ကၽြန္မဆံႏြယ္မ်ား
လြင့္ေမ်ာလႈပ္ခတ္သည္ထိ ဟူးဟူးရားရားလြင့္ေမ်ာတိုက္ခတ္ေနေသာ ေလ၊ ဟိုသည္ဘက္ကမ္းသို႔ လြန္းထိုးေနေသာ
ေလွ သဗၺာန္မ်ားစြာ၊ စင္ေရာ္ငွက္ကေလးမ်ား၊ ၿပီးေတာ့
ေရထဲကိုထိုးထြက္ေနေသာ အုတ္ေလွ်ာက္လမ္းကေလးရွိေသာ ကုတို႔ဆိပ္ေလးတစ္ခု။ ထိုေနရာကေလးကို
ကၽြန္မ လြမ္းပါသည္။ ထိုေနရာကေလးမွာ ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ အတူထိုင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ေမာင္က ကၽြန္မကိုယ္လံုးကေလးကို
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးတစ္ခုလံုးႏွင့္ မညွာမတာပစ္မီကာ သူ႔အိမ္ႏွင့္ (သူ႔ေမေမႏွင့္) ဖုန္းေျပာ၍ေနခဲ့သည္။
ေမာင္ သူ႔ေမေမကိုေျပာေနတာက အလုပ္ေတြၾကားမွ ခဏထြက္ေျပးကာ ဆိပ္ကမ္းမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း
စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ထိုင္ေနသည္၊ အိမ္အျပန္ နည္းနည္းေနာက္က်မည္ တဲ့။ ထိုအခါ ေမာင္မီထားေသာေၾကာင့္
ေလးလံကာ ေညာင္းေနသည့္တိုင္ ကၽြန္မမွာ ေလသံကေလးမွ် မဟရဲေတာ့ပါ။ ေမာင့္အနားမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရွိေနေၾကာင္း
တစ္ဘက္မွ ေမာင့္ေမေမၾကားသြားမွာ စိုးပါသည္။
ဖုန္းေျပာၿပီးေတာ့
ေမာင္က မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ကၽြန္မကိုယ္ကို တြန္းထိုးကာ ေပ်ာ္လားဟု ေမးေတာ့ ကၽြန္မက
ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖဘဲ “ေမာင့္ကိုယ္ႀကီး ၾကည့္ကိုမီထားလိုက္တာ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေလွ်ာ့ပါဦး”ဆိုေတာ့မွ
သတိဝင္လာပံုႏွင့္ သူ႔ကိုယ္ကို မတ္မတ္ျပင္ထိုင္ခဲ့၏။ ေမာင္ဟာ လူလည္ကေလးပါ။ “ၾကည့္အနားမွာေနရတာ
ေပ်ာ္လိုက္တာကြာ”ဟု ဘယ္ေတာ့မွ ဝန္မခံ၊ ကၽြန္မကိုသာ သူ႔အနားေနရတာ ေပ်ာ္လားဟု ေမးတတ္သူ။
“ကၽြန္ေတာ့္ကို
သတိရေနလားဟင္”
“ဟင့္အင္း
မရပါဘူး”
“အဲဒါဆိုလည္း
ျပန္ၾကစို႔၊ ကၽြန္ေတာ္က ၾကည္ သတိရေနမယ္ထင္လို႔ လာေတြ႔တာ”
တကယ္ဆို “ၾကည့္ကို
ကၽြန္ေတာ္ သတိရလိုက္တာ”လို႔ မေျပာသင့္ဘူးလား၊ ေမာင္မသိႏိူင္စြာ တိတ္တဆိတ္ေမွ်ာ္လင့္မိသည္တို႔၌
ကၽြန္မ ဝမ္းနည္းစြာ အရွက္ရခဲ့တာ အခါခါ။
“ျပန္ေသးပါဘူး၊
ေမာင္ပဲ အိမ္အျပန္ေနာက္က်မယ္ဆို အေမ့ကိုေျပာေနတာ ၾကားသားပဲ၊ ျပန္ခ်င္ဘူး ေမာင္နဲ႔အတူ
ဒီမွာ ထိုင္ခ်င္ေသးတယ္”
“ၾကည့္စမ္း
နားေထာင္ေနတယ္ေပါ့ေလ”
“နားမေထာင္လည္း
ၾကားေနရတာပဲဟာ”
ေမာင္က ကၽြန္မႏွာေခါင္းထိပ္ကို
ဆြဲညွစ္ရင္း သူမ်ားအေမကိုမ်ား အေမတဲ့ဟု ညစ္က်ယ္က်ယ္ ဆိုခဲ့ေသးသည္။ အိမ္အျပန္ေနာက္က်မယ္ေျပာခဲ့ၿပီးသည့္တိုင္
ထိုညက ေမာင္ အိမ္ျပန္ေစာပါသည္။ ေမာင့္တူမေလးေတြက အျပင္မွာ ညစာသြားစားဖို႔ ေမာင့္ကို
ေစာင့္ေနၾက သည္၊ ေစာေစာျပန္လာခဲ့ဟု ဖုန္းဆက္လာေသာေၾကာင့္ ထိုညေနက ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ ညစာအတူသြားစားၾကမည့္
အစီအစဥ္ကိုဖ်က္ကာ ေမာင္ အိမ္ျပန္သြားခဲ့ရတာ ကၽြန္မ မွတ္မိပါသည္။ ကၽြန္မစိတ္က ေမာင့္ကို
ျငင္းလိုက္ေစခ်င္ခဲ့သည္၊ ေမာင့္တူမေလးေတြႏွင့္ ေနာက္တစ္ရက္ရက္မွာ ထပ္စီစဥ္လို႔ ရႏိူင္သည္ေလ။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါသည္။ ေမာင္ႀကိဳက္သလို လုပ္ပါေစေလ၊ ကၽြန္မကသာ ေမာင့္အနားမွာ
ေနရခ်ိန္ေတြကို တခုတ္တရရွိေနခဲ့ေပမဲ့ ေမာင္ကေတာ့ ေမာင့္ အလုပ္၊ ေမာင့္မိသားစုေတြကသာ ေမာင့္အတြက္ ေရွ႕တန္းတင္စရာ။
ေမာင္ႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ကၽြန္မက ဦးစားေပးေနရာမွာ ဘယ္ေတာ့မွမရွိခဲ့တာ အဲသည္တုန္းကတည္းက
သိခဲ့ဖို႔ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ခြဲၾကခါနီးတိုင္း ဆံႏြယ္စေတြႏွင့္ကၽြန္မနဖူးကို ေရာေႏွာကာ
ဖိကပ္နမ္းေမႊးတတ္ေသာ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းက အနမ္းတစ္ရွိဳက္ႏွင့္ပဲ အရာရာကို ကၽြန္မ ႏွစ္သိမ့္လုိက္ႏိူင္ခဲ့ပါသည္။
@@@@@@@@@
တကယ္ေတာ့ ေမာင့္ဘဝထဲကို
ေခၚယူသိမ္းရစ္ရန္ ေမာင္ကိုယ္တိုင္ လိုလိုလားလားလက္တြန္႔ခဲ့ရသူဟာ ကၽြန္မပါ ေမာင္….
သတိရလိုက္တာ
ေမာင္ရယ္လို႔ ကၽြန္မႏႈတ္ဖ်ားက ေဆြးေျမ့ေရရြတ္ေနခ်ိန္မွာ ေမာင္က တီဗီေရွ႕မွာ ေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲကို
စိတ္ပါလက္ပါ ၾကည့္ရွဴ႕ေနခ်ိန္ ျဖစ္ႏိူင္ေကာင္းသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ေရမိုးခ်ိဳးသန္႔စင္ၿပီး
အိမ္ေနစြပ္က်ယ္ခ်ိဳင္းျပတ္ကေလး ဝတ္လို႔ ေမာင္ႏွစ္သက္ရာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ပုဒ္ ေအးေအးလူလူဖတ္ေနခ်ိန္လည္း
ျဖစ္မည္။ ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ဆီခ်က္တစ္ပြဲကို ကေလးတစ္ေယာက္လို အားပါးတရထိုင္စားေနခ်ိန္လည္း
ျဖစ္ႏိူင္ပါသည္။ ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မအၾကား အခ်စ္ေတြက ညီမွ်ျခင္းခ်ဖို႔ မဆိုထားနဲ႔၊ ေဘးခ်င္းယွဥ္ခ်လို႔မွ
မမွ်ခဲ့တာပါ။
“ၾကည္ နင့္ေမာင္က
သိပ္တင္စီးတာပဲ၊ နင္ကခ်ည္း ဖုန္းဆက္ဆက္ေနရတာ၊ သူ စဆက္တယ္ကို မရွိဘူး”
“မမနီရယ္ သူက အလုပ္ေတြမ်ားတာကိုး”
“နင္ကေရာ
အားေနလို႔လား ၾကည္ ဟင္”
ကၽြန္မ မေျဖတတ္၊
မေျဖႏိူင္ေတာ့ပါ။ အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္လိုလည္း ျဖစ္၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ လည္းျဖစ္ေသာ မမနီကို
မခ်ိတရိေလးသာျပံဳးျပမိသည္။ မမနီက ကၽြန္မကို ခ်စ္ခင္သူပီပီ ကၽြန္မဘက္မွ နာေလ၏။ မမနီ
သိသည္၊ မမနီတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ပါ၊ ကၽြန္မတို႔ တစ္ရံုးလံုးလည္း သိၾကပါသည္။ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို
ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သည္ဆိုတာ။ ခဏေနရင္ ကၽြန္မ ေမာင့္ဆီ ဖုန္းဆက္ကာ ေမာင့္ကို အိပ္ရာမွ ႏိႈးရဦးမည္။
“ေမာင္ ႏိူးၿပီလား၊ ညက အိပ္ေပ်ာ္ရဲ႕လား ဟင္”
“အင္း ထေတာ့ေနာ္၊
ၾကည္ အလုပ္ လုပ္လိုက္ဦးမယ္၊ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္တစ္ေခါက္ ျပန္ဆက္မယ္ ေနာ္ ေမာင၊္
မနက္စာ စားဦးေနာ္၊ ဂရုစိုက္ ဒါပဲေနာ္”
ေမာင့္အသံၾကားရစဥ္
ၾကည္ႏူးစိတ္ႏွင့္ေမြ႔လွ်က္ တစ္ဘက္စားပြဲမွ မမနီမ်က္ေစာင္းကိုမူ မေတြ႔ဟန္ေဆာင္ရသည္။
ေမာင္က ကၽြန္မ ဖုန္းဆက္ႏိႈးမွ အိပ္ရာကထခ်င္သည္ဆိုတာမို႔ပါ၊ ၿပီးေတာ့ ေမာင္က ကေလးလိုပင္၊
ႏိူးေနပါလွ်က္ႏွင့္ ကၽြန္မဆီက ဖုန္းသံမၾကားမခ်င္း အိပ္ရာထဲက မထလိုသူျဖစ္ေလေတာ့ ကၽြန္မမွာ
မနက္တိုင္း ေမာင့္ဆီ ဖုန္းမဆက္ဘဲမေနႏိူင္။ ေမာင္ႏွင့္ မနက္ခင္းဖုန္းေျပာၿပီးမွ တစ္ေန႔တာအတြက္
ကၽြန္မ လုပ္စရာရွိတာေတြ ဆက္လုပ္ဖို႔ ခြန္အားျပည့္သြားသည္ ထင္မိ၏။ ေမာင္လည္း ထိုနည္းတူျဖစ္မည္။
ေမာင္က ကိုယ္ပိုင္အလုပ္မို႔ အလုပ္စခ်ိန္ေနာက္က်ကာ ျပန္ခ်ိန္လည္းေနာက္က်တတ္ျမဲမို႔ ရံုးအဆင္းညေနေတြမွာ
ေမာင္ႏွင့္ေတြ႔ၾကဖို႔ ခ်ိန္းတိုင္း အျမဲေစာင့္ရတတ္သူက ကၽြန္မရယ္သာ။ ေမာင္က လာေတာ့လည္း
ေနာက္က်၊ ညစာအတူ စားၾကၿပီးတာႏွင့္လည္း အိမ္ျပန္ခ်င္သူ၊ ထိုအခါ ေမာင္ႏွင့္ေတြ႔ရဖို႔
ေစာင့္ခ်ိန္ၾကာလွ်က္ ေတြ႔ၾက ရျပန္ေတာ့လည္း ခဏကေလးမို႔ မခ်င့္မရဲျဖစ္က်န္ခဲ့ရသူမွာ ကၽြန္မပဲ
ျဖစ္ေလသည္။
“ၾကည္ နင္ဟာေလ
ဝဋ္ အေတာ္ႀကီးတဲ့သူပဲ၊ ေနျမဲေမာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ ကိုေတာ့ေလ ေအးေအး သက္သာေနတတ္လြန္းလို႔ ေနျမဲေမာင္ကေန
သက္သာေမာင္လို႔ေတာင္ ငါက နာမည္ေျပာင္း ကင္ပြန္းတပ္လိုက္ခ်င္ေသးတယ္ သိလား”
မမနီအေျပာမွာ
ကၽြန္မ မရယ္ဘဲ မေနႏိူင္။ သူမို႔ ေျပာပဲ ေျပာတတ္သည္။ ေမာင့္ကိုသာ ျပန္ေျပာျပရင္ ဒီအပ်ိဳႀကီး
ေယာက်ာ္းမရေသးလို႔ ဒီလိုေျပာတာဟု ဆိုဦးမည္ပင္။
@@@@@@@@@
ေမာင္ အလုပ္ကိစၥႏွင့္
နယ္ကျပန္ေရာက္ၿပီးၿပီးခ်င္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးမွာေတြ႔ၾကဖို႔ ခ်ိန္းဆိုေတာ့ ေမာင္အဲသည္လို
စတင္မခ်ိန္းဆိုတတ္တာမို႔ ကၽြန္မမွာ တအံ့တၾသ။ ေမာင္က ဂါဝန္အရွည္ေလးတစ္ထည္ ဝယ္ေပးကာ “ေနာက္
၂လေလာက္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ မဂၤလာေဆာင္ရွိတယ္၊ အဲဒီပြဲမွာ ဝတ္ခဲ့ဖို႔”ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္
အေရးဆိုသလို ေျပာေလသည္။
“ဟင္ ၾကည္
လိုက္ရမွာလားဟင္၊ ေမာင္နဲ႔အတူ ၾကည္လိုက္ရမွာေပါ့ ဟုတ္လား”
“ဘာလဲ ေပ်ာ္သြားလား”
ၾကည့္ ေမာင္လုပ္ျပန္ၿပီ၊
“ဒါေပါ့ ၾကည့္ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ လိုက္ေစခ်င္လို႔ေပါ့” လို႔ ေျပာလိုက္ဖို႔ ေကာင္းသည္ပဲ။
ကၽြန္မ ရွက္ရြံ႕စြာ၊ သို႔ေသာ္ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ကို မဖံုးဖိႏိူင္စြာ ဂါဝန္ေလးကိုၾကည့္မိေတာ့
ဆိုက္ဒ္က စေမာျဖစ္ေနတာမို႔ ေမာင္ အဝယ္မွားၿပီထင္ကာ မီဒီယမ္ႏွင့္ျပန္ လဲေပးဖို႔ ဆိုမိသည္။
“ကၽြန္ေတာ္
သိပါတယ္၊ စေမာဆိုက္ဒ္ တမင္ေရြးဝယ္တာ၊ ၂လလိုေသးတာပဲ၊ ဒီအက်ၤ ီနဲ႔ ေတာ္ေအာင္ ဝိတ္ေလးနည္းနည္းခ်လိုက္”
“ဟင္ ဒီအက်ၤ
ီေလးနဲ႔ေတာ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ ၾကည္က”
ေမာင္က ေခါင္းညိတ္ျပေလသည္။
ေမာင္ရယ္ ကၽြန္မမွာေတာ့ ေမာင့္ကို အရွိအတိုင္းခ်စ္ခဲ့ရသူပါ။ ကၽြန္မရင္ထဲ လိႈက္တက္လာကာ
ဝမ္းနည္းသလိုလိုႀကီးျဖစ္ရာက မ်က္ရည္ဝဲလာေတာ့ ေမာင္က ကၽြန္မလက္ဖဝါးကိုတင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ကာ
မီးပြိဳင့္တစ္ဘက္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ျဖတ္ကူးတာမို႔ ငိုခ်င္ေနရာက ငိုဖို႔ကိုပင္ သတိမရႏိူင္ေတာ့ဘဲ
ေမာင့္ေျခလွမ္းေတြေနာက္ အမီလိုက္ရျပန္သည္။
“ေရာ့ ဒီမွာ
သင္တန္းေၾကးေပးၿပီးသား ေဗာက္ခ်ာ၊ တစ္ပတ္ကို ၂ရက္တက္ရမယ္။ မွန္မွန္သာ တက္၊ ၾကည္ ေသခ်ာေပါက္
ဝိတ္က်လာမွာ၊ အစားအေသာက္လည္း ဂရုစိုက္၊ အဆီေတြ ေလွ်ာ့စား၊ အဲဒီ့ပြဲက်ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြေတြ၊
ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ရမွာ၊ ၾကည့္ကို ပိုလွေနေစခ်င္လို႔”
ေမာင့္လက္ထဲက
Gymအတြက္ သင္တန္းေၾကးေျပစာကို ၾကည့္လိုက္မိရင္း ေမာင့္အေျပာမွာ ၾကည္ ညြတ္ႏူးရပါသည္။
သည္လိုေတာ့လည္း ေမာင္က ၾကည့္ကို သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြအလယ္မွာ
ပြဲထုတ္ခ်င္စိတ္ရွိသားပဲဟု ဝမ္းသာရသည္။ အင္း ဟု ကၽြန္မေခါင္းအညိတ္မွာ ေမာင္က ကၽြန္မေခါင္းကို
သူ႔လက္ဖဝါးထဲထည့္ကာ ဆံႏြယ္မ်ားကို ေမႊးၾကဴလိုက္တာမို႔ အခါမ်ားစြာကလိုပင္ ေနျမဲေမာင္ ဆိုေသာ
ေမာင့္ထံမွာ ကၽြန္မႏွလံုးသားတို႔ အရည္ေပ်ာ္က်ရျပန္သည္။
ေသခ်ာပါသည္။
ေမာင္ဟာ ကၽြန္မကို ေၾကညက္ေနေအာင္ ဖတ္ႏိူင္စြမ္းသူျဖစ္လွ်က္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေမာင္ဟာ
ဟိုးအေဝးႀကီးက မႈန္ပ်ပ်ျမင္ေနရေသာ၊ ေအးစက္ညိဳ႕မိႈင္းေသာ၊ ကၽြန္မကို အေပၚစီးကေန မိုးၾကည့္ေနေသာ
မာေရေက်ာေရေတာင္စဥ္တန္းႀကီးတစ္ခုသာ ျဖစ္ေလသည္။
@@@@@@@@@
ကၽြန္မ
gym တက္ေနတာ ေမာင့္ေၾကာင့္ဟု မမနီကို မေျပာရဲပါ။ “ၾကည္ ပိုလွခ်င္လို႔ေပါ့ မမနီရယ္”ဟု
ေျပာေတာ့ မမနီက တအံ့တၾသ၊ မ်က္ႏွာမွာ မိတ္ကပ္ေဝးလို႔ ႏႈတ္ခမ္းနီပင္ ဘယ္တုန္းကမွ မဆိုးဖူးသူမို႔
ကၽြန္မ အလွအပ မႀကိဳက္တာ မမနီအပါအဝင္ တစ္ရံုးလံုးအသိေပ။ ခုေတာ့ တစ္ပတ္မွာႏွစ္ရက္ ရံုးၿပီးတာႏွင့္
gymကို တန္းေျပးရသည္မွာ အခ်ိန္ပိုပင္ မဆင္းႏိူင္။ အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမာင္ဝယ္ေပးထားေသာ
ဂါဝန္ေလးကို ဝတ္ၾကည့္ရတာ ကလည္း ေန႔စဥ္လိုလိုပါ။ ႏွစ္လေက်ာ္လာေတာ့ ဂါဝန္ကေလးက ကၽြန္မကိုယ္ႏွင့္
ကြက္တိတိုင္းခ်ဳပ္သလို ခ်ပ္ရပ္လွပေနတာမို႔ ေပ်ာ္လိုက္သည္မွာ မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးတို႔ပင္
ရပ္မရခ်င္။
ေမာင္ ေတြ႔မွပဲ
အံ့ၾသပါေစေတာ့ဟု ပိုင္းျဖတ္ကာ ခုရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ေမာင္ႏွင့္ မေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ တမင္
ေနေနမိသည္။
“ၾကည္ ငါတို႔
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးသြားမလို႔၊ ေန႔လည္စာ နင္ ဘာမွာဦးမလဲ”
“မမွာေတာ့ပါဘူး
မမနီရယ္၊ အိမ္ကေန အသီးအရြက္ဆဲလတ္လုပ္လာတယ္၊ အဲဒါေလးပဲ စားလိုက္ပါေတာ့မယ္။ အုန္းႏိူ႔ေက်ာက္ေက်ာေလးေတာ့
ေသာက္ခ်င္သား၊ အဲဒါေလးေတာ့ ဝယ္ခဲ့ပါ မမနီရယ္ ေနာ္၊ အခ်ိဳေလး မစားရတာ ၾကာပါေပါ့”
ကၽြန္မတို႔ရံုးက
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးႏွင့္နီးတာမို႔ လခထုတ္ၿပီးစ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ဆို ရံုးသူေတြ ေန႔လည္စာ
စားၾက၊ ေဈးပတ္ေလ့ရွိၾကသည္မွာ ထံုးစံတစ္ခုလို ျဖစ္ေနေလသည္။
“ကိုယ့္ဝဋ္နဲ႔
ကိုယ္ပဲေပါ့ ၾကည္ရာ၊ နင္က လွခ်င္လို႔ အစားေရွာင္ေနတာကိုး ဟင္း၊ ခုတစ္ေလာမွ ဘာျဖစ္ေနတယ္ကို
မသိဘူး”
မမနီက ရံုးမွ
ညီမေလးတစ္အုပ္ႏွင့္ ေန႔လည္စာစားရန္ ေအာက္ထပ္ကို မဆင္းခင္မွာ ၾကည့္ကို ခပ္ရြတ္ရြတ္ေျပာသြားျခင္းရယ္ပါ။
ၾကည့္မွာ ပုခံုးေလး တြန္႔၍သာ ျပံဳးက်န္ရစ္ရသည္။
ၾကည္တစ္ေယာက္ထဲ
အလုပ္ထဲနစ္ေနခိုက္ ျဗဳန္းဆို ရံုးမွန္တံခါးကိုဖြင့္ၿပီး ဝင္လာသံက ၾကမ္းလွတာ မို႔ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့
မမနီ…။
“ဟယ္ မမနီ
ျမန္လွခ်ည္လား။ ေဈးပတ္ဦးမွာဆို”
“ၾကည္ ဘာမွ
ေျပာမေနနဲ႔၊ လာ ငါနဲ႔ ခဏလိုက္ခဲ့။ ေအာက္ထပ္မွာ တက္ကစီ ေစာင့္ေနတယ္”
ကၽြန္မ ဘာမွ
မေမးလိုက္ႏိူင္ခင္ မမနီလက္ဆြဲေခၚရာ ဝရုန္းသုန္းကား လိုက္ပါသြားခဲ့ရေတာ့သည္။ တက္ကစီေပၚေရာက္ေတာ့လည္း
မမနီက ဘာမွ မေျပာ၊ မ်က္ႏွာႀကီးတင္းကာသာ ေနတာမို႔ ကၽြန္မလည္း တိတ္တိတ္သာ လိုက္ခဲ့မိရသည္။
“ဟိုမွာ ေတြ႔လား
ၾကည္၊ နင့္ရဲ႕ ေနျမဲေမာင္”
“ဟင္”
ေမာင္ ခုတစ္ေလာ
မအားဘူး ဆို၊ ေမာင္ အလုပ္ေတြ မ်ားေနလို႔ ဆို၊ ႏိူင္ငံျခားက ေမာင့္အစ္မ ေရာက္ေနေသးတာ
ဆို၊ ကၽြန္မက ေမာင္ ဘာေျပာေျပာ ေမာင့္အေပၚ ယံုၾကည္ခဲ့မိသူ။ ေအးတိေအးစက္ႏိူင္လွေသာ၊
အေက်ာႀကီးလွေသာ ေမာင့္အခ်စ္ကို ဒါသည္ပင္ ေမာင္ ခ်စ္တတ္သလို ခ်စ္ရွာတာပဲဟု နားလည္ေပးႏိူင္ခဲ့သူ။
ခုေတာ့ ေမာင္က….
ကၽြန္မ နားလည္ပါၿပီ။
ေမာင္ ကၽြန္မအေပၚ ႏိူင္စားေအးစက္ေနျခင္းသည္ အျခား တစ္ဘက္မွာ ေမာင့္အခ်စ္တို႔ ပူေႏြးလႈပ္ရွားစြာ
ပံုအပ္ထားျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဝမ္းနည္းစိတ္ႏွင့္ မမနီကိုဖက္ကာ ငိုမိသည္။ မမနီကေတာ့
စိတ္ဆိုးကာ ျပစ္တင္စကားေတြသာ ေမာင့္အေပၚ ဆိုေလသည္။
“ၾကည္ နင့္ေလာက္
အတဲ့ မိန္းမ မရွိဘူး။ နင္ဟာေလ ေနျမဲေမာင္ ေျပာသမွ် ယံု၊ ေနျမဲေမာင္ ခိုင္းသမွ် အကုန္လုပ္၊
တကယ္ပဲ ငါ စိတ္တိုတယ္ သိလား နင့္အစား၊ ျဖတ္ပစ္လိုက္စမ္း ပါဟာ… ေယာက်ာ္းမရွားပါဘူး”
“မမနီရယ္ ၾကည္
သိပါတယ္။ ေယာက်ာ္းမရွားပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ၾကည္ခ်စ္တာ ေမာင့္ကို။ ၾကည္ ေမာင္နဲ႔မွ မေဝးႏိူင္တာ”
ကၽြန္မ စိတ္ထဲက ေျပာေနသည္ကို မမနီမ်ားသိရင္ ကၽြန္မကို ဘယ္လိုဆူဦးမည္လဲ မသိပါ။ ကၽြန္မ
ငိုမိသည္။ မမနီပုခံုးေပၚမွာ ကေလးတစ္ေယာက္လို ရွိဳက္ကာ ရွိဳက္ကာ ငိုမိပါသည္။
@@@@@@@@@
ေမာင္ ျငင္းပါေစ
ဆုေတာင္းေနမိလွ်က္ ဟုတ္တယ္ဟု ေမာင္ ဝန္ခံလိုက္ေသာအခါ ကၽြန္မႏွလံုးသား တို႔ ျဗဳန္းကနဲ
က်ကြဲေၾကမြေလေတာ့သည္။ ႏိူင္ငံျခားကျပန္လာေသာေမာင့္အစ္မႏွင့္အတူ လိုက္ပါ လာေသာ ေမာင့္ငယ္ခ်စ္၊
ေမာင့္အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ ေမာင္တို႔ တစ္အိမ္သားလံုး
သေဘာက်ေသာ ေမာင့္ဇနီးေလာင္းဟု ဆိုသည္။ ေနာက္လမွာတက္ရမည့္ ေမာင့္မိတ္ေဆြမဂၤလာပြဲမွာ
သူမႏွင့္အတူ တက္ေရာက္ရမည္ဟု ေမာင့္ေမေမက တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ခ်မွတ္သည္ တဲ့။
ေမာင္ဝယ္ေပးထားေသာ
ဂါဝန္ကေလး….။ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အစာအိမ္နာျပန္ထသည္အထိ အစားငတ္ခံကာ ခ်ခဲ့ရေသာ၊ တစ္ေနကုန္
ရံုးအလုပ္ၿပီးလို႔မွ မနားႏိူင္ဘဲ gymသြားကာ ကစားခဲ့ရေသာ ကၽြန္မ၊ ခုေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္လံုးႏွင့္ ကြက္တိက်စြာ လွေနေသာ
ဂါဝန္ကေလး။ ကၽြန္မ ဘယ္ေနရာမွာ သြားဝတ္ရေတာ့မလဲ ေမာင္ဟု ကၽြန္မ မေမးရဲ၊ ေမာင့္ကို ကၽြန္မ စိတ္မညစ္ေစခ်င္ပါ။ ေမာင္က မလိုက္ခဲ့နဲ႔ဆိုပါက
ကၽြန္မ နာက်င္ေၾကကြဲစြာ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့ရံုသာ
ထိုေန႔က အိမ္အျပန္မွာ
ဂါဝန္ကေလးကိုဝတ္ၾကည့္လွ်က္ မွန္ထဲမွာ ကၽြန္မ ျပံဳးၾကည့္လိုက္မိေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ လူးလိမ့္ေနေအာင္
ငိုခဲ့ရပါသည္။ ထိုဂါဝန္ကေလးဝတ္လွ်က္ႏွင့္ ကၽြန္မအိပ္ခဲ့ပါသည္။ ဖူးေယာင္ကာ မို႔အစ္ေနေသာမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္
အံုခဲေနေသာေခါင္းေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ကၽြန္မ ရံုးမွခြင့္ယူကာ အိမ္မွာပင္ ေခြေနလိုက္ရပါသည္။
ေနမေကာင္းလို႔ဟု အေၾကာင္းျပေသာ္လည္း မမနီက ရိပ္မိစြာပင္ အခ်စ္ဖ်ား၊ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾကဖ်ားဟု
ဆိုသည္။ “ဟင့္အင္း မမနီရယ္ ၾကည္ အသည္းကြဲတာပါကြယ္၊ မမနီ မသိပါဘူး” ကၽြန္မ တိုးတိတ္စြာ
ေျဖာင့္ခ်က္ေပးေနမိသည္။
ေမာင္ႏွင့္ေတြ႔ခဲ့ရတာ
ထိုေန႔က ေနာက္ဆံုးျဖစ္လိမ့္မည္ကို ကၽြန္မ မရိပ္မိခဲ့။ ထပ္ေတြ႔ၾကရလိမ့္ဦးမည္ဟု ကၽြန္မစိတ္က
ထင္သည္။ ေမာင္ ဆက္သြယ္လာလိမ့္ဦးမည္။ တစ္ခုခုေတာ့ ေျဖရွင္းလိမ့္မည္။ ကၽြန္မအေပၚ ခ်စ္လွ်က္ႏွင့္
အိမ္က သေဘာတူသူကို လက္ခံရေတာ့မည္၊ စသည္ျဖင့္ ေမာင္ ေျပာလာလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိပါသည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္မဟာ အလြန္စိတ္ကူးယဥ္သူ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္း ေနာက္က်မွ သိခဲ့ရသည္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေမာင့္ဘက္က ဘာတစ္ခုမွ ေျဖရွင္းခ်က္ ေပးမလာခဲ့ပါ။
သြယ္လဲ့ၾကည္ဟု
နာမည္တပ္ထားေသာ ဖိတ္စာကေလး ကၽြန္မစားပြဲေပၚေရာက္လာေသာေန႔က စာရြက္ျဖဴတစ္ရြက္ေပၚမွာ ခၽြန္ျမေနေသာ
ကြန္ပါခၽြန္ႏွင့္ အေပါက္ခ်င္းထပ္ေအာင္ အံတင္းတင္းႀကိတ္ ထိုးဆြေဖာက္ထြင္းေနခဲ့မိသူ ကၽြန္မရယ္၊
အဲသည္ ထုတ္ခ်င္းေပါက္မ်ားစြာႏွင့္ စာရြက္ျဖဴလြကေလးဟာ ကၽြန္မႏွလံုးသားႏွင့္ ထပ္တူပါသည္
ေမာင္….။
ေမာင္နည္းနည္းကေလးမွပင္
မေတြးမိဘူးလား ေမာင္ရယ္။ ေမာင့္ကို အိပ္ရာကမွ ဖုန္းဆက္မႏိႈးရလွ်င္ တစ္ေန႔တာအလုပ္တို႔
မေျဖာင့္စင္းႏိူင္ေသာ မိန္းမဟာ ေရွ႕ဆက္ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိူင္ေတာ့မဲ အခြင့္တစ္ခုအတြက္ တစ္သက္တာလံုး
ဘယ္ေလာက္ ခံစားနာက်င္ေနရမယ္ဆိုတာ….။
သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ ရိုးရိုးကေလးပင္ ေဝးသြားခဲ့ၾကေလသည္။
@@@@@@@@@
ေရထဲကိုထိုးထြက္ေနေသာ
အုတ္ေလွ်ာက္လမ္းကေလးရွိေသာ ကုတို႔ဆိပ္ေလးတစ္ခု။ ထိုေနရာကေလးကို ကၽြန္မ လြမ္းပါသည္။
ထိုေနရာကေလးမွာ ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ အတူထိုင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ေမာင့္ကို လြမ္းတိုင္း ထိုေနရာကေလးမွာ
ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲ ဂစ္တာသြားတီး၍ေနတတ္သည္။
သည္ေန႔လည္း
အခါမ်ားစြာကလိုပင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲ ဂစ္တာတီးေနခဲ့ပါသည္။
“ဒီအခ်ိန္ကိုေရာက္ရင္
တို႔ႏွစ္ေယာက္အျမဲ ေတြ႔ေနက်၊ ဒီေနရာေလးမွာ တို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနက် အရာရာတိုင္းဟာ
မင္းအေၾကာင္းနဲ႔ ႏြယ္ဆက္လာ”
သီခ်င္းဆက္မဆိုႏိူင္ေလာက္ေအာင္
ရင္ထဲဆို႔နင့္လာၿပီး ဂစ္တာတီးေသာလက္မ်ားကသာ ဆက္လက္တီးခတ္ေနကာ ႏႈတ္ဆြံ႔လွ်က္ မ်က္ရည္မ်ား
က်လာေတာ့သည္။ မရေတာ့ပါ။ ဂစ္တာေလးကို ရင္ဘတ္ထဲသြင္း ေပြ႔ပိုက္ကာ ေမာင့္ကိုလြမ္းစိတ္ႏွင့္
ကၽြန္မ ငိုရွိဳက္လိုက္မိေတာ့သည္။ ေမာင္က ကၽြန္မဂစ္တာတီးတာ နားေထာင္ေနက်။ ေမာင္နဲ႔ ကၽြန္မ
တစ္လွည့္စီ ဂစ္တာတီးေနက်။ ခု ကၽြန္မအနားမွာ ဂစ္တာေလးကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ ရွိမေနပါ။
“သမီးေလး
xx ေရစပ္နား မသြားနဲ႔ေနာ္၊ ခဏေလး ေမေမ့ကို ေစာင့္ဦး”
ဘုရားေရ…။
ကေလးမကေလးနာမည္က xxတဲ့လား။ ကၽြန္မ အံ့ၾသစိတ္ႏွင့္ မ်က္ရည္ၾကားမွ ေငးရီစြာ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့
ေတာက္ေတာက္ေျပးလမ္းေလွ်ာက္ႏိူင္ေသာ၊ ၃ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ရွိေသာ သမီးငယ္ေလး။ သူ႔အေနာက္မွ
အေမျဖစ္သူက မေျပးရံုတစ္မယ္လိုက္လာေနလွ်က္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေနာက္မွာ ကားေသာ့ကို လက္ထဲ
ေျမွာက္ကစား လွ်က္ရွိေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး….ဘဝႏွင့္ရင္း၍ကၽြမ္းဝင္လြန္းခဲ့ဖူးေသာ မ်က္ႏွာတစ္ခု...။
ေမာင္က ကၽြန္မကိုျမင္ေတာ့
မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားကာ သူ႔ဇနီးသည္ သမီးငယ္ကိုေခၚလိုက္ေသာ နာမည္အတြက္ လူမိသြားသလို
ရွက္ရြံ႕ဟန္ႏွင့္ ကၽြန္မကို ေငးကနဲၾကည့္ေနရာက ဘာမွမျဖစ္သလို သားအမိႏွစ္ေယာက္ေနာက္မွ
ဆက္ေလွ်ာက္သြားေလသည္။
ေမာင္…..
ေမာင့္သမီးကေလးကို
ဘာလို႔ ဒီနာမည္ေပးထားသလဲ။ ထိုနာမည္ကေလးသည္ ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မႏွစ္ေယာက္သာ သိေသာ၊ ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ
ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမွ တစ္ခုတည္းသာရွိေသာ နာမည္ကေလးျဖစ္ကာ ေမာင္က ကၽြန္မကို ခ်စ္မက္ျမတ္ႏိူးစိတ္ႏွင့္၊ ကၽြန္မက ေမာင့္ကို ခ်စ္မက္ျမတ္ႏိူးစိတ္ႏွင့္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ
မွည့္ေခၚခဲ့ဖူးေသာ၊ စာလံုးကေလး ႏွစ္လံုးတည္းသာပါေသာ ခ်စ္စဖြယ္နာမည္ဆန္းကေလးတစ္ခုသာ
ျဖစ္ပါသည္။
ေမာင္…ရယ္…..
ေမာင္ ကၽြန္မကို
တိတ္တိတ္ကေလးမ်ား လြမ္းတေနသလား ဟင္။ ေမာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျဖလိမ့္မည္မဟုတ္ေသာ ေမးခြန္းမွန္း
ကၽြန္မ သိပါသည္။ နာက်င္မႈမ်ားႏွင့္အတူ ရင္ထဲေသခ်ာလြန္းလွသည္။ သည္ေန႔မွ ပို၍ေသခ်ာသြားရပါသည္။
ေမာင့္အခ်စ္ဆိုတာကို
ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ၊ ဘယ္ေသာအခါမွ နားလည္ႏိူင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
