Monday, October 29, 2012

အလုပ္ခြင္ထဲမွာ

ဘယ္သူမဆို တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ ေက်ာင္းေနစဥ္အရြယ္လြန္ေျမာက္ၿပီးရင္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း အတြက္ ကိုယ္စီလုပ္ငန္းခြင္ကို ၀င္ၾကရမွာပါ။ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း ဆက္လက္လုပ္ကိုင္သူေတြက လြဲရင္ေပါ့ရွင္။ အဲဒီအခါ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ တစ္သားတည္း က်ေအာင္ ေနတတ္ထိုင္တတ္ၾကဖို႔ လိုလာပါၿပီ။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ေသခ်ာေပါက္ ႀကံဳေတြ႔ရမွာေတြက ႏွစ္ပိုင္းရွိပါတယ္။ မိမိလုပ္ရမဲ့ အလုပ္ကို ကၽြမ္းက်င္နားလည္ဖို႔ (Dealing with your job) နဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြနဲ႔ အဆင္တေျပေပါင္းသင္းဆက္ဆံႏိူင္ဖို႔ (Get along well with your colleagues) ပါ။

ပထမတစ္ခုျဖစ္တဲ့ မိမိလုပ္ရမဲ့အလုပ္ကို ကၽြမ္းက်င္နားလည္ဖို႔ဆိုတာ အလုပ္ခြင္ကို ပထမဆံုး စဝင္ေတာ့မဲ့သူတိုင္း ႀကံဳေတြ႔ရမဲ့ကိစၥျဖစ္ၿပီး အလုပ္ခြင္စိမ္ေခၚမွႈေတြဟာ လူသစ္တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို စိတ္လွႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းေနမွာပါပဲ။ အဲဒီေနရာမွာ သူဟာ ေက်ာင္းတုန္းက ေလ့လာသင္ယူခဲ့မွႈေတြနဲ႔ သူ တာ၀န္ယူရမဲ့လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို ျပန္လည္တိုက္ဆိုင္ ၾကည့္ေနတတ္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ စာသင္ခန္းထဲက သင္ယူလာခဲ့ၾကတာေတြနဲ႔ အလုပ္ခြင္မွာ လက္ေတြ႔ျပန္လည္ အသံုးခ်တဲ့အခါ အနည္းနဲ႔အမ်ားဆိုသလို ကြာျခားေနတတ္ၾကပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ စာရင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အလုပ္ေတြဆို ပိုသိသာပါတယ္။ ဘယ္လို အလုပ္မ်ိဳးမွာမဆို စာရင္း႒ာနရွိေနတာမို႔ စာရင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အလုပ္အေျခခံသေဘာေတြက တူညီေနၾကေပမဲ့ အလုပ္သဘာ၀ (Industry Nature) ကြဲျပားသြားတဲ့အခါမွာ အဲဒီ့အလုပ္ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ကို နားလည္ေအာင္ အရင္ႀကိဳးစားရတဲ့ အလုပ္အေပၚပဏာမနားလည္မွႈ (Prior understanding on Nature of Industry) လိုလာပါတယ္။

ဥမမာေပးရရင္ ကၽြန္္မ ပထမဦးဆံုး၀င္ခဲ့တဲ့ အလုပ္က International Freight Forwarding လို႔ေခၚတဲ့ ႏိူင္ငံတကာကို ကုန္ပစၥည္းအျမန္ပို႔ေဆာင္ေပးတဲ့ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာပါ။ အၾကမ္းေျပာရရင္ စာရင္းမွာ ေပးရန္ရွိစာရင္း (Accounts Payable)နဲ႔ ရရန္ရွိစာရင္း (Accounts Receivable) ရယ္လို႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတဲ့အနက္မွာ ကၽြန္မက ရရန္ရွိစာရင္းကိုင္ရတာမို႔ ကုမၸဏီရဲ႕ အဓိက ေဖာက္သည္ (Major customers)ေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ ဆက္ဆံေျပာဆိုေနရပါေတာ့တယ္။  သူတို႔လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြေတာင္းဆိုလာတဲ့အခါမွာ ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္က ေငြေတာင္းတဲ့အခါမွာ ျဖစ္ေစ လုပ္ငန္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့ စာရြက္စာတမ္း၊ အသံုးအႏွႈန္းစတာေတြကို ယဥ္ပါးကၽြမ္း၀င္ေအာင္ အရင္ေလ့လာဖို႔လိုလာပါတယ္။

တကယ္တမ္း ကၽြန္မလုပ္ရမဲ့ paper works အလုပ္ေတြကို ကၽြန္မႏိူင္နင္းေပမဲ့ သူတို႔ လုပ္ငန္းသံုးစကား (Industrial terms) ေတြကို အေတာ္ေလး ေလ့လာခဲ့ရတာပါ။ ဆိုပါေတာ့ COO-Certificate Of Origin ဆိုရင္ ပစၥည္းတစ္ခုရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ ဘယ္ကဝင္လာတယ္ ဆိုတာကို ေျပာတာ။ B/L ဆိုတာ Bill of Lading၊ COD ဆိုရင္ Collect /Cash On Delivery အဲသလို ကၽြန္မတို႔ နားယဥ္မေနတဲ့အေခၚအေဝၚေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ အမ်ားႀကီးကို ရွိေနပါေသးတယ္။ ဒါေတြဟာ ၾကာလာရင္ သိလာမွာပါ ဆိုေပမဲ့ လူေတြနဲ႔ တိုက္ရိုက္ဆက္ဆံရတဲ့ ကၽြန္မတို႔လိုအလုပ္မ်ိဳးက်ေတာ့ အလုပ္ခြင္စဝင္တာနဲ႔ သူေျပာတာကိုယ္သိေနဖို႔ လိုကို လိုအပ္ပါတယ္။

အဲဒီစာရြက္စာတမ္းေတြကို ဘယ္လိုေခၚေဝၚတယ္၊ ဘယ္လိုပံုစံရွိတယ္ဆိုတာေတြ  မွတ္သားရတဲ့ အလုပ္က အရင္လာပါတယ္။ ပထမေတာ့ ဘာေတြမွန္းနားမလည္ႏိူင္ဘဲ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားမိတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူမ်ားေတြ ၆နာရီ ရံုးဆင္းခ်ိန္ျပန္လို႔မွ ကိုယ္က မျပန္ႏိူင္ေသးဘဲ ေနာက္ခ်န္ေနခဲ့၊ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေမႊေႏွာက္ဖတ္၊ ဖိုင္အေဟာင္းေတြ ျပန္ရွာဖတ္နဲ႔ တကယ္လုပ္ရမဲ့ အလုပ္ကို ေဘးခဏထားၿပီး သူတို႔အေခၚအေဝၚေတြ အရင္ ေလ့လာေနခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မဆိုခ်င္တာက ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ ပညာကို တန္းၿပီး မသံုးရေသးခင္ အလုပ္မွာ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ အရင္လုပ္ရတယ္ဆိုတာရယ္ အဲဒါမ်ိဳးႀကံဳရတဲ့အခါ စိတ္မပ်က္ဖို႔ရယ္ပါ။

အဲဒီအေခၚအေဝၚေတြနဲ႔ အသားက်သြားၿပီဆိုေတာ့မွ အဓိကတာဝန္ယူထားရတဲ႔ ေဖာက္သည္ေတြရဲ႕ အေၾကာကို ဖမ္းမိေအာင္ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ ကၽြန္မေျပာခဲ့သလိုပါပဲ၊ ကၽြန္မအလုပ္က ရရန္ရွိစာရင္းျဖစ္တာမို႔ ကုမၸဏီက အေၾကြးေရာင္းထားတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြဆီကေန ပိုက္ဆံရေအာင္ ျပန္ေတာင္းရပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြမို႔ လူေပါင္းစံုရဲ႕ ဆင္ေျခေပါင္းစံု၊ အေျပာခ်ိဳခ်ိဳ အေျပာဆိုးဆိုး စတာေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

နည္းနည္းေလးၾကာလာတဲ့အခါ သူတို႔ေတြရဲ႕ အထာကို တီးမိေခါက္မိရွိလာတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က မနက္ဘက္ ဖုန္းေခၚအေၾကြးေတာင္းရင္ မႀကိဳက္ဘူး၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ေခ်ာ့ေတာင္းမွ ရတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ခပ္ေငါက္ေငါက္ေတာင္းမွ ရတယ္၊ တစ္ခ်ိုဳ႕က လလယ္ေလာက္မွ ေတာင္းလို႔ရတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က လမကုန္ခင္တစ္ပတ္ သူတို႔ စာရင္းပိတ္ခါနီးမွာ သတိေပးမွ ႀကိဳက္တယ္။ အဲသလို သူတို႔အထာေလးေတြကို မွတ္သားထားရတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း အလြယ္ေလးပဲ ထင္စရာရယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ေငြကို ကိုယ့္ေပးခ်င္ေအာင္လုပ္ရတာ တယ္မလြယ္လွပါဘူး။

ကၽြန္မလည္း စိတ္နဲ႔ပဲမို႔ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ စိတ္တို ေဒါသထြက္မိပါတယ္။ ပိုက္ဆံအေၾကြးေတာင္းဖို႔ ဖုန္းေခၚတဲ့အခါ သိသိႀကီးနဲ႔ အသံကို မွတ္မိေနရက္နဲ႔ မရိွဘူး အျပင္သြားတယ္ ေျဗာင္လိမ္ခံရတာမ်ိဳး ႀကံဳရေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ပိုက္ဆံမလည္ေသးလို႔၊ ရစရာရွိတဲ့ ေငြမဝင္ေသးလို႔ မေပးႏိူင္ေသးဘူး ေျဗာင္ပဲ ျငင္းတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလဆို နားလည္လို႔ရေပမဲ့ အျမဲတမ္း ဆိုရင္ေတာ့ စိုးရိမ္လာရပါၿပီ။ အဲဒါမ်ိဳးဆိုရင္ သူတို႔ကုမၸဏီရဲ႕ ေငြေၾကးလည္ပတ္ေနမွႈကို စံုစမ္းဖို႔ လိုလာတဲ့အတြက္ အထက္ကို သတင္းပို႔ရပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အခက္အခဲဟာ ဘာဆိုတာ သိေအာင္ေမးျမန္းရပါတယ္။ ဘာဆက္လုပ္မလဲ အရစ္က်စံနစ္နဲ႔ ေငြေပးေခ်ဖို႔ ညွိႏွိႈင္းမလား၊ သူတို႔ကို ဝန္ေဆာင္မွႈေပးေနတဲ့ လစဥ္အေရာင္းတန္ဘိုးကို ေလွ်ာ့ခ်မလားဆိုတာေတြကို မန္ေနဂ်ာနဲ႔ အစည္းအေဝးေခၚၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၾကရပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အရစ္က်ေပးတာနဲ႔ အဆင္ေျပသြားတတ္ပါတယ္။

ကၽြန္မဆက္ဆံေနရတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြက စကၤာပူအျပင္ တစ္ျခားႏိူင္ငံတကာလည္း ပါ၀င္တာမုိ႔ ဖုန္းနဲ႔ခ်ည္းပဲ ေခၚမေနႏိူင္ဘဲ ေမးလ္နဲ႔  ဖက္စ္နဲ႔ ပို႔ၿပီး ေငြေတာင္းရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို ေမးလ္နဲ႔ ဖက္စ္နဲ႔ ေတာင္းတဲ့ေနရာမွာ ပထမအဆင့္ (ပံုမွန္) ေတာင္းခံတဲ့ စာ၊  ဒုတိယအဆင့္ သတိေပးစာ၊ တတိယအဆင့္ ထပ္မံ သတိေပးစာနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ (Final reminder) ေတြဆိုၿပီး အဆင့္ဆင့္ တိုးျမွင့္ေတာင္းခံသြားရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္မွာေတာ့ စာသားေတြက နည္းနည္းမာလာတဲ့ စာသားေတြ ျဖစ္လာပါၿပီ။ ဘယ္ႏွစ္ရက္အတြင္း မေပးရင္ျဖင့္ လက္ရွိဝန္ေဆာင္မွႈေပးေနတာေတြကို ျဖတ္ေတာက္မယ္၊ ၿပီးရင္ တရားဥပေဒအရ တင္ရွိေနတဲ့အေၾကြးကို ျပန္လည္ေတာင္းခံရယူမယ္ စတာေတြ ပါလာပါၿပီ။ အဲသလိုမွ တစ္ဘက္က ဘာမွ ျပန္မလာဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဖုန္းေခၚရပါတယ္။ ဖုန္းေခၚတဲ့အခါ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘဲ မန္ေနဂ်ာေရာ အေရာင္းဝန္ထမ္းနဲ႔ပါ ကြန္ဖရန္႔ေကာလ္ေခၚၿပီး ေျပာၾကတာမို႔ တစ္ဘက္က ျငင္းမရေအာင္ ခ်ည္ၿပီးတုတ္ၿပီး ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေျပာဆိုၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ေငြပမာဏ ဘယ္ေလာက္ကို ေနာက္ ၃ရက္အတြင္း ေပးပါမယ္ စသျဖင့္ အျဖဴအမဲတစ္ခုခု သိရတဲ့အထိ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကတာပါ။  အားလံုးေရွ႕မွာ ေပးထားတဲ့ကတိျဖစ္တာမို႔ ပ်က္ခဲပါတယ္။ ပ်က္သြားတာမ်ိဳးလည္း ႀကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ဖုန္းျပန္ေခၚၿပီး အေၾကာင္းရင္းကို ေမးျမန္းၾကရပါတယ္။ ေၾကနပ္ေလာက္တဲ့ လံုေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးကိုဆို ေၾကနပ္လိုက္ရၿပီး ေနာက္ရက္ခ်ိန္းတစ္ခု ထပ္ေစာင့္ရေတာ့တာပါပဲ။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘယ္ကုမၸဏီကမွ သူတို႔ရဲ႕ ေဖာက္သည္ကို လြယ္လြယ္ လက္မလႊတ္ ခ်င္ၾကလို႔ပါ။ ေဈးကြက္မွာက အၿပိဳင္အဆိုင္ေတြမ်ားတဲ့အေလွ်ာက္ ကိုယ့္ဆီက ဝန္ေဆာင္မွႈမေပးရင္ ေနာက္ကုမၸဏီတစ္ခု သြားၾကမွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ေငြေၾကးအရ လက္ခက္တဲ့ အစဥ္အလာရွိတဲ့ ေဖာက္သည္မ်ိဳးဆို တစ္ခ်ိဳ႕ကုမၸဏီေတြက သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ စံုစမ္းသင့္သေလာက္ စံုစမ္းၿပီး အေၾကြးေရာင္းေလ့မရွိဘဲ လက္ငင္း ေငြေခ်စံနစ္နဲ႔သာ ဆက္ဆံေလ့ရွိၾကပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ Credit terms လို႔ေခၚတဲ့ အေၾကြးကာလပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေဖာက္သည္ေတြအတြက္ လက္ငင္းေငြေခ် (COD-Cash on Delivery) တစ္ခ်ိဳ႕ေတြအတြက္ ရက္-၃၀ (ဒါက ပံုမွန္ပါ) တစ္ခ်ိဳ႕ေတြအတြက္ ရက္-၆၀ (စိတ္ခ်ရတဲ့ ရင္းႏွီးေနတဲ့ ေဖာက္သည္)ဆိုၿပီး ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီသေဘာကေတာ့ အေၾကြးကို ဘီလ္ေန႔စြဲကေန ရက္၃၀အတြင္း သို႔မဟုတ္ ရက္၆၀အတြင္းေပးရမယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ သတ္မွတ္ရက္ထက္ ပိုေက်ာ္ၿပီးမွ ေငြရတတ္ပါတယ္။ ရက္ ၃၀အတြင္း၊ ရက္ ၆၀အတြင္းရယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားေပမဲ့ သူတို႔ဘက္က ဘီလ္ရတဲ့ အခ်ိန္ရယ္၊ ေပးဖို႔ျပင္ဆင္ခိ်န္ရယ္ဆိုတဲ့ Turnaround time ကိုပါ ထည့္တြက္ေပးရပါတယ္။

ေနာက္အေရးႀကီးတဲ့တစ္ခုက Credit Limit လို႔ေခၚတဲ့  အေရာင္းေငြတန္ဘိုး ဘယ္ေလာက္ထိ အျမင့္ဆံုး ေရာင္းေပးမလဲ ဆိုတာပါ။ အဲဒါကို ေဖာက္သည္တစ္ဦးခ်င္းစီအလိုက္ သတ္မွတ္ေပးထား ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေဖာက္သည္ေတြအတြက္ တစ္သန္းဘိုးေရာင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ ဆိုပါစို႔၊ သူ႔ရဲ႕ ၀ယ္လိုအားက မ်ားတဲ့အတြက္ ႏွစ္လအတြင္းမွာ တစ္သန္းဘိုး ျပည့္သြားၿပီဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ဝန္ေဆာင္မွႈ အသစ္မေပးခင္မွာ အရင္အေၾကြး တစ္သန္းဘိုးကို ဆပ္ဖို႔ ေျပာရပါမယ္။ ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာမဆို သူ႔ရဲ႕ ေပးရန္ရွိတဲ့ ေငြအေၾကြးဟာ တစ္သန္းေအာက္မွာပဲ ရွိေနရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ အဲဒီလို Credit limit သတ္မွတ္ေပးရတာကိုေတာ့ အထက္လူႀကီးေတြကပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး သတ္မွတ္ေပးပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကုမၸဏီတစ္ခုရဲ႕ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကိုေရာင္းတဲ့ ကုမၸဏီေတြဆီကေန သတင္းရယူၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။

တစ္လတစ္ႀကိမ္ Statement of account လို႔ေခၚတဲ့ လစဥ္အေရာင္း စာရင္းေတြကို ေဖာက္သည္တစ္ဦးခ်င္းဆီကို လကုန္တိုင္းပို႔ေပးရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ၿပီးခဲ့တဲ့လက အေရာင္းစာရင္းအျပင္ ေငြမေခ်ရေသးတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုး-ေလးလက အေရာင္းစာရင္း အေၾကြးေတြကိုပါ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ပံုမွန္အားျဖင့္ ေဖာက္သည္ေတြရဲ႕ လစဥ္အေရာင္းစာရင္းခ်ဳပ္ကို Aging Report လို႔ေခၚတဲ့ အေၾကြးကာလျပစာရင္းမွာ ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ဘယ္သူ႔ဆီက ရစရာ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္၊  ဘယ္သူ႔ဆီမွာျဖင့္ မရေသးတဲ့ ရက္လြန္အေၾကြးေတြ ရွိေနတယ္ စသျဖင့္ၾကည့္ၿပီးမွ အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ အလုပ္မွာ ကိုယ့္အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ကိုယ္ စီမံရတာပါ။ ဘယ္သူကမွ ကိုယ့္ကိုၾကည့္ေနၿပီး ဒါၿပီး ဒါလုပ္လို႔ ေျပာမေနပါဘူး။ လကုန္စာရင္းပိတ္လို႔ ကုိယ့္ဘက္က အလုပ္တာဝန္ေက်ေနရင္ ရပါၿပီ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္တိုင္ စီမံခန္႔ခြဲရပါတယ္။ အလုပ္ေတြက တစ္ခုၿပီးမွ တစ္ခုလာတာမဟုတ္ဘဲ အမ်ားႀကီး တန္းစီေစာင့္ေနတတ္တာမ်ိဳးမို႔ အေရးႀကီးရင္ ႀကီးသလို ဦးစားေပးသတ္မွတ္ၿပီး လုပ္တတ္ရပါမယ္။  

ကၽြန္မရဲ႕နည္းကို ေျပာျပပါမယ္။ ကၽြန္မမွာ ပလပ္စတစ္ ဖိုလ္ဒါေလးေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ အလုပ္ေတြကို ဆိုင္ရာေခါင္းစဥ္ခြဲတစ္ခုခ်င္းစီနဲ႔ ထည့္သိမ္းၿပီး အရင္ဦးစားေပး ၁၊ ၂၊ ၃ စသျဖင့္ အမွတ္စဥ္လိုက္ေလး တပ္ထားလိုက္ၿပီး တစ္ခုၿပီးမွ တစ္ခု လုပ္သြားလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါကို ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ အစမွာ စီစဥ္ထားရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ တစ္ျခားကိစၥေလးေတြ ေဖာက္ၿပီးဝင္လာရင္ ၾကားျဖတ္လုပ္သင့္တာရွိရင္ လုပ္လိုက္ဖို႔ပါပဲ။

မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ၊ စာရင္းသြင္းစရာရွိတာေတြကို မနက္ဘက္မွာ လုပ္ေလ့ရွိၿပီး ေန႔လည္ဘက္ေရာက္မွ အေၾကြးေတာင္းတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ေသခ်ာတာက ဘယ္သူမဆို မနက္ေစာေစာ ပို္က္ဆံအေၾကြးေတာင္းရင္ မႀကိဳက္တတ္ၾကဘူး မဟုတ္လား။ ေနာက္တစ္ခုက ေန႔လည္ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ဆိုရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ခင္းလက္ခင္းေလး ၾကည္လင္ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္တတ္တယ္ မဟုတ္လားရွင္။

ေမးလ္ထဲမွာရွိတဲ့ ကလန္ဒါတူးလ္ကိုသံုးၿပီး အလုပ္လုပ္တတ္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ဘယ္ေန႔မွာ ဘာလုပ္ရမယ္ ဆိုတာေတြကို သတိေပးႏိူင္တာမို႔ ေမ့ေလ်ာ့တာမ်ိဳးမျဖစ္ေစဘဲ မွန္မွန္ စဥ္ဆက္လုပ္ရမဲ့ follow up ေတြအတြက္ အဆင္ေျပလွပါတယ္။

ျပန္ၿပီးခ်ဳပ္ရရင္ ကၽြန္မလို ရရန္ရွိစာရင္းကိုင္သူေတြအတြက္

၁) Aging Report ကို မွန္မွန္ၾကည့္ၿပီး ေန႔စဥ္အလုပ္ေတြကို ဇယားခ်ပါ

၂) Credit terms  ေရာ၊ Credit Limit ေရာ ေက်ာ္ေနတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြကို အထူး ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ေငြေတာင္းပါ။ လိုအပ္ရင္ အထက္က မန္ေနဂ်ာျဖစ္ျဖစ္ အေရာင္းတာဝန္ခံနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ညွိၿပီး အကူအညီရယူပါ

၃) ေန႔စဥ္ လစဥ္ လုပ္ရမဲ့ အလုပ္ေတြကို မေမ့ေလ်ာ့ေအာင္ သတိေပးေနမဲ့ ကလန္ဒါ-calendar entry နဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ အက်င့္ရယူပါ

၄) လုပ္ရမဲ့အလုပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား အေရးႀကီးတဲ့အတိုင္း အမွတ္စဥ္မွတ္ၿပီး ပထမ ဒုတိယ ဦးစားေပးေတြ သတ္မွတ္ၿပီး အစဥ္အတိုင္းသာ လုပ္သြားပါ

၅) အလုပ္ခ်ိန္ ေနာက္မက်ပါေစနဲ႔

၆) ကိုယ္အမွားလုပ္မိရင္ ဝန္ခံတတ္သူျဖစ္ပါေစ၊ အမွားျပင္ဆင္ၿပီးတာနဲ႔ အမွန္အတြက္ ေၾကနပ္ ရင္း ေရွ႕ဆက္မမွားဖို႔ ႀကိဳးစားပါ

၇) ဖုန္းနဲ႔ ေျပာဆိုတာမွာပဲ ျဖစ္ေစ၊ ေမးလ္နဲ႔ပို႔ၿပီး ေျပာဆိုတာမွာပဲ ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ေဖာက္သည္နဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့ အခါ ေဆာင္သင့္ ေရွာင္သင့္တဲ့ အသံုးအႏွႈန္းေလးေတြ ရွိပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ဆက္ဆံေျပာဆို ေငြေတာင္းခံတဲ့အခါမွာ ရိုင္းပ်မွႈမရွိေစဘဲ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္လိုခ်င္တာရေအာင္ တင္းတင္းရင္းရင္း ေတာင္းဆိုတတ္ရပါမယ္။ကၽြန္မ ႀကံဳရင္ ေရးပါဦးမယ္

ေနာက္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြနဲ႔ အဆင္တေျပေပါင္းသင္းဆက္ဆံႏိူင္ဖို႔ (Get along well with your colleagues) ကို ေနာက္တစ္ပိုစ့္မွာ ေရးပါဦးမယ္ရွင္။ မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးပဲ အလုပ္ခြင္ထဲမွာ အဆင္ေျပ ေအာင္ျမင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။


Thursday, October 11, 2012

ပုဇြန္ထုပ္ႀကီးမ်ားလည္း ကူးခတ္ဆဲျဖစ္ေသာ ထိုပင္လယ္



၁)
“ညည္းနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ”

“ျမရည္ပါ မမႀကီး”

 “အေဖက ဘာလုပ္တုန္း”

“အေဖက ထန္းေလွ်ာလို႔ ေသၿပီ”

“ထန္းေလွ်ာတယ္ဆိုတာ တန္းပင္ေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီးေသတာကိုေျပာတာ ခင္ေလးခန္႔ရဲ႕”

ထန္းေလွ်ာဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္ရင္း စဥ္းစားေနဟန္ေၾကာင့္ ပြဲစားမမျမတ္က ၀င္ရွင္းျပတယ္။

“ေၾသာ္… ဒါနဲ႔ အေမကေရာ”

“အေမက အၿငိမ့္ကရင္း ေနာက္ေယာက်္ားယူသြားၿပီ”

“ေၾသာ္…”

ခင္ေလး ဒုတိယအႀကိမ္ ေၾသာ္လိုက္မိျပန္တယ္။ ကေလးမေလး ရုပ္ကေလးသနားကမားနဲ႔ အေဖကလည္းေသ၊ အေမကလည္း ေနာက္ေယာက်ာ္းယူသြားနဲ႔ သနားစရာရယ္။

“ထမင္း ဟင္းေရာ ခ်က္တတ္ရဲ႕လား”

“ခ်က္တတ္ပါ့ မမႀကီးရယ္။ ျမရည္က ေလးတန္းကတည္းက ထမင္းအိုးတည္၊ ဟင္းခ်က္ခဲ့ရတာ။ ေတာခ်က္ေတာ့ ေတာခ်က္ေပါ့ မမႀကီး။ မမႀကီးတို႔ စားခ်င္တဲ့ဟင္းစပ္ရွိရင္ သင္ေပးေလ၊ ျမရည္က တတ္လြယ္ပါတယ္”

အင္း ဒီကေလးမ မဆိုးဘူး။ ခင္ေလးတို႔အရြယ္ သံုးဆယ့္သံုးႏွစ္ကို သူ႔တို႔လို ဆယ့္ရွစ္ဆယ့္ကိုးေတြက အန္တီတို႔၊ ႀကီးႀကီးတို႔ေခၚေနၾကခ်ိန္မွာ သူက မမႀကီးတဲ့။ ငယ္ရြယ္ေပမဲ့ လူ႔သေဘာလူ႔မေနာ သိတတ္ပါေပတယ္။ ခင္ေလးစိတ္ထဲက ႀကိတ္အမွတ္ေပးေနမိတယ္။

“ေအာ္…ေအး၊ ေကာင္းတာေပါ့ ျမရည္ရယ္”

 “ထားခဲ့ေလ မမျမတ္၊ ခင္ေလး ယူလိုက္ပါ့မယ္”

မဆိုးပါဘူး။ ကေလးမေလးက သြက္သြက္လက္လက္ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာေလး။ တစ္လက္စထဲ မမျမတ္အတြက္ ပြဲစားခရယ္၊ ျမရည္အတြက္ တစ္လစာအႀကိဳေငြရယ္ကို မမျမတ္လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။

“ဒါဆို ငါျပန္ေတာ့မယ္၊ ခင္ေလးခန္႔တို႔ ခင္ဦးသန္႔တို႔ညီအစ္မက သေဘာေကာင္းေတြ၊ ညည္းသာလိမၼာရင္ သမီးလို ထားမွာ၊ နားလည္လားျမရည္၊ ေအး ေအး  ဒါပဲျမရည္ ငါျပန္ၿပီ”

မမျမတ္က ျမရည္ကို မွာစရာရွိတာမွာၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ႀကိဳးကေလး ပခံုးေပၚေကာက္တင္ၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။
ခင္ေလးလည္း ျမရည္ကို သူေနရမဲ့အခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာေတြလိုက္ျပရင္း ဒီေန႔ေတာ့ ခဏနားပါေစေလ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ သူ႔အခန္းထဲထားခဲ့ၿပီး မမခင္ဦးရွိရာဆိုင္ကို သြားဖို႔ျပင္ရတယ္။ ခင္ေလးတို႔မွာ ေျပးၾကည့္မွ ဒီညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ထဲ။ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း ေရႊဆိုင္ေလးက်န္ေနလို႔သာ အေျခမပ်က္ေနႏိူင္ခဲ့ၾကတာ။ မနက္ဆို မမခင္ဦးက ၿမိဳ႕မေဈးႀကီးထဲမွာ ေရႊဆိုင္ေလးသြားဖြင့္၊ ေဈးႀကီးက မနက္ ၆နာရီခြဲေလာက္ဆို ေဈး၀ယ္ေတြနဲ႔ စည္ကားစျပဳၿပီ။ ခင္ေလးကေတာ့ မနက္ဆို အိမ္ကေကာင္မေလးနဲ႔ ေဈးသြား၊ ဟင္းစား၀ယ္၊ ျပန္လာ ခ်က္ျပဳတ္၊ ၿပီးမွ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးဆြဲၿပီး မမခင္ဦးရွိရာ ဆိုင္ေနာက္လိုက္ရတာ။ တစ္ေန႔လံုးဆိုင္မွာေနၾကၿပီး ညေနေဈးပိတ္မွ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္သား ဒရိုင္ဘာေမာင္စိုး လာႀကိဳတဲ့ကားနဲ႔ အိမ္ျပန္ၾကရတယ္။

ေန႔လည္ေန႔ခင္းေတြဆို မမခင္ဦးက ဆိုင္မွာေနရင္း လက္၀တ္လက္စား ဒီဇိုင္းအသစ္ေလးေတြ ဆြဲၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ေက်ာက္ဘာေရာင္ေလးနဲ႔ စပ္သံုးရင္ေကာင္းမလဲ။ သတို႔သမီးေတြက အျဖဴ၀တ္ၾကတာမ်ားတာမို႔ ပတၱျမားလို အေရာင္ရဲရဲနဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ မဟူရာလို အေရာင္နက္နက္နဲ႔ တြဲဖက္ၿပီး ေခတ္မီဒီဇိုင္းေလးေတြ စိတ္တိုင္းက် ပံုေဖာ္တာပဲ။ ခုေတာ့ျဖင့္ အ၀ါေရာင္ပယင္းေက်ာက္ေတြနဲ႔ စပ္၀တ္ေနၾကျပန္ၿပီ။ အ၀ါေရာင္ ေခတ္စားေနတာေပါ့။ အရင္က ေျပာင္ေခါင္းစိမ္းေတြ ေခတ္စားေသးတယ္ေလ။ ဒီလိုပဲ ရတနာလုပ္ငန္းက ဖက္ရွင္ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာ ဆိုေတာ့ ေခတ္နဲ႔ မ်က္ေျချပတ္လို႔မရဘူး။ မမခင္ဦးႀကိဳးစားလြန္းလို႔သာ ခင္ေလးတို႔ရတနာဆိုင္ေလး သက္ဆိုးရွည္ေနတာ။

ႏိူင္ငံျခားကသူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ကတ္တေလာက္ေတြ ပို႔ေပးေလ့ရွိေတာ့ ခင္ေလးတို႔ဆိုင္လက္ရာပစၥည္းေတြဟာ ခပ္ပါးပါး ဘိုဆန္ဆန္ဒီဇိုင္းလန္းလန္းေလးေတြ မ်ားတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ဒီဇိုင္းက အႏုစိတ္လြန္းၿပီး ေရႊေလမ်ားႏိူင္တာ၊ အေလ်ာ့တြက္မ်ားသြားႏိူင္တာမ်ိဳးဆို ဒီဇိုင္းကို ျပန္စဥ္းစားရတယ္။ မမခင္ဦးက ပန္းထိမ္ဖိုထဲကို တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ သြားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီပန္းထိမ္ဖိုရဲ႕ေရွ႕အိမ္မွာ မမခင္ဦးရဲ႕ အခ်စ္ေဟာင္း ကိုျမတ္တို႔အိမ္ ရွိတယ္။ အခ်စ္ေဟာင္းလို႔ေျပာရတာက မမခင္ဦးနဲ႔လြဲၿပီး တစ္ျခားမိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္သြားလို႔ပဲ။ မမခင္ဦးခမ်ာ လိမ့္ေနေအာင္ ခံခဲ့ရရွာတာေပါ့။ အဲ့တုန္းက ခင္ေလးက ဆယ့္သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာ။ မမခင္ဦးက ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္။ ခ်စ္သူနဲ႔ကြဲရလို႔ တငိုငို တငိုင္ငိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ မမခင္ဦးကိုၾကည့္ၿပီး နားမလည္ပါးမလည္ ၀င္ေျပာခဲ့လို႔ ခင္ေလးေခါင္းကို ပူကနဲေနေအာင္ေခါက္ခံလိုက္ရတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ခင္ေလး ေျပာလိုက္တာကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ။ “မမခင္ဦးရာ ကိုကိုျမတ္ မိန္းမယူသြားလည္း သြားပါေစေပါ့၊ ငိုမေနပါနဲ႔၊ ေယာက်ာ္းမ်ား စားေကာင္းတဲ့ အသီးမွတ္လို႔”  တဲ့။ ခုေန ျပန္ေတြးေတာ့ ရယ္ရေသးတယ္။

ခင္ေလးအရြယ္ေလးေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ မိဘေတြဆံုးပါးသြားေတာ့ မမခင္ဦးအဆုံးအမနဲ႔ပဲ အပ်ိဳျဖစ္လာခဲ့ရတာ။ အဲဒါေၾကာင့္နဲ႔ေတာ့ ခင္ေလးအပ်ိဳႀကီးျဖစ္တာနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူးေနာ္။ ခင္ေလးတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္က ကံတူအက်ိဳးေပးေတြ ထင္ပါရဲ႕။ ခင္ေလးရည္းစားလည္း အိမ္ကေပးစားတဲ့သူနဲ႔ ယူသြားခဲ့တာပဲ။ ခင္ေလးက ဘြဲ႔မရလို႔ တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ခင္ေလးတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္အားျပဳၿပီးေနလာၾကရတယ္။

ဘဘႀကီးအေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။ အေဖ့အစ္ကို ဘဘႀကီးက်ျပန္ေတာ့ က်န္းမာေရးေကာင္းလိုက္တာမ်ား ခုထိ သံတစ္ခ်က္ရိုက္၊ သစ္တစ္ေခ်ာင္းကာ။ အုန္းပင္ေတာင္ တက္မယ္တကဲကဲလုပ္ေနလို႔ တားယူရတယ္။ ျခံထဲက အုန္းပင္ခ်ေတာ့မယ္ဆို လမ္းထဲက အုန္းသီးလိုက္ခ်ေပးတဲ့ ေမာင္ေ႒းေလး ေခၚခ်ခိုင္းလိုက္တာပဲ။ မေတာ္လို႔ ဘဘႀကီးက်ိဳးပဲ့သြားရင္ မခက္ပါလား။ ခင္ေလးတို႔ညီအစ္မမွာ လူရိုေသရွင္ရိုေသ ဘဘႀကီးတစ္ေယာက္ မားမားမတ္မတ္ရွိေနတာကိုပဲ ၀မ္းသာရတယ္။

ဘဘႀကီးက မိန္းမႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ရွိခဲ့ဖူးတာ။ ဖူးစာေရးရာမွာ ခင္ေလးတို႔ ညီအစ္မနဲ႔မတူဘဲ စြံတယ္ဆိုရမယ္။ ပထမမိန္းမဆံုးသြားေတာ့ မိန္းမရဲ႕ ညီမကို လက္ထပ္ခဲ့တာ။ ကေလးေတြမ်က္ႏွာနဲ႔ေပါ့။ ခုေတာ့ အဲဒီမိန္းမကလည္း မီးယပ္ေရာဂါနဲ႔ ဆံုးသြားရွာ၊ သမီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း အိမ္ေထာင္ေတြက်ၿပီး ေယာက်ာ္းအိမ္ေတြမွာ လိုက္ေနတာမုိ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘဘႀကီးက ခင္ေလးတို႔ညီအစ္မေတြနဲ႔ပဲ လာေနျဖစ္ေတာ့တာ။ ခင္ေလးတို႔ကလည္း ဘဘႀကီးလက္ေပၚႀကီးလာရတာမို႔ ဘဘႀကီးကိုေတာ့ ခ်စ္တယ္။ သံေယာဇဥ္လည္း ရွိတယ္ေလ။

၂)

“ဟုတ္ရဲ႕လားစိန္စိန္ရယ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ”

“ဟုတ္ပါ့ ခင္ဦးရယ္၊ အဲဒီေကာင္မေလးမိေႏြဟာေလ အခု ျပန္ေရာက္လာပါေရာလား ကိုယ္၀န္ပါလာတယ္ တဲ့”

“အဲဒီေတာ့ ေယာက်ာ္းေလးမိဘဘက္က ဘာလုပ္ေပးမယ္တဲ့လဲ”

“ဘာမွ လုပ္ေပးခ်င္ပံုမရလို႔ ခက္ေနတာေပါ့ ခင္ဦးရယ္ သူတို႔သားနဲ႔ သေဘာမတူပါဘူးဆိုေနတာ”

“ခက္တယ္ေနာ္ စိန္စိန္ရယ္ မိန္းကေလးေတြမ်ား သိတ္ခက္တာပဲ”

“ကဲပါေအ ငါလည္း ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္ ဒီေန႔ ေက်းဇူးရွင္က ငါးရံ႕ေလးနဲ႔ ဒန္႔ဒလြန္သီးနဲ႔ စားခ်င္လွ ခ်ည္ရဲ႕ ေသြးေတာင္းေနေတာ္ မူလို႔  အဲဒါအိမ္ျပန္ေရာက္မွ ခ်က္ရမွာ၊ သြားၿပီေဟ့”

ခင္ေလးကေတာ့ ဘာမွ၀င္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ မမခင္ဦးနဲ႔ အန္တီစိန္စိန္ေျပာေနၾကတာကိုပဲ နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ ဒီလိုပဲ အန္တီစိန္စိန္ေဈးကျပန္လာတိုင္း ရပ္ကြက္ထဲကသတင္း တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ပါလာတတ္တာ။ ခုလည္း မိေႏြဆိုတဲ့ေကာင္မေလး ခိုးရာလိုက္တာ အထက္ျမန္မာျပည္ဘက္ထြက္ေျပးတယ္။ အဲဒါမိဘေတြက စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ လိုက္မရွာၾကဘဲပစ္ထားလိုက္ေတာ့ သူတို႔ဘာသာျပန္ေရာက္လာၾကတာ ခုကိုယ္၀န္ေတာင္ပါလာတယ္တဲ့။ သားရွင္ဘက္ကလည္း သေဘာမတူတာမို႔ ကေလးေတြ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတာေပါ့။ အဓိကကေတာ့ မိန္းကေလးဘက္က နစ္နာတာပဲေလ။

“ျမရည္ ၾကားလိုက္လား ဟိုမွာ ေျပာသြားတာ”

“ဟုတ္ ၾကားပါတယ္ မမႀကီး”

“အဲဒါပဲေနာ္ ေယာက်ာ္းေတြဆိုတာ၊ ခုသူ႔မိဘေတြက သေဘာမတူေတာ့ မိန္းကေလးကိုတာ၀န္မယူႏိူင္သလိုလိုနဲ႔ ေျပာေနတာတဲ၊့ ခိုးေျပးတုန္းက သူပဲ ခိုးေျပးၿပီး။ ညည္း မွတ္ထားေနာ္ ျမရည္၊ အဲလိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္နဲ႔ လိုခ်င္ရင္ မမႀကီးတို႔ကိုေျပာ၊ မမႀကီးတို႔ေကာင္းေအာင္ စီစဥ္ေပးမယ္ ၾကားလား”

“ဟုတ္ ၾကားပါတယ္ မမႀကီး”

“မယူရဘူးလို႔ မေျပာဘူး၊ ကိုယ့္မွာ မ်က္ေစ့ရွိတယ္၊ နားရွိတယ္ ၾကည့္ စဥ္းစား ေရြးခ်ယ္။ မမႀကီးတို႔က မယူခ်င္လို႔ အပူမရွာခ်င္လို႔ကို ဒင္းတို႔နဲ႔ ေ၀းေ၀းေနတာ။ ၾကားတယ္ေနာ္ ျမရည္”

“ဟုတ္ ၾကားပါတယ္ မမႀကီး”

ခင္ေလးစိတ္ထဲ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိေပမဲ့ မမခင္ဦးေရွ႕မွာ ၿပံဳးေစ့ေစ့ေတာင္ မလုပ္ရဲပါဘူး။ မမခင္ဦးအတည္ေျပာေနတာ သိေနတာကိုး။ အရင္ အိမ္မွာေခၚထားတဲ့ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္က ေရွ႕မွာ သင္ခန္းစာ တစ္နဲ႔ ႏွစ္ေပးသြားၾကတာ။ ဒီေတာ့ မမခင္ဦး စိတ္ပူမယ္ဆိုလည္း ပူစရာ။

ပထမေကာင္မေလး ညိဳညိဳ႕တုန္းက အိမ္ေရွ႕ျခံလာျပင္ေနတဲ့ ပန္းရံသမားေလးနဲ႔ လိုက္ေျပးသြားတာ။  ၿပီးေတာ့ေယာက်ာ္းေလးရွင္ကပဲ တစ္ျပန္စီး အေပၚကေနေသးတာ။ မမခင္ဦးမွာ ရွက္လည္းရွက္၊ ေဒါသလည္း ထြက္။ ဒုတိယေကာင္မေလး ၀င္းမာတုန္းကက်ေတာ့ သူ႔ရြာက ေယာက်ာ္းေပးစားဖို႔ဆိုၿပီး လာျပန္ေခၚသြားျပန္ေရာ။ ၀င္းမာနဲ႔တုန္းကဆို မမခင္ဦးေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားလိုက္ရေသးတယ္။

၀င္းမာက လိမၼာသိတတ္မွႈရွိတယ္။ အိမ္မွာ ၂ႏွစ္ျပည့္ေတာ့ မမခင္ဦးက နားကပ္ကေလးတစ္ရံေတာင္ ဆင္ရွာတာ။ ေျပာရရင္ သမီးလိုပါပဲ။ အိမ္မွာရွိတဲ့ လူသံုးေယာက္ရဲ႕အႀကိဳက္ေတြကို ၀င္းမာက အကုန္သိတယ္။ သံပုရာရည္ကအစ ဘဘႀကီးအတြက္ အခ်ိဳေပါ့၊ ခင္ေလးအတြက္ ခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ မမခင္ဦးအတြက္ အခ်ဥ္ကဲေအာင္ သံုးေယာက္ သံုးမ်ိဳးေဖ်ာ္ေပးရွာတာ။ ဟင္းေတြဘာေတြ ခိုး၀ွက္လည္း မစားတတ္ဘူး။ အသားကေလးညိဳေပမဲ့ ညိဳေျပာင္ေျပာင္ေလး၊ မ်က္လံုးၾကည္ၾကည္ကေလးေတြနဲ႔ ရုပ္ရည္သန္႔ကေလး။ အိမ္ေရာက္လို႔မွ ေလး ငါးလရွိေသး မမခင္ဦး ဘာႀကိဳက္တယ္၊ ခင္ေလးဘာႀကိဳက္တယ္၊ ဘဘႀကီးကဘယ္လိုဆိုတာ အကုန္ေၾကညက္ေနေအာင္ သိေတာ့တာ။

အိပ္ရာခင္းေတြဆို ေလွ်ာ္ဖြတ္မီးပူထိုးၿပီးတာနဲ႔ ပရုတ္လံုးေလးေတြထည့္ၿပီး ပလပ္စတစ္အိတ္ထဲ ထည့္သိမ္းတာ။ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါကို တစ္ပတ္တစ္ခါလဲတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ဆို အျမဲသန္႔ရွင္းေနတာမ်ိဳး။ ဟင္းဆိုလည္း မမခင္ဦးအႀကိဳက္ ငါးႏုသန္းေရခ်ိဳကေလးကို ရွမ္းနံနံအုပ္ၿပီးခ်က္တာ တစ္မ်ိဳး၊ ခင္ေလးအႀကိဳက္ ၾကက္သားကို ခပ္စပ္စပ္ခ်က္ၿပီး ပဲသီးေတာင့္ေလးေတြကို လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ျဖတ္ထည့္ခ်က္တာက တစ္မ်ိဳး၊ ဘဘႀကီးအႀကိဳက္ ငါးရံ႕ေပါင္းထုပ္က တစ္မ်ိဳး အဲသလို။

အံမာေလး အဲဒီလိုအခ်ိဳးတက်ျဖစ္လာဖို႔ ခင္ေလးေရာ မမခင္ဦးပါ ပါးစပ္ကအျမွဳတ္ထြက္မတတ္ သင္ရတာ။ တစ္ခုက ၀င္းမာဟင္းခ်က္ရင္ ဆႏြင္းမွႈန္႔ေတြမ်ားလြန္းလို႔ ဟင္းတိုင္း ၀ါ၀ါ၀င္းေရႊျဖစ္ေတာ့တာရယ္၊  ဘယ္ဟင္းမဆို ခရမ္းခ်ဥ္သီးထည့္ခ်က္ပစ္လိုက္တတ္တာရယ္ အဲဒီႏွစ္ခုကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေဖ်ာက္ယူရတယ္။ ထမင္းေၾကာ္ရင္ေတာင္ ဆႏြင္းေတြနဲ႔၀ါထိန္ေနတာကို ပဲငံျပာရည္ေလးနဲ႔ ခရုဆီေလးထည့္ၿပီး ေၾကာ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့ရတာ။

ေဟာ အားလံုးလည္း အခ်ိဳးတက်တတ္ေျမာက္ပါေလေရာ၊ သူ႔မိဘေတြက ရြာမွာ ေယာက်ာ္းေပးစားဖို႔ဆိုၿပီး ပြဲစားမမျမတ္ကတစ္ဆင့္ ျပန္ေခၚသြားပါေလေရာ။ မမခင္ဦးခမ်ာ ၀င္းမာအေပၚ သနားတာအျပင္ ခ်စ္တာပါပိုေလေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ ရြာမွာ သူမ်ားမိန္းမေတြလို ခ်က္ျပဳတ္၊ လယ္ထဲဆင္းတဲ့ ေယာက်ာ္းကို အိမ္ကေန ထမင္းေတာင္းေလးလယ္ထဲလိုက္ေပး၊ ေနာက္ေတာ့ ကေလးေတြတစ္ၿပံဳႀကီးနဲ႔ ဖတ္သီ ဖတ္သီျဖစ္ရွာေတာ့မယ္ ရယ္လို႔ ေတြးပူေနေသးတာ။ ခင္ေလးကေတာ့ မပူပါဘူး၊ သူ႔ဘ၀နဲ႔ သူပဲေလ။

ခု ေနာက္တစ္ေယာက္ ျမရည္။ မမခင္ဦးက အရင္ႏွစ္ေယာက္တုန္းကလိုပဲ သူစံနစ္တက် သင္ၾကားျပဳစုလာၿပီးမွ လင္ရသြားမွာ စိုးေတာ့ လက္ခ်ာေတြ စြတ္ေပးေတာ့တာပဲ။ ခင္ေလးကေတာ့ေလ မမခင္ဦးရင္ထဲကအနာကိုလည္း သိ၊ ေရွ႕ကႏွစ္ေယာက္ လုပ္သြားတာေတြလည္း သိေနေတာ့ မမခင္ဦးအေပၚ အဆိုးမဆိုသာေပမဲ့ ဒါေတြဟာ တားမရဘူးလို႔ ထင္တာပါပဲ။ အခ်ိန္တန္လို႔ ယူခ်င္လည္း ယူပါေစေပါ့။ ကိုယ့္သားသမီးလည္း မဟုတ္၊ ကိုယ့္သားသမီးဆိုရင္ေတာင္ သီးခ်ိန္တန္ သီးရမဲ့ကိစၥမဟုတ္လား။

၃)

ျမရည္ကေလးဟာ အရိပ္ေအာက္မွာေနရလို႔မွ မၾကာခင္ အေသြးအေမြးေျပာင္းလာတယ္။ စိုစိုေျပေျပနဲ႔ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ေလးဆို လာကာစနဲ႔ေတာင္မတူဘဲ တင္းတင္းရင္းရင္းေလးနဲ႔ လွလာတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေလ မမခင္ဦးက စိတ္ပူေလ။ အိမ္အနီးအနားမွာမ်ား အိမ္ျပင္ေဆာက္ေနတာ ရွိသလား၊ ပန္းရံအလုပ္သမားေတြ ဘာေတြမ်ား ရွိသလား၊ လမ္းထိပ္က ဆိုက္ကားဂိတ္မွာ ျမရည္နဲ႔ ရြယ္တူလူငယ္ေတြမ်ား ရွိေနသလား။ သူ႔မွာ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ရယ္။ ဒရိုင္ဘာေမာင္စိုး နဲ႔ေတာင္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ သိတ္မလႊတ္ဘူး။ မျဖစ္လြန္းမွသာ။

ျမရည္က သူ႔အေမေသြးအျပည့္ပါတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ပိုက္ဆံစုၿပီး ပန္တ်ာေက်ာင္းတက္မတဲ့၊ ေက်ာင္းကဆင္းရင္ သူ႔အေမလို အၿငိမ့္မင္းသမီးလုပ္မတဲ့။ ေယာက်ာ္းမယူဘူးတဲ့။ ဟုတ္ မဟုတ္မသိႏိူင္ေပမဲ့ အဲဒါကိုပဲ မမခင္ဦးက သေဘာေခြ႔ေနတာ။ တီဗီမွာ အၿငိမ့္မ်ားလာလို႔ကေတာ့ အထဲကမင္းသမီးၾကည့္ရတာတစ္မ်ိဳး၊ ျမရည္ ထ ကေနတာကို ၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳး။ အဲလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဘဘႀကီးကေတာင္ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးၿပီး ေပ်ာ္လို႔ ၿပံဳးလို႔။ တစ္အိမ္လံုးလည္း ျမရည္ေရာက္မွ စိုျပည္လာတယ္ ထင္ရတယ္။

“ျမနဲ႔ေမာင္နဲ႔ ခုမွေတြ႔တာ  လူပါးမ၀ခင္ေသးေတာ့ ေျပာရေတာ့ ရယ္စရာပါ အာ..ဟာ…အာ…ငွာ  ငွာ  ငွာ”

ျမရည္က ေမးရိုက္သံေတြဘာေတြထည့္ၿပီး အဟုတ္ဆိုေတာ့ ခင္ေလးတုိ႔မွာ တစ္၀ါး၀ါးပြဲက်ရတာ။ ျမရည္ ကံေကာင္းပါတယ္ေလ။ ဒီလိုပဲ ခင္ေလးတို႔လည္း ကံေကာင္းတာပါပဲ။ ျမရည္က ငယ္ေပမဲ့ အိမ္လံုတယ္။ ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္တာေရာ၊  သိမ္းဆည္းတာေရာ ျပန္ၾကည့္စရာမလိုေတာ့ေအာင္ စိတ္ခ်ေနရၿပီ။ ျမရည္အိမ္ေရာက္တာလည္း ဘာလိုလိုနဲ႔ ၂ႏွစ္နီးပါးရွိခဲ့ၿပီေလ။

၄)

“မမခင္ဦး မနက္ကေလ ပြဲစားမမျမတ္ ဖုန္းဆက္တယ္ သိလား”

မမခင္ဦးက ခင္ေလးေျပာတာကို ဆတ္ကနဲေခါင္းညိတ္ျပရင္း ေသာက္ေနတဲ့လက္ထဲကခြက္ကို ေဆာင့္ခ်ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

“အင္း ညိဳညိဳတစ္ေယာက္ သူ႔ေယာက်ာ္းပန္းရံသမားနဲ႔ အဆင္မေျပဘူး၊ ကေလးႏွစ္ေကာင္နဲ႔။ ေယာက်ာ္းကလည္း ေသာက္လာရင္ ေသြးဆိုးၿပီး ရိုက္ဟယ္ႏွက္ဟယ္နဲ႔။ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ မမခင္ဦးတို႔အိမ္ျပန္လာ လုပ္ခ်င္လို႔တဲ့့ အဲဒါေျပာတာ ဟုတ္တယ္မွတ္လား။ ငါ သိသားပဲ ငါ့ကိုလည္း ဖုန္းဆက္ေျပာေသးတယ္”

မမခင္ဦးအသံက လင္ရကံဆိုးတဲ့ သမီးအရင္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္းၾကားရသလို မသက္မသာရွိလွတယ္။

“ငါ့လည္း ေယာက်ာ္းလာစပ္ေနေသးတယ္၊ အဲဒီမမျမတ္တစ္ေယာက္ဟာ ပြဲစားလို႔ မေျပာရဘူး။ ငါ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပါဘူးခင္ေလးရယ္၊ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ ငါရွာသမွ် လင္က ျဖဳန္းတီးေနတဲ့ဟာမ်ိဳး မလိုခ်င္ပါဘူး၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေအးေအးပဲ ထမင္းၾကမ္း ယပ္ခပ္စားေနလိုက္မယ္”

“ဟုတ္တယ္မမခင္ဦး၊ ဘဘႀကီးလည္း ရွိတယ္၊ ခင္ေလးလည္း ရွိတာပဲဟာ”

“ျမရည္ ၾကားလား၊ အဲဒါ မမႀကီးတို႔အိမ္မွာ အရင္ကလုပ္သြားတဲ့ ကေလးမ၊ လင္ကို ေရြး မယူလို႔၊ အခ်စ္မွာ မ်က္ေစ့မပါတဲ့ မိန္းကေလး ခု ဒုကၡေတြ႔ေနၿပီေလ”

ျမရည္ကို မမႀကီးရဲ႕ ဓါတ္ျပားေဟာင္းဖြင့္ျပေနတာေတြ ကၽြန္မ ၾကားရျပန္ၿပီ။ ျမရည္မ်က္ႏွာကေလးက မ်က္ႏွာပိုးေသေသေလးနဲ႔ မမႀကီးေျပာသမွ် ဟုတ္ကဲ့ပါ မမႀကီးပဲလုပ္ေနေတာ့ မမႀကီးမ်က္ႏွာက သေဘာတက် ၿပံဳးလို႔။

၅)

တစ္မနက္ အိပ္ယာက မႏွိႈးစဖူး မမခင္ဦးလာႏွိႈးတာမို႔ ခင္ေလးလည္း မထခ်င္ထခ်င္နဲ႔ လူးလဲၿပီး အိပ္ယာက ထလိုက္ရတယ္။ ခင္ေလးက မနက္အေစာႀကီး အိပ္ယာထေနက်မွ မဟုတ္တာပဲေလ။

“ခင္ေလးေရ ျမရည္ေလ ျမရည္ သူ႔အခန္းထဲမွာ မရွိေတာ့ဘူး”

“ဟယ္ မမခင္ဦး ေသခ်ာရဲ႕လား၊ ျခံထဲမွာမ်ား ဘုရားတင္ဖို႔ စပယ္ပန္းခူးေနတာမ်ားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘဘႀကီးဘုရားရွိခိုးဖို႔ ဆြမ္းေတာ္ ကူျပင္ေပးေနတာမ်ားလား၊ ျခံထဲမွာေရာ ဘုရားခန္းထဲမွာေရာ ရွာၿပီးၿပီလား မမခင္ဦး”

“ရွာၿပီးၿပီ  ဘယ္မွာမွ မေတြ႔ဘူး။ ဘဘႀကီးလည္း ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္ၿပီးလို႔ ဒီအခ်ိန္ဆို လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္သြားေရာေပါ့”

“ေနဦး၊ ဒရိုင္ဘာေမာင္စိုး  ေမာင္စိုးမ်ားလား၊ ခဏေန ငါ ဆိုင္သြားဖို႔ ေမာင္စိုးကားသြားထုတ္လာတဲ့အခါ သိရမွာပ၊ဲ ဟင္း  ငါေသခ်င္တယ္ ေသခ်င္တယ္ ခင္ေလးရဲ႕၊ ဒီေကာင္မေလးက လင္မယူပါဘူးမမႀကီးရယ္ ဘာရယ္နဲ႔ ခု ၾကည့္စမ္း၊ ေမာင္စိုးေရာ ဒင္းလည္း လာပါေစဦး”

“ဟာ မမခင္ဦးရယ္  ဘာမွမေသခ်ာေသးတဲ့ဟာကို၊ ခဏေလးေတာ့ ေစာင့္လိုက္ပါဦးေလ”

မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၀င္ၾကည့္ေတာ့ မနက္စာ ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္က ေႏြးေႏြးေလး ရွိေနတုန္း။ ဘုရားစင္ေပၚမွာလည္း သစ္သီးဆြမ္းနဲ႔ ထမင္းျဖဴကို ခါတိုင္းလိုပဲ ကပ္ထားတယ္။ မမခင္ဦးနဲ႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္သား တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ မနက္စာစားရင္း ျဖစ္ႏိူင္ေျခေတြကို ခင္ေလးစိတ္ထဲက ေတြးေနမိတယ္။

ခုတစ္ေလာ ေမာင္စိုးနဲ႔ ျမရည္ အျပင္ေတြဘာေတြ သြားလာတတ္သလားေပါ့။ စဥ္းစားတယ္။ တစ္ေန႔က ဘဘႀကီး ျခံထဲက ျမက္ေတြခုတ္ေနလို႔ ခင္ေလးတို႔ကတားေတာ့ ေမာင္စိုးလည္းရွိေနခ်ိန္မုိ႔ သူပဲခုတ္ေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး ျမက္ေတြ ရွင္းေပးသြားတာ။ ေမာင္စိုးအက်ၤီလက္ေမာင္း ပင့္တင္လိုက္ေတာ့ လက္ေမာင္းသားညိဳညိဳႀကီးေတြကို ျမရည္ေငးကနဲ စိုက္ၾကည့္ေန တာ ခင္ေလးသတိထားမိလိုက္သလိုပါပဲ။ အို မထင္ေကာင္းပါဘူးေလ။ ျမရည္က အျပင္လည္း ထြက္ေနတာ၊ ေဈးေတြ ဘာေတြလည္း သြားလာေနတဲ့ဟာ။ အျပင္က တစ္ေယာက္ေယာက္လည္း ျဖစ္ႏိူင္တာပဲ။

ခဏေနေတာ့ ေမာင္စိုးျခံထဲ၀င္လာတယ္။ ခါတိုင္းလို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ကားကို ျခံ၀မွာရပ္ခဲ့ၿပီး သရက္ပင္ေအာက္က ခံု၀ိုင္းေလးမွာ မမခင္ဦးကိုထိုင္ေစာင့္တယ္။ ခင္ေလးက ေမာင္စိုးမ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ အရိပ္အကဲခတ္ရင္း စိတ္ထဲက တစ္ခုခုကို ေတြးလိုက္မိသလိုလို။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မမခင္ဦးက လက္ထဲမွာစာတစ္ေစာင္ကိုင္လာရင္း ခင္ေလးကိုျပတယ္။ မမခင္ဦးမ်က္ႏွာက မွႈန္မွိႈင္းေနတဲ့ မိုးလိုပဲ။ ခုခ်က္ခ်င္းပဲ အရွက္ေတြနဲ႔ ၿပိဳအံု႔က်လာေတာ့မယ့္အတိုင္း။

စာကတိုတိုေလးရယ္။ စာကိုဖတ္အၿပီးမွာ မမခင္ဦးနဲ႔ ခင္ေလးတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ၿပိဳင္တူလိုလို ေျပာမိၾကတယ္။

“ဖြဲတစ္ဆုပ္ႏိူင္ေသးတယ္တဲ့ ေနာ္၊ ေယာက်ာ္းေတြ အံ့မ်ားလည္း ဩရပါရဲ႕”

ငိုရမလို ရယ္ရမလိုနဲ႔၊ ခင္ေလးမ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ ဓါးႀကီးတစ္၀င့္၀င့္နဲ႔ ျမက္ခုတ္ေနတဲ့၊ အုန္းပင္တက္ႏိူင္ေလာက္ေအာင္ေတာင္ အင္အားေတြရွိပါေသးတယ္ဆိုတဲ့၊ လူပ်ိဳေလးလိုဟန္ေရးျပျပေနတဲ့ ဘဘႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာ…။ ျမရည္ဟာ အရင္က ကေလးမေတြလို အခ်စ္မွာ မ်က္ေစ့မပါတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊ ေသခ်ာတယ္။ မ်က္မွန္ႀကီးတပ္ၿပီးေတာ့ကို အေသအခ်ာ ေရြးသြားခဲ့တာ။


စတိုင္သစ္ မဂၢဇင္း - ေအာက္တိုဘာလ- ၂၀၁၂


Monday, October 1, 2012

ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ....



(၁)
ကားပါ့ကင္ထိုးေပးတဲ့ ေကာင္ကေလးဆီက ကားေသာ့ လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲကို ေျခလွမ္းက်ဲေတြနဲ႔ လွမ္း၀င္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ကိုယ္ သိတာေပါ့။၊ အားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြဟာ ကိုယ့္ဆီမွာ။  ဘယ္ကိုမွ မၾကည့္ဘဲ ေျခလွမ္းကို တမင္ျမွင့္ၿပီးေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေလွ်ာက္ျမဲ ေလွ်ာက္တယ္၊ ဘာမွ မျဖစ္သလို။

ကိုယ္ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး ေမာင္။ အရင္အတိုင္းပဲ သိလား။ လန္းေနဆဲ  သြက္လက္ေနဆဲ၊ ကိုယ့္အျပံဳးေတြဟာလည္း အရင္ကလိုပဲ။ ေမာင္သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ အျပံဳးလဲ့လဲ့ေတြပဲ ေမာင္။  နာမည္ႀကီးစားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ သီခ်င္းဆိုတဲ့ ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ ကုိယ့္မ်က္ႏွာကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရင္းႏွီးသိ သိေနၾကတယ္။  အဆိုေတာ္တစ္ခ်ိဳ႕စုေပါင္းဆိုၾကတဲ့ အေခြ နွစ္ေခြမွာ ကိုယ္ ပါ၀င္သီဆိုခြင့္ရခဲ့တာမို႔ လူ ပိုသိသြားတာလည္း ျဖစ္မယ္။ ေမာင္နဲ႔ စားေနက် ၾကာဇံဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ၾကာဇံနဲ႔ ၀က္သားလိတ္ တစ္ပြဲမွာရင္း ကဗၺလာေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ပါ မွာလိုက္တယ္။ "သၾကားမထည့္နဲ႔ ေရခဲလည္း နည္းနည္းပဲေနာ္"လို႔ မွာတတ္တဲ့ ေမာင့္အသံကို ကိုယ့္နားေတြက ၾကားလိုက္မိတယ္။ ရင္ထဲ ေအာင့္ခနဲ..ခံစားလိုက္မိပါရဲ႕။

မေဟာင္းေသးဘူးေမာင္ရယ္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အသစ္တစ္ခုအျဖစ္ ရင္ထဲ အျမဲပ်ိဳးထားမိေတာ့မွာ....

ေမာင္....

ေမာင္ ထားခဲ့တဲ့ အဲဒီမိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ လမ္းေဟာင္းေပၚမွာတင္ ရပ္တန္႔က်ဆံုးမေနဘဲ ဆက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ နာက်င္မွႈေတြကို ခြန္အားအျဖစ္ေျပာင္းလဲၿပီး အခ်ိန္မေရြး ျပန္လည္ေခ်ပႏိူင္ဖို႔ေတာ့ လက္သည္းေတြကို ၀ွက္ထားဆဲ။ ေခ်ပႏိူင္ဖို႔ဆိုတဲ့စကားဟာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ လွည့္စား ေျဖသိမ့္လိုက္တဲ့စကားပါေမာင္ရာ။ လြမ္းတာကို နာတာနဲ႔ေထရင္း အဲဒီအနာအတြက္ ေမာင့္ဆီက တစ္ခုခုေတာ့ တန္ရာတန္ဘိုး ေပးေခ်ေစရဦးမယ္လို႔  ကိုယ္က ေတးထားခဲ့တာရယ္။  "ညိဳ  မင္းဟာ အေတာ္စိတ္မာတဲ့ မိန္းမ" လို႔ ေမာင္ ေျပာပါဦးလား။ ကို္ယ္က ရယ္ေနလိုက္မယ္။ ေမာင့္ဆီက အေကာင္းဆံုး ျပက္လံုးတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသလို။

ေမာင္တို႔ျမိဳ႕မွာ မမသိမ့္ေလာက္ ခ်မ္းသာတဲ့ မိန္းမ မရွိဘူးမဟုတ္လား ေမာင္ရဲ႕။ ေမာင္က ဂုဏ္သေရရွိေသာ သူေ႒းမ မမသိမ့္ရဲ႕ ခ်စ္ခင္ပြန္း။ "မမသိမ့္ကို ေမာင္ တကယ္မခ်စ္ပါဘူး၊ ဟုတ္လားဟင္" ဒါမ်ိဳး ကိုယ္ေမးလိမ့္္မယ္လို႔ ေမာင္ ထင္ေနလား။ ေမာင့္ကို ဒီတစ္သက္ ေျပာခြင့္မျပဳေတာ့မဲ့ စကားေတြထဲမွာ အဲဒါလည္း ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာလိုက္ပါနဲ႔ ေမာင္။

ဆက္ေလွ်ာက္ပါ ေမာင္ရာ။ ထားခဲ့ၿပီးမွေတာ့ အမွ်င္လာတန္းမေနပါနဲ႔။ ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ ကိုယ္။ ေမာင္ သိခ်င္ရင္ေတာ့ ေမာင္ထားခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အပိုင္းအစေတြကို ဆက္စပ္ျပရဦးမွာေပါ့ေလ။ တစ္ခုပဲ ကတိေပးပါ ေမာင္..... 

နင္  မငိုပါဘူး လို႔.....

(၂)

"ညိဳ ေမာင့္ကို ေမာင္လို႔ ေခၚၿပီးမွ နင္လံုးနဲ႔ ငါလံုးနဲ႔ ေျပာရင္ေလ ေမာင္သိတ္ခ်စ္တာပဲ သိလား"
ေမာင္ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ကိုယ္ကလည္း လူလည္က်စြာပဲ ေမာင္ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ အဲဒီအသံုးအႏွႈန္းေလးကို ထည့္ထည့္ေျပာေနက်။

ကိုယ္ ေမာင့္ကို စေတြ႔ခဲ့တာက မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္ ဆိုင္မွာ သီခ်င္းစဆိုတဲ့ေန႔။ တိုက္တုန္းကေတာ့ အဆင္ကို ေခ်ာလို႔။ စၿပီးဆိုေတာ့မွ ေကာ္ရပ္စ္အပိုဒ္မွာ အသံကို ျမွင့္ေအာ္လို႔ မရေတာ့တာ။ စားပြဲ၀ိုင္းတစ္ခုထဲက လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ စင္ေရွ႕ကို ေရာက္လာၿပီး "ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ ဒီသီခ်င္းကို F ကီးနဲ႔တီးမွေတာ့ ဆိုတဲ့သူ ေသၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္က C ကီးနဲ႔ဗ်" လိို႔ ခပ္အုပ္အုပ္ လာေျပာတယ္။ ကိုယ္လည္း တီး၀ိုင္းက အသံကို ႏွိမ့္ခ်လိုက္တုန္း စကားေလးနည္းနည္းပါးပါးေျပာရင္း ကို္ယ့္ကိုယ္ကို မိတ္ဆက္ေနလိုက္တယ္။ မိတ္ဆက္အၿပီး တီးလံုးျပန္အစမွာ ကီးက သူေျပာသလို C ကီးကို ျပန္အခ်ိန္းမို႔ အဆင္ေျပေျပပဲ ဆက္ဆိုခဲ့ႏိူင္တယ္။ ၾကည့္စမ္း ဒါ သူတို႔ ကိုယ့္ကို သက္သက္လုပ္ၾကံတာ။ လူသစ္ေတြထဲက အလားအလာရွိတဲ့ အသံရွင္မို႔ လက္ရွိအဆိုရွင္အမ်ိဳးသမီးေတြက တီး၀ိုင္းနဲ႔ေပါင္းၿပီး လုပ္တာလို႔ ေနာက္မွ ျပန္သိရတယ္။ ေျပာရရင္ ပညာအျပခံလိုက္ရတာေပါ့ေလ။ ကိုယ္တို႔ေလာကမွာ ဒါမ်ိဳးေတြက အဆန္းမဟုတ္ဘူးတဲ့ ေမာင္ရဲ႕။



ေမာင္ေတာ့ သိၿပီးသားေနမွာပါေလ၊ အေမနဲ႔ ကိုယ့္အေၾကာင္း။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ ထပ္ေျပာျပခ်င္ေနတယ္။

ကိုယ့္အေမရဲ႕ ေနာက္ေယာက်ာ္းနဲ႔ တစ္မိုးထဲေအာက္မွာ ေျခေျခငံငံ အတူမေနႏိူင္တဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ဟာ ညိဳေပါ့ ေမာင္ရယ္။ မုိက္လိုက္တာပဲ ေျပာေျပာ၊ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးတယ္ပဲဆိုဆို ကိုယ့္အေဒၚမိသားစုရွိရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အေမ့မ်က္ရည္ေတြအတြက္ ထိခိုက္ခံစားရမွႈေတြဟာ ပေထြးမ်က္ႏွာျမင္မိတာနဲ႔ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ဆိုသလို ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ပိုမိုခိုင္မာေစခဲ့တာ။ အေမ့ကိုေတာ့ သနားမိပါတယ္။ 

အလုပ္မေကာင္းလို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ကိုယ့္ထက္အသက္ႀကီးတဲ့ မုဆိုးမတစ္ေယာက္လုပ္စာကို အခန္႔သားထိုင္စား၊ လက္ျဖန္႔ေတာင္းရံုနဲ႔ေတာင္ မရွက္ႏူိင္ေသးဘဲ အရည္ကေလးတစ္ျမျမနဲ႔ ဒင္းအခ်ိဳးကို အေဖေခၚဖို႔ေ၀းလို႔ ကိုယ္က အန္ေတာင္အန္လိုက္ခ်င္ေသးတာ။ " ကိုေက်ာ့က မမူးရင္ ေကာင္းပါတယ္ သမီးရယ္"ဆိုတဲ့ အေမ့အသံေပ်ာ့ညက္ညက္မွာ ကိုယ့္မ်က္ေစာင္းေတြ ေၾကြက်ရတာ အခါခါ။ အေမ့ကို ထိုင္ကန္ေတာ့ၿပီးအထြက္မွာ အေမ့ဆီက အိကနဲ ရွိႈက္သံဟာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားေတြကို ဆြဲညွစ္လိုက္သလို၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေတြကို ျဖတ္ရိုက္ခ်လိုက္သလို ကိုယ္ဟာ ယိုင္ကနဲ။ 

ကိုယ္က ေခါင္းမာတယ္ ေမာင္ရဲ႕၊ ဆံုးျဖတ္ၿပီးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုအေပၚ အဆံုးထိသာ ေလွ်ာက္လိုက္ခ်င္တာ။ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လွမ္းျဖစ္တဲ့ လမ္းမွာ ႀကံဳလာမဲ့အမွားေတြ ရွိလာရင္လည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရဲတဲ့ သတၱိ ကိုယ့္မွာ အျပည့္ရွိတယ္ ေမာင္။

(၃)

အေဒၚအိမ္မွာေတာ့ ကိုယ္ေနရတာ အေနအစားဆင္းရဲတာကလြဲလို႔ အဆင္ေျပပါတယ္။ ကိုယ္က ဒီအေဒၚလက္ေပၚမွာပဲ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသူမို႔ အေဒၚကလည္း ကိုယ့္အေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးရွာပါရဲ႕။ အေဒၚ့မွာက ကေလး ေလးေယာက္နဲ႔မို႔ သူတို႔မိသားစု ေျခာက္ေယာက္အျပင္ ကိုယ့္အတြက္ပါ တာဝန္ယူလိုက္ရတာကိုေတာ့ ကိုယ္ အားနာမိတယ္။ ကိုယ္လို သာမန္ဘြဲ႔ေလးတစ္ခုရထားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ အလုပ္ေတြကလည္း ရွားပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ့ သီခ်င္းေတြကို ဆိုရင္း သင့္တင့္တဲ့ ဝင္ေငြေလးလည္းရတဲ့ ဒီအလုပ္ကို ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေတာ့တာ။ ကိုယ္သီခ်င္း စဆိုရတဲ့ေန႔မွာပဲ ေမာင္နဲ႔ စေတြ႔ခဲ့တာကေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္လို႔ပဲ ဆိုရေတာ့မယ္။

ဆိုင္မွာက လူအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနခဲ့ရတာပါပဲ ေမာင္ရယ္။ ကိုယ္က အေနတည္ေတာ့ ပလူးခ်င္တဲ့ လူေတြနဲ႔ေတာ့ အခန္႔မသင့္လွဘူးေပါ့။ စားေသာက္ဆိုင္ဆိုတာက လာတဲ့ အေယာက္တစ္ရာမွာ ကိုးဆယ့္ကိုးေယာက္ေလာက္က ေသာက္စားမူးယစ္ၾကျမဲ မဟုတ္လား။ ဆိုေတာ့ အေနအထိုင္တည္တ့ံပါမွ ေတာ္ကာက်တာေမာင္ရဲ႕။ လက္တည့္စမ္းၾကတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ကယ္တင္ရွင္ဆိုင္းဘုတ္ေတြနဲ႔ ဦးဦးေတြ၊ ဘဘေတြကလည္းမ်ား၊  ကိုကိုေတြ ေမာင္ေမာင္ေတြကလည္း အမ်ားသားရယ္။ ခြင္တည့္ရင္ ဘဝႀကီးတစ္ခုလံုး ေျပာင္းလဲသြားႏိူင္တာဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္ကို လက္ကိုင္ထားၿပီး အလွအပနဲ႔ အေသြးအသားနဲ႔ အရြယ္နဲ႔တည္ၿပီး မွ်ားတဲ့ မိန္းကေလးေတြကလည္း ေပါပါရဲ႕။

တစ္ခုပဲ မိုးခါးေရကို အမ်ားနဲ႔တစ္ေယာက္ ျငင္းဆန္ေနရတဲ့အျဖစ္ဟာ လက္ေတြ႔မွာ ထင္သေလာက္ မလြယ္လွဘူး ေမာင္။ အစမို႔ပါကြာဆိုတဲ့ အေျပာေတြ၊ သူက ဘာေကာင္မမို႔လဲ ဆိုတဲ့ အေျပာေတြ၊ ရိသဲ့သဲ့ေတြ၊ ခါးသက္သက္ေတြ၊ စိမ္းေတာက္ေတာက္ေတြကို ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ လွိမ့္ခံေနခဲ့ရတာ။ အဲဒီမွာပဲ ပိုးဥနဲ႔ကိုယ္ ညီအစ္မအရင္းေတြလို တြယ္တာသြားၾကဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့တာ။ ပိုးဥက ကိုယ့္လိုပဲ နယ္ကေန တက္လာတဲ့ မိန္းကေလး။ မိသားစုအတြက္ ဘဝတက္လမ္းရွာရင္း ဒီဆိုင္မွာ သီခ်င္းဆိုျဖစ္တဲ့သူ။ တစ္ေန႔မွာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အဆိုေတာ္ျဖစ္ရမယ္လို႔လည္း ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးႀကီးထားသူကေလးေပါ့ ေမာင္။ ပိုးဥကေလ သူ႔နာမည္ေလးလိုပဲ စိတ္ထားကေလးကလည္း တကယ့္ႏုႏုနယ္နယ္ေပ်ာ့ဖတ္ဖတ္ေလးရယ္။ ကိုယ္လို တံုးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္နဲ႔မွ လာတြဲမိတာကေတာ့ စိတ္အေျခခံရွင္းသူခ်င္းမို႔သာ ျဖစ္မယ္။

ေမာင္နဲ႔ ကုိယ္ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၾကၿပီး ေျခာက္လေလာက္အၾကာမွာ အတူေနၾကဖို႔ ပိုက္ဆံ စစုခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။ ပိုးဥကေလ ကိုယ္နဲ႔ ေမာင့္ကို သိပ္အားက်ခဲ့တာ။ သူေရြးခ်ယ္တဲ့အခါ ေမာင့္လို ခ်စ္တတ္ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ရည္ရည္မြန္မြန္လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္မွာတဲ့ေလ။ ကိုယ္က ေျပာလိုက္ပါတယ္၊ ေမာင္က ရည္မြန္တာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕ ျမံဳစိေအးစက္နဲ႔ ရင္ထဲမွာ သိမ္းထားတတ္တဲ့ လူစား၊ သူလိုလူစားမ်ိဳးက စိတ္ျပတ္ၿပီဆိုလည္း တစ္ခါထဲအျပတ္ပဲလို႔ေလ။ 

ကိုယ္ ႀကိဳသိေနခဲ့တာမ်ားလား ေမာင္ရယ္.....

ေငြေလးနည္းနည္းပါးပါး စုေဆာင္းမိလာေတာ့ ပိုးဥနဲ႔ ကိုယ္ တိုက္ခန္းေလးတစ္ခုမွာ အခန္းေလးတစ္ခန္း အတူငွားေနျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အေဒၚေတြဆီကပ္ေနရတာလည္း ကိုယ္က အားနာလွၿပီမို႔ေပါ့ ေမာင္ရာ။ ပိုးဥနဲ႔ ေနရတာ အဆင္ေျပပါတယ္။ စရိုက္ခ်င္းတူသူမို႔ ထင္ပါရဲ႕။

ဆိုင္မွာ အတူသီခ်င္းဆိုၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ ကိုယ္တို႔ ေျခလွမ္းအမွားကို ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဆိုင္ပိတ္လို႔ အိမ္ ျပန္ၾကတဲ့အခါ ဘယ္ကားေပၚမ်ား ပါသြားေလမလဲေပါ့ေလ။

(၄)

"မဟုတ္ဘူး ေမာင္ ကိုယ္ရွင္းျပပါ့မယ္။ အဲဒီ့ေန႔က ပိုးဥေနမေကာင္းလို႔ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္ျပန္ရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ခါတိုင္း ေမာင္လာႀကိဳေနက်ေပမဲ့ ေန႔လည္က ေမာင္ မအားဘူး ေျပာထားေတာ့ ကိုယ္က ေမာင္ လာႀကိဳႏိူင္မယ္ ထင္မထားဘူးေလ။ အျပန္လိုက္ပို႔တဲ့ ကားကလည္း ကိုယ္ အက်ၤ ီလဲခန္းထဲမွာရွိေနတာ မသိေတာ့ ခါတိုင္းလည္း ကားနဲ႔ လိုက္ခဲတာမို႔ ေစာင့္မေနဘဲ ထြက္သြားတာ။ ဒါနဲ႔ ဆိုင္မန္ေနဂ်ာက သူ႔ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔တာ ေမာင္ရဲ႕"

ေမာင္ သိပ္မေၾကလည္မွန္း ကိုယ္ သိေပမဲ့ အဲဒီ့ကိစၥက အဲဒီ့မွာတင္ ၿပီးသြားခဲ့တယ္္။ ေမာင္က အလုပ္ေတြမ်ားလို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ ကိုယ့္ဆီမလာခဲ့ဘူး ေနာ္။ လာမဲ့လာေတာ့လည္း ေနာက္ ျပႆနာတစ္ခုက ဆီးႀကိဳလို႔ရယ္။

"ညိဳ အေနအထိုင္ဆင္ျခင္ရင္ ေကာင္းလိမ့္မယ္"

"ဘာကိုလဲ ေမာင္၊  ခုနက စင္ေပၚကကိစၥလား"

"ဒါပဲေပါ့ ညိဳရယ္ မူးေနတဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔ သိတ္မေရာနဲ႔လို႔ ေမာင္ေျပာထားရက္နဲ႔"

"ညိဳက သြားေရာေနတာမွ မဟုတ္တာဘဲ ေမာင္၊ ညိဳ႕အလုပ္ ညိဳလုပ္တာပဲ၊ သူတို႔က မူးရူးၿပီး ပန္းကုံးလာစြပ္ရင္း ညိဳ႕ကို လက္ဆြဲႏွႈတ္ဆက္တာ"

"ေအးေလ လက္ဆြဲႏွႈတ္ဆက္တာက လႊတ္ကို မလႊတ္ေတာ့ဘူး၊ မင္းမ်က္ႏွာကိုကလည္း သေဘာတက်ျပံဳးေနတာကိုး"

"ေတာ္ေတာ့  ေတာ္ပါေတာ့ေမာင္၊ ေမာင္ ကိုယ့္အေပၚ ဒီေလာက္ပဲ တြက္ထားသလား၊ ကိုယ္ ဘယ္လိုမိန္းမဆိုတာ ေမာင္ နားလည္တယ္လို႔ ကိုယ္ထင္ထားတာ ကိုယ့္အမွားပဲ"

အဲဒီ့ညက ေမာင္ ကိုယ့္ကို အိမ္ျပန္မပို႔ခဲ့ဘူးေနာ္။ ေျခလွမ္းက်ဲေတြနဲ႔ ေက်ာခိုင္းထြက္သြားတဲ့ ေမာင့္ကို ျမင္ကြင္းကေနေပ်ာက္တဲ့အထိ လိုက္ၾကည့္ရင္း ကိုယ့္မ်က္ရည္ေတြကို ပါးျပင္ေပၚ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီး က်ေစလိုက္ခဲ့ပါတယ္။  စီးပါေစေတာ့ေလ။  ေမာင္ကမွ မျမင္ႏိူင္ခဲ့ၿပီပဲ။  ပိုးဥက ကိုယ့္ကို ေမာင္နဲ႔ထားခဲ့ၿပီး အျပန္လိုက္ပို႔တဲ့ကားနဲ႔ လိုက္သြားခဲ့ေတာ့ အဲဒီ့ညက ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ အေတာ္ေလးၾကာေအာင္ အငွားကား ေစာင့္ခဲ့ရတာ။ ကိုယ္ေလ ညဥ့္နက္အေမွာင္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ အထားခံခဲ့ရသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လပ္ဟာမွႈမ်ိဳးနဲ႔ အားေတြငယ္လိုက္တာ။ ကားေပၚမွာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကိုယ့္မ်က္ရည္ေတြ အသံတိတ္က်ေနခဲ့တယ္ ေမာင္။

ေမာင္ မလာခဲ့ျပန္ဘူးေနာ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္ဘက္ကအမွန္မို႔ မာနနဲ႔ တင္းခံေနခဲ့တာ။ ေမာင္ကျဖင့္ ဖုန္းေလးတစ္ခ်က္ေတာင္ အေခၚမရွိခဲ့ဘဲ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ပိုးဥကတစ္ဆင့္ သတင္းစကားတစ္ခု ၾကားရတယ္။ ေမာင္  ေမာင္တို႔ၿမိဳ႕က သူေ႒းမတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ၿပီ တဲ့။ ကိုယ္ ျပံဳးမိတယ္။ " ဒီေတာ့လည္း တို႔ႏွစ္ေယာက္ စုထားတဲ့ စုေငြေတြ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ပိုင္ၿပီေပါ့ ပိုးဥရာ"လို႔ ဆိုတဲ့ ခပ္ေထ့ေထ့ကိုယ့္စကားကို ပိုးဥက မ်က္လံုးကေလး အေၾကာင္သားနဲ႔ ေငးၾကည့္ ရွာတယ္။

ဒါပဲ ေမာင္ရဲ႕၊ ေမာင္က အဲသေလာက္ကို လြယ္လြယ္ ထားပစ္ရက္ခဲ့တဲ့သူ။ ကိုယ္ကလည္း ဘာမွ မျဖစ္သလို ဟန္ေဆာင္ေကာင္းစြာ  တစ္စစီႏွလံုးသားေတြကို လူမသိေအာင္ သိုဝွက္ရင္း အျပံဳးတုေတြ တပ္ဆင္ႏိူင္စြမ္းခဲ့တဲ့ မိန္းမရယ္ေလ။

အဲဒီေနာက္မွာ အေမဆံုးလို႔ ကိုယ္တို႔ျမိဳ႕ကေလးကို ခဏ ျပန္တယ္။ အေမက ကိုယ္အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့အခါ ကိုယ့္အတြက္ လက္ဖြဲ႔ဆိုၿပီး သူ႔လက္ဝတ္လက္စားေလးတစ္ခ်ိဳ႕ထားခဲ့ရွာတယ္။
ေမာင္ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့တဲ့ကိုယ့္ရင္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္နာက်င္ေစခဲ့တဲ့ အေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးလက္ေဆာင္ ဆိုပါေတာ့ ေမာင္။

အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ အရူးအမူးလိုအပ္ေနတာ ေမာင့္ပခံုးစြန္းေလးတစ္ခုပဲဆိုတာ ေမာင့္ကို သိေစခ်င္ခဲ့တယ္။ ေမာင့္ ညာဘက္လက္ေမာင္းေလးရယ္၊ ကိုယ္ နမ္းေမႊးဖူးခဲ့တဲ့ ေမာင့္ညာဘက္ နားထင္စပ္ေလးရယ္ေပါ့။ ကိုယ္ တစ္ကယ္ပဲ ရူးသြပ္စြာလိုအပ္ခဲ့တာပါ ေမာင္။

တစ္ေယာက္ႏွႈတ္ခမ္းကို
တစ္ေယာက္က ထိတိုင္းသာ
နမ္းၾကတာပါလို႔ ဆိုၾကရင္
ရွင္နဲ႔ ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ နမ္းဖူးခဲ့ၾက….

တကယ္ပါ ေမာင္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္ ေနာ္....တစ္ခ်ိန္ကေပါ့  ေမာင္ရာ....

(၅)


နယ္ကျပန္လာလို႔ ကိုယ္ ဆိုင္ကိုျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ေနာက္လူသစ္မိန္းကေလးေတြ ထပ္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။  ပိုးဥက တစ္ခ်ိဳ႕ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခင္မင္လို႔ေတာင္ ေနတာ။ အင္းေပါ့ေလ ကိုယ္မရွိတဲ့အခါ သူ႔မွာ အေပါင္းအသင္းရယ္လို႔ လိုအပ္တာပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီမိန္းကေလးေတြက ပိုးဥနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔လို မဟုတ္ဘူး၊ စရိုက္ေတြက ခပ္ဆိုးဆိုးေလးေတြ။ ကိုယ္ ဘာမွေတာ့ မေျပာခဲ့ဘူး။ ပိုးဥလည္း အရြယ္ေရာက္ေနၿပီပဲ။ ကိုယ္က ေနရာတကာ လိုက္ပါလို႔ မသင့္ေတာ္တာမို႔ ဒီအတိုင္းပဲ ေရလိုက္ငါးလိုက္ေနခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။

တစ္ည...။ အဲဒီ့တစ္ညကို ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။ ပိုးဥက ေနလို႔ သိတ္မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး ခပ္ေစာေစာ ျပန္သြားခဲ့တာ။ ကိုယ္က ဆိုင္ကလိုက္ပို႔တဲ့ကားနဲ႔ပဲ ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ တံခါးဝမွာ ေယာက်ာ္းဖိနပ္တစ္ရံ။  ရင္ေတြေတာင္ လွိႈက္ကနဲ ခုန္သြားေသးတာ၊  ေမာင္...ေမာင္မ်ားလား ရယ္လို႔ေလ။  ေနာက္မွ အို...သူက သူ႔အိမ္ေထာင္နဲ႔သူပဲရယ္လို႔ ကိုယ့္စိတ္ေတြ လက္ရွိျပန္ေရာက္ေတာ့တာ။ ဖိနပ္က ကိုယ္တစ္ခါမွ မေတြ႔ဘူးတဲ့ ဖိနပ္။  ေသာ့ဖြင့္ၿပီး အခန္းထဲ အဝင္၊ အေမွာင္ထဲမွာ ရုတ္တရက္ ျပာေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြက အသားမက်ေသးခင္ကေလး အာရံုမွာ လွႈပ္ရွားေနတဲ့ အသံတစ္သံေၾကာင့္ မသိုးမသန္႔စိတ္ေတြနဲ႔ ပိုးဥခုတင္ဘက္ ဖ်တ္ကနဲ လွမ္းအၾကည့္...။  ဘုရား...ဘုရား...လူအရိပ္ႏွစ္ခုဟာ ပိုးဥခုတင္ေပၚမွာ...။ အသက္ရွဴရပ္မတတ္ လန္႔သြားရင္း တုန္ယင္ေနတဲ့ လက္ေတြက ေသာ့ကို အလိုလို ျပန္ခတ္မိရက္သား။ ေလွကားအတိုင္း အေျပးတစ္ပိုင္း ျပန္ဆင္းခ်လာရင္း တိုက္နံရံကို ေက်ာမွီခ်လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက ကိုယ့္ပါးျပင္ေပၚ အလိုလို စီးက်လာခဲ့တယ္။

ကိုယ့္စိတ္ထဲ ဝမ္းနည္းသလိုလို၊ တစ္ခုခုကို ဆံုးရွဳံးလိုက္ရသလိုလို လွိႈက္တက္လာတဲ့စိတ္ဟာ ေျပာျပလို႔ေတာင္မတတ္ဘူး ေမာင္။ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ညဥ့္လယ္အေမွာင္ထဲမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ တိုက္နံရံကို မွီရက္ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္းက မိုးလင္းရေတာ့မဲ့ အျဖစ္။ ေမာင္ေရ.....။  ကိုယ့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါဦးေတာ့...။  ကိုယ္  ေမာင့္ကို သတိရေနလို႔။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သတိေတြ ရေနလို႔ပါ။ ထိုင္ခ်ရက္က ဒူးေခါင္းေပၚ ေခါင္းတင္ရင္း ကိုယ္ ငိုခ်မိခဲ့တယ္။  ေမာင္သာ ကိုယ့္အနား ရွိႏိူင္ရင္ေလ...ကိုယ္ ဒီေလာက္ ၀မ္းနည္းမွာ မဟုတ္ဘူးကြယ္။ အလြတ္ရေနတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုက ဖုန္းမွတ္ဉာဏ္ထဲက ဖ်က္လိုက္ၿပီးတာေတာင္ ႏွလံုးသားထဲက ဖ်က္မရတာ အခက္ရယ္။ ေခၚလိုက္ခ်င္ေပမဲ့ ကိုယ္ ဘာေျပာရမွာလဲ။ ခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္ ေမာင့္ကို လြမ္းဆြတ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းလား။ ကိုယ္ ေမာင့္ကို အားကိုးတႀကီး ေျပာျပစရာေတြ ရင္ဖြင့္ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းလား။ ကိုယ့္လက္က ဖုန္းနံပါတ္ေတြကို ႏွိပ္မိေတာ့မလို...အႀကိမ္ႀကိမ္ရယ္...။

ကံဆိုးမိုးေမွာင္ေတြဟာ အေဖာ္နဲ႔လာတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ လက္ခံလိုက္ရၿပီ ေမာင္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ တူအႀကီးေကာင္ ဖုန္းဆက္လာလို႔ ကိုယ့္အေဒၚ ေလျဖတ္သြားတယ္ ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိပ္ယာက ထၿပီး ေဆးရံုလိုက္သြား၊ ရွိစုမဲ့စု  စုေဆာင္းထားတာေလးေတြထဲက အေဒၚ့အတြက္ ေဆးကုဖို႔ ဖဲ့ေပး။  ကိုယ့္ကို ျမင္ေတာ့ အေဒၚက မ်က္ရည္က်ရွာတယ္။ စကားေတြ ဝူးဝူးဝါးဝါး ေျပာလို႔ရယ္။

ဘ၀ႀကီးကိုက…
လိုရာပံုသြင္း  ခပ္ျပင္းျပင္းမီးဖုတ္
အေျခာက္ခံ စဥ့္ေရသုတ္ၿပီးမွ…
တခါတေလ လက္သင့္ရာအေရာင္ျခယ္ၿပီးမွ
ေစ်းကြက္၀င္ေအာင္ မြမ္းမံခံၾကရ…..

တကယ္ပဲ ေမာင္။ ဘဝမွာ ကံဇာတ္ဆရာရဲ႕ ေစခိုင္းရာ က်ရာဇာတ္ရုပ္အတိုင္းေပါ့ေလ...။ ပူေလာင္လိုက္တာမ်ား။ ကိုယ့္မွာ ေသြးသားအရင္းအခ်ာရယ္လို႔ အားကိုးေလာက္စရာ မရွိေတာ့တဲ့အခါ တစ္ေကာင္ၾကြက္ဆိုတဲ့စကားဟာ ဘယ္ေလာက္ခါးမွန္း  ျမည္းစမ္းခြင့္ရခဲ့ပါရဲ႕။ ေမာင့္ကို ဘယ္ေလာက္ သတိရေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့  ကိုယ္ ေျပာမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး ေမာင္ရယ္။

(၆)

ပိုးဥမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီလို႔ သိရတဲ့အခါ ကိုယ္က အံ့ၾသဟန္လံုးလုံး မျပခဲ့ေပမဲ့ ဆိုင္က အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ သေရာ္ေမာ္ကားအၾကည့္ေတြ၊ ကဲ မေျပာဘူးလားဆိုတဲ့ အၿပံဳးေတြကို ကိုယ္တို႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကရတယ္။
ကိုယ္လည္း အေနရပိုခက္လာတယ္။ ကံေကာင္းတာက ပိုးဥလူက သူ႔တာဝန္ သူယူခဲ့တာပဲ။ ပိုးဥ လက္ထပ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ အထီးက်န္ဆန္ျခင္းဆိုတာကို ပီပီျပင္ျပင္ ခံစားလာရတယ္။

ပိုးဥနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စပ္ ငွားခဲ့ၾကတဲ့ အခန္းကို ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ မႏိူင္လို႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ရွာရတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆိုင္က ေနာက္ဝင္လာတဲ့ လူသစ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေနခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕ ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္လည္း အခန္းေဖာ္လိုေနတဲ့ အခ်ိန္မို႔ သူနဲ႔ စပ္ငွားျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ မဟန္ပါဘူး ေမာင္ရာ၊ အိမ္ေပၚကို ေယာက်ာ္းဧည့္သည္ေတြ ေခၚမလာရလို႔ သေဘာတူထားေပမဲ့ လစ္ရင္ လစ္သလို ေခၚေခၚ လာတတ္တယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ခဏခဏ တိုးေပမဲ့ သူက ခပ္တည္တည္ရယ္။ ၾကာလာေတာ့ သူမေျပာင္းရင္ ကိုယ္ပဲ ေျပာင္းဆင္းမယ္ဆိုၿပီး ကိုယ္ဖာသာ အခန္းလိုက္ရွာရတယ္။ 

အဲဒီမွာ ကိုယ္ အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ ေတြ႔တာပဲ။ အစ္ကိုႀကီးက အိမ္ျခံေျမ ပြဲစားတစ္ေယာက္။ တိုတုိေျပာရရင္ ေမာင္ရာ စိတ္သေဘာထား ရိုးရွင္းျဖဴစင္တဲ့၊ ကိုယ့္အေပၚ ႏွမေလးလို ေစာင့္ေရွာက္တတ္တ့ဲ အစ္ကိုႀကီးအေပၚ အားကိုးစိတ္ေတြနဲ႔ ကိုယ္အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ အစ္ကိုႀကီးကိုႀကိဳက္တယ္ ေမာင္။ အိမ္ေထာင္ဘက္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ကိုယ္ ႀကိဳက္လို႔ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ ေမာင္က ဘယ္က ဘယ္လို သတင္းအၾကားနဲ႔ ကိုယ့္ကို ဆက္သြယ္လာတယ္ မသိဘူး။ တစ္ေန႔မွာ လံုးဝေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ေမာင့္ဆီက ဖုန္းဝင္လာတယ္။

"ညိဳ မင္းလည္းပဲ အမွ်ားေတာ္သူပဲ ေနာ္" တဲ့။

"ဟဟဟား"  ကိုယ္ ေအာ္ရယ္ခဲ့လိုက္တယ္။

"ဒီမွာ ေမာင္က ခုမွ လြတ္တဲ့ငါး ႀကီးေနတာလား"ဆိုေတာ့ ခံျပင္းေဒါသထြက္တဲ့အသံနဲ႔ တုန္႔ျပန္တယ္။ အေတာ္ရယ္ရတဲ့ ေမာင္။

အိုးခ်င္းထားလို႔သာ အိုးခ်င္းထိခဲ့ရတဲ့ေနာက္
ကံၾကမၼာကို ယိုးမယ္ဖြဲ႔ဖို႔မ်ား မႀကိဳးစားစမ္းပါနဲ႔ရွင္
ကံတူအက်ိဳးေပးေတြ ျဖစ္လာၿပီးမွပဲ
ခပ္ရဲရဲေပါ့၊   ဘယ္ေတာ့လဲဆိုရင္
ေငြရွင္ေၾကးရွင္ေတြ မ်က္ေစ့က်လို႔ သိမ္းပိုက္ခံၾကရတဲ့အခါ
ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မလမ္းထြင္၊  ရွင္လည္း ရွင့္လမ္းေလွ်ာက္
တစ္ေယာက္တစ္ေနရာ၊ ေတာ္ရာမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနၾကရတဲ့အခါ…

မဟုတ္ဘူးလားေမာင္။ ေမာင္ ႀကိဳက္တဲ့လမ္း ေမာင္ေရြးခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘာလို႔မ်ား ကိုယ့္ဆီက ထုေခ်လႊာေတာင္းေနရေသးတာလဲ။  

"ဦးတင့္မင္းေဇာ္ကို ညိဳ ဘာလို႔ လက္ထပ္ခဲ့တာလဲ" တဲ့။

"ေမာင္  မမသိမ့္ကို ဘာလို႔ လက္ထပ္ခဲ့သလဲလို႔  ကိုယ္ တစ္ခါမွ မေမးခဲ့ပါဘူးေနာ္" ဆိုေတာ့ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္တယ္။ ရယ္ရတဲ့ ေမာင္။

"ကိုယ္ ရန္ကုန္ လာစရာ ရွိတယ္။ ကိုယ္တို႔ ေတြ႔ေနက် ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးက ၾကာဇံေၾကာ္ဆိုင္မွာ ေတြ႔လို႔ ရမလား" တဲ့ေလ...

"အင္း ရပါတယ္၊ အစ္ကိုႀကီးကို ေျပာၿပီး သူ ခြင့္ျပဳရင္ လာမယ္ေလ" လို႔ ကိုယ္က ေျပာေတာ့ ေမာင္က ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ ရယ္တယ္။ 

" ေၾကာက္ရသလား"  တဲ့။

"ဟဟဟ  ေလးစားတာပါ" လို႔ ကိုယ္က ေျပာခဲ့လိုက္တယ္။

 (၇)

ကိုယ္တို႔ ခါတိုင္းေတြ႔ေနက် ၾကာဇံေၾကာ္ဆိုင္မွာ ေစာင့္ရင္း ကိုယ္ေသာက္ေနတဲ့ ကဗၺလာေဖ်ာ္ရည္ တစ္ဝက္အကုန္ေလာက္မွာ ေမာင္ ေရာက္လာတယ္။  ထံုးစံအတိုင္း ေနာက္က်တတ္တဲ့ ေမာင့္အက်င့္က အရင္အတိုင္း။ 

"ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့လဲ" တဲ့။

ေမးႏိူင္ေသးတယ္ေနာ္....။ ကိုယ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် အတိုခ်ံဳး ေျပာျပလိုက္ေတာ့ "ညိဳ သိပ္ပင္ပန္းခဲ့မွာပဲေနာ္"  တဲ့။ ေတာ္ပါေတာ့ ေတာ္ပါေတာ့ေမာင္ရယ္၊ ပစ္ခ်ထားတုန္းက ထားခဲ့ရက္ၿပီးမွ ႏွစ္သိမ့္သလိုလို စကားေတြဟာ ကိုယ့္ကို ခ်က္ခ်င္း အနာေဖးတက္ေစမယ္လို႔မ်ား ထင္ေနသလား ေမာင္။ ထားပါေတာ့ေလ...ခုက ေမာင္ ဘာလိုခ်င္တာလဲ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္တစ္လမ္းစီ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ လမ္းေတြကိုယ္စီေပၚမွာ...။ 
ခုမွ....၊  ခုက်မွ ေမာင္က...

"ေအာ္ ဒီမွာ"

ကိုယ္က စာအိတ္ေလး တစ္အိတ္ထုတ္ေပးေတာ့ ေမာင္က မ်က္ခံုးေတြ ပင့္ၾကည့္လို႔...

"ပိုက္ဆံေလ ေမာင္နဲ႔ကိုယ္ တစ္ေယာက္တစ္ဝက္ ပိုင္သင့္တယ္ ထင္လို႔၊ အရင္က ႏွစ္ဦးသေဘာတူ စုထားခဲ့ၾကတဲ့ ပိုက္ဆံေလ။ ဒီအိတ္ထဲမွာ ေမာင့္စုေငြ တစ္ဝက္တိတိရွိတယ္ ေရၾကည့္ပါဦးလား"

ကိုယ့္အေျပာမွာ ေမာင့္မ်က္ႏွာဟာ သေျပသီးမွည့္တစ္လံုးလို ရဲကနဲ။

ဒါပဲ....။  ဒါပါပဲ ေမာင္။ ကိုယ္ သြားေတာ့မယ္။ က်န္းမာေအာင္ေနပါ ေမာင္။ 

ကိုယ္ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ မၾကည့္ဘဲ ထထြက္လာခဲ့တယ္။ ေမာင္ကေရာ ေငြေတြကို ေရတြက္ေနမလား၊ ကိုယ့္ေနာက္ေက်ာကို လိုက္ေငးၾကည့္ေနမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ေပ်ာ့တဲ့ ေမာင္က မ်က္ရည္ေတြ တြင္တြင္က်ေအာင္မ်ား ငိုေနမွာလား...။ ကိုယ္ သိဖို႔မွ မလိုအပ္ေတာ့ဘူးပဲကြယ္။  ေသခ်ာတာက ကိုယ္နဲ႔ ေမာင္ ခ်စ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္....။

တစ္ခုေတာ့ အမွတ္ရပါ…
ကၽြန္မတို႔က ပင့္သက္ရွႈခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘူး
ဒါ  ေသခ်ာတယ္…
ရွင္နဲ႔ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ နမ္းဖူးခဲ့ၾက….

ဟုတ္တယ္...။  ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္၊ အဲဒါ...ကိုယ္ သိပ္ေသခ်ာပါတယ္   ေမာင္....


မႏ ၱေလးအိုင္ကြန္း မဂၢဇင္း - ဇြန္လ - ၂၀၁၃

(အရင္က တင္ခဲ့ဖူးၿပီးသားပါ။ မဂၢဇင္းထဲ ခုမွ ပါလာတာမို႔ မဖတ္ရေသးတဲ့သူေတြ အတြက္ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။  သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးကို အေတာ္ သေဘာက်ပါတယ္။  ကြဲေနတဲ့ တစ္ျခမ္းပဲ့အသည္းေလးေတြကို ေလးလံစြာသယ္ပိုးရင္း တစ္ေယာက္တစ္လမ္းစီ ေက်ာခိုင္းသြားေနၾကတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ရယ္ပါ.....)


ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...