ေထြရာ-၁ပါး
သူ႔ က်န္းမာေရးခုတေလာ အိမ္ကလူႀကီးရဲ႕ က်န္းမာေရးက အေတာ္ေလး ထူထူေထာင္ေထာင္ ႐ိွလာပါၿပီ။ တပတ္ေလာက္ သူ အိပ္ရာထဲ လဲေနခ်ိန္ေတြတုန္းက က်မျဖင့္ အေတာ္ေလး ကသီခဲ့တာ။ ႐ံုးအလုပ္ တဘက္၊ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရး တဘက္၊ သူ႔ျပဳစုရတာက တဘက္ ဒီၾကားထဲ ဘေလာ့ဂ္ကလည္း ေရးခ်င္ေသးတာ ဆိုေတာ့ကာ...။ ည ညေတြဆို အိပ္ခ်ိန္ထဲက ဖဲ့ၿပီး စာေလး တေၾကာင္းရ ရ ေရးထား၊ ပံုေလး တပံုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အပ္လုပ္ဒ္ လုပ္ထားနဲ႔ မူးစု ပဲစု ကုလားစု စုၿပီး ပိုစ့္ေလးေတြ တင္ေနရ႐ွာတာ။
သူ႔ေရာဂါကလည္း ဘာျဖစ္မွန္းမသိ။ မနက္ဆို အေကာင္း၊ ညေန ညေနဆို ဦးေခါင္းခြံႀကီး ဆဲြခြၽတ္ထားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေခါင္းမူးသတဲ့။ ကိုက္လည္း ကိုက္သတဲ့။ ေဆးခန္းလဲ စံု၊ ေဆးလည္း စံုေနၿပီမို႔ သူ႔မွာ ဒီေတာင္မွ ေက်ာ္ႏိူင္ပါေတာ႔မလားနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြက်၊ သူတေယာက္တည္း ႐ိွေနခ်ိန္မွာ အင္တာနက္ထဲက ဘရိန္းက်ဴမာတို႔ ဘရိန္းကင္ဆာတို႔ရဲ႕ ေရာဂါ အသြင္အျပင္ေတြ ႐ွာေဖြဖတ္ၿပီး တူလွခ်ည့္ ဆိုၿပီး စိတ္ကထင္၊ အေမ့ကိုလည္း အေမ့သမီးကို ဂ႐ုစိုက္ေနာ္လို႔ ငိုသံပါႀကီးနဲ႔ မွာလိုမွာ။
ျဖစ္ရမယ္ေလ။ သူက က်မလို ဂီလာနမွ မဟုတ္ေပတာပဲ။ အင္မတန္ က်မ္းမာသူ၊ ေဆး လံုးဝ မေသာက္သူကိုး။ ခုလို ေဆးေတြကို ပဲေလွာ္လို စားေနရင္းက မေပ်ာက္တဲ့အခါ သူ စိတ္ဓါတ္ က်လာေတာ့တာ။ ဆရာဝန္နဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ ေဆး႐ံုမွာ ရက္ခ်ိန္းယူေတာ့လည္း ဧၿပီလက်မွ ရက္က ရတယ္။ မေစာင့္ႏိူင္ဘူးေလ သူက ခုကို ျပခ်င္ေတာ့တာ။ ေခါင္းမထူႏိူင္ေအာင္ အိပ္ရာထဲ လဲေနတာ ဆိုေတာ့လည္း သူ ဘယ္လိုမွ ဆက္ၿပီး မခံစားႏိူင္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ အေရးေပၚဌာနကို ႏွစ္ေယာက္သား သြားခဲ့လိုက္ၾကေတာ့တယ္။
ေဟာ...သက္သာခ်င္ေတာ့လည္း ေဆး႐ံုက ဆရာဝန္ ေပးလိုက္တဲ့ေဆး တခါေသာက္ ၂လံုး၊ တေန႔ ၃ႀကိမ္နဲ႔ကိုပဲ ေကာင္းေနျပန္ရဲ႕။ ဘာေဆးလဲ ဆိုေတာ့ကာ ပါရာစီတေမာ....။ အံ့ဩတယ္ တကယ္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့လို႔ ေရာဂါ အေၾကာင္းရင္းကို ႐ွာေဖြဖို႔ေတာ့ အာ႐ံုေၾကာဆရာဝန္နဲ႔ ရက္ခ်ိန္းယူထားပါေသးတယ္။ သူ ေနမေကာင္းစဥ္က အိမ္အထိ သတင္းေမး လာၾကသူမ်ား၊ မက့္ေဆ့ခ်္ပို႔ ၿပီး ေမးသူမ်ား၊ ဖုန္းနဲ႔တမ်ိဳး ဖဘမွာတဖံု သတင္းေမးလာၾကသူမ်ား၊ အၾကံဉာဏ္ေပးၾကသူမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။
သူ႔ေတာ့ လူခ်စ္ လူခင္ မ်ားၾကသား။ က်မ နာမက်န္းျဖစ္ရင္သာ ဘယ္လိုေနမယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ ေအးေလ ဝန္ကေတာ္ တက်ပ္၊ ဝန္ေသေတာ့ တမတ္ ဆိုၾကသမို႔လား...။
ေထြရာ-၂ပါး
ဗီဗာဟိန္း စီစဥ္သူအတြက္ စာယူတ်ဴ႕မွာ လ်မ္းလ်မ္းေတာက္ေနတဲ့ ဗူးသီးမ...ေဆာရီး သည္းခံပါ႐ွင္။ ဗူးသီးမွ အရီးလာမေတာ္နဲ႔ဟယ္ ဆိုတဲ့ ဗီဗာဟိန္း...။ အဲဒီ ဗီဗာဟိန္းအေၾကာင္း မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါက ထူးမွ မထူးဆန္းပါကပဲလား။ ခုေခတ္ႀကီးကိုကမွ ရဲရမဲ့ေခတ္။ လုပ္ရဲရမယ္။ ေၾကာင္ရဲရမယ္။ ေပါရဲရမယ္။ ဝတ္ရဲ စားရဲရမယ္။ ေအာ္ရဲ ဟစ္ရဲရမယ္။ ခုန္ေပါက္ရဲ လႉပ္ယမ္းရဲရမယ္။ အဲဒီရဲေတြနဲ႔ တခုမဟုတ္ တခု ၿငိရဲရင္ နာမည္ႀကီးတာပဲ။ အရည္အခ်င္း ျပည့္မီစြာနဲ႔ နာမည္ႀကီးသူမ်ားကို မဆိုလိုပါ။ ဒီေတာ့ အဲဒီေဖာ္ျမဴလာနဲ႔ လူသိမ်ားလာတဲ့ ဗီဗာဟိန္းကို အထူးအေထြ မေျပာလိုပါ။ ေျပာကို မေျပာလိုပါ။ အနဲဆံုးေတာ့ အ႐ုပ္မပါ အသံခ်ည္းပဲ နားေထာင္ရင္ ပို စိတ္ခ်မ္းသာတာပဲ မဟုတ္ပါလား။
ေျပာစရာ ႐ိွတာက က်မကို အံ့ဩေစတဲ့ စီစဥ္သူ ဥဴးပဇၨင္းကိုပါ။ စီစဥ္သူဟာ တကယ္ပဲ သာသနာ့ေဘာင္ထဲက အစစ္အမွန္ သံဃာေတာ္တပါးသာ ျဖစ္ရင္ ဒီလုပ္ရပ္ဟာ အင္မတန္ မသင့္ေလ်ာ္လွတာပါ။ မ်ားျပားလွတဲ့ သိကၡာပုဒ္ေတြကို ေစာင့္ထိန္းေနရတဲ့ သံဃာေတာ္၊ ဘုရားသားေတာ္တပါး မဆိုထားနဲ႔ က်မတို႔လို လူပုဂၢိဳလ္ေတြေတာင္ ၉ပါးသီလေစာင့္ထိန္းတဲ့အခါ နစၥ၊ ဂီတ ဆိုတဲ့ သီလကို ေစာင့္ထိန္းရေသးတာ။ ဒီသိကၡာပုဒ္ဟာ ေတးဂီတ အကအခုန္ စတာေတြကို ကိုယ္တိုင္လည္း မလုပ္၊ သူမ်ားတကာ လုပ္ေဆာင္တာကိုလည္း အားမေပးရဘူးဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္း သိၾကပါတယ္။
ဝါသနာဆိုတာကေတာ့ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြေတာင္ အေငြ႔အသက္ က်န္႐ိွေနေသးတာ။ ဝါသနာအေငြ႔အသက္ႏွင့္တကြ အလံုးစံုေသာ ကိေလသာတို႔ကို ပယ္သတ္ႏိူင္သူဟာ အဆူဆူ ပြင့္ခဲ့ၿပီးေသာ ဘုရား႐ွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္မ်ားပဲ ပယ္သတ္ႏိူင္တာပါ။ ဒီေတာ့ ဥဴးဇင္းရယ္ ဝါသနာပါရင္လည္း ဓမၼေတးသီခ်င္းေလးေတြေလာက္ စီစဥ္ပါလို႔သာ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။
ေထြရာ-၃ပါး
တူမေလး ေမြးေန႔က်မရဲ႕ တူမေလး ဒီေန႔ပဲ ၈လျပည့္ပါတယ္။ သူ က်မတို႔ဆီကို ေရာက္ေနခိုက္ အမွတ္တရ မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖိတ္ၾကားၿပီး ေမြးေန႔ပဲြ ေသးေသးေလး လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ မိုးေတြ ေစြ႐ြာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ
ေမြးသူမို႔ အိမ္နာမည္ မိုး-Rain လို႔ ေပးထားပါတယ္။
ခ်စ္ရေသာ တူမေလး ဘဝတေလွ်ာက္ အစစအရာရာ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါ၊ က်န္းမာ ခ်မ္းသာ၍ သာသနာျပဳႏိူင္ေသာ၊ မိဘေက်းဇူး ဆပ္ႏိူင္ေသာ သမီးေကာင္း ရတနာေလး ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္း လိုက္ပါတယ္။
ေထြရာ-၄ပါး
ဒီေန႔ ခ်က္စားတဲ့ဟင္းဝက္သား မန္က်ည္းႏွစ္ခ်က္...
လြယ္ပါတယ္။ ပံုမွန္ ခ်က္ေနက်အတိုင္း ဝက္သားကို လံုးခ်က္ပါတယ္။ ဝက္သား ကီလိုဝက္ေလာက္ပါ။ အေခါက္ ႏူးခါနီးေတာ့မွ ၾကက္သြန္နီ ဥေသးေသးေလးေတြ အလံုးလိုက္ ထည့္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ ေဖ်ာ္ထားတဲ့ မန္က်ည္းႏွစ္ေလး ထည့္ပါ။ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္က ထန္းညက္ခဲ တခဲကို ေလးစိတ္ စိတ္ၿပီး တစိတ္ေလာက္ ဟင္းအိုးထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တာပါ။ အဲဒီအခါ မန္က်ည္းႏွစ္ရဲ႕ အခ်ဥ္ရယ္၊ ထန္းညက္ခဲရဲ႕ အခ်ိဳရယ္၊ ၾကက္သြန္နီဥ အႏွစ္ အိအိေလးရယ္၊ ႏူးေနတဲ့ ဝက္သားအဆီ တုန္တုန္ေလးရယ္....။ အင္မတန္မွ အရသာ အစပ္အဟပ္ ညီတဲ့ ဝက္သား မန္က်ည္းႏွစ္ခ်က္ေလး စားဖို႔ အဆင္သင့္ရၿပီေပါ့။
ဘ႐ိုကိုလီနဲ႔ အဘယ္လံုနီ...
အဘယ္လံုနီ...ဆိုတာ ပင္လယ္စာ တမ်ိဳးပါ။ ဝယ္မစားပါဘူး။ တ႐ုတ္ႏွစ္ကူးတုန္းက ႐ံုးက မဲေဖာက္ေပးတဲ့ အထဲ ပါလာလို႔ အေမလည္း ႐ိွေနတုန္း စားဖူးေအာင္ ခ်က္ျဖစ္လိုက္တာပါ။ ဘ႐ိုကိုလီ-ပန္းေဂၚဖီစိမ္းကို ဆီနဲနဲနဲ႔ ေရေလး ျဖန္းျဖန္းၿပီး အရင္ေၾကာ္ပါတယ္။ ပန္းေဂၚဖီစိမ္း ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ႐ိွတဲ့အခါ လီွးထားတဲ့ အဘယ္လံုနီကို ထည့္၊ သူက က်က္ၿပီးသားမို႔ သိတ္ခ်က္ေနဖို႔ မလိုပါဘူး။ ခ႐ုဆီ...အနည္းငယ္ျဖစ္ျဖစ္ ထည့္ပါ။ က်မကေတာ့ အိမ္မွာ အသင့္႐ိွေနတဲ့ အဘယ္လံုနီေဆာ့စ္ကိုပဲ သံုးလိုက္ပါတယ္။ င႐ုတ္ေကာင္းမႈန္႔ေလးနဲနဲ ျဖဴး၊ အခ်ိဳအငံ ျမည္းၿပီး အဆင္ေျပတယ္ဆို စားလို႔ ရပါၿပီ။ က်မကေတာ့ ဟင္းရည္ေသာက္ မပါတာမို႔ အရည္ ခပ္ပက္ပက္ေလးနဲ႔ ဆမ္းစား၊ ေသာက္စားလို႔ရေအာင္ ခ်က္ထားပါတယ္။ အဘယ္လံုနီအစား ပုဇြန္နဲ႔ ေၾကာ္စားရင္လည္း ေကာင္းပါတယ္႐ွင္။
ငါးေၾကာ္....
ငါးပုေလြလိုလို ငါးမ်ိဳးပါ။ ငါးေၾကာ္ရတာ ပညာ အပါဆံုး၊ အခက္ဆံုးပါပဲ။ ဆီ မေပါက္ေအာင္ေလ...။ ဘာရမလဲ...ဆီ ဆူတာနဲ႔ ငါးေတြကို ဒယ္အိုး ႏႈတ္ခမ္းအတိုင္း အသာေလး ေလွ်ာကနဲ လိွမ့္ထည့္ၿပီး အေပၚကေန ဇလံုနဲ႔ အုပ္ထည့္လိုက္တယ္။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ဆီေပါက္သံေလးက နားေထာင္ အေကာင္းသားရယ္။ အေရးႀကီးတာက ငါးေၾကာ္တဲ့အခါ မီး မျပင္းေစရသလို မီးလည္း သိတ္မေအးေစရပါဘူး။ ငါးေၾကာ္နံ႔ေလး ေမႊးလာရင္ က်က္ပါၿပီ။ အသက္ကေလး အသာ ေအာင့္ထားၿပီး အသာေလး တျခမ္းလွန္ ၿပီးမွ ခုနကအတိုင္း ဆက္ေၾကာ္ပါ။ ထမင္းျဖဴ ပူပူေလးေပၚ ငါးေၾကာ္ဆီေလး ဆမ္းၿပီး ဆားေလးနဲနဲ ျဖဴးစားရတာ က်မ သိတ္ႀကိဳက္ပါတယ္။
အားလံုးပဲ စားေကာင္း ေသာက္ေကာင္းၾကပါေစ႐ွင္....
