ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္မမိတ္ေဆြမ်ားကို Wangfujing-၀မ္ဖူဂ်င္းလမ္းထဲ ေခၚသြားခ်င္ပါတယ္။ East Changan လမ္းကေနစလို႔ China Art Museumမွာ ဆံုးတဲ့ အဲဒီလမ္းဟာ မီတာ ၁၅၀၀ ရွည္လ်ားပါသတဲ့။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ခမ္းနားမွႈေတြ၊ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမွႈေတြ၊ ေခတ္မီဆန္းျပား မွႈေတြ ေပါင္းစုယွက္ႏြယ္ထားတဲ့ အဲဒီလမ္းမေပၚမွာ အစားအေသာက္ေတြခ်ည္းပဲေရာင္းတဲ့ ညေနခင္းဆိုင္ေလးေတြက တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး စီတန္းလို႔။
တစ္ခုပဲ ကၽြန္မတို႔ တိုးဂိုက္ႀကီးပဲေကက အထူးမွာၾကားပါတယ္။ လံုး၀ လံုး၀ ၀ယ္မစားၾကပါနဲ႔ တဲ့....((ဟင္း))
ပါးစပ္၀နားေရာက္ကာနီးမွ လွ်ာနဲ႔ စလစ္ျဖစ္ၿပီး ေအာက္ျပဳတ္က်သြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။
ပါးစပ္၀နားေရာက္ကာနီးမွ လွ်ာနဲ႔ စလစ္ျဖစ္ၿပီး ေအာက္ျပဳတ္က်သြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။
လမ္းတစ္ဘက္မွာ ဆိုင္ေလးေတြ ေတြ႔လား....ေရာက္ပါေတာ့မယ္...။
အစာေျပဆာေလးေတြ အစံုေရာင္းပါတယ္...
ကီးမားပလာတာလိုလိုဟာက...ကုလားဆီက ယူထားတာျဖစ္မယ္။ (အိမ္သဒိရ အမ်ိဳးသားေတြဆီက ေျပာပါ တယ္)။ ေဘးက ပါးစပ္ဟျပဲေလးေတြနဲ႔ ေပါက္စီကေတာ့ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးမ်ား မူပိုင္ မပုတင္ရွိၿပီးသား။
တုတ္ထိုးအေၾကာ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္။ ဆိုင္ရွင္က ေတာ္လွန္ေရးေန႔မို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ သက္သာအေနအထားနဲ႔ (ဟမ္)
ဒါက ငယ္ငယ္တုန္းက တြက္ခဲ့၊ ခုေတာ့ ခ်က္ေနရတဲ့ သခ်ၤာ.....အဲ....
ဒါကိုေတာ့ အင္မတန္ စိတ္၀င္စားတာမို႔ တစ္ခုခ်င္းစီ ကလို႔စ္အပ္ပ္ ခဲ့တယ္။ ဆက္လက္ရွဳ႕စားၾကပါ...
တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဂိုဏ္း၀င္ေတြေပါ့...။ စေကာ္ပီယံဆိုလား....
ဘာမွန္းမသိ....။
ဒါလည္းပဲ ဘာေျပာရမွန္း မသိ....
ါအေကာင္ေတာ့ အေကာင္ပဲ ဒါေပမဲ့.....၊ ေသြးႀကီးပံုမ်ား နာမည္ေမးတာေတာင္ ျပန္မေျပာဘူး း))
တစ္ေကာင္ေလာက္ ျဖဳတ္ျမည္းသြားပါလား ဟင္....
စနိတ္ စနိတ္ ဆီးသလိတ္....။ ခုေတာ့ မုန္႔ႀကိဳးလိမ္ေယာင္ေဆာင္ထားတယ္ သူက....။
အဲ...အဲဒီအေကာင္ေပါ့၊ လွႈပ္စိ လွႈပ္စိျဖစ္ေနတုန္းပဲ မေသေသးဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးတဲ့ ျဖဴေကာင္ ဆိုတာ အဲဒါမ်ိဳးလား မသိဘူး။ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူးေလ။ ေတာ္ၾကာ သူ႔ကိုယ္ေပၚက ဆူးေတြကို ခါထုတ္လိုက္မွာ စိုးလို႔ အနား သိတ္မကပ္ရဲဘူး။ သူ႔ကို ဘယ္လုိမ်ားစားၾကပါလိမ့္ေနာ္....အသည္းယားသူမ်ား စားရင္ အယားေျပမလားပဲ....းD
အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္မတို႔တိုးဂိုက္ ကိုပဲေကရဲ႕ လံုး၀ ၀ယ္မစားပါနဲ႔လို႔ အျပင္းအထန္ အမွာေတာ္ရွိပံုကို နားလည္သြားတယ္။ ဘာေကာင္ေတြကို ဘာဆီေတြနဲ႔ ဘာနည္းေတြသံုးၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ထားတယ္မွ မသိ။
ေၾသာ္...ေပါက္ေဖာ္ႀကီးေတြမ်ား အေကာင္ေသးလို႔ကေတာ့ ဘန္းထဲထည့္ၿပီး စားပြဲေပၚသာတင္လို႔ ရပါေစ၊ အကုန္တင္ေရာင္းၾကတာပဲ။ စားတဲ့သူေတြကလည္း ၀ါးလို႔သာရပါေစ၊ အကုန္ စားၾကတာပဲလို႔ သေဘာေပါက္သြားတယ္။
နဲနဲေလးေမွာင္လာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေနာက္ထပ္သြားခဲ့ၾကတဲ့ ေနရာက The Place လို႔ေခၚတဲ့ LCD Light ေတြ နဲ႔ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚမွာ အလွဆင္ထားရာေနရာပါပဲ။ သူက ေဘဂ်င္းရဲ႕ CBD ဧရိယာမွာ တည္ရွိပါ တယ္။ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာေတာ့ Shopping Mall ႀကီးေတြ ရွိပါတယ္။ The Place Shopping Mall မွာ နာမည္ႀကီး တံဆိပ္၊ အသံုးအေဆာင္ေတြ အကုန္ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေတာ့ အခ်ိန္မရတာမို႔ ေရွာ့ပင္းေမာထဲ ၀င္မၾကည့္ခဲ့ဘဲ အျပင္ကေနပဲ ေငးခဲ့ၾကရတာ။ (အိမ္ကလူႀကီး အႀကိဳက္ေပါ့ ကြယ္)
လူေတြအားလံုးရဲ႕ အာရံုကို ဖမ္းစားထားတာက မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚက LCD Light ေတြပါပဲ။ သံစံုတီး၀ိုင္း ႀကီးထဲက သံစဥ္ေတြ၊ ၿငိမ့္ေညာင္းလွပတဲ့ ေတးသြားေတြနဲ႔ စည္းခ်က္ညီညီ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ပံုရိပ္ေတြဟာ အင္မတန္ ခမ္းနားလွပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း လွ်ပ္စစ္မီးေတြ လိုၿပီးရင္းလိုရင္း ျဖစ္ေနတာေနမွာ။
ေခါင္းေလးေတြ အေပၚကို ေမာ့လို႔...စကၠဳအာရံုရဲ႕ ဖမ္းစားျခင္းမွာ တေမ့တေမာ....။
ဒါက Wangfujing Street ရဲ႕ ညေစ်းတန္းတစ္ေလွ်ာက္ ျမင္ရတဲ့ ညအလွပါ။ ေဘဂ်င္းရဲ႕ ေအာခ်တ္လမ္း လို႔ေတာင္ တင္စားခ်င္ပါေသးတယ္။
ေရွာ့ပင္းေမာႀကီးေတြကလည္း တခမ္းတနားပါပဲ။ ငွားရမ္းခ သက္သာတာလည္း တစ္ေၾကာင္း၊ ကုန္ၾကမ္း ေစ်းေပါတာ တစ္ေၾကာင္း၊ အလုပ္သမားခ သက္သာတာလည္း တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ လုပ္ငန္း ရွင္ေတြ ရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံဖို႔ အခြင့္အေရးပိုရေစပါတယ္။
အဲဒီ အေဆာက္အဦးႀကီး တစ္ခုလံုးကို ယူနီကလိုက ယူထားတာသာ ၾကည့္ပါေတာ့။
ဆက္ပါဦးမယ္။
