(၁)
ဟာ ဒီေကာင္ႀကီး ခုလိုက်ေတာ့လည္း တကယ္ႀကီး စြံေတာ့မွာေပါ့ေလ
က်ဳပ္ေတြးရင္း သေဘာက်ေနမိတယ္။ ဒီေကာင္ကဗ်ာ က်ဳပ္နဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာကတည္းက လည္ပင္းဖက္ေပါင္းလာတဲ့ေကာင္။ အင္မတန္ သေဘာေကာင္းတဲ့၊ ရိုးတဲ့ေကာင္ပါဗ်ာ။ တစ္ခုပဲ ၾကြားတာကေတာ့ အေသဗ်ိဳ႕။ ပိုက္ဆံရွိသူေတြ၊ ပါဝါရွိသူေတြ၊ မိုးေပၚကလူေတြနဲ႔မ်ားဆို သူနဲ႔ ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ႀကီးေတြလိုလို လုပ္ခ်တတ္တာ။
“အဲဒီ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္က ငါ့ဦးေလးေတာ္တယ္ကြ” ဆိုတာမ်ိဳး၊
“အဲဒီဗိုလ္မွူႈးႀကီးက ငါ့ဘႀကီးေတာ္တယ္ ေျပာပါေတာ့ကြာ” ဆိုတာမ်ိဳးေတြက မ်ားမွမ်ား။ အေၾကာင္းအေပါင္းမသင့္လို႔မ်ား အဲဒီသူ႔ဦးေလးတို႔ သူ႔ဘႀကီးတို႔ ဆိုသူေတြ တစ္ခုခု ျပႆနာျဖစ္ၿပီ၊ ၿငိၿပီဆိုမွျဖင့္
ေလသံက ေျပာင္းသြားပါေလေရာ။
သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုတာကလည္း အဲသလိုအကြက္မ်ိဳး ေစာင့္ေနၾကတာကလား၊
ဘယ္ေနမလဲ၊ ဝိုင္းတြယ္ၾကေတာ့တာ။
“ေဟ့ေကာင္ ငမ်ိဳး မင္း ဘႀကီးဆိုတဲ့ဘဲႀကီးေလ ရာထူးက ဖယ္ရွားတဲ့ထဲပါသြားၿပီဆိုပါလားကြ ေဟ”
“အာ အဲဒီဘႀကီးက နည္းနည္းေဝးပါတယ္ကြာ၊ စပ္မွ ေတာ္တာပါ”
“ေဟ့ေကာင္ မင္းဦးေလးကုမၸဏီဆိုတာေလ ေဒဝါလီခံသြားပကြ”
“ေဝးပါတယ္ကြာ၊ အေမ့ဘက္က စပ္မွ ေလး-ငါးဝမ္းေလာက္ ကြဲေသးတာ”
ျဖစ္သြားေရာ၊ အဲ့အေကာင္က အဲသလိုမ်ိဳး....
သေဘာေကာင္းတဲ့ေနရာမွာေတာ့ သူ႔အိပ္ကပ္ထဲက ပိုက္ဆံ ဘယ္သူငယ္ခ်င္း ယူသံုးသံုး၊ သူ႔အက်ၤ ီအဝတ္အစား ဘယ္ေကာင္ ယူဝတ္ဝတ္၊ ျပန္ေပးရေကာင္းေစရယ္လို႔ မရွိဘူး။
ဒါေၾကာင့္လည္း သူ ဘယ္ေလာက္ၾကြားၾကြား သူ႔ေလဒဏ္မိုးဒဏ္ ခံၿပီးေတာ့ကို ေပါင္းခဲ့ၾကတာ။
တစ္ခါသား က်ဳပ္တို႔ေကာင္ေတြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး ပစ္ကနစ္ထြက္ခဲ့ၾကတာ။ ေန႔ခ်င္းျပန္ဖို႔ကို အေပ်ာ္လြန္သြားတာနဲ႔ ညအိပ္ဖို႔ ျဖစ္လာေရာ။
ဟိုတယ္သြား အိပ္ၾကဖို႔ ဟိုတယ္ကလည္း အခန္းက လံုးဝမရဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဒီေကာင္က ခပ္တည္တည္ပဲ က်ဳပ္ကို အေလးေကာက္ျပဳၿပီး “ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ဗိုလ္ႀကီး၊ ညတြင္းခ်င္းျပန္ဖို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိူင္ဘူး” ဘာညာ လုပ္ေတာ့တာ။ အဲဒီမွာ ဟိုတယ္က တာဝန္ရွိသူက “ဗ်ာ ဗိုလ္ႀကီးတု႔ိရယ္ ေစာေစာက ေျပာေရာေပါ့ဗ်ာ၊
ရေအာင္ စီစဥ္ေပးမွာေပါ့” ျဖစ္လာတယ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း စိတ္ထဲက ဟာ ငါ့ေကာင္ေတာ့ လုပ္ခ် လိုက္ျပန္ၿပီေပါ့။
ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီညက က်ဳပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ ဟိုတယ္မွာ သက္ေတာင့္သက္သာ တည္းခဲ့ရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အျပန္လမ္းက်မွ “ေဟ့ေကာင္ လဒသား မင္း လုပ္တဲ့အေပါက္က
ၾကည့္လည္း လုပ္၊ ငါတို႔အားလံုး ဖိုးတြမ္တီးျဖစ္ကုန္မွ” ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္က ဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္လဲ
“ေအာင္မာ ငါ့ေမးလို႔က ဟုတ္တယ္ေလ၊ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ငယ္နာမည္ ဘိုႀကီးလို႔ ေျပာထည့္လိုက္မွာေပါ့ကြ” တဲ့
ၾကည့္၊ ငမ်ိဳးက အဲသလိုေကာင္…။
တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ေကာင္ေတြ အသီးသီး ရည္းစားေတြ ရၾကလို႔၊ ဒီေကာင္တစ္ေယာက္ပဲ မစြံဘဲ က်န္ေနတယ္။ ဘယ္လိုမွ ၾကံရာမရတဲ့အဆံုး သႀကၤန္လည္းေရာက္ေရာ
ဒီေကာင္က ဂ်စ္ကားႀကီးငွားၿပီး လမ္းထဲက သူႀကိဳက္ေနတဲ့ ခင္ဝင္းမာနဲ႔ သူ႔အစ္ကိုေတြပါ မ်က္ႏွာလုပ္ၿပီး တင္ေမာင္းပါေရာ။ က်ဳပ္တို႔လည္း ကားေနာက္မွာ ပါတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ပထမေတာ့ ခင္ဝင္းမာက သူ႔ေဘးမွာ၊
သူက ကားႀကီးေမာင္းလို႔ေပါ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့ ေရွ႕မွာထိုင္ရာက ေရေဘာလံုးထိၿပီး ခင္ဝင္းမာက ဂ်စ္ကားေနာက္ ေရာက္လာတယ္။
သူက ေရွ႕က ကားေမာင္း၊ ခင္ဝင္းမာက ေနာက္က ေရပက္ခံေပါ့။ အဲဒီမွာ ခင္ဝင္းမာက ခ်မ္းတယ္ဆိုရင္း သူ႔အစ္ကိုနဲ႔ပါလာတဲ့ ေက်ာ္ျမင့္ထြန္းဆိုတဲ့ေကာင္က သဘက္ႀကီးနဲ႔
ကာေပးရင္း။ သၾကၤန္လည္းၿပီးေရာ သူ႔ေကာင္မေလးကို အဲဒီေက်ာ္ျမင့္ထြန္းဆိုတဲ့ေကာင္က မ သြားေတာ့တာ။ အဲ့ဒီကတည္းက မိန္းမေတြကို စိတ္အနာၾကီးနာသြားလိုက္တာ ေက်ာင္းသာၿပီးေရာ ရည္းစားတစ္ေယာက္မွ ထားမသြားဘူး။
ေက်ာင္းၿပီးလို႔ က်ဳပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး အိမ္ေထာင္ေတြက်၊ ကေလး တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ရတဲ့အခ်ိန္က်မွ ဒီေကာင္ အိမ္ကေပးစားတဲ့ မိန္းမကို ယူလိုက္တာ။
မိန္းမကံ အက်ိဳးေပး မေကာင္းပံုမ်ား သူ႔မိန္းမ မီးတြင္းထဲမွာ မီးဖြားရင္း ဆံုးသြားရွာတယ္။ ဘာၾကာလို႔လဲ၊ ေပါင္မျပည့္ဘဲေမြးခဲ့တဲ့ သမီးကေလးက အဖပ္မတင္ဘဲ တစ္ပတ္နဲ႔ဆံုးသြားျပန္ေတာ့
ဒီေကာင္ ေခတ္သစ္ေမာင္ပဋာျဖစ္က်န္ခဲ့တာ။ အားလံုးက ဒီေကာင့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းၾကဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေကာင္လည္း အေတာ္ေလသြားေသးတာ။ ႏွႈတ္ခမ္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊး မရိတ္ မသင္၊ ေန႔ေန႔ညည ေသာက္စားမူးရူးေနလိုက္တာ။
သူ႔အေဖဆံုးသြားၿပီးေနာက္ က်န္ခဲ့တဲ့ အိမ္စီးပြားေရးကို သူပဲ မျဖစ္မေန ဆက္ကိုင္ရေတာ့မယ္ဆိုမွ နာလန္ျပန္ထူလာတာ။ ဒီေကာင့္ကံပဲ ေျပာရမလား၊ သူ႔အေဖက်န္ခဲ့တဲ့
တြင္ခံုလုပ္ငန္းက သူ႔လက္ထက္မွာ ပို စီးပြားျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အားလံုးကေတာ့ ဒီေကာင့္အတြက္ ဝမ္းသာၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
(၂)
ႏိူင္ငံျခားသားမိသားစုကို ဟိုတယ္ေရွ႕ခ်ေပးအၿပီးမွာ ဟိုတယ္ထဲကထြက္လာတဲ့ လူငယ္စံုတြဲတစ္တြဲ က်ဳပ္ကားကို တားတာနဲ႔ ပါစင္ဂ်ာ ခ်က္ခ်င္းရတာမို႔ ဒီညေတာ့ က်ဳပ္ အံုနာေၾကးကိုက္ၿပီလို႔
စိတ္ထဲက တြက္လိုက္တယ္။ တက္ကစီေမာင္းရတာ အရင္ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကားေတြၾကပ္ေတာ့ ခရီးတစ္ခုကို ႏွစ္နာရီေလာက္ ေမာင္းေနရတာ၊ အရင္လို ဘယ္ဟန္ေတာ့မလဲ။
ေဘလီတံတားထိပ္ကို ေက်ာ္လာၿပီ။ ဟာ ကံေကာင္းလို႔ဗ်ာ၊ ညဘက္ ေရွ႕မီးဖြင့္ေမာင္းတာေတာင္ ကတၱရာလမ္းအမဲေပၚ ေခြးမသားအမဲေကာင္က အိပ္ေနေတာ့ ႀကိတ္မိေတာ့မလို႔ သီသီေလး ရယ္…။ ေနာက္ခန္းကစံုတြဲ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားဟန္နဲ႔ ေကာင္မေလးက ကိုယ္ကို ခပ္မတ္မတ္ ျပင္ထိုင္လိုက္တယ္။
“ဦး ဘယ္နားေရာက္ေနၿပီလဲ” တဲ့ မ်က္ႏွာကို က်ဳပ္ေရွ႕ကိုင္းၿပီး ေကာင္မေလးက ေမးတယ္။ ေကာင္မေလးပါးေပၚက စံပယ္တင္မွဲ႔နက္ေလးက စိုလက္လို႔။ သူ႔ေကာင္ေလးကို “ေရာက္ေတာ့မွာေနာ္ သိပ္မကဲနဲ႔” ေျပာရင္း တခစ္ခစ္ရယ္ေနေသးတယ္။
ကဲလည္း ကဲတဲ့ စံုတြဲဗ်ာ။ ၾကည့္ေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္ကေလးေတြ ရွိလွမွ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ေလာက္ကေလးေတြ။ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ည ဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္ ဟိုတယ္က ထြက္လာပံုက မစဥ္းစားရဲ စရာ။
ဟိုတယ္ေတြကလည္း ခက္တယ္ဗ်ာ။ တစ္နာရီ ငါးေထာင္၊ နာရီပိုင္းနဲ႔ ငွားသတဲ့၊ စံုတြဲေတြအတြက္ ဗာလင္တိုင္း အထူးေလွ်ာ့ေဈးဆိုတာပါေသး။ ခက္ကုန္ၾကၿပီေပါ့ဗ်ာ။
သမီး ေမြးမထားတာပဲ ေတာ္ေသး။ က်ဳပ္အိမ္က မိန္းမကေတာ့ သားေမြးထားလည္း သားမုိ႔ ပူရတာပါပဲ တဲ့။ ဟုတ္တာပဲ ဒီလူငယ္ေလး က်ဳပ္သားသာဆို သူမ်ားသားသမီး မယူရေသးခင္ မလြန္မကၽြံရဘူးကြလို႔
နားရင္းတီး ဆံုးမမိမလားပဲ။
ေနာက္တစ္ခါမွာေတာ့ တိုက္ဆိုင္တာပဲလား မေျပာတတ္ဘူး။ အသြားအျပန္ငွားထားတဲ့ က်ဳပ္ပါစင္ဂ်ာလူနာကို ေဆးခန္းပို႔ၿပီး ေစာင့္ေနတုန္း အဲဒီစံပယ္တင္မွဲ႔ကေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး ကို
ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေတြ႔ရေသးတယ္။ သူက ေဆးခန္းထဲက ထြက္လာတာ။ သူ႔ေဘးမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါေသးတယ္။ ဟိုအရင္ေတြ႔တုန္းက ေကာင္ေလး မဟုတ္ တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ဗ်ာ။ ခက္တယ္ ေခတ္ကာလသားသမီးေတြမ်ား။
က်ဳပ္တို႔ တက္ကစီသမားေတြက ဒါမ်ိဳးေတြမ်ား ရိုးေတာင္ေနပါၿပီ။ ေကာင္မေလးေတြက ေဟာ တစ္ေယာက္ ေဟာ တစ္ေယာက္။ ေကာင္ေလးေတြကလည္း ေဟာ တစ္ေယာက္ ေဟာ တစ္ေယာက္။
က်ဳပ္တို႔အေဖေခတ္ကလို သံုးႏွစ္သံုးမိုးလည္း မဟုတ္၊ က်ဳပ္တို႔ေခတ္ကလို ေခ်ာင္းၾကည့္ျပံဳးျပန္လည္း မဟုတ္ဗ်ာ…။
(၃)
တစ္ရက္ေတာ့ ျပည္သူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ့ သီဟ ရန္ကုန္ခဏေရာက္ေနတုန္း က်ဳပ္တို႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ ျပန္ဆံုခဲ့ၾကတယ္။ သီဟနဲ႔ သူ႔မိန္းမက ပြဲရံုလုပ္ငန္း၊
မိုးဟိန္းနဲ႔ သူ႔မိန္းမက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးထဲ ေရႊဆိုင္တန္းမွာ၊ ဒီေကာင္ မ်ိဳးျမင့္ကေတာ့ တြင္ခံုလုပ္ငန္းနဲ႔ တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယ မုဆိုးဖို၊ က်ဳပ္က တက္ကစီေမာင္း၊ က်ဳပ္မိန္းမ
မျမင့္ႏြယ္က ကုန္စံုဆိုင္ေလးေရာင္းေပါ့။
တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ ဗိုက္ႀကီးေတြကို ၾကည့္၊ ထိပ္ေျပာင္လာတာကို ၾကည့္ၿပီး သူ ပိုပူ၊ ငါ ပိုေျပာင္ ဟားၾကရေသးတယ္။ အံမာ ဒီေကာင္ မ်ိဳးျမင့္က အေတာ္ေလး
ထိန္းထားေသးတာ။ အားလံုးထဲမွာ သူက ဗိုက္မပူဆံုး။ ဒီေကာင့္ကို အားလံုးက အိမ္ေထာင္ထပ္ျပဳဖို႔ ေျပာေတာ့ ဒီေကာင္က
“ေတာ္ပါၿပီကြာ ႏြားႏိူ႔ေသာက္ခ်င္တာမ်ား ႏိူ႔စားႏြားမႀကီးတစ္ေကာင္လံုး ေမြးထားစရာ မလိုပါဘူးကြ” တဲ့...။
ၾကားေတာ့ ၾကားသား။ ဒီေကာင္ ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေလးေတြနဲ႔ တြဲခုတ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္း။ ဝသီကေတာ့ ဘယ္ေပ်ာက္မလဲဗ်ာ။ သူ ခုတြဲေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ဘယ္ေလာက္လွေၾကာင္း၊
ဘယ္ေလာက္ ငယ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္လို အပ်ိဳစစ္ေၾကာင္း၊ ေကာင္မေလးေတြ သူ႔ကို ဘယ္လိုခိုက္ေၾကာင္းေတြေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔လည္း ဒီေကာင္က ဝိုင္းဒကာဆိုေတာ့ ရင္ခံေပမဲ့ ေသာက္ရင္း စားရင္း ဒီေကာင့္စကားေတြ မ်ိဳမ်ိဳခ်ေနရေတာ့တာပဲ။
အျပန္မွာ ကားေစာင့္ေနတဲ့ကေလးက “အစ္ကိုႀကီး သား ကားေစာင့္ေပးထားတယ္ေနာ္” ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ ငမ်ိဳးက “ေအး မင့္မွ ကားေစာင့္ေပး မထားရင္ ငါ နရင္းအုပ္ထည့္လိုက္မေပါ့ကြ”
တဲ့။ “ဒီဟိုတယ္က ကားေစာင့္သူေတြကို ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ဘာနဲ႔ ေသခ်ာ လစာေပးေစာင့္ခိုင္းထားတဲ့ဟာကိုကြာ၊ မုန္႔ဖိုးထပ္ေပးဖို႔ မလိုပါဘူး။ ကေလးေတြ အက်င့္ပ်က္ပါတယ္” တဲ့ သူက။ အဲသလိုက်ေတာ့လည္း
ငမ်ိဳးေျပာတာ ဟုတ္သလိုလို။
(၄)
ငမ်ိဳး မဂၤလာေဆာင္မွာ က်ဳပ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ဆံုျဖစ္ၾကေသးတယ္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ဗ်ာ မဂၤလာေဆာင္မွာ ဆံုတာထက္ ဒီေကာင့္ မုဆိုးဖုိညမွာ
ဆံုျဖစ္ၾကတဲ့အျဖစ္က က်ဳပ္အတြက္ ပိုိလို႔ သတိတရျဖစ္ေစတယ္။
စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ၊ မဂၤလာေဆာင္မွာ မဂၤလာေမာင္မယ္ကို ပြဲထုတ္လာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အားလံုးရဲ႕ အာရံုေတြက မဂၤလာေမာင္ႏွံဆီမွာ။ က်ဳပ္တို႔လည္းပဲ သူ႔ရဲ႕ ဇနီးအသစ္စက္စက္ကေလးကို
စိတ္ဝင္တစားၾကည့္မိၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ မ်က္ႏွာေရွ႕အုပ္ထားတဲ့ ပုဝါေလးလည္း ဖယ္လိုက္ေရာ က်ဳပ္ရင္ထဲ ဟိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ငမ်ိဳး ေျပာေျပာေနတဲ့ ခ်စ္စဖြယ္အပ်ိဳစင္ကေလးဆိုတာ က်ဳပ္ ျမင္ဖူးသိဖူးေနတဲ့ စံပါယ္တင္ကေလး ျဖစ္ေနတာကိုးဗ်။
က်ဳပ္စိတ္ထဲ အင္မတန္မွ မရိုးမရြျဖစ္မိေတာ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ မဂၤလာေမာင္မယ္ မဂၤလာယူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ မ်ိဳသိပ္ေနခဲ့လိုက္ပါတယ္။
ခက္တာက ေနာက္တစ္ေန႔ည က်ဳပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ ဆံုၾကတဲ့ စားပြဲေသာက္ပြဲမွာ ဒီေကာင္ငမ်ိဳးက သိပ္ပဏာယူေနေတာ့တာပဲဗ်။ သူ႔မိန္းမ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာ
ေကာင္းေၾကာင္း၊ သူ႔ထက္ ဘယ္ႏွႏွစ္ငယ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုအပ်ိဳစစ္ေၾကာင္း….စံုလို႔ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ က်ဳပ္က ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိူင္ေတာ့ဘူး။ “မင္းဘယ္ေလာက္ေသခ်ာလို႔လဲကြ ငမ်ိဳးရ” လို႔ ေျပာမိတယ္။
ဒီမွာတင္ သူနဲ႔ က်ဳပ္ အေျခအတင္ျဖစ္ရေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ က်ဳပ္ စိတ္ေလွ်ာ့ခဲ့လိုက္ပါတယ္။ မိန္းကေလးဘက္က ဘယ္လိုစိတ္ေျပာင္းၿပီး ငမ်ိဳးလိုေကာင္ မုဆိုးဖိုကို ေရြးတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္မသိသလို
ငမ်ိဳးဘက္က ဒီေကာင္မေလးအေပၚ ဘယ္ေလာက္ တန္ဘိုးထားတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္မွ မသိႏိူင္တာပဲဗ်ာ။
ထားပါေတာ့ေလ။ ၿပီးတာၿပီးၿပီပဲ၊ အေရးႀကီးတာက သူတို႔ အိမ္ေထာင္ေရး ေရရွည္တည္ျမဲဖို႔ပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ဆက္မေျပာခဲ့ေတာ့ဘူး၊ က်ဳပ္ ေရငံုေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီေကာင္ ငမိ်ဳးကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း
အၾကြားေတြ ပိုေနတာမ်ား ေသာက္ျမင္ကတ္ခ်င္စရာဗ်ာ။
(၅)
ဘာပဲေျပာေျပာ က်ဳပ္စိတ္ထဲ ကလိကလိနဲ႔ မေက်နပ္တာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်ာ။ ငမ်ိဳးကိုလည္း ႏြားတစ္ေကာင္လို ျမင္လာမိေတာ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္မိန္းမကို ဖြင့္ေျပာမိတယ္ဗ်။
က်ဳပ္မိန္းမက ျပံဳးလို႔ပဲ။ ဒါေလးမ်ား၊ သြားေျပာမေနနဲ႔၊ လူေတြဟာ ဒီလိုပဲ၊ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အကန္းပဲတဲ့။ ဒါမ်ိဳးဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ထက္ ေဘးလူေတြက ပိုျမင္တတ္တာပါပဲ တဲ့။
က်ဳပ္ ေခါင္းညိတ္လိုက္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲ မတင္မက်နဲ႔ပဲဗ်။ ဒီေကာင္ကြာ၊ သူငယ္ခ်င္းစကားကို မယံုဘဲ ဒီေကာင္မေလး အေျပာယံုၿပီး ျဖဴစင္အျပစ္ကင္းတဲ့
အပ်ိဳစင္ေလးဆိုၿပီး ပံုႏွစ္ခ်စ္ေတာ့တာ။ ထားပါေလ၊ အပ်ိဳ အအိုဆိုတာကလည္း ဘာမ်ား ထူးဆန္းတာလိုက္လို႔။ ဒီေကာင္မေလး က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ရၿပီးလို႔ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးသြားရင္ ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား။
ေကာင္မေလးထက္ ငယ္သူခ်င္းအရင္းႀကီးစကား နားမဝင္တဲ့ ဒီေကာင့္ကို က်ဳပ္က ပို စိတ္ဆိုးတာဗ်ာ။
မိန္းမ ဟင္းခ်က္ေနတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဝင္လာမိေတာ့ ဟင္းခ်က္ဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ မိန္းမကို ေတြ႔တယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး၊ စိတ္ေကာင္းေလး ဝင္ေနတုန္း “ဘာကူလုပ္ေပးရမလဲ မိန္းမေရ” ဆိုေတာ့ မိန္းမက “ၾကက္သြန္နီ ကူခြာေပး” တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ၾကက္သြန္နီႏွစ္ဥ ကူခြာအေပးမွာ တစ္ဥက အထဲမွာ ပုပ္ခ်င္ခ်င္၊ ၾကက္သြန္အဖတ္ေလးေတြက ညိဳပုပ္ပုပ္ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ဳပ္က လႊင့္ပစ္ေတာ့မလို႔အလုပ္မွာ မိန္းမက “ေအာင္မေလး ကိုရယ္ ပုပ္ခ်င္ေနတဲ့ အဖတ္ကေလးေတြကို အသာေလးခြာၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္ေလ၊ က်န္တဲ့အပိုင္းေတြက ဟင္းခ်က္လို႔ ရပါေသးတယ္” တဲ့။
က်ဳပ္မိန္းမစကားနားေထာင္ၿပီးေတာ့ ညိဳေနတဲ့ အပိုင္းေတြ လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး က်န္တဲ့အေကာင္းေလးေတြကိုပဲ ဟင္းခ်က္ဖို႔အထဲ ထည့္လိုက္တယ္။
က်ဳပ္မ်က္လံုးထဲ ငမ်ိဳးနဲ႔သူ႔မိန္းမ စံပါယ္တင္မ်က္ႏွာေလး ေျပးျမင္တယ္။
ေအးဗ်ာ၊ ဒီလိုပါပဲ လူေတြကိုလည္း မေကာင္းတဲ့အပိုင္းေလးေတြ ကြက္ၿပီး လႊင့္ပစ္လို႔ရရင္ က်ဳပ္က လႊင့္ပစ္လိုက္ခ်င္ပါေသးရဲ႕။
ေကာင္းတာေလးေတြပဲ ေရြးၿပီး ခ်စ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ ေနာ္။
Faces- မုခ မဂၢဇင္း - ေမလ ၂၀၁၃