္ကို သတိရမိသည္။ ေန႔ေန႔ညည အားရေအာင္ၾကည့္ၿပီးမွ ပုလင္းအဖံုးကိုဖြင့္ကာ
ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ျဖစ္သည္။ ခုလည္း တိမ္ေတြကို သူမ လိုခ်င္သည္။ တိမ္ လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္
ခူးယူလို႔ရလွ်င္ ေကာင္းမည္။ ပုလင္းလြတ္ထဲ ထည့္ကာ ေသေသခ်ာခ်ာ အဖံုးလံုေအာင္ပိတ္လ်က္ ဘယ္ေတာ့မွ
ျပန္မလႊတ္ဘဲထားရမည္။
တိမ္ေတြ
အသက္ရွဴ ဝ ပါ့မလား။ သူမ ေတြးပူျပန္သည္။ သူတို႔ သိပ္က်ဥ္းၾကပ္ေနမွာပဲ။
တိမ္ေတြသည္
သူတို႔ေနာက္ လိုက္ေလ၊ သူမႏွင့္ ေဝးရာသို႔ ပ်ံသန္းေလျဖစ္ေၾကာင္း သူမ သိရွိရေသာအခါ နင့္ကနဲ
ဝမ္းနည္းသြားခဲ့ဖူးသည္။ တိမ္ေတြဟာ ေျမျပင္ႏွင့္အထက္ မိုင္ေပါင္းေသာင္းခ်ီေသာအျမင့္မွာ
တည္ေနေၾကာင္း သူမ သိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိမ္ေတြကို မွ်ားျခင္းသည္ ကန္ထဲရွိေရာင္စံုငါးမ်ားကို
မွ်ားရသလို လြယ္ကူမည္မဟုတ္ေၾကာင္း သူမ ေသခ်ာသိသည္။
တစ္ေန႔မွာ
ေကာင္းကင္အျမင့္ႀကီးေပၚ သူမ ေရာက္သြားသည္။ ေအးစက္က်င္ခဲေနေသာ ေလထုေၾကာင့္ သူမ လက္ကေလးႏွစ္ဘက္ကို
တင္းတင္းပိုက္ထားလိုက္မိ၏။ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ေလထုထဲမွာ လြင့္ခ်င္ရာ လြင့္ေနေတာ့သည္။
ေတြ႔ပါၿပီ။ သူမ သိပ္မက္ေမာလိုခ်င္ရေသာ တိမ္စိုင္ျဖဴလြမ်ား….။
တိမ္ေတြရွိရာ
တစ္ဟုန္ထိုး ပ်ံသန္းသြားလိုက္သည္။ ကိုယ္ေပၚမွ အဝတ္အစားမ်ားသည္ ေလအဟုန္ေၾကာင့္ တဖ်တ္ဖ်တ္လြန္႔လူးလွ်က္။
သူမဝန္းက်င္သည္ ျမဴေတြဆိုင္းလာသလို၊ သူမ ျမင္ေနရသည္က အျဖဴပိတ္ပိတ္မ်ားသာ။ ေဘးဘီဝဲယာရွိ
ပိန္းပိတ္ေနေသာအျဖဴမ်ားၾကားမွာ သူမ တစ္ကိုယ္လံုး ေၾကာက္စိတ္ႏွင့္ ေအးခဲမတတ္။ ဒါေတြသည္
သူမခ်စ္ေသာ တိမ္စိုင္ေတြတဲ့လား….။
တိမ္ဆိုသည္မွာ
ေငြ႔ရည္ဖြဲ႔ျဖစ္တည္ေနေသာ အထည္အစိုင္မွ်သာ တဲ့။ ဟိုး ေျမျပင္ကေန ၾကည့္ရွဳ႕ လွပခဲ့ေသာ
တိမ္ေတြသည္ အနီးကပ္ထဲထဲဝင္ဝင္အျမင္မွာ ျပန္႔ပိန္းေနေသာ အျဖဴေရာင္အမႈန္မွ်သာ။ သူမေရွ႕မွာ
ပိန္းပိတ္ေနေသာ အျဖဴပိတ္နံရံအလႊာႀကီးတစ္ခုသာရွိသည္။
တိမ္မ်ားကို
သူမလက္ခုပ္ထဲ ထည့္ယူဖမ္းဆုပ္ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ဘာမွ ပါမလာ၊ ဗလာမွ်သာျဖစ္သည္။
နီးလြန္းလွ်င္
မျမင္ႏိူင္ရာ….။ အရာအားလံုးသည္ ေဝဝါးမႈန္ရီစြာ….။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ
သူမ အျပင္းဖ်ားေတာ့သည္။ ႏွစ္ရက္တိုင္တိုင္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ တိမ္မ်ားကို ေငးေမာ့ ၾကည့္ေနၿပီးေသာ
တတိယေျမာက္ရက္မွာ ျဖစ္သည္။ သူမခႏၶာကိုယ္ထဲ
ေဆးရည္မ်ားသြင္းၿပီးေသာ ဒုတိယေျမာက္ေန႔မွာ သူမ သတိျပန္လည္ရလာသည္။
သူမမ်က္ဝန္းမ်ားကို
အားယူဖြင့္လိုက္ေသာ္ ၾကည့္ေလရာရာမွာ တိမ္မ်ားကိုသာ ျမင္သည္။ မ်က္ဝန္း မ်ားကို ေမွးမွိတ္ထားေသာ္မွ
တိမ္မ်ားသည္ မ်က္ဝန္း၏အတြင္းဆံုးနက္နက္မွာ ရွိေနသည္။ ဘယ္လိုမွ ေဖ်ာက္မရေတာ့ေခ်။ သူမ
ဝမ္းသာသြားသည္။ သူမ ပိုင္ဆိုင္ၿပီ။ သူမ ရလုိက္ၿပီ။ တိမ္မ်ားသည္ သူမမ်က္ဝန္းအတြင္းမွာ…..။ သူမမ်က္ဝန္းအတြင္းမွာ တိမ္မ်ားကို သိမ္းဆည္းလိုက္ႏိူင္ၿပီ
ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ တိမ္မ်ားကို မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ သူမ မွ်ားယူႏိုင္ခဲ့ၿပီတည္း။
ထိုေန႔မွစ၍
သူမသည္ တိမ္မ်ားကို ေမာ္ၾကည့္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သူမျပတင္းေပါက္မွ တစ္ဆင့္ေသာ္လည္းေကာင္း
တိမ္မ်ားကို ၾကည့္မေနေတာ့၊ ၾကည့္ေနဖို႔ရန္ မလိုအပ္ေတာ့ေပ….။
