အိမ္တံခါးေသာ့ဖြင့္ၿပီး ဝင္လာကတည္းကပင္ မျပည့္စံုမႈတခုကို
ခံစားရသည္။ တေန႔လံုးေတာ့ ရံုးမွာ အဆင္ေျပခဲ့သားပဲ။ ေသာ့ကို တံခါးေနာက္ဘက္ရွိေသာ့ခ်ိတ္ကေလးထဲ
ခ်ိတ္လိုက္ကာ ဧည့္ခန္းကိုျဖတ္စဥ္ လူက ေခြလဲပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ ေမာလ်သည္။ ပုခံုးမွအိတ္ကို
ထားေနက်ေနရာမွာ ခ်၊ အိမ္ေန အဝတ္အစားလဲၿပီးေသာ္ အနည္းငယ္ေပါ့ပါးသြားသလိုေပ။
အိမ္ေရွ႕ခန္းျပန္ထြက္လာကာ
ျပတင္းေပါက္မ်ားကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေသာ့ကနဲဝင္လာေသာ ညေနခင္းေလေအးျမတို႔က မ်က္ႏွာျပင္ကို
ခပ္ဖြဖြလႈပ္ခတ္ၾကသည္မို႔ ရႊင္ပ်လာသလိုရွိရျပန္သည္။ ခ်က္ခ်င္းမခြာႏိူင္ေသးဘဲ ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္
လမ္းမေပၚ ေငးေမာေနမိသည္။ ေတြ႔ေနသလိုလိုႏွင့္ မ်က္လံုးထဲသို႔ ဘာတခုမွ ထဲထဲဝင္ဝင္ေရာက္မလာျပန္။ ေရလည္း
မခ်ိဳးခ်င္ေသး။ ဘိုက္ကလည္း ဟာလွၿပီ။
ထမင္းစားပြဲမွာထိုင္ၿပီး ဝယ္လာေသာထမင္းထုတ္ကို ဖြင့္လိုက္သည့္ခဏမွာ
လစ္ဟာမႈတခုကို သူမ ေသခ်ာသြားခဲ့ေတာ့သည္။
အေမ….၊ အေမ ေနမွေကာင္းရဲ႕လား….
ညက သူမ အေမ့ကို အိပ္မက္ခဲ့တာပဲ....
ညက သူမ အေမ့ကို အိပ္မက္ခဲ့တာပဲ....
ထိုင္ရာမွထကာ မီးဖိုထဲဝင္သည္။ ေရခဲေသတၱာကိုဖြင့္ကာ ေရေအးေအးတခြက္ကို
မရပ္မနားေသာက္ခ်လိုက္မိေတာ့ ဖာထားေသာ ေအာက္အံသြားေတြက က်ိန္းကနဲ ေအးစိမ့္ေလသည္။ ဘာမွ
မေကာင္းခ်င္ေတာ့။ အပ်က္အစီးေတြက ဒီဘက္ပိုင္းမွာ သိသိသာသာစိပ္လာခဲ့သလို ခႏၶာ၏ေလးလံမႈကို
တေန႔ထက္တေန႔ ပိုပိုခံစားလာရေလၿပီ။ သူမ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္မွာ…ပင္ပမ္းလွၿပီ။ ဘာကိုမွ အလိုမက်ခ်င္ေတာ့။ အေမ
ဘယ္လိုမ်ား…..၊ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္အထိ….။
သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြသည္ အေမ့အတြက္ ႀကီးမားေသာတြန္းအားျဖစ္မည္ေပ။ သူမမွာသာ....။
သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြသည္ အေမ့အတြက္ ႀကီးမားေသာတြန္းအားျဖစ္မည္ေပ။ သူမမွာသာ....။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဂက္စ္မီးဖိုကိုေတြ႔ေတာ့ ရင္ထဲမေကာင္းမိျပန္။
ဂက္စ္မီးဖိုကို အေမ မကိုင္ရဲ။ သည္ေတာ့ သူမရွိရာ အေမလာေနစဥ္မွာ
ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ေကၽြးခ်င္ေသာ္မွ သူမ ရံုးမွျပန္အလာကို
ေစာင့္ရေသးသည္။ သူမကလည္း ရံုးမွျပန္လာလွ်င္ ဆာေလာင္ေနလွၿပီ။ အေမကက်ေတာ့ အျပင္ထမင္းဆိုင္မွ
ထမင္းမာမာေတြကို မ်ိဳမက်။ ထမင္းေတြက အေစ့လိုက္မို႔ ေပ်ာ့ေထြးမေနဘဲ ေတာင့္ေနကာ အစာမေၾကဟု
ဆိုသည္။ သည္ေတာ့ အျပင္ကလည္း ဝယ္မစားျဖစ္၊ အိမ္မွာခ်က္ေတာ့လည္း သူမျပန္လာမွခ်က္ရေတာ့
ထမင္းစားေနာက္က်ရျပန္သည္။ သူမအေနႏွင့္ေတာ့ တခါခ်က္လ်င္ သံုးေလးရက္စာခ်က္ထားလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္ထားၿပီး
ျပန္ေႏႊးစားရသည္ကို အေမက မႀကိဳက္ျပန္။ ခက္လွသည္။
တခါတေလ အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ဖိအားေတြက မ်ား၊ ေန႔လည္စာေကာင္းေကာင္း
မစားျဖစ္ဘဲ အိမ္ကို ဘိုက္ဟာၿပီးျပန္လာ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမႏွင့္အတူ ခ်က္ျပဳတ္ေနစဥ္ ဘိုက္က
ဆာလွၿပီ။ ဘာကိုမွန္း မသိ၊ အလိုက မက်ေလ၊ မ်က္ႏွာက
မႈန္ေတေတျဖစ္လာေလ။ အေမ့မွာ မ်က္ႏွာကေလးငယ္ကာ သူမမ်က္ႏွာကို အရိပ္ဖမ္းၾကည့္ရွာသည္။ အားလံုးက်က္ၿပီဆိုေတာ့မွ
အေမႏွင့္အတူ ထမင္းစားၾကသည္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့လည္း အရာရာပံုမွန္လို….။ အေမ ေျပာျပခ်င္ရာေျပာသည္မ်ားကို
သူမက နားေထာင္ေပးရသူ ျဖစ္သည္။ တေန႔လံုး အိမ္ထဲမွာ တေယာက္ထဲေနရေသာ အေမ၊ တီဗီေရွ႕မွာ
ျပသမွ်ကားေတြ မပ်င္းမရိထိုင္ၾကည့္ေနရေသာ အေမ၊ သူ႔အိမ္မွာလို သားသမီးေျမးျမစ္ေတြႏွင့္
ေဝစည္မေနေသာ ဆိပ္ၿငိမ္ေနမႈမ်ားထဲမွာ အေမ အထီးက်န္ေပမည္။
ခုေတာ့ သူမေရွ႕ ေဖာ့ထမင္းဘူးေလးထဲမွာက ဝက္သားကိုပါးပါးလွီးကာ ဂ်င္းႏွင့္ ခရုဆီႏွင့္ အခ်ိဳခ်က္ရယ္၊
ပန္းေဂၚဖီေၾကာ္ရယ္၊ ပဲျပားအစပ္ခ်က္ရယ္ သံုးမ်ိဳးကို ထမင္းေပၚပံုထားသည့္ ညစာျဖစ္သည္။
ေအးစက္ေနလွၿပီ။ သူမ ဆာေနတာမို႔ ႀကိဳးစားမ်ိဳခ်သည္။ ထမင္းလုတ္ တလုတ္မ်ိဳခ်လိုက္တိုင္း
လည္ေခ်ာင္းထဲဆို႔နင့္ကာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ လိႈက္ကနဲ ဝမ္းနည္းမ်က္ရည္လည္စဥ္ ဆာေလာင္ေနတာမွာ၊
ေရွ႕ကထမင္းဘူးမွာ စိတ္က မရွိေတာ့။ အျဖစ္အပ်က္တခုက သူမကို ေခၚေဆာင္သြားျပန္ေလသည္။ ထိုစဥ္က
အေမလည္း ဆာေလာင္ေနခဲ့မည္ေပ….။
သူမတို႔ရံုးမွလူေတြစုကာ ဘန္ေကာက္သြားလည္ၾကမည္ဆိုတုန္းက အေမလည္းရွိေနခိုက္၊
ၿပီးေတာ့ အေမက ျမဘုရားလည္းဖူးခ်င္လွသူမို႔ အေမ့ကိုပါ အတူေခၚသြားျဖစ္ခဲ့သည္။ အေမတေယာက္စာ
ကုန္က်စရိတ္ကိုေတာ့ သူမက က်ခံေပးရပါသည္။ လက္ေတြ႔မွာ လူငယ္ေတြသာမ်ားေသာခရီး၌ အေမ့ကို
ေစာင့္ေခၚေနရသည္မို႔ ခရီး မတြင္ခ်င္။ ခရီးေဖာ္ေတြက ရပါတယ္၊ သူမတို႔သားအမိကို ေစာင့္ေခၚမယ္
ဆိုေသာ္ျငား သူမက က်န္သူေတြကို အားနာမိျပန္သည္။
ပထမရက္မွာ ျမဘုရားဖူးရ၍ စိတ္လက္ခ်မ္းသာေနေသာ အေမသည္ ဒုတိယရက္
ဟိုတယ္ကအထြက္တြင္ ေကာင္းေပ့ေကာင္းရက္ႏွင့္၊ ကားထြက္လို႔ လမ္းမေပၚအေရာက္တြင္မွ အေျခအေန
မဟန္ေတာ့၊ သူ႔ကို ဟိုတယ္ျပန္ပို႔ေပးပါဟု မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ဆိုလာခဲ့သည္။ အေမ့ကိုၾကည့္ကာ
သနားစိတ္က တဘက္၊ ကားျပန္လွည့္ရလွ်င္ က်န္ေသာသူေတြ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ခရီးစဥ္ပ်က္မွာကို အားနာစိတ္က တဘက္ႏွင့္၊
သို႔ေသာ္ အေမ့ကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ဟိုတယ္ျပန္ပို႔ရမည္မို႔ အားနာလ်က္ႏွင့္ပင္ ကားရပ္ေပးဖို႔ေျပာကာ
တက္ကစီငွားၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဟိုတယ္ျပန္လာခဲ့ရေလသည္။
အေမသည္ ေခၽြးေစးေတြထြက္ကာ မူးေဝလ်က္ရွိရာ ဟိုတယ္မွဆရာဝန္ကို
အခန္းထဲထိ ပင့္ရေတာ့သည္။ အေမ့မွာက ေသြးတိုး၊ ဆီးခ်ိဳအျပင္ ႏွလံုးကလည္းရွိသည္မို႔ ေရာဂါစံုလွသည္။
ထမင္းျဖဴႏွင့္ အရြက္ေၾကာ္၊ အသားလံုးဟင္းခ်ိဳကေလးရရင္ေတာ့ စားခ်င္သည္ဆိုတာႏွင့္ မွာေကၽြးကာ
ဆရာဝန္ေပးခဲ့ေသာ ေဆးမ်ားကိုတိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာ “အေမေနေကာင္းၿပီ၊ သမီး လိုက္သြားခ်င္
သြားေလ”ဟု အေမက ဆိုေလသည္။ မလိုက္ေတာ့ပါဘူးေလဟု ေျပာေတာ့ အေမက သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္ရသည္မို႔ စိတ္မေကာင္းျပန္၊
“ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ လိုက္သြားပါ။ အေမလည္း ဟိုတယ္မွာ အိပ္ေနမွာပဲဟာ၊ သြားလိုက္”ဟု
ထပ္ဆိုလာေတာ့ သူမ မျငင္းျဖစ္ေတာ့။ အေမ့ကို စိတ္ခ်လက္ခ်ထားခဲ့ကာ ရံုးကအဖြဲ႔ေတြရွိေနမည့္ေနရာသို႔
လိုက္သြားျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ တကယ္ဆို သူမ လိုက္မသြားသင့္ခဲ့။ ကိုယ့္တိုင္းကိုယ့္ျပည္မဟုတ္ေသာ ေနရာမွာ၊
မိခင္ဘာသာစကား မေပါက္ေသာ ေနရာအစိမ္းတခုမွာ…..။
မသိနားမလည္ေသာ အေမတေယာက္ထဲရယ္….။ သို႔ေသာ္ သူမ အေမ့ကို ထားရက္ခဲ့ေလသည္။
ပို၍ဆိုးသည္မွာ အဲ့သည့္ေန႔က အေတာ္ေလးေနာက္က်မွ ဟိုတယ္သို႔ျပန္ေရာက္ခဲ့ၾကျခင္းပင္။
သူမတို႔အဖြဲ႔လိုက္ ညစာစားေနခ်ိန္မွာ အေမတေယာက္တည္း ဟိုတယ္အခန္းကေလးထဲ ဆာေလာင္ေနမည္လား၊
ေၾကာက္ရြံ႕အားငယ္ေနမည္လား၊ သူမ မေတြးတတ္ခဲ့။
သူမစိတ္ထဲမွာ အေမသည္ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရေသာေနရာမွာရွိေနသည္၊ ေဆးလည္း ေသာက္ၿပီးၿပီ၊ ေန
လည္း ေကာင္းေနၿပီ၊ ေႏြးေထြးစြာ အိပ္စက္ေနလိမ့္မည္၊ သည့္ထက္ ပိုမေတြးတတ္ခဲ့။ သူမ ထည့္မစဥ္းစားမိခဲ့သည္မွာ အေမ့စိတ္….၊ လူစိမ္းမ်ားၾကားမွာ သမီးအားကိုးႏွင့္လိုက္ခဲ့ေသာ အေမ….။ နားမလည္ႏိုင္ေသာ ဘာသာစကားမ်ားၾကားမွာ မ်က္ေစ့သူငယ္နားသူငယ္ရွိေနခဲ့ရေသာ အေမ။ ထိုအေမ့ကို ေနထိုင္မေကာင္းစဥ္မွာပင္ သမီးျဖစ္သူက ထားရစ္ခဲ့ရက္သည္ဟုမ်ား အေမ ေတြးေလမလား။ နာက်င္ေလမည္လား။ သူမ ဘာေၾကာင့္ အဲသလိုမေတြးျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္။ သူမသည္ အျမဲတေစပင္ ပရမ္းပတာအျပဳအမူလြန္သြားၿပီးမွ ေနာက္က ဆင္ျခင္စိတ္လိုက္တတ္သူ ျဖစ္သည္။
သူမစိတ္ထဲမွာ အေမသည္ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရေသာေနရာမွာရွိေနသည္၊ ေဆးလည္း ေသာက္ၿပီးၿပီ၊ ေန
လည္း ေကာင္းေနၿပီ၊ ေႏြးေထြးစြာ အိပ္စက္ေနလိမ့္မည္၊ သည့္ထက္ ပိုမေတြးတတ္ခဲ့။ သူမ ထည့္မစဥ္းစားမိခဲ့သည္မွာ အေမ့စိတ္….၊ လူစိမ္းမ်ားၾကားမွာ သမီးအားကိုးႏွင့္လိုက္ခဲ့ေသာ အေမ….။ နားမလည္ႏိုင္ေသာ ဘာသာစကားမ်ားၾကားမွာ မ်က္ေစ့သူငယ္နားသူငယ္ရွိေနခဲ့ရေသာ အေမ။ ထိုအေမ့ကို ေနထိုင္မေကာင္းစဥ္မွာပင္ သမီးျဖစ္သူက ထားရစ္ခဲ့ရက္သည္ဟုမ်ား အေမ ေတြးေလမလား။ နာက်င္ေလမည္လား။ သူမ ဘာေၾကာင့္ အဲသလိုမေတြးျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္။ သူမသည္ အျမဲတေစပင္ ပရမ္းပတာအျပဳအမူလြန္သြားၿပီးမွ ေနာက္က ဆင္ျခင္စိတ္လိုက္တတ္သူ ျဖစ္သည္။
ဟိုတယ္အခန္းေလးထဲ ေသာ့ဖြင့္ဝင္စဥ္ အေမက သူမကို ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ကာ
“ျပန္လာၿပီလား သမီး”ဟု ဆိုသည္။ အေမ့ကို ေခါင္းဆတ္ျပရင္း
“အေမ ဘာစားၿပီးၿပီလဲ”ဟုေမးေတာ့ အေမက ေခါင္းခါသည္။ ဟုတ္သားပဲေလ၊ အေမမွ မမွာတတ္တာ၊ အခ်ိန္ကိုၾကည့္ေတာ့ ညကိုးနာရီေက်ာ္၊ အေမ ဆာလွေရာ့မည္။
“ထမင္းပူပူေလးနဲ႔ အရြက္စိမ္းကေလးပဲ အာသီသရွိတယ္၊ အဲဒါေလးရရင္ေတာ့ စားမယ္”ဟု အေမေျပာေတာ့
စားခ်င္စိတ္ကေလးရွိေသးသည္ကို ဝမ္းသာစြာႏွင့္ ဟိုတယ္ကပင္ ညစာ မွာေကၽြးျဖစ္ ခဲ့သည္။
အေမက စားေကာင္းသားပဲဆို၍ သူမ စိတ္အနည္းငယ္ သက္သာရာရစဥ္မွာ
“သမီး ေပ်ာ္ခဲ့ရဲ႕လား” ဆိုသည့္စကား၌ အေမ့မ်က္ႏွာကို သူမ မၾကည့္ရဲေတာ့…။ အေမ့ကို ထားရစ္ခဲ့ကာ
သူမ ေပ်ာ္ခဲ့မိေလသလား…။ သူမ မေျဖရဲပါ။ ဝမ္းနည္းစိတ္တို႔ကို
ခ်က္ခ်င္းဖံုးဖိကာ ဘာမွမျဖစ္သလို ေနျပန္သည္။ အေမ့ကို ေဆးတိုက္ၿပီး ခပ္ေစာေစာပဲ အိပ္ရာဝင္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္
ထိုညက သူမ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။
သူမကို ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ထားရစဥ္က အေမမက္ခဲ့ဖူးေသာ အိပ္မက္တစ္ခု၊
ထပ္တလဲလဲမက္ခဲ့ဖူးေသာ အိပ္မက္တစ္ခု ရွိခဲ့သည္ဟု အေမေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ ေရွာက္သီးႀကီးႀကီးတစ္လံုးကို
ကိုယ္တိုင္ အခြံထိုင္ႏႊာကာ အထဲမွ ေရွာက္သီးမ်ားအား အမႊာလိုက္ အမႊာလိုက္ အားရပါးရထိုင္စားသည္ဆိုေသာ
အိပ္မက္ပင္။
သူမကို ေျပာမရ ဆိုမရ၊ ဆံုးမ၍ မရတိုင္း အဖြားေျပာေလ့ရွိသည္မွာ
“ညည္းက ေရွာက္သီးမ၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက ညည္းအေမဘိုက္ထဲမွာကတည္းက ခ်ဥ္စုတ္ေနတာ” တဲ့ေလ၊ သူမက
ခပ္ျပံဳးျပံဳးပါပဲ။ ဆိုးသည္ဆိုတာကို၊ ဆံုးမ မရဆိုတာကို သေဘာက်၍ျပံဳးျခင္းကား မဟုတ္၊
ေရွာက္သီးမ ဆိုေသာဂုဏ္ပုဒ္ကို ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ
လုပ္လိုက္ရေသာအရသာႏွင့္ လဲလွယ္ယူရဲသည့္ ညစ္က်ယ္က်ယ္ အျပံဳးမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူမသည္ ခုခ်ိန္ထိ
ေခါင္းမာဆဲ၊ ကိုယ္ထင္ရာ ကိုယ္လုပ္ဆဲ၊ လဲက်ခ်ိန္မ်ားမွာ မ်က္ႏွာတခ်က္ မပ်က္ ျပန္လည္ထူထကာ
ပံုမွန္ ျပံဳးခ်ိဳလည္ပတ္ျမဲေပ။ အေဖဆံုးစဥ္ကပင္ မိသားစုေမာင္ႏွမေတြေရွ႕မွာ သူမ မ်က္ရည္
တစက္ကေလးမွ မက်ခဲ့။ သူတို႔ေနာက္ကြယ္မွာသာ သူမက ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုတတ္ခဲ့သူျဖစ္ခဲ့သည္။
သူမတို႔ေမြးခ်င္းေျခာက္ေယာက္မွာ သူမက ငယ္ငယ္ကပင္ ေခါင္းအမာဆံုး၊
ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ ကိုယ္အလုပ္ဆံုးမို႔ အေမ့လက္စာအမိဆံုးလည္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခုခုေၾကာင့္
အေမဆူလွ်င္ သူမက ဘာေၾကာင့္သည္လိုလုပ္ရသည္ဆိုတာကို တရွည္တလ်ားျပန္ရွင္းျပတတ္သည္။ သူမက
ရွင္းေလ၊ အေမက စိတ္တိုေလ။ အေမစိတ္တိုေလ၊ သူမက
မရ ရေအာင္ရွင္းျပေလ၊ အေမ ထရိုက္ေတာ့လည္း ေပေတကာ တင္းခံၿပီး၊ ေျခသလံုးမွာထင္က်န္ရစ္ေသာ အေျမွာင္းလိုက္အရွိဳးမ်ားအား
အဖြား ထံုးဆႏြင္းသိပ္ေပးမွသာ သူမက အသံတိတ္မ်က္ရည္က်တတ္သူတည္း။
“ဘာမွ ထပ္မေျပာနဲ႔ လွ်ာမရွည္နဲ႔”ဆိုေသာ လူႀကီးေတြစကားကို
ထိုစဥ္ကတည္းက မႏွစ္သက္ႏိူင္ခဲ့။ ကေလးေတြ သူ႔စိတ္ထဲရွိတာ သူေျပာခြင့္၊ ရွင္းျပခြင့္ရွိရမည္ဟု
နားလည္သည္။ နားလည္သည့္ အတိုင္းလည္း ျပန္ေျပာသည္။ ရွင္းျပသည္။ အေမရိုက္လွ်င္ မ်က္ရည္တစက္ကေလးမွ မက်ဘဲ ေခါင္းမာ တင္းခံတတ္ေသာ
သူမက အေဖဆူလွ်င္မူ အေဖ့ဆံုးမစကား၌ နာနာက်င္က်င္ထိရွတတ္သူ ျဖစ္ျပန္သည္။
တခါကလည္း အေမ သူမကို အေတာ္ေလးစိတ္ဆိုးခဲ့ဖူးသည္။
“ေတာ္စမ္းပါေအ၊ ခုမွ
နင့္အေဖဆံုးတာ တႏွစ္မျပည့္ေသးဘူး။ နင္က ငါ့ကို စစ္လား ေဆးလားနဲ႔။ ေနပါေစ နင့္ပိုက္ဆံ မပို႔ခ်င္ရင္၊
ခုေတာ့ သားသမီးလုပ္စာစားေနရတယ္ဆိုေတာ့ ငါ အေျပာအဆုိခံရၿပီေပါ”့
ေျပာရင္းက ဖုန္းထဲမွာ အေမ တဟီးဟီးရွိဳက္ကာငိုေတာ့ သူမ တစ္ဘက္ကေန
ဖုန္းကိုင္ထားရင္း အေမ့ကို ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ရမည္ မသိႏိူင္။ “အေမတို႔ တစ္လတစ္လ ဟင္းစား၊
ဗာယီရအသံုးစားရိတ္ ဘယ္ေလာက္ကုန္လဲဆိုတာ စာရင္းေလး မွတ္ထားေပးပါ”ဟု သိခ်င္စိတ္တစ္ခုထဲႏွင့္
သူမက ေျပာလိုက္မိသည္။ ရိုးရိုးကေလးေမးလိုက္ေသာ သူမစကားက အေမ့ရင္ကို ဘယ္ေလာက္ နာက်င္ေစမည္လဲ
သူမ မေတြးခဲ့နိူင္။ သားသမီးလုပ္စာစားေနရေသာ အေမ့လို လူအိုတေယာက္ရင္ဘတ္ထဲက ခံစားခ်က္ကို သူမ လံုးဝ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိသည္။
သူမကလည္း သူမပါေပ။ သမီးအႀကီးဆံုးလည္း ျဖစ္၊ အေဖ့သမီးလည္းျဖစ္ေသာသူမက
စကားေျပာျပတ္သူ။ မာဆတ္သူ၊ တစ္ဘက္သား နားဝင္ခ်ိဳေအာင္
မေျပာတတ္သူ၊ စိတ္ထဲရွိရာ ဒဲ့ေျပာထြက္သူ၊ စိတ္တိုတတ္သူျဖစ္သည္။ သူမကိုေမြးၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ သူမေအာက္ ညီမအႀကီးမကိုေမြး၊
ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးေတြ ထပ္ရလာသည္မို႔ သူမက အလိုလို လူႀကီးအျဖစ္ျမန္ခဲ့ရတာေၾကာင့္လည္း ပါမည္။ သူမက မိဘေတြအနား၊ လူႀကီးေတြအနား ပြတ္သီးပြတ္သပ္ မလုပ္တတ္ခဲ့။ ငယ္စဥ္ကပင္ ခပ္မွန္မွန္
ခပ္ေဝးေဝး ေနတတ္ခဲ့သူ။
အေမ ဟန္းဖုန္းလိုခ်င္သည္ဆိုတုန္းကလည္း အေမႏွင့္သူမ ျပႆနာတက္ခဲ့ဖူးေသးသည္။
“အေမက ဘာလုပ္မွာလဲ၊ အိမ္မွာလည္း အိမ္ဖုန္းရွိတာပဲဟာ။ ကုိယ္က
စီးပြားေရးလုပ္ေနတာလည္း မဟုတ္။ အိမ္မွာပဲ ေအးေအးေနစမ္းပါ၊
အိမ္ဖုန္းပဲ သံုးစမ္းပါအေမရာ”ဟု အေမ့ကို သူမ ေျပာခဲ့ဖူးသည္။
သူမကို ေျပာမရေတာ့ အေမက ညီမအႀကီးဆံုးမကို ဝယ္ခိုင္းသည္။ ညီမအႀကီးမက
အေမဘာေျပာေျပာ မျငင္းဘဲ အကုန္ဝယ္ပို႔ေပးေနသူ။ သည္တုန္းက ညီမျဖစ္သူကို သူမ ဆူလိုက္ေသးသည္။
“နင္တို႔ အေမေျပာသမွ် မလိုအပ္ဘဲ ဝယ္ေပးေနတာဟာ အေမ့ကို ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ဖ်က္ဆီးေနတာ၊ ဟန္းဖုန္းရွိေတာ့
ဆက္မယ္။ လမ္း ပိုထြက္ျဖစ္မယ္။ ဟိုလူနဲ႔ ခ်ိန္းထြက္၊ ဒီလူနဲ႔ခ်ိန္းထြက္နဲ႔ အေမ လမ္းပိုမ်ားေတာ့မွာပဲ”ဟု
သူမက ေဟာက္ေတာ့ ညီမအႀကီးမက တစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာသည္။
“အေမလိုခ်င္သမွ် ပူဆာရမယ့္အေဖလည္း ရွိေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ။ ေနာက္ၿပီး
အေမလည္း ေနရလွ ေနာက္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေပါ့ မႀကီးရာ၊ အေမ အသက္ရွင္ေနတုန္းေလး သူစိတ္ခ်မ္းသာသလို
ေနပါေစ”ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သူမ ေတြကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ခဏမွ်သာ။
“ေအး နင္တို႔ေတြဟာ အဲ့လိုပဲ၊ အေမ့ကို ဖ်က္ဆီးေနၾက။ ငါကေတာ့
အလိုမလိုက္ႏိူင္ဘူး။ ဟိုတစ္ခါကလည္း လမ္းအထြက္ေကာင္းလို႔ အေမ ကားေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီးၿပီ။ ကံေကာင္းလို႔ ေခါင္း မကြဲတယ္။ ငါက အေမ့ကို အိမ္မွာပဲ
ေအးေအးလူလူေနေစခ်င္တာ။ ဟန္းဖုန္းရွိရင္ ပိုဆိုးေတာ့မွာပဲ”ဟု အႀကီးပီပီ သူမက မေလွ်ာ့တမ္း
မာန္မဲမိျပန္သည္။
ညီမအႀကီးမက ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ ေနာက္တစ္လေနေတာ့ အေမ့ကို ဆမ္ေဆာင္းဖုန္းတစ္လံုး
ဝယ္ပို႔ၿပီး က်သေလာက္ လိုင္းေၾကးေငြပါ ပို႔ေပးလိုက္သည္ဟု ၾကား၏။ သူမ ဘာမွ မေျပာသာေတာ့ပါ။
“မႀကီး သမီးတို႔ ကေလးေတြ ေက်ာင္းလခ၊ မုန္႔ဘိုး သမီးတို႔ဖာသာ
ေပးတာေနာ္၊ အေမက တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔ေျမးေတြကို အဝတ္အစားေလးဘာေလး ဝယ္ေပးတာေလာက္ပဲ အေမ့ပိုက္ဆံထဲက
သံုးတာ။ ေဈးဘိုးေတာင္မွ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုဦးစားခ်င္တဲ့ဟင္းရွိရင္ သမီးပဲ ဝယ္ခ်က္လိုက္တာ။
မႀကီး ပို႔ေပးတဲ့ ပိုက္ဆံက အိ္မ္ေဈးဘိုးရယ္၊
ေနာက္ အေမပဲ သံုးတာ။ မႀကီးက ပို႔တဲ့ေငြ မေလာက္ဘူးလား၊ မေလာက္ဘူးလား ေမးေမးေနလို႔ေလ၊
သမီးတို႔က အေမနဲ႔ အတူေနရတာဆိုေတာ့ မႀကီး တစ္မ်ိဳးထင္မွာ စိုးတာ”
အေမႏွင့္အတူေနေသာ ညီမအငယ္မမိသားစုကလည္း သူမ ျငိဳျငင္မည္ စိုးရွာသည္ထင့္၊
သူမ အေမ့ဆီပို႔ေသာပိုက္ဆံကို သူတို႔မိသားစု ကပ္မသံုးေၾကာင္း အခြင့္သင့္တိုင္း ၾကံဳသလိုေျပာရွာသည္။
သူမက သိလိုသည္ကိုသာ ေမးျမန္းတတ္ကာ ညီမအငယ္မ၏ စိတ္ခံစားမႈကို ထည့္မစဥ္းစားမိခဲ့။ "ငါ ဒီေလာက္ပို႔ေပးေနတာကို မေလာက္ဘူးလား" ဆိုသည့္ေလသံေပါက္ေနခဲ့သလား၊ သူမ မေျပာတတ္ပါ။ သူမ
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရျပန္သည္။
ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္။ သူမက အေမ့ကိုပဲေျပာေျပာ၊ ညီမအႀကီးမ၊
ညီမအငယ္မ ဘယ္သူ႔ကိုပဲေျပာေျပာ၊ သူမစိတ္ထဲ သိလိုသည္ကိုသာ ရိုးရိုးေမးျမန္းသည္။ စိတ္ထဲရွိတာသာ
ေျပာသည္။ သူမဘက္က ဘာကိုမွ မရည္ရြယ္ပါ။ သို႔ေသာ္…။
တခါတခါေတာ့ သူမ စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ လူေတြသည္ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ကိုယ္
ျပန္ခ်ည္တုတ္ေနေသာ သတၱဝါေတြျဖစ္မည္ဟု။ သူမႏႈတ္ထြက္စကားတစ္ခြန္းကို မေျပာခင္ ဘယ္ေတာ့မွ
ေသခ်ာမစဥ္းစားျဖစ္ခဲ့၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ရိုးရိုးကေလးသာ ရည္ရြယ္သည္ကိုး။ ေျပာၿပီးလို႔ သူမ်ားက
တစ္ျခားဘက္လွည့္ စဥ္းစားၿပီး ေျပာလာေသာ္မွ ဟုတ္သားပဲဟု သူမ ေတြးမိရသည္မွာ အခါခါ။
ႏွစ္ဘက္မွ်ေတြးၿပီးမွ ေျပာတတ္ဖို႔ အေတာ္ေလး က်င့္ၿပီးေသာအခါတြင္မူ
သူမ ႏႈတ္ဆြံ႔တတ္လာသည္။ အခါမ်ားစြာပင္ မေျပာတာဘဲေနတာ ေကာင္းပါတယ္ေလဟု ေတြးမိတတ္လာသည္။
ရင္ထဲမွာ မ်ားလာသည္။ ျပည့္လာသည္။ သူမတို႔မိသားစုခ်ည္းပဲ မဟုတ္၊ သူမ ထိစပ္ေနထိုင္ရေသာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ထိုထိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ ရွိတတ္သည္ေပ။ ဒါသည္ကပင္ သူမ စာေရးျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းရင္းတရပ္
ျဖစ္ႏိူင္ေကာင္းသည္။
သို႔ေသာ္ ေၾကာင္ဟူသည္ ၾကာၾကာေရမငုတ္စတမ္းမို႔ မ်က္ေစ့ေရွ႕ ေျပာစရာရွိလာလ်င္
သူမသည္ လႊတ္ကနဲ ေျပာမိျမဲ၊ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲျမဲ၊ ေသြးပူ ေပါက္ကြဲတတ္ျမဲေပ။
တခါကလည္း တစ္လမ္းထဲေန သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းက သူမ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေနေၾကာင္းသိရကာ
အိမ္မွာလာေတြ႔သည္။ သူငယ္ခ်င္းမက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး စီးပြားေရးလည္းေျပလည္ကာ ေရႊအျပည့္ႏွင့္
အိညႊတ္ကာ ေနသည္။ အိမ္မွာစကားေျပာ၍ဝေသာ္ သူ႔ကို အျပင္မွာမုန္႔လိုက္ေကၽြးဖို႔ အဝတ္အစားလဲကာ
အျပင္ထြက္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ အေမက “သမီး နင္ ဒါေလးေတာ့ဝတ္သြားေလ”ဟုဆိုကာ ဆြဲႀကိဳးႏွင့္ လက္ေကာက္တစ္ရန္ထုတ္ဆင္သည္။
သူမက အေမ့အလိုလိုက္ဟန္ အေမ့ဆီသို႔ ညာလက္ေကာက္ဝတ္ ထိုးေပးလိုက္ေလသည္။
သူမလက္ထဲ လက္ေကာက္ဝတ္ၿပီးကာမွ လက္ကိုေျမွာက္ၾကည့္ကာ လႊတ္ကနဲေျပာလိုက္မိသည္။
“ဟာ အေမကလည္း သမီး မဝတ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာသူႀကီးသမီး က်ေနတာပဲ၊
ျပန္ခၽြတ္ေပး”ဟူ၍။
သူငယ္ခ်င္းမ မ်က္ႏွာပ်က္သြားကာ ညီမအငယ္မက မ်က္ရိပ္လွမ္းျပမွပင္
အေျခအေနကို သတိရမိသည္။ ငါေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီဟုေတြးမိကာ သူငယ္ခ်င္းမကို အလြန္အားနာသြားခဲ့ရဖူးသည္။
တကယ္ေတာ့ သူ႔ကိုရည္ရြယ္တာ မဟုတ္၊ သူ ေရႊႀကိဳက္လို႔
သူဝတ္တာျဖစ္ၿပီး၊ သူမ မႀကိဳက္လို႔ သူမ မဝတ္ျခင္းပင္။
အဲ့သေလာက္ကို ရိုးရိုးေလးေတြး၍ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမက စိတ္ကြက္သြားပံုရသည္။ သူမ မျပန္ခင္ညမွာ လာေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ေတာ့ေပ။
သူမက မိသားစုႏွင့္လည္း အဲ့သည္အတိုင္းပင္။ လိုအပ္သည္ထင္လွ်င္
သူမ တတ္ႏိူင္သေလာက္ လုပ္ေပးမည္။ သူမစိတ္ထဲ မေတြ႔လွ်င္၊ အပိုဟုထင္လွ်င္ သူမ ျငင္းဆန္ျဖစ္သည္။ တခါတရံ အိမ္နီးခ်င္းႏွင့္
ျပႆနာ မ်ားကို ေျပာျပတတ္သည္။ နားေထာင္ၿပီးေသာ္ အဲဒါ အေမတို႔မွားတာ ဟုေသာ္လည္းေကာင္း၊
အဲဒါ နင္တို႔မွားေနတာေလ အငယ္မရဲ႕ ဟုေသာ္လည္းေကာင္း ေကာက္ခ်က္ ခ်သလို ဘြင္းဘြင္းေျပာတတ္ခဲ့သည္။
ေခြးခ်င္းကိုက္ရင္ေတာင္
ကိုယ့္အိမ္ကေခြး ႏိုင္မွဟူေသာ အယူအဆမ်ိဳးကို သူမက မႏွစ္ျမိဳ႕ႏိူင္သူ။ ေသြးသားပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း
အမွားဘက္ကျဖစ္ေနလွ်င္ မရပ္ႏိူင္၊ သူစိမ္းျဖစ္ေသာ္ျငား မွန္သည့္ဘက္မွဆိုလွ်င္ ခိုင္မာရပ္တည္တတ္ေလ့ေသာ
သူမကို အားလံုးက ဥတလံုးမ၊ မိသားစုသံေယာဇဥ္နည္းပါးလြန္းသူဟု တသံတည္း ဆိုတတ္ၾကေလသည္။
မိသားစုသံေယာဇဥ္နည္းပါးသူဟူေသာ ျပစ္တင္ေျပာဆိုျခင္းမွာ သူမ
စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ၊ သို႔ေသာ္ မတတ္ႏိူင္။ ကိုယ့္မိသားစုမွ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္အတြက္
ကိုယ့္မိသားစုကသာ အေရးႀကီးဆံုးဟု သူမကိုယ္တိုင္က သေဘာမထားႏိူင္ပါ။ လူတိုင္း လူတိုင္းတြင္ မိသားစုကိုယ္စီရွိၾကသည္။
သူမတို႔မိသားစု အေရးႀကီးသကဲ့သို႔ သူတစ္ပါးမိသားစုသည္လည္း ထပ္တူအေရးႀကီးေၾကာင္း သူမ
မေမ့ေပ။ သို႔ေသာ္ သူမသည္ မိသားစုအျမင္မွာပင္ စည္းအျပင္ထြက္ရပ္ေနေသာ အရိုင္းအစိုင္းတေယာက္ျဖစ္ေလသည္။
တခါတေလ သူမလည္း အမ်ားနည္းတူ အိမ္ကို လြမ္းတတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္
ဖုန္းေခၚလိုက္ဖို႔ သူမ ဘယ္ေတာ့မွ မႀကိဳးစားခဲ့။ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ပါဦးဟု စကားပါးမွသာ
သူမ ဆက္သည္။ ဆက္သည့္အခါတုိင္းလည္း အေမ ေနေကာင္းရဲ႕လား ေမးၿပီးလ်င္ ဘာဆက္ေျပာရမည္ မသိေတာ့။
ထို႔ေၾကာင့္ ဖုန္းအဆက္နည္းရသည္။ အေမ့ကို ေနာက္ခ်င္စခ်င္လွ်င္ေတာ့ “အေမက သမီး ဖုန္းမေခၚလည္း ပိုက္ဆံမွန္မွန္ပို႔ေနရင္ ေနေကာင္းေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ေငြက ဗီတာမင္ေလ ဟဲဟဲ”ဟု
ရိုက္ခ်င္စဖြယ္ေျပာတတ္သည္။ “အဲ့လို ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ သမီးရယ္၊ အေမဆိုတာ သားသမီးအသံေတာ့
ၾကားခ်င္တာပဲေပါ့”ဟုဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ အေမသည္ သူမႏွင့္ဖုန္းေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ နင့္အမႀကီးကေလ
ဆိုကာ အငယ္မကို သူမဘယ္ေလာက္ဆိုးေၾကာင္း ေျပာတတ္တာ သူမ သိပါသည္။
ေရွ႕က ထမင္းဘူးထဲမွာ ထမင္းေရာဟင္းေတြပါ ေအးစက္ၿပီ။ စားခ်င္စိတ္တို႔လည္း
ေပ်ာက္ဆံုးလ်က္ သူမ ထိုင္ရာမွ ထသည္။ ထမင္းဘူးကိုပိတ္ကာ ၾကြတ္ၾကြတ္အိပ္ထဲျပန္ထည့္ၿပီး
အမိႈက္ပံုးထဲ လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့ သည္။ စားလိုစိတ္ေပ်ာက္၍ ဝမ္းဟာေသာ္မွ တင္းခံပိတ္ဆို႔ေနေသာ စိတ္အေၾကအမြတို႔ႏွင့္
ရင္သည္ ျပည့္လ်က္ရွိေလၿပီ။
ဘယ္လိုပဲေတြးေတြး သူမကိုယ္သူမ မေၾကနပ္ႏိူင္။ ဘာကိုမေၾကနပ္မွန္းလည္း မသိႏိူင္ဘဲ၊ သူမစိတ္၊ သူမအခ်ိဳးအခ်ိတ္တို႔ကို
မျပင္ႏိူင္ျပန္ေခ်။ သည္လိုပဲ ထင္ရာ လုပ္၊ ေပ်ာ္ေအာင္ ေန၊ ေခါင္းမာဆဲ၊ စိတ္ေစရာ သြားဆဲ၊
အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေသျခင္းတရားႏွင့္ ခ်ိန္းဆိုမထားပါဘဲ ေတြ႔ရဦးမည္။ မထင္မွတ္ထားေသာေနရာမွာ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ျဗဳန္းကနဲလည္း ျဖစ္ႏိူင္ေသးသည္။ အဲသည့္အခါ ေခြးေလလြင့္တေကာင္လို ေရာက္ရာေနရာမွာ တိတ္တိ္တ္ေသဆံုးမည္ေလ။ သည့္ထက္ပို၍ ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ပါ။ သူမသည္ ဘယ္သူတဦးတေယာက္အတြက္မွ ဘာမွ မဟုတ္ခဲ့သူ။ စိတ္မနာႏိူင္ေအာင္သာ
ႀကိဳးစားရပါသည္၊ ခႏၶာတခုလံုး၊ ရင္တခုလံုးကေတာ့ ျပာက်ေနရသည့္အျဖစ္။ လူ မသိ၊ သူ မသိ….လိမၼာသေယာင္
မိုက္မဲရသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္သေယာင္ ငိုေၾကြးရသည္။ ေတာ္ရာမွာ ေနရသည္။ ဘဝႀကီးဟာ နကုိကမွ ေနေပ်ာ္စရာ
မေကာင္းေပဘဲ။
ညက အေမ့ကို အိပ္မက္ မက္သည္။ အေမက သနပ္ခါးအေဖြးသားႏွင့္။ အဲသလိုဆို
အျပင္မွာ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္တတ္သည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ အဲဒါေတြကို အယူ မရွိ၊ အယံုအၾကည္
မရွိဟူေသာစိတ္က လူကို ေတာင့္ခံထားေစသည္။ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ မကပ္ဘဲ၊ အလိုမက်ျဖစ္ေနလ်က္က
ဖုန္းဆက္လိုက္ဖို႔ကို စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ အလိုမတူျပန္။
ဘိုက္ထဲက ခုမွ ဟာလာသည္။ ဟုတ္တိပတ္တိမွ
မစားျဖစ္တာဘဲ။ ဆာေလာင္စိတ္ႏွင့္အတူ ဝမ္းနည္းစိတ္က ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ပါသည္။ သူမ မသိႏိူင္ခင္မွာ
သူမပါးေပၚမွာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြ…။ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြ တလိမ့္လိမ့္က်၍ လာေလသည္။ သူမရင္ထဲက
ဝဋ္ဆင္းရဲေတြ သူမပါးေပၚအရည္ေပ်ာ္က်လာသလို ပူေလာင္လြန္းသည္။
မနက္လင္းလ်င္ေတာ့ အေမ့ဆီ သူမ ဖုန္းဆက္လိုက္ခ်င္သည္။ အေမ့ဆီက
ေထ့ေငါ့စကားတခြန္း၊ သို႔မဟုတ္ မ်ားစြာ…။ သူမ ၾကားရႏိူင္ေကာင္းသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမ့ကို
စကားေလးတခြန္းေတာ့ သူမ ေမးလိုက္ခ်င္လွသည္။
အေမ ေနေကာင္းရဲ႕လား….
ဒီပိုစ့္ေလးကို အန္တီတင့္ တက္ဂ္ထားတဲ့အတြက္၊ BPP ခ်ဲလင့္အတြက္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေက်းဇူးပါ တီတင့္ေရ၊ တကယ္ေတာ့ ခုတေလာ စာမေရးခ်င္ေသးဘဲ ပ်င္းေနမိတာ :)
