အေသအခ်ာပဲ။ ခုတစ္ေလာ၊ တစ္ကယ္ေတာ့ အဲဒီ ခုတစ္ေလာက အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ စာမေရးခ်င္တာ၊ စာမဖတ္ခ်င္တာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ သယ္မေနခ်င္ေတာ့တာ။ ေျပာရရင္ အားစိုက္ထုတ္ရမဲ့ ကိစၥေတြကို ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ တာ။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြပဲ…ေဟးလား၀ါးလားလုပ္ေနရရင္ေတာ့ စိတ္ေျပေနသလိုပဲ။ အဲ…ဒီလိုဆိုလိုက္ေတာ့ အတည္ေပါက္ႀကီးေတြဆို စိတ္ကတင္းၾကပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေရာက္မသြားေပဘူးလား။ မုန္႔ေလေပြစားၿပီး မိုးပ်ံပူေဖာင္းေရာင္းရရင္ ေကာင္းမလားပဲ။ အင္မတန္ ေပါ့ပါးတယ္ေလ….။
ဒီလိုပဲ တစ္ခါတစ္ေလ ျဖစ္တတ္ပါတယ္ တဲ့။ မိုရီယာမင္းသြင္းေပးၾကတယ္။ ခက္တာက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ။ စိတ္က ဘယ္လိုမွ တက္မလာဘူး။ အသက္ႀကီးလာလို႔မ်ားလား…။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာ ကိုယ့္ထက္ႀကီးတဲ့ အစ္မေတာ္၊ ေနာင္ေတာ္ေတြ…ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြေနတာပဲဟာ။ (ေျပာပံုက ရိုက္ေပါက္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္) တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ေဖ့စ္ဘုတ္သံုးရတာ ေပ်ာ္စရာ။ ကိုယ္တင္ခ်င္တဲ့ စေတးတပ္စ္ေလးေတြေရး၊ အဲဒီကမွ ၀ိုင္း၀န္း ေျပာဆို ေနာက္ေျပာင္ၾက၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ၿပံဳးခ်င္စရာ အေထ့အေငါ့ေလးေတြပဲ တင္ျဖစ္တာပါ။ ကိုယ္မတင္လည္း သူမ်ားတင္ထားတဲ့ စေတးတပ္စ္ေတြေအာက္မွာ သြားေနာက္တာမ်ိဳးေပါ့။ အခိုက္အတန္႔ေတာ့ စိတ္ေပါ့ပါးသြားသလို မ်က္ႏွာေၾကာေတြ ေျပေလ်ာ့သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ကိုယ္က အြန္လိုင္းမွာ စာေရးေနတာေလ လို႔ ေျပာလိုက္ရရင္ကို လွ်ာအရသာ ေတြ႔ေနေတာ့တာ။ နဲနဲေလးမွ မေလွ်ာ့ဘူးပဲ။ အဲဒီအြန္လိုင္းမွာ စာေရးေနတယ္ ဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း Terms & conditionsေတြ အင္မတန္မ်ားစားေသးတာ။ မုဒ္မရေသးလို႔ မေရးေသးတာတို႔၊ အၾကည္ဓါတ္ လိုေနတယ္တို႔၊ ဖီလင္မလာေသးဘူးတို႔၊ အလုပ္ေတြ မ်ားေနလို႔တို႔၊ ေနမေကာင္းေသးလို႔တို႔၊ စိတ္ပါမွ ေရးတာတို႔။ အံမာ အေတာ္ေလး လာတာ။ လူၾကားရင္ ေဂၚဇီလာေလာက္စာေတြပဲ ေရးေနသလိုလို။ လုပ္ေနပံု လုပ္ေနပံု….။
တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ စာေလးေရးေနတုန္းမ်ား အိမ္ကလူက စီအန္ေအၾကည့္ရင္း ေရေႏြးေလးနဲနဲေလာက္ ထပ္ျဖည့္ေပးပါဦးကြာဆိုရင္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာက ရွင္ ေတာ္ေတာ္အလိုက္မသိရန္ေကာ၊ မသိသားဆိုးရြားရန္ေကာ၊ ဒီမွာ စာေရးေနတယ္ေလ ဆိုတဲ့ အထာနဲ႔ လုပ္လိုက္ေသးတာ။ တစ္ကယ္ေတာ့ သူဟာ ရံုးသြားခါနီးမွ သူ႔အ၀တ္ေလးသူ မီးပူေလး အေျပးအလႊားတိုက္ ၀တ္ရရွာတာ။ ဘေလာ္ဂါ့ေယာက်ာ္းဘ၀မ်ား အေတာ္ဆိုးေပတာ။ ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ လြန္ေနၿပီဆိုတာ သိသိႀကီးနဲ႔ ကိုယ္ဟာ မေကာင္းလိုက္တာမ်ား။ ေတာ္ရံုလူ၊ စိတ္ဆတ္တဲ့ ေယာက်ာ္းနဲ႔သာဆို ကိုယ္ စစ္တယ္ မွန္တယ္ အာဂ်ီႏိူမိုတို ျဖစ္သြားေလာက္တယ္။ မွႈန္႔မွႈန္႔ညက္ညက္ရယ္မွ ေၾကေစသတည္း ဆိုတာလို….။
ကိုယ္က ေသြးအားနည္းတဲ့ေရာဂါ ရွိတယ္။ ေသြးထဲမွာ ေသြးနီဥနည္းေနတာ။ ေသြးသြားလွဴတိုင္း ကိုယ့္ေသြးကို ဘယ္ေတာ့မွ မယူဘူး။ အျငင္းခံရတိုင္း ၀မ္းနည္းလြန္းလို႔ ေသြးလွဴဖို႔ လက္ေလွ်ာ့ထားရတယ္။ ထားပါေတာ့။ အဲဒီေရာဂါဟာ အအိပ္ပ်က္ရင္ ပိုဆိုးတာ။ ဒီေလာက္ေၾကာင္းေနရင္ သိေလာက္ပါၿပီ။ ဘေလာ္ဂါဆိုတဲ့ သတၱ၀ါဟာ ေစာေစာအိပ္တယ္လို႔မ်ား ၾကားဖူးၾကလား။ ဒါေတာင္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ေခါင္းမာခ်င္ေသးတာ။ လူကသာ မမာႏိူင္ေတာ့ေပမဲ့ေလ။
ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္ေရာဂါကိုယ္ ေမြးျမဴရင္း ေနလို႔မေကာင္းလည္း မနက္မနက္ ရံုးကို တရြတ္ဆြဲသြားေနလိုက္တာ၊ ၾကာေတာ့ လူက လူနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမွ မသနားရင္ ဘယ္သူကမ်ား သနားမွာလဲ။ ဒါနဲ႔ စိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး အားလံုးကို ျဖတ္ထားလိုက္တယ္။ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာကို တစ္ခါမွ မၾကားဖူးခဲ့သလိုလို။ သံေယာဇဥ္ျပတ္ေအာင္ ေနတတ္လာတယ္။
ဒါေပမဲ့ ၀ဋ္ႀကီးတဲ့ သတၱ၀ါေတြထဲမွာ အဲဒီဘေလာ့ဂ္ဂါဆိုတာေတြ ေရွ႕ဆံုးတန္းက ပါေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ္ မေနတတ္ဘူး၊ ေယာင္ခ်ာခ်ာ အရူးတစ္ပိုင္း မျဖစ္ေပမဲ့ ဟိုဟာေလးေတြ႔လည္း စာစီ၊ ဒီဟာေလးေတြ႔လည္း စာစီနဲ႔ ဒီေခါင္းႀကီးထဲမွာ အမ်ားႀကီး ေရးေနမိျပန္ပါေရာ။
ေရးစရာေတြကမ်ား၊ ေရးလက္စေတြကလည္း မျပတ္၊ ကိုယ္ မေမ့ပါဘူး။ ကိုယ့္မွာ ေရးလက္စေတြ အမ်ားႀကီးရယ္။ ခ်စ္ေသာ ပုဂံေျမ၊ စိနတိုင္းသြားေတာလား… တို႔လို႔တန္းလန္းေတြ။ ကိုယ္ေရးေနတဲ့ပံုသ႑န္ဟာ ကိုယ့္ကို ကိုယ္စားျပဳေနတယ္။ ကိုယ္ဟာ ဘာကိုမွ အဆံုးမသတ္ဘဲ တို႔ထိရံု ေခါင္းစဥ္ေတြ ေလွ်ာက္တပ္ေနေတာ့တာ။ ဘာကိုမွန္းမသိ၊ အားနာေနမိတယ္။ နားလည္ေပးပါ ပရိသတ္ႀကီးရယ္လို႔ ေျပာရမွာ လက္တြန္႔ေနတယ္။ ခြင့္မလႊတ္ၾကပါနဲ႔ေတာ့။ ကိုယ္ အေတာ္ေလး ညံ့ပါတယ္။ ဖ်င္းပါတယ္။ က်န္းမာေရးအေၾကာင္းျပ ပ်င္းတာလည္း ပါပါတယ္။
အိမ္ရွင္မတာ၀န္ေတြ ပ်က္ကြက္တိုင္းသာ အျပစ္ေပးေၾကးဆို ကိုယ္ဟာ ဒဏ္ထမ္းမဆံုးျဖစ္ေနေတာ့မွာ။ အလုပ္တာ၀န္ေတြ ပ်က္ကြက္တိုင္းသာ အလုပ္က ထုတ္ေၾကးဆို ကိုယ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနေတာ့မွာ။ ဘာေတြ လုပ္ခ်င္တာလဲ၊ ကိုယ္ဘာေတြ ျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ။ လုပ္ခ်င္၊ ျဖစ္ခ်င္ေနတာေတြအတြက္ အရင္ကလို မစြမ္းႏိူင္တာဟာ က်န္းမာေရးတစ္ခုထဲေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ဒါေတြ ကိုယ္ လုပ္ႏိူင္တဲ့ အရာေတြပဲလို႔ ေသခ်ာေနတာေတာင္ ခႏၶာက အရင္လို မလိုက္ႏိူင္ဘူး။ ပင္ပန္းေနတတ္ၿပီ။ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါတဲ့အခါ ကိုယ္ ငိုမိတယ္။ ငိုလြယ္တာ ကိုယ္မွ မဟုတ္ဘဲ။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ကယ္ကို လြဲေခ်ာ္ေနခဲ့ၿပီ။
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။ လတ္ဆတ္တဲ့ေလကို ရွဳခ်င္တယ္။ အိပ္ေရး၀၀ အိပ္ခ်င္တယ္။ အိပ္ရာထလို႔ ျပဴတင္းတံခါး ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ အစီအရီစိုက္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီေရာင္စံုခင္းေတြကို မ်က္လံုးထဲ ျမင္ခ်င္တယ္။ မနက္စာ မုန္႔ဟင္းခါးကို ပဲေၾကာ္နဲ႔ စားခ်င္တယ္။ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ စိုက္ထားတဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ခင္းေလးထဲက ခူးဆြတ္လို႔၊ ေစ်းက၀ယ္လာတဲ့ ေတာၾကက္အေကာင္ေသးေသးေလးကို ငရုတ္သီးစပ္စပ္ေလးခ်က္လို႔၊ ဘယ္သူကမွ အနံ႔ေၾကာင့္ ကြန္ပလိန္း တက္ေနမွာ မဟုတ္တဲ့ ငါးပိေရက်ိဳေလးကို ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ပုဇြန္ေျခာက္၊ ငရုတ္သီးစိမ္းေလးေထာင္းၿပီး ေဖ်ာ္လို႔။ ထမင္းဟင္းပူပူေလးကို က်က္တာနဲ႔ ခူးခတ္စားၾကလို႔။ ေန႔လည္စာၿပီးတဲ့အခါ စာေရးစားပြဲေလးမွာထိုင္၊ ေရးခ်င္တာေရး ဖတ္ခ်င္တာဖတ္။ ဘ၀ကို အဲဒီလို ပံုေဖာ္ခ်င္လိုက္တာ…..။
လက္ရွိအေျခအေနမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ျခင္းဟာ ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္မွႈတစ္ခုသာ ျဖစ္ရင္ ကိုယ္ဟာ က်ရွဳံး ေနတုန္းပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ။ ကိုယ့္မွာ ေရးစရာေတြ ရွိေနတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဖာက္ထုတ္ပစ္ဖို႔ လိုေနတယ္။ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပၚ ျပန္တက္ဖို႔ ဂီယာခ်ိန္းဖို႔ လိုတယ္ မဟုတ္လား။
ကားစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ကိုယ္ အခု ဂီယာခ်ိန္းေနတယ္။
ကရာေတးစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ကိုယ္ အခု ကီသြင္းေနတယ္။
အားျဖည့္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ္ အခု ရီခ်ာ့ခ်္ လုပ္ေနတယ္။
မၾကာခင္ ျပန္ျပည့္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတာပါပဲ။
ကားစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ကိုယ္ အခု ဂီယာခ်ိန္းေနတယ္။
ကရာေတးစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ကိုယ္ အခု ကီသြင္းေနတယ္။
အားျဖည့္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ္ အခု ရီခ်ာ့ခ်္ လုပ္ေနတယ္။
မၾကာခင္ ျပန္ျပည့္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတာပါပဲ။