ေမာင့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမးလိမ့္မွာမဟုတ္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းဟာ
"ကၽြန္မကို ခ်စ္ရဲ႕လားဟင္" ဆိုတာပါပဲ။ အခါခါ အရွက္ရေစ၊ နာက်င္ရေစတဲ့ေမးခြန္းမွာ ဘယ္တုန္းကမွ
တိတိပပ အေျဖရွိမေနခဲ့ဘူးေလ။ သံေယာဇဥ္ဆိုတဲ့ ခ်ည္တိုင္ဟာ အင္မတန္ လွပညြတ္ႏူးဖြယ္၊ မက္ေမာသာယာဖြယ္
ခ်ည္ေႏွာင္မႈတစ္ခုေပပဲ။ သို႔ေသာ္ အင္မတန္ စူးနင့္ခက္ထန္တဲ့၊ ေဝဒနာေတြနင့္ကနဲေပးတတ္တဲ့
တုတ္ေႏွာင္ပိုင္စိုးမႈတစ္ခုလည္း ျဖစ္ေသးတယ္။ အဲဒီသံေယာဇဥ္ စကားေတြေၾကာင့္ပဲ ေမာင့္ အနားက
ေျပးထြက္ဖို႔ ေတြးမိေလတိုင္း လႈပ္ကနဲ လူးလြန္႔လိႈင္းထတတ္တဲ့ ရင္ေဝဒနာေတြျဖစ္ တည္ရင္း
ကၽြန္မေျခလွမ္းေတြက တုန္႔ကနဲ ရပ္တန္႔သြားတတ္တာ။
ပတ္သက္ဆက္ဆံမႈတိုင္းမွာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ညီမွ်စြာ ခ်စ္ရည္တူၾကမယ္ဆိုရင္
သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္။ ကၽြန္မ ဒီေလာက္စိတ္ညစ္ ရမယ္ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္လို႔မရတဲ့
တစ္လမ္းေမာင္း ဟိုင္းေဝးေပၚမွာ မရပ္တမ္းေျပးေနရတဲ့ကားတစ္စင္း ၾကာလာတဲ့အခါ ေရဆူသလိုမ်ိဳး။
ကၽြန္မလည္း ပူေလာင္ကၽြမ္းေျမ့လို႔… ေမာလြန္းလွပါၿပီ။
“ဖုန္းဆက္ေနာ္ ဘယ္ေတာ့ သင္တန္းၿပီးမွာလဲ”
“ေနာက္ႏွစ္နာရီၾကာရင္ေပါ့၊ မဆက္ေတာ့ပါဘူးေလ၊ ဆက္လိုက္တိုင္း
ဖုန္းမကိုင္ရင္ ျမိဳင္ စိတ္ညစ္ရတယ္”
“ဟာ ဆက္လိုက္ပါကြာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ရွိေနမွာပါ။ စကားေျပာရတာေပါ့
ေနာ္”
“ဟုတ္၊ ဆက္လိုက္မယ္ေလ ဒါဆိုလည္း၊ ေသခ်ာေစာင့္ေန”
ရိုးအီေနတဲ့ ေမာင့္ႏႈတ္ထြက္စကားေပါ့ေပါ့တန္တန္ေတြၾကားမွာ
အမွတ္မရွိတာကိုက ကၽြန္မအမွား။ တစ္ႀကိမ္လည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္လည္း မဟုတ္၊ အခါခါ…။
ကၽြန္မမွာ ေမာင့္ကို ေျပာျပဖို႔ရာ စကားေတြ စီကာစဥ္ကာ ေတြးထားမိေသးတာ။ အတန္းၿပီးလို႔ ကၽြန္မ ေမာင့္ဆီဖုန္း ဆက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို
ဖုန္းမကိုင္ပါ။ ျဖစ္ေနက်ေပမဲ့ ႏွလံုးသားက ထံုေနရမဲ့ အစား နာက်င္စူးနင့္ကာ ဝမ္းနည္းစိတ္ႏွင့္
ေလာင္ျမိဳက္ေတာ့တာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္နာရီ၊ အဲ့ဒီႏွစ္နာရီေလးကမွ ေျပာထားခဲ့တဲ့စကား တစ္ခြန္းဟာ
ျမန္ျမန္ ဆန္ဆန္ေမ့ေလာက္စရာတဲ့လား ကြယ္။ ေမာင့္စိတ္ထဲမွာ ကၽြန္မ ရွိကို ရွိမေနတာပါ။ အိမ္အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္
မ်က္ရည္ေတြ တေပါက္ေပါက္က်လွ်က္က ဆို႔နင့္ေၾကကြဲေစတာ။
အေပၚယံၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘာမွမေျပာပေလာက္တဲ့
ျဖစ္ရပ္ေလးေပ မဲ့ ေမာင့္အေရးတယူ၊ သတိတရေတြ ကို ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီး မရတာေလာက္ ဘာမ်ားေၾကကြဲစရာရွိဦးမွာလဲကြယ္။
ေဒါသလား၊ ဝမ္းနည္းစိတ္လား မေသခ်ာ၊ ဘာကိုမွ လုပ္ခ်င္စိတ္မရွိဘဲ ညစာေမ့တာမို႔ အဲ့ဒီညက
ကၽြန္မ အစာအိမ္နာ ျပန္ထပါေရာ။ တစ္ညလံုးလည္း နာလြန္းလုိ႔ လူးလိမ့္ေနကာ အိပ္မရ။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ့္အနာကိုေမ့ကာ မေနႏိူင္သူကၽြန္မကပဲ
ေမာင့္ဆီ ဖုန္းဆက္ရျပန္တာ။ ေမာင္က အိပ္ရာထဲကေန ေနာက္တစ္နာရီေလာက္မွ ျပန္ဆက္၊ ညက အလုပ္မိုးခ်ဳပ္လို႔
ခု သူအိပ္ေရးမဝေသးပါ တဲ့။ ေနာက္တစ္နာရီ….။ ကၽြန္မအတြက္ နာရီလက္တံေတြက ေႏွးေကြးစြာ သြားေနၾကသလိုပါ။
ေမာင့္ကို စကားမေျပာရမခ်င္း ကၽြန္မစိတ္တို႔က ဘယ္မွာမွ တည္မရႏိူင္။ အခ်ိန္ေတြကို ေစာင့္ရတာ
ေရာက္ႏိူင္ခဲလွတယ္။ ကၽြန္မမွာ လက္ကနာရီကို တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ရယ္။
“ေမာင္ ႏိူးၿပီလား၊ အိပ္ေရးဝၿပီလားဟင္ ၿမိဳင္ ေျပာမယ္၊ မေန႔ညက
ဘာလို႔ဖုန္းမေျဖတာလဲ၊ သင္တန္းၿပီးရင္ ဆက္လိုက္ေနာ္ဆိုလို႔ ေသခ်ာဆက္တယ္။ ဖုန္းမေျဖျပန္ဘူးေနာ္”
“ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းနားမွာ ရွိမေနလို႔ပါ ၿမိဳင္ရာ”
“ၿမိဳင္ အေသအခ်ာ ေျပာခဲ့တာ၊ ေမာင္ပဲ ဆက္လိုက္ပါဗ်ာဆို…ေမာင္ဟာ
သိပ္စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ”
“ဖုန္းအနားမွာ ရွိမေနလို႔ပါဆိုဗ်ာ။ ဟာ မနက္ေစာေစာစီးစီးကြာ
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ရွဳပ္လာၿပီ၊ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္”
“ခဏေနပါဦး၊ အင္းေလ ထားပါေတာ့၊ ခု မနက္စာေရာ စားၿပီးၿပီလား”
“အင္း”
“ဘာစားလဲ”
“ေကာ္ဖီေသာက္တယ္”
“ဟင္ ေကာ္ဖီတစ္မ်ိဳးထဲလား၊ ေန႔လည္စာက အေဝးႀကီးလိုေသးတာ၊ ေမာင္
ဆာေနမွာေပါ့”
“ဘီစကစ္လည္း စားတယ္”
“ေၾသာ္ ၿပီးေရာ ဒါဆိုလည္း”
“ေန႔လည္ ထပ္ဆက္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အခု ခ်ိန္းထားတဲ့အလုပ္ကိစၥတစ္ခုရွိေနလို႔
ေရခ်ိဳးၿပီး အျပင္သြားေတာ့မယ္”
“ဟုတ္၊ ၿမိဳင္ ထပ္ဆက္လိုက္မယ္ေနာ္ ေမာင္၊ တာ့တာ”
ဖုန္းခ်လိုက္တာနဲ႔ သက္ျပင္းေမာကိုပါ ခ်ရသူက ကၽြန္မ ျမိဳင္ရယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲ…။ ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္….. ဒီေလာက္ ေပ်ာ့ညံ့ေနရတာလဲ။ စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္ရမဲ့သူက
ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူးလား။ ေမာင္ ဖုန္းခ်လိုက္မွာ၊ ေမာင့္အသံမၾကားရေတာ့မွာ စိုးရိမ္ကာ အေလွ်ာ့ေပးရသူဟာ
ကၽြန္မျဖစ္ေန ၿပီး ေသြးေအးေအးနဲ႔ျပန္ေတြးမိတိုင္း မိန္းမသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈက အဲဒီေလာက္ ေအာက္က်ေနာက္က်ႏိူင္သင့္ပါရဲ႕လားဆိုကာ
အားငယ္ ရွက္ရြံ႕မိရတာ။ ေမာင္ဟာ ကၽြန္မအေပၚ ႏိူင္စားလွခ်ည္ရဲ႕။ ကၽြန္မအေပၚ စိမ္းျပတ္လွခ်ည္ရဲ႕။
ကၽြန္မကသာ… အမွတ္နည္းပါးလြန္းလွသူ။
“ေမြးေန႔အတြက္ ဘာလိုခ်င္လဲဟင္”
“ဘာမွမလိုခ်င္ပါဘူး ေမာင္ရယ္၊ ၿမိဳင့္အေပၚ အျမဲခ်စ္ေနရင္
ေက်နပ္ၿပီ”
“စကားတတ္တယ္ေနာ္ ၿမိဳင္က”
“အာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၿမိဳင္ တကယ္ေျပာတာပါ”
“ၿမိဳင့္ေမြးေန႔အတြက္ ေမာင့္ကို ၿမိဳင္က လက္ေဆာင္ျပန္ေပးမယ္၊
ေျပာင္းျပန္ေပါ့ေနာ္၊ ေမြးေန႔ရွင္က လက္ေဆာင္ျပန္ေပးတယ္ေပါ့ ေနာ္။ ေမာင္ ဘာလိုခ်င္လဲ
ဟင္”
“ကဗ်ာစာအုပ္ေလး လုပ္ေပးမလား”
“ကဗ်ာစာအုပ္….”
“အင္း ဟုတ္တယ္ေလ၊ မဂၢဇင္းထဲမွာပါၿပီးသား ၿမိဳင့္ကဗ်ာေလးေတြကို
စုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စာအုပ္ေလး လုပ္ေပးပါလား”
“ေမာင္ လိုခ်င္ရင္ ၿမိဳင္ လုပ္ေပးမွာေပါ့ ေမာင္ရဲ႕၊ ခုက တစ္လေလာက္ပဲ
လိုေတာ့တာဆိုေတာ့…၊ ေအးေလ ၿမိဳင့္ေမြးေန႔မတိုင္ခင္ ေမာင့္လက္ထဲအေရာက္္ ေပးႏိူင္ေအာင္
ႀကိဳးစားမယ္ေနာ္”
ေမာင္ဘယ္တုန္းက ကဗ်ာေတြဘာေတြ ႀကိဳက္သြားတာပါလိမ့္။ ဒီလိုေတာ့လည္း ေမာင္ဟာ ကၽြန္မအေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈရွိသားရယ္လို႔
အေတြးနဲ႔ ေက်နပ္ရျပန္တာ။ ကြန္ျပဴတာေပၚမွာ ပန္းခ်ီေတြမဆြဲတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မ၊ ခုေတာ့
ေမာင့္အတြက္ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးမွာ သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္ ေရးဆြဲခ်င္စိတ္နဲ႔
အိပ္ခ်ိန္ေတြထဲက ဖဲ့ၿပီး ဆြဲရျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာဖံုးကေလး၊ အတြင္းစာစီ ဒီဇိုင္းကေလး၊
စာလံုးကေလးေတြကအစ ေသေသသပ္သပ္ရွိခ်င္စိတ္နဲ႔ ကၽြန္မအိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္ေတြကို ကဗ်ာစာအုပ္ေလးက
ဖဲ့ယူထားခဲ့ေတာ့ တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ၊ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္းပင္ပန္း ကဗ်ာစာအုပ္ေလး
ေမာင့္လက္ထဲေရာက္ လို႔ ေမာင္စိတ္ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မယ္ဆို ကၽြန္မပင္ပမ္းရႀကိဳးနပ္မွာ။
@@@@@@@@@@@@@@@
“သမီး ၿမိဳင္ အႀကီးမမိသားစု ေနာက္လ ေမေမတို႔နဲ႔ ေျပာင္းၿပီးလာေနလိမ့္မယ္။
အဲဒါ ၿမိဳင့္အခန္း သူတို႔ကို ခဏေပးေနလိုက္ပါ သမီးရယ္ ေနာ္”
“သူတို႔ငွားေနတဲ့အိမ္က ဘာျဖစ္လို႔တဲ့လဲ ေမေမ”
“အိမ္ရွင္က အိမ္လခတိုးေတာင္းလို႔တဲ့ သမီးၿမိဳင္၊ အဲဒါ သူတို႔
ဒီမွာေနရင္း အိမ္ရွာၾကလိမ့္မယ္။ အိမ္ရရခ်င္း ေျပာင္းေပးပါ့မယ္ တဲ့။ သမီးက ဖြားဖြားအခန္းမွာ
ေျပာင္းအိပ္ေခ် ေနာ္၊ ေမေမ အိပ္ယာေျပာင္းေပးထားတယ္”
မတတ္ႏိူင္ပါ။ ၿမိဳင့္အခန္းကေလးမွာ တစ္ေယာက္ထဲေနရတာ အဆင္ေျပလြတ္လပ္ေပမဲ့
မမႀကီးတို႔ မိသားစုအေရးက ပုိအေရးႀကီးေနတာမို႔ ၿမိဳင္နားလည္ရမွာ။ တစ္ခုပဲ၊ ၿမိဳင္က မမႀကီးေယာက်ာ္းကို ၾကည့္မရပါ။ တက္လမ္းမရွာ
ဘာမရွာ၊ သူ သက္သာဖို႔သာ ၾကည့္တတ္တဲ့ ေယာက်ာ္းစား။ လက္ရွိအလုပ္က အဆင္မေျပ၊ လစာနည္းတယ္ဆိုၿပီး
ပါးစပ္ကေအာ္ေနေပမဲ့ လည္း ေနာက္အလုပ္ အသစ္ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မရွာခ်င္ဘဲ အလုပ္သက္သာတာမို႔
လူသက္သာၿပီးေရာ မွိန္းလိုက္ေနခ်င္သူ သာ။
ဒီေတာ့ မမႀကီးပဲ ေနရာတကာ ဖပ္သီဖပ္သီ။ စာသင္ႏွစ္တႏွစ္အတြက္
ကေလးေတြ ေက်ာင္းဖြင့္တိုင္း မမႀကီးနားက နားကပ္ေလးျပဳတ္လိုက္၊ ဘယ္လက္က လက္ေကာက္ေလး တစ္ဖက္ျပဳတ္လိုက္မို႔
ၿမိဳင္က မမႀကီးအတြက္ အသည္းနာလွတယ္။ ဒီၾကားထဲ မမႀကီးက သူ႔ေယာက်ာ္းထိရင္ နည္းနည္းကေလးမွ
မခံတတ္တာမို႔ ညီအစ္မခ်င္း စကားမ်ားမဲ့အေပါက္ကိုလည္း ၿမိဳင္ ခုကတည္းက ႀကိဳျမင္ရင္း စိတ္ပ်က္ရတယ္။
အေတြးနဲ႔ေတာင္ ၿမိဳင့္စိတ္ေတြ ေလးလံလာတယ္။ လူလည္း ပင္ပမ္းလွၿပီ။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္ၿပီး ေရပန္းေအာက္ ေခါင္းထိုးဝင္လိုက္တဲ့ခဏမွာေတာ့ ၿမိဳင့္တစ္ကုိယ္လံုးေအးကနဲျဖစ္သြားကာ
ခဏေတာ့ ေအးခ်မ္း သြားသလိုလို…။
@@@@@@@@@@@@@@@
ဒီေန႔ေတာ့ ရံုးက ေန႔ဝက္ခြင့္ယူထားတာမို႔ ရံုးအလုပ္ေတြကို
တစ္မနက္လံုး အျပတ္ျဖတ္ေနခဲ့မိတယ္။ မနက္ ဆယ္နာရီခြဲေလာက္မွာ ဖုန္းဝင္လာလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဖုန္းဆက္ခဲတဲ့ ေမာင့္ဆီကမို႔ ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။
“ၿမိဳင္ ကၽြန္ေတာ္ အပြိဳင့္မင့္တစ္ခု အေရးေပၚရွိလာလို႔ ဒီေန႔ေန႔လည္
ၿမိဳင္နဲ႔ခ်ိန္းထားတာ မလိုက္ႏိူင္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒါ ေျပာမလို႔”
“ဟင္ ေမာင္ရယ္၊ ၿမိဳင္က ခြင့္ေတာင္ တင္ၿပီးေနၿပီ၊ ေမာင့္ကိစၥက
ေနာက္တစ္ေန႔ ေရႊ႕လို႔ မရဘူးလား ဟင္”
“မရဘူး ၿမိိဳင္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ သြားေတြ႔မွ ရမယ္။ စကားေျပာၿပီးေနၿပီ”
“အင္းေလ၊ ၿပီးတာပါပဲ ေမာင္ရယ္”
ေမာင္ဖုန္းခ်သြားေတာ့ ကၽြန္မစိတ္တို႔ ႏြမ္းေခြကာ ရံုးမွာ
တင္ၿပီးသားခြင့္ကို ျပန္ဖ်က္ရတယ္။ ဒီလိုပါပဲေလ၊ ေမာင္က အျမဲလိုလို သူ႔အလုပ္ေတြနဲ႔ ရွႈပ္ေနတတ္သူ။
သူ႔အလုပ္ေလာက္ ဘယ္အရာကမွ အေရးမႀကီးဘူးလို႔လည္း ခံယူထားသူ။ ဒါေပမဲ့ ခဏကေလးကို ေမာင္ရယ္….။
ကၽြန္မ မဂၢဇင္းကဗ်ာတစ္ပုဒ္အတြက္ စာမူခနဲ႔ စာအုပ္ထုတ္ရမွာမို႔ ေမာင့္ကို အေဖာ္ေခၚမိတာ။ ကၽြန္မအတြက္ အခ်ိန္ကေလး နည္းနည္းေတာင္မွ မေပးႏိူင္ဘူးလား
ေမာင္ရယ္။
“ၿမိဳင့္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အတြက္ စာမူခ ဘယ္ေလာက္ရလဲ”ဆိုတဲ့ ေမာင့္အေမးကို
ေျဖအၿပီးတုန္း က ေမာင့္မ်က္ႏွာ ျပံဳးသဲ့သဲ့ကို ကၽြန္မ အေတာ္ မုန္းတီးခဲ့ဖူးတယ္။ ဟန္မေဆာင္တတ္တဲ့ကၽြန္မက
ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ႏွာမာျပလိုက္ေတာ့ “ဂ်င္းန္ေဘာင္းဘီဝတ္ ကဗ်ာဆရာမရယ္ ကၽြန္ေတာ္က သိခ်င္ရံု
ေမးတာပါဗ်ာ၊ ပိုက္ဆံေခ်းဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး”လို႔ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္စကားကို အမ်က္ေျပ ဆိုေလတယ္။
တခါတေလ ကၽြန္မကဗ်ာေတြအေပၚ ေမာင္ စိတ္ဝင္တစားရွိတာကိုပဲ ကၽြန္မေၾကနပ္ရျပန္တယ္။
“ဒီတစ္လပါတဲ့ ၿမိဳင့္ကဗ်ာ ဖတ္ၾကည့္ရေအာင္” ရယ္လို႔ ကၽြန္မလက္ထဲက စာအုပ္ကို ဆြဲယူလို႔
ကၽြန္မကဗ်ာပါတဲ့ စာမ်က္ႏွာကို မာတိကာမွာ ရွာေနရင္ပဲ ကၽြန္မက ေပ်ာ္ခ်င္လွၿပီ။ ဖတ္ၿပီးေတာ့မွ
“အဲဒါ ဘာကို ေရးထားတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး”
ဆိုမွသာ ေအာင့္သက္သက္ ရယ္ေမာမိရျမဲ၊ ေမာင္ဆိုတဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္အေပၚ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုစိတ္နဲ႔ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို တိတိလင္းလင္း ေငးကနဲၾကည့္မိျမဲ။
ကၽြန္မ သိခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မဟာ အႀကိဳက္၊ စရိုက္၊ ဝါသနာခ်င္းေတြ၊
တန္ဘိုးထားရာေတြအားလံုး တစ္လမ္းစီဆိုတာ။
ဒါေတြကို အခ်စ္နဲ႔ ညွိၾကည့္လို႔ မရႏိူင္ဘူးတဲ့လား ဟင္….။
ေမာင္က သူ တစ္ခုခု စိတ္ဝင္တစားလုပ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မနဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္ရင္ေတာင္
“ေနာက္ ငါးမိနစ္ဆို ဖုန္းခ်ေတာ့မယ္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ေလးျဖတ္ရဦးမယ္” ဆိုတတ္သူ။ ေမာင္နဲ႔ စကားေျပာမဝႏိူင္တဲ့ ကၽြန္မက “ေနပါဦးကြာ
ေနာက္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေနာ္” လို႔ ေဈးဆစ္တဲ့အခါ ေမာင္က “လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ပတ္သက္မႈမွာ
တစ္ေယာက္စီ အတြက္ ေနရာေလးေတြ ေပးထား တတ္ရမယ္။ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ဆိုတာ ရွိရမယ္။ ဒါကို ေလးစားရမယ္”လို႔
ေျပာတတ္တယ္။
ဟင့္အင္း ကၽြန္မက ေမာင့္အတြက္ ကၽြန္မပိုင္သမွ်အခ်ိန္ေတြ ေပးႏိူင္ သလို
ေမာင့္ဆီကလည္း ျပန္ လိုခ်င္မိတာပဲ။ အဲဒီအခါမွာ ေမာင္က ပိုရင့္သီးစိမ္းေတာက္တဲ့စကားမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္မရင္ကို
ကြဲရွေစျပန္တယ္။
“ၿမိဳင္…ၿမိဳင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တာမွ မဟုတ္တာဘဲ။ ၿမိဳင္စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လိုအပ္ေနတာမ်ိဳးပဲ၊
တကယ့္အခ်စ္ဆိုတာမွာ တစ္ေယာက္စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ေနာက္တစ္ေယာက္က နားလည္လက္ခံေပးႏိူင္ရမယ္။
တစ္ေယာက္လိုအပ္ခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ကရွိေနၿပီး မလိုအပ္ရင္ မလိုအပ္သလို အလိုက္တသင့္ေနေပးတတ္ရမယ္”
တဲ့…။
ဒါ ေမာင္ နားလည္လက္ခံထားတဲ့ အခ်စ္တဲ့ေလ…..။ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားေတြ က်ကြဲက်ိဳးေၾကသြား ခဲ့တာ ေမာင္မွ
မၾကားလိုက္တာဘဲ…။ ေမာင္ရယ္….။
@@@@@@@@@@@@@@@
“နင္တို႔က တကယ္ပဲ ယူျဖစ္သြားၾကၿပီေပါ့ေနာ္”
“ဟမ္ နင္ေျပာပံုႀကီးကလည္း ငါတို႔ကပဲ မဂၤလာေဆာင္မဲ့ကိစၥကို
အလကားပဲတင္း ေဆာ့ေနသလိုလို”
“အဲ အဲလို မဟုတ္ပါဘူး ေရႊျမရယ္၊ ငါတို႔နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ေတြးမိသြားလို႔ပါဟာ”
“အင္း နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္လိုႀကီးလဲ၊ ဟိုေကာင့္ၾကည့္ရတာ ဒီတစ္သက္ မိန္းမယူမဲ့အစား မီလ်ံနာလုပ္ၿပီး
ရွာစာေဖြစာေတြကို သူတစ္ေယာက္ထဲပဲ ထိုင္စားေတာ့မဲ့ပံု၊ ဖားစီးငါးစီး ေငြရွာေနပံုက…”
“နင္တို႔မိန္းကေလးေတြကေလ အဲဒါပဲ၊ ေငြမရွိဘဲ ဘယ္လိုလုပ္ မိန္းမယူမလဲဟ၊ နင့္ကို ခုလိုမဂၤလာေဆာင္ဖို႔ေတာင္
ငါ့မွာ ရွိစုမဲ့စုေလးေတြအျပင္ ငါ့အေဖဆီက ေငြေခ်းရေသးတာ နင္ သိလား”
“ငါေျပာပါတယ္။ ေတာ္ရံုေလးပဲ ရံုးတက္ လက္မွတ္ထိုး၊ လူအိုရံုျဖစ္ျဖစ္
မိဘမဲ့ကေလးမ်ားေဂဟာမွာျဖစ္ျဖစ္ ေန႔လည္စာ အလွဴေလး လုပ္၊ ဒါေလာက္ဆိုရပါၿပီ ဆိုတဲ့ဟာကို”
“ဟ ရမလားဟ၊ နင္က
အဲလိုနားလည္ေပမဲ့ နင့္အေဖႀကီးက မိန္းကေလးဆိုတာ တစ္သက္မွာ တစ္ခါ မဂၤလာေဆာင္ရတာ ဘာညာနဲ႔
တင့္ေတာင့္တင့္တယ္လုပ္ေပးေစခ်င္ပံု နင့္အျမင္ပဲေလ”
“ေအးပါဟာ ထားပါေတာ့။ ခုဟာက ၿမိဳင့္လူက ဆိုးပါတယ္။ အတူေနခ်င္တယ္
ဘာညာေရာ ေျပာရဲ႕လားၿမိဳင္ ဟင္”
ၿမိဳင္ဘာမွ ျပန္မေျပာလိုက္ဘဲ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔ ရယ္သာ
ရယ္ေနမိေတာ့တယ္။ “အရမ္းခ်စ္တယ္” ဆိုတဲ့ ေမာင့္ႏႈတ္ထြက္ စကားကို ၿမိဳင့္မ်က္ႏွာေရွ႕တည့္တည့္မွာ
တစ္ခါေျပာၿပီး ကတည္းက ေမာင္ ေနာက္ထပ္ မေျပာေတာ့တာ။ ေမာင္ဟာ ဘယ္လိုလူစားပါလိမ့္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို
ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ကြာလို႔ ေျပာေနရတာမ်ိဳး ၾကာရင္ ရိုးသြားမွာ စိုးသလိုလို၊ ေျပာပါမ်ားရင္ပဲ ေပါ့သြားမွာလိုလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ
ေမးလို႔မရေတာ့တာ။
ၿမိဳင္က "ခ်စ္လားဟင္ ေမာင္"လို႔
ေမးလိုက္တိုင္း" ေျပာမွသိမွာလား"ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ ေမာင္က ၿမိဳင့္ကို ၾကည့္လို႔သာ ေနေတာ့တယ္။
ၾကာေတာ့လည္း ၿမိဳင့္ႏႈတ္ကပါ မရဲေတာ့။ ေမာင့္ကို သတိရတိုင္း ေမာင့္ဓါတ္ပံုကိုၾကည့္ကာ
ခ်စ္လိုက္တာေမာင္ရယ္ လို႔ စိတ္ထဲက တဖြဖြ ေရရြတ္ လြမ္းတေနမိတာမ်ိဳးသာ ကၽြန္မစိတ္အလြမ္းေျဖရာ။
ခုဆို ေမာင္နဲ႔ေတြ႔ၾကတိုင္း ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း လူမႈစီးပြားေရးေတြေလာက္ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာေနမိၾကေတာ့တယ္။ ခ်စ္တဲ့ လြမ္းတဲ့အေၾကာင္းေတြ မေျပာၾကသေလာက္ပဲ။ ဒီေတာ့
ကၽြန္မမွာ ေမာင့္မ်က္လံုးေလးေတြကိုပဲ လိုက္ဖမ္းဆုပ္ၾကည့္ေနရေတာ့တယ္။
ေမာင့္မ်က္လံုးေတြဟာေလ ၾကယ္ကေလးေတြလိုပါပဲ…..။
@@@@@@@@@@@@@@@
ၾကာခဲ့ၿပီပဲေလလို႔ ဆိုရင္လည္း ရတယ္။ မၾကာလိုက္သလိုပါပဲေလလို႔ ေျပာရင္လည္း ရႏိူင္မယ္ထင္ပါရဲ႕…..
ေမာင္နဲ႔ ကၽြန္မ ေဝးခဲ့ၾကတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ေမာင္ေရာ
ကၽြန္မပါ ေလးဆယ္ေက်ာ္ေတြ ျဖစ္ ကုန္ၾကၿပီ။ ရင့္က်က္သင့္သေလာက္ ရင့္က်က္လာၾကၿပီ။ အရင္ကလို
ပရမ္းပတာ မခုန္လႈပ္ေတာ့ေပမဲ့လည္း ေမာင့္သတင္းေတြၾကားတိုင္း ရင္ထဲ လိႈက္ကနဲ လူးလြန္႔သြားတတ္ျမဲ ဆိုတာကုိေတာ့
ကၽြန္မ ဝန္ခံရမွာ။
နယ္ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ ကေလးေတြကို စာသင္တဲ့ ဆရာမေလးအျဖစ္
ကၽြန္မအိမ္က ထြက္လာခ်ိန္၊ ေမာင္ကလည္း ေမာင့္အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဒီဂရီတစ္ခုထပ္ယူဖို႔
ျပည္ပကို ထြက္ခြာခ်ိန္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့ ကၽြန္မ အလူးအလဲခံစားရခ်ိန္ေတြေပါ့။
ေမာင္နဲ႔ေန႔တိုင္း စကားေတြေျပာေနရမွ တစ္ေန႔တာၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ေမာင္နဲ႔
ဟိုးအေဝးႀကီးမွာ ထီးတည္းေနဖို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တာကိုက ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ကိုယ္တိုင္ခ်နင္းဖို႔
ရဲေတာက္ခဲ့တာမ်ိဳး။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဟာ ႏွလံုးသားနဲ႔ေဝးရာကို ထြက္ေျပးရင္းက ေနာက္ျပန္ျပန္ေျပးမိေနတဲ့
က်ိန္စာသင့္ေျခလွမ္းေတြကို တုတ္ေႏွာင္ဆံုးမေနရခ်ိန္ ဆိုပါေတာ့။
အိမ္မွာ မမႀကီးတို႔ မိသားစုနဲ႔လည္း ေနရထိုင္ရတာ အဆင္မေျပ၊
မိဘသေဘာတူသူနဲ႔ စုလ်ားရစ္ပတ္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ကၽြန္မအတြက္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိူင္၊ ေမာင္နဲ႔
အတူေနၾကဖို႔ဆိုတာကလည္း…..။
“ေမာင္ ၿမိဳင္နဲ႔အတူေနရရင္ ေမာင္ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ ထင္လားဟင္…”
ဒါ ကၽြန္မဘက္က အရဲအကိုးဆံုး၊ မိန္းမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကၽြန္မကို
လက္ထပ္ပါလား ေမာင္လို႔ မေျပာရံုတစ္မယ္ ေျမာင္းေဖာက္စကားမ်ိဳး မဟုတ္လား။
“ၿမိဳင္ ၿမိဳင္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္က အေတြးအေခၚအယူအဆခ်င္း၊ တန္ဘိုးထားရာခ်င္း၊ ဝါသနာခ်င္း၊ ဘဝအေျခအေနခ်င္း ဘာတစ္ခုမွ မတူၾကဘူး။ အတူေနၿပီးမွ
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အမုန္းနဲ႔ လမ္းခြဲၾကရတာထက္ ေဝးေနၾကၿပီး ခ်စ္ရက္နဲ႔ လြမ္းေနၾကရတာက
ပိုေကာင္းမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္ၿမိဳင္။
ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳင့္ကို မမုန္းခ်င္ဘူး၊
ၿမိဳင့္အေပၚမွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြကို အေရာင္ေျပာင္းမသြားေစခ်င္ဘူး ၿမိဳင္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီလိုေလးပဲ ေနၾကရေအာင္ပါ”
ေနရာမွာတင္ပဲ လဲက်ေသဆံုးသြားေလာက္ေအာင္ အရွက္ရနာက်င္ေစခဲ့တဲ့
ေမာင့္စကားေတြ။ အရင္းအတိုင္း ျပန္ၾကားေယာင္မိတဲ့အခါေတြမွာ ကၽြန္မ မ်က္ရည္က်ျမဲပဲ။ ဟုတ္တယ္
ေမာင္၊ နားမလည္မႈေတြနဲ႔၊ ေမာင့္အေပၚ….၊
ေမာင့္အခ်စ္အေပၚ နားမလည္ႏိူင္မႈေတြနဲ႔ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ခံစားရျမဲ….
အခ်စ္ဆိုတာကို ေမာင္က စတင္ခဲ့တာ။ ကၽြန္မကို သတိတရ လြမ္းဆြတ္ေနရပါတယ္လို႔
ေမာင္က စတင္ေျပာၾကားခဲ့တာ။ အခ်စ္ဆိုတာကို ကိုးစားတတ္ေအာင္ ေမာင္က စတင္ သင္ၾကားေပးခဲ့တာ။
“အခ်စ္ဆိုတာ အတူတူေနရမွ မဟုတ္ဘူး ၿမိဳင္” လို႔ ေမာင့္အဓိပၸါယ္ဖြင့္မႈေတြအေပၚ ရင္ကြဲပက္လက္
ခံစားတတ္ခဲ့တာ။ ေမာင္ထားခဲ့သလိုပဲ ကၽြန္မ ေနတတ္ေအာင္၊ ေနေပ်ာ္ေအာင္ေနရင္း စာသိပ္တတ္ခ်င္တဲ့
ျဖဴစင္ခ်စ္စဖြယ္ ကေလးငယ္ေတြၾကားမွာ ဘဝကို အရွိအတိုင္း လက္ခံေနသား က်လာခဲ့ၿပီ ေမာင္။
ေက်းဇူးတင္ပါရေစ။ တခါတေလ ေမာင့္ကို သိပ္လြမ္းလာတဲ့အခါ ကၽြန္မစိုက္ထားတဲ့
စံပါယ္ပန္းကေလးေတြကို ေငးရင္း ေမာင့္ကို အလြမ္းေျဖရတာက လြဲရင္ ကၽြန္မ အဆင္ေျပေနပါတယ္
ေမာင္။
@@@@@@@@@@@@@@@
ကၽြန္မနဲ႔ေရာ ေမာင္နဲ႔ပါ အခ်စ္ခင္ရဆံုး ေရႊျမတို႔သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲရဲ႕
မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ဖိတ္စာေလးရေတာ့ ဆက္စပ္ပတ္သက္ခဲ့မႈေတြကို တသီတတန္းႀကီး ေတြးမိရျပန္တယ္။
အဲဒီမနက္က ကားလက္မွတ္ျဖတ္ေနရင္း ေရႊျမဆီက ဖုန္းဝင္လာေတာ့ အဲဒီပြဲကို ေမာင္လည္း တက္ေရာက္ပါမယ္လို႔
ေမာင့္ဆီက ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ဝင္သတဲ့ေလ။ ထူးဆန္းတယ္ ေမာင္ေရ။ ေမာင္ သိလား၊ ကၽြန္မ စံပါယ္ပန္းရံုကေလးက ပန္းကေလးေတြ အပြင့္စံုပြင့္လို႔ သင္းပ်ံ႕ေမႊးျမေနခဲ့တဲ့ မနက္ခင္းနဲ႔မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္။
အစိမ္းေရာင္ေနာက္ခံမွာ
ၾကယ္ျဖဴပြင့္ကေလးေတြ ၾကဲပက္ထားသလို စံပယ္ရံုေလးကိုၾကည့္ရင္း ပန္းကေလးေတြ တစ္ပြင့္ခ်င္းစီဟာ
ေမာင့္မ်က္ဝန္းၾကယ္စင္ကေလးေတြ ျဖစ္လို႔သြားခဲ့တာ။
@@@@@@@@@@@@@@@
“ဟိတ္ မိၿမိဳင္ နင္က
အရင္ကအတိုင္းပဲ၊ နည္းနည္းေလး ပိန္သြားတာက လြဲလို႔”
စုစုက ကၽြန္မကိုၾကည့္ရင္း
ေျပာလာေတာ့ အရွက္ေျပၿပံဳးျပလိုက္ရင္း “အလြမ္းေတြနဲ႔ ေနသားက်လာေပမဲ့ လူက အသားျပန္မတက္ေတာ့ဘူးဟ”
လို႔ ျပန္ေနာက္လိုက္မိတယ္။
“နင္ေရာ စု၊ ဟိုေကာင္
မပါဘူးလား”
“ဘယ္ဟိုေကာင္လဲ၊ သူရလား”
“ေအးေလ နင္ကလည္း ဘယ္သူရွိေသးလို႔လဲ”
“သူနဲ႔ငါ ကြဲသြားၿပီဟ၊
ၾကာေပါ့ သံုး-ေလးႏွစ္ေတာင္ ရွိေတာ့မယ္”
“ဟယ္ ဟုတ္လား၊ ေဆာရီးပဲ
သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ ငါက အေဝးကို ေရာက္ေနေတာ့ မသိလိုက္ဘူးဟ။
ဒါနဲ႔ နင္တို႔က ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲဟယ္”
“ဒီလိုပါပဲဟာ၊ သူ႔မိသားစု ငါ့မိသားစု၊ သူ႔စရိုက္ ငါ့စရိုက္ေတြက ညွိလို႔မွ မရေတာ့ ကြဲၾကတာေပါ့။
အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ကြန္ပရိုမိုက္ဇ္လုပ္တတ္ဖို႔၊ ကိုယ့္ပံုစံခြက္ထဲမွာ သူက အံမဝင္တဲ့အခါ
တန္းညွိယူတတ္ဖို႔ အေတာ္အေရးႀကီးတယ္ဟ။ သားေၾကာင့္ သူနဲ႔ငါ အဆက္အသြယ္ေတာ့ ရွိေနပါတယ္”
“စိတ္မေကာင္းဘူးဟယ္၊
ကေလးက ၾကားထဲက ဒုကၡ”
“ေအးေလ၊ မတတ္ႏိူင္ဘူးဟာ၊ အတူေနလို႔ စိတ္မခ်မ္းသာၾကတဲ့ေနာက္ေတာ့၊ တစ္ေန႔တစ္ေန႔
တစ္ေယာက္အျပစ္ တစ္ေယာက္ လက္ညွိဳးထိုးၿပီး အရွံဳးအႏိုင္တြက္ေနမဲ့အစား ေဝးလိုက္ၾကရတာ
ပိုေကာင္းပါတယ္။ ေဝးတသက္သက္တဲ့ ေဝးေနေတာ့မွ လြမ္းရတာ အရသာ ဟိ ဟိ”
“အယ္ ျဖစ္ရေလ မိစု
နင္ကေတာ့ေလ “
အဲဒီခဏမွာ ေျပာဖူးခဲ့တဲ့ေမာင့္စကားေတြကို
အျပင္းအထန္ သတိရေနမိတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ မျငင္းခ်င္ပါဘူး ေမာင္ ရယ္။ ေသခ်ာတာက ခုထိ ေမာင္နဲ႔
ကၽြန္မ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မုန္းမသြားၾကေသးပါဘူး ေနာ္။ ကၽြန္မကို ေမ့ေရာ ေမ့ေနၿပီလား
ေမာင္ရာ။
“ေဟ့ မိစုနဲ႔ ၿမိဳင္
ဘာေတြ အတင္းတုတ္ေနၾကတာလဲ”
“အဲ ေရႊျမ တယ္လွေနပါ့လား၊ လာ ငါတို႔စားပြဲမွာ ခဏထိုင္ဦး၊ ေမးစရာရွိတယ္”
“နင္တို႔ ခုလို အိမ္ေထာင္သက္တမ္း
ဆယ္ႏွစ္ထိ ခိုင္ျမဲေအာင္၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အျမဲခ်စ္ေနႏိူင္ေအာင္ ဘာေတြ ဘယ္လိုမ်ား
အားထုတ္ၾကရလဲ ဟင္”
“ဟမ္ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အျမဲခ်စ္ေနတယ္လို႔
နင္တို႔ကို ဘယ္သူေျပာတုန္း၊ ငါတို႔လည္း စိတ္အခန္႔မသင့္တဲ့အခါ ထသတ္ၾကတာပဲဟ ခိခိ”
“ကဲ မေျပာလား ၿမိဳင္၊
အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ ဒီလိုပဲဟ။ အလကားပါဟာ တိုးေဝက ေနရာတကာ သိပ္ေတြးလြန္းတာ။ မေကာင္းဘူး သိလား၊ ခု ဒီပြဲ သူလာလိမ့္မယ္။
နင္ မူးလဲျပလိုက္၊ မိန္းမမာယာေတြ၊ ပညာေတြ ဂိတ္ဆံုးထိ သံုးပစ္လိုက္ မိၿမိဳင္ ဟားဟားဟား”
စုတို႔နဲ႔ ေရာရယ္လိုက္ရေပမဲ့
ၿမိဳင့္စိတ္ထဲကေတာ့ ေမာင့္အေၾကာင္းသိသူပီပီ ေအာင့္ကနဲ နာက်င္မိျပန္တာ။ ဟင့္အင္း…။ မာယာမသံုးခ်င္ပါဘူး
စုရယ္။ ၿမိဳင္က ေမာင့္အတြက္ အျဖဴေရာင္အတိုင္း အျမဲရွိခ်င္သူ ပါေလ။ ေမာင္ စိတ္ခ်မ္းသာသလို
ေနပါေစ၊ ၿမိဳင္နဲ႔အတူေနရတာထက္ တစ္ေယာက္ထဲေနရတာက ပိုစိတ္ခ်မ္းသာလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ေမာင့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း
ေမာင္ေနပါေစေတာ့။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ရင္မွာ အခ်စ္ေတြသာ တည္ျမဲေနမယ္ဆိုရင္ေလ...။
“ဟဲ့ ဟိုမွာ တိုးေဝ”
ကၽြန္မတို႔စားပြဲနဲ႔
ႏွစ္စားပြဲေက်ာ္ေလာက္မွာ ေဘးတိုက္အေနအထားနဲ႔ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ေမာင့္မ်က္ႏွာ။ ေမာင္ ဘယ္တုန္းကတည္းက ေရာက္ေနတာပါလိမ့္။ ၿမိဳင့္ကိုေတာ့
မေတြ႔ဘဲ ေနမွာ မဟုတ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ လာႏႈတ္မဆက္ဘဲ ေနႏိူင္လြန္းတာ။ အင္း အဲဒါ ေမာင္ပါပဲေလ၊ ၿမိဳင့္ေမာင္ေပါ့။ ေမာင္က သူ႔ေရွ႕က လိေမၼာ္ရည္ပုလင္းကိုသာ
ေငးၾကည့္ေနတာ။
“ေနဦး မိၿမိဳင္ နင္ဒီမွာ
ထိုင္ေန၊ တိုးေဝကို ငါ သြားေခၚလာခဲ့မယ္”
“ဟဲ့ စု”
စုက ၾကားေပမဲ့ ထထြက္သြားတာမို႔
ကၽြန္မ မတားသာ။
ဘယ္လိုမ်ား စကားစရမွာပါလိမ့္….။
ေမာင္ ေနေကာင္းလား အဲ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သူမ်ားေတြေရွ႕မွာ ရွက္စရာ။ ကိုတိုးေဝ ေနေကာင္းတယ္
မဟုတ္လား….ဒါက်ေတာ့လည္း သူစိမ္းဆန္လွခ်ည့္။
“ၿမိဳင္ ပိန္သြားတယ္
ေနာ္”
“ဟုတ္၊ ဒါေပမဲ့ ၿမိဳင္
က်န္းမာပါတယ္ တိုးရဲ႕”
ဖ်တ္ကနဲ ႏႈတ္ကထြက္သြားေပမဲ့
အဆင္တေျပေတာ့ ရွိသလိုလို...။
“အရင္လိုပဲလား”
ဟင္…ေမာင္ ဘာကို ဆိုလိုခ်င္ပါလိမ့္….။
ကၽြန္မ နားမလည္ပါ။
“အရင္လိုပဲေဟ့ မိၿမိဳင္က
အပ်ိဳႀကီး၊ နင့္ ေစာင့္ေနတာ”
“ဟာ…စု၊ နင္ ေပါက္ကရေတြ….”
ရွက္ရွက္နဲ႔ ေဘးနားက
စုကို တံေတာင္နဲ႔တြက္ေတာ့ စုက တဟားဟားေအာ္ရယ္ရင္း ကဲကဲ ေျပာၾကဦးေနာ္လို႔ ဆိုၿပီး ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲ
ထားရစ္ခဲ့ေလတယ္။
ေမာင္က ၿပံဳးေထ့ေထ့နဲ႔။
“ေမာင္ ေနေကာင္းတယ္
မဟုတ္လား၊ အလုပ္ေတြေရာ အဆင္ေျပလား”
ေရာက္တတ္ရာရာပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔ ေျပာမိတာေတြက အဆက္အစပ္မဲ့။
ေမာင္က အရင္အတိုင္း၊
သိပ္မေျပာင္းဘူး။ နည္းနည္းေလး ျပည့္လာတာပဲ ရွိတယ္။ ေမာင့္ဆံပင္ တိုတို ေထာင္ေထာင္ေလးေတြကလည္း
အရင္ကလိုပဲ။ မ်က္မွန္ကိုင္းတစ္ဝက္အနက္ေရာင္ေလးနဲ႔၊ ပုဆိုး ေၾကးညိဳေရာင္ေလးနဲ႔ ေမာင္က
သြားျဖဴျဖဴေလးေတြ ေပၚေအာင္ ျပံဳးလို႔။
ကၽြန္မကေတာ့ ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြထဲ
တစ္စံုတစ္ခုေတြ႔လိုေတြ႔ျငား လိုက္ရွာေနမိဆဲ။
“ဆံပင္ျဖဴေတြ မရွိေသးဘူးေနာ္
ၿမိဳင္က”
“ဘယ္ကလာ ေမာင္ရာ၊
ၿမိဳင္ ဆိုးထားတာ”
“ဟုတ္လား ဟားဟား၊ ၿမိဳင္ဟာေလ အရင္ကလိုပဲ သိလား”
အင္း ဟုတ္တယ္ ေမာင္၊
ၿမိဳင္က အရင္ကလိုပဲ ပြင့္လင္းဆဲ၊ စိတ္ထဲရွိတာ ေျပာခ်တတ္ျမဲ။ ရုတ္တရက္ ေမာင့္လက္တစ္ဘက္က
ကၽြန္မ ပုခံုးေပၚ ဝဲကနဲ က်ေရာက္ေတာ့မဲ့ဟန္။ ကၽြန္မရင္ေတြ ဒိန္းကနဲ ေဆာင့္ခုန္သြားလိုက္တာ။ ကၽြန္မပုခံုးကို
ဆုတ္ကိုင္ၿပီး ေမာင္ ဘာေတြမ်ား ေျပာလိုက္ေတာ့မွာပါလိမ့္။ ကၽြန္မအတြက္ အသက္ရွဴဖို႔ ေမ့သြားတဲ့
အခိုက္အတန္႔ေလး…။
“ခဏေလး ၿမိဳင္…”
“ဒီမွာ ၿမိဳင့္ပုခံုးေပၚမွာ
ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္”
ေမာင္က သူ႔လက္မနဲ႔
လက္ညွိဳးၾကားက ပုရြက္ဆိတ္ေလးကို ျပရင္း အေကာင္ကေလးကို ခပ္ေဝးေဝးမွာ အသာ အယာ ေျမႀကီးေပၚ
ခ်ေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္မလည္း ခုမွပဲ အသက္ရွဴရတာ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္ သြားေတာ့တယ္။ ေမာင္ဟာေလ….၊
သိပ္ခက္တဲ့ေမာင္ပါကြယ္။ ေမာင္မသိလိုက္တဲ့ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္အေတြးေတြကို ရွက္ရြံ႕စြာ
ႀကိတ္ျပံဳးလိုက္မိတယ္။
ေသခ်ာတယ္ ေမာင္၊ ေမာင္ဟာေလ….။ ေမာင္ဟာ အရင္ကအတိုင္းပါပဲ….။
