Wednesday, March 28, 2012

စိနတိုင္းသြားေတာလား-၁၂

ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္မမိတ္ေဆြမ်ားကို Wangfujing-၀မ္ဖူဂ်င္းလမ္းထဲ ေခၚသြားခ်င္ပါတယ္။ East Changan လမ္းကေနစလို႔ China Art Museumမွာ ဆံုးတဲ့ အဲဒီလမ္းဟာ မီတာ ၁၅၀၀ ရွည္လ်ားပါသတဲ့။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ခမ္းနားမွႈေတြ၊ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမွႈေတြ၊ ေခတ္မီဆန္းျပား မွႈေတြ ေပါင္းစုယွက္ႏြယ္ထားတဲ့ အဲဒီလမ္းမေပၚမွာ အစားအေသာက္ေတြခ်ည္းပဲေရာင္းတဲ့ ညေနခင္းဆိုင္ေလးေတြက တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး စီတန္းလို႔။ 

တစ္ခုပဲ ကၽြန္မတို႔ တိုးဂိုက္ႀကီးပဲေကက အထူးမွာၾကားပါတယ္။ လံုး၀ လံုး၀ ၀ယ္မစားၾကပါနဲ႔ တဲ့....((ဟင္း))
ပါးစပ္၀နားေရာက္ကာနီးမွ လွ်ာနဲ႔ စလစ္ျဖစ္ၿပီး ေအာက္ျပဳတ္က်သြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ 


လမ္းတစ္ဘက္မွာ ဆိုင္ေလးေတြ ေတြ႔လား....ေရာက္ပါေတာ့မယ္...။


အစာေျပဆာေလးေတြ အစံုေရာင္းပါတယ္...





ကီးမားပလာတာလိုလိုဟာက...ကုလားဆီက ယူထားတာျဖစ္မယ္။ (အိမ္သဒိရ အမ်ိဳးသားေတြဆီက ေျပာပါ တယ္)။ ေဘးက ပါးစပ္ဟျပဲေလးေတြနဲ႔ ေပါက္စီကေတာ့ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးမ်ား မူပိုင္ မပုတင္ရွိၿပီးသား။


တုတ္ထိုးအေၾကာ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္။ ဆိုင္ရွင္က ေတာ္လွန္ေရးေန႔မို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ သက္သာအေနအထားနဲ႔ (ဟမ္)


ဒါက ငယ္ငယ္တုန္းက တြက္ခဲ့၊ ခုေတာ့ ခ်က္ေနရတဲ့ သခ်ၤာ.....အဲ....


ဒါကိုေတာ့ အင္မတန္ စိတ္၀င္စားတာမို႔ တစ္ခုခ်င္းစီ ကလို႔စ္အပ္ပ္ ခဲ့တယ္။ ဆက္လက္ရွဳ႕စားၾကပါ...


တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဂိုဏ္း၀င္ေတြေပါ့...။ စေကာ္ပီယံဆိုလား....


ဘာမွန္းမသိ....။


ဒါလည္းပဲ ဘာေျပာရမွန္း မသိ....

အေကာင္ေတာ့ အေကာင္ပဲ ဒါေပမဲ့.....၊ ေသြးႀကီးပံုမ်ား နာမည္ေမးတာေတာင္ ျပန္မေျပာဘူး း))


တစ္ေကာင္ေလာက္ ျဖဳတ္ျမည္းသြားပါလား ဟင္....




စနိတ္ စနိတ္ ဆီးသလိတ္....။ ခုေတာ့ မုန္႔ႀကိဳးလိမ္ေယာင္ေဆာင္ထားတယ္ သူက....။


အဲ...အဲဒီအေကာင္ေပါ့၊ လွႈပ္စိ လွႈပ္စိျဖစ္ေနတုန္းပဲ မေသေသးဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးတဲ့ ျဖဴေကာင္ ဆိုတာ အဲဒါမ်ိဳးလား မသိဘူး။ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူးေလ။ ေတာ္ၾကာ သူ႔ကိုယ္ေပၚက ဆူးေတြကို ခါထုတ္လိုက္မွာ စိုးလို႔ အနား သိတ္မကပ္ရဲဘူး။ သူ႔ကို ဘယ္လုိမ်ားစားၾကပါလိမ့္ေနာ္....အသည္းယားသူမ်ား စားရင္ အယားေျပမလားပဲ....းD


အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္မတို႔တိုးဂိုက္ ကိုပဲေကရဲ႕ လံုး၀ ၀ယ္မစားပါနဲ႔လို႔ အျပင္းအထန္ အမွာေတာ္ရွိပံုကို နားလည္သြားတယ္။ ဘာေကာင္ေတြကို ဘာဆီေတြနဲ႔ ဘာနည္းေတြသံုးၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ထားတယ္မွ မသိ။

ေၾသာ္...ေပါက္ေဖာ္ႀကီးေတြမ်ား အေကာင္ေသးလို႔ကေတာ့ ဘန္းထဲထည့္ၿပီး စားပြဲေပၚသာတင္လို႔ ရပါေစ၊ အကုန္တင္ေရာင္းၾကတာပဲ။ စားတဲ့သူေတြကလည္း ၀ါးလို႔သာရပါေစ၊ အကုန္ စားၾကတာပဲလို႔ သေဘာေပါက္သြားတယ္။

နဲနဲေလးေမွာင္လာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေနာက္ထပ္သြားခဲ့ၾကတဲ့ ေနရာက The Place လို႔ေခၚတဲ့ LCD Light ေတြ နဲ႔ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚမွာ အလွဆင္ထားရာေနရာပါပဲ။ သူက ေဘဂ်င္းရဲ႕ CBD ဧရိယာမွာ တည္ရွိပါ တယ္။ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာေတာ့ Shopping Mall ႀကီးေတြ ရွိပါတယ္။ The Place Shopping Mall မွာ နာမည္ႀကီး တံဆိပ္၊ အသံုးအေဆာင္ေတြ အကုန္ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေတာ့ အခ်ိန္မရတာမို႔  ေရွာ့ပင္းေမာထဲ ၀င္မၾကည့္ခဲ့ဘဲ အျပင္ကေနပဲ ေငးခဲ့ၾကရတာ။ (အိမ္ကလူႀကီး အႀကိဳက္ေပါ့ ကြယ္)


လူေတြအားလံုးရဲ႕ အာရံုကို ဖမ္းစားထားတာက မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚက LCD Light ေတြပါပဲ။ သံစံုတီး၀ိုင္း ႀကီးထဲက သံစဥ္ေတြ၊ ၿငိမ့္ေညာင္းလွပတဲ့ ေတးသြားေတြနဲ႔ စည္းခ်က္ညီညီ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ပံုရိပ္ေတြဟာ အင္မတန္ ခမ္းနားလွပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း လွ်ပ္စစ္မီးေတြ လိုၿပီးရင္းလိုရင္း ျဖစ္ေနတာေနမွာ။



ေခါင္းေလးေတြ အေပၚကို ေမာ့လို႔...စကၠဳအာရံုရဲ႕ ဖမ္းစားျခင္းမွာ တေမ့တေမာ....။




ဒါက Wangfujing Street ရဲ႕ ညေစ်းတန္းတစ္ေလွ်ာက္ ျမင္ရတဲ့ ညအလွပါ။ ေဘဂ်င္းရဲ႕ ေအာခ်တ္လမ္း လို႔ေတာင္ တင္စားခ်င္ပါေသးတယ္။



ေရွာ့ပင္းေမာႀကီးေတြကလည္း တခမ္းတနားပါပဲ။ ငွားရမ္းခ သက္သာတာလည္း တစ္ေၾကာင္း၊ ကုန္ၾကမ္း ေစ်းေပါတာ တစ္ေၾကာင္း၊ အလုပ္သမားခ သက္သာတာလည္း တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ လုပ္ငန္း ရွင္ေတြ ရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံဖို႔ အခြင့္အေရးပိုရေစပါတယ္။


အဲဒီ အေဆာက္အဦးႀကီး တစ္ခုလံုးကို ယူနီကလိုက ယူထားတာသာ ၾကည့္ပါေတာ့။


ဆက္ပါဦးမယ္။


Sunday, March 25, 2012

ေမာဟမ်ားႏွင့္ ေနထိုင္ျခင္း

ေမာဟ-၁

ကၽြန္မငယ္ငယ္က စကၠဴေလွျဖဴျဖဴေလးေတြ အေဖေခါက္ေပးတဲ့အခါ အိမ္ေရွ႕က ေရစည္ပိုင္းျပတ္ ထဲမွာ ေမွ်ာၾကည့္ခဲ့ ဖူးတယ္။ ေလွကေလးဟာ ေရစည္ပိုင္းျပတ္ရဲ႕ အ၀န္းအ၀ိုင္းတေလွ်ာက္ တလည္လည္နဲ႔ သြားေနၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မက စည္ပိုင္းထဲကေရေတြကို လက္ကေလးနဲ႔ ခတ္ ခတ္ၿပီး ေလွကေလး ကို ေရွ႕ ေရြ႕ေစခဲ့တာ။ ခဏေနရင္ေတာ့ ေရအစိုဓါတ္ေၾကာင့္ ေလွကေလးဟာ စြတ္စိုေပ်ာ့အိၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ နစ္ျမဳတ္သြားေတာ့တယ္။
ကၽြန္မတို႔ေရာ ဒီလိုပဲ တလည္လည္နဲ႔ နစ္ျမဳတ္ၿပီးဆံုးသြားရမွာပဲလား။ သံသရာဆိုတာႀကီးကျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ ရွည္လ်ားသလဲဆို ဆဲြဆန္႔သေလာက္ကို ရွည္မွာလို႔ပဲ ကၽြန္မကေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။

ေန႔လည္စာ အတူထြက္စားေနက် ကၽြန္မတို႔ရံုးက တရုတ္ေလးတစ္ေယာက္က ေျပာျပဖူးတယ္။ သူၾကည့္ဖူး တဲ့ ေဟာင္ေကာင္တီဗီစီးရီးထဲက မက္ေဆ့ခ်္ေလး တစ္ခု။ လူေတြဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ ဗိုလ္အုန္းသီးကားေလးစီး၊ နည္းနည္းေလး ႀကီးျပင္းလာေတာ့ ေက်ာင္းႀကိဳပို႔ကားေလး စီး၊ အဲဒီကေန အရြယ္ေလးရလာေတာ့ ဘတ္စ္စီး၊ တစ္ခါ အလုပ္အကိုင္ အေျခတက်ေလးရွိလာေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ကားေလး ျဖစ္ေစ၊ အငွားကားေလးျဖစ္ေစ စီးၾကရျပန္တယ္တဲ့။ ဘ၀ရပ္တည္မွႈေတြ ကြဲျပားလို႔ ဘယ္လိုပဲ စီးတဲ့ယာဥ္ေတြ ျခားနားပါေစ၊ ေနာက္ဆံုးခရီး ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္က်ရင္ေတာ့  နိဗၺာန္ယာဥ္ စီးၾကရတာခ်င္းတူတူပါပဲ တဲ့။ သူေျပာျပတာက ကၽြန္မတို႔ သိေနဖူးခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း လူေတြဟာ မီးခိုးနဲ႔ ျပာ ဆိုတာေလးနဲ႔ သြားတူမေနဘူးလား။  ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ဘ၀ေတြက်ေတာ့ ေမြးကတည္းက လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကရတာမ်ား ဆံုး မဆံုးႏိူင္ေပါင္ပါရွင္။ ခက္ခဲလိုက္တာမ်ား…။


ဒါဟာ အစဥ္အတိုင္းသြားလို႔သာပါ။ တစ္ကယ္ေတာ့ ဘ၀ႀကီးထဲမွာ ေနထိုင္ရတာဟာ အဲဒီေလာက္မွ မရိုးစင္းတာဘဲ။ ဒီလို အစီအစဥ္လိုက္ သြားၾကရမယ္လို႔မွ အာမမခံႏိူင္တဲ့ ဘ၀ႀကီးထဲမွာ စိတ္ခ်လက္ခ်ေနမိတဲ့အျဖစ္က အေတာ္ေလး ေလွာင္ရယ္ခ်င္စရာ၊ တစ္ဘက္ကလည္း ပူပန္ခ်င္စရာ၊ စိုးထိတ္ခ်င္စရာေတာင္ ေကာင္းေနခဲ့ေသးေတာ့။


ကၽြန္မက ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေတြ စီးရတာကို ႀကိဳက္တယ္။ ေလးလက္မေလာက္ထူတဲ့ ပလက္ေဖာင္းဟိုက္ဟီးလ္ေတြ ကို ႏွစ္နွစ္သက္သက္ စီးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီဖိနပ္ေတြမွာ ေအာက္ေျခခြာက တစ္ေျပးတည္းမို႔ ေျခတစ္ခ်က္ေလာက္ ေစာင္းသြား၊ လည္သြားလို႔ အထိန္းမေတာ္ရင္ အေတာ္ေလး အက်နာတတ္တာ။ အဲဒီဖိနပ္မ်ိဳးနဲ႔ ၂ခါတိတိ ေျခေထာက္ ေခါက္သြားဖူးတယ္။ အခိုက္အတန္႔ေလးတစ္ခုေလာက္ေတာ့ စိတ္နာနာနဲ႔ အဲဒီဖိနပ္ေတြကို လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း ေျခေထာက္အနာေပ်ာက္လို႔ ျပန္ေထာက္ႏိူင္တဲ့အခါ တခုတ္တရ ျပန္စီးျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္မက ခဏကေလးနဲ႔ အပင္ေပၚျပန္ေမာ့ၾကည့္တတ္တဲ့ ထန္းသမားလို အမူးေျပျမန္တယ္ ဆိုရမယ္။ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္လည္း အမွတ္မရွိတဲ့ ကၽြန္မက အဲဒီ အတိုင္း…။


ျဖစ္တတ္တယ္လို႔ သတိထားေနလွ်က္က အခန္႔မသင့္တာေတြ မ်ားလြန္းေတာ့လည္း အေတးအမွတ္မရွိတတ္ ေတာ့တာ ကၽြန္မအျပစ္လို႔သာ ဆိုရမွာ။ အမွတ္သတိထားေနလွ်က္က ပရိယာယ္မ်ားလြန္းတဲ့ အခ်ိဳးအေကြ႔ေတြမွာ ကၽြန္မ ခဏခဏ လဲက်သြားခဲ့ဖူးတာ။ အခါတိုင္းမွာ မာယာေတြဟာ အသစ္ အသစ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနေတာ့လည္း ျပင္ဆင္ထားရင္းနဲ႔ပဲ အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳရယ္။ ကၽြန္မ ညံ့တယ္ပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။


လည္မွာ ဆြဲထားတတ္ၾကတဲ့၊ ဖြင့္လို႔ ပိတ္လို႔ရတဲ့၊ ဘယ္ညာတစ္ဘက္တစ္ခ်က္စီမွာ ဓါတ္ပံုေသးေသးေလးေတြ ထည့္ထားလို႔ရတဲ့ ေလာ့ကက္သီးမ်ိဳးေလး ေတြ႔ဖူးၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဘဲဥပံု ဒါမွမဟုတ္ အ၀ိုင္းေလးေတြေလ။ အဲဒီထဲမွာ တခ်ိဳ႕က အေဖအေမပံု၊ တခ်ိဳ႕က ခ်စ္သူ၊ ဇနီး ခင္ပြန္းရဲ႕ပံု၊ တခ်ိဳ႕လည္း ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာလိုက္လို႔ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ပံုေပါ့။ အဲဒီလို အမွတ္တရေလးေတြ၊ ကိုးကြယ္ ရာေလးေတြ ထည့္ထားတတ္ၾကတယ္။ ဖြင့္ၾကည့္မွသာ အထဲမွာ ဘာထည့္ထားတယ္ဆိုတာ သိႏိူင္တာမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီလို ဖြင့္ၾကည့္ရင္ သိႏိူင္တာေတြထက္ ျမင္ေနလွ်က္သားနဲ႔ ဘာမွန္းမသိႏိူင္တဲ့ အရာေတြက ေလာကႀကီးထဲ ပိုလို႔သာ မ်ားမ်ားလာေတာ့တာ။ ဒီေတာ့ အရိုးသားဆံုး ဖြင့္ခ်ျပတတ္တဲ့သူေတြ ရွႈံးတာ မဆန္းဘူးမဟုတ္လား။

ေမာဟ-၂

ေန႔စဥ္ေတြ႔ျမင္ေနက်ေတြမွာ ယူဖို႔ လာၾကသူေတြရယ္၊ ေပးဖို႔ လာၾကသူေတြရယ္၊ ယူလည္းမယူ ေပးလည္း မေပးဘဲ ေမွ်ာလိုက္ေနတဲ့သူေတြရယ္၊ ယူသင့္သေလာက္လည္း ယူ ေပးသင့္သေလာက္ လည္း ေပးသြားၾကတဲ့ သူေတြရယ္… ကၽြန္မကေရာ ဘယ္ထဲမွာပါ ပါလိမ့္မလဲ။ အသက္ရွဴတာခ်င္း တူၾကတယ္ရင္ေတာင္ သူတို႔ေတြရဲ႕ စိတ္၏ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ကိုယ္၏ ခ်မ္းသာျခင္းေတြကေတာ့ျဖင့္ ကြဲျပားေနၾကလိမ့္မယ္။ ခါးတဲ့အမ်ိဳးကို စိုက္မွျဖင့္ အခ်ိဳသီးစားရဖို႔ဆိုတာ ေ၀းလြန္းလွပါရဲ႕။


တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ေတြက ရုန္းမထြက္ႏိူင္၊ ရုန္းမထြက္ခ်င္ျဖစ္ေနရတာေတြ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားေနခဲ့ၿပီလဲ။ သညာနဲ႔ မွတ္သားခဲ့တဲ့ အသိရယ္၊ ပညာနဲ႔ ရွာမွီးထားခဲ့တဲ့ အသိေတြရယ္…။ ေန႔စဥ္ က်င္လည္ေနရတဲ့ ၀န္းက်င္မွာ ဒါေတြကိုပဲ အေရးတႀကီးလုပ္လို႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘ၀က ၿပီးသြားေတာ့မွာတဲ့လား။ ဘ၀က ဒီထက္ပို ေလးနက္ သင့္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သိရင္ေတာ့ ဒီေလာက္ မခက္ခဲဘူး။ သိျခင္းဆိုတာက ေမာဟရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ အေမာဟတဲ့။ ပညာလို႔လည္း ဆိုၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွင္တို႔ ကၽြန္မတို႔ ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ ပညာမဟုတ္ဘူး။ သံသရာ၏ အရွည္အလ်ားအား ခ်ံဳ႕ေစေသာ၊ သံသရာ ၀ဲၾသဂမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း အေၾကာင္းတရားကို သိေသာ။ အဲဒါ ပညာပဲ။


အသစ္အဆန္းေတြ၊ ပို ပို ဆန္းျပားတာေတြကလည္း သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္။ လိုက္ရင္း လိုက္ရင္းနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုးႏိူင္ေၾကာင္း သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေရာင့္ရဲျခင္းတရားနဲ႔ အေတာ္ေ၀းေ၀း မွာ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ယံုၾကည္တာ တစ္ခုကေတာ့ အသိဟာ ေနာက္က်တယ္ရယ္လို႔ မရွိစေကာင္းဘူး။ ရပ္တန္႔ပစ္လိုက္ဖို႔၊ ျပင္ဆင္ပစ္ လိုက္ဖို႔၊ ဂငယ္ေကြ႔  ျပန္ေကြ႔ခ်တတ္ဖို႔၊ လိုအပ္ရင္ အစက ျပန္စတတ္ဖို႔ပဲလိုတာ။ ေသြးရဲဖို႔ေတာ့ လိုမယ္။


စကၠန္႔ေတြနဲ႔ မိနစ္ကို ဖြဲ႔စည္း၊ မိနစ္ေတြနဲ႔ နာရီကို ဖဲြ႔စည္း၊ နာရီေတြနဲ႔ ေန႔ရက္ေတြကို ဖြဲ႔စည္းထားၿပီး အဲဒီေန႔ရက္ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ပဲ ဘ၀တစ္ခု၊ သက္တမ္းတစ္ခုကို ပိုင္းျဖတ္ၾကတာ မဟုတ္လား။ တန္ဘိုးရွိတဲ့ ဘ၀ဆိုတာ အခ်ိန္တိုင္း တန္ဘိုးရွိေအာင္ ေနတတ္ဦးမွ။ ဒါေပမဲ့ တန္ဘိုးဆိုတာရဲ႕ အတိုင္းအဆကိုေရာ ဘယ္သူက ပိုင္းျဖတ္အတည္ျပဳ ေပးမွာလဲ။ တစ္ခုပဲ ခ်ိဳ (ဂ်ိဳ) ခ်က္နဲ႔ ကင္းတဲ့ ႏြားသိုးေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္မထင္ဘူး။   လဲေနရာကေန ျပန္ထဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ အားတစ္ခုေတာ့ စိုက္ရလိမ့္မယ္။ အဲသလိုပဲ အမွားေတြျပင္ဆင္ဖို႔အတြက္ ထုိက္သင့္တဲ့ေၾကးေတာ့ ျပန္ေပးဆပ္မွ ရမယ္။ ဒါ တရားသျဖင့္ပဲေလ။

ေမာဟ-၃

မိန္းမဆိုတာမ်ိဳးက ဘယ္အရြယ္မဆို လွခ်င္တဲ့ အမ်ိဳးမဟုတ္လား။  ကၽြန္မ သတိထားၾကည့္မိတယ္။ မွန္ထဲက မိန္းမဟာ မ်က္လံုးေထာင့္ေလးေတြ ကုတ္က်လို႔၊ မ်က္၀န္းေလးေတြ မွိန္ေဖ်ာ့လို႔၊ ပါးေလးေတြေတာင္ ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ေလး တဲြက်ေနခဲ့ၿပီ။ အရင္လို မစိုႏိူင္ေတာ့တဲ့ ႏွႈတ္ခမ္းေတြကိုလည္း မေျခာက္ေသြ႔ေအာင္ အဆီတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး သုတ္လူးေပးေနရၿပီ။ မ်က္နွာေပၚမွာ ဇရာရဲ႕ အရိပ္အေယာင္ အမဲစက္ေလးေတြ ခပ္က်ဲက်ဲနဲ႔ရယ္။ ဆံပင္ေတြဆိုလည္း ေဆးဆိုးေနရၿပီ။ မ်က္လံုးေတြဆိုလည္း ခပ္ေ၀းေ၀းဆိုရင္ မ်က္မွန္ကူမွ သဲကြဲေတာ့တယ္။ သြားေတြလည္း ေပါက္ကုန္လို႔ ဖာေနရၿပီ။ မေကာင္းတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ဒါေတာင္မွ အစ္မက အရမ္းႏုတာပဲဆိုရင္ ငါ ဆိုတာႀကီးက ၀င္ ၀င္ေၾကနပ္ေနေသးတာ။


ခႏၶာဟာ သူ႔သေဘာသူေဆာင္ေနၿပီ။ အပ်က္ဘက္ကို သြားေနၿပီ။ ေမြးစကေန တစ္ျဖည္းျဖည္း တက္လာလိုက္တာ ေတာင္အထြတ္ကိုေက်ာ္လို႔ အဆင္းေတာင္ ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ တက္ရတာ ၾကာသေလာက္ အဆင္းက်ေတာ့ အျမန္သား ရယ္။ ဒီၾကားထဲ ကိေလသာဘီး တပ္ေပးလိုက္လို႔ကေတာ့ အက်ျမန္မွာ ေသခ်ာေနေတာ့ကာ မကင္းႏိူင္ေတာင္မွ နည္းႏိူင္သမွ် နည္းေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားေနထိုင္ေနရတာပဲ။


ဒီလိုပါပဲေလ။ ကၽြန္မ စီးဖူးခဲ့တဲ့ ဖိနပ္အထူႀကီးေတြလို လူကို နာက်င္ေစလွ်က္က လွပေစျပန္တာေၾကာင့္ တစ္ဖန္လဲလဲ ၿငိတြယ္ေနမိၾကမွေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ရပ္နိူင္ဖို႔သာ အားထုတ္ရေတာ့မွာ။


ဘ၀တစ္ခုျဖင့္ စခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ သူသူငါငါ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ လွလွပပေတာ့ အဆံုးသတ္ခ်င္ၾကမွာပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကရြတ္ခြနဲ႔တူတဲ့ သံသရာႀကီးထဲမွာ ဆံုမွတ္တစ္ခုမွာေတာ့ အဆံုးဟာ အစျဖစ္ေနျပန္သတဲ့….။


ဒီကေန႔ဟာ ကၽြန္မအတြက္ စ မွတ္တစ္ခု...
ေမာဟမ်ားနဲ႔ ရစ္ပတ္ေနထိုင္ဖို႔အတြက္ နိဒါန္း....  
ဒါမွမဟုတ္………


Thursday, March 22, 2012

စိနတိုင္းသြားေတာလား-၁၁

ကၽြန္မတို႔ Tianjinဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးကို သြားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါဦးမယ္။ အဲဒီကို Speed Trainလို႔ သူတို႔ ေခၚၾကတဲ့ က်ည္ဆန္ရထားလိုမ်ိဳး စီးၿပီးသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔က က်ည္ဆံရထားလို႔ မေခၚဘူးရွင့္။ ဒါေပမဲ့ အျမန္ႏွႈန္းကေတာ့ က်ည္ဆံရထားေလာက္နီးနီးပါပဲ။ အရွိန္အျမင့္ဆံုးက ကၽြန္မ ၾကည့္ရ သေလာက္ေတာ့ ၂၉၄ km/h အထိရွိတယ္။

ဒါက ဘူတာရံုထဲမွာပါ။



လက္မွတ္ခက တစ္ေယာက္ကို ၅၅ယြမ္ပါ။ စလံုး ၁၁ ေဒၚလာေလာက္ က်ပါတယ္။


ရထားေပၚကို တက္ၾကဖို႔ ေလယာဥ္ေတြမွာလိုပဲ ခ်က္အင္လုပ္သလို တန္းစီၾကရပါတယ္။


ဒါ ကၽြန္မတို႔ စီးခဲ့ၾကတဲ့ ရထားေပါ့...


အထဲကို ေရာက္တာနဲ႔ ေလယာဥ္ထဲ ေရာက္သြားသလိုကို ခံစားရပါတယ္။ အဲဒီတြဲအထဲမွာေတာ့ ေဆးလိပ္နံ႔ မရဘူးရယ္။ သန္႔ရွင္း လွပ သပ္ရပ္လို႔။



ရထားအရွိန္ဘယ္ေလာက္ဆိုတာကို တစ္ခ်ိန္လံုး ျပေနတာ။ ကၽြန္မ ေတြ႔ခဲ့ရသေလာက္ေတာ့ ဒါ အျမင့္ဆံုးပါပဲ


ရထားေပၚက အိမ္သာ....


ေလယာဥ္ထဲကလိုပဲ တစ္ပံုစံထဲ လုပ္ထားတယ္။ အိမ္သာမ၀င္ခင္ အနီးအေ၀းကေန ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္နဲ႔ အိမ္သာထဲကို ကင္မရာႀကီးနဲ႔ ၀င္သြားတဲ့ ကၽြန္မကို အေတာ္ေလးေတာ့ မ်က္ေစ့ေနာက္ၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မတတ္ႏိူင္ပါဘူးေလ။ ဘေလာ့ဂါဆိုတာက အေရထူရမယ္ မဟုတ္လားးး။




ေဘဂ်င္းကေန ထရန္ဂ်င္းကို နာရီ၀က္သာသာေလာက္ပဲ စီးရပါတယ္။ သိတ္ျမန္တာပဲ၊ ကၽြန္မက အၾကာႀကီး စီးခ်င္ခဲ့တာ။ ေဘးနားက ရွႈ႕ခင္းေတြကို တရိပ္ရိပ္နဲ႔ ၾကည့္ရတာ အင္မတန္ သေဘာက်မိပါတယ္။

ဒါကေတာ့ ဘူတာထဲကေန အျပင္ကို ထြက္ရာလမ္းမွာပါ။



ဘူတာဘက္ကို သမင္လည္ျပန္ ျပန္လည္ လွည့္ၾကည့္မိခဲ့တယ္။


ေဘဂ်င္းေလာက္မပူဘဲ လွပေအးခ်မ္း ေနခ်င့္စဖြယ္ ျမိဳ႕ေလးပါပဲ။



အီတလီစတိုင္ ေတာင္းတဲ့....။ ကၽြန္မတို႔ရြာကေရာ...ဘာစတိုင္နဲ႔ေတာင္းတာပါလိမ့္ 
အို ရြာပါဆိုမွ ရြာစတိုင္ေပါ့ေအ...။ ညည္းႏွယ္....း)






ဒါက Culture Street ပါ။


ပါပါလာဇီေတြ ဘယ္လိုမ်ား သိသြားပါလိမ့္။ စီေကေအတို႔ သြားေလရာ....။ ဒီေလာက္ ရုပ္ဖ်က္ထား တာေတာင္......ကေတာက္...


သေဘာက်ခ်င္စရာေလးေတြ၊ လူငယ္ႀကိဳက္ေလးေတြ....


ကေလးတုန္းက ရခဲ့ဖူးတဲ့ ဂ်ံဳနဲ႔လုပ္တဲ့၊ သၾကားနဲ႔လုပ္တဲ့၊ မုန္႔လိုလည္း စားလို႔ရတဲ့ အရုပ္ေလးေတြကို သတိရသြားတယ္။ ခုေတာ့ ပိုၿပီး အေရာင္စံု၊ ပိုၿပီးလွပ....


ဒါက Tianjin Nanshi Foods Street မွာ...။ တစ္လမ္းလံုး စားစရာေတြ ခ်ည္းပဲ။ လည္ပင္းမူလီ တပ္ထားသလိုပဲ ဘယ္ညာကို လည္ေနေတာ့တာ။ ၾကည့္ရတာမ်ား မ်က္လံုး ၂လံုးေတာင္ မေလာက္ခ်င္ဘူး။


ဒါ...။ စားမယ္လို႔ ေတြးထားၿပီးမွ ဘယ္လို အာရံုေျပာင္းသြားတယ္ မသိဘူး။ ေမ့ၿပီး လံုး၀ မစားခဲ့ရဘူး...။ အဲဒီအေနာက္က ၀ါ၀ါအကြင္းေတြက မုန္႔ခ်ိဳသြင္းလို႔ ကၽြန္မတို႔ ေခၚတဲ့ ျမန္မာမုန္႔နဲ႔ တူလို႔ေလ....


ဒါ သူတို႔ ထရန္ဂ်င္းမွာ သိတ္နာမည္ႀကီးတဲ့မုန္႔ေပါ့။ စားၾကည့္လုိက္ေတာ့ မြမြ စိမ့္စိမ့္ေလး။ အရသာ အမ်ိဳးမ်ိဳး မူကြဲေတြ လုပ္ေရာင္းၾကတယ္။ ဘာမုန္႔လဲေတာ့ မသိဘူး။ လြယ္လြယ္ကူကူ မုန္႔ႀကိဳးလိမ္လို႔ပဲ နာမည္ေပးလိုက္တယ္။ ထရန္ဂ်င္းေရာက္ျဖစ္ရင္ စားျဖစ္ေအာင္ စားရမဲ့ စာရင္းထဲ တို႔ထားလိုက္ၾကပါ။


ေဟာ...မုန္႔ႀကိဳးလိမ္ၿပီးေတာ့ တစ္ခါတည္း ေနာက္ေတာ့ပစ္က အင္မတန္ စိတ္၀င္စားစရာ။ သူတို႔ဆီက အိမ္သာေတြ ေရဆြဲခ်တဲ့ ေနရာက အဲလိုရွင့္။ လက္နဲ႔ ဆြဲရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေျခေထာက္နဲ႔ နင္းခ်ရတာ။ ၾကည့္ေလ ဒါမ်ိဳးးး


အဲသလို ေရြ႕လ်ားမုန္႔ဆိုင္ေလးေတြလည္း ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြခဲ့ရပါရဲ႕...


ဒါကေတာ့ အခိုက္ဆံုးေသာ တီထြင္မွႈပဲ....။ ၾကည့္ပါ...အေသအခ်ာ ၾကည့္၊ ရဲရဲႀကီး ၾကည့္လိုက္ပါ။ အထဲကို...


ႏွယ္ႏွယ္ရရေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ၀က္ဂြန္တံဆိပ္ရွင့္..

ဆက္ပါဦးမယ္....


ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...