Saturday, September 27, 2014

ေခါင္းစဥ္မဲ့ေလေသာ…



အိမ္တံခါးေသာ့ဖြင့္ၿပီး ဝင္လာကတည္းကပင္ မျပည့္စံုမႈတခုကို ခံစားရသည္။ တေန႔လံုးေတာ့ ရံုးမွာ အဆင္ေျပခဲ့သားပဲ။ ေသာ့ကို တံခါးေနာက္ဘက္ရွိေသာ့ခ်ိတ္ကေလးထဲ ခ်ိတ္လိုက္ကာ ဧည့္ခန္းကိုျဖတ္စဥ္ လူက ေခြလဲပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ ေမာလ်သည္။ ပုခံုးမွအိတ္ကို ထားေနက်ေနရာမွာ ခ်၊ အိမ္ေန အဝတ္အစားလဲၿပီးေသာ္ အနည္းငယ္ေပါ့ပါးသြားသလိုေပ။ 

အိမ္ေရွ႕ခန္းျပန္ထြက္လာကာ ျပတင္းေပါက္မ်ားကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေသာ့ကနဲဝင္လာေသာ ညေနခင္းေလေအးျမတို႔က မ်က္ႏွာျပင္ကို ခပ္ဖြဖြလႈပ္ခတ္ၾကသည္မို႔ ရႊင္ပ်လာသလိုရွိရျပန္သည္။ ခ်က္ခ်င္းမခြာႏိူင္ေသးဘဲ ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ လမ္းမေပၚ ေငးေမာေနမိသည္။ ေတြ႔ေနသလိုလိုႏွင့္ မ်က္လံုးထဲသို႔ ဘာတခုမွ ထဲထဲဝင္ဝင္ေရာက္မလာျပန္။ ေရလည္း မခ်ိဳးခ်င္ေသး။ ဘိုက္ကလည္း ဟာလွၿပီ။
ထမင္းစားပြဲမွာထိုင္ၿပီး ဝယ္လာေသာထမင္းထုတ္ကို ဖြင့္လိုက္သည့္ခဏမွာ လစ္ဟာမႈတခုကို သူမ ေသခ်ာသြားခဲ့ေတာ့သည္။

အေမ….၊ အေမ ေနမွေကာင္းရဲ႕လား…. 
ညက သူမ  အေမ့ကို အိပ္မက္ခဲ့တာပဲ....

ထိုင္ရာမွထကာ မီးဖိုထဲဝင္သည္။ ေရခဲေသတၱာကိုဖြင့္ကာ ေရေအးေအးတခြက္ကို မရပ္မနားေသာက္ခ်လိုက္မိေတာ့ ဖာထားေသာ ေအာက္အံသြားေတြက က်ိန္းကနဲ ေအးစိမ့္ေလသည္။ ဘာမွ မေကာင္းခ်င္ေတာ့။ အပ်က္အစီးေတြက ဒီဘက္ပိုင္းမွာ သိသိသာသာစိပ္လာခဲ့သလို ခႏၶာ၏ေလးလံမႈကို တေန႔ထက္တေန႔ ပိုပိုခံစားလာရေလၿပီ။ သူမ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္မွာ…ပင္ပမ္းလွၿပီ။ ဘာကိုမွ အလိုမက်ခ်င္ေတာ့။ အေမ ဘယ္လိုမ်ား…..၊ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္အထိ….။ 

သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြသည္ အေမ့အတြက္ ႀကီးမားေသာတြန္းအားျဖစ္မည္ေပ။ သူမမွာသာ....။

မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဂက္စ္မီးဖိုကိုေတြ႔ေတာ့ ရင္ထဲမေကာင္းမိျပန္။

ဂက္စ္မီးဖိုကို အေမ မကိုင္ရဲ။ သည္ေတာ့ သူမရွိရာ အေမလာေနစဥ္မွာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ေကၽြးခ်င္ေသာ္မွ  သူမ ရံုးမွျပန္အလာကို ေစာင့္ရေသးသည္။ သူမကလည္း ရံုးမွျပန္လာလွ်င္ ဆာေလာင္ေနလွၿပီ။ အေမကက်ေတာ့ အျပင္ထမင္းဆိုင္မွ ထမင္းမာမာေတြကို မ်ိဳမက်။ ထမင္းေတြက အေစ့လိုက္မို႔ ေပ်ာ့ေထြးမေနဘဲ ေတာင့္ေနကာ အစာမေၾကဟု ဆိုသည္။ သည္ေတာ့ အျပင္ကလည္း ဝယ္မစားျဖစ္၊ အိမ္မွာခ်က္ေတာ့လည္း သူမျပန္လာမွခ်က္ရေတာ့ ထမင္းစားေနာက္က်ရျပန္သည္။ သူမအေနႏွင့္ေတာ့ တခါခ်က္လ်င္ သံုးေလးရက္စာခ်က္ထားလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္ထားၿပီး ျပန္ေႏႊးစားရသည္ကို အေမက မႀကိဳက္ျပန္။ ခက္လွသည္။

တခါတေလ အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ဖိအားေတြက မ်ား၊ ေန႔လည္စာေကာင္းေကာင္း မစားျဖစ္ဘဲ အိမ္ကို ဘိုက္ဟာၿပီးျပန္လာ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမႏွင့္အတူ ခ်က္ျပဳတ္ေနစဥ္ ဘိုက္က ဆာလွၿပီ။  ဘာကိုမွန္း မသိ၊ အလိုက မက်ေလ၊ မ်က္ႏွာက မႈန္ေတေတျဖစ္လာေလ။ အေမ့မွာ မ်က္ႏွာကေလးငယ္ကာ သူမမ်က္ႏွာကို အရိပ္ဖမ္းၾကည့္ရွာသည္။ အားလံုးက်က္ၿပီဆိုေတာ့မွ အေမႏွင့္အတူ ထမင္းစားၾကသည္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့လည္း အရာရာပံုမွန္လို….။ အေမ ေျပာျပခ်င္ရာေျပာသည္မ်ားကို သူမက နားေထာင္ေပးရသူ ျဖစ္သည္။ တေန႔လံုး အိမ္ထဲမွာ တေယာက္ထဲေနရေသာ အေမ၊ တီဗီေရွ႕မွာ ျပသမွ်ကားေတြ မပ်င္းမရိထိုင္ၾကည့္ေနရေသာ အေမ၊ သူ႔အိမ္မွာလို သားသမီးေျမးျမစ္ေတြႏွင့္ ေဝစည္မေနေသာ ဆိပ္ၿငိမ္ေနမႈမ်ားထဲမွာ အေမ အထီးက်န္ေပမည္။

ခုေတာ့ သူမေရွ႕ ေဖာ့ထမင္းဘူးေလးထဲမွာက  ဝက္သားကိုပါးပါးလွီးကာ ဂ်င္းႏွင့္ ခရုဆီႏွင့္ အခ်ိဳခ်က္ရယ္၊ ပန္းေဂၚဖီေၾကာ္ရယ္၊ ပဲျပားအစပ္ခ်က္ရယ္ သံုးမ်ိဳးကို ထမင္းေပၚပံုထားသည့္ ညစာျဖစ္သည္။ ေအးစက္ေနလွၿပီ။ သူမ ဆာေနတာမို႔ ႀကိဳးစားမ်ိဳခ်သည္။ ထမင္းလုတ္ တလုတ္မ်ိဳခ်လိုက္တိုင္း လည္ေခ်ာင္းထဲဆို႔နင့္ကာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ လိႈက္ကနဲ ဝမ္းနည္းမ်က္ရည္လည္စဥ္ ဆာေလာင္ေနတာမွာ၊ ေရွ႕ကထမင္းဘူးမွာ စိတ္က မရွိေတာ့။ အျဖစ္အပ်က္တခုက သူမကို ေခၚေဆာင္သြားျပန္ေလသည္။ ထိုစဥ္က အေမလည္း ဆာေလာင္ေနခဲ့မည္ေပ….။

သူမတို႔ရံုးမွလူေတြစုကာ ဘန္ေကာက္သြားလည္ၾကမည္ဆိုတုန္းက အေမလည္းရွိေနခိုက္၊ ၿပီးေတာ့ အေမက ျမဘုရားလည္းဖူးခ်င္လွသူမို႔ အေမ့ကိုပါ အတူေခၚသြားျဖစ္ခဲ့သည္။ အေမတေယာက္စာ ကုန္က်စရိတ္ကိုေတာ့ သူမက က်ခံေပးရပါသည္။ လက္ေတြ႔မွာ လူငယ္ေတြသာမ်ားေသာခရီး၌ အေမ့ကို ေစာင့္ေခၚေနရသည္မို႔ ခရီး မတြင္ခ်င္။ ခရီးေဖာ္ေတြက ရပါတယ္၊ သူမတို႔သားအမိကို ေစာင့္ေခၚမယ္ ဆိုေသာ္ျငား သူမက က်န္သူေတြကို အားနာမိျပန္သည္။
ပထမရက္မွာ ျမဘုရားဖူးရ၍ စိတ္လက္ခ်မ္းသာေနေသာ အေမသည္ ဒုတိယရက္ ဟိုတယ္ကအထြက္တြင္ ေကာင္းေပ့ေကာင္းရက္ႏွင့္၊ ကားထြက္လို႔ လမ္းမေပၚအေရာက္တြင္မွ အေျခအေန မဟန္ေတာ့၊ သူ႔ကို ဟိုတယ္ျပန္ပို႔ေပးပါဟု မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ဆိုလာခဲ့သည္။ အေမ့ကိုၾကည့္ကာ သနားစိတ္က တဘက္၊ ကားျပန္လွည့္ရလွ်င္ က်န္ေသာသူေတြ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ခရီးစဥ္ပ်က္မွာကို အားနာစိတ္က တဘက္ႏွင့္၊ သို႔ေသာ္ အေမ့ကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ဟိုတယ္ျပန္ပို႔ရမည္မို႔ အားနာလ်က္ႏွင့္ပင္ ကားရပ္ေပးဖို႔ေျပာကာ တက္ကစီငွားၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဟိုတယ္ျပန္လာခဲ့ရေလသည္။

အေမသည္ ေခၽြးေစးေတြထြက္ကာ မူးေဝလ်က္ရွိရာ ဟိုတယ္မွဆရာဝန္ကို အခန္းထဲထိ ပင့္ရေတာ့သည္။ အေမ့မွာက ေသြးတိုး၊ ဆီးခ်ိဳအျပင္ ႏွလံုးကလည္းရွိသည္မို႔ ေရာဂါစံုလွသည္။ ထမင္းျဖဴႏွင့္ အရြက္ေၾကာ္၊ အသားလံုးဟင္းခ်ိဳကေလးရရင္ေတာ့ စားခ်င္သည္ဆိုတာႏွင့္ မွာေကၽြးကာ ဆရာဝန္ေပးခဲ့ေသာ ေဆးမ်ားကိုတိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာ “အေမေနေကာင္းၿပီ၊ သမီး လိုက္သြားခ်င္ သြားေလ”ဟု အေမက ဆိုေလသည္။ မလိုက္ေတာ့ပါဘူးေလဟု ေျပာေတာ့ အေမက သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္ရသည္မို႔ စိတ္မေကာင္းျပန္၊ “ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ လိုက္သြားပါ။ အေမလည္း ဟိုတယ္မွာ အိပ္ေနမွာပဲဟာ၊ သြားလိုက္”ဟု ထပ္ဆိုလာေတာ့ သူမ မျငင္းျဖစ္ေတာ့။ အေမ့ကို စိတ္ခ်လက္ခ်ထားခဲ့ကာ ရံုးကအဖြဲ႔ေတြရွိေနမည့္ေနရာသို႔ လိုက္သြားျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ တကယ္ဆို သူမ လိုက္မသြားသင့္ခဲ့။ ကိုယ့္တိုင္းကိုယ့္ျပည္မဟုတ္ေသာ ေနရာမွာ၊ မိခင္ဘာသာစကား မေပါက္ေသာ ေနရာအစိမ္းတခုမွာ…..။  မသိနားမလည္ေသာ အေမတေယာက္ထဲရယ္….။ သို႔ေသာ္ သူမ အေမ့ကို ထားရက္ခဲ့ေလသည္။

ပို၍ဆိုးသည္မွာ အဲ့သည့္ေန႔က အေတာ္ေလးေနာက္က်မွ ဟိုတယ္သို႔ျပန္ေရာက္ခဲ့ၾကျခင္းပင္။ သူမတို႔အဖြဲ႔လိုက္ ညစာစားေနခ်ိန္မွာ အေမတေယာက္တည္း ဟိုတယ္အခန္းကေလးထဲ ဆာေလာင္ေနမည္လား၊ ေၾကာက္ရြံ႕အားငယ္ေနမည္လား၊ သူမ မေတြးတတ္ခဲ့။ 

သူမစိတ္ထဲမွာ အေမသည္ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရေသာေနရာမွာရွိေနသည္၊ ေဆးလည္း ေသာက္ၿပီးၿပီ၊   ေန
လည္း ေကာင္းေနၿပီ၊ ေႏြးေထြးစြာ အိပ္စက္ေနလိမ့္မည္၊ သည့္ထက္ ပိုမေတြးတတ္ခဲ့။ သူမ ထည့္မစဥ္းစားမိခဲ့သည္မွာ အေမ့စိတ္….၊ လူစိမ္းမ်ားၾကားမွာ သမီးအားကိုးႏွင့္လိုက္ခဲ့ေသာ အေမ….။ နားမလည္ႏိုင္ေသာ ဘာသာစကားမ်ားၾကားမွာ မ်က္ေစ့သူငယ္နားသူငယ္ရွိေနခဲ့ရေသာ အေမ။ ထိုအေမ့ကို ေနထိုင္မေကာင္းစဥ္မွာပင္ သမီးျဖစ္သူက ထားရစ္ခဲ့ရက္သည္ဟုမ်ား အေမ ေတြးေလမလား။ နာက်င္ေလမည္လား။ သူမ ဘာေၾကာင့္ အဲသလိုမေတြးျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္။  သူမသည္ အျမဲတေစပင္ ပရမ္းပတာအျပဳအမူလြန္သြားၿပီးမွ ေနာက္က ဆင္ျခင္စိတ္လိုက္တတ္သူ ျဖစ္သည္။

ဟိုတယ္အခန္းေလးထဲ ေသာ့ဖြင့္ဝင္စဥ္ အေမက သူမကို ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ကာ “ျပန္လာၿပီလား သမီး”ဟု ဆိုသည္။  အေမ့ကို ေခါင္းဆတ္ျပရင္း “အေမ ဘာစားၿပီးၿပီလဲ”ဟုေမးေတာ့ အေမက ေခါင္းခါသည္။ ဟုတ္သားပဲေလ၊ အေမမွ မမွာတတ္တာ၊  အခ်ိန္ကိုၾကည့္ေတာ့ ညကိုးနာရီေက်ာ္၊ အေမ ဆာလွေရာ့မည္။ “ထမင္းပူပူေလးနဲ႔ အရြက္စိမ္းကေလးပဲ အာသီသရွိတယ္၊ အဲဒါေလးရရင္ေတာ့ စားမယ္”ဟု အေမေျပာေတာ့ စားခ်င္စိတ္ကေလးရွိေသးသည္ကို ဝမ္းသာစြာႏွင့္ ဟိုတယ္ကပင္ ညစာ မွာေကၽြးျဖစ္ ခဲ့သည္။

အေမက စားေကာင္းသားပဲဆို၍ သူမ စိတ္အနည္းငယ္ သက္သာရာရစဥ္မွာ “သမီး ေပ်ာ္ခဲ့ရဲ႕လား” ဆိုသည့္စကား၌ အေမ့မ်က္ႏွာကို သူမ မၾကည့္ရဲေတာ့…။ အေမ့ကို ထားရစ္ခဲ့ကာ သူမ ေပ်ာ္ခဲ့မိေလသလား…။  သူမ မေျဖရဲပါ။ ဝမ္းနည္းစိတ္တို႔ကို ခ်က္ခ်င္းဖံုးဖိကာ ဘာမွမျဖစ္သလို ေနျပန္သည္။ အေမ့ကို ေဆးတိုက္ၿပီး ခပ္ေစာေစာပဲ အိပ္ရာဝင္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ထိုညက သူမ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။

သူမကို ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ထားရစဥ္က အေမမက္ခဲ့ဖူးေသာ အိပ္မက္တစ္ခု၊ ထပ္တလဲလဲမက္ခဲ့ဖူးေသာ အိပ္မက္တစ္ခု ရွိခဲ့သည္ဟု အေမေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ ေရွာက္သီးႀကီးႀကီးတစ္လံုးကို ကိုယ္တိုင္ အခြံထိုင္ႏႊာကာ အထဲမွ ေရွာက္သီးမ်ားအား အမႊာလိုက္ အမႊာလိုက္ အားရပါးရထိုင္စားသည္ဆိုေသာ အိပ္မက္ပင္။

သူမကို ေျပာမရ ဆိုမရ၊ ဆံုးမ၍ မရတိုင္း အဖြားေျပာေလ့ရွိသည္မွာ “ညည္းက ေရွာက္သီးမ၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက ညည္းအေမဘိုက္ထဲမွာကတည္းက ခ်ဥ္စုတ္ေနတာ” တဲ့ေလ၊ သူမက ခပ္ျပံဳးျပံဳးပါပဲ။ ဆိုးသည္ဆိုတာကို၊ ဆံုးမ မရဆိုတာကို သေဘာက်၍ျပံဳးျခင္းကား မဟုတ္၊ ေရွာက္သီးမ ဆိုေသာဂုဏ္ပုဒ္ကို  ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လိုက္ရေသာအရသာႏွင့္ လဲလွယ္ယူရဲသည့္ ညစ္က်ယ္က်ယ္ အျပံဳးမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူမသည္ ခုခ်ိန္ထိ ေခါင္းမာဆဲ၊ ကိုယ္ထင္ရာ ကိုယ္လုပ္ဆဲ၊ လဲက်ခ်ိန္မ်ားမွာ မ်က္ႏွာတခ်က္ မပ်က္ ျပန္လည္ထူထကာ ပံုမွန္ ျပံဳးခ်ိဳလည္ပတ္ျမဲေပ။ အေဖဆံုးစဥ္ကပင္ မိသားစုေမာင္ႏွမေတြေရွ႕မွာ သူမ မ်က္ရည္ တစက္ကေလးမွ မက်ခဲ့။ သူတို႔ေနာက္ကြယ္မွာသာ သူမက ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုတတ္ခဲ့သူျဖစ္ခဲ့သည္။

သူမတို႔ေမြးခ်င္းေျခာက္ေယာက္မွာ သူမက ငယ္ငယ္ကပင္ ေခါင္းအမာဆံုး၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ ကိုယ္အလုပ္ဆံုးမို႔ အေမ့လက္စာအမိဆံုးလည္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခုခုေၾကာင့္ အေမဆူလွ်င္ သူမက ဘာေၾကာင့္သည္လိုလုပ္ရသည္ဆိုတာကို တရွည္တလ်ားျပန္ရွင္းျပတတ္သည္။ သူမက ရွင္းေလ၊ အေမက  စိတ္တိုေလ။ အေမစိတ္တိုေလ၊ သူမက မရ ရေအာင္ရွင္းျပေလ၊ အေမ ထရိုက္ေတာ့လည္း ေပေတကာ တင္းခံၿပီး၊ ေျခသလံုးမွာထင္က်န္ရစ္ေသာ အေျမွာင္းလိုက္အရွိဳးမ်ားအား အဖြား ထံုးဆႏြင္းသိပ္ေပးမွသာ သူမက အသံတိတ္မ်က္ရည္က်တတ္သူတည္း။

“ဘာမွ ထပ္မေျပာနဲ႔ လွ်ာမရွည္နဲ႔”ဆိုေသာ လူႀကီးေတြစကားကို ထိုစဥ္ကတည္းက မႏွစ္သက္ႏိူင္ခဲ့။ ကေလးေတြ သူ႔စိတ္ထဲရွိတာ သူေျပာခြင့္၊ ရွင္းျပခြင့္ရွိရမည္ဟု နားလည္သည္။ နားလည္သည့္ အတိုင္းလည္း ျပန္ေျပာသည္။ ရွင္းျပသည္။  အေမရိုက္လွ်င္ မ်က္ရည္တစက္ကေလးမွ မက်ဘဲ ေခါင္းမာ တင္းခံတတ္ေသာ သူမက အေဖဆူလွ်င္မူ အေဖ့ဆံုးမစကား၌ နာနာက်င္က်င္ထိရွတတ္သူ ျဖစ္ျပန္သည္။

တခါကလည္း အေမ သူမကို အေတာ္ေလးစိတ္ဆိုးခဲ့ဖူးသည္။
  
“ေတာ္စမ္းပါေအ၊ ခုမွ နင့္အေဖဆံုးတာ တႏွစ္မျပည့္ေသးဘူး။ နင္က ငါ့ကို စစ္လား ေဆးလားနဲ႔။ ေနပါေစ နင့္ပိုက္ဆံ မပို႔ခ်င္ရင္၊ ခုေတာ့ သားသမီးလုပ္စာစားေနရတယ္ဆိုေတာ့ ငါ အေျပာအဆုိခံရၿပီေပါ”့

ေျပာရင္းက ဖုန္းထဲမွာ အေမ တဟီးဟီးရွိဳက္ကာငိုေတာ့ သူမ တစ္ဘက္ကေန ဖုန္းကိုင္ထားရင္း အေမ့ကို ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ရမည္ မသိႏိူင္။ “အေမတို႔ တစ္လတစ္လ ဟင္းစား၊ ဗာယီရအသံုးစားရိတ္ ဘယ္ေလာက္ကုန္လဲဆိုတာ စာရင္းေလး မွတ္ထားေပးပါ”ဟု သိခ်င္စိတ္တစ္ခုထဲႏွင့္ သူမက ေျပာလိုက္မိသည္။ ရိုးရိုးကေလးေမးလိုက္ေသာ သူမစကားက အေမ့ရင္ကို ဘယ္ေလာက္ နာက်င္ေစမည္လဲ သူမ မေတြးခဲ့နိူင္။ သားသမီးလုပ္စာစားေနရေသာ အေမ့လို လူအိုတေယာက္ရင္ဘတ္ထဲက ခံစားခ်က္ကို သူမ လံုးဝ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိသည္။

သူမကလည္း သူမပါေပ။ သမီးအႀကီးဆံုးလည္း ျဖစ္၊ အေဖ့သမီးလည္းျဖစ္ေသာသူမက စကားေျပာျပတ္သူ။  မာဆတ္သူ၊ တစ္ဘက္သား နားဝင္ခ်ိဳေအာင္ မေျပာတတ္သူ၊ စိတ္ထဲရွိရာ ဒဲ့ေျပာထြက္သူ၊  စိတ္တိုတတ္သူျဖစ္သည္။ သူမကိုေမြးၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ သူမေအာက္ ညီမအႀကီးမကိုေမြး၊ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးေတြ ထပ္ရလာသည္မို႔ သူမက အလိုလို လူႀကီးအျဖစ္ျမန္ခဲ့ရတာေၾကာင့္လည္း ပါမည္။ သူမက မိဘေတြအနား၊ လူႀကီးေတြအနား ပြတ္သီးပြတ္သပ္ မလုပ္တတ္ခဲ့။ ငယ္စဥ္ကပင္ ခပ္မွန္မွန္ ခပ္ေဝးေဝး ေနတတ္ခဲ့သူ။

အေမ ဟန္းဖုန္းလိုခ်င္သည္ဆိုတုန္းကလည္း အေမႏွင့္သူမ ျပႆနာတက္ခဲ့ဖူးေသးသည္။

“အေမက ဘာလုပ္မွာလဲ၊ အိမ္မွာလည္း အိမ္ဖုန္းရွိတာပဲဟာ။ ကုိယ္က စီးပြားေရးလုပ္ေနတာလည္း မဟုတ္။  အိမ္မွာပဲ ေအးေအးေနစမ္းပါ၊ အိမ္ဖုန္းပဲ သံုးစမ္းပါအေမရာ”ဟု အေမ့ကို သူမ ေျပာခဲ့ဖူးသည္။

သူမကို ေျပာမရေတာ့ အေမက ညီမအႀကီးဆံုးမကို ဝယ္ခိုင္းသည္။ ညီမအႀကီးမက အေမဘာေျပာေျပာ မျငင္းဘဲ အကုန္ဝယ္ပို႔ေပးေနသူ။ သည္တုန္းက ညီမျဖစ္သူကို သူမ ဆူလိုက္ေသးသည္။ “နင္တို႔ အေမေျပာသမွ် မလိုအပ္ဘဲ ဝယ္ေပးေနတာဟာ အေမ့ကို ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ဖ်က္ဆီးေနတာ၊ ဟန္းဖုန္းရွိေတာ့ ဆက္မယ္။ လမ္း ပိုထြက္ျဖစ္မယ္။ ဟိုလူနဲ႔ ခ်ိန္းထြက္၊ ဒီလူနဲ႔ခ်ိန္းထြက္နဲ႔ အေမ လမ္းပိုမ်ားေတာ့မွာပဲ”ဟု သူမက ေဟာက္ေတာ့ ညီမအႀကီးမက တစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာသည္။

“အေမလိုခ်င္သမွ် ပူဆာရမယ့္အေဖလည္း ရွိေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ။ ေနာက္ၿပီး အေမလည္း ေနရလွ ေနာက္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေပါ့ မႀကီးရာ၊ အေမ အသက္ရွင္ေနတုန္းေလး သူစိတ္ခ်မ္းသာသလို ေနပါေစ”ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သူမ ေတြကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ခဏမွ်သာ။

“ေအး နင္တို႔ေတြဟာ အဲ့လိုပဲ၊ အေမ့ကို ဖ်က္ဆီးေနၾက။ ငါကေတာ့ အလိုမလိုက္ႏိူင္ဘူး။ ဟိုတစ္ခါကလည္း လမ္းအထြက္ေကာင္းလို႔ အေမ ကားေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီးၿပီ။  ကံေကာင္းလို႔ ေခါင္း မကြဲတယ္။ ငါက အေမ့ကို အိမ္မွာပဲ ေအးေအးလူလူေနေစခ်င္တာ။ ဟန္းဖုန္းရွိရင္ ပိုဆိုးေတာ့မွာပဲ”ဟု အႀကီးပီပီ သူမက မေလွ်ာ့တမ္း မာန္မဲမိျပန္သည္။

ညီမအႀကီးမက ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ ေနာက္တစ္လေနေတာ့ အေမ့ကို ဆမ္ေဆာင္းဖုန္းတစ္လံုး ဝယ္ပို႔ၿပီး က်သေလာက္ လိုင္းေၾကးေငြပါ ပို႔ေပးလိုက္သည္ဟု ၾကား၏။  သူမ ဘာမွ မေျပာသာေတာ့ပါ။

“မႀကီး သမီးတို႔ ကေလးေတြ ေက်ာင္းလခ၊ မုန္႔ဘိုး သမီးတို႔ဖာသာ ေပးတာေနာ္၊  အေမက တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔ေျမးေတြကို  အဝတ္အစားေလးဘာေလး ဝယ္ေပးတာေလာက္ပဲ အေမ့ပိုက္ဆံထဲက သံုးတာ။ ေဈးဘိုးေတာင္မွ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုဦးစားခ်င္တဲ့ဟင္းရွိရင္ သမီးပဲ ဝယ္ခ်က္လိုက္တာ။ မႀကီး ပို႔ေပးတဲ့ ပိုက္ဆံက အိ္မ္ေဈးဘိုးရယ္၊  ေနာက္ အေမပဲ သံုးတာ။ မႀကီးက ပို႔တဲ့ေငြ မေလာက္ဘူးလား၊ မေလာက္ဘူးလား ေမးေမးေနလို႔ေလ၊ သမီးတို႔က အေမနဲ႔ အတူေနရတာဆိုေတာ့ မႀကီး တစ္မ်ိဳးထင္မွာ စိုးတာ”

အေမႏွင့္အတူေနေသာ ညီမအငယ္မမိသားစုကလည္း သူမ ျငိဳျငင္မည္ စိုးရွာသည္ထင့္၊ သူမ အေမ့ဆီပို႔ေသာပိုက္ဆံကို သူတို႔မိသားစု ကပ္မသံုးေၾကာင္း အခြင့္သင့္တိုင္း ၾကံဳသလိုေျပာရွာသည္။ သူမက သိလိုသည္ကိုသာ ေမးျမန္းတတ္ကာ ညီမအငယ္မ၏ စိတ္ခံစားမႈကို ထည့္မစဥ္းစားမိခဲ့။ "ငါ ဒီေလာက္ပို႔ေပးေနတာကို မေလာက္ဘူးလား" ဆိုသည့္ေလသံေပါက္ေနခဲ့သလား၊ သူမ မေျပာတတ္ပါ။ သူမ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရျပန္သည္။

ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္။ သူမက အေမ့ကိုပဲေျပာေျပာ၊ ညီမအႀကီးမ၊ ညီမအငယ္မ ဘယ္သူ႔ကိုပဲေျပာေျပာ၊ သူမစိတ္ထဲ သိလိုသည္ကိုသာ ရိုးရိုးေမးျမန္းသည္။ စိတ္ထဲရွိတာသာ ေျပာသည္။ သူမဘက္က ဘာကိုမွ မရည္ရြယ္ပါ။ သို႔ေသာ္…။

တခါတခါေတာ့ သူမ စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ လူေတြသည္ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ ျပန္ခ်ည္တုတ္ေနေသာ သတၱဝါေတြျဖစ္မည္ဟု။ သူမႏႈတ္ထြက္စကားတစ္ခြန္းကို မေျပာခင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေသခ်ာမစဥ္းစားျဖစ္ခဲ့၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ရိုးရိုးကေလးသာ ရည္ရြယ္သည္ကိုး။ ေျပာၿပီးလို႔ သူမ်ားက တစ္ျခားဘက္လွည့္ စဥ္းစားၿပီး ေျပာလာေသာ္မွ ဟုတ္သားပဲဟု သူမ ေတြးမိရသည္မွာ အခါခါ။

ႏွစ္ဘက္မွ်ေတြးၿပီးမွ ေျပာတတ္ဖို႔ အေတာ္ေလး က်င့္ၿပီးေသာအခါတြင္မူ သူမ ႏႈတ္ဆြံ႔တတ္လာသည္။ အခါမ်ားစြာပင္ မေျပာတာဘဲေနတာ ေကာင္းပါတယ္ေလဟု ေတြးမိတတ္လာသည္။ ရင္ထဲမွာ မ်ားလာသည္။ ျပည့္လာသည္။ သူမတို႔မိသားစုခ်ည္းပဲ မဟုတ္၊ သူမ ထိစပ္ေနထိုင္ရေသာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း  ထိုထိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ ရွိတတ္သည္ေပ။ ဒါသည္ကပင္ သူမ စာေရးျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းရင္းတရပ္ ျဖစ္ႏိူင္ေကာင္းသည္။ 

သို႔ေသာ္ ေၾကာင္ဟူသည္ ၾကာၾကာေရမငုတ္စတမ္းမို႔ မ်က္ေစ့ေရွ႕ ေျပာစရာရွိလာလ်င္ သူမသည္ လႊတ္ကနဲ ေျပာမိျမဲ၊ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲျမဲ၊ ေသြးပူ ေပါက္ကြဲတတ္ျမဲေပ။

တခါကလည္း တစ္လမ္းထဲေန သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းက သူမ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေနေၾကာင္းသိရကာ အိမ္မွာလာေတြ႔သည္။ သူငယ္ခ်င္းမက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး စီးပြားေရးလည္းေျပလည္ကာ ေရႊအျပည့္ႏွင့္ အိညႊတ္ကာ ေနသည္။ အိမ္မွာစကားေျပာ၍ဝေသာ္ သူ႔ကို အျပင္မွာမုန္႔လိုက္ေကၽြးဖို႔ အဝတ္အစားလဲကာ အျပင္ထြက္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ အေမက “သမီး နင္ ဒါေလးေတာ့ဝတ္သြားေလ”ဟုဆိုကာ ဆြဲႀကိဳးႏွင့္ လက္ေကာက္တစ္ရန္ထုတ္ဆင္သည္။

သူမက အေမ့အလိုလိုက္ဟန္ အေမ့ဆီသို႔ ညာလက္ေကာက္ဝတ္ ထိုးေပးလိုက္ေလသည္။ သူမလက္ထဲ လက္ေကာက္ဝတ္ၿပီးကာမွ လက္ကိုေျမွာက္ၾကည့္ကာ လႊတ္ကနဲေျပာလိုက္မိသည္။

“ဟာ အေမကလည္း သမီး မဝတ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာသူႀကီးသမီး က်ေနတာပဲ၊ ျပန္ခၽြတ္ေပး”ဟူ၍။

သူငယ္ခ်င္းမ မ်က္ႏွာပ်က္သြားကာ ညီမအငယ္မက မ်က္ရိပ္လွမ္းျပမွပင္ အေျခအေနကို သတိရမိသည္။ ငါေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီဟုေတြးမိကာ သူငယ္ခ်င္းမကို အလြန္အားနာသြားခဲ့ရဖူးသည္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ကိုရည္ရြယ္တာ မဟုတ္၊  သူ ေရႊႀကိဳက္လို႔ သူဝတ္တာျဖစ္ၿပီး၊  သူမ မႀကိဳက္လို႔ သူမ မဝတ္ျခင္းပင္။ အဲ့သေလာက္ကို ရိုးရိုးေလးေတြး၍ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမက စိတ္ကြက္သြားပံုရသည္။ သူမ မျပန္ခင္ညမွာ လာေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ေတာ့ေပ။

သူမက မိသားစုႏွင့္လည္း အဲ့သည္အတိုင္းပင္။ လိုအပ္သည္ထင္လွ်င္ သူမ တတ္ႏိူင္သေလာက္ လုပ္ေပးမည္။ သူမစိတ္ထဲ မေတြ႔လွ်င္၊ အပိုဟုထင္လွ်င္ သူမ ျငင္းဆန္ျဖစ္သည္။ တခါတရံ အိမ္နီးခ်င္းႏွင့္ ျပႆနာ မ်ားကို ေျပာျပတတ္သည္။ နားေထာင္ၿပီးေသာ္ အဲဒါ အေမတို႔မွားတာ ဟုေသာ္လည္းေကာင္း၊ အဲဒါ နင္တို႔မွားေနတာေလ အငယ္မရဲ႕ ဟုေသာ္လည္းေကာင္း  ေကာက္ခ်က္ ခ်သလို ဘြင္းဘြင္းေျပာတတ္ခဲ့သည္။

ေခြးခ်င္းကိုက္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္အိမ္ကေခြး ႏိုင္မွဟူေသာ အယူအဆမ်ိဳးကို သူမက မႏွစ္ျမိဳ႕ႏိူင္သူ။  ေသြးသားပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အမွားဘက္ကျဖစ္ေနလွ်င္ မရပ္ႏိူင္၊ သူစိမ္းျဖစ္ေသာ္ျငား မွန္သည့္ဘက္မွဆိုလွ်င္ ခိုင္မာရပ္တည္တတ္ေလ့ေသာ သူမကို အားလံုးက ဥတလံုးမ၊ မိသားစုသံေယာဇဥ္နည္းပါးလြန္းသူဟု တသံတည္း ဆိုတတ္ၾကေလသည္။

မိသားစုသံေယာဇဥ္နည္းပါးသူဟူေသာ ျပစ္တင္ေျပာဆိုျခင္းမွာ သူမ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ၊ သို႔ေသာ္ မတတ္ႏိူင္။ ကိုယ့္မိသားစုမွ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ့္မိသားစုကသာ အေရးႀကီးဆံုးဟု သူမကိုယ္တိုင္က သေဘာမထားႏိူင္ပါ။ လူတိုင္း လူတိုင္းတြင္ မိသားစုကိုယ္စီရွိၾကသည္။ သူမတို႔မိသားစု အေရးႀကီးသကဲ့သို႔ သူတစ္ပါးမိသားစုသည္လည္း ထပ္တူအေရးႀကီးေၾကာင္း သူမ မေမ့ေပ။ သို႔ေသာ္ သူမသည္ မိသားစုအျမင္မွာပင္ စည္းအျပင္ထြက္ရပ္ေနေသာ အရိုင္းအစိုင္းတေယာက္ျဖစ္ေလသည္။

တခါတေလ သူမလည္း အမ်ားနည္းတူ အိမ္ကို လြမ္းတတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဖုန္းေခၚလိုက္ဖို႔ သူမ ဘယ္ေတာ့မွ မႀကိဳးစားခဲ့။ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ပါဦးဟု စကားပါးမွသာ သူမ ဆက္သည္။ ဆက္သည့္အခါတုိင္းလည္း အေမ ေနေကာင္းရဲ႕လား ေမးၿပီးလ်င္ ဘာဆက္ေျပာရမည္ မသိေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖုန္းအဆက္နည္းရသည္။ အေမ့ကို ေနာက္ခ်င္စခ်င္လွ်င္ေတာ့ “အေမက သမီး ဖုန္းမေခၚလည္း ပိုက္ဆံမွန္မွန္ပို႔ေနရင္ ေနေကာင္းေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ေငြက ဗီတာမင္ေလ ဟဲဟဲ”ဟု ရိုက္ခ်င္စဖြယ္ေျပာတတ္သည္။ “အဲ့လို ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ သမီးရယ္၊ အေမဆိုတာ သားသမီးအသံေတာ့ ၾကားခ်င္တာပဲေပါ့”ဟုဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ အေမသည္ သူမႏွင့္ဖုန္းေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ နင့္အမႀကီးကေလ ဆိုကာ အငယ္မကို သူမဘယ္ေလာက္ဆိုးေၾကာင္း ေျပာတတ္တာ သူမ သိပါသည္။

ေရွ႕က ထမင္းဘူးထဲမွာ ထမင္းေရာဟင္းေတြပါ ေအးစက္ၿပီ။ စားခ်င္စိတ္တို႔လည္း ေပ်ာက္ဆံုးလ်က္ သူမ ထိုင္ရာမွ ထသည္။ ထမင္းဘူးကိုပိတ္ကာ ၾကြတ္ၾကြတ္အိပ္ထဲျပန္ထည့္ၿပီး အမိႈက္ပံုးထဲ လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့ သည္။ စားလိုစိတ္ေပ်ာက္၍ ဝမ္းဟာေသာ္မွ တင္းခံပိတ္ဆို႔ေနေသာ စိတ္အေၾကအမြတို႔ႏွင့္ ရင္သည္ ျပည့္လ်က္ရွိေလၿပီ။

ဘယ္လိုပဲေတြးေတြး သူမကိုယ္သူမ မေၾကနပ္ႏိူင္။ ဘာကိုမေၾကနပ္မွန္းလည္း မသိႏိူင္ဘဲ၊ သူမစိတ္၊ သူမအခ်ိဳးအခ်ိတ္တို႔ကို မျပင္ႏိူင္ျပန္ေခ်။ သည္လိုပဲ ထင္ရာ လုပ္၊ ေပ်ာ္ေအာင္ ေန၊ ေခါင္းမာဆဲ၊ စိတ္ေစရာ သြားဆဲ၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေသျခင္းတရားႏွင့္ ခ်ိန္းဆိုမထားပါဘဲ ေတြ႔ရဦးမည္။ မထင္မွတ္ထားေသာေနရာမွာ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ျဗဳန္းကနဲလည္း ျဖစ္ႏိူင္ေသးသည္။  အဲသည့္အခါ ေခြးေလလြင့္တေကာင္လို ေရာက္ရာေနရာမွာ တိတ္တိ္တ္ေသဆံုးမည္ေလ။ သည့္ထက္ပို၍ ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ပါ။ သူမသည္ ဘယ္သူတဦးတေယာက္အတြက္မွ ဘာမွ မဟုတ္ခဲ့သူ။ စိတ္မနာႏိူင္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားရပါသည္၊ ခႏၶာတခုလံုး၊ ရင္တခုလံုးကေတာ့ ျပာက်ေနရသည့္အျဖစ္။ လူ မသိ၊ သူ မသိ….လိမၼာသေယာင္ မိုက္မဲရသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္သေယာင္ ငိုေၾကြးရသည္။ ေတာ္ရာမွာ ေနရသည္။ ဘဝႀကီးဟာ နကုိကမွ ေနေပ်ာ္စရာ မေကာင္းေပဘဲ။

ညက အေမ့ကို အိပ္မက္ မက္သည္။ အေမက သနပ္ခါးအေဖြးသားႏွင့္။ အဲသလိုဆို အျပင္မွာ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္တတ္သည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ အဲဒါေတြကို အယူ မရွိ၊ အယံုအၾကည္ မရွိဟူေသာစိတ္က လူကို ေတာင့္ခံထားေစသည္။ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ မကပ္ဘဲ၊ အလိုမက်ျဖစ္ေနလ်က္က ဖုန္းဆက္လိုက္ဖို႔ကို စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ အလိုမတူျပန္။ 

ဘိုက္ထဲက ခုမွ ဟာလာသည္။ ဟုတ္တိပတ္တိမွ မစားျဖစ္တာဘဲ။ ဆာေလာင္စိတ္ႏွင့္အတူ ဝမ္းနည္းစိတ္က ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ပါသည္။ သူမ မသိႏိူင္ခင္မွာ သူမပါးေပၚမွာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြ…။ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြ တလိမ့္လိမ့္က်၍ လာေလသည္။ သူမရင္ထဲက ဝဋ္ဆင္းရဲေတြ သူမပါးေပၚအရည္ေပ်ာ္က်လာသလို ပူေလာင္လြန္းသည္။

မနက္လင္းလ်င္ေတာ့ အေမ့ဆီ သူမ ဖုန္းဆက္လိုက္ခ်င္သည္။ အေမ့ဆီက ေထ့ေငါ့စကားတခြန္း၊ သို႔မဟုတ္ မ်ားစြာ…။ သူမ ၾကားရႏိူင္ေကာင္းသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမ့ကို စကားေလးတခြန္းေတာ့ သူမ ေမးလိုက္ခ်င္လွသည္။

အေမ  ေနေကာင္းရဲ႕လား….




ဒီပိုစ့္ေလးကို အန္တီတင့္ တက္ဂ္ထားတဲ့အတြက္၊ BPP ခ်ဲလင့္အတြက္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။  ေက်းဇူးပါ တီတင့္ေရ၊ တကယ္ေတာ့ ခုတေလာ စာမေရးခ်င္ေသးဘဲ ပ်င္းေနမိတာ  :)

Monday, September 22, 2014

တုိက္ခန္းနဲ႔ ဟန္းနီးမြန္း၊ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီး…ဘယ္ဟာကုိ ေရြးခ်ယ္မွာလဲ ?



အမ်ဳိးသမီးမ်ားအတြက္….

ေစ႔စပ္ထိမ္းျမားလက္စြပ္ကုိ ယူမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေပါင္ဆုိင္မွာထားၿပီး အေပါင္ေငြနဲ႔ အိ္မ္ၿခံေျမၿခံမွာ ရင္းႏွီးၿမဳပ္ႏွံမွာလား….  

လြန္ခဲ႔တဲ႔အပတ္အတြင္း ျမန္မာ့အြန္လုိင္း အိမ္ၿခံေျမၿခံေရာင္း လုပ္ငန္းၿဖစ္တဲ့ Houseမွ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ Era Real Estateရဲ႕ ေလ့လာသုံးသပ္ခ်က္ကုိ ျပန္လည္ၿပီး သုံးသပ္တင္ျပလုိက္ပါတယ္။ 

စာရင္းေကာက္ခ်က္အရ အေမရိကန္အမ်ဳိးသမီး၅၀%ဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ေစ႔စပ္ ထိမ္းျမားလက္စြပ္ကုိ အေပါင္ခံၿပီး အိမ္ၿခံေျမၿခံေရာင္း၀ယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံဖုိ႔ အားသန္ေၾကာင္းေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။   

ပုိၿပီးအ႔ံၾသစရာေကာင္းတာကေတာ့ ၅၀%ထဲက ၁၇%ဟာ အေပါင္ဆုိင္မွာ သူတု႔ိရဲ့ ေစ႔စပ္လက္စြပ္ ကုိ ေပါင္ထားၿပီး တုိ္က္ခန္းအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ငန္းေတြမွာ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံထားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပး ေျပာၾကားခဲ့တာပါ။


ေနာက္ၿပီး Era Real Estateမွ က်န္တဲ့ ၅၀%ကုိ ပ်ားရည္စမ္းခရီး သြားမွာလား ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီ့ကုန္က်စရိတ္အစား အေပါင္ဆုိင္မွာထားၿပီး တုိက္ခန္း ကြန္ဒုိငွားမွာလား၊ ၀ယ္ယူမွာ လားဆုိေတာ့ ၁၆ % က Honeymoonခရီးစဥ္ကုိ အစေတးခံၿပီး တုိက္ခန္းအငွားလုပ္ငန္းမွာ လုပ္ကုိင္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အတည္ျပဳသြားခဲ့ပါတယ္။  


Era မွ ယခုလုိ သံေယာဇဥ္ခိုင္မာစြာရွိေနၾကတဲ့ စုံတြဲေပါင္း ၁၀၀၀ ေက်ာ္ကုိ စာရင္းေကာက္လုိက္ရာ Houseရဲ႕ျပန္လည္သုံးသပ္ခ်က္အရ ယေန႔ေခတ္မွာ အိမ္ရာတုိက္ခန္း ေစ်းႏွုန္းမ်ားရဲ႕ အေျခအေနဟာ ေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕ ေရွ႕အနာဂတ္ကုိ ဆုံးျဖတ္ေပးေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သုံးသပ္လုိက္ ပါတယ္။

 ေကာက္တမ္းစာရင္း၀င္ေျဖဆိုခဲ့တဲ့  ၉၀ %ကေတာ့  အိ္္မ္ၿခံေျမတုိက္ခန္း အတူ၀ယ္ျခင္းဟာ ခ်စ္သူစုံတြဲေတြရဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ေရွ႕ေရးကုိ ပုိၿပီးေျဖာင့္ျဖဴးေစတယ္လုိ႔”  ေျဖၾကားသြားခဲ့ပါသတဲ့။


ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ေစ့စပ္ထိမ္းျမားလက္စြပ္ရဲ႕တန္ဘိုးဟာ အိမ္၊တုိက္တာတန္ုဖုိးတစ္ခုကုိ ၀ယ္ယူႏုိင္တဲ့ ပမာဏ မရွိတဲ့တုိင္ေအာင္ အေရးအေၾကာင္းဆိုရင္ ေရာင္း၀ယ္၊ ေပါင္ႏုိင္တဲ့ အေနအထားမွာ ရွိပါတယ္။ ဒီလုိမ်ဳိးကိစၥမ်ား ေပၚေပါက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ တကယ္ပဲ မိမိရဲ႕ ခ်စ္သူေပးထားတဲ့ ေစ့စပ္ထိမ္းျမားလက္စြပ္ သို႔မဟုတ္ မဂၤလာလက္စြပ္ကို စြန္႔လႊတ္မွာလားဆုိတဲ႔ ေမးခြန္းေတြရွိလာပါတယ္။ စာေရးသူအေနနဲ႔ကေတာ့ စြန္႔လြတ္တယ္ မစြန္႔လြတ္ဘူးဆုိတဲ႔အေၾကာင္းရင္းဟာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ စစ္မွန္နက္ရွုိဳင္းတဲ့ေမတၱာေပၚမွာ မူတည္သလို၊ တခါတေလမွာ သားေကာင္ခ်နင္းရတဲ့သေဘာလို႔လည္းျမင္မိ္ပါတယ္။

စာေရးသူအေမဟာ မုဆုိးမပါ။ ေမာင္နမသုံးေယာက္ရဲ႕ မိခင္ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၂၅ႏွစ္ေလာက္တုန္းက အေဖဆုံးသြားၿပီးကတည္းက အေမဟာ သားသမီးသုံးေယာက္ကုိ နည္းလမ္းေပါင္းစုံနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ ပုိ႔ေဆာင္ေပးခဲ႔ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲတဲ့ဘ၀ကုိ အေမေက်ာ္လြားခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာမဘ၀နဲ႔ လယ္စိုက္၊ ေႏြဦးေရာက္လာရင္ ေျမပဲနုတ္တဲ့ လုပ္ငန္းကုိ လုပ္ခဲ႔ပါတယ္။ စာေရးသူက ၁၀ႏွစ္ သားေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အေဖဆုံးသြားၿပီး အေမဟာ ဆရာမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔  မလုပ္ဖူးတဲ႔ အလုပ္ၾကမ္းေတြကုိ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အေမဟာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွစ္မသုံးေယာက္ကုိ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ဘြဲ႔ရတဲ့အထိထားခဲ့ပါတယ္။ မုဆုိးမျဖစ္တဲ့အေမဟာ ယေန႔တုိင္ေအာင္ အေဖေပးထားတဲ့ မဂၤလာလက္စြပ္ကုိ ၀တ္ေနဆဲပါပဲ။ ခုဆိုရင္ အေမဟာ ျပည္ပေရာက္ၿပီး သားသမီးေတြရဲ႕ အရိပ္အ၀ါသေအာက္မွာ ေကာင္းေကာင္းေနႏုိင္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ျပည္ပေရာက္ျမန္မာကေလးမ်ားကုိ ျမန္မာစာသင္ေပးေနတဲ့အလုပ္ကုိ အသက္ ၇၀ နီးပါးေရာက္သည့္တုိင္ေအာင္ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ေနဆဲပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာျပည္မွာလည္း ဂုဏ္ယူႏုိင္စရာ မိခင္ဖခင္ သုိ႔မဟုတ္ အိမ္ေထာင္သည္မ်ား တကယ္ပဲ ရွိၾကအုံးမွာပါ။

ေခတ္အေျခအေန ေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔အမွ် လူငယ္ေတြရဲ႕ အျမင္ပုိင္းေတြဟာလည္း ကြာျခားလာခဲ့ပါၿပီ။ သုိ႔ေပမယ့္လည္း စစ္မွန္တဲ့ေမတၱာနဲ႔ ဒုကၡမ်ားကုိ သတၱိရွိရွိ အတူတကြ ေက်ာ္လြားႏုိင္ဖုိ႔လည္း လုိပါတယ္။ ဒါမွသာလွ်င္ ဘ၀ဟာ ပုိၿပီးအဓိပၸာယ္ရွိမယ္လုိ႔ စာေရးသူအေနနဲ ႔ျမင္ပါတယ္။ စာေရးသူေျပာတဲ့ ဟန္းနီးမြန္းသြားမွာလား၊ တုိက္ခန္း ၀ယ္၊ ငွားမွာလားဆုိတဲ့ေမးခြန္းဟာ တကယ္ေတာ့ ရင့္က်က္ ထက္ျမက္တဲ့သူ အမ်ဳိးသမီး၊ အမ်ဳိးသားမ်ား အတြက္ေတာ့ ေျဖဆုိရဖုိ႔ အခက္ခဲသိပ္မရွိလွေပမယ့္ အခ်ဳိ႕ေသာသူမ်ားအတြက္ေတာ့ စိမ္ေခၚရင္ဆုိင္မွဳတခု ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ သည္လုိအေျခအေန မ်ဳိးမွာ   တျခားနည္းလမ္းမ်ား၊ ေရြးခ်ယ္ေျဖရွင္းခ်က္မ်ား ရွာတတ္ဖုိ႔လုိမယ္လုိ႔ ျမင္ပါတယ္။

ေခတ္သစ္ မိသားစု၊ စုံတြဲမ်ား သစၥာရွိရွိ ရာသက္ပန္ ဆက္လက္ေလွွ်ာက္သြားႏုိင္ရန္ ရည္စူးလွ်က္ အခက္ခဲမ်ားႀကဳံလာပါကလည္း စစ္မွန္တဲ့နည္းလမ္းနဲ႔ ေကာင္းမြန္စြာ ေျဖရွင္းသြားၾကရေအာင္လုိ႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္း လုိက္ရပါတယ္။


ကုိဆုိင္း
ဘာလင္

မွတ္ခ်က္ ။   ။ ကၽြန္မရဲ႕ စာတိုက္ထဲကို တစ္ေန႔က စာေလးတစ္ေစာင္ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူက ကၽြန္မဘေလာ့ဂ္ကို ဖတ္တယ္။ ကၽြန္မစာေတြကိုလည္း ႏွစ္သက္သေဘာက်တယ္လို႔ ဆိုလာၿပီး ခင္မင္စြာ မိတ္ဆက္စကားေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူေရးထားတဲ့ အထက္က စာေလးကို ကၽြန္မဘေလာ့ဂ္မွာ ဧည့္သည္စာေရးသူအျဖစ္နဲ႔ တင္ေပးေစခ်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့အတြက္ ဒီပိုစ့္ေလး ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။ 

အိမ္ ျခံ ေျမနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ တခုခု အကူအညီ၊ အၾကံဉာဏ္မ်ား လိုၾကတယ္ဆိုရင္ျဖင့္ အထက္မွာပါတဲ့ HOUSEလိပ္စာအတိုင္း ဆက္သြယ္နိူင္ၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္  ဝါလကင္းလြတ္ သီတင္းကၽြတ္တဲ့ အခါသမယမွာ အာဝါဟ ဝိဝါဟၾကေတာ့မယ့္ ခ်စ္သူမ်ားအတြက္ပါ။ အေရာင္းအဝယ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ကၽြန္မကိုလည္း ပြဲခေလးေပးဖို႔ သတိရေပါ့ရွင္ :) 

ေနာက္တာပါ....။  အားလံုးပဲ အဆင္ေျပေအာင္ျမင္ၾကပါေစ.... :)





Saturday, September 20, 2014

ရပ္၍ေမွ်ာ္ဆဲ... ေစာင့္ဆဲကို….



မိုးက ခုတေလာ ထစ္ခ်ဳန္း၍ ခ်ဳန္း၍ရြာသည္။ 

ရြာေသာမိုး၌ လွ်ပ္တို႔ ဝင္းဝင္းလက္လက္ျပက္သည့္အျပင္ ရံခါခ်ိန္းတတ္ေသာမိုးႀကိဳးမ်ားေၾကာင့္ သူမ၏အခန္းငယ္ေလးမွာ လင္းတခါ ေမွာင္တလွည့္ရွိရသည္။ မိုးသည္ ေလႏွင့္အတူ သည္းသည္းေစြရြာေနေလ၏။ ထိုမိုးေအာက္မွာ အပင္ငယ္ေလးမ်ားသာမက သစ္ပင္ႀကီးတို႔ပင္ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ ယိမ္းထိုးလ်က္ရွိသည္။။ မိုးႏွင့္သစ္ပင္တို႔ စည္းခ်က္က်က် ဘယ္ညာယိမ္းထိုးေနသည့္ ျမင္ကြင္းကို သူမျပတင္းေပါက္ကေလးက အနားသတ္လို႔ေပးထားသည္။ ထိုျပတင္းေပါင္မွ ေဘာင္ခတ္ေပးထားသည့္ျမင္ကြင္းကေလးထဲ သူမမ်က္ဝန္းေတြကို စိုက္ထားလိုက္မိသည္။

မိုးစက္မိုးေပါက္ကေလးမ်ားသည္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ တည့္တည့္သက္ဆင္းရသည္ေတာ့ မဟုတ္၊ ေလ၏ေဆာင္ရာအတိုင္း ေျမျပင္ညီႏွင့္ ခပ္ေစာင္းေစာင္းတိမ္း၍ က်ရရွာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မိုးေပါက္ကေလးမ်ားသည္ သူမျပတင္းေဘာင္အေပၚ လြင့္ကနဲ လြင့္ကနဲ ဖြာစင္လွ်က္ရွိသည္။ အရာရာသည္ ေဝေဝဝါးဝါး…။ မ်က္ခြံမ်ားကို တင္းတင္းပိတ္လိုက္ကာ ျပန္အဖြင့္၌ အားယူ၍ အျပင္ဘက္သို႔ ၾကည့္လိုက္မိျပန္သည္။ ျမင္ကြင္းသည္ ျပတ္သားမလာ၊ ေျပာင္းလဲမသြား၊ ေဝဝါးဆဲေပ။

ေရမႈန္ေတြေၾကာင့္လား၊ သူမမ်က္ဝန္းေတြေၾကာင့္လား…၊ သစ္ပင္မ်ားသည္ ဘယ္ညာသို႔ ၾကမ္းတမ္းယိမ္းႏြဲ႔ေနေသာ အုပ္အုပ္ခဲခဲမ်ား၊ ေဒါင္လိုက္ခပ္စိမ္းစိမ္းမ်ားသာျဖစ္လို႔ေနသည္။ အပင္ေသးမ်ား၊ အပင္ႀကီးမ်ား၊ ရွည္လ်ားပင္မ်ား၊ ပုျပတ္ေသာအပင္မ်ား…၊   အားလံုးသည္ သူမမ်က္ဝန္းအိမ္ဝယ္ ျပယ္ လြင့္ေနေသာ ေရေဆးပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္လႈပ္ရွား သက္ဝင္ေနသည့္ႏွယ္။

ေဒၚေထြး  ေဒၚေထြး ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္၊ တအိမ္လံုးမွာ သူမ တေယာက္ထဲမ်ားလား။ ေန႔လည္ခင္းမို႔ တေရးတေမာ ျပန္လည္အိပ္စက္ေနသည္ထင္၏။ ေနပါေစေလ၊ မိုးပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို သူမ ေငးလ်က္ေနခ်င္ေသးသည္။ ျပတင္းေပါက္အား ပိတ္မပစ္လိုက္ခ်င္ေသး။

ထိုမိုးထဲမွာ သူမ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထီးတေခ်ာင္းကို လက္ကကိုင္လ်က္ႏွင့္ပင္ ရႊဲရႊဲစိုခဲ့ဖူးသည္။ သည္လိုေစြေစာင္း၍ရြာတတ္ေသာ မိုးထဲမွာ…။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျပာကာ ေမးရိုက္ေအာင္ တဂတ္ဂတ္တုန္ခိုက္ေနသည့္ၾကားမွာပင္ သူႏွင့္မို႔ သူမက အိမ္မျပန္ခ်င္။ အားနာ၍ဆိုကာ သူမထီးေအာက္ကို သူက ခိုဝင္မလာေသာအခါ သူမက ထီးကို ကိုင္ကာမတၱမွ်၊ လူကမူ ထီးျပင္ထြက္ကာ သူႏွင့္အတူ မိုးစက္မ်ားေအာက္ ေခါင္းေမာ့ေလွ်ာက္ေလသည္ တဲ့။

သူမတို႔ စကားေျပာျဖစ္ၾကစဥ္ သည္အေၾကာင္းကို သူမကေျပာျပေတာ့ သူ ခပ္ဖြဖြေလးရယ္ေမာသည္။ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္တာဟု ဆိုသည္။  ဘာျဖစ္လဲ၊ ေတြ႔ၾကတဲ့အခါ အဲသလိုမိုးေတြ သည္းေနပါေစ ဆုေတာင္းတယ္ဟု သူမက ထပ္ဆင့္ဆိုေလေသာ္ သူသည္ ေျပာစကားနားမေထာင္ေသာ ကေလးတစ္ေယာက္အား အလိုလိုက္ထားရသလို သူမမ်က္ႏွာကိုေငး၍သာ ၾကည့္ေလ၏။ ထိုအၾကည့္မွာ သူမ အရည္ေပ်ာ္က်ျမဲ။ ထိုအၾကည့္မွာ သူမ ရူးသြပ္ျမဲျဖစ္သည္။ သူ သူမမ်က္ႏွာကို အဲသလိုေငးၾကည့္တိုင္း သူမႏွလံုးသားေတြကိုမ်ား ထြင္းေဖာက္ကာ ျမင္သြားေတာ့မွာလား ေတြးရွက္မိရသည္။ 

သူငယ္ခ်င္းကေလးဟု သူမကေခၚလွ်င္ သူက စိတ္ေကာက္ဟန္ျပသည္။ ဒါဆို ဘာလဲ၊ ကၽြန္မတို႔ေတြက ဘာလဲ ေျပာပါဦးဟု သူမႏႈတ္ဖ်ားမွ ဖြင့္ေမးလွ်က္ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ မခ်ဳပ္လို။ ရွိေစ…။

သတိေတြသိပ္ရတဲ့အခါ စကားေတြေျပာၾကတာေပါ့ဟုဆို၍ ဗီဒီယိုေကာလ္ရေသာ အေကာင့္တခုကို သူမ ဖြင့္ခဲ့ဖူးသည္။ ­­ပထမဦးဆံုး သူ စတင္ေခၚခဲ့တဲ့ေန႔ကို သူမ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိပါသည္။ ထိုေန႔က သူမ ေရမခ်ိဳးရေသး။ အဆီျပန္ေနေသာ မ်က္ႏွာ၊ အိမ္ေနပါတိတ္အႏြမ္းေလးႏွင့္ ဆံပင္ဖားဖားခ်ကာ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ထိုင္၊ ကဗ်ာတပုဒ္ထဲ ဈာန္ဝင္ဖတ္ေနခိုက္ျဖစ္ပါသည္။ မည္သူမွ်ေခၚယူခဲ့ဖူးျခင္းမရွိ၍ တျခားဖုန္းသံမ်ားႏွင့္ကြဲေသာ ထိုဖုန္းျမည္သံကိုၾကားစဥ္ ပထမေတာ့ အံ့ၾသကာ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိေသးသည္။ ဖုန္းစကရင္ေပၚမွာ သူ႔နာမည္ျမင္ေလမွ ကသုတ္ကရက္ ဖုန္းျပန္ထူးရေလသည္။

ဖုန္းစကရင္ေပၚမွာ သူ႔ကိုျမင္ရစဥ္ သူမစိတ္တို႔ ခုန္လႈပ္ေနခဲ့သည္မွာ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ျပရလွ်င္ မည္သို႔မွ် ေရးခ်ႏိူင္ဖြယ္ မရွိ။ သူ႔ဓါတ္ပံု၊ သူမဓါတ္ပံု ေပးပို႔လဲလွယ္ခဲ့စဥ္ကႏွင့္ မတူ။ သူက သူမေရွ႕မွာ၊ သူ႔အျပံဳးတို႔က ခ်ိဳျမကာ၊ သူက သူမဖုန္းစကရင္ေပၚမွာ လြန္႔လြန္႔လႈပ္ရွားေနခဲ့ေသာ အသက္ဓါတ္တခုျဖစ္ခဲ့သည္။ သူသည္ စကားေျပာတတ္ေသာ ပံုရိပ္ေယာင္၊ သူသည္ လူႀကီးဆန္ပံု ဖမ္းလ်က္က စိတ္လိုလက္ရဆိုးတတ္ေသာ ညစ္က်ယ္က်ယ္ကေလးလည္းျဖစ္သည္။ သတိရတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္လို သတိရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဟု သူဆိုလာလွ်င္ သူမက သူ႔ကို တဖန္ ေငးကနဲၾကည့္မိျပန္သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ဒါဆို ဘယ္လိုသတိရတာလဲ ေျပာဟု သူမ မေမးျဖစ္ခဲ့။ စကားေတြ မေျပာျဖစ္ၾကဘဲ ႏွစ္ေယာက္သားကိုယ္စီ အတူတူရွိေနသည္ဟူေသာ အသိႏွင့္သာ၊ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ေငးကာ ေနခဲ့ၾကဖူးေသာ အခ်ိန္မ်ား….မ်ားစြာ။

မိုးသည္ ဘယ္အညွိဳးႏွင့္ ေစြေလသည္ မသိ။ သည္း၍ သည္း၍သာ လာသည္။ သူမမ်က္ဝန္းမ်ားေရွ႕မွာ မိုးေရစက္ေတြလား၊ ျပတင္းႏွင့္ေဘာင္ခတ္ထားေသာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လား၊ ယိမ္းထိုးသစ္ပင္ႀကီးငယ္မ်ားလား။ တကယ္ေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မသဲကြဲျပန္ေခ်။ ျပတင္းေပါက္ကေလးမွတဆင့္ ေက်ာ္ၾကည့္ေနေသာ ျပင္ပျမင္ကြင္းမ်ားကိုလည္း မျမင္၊ ျပတင္းေပါက္ကေလး ေဘးၾကမ္းျပင္မွာ မိုးေရမ်ားႏွင့္ စိုရႊဲေနသည္၌လည္း အာရံုမေရာက္၊ သူမမ်က္ဝန္းႏွင့္ထိုျမင္ကြင္းအၾကား ၾကားခံေလထုကိုမွ ရွိေနသည္ဟုသာသိလ်က္ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကေလးထဲ သူမစိတ္တို႔ လြင့္ထြက္သြားျပန္သည္။

သိကၽြမ္းခဲ့ၾကတဲ့ တႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရက်ရင္ ေတြ႔ၾကမယ္ေလဟုဆိုေတာ့ သူက ျပံဳးလ်က္ ေခါင္းညိတ္သည္။ ဒီမွာၾကည့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဟုဆိုကာ သူ႔ခရီးစဥ္ကြန္ဖမ္းျဖစ္သည္ကို စာတိုေလးတေစာင္ႏွင့္အတူ ပို႔လာခဲ့စဥ္ သူမက ခရီးသြားဝန္ေဆာင္မႈကုပၸဏီတခုသို႔ဖုန္းဆက္ကာ ရီဇာ့ဗ္လုပ္ထားၿပီးျဖစ္ေသာေလယာဥ္လက္မွတ္ကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ေငြေခ်ကာျဖတ္လိုက္ခဲ့ေလသည္။ ထိုေလယာဥ္လက္မွတ္၏ ထြက္ခြာရက္စြဲကေလးကို သူမျပကၡဒိန္မွာ မင္နီဝိုင္းလ်က္ ေကာင့္ေဒါင္း လုပ္၊ ေပ်ာ္ခဲ့သည္ကို သူမ မေမ့။

သည္ၾကားထဲ ဖုန္းမေခၚၾကေၾကးဟု သတိရစိတ္ေတြကို စုထားဖို႔ သေဘာတူခဲ့ၾကသည္။ အဲသည္ရက္ေတြမွာ သူ႔ကို သူမ ေသေလာက္ေအာင္လြမ္းဆြတ္လို႔ေနခဲ့သည္။ လက္မွတ္ေလးကို ခဏခဏထုတ္ၾကည့္လိုက္၊ ျပကၡဒိန္ေပၚက မင္နီဝိုင္းေလးကို လက္ဖ်ားႏွင့္ ထိၾကည့္လိုက္ႏွင့္ သတိတရစိတ္မ်ားက သူမကို ေစးေစးပိုင္ပိုင္ေလာင္ၿမိဳက္လ်က္ရွိေလ၏။

ထိုကဲ့သို႔သတိရခ်ိန္တိုင္းမွာ သူမက သူမဘယ္ဘက္လက္ထိပ္ကေလးမ်ားကို ညာဘက္လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ တေခ်ာင္းခ်င္းစီ ထိလို႔ ထိလို႔ ေနခဲ့သည္။ ဘယ္ဘက္လက္ညွိဳးထိပ္ကေလး၊ လက္ခလယ္ထိပ္ကေလး၊ လက္သူၾကြယ္ထိပ္ကေလး၊ လက္သန္းထိပ္ကေလး…တေခ်ာင္းခ်င္းစီ ထိေတြ႔ၾကည့္လ်က္က လက္ထိပ္ကေလးမ်ား၏ မာေၾကာၾကမ္းရွေသာအေတြ႔မွာ သူ႔ကို လြမ္းရသည္။ ထိုလက္ထိပ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ဂစ္တာႀကိဳးတို႔ကို ဖိကိုင္လိုက္ေလတိုင္း စူးနင့္သြားတတ္ေသာရင္ျဖင့္ သူ႔ကို တမ္းတရသည္။ ရိမ္မိုးသီခ်င္းသံကိုၾကားေလတိုင္း ေဝသီလာတတ္ေသာမ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ သူ႔ကို ျပင္းျပင္းရွရွ သတိရ ရပါသည္။

ခရီးသြားဖို႔ အထုပ္ျပင္ၿပီးေသာအခါ လိုအပ္မည္ထင္သည္မ်ားကို စာရင္းတို႔လ်က္ ထပ္မံထည့္လိုက္၊ မလိုဘူးထင္သည္မ်ားကို ျပန္ထုတ္လိုက္ႏွင့္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးအလုပ္ရွဳပ္ေနရသည္ကိုပင္ သူမ ၾကည္ေမြ႔လ်က္ရွိခဲ့သည္။ သူ ေပးပို႔ဖူးေသာ ကဗ်ာမ်ားအား ေအဖိုးစာရြက္ႏွင့္ထုတ္ကာ အတူတူဖတ္ၾကဖို႔ သူမ ေဘးလြယ္အိတ္ကေလးထဲ မွတ္မွတ္ရရထည့္ရသည္။ သူ႔ဓါတ္ပံုကေလးကို ကာလာလိုင္စင္ပံုအျဖစ္ သူမပိုက္ဆံအိတ္အေသးေလးထဲမွာ သူမပံုႏွင့္ယွဥ္လွ်က္ထည့္ဖို႔ကိုေတာ့ ရွက္ရြ႕ံစြာ စဥ္းစားတုန္႔ေႏွး ေနမိတုန္းေပ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမစိတ္ကို ဖတ္တတ္လွ်င္ေတာ့ သူ သိမည္ပါ။

ေလဆိပ္ကို ေျခခ်မိသည္ႏွင့္ သူမ ပထမဦးစြာ ဆံုခ်င္သည္က သူ႔မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ျဖစ္သည္။ ႀကိဳတင္ဝယ္ယူထားေသာ ဖုန္းကဒ္ကို ဖုန္းထဲသို႔လဲလွယ္ထည့္စဥ္မွာပင္ သူမလက္တို႔ တုန္ယင္လ်က္ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ဖုန္းထဲမွာရွိႏွင့္ေသာ သူ႔နံပါတ္ကိုအႏွိပ္မွာ ေသြးတို႔ ေႏြးလ်က္ရွိၿပီ။ လူႀကီးမင္းေခၚဆိုေသာဖုန္းမွာႏွင့္…အစခ်ီေသာေျဖသံကို မုန္းတီးသြားလိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာမရိွ။ ပစၥည္းမ်ားေရြး၍ လွည္းေပၚတင္တြန္းကာထြက္လာခိုက္ သူမမ်က္ဝန္းမ်ားက အျပင္မွာ ႀကိဳေစာင့္ေနၾကသူေတြဆီ ျဖတ္ေျပးလ်က္ ျမင္လိုေသာမ်က္ဝန္းတစံုကို အလူးအလဲေဖြရွာမိျပန္သည္။

သံုးခါတိတိေခၚဆိုၿပီးေသာ္မွ တဘက္က မထူးသည့္အခါ အလိုလိုမ်က္ရည္လည္ခ်င္သည္။ သူ ေမ့မ်ားေနၿပီလား။ ေသခ်ာေျပာထားလ်က္နဲ႔၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္က အခ်ိန္ကို သူသိေအာင္ ေပးပို႔ထားၿပီးျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔….။  ဝမ္းနည္းစိတ္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္တို႔က ပါးျပင္ေပၚလိမ့္ဆင္းလို႔လာသည္။ ေတြ႔ရာတက္ကစီတစီးေပၚတက္ကာ အိမ္လိပ္စာေျပာၿပီး ကားေပၚေရာက္သည့္တိုင္ စိတ္တို႔က မေၾကလည္ခ်င္ေသး။ သို႔တိုင္ေအာင္ အိမ္သားေတြကို လာမႀကိဳဖို႔ေျပာထားသည္ကိုမူ ေနာင္တမရခ်င္ပါ။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေဘးဘီဝဲယာကိုမွ် မၾကည့္လိုေတာ့ေအာင္ သူမ ဝမ္းနည္းလ်က္ရွိသည္။ သူ႔ကို ပထမဦးဆံုးေတြ႔ဖို႔ရာ ဘယ္ေလာက္ထိေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ကို သူမသာ အသိဆံုးျဖစ္သည္ေလ။

သည္အခိုက္မွာ ဖုန္းျမည္လာေလသည္။ ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲဆိုသည့္ သူ႔အေမး၌ မ်က္ရည္တို႔ အံ့ၾသစဖြယ္ ေသြ႔ေျခာက္သည္။ တက္ကစီေပၚက ဆင္းလိုက္၊ ေရာက္တဲ့ေနရာေျပာ၊ လာေခၚမယ္ဆိုသည္ကို ေနပါေစေတာ့၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့မွာဟု ျပန္ေျဖမိသည္။ ဒါဆိုလည္း ေနာက္ေန႔ေတြ႔ၾကမယ္ေလေနာ္ ဆိုေသာစကားအၾကားမွာ ရင္က ဟာကနဲ ဗလာက်င္းသည္။
တကယ္ဆို သူ သိဖို႔ေကာင္းသည္။ ေနာက္တေန႔ဆိုတာက ေနာက္တေန႔သာရယ္၊ သူ႔ကို ေတြ႔ခ်င္ခဲ့သည္က သည္ေန႔၊ သည္အခ်ိန္၊ အခုေရာက္ေရာက္ခ်င္း…။ 

သည္လိုအမွတ္တရမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရႏိူင္သည္ပဲ။ ေလဆိပ္ေရာက္သည္ႏွင့္ သူ သူမကို အျပံဳးျမျမႏွင့္ေစာင့္ႀကိဳေနလိမ့္မည္ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္စိတ္တို႔ တိတ္တိတ္ေၾကကြဲရသည္။ သူ သိမည္မဟုတ္။ ရွိေစေတာ့ကြယ္…။ ေႏွာင္ႀကိဳးတခုခ်ည္ေႏွာင္ရာမွာ တင္းတင္းခ်ည္မိသူသာ နာက်င္ရစျမဲ။

အဲသည့္အိပ္မက္၊ အဲသည့္အိပ္မက္ေပါ့၊ ဖုန္းမေခၚေၾကးဆိုသည့္ စည္းကမ္းကိုေဖာက္ဖ်က္ၿပီး အိပ္မက္ကို ေျပာျပခ်င္လြန္းလို႔ဟု အေၾကာင္းျပကာ သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ခဲ့ျပန္သည္။ သူက ကေလးတေယာက္လို ရယ္ျမဴးကာႏွင့္ ေအးကြာ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ လြဲရတယ္လို႔ကြာ၊ ေနာက္မျဖစ္ေစနဲ႔ ၾကားလားဟုဆိုေတာ့ သူမတို႔ ေပါ့ပါးစြာ အတူရယ္ေမာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

မိုးသည္ သည္ေန႔ေတာ့ တေန႔ခင္းလံုးရြာမည္ ထင္သည္။ ေကာင္းကင္ကို သဲကြဲစြာမျမင္ရေသာ္မွ ေမွာင္လ်က္ရွိေသာအခန္းငယ္ေလးကိုေထာက္ကာ မည္မွ်မည္းညိဳ႕၍ေနမည္ကို မွန္းဆရသည္။ ပက္လက္အေနအထားမွ ကိုယ္ကိုေစာင္းကာ ျပတင္းေပါက္ဘက္ မ်က္ႏွာတည့္တည့္မူလိုက္ရင္း ေစာင္ကို ရင္ဘတ္ေပၚထိ တင္းတင္းဆြဲျခံဳလိုက္မိ သည္။ ေအးလွၿပီ၊ ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ မိုးႏွင့္အတူ ေလေအးတို႔ပါ ေရာေႏွာဝင္လာေသာ အခန္းကေလးက တုန္ခိုက္လို႔ေနသည္ပဲ။ မ်က္ဝန္းမ်ားကို မိွတ္ခ်လိုက္ေတာ့ မိုးေရစက္ကေလးမ်ားပင္ သူမပါးေပၚ တဖြဲဖြဲလာေရာက္လြင့္စင္သလို စိတ္ကထင္ျပန္သည္။

အတူတူဆံုရင္ သူမ သြားခ်င္ေသာေနရာေလးတခုရွိသည္။ ျမစ္ကမ္းနံေဘးကေလး တခုပါ။ သူေရာ သူမပါ ျမစ္ကမ္းေတြကို ႏွစ္သက္ၾကတာခ်င္း တူသည္။ ထိုျမစ္ကမ္းကေလးသည္ သူ ပို႔ေပးခဲ့ဖူးေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားထဲက ေနရာကေလးပါေပ။ တခါမွ်ပင္ မေရာက္ဖူးေသာ္လည္း သည္ျမစ္ကမ္းကေလးဆီ သူမစိတ္ႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရာက္ေပါက္ခဲ့ဖူးၿပီးသား။ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရာက္ခဲ့တိုင္းလည္း အဖန္အဖန္မရိုးႏိူင္။ ခုလည္း သူမစိတ္တို႔က မိုးသည္းသည္းေတြၾကားမွာပင္ အလြတ္မွတ္မိေနေသာ ထိုေနရာကေလးဆီ စိတ္ဦးလွည့္မိရျပန္သည္။

ထိုျမစ္ကမ္းနံေဘးက သစ္ပင္ေအာက္မွာ သူမ ရပ္သည္။ သူမ မတ္မတ္ရပ္ႏိူင္ေနၿပီပဲ။ သစ္ပင္၏ပင္စည္ကို မွီရန္ပင္ မလိုအပ္။ သူမ မားမားရပ္လ်က္ရွိေနၿပီ။ မ်က္ေစ့ေရွ႕က စီးဆင္းလ်က္ မွန္မွန္သြားေနေသာ ျမစ္ေရျပင္မွာ သူမ လိုက္ပါစီးဆင္းသည္။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာပင္။ ျမစ္သည္ သူ႔ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္းသာ စီးျမဲ၊ သူ႔စီးဆင္းရာလမ္းမွာ ေဘးဘီကမ္းတေလွ်ာက္ကိုျဖင့္ ထိပါးလႈပ္ခတ္သြားေသးသည္။ ထိပါးသြားေသာ ကမ္းတို႔မွာ က်န္ရစ္ရျမဲ၊ 

သူသည္ ျမစ္တစင္းမ်ားလား၊ ျမစ္သည္ ဆက္လက္စီးဆင္းျမဲ။ သူမသည္လည္း ရပ္ျမဲေပ။

ျမစ္သည္ သူမေရွ႕၌ ညိဳညစ္ေသာအေရာင္ ဆင္သည္။ တေနရာရာမွာမ်ား အေရာင္ေျပာင္းေနမည္လား၊ ေဘးဘီကမ္းစပ္တို႔အား ၾကမ္းတမ္းတိုက္စားခဲ့ဦးမည္လား။ သူမ မသိတတ္ႏိူင္။  ျမစ္ကိုျဖတ္၍တိုက္ေသာေလ၌ သူမ နားခိုေနေသာ သစ္ပင္ႀကီး၏အရြက္အခက္တို႔ ျမဴးထူးကခုန္ၾကေလ၏။ ေလေၾကာင္းေျပာင္းသည္ရွိေသာ္ သစ္ပင္ႀကီးမွာ ၿငိမ္သက္ရဦးေတာ့မည္။ သူ လြမ္းမ်ားေနမလား…။

မိုးကေလးတစက္ ႏွစ္စက္က်စျပဳၿပီ။ သည္ျမစ္ကမ္းေဘးမွ သူမ ခြာရေတာ့မည္။ သူမ ရပ္ေနခ်င္သည္။ သူမ မားမားရပ္နိုင္တုန္းေလး ျမစ္အား ခ်စ္ခင္စြာေငးေမာေနခ်င္သည္။ ေအးျမေသာသစ္ရိပ္မွာ သူမစိတ္ႏွလံုးတို႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနခ်င္ပါေသးသည္။ သူ မရွိလည္း သူမေဘးမွာရွိေနသေယာင္ျဖည့္စြက္ထား၍ သူမ ေနေပ်ာ္ေၾကာင္းကိုလည္း သူ သိေစခ်င္ပါသည္။

အခ်ိန္တန္ၿပီ၊ ျပန္ရမည္ကို သူမ သိသည္။ ေျခလွမ္းတခု စရန္ သူမေရြ႕လ်ားလိုက္သည္။ သူမ ေျခေထာက္ေတြ ေရႊ႕မရ။ အသက္ကိုဝေအာင္ ရွဴသြင္းကာ ေနာက္တႀကိမ္ႀကိဳးစား၍ ေရႊ႕ျပန္သည္။ မေရြ႕…၊ သူမေျခဖ်ားမ်ားက နည္းနည္းကေလးမွပင္ မေရြ႕ပါ။ အားကိုးလိုစိတ္ႏွင့္ သူမေရွ႕က စီးဆင္းေနေသာျမစ္ကို အကူအညီရလိုရျငား ေခၚမိသည္။ ျမစ္က လွည့္၍မွ်ပင္ မၾကည့္ေခ်။ ျမစ္သည္ ျမစ္ပီပီ ေရွ႕သို႔သာဆက္လက္စီးဆင္းတတ္ေၾကာင္း သူမ ဝမ္းနည္းစိတ္ႏွင့္ သိမွတ္ရသည္။ သူမကေတာ့ ထိပါးတိုက္စားခဲ့ဖူးေသာ ကမ္းစပ္တခုသာ။ ျမစ္နံေဘးမွာ ေငးလ်က္ က်န္ရစ္ရမည့္ သစ္တပင္သာရယ္။ ကံေကာင္းစြာပင္ သူမ သစ္တပင္လို မတ္မတ္ထူႏိူင္ေသးသည္ေပ။

ရပ္ေနရင္းမွာ သူမေျခအစံုသည္ အညိဳရင့္ေရာင္သို႔ ေျပာင္းသည္။ သူမတကိုယ္လံုးသည္ ၾကမ္းတမ္းခက္ထေရာ္ကာ မာခဲလ်က္ အေပြးတက္လာသေယာင္ရွိသည္။ သူမလက္တို႔သည္ အကိုင္းအခက္မ်ားအသြင္၊ သူမကိုယ္လံုးသည္ ပင္စည္တခုသဖြယ္၊ သူမဦးေခါင္းဆံစမ်ားသည္ ေထာင္ထြက္လ်က္ မိုးေမွ်ာ္ေသာအရြက္အုပ္ဆိုင္းမ်ားအျဖစ္ ကူးေျပာင္းလ်က္ရွိသည္။

အံ့ၾသမင္သက္စြာ၊ သူမ လႈပ္မရ။ သူမေျခအစံုက ေျမႀကီးထက္မွာ စတင္အျမစ္တြယ္ၿပီ၊ သူမေျခသည္းတို႔က ရွည္လ်ားဆန္႔ထြက္ကာ ေျမသားထဲသို႔ ထိုးေဖာက္ကုတ္ဝင္လွ်က္ရွိၿပီ။ သူမကိုယ္မွာ အကိုင္းအခက္မ်ား၊ ရြက္ႏုမ်ား ေဝဆာလ်က္ရွိၿပီ။ သူမေျခအစံုသည္ ေျမ၌ ခိုင္မာေပါက္ေရာက္လ်က္ရွိခဲ့ၿပီ။ ျမစ္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူလ်က္ သူမ ရပ္ေနခဲ့ၿပီ။ ခိုင္မာအျမစ္တြယ္စြာ…။

ဘာျဖစ္တာပါလိမ့္ဟု မေတြးတတ္၊ ျဖစ္ႏိူင္ခဲလွေသာ ျဖစ္ရပ္တခုမွာ သူမ ေျခာက္ျခားလ်က္ရွိသည္။
သူမ သစ္ပင္တပင္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီလား။ သူမဟာ ျမစ္နံေဘးမွာ ျမစ္ကိုေမွ်ာ္ေငးရင္း ရပ္ေနရေတာ့မည္လား၊ သည္ျမစ္နံေဘးမွာ သူမ ေနခ်င္ခဲ့သည္၊ သူ႔လားရာျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း စီးဆင္းသြားသည့္ျမစ္ကို သူမ ေမွ်ာ္ရံု ေငးေနခ်င္ခဲ့သည္ေပ။ သူမ အျမဲေမွ်ာ္လင့္လိုလားခဲ့သည့္အျဖစ္ဆိုေသာ္ျငား လက္ရွိမွာ သူမ ငိုခ်မိေတာ့မည္။ ေသခ်ာၿပီ။ သူမသည္ ရပ္၍၊ ရပ္၍၊ မားမားရပ္၍သာ စီးဆင္းသြားေသာျမစ္၏ ေနာက္ေက်ာကို ေငးေမာက်န္ရစ္ခဲ့ရေတာ့မည္။

“ကေလး ၾကည့္စမ္း၊ တကိုယ္လံုးလည္း ေအးစက္လို႔၊ ဖ်ားေတာ့မွာပဲ။ ေဒၚေထြးကို ေခၚလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ အို…မ်က္ႏွာမွာလည္း ေရေတြနဲ႔စိုရႊဲလို႔ပါလား”

သူမ ေျခေထာက္ေတြက ေျမေပၚမွာေပါက္ေရာက္ေနဆဲလို လွႈပ္မရႏိူင္ေသး။ ေဒၚေထြးစကားကို ၾကားေသာ္လည္း ေခါင္းပင္ငဲ့မျပႏိူင္ေအာင္ သူမတကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္းလ်က္ရွိသည္။ သူမတကယ္ပဲ သစ္တပင္ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီလား။ ေဒၚေထြးက ေျပာလည္း ေျပာ၊ လက္မွမ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါႏွင့္ သူမမ်က္ႏွာကို ဖြဖြတို႔သုတ္ကာ အျပစ္တင္သေယာင္ဆိုသည္။ ၿပီးေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေဘးၾကမ္းျပင္ေပၚက ေရမ်ားအား ၾကမ္းတိုက္ဝတ္ႏွင့္ သုတ္ေနေလသည္။

“သမီး ျပတင္းေပါက္နား ခဏေလာက္ထိုင္ခ်င္လို႔”

သူမစကားအၾကားမွာ ေဒၚေထြးက အျပင္ဘက္ကိုကဲၾကည့္ကာ စဲသြားေသာမိုးကိုေတြ႔မွ ေအး ေအး ခဏေတာ့ထိုင္ဟု ခ်စ္သနားစြာ ဆိုသည္။

သူမကြန္ျပဴတာစားပြဲေရွ႕ကထိုင္ခံုကို ျပတင္းေပါက္နားေရႊ႕ကာ သူမကို အိပ္ယာမွ ထူထေစသည္။ ဖုန္းကိုလွမ္းယူကာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိေအာင္ သူမ ၾကည့္မိျပန္သည္။ သူမဖုန္းထဲက သူ႔မစ္စ္ေကာလ္ေတြကို စကရင္ေရွာ့ေလးရိုက္ကာ တခုတ္တရသိမ္းဆည္းထားသည္ကို သူ သိမည္မဟုတ္။  သူ သိလွ်င္ေရာ ဘာမ်ားထူးျခားႏိူင္ဦးမွာမို႔လဲကြယ္။ ႏြမ္းလ်ဝမ္းနည္းစြာ သူမ ထိခိုက္ရပါသည္။ သူႏွင့္ ေတြ႔ၾကဖို႔ မလိုေတာ့ၿပီဘဲ။ သူမဘာသာဆံုးျဖတ္ကာ ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္၌ သူမတကိုယ္တည္း ေသဆံုးသည္။ တကယ္ပဲ…တကယ္ပါပဲ၊ သူမဟာ သစ္တပင္သာ ျဖစ္လိုက္ ခ်င္ေတာ့သည္။ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္၍သာ သည္မွ်နာက်င္ေၾကကြဲရသည္။ သစ္တပင္သာဆိုလ်င္ျဖင့္ ခံစားခ်က္မဲ့ႏိူင္ေကာင္းသည္ မဟုတ္လား။

ျပတင္းေပါက္ေဘး ထိုင္ခံုေလးမွာထိုင္ကာ ေအးျမေသာေလ၏အေတြ႔ကို သူမမ်က္ႏွာေပၚ ႏွစ္လိုစြာ ခံယူသည္။ သူမလက္ထဲမွာေတာ့ ေခၚသူမဲ့ေနတာၾကာလွၿပီျဖစ္ေသာ ဖုန္းကေလးကို ဖြဖြဆုတ္ကိုင္ထားျမဲ။

ေလေျပကေလးတခ်က္ သူမအခန္းထဲအေဝ့မွာ စားပြဲေပၚရွိ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာက စာမ်က္ႏွာေလးတစ္ခု၊ အေသအခ်ာျဖတ္ေတာက္ထားေသာ စာမ်က္ႏွာေလးတခုက ၾကမ္းျပင္ေပၚ လြင့္ကနဲက်သည္။ “ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးကေလးတဦးကို ဝင္တိုက္ကာ ေမာင္းႏွင္ထြက္ေျပးသြားေသာယာဥ္ေမာင္းအား တာဝန္ရွိသူတို႔မွ လိုက္လံရွာေဖြေန”ဆိုသည့္ သတင္း။ သူမေနထိုင္ရာ ကၽြန္းငယ္ကေလး၏ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာမို႔ သူ ဖတ္မိမည္ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါသည္။

ခုေတာ့ တကယ္ကိုပဲ သူမတို႔ လြဲခဲ့ၾကၿပီ။ ခ်ိန္းဆိုထားေသာ ေလဆိပ္မွာ သူ ေစာင့္ေနခဲ့မည္လား၊ သို႔မဟုတ္ သူမ အိပ္မက္ထဲကလိုပဲ သူ ေနာက္က်၍လြဲၾကရမည္လား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေစ၊ ခုေတာ့ လြဲခဲ့ၾကရၿပီျဖစ္သည္။

အခန္းေထာင့္မွာ ေထာင္ထားေသာ ညာဘက္ေျခတုကေလးဆီ အၾကည့္တို႔ေရာက္စဥ္ သူမႏွလံုးသားတို႔ နင့္ကနဲ စူးေအာင့္ေလသည္။ ေဆာက္တည္ရာ မရႏိူင္စြာ…။ ျပတင္းေဘာင္ေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ေမွာက္ခ်လ်က္ သူမ ငိုေၾကြးမိျပန္သည္။

သူမ အေရာက္သြားခ်င္ခဲ့ပါသည္။ သူ႔အနားကို…  ျမစ္တစင္းႏွင့္တူေသာ သူ႔အနားကို... 

က်န္ရစ္ခဲ့မည္မွန္းသိလ်က္ႏွင့္ ေငးေမာလြမ္းဆြတ္ခြင့္အတြက္ သူမ အေရာက္သြားခ်င္ခဲ့သည္ေလ…။ သူမစိတ္ႏွလံုးထဲတြင္မေတာ့ သူမသည္ သစ္တပင္အျဖစ္ႏွင့္  သူ႔အပါး မတ္မတ္ရပ္ဆဲ၊ ေမွ်ာ္ၾကည့္ဆဲ၊ သူ႔ေနာက္ေက်ာအား ေငးေမာလြမ္းဆြတ္ဆဲမွာ….၊

အျပင္ဘက္မွာေတာ့ တေက်ာ့ျပန္မိုးက သြန္း၍ သည္း၍ ေစြရြာေတာ့မည့္ဟန္ေပ…။




ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...