ၿမိဳ႕ကေလးထဲ ကားဝင္လာေတာ့
မနက္လင္းအားႀကီး ေလးနာရီခြဲခန္႔သာ ရွိေသးသည္။
ညကားမို႔
ကားေပၚမွာမအိပ္တတ္ေသာ ကၽြန္မက တစ္ညလံုး လမ္းေဘးဝဲယာမွ ေမွာင္ႏွင့္မည္းမည္းမ်ားကို မ်က္လံုးအေၾကာင္သားၾကည့္ကာ
ငုတ္တုတ္လိုက္ခဲ့ရသည္။ တကယ္ကိုအိပ္ခ်င္လွပါၿပီ၊ လူက လံုးလံုးမွ်
ဇက္မခိုင္ေတာ့ခ်ိန္၊ ခဏကေလးေမွးကနဲ ေမွးမိခ်ိန္က်ကာမွ ေရာက္ၿပီဆင္းၾကရေအာင္ဟုဆိုေတာ့
ေခါင္းေပၚရွိစင္ကေလးမွ အထုတ္မ်ားကို ကမူးရွဴးထိုးဆြဲခ်ကာ ႏွစ္ေယာက္သား ကားေပၚမွ
ကေသာကေမ်ာ ဆင္းခဲ့လိုက္ရေလသည္။
ကၽြန္မတို႔စီးလာေသာကားက
ေနျပည္ေတာ္-ေတာင္ညိဳလမ္းမွ ေမာင္းသည္မို႔ လမ္းေၾကာတိုၿပီး ေစာေရာက္တာ ျဖစ္မယ္ဟု
သူငယ္ခ်င္းက ေျပာသည္။ ကားေအာက္ေရာက္မွ ပါလာေသာအထုတ္မ်ား ေစ့မေစ့စစ္ၾကည့္ၾကရင္း
သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အိမ္သားမ်ားကို ဖုန္းဆက္ၿပီး လာမႀကိဳနဲ႔ေတာ့ဟုဆိုကာ ကားဂိတ္မွ
ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီႏွင့္ပင္ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ သြားခဲ့ၾက၏။
ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ
တင္ပါးလႊဲထိုင္လိုက္ရင္း လက္မွ အထုတ္တစ္ထုတ္ကိုင္လွ်က္၊ စလြယ္သိုင္းထားေသာ ပိုက္ဆံအိတ္တစ္လံုးအျပင္
လည္ပင္းမွာလည္း ခ်ိတ္ထားေသာကင္မရာႏွင့္မို႔ လူက ျပဳတ္က်က်န္ရစ္ခဲ့ခ်င္စရာ။
ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွ စတီးတန္းကေလးကို သတိႏွင့္ျမဲျမဲကိုင္ရင္း မ်က္ႏွာကို
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုးေဝွ႔လာေသာ နံနက္ခင္းေလေအးေအးရွရွမ်ားေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္စိတ္တို႔
ဖ်တ္ကနဲ လြင့္သြားသလိုေပ။
“အစ္မက နယ္ခံမဟုတ္ဘူး
ထင္တယ္”
“အင္း အစ္မက ရန္ကုန္သူ”
“ေအာ္ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္
ေရာက္ဖူးတာလား”
“ဟုတ္တယ္”
“ဒါက ၿမိဳ႕ထဲေလ အစ္မ၊
အစ္မတို႔သြားမယ့္ေနရာနဲ႔ သိပ္မေဝးပါဘူး”
“ဟုတ္လား”
“ခုခ်ိန္က ေနလို႔ေကာင္းတယ္။
မိုးလည္းကုန္စ၊ သိပ္လည္း မပူေသးဘူး၊ ရာသီဥတုကလည္း ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔နဲ႔
လည္လို႔ေကာင္းတယ္။ အစ္မလာတာ အခ်ိန္ေကာင္းပဲ”
“ဟုတ္”
ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေသာေကာင္ကေလး
ေျပာသမွ် အလိုက္တသင့္နားေထာင္ရင္း မ်က္ႏွာမူရာဘက္ကို ေငးရင္း လိုက္ပါလာခဲ့ရသည္။
မနက္ခင္းကမူ ေကာင္းစြာ မလင္းခ်င္းခ်င္လွေသးေပ။
“ဒီၿမိဳ႕မွာ အင္တာနက္ ရလား”
“ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္ အစ္မ”
ေကာင္ကေလးေျပာသမွ်ကိုသာ
အလိုက္သင့္ ေျဖ၊ ေျပာ၊ နားေထာင္ေနရာက ပထမဦးဆံုးေသာ ကၽြန္မေမးခြန္းမွာ
စိတ္တိုတတ္ေသာေဒသခံအတြက္ဆိုလွ်င္ ရိုက္ခ်င္စရာေကာင္းလွေလသည္။ ဒါ
ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕ေပပဲ။ ေတာမွ မဟုတ္တာ၊ အင္တာနက္သံုးလို႔ ရမွာေပါ့၊ ကၽြန္မအေမးကို
ကၽြန္မဖာသာ ျပန္လည္အားနာသြားမိကာ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ လိုက္ခဲ့ေတာ့သည္။
သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေရာက္ေတာ့
ငါးနာရီသာသာ။ သူငယ္ခ်င္းက
ႀကိဳတင္မွာၾကားထားတာမို႔ အိပ္စရာက အဆင္သင့္။ သည္မွာေတာ့ သူတို႔က ေမြ႕ရာႏွင့္မအိပ္ၾကေခ်။ ရန္ကုန္သူကၽြန္မအတြက္ သင္ျဖဴးဖ်ာေပၚမွာ
ဂြမ္းေစာင္ကေလး ခင္း၊ အဲသည္အေပၚကမွ အညာေစာင္ေလးႏွစ္ထပ္ေလာက္ ထပ္ခင္းကာ အိပ္ေစသည္။
သို႔ေသာ္ ဘယ္လွည့္ညာလွည့္လိုက္တိုင္း ၾကမ္းႏွင့္အရိုးေတြ ထိေနသလိုခံစားရသည္မို႔
သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိခ်င္ဘဲ ကိုယ္လက္ေတြနာလာရသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ တစ္ညလံုး ကားေပၚငုတ္တုတ္စီးလာရသူမို႔
အိပ္ခ်င္လြန္းကာ ခဏေနေတာ့ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။
မနက္ရွစ္နာရီေလာက္မွာ
သူငယ္ခ်င္းက “ႏိူးေသးဘူးလားေဟ့”ဆိုမွ ကၽြန္မမ်က္လံုးမ်ားကို အတင္းဖြင့္ယူရသည္။
ခဏေတာ့ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္ပဲ။ “လာ ေအာက္ဆင္းခဲ့ မနက္စာ
စားရေအာင္”ဆိုသည္ႏွင့္ အိပ္ခ်င္ေသးေသာ္လည္း လူးလဲထကာ ေအာက္ထပ္ဆင္းခဲ့ရေတာ့၏။
သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ညကားေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့သူမို႔ လန္းဆန္းလွ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္မမွာသာ…
မ်က္လံုးမ်ားက်ိန္းစပ္ဆဲ။
ေအာက္ထပ္ေရာက္မွပဲ
အိမ္ကေလးကို ေသခ်ာၾကည့္မိရသည္။ တကယ္ေတာ့ အိမ္ကေလး မဟုတ္၊ အိမ္ႀကီးသာ ျဖစ္ေလသည္။
အိမ္တိုင္ေတြက ကၽြန္းလား၊ ပ်ဥ္းကတိုးလား ကၽြန္မေသခ်ာမသိေသာ (အရင္က
ေရွးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာသာ ကၽြန္မေတြ႔ဖူးခဲ့ေသာ) တိုင္လံုးႀကီးေတြႏွင့္။
အိပ္စရာဆိုလည္း အိပ္ခန္းရယ္လို႔
ဖြဲ႕စည္းမထားဘဲ ခုတင္ေတြခ်င္းပူးကပ္ကာ ျခင္ေထာင္ႀကိဳးတန္းမ်ား ႏြယ္ဆက္ကာ
အိပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ျခင္ေထာင္မ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ လွမ္းၾကည့္လို႔၊
အိပ္မေပ်ာ္မခ်င္း စကားေတြလွမ္းေျပာလို႔ရေသာ အေနအထားျဖစ္သည္။ အခန္းဆိုလို႔
အေပၚထပ္မွာ၊ ကၽြန္မတို႔အိပ္ေသာေနရာေလးေဘးမွာ ကန္႔ထားေသာ အခန္းေလးတစ္ခန္းသာရွိသည္။
ထိုအခန္းကေတာ့ အဝတ္အစားလဲစရာ၊ အလွျပင္ သနပ္ခါးလူးစရာ အမ်ိဳးသမီးအခန္းျဖစ္သည္။ သည္တစ္ခန္းကလြဲလို႔ က်န္သည္က
ဟင္းလင္းပြင့္မ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။
မိသားစု၏ ေႏြးေထြးမႈ၊ အဆီးအတားမရွိ
တစ္စုတစ္စည္းထဲျဖစ္တည္မႈ၊ မရွိအတူရွိအတူျဖစ္မႈမ်ားႏွင့္ အိမ္ဟူေသာအဓိပၸါယ္ကို
အျပည့္အဝေဖာ္ျပေနသည့္ အိမ္ပါေပ။ ေရနံေခ်းမ်ားဝေနကာ အိမ္ဝိုင္းႀကီးထဲမွာ တစ္အိမ္ထဲမဟုတ္ဘဲ
တစ္ျခားအိမ္ကေလးမ်ားကိုပါေတြ႔ရ၍ ကၽြန္မက ေမးမိပါသည္။
“ဟဲ့ နင္တို႔ျခံဝိုင္းထဲမွာ
အိမ္ကေလးေတြက ေလး-ငါးလံုးေတာင္ ရွိတယ္ေနာ္”
“ေအးေလ အမ်ိဳးေတြ
စုေနၾကတာေလ၊ အေမ့အမ်ိဳးေတြေရာ၊ အေဖ့အမ်ိဳးေတြေရာေပါ့”
“ဒီျခံဝိုင္းႀကီးကို
အစကတည္းက တစ္ဝိုင္းလံုးခ်ည္း ဝယ္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ အကြက္ေလးေတြ ရိုက္ရိုက္ၿပီး
ပိုင္းေရာင္းတာကို ဝယ္ထားတာ။ အဲဒါကို အမ်ိဳးေတြ အနီးအနားမွာ အတူေနၾကရေအာင္
တစ္ပိုင္းစီ တစ္ကြက္စီ ဝယ္ဝယ္ထားၾကတာေလ”
“ဟယ္ ေကာင္းလိုက္တာ ေနာ္။
နင္တို႔အမ်ိဳးေတြ တည့္ၾကသလား၊ အဲလို အတူေနၾကေတာ့”
“ဒီလိုပါပဲဟယ္၊ ျဖစ္ကာမွ
ျဖစ္ေရာေပါ့။ အနားမွာ မရွိအတူ ရွိအတူေနၾကတာပဲ။ ငါ့အေမပဲ ေပးကမ္းေနရတာ
မ်ားတယ္ေပါ့ဟာ”
တစ္ဧကနီးပါးက်ယ္ေသာ ျခံဝန္းက်ယ္ႀကီးကိုၾကည့္ကာ
ကၽြန္မမွာ သေဘာက်မဆံုး။ ေရခ်ိဳးေတာ့ လည္း ေရဘံုဘိုင္ေခါင္းကိုဖြင့္ကာ
ခြက္ႏွင့္တဘြမ္းဘြမ္းခပ္ခ်ိဳးရသည့္ အမိုးသာပါရွိေသာ ေလး ဘက္ေလးတန္အပြင့္ေအာက္က
အုတ္ကန္အႀကီးႀကီးမွာ ျဖစ္သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး လန္းလန္းဆန္းဆန္းျဖစ္ မွပဲ ျခံႀကီးထဲ
ေသခ်ာလွည့္ပတ္ၾကည့္ရသည္။
ျခံႀကီးထဲမွာ မန္က်ည္း၊
ထေနာင္းလို အပင္ႀကီးေတြကပဲ မနည္းမေနာ။ သေဘၤာပင္ေတြလည္း ေတြ႔မိသည္။ ထိုေန႔က
ေန႔လည္စာစားၾကေတာ့ ဟင္းေတြမွ အမ်ားႀကီး၊ သေဘၤာဖူးသုပ္ ဟင္းတစ္ခြက္လည္းပါသည္။
ကၽြန္မ တစ္ခါမွ မစားဖူးပါ။ သေဘၤာအဖိုပင္က အသီးမသီးဘဲ ဖူးသည့္အဖူးကို ေရေႏြးႏွင့္ေဖ်ာ၍
ၾကက္သြန္နီဆီခ်က္ကေလးထည့္၊ ႏွမ္းထည့္ကာ သုတ္ထားတာဟု ဆိုေလသည္။ ေမႊးေမႊးစိမ့္စိမ့္ကေလးႏွင့္
စားေကာင္းလွသည္။ ေနာက္ဟင္းတစ္ခြက္မွာ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႔
ရန္ကုန္ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္လို မဟုတ္ဘဲ ခ်ဥ္ေပါင္လက္ၾကားကို ငါးပိကေလးမွ်သာထည့္ကာ
သိပ္မေၾကေစဘဲ အရြက္မပ်က္ ေၾကာ္ထားျခင္းပင္။ ခ်ဥ္ခါးခါးကေလး။ ရန္ကုန္ကစားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာသာ
ဆိုင္တင္ေရာင္းရင္ေတာ့ ကန္စြန္းပလိန္းလို ခ်ဥ္ေပါင္ပလိန္းဟုမ်ား ေခၚမည္လား မသိ။
ဘာကိုမွ ဟန္မေဆာင္တတ္ေသာကၽြန္မက
စားရာတြင္လည္း ရွက္မေနဘဲ အားပါးတရစားေတာ့ သူတို႔ သေဘာက်ၾကသည္။ ကၽြန္မပန္းကန္ထဲ
ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ ထပ္ထပ္ျဖည့္ေပးေနတာမို႔ ေတာ္ၿပီ တကယ္ဝပါၿပီဟု ေျပာယူရေတာ့သည္အထိ။
သည္ၾကားထဲ ျခင္ကိုက္မွာစိုးလို႔ဟုဆိုကာ သူငယ္ခ်င္း အစ္မျဖစ္သူက ေဘးမွ တစ္ခ်ိန္လံုးယပ္ခတ္ေပးေနတာမို႔
အလြန္ပင္အားနာစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဧည့္ဝတ္ေက်လြန္းလွသူမ်ားပင္။
ထမင္းစားအၿပီး ေန႔လည္ခင္းမွာ
ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕ထဲ သြားသင့္သည့္ေနရာမ်ားသို႔ လိုက္ပို႔ၾကရာ
ကၽြန္မေရာက္ဖူးခ်င္လြန္းေသာ ဗိႆႏိူးၿမိဳ႕ေဟာင္းအျပင္ ေက်ာက္ကြင္းအေရးေတာ္ပံု
ဆရာေတာ္ သွ်င္ဥကၠဌေက်ာင္းသို႔လည္း အေရာက္ပို႔ေပးေလသည္။ ကၽြန္မမွာ ထိုေက်ာင္းသို႔
မရည္ရြယ္ပါဘဲ ေရာက္သြားရသည့္အတြက္ သေဘာက်လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ပါလာေသာကင္မရာကို
လက္ကမခ်ႏိူင္ဘဲ ဓါတ္ပံုေတြတစ္ပံုၿပီးတစ္ပံု တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ေနခဲ့မိေတာ့သည္။
ညေနေစာင္း၍
အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္ေသာ္ အိမ္မွာ ေဆြမ်ိဳးအေတာ္စံုေနၿပီကိုေတြ႔ရသည္။ စကားေတြ
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုၾကႏွင့္ ေပ်ာ္စရာႀကီးပင္။ သူတို႔ေျပာသမွ်မွာ
စိုက္ထားပ်ိဳးထားေသာ စပါးအေၾကာင္း၊ ေျပာင္းႏွမ္းမ်ားအေၾကာင္းျဖစ္သည္။
အခ်ိန္အခါမဟုတ္ဘဲ ရြာေသာမိုးေၾကာင့္ ႏွမ္းခါရတာ ဒုကၡမ်ားပံု၊ ေခြ်ၿပီးသားႏွမ္းမ်ား
မိုးလြတ္ရာ ေျပာင္းေရႊ႕ရပံု၊ ပဲဆီႏွမ္းဆီမ်ား ေဈးတက္ပံုတို႔ ျဖစ္ေလ၏။
ကၽြန္မ မသိေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားမို႔
ဝင္မေျပာသာဘဲ ေဘးမွနားေထာင္သူအျဖစ္ႏွင့္ရွိစဥ္ သူငယ္ခ်င္းက လက္ကုတ္ကာ တစ္ညစာအဝတ္အစားႏွင့္
မနက္ျဖန္ သူတို႔အလွဴမွာဝတ္မည့္ အဝတ္အစားမ်ားယူၿပီး အထုတ္ျပင္ရန္ ေျပာျခင္းေပ။
မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ သူတို႔အိမ္မွာ အလွဴမို႔ သည္ညအဖို႔ေတာ့ တစ္ညလံုးခ်က္ၾကျပဳတ္ၾကႏွင့္
ေဆြမ်ိဳးစံုခိုက္ စကားေတြေအာ္ၾကေျပာၾကမွာမို႔ ကၽြန္မ
အိပ္မရမွာစိုးေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ ကၽြန္မမွာ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သာသိသူမို႔
မျငင္းႏိူင္ဘဲ အထုတ္ျပင္ကာ သူငယ္ခ်င္းေခၚရာလိုက္ရေလသည္။ ကၽြန္မတို႔သြားအိပ္ရမည့္အိမ္သည္
သူတို႔အမ်ိဳးအိမ္ ေနာက္တစ္အိမ္ျဖစ္ၿပီး သူတို႔အိမ္မွ ဆယ္မိနစ္ခန္႔လမ္းေလွ်ာက္သြားရံုႏွင့္
ေရာက္ေလ၏။
@@@@@@@@@@@@@@@
သူငယ္ခ်င္းအိမ္ဝိုင္းကို
အလြန္က်ယ္လွၿပီထင္ထားခဲ့ေသာ ကၽြန္မသည္ ယခု သူတို႔အမ်ိဳးအိမ္ေတြ႔မွ ပိုအံ့ၾသရသည္။
သံုးဧကေက်ာ္ေက်ာ္က်ယ္ဝန္းေသာ ျခံဝိုင္းႀကီးထဲတြင္ တိုက္အိမ္ကေလးေတြက အေရွ႕ဘက္၊
အေနာက္ဘက္၊ ေတာင္ ေျမာက္ဘက္ေတြမွာ ခပ္ျခားျခား ခပ္က်ဲက်ဲ ေဆာက္လုပ္ဝန္းရံလို႔၊
ပ်ဥ္ေထာင္ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီး ႏွစ္လံုးလည္းပါေသးသည္။ အားလံုးမွာ ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ေတြပင္။
သူတို႔က
ပဲျခမ္းေၾကာ္လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္တာမို႔ ပဲႀကီးေရစိမ္ပံု၊ အခြံခြ်တ္ပံု၊
ေၾကာ္ေလွာ္ပံုမ်ားကို ကၽြန္မအား ျခံႀကီးထဲပတ္ကာ လိုက္ျပေလသည္။ အခြံခြ်တ္တာေတာင္မွ
စက္ဖ်စ္ လက္ဖ်စ္ခြဲထားေသး၏။ ကၽြမ္းက်င္ရာလိမ္မာမို႔ ျဖစ္မည္။ ေရစိမ္ထားေသာ
ပဲႀကီးေစ့မ်ားကို စားပြဲေစာင္းေပၚတင္ၿပီး ဖ်တ္ ဖ်တ္ႏွင့္ လက္မကေလးႏွင့္ ဖိကာဖ်စ္ကာ
အခြံခြ်တ္သြားသည္မွာ ၾကည့္လို႔ပင္ေကာင္းေသးေတာ့။
သူငယ္ခ်င္းက
ကၽြန္မလက္ကိုဆြဲကာ အမ်ိဳးမ်ားကို တစ္အိမ္ၿပီးတစ္အိမ္ လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ေလသည္။
ကၽြန္မ မေနႏိူင္ေတာ့ဘဲ
ခပ္တိုးတိုးဖြင့္ေမးမိျပန္သည္မွာ ဒီလိုအမ်ိဳးေတြ နီးနီးနားနားစုေနၾကတာ တည့္ၾကသလားဟူေသာ
ထပ္ေက်ာ့ေမးခြန္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ သူမက ရယ္ကာေမာကာႏွင့္ပင္ ဒီလိုပဲ တည့္လိုက္၊
မတည့္လိုက္ေပါ့ဟာဟု ဆိုသည္။
“အရင္က ေပ၃၀ကြက္ေလးေတြ
ေပ၆၀ကြက္ေလးေတြ နီးစပ္ရာစုစုၿပီး တစ္ကြက္ခ်င္း ဝယ္ထားၾကတာ။ အဲ့တုန္းကမွ တစ္ကြက္ကို
ေလး-ငါး-ဆယ္သိန္းေတာင္မရွိဘူး။ ခုေတာ့ နင္ မွန္းၾကည့္စမ္း ဘယ္ေလာက္မွတ္ေနၿပီလဲ” ဟု
ေမးေလသည္။
“သိန္းေထာင္ခ်ီေနမွာေပါ့”
ဟူေသာ ကၽြန္မအေျဖကို သူမက ေခါင္းညိတ္ရင္း “သိန္းေလးေထာင္ေက်ာ္ တန္ေနၿပီ”ဟုဆိုသည္။
“ဒီလိုပဲ အနီးအနားမွာ
အတူေနခ်င္ၾကတာေလ၊ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ ဒီေဆြဒီမ်ိဳးေတြပဲ တိုးတိုးေဖာ္၊
ေနထိုင္မေကာင္း မက်န္းမာတဲ့အခါ ဒီေဆြဒီမ်ိဳးေတြပဲ အားကိုးရတာ။ အမ်ိဳးဆိုတာကေတာ့
ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ေသြးစည္းၾကတာပါပဲ”
သူမေျပာသည္မ်ားကို
ေခါင္းညိတ္နားေထာင္ရင္း ကၽြန္မစိတ္ထဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလိုလို။
“ဟင့္အင္း မေနခ်င္ဘူးေနာ္
ကိုကို၊ ခ်ိဳ႕ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ေရာ၊ ကိုကို႔ဘက္ကေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ေရာ။ စိတ္ရွဳပ္တယ္၊
နားၿငီးတယ္။ ခ်ိဳက ေအးေအးေဆးေဆးပဲေနခ်င္တာ။ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေဝးေလေကာင္းေလ၊
နီးတက်က္က်က္ ေဝးတသက္သက္ဆိုတာလိုေပါ့၊ ကိုကို သိတယ္ေနာ္။ ဒါပဲ”
ကၽြန္မခင္ပြန္းအား
ကၽြန္မေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကားမ်ားပါေပ။ ခုမွ စိတ္ထဲ ေက်ာမလံုသလိုခံစားရကာ
ရွက္လာသလိုလို ဘာလိုလို။ ရန္ကုန္မွာ
ျပန္အေျခခ်ကာ အေမတို႔နဲ႔နီးနီးနားနားမွာ အိမ္ေလး တစ္လံုးေလာက္ေတာ့ ရွာၾကည့္မွဟု
ႀကိတ္ေတြးရသည္။ ေရကိုသား၍ အၾကားမထင္လို႔ ဆိုၾကသည္၊ ေသြးက ေရထက္ ပိုပ်စ္သည္ဟုလည္း ၾကားဖူးသားေပ။
ဟုတ္မ်ားေနသလား မသိ။
ကၽြန္မကပဲ ေဆြမ်ိဳးေတြအေပၚ
နားမလည္သူ၊ သစၥာေဖာက္သူ၊ အျပစ္ရွိေနသူပမာ ခံစားလာရကာ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ
သေဘာမက်ႏိူင္ေတာ့၊ ရွက္လိုက္တာ။ သူမကေတာ့
နယ္သူနယ္သားပီပီ သည္ၿမိဳ႕အေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးသလို မိသားစုအားလံုး
ေဆြမ်ိဳးမ်ားအားလံုးအေပၚလည္း သံေယာဇဥ္ႀကီးလွသည္။ အို သူတို႔အမ်ိဳးေတြက တစ္ေယာက္အေပၚ
တစ္ေယာက္ ေကာင္းၾကလို႔ ေနမွာေပါ့။ ေနပါဦး ကၽြန္မကေရာ ကၽြန္မေဆြမ်ိဳးေတြအေပၚ
ေကာင္းဖူးလို႔လား။ တတ္ႏိူင္သမွ်ေတာ့ ေကာင္းခဲ့ဖူးသည္ ထင္တာပါပဲ။
ကၽြန္မေဆြမ်ိဳးေတြကေရာ ကၽြန္မအေပၚ ေကာင္းၾကလို႔လား။ ဘယ္တုန္းကမ်ား…ေကာင္းဖူးသလဲ၊ ဘာမ်ား လုပ္ေပးခဲ့ဖူးလို႔လဲ၊ ကၽြန္မစိတ္ထဲ
မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိမေနပါ။
“ဒီလိုပါပဲဟာ သူတို႔
ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး ငါ့အေမက အႀကီးဆံုးဆိုေတာ့ အစ္မႀကီး အမိအရာဆိုတာလို
သူ႔ေမာင္ႏွမေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ သေဘာေပါ့”
ဘုရားေရ၊ သူမက
ကၽြန္မအေတြးေတြကို သိမ်ားေနသလား။ ကၽြန္မလည္း အမိေနရာမွာ ရွိရမည္ျဖစ္ေသာ
အစ္မအႀကီးဆံုး မဟုတ္လား။
“တခါတေလေတာ့ ငါလည္း
ငါ့ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြကို စိတ္ထဲ ၿငိဳျငင္မိတာေပါ့။ ငါ့အေမ အိုပဲေနၿပီ သူတို႔က ခုထိ
လာလက္ျဖန္႔တုန္းဆိုၿပီးေတာ့ေလ၊ ေနာက္ေတာ့လည္း ဘဝမွာ လက္ဖမိုးနဲ႔ေပးႏိူင္တဲ့သူျဖစ္ရတာဟာ
လက္ဖဝါးျဖန္႔ၿပီးေတာင္းတဲ့သူျဖစ္ရတာထက္ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ လက္ခံမိေတာ့ လက္ရွိကို
ေက်နပ္တတ္သြားတာပါပဲဟာ”
အင္း ဟုတ္တာေပါ့၊ ကၽြန္မ
သူ႔ကို စိတ္ထဲမွ ေထာက္ခံမိသည္။ အေမ့ဆီ ခဏခဏ မုန္႔ဘိုးလာလာေတာင္းေသာ ကၽြန္မဦးေလး အေမ့ေမာင္အငယ္ေကာင္
လူပ်ိဳႀကီးကို ကၽြန္မ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ကာ ရန္လုပ္ဖူးသည္။ အေမစိတ္ဆိုးကာ
ရိုက္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မေျခသလံုးမွ အရွိဳးမ်ားကို အဖြားက ဆႏြင္းသိပ္ေပးခဲ့ရဖူးသည္။
ခုေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ လူႀကီးျဖစ္ၿပီ၊ အစ္မအႀကီးမို႔ အမိေနရာေရာက္ေနၿပီ။ အေမ၏
ေမာင္ငယ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္ေသာ အစ္မႀကီးအမိအရာေမတၱာကို ကၽြန္မ နားလည္သင့္သေလာက္
နားလည္ခဲ့ရၿပီ။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္မမွာ
ငယ္စဥ္ကတည္းက ဖာသိဖာသာေနတတ္သူမို႔ထင့္၊ မိသားစုေမာင္ႏွမမ်ား၊ အေမအေဖဘက္က
ေဆြမ်ိဳးအရင္းမ်ားႏွင့္ သိပ္မရင္းဘဲ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ခ်င္သူဟုေျပာလွ်င္
ေျပာ၍ရမည္ေပ။ ဘုရား ဘုရား။ ကၽြန္မေသလွ်င္ေတာင္
ကၽြန္မအသုဘမွာ လိုက္ပို႔မည့္ေဆြမ်ိဳး ရွိပါ့မလားဟု ေတြးမိေတာ့ မ်က္ႏွာေတြ ျဖန္းကနဲ
ပူလာရေလေတာ့သည္။ အို ေနေပါ့၊ ေသတဲ့သူက ေသၿပီပဲ။ မပို႔လည္း ေနၾကေပါ့။ ေခါင္းမာေသာ၊
အခံစိတ္ကို လြယ္လြယ္ႏွင့္မျပင္တတ္ေသာ ကၽြန္မစိတ္က အထြန္႔တက္မိျပန္သည္။
အဲဒီမိန္းမေသတုန္းက လိုက္ပို႔မဲ့ေဆြမ်ိဳးေတာင္
မရွိဘူး၊ က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ပဲ၊ ရပ္ကြက္ေကာင္းလို႔သာေပါ့ဟုမ်ား တင္းဆိုခံရမည္လား။
ကၽြန္မ ဘုရားသာ တ မိျပန္ေလသည္။
@@@@@@@@@@@@@@@
“ကိုေရ ခ်ိဳတို႔
အေမတို႔အိမ္နားမွာ အိမ္ေလးရွာၾကရေအာင္ကြာ ေနာ္၊ အေမက ေျပာတယ္။ တစ္ျခံေက်ာ္က
သူတို႔ေျမကြက္ကေလး ဖဲ့ေရာင္းခ်င္လို႔ တဲ့။ ေပ၂၀ ေပ၆၀ေလးတဲ့ မဆိုးဘူး ေျပာတယ္။
ေဈးလည္း မဆိုးဘူး သိန္း ၁၂၀၀ တဲ့”
“မ်ိဳးတို႔ကေလ သူတို႔နယ္မွာ ျခံဝိုင္းႀကီးေတြမွ
အက်ယ္ႀကီးနဲ႔ေနတာရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတြ ဟိုဘက္ဒီဘက္အကုန္လံုး စုစုေဝးေဝးနဲ႔ေနၾကတာ၊
ေပ်ာ္စရာႀကီးပဲ။ ခ်ိဳတို႔လည္း တစ္ေန႔ ျမန္မာျပည္ျပန္လို႔
အသက္ေလးဘာေလးရလာတဲ့အခါ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔
အဲသလို သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းေလးေနၾကရရင္ ေကာင္းမလားလို႔”
စင္ကာပူျပန္ေရာက္ေတာ့
ခင္ပြန္းသည္ကို ခရီးေရာက္မဆိုက္ ေျပာမိသည္။
“ဘာ ခ်ိဳရယ္၊ သိန္း ၁၂၀၀ကို
ေဈးမဆိုးဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ေပ၂၀ ေပ၆၀ ဟုတ္လား”
“အင္းေလ”
“ဘယ္မွာတုန္း ေငြက၊
မင္းေျပာတဲ့ သိန္း ၁၂၀၀က”
“ကိုနဲ႔ခ်ိဳ စုထားတာေလးေတြ
ထုတ္လိုက္ရင္ေရာ”
ကို႔လည္ပင္းကို
သိုင္းဖက္ရင္း ကို႔မ်က္ႏွာကို တည့္တည့္ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
“ေအး အဲဒါေတြ
အားလံုးထုတ္လိုက္ရင္ေတာင္ စင္ကာပူေဒၚလာ တစ္သိန္းဆို ျမန္မာေငြ သိန္း ၇၀၀ေက်ာ္
ရွိတာ။ က်န္တာေလးေတြနည္းနည္းပါးပါး ဟိုစု ဒီစုလုပ္ရင္ေတာင္
သိန္းတစ္ေထာင္စြန္းစြန္းရွိတာ”
“အင္း ဟုတ္တာပဲေနာ္”
“ၿပီးေတာ့ အိမ္ခ်ည္းပဲ
မဟုတ္ေသးဘူး၊ ကိုတို႔ ရင္းနွီးဖို႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေငြရင္းလိုေသးတယ္၊
မွန္းသလိုျဖစ္မလာရင္ ေငြမလည္ေသးတဲ့ ပထမႏွစ္ေတြမွာ ေတာင့္ခံႏိူင္ဖို႔ ထုိင္စားႏိူင္ဖို႔ေငြ
လိုေသးတယ္”
အင္း ကိုေျပာေတာ့လည္း
ဟုတ္တာပဲ။
“အားမငယ္ပါနဲ႔ကြာ၊ ခု ကို
သတင္းေတြဖတ္ေနတာ၊ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာတဲ့၊ သိန္းႏွစ္ရာ-သံုးရာနဲ႔
တိုက္ခန္းတစ္ခန္းဝယ္ႏိူင္မယ္တဲ့”
“ဟင္
တိုက္ခန္း...တန္ဘိုးနည္းအိမ္ရာ…။
ေနခ်င္ပါဘူး အဲ့မွာ”
ကၽြန္မကမူ
ဘယ္ေလာက္က်ဥ္းက်ဥ္း ကိုယ့္ျခံကိုယ့္ဝန္းကေလးထဲ သီးပင္စားပင္ကေလးမ်ား၊ ပန္းကေလးမ်ား
ရသေလာက္စိုက္ကာ ေျမႀကီးေပၚေျခခ်လိုသူသာ ျဖစ္သည္။
“အံမာ ေဒၚေရႊခ်ိဳ
ေနခ်င္ပါဘူး မလုပ္နဲ႔။ ဒီလိုပဲ ခဏေနၿပီး က်န္တာနဲ႔ သိန္းတစ္ရာတန္ေလာက္
ကားေလးတစ္စီးဝယ္၊ က်န္တာကို အရင္းအႏွီးလုပ္၊ တျဖည္းျဖည္းေငြပြားလာေတာ့မွ
မင္းေနခ်င္တဲ့ တန္ဘိုးႀကီး အိမ္ရာမ်ိဳးကို ဝယ္ၿပီး ေျပာင္း ဟုတ္ၿပီလား”
ကို႔မ်က္ႏွာက ျပံဳးစစနဲ႔မို႔
ခ်ိဳ႕မွာ စိတ္မတိုသာ။ ဟိုအရင္က ကၽြန္မတို႔ဝယ္ထားေသာ ရန္ကုန္က အိမ္ႏွင့္ေျမကြက္ကို
ဟိုတုန္းကေဈးနဲ႔ ျပန္ေရာင္းခဲ့ရတာ မွတ္မိသည္။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ စင္ကာပူမွာ
အိမ္ငွားဘဝနဲ႔ မေနခ်င္ေတာ့တာမို႔ အိမ္အပိုင္ဝယ္ၿပီး ေငြလက္ငင္းေပးေခ်ရေသာ
ပမာဏျပည့္ေအာင္ ရန္ကုန္ကပိုင္ဆိုင္သမွ်ေလးေတြ ေရာင္းလိုက္ ရတာျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က
တန္ဘိုးစုစုေပါင္းမွာ က်ပ္သိန္း၅၀၀ ေက်ာ္သာ တန္ေၾကးရွိခဲ့ကာ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ဝန္းက်င္ဟု
မွတ္မိေနသည္။ ခုေတာ့ ထိုအိမ္ႏွင့္ေျမတန္ဘိုးက သိန္း သံုး-ေလးေထာင္ေက်ာ္တန္ေနၿပီဟုသိရေတာ့
ရင္ထုမနာျဖစ္လိုက္ရေသးသည္။
စင္ကာပူကအိမ္
ျပန္ေရာင္းရင္လည္း ေဒၚလာႏွစ္သိန္းေလာက္ေတာ့ ျမတ္မွာပါေလဟု စိတ္ကိုေဖာ့ေတြးမိသည္။
သို႔ေသာ္ ေဒၚလာႏွစ္သိန္းသည္ပင္ ျမန္မာေငြ က်ပ္သိန္းေထာင့္ငါးရာမွ်သာ။ စင္ကာပူသည္
ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရ မဟုတ္၍ အၿပီးတိုင္မေနလို၊ ရန္ကုန္ကပိုင္သမွ်ကိုလည္း ထုတ္ေရာင္းလိုက္ရတာမို႔
ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာ အေျခခ်ေနထိုင္လိုေသာ္မွ အိမ္ရာပိုင္ပိုင္မရွိေသးေသာ လက္မဲ့ဘဝ။
အိမ္ေဈးေျမေဈးေတြကလည္း လိုက္ေလ ေဝးေလ၊ ပါးစပ္ထဲမွာတင္ ေခၚေဈးေပါက္ေနကာ ဘယ္လိုမွ
မမီသာ။ ခက္ေလၿပီ။
ဘာေၾကာင့္မ်ား အိမ္ေဈး
ေျမေဈးေတြ သည္ေလာက္ေတာင္ထိုးတက္သြားရတာပါလိမ့္။ ငါးႏွစ္-ေျခာက္ႏွစ္ အတြင္းမွာကိုပဲ
ေဈးေတြက အဆမတန္။ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ အတက္ခ်ည္းသာေနသည္။ ကၽြန္မတို႔လို
ႏိူင္ငံရပ္ျခားမွာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ အလုပ္လုပ္ကိုင္စုေဆာင္းၿပီး ျပည္ေတာ္ျပန္မည့္
ႏိူင္ငံျခားျပန္ေတြေတာင္ ၿမိဳ႕တြင္းမွာ မဝယ္ႏိူင္၊ ေျမကြက္က်ယ္က်ယ္မွာ
အိမ္ကေလးတစ္လံုးႏွင့္ေနဖို႔ရာ မတတ္ႏိူင္။ သာမန္ လက္လုပ္လက္စားေတြ၊
အလယ္အလတ္တန္းစားေတြ၊ အိမ္ပိုင္မရွိေသးသူေတြ၊ ဘဝႏွစ္ခုကို အတူတကြ
အိမ္ရာထူေထာင္ေတာ့မည့္ ခ်စ္သူေတြ။ ဘယ္လိုမ်ား အိမ္တစ္လံုး ပိုင္ဆိုင္ႏိူင္ၾကမွာပါလိမ့္။
ေတြးၾကည့္မိတာႏွင့္ပင္ စိတ္ေမာ၍လာသည္။
“ဘာမွ မပူနဲ႔ မိန္းမ၊ ကို
အခု ထီတိုက္လိုက္ဦးမယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို တီဗီကိုဖြင့္ကာ
တယ္လီတက္ခ္ႏွင့္ ထီတိုက္ဖို႔ျပင္ေနေသာကို႔ကို မ်က္ေစာင္းလွမ္းခ်ိတ္ လိုက္မိသည္။
မေပါက္ႏိူင္တဲ့စင္ကာပူထီကိုမ်ား သူမို႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အပတ္တိုင္း ထိုးႏိုင္တိုက္ႏိုင္
လြန္းသည္။
“ဟာ တိုက္တယ္ေဟ့။
ေန႔စြဲ ေန႔စြဲ ထီလက္မွတ္ေပၚက ေန႔စြဲ
ဟားဟားဟား”
ေျပာလည္းေျပာ၊ ရယ္လည္းရယ္ကာ
ထီလက္မွတ္ကိုလံုးေခ်လိုက္ၿပီး အနားရွိ အမိႈက္ထုပ္ထဲ လွမ္းထည့္လိုက္ေသာ ကို႔ကိုၾကည့္ရင္း
ျပံဳးမိရသည္။ ကိုကေတာ့ ရယ္ႏိူင္ ေနာက္ႏိူင္ေနေသးသည္။
ကၽြန္မမွာသာ….။
ျခံက်ယ္ႀကီးတစ္ျခံထဲ
ျပတင္းေပါက္မ်ားမ်ားပါေသာ အိမ္ကေလးပိစိေဆာက္ကာ
အိမ္ေရွ႕ေျမက်ယ္က်ယ္မွာ စိုက္ထားသည့္ ပန္းခင္းမ်ားအၾကား၊ လိပ္ျပာေရာင္စံုကေလးမ်ားအၾကား
ျပံဳးေပ်ာ္ေျပးလႊားေနသည့္ ကၽြန္မကို အဖန္ဖန္အလဲလဲ ျမင္မက္ေနက်
အိပ္မက္ေဟာင္းႀကီးထဲတြင္ သည္ညလည္းပဲ ျမင္မက္ရလိမ့္ဦးမည္ပင္။
