က်မ မငိုမိခဲ့ပါ။ ဖုန္းထဲကေန ၾကားေနရတဲ့ အေမ့ စကားသံဆီကို အာ႐ံု ပို႔ထားရင္း အေမ့ စကားတလံုးခ်င္းစီကိုပဲ နားစိုက္ေထာင္ခဲ့မိတယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္ ႐ံုးမွာ ခြင့္စာတင္၊ အလုပ္ေတြ လက္လႊဲေပးေနခ်ိန္ထိ စိတ္နဲ႔ကိုယ္ မကပ္တာ တခုကလဲြလို႔ ခါတိုင္းလိုပဲ လုပ္ကိုင္ေနမိခဲ့တယ္။ ခဏအၾကာ ႐ံုးက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ က်မလက္ထဲ စာအိတ္အျဖဴေလး တအိတ္ လာထည့္ေပးခ်ိန္မွာေတာ့ လူတကိုယ္လံုး က်ဴံ႕ဝင္သြားသလို ေသးငယ္စြာ ခံစားမိခဲ့ေတာ့တယ္။ ဒါက ထံုးစံပါပဲ။ ႐ံုးမွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြ ဆံုးပါးသြားတဲ့အခါ ကူေငြ သေဘာမိ်ဳး စုၿပီး ထည့္ဝင္ေပးကမ္းၾကတာမိ်ဳးပါ။ ႐ံုးက မျပန္ခင္ သူေ႒း က်မ အနားလာၿပီး ႏွစ္သိမ့္ အားေပးခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ပုခံုးေပၚ က်မ မ်က္ရည္ေတြ မထိန္းႏိူင္ေအာင္ က်ခဲ့မိပါေတာ့တယ္။ ငိုခ်င္သူကိုမွ လာၿပီး လက္တို႔ခဲ့ေလျခင္းရယ္....။
ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ အေဒၚ ၂ေယာက္ (အေဖ့ညီမ၂ေယာက္) နဲ႔ အေမ လာႀကိဳၾကတယ္။ က်မကို ဖက္ရင္း "သမီး အေဖ မ႐ိွေတာ့ဘူး သမီးအေဖ ဆံုးၿပီ သမီးရဲ႕" ဆိုၿပီး ငိုၾကေတာ့ က်မကပဲ "မငိုပါနဲ႔ ေဒၚႀကီးရာ တေန႔ လူတိုင္း ဒီလမ္းကို သြားၾကရမွာပဲ ေဖႀကီးက နဲနဲေစာတာ တခုပဲ"...။ က်မ ျပင္ဆင္မထားခဲ့ပါ။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ႏႈတ္က သူ႔အလိုလို ထြက္သြားတဲ့ စကားေတြပါပဲ။ အေဖ ဆံုးေတာ့ အသက္ ၅၀၊ ေနမယ္ဆို ေနာက္ထပ္ အႏွစ္ ၂၀-၃၀ ေနလို႔ ရေသးတဲ့ အ႐ြယ္။ အို...တကယ္ဆို ေသျခင္းတရားမွာ အသက္ ႀကီးငယ္၊ အ႐ြယ္ သံုးပါး ႐ိွတာမွ မဟုတ္ဘဲေလ။
"သေဘၤာကေန သူ ဆံုးၿပီ ဆိုတဲ့ ေၾကးနန္း ဝင္ ဝင္လာခ်င္း ဧဂ်င့္က အိမ္ကို လာ အေၾကာင္းၾကားတယ္"
"အဲဒီေန႔ မတိုင္ခင္ညက ခါတိုင္းလိုပဲ သေဘၤာေပၚမွာ ပါတီပဲြ လုပ္ၾကတာ၊ သူက မေသာက္ေတာ့ သူ႔ အခန္းျပန္ၿပီး ေစာေစာ အိပ္ရာဝင္ခဲ့တာ"
"ေနာက္တေန႔ မနက္ သူ႔ဂ်ဴတီခ်ိန္ ေပၚမလာေတာ့မွ သူ႔အခန္းတံခါးကို ေသာ့ပိုနဲ႔ ဖြင့္ဝင္ေတာ့ သူက အထဲမွာ ဆံုးေနခဲ့ၿပီ"
အိမ္လာသူေတြတိုင္း ေမးၾကတဲ့ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္တာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေျဖေနခဲ့တဲ့ အေမ့ စကားသံေတြပါ...
အေဖ အရက္ျပတ္တာ က်မ ေမာင္ အငယ္ဆံုးေလး ေမြးကတည္းကပါပဲ။ မေသာက္ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး တံုးတိ ျဖတ္ခ်ခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ အေဖဟာ ေဆးလိပ္ေတြ ပိုေသာက္ျဖစ္တာ၊ ပိုပိန္လာတာ က်မ သတိထားခဲ့မိတယ္။ အဲဒီ ေဆးလိပ္ကပဲ အေဖ့ကို သတ္ခဲ့တာမ်ားလား...က်မ ခ်ဥ္ခ်ဥ္တူးတူး ေတြးမိခဲ့ပါရဲ႕...။
"ခုထိေတာ့ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုတာ မသိရေသးဘူး၊ ျဖစ္တာက အေမရိကား စိန္႔ဂြၽန္း အိုင္းလန္းနားမွာ ဆိုေတာ့ သေဘၤာကို နီးရာ ကမ္းကပ္ၿပီး ဆရာဝန္ ေဆးစစ္ခ်က္ ယူရမွာ"
"သူ ေျပာသြားသား...ဒီတေခါက္ ေနာက္ဆံုးပဲကြာ ၿပီးရင္ေတာ့ နားေတာ့မယ္ တဲ့ေလ..."
ေျပာရင္းက ဝမ္နည္းၿပီး အေမ ငိုျပန္ပါေတာ့တယ္။
"ၿပီးေတာ့ ေျပာတတ္ေသးတယ္ ငါ မ႐ိွလည္း အားမငယ္ပါနဲ႔ မင့္ သားေတြ သမီးေတြက မင္းကို လုပ္ေကြၽးမွာပါကြာ တဲ့"
"သူ႔ စကားေတြက တမ်ိဳး ဆန္းေနတယ္လို႔ေတာ့ ထင္သား ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို ျဖစ္မယ္ဆိုတာေတာ့ ဘယ္ထင္မိခဲ့ပါ့မလဲ"
အေဖဟာ သူ ေသမွာကို ႀကိဳမ်ား သိေနခဲ့သလား...။ အေဖက မာနလည္း ႀကီးေသးတယ္။ "သားသမီးလုပ္စာ စားဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူးကြာ" လို႔ ေျပာေလ့႐ိွသလို တကယ္လည္း က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ အေဖ့ကို လုပ္ေကြၽးခြင့္ မရခဲ့ဘူး။ အေဖ ေနာက္ဆံုးတေခါက္ သေဘၤာမတက္ခင္ ၃လေလာက္က က်မကို ဖုန္းထဲမွာ "အေဖတို႔ အထက္ျမန္မာျပည္ ဘုရားဖူး သြားခ်င္တယ္ သမီးႀကီးရယ္" လို႔ ဆို႐ွာတယ္။ အေဖနဲ႔အေမအတြက္ ဘုရားဖူးစားရိတ္ ဝမ္းသာအားရ ပို႔လႉေပးခဲ့ေတာ့ သူ႔မွာ ဖုန္းထဲကေန သာဓု ေခၚ႐ွာခဲ့ေသးတာ။ "အေဖ့သမီးႀကီး မိဘေတြ သြားခ်င္တဲ့ ဘုရားဖူး ခရီးစားရိတ္ကို သည္လို ေပးလႉရတဲ့ အက်ိဳးေၾကာင့္"...အစခ်ီလို႔ ဆုေတြ ေပးမဆံုး ႐ိွခဲ့တာ။
"အသက္အာမခံထားတဲ့ ေလ်ာ္ေၾကး ဘယ္ေလာက္ရလဲ..." တဲ့
မိတ္ေဆြ အန္ကယ္ႀကီး တေယာက္ရဲ႕ ေမးခြန္းပါ။ က်မတို႔ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္လံုး မေျဖႏိူင္ခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းလည္း ျဖစ္ေလတယ္။
"သေဘာၤကုမၸဏီကို ေမးၾကည့္ပါလား ခုဟာက သေဘၤာေပၚမွာ ျဖစ္သြားခဲ့တာ မဟုတ္လား"
က်မတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္လံုး နားမလည္တဲ့ ကိစၥမို႔ ဧဂ်င့္က အန္တီႀကီးနဲ႔ ေတြ႔မွပဲ ေမးေတာ့မယ္ ရယ္လို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထား ခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္လည္း ေနာက္တရက္မွာ ဧဂ်င့္နဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။
သေဘၤာက အေဖ့ အေလာင္း ျပန္သယ္မလား ဆိုတဲ့ ေၾကးနန္းလာေတာ့ အေမက က်မကို ဆံုးျဖတ္ေစပါတယ္။ ခုေတာင္ လာသမွ်လူေတြ ေမးသမွ်ေမးခြန္းေတြ ေျဖရင္း၊ ႏွစ္သိမ့္အားေပးစကားေတြ ၾကားရင္း တအိအိ ငိုေနတာ။ အေဖ့ အေလာင္းျမင္ရင္ ပိုဆိုးေတာ့မွာ၊ ဒါႀကီးကိုပဲ တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ တေျမ့ေျမ့ ခံစားေနၾကဦးေတာ့မွာ။ ျပန္မသယ္ဖို႔ က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အေဖ ဟိုမွာ ေခါင္းခ်ဖို႔ ျဖစ္ခဲ့တာေလ ဟိုမွာပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနပါေစေတာ့။ အဲဒီအတြက္ ဇနီးျဖစ္သူက အေလာင္းျပန္မယူဖို႔ သေဘာတူေၾကာင္း လက္မွတ္သြားထိုးရင္း ေမးစရာ ႐ိွတာေလးေတြလည္း ေမးဖို႔ အေမနဲ႔က်မ ဧဂ်င့္႐ံုးကို သြားခဲ့ၾကပါတယ္။
လက္မွတ္ထိုးအၿပီးမွာ က်မ သိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးခဲ့ပါတယ္။
"သေဘၤာေပၚမွာ ဆံုးသြားတဲ့အတြက္ အေဖ့ရဲ႕ အသက္အာမခံေၾကးကို က်မတို႔ က်န္ရစ္သူ မိသားစု အေနနဲ႔ ခံစားခြင့္ ႐ိွပါသလား အန္တီ"
"သေဘၤာေပၚမွာ ျဖစ္တယ္ ဆိုေပမဲ့ အလုပ္ခြင္မွာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရၿပီး ဆံုးသြားတာမွ မဟုတ္တာ၊ ေနာက္ၿပီး ဆံုးသြားတဲ့ အခ်ိန္က သူ႔ဂ်ဴတီခ်ိန္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဂ်ဴတီေအာ့ဖ္အခ်ိန္ျဖစ္ေနေတာ့ ေလ်ာ္ေၾကးမရႏိူင္ပါဘူး"
"ဟုတ္ကဲ့ အလုပ္ခြင္မွာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရၿပီး ဆံုးသြားတာ မဟုတ္တာကိုေတာ့ လက္ခံပါတယ္ အန္တီ၊ ဒါေပမဲ့ က်မ နားလည္ထားသေလာက္ကေတာ့ သေဘၤာသားတေယာက္ဟာ သေဘၤာေပၚ ေရာက္တာနဲ႔ ၂၄နာရီ အြန္ဂ်ဴတီပဲ မဟုတ္လား၊ အေဖ့ ဂ်ဴတီမဟုတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဥပမာ သေဘၤာမီးေလာင္တယ္ ဆိုပါေတာ့ ငါ့ဂ်ဴတီခ်ိန္ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး မဆိုင္သလို ဘယ္ေနပါ့မလဲ အေဖလည္း ပါဝင္ ၿငိမ္းသတ္မွာပဲေလ"
"ေအးေလ အန္တီ ကုမၸဏီကို ေမးၾကည့္ေပးပါ့မယ္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အန္တီ"
"ေအးကြယ္ အန္တီတို႔က က်န္ရစ္သူ မိသားစုနဲ႔ ကုမၸဏီၾကား တတ္ႏိူင္သေလာက္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးပါမယ္။ အန္တီတို႔ ဒီသေဘၤာကုမၸဏီကမွ ေသဆံုးသူကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ သၿဂႋဳလ္ေပးေသးတာ၊ တခ်ိဳ႕ဆို သေဘၤာေပၚ လူေသတာနဲ႔ ေရထဲပစ္ခ်ခဲ့ၿပီး ငါးစာလိပ္စာ အျဖစ္ထားခဲ့ေတာ့တာ"
"အဲဒါမ်ိဳးကေတာ့ ရက္စက္လြန္းပါတယ္ အန္တီ၊ က်မအေဖကိုမ်ား အဲသလို ေရထဲ ပစ္ခ်ခဲ့ရင္ ဘယ္အထိပဲ တက္ရ တက္ရ အဲဒီ သေဘၤာကုမၸဏီကို က်မ တရားစဲြမိမွာပဲ"
က်မ မခံစားႏိူင္လြန္းလို႔ စိတ္က လြတ္ကနဲ ျဖစ္ၿပီး ႏႈတ္ကပါ ပက္ကနဲ ျပန္ေျပာမိပါေတာ့တယ္။ အေမကေတာ့ ဘာမွ ဝင္မေျပာဘဲ မ်က္ရည္သာ အသံတိတ္ က်ေနခဲ့ပါတယ္။
"ေလ်ာ္ေၾကးကိစၥ ေမးရတာကိုလည္း ေငြမက္လြန္းလို႔ လို႔ မထင္ပါနဲ႔ အန္တီ၊ ရသင့္ရထိုက္တယ္ ထင္လို႔ ေျပာမိတာပါ။ အေဖတို႔ လစာထဲက လတိုင္း အသက္အာမခံေၾကး ျဖတ္ခံရတာ မဟုတ္လား၊ ခုေနမွာ ေလ်ာ္ေၾကးေဒၚလာတသန္း နဲ႔ က်မအေဖ အသက္ လဲၾကေၾကးဆို က်မအေဖ အသက္ ျပန္႐ွင္ဖို႔ကိုပဲ က်မေ႐ြးမိမွာပါ"
တကယ္ပါ။ ေလ်ာ္ေၾကးကိစၥ ေမးတုန္းက ရသင့္ရထိုက္တယ္ ထင္တဲ့ ေလာဘစိတ္နဲ႔ ေမးခဲ့မိေပမဲ့ က်မအေဖ အသက္ေလာက္ ဘယ္ဟာကမ်ား ပိုၿပီး တန္ဘိုး႐ိွပါ့မလဲေနာ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းရင္းခန္းက အေဖ့ ဓါတ္ပံုေလးကို က်မ ေငးၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။ အဲဒီပံုက အေဖ အသက္ ၄၅ ေလာက္မွာ ႐ိုက္ထားတဲ့ လိုင္စင္ပံုေလးကို အေဖဆံုးၿပီ ဆိုေတာ့မွ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ မွန္ေဘာင္သြင္းထားတာ။ ဓါတ္ပံုေလးရဲ႕ ေ႐ွ႕မွာ ထမင္းပဲြ၊ လဘက္ရည္ နဲ႔ ေဆးလိပ္တလိပ္ ခ်ထားတယ္။ ကိုယ္တိုင္က ဒါမ်ိဳးေတြ လက္မခံေပမဲ့ အေမ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မွာ စိုးတာေၾကာင့္ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ ယံုၾကည္မႈ တခုလို႔သာ သေဘာပိုက္ၿပီး က်မ ဘာမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး။
အဲဒီ ရက္ေတြမွာ အေမနဲ႔ ေမာင္ေလး ညီမေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာပဲ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေနခဲ့ရင္း က်မကိုယ္တိုင္ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္တင္းၾကပ္မႈေတြနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြကို ပိတ္ေႏွာင္ ထားခဲ့မိပါရဲ႕။ က်မ ငိုခဲ့ရင္ အေမနဲ႔ က်န္တဲ့ သူတို႔ေလးေတြ အားငယ္ၾက႐ွာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မ မငိုဘူးရယ္လို႔ တင္းထားခဲ့တယ္။ အေမ့မ်က္ႏွာမွာ က်မအေပၚ သမီးႀကီး ဆိုတဲ့ အားကိုးမႈကို အထင္းသား ေတြ႔ေနခဲ့ရတာကလည္း က်မကို မ်က္ရည္မက်မိေစဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိေပးသလို ျဖစ္ေနခဲ့တာေလ။
ႏွစ္ပတ္ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ျမန္လြန္းတယ္။ က်မ အလုပ္ဝင္ဖို႔ ျပန္ရေတာ့မယ္။ အေမ့ကို အားမငယ္ဖို႔ အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ တာဝန္နဲ႔ အိမ္တာဝန္ကို က်မ ယူႏိူင္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ အထပ္ထပ္ ေျပာၿပီး က်မ လိုခ်င္တာေလး ၂ခု အေမ့ဆီက ေတာင္းခဲ့တယ္။ အဲဒါက ေခါင္းရင္းခန္းထဲက အသုဘ႐ႈထားတဲ့ အေဖ့ဓါတ္ပံုရယ္၊ အပိုင္း၁ တုန္းက တင္ခဲ့တဲ့ သေဘၤာေပၚမွာ ႐ိုက္ထားတဲ့ အေဖ့ပံုရယ္ပါ။
က်မ အခန္းေလးထဲ ျပန္ေရာက္မွ လူတကိုယ္လံုး ႏံႈးခ်ိေနၿပီး အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ဘုန္းဘုန္းလဲမတတ္ ခံစားရေတာ့တယ္။ အရင္ဆံုး အခန္းထဲက နာရီခ်ိတ္ထားတဲ့ သံခ်ိတ္မွာ အေဖ့ပံု ေျပာင္းခ်ိတ္လိုက္တယ္။ အေဖ့ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း က်မ တေယာက္ထဲ အသံတိတ္ စကားေတြ ေျပာေနမိခဲ့တယ္။ အေဖ က်မကို စိတ္ခ် လက္ခ် ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ထားသြားခဲ့ၿပီေပါ့၊ အရင္ကေတာ့ အေဖပဲ ညည္းဟာ အဂၤါသမီးေပမဲ့ ေခြးျခေသၤ့မ ငေပ်ာ့မ လို႔ ဆိုခဲ့တာ...။ အဲဒီ ငေပ်ာ့မကို အေဖ မိသားစုတာဝန္ ပခံုးေျပာင္းေပးခဲ့တာ မေစာလြန္းဘူးလား အေဖရယ္၊ အေဖ စိတ္ခ် လက္ခ် သြားပါေတာ့ေလ။ အေဖ့လို မိသားစုအေပၚ တာဝန္ေက်ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္။ က်မ ဒါကိုပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ ေရ႐ြတ္ေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထိန္းထားခဲ့သမွ် မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ေအာင္ တေယာက္ထဲ ငိုေနမိခဲ့တယ္။
အဲဒီေန႔က စလို႔ အိပ္ရာဝင္တိုင္း အေဖ့ကို အိပ္မက္ မက္ပါရေစလို႔ ဆုေတာင္းၿပီးမွ အိပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေပါက္တဲ့ အထိ က်မ အေဖ့ကို အိပ္မက္ မမက္ခဲ့ဘူး။ က်မ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ တညမွာ အေဖ့ကို အိပ္မက္ထဲမွာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ အေဖဟာ ၃၅-၄၀ အ႐ြယ္၊ ႐ွပ္လက္တို ကြမ္း႐ိုးစင္းေလးနဲ႔ သူဝတ္ေနက် မရမ္းေစ့ေရာင္ ပုဆိုး အကြက္စိပ္ေလး ဝတ္လို႔ က်မကို စကားေတြ ေျပာေနလိုက္တာမ်ား။ သူပဲ ဘယ္တုန္းကမွ မေသခဲ့ သလိုလို။ စိတ္အလႈပ္အ႐ွား ႀကီးလြန္းလို႔ တကယ္မ်ားလားေတာင္ ထင္မိတယ္။ ဖ်တ္ကနဲ အိပ္မက္က လန္႔ႏိူးမွ အေဖ ငါ့ အိပ္မက္ထဲ တကယ္ လာခဲ့တာဆိုၿပီး ငိုမိျပန္ပါတယ္။ တဘက္လွည့္ အိပ္ေနတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို မ်က္ႏွာအပ္ရင္း ငိုမိေလေတာ့တာ။ ႐ုတ္တရက္ အိပ္ရာက အႏိႈးခံရသူလို ႏိူးလာတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကို ေျပာျပေတာ့ သူက ဂ႐ုဏာသက္စြာ က်မ ဆံပင္ေတြကို သပ္ေပးရင္း ေရေအးေအး တခြက္ တိုက္ခဲ့တယ္။
အေဖ့ကို အိပ္မက္ မက္တိုင္း၊ အေဖ့အေၾကာင္း ေျပာမိတိုင္း ဒီေန႔အထိ က်မ မ်က္ရည္က်ရဆဲပါပဲ။
သားသမီးတိုင္းဟာ အေဖေတြကို သူရဲေကာင္း တေယာက္အျဖစ္၊ စံျပေယာကၤ်ားတေယာက္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ေလ့ ႐ိွၾကတယ္။
က်မတို႔ အတြက္လည္း အေဖဟာ သူရဲေကာင္း တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့ဆီက က်မတို႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္စြာ အတုယူရမဲ့ အရာေတြ ႐ိွခဲ့သလို၊ က်မတို႔ မႀကိဳက္တဲ့ အက်င့္ဆိုးေတြလည္း ႐ိွခဲ့တာပါ။ အေဖ ဆိုတာလည္း လူပဲကိုး။ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာၾကကတည္းက ေကာင္းဆိုး ဒြန္တြဲလ်က္ ႐ိွေနခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲဒီ အေကာင္းအဆိုးေတြကို ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ေရာ ေမတၲာနဲ႔ပါ ေက်ာ္ျဖတ္ ၾကည့္ျမင္တတ္ၾကဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖတိုင္းဟာ သားသမီးတိုင္းအတြက္ သူရဲေကာင္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾက၊ ျဖစ္ၾကဆဲ၊ ျဖစ္ေနၾကဦးမွာပါပဲေလ...
စာႂကြင္း:အေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ကုမၸဏီက အသက္အာမခံေၾကးရယ္လို႔ မဟုတ္ဘဲ ဂ႐ုဏာေၾကး ေဒၚလာ ၅၀၀၀ ေပးသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ အေမက အဲဒီ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲက ရဟန္းေဘာင္ ဝင္ခ်င္တဲ့ လူႀကီး လူငယ္ေတြကို မြန္ျပည္နယ္ ဘီးလင္းေတာင္ေပၚက ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာ သကၤန္းစည္းေပးရင္း အကုန္ လႉပစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့အတြက္ ရည္စူးၿပီး ယတိျပတ္ လႉဒါန္းခဲ့ပါသတဲ့။
