အေဖ

က်မ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အဖိုးအဖြားေတြက ညည္း အေဖနဲ႔ အေမ ဘယ္သူ႔ပိုခ်စ္လဲ ေမးတိုင္း "ေဖႀကီးကို ပိုခ်စ္တယ္" လို႔ ေျဖတတ္တယ္။ အဲလိုေျဖတိုင္း အဖြားက စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို "မေအ ေမြးရတာ အေတာ္ ဝမ္းရည္စပ္တဲ့ ဟာမကေလး" ရယ္လို႔ က်မေခါင္းကို လက္ညိႇဳးနဲ႔ တြန္းထိုး ထိုးရင္း ေျပာေလ့႐ိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖြားကလည္း ေမးျမဲ၊ က်မကလည္း မေျပာင္းမလဲ "ေဖႀကီးကို ပိုခ်စ္တယ္" လို႔ ေျဖခဲ့ျမဲပါပဲ။

အေဖက ၇တန္းထိပဲ အတန္းေက်ာင္း တက္ခဲ့ေပမဲ့ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြကို ေဒါင္းေဒါင္းေျပး ဖတ္ႏိူင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖတို႔ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြက လူငယ္ပီပီ စြန္႔စားခ်င္ၾကတယ္။ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း စီးပြားေရးကို သားသမီးက ဆက္ခံ ဆိုတာႀကီးကို မႏွစ္သက္ခဲ့ၾကဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီတုန္းက ေခတ္စားဖို႔ ေဝးလို႔ ဘာမွန္းေတာင္ မသိၾကေသးတဲ့ ႏိူင္ငံျခား သေဘာၤသား ဆိုတဲ့ အလုပ္ကို အေဖတို႔ သူငယ္ခ်င္း ၃ေယာက္သား မိဘေတြ မသိေအာင္ ေလွ်ာက္လႊာ တင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ႐ိွခဲ့ရာက အေဖနဲ႔ အေမ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်လို႔ က်မ အခါလည္ သမီးအ႐ြယ္ ေရာက္မွ သေဘၤာသား အလုပ္ေခၚစာ က်ခဲ့ပါေလေရာ။ သူငယ္ခ်င္း ၃ေယာက္ထဲမွာ အေဖတေယာက္ပဲ အလုပ္ေခၚစာ ရခဲ့တာ ျဖစ္ျပန္၊ ဝါသနာကလည္း ႐ိွရင္းစဲြ ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ ဇနီးနဲ႔ သမီးကို မိဘေတြနဲ႔ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ၿပီး ႏိူင္ငံရပ္ျခား သေဘာၤႀကီးေပၚ လိုက္ပါ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ေလတယ္။

က်မမွာ အေဖကို မမွတ္မိခင္ကတည္းက ခြဲခဲ့ရတာ။ သေဘၤာ တေခါက္ထြက္သြားရင္ တႏွစ္ကေန ႏွစ္ႏွစ္အထိ ၾကာတတ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ၆လေလာက္ပဲ မိသားစုနဲ႔ အတူေန၊ ၿပီးေတာ့ သေဘၤာေပၚ ျပန္တက္ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်မရဲ႕ ငယ္ဘဝေတြမွာ အေဖနဲ႔ အတူေနရခ်ိန္ သိတ္နည္းခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕...အနားမွာ႐ိွၿပီး ဆူတတ္၊ ႐ိုက္တတ္တဲ့ အေမထက္ အေဝးမွာေနၿပီး လက္သာတဲ့ အေဖ့ကို က်မ ပိုခင္တြယ္ခဲ့တယ္။

အေဖျပန္လာတဲ့အခါ အေဖ့ေပါင္ေပၚ တက္ထိုင္ၿပီး အေဖ ဖြင့္ျပတဲ့ ေသတၲာကို ၾကည့္ရတာကိုက အရသာ။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အတြက္ ေခ်ာကလက္၊ က်မတို႔ ညီအမေတြ အတြက္ ဂါဝန္ လွလွေလးေတြ၊ ေက်ာင္းသံုးပစၥည္း ဆန္းဆန္းျပားျပား ေလးေတြ အမ်ိဳးစံုေအာင္ အေဖက ဝယ္လာတတ္တာကိုး...။

က်မ ေမြးေန႔ေတြမွာ က်မတို႔နဲ႔အတူ အေဖ႐ိွေနေစဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရတာလည္း အေမာပါပဲ။ အေဖက အခ်က္အျပဳတ္ ဝါသနာ ပါတယ္။ က်မေမြးေန႔ေတြမွာ ၾကာဇံေၾကာ္၊ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္၊ ေၾကးအိုး၊ ေကာ္ရည္၊ ဆီခ်က္ နဲ႔ ဝက္သားထုတ္ထိုး စသျဖင့္ လုပ္ေပးေလ့႐ိွတယ္။ လမ္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြကို အိမ္ေခၚၿပီး ေကြၽး၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြကိုလည္း ခ်ိဳင့္နဲ႔ပို႔ ဆိုေတာ့ က်မျဖင့္ ေမြးေန႔မွာ အေဖ႐ိွရင္ သိတ္ေပ်ာ္တာ။ အေဖက က်မကို အခ်စ္ဆံုးလို႔ အေမက ေျပာတာပဲ။ သမီး အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့အျပင္ အေဖနဲ႔က်မက ႐ုပ္ခ်င္းလည္း ဆင္တယ္ဆိုေတာ့ ဒါကိုပဲ က်မက တႂကြႂကြျဖစ္ေနခဲ့တာ။ အေဖတူသမီး ႀကီးပြားဦးမယ္ ဆိုၿပီး မာန္တက္ေနခဲ့တယ္ ဆိုရမွာေပါ့။


မွတ္မိသမွ်ေတြထဲမွာ အေဖနဲ႔က်မ ေလဟာျပင္ေစ်းသြားၾကၿပီဆို အေဖက ေကာ္ရည္ေသာက္၊ က်မက ဆီခ်က္စား ၿပီးရင္ အခ်ိဳပဲြအျဖစ္ အေဖက ဖာလူဒါ၊ က်မက ကူးလ္ဖီးစားၿပီး ဗိုက္ကားမွ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ျပန္ခဲ့ၾကတာ။ အေဖနဲ႔ အျပင္သြားရင္ အစား၊ အေမနဲ႔ အျပင္သြားရင္ အဝတ္ ငယ္ငယ္က အဲသလို မွတ္မိထားခဲ့တယ္။

ကေလးပီပီ ေက်ာင္းကအျပန္ လမ္းမွာ ခဲတံတိုေလးတေခ်ာင္း ေကာက္ရလို႔ ယူလာခဲ့ဖူးတယ္။ အေဖသိေတာ့ "ခ်က္ခ်င္း သြားျပန္ထား ဘယ္ေနရာက ေကာက္ခဲ့သလဲ ခု ခ်က္ခ်င္း သြားထားေခ်" လို႔ ဆူေျပာ ေျပာခံရေတာ့ က်မက အေဖ့သမီးပီပီ ပက္ကနဲ "သမီး မေကာက္လည္း သူမ်ားေတြ ေကာက္မွာပဲဟာ" လို႔ အထြန္႔တက္ေသးတာ။ အေဖ့ ေၾကာက္လို႔သာ သြားျပန္ထားရတယ္ စိတ္ထဲ တယ္ မေက်နပ္လွဘူးေပါ့။ အ႐ြယ္ေလး ရလာမွ ဘာကိုမဆို အလကား လိုခ်င္စိတ္ မ႐ိွရေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ အေဖ့ ေစတနာကို နားလည္မိခဲ့ရတာ။

ငယ္တုန္းကေတာ့ အေဖက ကိုယ့္ကို အလိုလိုက္တုန္းခဏပဲ အေဖ့ကို ခ်စ္ေနၿပီး တခါခါ မုန္းမိျပန္တယ္။ အေဖ နဲ႔ အေမ စကားမ်ားၾကလို႔ ေနာက္တေန႔ အေမ့မ်က္ႏွာမွာ အညိဳအမည္းစဲြေနတာ ေတြ႔ရရင္၊ အေမ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလး ကဲြေနတာေတြ႔ရရင္ အေဖ့ကို မုန္းတယ္။ "နာလားဟင္ ေမႀကီး" လို႔ အေမ့ ႏႈတ္ခမ္းကို လက္ညိႇဳးေလးနဲ႔ မ႐ြံ႕မရဲ တို႔ရင္း ေမးမိခဲ့တယ္။ အေမ့ကို သနားတဲ့ အဆနဲ႔ ထပ္တူ အေဖ့ကို မုန္းမိတယ္။ အဲဒီလို အခ်ိန္ေတြဆို က်မကသာ အေဖ ေခၚရင္လည္း မသြား၊ အေဖ ဘာေကြၽးေကြၽး မစားဘဲ အေဖ့ကို စိတ္ေကာက္ေနေပမဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါ "အကိုေရ" "ညီမေလးေရ" နဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ခ်စ္သြားၾကေလတယ္။

မနက္ မနက္ဆို အေဖက ႏိူးတာနဲ႔ ျခင္ေထာင္ထဲက မထြက္ေသးဘဲ ညီမေရ လို႔ အရင္ ေခၚေလ့႐ိွတယ္။ အဲဒီေခၚသံဟာ အေမ့အတြက္ေတာ့ ႀကိမ္စၾကာပဲ။ အေဖ့နား အေျပးကေလး သြားၿပီး အိပ္ရာေဘး စားပဲြေပၚက မတ္ခြက္ထဲကေရကို အေဖ့ကို တိုက္ရတယ္။ အေဖ အိမ္မွာ ႐ိွေနခ်ိန္ဆို အဲဒါက အေမ့အတြက္ ေန႔စဥ္ ဝတၱရားပဲ။ "အေဖ့ႏွယ္ ကိုယ့္ဘာသာ ယူေသာက္ပါေတာ့လား အိပ္ရာေဘးေလးတင္ ဟာကို" လို႔ အေမ့ကို သနားစိတ္နဲ႔ အေဖ့အေပၚ မေက်မနပ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ က်မ မေတြးမိတာက လင္သားအေပၚ ျပဳစုခြင့္ရတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ေက်နပ္ ၾကည္ႏူးမႈ၊ ၿပီးေတာ့ အမ်ိဳးသားတိုင္းရဲ႕ ဇနီးသည္အေပၚ မိခင္လို အားကိုးတြယ္တာမႈ၊ ခြၽဲႏြဲ႔လိုမႈေတြကိုပါပဲ။

အိမ္မွာ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို ႐ိုက္ရင္ အေဖက ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ႐ိုက္ေလ့႐ိွၿပီး အေမက ေတြ႔ရာနဲ႔ ေကာက္ေဆာ္တတ္တယ္။ ေမာင္ႏွမေတြထဲ ဘယ္သူ အ႐ိုက္ခံရဆံုးလဲ ေမးၾကည့္...က်မပဲေပါ့။ အဖြားက က်မအတြက္ ထံုးဆႏြင္း အင္ဒံုနဲ႔ ထည့္ေဖ်ာ္ထားရတဲ့ အထိ က်မ ငယ္ငယ္က ဆိုးသတဲ့။ အေဖ့ႀကိမ္လံုးကိုေတာ့ က်မက ဘယ္ေတာ့မွ မေၾကာက္ဘူး။ အေဖ့ကို မရယ္ ရယ္ေအာင္ စ ေနာက္ၿပီး တအိမ္လံုး ပတ္ေျပးေတာ့တာ။ ေနာက္ဆံုး အေဖက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ႀကိမ္လံုးကို နံရံမွာ ျပန္ခ်ိတ္ၿပီး ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ထိုင္ခ်မွ က်မလည္း အေျပးရပ္ေတာ့တာ။

က်မ အသက္ ၂၀ေက်ာ္မွ က်မတို႔မိသားစု အဖြားအိမ္က ခြဲထြက္လို႔ ေပ ၄၀X၆၀ ျခံကေလးဝယ္၊ အိမ္ကေလး ေဆာက္လို႔ အိုးအိမ္ သပ္သပ္ခြဲေနၾကရတယ္။ အေဖတို႔ေခတ္က သေဘၤာသားဆို အခြန္စာ႐ြက္နဲ႔ ကားသြင္းခြင့္ ႐ိွတယ္။ ကားလည္း ခဏခဏ သြင္းခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ တခါမွ ကိုယ္ပိုင္ကားရယ္လို႔ မစီးခဲ့ရဘူး။ အေဖ သေဘၤာသြားတုန္း ယူသံုးထားမွ် အတိုးအရင္းေတြ အေဖ ျပန္လာတာနဲ႔ ကားေရာင္းၿပီး ထိုးဆပ္၊ က်န္တာေလး ထိုင္စား ဒီလိုပဲ လံုးခ်ာလိုက္ေနခဲ့ရတာ။

ေရးရင္းနဲ႔ ႐ွည္သြားလို႔ ၂ပိုင္းခဲြလိုက္ရပါတယ္...ေနာက္ေန႔ လာဖတ္ပါဦးေနာ္...:)