ေက်ာင္းသားဘဝဆိုတာ အားလံုး သိၾကတဲ့အတိုင္း အမ်ားစုက အပူအပင္မဲ့ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ၾကရတာပါ။ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္း အၾကား ေျပးလႊား စာက်က္ စားေသာက္ ေနာက္ေျပာင္ၾကရင္း တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ ကုန္ခဲ့ၾကတာ။ ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးမားသူ မဟုတ္တဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ စာေမးပဲြနီးမွ စာကုန္းက်က္ၿပီး အမ်ားနည္းတူ စာေမးပဲြ ေအာင္ခဲ့တာပါ။ ဒီေနရာမွာ က်မ မိဘမ်ားကို အလြန္ ေက်းဇူးတင္မိတာက က်မကို ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဖိအားေပးေလ့ မ႐ိွတာပါပဲ။
ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမက "ဟဲ့ နင္ စာမက်က္ဘူးလား ဟိုဘက္အိမ္က ကေလးေတြမ်ား စာေအာ္က်က္ေနလိုက္ၾကတာ" ဆိုရင္ စာဖတ္ဖို႔ကိုင္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတာင္ ေဘးခ်ၿပီး အဲဒီ့တေန႔လံုး စာမက်က္ေတာ့တာ။ ခုမွ အဲဒီတုန္းက က်မကို ေျပာမရလို႔ အေမ အေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့မွာ လို႔ ေတြးမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေမက က်မကို စာလုပ္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ လုပ္တတ္မွန္း၊ သူမ်ားနဲ႔ ယွဥ္ေျပာရင္ မႀကိဳက္မွန္း အေမ သိသြားလို႔ပဲ ျဖစ္မယ္။ ဒါက က်မရဲ႕ ငယ္ဘဝထဲက ပံုရိပ္ တပိုင္းတစေပါ့။ ဪ...ဘေလာ့္ဂါျဖစ္လာမဲ့ ကေလးမ်ား ငယ္ကတည္းက တယ္ေခါင္းမာတာ....
က်မ တက္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးက အီကိုလို႔ ေခၚၾကတဲ့ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွာပါ။ မွတ္မိေသးတယ္။ ပထမႏွစ္မွာ ဆက္႐ွင္ ၆ခု ႐ိွတဲ့အထဲ က်မက ဆက္႐ွင္ ၅ မွာ တက္ရပါတယ္။ ဆက္႐ွင္ ဝမ္းတို႔ တူးတို႔က ေက်ာင္းသူေတြလို ေဆးေက်ာင္းျပဳတ္၊ စက္မႈျပဳတ္ မဟုတ္ပဲ ေနာက္ဆံုးနား မေရာက္ခင္ေလးတင္ ကပ္ၿပီးဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဆက္႐ွင္တူ ေက်ာင္းသူေတြ အခ်င္းခ်င္း အေပြးျမင္ အပင္သိခဲ့ၾကပါရဲ႕။ က်မတို႔ ၈ေယာက္အုပ္စုႀကီးဟာ အတန္းလစ္လည္း အတူတူ၊ အတန္းတက္လည္း အတူတူ၊ စာေမးပဲြနီးလို႔ စာေတြလိုက္ကူးလည္း အတူတူ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ေနာက္တန္းက ဆရာ-ဆရာမမ်ားပါ...
က်မတို႔အုပ္စုက ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေတြ ျဖစ္တဲ့အျပင္ အစအေနာက္လည္း သန္ၾကေတာ့ အီကိုမွာ ႐ွားပါးမ်ိဳးႏြယ္ျဖစ္ေလတဲ့ မဟာပုရိသေတြ ခမ်ာ က်မတို႔ ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ ဒဏ္ကို အေတာ္ေလး ခံစားၾကရ႐ွာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတေယာက္ထဲမ်ား ေ႐ွ႕က ျဖတ္မသြားနဲ႔ ေဘညာ ေဘညာ ေဘညာေဘး ဆိုၿပီး ဝိုင္းေအာ္လို႔ ေက်ာင္းသားခမ်ာ ပုဆိုးေတြဘာေတြ တုတ္ၿပီး ခလုတ္ မတိုက္႐ံုတမယ္ ျဖစ္ရ႐ွာတာ။ ပိုက္ဆံကို ႀကိဳးနဲ႔ အသာခ်ည္ၿပီး အခန္းဝ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ခ်ထား။ မလွမ္းမကမ္းက ၾကည့္ၿပီး ကုန္းေကာက္ေတာ့မွ အတန္းထဲကေန တေယာက္က ႀကိဳးနဲ႔ ျပန္ဆဲြတာမ်ိဳး၊ ေနာက္မွာ အၿမီးတပ္လိုက္တာမ်ိဳး သေကာင့္သားေတြ စံုေအာင္ ခံရ႐ွာပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုဆို "နင္ ငါတို႔ေ႐ွ႕မွာ အိေညႇာင့္ အိေညႇာင့္လာလုပ္မေနနဲ႔ ရည္းစားစာ လိုက္ေပးလိုက္မယ္ ဘာမွတ္ေနလဲ" လို႔ ေငါက္တတ္ေသးတာပါ။ အဲသလို က်မတို႔ေက်ာင္းမွာ ေရမ်ားေရႏိူင္ မီးမ်ားမီးႏိူင္ ဆိုသလို မဟာပုရိသေတြခမ်ာ အားႏြဲ႔သူေတြ အျဖစ္ ေရာက္ၾကရေတာ့တာ။
ပထမႏွစ္မွာ က်မတို႔ အတန္းထဲက ေကာင္ေလးေခ်ာေခ်ာတေယာက္ကို က်မတို႔ဘာသာ ကင္း ေပးထားပါတယ္။ တကယ္လည္း ေမာင္မယ္သစ္လြင္ေန႔မွာ ပါးစပ္နဲ႔ ကင္းေ႐ြးၾကေရာ တျခားဆက္႐ွင္က တေယာက္ ရသြားေလေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အလိုလိုေနရင္း ရာထူးေလ်ာၿပီး ကင္းျပဳတ္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တေန႔ တေန႔ အတန္းထဲ႐ိွတဲ့ ကင္းျပဳတ္ကိုပဲ အိပ္ခ်င္ေျပ ၾကည့္ခဲ့ၾကရတာ။ က်မတို႔ရဲ႕ မဟာေက်းဇူး႐ွင္ အိပ္ခ်င္ေျပေလးေပါ့...
အတန္းထဲမွာ ေနာက္ထပ္ အိပ္ခ်င္ေျပတေယာက္ ႐ိွပါေသးတယ္။ သူကေတာ့ နယ္ေက်ာင္းသား တေယာက္ပါ။ သူ႔ရဲ႕ ဖက္႐ွင္ကို ေျပာျပပါဦးမယ္။ အဲဒီတုန္းက ေခတ္စားခဲ့တဲ့ အိတုန္၊ အိ႐ွန္၊ လိႈင္းႀကီး အစေတြကို ႐ွပ္လက္႐ွည္ ခ်ဳပ္ဝတ္ၿပီး ေအာက္က ရခိုင္ ပုဆိုး၊ ပိုးလိုလို ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ပုဆိုးေတြနဲ႔ တြဲဝတ္ေလ့႐ိွပါတယ္။ အေပၚက အဝါႏုဆို ပုဆိုးက အဝါရင့္၊ အေပၚက ေဗဒါႏုဆို ေအာက္က ေဗဒါရင့္ ဆိုေတာ့ကာ သူ႔ကို က်မတို႔ အုပ္စုက နတ္ကေတာ္ လို႔ နာမည္ေျပာင္ ေပးထားပါတယ္။ တေန႔ တေန႔ သူ ဘာအေရာင္မ်ား ဝမ္းဆက္ ဝတ္လာေလမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ ရယ္ၾကရတာ အေမာပါပဲ။
သူ႔ရဲ႕ပံုကို အနီးစပ္ဆံုး ေျပာရရင္ ဝမ္း ၆ခါေလာက္ ေလွ်ာထားတဲ့ မင္းသား သွ်ားညိဳကို မ်က္မွန္သာ ျဖဳတ္ၾကည့္လိုက္ၾကပါ။ သူ႔မွာ ေငြသြားႀကီး တေခ်ာင္းကလည္း႐ိွ၊ မိဘေတြကလည္း သနပ္ခါးျခံပိုင္႐ွင္မို႔ က်မတို႔ အခ်င္းခ်င္း စိတ္ကူးမလြဲၾကဖို႔ ေျပာရင္း သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာ သူ႔ကို ေဘာ္လီေဘာ ပုတ္သလို တေယာက္ဆီကေန တေယာက္ ပုတ္ထုတ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပထမ စာသင္ႏွစ္ဝက္ၿပီးလို႔ ဒုတိယ စာသင္ႏွစ္ အစမွာ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အျဖစ္တခု ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အတန္းၿပီးလို႔ ထြက္လာတဲ့ က်မတို႔ အုပ္စုေနာက္ကို သူ ေနာက္ကေန အေျပးလိုက္လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မ နာမည္ကို ေခၚရင္း သူ႔လက္ထဲက ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္နဲ႔ ထည့္လာတဲ့ သနပ္ခါးတုံးေတြကို က်မလက္ထဲ အတင္းထည့္ပါေတာ့တယ္။ အားလံုး တအံ့တဩနဲ႔ ေၾကာင္အအ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ က်မ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ရင္း ေ႐ွ႕က နားေနခန္းထဲ စြပ္ကနဲ ဝင္ေျပးခဲ့မိေတာ့တယ္။ အမ်ိဳးသမီး နားေနခန္းမို႔ သူ ဝင္လိုက္လာလို႔ မရဘဲ အခန္းေ႐ွ႕မွာ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့တာ စာသင္ခ်ိန္ တခ်ိန္ လြတ္တဲ့ အထိပါပဲ။ က်မ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဝဋ္လည္တာပါ။ က်မ အလွည့္က်ေတာ့ အဲသလို ေၾကာက္ဒူးတုန္ခဲ့မိတာ။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အဲဒီ့အတြက္ က်မကို ဟားတိုက္မဆံုးေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အေဝးကေနပဲ ေခၚေတာတေထာင္အားနဲ႔ လွမ္း လွမ္း ၾကည့္႐ံုပဲ တတ္ႏိူင္ပါေတာ့တယ္။
အုပ္စုထဲမွာမွ က်မက ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ အလုပ္ဆံုး၊ ဘယ္ေနရာမွလည္း မထူးခြၽန္ဆံုးပါပဲ။ ေက်ာင္းအႏုပညာအသင္းမွာ သီခ်င္းဆိုမလား၊ နံရံကပ္ စာေစာင္မွာ ပန္းခ်ီဆဲြမလား (အမွန္ကေတာ့ တေၾကာင္းဆဲြ ကာတြန္းေလာက္ရယ္ပါ)၊ ကဗ်ာေရးမလား စံုတကာစိေနေအာင္ပါပဲ။
ကဗ်ာဆိုလို႔ ဘ႐ုတ္က်ဖူးတဲ့ အျဖစ္တခုကို သတိရမိေသးတယ္။ အတန္းထဲမွာ အင္မတန္ ေအးတဲ့ စာဂ်ပိုးေက်ာင္းသား တေယာက္ ႐ိွတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ပိန္ကိုင္းကိုင္း၊ ေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္ အနက္နဲ႔ပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စာသင္ခ်ိန္တခုမွာ သူ႔ခံုေနာက္က က်မတို႔အုပ္စု ဝင္ထိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးလို႔ ဆရာမ အခန္းထဲကအထြက္မွာ ေဘာလ္ပန္ကို တမင္ သူ႔ခံုေအာက္က်ေအာင္ က်မ လႊတ္ခ် လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ သူ႔ကို ေကာက္ခိုင္းတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ က်မ ကဗ်ာတိုေလး တပုဒ္ ေကာက္စပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီကဗ်ာကို သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က အသံေန အသံထားနဲ႔ သူၾကားတယ္ဆို႐ံု ဖတ္ျပပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး "ကြယ္" ဆိုတာကို သူက "ကြယ္...ဟယ္ ဟယ္" ဆုိၿပီး ကြန္႔ၿပီး ဖတ္ျပတာပါ။ က်မတို႔က ေအးလြန္းတဲ့ ေက်ာင္းသားမို႔ စ ခ်င္႐ံုပါ။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔အုပ္စုကို ေတြ႔တိုင္း သူ႔မွာ မ်က္ႏွာတခုလံုး ရဲေနေအာင္ ႐ွက္ေန႐ွာေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ၈၈ အေရးအခင္း အၿပီးမွာ ေက်ာင္းမၿပီးခင္ သူ ႏိူင္ငံျခား ထြက္သြားတယ္ ၾကားပါတယ္။ က်မတို႔ ပေယာဂေတာ့ ဟုတ္ဟန္ မတူပါဘူးေလ....:)
ေက်ာင္းမွာ အေပ်ာ္ဆံုးက ပထမႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္ေတြမွာပါ။ က်မက ရန္ကုန္သူမို႔ အေဆာင္ မရေပမဲ့ ေက်ာင္းအႏုပညာသင္းရဲ႕ သၾကၤန္ေျဖေဖ်ာ္ပဲြေတြမွာ ေက်ာင္းကအေဆာင္ေတြမွာ Camp ဝင္ၿပီး သြားေနရပါတယ္။ ႏွင္းဆီတို႔ ဂႏၲမာတို႔ မွာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ဂစ္တာတီးတဲ့ အကိုႀကီးေတြက ဗိုလ္ျပား၊ ဗိုလ္႐ဲြနဲ႔ ေအာ္ဂင္က ကိုမိုက္လို႔ က်မတို႔ ေခၚခဲ့တဲ့ ခု ဒါ႐ိုက္တာ မိုက္တီးပါ။ အေဆာင္ေ႐ွ႕မွာ ည ည ဂစ္တာ လာတီးတဲ့ အထဲမွာ တခ်ိဳ႕ အဆိုေတာ္ေတြလည္း ပါ ပါတယ္။ အခန္းမီးေတြ ပိတ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္ လုပ္ျပၾက၊ လဘက္ေတြ ဇီးေပါင္းထုပ္ေတြ ပို႔ေပးၾကနဲ႔ တကယ္ပဲ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသူဘဝကို ခတၱ ခံစားရ႐ိွေစတဲ့ ရက္ေတြမို႔ သိတ္ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။
ႏွစ္စပိုင္းေတြမွာ ေဆးက၊ စက္မႈက ေက်ာင္းသားေတြ လာပိုးတာကို ဘဝင္ေလဟပ္ေနတဲ့ အီကိုမမေတြဟာ ေနာက္အတန္းေတြ ႀကီးလာတဲ့အခါ ဟိုေမာင္ေတြမွာ စာေတြနဲ႔ နပန္းလံုးၿပီး ျမာဘက္ မလွည့္ႏိူင္ျဖစ္၊ ဒီမွာလည္း ေက်ာင္းၿပီးခါနီးမို႔ အသည္းအသန္ ၾကင္လ်ာေတာ္ ႐ွာၾကရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ အီကိုမမေတြခမ်ာ ကိုယ့္ျခံထဲကၾကက္ ကိုယ္ ႐ိုက္စားရတဲ့ ဘဝ ေရာက္ရ႐ွာတာ "တို႔ အီကို ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ မ်က္ႏွာပြင့္ခ်ိန္ေပါ့ကြာ" လို႔ က်မတို႔ အီကို ေက်ာင္းသူေတြကို သနားဟန္နဲ႔ ေျပာၾကေလတယ္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစေပါ့ေလ က်မတို႔ အီကိုေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ လက္သံုးစကားက ႐ြာနားကျမက္ ႐ြာႏြားမစားပါပဲ။ နဲနဲမွ မေလွ်ာ့ပါဘူး။
ဘယ္ေက်ာင္းသားကပဲ လာႀကိဳက္ႀကိဳက္ က်မတို႔ အုပ္စုက ဝိုင္းၿပီး ႏိွပ္စက္ၾကတဲ့ဒဏ္ မခံႏိူင္ဘဲ ေျပးၾကရတာ။ ဒုတိယႏွစ္ၿပီးတဲ့အထိ ဘယ္သူမွ ရည္းစား မထားၾကပဲ လွည့္ပတ္ၿပီး ဘ႐ုတ္က်ေနခဲ့ၾကတာ။ တတိယႏွစ္စမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမတေယာက္ရဲ႕ လိ်ဳ႕ဝွက္ အခ်စ္ေရးႀကီးထဲမွာ က်မတို႔ ပူးေပါင္း ပါဝင္ခဲ့ၾကရတယ္။ သူ႔ ခ်စ္သူ အကိုႀကီးက ဘြဲ႔မရဘဲ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး သူတို႔ ဆန္ပဲြ႐ံုမွာ အလုပ္ ဝင္လုပ္ေနတာ။ ဒီေတာ့ မိဘမ်ားက သမီးနဲ႔ သေဘာမတူႏိူင္ဘူးေပါ့ေလ။ က်မတို႔က သူငယ္ခ်င္းကို အိမ္က ေခၚထုတ္ေပးခဲ့ၾကရ ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက လူႀကီးေတြကို မုန္းလိုက္တာေလ။ ပကာသနမက္၊ ဂုဏ္ဓနမက္...ဒါေတြ ဘာလုပ္ဖို႔လဲေပါ့...အေရးႀကီးတာက အခ်စ္ အခ်စ္ အခ်စ္ မဟုတ္လားေပါ့ေလ...ခုေန ေတြးမိေတာ့ ရယ္ခ်င္စရာ။ (ခုေတာ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းမက သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးလို႔ ကေလး ၂ေယာက္ရ၊ ဘဝမွာ ေနေပ်ာ္စြာ ႐ိွေနပါရဲ႕)
ေက်ာင္းတုန္းကပံုေတြ က်မမွာ မ်ားမ်ားစားစား မ႐ိွပါဘူး၊ ဒီပံုေတြေတာင္ ႐ံုးကလူေတြကို တကယ္ ဘဲြ႔ရခဲ့တာလို႔ ျပခ်င္လို႔ ႐ြာအျပန္ အိမ္က ယူလာတာပါ။ ႏိူ႔မို႔ဆို ကိုယ့္ဘဲြ႔လက္မွတ္ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ေလးကို အတုလို႔ ထင္တတ္ၾကလြန္းလို႔....:)
တတိယႏွစ္မွာ ဘာသာရပ္ေတြခဲြေတာ့ က်မတို႔အုပ္စုလည္း ကြဲသြားခဲ့ၾကတယ္။ အတန္းအားခ်ိန္ တူတိုင္း အရင္လို ျပန္ေတြ႔ျဖစ္ၾကေပမဲ့ က်မက သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြ ထပ္ရခဲ့ျပန္တယ္။ က်မက တေက်ာင္းလံုးနဲ႔ ေပါင္းတဲ့သူမို႔ေလ။ ေနာက္ပိုင္း ၈၈ အေရးအခင္းနဲ႔ ေက်ာင္း ၃ႏွစ္ပိတ္၊ ျပန္ဖြင့္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းမွာ အရင္လို သၾကၤန္ ေျဖေဖ်ာ္ပဲြေတြ မလုပ္ၾကေတာ့တဲ့အျပင္ ေက်ာင္းဝင္းထဲ လက္နက္ကိုင္ထားသူေတြ ေစာင့္ၾကပ္ေနတာေတြ႕ရင္ပဲ ရင္ထဲ ဝမ္းနည္းသလိုလို၊ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ လြတ္လပ္မႈေတြအတြက္ စိတ္ထဲ မေပ်ာ္ခဲ့ၾကေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၄ႏွစ္တာ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း တေနရာစီ ကြဲခဲ့ၾကရတာ။ တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေက်ာင္းမွာပဲ စာျပန္သင္ေနၾကတုန္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းထဲကို သြားမေတြ႔ဘူး။ က်မ မခံစားႏိူင္လို႔ပါ။
တႏွစ္ ႐ြာအျပန္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ တေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းရင္း သူ႔အိမ္ သြားလည္ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ႐ံုးမွာ အတူ အလုပ္လုပ္ေဖာ္ အမ်ိဳးသားတဦးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ခ်စ္စဖြယ္ သမီးကေလးတေယာက္ ရေနပါၿပီ။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သူက က်မ ေက်ာင္းတုန္းက ေပါက္ကရ စပ္ထားတဲ့ ကဗ်ာ အတိုအစေလးေတြ စတက္ပလာနဲ႔ စုခ်ဳပ္ထားၿပီး တခုတ္တရ သိမ္းထား႐ွာတာ က်မကို ထုတ္ျပပါတယ္။ က်မ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ က်မကေတာ့ ေရးၿပီး သံေယာဇဥ္ မထားတတ္သူပီပီ ဟိုပစ္ ဒီပစ္ ပစ္ထားခဲ့မိတာပါ။ လူငယ္ပီပီ အဲဒီတုန္းက အခ်စ္ကဗ်ာေလးေတြပဲ အစပ္မ်ားခဲ့တာ၊ သူ႔ကိုလည္း နင့္ အမ်ိဳးသားကို သြားမျပနဲ့ေနာ္လို႔ ႐ွက္႐ွက္နဲ႔ မွာခဲ့ရပါေသးတယ္။
ရပ္ကြက္ထဲမွာသာ မိန္းကေလးေတြ ဘ႐ုတ္က်ၿပီး ဖလန္း ဖလန္းထေနရင္ လူတကာ ေျပာခ်င္စရာ ျဖစ္ေပမဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဆိုတဲ့ နာမည္ေလးေအာက္မွာ၊ ေက်ာင္းႀကီးရဲ႕အရိပ္ေအာက္မွာေတာ့ က်မတို႔ ဘ႐ုတ္က်သမွ် ခ်စ္စရာ ျဖဴစင္သြားျပန္တယ္။ ေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ အရိပ္ခိုလို႔ ပညာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး ဆရာေတြက ေမတၱာနဲ႔ ခြင့္လႊတ္ခဲ့၊ ခ်စ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေတြးေတြး ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပံုရိပ္ေဟာင္းေတြဟာ ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ႐ိွေနၾကတုန္း၊ လြမ္းေမာစရာေကာင္းေနတုန္းပါပဲေလ။
ညီမေကရဲ႕ တက္ဂ္ပိုစ့္ေလးပါ။ အမွတ္တရ တဂ္လာတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ ညီမေရ...ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမက "ဟဲ့ နင္ စာမက်က္ဘူးလား ဟိုဘက္အိမ္က ကေလးေတြမ်ား စာေအာ္က်က္ေနလိုက္ၾကတာ" ဆိုရင္ စာဖတ္ဖို႔ကိုင္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတာင္ ေဘးခ်ၿပီး အဲဒီ့တေန႔လံုး စာမက်က္ေတာ့တာ။ ခုမွ အဲဒီတုန္းက က်မကို ေျပာမရလို႔ အေမ အေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့မွာ လို႔ ေတြးမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေမက က်မကို စာလုပ္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ လုပ္တတ္မွန္း၊ သူမ်ားနဲ႔ ယွဥ္ေျပာရင္ မႀကိဳက္မွန္း အေမ သိသြားလို႔ပဲ ျဖစ္မယ္။ ဒါက က်မရဲ႕ ငယ္ဘဝထဲက ပံုရိပ္ တပိုင္းတစေပါ့။ ဪ...ဘေလာ့္ဂါျဖစ္လာမဲ့ ကေလးမ်ား ငယ္ကတည္းက တယ္ေခါင္းမာတာ....
က်မ တက္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးက အီကိုလို႔ ေခၚၾကတဲ့ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွာပါ။ မွတ္မိေသးတယ္။ ပထမႏွစ္မွာ ဆက္႐ွင္ ၆ခု ႐ိွတဲ့အထဲ က်မက ဆက္႐ွင္ ၅ မွာ တက္ရပါတယ္။ ဆက္႐ွင္ ဝမ္းတို႔ တူးတို႔က ေက်ာင္းသူေတြလို ေဆးေက်ာင္းျပဳတ္၊ စက္မႈျပဳတ္ မဟုတ္ပဲ ေနာက္ဆံုးနား မေရာက္ခင္ေလးတင္ ကပ္ၿပီးဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဆက္႐ွင္တူ ေက်ာင္းသူေတြ အခ်င္းခ်င္း အေပြးျမင္ အပင္သိခဲ့ၾကပါရဲ႕။ က်မတို႔ ၈ေယာက္အုပ္စုႀကီးဟာ အတန္းလစ္လည္း အတူတူ၊ အတန္းတက္လည္း အတူတူ၊ စာေမးပဲြနီးလို႔ စာေတြလိုက္ကူးလည္း အတူတူ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ေနာက္တန္းက ဆရာ-ဆရာမမ်ားပါ...
က်မတို႔အုပ္စုက ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေတြ ျဖစ္တဲ့အျပင္ အစအေနာက္လည္း သန္ၾကေတာ့ အီကိုမွာ ႐ွားပါးမ်ိဳးႏြယ္ျဖစ္ေလတဲ့ မဟာပုရိသေတြ ခမ်ာ က်မတို႔ ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ ဒဏ္ကို အေတာ္ေလး ခံစားၾကရ႐ွာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတေယာက္ထဲမ်ား ေ႐ွ႕က ျဖတ္မသြားနဲ႔ ေဘညာ ေဘညာ ေဘညာေဘး ဆိုၿပီး ဝိုင္းေအာ္လို႔ ေက်ာင္းသားခမ်ာ ပုဆိုးေတြဘာေတြ တုတ္ၿပီး ခလုတ္ မတိုက္႐ံုတမယ္ ျဖစ္ရ႐ွာတာ။ ပိုက္ဆံကို ႀကိဳးနဲ႔ အသာခ်ည္ၿပီး အခန္းဝ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ခ်ထား။ မလွမ္းမကမ္းက ၾကည့္ၿပီး ကုန္းေကာက္ေတာ့မွ အတန္းထဲကေန တေယာက္က ႀကိဳးနဲ႔ ျပန္ဆဲြတာမ်ိဳး၊ ေနာက္မွာ အၿမီးတပ္လိုက္တာမ်ိဳး သေကာင့္သားေတြ စံုေအာင္ ခံရ႐ွာပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုဆို "နင္ ငါတို႔ေ႐ွ႕မွာ အိေညႇာင့္ အိေညႇာင့္လာလုပ္မေနနဲ႔ ရည္းစားစာ လိုက္ေပးလိုက္မယ္ ဘာမွတ္ေနလဲ" လို႔ ေငါက္တတ္ေသးတာပါ။ အဲသလို က်မတို႔ေက်ာင္းမွာ ေရမ်ားေရႏိူင္ မီးမ်ားမီးႏိူင္ ဆိုသလို မဟာပုရိသေတြခမ်ာ အားႏြဲ႔သူေတြ အျဖစ္ ေရာက္ၾကရေတာ့တာ။
ပထမႏွစ္မွာ က်မတို႔ အတန္းထဲက ေကာင္ေလးေခ်ာေခ်ာတေယာက္ကို က်မတို႔ဘာသာ ကင္း ေပးထားပါတယ္။ တကယ္လည္း ေမာင္မယ္သစ္လြင္ေန႔မွာ ပါးစပ္နဲ႔ ကင္းေ႐ြးၾကေရာ တျခားဆက္႐ွင္က တေယာက္ ရသြားေလေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အလိုလိုေနရင္း ရာထူးေလ်ာၿပီး ကင္းျပဳတ္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တေန႔ တေန႔ အတန္းထဲ႐ိွတဲ့ ကင္းျပဳတ္ကိုပဲ အိပ္ခ်င္ေျပ ၾကည့္ခဲ့ၾကရတာ။ က်မတို႔ရဲ႕ မဟာေက်းဇူး႐ွင္ အိပ္ခ်င္ေျပေလးေပါ့...
အတန္းထဲမွာ ေနာက္ထပ္ အိပ္ခ်င္ေျပတေယာက္ ႐ိွပါေသးတယ္။ သူကေတာ့ နယ္ေက်ာင္းသား တေယာက္ပါ။ သူ႔ရဲ႕ ဖက္႐ွင္ကို ေျပာျပပါဦးမယ္။ အဲဒီတုန္းက ေခတ္စားခဲ့တဲ့ အိတုန္၊ အိ႐ွန္၊ လိႈင္းႀကီး အစေတြကို ႐ွပ္လက္႐ွည္ ခ်ဳပ္ဝတ္ၿပီး ေအာက္က ရခိုင္ ပုဆိုး၊ ပိုးလိုလို ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ပုဆိုးေတြနဲ႔ တြဲဝတ္ေလ့႐ိွပါတယ္။ အေပၚက အဝါႏုဆို ပုဆိုးက အဝါရင့္၊ အေပၚက ေဗဒါႏုဆို ေအာက္က ေဗဒါရင့္ ဆိုေတာ့ကာ သူ႔ကို က်မတို႔ အုပ္စုက နတ္ကေတာ္ လို႔ နာမည္ေျပာင္ ေပးထားပါတယ္။ တေန႔ တေန႔ သူ ဘာအေရာင္မ်ား ဝမ္းဆက္ ဝတ္လာေလမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ ရယ္ၾကရတာ အေမာပါပဲ။
သူ႔ရဲ႕ပံုကို အနီးစပ္ဆံုး ေျပာရရင္ ဝမ္း ၆ခါေလာက္ ေလွ်ာထားတဲ့ မင္းသား သွ်ားညိဳကို မ်က္မွန္သာ ျဖဳတ္ၾကည့္လိုက္ၾကပါ။ သူ႔မွာ ေငြသြားႀကီး တေခ်ာင္းကလည္း႐ိွ၊ မိဘေတြကလည္း သနပ္ခါးျခံပိုင္႐ွင္မို႔ က်မတို႔ အခ်င္းခ်င္း စိတ္ကူးမလြဲၾကဖို႔ ေျပာရင္း သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာ သူ႔ကို ေဘာ္လီေဘာ ပုတ္သလို တေယာက္ဆီကေန တေယာက္ ပုတ္ထုတ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပထမ စာသင္ႏွစ္ဝက္ၿပီးလို႔ ဒုတိယ စာသင္ႏွစ္ အစမွာ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အျဖစ္တခု ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အတန္းၿပီးလို႔ ထြက္လာတဲ့ က်မတို႔ အုပ္စုေနာက္ကို သူ ေနာက္ကေန အေျပးလိုက္လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မ နာမည္ကို ေခၚရင္း သူ႔လက္ထဲက ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္နဲ႔ ထည့္လာတဲ့ သနပ္ခါးတုံးေတြကို က်မလက္ထဲ အတင္းထည့္ပါေတာ့တယ္။ အားလံုး တအံ့တဩနဲ႔ ေၾကာင္အအ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ က်မ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ရင္း ေ႐ွ႕က နားေနခန္းထဲ စြပ္ကနဲ ဝင္ေျပးခဲ့မိေတာ့တယ္။ အမ်ိဳးသမီး နားေနခန္းမို႔ သူ ဝင္လိုက္လာလို႔ မရဘဲ အခန္းေ႐ွ႕မွာ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့တာ စာသင္ခ်ိန္ တခ်ိန္ လြတ္တဲ့ အထိပါပဲ။ က်မ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဝဋ္လည္တာပါ။ က်မ အလွည့္က်ေတာ့ အဲသလို ေၾကာက္ဒူးတုန္ခဲ့မိတာ။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အဲဒီ့အတြက္ က်မကို ဟားတိုက္မဆံုးေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အေဝးကေနပဲ ေခၚေတာတေထာင္အားနဲ႔ လွမ္း လွမ္း ၾကည့္႐ံုပဲ တတ္ႏိူင္ပါေတာ့တယ္။
အုပ္စုထဲမွာမွ က်မက ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ အလုပ္ဆံုး၊ ဘယ္ေနရာမွလည္း မထူးခြၽန္ဆံုးပါပဲ။ ေက်ာင္းအႏုပညာအသင္းမွာ သီခ်င္းဆိုမလား၊ နံရံကပ္ စာေစာင္မွာ ပန္းခ်ီဆဲြမလား (အမွန္ကေတာ့ တေၾကာင္းဆဲြ ကာတြန္းေလာက္ရယ္ပါ)၊ ကဗ်ာေရးမလား စံုတကာစိေနေအာင္ပါပဲ။
ကဗ်ာဆိုလို႔ ဘ႐ုတ္က်ဖူးတဲ့ အျဖစ္တခုကို သတိရမိေသးတယ္။ အတန္းထဲမွာ အင္မတန္ ေအးတဲ့ စာဂ်ပိုးေက်ာင္းသား တေယာက္ ႐ိွတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ပိန္ကိုင္းကိုင္း၊ ေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္ အနက္နဲ႔ပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စာသင္ခ်ိန္တခုမွာ သူ႔ခံုေနာက္က က်မတို႔အုပ္စု ဝင္ထိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးလို႔ ဆရာမ အခန္းထဲကအထြက္မွာ ေဘာလ္ပန္ကို တမင္ သူ႔ခံုေအာက္က်ေအာင္ က်မ လႊတ္ခ် လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ သူ႔ကို ေကာက္ခိုင္းတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ က်မ ကဗ်ာတိုေလး တပုဒ္ ေကာက္စပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီကဗ်ာကို သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က အသံေန အသံထားနဲ႔ သူၾကားတယ္ဆို႐ံု ဖတ္ျပပါတယ္။
ေဘာလ္ပန္ေလး ေကာက္ေပးပါလား
အားတင္းၿပီး လွမ္းအေျပာ
လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေကာက္အေပး
ရင္ထဲမွာ ေႏြးကနဲ
ေက်းဇူး ဆိုတဲ့ စကားေလး ႏွစ္လံုး
သံုးေနက်ေပမဲ့ ေျပာမထြက္ခဲ့ပါလားကြယ္....
အားတင္းၿပီး လွမ္းအေျပာ
လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေကာက္အေပး
ရင္ထဲမွာ ေႏြးကနဲ
ေက်းဇူး ဆိုတဲ့ စကားေလး ႏွစ္လံုး
သံုးေနက်ေပမဲ့ ေျပာမထြက္ခဲ့ပါလားကြယ္....
ေနာက္ဆံုး "ကြယ္" ဆိုတာကို သူက "ကြယ္...ဟယ္ ဟယ္" ဆုိၿပီး ကြန္႔ၿပီး ဖတ္ျပတာပါ။ က်မတို႔က ေအးလြန္းတဲ့ ေက်ာင္းသားမို႔ စ ခ်င္႐ံုပါ။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔အုပ္စုကို ေတြ႔တိုင္း သူ႔မွာ မ်က္ႏွာတခုလံုး ရဲေနေအာင္ ႐ွက္ေန႐ွာေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ၈၈ အေရးအခင္း အၿပီးမွာ ေက်ာင္းမၿပီးခင္ သူ ႏိူင္ငံျခား ထြက္သြားတယ္ ၾကားပါတယ္။ က်မတို႔ ပေယာဂေတာ့ ဟုတ္ဟန္ မတူပါဘူးေလ....:)
ေက်ာင္းမွာ အေပ်ာ္ဆံုးက ပထမႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္ေတြမွာပါ။ က်မက ရန္ကုန္သူမို႔ အေဆာင္ မရေပမဲ့ ေက်ာင္းအႏုပညာသင္းရဲ႕ သၾကၤန္ေျဖေဖ်ာ္ပဲြေတြမွာ ေက်ာင္းကအေဆာင္ေတြမွာ Camp ဝင္ၿပီး သြားေနရပါတယ္။ ႏွင္းဆီတို႔ ဂႏၲမာတို႔ မွာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ဂစ္တာတီးတဲ့ အကိုႀကီးေတြက ဗိုလ္ျပား၊ ဗိုလ္႐ဲြနဲ႔ ေအာ္ဂင္က ကိုမိုက္လို႔ က်မတို႔ ေခၚခဲ့တဲ့ ခု ဒါ႐ိုက္တာ မိုက္တီးပါ။ အေဆာင္ေ႐ွ႕မွာ ည ည ဂစ္တာ လာတီးတဲ့ အထဲမွာ တခ်ိဳ႕ အဆိုေတာ္ေတြလည္း ပါ ပါတယ္။ အခန္းမီးေတြ ပိတ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္ လုပ္ျပၾက၊ လဘက္ေတြ ဇီးေပါင္းထုပ္ေတြ ပို႔ေပးၾကနဲ႔ တကယ္ပဲ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသူဘဝကို ခတၱ ခံစားရ႐ိွေစတဲ့ ရက္ေတြမို႔ သိတ္ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။
ႏွစ္စပိုင္းေတြမွာ ေဆးက၊ စက္မႈက ေက်ာင္းသားေတြ လာပိုးတာကို ဘဝင္ေလဟပ္ေနတဲ့ အီကိုမမေတြဟာ ေနာက္အတန္းေတြ ႀကီးလာတဲ့အခါ ဟိုေမာင္ေတြမွာ စာေတြနဲ႔ နပန္းလံုးၿပီး ျမာဘက္ မလွည့္ႏိူင္ျဖစ္၊ ဒီမွာလည္း ေက်ာင္းၿပီးခါနီးမို႔ အသည္းအသန္ ၾကင္လ်ာေတာ္ ႐ွာၾကရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ အီကိုမမေတြခမ်ာ ကိုယ့္ျခံထဲကၾကက္ ကိုယ္ ႐ိုက္စားရတဲ့ ဘဝ ေရာက္ရ႐ွာတာ "တို႔ အီကို ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ မ်က္ႏွာပြင့္ခ်ိန္ေပါ့ကြာ" လို႔ က်မတို႔ အီကို ေက်ာင္းသူေတြကို သနားဟန္နဲ႔ ေျပာၾကေလတယ္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစေပါ့ေလ က်မတို႔ အီကိုေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ လက္သံုးစကားက ႐ြာနားကျမက္ ႐ြာႏြားမစားပါပဲ။ နဲနဲမွ မေလွ်ာ့ပါဘူး။
ဘယ္ေက်ာင္းသားကပဲ လာႀကိဳက္ႀကိဳက္ က်မတို႔ အုပ္စုက ဝိုင္းၿပီး ႏိွပ္စက္ၾကတဲ့ဒဏ္ မခံႏိူင္ဘဲ ေျပးၾကရတာ။ ဒုတိယႏွစ္ၿပီးတဲ့အထိ ဘယ္သူမွ ရည္းစား မထားၾကပဲ လွည့္ပတ္ၿပီး ဘ႐ုတ္က်ေနခဲ့ၾကတာ။ တတိယႏွစ္စမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမတေယာက္ရဲ႕ လိ်ဳ႕ဝွက္ အခ်စ္ေရးႀကီးထဲမွာ က်မတို႔ ပူးေပါင္း ပါဝင္ခဲ့ၾကရတယ္။ သူ႔ ခ်စ္သူ အကိုႀကီးက ဘြဲ႔မရဘဲ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး သူတို႔ ဆန္ပဲြ႐ံုမွာ အလုပ္ ဝင္လုပ္ေနတာ။ ဒီေတာ့ မိဘမ်ားက သမီးနဲ႔ သေဘာမတူႏိူင္ဘူးေပါ့ေလ။ က်မတို႔က သူငယ္ခ်င္းကို အိမ္က ေခၚထုတ္ေပးခဲ့ၾကရ ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက လူႀကီးေတြကို မုန္းလိုက္တာေလ။ ပကာသနမက္၊ ဂုဏ္ဓနမက္...ဒါေတြ ဘာလုပ္ဖို႔လဲေပါ့...အေရးႀကီးတာက အခ်စ္ အခ်စ္ အခ်စ္ မဟုတ္လားေပါ့ေလ...ခုေန ေတြးမိေတာ့ ရယ္ခ်င္စရာ။ (ခုေတာ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းမက သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးလို႔ ကေလး ၂ေယာက္ရ၊ ဘဝမွာ ေနေပ်ာ္စြာ ႐ိွေနပါရဲ႕)
ေက်ာင္းတုန္းကပံုေတြ က်မမွာ မ်ားမ်ားစားစား မ႐ိွပါဘူး၊ ဒီပံုေတြေတာင္ ႐ံုးကလူေတြကို တကယ္ ဘဲြ႔ရခဲ့တာလို႔ ျပခ်င္လို႔ ႐ြာအျပန္ အိမ္က ယူလာတာပါ။ ႏိူ႔မို႔ဆို ကိုယ့္ဘဲြ႔လက္မွတ္ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ေလးကို အတုလို႔ ထင္တတ္ၾကလြန္းလို႔....:)
တတိယႏွစ္မွာ ဘာသာရပ္ေတြခဲြေတာ့ က်မတို႔အုပ္စုလည္း ကြဲသြားခဲ့ၾကတယ္။ အတန္းအားခ်ိန္ တူတိုင္း အရင္လို ျပန္ေတြ႔ျဖစ္ၾကေပမဲ့ က်မက သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြ ထပ္ရခဲ့ျပန္တယ္။ က်မက တေက်ာင္းလံုးနဲ႔ ေပါင္းတဲ့သူမို႔ေလ။ ေနာက္ပိုင္း ၈၈ အေရးအခင္းနဲ႔ ေက်ာင္း ၃ႏွစ္ပိတ္၊ ျပန္ဖြင့္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းမွာ အရင္လို သၾကၤန္ ေျဖေဖ်ာ္ပဲြေတြ မလုပ္ၾကေတာ့တဲ့အျပင္ ေက်ာင္းဝင္းထဲ လက္နက္ကိုင္ထားသူေတြ ေစာင့္ၾကပ္ေနတာေတြ႕ရင္ပဲ ရင္ထဲ ဝမ္းနည္းသလိုလို၊ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ လြတ္လပ္မႈေတြအတြက္ စိတ္ထဲ မေပ်ာ္ခဲ့ၾကေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၄ႏွစ္တာ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း တေနရာစီ ကြဲခဲ့ၾကရတာ။ တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေက်ာင္းမွာပဲ စာျပန္သင္ေနၾကတုန္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းထဲကို သြားမေတြ႔ဘူး။ က်မ မခံစားႏိူင္လို႔ပါ။
တႏွစ္ ႐ြာအျပန္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ တေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းရင္း သူ႔အိမ္ သြားလည္ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ႐ံုးမွာ အတူ အလုပ္လုပ္ေဖာ္ အမ်ိဳးသားတဦးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ခ်စ္စဖြယ္ သမီးကေလးတေယာက္ ရေနပါၿပီ။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သူက က်မ ေက်ာင္းတုန္းက ေပါက္ကရ စပ္ထားတဲ့ ကဗ်ာ အတိုအစေလးေတြ စတက္ပလာနဲ႔ စုခ်ဳပ္ထားၿပီး တခုတ္တရ သိမ္းထား႐ွာတာ က်မကို ထုတ္ျပပါတယ္။ က်မ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ က်မကေတာ့ ေရးၿပီး သံေယာဇဥ္ မထားတတ္သူပီပီ ဟိုပစ္ ဒီပစ္ ပစ္ထားခဲ့မိတာပါ။ လူငယ္ပီပီ အဲဒီတုန္းက အခ်စ္ကဗ်ာေလးေတြပဲ အစပ္မ်ားခဲ့တာ၊ သူ႔ကိုလည္း နင့္ အမ်ိဳးသားကို သြားမျပနဲ့ေနာ္လို႔ ႐ွက္႐ွက္နဲ႔ မွာခဲ့ရပါေသးတယ္။
ရပ္ကြက္ထဲမွာသာ မိန္းကေလးေတြ ဘ႐ုတ္က်ၿပီး ဖလန္း ဖလန္းထေနရင္ လူတကာ ေျပာခ်င္စရာ ျဖစ္ေပမဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဆိုတဲ့ နာမည္ေလးေအာက္မွာ၊ ေက်ာင္းႀကီးရဲ႕အရိပ္ေအာက္မွာေတာ့ က်မတို႔ ဘ႐ုတ္က်သမွ် ခ်စ္စရာ ျဖဴစင္သြားျပန္တယ္။ ေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ အရိပ္ခိုလို႔ ပညာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး ဆရာေတြက ေမတၱာနဲ႔ ခြင့္လႊတ္ခဲ့၊ ခ်စ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေတြးေတြး ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပံုရိပ္ေဟာင္းေတြဟာ ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ႐ိွေနၾကတုန္း၊ လြမ္းေမာစရာေကာင္းေနတုန္းပါပဲေလ။
ဖတ္လို ့ေကာင္းလိုက္ထွာ ....မခ်စ္ၾကည္လည္း အေတာ္ေလးကိုကဲတာကိုးခြိ
ReplyDeleteမခ်စ္ၾကည္ေအးရဲ့ ေက်ာင္းအေၾကာင္းေတြကုိဖတ္ရင္းနဲ. အရင္က တက္ခဲ့တဲ့ တကၠသုိလ္အေၾကာင္းကုိ ျပန္လြမ္းမိတယ္ ၊
ReplyDeleteေက်ာင္သားဘ၀ရဲ့ ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့နုိင္ပါ ...
ဘြဲ႕ဝတ္စံုေလးနဲ႕မ်က္ႏွာေလးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲ့ေလာက္ကဲတယ္ဆိုတာ မထင္ရက္စရာ..... း)))
ReplyDeleteေက်ာင္းတုန္းက ဘဝေလးကို လာနားေထာင္သြားတယ္ မႀကီးေရ...
ReplyDeleteဘြဲ႕ဝတ္စံုေလးနဲ႕ အရမ္းက်က္သေရရွိတာပဲ...
အဲဒါနဲ႕..အီကိုုသူက..ေန႕ေရႊ႕ ညေရႊ႕ရင္း .. ေက်ာက္တံုုးစာ မိသြား ေတာ့တာေပါ့ေလ.. ကြိ ကြိ..
ReplyDeleteေရးေပးတာ..ေက်းဇူး..မ
ဘုရား ဘုရား ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ေထာင္းသလို ျဖစ္ေနပါေရာလား အို....အ႐ိွအတိုင္းေပါ့ တတ္ႏိူင္ပါဘူး အဲ့တုန္းက ၁၆-၁၇-၁၈ ငယ္တုန္းကိုး...စလိုက္ ေနာက္လိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္တတ္ခဲ့ၾကတာပါေလ....:P
ReplyDeleteေလးငါးေျခာက္တန္းေလာက္ကတည္းက မက္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္အိပ္မက္ ၁၀တန္းလည္းေအာင္ေရာ ပ်က္ကေရာပဲ။။ ေျပာမလို႔သာေျပာတာပါေလ..။ ကိုယ္စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ဆိုတာ သစ္ပုတ္ပင္နဲ႔ အဓိပတိလမ္းနဲ႔မဟုတ္လား..။ ေတာထဲေတာ့ ေျမြပါးကင္းပါးမသြားႏိုင္ပါဘူး။ မႏၱေလးရတနာပုံတကၠသိုလ္လိုလည္း ေရတက္လာရင္ ေလွနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ရတာမ်ဳိးဆိုရင္ သိပ္ေတာ့မမိုက္ေသးဘူး...။ တက္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အစ္မတို႔ေခတ္က တကၠသိုလ္တက္ခ်င္ပါတယ္အစ္မေရ...။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ အစ္မကို မနာလိုဘူးဗ်ာ...
ReplyDeleteဟား...တယ္ဖတ္လို႔ေကာင္းပါ့..ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေပ်ာ္စရာပါပဲ..
ReplyDeleteမယ္ခ်စ္တို႔ ရြာနားက ျမက္ေရွာင္ရင္း...ေက်ာက္တုံးခလုတ္တိုက္မိရွာေလသတည္း....ဤကား စကားခ်ပ္...
ဖတ္လို႔ ေကာင္းတယ္.မခ်စ္ၾကည္ေရ...။
ReplyDeleteအရင္ကဖတ္ရတဲ့ဝတၳဳေတြ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလိုပဲ..။
ေပါက္
မႀကီးခ်စ္ရာ...ညီမလည္းငယ္ငယ္ထဲကမက္ခဲ့တဲ့
ReplyDeleteရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆိုတဲ့..အိမ္မက္ႀကီးဟာ..
10တန္းလဲေအာင္ၿပီးေရာ..ေပ်ာက္သြားတာဘဲေလ..
ညီမတို႕ကေနပူဖုန္ထူတဲ့..ဒဂံုမွာတက္ခဲ့ရတာေလ..
ဒါလဲအမွတ္တရေလးေတြရွိခဲ့ပါတယ္..
မႀကီးခ်စ္ရဲ႕ပံုရိပ္ေဟာင္းေလးေတြဖတ္ရင္းနဲ႕မႀကီးခ်စ္တို႕
ငယ္ငယ္ကေက်ာင္းထဲမွာကဲေနတဲ့ပံုေလးေတြပါမ်က္စိထဲျမင္ေယာင္
ခံစားသြားတယ္အမေရ..
၀မ္းဆက္ေလးကို ရယ္လိုက္ရတာ ခ်စ္ၾကည္ရယ္
ReplyDeleteေအာ္...ရယ္ေတာ့လည္း မရယ္ရက္ပါဘူး
ဟားဟား ... အၾကည္တို႔လဲ အေတာ္ဗရုပ္က်ခဲ႔တာပဲ။ သူ႔ထက္သူ လူစြမ္းေကာင္းေတြခ်ည္းပါပဲလားဟရို႔။
ReplyDeleteအီကိုကေတာ႔ မိန္းမလွကြ်န္းဆို နာမည္ၾကီးပါတယ္ဗ်ာ။ ဓာတ္ပံုထဲက အီကိုသူေလးေတြကလဲ ေခ်ာေခ်ာေလးေတြပါပဲ။
ေတာ္ေတာ္ဆုိးခဲ႕တာပါ ဒါဆုိ မ်ား တုိ႕က ဆုိးခြင္႕မရတာလား လိမ္မာတာလားေတာ႕မသိဘူး ဟိဟိ ဒါေပမယ္႕ အဲဒါေတြက ျပန္ေတြးရင္ ေပ်ာ္စရာၾကီးေနာ္ ဒါနဲ႕ စကားမစပ္ ဒီလုိေရးေတာ႕ မခ်စ္ အမ်ိဳးသားကမ စ ဘူးလား နင္႕အဆက္ေဟာင္းကုိ သတိရလား ဘာလား ညာလား ဟိဟိ
ReplyDeleteအမတို႔ေခတ္က တကၠသုိလ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ထက္ အမ်ားၾကီးပိုေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ အကိုကလည္း အီကိုကဆုိေတာ့ တခါ သူ႔အေဆာင္ ဟန္လင္းမွာ သြားအိပ္ဖူးတယ္။ အေမတို႔ေျပာဖူးတာေရာ အကိုတုိ႔ေနတာပါၾကည့္ၿပီး အေဆာင္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို အားက်ခဲ့တာေလ။ အကိုနဲ႔ အမခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔နဲ႔ေတာင္ အတန္းသိပ္မကြာေလာက္ဘူးထင္တယ္။
ReplyDeleteအမတို႔ေရးတာေတြဖတ္ၿပီး ဆက္ေရးခ်င္သြားၿပီး...
အလယ္ကႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ပါ ... :P
အဲ့ဒီနွစ္ေတြတုန္းက ဒုန္းမင္းတီးတတ္တဲ့ ပ်ဥ္းမနားက သူငယ္ခ်င္းကို ဒုန္မင္း အတင္းယူလာခိုင္း ၿပီးေတာ့ အေဆာင္မွာ အေဖတို႔ေခတ္က ျမန္မာသံ အခ်စ္သီခ်င္း ေတြကို ေသခ်ာတိုက္ အင္းလ်ား ရတနာေကာ မာလာ သိရိေကာ နွင္းဆီ အင္ၾကင္းပါမက်န္ အုပ္စုလိုက္ ဒုန္းမင္းနဲ႔ တေယာက္တပုဒ္ သြားသြားဆိုတာ ဂီတာေတြၾကားထဲမွာ ဒုန္မင္းနဲ႔ ထူးထူးျခားျခား ျမန္မာသံဆုိေတာ့ လက္ဖက္ေတြ လိေမၼာ္သီးေတြ ေနၾကာေစ့ပါမက်န္ တ၀ပါပဲ မဟုတ္တရုတ္ ကိုဘယ္သူက ဘယ္ေမဂ်ာသူ မဘယ္သူအတြက္ ဆိုၿပီး သီခ်င္းေတြဆို ေနာက္ၾက ဂီတာေလးေတြခမ်ာ မ်က္နွာကိုငယ္ေရာ ဂီတာလဲ တီးတတ္ၾကရဲ့သားနဲ႔ ေလ. ကိုခ်စ္ေဖကေတာ့ အသံကလဲမေကာင္း အဆိုကလဲ မတတ္ဆိုေတာ့ ဒုန္မင္းႀကီးတထမ္းထမ္းနဲ႔ လိုက္အားေပးရတာေပါ့ဗ်ာ..နွစ္ဆယ္နွစ္နွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာ က်ေနာ္တို႔ထဲက ၂ ေယာက္ေတာထဲမွာ က် တေယာက္ ေထာင္က် ျပည္ေျပးျဖစ္ တေယာက္ရဲ ျဖစ္သြားၾကေရာ မခ်စ္ၾကည္ေရ.
ReplyDeleteဒီပို ့(စ္) ကိုဖတ္ျပီးေက်ာင္းကို အ၇မ္းလြမ္းသြားျပီ။ ဒို ့ထက္ ငယ္မယ္ထင္ပါတယ္၊ ဒို ့က ၉၆ မွာျပီးတာ။ အေ၇းအခင္းနဲ ့မၾကံဳခဲ့ဘူး။ သ၇ဖီမွာေနခဲ့ပါတယ္။ ေပ်ာ္စ၇ာတကယ္ေကာင္းပါတယ္။
ReplyDeleteစာဖတ္သူတစ္ဦး
အားလံုးကို ျမင္ဖူးသလိုလိုပဲ.. ၈၈ ျဖစ္ေတာ့ တတိယႏွစ္လား..
ReplyDeleteဒါဆိုရင္ same batch ေတြျဖစ္မယ္ ထင္တယ္.. ကိုယ့္အဖြဲ႔လည္း (၈)ေယာက္ အုပ္စုပဲ.. Commerce ကို (၄) ေယာက္.. Stats ကို (၃)ေယာက္.. Eco ကို (၁)ေယာက္.. ေရာက္သြားၾကတယ္.. ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္ထိ အားလံုး အဆက္အသြယ္မျပတ္ၾကပါဘူး.. ႏိုင္ငံေတြ ျခားေနၾကေပမဲ့..
အမခ်စ္က ခုရုပ္နဲ႔ ေက်ာင္းတုန္းကနဲ႔ ဘာမွေျပာင္းလဲမသြားဘူး ၾကည့္ေကာင္းတုန္းပဲ....။ ေက်ာင္းသားဘ၀အမွတ္တရေလးေတြက ေမ့မရေအာင္ပါပဲ ေပ်ာ္စရာေလးေနာ္........။ အမတို႔အီကိုကပိုေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမယ္...။
ReplyDeleteခင္တဲ႔
မိုးေငြ႔
မခ်စ္ကအီကိုလား....ေက်ာက္ခဲလို့ထင္ေနတာ...တို့လဲအီကိုဘဲ..
ReplyDeletesection 5.။၈၇ မွာ ၇၅က်ပ္တန္၊၂၅က်ပ္တန္ေတြသိမ္းေတာ့တို့ေတြတတိ
ယနွစ္စာေမးပြဲ၂ဘာသာေျဖျပီးေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ပါေရာလား..။မခ်စ္က
ဘယ္နွစ္ကလဲ..တို့နွစ္ကဆက္ရွင္ကြင္းကမို့မို့ဝင္းတဲ့၊ကင္းနံမယ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊အဂ္လိပ္စာအခ်ိန္ဆိုရင္ဆက္ရွင္၆ ကဆရာဦးေက်ာ္စြာသိန္းအတန္းမွာေက်ာင္းသူေတြေနရာလျုကတာမွတ္မိတယ္၊
same batch ဆိုရင္ေ တာ့တခန္းထဲတက္ချဲ့ကမွာဘဲ..အံျ့သစရာဘဲ..
တို့ေတြအုပ္စုကေနာက္ဆုံတန္းမွာအျမဲထိုင္ျပီးဗရုတ္က်တယ္ေလ..ပဲ
မ်ားတဲ့ေကာင္မေလးေတြကိုစကှူ ျမွားနဲ့ေနာက္ကေနပစ္တယ္..
ပီေကဝါးျပီးပါးစပ္ထဲမွာေတာက္ခနဲေဖါက္တယ္၊အဲ..သူမ်ားေတြလန္ျ့ပီး
လွည္ျ့ကည့္ ရင္ကိုယ္မဟုတ္သလိုဟျိုကည့္ဒျီကည့္အေျကာင္ရိုက္ျကတယ္၊
အခန္းတိုင္းကကြင္းေတြကင္းေတြကိုလိုက္ျကည့္တယ္၊အဲလိုကဲချဲ့ကတာ..
အခုတေလာ..ေက်ာင္းအေျကာင္းေရးထားတဲ့ပို့စ္ေလးေတြဖတ္ရတာအနွစ္
၂၀ ေ လာက္ျပန္ငယ္သြားသလိုခံစားရတယ္....လြမ္းလိုက္တာ.....
လြမ္းလြန္လြန္းလို့...လိမ့္လိမ့္လူးးးးးးးဟူးးးသြားတာဘဲ..။းP
အီကို ကေတာ့ အလန္းေတြ ေတာ္ေတာ္ကို မ်ားတယ္။ accounts & audit လဲ ေတာ္ေတာ္ ႏိုင္ေတာ့...:(
ReplyDeleteပံုေတြ စုထားေတာ႔
ReplyDeleteသတိတရ ထုတ္ၾကည္႕ဖို႕ ေကာင္းတာေပါ႕ဗ်ာ
အေခ်ာအလွေတြေပါတဲ့ အမတုိ႕ အီကုိက လြမ္းစရာပါ ... :P
ReplyDeleteသနပ္ခါးတံုး လိုက္ေပးတဲ႔ အခန္းက အသားပဲ။ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ တခန္းရပ္သြားသလား။ ဂ်ီေဟာသူထဲက ေဝေဝတို႔ ကဲသမွ် သူ႔ကိုႀကိဳက္တဲ့သူ ေပၚလာလို႔ ေျပးရတာ သတိရေသးတယ္။
ReplyDeleteစာဖတ္သူေရ အမက ၉၃မွာ ဘြဲ႔ယူပါတယ္...
ReplyDeleteတိုးေရ ဟုတ္ပါတယ္ ၈၈မွာ တို႔ေတြက တတိယႏွစ္ ပထမစာသင္ႏွစ္ဝက္ ေရာက္ပါၿပီ...
စုေရ တို႔ မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ကြင္းနာမည္က ခင္ယင္းမာ ဆိုလား။ ဟုတ္တယ္ ဆရာ ေပါက္စီ အတန္း လုတက္ခဲ့ၾကတာေလ။ စုနဲ႔ တအုပ္စုထဲမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ တို႔လည္း ေ႐ွ႕တန္းက မိန္းကေလးေတြ ဖိနပ္ကို ထီးေကာက္နဲ႔ ဆဲြယူၿပီး ဖြက္ဖူးတယ္ ဟားဟား...
ဗစ္စ္၊ သန္႔၊ ညီမေလး၊ ဝက္ဝက္၊ ဆိြ..အဲဒါ ကဲတာမဟုတ္ရ...၊ ေသာင္းက်န္းသူ စာရင္းဝင္ခဲ့႐ံုေလးမ်ား...ဟားဟား :)
ReplyDeleteကိုZ၊ နတ္သမီး၊ ေပါက္ ေက်းဇူးပါ၊ ေက်ာင္းသားဘဝေလးကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိူင္စရာပါေလ...
ေက၊ ကိုႀကီးေက်ာက္ အီကိုသူ ေက်ာက္ခဲမွန္သြားတာ အဟုတ္ပဲ...ဟ ဟ:)
႐ိုဇ့္၊ ေဝလင္း အမတို႔လည္း ႏွစ္အနည္းငယ္မွ် မီခဲ့တာပါကြယ္...ကံတဝက္ ေကာင္းခဲ့တယ္ေပါ့ေလ:)
အယ္ အယ္ သီတာ မရယ္ရက္ဘူးေပါ့ မျမင္လိုက္ရလို႔ပါ၊ ျမင္ရင္ ေအာ္ရယ္မွာ ေသခ်ာတယ္...:)
ပီတိ ဆက္ေရးစမ္းဘာာာ လာဖတ္ပါ့မယ္...:)
အကိုခ်စ္ေဖ ဒံုမင္းလက္သံ အဲေလ အနဲဆံုးေတာ့ ငါ့လက္ရာ ပါတယ္ကြ လို႔ ေျပာႏိူင္ၿပီေပါ့...:)
အမည္မသိ၊ ကိုေနေသြး ေကာ္မန့္အတြက္ ေက်းဇူးပါ :)
ဟုတ္ပ ကိုေအာင္ ေခ်ာလဲေခ်ာတယ္၊ ေပါလဲေပါတယ္...ဟိဟိ :P
အမေလး ကိုတင္မင္းထက္ ဒီေလာက္နဲ႔ ရပ္သြားလို႔ ေတာ္ပါေသး၊အမ ဝဋ္လည္တာပါဆို....:)
ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ စာလာဖတ္သူနဲ႔ ေရးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုံးကို ေက်းဇူးပါ႐ွင္းးး :)
အမေရးတာဖတ္ၿပီး ေပ်ာ္လုိက္ရတာ။
ReplyDeleteပုံ/
စာေၾကြးလုိက္ရွင္းေနသူတစ္ဦး း)
မခ်စ္ေရ...တို့ေတြsame batch ဆိုတာေသခ်ာျပီ...မခ်စ္ေျပာသလိုဘဲ
ReplyDeleteခင္ယင္းမာကဆက္ရွင္ ၅ ကြင္း...နွစ္စကေတာ့သူကဆက္ရွင္၆ကေလ...
ခုံနံပတ္ေတြျပန္စီေတာ့မွတို့အခန္းကိုေရာက္လာတာ..ဘြဲ့ယူတဲ့ပုံမွာေရွ့ဆုံး
ပုံကမခ်စ္လားဟင္..ဒုတိယတေယာက္နဲ့..စတုတှထတေယာက္ကိုေတာမွတ္မိသလိုဘဲ....။