Wednesday, October 27, 2010

ငါ့ေလေျပ

ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ငါ့ေလေျပေရ
မင္း ဝင္လာဖို႔အတြက္ ငါ့ ျပဴတင္းတံခါးေတြ ဖြင့္လွစ္လို႔ ထားခဲ့ေပါ့....

မင္း သတိရတဲ့အခါ
မင့္ အေတာင္ပံေတြ ျဖန္႔က်က္လို႔ ငါ့ရင္ခြင္ အေရာက္
ေမႊေႏွာက္တိုက္ခတ္ ႐ိုင္းစုိင္းၾကမ္းတမ္း ျဖတ္သန္းပစ္လိုက္စမ္းပါ...

အေ႐ွ႕မွ အေနာက္ အေနာက္မွ အေ႐ွ႕
ေဝ့ေဝ့ ဝိုက္ဝိုက္ ညင္သာ ေ႐ြ႕ဆင္း
ငါ့နားထဲမေတာ့ ေ႐ႊနားေတာ္သြင္း သီခ်င္းတပုဒ္လို ညႇင္းသဲြ႔....

ေျမာက္ဖက္မွလာ ေတာင္ဘက္ေျပးလႊား
ကစားခုန္လႉပ္ သ႐ုပ္သကန္
ေဖာက္ျပန္တလြဲ ေမ့လည္းေမ့တတ္
ေနရာ အရပ္ရပ္ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ေျပး...ေဝး၍ ေဝးရာ...

မင္းမ႐ိွတဲ့အခါ
ေလေျပအတု ဖန္ဆင္း မင္းနဲ႔တူတာ တခုက
သူလည္း ၾကာလာေတာ့ လူကို ပူလာေစတာပါပဲ
ဒါေပမဲ့ သူက မင္းလိုေတာ့ ႏွလံုးသား မ႐ိွဘူးေပါ့....

လူေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ား ေရပန္းစားေနတဲ့ မင္းသတင္း....
ေလညႇင္း ေလေပြ ေျမာက္ျပန္ေလ တဲ့
ေလ႐ူး ေလ႐ိုင္း ေလမုန္တိုင္း တဲ့
ေလႏု ေလေအး ေလခ်ိဳေသြး တဲ့
နာမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မင္းမွာ
မ်က္ႏွာဖံုး အဆင္းအေရာင္စံုစြာ...

ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့ ငါ့ေလေျပရယ္
ဒီတခါ မင္းအိမ္ျပန္အလာ
မင္း ဘယ္မွ မေျပးႏိူင္ေအာင္
မင္းခါးကိုငါ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေပြ႔ဖက္လို႔ထားလိုက္ေတာ့မွာ....


Sunday, October 24, 2010

သီတင္းကြၽတ္ကြၽတ္ မကြၽတ္ကြၽတ္

က်မမွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အပ်ိဳႀကီး ၈ ေယာက္ တိတိ ႐ိွပါသည္။ သူတို႔သည္....
၁) ႐ုပ္ဆင္း အဂၤါ ေျပျပစ္၏
၂) ဘဲြ႔ရ ပညာတတ္မ်ားျဖစ္ၾက၍ တခ်ိဳ႕မွာ ဘဲြ႕၏ ဟိုဘက္ႀကီးမ်ားေတာင္ လြန္လိုက္ၾကေသး၏
၃) စိတ္ေန စိတ္ထား ေကာင္းသူမ်ား ျဖစ္ၾက၏
၄) ႐ိုးသားေအးေဆး၍ အေပါင္းအသင္း ဆန္႔၏
၅) မိန္းမ ပီသ ခ်က္တတ္ ျပဳတ္တတ္ၾက၏
သို႔ေသာ္ ဤမွ် ျပည့္စံုေနပါလ်က္ အဘယ့္ေၾကာင့္ တကိုယ္တည္း အပ်ိဳႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနၾကရပါသနည္း (ေမးခြန္း)
၆) ကိုယ့္ ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ ရပ္တည္ႏိူင္ၾက၏ (အရပ္႐ွည္ေအာင္ ကုလားမ ေျခေထာက္ေပၚ တက္ရပ္ေနသူမ်ား မပါဝင္ပါ) (ဝါ) ကိုယ့္လုပ္စာ ကိုယ္႐ွာစားႏိူင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾက၏

မွန္၏ ဤတြင္ အေျဖထြက္ပါသည္။
အေျဖမွာ ကိုယ့္လုပ္စာ ကိုယ္႐ွာစားႏိူင္မွေတာ့ ဘဇာေၾကာင့္ အလုပ္႐ႈပ္ခံ၍ ေယာကၤ်ားယူရမည္လဲ ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ အေျဖ မထြက္ေသးပါ။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ေယာကၤ်ားယူထားသူမ်ားမွာ ကိုယ့္လုပ္စာမွ ကိုယ္႐ွာ မစားႏိူင္သူမ်ားတည္းဟု တနည္း ေကာက္ခ်က္ခ်ရမည္ ျဖစ္ေလရာ ဤအေျဖကို က်မ အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ပါသည္။

တခ်ိဳ႕မွာ အသည္းခ်င္း၊ အဆုတ္ခ်င္း၊ ကလီဇာခ်င္း အကုန္ ဖလွယ္ၿပီးၾကကာမွ နဖူးစာ မင္ေရႀကဲ၍ လဲြခဲ့ၾကရသူမ်ား ျဖစ္ေလရာ မိန္းမသားပီပီ အေပၚယံ မာေၾကာ ေအးခဲေယာင္ ျပလ်က္ သီတင္းကြၽတ္ ေျဗာက္ေဖာက္သံၾကားတိုင္း လူကြယ္ရာ ႏွပ္တ႐ႈံ႕႐ံႈ႕ႏွင့္ မ်က္ရည္က် ေနႏိူင္ေပေသးသည္။

တခ်ိဳ႕မွာကား "အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ အပ်ိဳႀကီး လုပ္ေနတာ၊ တေယာက္ထဲ ေနရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းလြန္းလို႔၊ ေယာကၤ်ား မလိုခ်င္လို႔ကို ေၾကေၾကနပ္နပ္ အပ်ိဳႀကီး လုပ္ေနတာေဟ့" ဟု ခပ္တင္းတင္း ေႂကြးေၾကာ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။

သူငယ္ခ်င္း လူပ်ိဳႀကီးတေယာက္ ႐ိွသည္။ သူ႔ အဆိုကေတာ့ ႐ွင္းျပတ္သည္။ တကိုယ္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရသည္ကို အရသာေတြ႔သည္။ သူမ်ား သားသမီးကို တသက္စာ တာဝန္မယူလို၊ ယူက တေယာက္တည္းပဲရမည္။ အိမ္-ေထာင္ မက်ခ်င္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ခုထိ လူပိ်ဳႀကီး လုပ္စားေနေလသည္။က်မကေတာ့ သူ႔အား သတၱိမ႐ိွသူ၊ တာဝန္မယူလိုသူ၊ အတၱႀကီးသူ စသည့္ စကားလံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ ပစ္ေပါက္ေခ်မႈန္းတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူကေတာ့ ပန္းႏွင့္ အေပါက္ခံရသူလို ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပင္။

မိတ္ေဆြ လူပ်ိဳႀကီးတေယာက္ ႐ိွပါေသးသည္။ ကြန္ဒိုမွာ တေယာက္တည္း တခန္းငွား၍ ေနသူျဖစ္၏။ က်မမွာ လွပ ျပာလဲ့ေသာ ကြန္ဒို ေရကူးကန္ကို ၾကည့္၍ "ဘယ္အခ်ိန္ ေရဆင္းကူးေလ့ ႐ိွသလဲ" ေမးမိရာ ထိုလူပ်ိဳႀကီးသည္ "အခ်ိန္ရယ္လည္း တိတိက်က် သတ္မွတ္ မထားေပါင္ဗ်ာ တ႐ုတ္မေလးေတြ ေရကူးေနတာေတြ႔ရင္ ကိုယ္လည္း ဆင္းကူးလိုက္တာပဲ" ဟု ဆို၏။ ေကာင္းေလစြ။ သူသည္ ႏြားႏိူ႔ ေသာက္ခ်င္တာနဲ႔ ႏိူ႕စားႏြားမႀကီး တေကာင္လံုး ေမြးစရာ မလို၊ လက္လီ ဝယ္ေသာက္မည္ ဆိုသူတည္း။

ယခုကဲ့သို႔ ဝါလကင္းလြတ္ သီတင္းကြၽတ္၍ မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာမ်ား ဟိုမွာသည္မွာ ပလူပ်ံေနခ်ိန္တြင္ အဖိတ္ၾကားခံရသူ အပ်ိဳႀကီး၊ လူပ်ိဳႀကီးမ်ားမွာ လက္ဖဲြ႔ေငြ အထြက္ခ်ည္း ႐ိွၿပီး အဝင္မ႐ိွရကား အရင္း႐ံႈးေသာ အလုပ္မ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကရသူမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။

အိမ္ေထာင္ျပဳၾကပါလား၊ အားမက်ဘူးလား တိုက္တြန္းခ်င္ပါေသာ္လည္း အတင္းတိုက္၊ အတင္းတြန္း၍ မျဖစ္ျပန္။ အိမ္ေထာင္ေရး ဆိုသည္မွာ လ်က္ဆားလည္ေရာင္းသလို ၾကံဳတုန္းဝယ္ထားၾကေနာ္ အစာေၾကတယ္ ေလလည္တယ္ ရင္ေခ်ာင္တယ္ ဟူ၍လည္း အတင္းထိုးေရာင္းရန္ လံုးလံုး မျဖစ္ႏိူင္ပါေပ။ ထို႔အျပင္ အပ်ိဳႀကီး၊ လူပ်ိဳႀကီးမ်ားမွာ တျခား သူလို ငါလို လူမ်ားႏွင့္မတူ၊ မိမိတို႔သည္ ျဗဟၼာျပည္မွ အ႐ွင္လတ္လတ္ပဲ က်လာသလိုလို ေသြးႀကီးတတ္ၾကျပန္သည္။

သူတို႔၏ ဒစ္႐ွင္နရီထဲတြင္ သီတင္းကြၽတ္ဆိုသည္မွာ တာဝတႎသာနတ္ျပည္မွ လူ႔ျပည္သို႔ ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ ႂကြအလာ လူ နတ္ ျဗဟၼာအေပါင္းတို႔သည္ ေ႐ႊ၊ေငြ၊ပတၱျမား ေစာင္းတန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ႀကိဳၾက၊ လူႀကီးမိဘမ်ားအား ကန္ေတာ့ၾက၊ ကေလးမ်ား မီးပံုးတြန္းၾက၊ ေျဗာက္ေဖာက္ၾကေသာ လ ဟူ၍သာ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုၾကကုန္၏။ သူတို႔ေ႐ွ႕တြင္ သီတင္းကြၽတ္ ႏွင့္ အာဝါဟ ဝိဝါဟ နဲနဲေလးမွ် သြား၍ မဆက္စပ္မိပါေစႏွင့္။

တဖန္ အပ်ိဳႀကီးမ်ားအား ခ်စ္စႏိူး က်ီစယ္လိုစိတ္ျဖင့္ "သီတင္းကြၽတ္ၿပီေနာ္"ဟုမ်ား သြားမစလိုက္ႏွင့္ "ကြၽတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္တုန္း" ဟု ဂြတိုက္ခံရႏိူင္ေလသည္။ ထိုထက္ပို၍ စိတ္ျမန္ လက္သြက္ေသာ အပ်ိဳႀကီးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္မူ သင့္ေခါင္း၌ အနည္းဆံုး ဘု တဘုပင္ ထြက္သြားႏိူင္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာ သတိခ်ပ္ပါေလ။


အားလံုးအတြက္ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ သီတင္းကြၽတ္ ပဲြေတာ္လ ျဖစ္ၾကပါေစ႐ွင္ :)

Thursday, October 21, 2010

မိုး႐ြာခ်ိန္ အေတြး

သြပ္မိုးအိမ္ေခါင္ေပၚ မိုးေရစက္ေတြ တေဗ်ာင္းေဗ်ာင္း က်သံ အဆက္မျပတ္ ၾကားေနရသည္။ ထိုမွ တဆင့္ တံစက္ၿမိတ္ကို ေက်ာ္လြန္၍ ေျမႀကီးထဲ စိမ့္ဝင္သြားေသာ မိုးေရေဖြးေဖြးတို႔ကို သူ လိုက္ေငးၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ ၾကည့္ရင္းကပဲ သူ အားမရႏိူင္ေတာ့ျပန္။ အခန္းတံခါးကို ဂ်က္ထိုး ပိတ္လိုက္ၿပီး ကုလားထိုင္တလံုးကို ျပဴတင္းေပါက္အနားထိ ဆဲြယူေ႐ႊ႕ကာ အခန္းျပဴတင္းေပါက္ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္လံုး ဖြင့္ခ်လိုက္သည္။ ျပဴတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚ တံေတာင္ဆစ္ ႏွစ္ဖက္လံုး တင္၍ ထပ္ထားေသာ လက္ဖမိုး ႏွစ္ခုေပၚ ပါးအပ္ကာ မ်က္ႏွာေပၚ လာေရာက္ ထိမွန္ေသာ မိုးေရစက္မ်ားကို တခုတ္တရ မက္ေမာစြာ ခံစား လိုက္မိေတာ့သည္။ သူ သည္လို မခံစားရသည္မွာ ၾကာခဲ့ေလၿပီ။

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ မိုး႐ြာလ်င္ အိမ္ေ႐ွ႕မွာ မိုးေရထြက္ခ်ိဳးရတာကပင္ သူတို႔ကေလးမ်ားအတြက္ ေပ်ာ္စရာ။ ေႏြတုန္းက ပူေလာင္ အိုက္စပ္ၿပီး မိတ္ဖုေတြ ထြက္ခဲ့သမွ် မိုးေရေလးထိမွ မိတ္ေပ်ာက္မည္ မဟုတ္လား။ ဘေလာဂ့္ဂါ ျဖစ္လာမည့္ ကေလးဆိုေတာ့လည္း ငယ္တုန္းကတည္းက မိတ္ေပါသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ေမာင္ႏွမေတြ၊ အိမ္နီးခ်င္း သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ မိုး႐ြာထဲ ေဘာလံုးကန္၊ ေဂြလိွမ့္၊ စိမ္ေျပးတမ္း ကစားခဲ့ၾကသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဘယ္ေတာ့မွ ဖ်ားနာသည္ မ႐ိွပါေပ။

တံစက္ၿမိတ္ေအာက္မွာ ဝါးေရတံေလ်ာက္ေလး ခံ၊ ၿပီးမွ အဲဒီကေန တိုင္ကီထဲ ေရဆင္းေစရသည္။ အ႐ြယ္ေလးရလာေတာ့ အဲဒီ တိုင္ကီထဲကေရကိုပဲ ခြက္နဲ႔ ခပ္ခ်ိဳးခဲ့ရသည္။ အေမက သမီး လူႀကီးျဖစ္ၿပီေနာ္ ဟုဆိုကာ ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ မိုး႐ြာထဲ အျပင္ ထြက္ေဆာ့ခြင့္ မေပးေတာ့။ သို႔ေသာ္ သူ မိုးကို အိမ္ထဲမွ ေငးေမွ်ာ္ရင္းႏွင့္ပင္ အခ်စ္မျပယ္ခဲ့ပါ။

တခါ ငိုတတ္တဲ့မိုးကို သူ ေတြ႔ခဲ့ဖူးသည္။ ထီးကိုင္ပ်င္းတဲ့ သူ႔ကို ေနာက္ကေန ထီးလိုက္ေဆာင္းေပးတတ္ေသာ မိုး ဆိုတဲ့ ေကာင္ကေလး။ ထီးေအာက္က ေျပးထြက္ၿပီး မိုးေရထဲ သူ ေလ်ာက္တဲ့အခါ မိုးက ခ်ာလီထီးႀကီး ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ကာ ေပေတတတ္ေသာ သူႏွင့္အတူ ေဘးမွ လိုက္ေလ်ာက္ခဲ့ေလသည္။ ေနာက္တေန႔ မိုး ဖ်ားေတာ့ အညႇာအတာ ကင္းမဲ့စြာပင္ သူ ေလွာင္ရယ္ခဲ့ေသးသည္။ ေမးေစ့ေအာက္ ထိ႐ံုသာ ႐ွည္ေသာ သူ႔ဆံပင္ေတြ ခဏႏွင့္ ေျခာက္ေသြ႔ခ်ိန္မွာ ထူအုပ္ ႐ွည္လ်ားေသာ မိုးဆံပင္ေတြက အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာ စို႐ဲႊေနဦးမွာ ေသခ်ာသည္ေလ။

သူ အိမ္ေထာင္က်ၿပီ ဆိုေတာ့ အဲဒီ မိုးက အိမ္ကိုသြားၿပီး သူ႔မိသားစု ေ႐ွ႕မွာ သူ ရက္စက္ေၾကာင္းေတြ ေျပာေျပာၿပီး ထစ္ခ်ဳန္းမိုး ႐ြာခဲ့သည္ ဆို၏။ သူ႔ ညီမေလး ျပန္ေျပာစကား အၾကားမွာ သူ ရယ္ခဲ့မိေသးသည္။ သူသည္ မိုးႏွင့္ ပတ္သက္လ်င္ ထိုကဲ့သို႔ အသည္းႏွလံုး မ႐ိွသူသာ ျဖစ္ေလသည္။ အဲဒီ အ႐ြယ္က သူ႔မွာ မိုးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခံစားႏိူင္စရာ မ်ားမ်ားစားစား မ႐ိွခ့ဲပါ။

မိုး႐ြာ ေရႀကီးေသာ အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္ ႐ြာမွာတင္မဟုတ္၊ စလံုးလို ေခတ္မီတိုးတက္ေသာ ကြၽန္းၿမိဳ႕ပင္လွ်င္ ၾကံဳေတြ႔ေနရသည္။ စပ္ခဲ့ဖူးေသာ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ မိုးကဗ်ာဟု အမည္ေပးထားေသာ ေပ်ာ္စရာ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ အလ်ဥ္းသင့္၍ တင္ဦးမည္။

ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ေလ...
ေရးေဖာ္ေရာင္းရင္း သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ....

ဝႆန္ကာလ မိုးက်ၿပီဆိုလ်င္
ထီးအိုထီးေဆြး ထုတ္လို႔သာ ဟန္ျပင္
စကၤာပူတခြင္ ေရေဖြးေဖြးငယ္ႏွင့္ေလး....။

ဂ်ိဳးၿဂိမ့္ရယ္မွ တညံညံ
မိုးၿခိမ္းသံ ဆူညံပြက္ကယ္ေၾကာင့္
ႏွမေလး ေမာင့္ရင္ခြင္
ခိုဝင္ကာ ေျပးခ်င္ေပါ့ေလး....။

စိတ္ကူးရယ္တဲ့မွ တယဥ္ယဥ္
မိုး႐ြာရင္ အိမ္မွာ ႏွပ္ခ်င္လို႔
ေကာ္ဖီပူေႏြးရယ္နဲ႔ စာအုပ္မို႔ ဖတ္စရာ
ေက်ာ ႏွင့္ အိပ္ယာ ကပ္သည္ႏွင့္ေလး....။

ေလျပင္းငယ္တဲ့မွ ၾကမ္းၾကမ္း
Traffic Jam တေလွ်ာက္ ကားတန္း႐ွည္ ေႏွာင့္သမို႔
ေနာက္က်လို႔ ႐ံုးအေရာက္
မန္ေနဂ်ာ ဆူေဟာက္သည္ႏွင့္ေလး....။

႐ံုးအသြား မိုးမိသည္ကိုျဖင့္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ခ်င္ေသးသလိုလိုပင္။ ဖိနပ္အေကာင္းေလးမ်ား ဝတ္မိသည့္ေန႕ မိုး႐ြာပါက ဖိနပ္ေလးခြၽတ္ကာ လက္မွကိုင္သြားခ်င္ေတာ့သည္။ ဖိနပ္ဆိုလို႔ တခါက ဖိနပ္ေၾကာင့္ သူအေတာ္ ႐ွက္ခဲ့ရဖူးသည္။ တကယ္ေတာ့ ဖိနပ္တခုထဲ မဟုတ္ပါ။ မိုးႏွင့္ ေပါင္းမိ၍သာ ျဖစ္ေလသည္။ အဲသည္ေန႔က အကႌ်အစိမ္းေရာင္ ႏွင့္ စကပ္အနက္ေရာင္၊ ခံုျမင့္ ကတၲီပါဖိနပ္ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ႏွင့္ အေတာ္ကို လန္းခဲ့သည့္အျပင္ ဖိနပ္ လာ လာၾကည့္ၾကေသာ ႐ံုးမွ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအား စားပဲြခံုေအာက္မွ ေျခေထာက္ကေလးႏွစ္ေခ်ာင္း ခဏခဏ ထုတ္ျပေနရခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။

ထိုေန႔က ေန႔ခင္းကတည္းက မိုး ေစြေနသည္မွာ ႐ံုးဆင္းမွ တိတ္ေလသည္။ သို႔ႏွင့္ ညေန ႐ံုးအဆင္း ကြန္ကရစ္လမ္းေလးေပၚ ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့ႏွင့္ သြားရာ ႐ံုးကားဆီမေရာက္မီ ဗိုင္းကနဲ ေခ်ာ္လဲခဲ့ေတာ့သည္။ ထီးစကပ္လို ဖားဖားႀကီးမဟုတ္ဘဲ တိုက္စကပ္ အၾကပ္မို႔သာ ေတာ္ပါေသးသည္။ ေဘးဘယ္ညာ လက္ေမာင္းရင္းမွ ဆဲြကိုင္ကာ ထူေပးခဲ့သူမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးစကား မဆိုမိ၊ ကိုယ္တိုင္လည္း ႐ံုးကားေပၚ ဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္း မသိေအာင္ လူတကိုယ္လံုး ထူပူေနခဲ့သည္။ မိုးႏွင့္ ဖိနပ္ကိုပဲ စိတ္နာရမည္လား၊ နေမာ္နမဲ့ႏိူင္လွေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမည္လား မဆိုႏိူင္။ ခု ျပန္ေတြးေသာ္ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိ ၿပံဳးမိရသည္။

အလုပ္ခ်ိန္ ႐ြာေသာမိုးကို အလုပ္ပိတ္ရက္သို႔သာ ေ႐ႊ႕လိုက္ခ်င္သည္။ အိပ္ရာေပၚ ေစာင္ထူထူျခံဳကာ စႏၵရားလွထြဋ္၏ တိမ္တမန္ႏွင့္ ေကြးခ်င္သည္။ ဝမ္းလ်ားေမွာက္၍ ပူလာေသာ္ တေစာင္း၊ တေစာင္းေျပာင္း၍ ေႏြးလာေသာ္ ပန္လန္လက္ ပက္လက္ကယ္လန္လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေလ်ာင္းစက္နည္းႏွင့္ ေလ်ာင္းစက္မည္။ ပ်င္းရိျခင္း ၆ပါး၌ မိုး႐ြာသည္ကို တပါးအေနႏွင့္ တိုးေစခ်င္လွသည္။

႐ံုး၌ အလုပ္ မယ္မယ္ရရ မ႐ိွေသာေန႔မ်ားမွာ မိုး႐ြာၿပီဆိုလွ်င္မူ နဂိုကမွ ထြက္ခ်င္ခ်င္ စိတ္တို႔သည္ ေျခေထာက္ ဘီးတပ္ကာ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚ ေရာက္၏။ ဘေလာ့ဂ္ေပၚ ေရာက္၏။ လိုင္းေပၚတက္၏။ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူမ်ားကို ဟိုင္း လုပ္၏။ အမ်ားသူငါ စေတးတပ္စ္၌ မိုး႐ြာေနတယ္ ပ်င္းတယ္ အိပ္ငိုက္တယ္ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ ဝါး...အစ႐ိွသည္တို႔ကို ဖတ္ရသည္ ႐ိွေသာ္ ဝမ္းသာအားရစြာ ဝင္ေရာက္ပူးေပါင္း၏။ ခ်ိဳကုပ္႐ိွရာ ခ်ိဳကုပ္လာ ဆိုထားသည္ မဟုတ္ပါလား။

ေလေရာ မိုးေရာ ၾကမ္းလာသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚ ေအးစိမ့္ေသာ မိုးစက္တို႔ ခုန္ေပါက္ က်ဆင္းလာျပန္သည္။ ဟင့္အင္း သူ ျပဴတင္းတံခါးကို ထမပိတ္ခ်င္ပါ။ သည္လိုေလး ခဏ ေနခ်င္ေသးသည္။

"ဟာ...မိန္းမ သြားၿပီကြာ ကိုယ့္အကႌ်ေတြ ေလွ်ာ္လွမ္းထားခဲ့တာ မိုး႐ဲႊကုန္ၿပီေဟ့..."

"အင္...အမ္ ဘာလဲ မိုး႐ြာေနလား ဘယ္တုန္းက အိမ္ျပန္ေရာက္တုန္း"

အဆီအေငၚမတဲ့စြာ စကားလံုးတို႔ ခုန္ထြက္သြားသည္။ မိုး႐ြာခ်ိန္အေတြး ေတြးရင္း အေတြးထဲ သူ ေမ်ာပါသြားခဲ့သည္။ သူ ရယ္မိျပန္သည္။ တကယ္ဆို မိုး႐ြာလွ်င္ သူ ေတြးမေနအားပါ။ လွမ္းထားေသာ အဝတ္ေတြ ႐ုတ္ရမည္။ အိမ္ျပဴတင္း တံခါးေတြ ပိတ္ရမည္။ အိမ္ေ႐ွ႕ ဖိနပ္စင္ မိုးမပက္ေစရန္ ေနရာ ေ႐ႊ႕ရမည္။ ႐ြာမွာလိုေတာ့ ေရခံစရာ မလိုပါ။ သူ လက္ေတြ႔ ဘဝထဲ ေရာက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။





သူငယ္ခ်င္း သက္ေဝရဲ႕ တက္ဂ္ပိုစ့္ေလးပါ။ မိုး႐ြာရင္ မေတြးတတ္တဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ အေတာ္ေလး အၾကပ္ေတြ႔ေစခဲ့တဲ့ ပိုစ့္ပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္း ေက်နပ္မယ္ ထင္ပါတယ္ေနာ္....

Sunday, October 17, 2010

အေဖ-၃ (အၿပီး)

က်မ မငိုမိခဲ့ပါ။ ဖုန္းထဲကေန ၾကားေနရတဲ့ အေမ့ စကားသံဆီကို အာ႐ံု ပို႔ထားရင္း အေမ့ စကားတလံုးခ်င္းစီကိုပဲ နားစိုက္ေထာင္ခဲ့မိတယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္ ႐ံုးမွာ ခြင့္စာတင္၊ အလုပ္ေတြ လက္လႊဲေပးေနခ်ိန္ထိ စိတ္နဲ႔ကိုယ္ မကပ္တာ တခုကလဲြလို႔ ခါတိုင္းလိုပဲ လုပ္ကိုင္ေနမိခဲ့တယ္။ ခဏအၾကာ ႐ံုးက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ က်မလက္ထဲ စာအိတ္အျဖဴေလး တအိတ္ လာထည့္ေပးခ်ိန္မွာေတာ့ လူတကိုယ္လံုး က်ဴံ႕ဝင္သြားသလို ေသးငယ္စြာ ခံစားမိခဲ့ေတာ့တယ္။ ဒါက ထံုးစံပါပဲ။ ႐ံုးမွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြ ဆံုးပါးသြားတဲ့အခါ ကူေငြ သေဘာမိ်ဳး စုၿပီး ထည့္ဝင္ေပးကမ္းၾကတာမိ်ဳးပါ။ ႐ံုးက မျပန္ခင္ သူေ႒း က်မ အနားလာၿပီး ႏွစ္သိမ့္ အားေပးခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ပုခံုးေပၚ က်မ မ်က္ရည္ေတြ မထိန္းႏိူင္ေအာင္ က်ခဲ့မိပါေတာ့တယ္။ ငိုခ်င္သူကိုမွ လာၿပီး လက္တို႔ခဲ့ေလျခင္းရယ္....။

ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ အေဒၚ ၂ေယာက္ (အေဖ့ညီမ၂ေယာက္) နဲ႔ အေမ လာႀကိဳၾကတယ္။ က်မကို ဖက္ရင္း "သမီး အေဖ မ႐ိွေတာ့ဘူး သမီးအေဖ ဆံုးၿပီ သမီးရဲ႕" ဆိုၿပီး ငိုၾကေတာ့ က်မကပဲ "မငိုပါနဲ႔ ေဒၚႀကီးရာ တေန႔ လူတိုင္း ဒီလမ္းကို သြားၾကရမွာပဲ ေဖႀကီးက နဲနဲေစာတာ တခုပဲ"...။ က်မ ျပင္ဆင္မထားခဲ့ပါ။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ႏႈတ္က သူ႔အလိုလို ထြက္သြားတဲ့ စကားေတြပါပဲ။ အေဖ ဆံုးေတာ့ အသက္ ၅၀၊ ေနမယ္ဆို ေနာက္ထပ္ အႏွစ္ ၂၀-၃၀ ေနလို႔ ရေသးတဲ့ အ႐ြယ္။ အို...တကယ္ဆို ေသျခင္းတရားမွာ အသက္ ႀကီးငယ္၊ အ႐ြယ္ သံုးပါး ႐ိွတာမွ မဟုတ္ဘဲေလ။

"သေဘၤာကေန သူ ဆံုးၿပီ ဆိုတဲ့ ေၾကးနန္း ဝင္ ဝင္လာခ်င္း ဧဂ်င့္က အိမ္ကို လာ အေၾကာင္းၾကားတယ္"

"အဲဒီေန႔ မတိုင္ခင္ညက ခါတိုင္းလိုပဲ သေဘၤာေပၚမွာ ပါတီပဲြ လုပ္ၾကတာ၊ သူက မေသာက္ေတာ့ သူ႔ အခန္းျပန္ၿပီး ေစာေစာ အိပ္ရာဝင္ခဲ့တာ"

"ေနာက္တေန႔ မနက္ သူ႔ဂ်ဴတီခ်ိန္ ေပၚမလာေတာ့မွ သူ႔အခန္းတံခါးကို ေသာ့ပိုနဲ႔ ဖြင့္ဝင္ေတာ့ သူက အထဲမွာ ဆံုးေနခဲ့ၿပီ"

အိမ္လာသူေတြတိုင္း ေမးၾကတဲ့ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္တာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေျဖေနခဲ့တဲ့ အေမ့ စကားသံေတြပါ...

အေဖ အရက္ျပတ္တာ က်မ ေမာင္ အငယ္ဆံုးေလး ေမြးကတည္းကပါပဲ။ မေသာက္ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး တံုးတိ ျဖတ္ခ်ခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ အေဖဟာ ေဆးလိပ္ေတြ ပိုေသာက္ျဖစ္တာ၊ ပိုပိန္လာတာ က်မ သတိထားခဲ့မိတယ္။ အဲဒီ ေဆးလိပ္ကပဲ အေဖ့ကို သတ္ခဲ့တာမ်ားလား...က်မ ခ်ဥ္ခ်ဥ္တူးတူး ေတြးမိခဲ့ပါရဲ႕...။

"ခုထိေတာ့ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုတာ မသိရေသးဘူး၊ ျဖစ္တာက အေမရိကား စိန္႔ဂြၽန္း အိုင္းလန္းနားမွာ ဆိုေတာ့ သေဘၤာကို နီးရာ ကမ္းကပ္ၿပီး ဆရာဝန္ ေဆးစစ္ခ်က္ ယူရမွာ"

"သူ ေျပာသြားသား...ဒီတေခါက္ ေနာက္ဆံုးပဲကြာ ၿပီးရင္ေတာ့ နားေတာ့မယ္ တဲ့ေလ..."

ေျပာရင္းက ဝမ္နည္းၿပီး အေမ ငိုျပန္ပါေတာ့တယ္။

"ၿပီးေတာ့ ေျပာတတ္ေသးတယ္ ငါ မ႐ိွလည္း အားမငယ္ပါနဲ႔ မင့္ သားေတြ သမီးေတြက မင္းကို လုပ္ေကြၽးမွာပါကြာ တဲ့"

"သူ႔ စကားေတြက တမ်ိဳး ဆန္းေနတယ္လို႔ေတာ့ ထင္သား ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို ျဖစ္မယ္ဆိုတာေတာ့ ဘယ္ထင္မိခဲ့ပါ့မလဲ"

အေဖဟာ သူ ေသမွာကို ႀကိဳမ်ား သိေနခဲ့သလား...။ အေဖက မာနလည္း ႀကီးေသးတယ္။ "သားသမီးလုပ္စာ စားဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူးကြာ" လို႔ ေျပာေလ့႐ိွသလို တကယ္လည္း က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ အေဖ့ကို လုပ္ေကြၽးခြင့္ မရခဲ့ဘူး။ အေဖ ေနာက္ဆံုးတေခါက္ သေဘၤာမတက္ခင္ ၃လေလာက္က က်မကို ဖုန္းထဲမွာ "အေဖတို႔ အထက္ျမန္မာျပည္ ဘုရားဖူး သြားခ်င္တယ္ သမီးႀကီးရယ္" လို႔ ဆို႐ွာတယ္။ အေဖနဲ႔အေမအတြက္ ဘုရားဖူးစားရိတ္ ဝမ္းသာအားရ ပို႔လႉေပးခဲ့ေတာ့ သူ႔မွာ ဖုန္းထဲကေန သာဓု ေခၚ႐ွာခဲ့ေသးတာ။ "အေဖ့သမီးႀကီး မိဘေတြ သြားခ်င္တဲ့ ဘုရားဖူး ခရီးစားရိတ္ကို သည္လို ေပးလႉရတဲ့ အက်ိဳးေၾကာင့္"...အစခ်ီလို႔ ဆုေတြ ေပးမဆံုး ႐ိွခဲ့တာ။

"အသက္အာမခံထားတဲ့ ေလ်ာ္ေၾကး ဘယ္ေလာက္ရလဲ..." တဲ့

မိတ္ေဆြ အန္ကယ္ႀကီး တေယာက္ရဲ႕ ေမးခြန္းပါ။ က်မတို႔ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္လံုး မေျဖႏိူင္ခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းလည္း ျဖစ္ေလတယ္။

"သေဘာၤကုမၸဏီကို ေမးၾကည့္ပါလား ခုဟာက သေဘၤာေပၚမွာ ျဖစ္သြားခဲ့တာ မဟုတ္လား"

က်မတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္လံုး နားမလည္တဲ့ ကိစၥမို႔ ဧဂ်င့္က အန္တီႀကီးနဲ႔ ေတြ႔မွပဲ ေမးေတာ့မယ္ ရယ္လို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထား ခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္လည္း ေနာက္တရက္မွာ ဧဂ်င့္နဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။

သေဘၤာက အေဖ့ အေလာင္း ျပန္သယ္မလား ဆိုတဲ့ ေၾကးနန္းလာေတာ့ အေမက က်မကို ဆံုးျဖတ္ေစပါတယ္။ ခုေတာင္ လာသမွ်လူေတြ ေမးသမွ်ေမးခြန္းေတြ ေျဖရင္း၊ ႏွစ္သိမ့္အားေပးစကားေတြ ၾကားရင္း တအိအိ ငိုေနတာ။ အေဖ့ အေလာင္းျမင္ရင္ ပိုဆိုးေတာ့မွာ၊ ဒါႀကီးကိုပဲ တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ တေျမ့ေျမ့ ခံစားေနၾကဦးေတာ့မွာ။ ျပန္မသယ္ဖို႔ က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အေဖ ဟိုမွာ ေခါင္းခ်ဖို႔ ျဖစ္ခဲ့တာေလ ဟိုမွာပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနပါေစေတာ့။ အဲဒီအတြက္ ဇနီးျဖစ္သူက အေလာင္းျပန္မယူဖို႔ သေဘာတူေၾကာင္း လက္မွတ္သြားထိုးရင္း ေမးစရာ ႐ိွတာေလးေတြလည္း ေမးဖို႔ အေမနဲ႔က်မ ဧဂ်င့္႐ံုးကို သြားခဲ့ၾကပါတယ္။

လက္မွတ္ထိုးအၿပီးမွာ က်မ သိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးခဲ့ပါတယ္။

"သေဘၤာေပၚမွာ ဆံုးသြားတဲ့အတြက္ အေဖ့ရဲ႕ အသက္အာမခံေၾကးကို က်မတို႔ က်န္ရစ္သူ မိသားစု အေနနဲ႔ ခံစားခြင့္ ႐ိွပါသလား အန္တီ"

"သေဘၤာေပၚမွာ ျဖစ္တယ္ ဆိုေပမဲ့ အလုပ္ခြင္မွာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရၿပီး ဆံုးသြားတာမွ မဟုတ္တာ၊ ေနာက္ၿပီး ဆံုးသြားတဲ့ အခ်ိန္က သူ႔ဂ်ဴတီခ်ိန္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဂ်ဴတီေအာ့ဖ္အခ်ိန္ျဖစ္ေနေတာ့ ေလ်ာ္ေၾကးမရႏိူင္ပါဘူး"

"ဟုတ္ကဲ့ အလုပ္ခြင္မွာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရၿပီး ဆံုးသြားတာ မဟုတ္တာကိုေတာ့ လက္ခံပါတယ္ အန္တီ၊ ဒါေပမဲ့ က်မ နားလည္ထားသေလာက္ကေတာ့ သေဘၤာသားတေယာက္ဟာ သေဘၤာေပၚ ေရာက္တာနဲ႔ ၂၄နာရီ အြန္ဂ်ဴတီပဲ မဟုတ္လား၊ အေဖ့ ဂ်ဴတီမဟုတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဥပမာ သေဘၤာမီးေလာင္တယ္ ဆိုပါေတာ့ ငါ့ဂ်ဴတီခ်ိန္ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး မဆိုင္သလို ဘယ္ေနပါ့မလဲ အေဖလည္း ပါဝင္ ၿငိမ္းသတ္မွာပဲေလ"

"ေအးေလ အန္တီ ကုမၸဏီကို ေမးၾကည့္ေပးပါ့မယ္"

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အန္တီ"

"ေအးကြယ္ အန္တီတို႔က က်န္ရစ္သူ မိသားစုနဲ႔ ကုမၸဏီၾကား တတ္ႏိူင္သေလာက္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးပါမယ္။ အန္တီတို႔ ဒီသေဘၤာကုမၸဏီကမွ ေသဆံုးသူကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ သၿဂႋဳလ္ေပးေသးတာ၊ တခ်ိဳ႕ဆို သေဘၤာေပၚ လူေသတာနဲ႔ ေရထဲပစ္ခ်ခဲ့ၿပီး ငါးစာလိပ္စာ အျဖစ္ထားခဲ့ေတာ့တာ"

"အဲဒါမ်ိဳးကေတာ့ ရက္စက္လြန္းပါတယ္ အန္တီ၊ က်မအေဖကိုမ်ား အဲသလို ေရထဲ ပစ္ခ်ခဲ့ရင္ ဘယ္အထိပဲ တက္ရ တက္ရ အဲဒီ သေဘၤာကုမၸဏီကို က်မ တရားစဲြမိမွာပဲ"

က်မ မခံစားႏိူင္လြန္းလို႔ စိတ္က လြတ္ကနဲ ျဖစ္ၿပီး ႏႈတ္ကပါ ပက္ကနဲ ျပန္ေျပာမိပါေတာ့တယ္။ အေမကေတာ့ ဘာမွ ဝင္မေျပာဘဲ မ်က္ရည္သာ အသံတိတ္ က်ေနခဲ့ပါတယ္။

"ေလ်ာ္ေၾကးကိစၥ ေမးရတာကိုလည္း ေငြမက္လြန္းလို႔ လို႔ မထင္ပါနဲ႔ အန္တီ၊ ရသင့္ရထိုက္တယ္ ထင္လို႔ ေျပာမိတာပါ။ အေဖတို႔ လစာထဲက လတိုင္း အသက္အာမခံေၾကး ျဖတ္ခံရတာ မဟုတ္လား၊ ခုေနမွာ ေလ်ာ္ေၾကးေဒၚလာတသန္း နဲ႔ က်မအေဖ အသက္ လဲၾကေၾကးဆို က်မအေဖ အသက္ ျပန္႐ွင္ဖို႔ကိုပဲ က်မေ႐ြးမိမွာပါ"

တကယ္ပါ။ ေလ်ာ္ေၾကးကိစၥ ေမးတုန္းက ရသင့္ရထိုက္တယ္ ထင္တဲ့ ေလာဘစိတ္နဲ႔ ေမးခဲ့မိေပမဲ့ က်မအေဖ အသက္ေလာက္ ဘယ္ဟာကမ်ား ပိုၿပီး တန္ဘိုး႐ိွပါ့မလဲေနာ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းရင္းခန္းက အေဖ့ ဓါတ္ပံုေလးကို က်မ ေငးၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။ အဲဒီပံုက အေဖ အသက္ ၄၅ ေလာက္မွာ ႐ိုက္ထားတဲ့ လိုင္စင္ပံုေလးကို အေဖဆံုးၿပီ ဆိုေတာ့မွ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ မွန္ေဘာင္သြင္းထားတာ။ ဓါတ္ပံုေလးရဲ႕ ေ႐ွ႕မွာ ထမင္းပဲြ၊ လဘက္ရည္ နဲ႔ ေဆးလိပ္တလိပ္ ခ်ထားတယ္။ ကိုယ္တိုင္က ဒါမ်ိဳးေတြ လက္မခံေပမဲ့ အေမ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မွာ စိုးတာေၾကာင့္ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ ယံုၾကည္မႈ တခုလို႔သာ သေဘာပိုက္ၿပီး က်မ ဘာမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီ ရက္ေတြမွာ အေမနဲ႔ ေမာင္ေလး ညီမေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာပဲ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေနခဲ့ရင္း က်မကိုယ္တိုင္ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္တင္းၾကပ္မႈေတြနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြကို ပိတ္ေႏွာင္ ထားခဲ့မိပါရဲ႕။ က်မ ငိုခဲ့ရင္ အေမနဲ႔ က်န္တဲ့ သူတို႔ေလးေတြ အားငယ္ၾက႐ွာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မ မငိုဘူးရယ္လို႔ တင္းထားခဲ့တယ္။ အေမ့မ်က္ႏွာမွာ က်မအေပၚ သမီးႀကီး ဆိုတဲ့ အားကိုးမႈကို အထင္းသား ေတြ႔ေနခဲ့ရတာကလည္း က်မကို မ်က္ရည္မက်မိေစဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိေပးသလို ျဖစ္ေနခဲ့တာေလ။

ႏွစ္ပတ္ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ျမန္လြန္းတယ္။ က်မ အလုပ္ဝင္ဖို႔ ျပန္ရေတာ့မယ္။ အေမ့ကို အားမငယ္ဖို႔ အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ တာဝန္နဲ႔ အိမ္တာဝန္ကို က်မ ယူႏိူင္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ အထပ္ထပ္ ေျပာၿပီး က်မ လိုခ်င္တာေလး ၂ခု အေမ့ဆီက ေတာင္းခဲ့တယ္။ အဲဒါက ေခါင္းရင္းခန္းထဲက အသုဘ႐ႈထားတဲ့ အေဖ့ဓါတ္ပံုရယ္၊ အပိုင္း၁ တုန္းက တင္ခဲ့တဲ့ သေဘၤာေပၚမွာ ႐ိုက္ထားတဲ့ အေဖ့ပံုရယ္ပါ။


က်မ အခန္းေလးထဲ ျပန္ေရာက္မွ လူတကိုယ္လံုး ႏံႈးခ်ိေနၿပီး အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ဘုန္းဘုန္းလဲမတတ္ ခံစားရေတာ့တယ္။ အရင္ဆံုး အခန္းထဲက နာရီခ်ိတ္ထားတဲ့ သံခ်ိတ္မွာ အေဖ့ပံု ေျပာင္းခ်ိတ္လိုက္တယ္။ အေဖ့ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း က်မ တေယာက္ထဲ အသံတိတ္ စကားေတြ ေျပာေနမိခဲ့တယ္။ အေဖ က်မကို စိတ္ခ် လက္ခ် ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ထားသြားခဲ့ၿပီေပါ့၊ အရင္ကေတာ့ အေဖပဲ ညည္းဟာ အဂၤါသမီးေပမဲ့ ေခြးျခေသၤ့မ ငေပ်ာ့မ လို႔ ဆိုခဲ့တာ...။ အဲဒီ ငေပ်ာ့မကို အေဖ မိသားစုတာဝန္ ပခံုးေျပာင္းေပးခဲ့တာ မေစာလြန္းဘူးလား အေဖရယ္၊ အေဖ စိတ္ခ် လက္ခ် သြားပါေတာ့ေလ။ အေဖ့လို မိသားစုအေပၚ တာဝန္ေက်ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္။ က်မ ဒါကိုပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ ေရ႐ြတ္ေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထိန္းထားခဲ့သမွ် မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ေအာင္ တေယာက္ထဲ ငိုေနမိခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႔က စလို႔ အိပ္ရာဝင္တိုင္း အေဖ့ကို အိပ္မက္ မက္ပါရေစလို႔ ဆုေတာင္းၿပီးမွ အိပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေပါက္တဲ့ အထိ က်မ အေဖ့ကို အိပ္မက္ မမက္ခဲ့ဘူး။ က်မ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ တညမွာ အေဖ့ကို အိပ္မက္ထဲမွာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ အေဖဟာ ၃၅-၄၀ အ႐ြယ္၊ ႐ွပ္လက္တို ကြမ္း႐ိုးစင္းေလးနဲ႔ သူဝတ္ေနက် မရမ္းေစ့ေရာင္ ပုဆိုး အကြက္စိပ္ေလး ဝတ္လို႔ က်မကို စကားေတြ ေျပာေနလိုက္တာမ်ား။ သူပဲ ဘယ္တုန္းကမွ မေသခဲ့ သလိုလို။ စိတ္အလႈပ္အ႐ွား ႀကီးလြန္းလို႔ တကယ္မ်ားလားေတာင္ ထင္မိတယ္။ ဖ်တ္ကနဲ အိပ္မက္က လန္႔ႏိူးမွ အေဖ ငါ့ အိပ္မက္ထဲ တကယ္ လာခဲ့တာဆိုၿပီး ငိုမိျပန္ပါတယ္။ တဘက္လွည့္ အိပ္ေနတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို မ်က္ႏွာအပ္ရင္း ငိုမိေလေတာ့တာ။ ႐ုတ္တရက္ အိပ္ရာက အႏိႈးခံရသူလို ႏိူးလာတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကို ေျပာျပေတာ့ သူက ဂ႐ုဏာသက္စြာ က်မ ဆံပင္ေတြကို သပ္ေပးရင္း ေရေအးေအး တခြက္ တိုက္ခဲ့တယ္။

အေဖ့ကို အိပ္မက္ မက္တိုင္း၊ အေဖ့အေၾကာင္း ေျပာမိတိုင္း ဒီေန႔အထိ က်မ မ်က္ရည္က်ရဆဲပါပဲ။

သားသမီးတိုင္းဟာ အေဖေတြကို သူရဲေကာင္း တေယာက္အျဖစ္၊ စံျပေယာကၤ်ားတေယာက္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ေလ့ ႐ိွၾကတယ္။

က်မတို႔ အတြက္လည္း အေဖဟာ သူရဲေကာင္း တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့ဆီက က်မတို႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္စြာ အတုယူရမဲ့ အရာေတြ ႐ိွခဲ့သလို၊ က်မတို႔ မႀကိဳက္တဲ့ အက်င့္ဆိုးေတြလည္း ႐ိွခဲ့တာပါ။ အေဖ ဆိုတာလည္း လူပဲကိုး။ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာၾကကတည္းက ေကာင္းဆိုး ဒြန္တြဲလ်က္ ႐ိွေနခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲဒီ အေကာင္းအဆိုးေတြကို ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ေရာ ေမတၲာနဲ႔ပါ ေက်ာ္ျဖတ္ ၾကည့္ျမင္တတ္ၾကဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖတိုင္းဟာ သားသမီးတိုင္းအတြက္ သူရဲေကာင္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾက၊ ျဖစ္ၾကဆဲ၊ ျဖစ္ေနၾကဦးမွာပါပဲေလ...





စာႂကြင္း:အေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ကုမၸဏီက အသက္အာမခံေၾကးရယ္လို႔ မဟုတ္ဘဲ ဂ႐ုဏာေၾကး ေဒၚလာ ၅၀၀၀ ေပးသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ အေမက အဲဒီ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲက ရဟန္းေဘာင္ ဝင္ခ်င္တဲ့ လူႀကီး လူငယ္ေတြကို မြန္ျပည္နယ္ ဘီးလင္းေတာင္ေပၚက ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာ သကၤန္းစည္းေပးရင္း အကုန္ လႉပစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့အတြက္ ရည္စူးၿပီး ယတိျပတ္ လႉဒါန္းခဲ့ပါသတဲ့။

Thursday, October 14, 2010

အေဖ-၂

ေျပာျပရဦးမယ္...အိမ္ကို ဧည့္သည္လာရင္ ေမာင္ႏွမေတြ တေယာက္ခ်င္း ဒါက အႀကီးမ၊ ဒါက အလတ္မ၊ ဒါက အႀကီးေကာင္၊ ဒါက ႏိူ႕ညႇာ၊ အေထြးဆုံး၊ အငယ္ေကာင္ ဆိုၿပီး ေမာင္ႏွမ ၆ေယာက္ကို ဗံုစီသလို ခ်ျပေလ့႐ိွတယ္။ အႀကီးမက ဖေအတူေနာ္ ဆိုရင္ပဲ က်မက က်န္တဲ့ေမာင္ႏွမေတြဖက္ မ်က္ႏွာလွည့္ၿပီး ေတြ႔လား ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ျပံဳးၿဖီးၿဖီး ညစ္က်ယ္က်ယ္ လုပ္ျပတတ္ေသးတာ။ နဖူးမွာ ေမြးကတည္းက ျခေသၤ့႐ုပ္ပဲ ကပ္ပါလာသလိုလို....။

က်မ ေလးတန္းႏွစ္မွာ အေဖက ကဗ်ာေရးနည္း စ သင္ေပးတယ္။ ေလးလံုးစပ္၊ ၄ ၃ ၂ ကာရံယူ စပ္နည္း၊ ရစ္သမ္နဲ႔ ခ်ိတ္ၿပီး စပ္နည္း အဲဒါေလး သင္ေပးတယ္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ တပိုဒ္စီ ခ်ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာ အပိုင္းအစေလးေတြဟာ သတင္းစာရဲ႕ ေဘးအနားသား အျဖဴေရာင္ေပၚမွာ အျပည့္ေပါ့။ အဲဒါ က်မအတြက္ စာေရးျခင္း ဝါသနာ ရင္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ အစပ်ိဳးျခင္းပါပဲ။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ကဗ်ာ အတိုအစေလးေတြ ေရးၿပီး ေယာကၤ်ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတြကို တပုဒ္ ၅က်ပ္နဲ႔ ေရာင္းစားတယ္။ ဒီေကာင္ေတြက သူတို႔ရည္းစားစာထဲ ထည့္ေရးၾကတာ။ အလုပ္ကို ျဖစ္လို႔ပဲ...။ ဒါေပမဲ့ က်မ ငယ္ငယ္က ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာက ေလယာဥ္မယ္၊ အဆိုေတာ္၊ အင္ဂ်င္နီယာ...။ အဲဒါေတြ တခုမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။

က်မတို႔ ညီအမကို ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဖက အက သင္ေပးတယ္။ ဂိုးဂိုး ခ်ားခ်ား ေျခအကြက္ ဘယ္လိုေ႐ႊ႕ရတယ္ဆိုတာက စၿပီး သင္ေပးပါတယ္။ က်မတို႔လက္ကို ကိုင္ဆဲြၿပီး သီခ်င္းသံနဲ႔အတူ ေျခေ႐ွ႕တိုး ေနာက္ငင္ အကြက္ေ႐ႊ႕ ကေနၾကတဲ့ သားအဖေတြကို အေမနဲ႔ အဖြားကျဖင့္ အေတာ္ကို မ်က္ေစ့ေနာက္ခဲ့တာေပါ့။

အေဖက အျပင္စာေတြ ဖတ္တာ မႀကိဳက္ဘူး။ က်မ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္ေတြက အေဖ ဝယ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ အနာဂါမ္ ဆရာသက္ႀကီးတို႔ ၊ရဟႏၲာႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ားတို႔ အဲသလို စာအုပ္ေတြပဲ။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ စိတ္ဝင္စားလာၿပီး အေဖ့ကို ေမးေတာ့မွ တရားမွတ္နည္း သင္ေပးခဲ့တယ္။ ဘာသာေရးနဲ႔ ထဲထဲဝင္ဝင္ ရင္းႏီွးေစခဲ့တဲ့ အေဖ့ေက်းဇူးကို က်မ ဘယ္လိုမွ မေမ့ႏိူင္ဘူး။

ၿပီးေတာ့ ည ညဆို ေမာင္ႏွမေတြ ဘုရားစင္ေ႐ွ႕မွာ ဘုရား႐ိွခိုး ဝတ္႐ြတ္ရတယ္။ ဘုရား႐ိွခိုး၊ ေမတၲာပို႔၊ ေမတၲာသုတ္နဲ႔ မဂၤလသုတ္ေတြ ႐ြတ္ၾကရတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အေခါက္ က်မ အိမ္ျပန္ေတာ့ တူ တူမေလးေတြ ညည ဝတ္႐ြတ္တာၾကည့္ၿပီး ပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရေသးတယ္။ အဲ...က်မ ဝင္မ႐ြတ္ခဲ့ပါဘူး။ လူႀကီးျဖစ္သြားၿပီေလ...:)

က်မ အပ်ိဳေပါက္အ႐ြယ္မွာ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဦးေလး ဆိုတဲ့ လူပ်ိဳႀကီးရဲ႕ ရည္းစားစာ ေပးျခင္းကို ခံရတယ္။ တရားခံက လူပ်ိဳႀကီးရဲ႕တူမ က်မ သူငယ္ခ်င္းေပါ့။ စာတေစာင္ကို မုန္႔ဘိုး ၂က်ပ္ရလို႔ သူ႔ ဦးေလးစာ ယူလာၿပီး က်မကိုေပးသတဲ့ ။ အေတာ္ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါပဲ။ က်မက အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေဖ့ေ႐ွ႕ ေအာ္ ဖတ္ျပတယ္။ အေဖက အေမ့ကို ေမးေငါ့ျပရင္း "မင့္သမီး သူႀကိဳက္တဲ့ဟာ ေတြ႔ရင္ တို႔ေတာင္ သိလိုက္မယ္ မထင္ပါဘူးကြာ" ဆိုၿပီး တဟားဟား ေအာ္ရယ္တယ္။ အဲဒါ အေတာ္ မွန္တာ။ က်မ ရည္းစားရေတာ့ အေဖတို႔ လံုးဝ မသိလိုက္ၾကဘူး...။

တေန႔ အ႐ြယ္ေရာက္လာတဲ့ သမီး အပ်ိဳ ႏွစ္ေယာက္ကို အေဖက သူ႔ေ႐ွ႕ ေခၚတယ္။ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ တိုက္တယ္။ အရသာ ေသခ်ာ မွတ္ထားဖို႔ ေျပာေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒ႐ိုင္းဂ်င္ေလး နဲနဲေရာတယ္။ ထပ္တိုက္တယ္။ ဘာကြာလဲ ေမးတယ္။ က်မတို႔ ညီအမေတြက ေတြးေတြးဆဆနဲ႔ သက္တက္တက္ေလးတို႔ ခါးတားတားေလးတို႔ ေျပာၾကတာေပါ့။ ေနာက္ တခြက္ ထပ္တိုက္တယ္။ ဘာေတြ ေရာထားမွန္း မသိပါဘူး။ အဲဒီေန႔ညက သားအဖတေတြ ရီေဝေဝနဲ႔ ရယ္ရလြန္းလို႔ အူျမဴးမဆံုးေပါ့။ အေဖ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္က သမီးေတြ အရက္ညာအတိုက္ မခံရေအာင္ တဲ့ေလ...။

အေဖရဲ႕ အက်င့္က အိမ္မွာေနလည္း အအားကို မေနဘူး။ အိမ္ေ႐ွ႕က ျမက္ေတြ ခုတ္မယ္။ ျခံထဲက သရက္ပင္ေအာက္ ခုံတန္းေလးကို သံ ျပန္႐ိုက္မယ္။ ဘုရား မ်က္ႏွာေတာ္ ေရာင္ေတာ္ဖြင့္မယ္။ အုတ္ေရကန္ ေဘးပတ္ပတ္လည္က အမိႈက္ေတြ ႐ွင္းမယ္။ တခုခုေတာ့ လုပ္ေနရမွ အေဖက ေက်နပ္တယ္။

အေဖက ရယ္လည္း ရယ္ရတယ္။ က်မတို႔ ညီအမ မီးဖိုေခ်ာင္ ဝင္ခ်က္တဲ့ေန႔ဆို ဟင္းထဲပဲ ဆားမပါ သလိုလို။ ပုဇြန္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး စင္ေအာင္ မညႇပ္ပဲ ခ်က္သလိုလို သူ႔မွာ ဘာမွန္းမသိ တခုခု လိုေနေတာ့တာ။ အေမနဲ႔ က်မတို႔ ညီအမတေတြ တိုင္ပင္ၿပီး က်မတို႔လက္ရာကို "ဒါ အေမခ်က္တာ" ဆိုရင္ျဖင့္ သူ႔မွာ ေခါင္းကို မေဖာ္ႏိူင္ေအာင္ စားတယ္။ ညေနစာ ထမင္းဝိုင္းေတြဆို သားသမီးေတြ အားလံုးနဲ႔ လက္စံုစားရမွ အေဖက ဝမ္းဝသလိုပဲ။ အႀကီးမ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီလား၊ ဟိုအငယ္ေကာင္ ေရာနဲ႔ တေယာက္ခ်င္း ေမးေတာ့တာ။ မိသားစု သံေယာဇဥ္ အင္မတန္ႀကီး႐ွာတဲ့ အေဖ...။

တေန႔မွာ အေဖနဲ႔အေမက အိုမင္းလို႔၊ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ တလွည့္ ျပန္လုပ္ေကြၽးၾကမယ္။ မိသားစု သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းနဲ႔ အေဖအေမ သက္တမ္းေစ့တဲ့ထိ အတူေနၾကဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတာ။ တကယ္ပဲ ႐ိုးစင္းစြာ ေတြးထားမိခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အစိုးမရတဲ့ ေသျခင္းတရားက သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ေတာ့တာ။

က်မ စလံုးမွာ အလုပ္ရၿပီး တႏွစ္အၾကာ ၁၉၉၈ မွာေပါ့။ က်မတို႔ အိမ္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုး ဖုန္းအိမ္ကို အေမနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ ဖုန္းေခၚျဖစ္တယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ တ႐ုတ္လင္မယား အဖိုးႀကီးနဲ႔ အဖြားႀကီးပဲ ေနတယ္။ အဖြားႀကီးက ဖုန္းလာကိုင္တယ္။ က်မက အေမ့ ေခၚေပးပါ ဆိုတာကို သူက "ဟဲ့ ေကာင္မေလး နင့္အေဖ ေသၿပီ" လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ က်မ လက္မခံခ်င္ဘူး အေမ့ေခၚေပးပါ ဆိုတာပဲ ထပ္ေျပာမိတယ္။ ခဏေန အေမ ဖုန္းလာေျဖေတာ့ ငိုသံနဲ႔ "သမီး အေဖ ဆံုးၿပီ"တဲ့...။ ေသခ်ာၿပီ....က်မ အသက္ ဝေအာင္ ႐ႉသြင္းရင္း အေမ ေျပာေနတာေတြ နားေထာင္ေနခဲ့မိတယ္။




ေရးစရာေတြ ႐ိွေနေသးလို႔ သည္းခံဖတ္ေပးၾကပါဦးေနာ္၊ မမန္႔ခဲ့ပါနဲ႔ ဖတ္သာ ဖတ္သြားပါ။ ေနာက္တပိုင္း အၿပီး ေရးတင္ပါမယ္႐ွင္....:)

Tuesday, October 12, 2010

အေဖ

က်မ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အဖိုးအဖြားေတြက ညည္း အေဖနဲ႔ အေမ ဘယ္သူ႔ပိုခ်စ္လဲ ေမးတိုင္း "ေဖႀကီးကို ပိုခ်စ္တယ္" လို႔ ေျဖတတ္တယ္။ အဲလိုေျဖတိုင္း အဖြားက စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို "မေအ ေမြးရတာ အေတာ္ ဝမ္းရည္စပ္တဲ့ ဟာမကေလး" ရယ္လို႔ က်မေခါင္းကို လက္ညိႇဳးနဲ႔ တြန္းထိုး ထိုးရင္း ေျပာေလ့႐ိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖြားကလည္း ေမးျမဲ၊ က်မကလည္း မေျပာင္းမလဲ "ေဖႀကီးကို ပိုခ်စ္တယ္" လို႔ ေျဖခဲ့ျမဲပါပဲ။

အေဖက ၇တန္းထိပဲ အတန္းေက်ာင္း တက္ခဲ့ေပမဲ့ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြကို ေဒါင္းေဒါင္းေျပး ဖတ္ႏိူင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖတို႔ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြက လူငယ္ပီပီ စြန္႔စားခ်င္ၾကတယ္။ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း စီးပြားေရးကို သားသမီးက ဆက္ခံ ဆိုတာႀကီးကို မႏွစ္သက္ခဲ့ၾကဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီတုန္းက ေခတ္စားဖို႔ ေဝးလို႔ ဘာမွန္းေတာင္ မသိၾကေသးတဲ့ ႏိူင္ငံျခား သေဘာၤသား ဆိုတဲ့ အလုပ္ကို အေဖတို႔ သူငယ္ခ်င္း ၃ေယာက္သား မိဘေတြ မသိေအာင္ ေလွ်ာက္လႊာ တင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ႐ိွခဲ့ရာက အေဖနဲ႔ အေမ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်လို႔ က်မ အခါလည္ သမီးအ႐ြယ္ ေရာက္မွ သေဘၤာသား အလုပ္ေခၚစာ က်ခဲ့ပါေလေရာ။ သူငယ္ခ်င္း ၃ေယာက္ထဲမွာ အေဖတေယာက္ပဲ အလုပ္ေခၚစာ ရခဲ့တာ ျဖစ္ျပန္၊ ဝါသနာကလည္း ႐ိွရင္းစဲြ ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ ဇနီးနဲ႔ သမီးကို မိဘေတြနဲ႔ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ၿပီး ႏိူင္ငံရပ္ျခား သေဘာၤႀကီးေပၚ လိုက္ပါ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ေလတယ္။

က်မမွာ အေဖကို မမွတ္မိခင္ကတည္းက ခြဲခဲ့ရတာ။ သေဘၤာ တေခါက္ထြက္သြားရင္ တႏွစ္ကေန ႏွစ္ႏွစ္အထိ ၾကာတတ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ၆လေလာက္ပဲ မိသားစုနဲ႔ အတူေန၊ ၿပီးေတာ့ သေဘၤာေပၚ ျပန္တက္ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်မရဲ႕ ငယ္ဘဝေတြမွာ အေဖနဲ႔ အတူေနရခ်ိန္ သိတ္နည္းခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕...အနားမွာ႐ိွၿပီး ဆူတတ္၊ ႐ိုက္တတ္တဲ့ အေမထက္ အေဝးမွာေနၿပီး လက္သာတဲ့ အေဖ့ကို က်မ ပိုခင္တြယ္ခဲ့တယ္။

အေဖျပန္လာတဲ့အခါ အေဖ့ေပါင္ေပၚ တက္ထိုင္ၿပီး အေဖ ဖြင့္ျပတဲ့ ေသတၲာကို ၾကည့္ရတာကိုက အရသာ။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အတြက္ ေခ်ာကလက္၊ က်မတို႔ ညီအမေတြ အတြက္ ဂါဝန္ လွလွေလးေတြ၊ ေက်ာင္းသံုးပစၥည္း ဆန္းဆန္းျပားျပား ေလးေတြ အမ်ိဳးစံုေအာင္ အေဖက ဝယ္လာတတ္တာကိုး...။

က်မ ေမြးေန႔ေတြမွာ က်မတို႔နဲ႔အတူ အေဖ႐ိွေနေစဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရတာလည္း အေမာပါပဲ။ အေဖက အခ်က္အျပဳတ္ ဝါသနာ ပါတယ္။ က်မေမြးေန႔ေတြမွာ ၾကာဇံေၾကာ္၊ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္၊ ေၾကးအိုး၊ ေကာ္ရည္၊ ဆီခ်က္ နဲ႔ ဝက္သားထုတ္ထိုး စသျဖင့္ လုပ္ေပးေလ့႐ိွတယ္။ လမ္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြကို အိမ္ေခၚၿပီး ေကြၽး၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြကိုလည္း ခ်ိဳင့္နဲ႔ပို႔ ဆိုေတာ့ က်မျဖင့္ ေမြးေန႔မွာ အေဖ႐ိွရင္ သိတ္ေပ်ာ္တာ။ အေဖက က်မကို အခ်စ္ဆံုးလို႔ အေမက ေျပာတာပဲ။ သမီး အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့အျပင္ အေဖနဲ႔က်မက ႐ုပ္ခ်င္းလည္း ဆင္တယ္ဆိုေတာ့ ဒါကိုပဲ က်မက တႂကြႂကြျဖစ္ေနခဲ့တာ။ အေဖတူသမီး ႀကီးပြားဦးမယ္ ဆိုၿပီး မာန္တက္ေနခဲ့တယ္ ဆိုရမွာေပါ့။


မွတ္မိသမွ်ေတြထဲမွာ အေဖနဲ႔က်မ ေလဟာျပင္ေစ်းသြားၾကၿပီဆို အေဖက ေကာ္ရည္ေသာက္၊ က်မက ဆီခ်က္စား ၿပီးရင္ အခ်ိဳပဲြအျဖစ္ အေဖက ဖာလူဒါ၊ က်မက ကူးလ္ဖီးစားၿပီး ဗိုက္ကားမွ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ျပန္ခဲ့ၾကတာ။ အေဖနဲ႔ အျပင္သြားရင္ အစား၊ အေမနဲ႔ အျပင္သြားရင္ အဝတ္ ငယ္ငယ္က အဲသလို မွတ္မိထားခဲ့တယ္။

ကေလးပီပီ ေက်ာင္းကအျပန္ လမ္းမွာ ခဲတံတိုေလးတေခ်ာင္း ေကာက္ရလို႔ ယူလာခဲ့ဖူးတယ္။ အေဖသိေတာ့ "ခ်က္ခ်င္း သြားျပန္ထား ဘယ္ေနရာက ေကာက္ခဲ့သလဲ ခု ခ်က္ခ်င္း သြားထားေခ်" လို႔ ဆူေျပာ ေျပာခံရေတာ့ က်မက အေဖ့သမီးပီပီ ပက္ကနဲ "သမီး မေကာက္လည္း သူမ်ားေတြ ေကာက္မွာပဲဟာ" လို႔ အထြန္႔တက္ေသးတာ။ အေဖ့ ေၾကာက္လို႔သာ သြားျပန္ထားရတယ္ စိတ္ထဲ တယ္ မေက်နပ္လွဘူးေပါ့။ အ႐ြယ္ေလး ရလာမွ ဘာကိုမဆို အလကား လိုခ်င္စိတ္ မ႐ိွရေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ အေဖ့ ေစတနာကို နားလည္မိခဲ့ရတာ။

ငယ္တုန္းကေတာ့ အေဖက ကိုယ့္ကို အလိုလိုက္တုန္းခဏပဲ အေဖ့ကို ခ်စ္ေနၿပီး တခါခါ မုန္းမိျပန္တယ္။ အေဖ နဲ႔ အေမ စကားမ်ားၾကလို႔ ေနာက္တေန႔ အေမ့မ်က္ႏွာမွာ အညိဳအမည္းစဲြေနတာ ေတြ႔ရရင္၊ အေမ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလး ကဲြေနတာေတြ႔ရရင္ အေဖ့ကို မုန္းတယ္။ "နာလားဟင္ ေမႀကီး" လို႔ အေမ့ ႏႈတ္ခမ္းကို လက္ညိႇဳးေလးနဲ႔ မ႐ြံ႕မရဲ တို႔ရင္း ေမးမိခဲ့တယ္။ အေမ့ကို သနားတဲ့ အဆနဲ႔ ထပ္တူ အေဖ့ကို မုန္းမိတယ္။ အဲဒီလို အခ်ိန္ေတြဆို က်မကသာ အေဖ ေခၚရင္လည္း မသြား၊ အေဖ ဘာေကြၽးေကြၽး မစားဘဲ အေဖ့ကို စိတ္ေကာက္ေနေပမဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါ "အကိုေရ" "ညီမေလးေရ" နဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ခ်စ္သြားၾကေလတယ္။

မနက္ မနက္ဆို အေဖက ႏိူးတာနဲ႔ ျခင္ေထာင္ထဲက မထြက္ေသးဘဲ ညီမေရ လို႔ အရင္ ေခၚေလ့႐ိွတယ္။ အဲဒီေခၚသံဟာ အေမ့အတြက္ေတာ့ ႀကိမ္စၾကာပဲ။ အေဖ့နား အေျပးကေလး သြားၿပီး အိပ္ရာေဘး စားပဲြေပၚက မတ္ခြက္ထဲကေရကို အေဖ့ကို တိုက္ရတယ္။ အေဖ အိမ္မွာ ႐ိွေနခ်ိန္ဆို အဲဒါက အေမ့အတြက္ ေန႔စဥ္ ဝတၱရားပဲ။ "အေဖ့ႏွယ္ ကိုယ့္ဘာသာ ယူေသာက္ပါေတာ့လား အိပ္ရာေဘးေလးတင္ ဟာကို" လို႔ အေမ့ကို သနားစိတ္နဲ႔ အေဖ့အေပၚ မေက်မနပ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ က်မ မေတြးမိတာက လင္သားအေပၚ ျပဳစုခြင့္ရတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ေက်နပ္ ၾကည္ႏူးမႈ၊ ၿပီးေတာ့ အမ်ိဳးသားတိုင္းရဲ႕ ဇနီးသည္အေပၚ မိခင္လို အားကိုးတြယ္တာမႈ၊ ခြၽဲႏြဲ႔လိုမႈေတြကိုပါပဲ။

အိမ္မွာ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို ႐ိုက္ရင္ အေဖက ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ႐ိုက္ေလ့႐ိွၿပီး အေမက ေတြ႔ရာနဲ႔ ေကာက္ေဆာ္တတ္တယ္။ ေမာင္ႏွမေတြထဲ ဘယ္သူ အ႐ိုက္ခံရဆံုးလဲ ေမးၾကည့္...က်မပဲေပါ့။ အဖြားက က်မအတြက္ ထံုးဆႏြင္း အင္ဒံုနဲ႔ ထည့္ေဖ်ာ္ထားရတဲ့ အထိ က်မ ငယ္ငယ္က ဆိုးသတဲ့။ အေဖ့ႀကိမ္လံုးကိုေတာ့ က်မက ဘယ္ေတာ့မွ မေၾကာက္ဘူး။ အေဖ့ကို မရယ္ ရယ္ေအာင္ စ ေနာက္ၿပီး တအိမ္လံုး ပတ္ေျပးေတာ့တာ။ ေနာက္ဆံုး အေဖက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ႀကိမ္လံုးကို နံရံမွာ ျပန္ခ်ိတ္ၿပီး ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ထိုင္ခ်မွ က်မလည္း အေျပးရပ္ေတာ့တာ။

က်မ အသက္ ၂၀ေက်ာ္မွ က်မတို႔မိသားစု အဖြားအိမ္က ခြဲထြက္လို႔ ေပ ၄၀X၆၀ ျခံကေလးဝယ္၊ အိမ္ကေလး ေဆာက္လို႔ အိုးအိမ္ သပ္သပ္ခြဲေနၾကရတယ္။ အေဖတို႔ေခတ္က သေဘၤာသားဆို အခြန္စာ႐ြက္နဲ႔ ကားသြင္းခြင့္ ႐ိွတယ္။ ကားလည္း ခဏခဏ သြင္းခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ တခါမွ ကိုယ္ပိုင္ကားရယ္လို႔ မစီးခဲ့ရဘူး။ အေဖ သေဘၤာသြားတုန္း ယူသံုးထားမွ် အတိုးအရင္းေတြ အေဖ ျပန္လာတာနဲ႔ ကားေရာင္းၿပီး ထိုးဆပ္၊ က်န္တာေလး ထိုင္စား ဒီလိုပဲ လံုးခ်ာလိုက္ေနခဲ့ရတာ။





ေရးရင္းနဲ႔ ႐ွည္သြားလို႔ ၂ပိုင္းခဲြလိုက္ရပါတယ္...ေနာက္ေန႔ လာဖတ္ပါဦးေနာ္...:)

Monday, October 11, 2010

ႏွလံုးသား အာဟာရ ျပည့္ဝခဲ့ေသာေန႔-၃

ေနာက္ဆံုးပိတ္ အိတ္နဲ႔လြယ္မဲ့ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႕ အလွည့္ပါ။ ဆရာက ကာတြန္းေလးေတြကို ပ႐ိုဂ်က္တာနဲ႔ ထိုးျပၿပီး ေဟာေျပာသြားခဲ့တယ္။ ကာတြန္းေတြေရာ၊ ဆရာ ေျပာသြားတာေတြေရာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဆရာေဟာေျပာသြားတဲ့ ေခါင္းစဥ္က "ဒို႔ ျမန္မာေတြ ေပ်ာ္ပါေစ" တဲ့။ ေခါင္းစဥ္ေလးမွာကိုက ေမတၱာသံ ပါၿပီးသား။

က်မတို႔ ျမန္မာေတြ ေရလာလည္း ေပ်ာ္၊ မီးလာလည္း ေပ်ာ္ နဲ႔ ရေနသမွ်ေလးနဲ႔ ေပ်ာ္ေအာင္ ေန႐ွာၾကတဲ့ အေၾကာင္း၊ ေရမီး မမွန္လို႔ တခ်ိဳ႕ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ ပ်က္စီးခဲ့ရင္ေတာင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မျမင္ဘဲ ငါကိုယ္က ညံ့လို႔ပါေလ လို႔ ေျဖေတြး ေနၾကရတဲ့ အေၾကာင္းေတြက စ ပါတယ္။ ရယ္ေမာရမလိုလိုနဲ႔ ရင္ေမာစရာေလးေတြ ပါပဲ။

ကာတြန္းေလးေတြ အမ်ားႀကီးထဲကမွ တခ်ိဳ႕ကို ေ႐ြးခ်ယ္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ေပးတယ္ဆိုတာက ကိုယ့္မွာ ေပးဖို႔ ပမာဏ အလံုအေလာက္ ႐ိွပါဦးမွ၊ ကိုယ့္မွ ၁၀၀ ႐ိွတာကို သူမ်ား ၂၀၀ ေပးခ်င္လို႔ ရမတဲ့လား။ အဲဒီသေဘာကို ဆရာက ဒီကာတြန္းေလးနဲ႔ ေျပာခဲ့တယ္...

ပထမ တကြက္မွာ ၂၄နာရီ မီးေပးေတာ့မယ္ ဆိုလို႔ အားငယ္သြား႐ွာတဲ့ ဘက္ထရီအိုးနဲ႔ ဖေယာင္းတိုင္ေလး...
ေနာက္တကြက္က်ေတာ့ ေဟာ အၾကံရသြားၿပီ ဒီေနရာမွာ လင္းရင္ အရင္ေနရာမွာ ေမွာင္ၿပီေပါ့ အားမငယ္နဲ႔ လာ သြားၾကစို႔ တဲ့...


က်မတို႔ ေ႐ႊျပည္ႀကီးက ဂက္စ္ေတြနဲ႔ ယိုးဒယားမွာ လင္းထိန္ေနတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ....။ က်မတို႔မွာ မေလာက္ငွေပမဲ့ သူမ်ားႏိူင္ငံ ေရာင္းစားတာကို က်ျပန္ေတာ့...ေအးေဆးပါ က်မတို႔ ေ႐ႊျပည္ႀကီး ႏိူင္ငံျခားေငြ တိုးတက္ ရ႐ိွဖို႔ပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ (အဟမ္း)....ဟုတ္ကဲ့ အေမွာင္ထဲေနရင္း က်မတို႔ ေပ်ာ္ၾကပါတယ္...ဟိုဘက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္ကို မုဒိတာ ပြားၾကပါတယ္။

ေနာက္တကြက္ကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ အင္မတန္ သနားစရာ ကိုႏိူင္ငံျခားသားႀကီးပါ။
လွ်ပ္စစ္မီးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ က်မတို႔ေလာက္ ဘယ္ႏိူင္ငံသားကမ်ား သိႏိူင္ပါ့မလဲေနာ္...



ကြန္ျပဴတာဆိုတာက ဖေယာင္းတိုင္နဲ႔ ဖြင့္လို႔ မရ ေရးခ် မရ ဆိုေတာ့ကာ....


ဒါကေတာ့ မေကာင္းသူပယ္ ေကာင္းသူကယ္ ဆိုတဲ့ သၾကားမင္းရဲ႕ ဝရဇိန္ လက္နက္ကို သံသယျဖစ္စရာပါ။ သၾကားမင္း လက္မတဲ့တာကေတာ့ အထင္အ႐ွားပါပဲ...


အင္း...လူႀကီးဆိုတာ အဲသလို အေျမာ္အျမင္ ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေနတတ္ရတယ္...ေနတတ္ေတာ့ သက္သာသေပါ့ လူႀကီးပါ ဆိုမွ က်န္းမာေရးကလည္း မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား...



သိတ္သိေနရင္ အေနမေခ်ာင္ဘူးေလ...


ျဖစ္လာေတာ့မွ ပါးစပ္ထဲ ေကာက္ျပင္လိုက္ၾကတာေပါ့...။ စည္းမ်ဥ္းဆိုတာ ခုလို ျပဳလြယ္ ျပင္လြယ္ ႐ိွရသတဲ့့....တို႔မ်ားက Flexible ျဖစ္လြန္လြန္းလို႔...


လက္ေအာက္ငယ္သား ဆိုတာ ျဖစ္ႏိူင္တာ မျဖစ္ႏိူင္တာ အသာထား အဲသလို ပရိယာယ္ ႂကြယ္ရတယ္၊ အထက္လူႀကီး ယံုေအာင္ ဂ်ပိုးကို လိပ္ ေျပာတတ္ရသတဲ့...လူနပ္ ခ်မ္းသာ ေခတ္ကိုး....


တို႔ ေ႐ႊျပည္ႀကီးဟာ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွမွာ ထိပ္ဆံုးကကဲြ႔....ဟိုး..........ေ႐ွး ေရွး တုန္းက ေပါ့ကြယ္...


ဘယ္သူမဆို တိုင္းျပည္အတြက္ အုတ္တခ်ပ္ သဲတပြင့္ ျဖစ္ႏိူင္ၾကပါတယ္။ လူမွန္ ေနရာမွန္ ျဖစ္ဖို႔ပဲ လိုတာပါ။ ခုလို ထမင္းျဖဴထဲက သဲတပြင့္ ျဖစ္ရတာကို ဂုဏ္ယူေနသူေတြ မ်ားေနရင္ေတာ့....



ဆရာေျပာသြားတဲ့ အထဲက က်မ အႏွစ္သက္ဆံုး ၁၀ ကြက္ ေ႐ြးထုတ္ ျပခဲ့တာပါ။ ႐ုပ္႐ွင္၊ စာေပ၊ ဂီတ နဲ႔ ကာတြန္း အႏုပညာ႐ွင္ေတြဟာ တကယ္ေတာ့ စကားေျပာေနၾကသူေတြပါ။ ရင္ထဲ ႐ိွတာေတြ၊ ခံစားရသမွ်၊ ျမင္ေတြ႔ရသမွ် ေတြကို ျပည္သူေတြ အားလံုးရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာျပခြင့္ ရၾကသူေတြပါ။ ႐ုပ္႐ွင္ထဲက တဆင့္ ေျပာၾကတယ္။ စာေပေတြက တဆင့္၊ သီခ်င္းသံစဥ္ေတြက တဆင့္၊ ကာတြန္း ႐ုပ္ပံုေလးေတြက တဆင့္ စကားေတြ ေျပာေနခဲ့ၾကတယ္။ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ႔ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ေျပာၾကားမႈတိုင္းအတြက္ အႏုပညာ႐ွင္ေတြကို က်မ ေလးစားမိပါတယ္။

ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႕သား ဘတ္စ္ေပၚက အဆင္း၊ ျပဳတ္က်လို႔ ေျခေထာက္ ႏွစ္ဘက္လံုး ဘတ္စ္ အႀကိတ္ခံရတဲ့ အေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၿပီးၾကမွာပါ။ စကၤာပူ စာေပေဟာေျပာပြဲ မတိုင္ခင္ေလးတင္ကမွ ျဖစ္တာမို႔ လာျဖစ္ေအာင္ လာခဲ့တဲ့ ဆရာ့ကို ေက်းဇူးတင္ ေလးစားမိပါတယ္။ ဆရာက စံနစ္ကိုပဲ လက္ညိႇဳးထိုး ျပခဲ့ပါတယ္။ ကားေမာင္းသူနဲ႔ စပါယ္ယာဆိုတာက သူတို႔မွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေခါက္ေရျပည့္ေအာင္၊ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဝင္ေငြ စံခ်ိန္မီေအာင္ တစီးနဲ႔ တစီး ခရီးသည္ လုတင္ၾကရတာ။ ကားတစီး နဲ႔ တစီး ဖိုက္ၾကရတယ္ ဆိုပါေတာ့ေလ။ ဒီေတာ့ အတက္ခရီးသည္ေတြ ေျခ ၂ေခ်ာင္းလံုး ကားေပၚ မေရာက္ခင္၊ အဆင္းခရီးသည္ေတြ ေျခ၂ေခ်ာင္းလံုး ေျမေပၚ မက်ခင္ ဆြဲဆရာေရ႕ လုပ္တတ္ၾကေတာ့တာ။ က်မ အေမ ကိုယ္တိုင္လည္း ဒတ္ဆန္းကားေပၚက ျပဳတ္က်ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုေတာ့ ဆရာ့ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ႏိူင္ပါတယ္...။

ဒီက ဘတ္စ္ေတြကေတာ့ ဘတ္စ္ကပၸတိန္လို႔ ေခၚတဲ့ ေမာင္းသူ တေယာက္ထဲပဲ။ အိုမင္းမစြမ္းသူေတြ၊ မသန္မစြမ္းသူေတြ ဆိုရင္ ကားဘီး ၄ဘီးလံုး ေျမေပၚ ရပ္ထားၿပီး ေမာင္းသူကိုယ္တိုင္ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး တြဲတင္ေလ့႐ိွပါတယ္။

ဆရာေျပာခဲ့တဲ့ ကာတြန္းဆရာႀကီး ဦးဘဂ်မ္းရဲ႕ ကာတြန္းေတြ ဒီကေန႔အထိ ေခတ္မီေနပံုကို သေဘာက်မိတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးဘဂ်မ္းက တိုင္းျပည္အတြက္ ျပင္သင့္တာေတြကို အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ကာတြန္းေတြ ေရးဆဲြခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မျပင္ၾကတဲ့အခါ ဆရာႀကီး ကာတြန္းေတြဟာ ဒီေန႔ထိ အက်ံဳးဝင္ ေခတ္မီေနေတာ့တာေပါ့။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ကာတြန္းေတြ ေခတ္အဆက္ဆက္ မီေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ မျပင္ၾကပံု ရပါတယ္...။

ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္


က်မ ဝယ္ခဲ့တဲ့ ဆရာ့စာအုပ္ေတြ...


က်မ အတြက္ ဆရာ့ရဲ႕ အမွတ္တရ...


ဆရာေျပာခဲ့ ျပခဲ့တဲ့ ကာတြန္းပံုေလးေတြကို က်မ မွတ္မိသလို က်မစကားနဲ႔ ျပန္ေရးျပထားျခင္းပါ။ ဆရာ့ ဆိုလိုရင္းနဲ႔ ကဲြလဲြမႈေတြ ႐ိွခဲ့ရင္ က်မရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဖြင့္မႈ၊ နားလည္မႈ အားနည္းလို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္႐ွင္။

စာႂကြင္း>>က်မ ေခါင္းမွာ ဘုေတြနဲ႔ေပါ့ ဆရာ...၊ ဆရာတင္ေပးလိုက္တဲ့ ေထာင့္ကန္ေဘာေတြ ေခါင္းတိုက္သြင္းေန ခဲ့ရလို႔ေလ....





ပြဲ စီစဥ္သူေတြဟာ ပဲြမစခင္ ၃လေလာက္အလို ကတည္းက တနဂၤေႏြ အပတ္တိုင္း ည ၉နာရီက ၁၂နာရီ အစည္းအေဝး လုပ္ၾကရင္း ပဲြအတြက္ စီစဥ္ ျပင္ဆင္ၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီ့အတြက္ အားလံုးကို ေက်းဇူးစကား ဆိုလိုက္ပါရေစ။ ေနာက္ တေခါက္ဆိုရင္ေတာ့ ခံုေနရာအတြက္ လက္မွတ္မွာ နံပါတ္ေတြ တခါတည္း ထည့္႐ိုက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ခံုနံပါတ္နဲ႔ဆို ေနာက္ဆံုးခံုေတြ အေရာင္းရခက္ႏိူင္တာ၊ ျမန္မာထံုးစံအတိုင္း ခံုနံပါတ္ ရၿပီးသားမို႔ ေအးေဆးလာၾကသူေတြ ေစာင့္ရင္း ပဲြခ်ိန္ ေနာက္က်တာေတြ ႐ိွေကာင္း ႐ိွႏိူင္ပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ေနပူထဲ တန္းစီၾက၊ ခံုနံပါတ္ အတိအက် မ႐ိွေတာ့ ျငင္းခုန္ ေနရာဦးၾကရတာေတြက ပိုၿပီး အိေျႏၵမဲ့ေစတယ္လို႔ က်မ ျမင္မိလို႔ပါ။

Saturday, October 9, 2010

ကိုၾကီးေက်ာက္ အေျခအေန

မယ္ခ်စ္ေရ...
ေနေကာင္းရဲ့လား..၊ ငါ့နွမေတြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မစိုးလို႕ အရင္ကေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူးေနတာ၊ ခုေတာ့ မထူးပါဘူးေလေျပာရမွာေပါ့၊ ကိုၾကီးေက်ာက္ ကင္ဆာက ေတာ္ေတာ္လြန္ေနျပီဆိုေတာ့ ေဆးရုံက မခြဲနိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ အရင္အပတ္ကထဲက ေျပာလိုက္ျပီးသား၊ ဆရာဝန္က NExavar (sorafenib) ကင္ဆာေဆးနဲ႔ ၾကိဳးစားၾကည့္မယ္ေျပာတယ္၊ ခုတိုင္းကေတာ့ ၆လ ကေန ၉ လ အထိပဲ ခံေတာ့မယ္၊ ေဆးေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ဆြဲဆန္႔နိုင္မလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွမေျပာနိုင္ဘူး၊ ကိုၾကီးေက်ာက္ကေတာ့ တရားထိုင္၊ ပ႒ာန္းရြတ္၊ ပရီတ္ရြတ္နဲ႔ ဘူရားကု ကုေနရင္း ဘာမွမျဖစ္သလို စာေတြေရးေနတာ၊
စလုံးက ဘေလာ့ အသိုင္းအဝိုင္းလဲေျပာလိုက္ပါ၊ ဒီနွစ္ကုန္ရင္ေတာ့ စာေရးနိုင္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး..

အကိုၾကီး
ကိုၾကီးေက်ာက္


မေန႔ကမွ ခရီးတိုေလးတခုက ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ အရမ္းပင္ပန္းေနတာနဲ႔ စာမေရးႏိူင္ေသးဘဲ ဒီေန႔ စေန မနက္မွ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ အပိုင္းေရးမယ္ စိတ္ကူးထားခဲ့တယ္...

စာမေရးခင္ ေမးလ္ စစ္လိုက္ေတာ့ ကိုႀကီးေက်ာက္ရဲ႕စာ အေပၚကအတိုင္း ဖတ္လိုက္ရပါတယ္... က်မ ဘာေျပာရမွန္း မသိေအာင္ ဝမ္းနည္းသြားခဲ့တယ္...
ေရးေဖာ္ ေမာင္ႏွမ အားလံုး သိေအာင္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္....



Saturday, October 2, 2010

ႏွလံုးသား အာဟာရ ျပည့္ဝခဲ့ေသာေန႔-၂

ဆရာေမာင္စိ္န္ဝင္း ပုတီးကုန္းရဲ႕ အလွည့္မွာ ဆရာက စင္ေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ထူးျခားတယ္ဗ်ာ မီးစက္သံၾကားမေနရေတာ့ တခုခုလိုေနသလို တမ်ိဳးႀကီးပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆရာက ခပ္ေသာေသာေျပာေပမဲ့ က်မစိတ္ထဲ ခပ္ေမာေမာေလး ခံစားခဲ့ရပါရဲ႕။ ဆရာေျပာခဲ့တဲ့ ၾကယ္ကေလးမ်ား အေၾကာင္းကေတာ့ က်မရင္ထဲ အထိဆံုးပါပဲ။ ဓူဝံၾကယ္၊ ေသာၾကာၾကယ္၊ မာသာထရီဇာၾကယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းၾကယ္ စသျဖင့္ ေလာကကို အလင္းေပးခဲ့၊ အလင္းေပးဆဲ ၾကယ္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ိွၾကပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ေလာကကို အလင္းေပး အလွဆင္ခဲ့တဲ့ နာမည္မ႐ိွၾကတဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေတာင္ ႐ိွေနလိမ့္မလဲ.... လူမသိ သူမသိလင္းၿပီး ေႂကြသြား႐ွာတဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနၿပီလဲ တဲ့...။ ဟုတ္တယ္ ဆရာ...လင္းခဲ့၊ လင္းဆဲ၊ လင္းဦးမဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြ က်မတို႔ ဆရာတို႔ ဝန္းက်င္မွာ...အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပါပဲ ဆရာေရ။


ဆရာေဟာေျပာမဲ့ အေၾကာင္းအရာက သုတစာေပနဲ႔ ရသစာေပ ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ပါ။ သုတကေတာ့ ဦးေႏွာက္ထဲ တိုက္႐ိုက္သြားၿပီး ရသက်ေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲ အရင္ေရာက္ၿပီးမွ ေခါင္းထဲသြားတဲ့ စာေပအမ်ိဳးအစား ျဖစ္တယ္လို႔ ဆရာက ဆိုတယ္။

ဆရာေဟာခဲ့တဲ့ ရသစာေပတပုဒ္ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ လူႏွစ္ေယာက္ဟာ ႏြားမႀကီးတေကာင္ကို ေနမဝင္မီ သတ္ဖို႔အတြက္ ႏြားသတ္ကုန္း႐ိွရာ ဆဲြေခၚလာၾကပါတယ္။ အဲဒီႏြားမႀကီးရဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ႏြားငယ္ကေလးလည္း ေဆာ့ရင္းလိုက္ပါလို႔ေပါ့...။ ဒီလိုနဲ႔ လာလိုက္ၾကတာ ႏြားသတ္ကုန္းေရာက္ဖို႔ လယ္တကြက္စာ အကြာအေဝးအလိုလည္း ေရာက္ေရာ ႏြားမႀကီးဟာ အႏၲာရာယ္ကို ရိပ္မိသြားေတာ့တယ္။ လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလထဲမွာ မ်ိဳးႏြယ္တူေတြရဲ႕ ေသြးညီႇနံ႔ကို သူ ရခဲ့ၿပီ။ ေသေဘးနဲ႔ေတြ႔ေတာ့မယ္လို႔ သိတဲ့ ႏြားမႀကီးဟာ ေ႐ွ႕ကို တလွမ္းမွ ဆက္မသြားဘဲ ေပကပ္ ရပ္ေနေတာ့တယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲ နားဖားႀကိဳးကို ဆဲြဆဲြ သူဟာ ေ႐ွ႕ကို နဲနဲမွ မတိုးေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ နားဖားႀကိဳးကို အေ႐ွ႕ကို ျပန္လွန္ၿပီး ဆဲြေလေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား နာလိုက္မလဲေနာ္။ ႏြားမႀကီးရဲ႕ အျဖစ္ကို နားမလည္တဲ့ ႏြားကေလးကေတာ့ ေျပးေဆာ့ကစား မပ်က္ဘူးေပါ့။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေနဝင္ခါလည္း နီးၿပီ ဆိုေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္ဟာ အခ်ိန္ကို မဆိုင္းခ်င္ေတာ့ နားဖားႀကိဳးကိုသာ ေ႐ွ႕ကေန တအား လွန္ၿပီး ဆဲြၾကေတာ့တယ္။ ႏွာႏုကို လွန္ခ်ိဳးသလိုဆိုေတာ့ နာလြန္းလွေပမဲ့ ေသရမွာကို ေၾကာက္တဲ့ ႏြားမဟာ ေျခစံုကန္ ရပ္ျမဲပဲေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေ႐ွ႕က ႏွစ္ေယာက္အားနဲ႔ ဆဲြတာ ျဖစ္ေလေတာ့ ႏြားမႀကီးရဲ႕ ႏွာေခါင္းအံုႀကီး တခုလံုး နားဖားႀကိဳးနဲ႔အတူ ျပဳတ္ထြက္ပါသြားေတာ့တယ္။ ႏြားမႀကီးဟာ မနာႏိူင္ဘူး လြတ္ၿပီ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ တခါတည္း ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ေျပးေလေတာ့တယ္။ နားဖားႀကိဳးလည္း မ႐ိွေတာ့တဲ့အခါ ႏြားမႀကီးကို အဖမ္းခက္ေပမဲ့ ႏြားငယ္ကေလးကိုေတာ့ အလြယ္တကူ ဖမ္းယူသြားၾကေလရဲ႕။

အတန္ငယ္ေဝးမွ သားကေလး ေနာက္မွာ ပါမလာခဲ့တာ သိသြားတဲ့ ႏြားမႀကီးဟာ ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၿပီး သားေပ်ာက္ကို ႐ွာေလတယ္။ ေဝးေဝး႐ွာမေနရပါဘူး မိခင္ ႏြားမႀကီးေပ်ာက္လို႔ တဘဲဘဲ ေအာ္ေနတဲ့ သားကေလးရဲ႕ အသံဟာ ႏြားသတ္ကုန္းဆီက ဆိုတာ သိ႐ိွသြားေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ႏြားမႀကီးဟာ သားေဇာနဲ႔ ႏြားသတ္ကုန္း႐ိွရာ သားကေလးအနား အေရာက္မွာ ႏြားသတ္သမားေတြက လြယ္လင့္တကူ ဖမ္းယူလိုက္ႏိူင္ခဲ့တယ္။ အဆံုးသတ္စာေၾကာင္းက ေနမင္းႀကီးသည္ကား ငုပ္လ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့ေခ်ၿပီ....ရယ္လို႔ ဆံုးထားသတဲ့။ ထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ သိတ္လွတဲ့ မိဘေမတၱာဖဲြ႔ေလးပါ ဆရာ။

ဆရာေျပာခဲ့တဲ့ သတၱိအေၾကာင္းကေတာ့ လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အမ်ားအတြက္ မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ရဲသူကိုသာ တကယ္ သတၱိ႐ိွတဲ့သူလို႔ ေခၚဆိုႏိူင္ၿပီး အက်ိဳးမဲ့ မိုက္႐ူးရဲတာမ်ိဳးဟာ သတၱိမဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ အေၾကာင္းအရာ တခုကေတာ့ ေတာင္ဆိတ္ေတြ အေၾကာင္းပါ။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေလး ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

ေတာင္ဆိတ္ဖမ္းသူ လူစုဟာ ေတာင္ဆိတ္အုပ္ တအုပ္ကို ေတာင္တေတာင္ေပၚ ေမာင္းႏွင္ တက္ေရာက္ေစခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးမွ ေျပးစရာလမ္းမ႐ိွေတာ့တဲ့ ေတာင္ဆိတ္ေတြကို တက္ဖမ္းၾကဖို႔ပါ။ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ ေျပးလမ္းပိတ္မိေနတဲ့ ေတာင္ဆိတ္ေတြထဲမွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေလဟန္႐ိွတဲ့ ခပ္ႀကီးႀကီး ေတာင္ဆိတ္တေကာင္ဟာ တဖက္မွာ ႐ိွတဲ့ ေတာင္ထြတ္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ေတာင္ထိပ္ခ်င္း အကြာအေဝးဟာ ၁၀မီတာေလာက္႐ိွတာမို႔ ေတာင္ဆိတ္တေကာင္ ခုန္ႏိူင္တဲ့ အေဝးဆံုး အကြာအေဝး ၆မီတာကို မ်ားစြာ ေက်ာ္လြန္ေနျပန္ပါတယ္။

ေတာင္၂ခုအၾကား ေအာက္ေျခမွာ ေခ်ာင္းငယ္တခု ႐ိွေနပါတယ္။ ေတာင္ဆိတ္ထဲက အႀကီးအကဲဟာ ေတာင္ဆိတ္ေတြကို တစံုတခုေျပာေလဟန္ ေတြ႕လိုက္ၾကရတာမို႔ ေတာင္ဆိတ္ဖမ္းသူေတြဟာ ဘာမ်ားပါလိမ့္ရယ္လို႔ စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ၾကည့္ေနမိၾကေလရဲ႕။ ခဏအၾကာမွာ ေတာင္ဆိတ္ေတြဟာ အုပ္စုႏွစ္စု ကြဲသြားသတဲ့။ တစုက ေတာင္ဆိတ္အိုႀကီးေတြျဖစ္ၿပီး က်န္တစုက မ်ိဳးဆက္သစ္ ေတာင္ဆိတ္ငယ္ေတြ ျဖစ္တာကို ေတြ႔ၾကရတယ္။

ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတုန္းမွာပဲ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္း ေတာင္ဆိတ္အိုႀကီး တေကာင္ဟာ တျခားေတာင္ထြတ္ကို လွမ္းအခုန္၊ စကၠန္႔မျခားပဲ မ်ိဳးဆက္သစ္ အုပ္စုက ေတာင္ဆိတ္တေကာင္ဟာ ေ႐ွ႕က ခုန္သြားတဲ့ ေတာင္ဆိတ္အိုႀကီးရဲ႕ ေက်ာေပၚကတဆင့္ တျခားေတာင္ထိပ္ေပၚအေရာက္ ခုန္ကူးသြားတာကို အံ့ဩစြာ ေတြ႔လိုက္ၾကရသတဲ့။ ေတာင္ဆိတ္ငယ္ေလးလည္း တဖက္ ေတာင္ထိပ္ေပၚ အေရာက္၊ ေတာင္ဆိတ္အိုႀကီးလည္း ေရထဲအက်ေပါ့။ အဲသလိုပဲ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္း ေတာင္ဆိတ္အိုႀကီး တေကာင္နဲ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ ေတာင္ဆိတ္ငယ္တေကာင္ တစံုစီ တစံုစီ ေ႐ွ႕ကအတိုင္း ခုန္သြားလိုက္ၾကတာ၊ ေနာက္ဆံုးမွာ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတာင္ဆိတ္ငယ္ေတြ အားလံုး တျခား ေတာင္ထိပ္ေပၚအေရာက္ လြတ္ေျမာက္သြားၾကၿပီး၊ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္း ေတာင္ဆိတ္အိုႀကီးေတြလည္း ေခ်ာင္းထဲက်လို႔ရယ္....။ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ တာဝန္ လက္ဆင့္ကမ္း ယူႏိူင္ဖို႔ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းေတြ အစေတး ခံခဲ့တာေလ။ နားေထာင္ေနရင္း ၾကက္သီးေတာင္ ထမိပါရဲ႕။


ဆရာ ေရးစပ္ခဲ့တဲ့ အခ်စ္ကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီး႐ိွတဲ့ထဲက ရတနာတို႔၊ ႏြယ္တို႔ ပါတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြဆို အေတာ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာ။ ႏြယ္တို႔ ရတနာတို႔ ဆိုတာက က်ေနာ့္ကို အခ်စ္ကဗ်ာေတြ ေရးျဖစ္ေအာင္ ခံစားမႈေတြ ေမြးဖြားေပးခဲ့သူေတြဗ်ာ ခု က်ေနာ္ယူထားတဲ့ မိန္းမနာမည္က်ေတာ့ တင္တင္ေအးတဲ့ဗ် ဆိုေလေတာ့ က်မတို႔မွာ ရယ္ေမာၾကရေသးတယ္။
ဆရာ႐ြတ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြ...က်မ အမွတ္မမွားဘူး ဆိုရင္ ၄ပုဒ္ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာရဲ႕ ဌာန္နဲ႔ မာန္နဲ႔ ရင္ထဲကလာတဲ့ အသံနဲ႔ ႐ြတ္ျပသြားခဲ့တာ ရင္ထဲ စိမ့္ေနေအာင္ စီးဆင္းသြားသလိုပါ။

က်မ အႀကိဳက္ဆံုး ကဗ်ာေလးပါ.... "ငွက္တို႔၏ေတး" တဲ့...

မလုိက္ရဲရင္လည္း
အသုိက္ထဲမွာပဲ က်န္ခဲ့ေလ...

တစ္ေန ့နီးမွာေပါ့
ေ႐ွ႕ခရီးေမွ်ာ္ မာန္တင္းပါကြယ့္
ငွက္ဆုိတာကေတာ့ ပ်ံရင္းေသ...

ကဆုန္စုိင္းသလုိပ
မုန္းတုိင္းက ေ႐ွ႕မွာေမႊ
ေတာမီးေတြက ေ႐ွ႕မွာ၀ုိင္း...

ျခေသၤ႔က ျမက္မစား
က်ားက ႂကြက္မေခ်ာင္း
ဖြတ္ေတြက မိေက်ာင္းလုိ မေန
အုိးေ၀ အုိးေ၀ တြန္သံေႏွာေလတဲ့
စိမ္းျမညိဳ ေဟာဟုိေတာဆီသို႔
အေမာခံ ေဇာမာန္တင္းပါလို႕
ပ်ံရင္းေသ ခရီးဆက္မယ္ တဲ့
အဲဒါ...
အဲဒါ....
ငွက္တို႔ရဲ႕ သမိုင္း........

ဆရာ ကဗ်ာ႐ြတ္ခဲ့တာေလးကို ဂ်စ္တူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ ဗီဒီယိုဖိုင္ တင္ေပးထားပါတယ္...
ဒီလင့္ခ္နဲ႔
ဒီလင့္ခ္ေတြမွာပါ။

ေသာကေျခရာ ကဗ်ာစာအုပ္ မရေတာ့တာနဲ႔ အမွတ္တရ ဒီ ၂အုပ္ပဲ ဝယ္လာခဲ့ပါတယ္...




ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...