အမည္သညာ ေခၚစရာကား

က်မ ငယ္ငယ္က အတန္းထဲမွာ အတန္းပိုင္ဆရာမ နာမည္ေခၚရင္ ထူးရမွာ အင္မတန္ ႐ွက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေျမးဦးျဖစ္တဲ့ က်မကို အေဖဘက္က အဖိုးက နာမည္ေပးခဲ့တယ္။ အေျမာ္အျမင္ႀကီး႐ွာတဲ့ က်မအဖိုးက အေဖအေမ နာမည္အျပင္ က်မကိုထိန္းရတဲ့ အေဒၚအပ်ိဳႀကီးနာမည္ပါ ထည့္လို႔ မွည့္ေခၚေစခဲ့တာ။ ဒီေတာ့ အေဒၚအပ်ိဳႀကီးမွာ သေဘာက် ေၾကနပ္စြာ မညည္းမျငဴ ထိန္းေလေတာ့သတည္းေပါ့။ ေျပာခဲ့သလိုပဲ အဖိုးက အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ အေဒၚရယ္ဆီက လွတယ္လို႔ သူ ထင္တဲ့ နာမည္တလံုးစီယူၿပီး က်မကို နာမည္ေပးခဲ့တာ။ တလံုးခ်င္းၾကည့္ရင္ လွသလိုလိုနဲ႔ သံုးလံုးေပါင္းလိုက္တဲ့အခါ အင္မတန္မွ ဂြက်က် ေထာင့္ေတာင့္ေတာင့္ နာမည္ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

"ေမာ္ေတာ္နာမည္လိုလို၊ ေတာထမင္းဆိုင္နာမည္လိုလိုနဲ႔ ေမာ္ေတာ္ေပၚက ေတာထမင္းဆိုင္ ျဖစ္ေနတာကိုး" လို႔ အိမ္ကလူႀကီး ေျပာေလ့႐ိွတယ္။ လူစံုၿပီဆို အဲသလို က်မနာမည္ကို ဟာသ လုပ္ေလ့႐ိွတယ္။ က်မ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ အခ်စ္ကိုး...။

နာမည္နဲ႔သာ ေယာကၤ်ားတင္ေတာင္းရမဲ့ေခတ္ဆို က်မ အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ေလာက္တယ္။ တကယ္...။ အဖိုးတို႔ေခတ္တုန္းကေတာ့ နာမည္သံုးလံုးဆိုရင္ပဲ ေဂၚလီျဖစ္ၿပီ၊ အေတာ္မိုက္သြားၿပီ ထင္ၾကတဲ့ေခတ္ေပကိုး။ အဖိုးအဖြားနာမည္ေတြ မထည့္တာဘဲ ေတာ္ေသးရဲ႕ ဆိုရမယ္။ အေဖဘက္က အဖိုးအဖြားနာမည္က ေမာင္စံပြင့္ + မျမ႐ွင္၊ အေမဘက္က အဖိုးအဖြားနာမည္က ေမာင္ေအာင္ဒင္ + မခင္ၿမိဳင္။ ဆိုေတာ့ကာ ျမပြင့္ဒင္ၿမိဳင္တို႔၊ စံ႐ွင္ေအာင္ခင္တို႔ ဘာတို႔ ျဖစ္မသြားတာဘဲ ေတာ္လွ...။

က်မ အ႐ြယ္ေလးရလာေတာ့ နာမည္ေျပာင္းေပးဖို႔ အဖြားကို တိတ္တိတ္ေလး အပူကပ္တယ္။ အဲဒီမွာ အဖြားက က်ိဳးေနတဲ့ သူ႔ေ႐ွ႕သြားေလးေတြၾကားက ေလသံတ႐ီွး႐ီွးထြက္ေအာင္ ခ်စ္စဖြယ္ ရယ္ရင္း အဖိုးရဲ႕ နာမည္ေပးပံု ရာဇဝင္ ဘုတ္အုပ္ႀကီးကို ျပန္လည္ လွန္ေလွာေလေတာ့တယ္။

အဖိုး လဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ထားစဥ္ကေပါ့။ အဖိုးက လူမွန္၊ စိတ္ေစတနာေကာင္းသူ ျဖစ္တာမို႔ ဆိုင္က အလုပ္သမားႀကီးငယ္ အားလံုးက ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသၾကတယ္။ တခါေတာ့ ဆိုင္က အလုပ္သမားေလးရဲ႕ မိန္းမ မီးဖြားေတာ့ အဖိုးကို နာမည္ေပးခိုင္းသတဲ့။ သမီးမိန္းကေလး စေနသမီးေလး...။ အဖိုးက ခဏပဲ စဥ္းစားၿပီး "တိမ္လႊာစိုး" လို႔ နာမည္ေပးသတဲ့။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ အဲဒီေခတ္ အေနအထားနဲ႔ ဆန္းလွတဲ့နာမည္ ျဖစ္တာမို႔ သိတ္သေဘာက် သြားၾကတာေပါ့။ နာမည္ရသြားတဲ့ အဖိုးကို ေနာက္အလုပ္သမား တေယာက္ရဲ႕ မိန္းမ သားဦးေယာက်ၤားေလးေမြးတဲ့အခါ နာမည္ေပးခိုင္းၾကျပန္တယ္။ တနဂၤေႏြသားေလးမို႔ ေန႔သင့္နံသင့္ "အာကာေက်ာ္" ဆိုၿပီး ေပးလိုက္ျပန္သတဲ့။

၁၉၆၂ခု ဦးေနဝင္းရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ တက္လာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ျမင္းပြဲေတြ ပိတ္လိုက္ရတဲ့အခါ အဖိုးမွာ ႐ိွတဲ့ ၿပိဳင္ျမင္း ၂ေကာင္ကို ေရာင္းဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ တေန႔ အဖိုးရဲ႕ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အဖိုးသူငယ္ခ်င္း ျမင္းသမားေတြ စုၿပီး ျမင္းအလြမ္းသယ္ၾကသတဲ့။

"ခင္ဗ်ားသမီး တိမ္လႊာစိုး ဘယ္လိုလဲ အေရာင္းထြက္သြားၿပီလားဗ်..."

"က်ဳပ္သား အာကာေက်ာ္ကိုေတာ့ မႏၲေလးက ျမင္းလွည္းဆရာ ဝယ္သြားသဗ်ာ၊ က်ဳပ္သားေလး ပင္ပန္း႐ွာေရာ့မယ္..."

ဒီေတာ့မွ အဖိုးေပးခဲ့တဲ့ နာမည္ေတြက ျမင္းထီးျမင္းမ နာမည္ေတြ ျဖစ္ေနမွန္း သိသြားၿပီး ရယ္ၾကရသတဲ့။

က်မကို ေမြးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အဖိုးက အဂၢိရတ္ေခၚတဲ့ ဖိုထိုးတဲ့ ဝါသနာအသစ္နဲ႔ အသားက်ေနခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ အဖြားကေတာ့ တယ္မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။ "အဲ့ဒီဟာႀကီး အသံျမည္ပံုကိုက ႐ိွထည့္ ႐ိွထည့္နဲ႔ ႐ိွသမွ်ထည့္ေနရတာလည္း မ်ားလွၿပီ" လို႔ မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုးနဲ႔ အဖြားက ညည္းဖူးခဲ့သတဲ့။ "ညည္းအဖိုး ညည္းနာမည္ကို မျပဒါးတို႔၊ မဓါတ္လံုးတို႔ မေပးခဲ့တာဘဲ ေက်းဇူးတင္" လို႔ အဖြားေျပာခဲ့ေတာ့ က်မမွာ ရယ္ခဲ့ရပါေသးရဲ႕။ ေနာက္ေတာ့လည္း တျဖည္းျဖည္း နာမည္ေျပာင္းဖို႔ ခပ္ေမ့ေမ့ ျဖစ္လာခဲ့လိုက္တာ က်မ တကၠသိုလ္တက္တဲ့အထိပါပဲ။

တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ နာမည္အေၾကာင္း အမွတ္ရေစဖို႔ ဖန္လာျပန္တယ္။ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမေလး ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ ငါးရံ႕ကိုယ္လံုးေလးနဲ႔ တ႐ုတ္မေလး၊ သူ႔နာမည္က မအုန္းခင္တဲ့။ အဂၤလိပ္လို အတိုေကာက္က အိုေက ဆိုေတာ့ အဲဒါကိုပဲ ေယာကၤ်ားေလးေတြက အိုေက အိုေကနဲ႔ စေနာက္ခဲ့တာ။ သူ႔ခမ်ာ အေနာက္ခံရတိုင္း ပါးေလးေတြ ရဲလို႔ မေနတတ္ေအာင္ ႐ွက္႐ွာတယ္။ သူ႔မိဘေတြႏွယ္ ဒီေလာက္ ခ်စ္စရာ သမီးကေလးကိုမ်ား လူေနာက္ခ်င္စရာ နာမည္ ေပးခဲ့ရတယ္လို႔။ သူ႔အမေတြ နာမည္က မအုန္းစိန္၊ မအုန္းတင္ တဲ့ေလ။ သူ႔အေမ ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔ အုန္းပြင့္စိန္၊ အုန္းလက္စိန္ ဇာတ္ပဲြမ်ား သြားၾကည့္ေလသလား မဆိုႏိူင္ဘူး။

ဒီလိုပဲေပါ့ေလ...ကေလးတေယာက္ရဲ႕ နာမည္ဟာ မိဘဘိုးဘြားေတြ အႀကိဳက္ေ႐ြးလို႔ ေပးခဲ့ၾကတာကိုး။ ကိုယ့္နာမည္ ကိုယ္ေပးၿပီး ေမြးလာတဲ့ ကေလးရယ္လို႔မ်ား ၾကားဖူးၾကလို႔လား။

ဦးသုေမာင္ အႏုပညာနာမည္ကို အုပ္စိုး လို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ေတာ့ အေဖသာဓုက "မင္းႏွယ္ အုပ္စိုးဆိုေတာ့ အိုးစုပ္လို႔ လူသေရာ္စရာ ျဖစ္ေနတယ္ကြ" လို႔ ေျပာဖူးခဲ့တယ္။ ကေဗၶာဒီးယား ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဟြန္ဆန္ဆိုရင္ ဟြန္ဆန္ရတ္ ဆိုတဲ့ နာမည္ကို သံုးခဲ့ဖူးတယ္။ ဆန္ရတ္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ဘဝအလုပ္ေတြအားလံုး ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ေစသူရယ္လို႔ ဆိုေပမဲ့ သူ႔အတြက္ အက်ိဳးမေပးဘဲ အဲဒီနာမည္သံုးစဥ္ကာလမွာ ဒဏ္ရာေတြ ခဏခဏရေစတယ္လို႔ ဆိုခဲ့ဖူးတယ္။ ထက္ထက္မိုးဦးက်ျပန္ေတာ့ မႈန္ေ႐ႊရည္ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈမရခဲ့ဘဲ ထက္ထက္မိုးဦးနဲ႔က်မွ နာမည္ေက်ာ္သြားခဲ့ေတာ့တာ။

က်မအတြက္ေတာ့ နာမည္ေတြဟာ အေတာ္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းေနတာ အမွန္ပါ။ ကိုငွက္ နာမည္ႀကီးလာေတာ့ အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ ဘာ့ေၾကာင့္ ထူးအိမ္သင္ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ျဖစ္တာလဲ ေမးေတာ့ " ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဆိုရင္ ဘယ္သူေတြက စိတ္ဝင္စားမွာလဲဗ်ာ" လို႔ ေျဖခဲ့ဖူးတာ သတိရမိတယ္။ ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္ အရည္အေသြး အဓိကက်တယ္ဆိုတာ က်မ လက္ခံပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း နာမည္တလံုးရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ႐ိွေနတယ္ဆိုတာ မျငင္းႏိူင္တဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

နာမည္ဆိုတာ နာမ္စားသက္သက္ ေခၚေဝၚသံုးစဲြဖို႔ပါ။ ပညတ္သက္သက္ပါ။ အေပၚယံ အကာပါ။ အားလံုးကို က်မ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ ေလာကီသားေတြ အတြက္ေတာ့ အပူေတြ၊ ဖိအားေတြ မ်ားလွတဲ့ ဘဝႀကီးထဲမွာ ဒီနာမည္ေလးတလံုးေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘဝေလး ေအးခ်မ္းမယ္၊ ေျပာင္းလဲတိုးတက္မယ္ ဆိုတာေတြကို ယံုခ်င္မိတတ္ၾကပါတယ္။ ေလာကီအျမင္နဲ႔ပဲ ၾကည့္မိတတ္ၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီနာမည္ေလး ေျပာင္းၿပီးရင္ အားလံုး ေကာင္းၿပီ ဆိုတဲ့ စိတ္ရဲ႕ လွည့္ဖ်ားမႈေအာက္မွာ ခဏကေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ယံုၾကည္ရင္း ေ႐ွ႕ဆက္ဖို႔ ခြန္အားေတြ အသစ္ ျဖစ္လာၾကျပန္တယ္။

စကားေလး စပ္မိတုန္း တဆက္တည္းပဲ ေျပာျပပါမယ္။ လိုင္းေပၚမွာ တခ်ိဳ႕ မိတ္ေဆြေတြ ေမးေလ့႐ိွတယ္။ ခ်စ္ၾကည္ေအး လို႔ ဘာေၾကာင့္ ေ႐ြးတာလဲတဲ့။ "ေမာ္ေတာ္ေပၚက ေတာထမင္းဆိုင္ နာမည္သာဆို ဘယ္သူကမ်ား စိတ္ဝင္စားမလဲ႐ွင္" လို႔ ကိုငွက္ ေျဖသလိုပဲ ျပန္ေျဖလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္...။

အေမအိုရဲ႕ အိမ္အျပန္

စကားလံုးမ်ားစြာထက္
သားလက္ေမာင္းက တက္တူး
အေမ ၾကည္ႏူးေစ....
သားမ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးမ်ား
အေမ့အတြက္ ခြန္အား...တဲ့.....

ႏုႏြဲ႕သိမ္ေမြ႔ ဖြဖြညင္သာ
တိုးတိုး ညႇင္းညႇင္း...
မ်က္လံုးေလးေတြခ်င္း ႏီွးေႏွာ...
ေျပာၾကခဲ့....။

အေဖ့ရဲ႕ သမီး၊ အဘိုးရဲ႕ေျမး
ရဲရဲနီေစြး ေသြးေတြကမွတဆင့္
ျမင္ခြင့္ရခဲ့ၾကေပါ့
ခမ္းနားလွပေနေတာ့မဲ့.....ရာဇဝင္ အသစ္ကို....။

အေမအို....
ငိုရလြန္းလို႔ ထံုေနတဲ့
မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ပီတိမ်က္ရည္ေတြၾကားက
အားတင္းၿပီး ျမင္ေအာင္ၾကည့္...
ဒီ သားအမိကို.....

အေမအို....
ေပါက္ကနဲ က်လာတဲ့
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေဝဝါး
အေမွာင္ထဲက....
စစ္ေျမျပင္က....
သူမရဲ႕ သားေတြ...

ေသသလား...
႐ွင္သလား...
ကြဲျပားမသိ ေန႔႐ိွသ၍
တေျမ့ေျမ့လြမ္း တသသကြၽမ္းရင္း
တလွမ္းခ်င္း....အိမ္အျပန္....။


***ကမာၻေပၚက အေမႏွင့္သားမ်ား အတြက္...

အေမွာင္ထဲမွာ

အိပ္ခန္းအတြက္ ခန္းဆီးဆိုရင္ ပါးပါးလြင့္လြင့္ေတြကို မတပ္ဘဲ အလင္းပိတ္ေအာင္ ထူတဲ့ ခပ္ေလးေလး ခပ္အိအိေတြကိုမွ က်မက ေ႐ြးခ်ယ္ေလ့႐ိွတယ္။ ခု လက္႐ိွ အခန္းထဲမွာ ၾကက္ေသြးရင့္ရင့္နဲ႔ အဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ခပ္ယွက္ယွက္ ႏြယ္ငင္ထားတဲ့ ခန္းဆီး ထူအိအိ တစံုကို တပ္ဆင္ထားတယ္။

အအိပ္ခက္သူပီပီ အဲ့သည္ညက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မရႏိူင္ခဲ့ဘူး။ ဒါကလည္း ျဖစ္ေနက်မို႔ က်မအတြက္ ထူးလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ မီးပိတ္ထားတာရယ္၊ ခန္းဆီးထူထူေတြရယ္ေၾကာင့္ အိပ္ခန္းထဲမွာ အလင္းစေလး တစက္တေလေတာင္မွ က် မေနခဲ့ဘူး။ ဒါဟာလည္း ခါတိုင္းညေတြလိုပဲ နဲနဲမွ ထူးျခားတဲ့ ည မဟုတ္ခဲ့တာ။ အိပ္ခန္းထဲ မီးေရာင္လဲ့လဲ့ ႐ိွေနရင္ အိပ္မေပ်ာ္တတ္တဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ သည္လို အေနဟာ က်မ အႀကိဳက္ပါပဲ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အိပ္မေပ်ာ္ေသးတာက လဲြလို႔ အရာအားလံုးဟာ က်မ စိတ္တိုင္းက် ႐ိွေနခဲ့တာ။

မနက္ျဖန္ အလုပ္သြားရမယ္။ က်မ အိပ္ရမယ္ အိပ္ေပ်ာ္မွ ျဖစ္မယ္။ အဲသည္ အိပ္ေပ်ာ္မွ ျဖစ္မယ္ ဆိုတာႀကီးက လူအေပၚ ဖိအားအျဖစ္ ေျပာင္းသြားတယ္။ အိပ္စမ္း လို႔ ဆိုေလ အိပ္မေပ်ာ္ေလ။ ထြက္ေလ ဝင္ေလမွတ္။ စိတ္ကို ႏွာသီးဖ်ားမွာ တင္ထား။ ဟုတ္ၿပီ မွန္မွန္ေလး အသက္႐ႈ...။ မွတ္... ထြက္ေလ ဝင္ေလမွတ္။ မ်က္ေတာင္ေတြ ေလးလာတာကို သိေနတယ္...သိေနတယ္။ က်မ အိပ္ေတာ့မွာ။ မၾကာခင္ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မွာ အိပ္လိုက္...အိပ္လိုက္ေတာ့။ ဟင့္အင္း မအိပ္ခ်င္ေသးပါဘူး...မအိပ္ေသးဘူး... မိွတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြ ဖ်တ္ကနဲ ျပန္ပြင့္သြားတယ္။

မ်က္လံုးဖြင့္ထားလိုက္တယ္။ သည္ေလာက္ေတာင္ မအိပ္ခ်င္တာ အိပ္ဖို႔ မႀကိဳးစားခ်င္ေတာ့ဘူး။

အဲသည္ခဏ မ်က္လံုးရဲ႕ေ႐ွ႕မွာ က်မ ျမင္လိုက္ရတာက ထူပိန္းပိန္း အေမွာင္ထုႀကီး။ ႐ုတ္တရက္ က်မ အံ့ၾသသလိုလို၊ အားငယ္သလိုလို။ ႀကိဳးစားၿပီး ျမင္ေအာင္ ထပ္ၾကည့္တယ္။ အမဲေရာင္ နံရံ အခ်ပ္လိုက္ႀကီး က်မေ႐ွ႕မွာ ဆီးကာထားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ အသက္႐ႈၾကပ္လိုက္တာ။ တြင္းနက္ႀကီးထဲ က်ေနသလို...ခႏၶာကိုယ္တခုလံုး ေလးလံလို႔ လႈပ္မရ၊ ေခြၽးေစးေတြနဲ႔ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ေသြ႕။ ေၾကာက္စရာ အေမွာင္ထုႀကီးထဲ က်မ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ထိုးက်သြားခဲ့ရတဲ့ ည...။

က်မ သိတယ္။ က်မ အျမင္အာ႐ံုေတြ ေကာင္းေနေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ မျမင္ရဘူး။ က်မ အၾကားအာ႐ံုေတြ ေကာင္းေနေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ မၾကားရဘူး။ က်မ ေအာ္ဟစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အသံသာ႐ိွၿပီး စကားလံုးေတြ ဆြံ႕အ ေနျပန္တယ္။ ဒါဟာ အေမွာင္ထုရဲ႕ မုန္းတီးစရာေကာင္းတဲ့ အဂၤါရပ္ေတြ။ က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ။ က်မ စြမ္းႏိူင္ေသးတာ ေသခ်ာတယ္။ သည္ညကို ေက်ာ္လြန္ဖို႔ေတာ့ ခံႏိူင္ရည္ ေမြးရမယ္။ မနက္ျဖန္ အာ႐ံုလာရင္ ေရာင္နီအလင္းတန္းေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ႏိူင္ေသးတယ္။

ခုေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မ ေတြးေနႏိူင္ေသးတယ္။ အေတြးစတို႔ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းေနႏိူင္ေသးတယ္။ အေမွာင္ထုဟာ စိတ္ေတြ၊ အေတြးစေတြကိုေတာ့ျဖင့္ ခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔ မစြမ္းႏိူင္ပါဘူးေလ။

က်မ အေတြးစေတြဟာ မျမင္ႏိူင္၊ မၾကားႏိူင္၊ အသံမျပဳႏိူင္သူေတြရဲ႕ ဘဝေတြထဲ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမ်ားနဲ႔ ျဖတ္သန္း ၾကည့္မိျပန္တယ္။

သူတို႔ ဘယ္ေတာ့မွမ်ား အလင္းေရာင္ကို ျမင္ေတြ႔ခြင့္ ရၾကမလဲ။ သူတို႔ရဲ႕ အျမင္၊ သူတို႔ရဲ႕အေတြး၊ သူတို႔ရဲ႕ အသံေတြ....။ က်မ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ မနက္ျဖန္လို သူတို႔ေတြရဲ႕ မနက္ျဖန္ကေရာ....။ က်မ ရင္ထဲ စိမ့္ကနဲ နာက်င္သြားခဲ့တယ္။ သဘာဝတရားအရ အေမွာင္ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ အလင္းဆိုတာ ႐ိွတယ္။ မၿမဲတဲ့ သေဘာအရ အေမွာင္ဟာ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္တခ်ိန္ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး အလင္းကို အလွည့္ေပးရလိမ့္ဦးမယ္။

အေမွာင္ထဲမွာပဲ ျမင္ေနရတဲ့ အေမွာင္ထုႀကီးကို က်မ ၿပံဳးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။

The Top Words of 2010

၂၀၁၀အတြက္ ေရပန္းအစားဆံုး စကားလံုးေတြကို Global Language Monitorအဖဲြ႔က 14Novမွာ ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ စကားလံုးေတြက ႐ိွၿပီးတာ ၾကာေနတဲ့ စကားလံုးေတြပါပဲ။

ဒီႏွစ္အတြက္ ေရပန္းအစားဆံုး စကားလံုးေတြကို ကမာၻ႔ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ သဘာဝ ေဘးအႏာၱရာယ္ေတြ၊ ကမာၻ႔ဖလားပဲြ၊ လက္႐ိွ ႏိူင္ငံေရးေလာကမွ အၿမီးအေမာက္မတည့္တဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြ၊ စကားလံုးအေဟာင္းေတြအတြက္ အသံုးအႏႈန္း အသစ္ေတြ၊ တိုးတက္ဖြ႔ံၿဖိဳးေနတဲ့ စီးပြားေရးေလာကသံုး စကားလံုးေတြထဲကေန ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ သံုးစဲြသူမ်ားမွ ေန႔စဥ္သံုးစကားလံုးမ်ားအျဖစ္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသံုးျပဳလာၾကတဲ့ စကားလံုးေတြကိုမွ ေ႐ြးခ်ယ္ထားျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

1.Spillcam
Reflecting the global impact of the months-long oil spill in the Gulf of Mexico

2.Vuvuzela
The noisy South African horns at the World Cup soccer tournament

3.The Narrative
Though used at least since The Narrative of the Life of Frederick Douglass in 1845, ‘The Narrative’ has recently been gaining traction in the political arena, virtually replacing the need for a party’s platform. (Cf. to ‘truthily’.)

4.Refudiate
Conflation of “refute” and “repudiate” (un)officially coined by Sarah Palin.

5.Guido and Guidette
Hey! All things Jersey are hot, capish? (Actually, capisci in standard Italian.)

6.Deficit
A growing and possibly intractable problem for the economies of most of the developed world.

7.Snowmaggedden (and ‘Snowpocalypse’)
Portmanteau words linking ‘snow’ with ‘apocalypse’ and ‘armageddon’, used to describe the record snowfalls in the US East Coast and Northern Europe last winter.

8.3-D
Three-dimensional (as in movies) is buffo box office this year, but 3-D is being used in new ways generally describing ‘robustness’ in products (such as toothpaste).

9.Shellacking
President Obama’s description of the ‘old-fashioned thumpin’ in George W. Bush’s words, that Democrats received in the 2010 US Mid-term elections.

10.Simplexity
The paradox of simplifying complex ideas in order to make them easier to understand, the process of which only adds to their complexity.

“Our top words this year come from an environmental disaster, the World Cup, political malapropisms, new senses to ancient words, a booming economic colossus, and a heroic rescue that captivated the world for days on end. This is fitting for a relentlessly growing global language that is being taken up by thousands of new speakers each and every day,” said Paul JJ Payack, President of The Global Language Monitor. The words are culled from throughout the English-speaking world, which now numbers more than 1.58 billion speakers.

မကၠဆီကို ပင္လယ္ေကြ႔မွာ လေပါင္းမ်ားစြာ ဆီယိုဖိတ္မႈ ျဖစ္ရပ္ကို မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး English coastမွာ သားငယ္နဲ႔အတူ ႐ြက္ေလွၿပိဳင္ပဲြ သြားၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ BP ရဲ႕ CEO Tony Hayward ကို အမွတ္ရၾကဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဂ်ဴလိုင္မွာ သူ ရာထူးက ႏႈတ္ထြက္ေပးခဲ့ရတာ။ Spillcamက အဲဒီျဖစ္ရပ္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ၿပီး သံုးစဲြခဲ့ၾကတဲ့ စကားလံုးေပါ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ကမာၻ႔ဖလားက Vuvuzela လို႔ေခၚတဲ့ ဆူဆူညံညံ အာဖရိက ခရာမႈတ္သံကိုေတာ့ အားလံုးပဲ ရင္းႏီွးၿပီးသား ျဖစ္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီ စကားလံုး ၂လံုးက ၁ နဲ႔ ၂ ေနရာမွာ ယူထားၾကပါတယ္။

က်န္တဲ့ စကားလံုးေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕ရင္းႏီွးၿပီးသား၊ တခ်ိဳ႕လည္း အသစ္ေတြ ျဖစ္ေနႏိူင္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ဘာ့ေၾကာင့္ လူေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ား ေရပန္းစားခဲ့ရသလဲ ဆိုတာ အေျဖထုတ္ၾကည့္ၾကပါဦးေလ။

ဒါက ကမာၻနဲ႔ခ်ီၿပီး ၂၀၁၀အတြက္ ေရပန္းစားေနတဲ့ လူေျပာအမ်ားဆံုး စကားလံုးေတြပါ။ ၂၀၁၀အတြက္ ေရပန္းစားေနတဲ့ စကားစုေတြလည္း ႐ိွပါေသးတယ္။ စိတ္ဝင္စားသူမ်ား ဒီမွာ ဖတ္ၾကည့္ႏိူင္ပါတယ္။

ခုေလာေလာဆယ္ က်မတို႔ ေ႐ႊျပည္ႀကီးမွာ ၂၀၁၀ အတြက္ လူေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ား ေရပန္းအစားဆံုး စကားလံုးကေရာ ဘာမ်ား ျဖစ္ႏိူင္မလဲ။ ၿပီးေတာ့ ေရပန္းအစားဆံုး ဝါက်ကေရာ...။

က်မ ေသခ်ာေပါက္ သိေနပါတယ္။ ၂၀၁၀ အတြက္ လူေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ား ေရပန္းအစားဆံုး စကားလံုးက "အေမ" ျဖစ္ၿပီး ေရပန္းအစားဆံုး ဝါက်က "အေမ က်န္းမာပါေစ"ပဲ ျဖစ္မယ္ ဆိုတာ....။

Ref:
www.languagemonitor.com/
news.nationalpost.com/2010/11/14/‘spillcam’-‘vuvuzela’-lead-top-words-of-2010/

ဝါစိမ္းနီ ေကာ္ျပန္႔

ေခါင္းစဥ္ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ စိတ္ဝင္စားသြားတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီလိုေလ....ဒီေကာ္ျပန္႔မွာ အထင္႐ွားဆံုး အေရာင္ေတြက ၾကက္ဥႏွစ္ ဝါဝါေလးေတြရယ္၊ ဆလတ္႐ြက္ နဲ႔ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ စိမ္းစိမ္းေလးေတြရယ္၊ မုန္လာဥနီ နီနီေလးရယ္ပါ...။ အဲဒါေလးေတြ ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ ခုလို စားခ်င္စဖြယ္ ဝါစိမ္းနီ ေကာ္ျပန္႔စိမ္းေလး ျဖစ္လာပါေရာလား။ (ေခတ္မီခ်င္ေတာ့ ဇြတ္ကို ဝါစိမ္းနီ လုပ္ပစ္လိုက္ေတာ့တာ...)

အမည္ရင္းကေတာ့ ဗီယက္နာမ္ ေကာ္ျပန္႔စိမ္းပါ။ တကယ္ပါ။ အဟုတ္ပါ။ ဗီယက္နာမ္က လာတာပါ။ ဗီယက္နာမ္ ေကာ္ျပန္႔စိမ္းကေန ဝါစိမ္းနီေကာ္ျပန္႔လို႔ နာမည္ေျပာင္း႐ံုသာ ေျပာင္းသြားတာ။ အထဲမွာ ပါဝင္တဲ့ အဓိက အစာပလာေတြက မေျပာင္းဘူး အတူတူပဲရယ္။

ေကာ္ျပန္႔လိတ္ရန္



၁) ဆန္ျပားအခ်ပ္ဝိုင္း-Rice Paper လို႔ ေခၚပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေသာ Super Market ေတြမွာ ရတတ္ပါတယ္
၂) ၾကက္ရင္ပံု- ေရနဲနဲနဲ႔ ျပဳတ္ထားၿပီး အသားႏႊင္ထားပါ။ အသားျဖစ္ရင္ ရပါၿပီ ေပါင္လည္းရပါတယ္ (အ႐ိုးမပါရ) Seafood စားသူမ်ား ပုဇြန္နဲ႔ လုပ္လည္း ရပါတယ္ က်မကေတာ့ အိမ္မွာ ႐ိွတာ သံုးလိုက္တာပါပဲ
၃) ဆလတ္႐ြက္- မပါမျဖစ္ထည့္ရန္
၄) မုန္လာဥနီ၊ ၾကက္သြန္ၿမိတ္၊ သခြားသီး ပံုပါအတိုင္း အ႐ြယ္တူ အေခ်ာင္းလိုက္ေလး လီွး၍ မုန္လာဥနီကို ၁-၂ မိနစ္ခန္႔ ျပဳတ္ၿပီး ေရေအးႏွင့္ ျပန္ေဆးထားပါ
၅) ၾကက္ဥျပဳတ္ ပါးပါးလီွးထားပါ ( ၾကက္ဥကို မျပဳတ္ဘဲ အျပားလိုက္ ေခါက္ေၾကာ္ၿပီး ပါးပါးလီွးထည့္လည္း ရပါတယ္)

** ပဲသီးစိမ္းေတာင့္(ေရေႏြးေဖ်ာရန္)ထည့္လည္း ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ပဲၾကာဇံ ျပဳတ္ၿပီးသား ထည့္လိတ္တတ္ၾကပါတယ္။ က်မက အဲဒါေတြ မ႐ိွလို႔ ထည့္မထားပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဗီယက္နာမ္ေတြ ထည့္စားတတ္တဲ့ ပူစီနံတို႔ ပင္စိမ္းတို႔လို အ႐ြက္ေတြလည္း က်မ မႀကိဳက္လို႔ ထည့္မထားပါဘူး။ ဒါဆို ဒါပဲ ထည့္ရမယ္လို႔ ပံုေသႀကီး မွတ္မထားၾကပါနဲ႔။ ျမန္မာပီပီ ေျပာင္းရဲ ျပင္ရဲ ၾကပါ။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ အသီး အ႐ြက္ေတြကို ရဲရဲႀကီးသာ ထည့္လိတ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။

အခ်ဥ္ေဖ်ာ္ရန္

သူနဲ႔ တြဲဖက္ စားဖို႔ အခ်ဥ္ေဖ်ာ္ပါမယ္။
၁) ႐ွာလကာရည္-လက္ဖက္ရည္ ပန္းကန္လံုး တဝက္သာသာ
၂) သၾကား-ထမင္းစားဇြန္းနဲ႔ အျပည့္ ၂ ဇြန္းစာ (သၾကားအခ်ိဳ မတည့္သူေတြ သၾကားေနရာမွာ အီကဲြလ္ေလး သံုးၾကည့္ၾကပါ)
၃) ၾကက္သြန္ျဖဴ အႁမႊာႀကီး ၂မႊာ ညက္ညက္ ေထာင္းထားပါ
၄) ေျမပဲေလွာ္ၿပီးသား- ေလးစိတ္ကဲြေထာင္းထားပါ (မေၾကပါေစနဲ႔)
၅) ဆား နဲနဲ

၁ ကေန ၅အထိ အကုန္ေရာၿပီး ေရေႏြး နဲနဲ ထပ္ေရာပါ။ ဒါဆို အခ်ဥ္အတြက္ ရပါၿပီ။

**အစပ္ႀကိဳက္သူမ်ား င႐ုတ္သီးအနီေတာင့္ ပါးပါး လီွးထည့္ပါ

အားလံုး အဆင္သင့္ ျဖစ္ရင္ ေကာ္ျပန္႔ စ လိတ္ပါမယ္။

သူက အင္မတန္ ႏုညံ့တဲ့ ဆန္ ေပ်ာ့ဖတ္ကေလးမို႔ ႀကိဳတင္လိတ္ထားရင္ စားမေကာင္းပဲ မာသြားတတ္ပါတယ္။ ေႂကြပန္းကန္ျပား ခပ္ပက္ပက္ထဲ ဆန္ျပား အဝိုင္းခ်ပ္ တခ်ပ္ ထည့္ပါ။ ဆန္ျပား အဝိုင္းခ်ပ္ကို ေပ်ာ့ဖတ္ျဖစ္လာတဲ့အထိ ေရေလးနဲ႔ ႏံွ႔ေအာင္ ဆြတ္ေပးရပါမယ္။ ပါးပါးေလးမို႔ ေပ်ာ့ဖတ္ျဖစ္တာ ျမန္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ၾကက္အသားလႊာ၊ ဆလတ္႐ြက္၊ မုန္လာဥနီ၊ ၾကက္သြန္ၿမိတ္၊ သခြားသီး၊ ၾကက္ဥျပဳတ္ စတဲ့ အစာပလာေတြ ထည့္ၿပီး လိတ္ရပါတယ္။

အစာေတြ သိတ္မ်ားသြားရင္ ေပါက္ထြက္ၿပီး လိတ္လို႔ အဆင္မေျပတတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ အလိတ္ၾကမ္းရင္လည္း ေပ်ာ့ဖတ္ေလးက ႏုတဲ့အတြက္ အထဲကအစာေတြ ေပါက္ထြက္တတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ လိတ္ပါ။ ျဖည္းျဖည္း သက္သာ လိတ္ပါ။ စိတ္႐ွည္႐ွည္ထား လိတ္ပါ။ စိန္ျခဴးၾကာေညာင္နဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ညင္ညင္သာသာေလး လိတ္ပါ :)


လိတ္လို႔ၿပီးမွ အလယ္ကေန ဓါးနဲ႔ ပိုင္းျဖတ္လိုက္တဲ့အခါ ပံုပါအတိုင္း စားခ်င္စဖြယ္ ဝါစိမ္းနီ ေကာ္ျပန္႔ကေလး ရလာပါလိမ့္မယ္။ သတိျပဳရမွာက အခ်ဥ္နဲ႔ တို႔စားတဲ့အခါ ေကာ္ျပန္႔လိတ္ အပြင့္ဖက္ေလးထဲကို အခ်ဥ္ဇြန္းကေလးနဲ႔ ဆမ္း ဆမ္းၿပီး စားမွ အဆင္ေျပႏိူင္ပါတယ္။ ဘူးသီးေၾကာ္ စားသလို အခ်ဥ္ေရထဲ ေဇာက္ထိုး ႏွစ္ခ်လိုက္လို႔ကေတာ့ အထဲက အစာေတြ ထြက္က်လာတတ္တာမို႔ စားတတ္ဖို႔လည္း လိုေသးတယ္လို႔ သတိေပးလိုက္ပါရေစ...။

အဆင္ေျပၾကပါေစ....

Buffet စားၾကသူမ်ား

တနဂၤေႏြ တရက္မွာ က်မရဲ႕ Ex-colleagueေတြနဲ႔ Goodwood Park Hotel မွာခ်ိန္းၿပီး High Tea Buffet သြားစားခဲ့ၾကတယ္။ Buffet ဆိုတာက အစားအစာေတြကို စားပဲြထိုးမလိုဘဲ စားသံုးသူကိုယ္တိုင္ ႏွစ္သက္ရာ ယူငင္စားေသာက္ရတဲ့ စံနစ္ျဖစ္လို႔ ဆိုင္႐ွင္ဘက္ကလည္း ဝန္ထမ္းခ သက္သာ၊ စားသံုးသူေတြဘက္ကလည္း ဟင္းတမ်ိဳးကို အစမ္း နဲနဲျမည္းစားၾကည့္ၿပီး မႀကိဳက္ရင္ တျခားဟင္းလ်ာ ေျပာင္းစားလို႔ရတဲ့ ဝယ္ယူစားေသာက္မႈပံုစံတခု ျဖစ္တယ္။ ေစ်းႏႈန္းအေနနဲ႔လည္း ဘယ္၍ဘယ္မွ်ဆိုၿပီး တခါတည္း သတ္မွတ္ထားတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘတ္ဂ်က္နဲ႔ကိုယ္ တိုင္းထြာလို႔ ရတဲ့အတြက္ Buffet စားရတာကို က်မ သေဘာက်ပါတယ္။









အရင္ကေတာ့ ဘူေဖးဆိုရင္ ဆိုင္ဖြင့္စကေန ဆိုင္သိမ္းလို႔ တံခါးပိတ္ခ်ိန္အထိ တရိရိနဲ႔ ဗိုက္ႏွဲ႔သြင္းၿပီး စားခြင့္႐ိွေပမဲ့ ခုဆို ဟိုတယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ 1st Seating နဲ႔ 2nd Seating ရယ္လို႔ စားခ်ိန္ကို ၂ခ်ိန္ ပိုင္းလိုက္တာ ေတြ႔ရတယ္။ စားပဲြေပါင္း ၅၀ ႐ိွတဲ့ဆိုင္ဟာ ခုလို ၂ႀကိမ္ ခဲြလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ စားပဲြေပါင္း ၁၀၀စာ စားသံုးသူေတြကို လက္ခံစားသံုးႏိူင္ေစပါတယ္။ ဒါလည္းပဲ ေကာင္းတာပါပဲ။ ဆိုင္ဘက္ကၾကည့္ရင္ ေရာင္းႏိူင္အား ၂ဆ တိုးလာသလို စားသံုးသူေတြဘက္ကလည္း ဆိုင္ေ႐ွ႕မွာ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး တန္းစီ ေစာင့္ေနစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။

က်မတို႔ 2nd Seatingက ေန႔လည္၃နာရီကေန ညေန ၅နာရီခဲြထိ အခ်ိန္ရပါတယ္။ တထိုင္စားစာအတြက္ အခ်ိန္ ၂နာရီကေန ၂နာရီခဲြအထိ ေပးေလ့႐ိွတာမို႔ စားၿပီး ေသာက္ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာဆိုဖို႔ပါ လံုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘူေဖးေတြမွာ အ႐ုပ္ဆိုးတာ တခုက မကုန္ႏိူင္ မခမ္းႏိူင္ပဲ အက်န္ေတြ အမ်ားႀကီး ထားသြားတတ္ၾကတာပါပဲ။ ေလာဘတႀကီးနဲ႔ အမ်ားႀကီးယူၿပီးမွ မကုန္ႏိူင္ဘဲ ထားခဲ့ရေတာ့ အင္မတန္ ႏွေမ်ာစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ္စားႏိူင္တဲ့ ပမာဏကို ကိုယ္ သိၾကပါတယ္။ စားႏိူင္သေလာက္ပဲ ခ်င့္ခ်ိန္ ယူသင့္ၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ အဲဒါေတြ ေတြ႔ရတိုင္း ကမာၻအႏံွ႔က အစာေရစာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေနၾကသူေတြကို ျမင္ ျမင္ေနမိတတ္ပါရဲ႕။

တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပမာဏထက္ အမ်ားႀကီးက်န္ေနရင္ ျပန္ေလ်ာ္ေပးရတယ္ လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ က်မ အေသအခ်ာ မၾကံဳဖူးေသးပါဘူး။ အေလအလြင့္ဆိုတာ မ႐ိွရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ က်မတို႔ငယ္ငယ္က ထမင္းတေစ့ စားပဲြေပၚက်ရင္ အဖြားက လက္ဆစ္ေခါက္တတ္တာ သတိရမိပါေသးတယ္။

ကုန္ေအာင္ စားႏိူင္လို႔ ယူတာ အေၾကာင္း မဟုတ္ေပမဲ့ မကုန္ႏိူင္ဘဲ တရားလြန္ယူၿပီး အႂကြင္းအက်န္အျဖစ္ ထားရစ္ခဲ့တာက်ေတာ့ ေလာဘစိတ္ အေျခခံေၾကာင့္လို႔ နားလည္မိပါတယ္။ အဲသလို ဘူေဖးဆိုင္ေတြမွာ ေလာဘႀကီးသူေတြရဲ႕ မကုန္တဲ့ စားႂကြင္းစားက်န္ေတြ ေတြ႔ရတိုင္း က်မ စိတ္ မသက္မသာ ျဖစ္ရတယ္။

ေသခ်ာပါတယ္...။ တနပ္စာေလးအတြက္မွာေတာင္ ေလာဘတရားေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ က်မတို႔ ကမာၻႀကီးဟာ ဘယ္လိုမွ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိူင္ေသးဘူး.....။

ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ား....

ေက်ာင္းသားဘဝဆိုတာ အားလံုး သိၾကတဲ့အတိုင္း အမ်ားစုက အပူအပင္မဲ့ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ၾကရတာပါ။ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္း အၾကား ေျပးလႊား စာက်က္ စားေသာက္ ေနာက္ေျပာင္ၾကရင္း တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ ကုန္ခဲ့ၾကတာ။ ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးမားသူ မဟုတ္တဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ စာေမးပဲြနီးမွ စာကုန္းက်က္ၿပီး အမ်ားနည္းတူ စာေမးပဲြ ေအာင္ခဲ့တာပါ။ ဒီေနရာမွာ က်မ မိဘမ်ားကို အလြန္ ေက်းဇူးတင္မိတာက က်မကို ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဖိအားေပးေလ့ မ႐ိွတာပါပဲ။

ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမက "ဟဲ့ နင္ စာမက်က္ဘူးလား ဟိုဘက္အိမ္က ကေလးေတြမ်ား စာေအာ္က်က္ေနလိုက္ၾကတာ" ဆိုရင္ စာဖတ္ဖို႔ကိုင္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတာင္ ေဘးခ်ၿပီး အဲဒီ့တေန႔လံုး စာမက်က္ေတာ့တာ။ ခုမွ အဲဒီတုန္းက က်မကို ေျပာမရလို႔ အေမ အေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့မွာ လို႔ ေတြးမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေမက က်မကို စာလုပ္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ လုပ္တတ္မွန္း၊ သူမ်ားနဲ႔ ယွဥ္ေျပာရင္ မႀကိဳက္မွန္း အေမ သိသြားလို႔ပဲ ျဖစ္မယ္။ ဒါက က်မရဲ႕ ငယ္ဘဝထဲက ပံုရိပ္ တပိုင္းတစေပါ့။ ဪ...ဘေလာ့္ဂါျဖစ္လာမဲ့ ကေလးမ်ား ငယ္ကတည္းက တယ္ေခါင္းမာတာ....

က်မ တက္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးက အီကိုလို႔ ေခၚၾကတဲ့ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွာပါ။ မွတ္မိေသးတယ္။ ပထမႏွစ္မွာ ဆက္႐ွင္ ၆ခု ႐ိွတဲ့အထဲ က်မက ဆက္႐ွင္ ၅ မွာ တက္ရပါတယ္။ ဆက္႐ွင္ ဝမ္းတို႔ တူးတို႔က ေက်ာင္းသူေတြလို ေဆးေက်ာင္းျပဳတ္၊ စက္မႈျပဳတ္ မဟုတ္ပဲ ေနာက္ဆံုးနား မေရာက္ခင္ေလးတင္ ကပ္ၿပီးဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဆက္႐ွင္တူ ေက်ာင္းသူေတြ အခ်င္းခ်င္း အေပြးျမင္ အပင္သိခဲ့ၾကပါရဲ႕။ က်မတို႔ ၈ေယာက္အုပ္စုႀကီးဟာ အတန္းလစ္လည္း အတူတူ၊ အတန္းတက္လည္း အတူတူ၊ စာေမးပဲြနီးလို႔ စာေတြလိုက္ကူးလည္း အတူတူ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေနာက္တန္းက ဆရာ-ဆရာမမ်ားပါ...


က်မတို႔အုပ္စုက ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေတြ ျဖစ္တဲ့အျပင္ အစအေနာက္လည္း သန္ၾကေတာ့ အီကိုမွာ ႐ွားပါးမ်ိဳးႏြယ္ျဖစ္ေလတဲ့ မဟာပုရိသေတြ ခမ်ာ က်မတို႔ ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ ဒဏ္ကို အေတာ္ေလး ခံစားၾကရ႐ွာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတေယာက္ထဲမ်ား ေ႐ွ႕က ျဖတ္မသြားနဲ႔ ေဘညာ ေဘညာ ေဘညာေဘး ဆိုၿပီး ဝိုင္းေအာ္လို႔ ေက်ာင္းသားခမ်ာ ပုဆိုးေတြဘာေတြ တုတ္ၿပီး ခလုတ္ မတိုက္႐ံုတမယ္ ျဖစ္ရ႐ွာတာ။ ပိုက္ဆံကို ႀကိဳးနဲ႔ အသာခ်ည္ၿပီး အခန္းဝ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ခ်ထား။ မလွမ္းမကမ္းက ၾကည့္ၿပီး ကုန္းေကာက္ေတာ့မွ အတန္းထဲကေန တေယာက္က ႀကိဳးနဲ႔ ျပန္ဆဲြတာမ်ိဳး၊ ေနာက္မွာ အၿမီးတပ္လိုက္တာမ်ိဳး သေကာင့္သားေတြ စံုေအာင္ ခံရ႐ွာပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုဆို "နင္ ငါတို႔ေ႐ွ႕မွာ အိေညႇာင့္ အိေညႇာင့္လာလုပ္မေနနဲ႔ ရည္းစားစာ လိုက္ေပးလိုက္မယ္ ဘာမွတ္ေနလဲ" လို႔ ေငါက္တတ္ေသးတာပါ။ အဲသလို က်မတို႔ေက်ာင္းမွာ ေရမ်ားေရႏိူင္ မီးမ်ားမီးႏိူင္ ဆိုသလို မဟာပုရိသေတြခမ်ာ အားႏြဲ႔သူေတြ အျဖစ္ ေရာက္ၾကရေတာ့တာ။

ပထမႏွစ္မွာ က်မတို႔ အတန္းထဲက ေကာင္ေလးေခ်ာေခ်ာတေယာက္ကို က်မတို႔ဘာသာ ကင္း ေပးထားပါတယ္။ တကယ္လည္း ေမာင္မယ္သစ္လြင္ေန႔မွာ ပါးစပ္နဲ႔ ကင္းေ႐ြးၾကေရာ တျခားဆက္႐ွင္က တေယာက္ ရသြားေလေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အလိုလိုေနရင္း ရာထူးေလ်ာၿပီး ကင္းျပဳတ္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တေန႔ တေန႔ အတန္းထဲ႐ိွတဲ့ ကင္းျပဳတ္ကိုပဲ အိပ္ခ်င္ေျပ ၾကည့္ခဲ့ၾကရတာ။ က်မတို႔ရဲ႕ မဟာေက်းဇူး႐ွင္ အိပ္ခ်င္ေျပေလးေပါ့...

အတန္းထဲမွာ ေနာက္ထပ္ အိပ္ခ်င္ေျပတေယာက္ ႐ိွပါေသးတယ္။ သူကေတာ့ နယ္ေက်ာင္းသား တေယာက္ပါ။ သူ႔ရဲ႕ ဖက္႐ွင္ကို ေျပာျပပါဦးမယ္။ အဲဒီတုန္းက ေခတ္စားခဲ့တဲ့ အိတုန္၊ အိ႐ွန္၊ လိႈင္းႀကီး အစေတြကို ႐ွပ္လက္႐ွည္ ခ်ဳပ္ဝတ္ၿပီး ေအာက္က ရခိုင္ ပုဆိုး၊ ပိုးလိုလို ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ပုဆိုးေတြနဲ႔ တြဲဝတ္ေလ့႐ိွပါတယ္။ အေပၚက အဝါႏုဆို ပုဆိုးက အဝါရင့္၊ အေပၚက ေဗဒါႏုဆို ေအာက္က ေဗဒါရင့္ ဆိုေတာ့ကာ သူ႔ကို က်မတို႔ အုပ္စုက နတ္ကေတာ္ လို႔ နာမည္ေျပာင္ ေပးထားပါတယ္။ တေန႔ တေန႔ သူ ဘာအေရာင္မ်ား ဝမ္းဆက္ ဝတ္လာေလမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ ရယ္ၾကရတာ အေမာပါပဲ။

သူ႔ရဲ႕ပံုကို အနီးစပ္ဆံုး ေျပာရရင္ ဝမ္း ၆ခါေလာက္ ေလွ်ာထားတဲ့ မင္းသား သွ်ားညိဳကို မ်က္မွန္သာ ျဖဳတ္ၾကည့္လိုက္ၾကပါ။ သူ႔မွာ ေငြသြားႀကီး တေခ်ာင္းကလည္း႐ိွ၊ မိဘေတြကလည္း သနပ္ခါးျခံပိုင္႐ွင္မို႔ က်မတို႔ အခ်င္းခ်င္း စိတ္ကူးမလြဲၾကဖို႔ ေျပာရင္း သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာ သူ႔ကို ေဘာ္လီေဘာ ပုတ္သလို တေယာက္ဆီကေန တေယာက္ ပုတ္ထုတ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပထမ စာသင္ႏွစ္ဝက္ၿပီးလို႔ ဒုတိယ စာသင္ႏွစ္ အစမွာ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အျဖစ္တခု ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

အတန္းၿပီးလို႔ ထြက္လာတဲ့ က်မတို႔ အုပ္စုေနာက္ကို သူ ေနာက္ကေန အေျပးလိုက္လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မ နာမည္ကို ေခၚရင္း သူ႔လက္ထဲက ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္နဲ႔ ထည့္လာတဲ့ သနပ္ခါးတုံးေတြကို က်မလက္ထဲ အတင္းထည့္ပါေတာ့တယ္။ အားလံုး တအံ့တဩနဲ႔ ေၾကာင္အအ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ က်မ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ရင္း ေ႐ွ႕က နားေနခန္းထဲ စြပ္ကနဲ ဝင္ေျပးခဲ့မိေတာ့တယ္။ အမ်ိဳးသမီး နားေနခန္းမို႔ သူ ဝင္လိုက္လာလို႔ မရဘဲ အခန္းေ႐ွ႕မွာ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့တာ စာသင္ခ်ိန္ တခ်ိန္ လြတ္တဲ့ အထိပါပဲ။ က်မ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဝဋ္လည္တာပါ။ က်မ အလွည့္က်ေတာ့ အဲသလို ေၾကာက္ဒူးတုန္ခဲ့မိတာ။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အဲဒီ့အတြက္ က်မကို ဟားတိုက္မဆံုးေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အေဝးကေနပဲ ေခၚေတာတေထာင္အားနဲ႔ လွမ္း လွမ္း ၾကည့္႐ံုပဲ တတ္ႏိူင္ပါေတာ့တယ္။

အုပ္စုထဲမွာမွ က်မက ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ အလုပ္ဆံုး၊ ဘယ္ေနရာမွလည္း မထူးခြၽန္ဆံုးပါပဲ။ ေက်ာင္းအႏုပညာအသင္းမွာ သီခ်င္းဆိုမလား၊ နံရံကပ္ စာေစာင္မွာ ပန္းခ်ီဆဲြမလား (အမွန္ကေတာ့ တေၾကာင္းဆဲြ ကာတြန္းေလာက္ရယ္ပါ)၊ ကဗ်ာေရးမလား စံုတကာစိေနေအာင္ပါပဲ။

ကဗ်ာဆိုလို႔ ဘ႐ုတ္က်ဖူးတဲ့ အျဖစ္တခုကို သတိရမိေသးတယ္။ အတန္းထဲမွာ အင္မတန္ ေအးတဲ့ စာဂ်ပိုးေက်ာင္းသား တေယာက္ ႐ိွတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ပိန္ကိုင္းကိုင္း၊ ေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္ အနက္နဲ႔ပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စာသင္ခ်ိန္တခုမွာ သူ႔ခံုေနာက္က က်မတို႔အုပ္စု ဝင္ထိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးလို႔ ဆရာမ အခန္းထဲကအထြက္မွာ ေဘာလ္ပန္ကို တမင္ သူ႔ခံုေအာက္က်ေအာင္ က်မ လႊတ္ခ် လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ သူ႔ကို ေကာက္ခိုင္းတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ က်မ ကဗ်ာတိုေလး တပုဒ္ ေကာက္စပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီကဗ်ာကို သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က အသံေန အသံထားနဲ႔ သူၾကားတယ္ဆို႐ံု ဖတ္ျပပါတယ္။

ေဘာလ္ပန္ေလး ေကာက္ေပးပါလား
အားတင္းၿပီး လွမ္းအေျပာ
လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေကာက္အေပး
ရင္ထဲမွာ ေႏြးကနဲ
ေက်းဇူး ဆိုတဲ့ စကားေလး ႏွစ္လံုး
သံုးေနက်ေပမဲ့ ေျပာမထြက္ခဲ့ပါလားကြယ္....

ေနာက္ဆံုး "ကြယ္" ဆိုတာကို သူက "ကြယ္...ဟယ္ ဟယ္" ဆုိၿပီး ကြန္႔ၿပီး ဖတ္ျပတာပါ။ က်မတို႔က ေအးလြန္းတဲ့ ေက်ာင္းသားမို႔ စ ခ်င္႐ံုပါ။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔အုပ္စုကို ေတြ႔တိုင္း သူ႔မွာ မ်က္ႏွာတခုလံုး ရဲေနေအာင္ ႐ွက္ေန႐ွာေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ၈၈ အေရးအခင္း အၿပီးမွာ ေက်ာင္းမၿပီးခင္ သူ ႏိူင္ငံျခား ထြက္သြားတယ္ ၾကားပါတယ္။ က်မတို႔ ပေယာဂေတာ့ ဟုတ္ဟန္ မတူပါဘူးေလ....:)

ေက်ာင္းမွာ အေပ်ာ္ဆံုးက ပထမႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္ေတြမွာပါ။ က်မက ရန္ကုန္သူမို႔ အေဆာင္ မရေပမဲ့ ေက်ာင္းအႏုပညာသင္းရဲ႕ သၾကၤန္ေျဖေဖ်ာ္ပဲြေတြမွာ ေက်ာင္းကအေဆာင္ေတြမွာ Camp ဝင္ၿပီး သြားေနရပါတယ္။ ႏွင္းဆီတို႔ ဂႏၲမာတို႔ မွာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ဂစ္တာတီးတဲ့ အကိုႀကီးေတြက ဗိုလ္ျပား၊ ဗိုလ္႐ဲြနဲ႔ ေအာ္ဂင္က ကိုမိုက္လို႔ က်မတို႔ ေခၚခဲ့တဲ့ ခု ဒါ႐ိုက္တာ မိုက္တီးပါ။ အေဆာင္ေ႐ွ႕မွာ ည ည ဂစ္တာ လာတီးတဲ့ အထဲမွာ တခ်ိဳ႕ အဆိုေတာ္ေတြလည္း ပါ ပါတယ္။ အခန္းမီးေတြ ပိတ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္ လုပ္ျပၾက၊ လဘက္ေတြ ဇီးေပါင္းထုပ္ေတြ ပို႔ေပးၾကနဲ႔ တကယ္ပဲ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသူဘဝကို ခတၱ ခံစားရ႐ိွေစတဲ့ ရက္ေတြမို႔ သိတ္ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။

ႏွစ္စပိုင္းေတြမွာ ေဆးက၊ စက္မႈက ေက်ာင္းသားေတြ လာပိုးတာကို ဘဝင္ေလဟပ္ေနတဲ့ အီကိုမမေတြဟာ ေနာက္အတန္းေတြ ႀကီးလာတဲ့အခါ ဟိုေမာင္ေတြမွာ စာေတြနဲ႔ နပန္းလံုးၿပီး ျမာဘက္ မလွည့္ႏိူင္ျဖစ္၊ ဒီမွာလည္း ေက်ာင္းၿပီးခါနီးမို႔ အသည္းအသန္ ၾကင္လ်ာေတာ္ ႐ွာၾကရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ အီကိုမမေတြခမ်ာ ကိုယ့္ျခံထဲကၾကက္ ကိုယ္ ႐ိုက္စားရတဲ့ ဘဝ ေရာက္ရ႐ွာတာ "တို႔ အီကို ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ မ်က္ႏွာပြင့္ခ်ိန္ေပါ့ကြာ" လို႔ က်မတို႔ အီကို ေက်ာင္းသူေတြကို သနားဟန္နဲ႔ ေျပာၾကေလတယ္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစေပါ့ေလ က်မတို႔ အီကိုေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ လက္သံုးစကားက ႐ြာနားကျမက္ ႐ြာႏြားမစားပါပဲ။ နဲနဲမွ မေလွ်ာ့ပါဘူး။

ဘယ္ေက်ာင္းသားကပဲ လာႀကိဳက္ႀကိဳက္ က်မတို႔ အုပ္စုက ဝိုင္းၿပီး ႏိွပ္စက္ၾကတဲ့ဒဏ္ မခံႏိူင္ဘဲ ေျပးၾကရတာ။ ဒုတိယႏွစ္ၿပီးတဲ့အထိ ဘယ္သူမွ ရည္းစား မထားၾကပဲ လွည့္ပတ္ၿပီး ဘ႐ုတ္က်ေနခဲ့ၾကတာ။ တတိယႏွစ္စမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမတေယာက္ရဲ႕ လိ်ဳ႕ဝွက္ အခ်စ္ေရးႀကီးထဲမွာ က်မတို႔ ပူးေပါင္း ပါဝင္ခဲ့ၾကရတယ္။ သူ႔ ခ်စ္သူ အကိုႀကီးက ဘြဲ႔မရဘဲ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး သူတို႔ ဆန္ပဲြ႐ံုမွာ အလုပ္ ဝင္လုပ္ေနတာ။ ဒီေတာ့ မိဘမ်ားက သမီးနဲ႔ သေဘာမတူႏိူင္ဘူးေပါ့ေလ။ က်မတို႔က သူငယ္ခ်င္းကို အိမ္က ေခၚထုတ္ေပးခဲ့ၾကရ ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက လူႀကီးေတြကို မုန္းလိုက္တာေလ။ ပကာသနမက္၊ ဂုဏ္ဓနမက္...ဒါေတြ ဘာလုပ္ဖို႔လဲေပါ့...အေရးႀကီးတာက အခ်စ္ အခ်စ္ အခ်စ္ မဟုတ္လားေပါ့ေလ...ခုေန ေတြးမိေတာ့ ရယ္ခ်င္စရာ။ (ခုေတာ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းမက သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးလို႔ ကေလး ၂ေယာက္ရ၊ ဘဝမွာ ေနေပ်ာ္စြာ ႐ိွေနပါရဲ႕)

ေက်ာင္းတုန္းကပံုေတြ က်မမွာ မ်ားမ်ားစားစား မ႐ိွပါဘူး၊ ဒီပံုေတြေတာင္ ႐ံုးကလူေတြကို တကယ္ ဘဲြ႔ရခဲ့တာလို႔ ျပခ်င္လို႔ ႐ြာအျပန္ အိမ္က ယူလာတာပါ။ ႏိူ႔မို႔ဆို ကိုယ့္ဘဲြ႔လက္မွတ္ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ေလးကို အတုလို႔ ထင္တတ္ၾကလြန္းလို႔....:)




တတိယႏွစ္မွာ ဘာသာရပ္ေတြခဲြေတာ့ က်မတို႔အုပ္စုလည္း ကြဲသြားခဲ့ၾကတယ္။ အတန္းအားခ်ိန္ တူတိုင္း အရင္လို ျပန္ေတြ႔ျဖစ္ၾကေပမဲ့ က်မက သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြ ထပ္ရခဲ့ျပန္တယ္။ က်မက တေက်ာင္းလံုးနဲ႔ ေပါင္းတဲ့သူမို႔ေလ။ ေနာက္ပိုင္း ၈၈ အေရးအခင္းနဲ႔ ေက်ာင္း ၃ႏွစ္ပိတ္၊ ျပန္ဖြင့္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းမွာ အရင္လို သၾကၤန္ ေျဖေဖ်ာ္ပဲြေတြ မလုပ္ၾကေတာ့တဲ့အျပင္ ေက်ာင္းဝင္းထဲ လက္နက္ကိုင္ထားသူေတြ ေစာင့္ၾကပ္ေနတာေတြ႕ရင္ပဲ ရင္ထဲ ဝမ္းနည္းသလိုလို၊ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ လြတ္လပ္မႈေတြအတြက္ စိတ္ထဲ မေပ်ာ္ခဲ့ၾကေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၄ႏွစ္တာ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း တေနရာစီ ကြဲခဲ့ၾကရတာ။ တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေက်ာင္းမွာပဲ စာျပန္သင္ေနၾကတုန္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းထဲကို သြားမေတြ႔ဘူး။ က်မ မခံစားႏိူင္လို႔ပါ။

တႏွစ္ ႐ြာအျပန္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ တေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းရင္း သူ႔အိမ္ သြားလည္ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ႐ံုးမွာ အတူ အလုပ္လုပ္ေဖာ္ အမ်ိဳးသားတဦးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ခ်စ္စဖြယ္ သမီးကေလးတေယာက္ ရေနပါၿပီ။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သူက က်မ ေက်ာင္းတုန္းက ေပါက္ကရ စပ္ထားတဲ့ ကဗ်ာ အတိုအစေလးေတြ စတက္ပလာနဲ႔ စုခ်ဳပ္ထားၿပီး တခုတ္တရ သိမ္းထား႐ွာတာ က်မကို ထုတ္ျပပါတယ္။ က်မ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ က်မကေတာ့ ေရးၿပီး သံေယာဇဥ္ မထားတတ္သူပီပီ ဟိုပစ္ ဒီပစ္ ပစ္ထားခဲ့မိတာပါ။ လူငယ္ပီပီ အဲဒီတုန္းက အခ်စ္ကဗ်ာေလးေတြပဲ အစပ္မ်ားခဲ့တာ၊ သူ႔ကိုလည္း နင့္ အမ်ိဳးသားကို သြားမျပနဲ့ေနာ္လို႔ ႐ွက္႐ွက္နဲ႔ မွာခဲ့ရပါေသးတယ္။

ရပ္ကြက္ထဲမွာသာ မိန္းကေလးေတြ ဘ႐ုတ္က်ၿပီး ဖလန္း ဖလန္းထေနရင္ လူတကာ ေျပာခ်င္စရာ ျဖစ္ေပမဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဆိုတဲ့ နာမည္ေလးေအာက္မွာ၊ ေက်ာင္းႀကီးရဲ႕အရိပ္ေအာက္မွာေတာ့ က်မတို႔ ဘ႐ုတ္က်သမွ် ခ်စ္စရာ ျဖဴစင္သြားျပန္တယ္။ ေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ အရိပ္ခိုလို႔ ပညာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး ဆရာေတြက ေမတၱာနဲ႔ ခြင့္လႊတ္ခဲ့၊ ခ်စ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေတြးေတြး ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပံုရိပ္ေဟာင္းေတြဟာ ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ႐ိွေနၾကတုန္း၊ လြမ္းေမာစရာေကာင္းေနတုန္းပါပဲေလ။

ညီမေကရဲ႕ တက္ဂ္ပိုစ့္ေလးပါ။ အမွတ္တရ တဂ္လာတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ ညီမေရ...

တႏွစ္သား ဘေလာ့ဂ္

ဒီေန႔ က်မရဲ႕ဘေလာဂ့္ေလး တႏွစ္တိတိ ျပည့္ပါၿပီ။ ျမန္လိုက္တာ...။ အခ်ိန္ေတြဟာ သြား သြားႏိူင္လြန္းတယ္။ တႏွစ္အတြင္းမွာ ပို႔စ္ေပါင္း ၁၆၀ တိတိ က်မေရးခဲ့တယ္။ ေပ်ာ္စရာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြ၊ ဟင္းခ်က္နည္းေလးေတြ၊ ခံစားရသမွ် ေလးေလးပင္ပင္ေတြ၊ မွ်ေဝခ်င္စရာ သတင္းေတြ၊ ကဗ်ာေလးေတြ...စံုလို႔ပါပဲ။

က်မက စာဖတ္မနာခဲ့တဲ့သူ၊ စာမေရးတတ္တဲ့သူပါ။ စာေရးတာကို ဝါသနာပါ႐ံုနဲ႔ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကို ေရးခဲ့တာ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေရးခဲ့သမွ်ဟာ က်မ နဲ႔ က်မပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျမင္ေတြ႕ ၾကားသိေနရတာေတြရဲ႕ လာေရာက္ ႐ိုက္ခတ္မႈေတြနဲ႔ ေရးျဖစ္ခဲ့တာေတြပါ။ ရင္ထဲ ထိခိုက္ခံစားခဲ့ရလို႔၊ ေရးခ်င္လို႔၊ ေရးသင့္တယ္ ထင္လို႔ ေရးမိတာေတြအတြက္ ေရးၿပီးတိုင္း၊ ပိုစ့္တပုဒ္အျဖစ္ တင္ၿပီးတိုင္း ရလိုက္တဲ့ စိတ္ေၾကနပ္မႈက ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိူင္ေအာင္ပါပဲ။

အလုပ္တဖက္နဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနၾကတဲ့ တျခားေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား နည္းတူ က်မလည္း အခ်ိန္ ဆင္းရဲပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စိတ္ေရာ လူပါ ပင္ပန္းလာတဲ့ေန႔ေတြမွာ စာေရးဖို႔ လက္ေတာင္ မေျမႇာက္ခ်င္တဲ့ အထိ ျဖစ္ရတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း စ်န္ဝင္ၿပီး စာေရးရင္း ညဥ့္နက္သြားလို႔ မ်က္တြင္းေခ်ာင္နဲ႔ ႐ံုးတက္ရတဲ့ ေန႔ေတြ ႐ိွခဲ့ပါရဲ႕။ ခုဆို ဘယ္သြားသြား၊ ဘာလုပ္လုပ္၊ ဘာစားစား ဘေလာ့ဂ္အတြက္ ပိုစ့္ေလး စဥ္းစားေနတတ္ေတာ့တာ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်မရဲ႕ ပံုမွန္ ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းမႈေတြထဲမွာ ဘေလာ့ဂ္ဟာ တစိတ္တပိုင္း အျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူအားလံုး တူတူပဲ ထင္ပါရဲ႕။

အျငင္းပြားခ်င္စရာ၊ အျမင္မတူႏိူင္စရာ တခ်ိဳ႕ပိုစ့္ေတြအတြက္ သိေနရက္နဲ႔ မေရး မေနႏိူင္လို႔ ေရးမိတာေတြလည္း ႐ိွပါရဲ႕။ က်မ ခ်စ္တဲ့ မ်က္ေစ့နဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ေရးခဲ့တာေတြခ်ည္းပါ။ က်မကိုယ္၌က အျငင္းပြားခ်င္စရာပိုစ့္ေတြ မေရးဘူးလို႔ စိတ္ဒံုးဒံုး မခ်ႏိူင္ခဲ့တာ။ ဒီအတြက္ ၾကည့္တဲ့ ႐ႉေထာင့္ မတူလို႔ အျမင္ေတြ ကဲြၾကတာေတြကို ႀကိဳဆိုလိုက္႐ံုပါပဲ။ စီေဘာက္မွာ၊ ေကာ္မန္႔မွာ အသားလြတ္ ဝင္ထုသြားတာေတြအတြက္ အေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရေသးတယ္။ ငိုခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ခုေတာ့ျဖင့္ က်မ ရယ္ေနႏိူင္ပါၿပီ။ တႏွစ္စာ အေရထူခဲ့ၿပီကိုး...။

က်မ ေရးသမွ် လာဖတ္ေပးၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူေတြ၊ ဖတ္႐ံုမက ရင္းရင္းႏီွးႏီွး ခ်စ္ခင္စြာ မန္႔သြားၾကတဲ့ ေရးေဖာ္ေတြ၊ မန္႔႐ံုမက အျငင္းပြားခဲ့ၾက၊ အျမင္မတူလို႔ လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ထုသြားခဲ့ၾကသူေတြ... အားလုံုးကို ခင္မင္စြာ လိႈက္လဲွစြာ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ အသက္ဝင္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးတခု အျဖစ္ ပိုမို ပီျပင္ခ့ဲတဲ့ အတြက္ပါ။




ဘာျဖစ္ျဖစ္ က်မ ေပ်ာ္ပါတယ္။ မီးမလာမွပဲ ဘေလာဂ့္ေရးတာကို ရပ္ပါေတာ့မယ္ေလ :)

မႏွစ္က ဒီလိုအခ်ိန္ ၇း၃၈မွာ က်မရဲ႕ ပထမဦးဆံုးပိုစ့္ေလးကို ဒီမွာ တင္ခဲ့ပါတယ္...

ဖြင့္လိုက္ၾက ပိတ္လိုက္ၾက...

ယေန႔လူငယ္၊ ေနာင္ဝယ္လူႀကီး ဆိုရာမွာ လူပဲႀကီးလာလို႔ မရဘူး၊ ဦးေႏွာက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႔၊ အမွန္အမွား ခြဲျခားႏိူင္တဲ့ ပညာဉာဏ္ ႐ိွဖို႔ ဆိုတာကလည္း လိုေသးတာ။ ေနာင္ခါမွာ လူႀကီးေနရာ ယူရမဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ ပညာေရးဟာ အဓိကက်တယ္ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျငင္းႏိူင္တဲ့ အခ်က္ပဲ။ ဒီေတာ့ လူငယ္ဆို ဘယ္ႏိူင္ငံက လူငယ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပညာေရးထိခိုက္ေစတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး ၾကားရရင္ စိတ္ထဲ အင္မတန္မွ မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၂ ေအာက္တိုဘာ သတင္းစာထဲမွာ စကၤာပူက School of Applied Studies (SAS) လို႔ ေခၚတဲ့ ပ႐ိုက္ဗိတ္ေက်ာင္းတခု ပိတ္လိုက္ရတဲ့ သတင္း ဖတ္လိုက္မိတယ္။ ပိတ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ေက်ာင္းရဲ႕ ေငြေရးေၾကးေရး ခက္ခဲမႈေၾကာင့္ ဆက္လက္ မလည္ပတ္ႏိူင္ေတာ့တဲ့ အတြက္လို႔ဆိုတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပဲ ပိတ္ပိတ္ တကယ္တမ္း နစ္နာၾကရတာက ေက်ာင္းသားေတြပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္က ႏိူင္ငံရပ္ျခားမွာ လာေရာက္ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနရသူမို႔ နစ္နာဆံုး႐ံႉးၾကတာခ်င္း အတူတူ International Students ေတြရဲ႕ နစ္နာမႈကျဖင့္ ပိုႀကီးမားေလရဲ႕လို႔ ခံစားမိျပန္တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ International Studentsေပါင္း ၈၅ေယာက္ ႐ိွပါတယ္။


စကၤာပူမွာ ပ႐ိုက္ဗိတ္ေက်ာင္း ပိတ္လိုက္ရတာ ဒါ ပထမအႀကိမ္ေတာ့ မဟုတ္သလို ေနာက္လည္း ပိတ္ဦးမဲ့ ေက်ာင္းေတြ႐ိွႏိူင္တာမို႔ ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔ ေက်ာင္းေ႐ြးခ်ယ္တဲ့ ေနရာမွာ အေတာ္ေလး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စံုစမ္းသင့္ပါတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ အဆြယ္ေကာင္း၊ မက္လံုးေကာင္းမႈနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးရင္ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပးမႈေတြအေပၚ ေမ်ာၿပီး ဒီဂရီတခုရ ၿပီးေရာ မတက္လိုက္ၾကပါနဲ႔။ ကိုယ္တက္မဲ့ေက်ာင္းရဲ႕ ရာဇဝင္၊ အေနအထား၊ သင္မဲ့ ဘာသာရပ္၊ ပို႔ခ်မဲ့ ဆရာေတြအျပင္ ေက်ာင္းကေပးမဲ့ ဒီဂရီဟာ အလုပ္ေစ်းကြက္မွာ ဝယ္လိုအား(Demand) ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲ။ ဒါေတြ အရင္ ေလ့လာဖို႔ လိုပါတယ္။

႐ိွလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မ႐ိွတဲ့ၾကားက ျခစ္ျခဳတ္စုေဆာင္းၿပီး ေက်ာင္းတက္ရတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းတခု ပိတ္ၿပီဆို ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ နစ္နာမႈက သိတ္ႀကီးမားလွပါတယ္။ အခ်ိန္၊ အ႐ြယ္၊ ေငြေၾကးနဲ႔ အဆိုးဆံုးက စိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႐ိုက္ခ်ိဳးဖ်က္စီး ခံလိုက္ရျခင္းပါပဲ။

ဗီယက္နာမ္ေက်ာင္းသူေလးတေယာက္ရဲ႕ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ရျခင္းအေပၚ ေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔ခံစားခ်က္ေလးဟာ က်မရင္ကို ထိ႐ွနာက်င္ေစခဲ့မိပါရဲ႕။ ၂၂ႏွစ္ အ႐ြယ္ ဗီယက္နာမ္ေက်ာင္းသူေလး Thi က "စကၤာပူကို ငါ မုန္းတယ္၊ ဒီက ပညာေရး စံနစ္ကိုလည္း ငါ မုန္းတယ္။ ေကာင္းမွာပဲ လို႔ ထင္ထားခဲ့သမွ် ခုေတာ့ အလကားပဲ။ ငါ့မိဘေတြဟာ ငါ ဒီမွာ ေက်ာင္းလာတက္ဖို႔ အလုပ္ေတြ အရမ္း ၾကံဳး႐ုန္းလုပ္ၿပီး ငါ့အတြက္ ေငြေတြ အမ်ားႀကီး အကုန္ခံထားရတာ၊ ငါ စိတ္အရမ္း တိုတယ္၊ ေဒါသလည္းထြက္တယ္" လို႔ ယူၾကံဳးမရ ေျပာ႐ွာတယ္။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔အတြက္ စကၤာပူေငြ ၃ေသာင္းေက်ာ္ ေက်ာင္းကို ေပးသြင္းထားရာမွာ ေက်ာင္းက ေငြ ၇ေထာင္ေက်ာ္ပဲ ျပန္အမ္းတယ္လို႔ ဆိုတယ္။

သူကေလးရဲ႕ ရင္ထဲက ဒဏ္ရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား နက္သြားမလဲ။ ဒီကေလးရဲ႕ ေ႐ွ႕ဆက္ ပညာသင္စားရိတ္ကို သူ႔မိဘေတြ ဆက္ေထာက္ပံ့ ႏိူင္ပါဦးမလား။ ေနာက္တေက်ာင္း ေျပာင္းပါၿပီတဲ့ သူ႔ရင္ထဲ ဒီေက်ာင္းကျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မပိတ္ဘူး ရယ္လို႔ စိတ္ခ်လက္ခ် ႐ိွႏိူင္ပါဦးမလား။ က်မရင္ထဲ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းႏိူင္ေတာ့တာပါ။

သူ႔ခမ်ာ အေတာ္ နာနာက်ည္းက်ည္း ပူေလာင္ေနတာမို႔ ေျပာတာျဖစ္မွာ။ တကယ္ေတာ့ ပ႐ိုက္ဗိတ္ေက်ာင္းတခု ပိတ္႐ံုနဲ႔ စကၤာပူရဲ႕ ပညာေရးစံနစ္ႀကီးတခုလံုးကို ဝါးလံုး႐ွည္ႀကီးနဲ႔ မရမ္းသင့္ပါဘူး။ အစိုးရေက်ာင္းေတြကေတာ့ တည္ၿငိမ္မႈ႐ိွၿပီး တကယ္ေတာ္ရင္ ေတာ္သလို ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အခါ အလုပ္ရဖို႔ အာမခံခ်က္ ႐ိွၾကပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စလံုးအစိုးရအေနနဲ႔ ခုလို ပ႐ိုက္ဗိတ္ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ၾကတာကို ပိုက္ဆံရ ၿပီးေရာဆိုၿပီးေတာ့ လြယ္လြယ္ ခြင့္မျပဳသင့္သလို ဘက္အပ္ပ္ပလန္ တခုခုေတာ့ ႐ိွသင့္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

၂၃ႏွစ္႐ိွၿပီျဖစ္တဲ့ ဆမ္ ဆိုတဲ့ေက်ာင္းသားတေယာက္ က်ျပန္ေတာ့ ဆမ္-ႏွစ္ခါနာရတဲ့ အျဖစ္ပါ။ သူက မႏွစ္တုန္းက ဂ်ဴလိုင္လမွာ ပိတ္လိုက္ရတဲ့ Brookes Business School ကပါ။ အဲဒီေက်ာင္းက်ေတာ့ ဒီဂရီ၊ ဒီပလိုမာ ေအာင္လက္မွတ္အတုေတြ ထုတ္ေပးတာ ျဖစ္ေနတာမို႔ အပိတ္ခံရတာပါ။ ဒီေက်ာင္းSAS ေရာက္ျပန္ေတာ့ ခုလို တမူကဲြ အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေနာက္တခါ ထပ္ၾကံဳရျပန္ေတာ့တယ္။ သူမွ စိတ္ဓါတ္မက်ရင္ ဘယ္သူ က်ေတာ့မလဲေနာ္။ Ms Nur-၂၂ႏွစ္ကေတာ့ မႏွစ္က စက္တင္ဘာမွာ Hospitality Management ဘာသာရပ္နဲ႔ စတင္ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေအာင္လက္မွတ္ ထုတ္ဖို႔ ေစာင့္ေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အပူကလည္း တဘာသာပါ။ "ငါလည္း ပူေနရတာပဲ ဒီေက်ာင္းက ခုလို ပိတ္သြားေတာ့ ငါ့ေအာင္လက္မွတ္ကို ဘယ္သူက အသိအမွတ္ ျပဳပါေတာ့မလဲ" တဲ့ေလ။

စလံုးမွာ ခုလို တခ်ိဳ႕ ပ႐ိုက္ဗိတ္ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုက္ၾကရေပမဲ့ ေက်ာင္းေတြ တခုၿပီး တခု ဖြင့္ေနၾကတာလည္း ႐ိွပါေသးတယ္။ က်မတို႔ ႐ြာမွာေပါ့။ ခုေလာေလာဆယ္ ကမ႓ာမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြ အမ်ားဆံုးပါ ဆိုတဲ့ အိႏိၵယကို အမီလိုက္ေတာ့မဲ့ပံုပါပဲ။ ဘယ္သူ ေျပာႏိူင္မွာလဲေနာ္။ မၾကာခင္မွာ ႏြားထိုးႀကီး ယူနီဗာစီတီတို႔၊ ဝါးဘေလာက္ေသာက္ ဝိဇၨာႏွင့္ သိပၸံတကၠသိုလ္တို႔၊ ကြမ္းျခံကုန္း မက္ဒီကယ္ ေကာလိပ္တို႔ ေပၚမလာဘူး ဆိုတာ...။ အို....အရည္အခ်င္း နဲ႔ အေရအတြက္ ခဲြျခားသိရဲ႕လား ဘာလား ညာလား လာမေျပာနဲ႔ နား...။ ဒါ တိုင္းျပည္ ပညာေရးကို အားေပးတယ္ ေခၚတယ္။ တို႔ကေတာ့ ဖြင့္မွာပဲ ဖြင့္မွာပဲ ဆိုတာမ်ိဳး။

တရားက်စရာပါပဲေလ...။ ဖြင့္လိုက္ၾက၊ ပိတ္လိုက္ၾက၊ က်မကေတာ့ ေျမစာပင္ကေလးေတြ က်န္းမာသန္စြမ္းေစဖို႔ပဲ ဆႏၵျပဳမိပါရဲ႕.....။

Ref:
news.xin.msn.com/
The New Paper dated 22nd Oct