Sunday, January 27, 2019

ဇြဲကပင္အလြမ္း…


အၾကိမ္ၾကိမ္ပါပဲ…
ကၽြန္မ သူ႔အေၾကာင္း  အိပ္မက္ေတြ မက္ခဲ့ဖူးတယ္။ အိပ္မက္ထဲ သူ႔အေရွ႕မွာ ကၽြန္မ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေငးေမာရပ္ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးတယ္။ အေဝးၾကည့္ ေအးစက္စိမ္းညိဳ႕ေနမွႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ သူဟာ ဘယ္လိုု ေနစိမ့္ ခက္ခဲသူမ်ိဳး ျဖစ္မလဲ။ သူ႔ေဘးနားကေန ျဖတ္သြားျဖတ္လာရွိခဲ့ဖူးေပမယ့္ တခါဖူးမွ် သူ႔အနီးအပါးေနခဲ့ဖူးသူမွ မဟုုတ္ခဲ့ဘဲ။ ရုုပ္ပံုုေတြ ပန္းခ်ီကားေတြထဲ သူ႔ကိုု ဟိတ္ဟန္ၾကီးၾကီးနဲ႔ ျမင္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕၊ ကိုုယ္နဲ႔အေဝးၾကီးမွာ ဆိုုတာထက္ ပိုုၿပီး မသိခဲ့သလိုု ကိုုယ့္စြဲလန္းမွႈဘယ္ေလာက္နက္သလဲလည္း ကၽြန္မ ကိုုယ္တိုုင္ မရိပ္မိခဲ့။ တေန႔ေန႔ သူ႔အနားအေရာက္သြားမယ္။ ကိုုယ့္ကန္နြန္ကင္မရာေလးရယ္၊ သံုုးေခ်ာင္းေထာက္ရယ္ အေဝးရိုုက္ေျပာင္းအရွည္ တလက္ရယ္ သယ္သြားၿပီး သူ႔ကိုု ပံုုေတြ အမ်ားၾကီး ရိုုက္ရမယ္။ ဓါတ္ပံုုကေန ပန္းခ်ီအျဖစ္ ဆြဲဦးမယ္။ စိတ္ကူးေတြ အမ်ားၾကီး သူ႔အတြက္ ယဥ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီးေနာက္က်ၿပီးမွ ကၽြန္မ သူ႔အနား ေရာက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့…၊ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ေလ….။
မနက္အေစာ ခရီးစဖိုု႔ ကားေပၚအတက္မွာတင္ ကၽြန္မစိတ္ေတြ လွႈပ္ရွားလိုု႔ေနခဲ့ၿပီ။ ဘယ္လိုုမ်ား ကၽြန္မ သူ႔ကိုု ရင္ဆိုုင္ရမလဲ၊ ဘယ္လိုုမ်ား ဘြားကနဲေတြ႔လိုုက္ရမလဲ၊ ကၽြန္မစိတ္ခံစားခ်က္ေတြကိုု ကၽြန္မကိုုယ္တိုုင္ ဘယ္ေလာက္ထိန္းသိမ္းႏိူင္မွာလဲ၊ ဒါကိုု ကၽြန္မ နည္းနည္းမွ ၾကိဳမေတြးတတ္ႏိူင္။
ရန္ကုုန္ကေန မနက္ရွစ္နာရီခြဲ ထြက္ခဲ့တဲ့ကားဟာ လမ္းမွာ ထမင္းစားခ်ိန္ ခဏသာရပ္ၿပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းခ်လာလိုုက္တာ သံလြင္တံတားေပၚ ကားျဖတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မကိုုယ္ဟာ မတ္ကနဲျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မတည္းမယ့္ ဟိုုတယ္အေရာက္ မွတ္ပံုုတင္အပ္၊ အခန္းေသာ့ယူေနတုုန္း ေကာင္တာက ဧည့္ၾကိဳကေလးက ေျပာရွာပါရဲ႕၊ ဒီဟိုုတယ္မွာ ဗ်ဴးအေကာင္းဆံုုးအခန္းကိုု ေပးထားပါတယ္ရွင္တဲ့။


အခန္းတံခါးကိုု ဖြင့္ၿပီး အခန္းထဲဝင္၊ အထုုပ္ေတြခ်၊ ဝရန္တာတံခါးဖြင့္လိုုက္တယ္ဆိုုရင္ပဲ ကၽြန္မစိတ္တခုုလံုုး လြင့္ကနဲျဖစ္သြားေအာင္ ျမင္ကြင္းက ဖမ္းစားလြန္းလွတယ္။ အဝတ္အစားေတြလည္း မလဲႏိူင္ေသးဘဲ ဝရန္တာေဘးက ခံုုကေလးမွာ ထိုုင္ခ်လိုုက္ရင္း ဇြဲကပင္ကိုု ႏွလံုုးသားထဲအထိ စိမ့္ေအာင္ၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလက သိမ္းထားခဲ့ရသမွ်စကားေတြ….၊ တလံုုးခ်င္း တလံုုးခ်င္း ကၽြန္မႏွႈတ္ဖ်ားက ထြက္က်လိုု႔ လာတယ္။ လြမ္းလိုုက္တာ…၊ လြမ္းေနခဲ့ရတာ…။ ကၽြန္မ စိတ္ႏွလံုုးတစံုုလံုုးကိုု သိမ္းက်ံဴး ယူငင္စြမ္းသူ…၊ ဇြဲကပင္…၊ ကၽြန္မအိပ္မက္ေတြထဲ စိမ္းညိဳ႕ေနေအာင္ ကိုုယ္ထင္ျပခဲ့သူ။ ကားေပၚကေန အေဝးကျမင္ရတုုန္းက တမ်ိဳး၊ ခုု ကိုုယ့္မ်က္စိေရွ႕အေရာက္မွာ သူကတဖံုု ေျပာင္းလဲလိုု႔…။ 




ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ကၽြန္မမွာ ကင္မရာ ပါမလာဘူး။ ခရီးစဥ္ေတြ ဆက္ေနတာမိုု႔ ဝန္နည္းႏိူင္သမွ်နည္းေအာင္ လာခဲ့ရသူမိုု႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးကေလး ထြက္လာခဲ့ရတာ။ ေန႔လယ္အပူရွိန္ေအာက္မွာ သူ႔အေရာင္က စိမ္းမြဲမြဲအၾကားမွာ ညိဳ႕ေျခာက္ေရာင္ ေရာယွက္လိုု႔ရယ္…။ ကၽြန္မေတြ႔ဖူးေနက်ေတြနဲ႔မတူတဲ့ ျမင္ကြင္းနဲ႔ ကၽြန္မကိုု မားမားၾကိဳေနတဲ့ ဇြဲကပင္က ပကတိ အၿငိမ္၊ မာေၾကာဟန္အျပည့္၊ ျမင့္ျမင့္မားမားရပ္ေနလ်က္ကပဲ သူ႔ကိုု ေမာ့ေငးေနသူ ကၽြန္မကိုု ဂရုုမထားဟန္၊ တေနရာကၾကည့္ရင္ တမ်ိဳးျမင္ရတဲ့ သူ႔ကိုု ၾကည့္ရင္း စကားေတြေျပာေနမိေတာ့တယ္။ 



ကၽြန္မလက္ထဲက ေရးျခစ္ေနတဲ့ သူ႔ပံုုၾကမ္းဟာလည္း ရုုပ္လံုုးေပၚလုုၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိ၊ ကၽြန္မရင္ထဲနင့္ၿပီး ေမာဟိုုက္လိုု႔လာတယ္။ သူ႔ကိုုတိုုင္တည္ေျပာေနမိတဲ့ စကားေတြထဲ သတိတရေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားပါလိမ့္၊ အလြမ္းေတြေရာ…၊ နာက်င္မွႈေတြေရာ…၊ အၿပံဳးေတြ မ်က္လံုုးေတြ…၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားခဲ့ပါလိမ့္။
ေရခ်ိဳးေတာ့ေလ၊ ညေန အျပင္ထြက္ၾကရေအာင္ဆိုုတဲ့ စကားၾကားမွပဲ ကၽြန္မအသက္ဓါတ္က စိတ္ဆီကိုု လွႈပ္ကနဲျပန္ေမ်ာလာတယ္။



ညေန ကန္သာယာဘက္က ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကျဖင့္ တမ်ိဳးလွေနျပန္တယ္။ ကၽြန္မအိပ္မက္ထဲ အခါတိုုင္းျမင္မက္ေနက် မွႈန္ရီလြင့္ေဝေနဟန္…။ ကၽြန္မလက္ထဲက ဖုုန္းနဲ႔ ဓါတ္ပံုုေတြ အမိအရရိုုက္ယူေနမိျပန္တယ္။ ကန္သာယာတံတားေပၚ လမ္းေလွ်ာက္စဥ္မွာေတာ့ အေတာ္ေလး ေမွာင္ရီပ်ိဳးၿပီ။ တံတားအလယ္မွာ လူငယ္ကေလးႏွစ္ေယာက္ သံုုးေခ်ာင္းေထာက္ေပၚက ကင္မရာထဲကေန ဇြဲကပင္ကိုု ျပန္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတိုု႔ေဘးအနား အသာကေလးရပ္ရင္းၾကည့္မိေတာ့ ကင္မရာကိုုင္တဲ့တေယာက္က ISOခ်ိန္ေနတာကိုု ေတြ႔ရတယ္။ ISOကိုု ၁၄ဝဝေလာက္ ထား၊ ၿပီးရင္ white balanceကိုု ေအာ္တိုုမွာ အရင္ထားၾကည့္၊ အေရာင္ထြက္ကိုု ၾကည့္ၿပီးမွ white balance ျပန္ကစားၾကည့္ပါလား။ ကၽြန္မႏွႈတ္က အလိုုလိုုထြက္မိလ်က္သား၊ ကင္မရာခ်ိန္ေနတဲ့ ခ်ာတိတ္က လွစ္ကနဲၿပံဳးရင္း လွည့္ၾကည့္တယ္။ အမက ဓါတ္ပံုုဝါသနာပါသလားတဲ့၊ ေခါင္းညိတ္ျပလိုုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဝါသနာတူပဲ၊ ၁ဝစကၠန္႔စာေလးရဖိုု႔ ရုုိက္ေနတာ အမေရ…တဲ့။ ေကာ္မာရွယ္ေလးတခုုအတြက္ ထင္ပါရဲ႕။ ခ်ာတိတ္ေတြကိုု ႏွႈတ္ဆက္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုုက္တယ္။ ဇြဲကပင္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေမွာင္မွာ ေပ်ာက္က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။



ေနာက္တေန႔မနက္အေစာထၿပီး ဇြဲကပင္ကိုု ေနမပက္ခင္ ၾကည့္၊ တျဖည္းျဖည္းေနေရာင္အပက္မွာ အေရာင္ေျပာင္းလာတဲ့ အေသြးအဆင္ကိုု ေငးရ…၊ တခုုခုုမ်ား ခ်ိတ္ဆက္ေနသလား၊ တခုုခုုမ်ား ရွိခဲ့သလားဟင္…။ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ဇြဲကပင္ဟာ အသက္ဝင္ေနသလိုုလိုုပဲ။ သူ႔ကိုု ၾကည့္ရင္းက စကားေတြေျပာရင္းက မ်က္ရည္က်ရတာ။ ဒီေဒသမွာ အလုုပ္လုုပ္ႏိူင္တဲ့ လူငယ္ေတြအကုုန္နီးပါး ေတာင္ေပၚတက္ၾကတာဆိုုတာ ၾကားရေတာ့ ဝမ္းနည္းစိတ္က နင့္ကနဲ။ ေတာင္ေပၚဆိုုတာ မဲေဆာက္ဘက္ ယိုုးဒယားဘက္ကိုု ေျပာတာေလ။ ေဒသထြက္ကုုန္ရယ္လိုု႔ေရာ မယ္မယ္ရရ မရွိဘူးေပါ့ဆိုုေတာ့ ေခါင္းခါျပတယ္။ တခုုခုု ဆံုုးရွံဳးေနရသလိုုပဲ၊ ဘာကိုုမွလည္း မယ္မယ္ရရ မေျပာတတ္ခဲ့။
ႏွစ္ညအိပ္ဆိုုတာကလည္း အခ်ိန္ေတြ အကုုန္ျမန္သားပဲ။ ကၽြန္မ အလြမ္းသယ္လိုု႔မွ မဝေသးခင္ ဇြဲကပင္ကိုု ႏွႈတ္ဆက္ရေတာ့မယ္။ အခန္းတံခါးေသာ့ပိတ္ၿပီး ဟိုုတယ္ေရွ႕ထြက္ ကားေစာင့္စဥ္အထိ ကၽြန္မမ်က္ဝန္းေတြက သူ႔အေပၚ ရွိေနတုုန္း။ ၾကည့္လိုု႔မွ မဝေသးသလိုု၊ တဘက္ကလည္း စိတ္ထဲ ေၾကာက္မိသလိုုလိုု၊ ေတာင္တန္းၾကီးေတြရဲ႕ မာယာ၊ ပရိယာယ္၊ သ႑ာန္ေတြ အေရာင္ေတြေျပာင္းပံုုက ဆန္းၾကယ္လွရဲ႕ မဟုုတ္လား…။ သူ႔မာေၾကာေအးစိမ့္ေနဟန္ မားမားရပ္ေနဟန္ကိုုက ေငးၾကည့္သူကိုု ေျမမွာဝပ္ဆင္းစိတ္နဲ႔ ေသးငယ္ေစျပန္တာ။
ကားေပၚေရာက္လိုု႔ ထိုုင္ခံုုမွာထိုုင္ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္မမ်က္ဝန္းေတြ မွိတ္ခ်ထားလိုုက္မိတယ္။ က်န္ရစ္ခဲ့ပါေတာ့…ဇြဲကပင္ရယ္…ေနရစ္ခဲ့ပါေတာ့…။ ကၽြန္မအေတြးေတြ၊ အိပ္မက္ေတြထဲ လိုုက္မလာပါနဲ႔ေတာ့။ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိတဲ့ အစြဲအလန္းက လူကိုု တင္းတင္းရစ္တဲ့အခါ အလိုုလိုု ေမာပန္းလာရေတာ့တာ။ ကၽြန္မ သူ႔အနားေရာက္ခဲ့ဖူးၿပီ၊ အၾကာၾကီး ေငးေမာလိုု႔ ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးၿပီ။ ဒီေလာက္ပါပဲ…။ ကၽြန္မဖုုန္းထဲမွာေတာ့ သူ႔ပံုုရိပ္ေတြ…၊ ကၽြန္မအၾကမ္းျခစ္ထားတဲ့ သူ႔ပံုုခဲျခစ္ေတြ…။ 

လိုုခ်င္တာကိုု တခါရဖူးရံုုနဲ႔ ေနေပ်ာ္ႏိူင္မယ္ဆိုု ေလာကၾကီးထဲ ဘာကိုုမ်ား နာက်င္ခံစားေနရမွာလဲ…။ ဒီတခါပါပဲ၊ ေနာက္ဆံုုးအၾကိမ္ ကၽြန္မ မ်က္ရည္က်ပါရေစ…။


ဇြဲကပင္ဟာ ဘာမွ မသိသလိုု ကၽြန္မအေနာက္မွာ က်န္ရစ္တယ္…။



ခ်စ္ၾကည္ေအး
၂၇ဝ၁၂ဝ၁၉ 

Tuesday, January 1, 2019

၂ဝ၁၈သင္ခန္းစာ

ကြၽန္မအတြက္ အမ်ားႀကီးသင္ယူခဲ့ရတဲ့ ၂ဝ၁၈ပါပဲ။ 
အထူးသျဖင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြ လူမႈဆက္ဆံေရးပိုင္းေတြ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ထားတတ္ဖို႔၊ အစြဲသိပ္မႀကီးဖို႔၊ အေတးအမွတ္ သိပ္မထားဖို႔၊ သံေယာဇဥ္ မတြယ္တတ္ဖို႔၊ ကိုယ့္တန္ဘိုးကို ကိုယ္နားလည္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိေပးေနရေတာ့မယ္။ တေယာက္ေယာက္က အေပ်ာ္တမ္း လက္ကေလးနဲ႔ေတာက္လိုက္ရံုေလးနဲ႔ လဲက်မသြားဖို႔၊ မခံစားသင့္တဲ့ကိစၥေတြမွာ စိတ္ႏွစ္မခံစားဖို႔၊ နာက်င္ဖို႔မတန္တဲ့ကိစၥေတြမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္အပင္ပန္းမခံဖို႔...စိတ္ထဲရိွတာေတြ အကုန္မေျပာတတ္ဖို႔။ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ဆင္ျခင္ဖို႔ေတြ...။ 
၂ဝ၁၉မွာေတာ့ ဘဝမွာ က်န္ေနေသးတဲ့အခ်ိန္ေတြအတြက္ ေနမႈထိုင္မႈအသစ္တခုထဲ တဆစ္ခ်ိဳး ဝင္ရေတာ့မယ္။ ေတာ္လိုက္တာ ထက္ျမက္လိုက္တာဆိုတာထက္ လူေကာင္းတေယာက္အျဖစ္ ေနထိုင္တတ္ဖို႔၊ ပတ္ဝန္းက်င္ရယ္ အနည္းဆံုးကိုယ္နဲ႔ ပတ္သက္ထိစပ္မိတဲ့ လူအနည္းငယ္ရယ္ သူတို႔ေတြကို ကိုယ့္ေၾကာင့္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ နာက်င္ရတဲ့သူေတြမျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္တတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရမယ္။ ေလွ်ာ့ရမွာေတြ အမ်ားႀကီးရိွေနတာကို လက္ခံရတယ္။ 
ကိုယ့္ေၾကာင့္နာက်င္ခဲ့ရသူေတြ ရိွမယ္။ ကိုယ့္ကိုနာက်င္ေစခဲ့တဲ့သူေတြ ရိွမယ္။ ၂ဝ၁၉မွာေတာ့ နာက်င္ေစမယ့္အရာေတြကို လႊတ္ခ်ခဲ့ေတာ့မယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကေလး ေနရာက်ဖို႔၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေပါ့ပါးဖို႔အတြက္နဲ႔ တျခားလူစိတ္ကို ကစားစရာမလုပ္ၾကပါနဲ႔၊ ကိုယ့္အတြက္ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးကေလးဟာ တျခားသူအတြက္ စိတ္မွာ ဒဏ္ရာရၿပီး တသက္လံုးထမ္းရမယ့္ဝန္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ ေတာင္းပန္ေၾကေအးျခင္းဆိုတာ မာနကို ႏိွမ့္ခ်လိုက္တာမဟုတ္ဘဲ လူတိုင္းလုပ္ႏိူင္ခဲတဲ့ စိတ္အမြန္အျမတ္တခုဆိုတာ လူတခ်ိဳ႕ကို သိေစခ်င္တယ္။
ဟိုးတုန္းက ကိုယ္အျမဲပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္စိတ္အၾကည္ဓာတ္ကေလးကို ျပန္လည္႐ွာေဖြရယူမယ္။ အားလံုးကိုလည္း ရိုုးရိုုးသားသား ျဖဴျဖဴစင္စင္ ေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္။ စိတ္ထဲရိွတာေတြ ခ်ေရးျဖစ္ျပန္တယ္။ ဆင္ျခင္ရမယ့္အထဲ သူလည္းပါတယ္...။
အပိုင္းအျခားနဲ႔ကန္႔သတ္လိုက္လို႔သာရယ္၊ တကယ္ေတာ့ ၂ဝ၁၉ဆိုတာ ကြၽန္မတို႔ရေနက် မနက္ျဖန္တခု၊ ေန႔တေန႔အစျပဳျခင္းတခုပဲ ဟုတ္လား...
ေပ်ာ္ရြွင္က်န္းမာၾကပါေစ..၂ဝ၁၉မွာ....


ခ်စ္ၾကည္ေအး
ဝ၁ဝ၁၂ဝ၁၉

ေနာက္ႏွစ္မွာ ဒီစာကို ျပန္ဖတ္ခြင့္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို လုပ္ႏိူင္ခဲ့သလားဆိုတဲ့ ဆန္းစစ္ခြင့္
ရိွခ်င္ပါေသးတယ္....

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...