Monday, November 19, 2018

နာရီ


နာရီေတြကိုု ကၽြန္မ သိပ္မက္ေမာတာပဲ။ အျပင္သြားလိုု႔ နာရီဆိုုင္ေတြေရွ႕ေရာက္တိုုင္း ကၽြန္မမ်က္လံုုးေတြက နာရီေတြတလံုုးခ်င္းစီကေန ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မခြာႏိူင္ဘူး။ မိန္းမပတ္နာရီ၊ ေယာက်ာ္းပတ္နာရီ၊ တိုုင္ကပ္နာရီ၊ စားပြဲတင္နာရီ၊ အိပ္ေဆာင္နာရီ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾကတဲ့နာရီေတြကိုု တလံုုးခ်င္းစီၾကည့္ေငးရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သံပတ္နာရီလား၊ ဓါတ္ခဲနာရီလား၊ လက္ပတ္ၾကိဳးက သားေရလား၊ သံကြင္းေတြလား၊ ပလတ္စတစ္လား၊ စတီးလ္လား၊ အေရာင္အေသြးအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဒီဇိုုင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔နာရီေတြဟာ ကၽြန္မအာရံုုကိုု ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ဖိုု႔ ဘယ္ေတာ့မွ မလြဲႏိူင္တဲ့အရာေတြပဲ။

နာရီေတြဟာ တိုုင္းတာေရးကိရိယာတခုုျဖစ္တယ္လိုု႔ ဆိုုတယ္။ အခ်ိန္ေတြကိုု ညႊန္ျပဖိုု႔၊ တမိနစ္ တနာရီ တရက္ တလ စသည္ျဖင့္ အခ်ိန္ယူနစ္ေတြကို ေခတ္တေခတ္အထိ ေရတြက္သြားႏိူင္ဖိုု႔ နာရီေတြက သူ႔အလုုပ္သူလုုပ္ေနၾကရတယ္။
နာရီေတြရဲ႕တာဝန္က အမ်ားနည္းတူ ညီမွ်တဲ့အခ်ိန္အၾကာအရွည္ကိုု ျပေနဖိုု႔ပဲ မဟုုတ္လား။ ရံုုးသြားခ်ိန္၊ အလုုပ္လုုပ္ခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္၊ အစည္းအေဝးခ်ိန္၊ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုုတာေတြနဲ႔ လူတေယာက္ သိုု႔မဟုုတ္ လူအမ်ားကိုု အတူတကြ ခ်ဳပ္သီထားလိုုက္ၾကတယ္။ လူအားလံုုးဟာ ျပဌာန္းထားတဲ့အခ်ိန္ေတြအတိုုင္း အမ်ားနည္းတူ လွႈပ္ရွားလုုပ္ေဆာင္ၾကရတယ္။ အမ်ားနဲ႔သက္ဆိုုင္တဲ့၊ တရားဝင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စက္နာရီက ေျပာတဲ့အခ်ိန္ေတြအတိုုင္းဆိုုပါေတာ့။

ကၽြန္မတိုု႔ တဦးတေယာက္ခ်င္းစီမွာလည္း Body clockဆိုုတဲ့ ဇီဝနာရီေတြ ရွိၾကတာပဲ။ ဒီနာရီေတြအေၾကာင္းက ပိုုၿပီး စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းသလားလိုု႔။ ကြၽန္မတို႔ဟာ ဇီဝနာရီေတြက ေျပာတဲ့အသံကိုု နားေထာင္ၿပီး လိုုသမွ် ျဖည့္ဆီးေပးၾကရတယ္။ အိပ္ခ်ိန္ စားခ်ိန္ အနားယူဖိုု႔လိုုအပ္လာခ်ိန္ ဒါေတြကိုု သူက ေျပာလာတတ္တယ္။
စက္နာရီေတြနဲ႔ ဇီဝနာရီ ကြာျခားခ်က္ကိုု ကၽြန္မ အမ်ားၾကီး မေျပာလိုုေတာ့ပါဘူး။ စက္နာရီေတြက မခံစားတတ္ဘူး၊ ဇီဝနာရီေတြက ခံစားမွႈပါတယ္။ အၾကမ္းဖ်ဥ္း အဲသလိုုပဲ မွတ္သားထားလိုုက္တယ္။ (ဒါဟာ မမွန္ဘူးလို႔ ကြၽန္မ တေန႔မွာ သိလာခဲ့ပါတယ္)

နာရီဆိုုင္တခုုမွာ ေရးကပ္ထားတဲ့ ေၾကာ္ျငာစာတမ္းတခုုကိုု ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားမိခဲ့ဖူးတယ္။
Clocks are not just telling time တဲ့…။
ဒီလိုုဆိုုေတာ့ျဖင့္ စက္နာရီေတြဟာ အခ်ိန္ေတြအျပင္ ဘာေတြကိုုမ်ား ေျပာတတ္ၾကပါလိမ့္လိုု႔ ေတြးမိစရာပဲ မဟုုတ္လား။ ကၽြန္မ မေတြးတတ္ခဲ့ဘူး။ အင္း…ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ကၽြန္မ မေတြးတတ္ခဲ့ဘူးေလ။
တေန႔ေတာ့ ကၽြန္မ အိမ္ဧည့္ခန္းက နံရံကပ္နာရီ အလုုပ္မလုုပ္ေတာ့တာနဲ႔ အိပ္ခန္းနံရံက နာရီကိုုျဖဳတ္ၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ တပ္လိုုက္တယ္။ အလုုပ္မလုုပ္ေတာ့တဲ့နာရီကိုုေတာ့ recycle bagထဲထည့္ထားလိုုက္ၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းမွပဲ ပစ္ေတာ့မယ္ စိတ္ကူးတယ္။ အိပ္ခန္းထဲက နံရံကပ္နာရီကေတာ့ သိပ္မလိုုအပ္လွဘူးထင္ပါရဲ႕၊ ကၽြန္မတေယာက္ထဲ သံုုးတာမိုု႔ ဖုုန္းက နာရီ ဒါမွမဟုုတ္ အိပ္ရာေဘး အံဆြဲထဲမွာ ခၽြတ္ထားတတ္တဲ့ လက္ပတ္နာရီကိုု ယူၾကည့္လည္းရတာပဲ ဟုုတ္လား။ အံဆြဲထဲကိုု နာရီထည့္ထားတတ္တဲ့အေၾကာင္းက ညည တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ပတ္နာရီက စကၠန္႔တံ တခ်ပ္ခ်ပ္နဲ႔သြားေနသံကိုုေတာင္ ကၽြန္မနားက ၾကားေနရတာမိုု႔ပါပဲ။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြဆိုု ပိုုေတာင္ဆိုုးေသးရဲ႕။ 
တည….။ မအိပ္ခ်င္ေသးတာနဲ႔ စာဖတ္မီးအဝါေလးဖြင့္လိုုက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚ စာဖတ္ေနမိတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ နံရံကိုုၾကည့္လိုုက္မိတယ္။ ခ်ိတ္ဖိုု႔ ရိုုက္သြင္းထားတဲ့ သံမွိႈငုုတ္ကေလးရယ္၊ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ စက္ဝိုုင္းပံုုအရာကေလးရယ္…။
နာရီ…၊
ဟုုတ္သားပဲ အိပ္ခန္းထဲကနာရီကိုု ကၽြန္မက ဧည့္ခန္းထဲ ေျပာင္းတပ္ထားလိုုက္ၿပီကိုုး။ အဲဒီကစၿပီး ကၽြန္မ သတိထားမိသြားတယ္။ နာရီထားရာေနရာကိုု ကၽြန္မမ်က္လံုုးက ခဏခဏၾကည့္ေနမိတတ္တယ္ဆိုုတာကိုုပါပဲ။ ရွိေနတုုန္းကေတာ့ အမွတ္တမဲ့ အခ်ိန္ၾကည့္ခ်င္လို႔ျဖစ္ေစ၊ အခ်ိန္မသိခ်င္ပါဘဲျဖစ္ေစ မ်က္စိက ေရာက္ေရာက္သြားတတ္ေနတာျဖစ္မယ္။ ခုေတာ့ နာရီကိုုျဖဳတ္ထားၿပီးသားလိုု႔ သိသိနဲ႔ေတာင္ အက်င့္ပါေနတဲ့ မ်က္လံုုးက ၾကည့္မိေနတတ္ျပီ။ 
အက်င့္ဆိုုတာ မသိစိတ္ကေနပဲျဖစ္ေစ၊ သိသိနဲ႔ျဖစ္ေစ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ထပ္ကာထပ္ကာျပဳလုပ္ေနက်အရာ၊ အဲဒီကေနမွ အစြဲအလန္းတခု ျဖစ္တည္လာတတ္တာ။ သက္ျပင္းခပ္သာသာကေလး ခ်လိုက္မိတယ္။
အိပ္ရာေဘးအံဆြဲထဲက နာရီကိုု ထုုတ္ၾကည့္ေတာ့ ည ဆယ္႕တစ္နာရီ မိနစ္ေလးဆယ္။
တေန႔….။ နာရီဆိုုင္ကေန နံရံကပ္နာရီအဝိုုင္းတလံုုး ထပ္ဝယ္လာခဲ့ၿပီး အိပ္ခန္းထဲက ခ်ိတ္ေနက် သံမွိႈငုုတ္ကေလးမွာပဲ ျပန္ခ်ိတ္ထားလိုုက္တယ္။
အဆင္ေျပသြားၿပီ။
ကၽြန္မ ကုုတင္ေပၚကေန စာဖတ္ရင္း အခ်ိန္လွမ္းၾကည့္တယ္။ အိပ္ရာေပၚ လွဲေနရင္း မအိပ္ႏိူင္ေသးတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ နာရီလွမ္းၾကည့္တယ္။ တလူးလူးတလိမ့္လိမ့္ လိွမ့္ေနရင္းကေန ဘယ္အခ်ိန္ပါလိမ့္လို႔ နာရီလွမ္းၾကည့္တယ္။ မနက္မိုးလင္းလို႔ မ်က္စိပြင့္လာတာနဲ႔ ကြၽန္မညာဘက္နံရံေပၚက နာရီကို လွမ္းၾကည့္တယ္...။ နာရီကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။
ဒီအခ်ိန္...၊ ဒီလိုအခ်ိန္ေတြမွာ...
သူ… အလုုပ္ထဲမွာပဲ ရွိေနတုုန္းလား…
ေနေရာေကာင္းရဲ႕လား...
ညစာေရာ စားၿပီးရဲ႕လား….
ဒီေန႔ ဘာမ်ားခ်က္စားသလဲ မသိ….
Clocks are not just telling time တဲ့…။
ကၽြန္မအေတြးထဲ ဖ်တ္ကနဲေရာက္လာတယ္။
နာရီေတြဟာ အခိ်န္ေျပာျခင္းအျပင္ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သက္ခဲ့ရာ မွတ္ဉာဏ္အပိုုင္းအစေတြကိုုပါ တပါတည္း ယူေဆာင္လာတတ္သလား…။
သူ ကၽြန္မကိုု ေမ့ေနၿပီလား…
ဒီလိုုအခ်ိန္ေတြဆိုုရင္ေလ….
မ်က္ဝန္းေတြ ေဝဝါးလာရာက တလိမ့္လိမ့္က်လာတဲ့ စိုုစြတ္မွႈေတြက ကၽြန္မပါးျပင္ေပၚမွာ…

ဇီဝနာရီေတြမွာပဲ ခံစားခ်က္ရိွတာမဟုတ္ဘူး၊ စက္နာရီေတြမွာလည္း အခ်ိန္ေျပာျခင္းအျပင္ သက္ဆိုင္ရာဆက္စပ္ေနတဲ့အခ်ိန္တိုင္းရဲ႕အေနာက္က ပူးတြဲခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ခံစားမႈေတြကို သယ္ေဆာင္လို႔ လာတတ္တာ...။
အေတြးေတြကိုု ရပ္ပစ္လိုုက္မိတယ္။ 
ဘယ္တုုန္းကမွ မေတြးခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္မအိပ္ခန္းထဲက နာရီကိုု ျဖဳတ္ပစ္လိုုက္ဖိုု႔ဆိုုတဲ့အေတြးကိုု ကၽြန္မအခုု စဥ္းစားေနမိျပီ။
ဒါေပမယ့္ နာရီေတြအေပၚထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕စြဲလန္းစိတ္ကေတာ့ နည္းနည္းကေလးမွ ေလ်ာ့မသြားဘူး…။


ခ်စ္ၾကည္ေအး
၁၉၁၁၂၀၁၈

Tuesday, November 13, 2018

ကၽြန္မေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ/ ေရးေနျဖစ္ေသာ ကဗ်ာမ်ား - ႏိူဝင္ဘာ ၂၀၁၈

(၁)

"ငါး"
တခ်က္ပဲ မိခဲ့ဖူးတာ
အေၾကးခြံကို လွန္ခြၽတ္ခ်ခဲ့လည္း နာက်င္က်န္ရစ္ဆဲ
အာေခါင္ကို ထုတ္ခ်င္းေဖာက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္
ေရထဲျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္ဆိုတဲ့
တသက္စာနာမည္ေကာင္းမွာ ဂုဏ္ယူေပ်ာ္ရႊင္ပါ
တခ်က္ပဲမိခဲ့တဲ့ ခ်ိတ္ဖ်ားကကြၽန္မအသက္ကို
တဲတဲကေလးမွီရင္း ေစာင့္ေနရတဲ့႐ွင္သန္မႈ
ခပ္ယဲ့ယဲ့ထဲမွာ...


ခကအ
၁၃၀၉၂၀၁၈

(၂)

ကမာၻႀကီးလံုးတယ္ဆိုတာကို ခဏေမ့ထားလိုက္ၾကရေအာင္
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကလို႔
ဆံုေတြ႔မႈတဒဂၤကေလးရိွခဲ့ရံု
ေက်ာခိုင္းသြားတဲ့အခါ တစတစေဝးၾကရရံု
ဘယ္ေလာက္႐ိုးေျဖာင့္ခဲ့သလဲ
ဘယ္ေလာက္လွည့္စားခဲ့သလဲ
အနိူင္ေတြအရွံဳးေတြ တြက္မေနပါနဲ႔ေလ
အတုန္႔အလွည့္ဆိုတာ ပဲ့တင္သံတခုပဲလို႔ သိထားေတာ့၊ ဘာမွမတတ္ႏိူင္ခဲ့သူပါ...
က်ိဳးပဲ့ေၾကမြခဲ့ဖူးတဲ့ စိတ္အအစအနေတြကို
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည္႔ေနရံုကလြဲ...
ေသေလာက္ေအာင္ေပ်ာ္ရႊင္ရမႈေတြ ေနာက္ထပ္တခါရဦးမယ္ဆိုရင္ေတာင္
ဘယ္ေတာ့မွျပန္လည္ေတြ႔ဆံုခြင့္မရိွျခင္းကို ေရြးခ်ယ္လိုက္မယ္
ေသခဲ့ဖူးပါၿပီ တခါမက
ပ်ဥ္ဘိုးနားလည္သြားတဲ့ အသားမာတက္ပံုမ်ိဳးနဲ႔
လြမ္းဆြတ္မႈေတြကို နာက်င္မႈေတြလို႔ နာမည္ေျပာင္းတပ္လိုက္တယ္....


တိုးတိတ္နာက်င္ရမႈေတြ ~
ခကအ
၂၈၀၉၂၀၁၈

(၃)
တကမာၻဟာ အေဝးႀကီးပဲ
လို႔.....
စိတ္ခ်င္းမေဝးဖူးသူတေယာက္က ထင္ခဲ့ဖူးတာေပါ့
ညီမေလးရယ္
တစတစေဝးကြာသြားတဲ့စိတ္ေတြထဲ တကမာၻဆိုတာ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးျဖစ္သြားတဲ႔အခ်ိန္က 
စတယ္
မ်က္ေတာင္တခ်က္အခတ္မွာ ေလွ်ာကနဲခုန္ဆင္းသြားတဲ့ သတိရျခင္းေတြ
လိမ့္ဆင္းက်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြ
ဆံပင္႐ွည္ေတြနဲ႔ကာထားလိုက္ရတဲ့ နာက်င္မႈေတြဟာ
တဆတ္ဆတ္ခါ...
အျပံဳးေတြေတာက္ပဆင္ျမန္းဖို႔ အေနာက္ပို႔ထားလိုက္ရတဲ့ ရင္ကြဲနာေတြ
ဘယ္သူမွမျမင္ၾကဘူး ဟုတ္လား ညီမေလး...
မ်က္ႏွာဖံုးေတြဟာ လိုအပ္ပါတယ္
ပိရိေသသပ္စြာ လွလွပပအနားသတ္ဖို႔
ႏႈတ္ခမ္းကေလးေကြးရံုျပံဳးတတ္ဖို႔
အားလံုးေကာင္းမြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါသည္လို႔ စာတမ္းထိုးႏိူင္ဖို႔
ကိုယ္တို႔ဟာ မ်က္ႏွာေတြ အသီးသီးေျပာင္းလဲတပ္ဆင္ၾကရတယ္
တကမာၻစာေဝးလည္း စိတ္ခ်င္းေဝးတာထက္ ပိုေဝးႏိူင္ဦးမလား
ေသြး႐ူးေသြးတန္းနဲ႔ ျပံဳးေနတဲ့မ်က္ႏွာကေလး
ေကာက္တပ္ခဲ့ရတယ္ ေပ်ာ္ပါတယ္...ေလ။
ဘယ္သူမွမျမင္လိုက္ခင္...။

သူမ ~
ခကအ
၁၅၁၀၂၀၁၈

(၄)
မေပ်ာ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတဲ့အခါ ကြၽန္မကို ယံုပါ
နာက်င္မႈေတြနဲ႔မႇြမ္းထံုေနတဲ့ ကြၽန္မဆီက
အနည္းငယ္ကိုမွ် ကိုင္းကူးကိုင္းဆက္ မေပးလိုဘူး
႐ွင့္ကမာၻမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနထိုင္ပါ
႐ွင့္နံနက္ခင္းေတြမွာ ေနေရာင္ျဖာပါေစ
ကြၽန္မဒဏ္ရာေတြနဲ႔ဆတူ ႐ွင့္စိတ္က်န္းမာပါေစ
ထူထဲဝင္းမွည့္ေနတဲ့ တသက္လံုးစာစိတ္ဒဏ္ရာေတြ...
ကြၽန္မ ရသင့္ခဲ့တာ ကြၽန္မနဲ႔တန္လို႔ပါ...
ကြၽန္မ က်န္းမာေနပါတယ္
ရက္စြဲတခ်ိဳ႕မွာ စြတ္စိုလာတတ္တဲ့အနာေဆြးေတြရယ္
အခ်ိန္နာရီတခ်ိဳ႕မွာ ေခါင္းေထာင္လာတတ္တဲ့ လြမ္းဆြတ္ျခင္းေတြရယ္
ကြၽန္မဘက္က အနာတရမွန္သမွ်
ရွင္ မျမင္ေအာင္ ဝွက္ႏိူင္ေသာကိုယ္သာ ျဖစ္လိုတယ္။
႐ွင့္ေကာင္းကင္က ေမာ့ၾကည့္တဲ့အခါတိုင္း
ကြ်န္မေကာင္းကင္ ကြယ္ပါေစ...


သူမ ~
ခကအ
၁၈၁၀၂၀၁၈

(၅)
အလင္းမပြင့္ႏိူင္ေတာ့တဲ့ စိတ္အေဟာင္းေတြက
ေက်ာက္ခတ္စရာမလိုဘဲ ထ ထ ေတာက္တယ္
ၿပီးရင္...
သူ႔အေမွာင္နဲ႔သူ တရိွန္ရိွန္ဝင္းပတယ္
ေသြးေၾကာေတြ အသားမွ်င္ေတြကို တလႊာခ်င္း တထပ္ခ်င္း ကုတ္ျခစ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြ
စိတ္နံရံေတြထဲက ထိုးေဖာက္ထြက္က်လာ
႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ စိတ္ေတြ...
ေသြး႐ူးေသြးတမ္းပဲ့ပဲ့က်ေနတဲ့ စိတ္အပိုင္းအစေတြဟာ ေဖြးေဖြးလႈပ္မွ် က် ေႂကြ...
စိတ္က်ိဳးစိတ္ျပတ္ေတြ စိတ္ေလစိတ္လြင့္ေတြ...

ညအေမွာင္ေတြထဲ ငယ္သံပါေအာင္ ညည္းတြားၾက
ၾကားလား ၾကားရလား ၾကားရရဲ႕လား
ၾကည့္မွန္တခ်ပ္ထဲမွာ
အႀကိမ္ႀကိမ္က်ရွံဳးေနတဲ့ စိတ္အေသေတြကို
သျဂႋဳလ္မႈ ျပဳလုပ္ေနတဲ့မိန္းမ ျမင္ရလား
သင့္စိတ္ေတြကို သူ႔စိတ္နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီးမွ နားေထာင္ဖို႔ပါပဲ...
ၾကားရလား
ၾကားရရဲ႕လား....
စိတ္ခ်င္းေတြ ေဝးသြားလိုက္ပံုက
သံသရာဟာ တခုနဲ႔တခု လွမ္းၾကည့္လို႔မွ မျမင္ရႏိူင္ေအာင္...



တိုးတိတ္နာက်င္ရမႈေတြ ~
ခကအ
၀၇၁၁၂၀၁၈

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...