Thursday, June 29, 2017

"ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ ထုဆစ္အပ္ေသာ"

"ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ ထုဆစ္အပ္ေသာ"


ခ်စ္ျခင္းတရားႏွင့္ ထုဆစ္သည္သာျဖစ္ပါေစ....ထုဆစ္ပံုသြင္းခံအရာရာဟာ လွပၿမဲ.... ။
သည္အဆိုကို ကိုယ္စြမ္း႐ွိသမွ် ကြၽန္မျငင္းၾကည့္ခ်င္ပါသည္.....

(အစ)
ကိုယ္လံုးႀကီးတစ္ခု....
အနက္ေရာင္…၊ ေျခေတြလက္ေတြမွာ အေမႊးမည္းမည္းႀကီးေတြက ေတာထလို႔၊ ကိုယ္က အနံ႔အသက္ေတြကလည္း ေအာ္ဂလီဆန္စရာ ဆိုးဝါးပုပ္အဲ့လို႔၊ ကြၽန္မ ဘယ္လိုေျပးလည္းပဲ မလြတ္ေတာ့ႏိူင္ေအာင္ သူက ကြၽန္မကုိယ္ေပၚ အိက်လာခဲ့ၿပီ။ 
အား.....
သူ႔ကိုယ္က ေခြ်းေစးေတြ ကြၽန္မကိုယ္ေပၚေစးကပ္ၿငိစြန္းခ်ိန္ ကြၽန္မ အန္မိေတာ့မယ္။ ႐ွိသမွ်အင္အားနဲ႔႐ုန္းကန္ တြန္းထိုးဖယ္႐ွားလည္းပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြၽန္မမွာ အားအင္ရယ္လို႔ တစ္စတေလမွ မက်န္ေတာ့။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း နာက်င္လွၿပီ။ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ဖူးေယာင္ညိဳမည္းေနမလား...၊ ကုတ္ျခစ္ရာေတြနဲ႔ ေသြးစို႔စို႔ေတြက ေနရာအႏွံ႔....။ အား....ကယ္ၾကပါ....သူ႔လက္က တစ္ခ်က္ကေလးအလြတ္ ကြၽန္မေျခလွမ္းေတြ အားထည့္လို႔ လွစ္ကနဲအေျပး “ကယ္ၾကပါ” အားကုန္ေအာ္ဟစ္လိုက္ခ်ိန္မွာ....။
“ဟဲ့ မြန္း နင္ ေယာင္ျပန္ၿပီလား....ထ ထ ေရေသာက္လိုက္”
တစ္ဘက္အိပ္ယာက မင္ေဝွ႔အသံကို ကြၽန္မ ၾကားလိုက္ရတယ္။
အခန္းေျခရင္းေထာင့္က ေရခဲေသတၱာအပုေလးဆီက ေရပုလင္းထုတ္ယူေမာ့ေသာက္အၿပီးမွာ အိပ္ယာေပၚ ပက္လက္ေလးျပန္လဲွခ်လိုက္မိတယ္။ အဖန္တလဲလဲမက္ေနက် တစ္ခုုတည္းေသာအိပ္မက္ဟာ ကၽြန္မကိုု အျမဲတေစ ေျခာက္လွန္႔ၿမဲ။ အဲကြန္းခန္းထဲမွာ ေခြၽးေတြနဲ႔တုန္ခိုက္ေနတဲ့ ကြၽန္မတစ္ကို္ယ္လံုး အနည္းငယ္ၿငိမ္သက္သြားတဲ့အထိ ေခါင္းရင္းက ပုတီးကိုယူၿပီး ဗုဒၶဂုဏ္ေတာ္တစ္ခုကို အႏုလံုပဋိလံု ဖိစိပ္လို႔သာေနမိတယ္။ မ်က္ရည္ေတြ ကြၽန္မပါးေပၚ လိမ့္အက်မွာ ကြၽန္မ ဆုတစ္ခုေတာင္းလိုက္မိျပန္တယ္။ ေတာင္းဆိုေနက်ဆုတစ္ခုပါပဲ....။
ကြၽန္မ လြတ္ေျမာက္ခ်င္လွပါၿပီ...။ ကြၽန္မ ဘယ္ေတာ့လြတ္ေျမာက္မွာလဲ....ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္ေျမာက္မွာလဲ....
ေတာင္းလိုက္တဲ့ဆုအဆံုးမွာ ႐ွိဳက္ငိုေနမိတာသာ ကြၽန္မအတြက္ ကူကယ္ရာ....။
(ဝ)
မဟုတ္ေသးဘူး၊ မဟုတ္ေသးပါဘူး...။ သူမ ဘာျဖစ္လာသလဲ၊ ခါတိုင္းဆို သူမ အျပင္ကျပန္လာတိုင္း ေစာင္ေခါင္းၿမီးျခံဳထားတဲ့ကြၽန္မကို ေစာင္အတင္းခြာကာ “စကားေျပာၾကမယ္ေလဟာ ထ ထ”ဟု ဆိုေလ့႐ွိတာ။ ခုေတာ့ အခန္းတံခါးဖြင့္သံ၊ အခန္းထဲလွမ္း၀င္လာတဲ့ သူမေျခသံ၊ ၾကမ္းႏွင့္အဝတ္ေသတၱာဘီးတို႔ ပြတ္တိုက္ဆြဲသံ၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္သူမေျခႏွစ္ေခ်ာင္းတို႔ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတရႊရႊပြတ္တိုက္သံကလြဲလို႔ သူမထံက ဘာသံမွထြက္မလာ။ ဒါဟာ ခရီးေဝးကျပန္လာတဲ့သူမမွ ဟုတ္ရဲ႕လား....။ အတိအက်ဆိုရရင္ ခ်စ္သူဆီ အလည္အပတ္လိုက္သြားခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႕အျပန္ခရီးဟာ အဲသေလာက္တိတ္ဆိတ္ေနစရာလား...။ 
ခါတိုင္း ဒီလိုမဟုတ္၊ သူမ ဘာျဖစ္လာသလဲ၊ ဘာျဖစ္လာတာလဲကြာ...။ သိလိုစိတ္တို႔ ၀ုန္းကနဲေထာင္ထကာ ေခါင္းၿမီးျခံဳထားေသာေစာင္ကို အသာလွပ္ၾကည့္မိေတာ့ သူမက အိပ္ယာေပၚမွာ နံရံဘက္မ်က္ႏွာမူလ်က္ ေစာင္းအိပ္ေနၿပီ၊ တခုခုျဖစ္လာသလား။ ေက်ာေပးထားသည္မို႔ သူမပခံုးတို႔ တသိမ့့္သိမ့္တုန္ခိုက္ေနတာကိုေတြ႔ေလမွ စိတ္ထဲ ထင့္ကနဲ….။ 
"ေဟ့ နင္အသည္းကြဲလာသလား ဟုတ္လား"အသံကိုျမႇင့္ကာေမးလ်င္ သူမက မ်က္ႏွာေပၚကေစာင္ကိုမခြာဘဲ
"ေအး"ဟု တစ္ခြန္းထဲဆိုကာ ဟီးခ်႐ွိဳက္ငိုေလသည္။
"ဟာ...ဘာျဖစ္လာတာလဲ ေျပာစမ္းငါ့ကို"
သူမက ေစာင္ေခါင္းၿမီးျခံဳလ်က္ တသိမ့္သိမ့္သာ ငိုရိွဳက္ေလသည္။ ႐ွိေစေတာ့....။ သူမထံမွ မ်က္ႏွာလႊဲသည္။
ကြၽန္မမ်က္ႏွာကို ေစာင္ဖြင့္လ်က္မၾကည့့္တာကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရဦးမည္။ ဖူးေယာင္မို႔အစ္ေနေသာ အငိုမ်က္လံုးမ်ားက ခုတေလာ ကြၽန္မမ်က္ႏွာေပၚမွာ အစဥ္ေနရာယူထားသည္ပဲ။
ဘာထူးလဲ…. တူတူပဲဟ ငါတို႔က…အဲဒါေၾကာင့္ တခန္းထဲေဖာ္ေတြျဖစ္ၾကတာ ေနမယ္။
ကြၽန္မစိတ္ထဲ တီးတိုးဆိုလ်က္ ခ်ဥ္သက္သက္ျပံဳးမိသည္။
ဘာေၾကာင့္လဲ....ဘာေၾကာင့္လဲ...
ဘ၀မွာ အမ်ားႀကီး မေတာင္းဆိုသူေတြပါ။ ႐ိုးသားသူ ျဖဴစင္ႏွိမ့္ခ်တတ္သူေတြဟာ ေလာကီေရးမွာ အျမဲပဲ႐ွံုးနိမ့္ နာက်င္ရတတ္သလား...။ ကြၽန္မ စိတ္ဒဏ္ရာ အလြမ္းနာကျဖင့္ ၾကာျမင့္လွၿပီ။ သူမက ခုမွ ပူပူေႏြးေႏြးအသည္းကြဲလာသတဲ့....။ ေကာင္းၿပီေပါ့ကြယ္... အနာအနာခ်င္းထပ္၊ အလြမ္းအလြမ္းခ်င္းထပ္ ပိုလို႔သာနာက်င္ဖြယ္ မွတ္တာပဲ...။ အနာသည္ နာသမွ က်င္စက္ေနေအာင္နာသည္။ အလြမ္းသည္ ခါးသမွ သက္စိမ့္ေနေအာင္ ခါးသည္။ 
ဘယ္လိုပင္ခါးသက္သည္ဆိုေစ….
သူမေရာ ကြၽန္မပါ အခ်ိန္က်လာတိုင္း ကိုယ့္နာက်င္မႈႏွင့္ ကိုယ္၊ ကိုယ့္လြမ္းဆြတ္မႈႏွင့္ ကိုယ္ ႐ိုး႐ိုးသားသား စိမ္းလန္းၾကျမဲျဖစ္ေလသည္...။
(၁)
သူမ ပထမအိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ၁၇ႏွစ္သမီးသာ႐ွိေသးတာတဲ့။ သူမတို႔ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဒါဟာ သိပ္ထူးဆန္းတဲ့ကိစၥမွ မဟုတ္တာလို႔ဆိုတယ္။ 
“ငါတို႔တ႐ြာလံုးက ေျပာင္းတို႔ၾကံတို႔စိုက္စားၾကတာ၊ မီးလည္းမမွန္၊ ေသာက္သံုးေရလည္း မေလာက္နဲ႔၊ ႐ြာမွာ႐ွိသမွ် လူငယ္လူလတ္ေတြအကုန္နီးပါးဟာ အနီးအနားကၿမိဳ႕ေတြဆီ အလုပ္သြားလုပ္ၾကရတာပဲ။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနမွ တစ္ခါ ႐ြာကိုျပန္လာၾကတယ္။ ငါ့အေဖက လက္သမားလုပ္တယ္။ ငါ့အေမက ကတၱီပါပိတ္ဖိနပ္မွာ ေဖာင္းၾကြပန္းထိုးတဲ့အလုပ္ကို လုပ္တယ္။ နင္ သိလား၊ ငါ့ပထမေယာက်ာ္းက ငါ့အေဖသူငယ္ခ်င္း”
အခ်စ္...အခ်စ္ပါသလား...နင့္အေဖသူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့အဲဒီေယာက်ာ္းကို နင္ ခ်စ္ခဲ့သလား…၊ တကယ္ေတာ့ ၁၇ႏွစ္သမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္ဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခမ္းနားေနမွာမို႔လဲ၊ ၁၇ႏွစ္သမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား တကယ့္အခ်စ္ေတြ ပါဝင္ေနႏိူင္မွာတဲ့လဲ။ ေနစမ္းပါဦး၊ တကယ့္အခ်စ္ဆိုတာေရာ တကယ္ ႐ွိသတဲ့လား...၊ အခ်စ္ကို အင္မတန္မွေနရာေပးခ်င္သူတစ္ေယာက္လို ကြၽန္မအေတြးေတြက အခ်စ္ကို အငမ္းမရ ထည့္တြက္ေနလိုက္မိတယ္၊ အမွတ္မ႐ွိသူတစ္ေယာက္လို...။ ကြၽန္မအေတြးမဆံုးခင္ သူမ ဆက္ေျပာျပတယ္။ 
“ငါ ၁၇ႏွစ္မွာ သူက ၄ဝ၊ ငါတို႔အိမ္ကို အေဖအလုပ္ၿပီးတိုင္း ပါပါလာတယ္။ အေဖနဲ႔အတူတူ အရက္ေသာက္ၾကတယ္။ အဲဒီလူႀကီးဟာ မူးလာရင္ ရယ္စရာေတြသိပ္ေျပာတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူေဆးလိပ္ေသာက္ပံုဟာ သိပ္ကိုၾကည့္လို႔ေကာင္းတာ၊ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြက ရီေဝလို႔၊ ေမွးစင္းလို႔။ ငါ့ပါးကို ဆြဲဆြဲလိမ္တတ္တယ္။ အေဖနဲ႔အတူ သူပါလာရင္ ငါ ေပ်ာ္သလိုပဲ”
“သူတို႔ျပန္လာၿပီဆို သူတို႔ဝယ္လာတာေလးေတြကို အေမက ခ်က္ရျပဳတ္ရ စီမံေပးရတယ္။ အေဖက အိမ္ေ႐ွ႕ကျပင္မွာ စၿပီးေသာက္ေနၿပီ၊ သူကေတာ့ အေဖနဲ႔ တခြက္ဝင္ေမာ့လိုက္၊ ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ဝင္လိုက္၊ အိမ္သာထဲ ဆီးဝင္သြားလိုက္၊ ဟင္းခ်က္ေနတဲ့အေမ့နား သြားကပ္လိုက္၊ အေဖ့အလစ္မွာ အေမ့ကို တင္ပါးကိုင္လိုက္၊ အေမ့ရင္သားကို ညွစ္လိုက္နဲ႔၊ အေမက တခစ္ခစ္ရယ္ၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးလႊတ္တယ္။ ငါတို႔အိမ္က အိမ္ေ႐ွ႕ အိမ္ေနာက္သာေျပာရတာ၊ တကယ္က အိမ္ေ႐ွ႕ကေနၾကည့္ရင္ အိမ္ေနာက္ျမင္ရသလို၊ အိမ္ေနာက္ကေနၾကည့္ရင္လည္း အိမ္ေ႐ွ႕ကို ျမင္ေနရတာ။ ငါ့ရင္ထဲ တမ်ိဳးပဲ၊ အေမ့ကို သူ အဲလိုလုပ္တိုင္း ငါက ထူပူသြားတယ္။ အေမ့ေနရာမွာ ငါ ေရာက္ေရာက္သြားတယ္။ အေမ့ကို ငါ မနာလိုျဖစ္တာလားေတာ့ မသိပါဘူး” 
ေျပာၿပီး သူမ ဟက္ကနဲရယ္ေမာတယ္။ ဘုရားေရ....။ ကြၽန္မမွာျဖင့္ ရင္ေမာရတာ သူမ မသိ။ သူမက ေ႐ွ႕က ဘီယာဘူးခြံကို လႈပ္ၾကည့္တယ္။ တစ္စက္မွမက်န္တာေသခ်ာမွ ေနာက္တစ္ဘူးထပ္ေဖာက္တယ္။ ဘီယာကို က်ိဳက္ကနဲ ႏွစ္က်ိဳက္ေလာက္ေမာ့ၿပီး ဆက္ေျပာတယ္။ ကြၽန္မကေတာ့ လူကသာ သူမေ႐ွ႕မွာထိုင္လ်က္ အေတြးေတြက ကစဥ့္ကလ်ားရယ္။
အေနအထိုင္မတတ္တဲ့မိခင္နဲ႔ လက္ေဆာ့တတ္တဲ့အေဖ့သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ အပ်ိဳ႐ြယ္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္လွုပ္႐ွားတိမ္းညႊတ္မွုရယ္၊ ေသြးသားလွုပ္႐ွားစအခ်ိန္မွာ မထိန္းတတ္မသိမ္းတတ္နဲ႔ သူမ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေဘာင္ဘင္ခတ္ခဲ့႐ွာမလဲ....။ အပ်ိဳမကေလးဟာ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘယ္လိုဘယ္ပံုေနထိုင္ဆက္ဆံရမယ္၊ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ေတြနဲ႔အေတြ႔မွာ ဘယ္လိုျပဳမူေနထိုင္ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း သင္ၾကားခံခဲ့ရမွာ မဟုတ္ဘူးထင္ပါရဲ႕။
“ငါ့အေဖနဲ႔အေမဟာ ငါ့ေ႐ွ႕မွာလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေအာ္ၾကဟစ္ၾက၊ သတ္ၾကပုတ္ၾကပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ျပန္တည့္ၿပီဆို ငါ့ေ႐ွ႕လည္းမေ႐ွာင္ဘူး၊ ေပြ႔ဖက္လို႔ အခ်စ္နာလန္ထၾကတယ္”
ျဖစ္ရေလ....။ စိတ္ေတြ မသက္သာလိုက္တာမင္ေဝွ႔ရယ္...၊ သူမက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေျပာျပေနသေလာက္ ကြၽန္မကျဖင့္ ေလးလံလို႔။ ကြၽန္မစိိတ္ႏွလံုးေတြကျဖင့္ ပူေလာင္လို႔။ ဒါေပမယ့္ေလ မင္ေဝွ႔ရင္ထဲက တကယ့္အနာကို ကြၽန္မမွ မျမင္ႏိုင္ဘဲ။ မင္ေဝွ႔ဟာ ခါးသည္းနာက်ည္းဖြယ္ေတြကို နာက်င္ဟန္တစက္ကေလးမွမျပဘဲ ေပါ့ေပါ့ေလးေျပာထြက္ႏိူင္သူဆိုတာေလာက္ေတာ့ ကြၽန္မသိသင့္တယ္ မဟုတ္လား။
သူမက ကြၽန္မေနာက္မွ ဒီအိမ္ကို ေရာက္လာတာ။ ႏွစ္ေယာက္ခန္းမို႔ ေနာက္ထပ္အိမ္ငွားတစ္ေယာက္႐ွာေနတယ္လို႔ အိမ္႐ွင္ေျပာတုန္းက ကြၽန္မနဲ႔အဆင္ေျပမယ့္အခန္းေဖာ္ရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းခဲ့လိုက္ရတာ။ တကယ္လည္း ကြၽန္မဆုေတာင္း ျပည့္ခဲ့တယ္။ မင္ေဝွ႔လုိ႔ကြၽန္မေခၚတဲ့ Han Minghui-ဟန္မင္ေဝွ႔က အသက္၂၇ႏွစ္၊ ကြၽန္မနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း။ ေတြ႔စက သူမပံုစံက ႐ိုင္းပ်သလိုလို၊ ေပေစာင္းေစာင္းနဲ႔၊ ေနာက္မွ သူမဟာ အင္မတန္စိတ္႐ွင္းလင္းသူ၊ တဲ့တိုးသမားမွန္းသိလာရတာ။ ေရာက္ၿပီးတစ္လေလာက္မွာ သူမအေၾကာင္းေတြ အကုန္နီးပါး ကြၽန္မကိုေျပာျပေတာ့တာ။
အစစအရာရာ ယံုၾကည္စရာမေကာင္းတဲ့ေခတ္ၾကီးထဲမွာ လူတေယာက္က တျခားတေယာက္ကို ေတာ္တန္႐ံု ယံုၾကည္မႈနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းေတြေျပာျပဖို႔ဆိုတာ....၊ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ရဲ႕အေမွာင္ဘက္ျခမ္းကို ေျပာျပဖို႔ဆိုပါေတာ့...။
သူမဟာ ဘဝႀကီးဆီက ဒီလိုပဲ သင္ယူခဲ့ရဟန္႐ွိေလရဲ႕။ နာက်င္မွုေတြအတြက္ ဘယ္လိုထံုေဆးေတြမ်ား ဘဝႀကီးဆီက မင္ေဝွ႔တစ္ေယာက္ရထားပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိတိုင္း၊ တသသဖူးဖူးမွုတ္ထားတဲ့ ကြၽန္မအနာေတြကို ကုိယ္တိုင္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ျဖစ္လာႏိူင္သလိုလို ထင္ခဲ့မိတယ္။ မဟုတ္ဘူး...တကယ္က ျမံဳေနခဲ့တာ...။ ကြၽန္မရဲ႕ အတိတ္၊ ကြၽန္မခ်စ္ရတဲ့ ေမာင္၊ ေမာင့္အသိုင္းအဝိုင္း၊ ေမာင္ကိုယ္တိုင္ သတၱိမ႐ွိမႈ၊ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေတြ....။ အၾကိမ္ၾကိမ္ေျခာက္လွန္႔ေနဆဲ အိပ္မက္ေတြဟာ အရိပ္တစ္ခုလို... ၊ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ကြၽန္မအေသြးအသားထဲမွာကိုကပ္လ်က္ လိုက္ပါ လည္ပတ္ စီးဆင္းေနခဲ့တာ...။
ကြၽန္မက စာေရးတယ္လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ မင္ေဝွ႔က မ်က္ခံုးေလးႏွစ္ဘက္ပင့္လို႔၊ ဒါဆို ငါ့အေၾကာင္းေရးဟာတဲ့... ၿပံဳးစစနဲ႔....။
သူမအေၾကာင္းေလးေတြ အိတ္ထဲကသြန္ေမွာက္သလို ကုန္စင္ေအာင္ေျပာျပီးတဲ့အခါ နင့္အေၾကာင္းလည္း ေျပာျပဦးေလလို႔ဆိုတိုင္း ကြၽန္မက ေ႐ွ႕ကဘီယာဘူးထဲကအရည္ေတြကို လည္ေခ်ာင္းထဲ သြန္ထည့္လို႔သာေနမိတာ။ ငါက…ငါကလည္း အသည္းကြဲသမားပါ မင္ေဝွ႔ရယ္....။ 
ကြၽန္မ တိတ္တိတ္ေလး ေရ႐ြတ္ေနမိတာ...။
ကြၽန္မနဲ႔ကြၽန္မစိတ္အစဥ္ကို ထံုးခ်ည္ထားတဲ့ စပါယ္ေတြရဲ႕ (ဘယ္ေတာ့မွ) အပြင့္သစ္ျပန္လည္မပြင့့္လန္းႏိုင္မႈရယ္။ ကြၽန္မ မေထြးႏိုင္မအန္ႏိုင္မ်ိဳသိပ္ခဲ့ရတဲ့ နာက်င္မႈရယ္၊ အစာမေၾကမႈတစ္ခုရယ္ဟာ ကံၾကမၼာနဲ႔စီးခ်င္းထိုးရာက ဘံုးဘံုးလဲက်ခဲ့ရတဲ့အခ်စ္ပါပဲ မင္ေဝွ႔ရယ္...။ တခါတေလ မ်က္ရည္နည္းနည္းက်မယ္။ တခါတေလ မ်က္ရည္အမ်ားႀကီးက် ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ျဖစ္တဲ့အခါေတြ ရိွမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကြၽန္မအနား တစ္ခ်ိန္လံုးရိွေနတာက ႐ိုးသားမႈပဲ။ ကြၽန္မစိတ္ရိွသေလာက္ ေ၀ဆာသီးပြင့္ႏိုင္တဲ့နာက်င္မႈေတြထဲ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္မျငင္းႏိုင္တဲ့ အမွန္တရားေတြရိွတယ္။ 
ရင္ထဲရိွတဲ့အမွန္တရားေတြကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ခ်ျပႏိုင္တာဟာ မေဖာက္ျပန္တဲ့႐ိုးသားမႈတစ္ခုပဲမဟုတ္လား။ ကြၽန္မစိတ္ကို ကြၽန္မ သစၥာမေဖာက္ႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္မစိတ္ေတြေနာက္ တစ္စစီဆြဲထုတ္လို႔ ကြၽန္မလက္က တစ္လံုးခ်င္း တစ္လံုးခ်င္း ခ်ေရးေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြ...။ အမွန္တရားဟာ သစၥာပဲ။ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ေျခရာေတြအတြက္ ကြၽန္မက ႐ိုးေျဖာင့္ခ်င္တယ္။ ႐ိုးေျဖာင့္ရမႈေတြဟာ မွန္လြန္းေတာ့ ခါးတယ္။ အခါးကို လူတိုင္းလက္မခံႏိူင္ၾကဘူး။ ေမာင္အပါအဝင္ ေမာင့္အသိုင္းအဝိုင္းတစ္ခုလံုး၊ လူေတြအကုန္လံုးပါပဲေလ...။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မဟာ အားလံုးနဲ႔ေဝးရာကို နာက်င္မႈေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာဝွက္ၿပီး ဒီလိုဘဝေရာက္ေအာင္ ထူမတ္ခဲ့ရတာ။ 
လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ဆိုတာ လူတိုင္းမွာရိွၾကတယ္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ဆိုတဲ့သေဘာကိုက သိုသိပ္ရမယ့္ အဓိပၸါယ္ပါၿပီးသား။ 
ကြၽန္မ မေျပာျပပါရေစနဲ႔….
ငါ မေျပာျပပါရေစနဲ႔ မင္ေဝွ႔ရယ္....
နင့္ထက္ပိုၿပီး ဘာမွ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္မ႐ွိတဲ့ ဘဝနာအသည္းကြဲေတးသြားတစ္ပုဒ္ပါပဲဟာ၊
နာက်င္မွုေတြနဲ႔ နာက်င္မွုေတြခ်င္း ထပ္တူက်တဲ့အခါ အခ်စ္နဲ႔ထုဆစ္ထားတာပါဆိုရင္ေတာင္ မလွပႏိူင္တဲ့အရာပါ။ 
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကပဲ အခ်စ္ဆိုတာကို ပိရိ ေသသပ္ လွပစြာ မထုဆစ္တတ္ခဲ့လို႔မ်ားလား မင္ေဝွ႔ရယ္.....
(၂)
“ငါ အရင္က တစ္ေန႔မွ ယြမ္၅ဝေလာက္ရတာ၊ ငါ့ေယာက်ာ္းေနာက္ အလုပ္လိုက္လုပ္ေတာ့ ယြမ္၁ဝဝရတယ္။ ငါ့ေယာက်ာ္းက တစ္ေန႔ကို ယြမ္ ၁၆ဝ၊ ေငြေရးေၾကးေရးအေနနဲ႔ မဆိုးလွဘူးဆိုပါေတာ့ဟာ။ အလုပ္က သိပ္ပင္ပမ္းေတာ့ အပမ္းေျဖတဲ့အေနနဲ႔ အလုပ္ၿပီးတဲ့ညေနတိုင္း ငါတို႔ ဘီယာအတူတူေသာက္၊ ညစာစားၿပီးမွ အိမ္ကိုျပန္ၾကတယ္။ အဲ့မွာ ငါ ဘီယာ စေသာက္တတ္သြားတာပဲ”
မင္ေဝွ႔က ေျပာရင္း မ်က္ခံုးပင့္ျပတယ္။ ငါကြဆိုတဲ့ ပံုနဲ႔...။ ကြၽန္မ မရယ္ရက္ပါဘူး....။
“ငါ့အသက္၂၀မွာ ငါ့ေယာက်ာ္းအလုပ္ေျပာင္းတယ္။ ငါတို႔ Guiyangျမိဳ႕ကေလးကေန Yunnanကို ေျပာင္းၾကတယ္။ ဟိုမွာ အလုပ္ပိုေကာင္းတယ္ဆိုလို႔ေပါ့ဟာ။ အဲဒီမွာ ငါ့ေယာက်ာ္းက အလုပ္သမားေခါင္း၊ ငါကေတာ့ ဘိလပ္ေျမသယ္တဲ့ကား ေမာင္းရတယ္။ မနက္ ၆ခြဲကေန ည ၇နာရီအထိ အလုပ္လုပ္ရတယ္။ ေနစရာအိမ္ကိုေတာ့ အလုပ္ထဲမွာပဲ ကြန္တိန္နာေတြနဲ႔ေနၾကရတယ္။ ကြန္တိန္နာထဲမွာ အလုပ္သမားမိသားစု ၄စု ေပါင္းေနၾကရတယ္။ 
ေငြေရးေၾကးေရးအဆင္ေျပလာျပန္ေတာ့ ျပႆနာတစ္ခုက အဲဒီမွာစတာပဲ။ ဉာဥ္မေပ်ာက္ႏိူင္တဲ့ငါ့ေယာက်ာ္းက သူမ်ားမိန္းမေတြကို တို႔လားဆိတ္လား ထိလားခတ္လား သြားသြားလုပ္ေနတာ။ သူတို႔အတြက္က ဘာမွမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ေယာက်ာ္းကိုယ့္ေယာက်ာ္း၊ သူ႔မိန္းမကိုယ့္မိန္းမ လံုးေထြးေနၾကတာပဲ။ သူတို႔က တဟီးဟီးတဟားဟားနဲ႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလးေနနိင္ၾကေပမယ့္ င့ါေယာက်္ားက သူမ်ားမိန္းမကိုုသြားထိရင္ ငါ သဝန္တိုုတယ္၊ သူမ်ားေယာက်ာ္းက ငါ့လာထိရင္လည္း ငါ ႐ံြမိတာပဲ။ ငါတို႔ ခဏခဏရန္ျဖစ္ၾကရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘိလပ္ေျမသယ္တဲ့ကားေမာင္းရင္း ငါ ထြက္ေျပးလာခဲ့တာ ေနာက္တစ္ျမိဳ႕ကိုေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕က ဘားတစ္ခုမွာ ငါ အလုပ္ရတယ္။ နင္ သိလား၊ ငါ့ဒုတိယေယာက်ာ္းက အဲဒီဘားမွာ ဂစ္တာတီးတယ္။ သူ ေဆးသမားမွန္း ငါ ေနာက္မွသိတယ္။ ငါ့ကို ခ်စ္ေတာ့ခ်စ္တယ္လို႔ထင္တာပဲ။ သူ႔ရဲ႕ျပႆနာက သူ ေဆးေၾကာင္လာရင္ ငါ့လက္ေမာင္းေတြကို အပ္နဲ႔ေပါက္တယ္။ အသည္းယားလို႔ ခ်စ္လို႔တဲ့...။ ငါ့လက္ေမာင္းမွာ အပ္ေပါက္ရာေတြက ေသြးစို႔တဲ့အထိပဲ။ ၿပီးေတာ့ ခါးပတ္နဲ႔လႊဲလႊဲ႐ိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္က်ေတာ့ သူက အေကာင္းပဲဟ...။ ငါ့မွာသာ လူျမင္မွာစိုုးလိုု႔ အရွိဳးေတြကိုုဖံုုးေအာင္ အက်ီၤလက္ရွည္ေရြးဝတ္ရ၊ အသက္ထြက္မတတ္ နာက်င္လိုက္ရတာ ဟားဟားဟား”
ဘုရားေရ....မင္ေဝွ႔ရယ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ...။ ကြၽန္မ ဘဝနာတယ္အသည္းကြဲတယ္ဆိုတာ မင္ေဝွ႔နဲ႔ယွဥ္တဲ့အခါ တကယ့္ကို ေသးေသးကေလးရယ္။ သူမအိမ္ေထာင္ေရးႀကီးက ၾကမ္းတမ္းလိုက္တာ။ ခုလို အျပံဳးမပ်က္ေျပာႏိူင္တဲ့အခ်ိန္ထိေရာက္ေအာင္ သူမျဖတ္သန္းခဲ့ရခ်ိန္ေတြ ဘယ့္ေလာက္မ်ား ခက္ခဲခါးသည္း ခဲ့ပါလိမ့္...။
“ထားပါေတာ့ဟာ၊ ငါတို႔အိမ္ေထာင္သက္သံုးႏွစ္မွာ ေဆးတင္တာလြန္ၿပီး Overdosedေပါ့ဟာ၊ သူ ဆံုးသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုး ငါ စကၤာပူကိုေရာက္လာတယ္။ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ နင္နဲ႔ေတြ႔တယ္။ တအိမ္ထဲအတူေနရတဲ့အထိ ေရစက္ပါလာၾကတယ္ ငါ့အေၾကာင္းက ဒါပဲ...။
နင့္အေၾကာင္း ေျပာျပ”
(၃)
ကြၽန္မအေၾကာင္းက ထူးဆန္းလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွလံုးသား႐ွိသည္၊ ခ်စ္မိသည္၊ အသည္းကြဲသည္ေပါ့၊ အဲသေလာက္ပါပဲ။ မင္ေဝွ႔ဟာ ကြၽန္မမ်က္ႏွာကုိ ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္တယ္။ အဲ့သေလာက္ပဲလား၊ ဘဝမွာ အသည္းကြဲခဲ့ဖူးတာေလးတစ္ခုထဲနဲ႔ေတာ့ ဒီေလာက္ေမွာင္မည္းေနစရာလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို သူမမ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ေမးတယ္။ အဲသေလာက္ပါပဲဟာ။ လိပ္ျပာမလံုသူတစ္ေယာက္လုပ္ေနက်အတိုင္း ကြၽန္မ လက္သည္းေတြကို သြားနဲ႔ကို္က္ျဖတ္ဟန္ ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။
ဟင့္အင္း...
ဘဝတစ္ခုလံုးကို အုပ္မိုးထားတဲ့ ဖ်က္မရေတာ့တဲ့အရိပ္မည္းႀကီးကို ကြၽန္မ လႊတ္ခ်ထားခဲ့လို႔ရႏိူင္မလား ဟင္...။
ကံေကာင္းတာက ကြၽန္မဟာ စာေတြခ်ေရးတတ္ေနျခင္းပဲ၊ ဟုတ္တယ္။
စာေရးရတာကို ကြၽန္မစြဲလမ္းတယ္။
စာေတြခ်ေရးေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ ကိုယ့္ကမာၻငယ္ေလးတစ္ခု ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္ပဲ။ ဘာမွမရိွဘူး ဘယ္သူမွမရိွဘူး။ ကြၽန္မရယ္၊ ဟိုးအတြင္းဆံုးထဲက ဘယ္သူမွမသိ ဘယ္သူမွမျမင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာမျပျဖစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ ဘယ္ေတာ့မွေျပာမွာမဟုတ္ေတာ့တဲ့ တစ္ကိုယ္ရည္သိမႈေတြ၊ ဖြင့္ေျပာျပဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ သိမ္းဆည္းသို၀ွက္ထားမႈေတြ၊ ပိန္းပိတ္ေမွာင္ခဲ အလင္းမေပါက္ႏိုင္တဲ့ ခံစားခ်က္အခဲအဆုပ္ေတြ၊ ပြင့္လင္းခြင့့္မရတဲ့ စိတ္အျမံဳ စိတ္အဆြံ႔ေတြ.....
အားလံုးပဲရယ္....
ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကြၽန္မကိုယ္ကို ကြၽန္မျပန္ခ်ဥ္းကပ္ရတယ္။ ညင္ညင္သာသာေလး ေတြ႔ထိရတယ္။ လြင့္သြားမွာ စိုးလွတယ္။ တစ္စခ်င္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴဆြဲထုတ္ယူငင္လို႔ စာတစ္လံုးခ်င္း တစ္လံုးခ်င္းေရးဖြဲ႔ခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ကြၽန္မနဲ႔ ကြၽန္မအသက္႐ွဴသံမွ်င္းမွ်င္းကေလးရယ္၊ ကြၽန္မနဲ႔ ကြၽန္မပဲသိတဲ့ အလံုးစံုနာက်င္မႈေတြရယ္၊ ကြၽန္မနဲ႔ ကြၽန္မခ်စ္သူအၾကားက အကြာအေ၀းကိုျပဌာန္းတဲ့ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းတဲတဲေလးရယ္...ခ်စ္သူမိသားစုရဲ႕ ကြၽန္မအေပၚ မလိုလားမုန္းတီးမႈေတြရယ္ဟာ ခုျပန္ျမင္၊ ခုပဲ ကြၽန္မကို သတ္ၾကတယ္။
ခုလို ႏိူင္ငံရပ္ျခားမွာ ထူထူေထာင္ေထာင္ဘဝတစ္ခုကိုရဖို႔ က်က်ရွံဳးရွံဳးရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ ေသာကမ်က္ရည္ညေတြ ကြၽန္မေခါင္းအံုးေလးထဲမွာ ရိွပါတယ္။ သက္ေသျပဖို႔မလိုအပ္လွလည္း စြဲလန္းမႈတစ္ခုရဲ႕ျဖတ္သန္းခဲ့ရပံု၊ ဘဝႀကီးထဲက လူေတြဝိုင္းၾကဥ္သမွ် ၾကံ့ၾကံ့ခံခဲ့ရပံုေတြ ၾကမ္းတမ္းလြန္းခဲ့သမွ် ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အမွတ္တရလို႔ ကြၽန္မျပံဳးရင္း တိုုးတိတ္ေျပာပါရေစ။ 
ကြၽန္မ တစ္ကိုယ္တည္း ခပ္ဖြဖြေရ႐ြတ္ေနမႈမွာ မင္ေဝွ႔က အလိုက္တသိ ေခါင္းကေလးဆတ္လို႔ လိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္မ ဘာကိုဆိုလိုတယ္ တခြန္းမေမးဘူး။ မင္ေဝွ႔မ်က္ဝန္းေတြထဲက ကြၽန္မႀကိဳးစားလြတ္ေျမာက္ေနမိတယ္။ လူလိုသူလိုခ်စ္ကြၽမ္း၀င္မႈတစ္ခုထဲ လူရာ၀င္ခ်င္ခဲ့မိတာကိုက ရယ္စရာ၊ နာက်င္စရာရယ္...။ ကြၽန္မက အခ်စ္ဆိုတာနဲ႔ ကြၽမ္းဝင္သင့္လို႔လား....။ ကြၽန္မက ခ်စ္ခဲ့မိၿပီ။ ျဖဴစင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ လူသားကေလးတစ္ေယာက္ကို ကြၽန္မက ခ်စ္ခဲ့မိၿပီ။ ကြၽန္မခႏၶာကိုယ္ကို ကြၽန္မ အမွတ္တမဲ့ ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိတယ္ထင္ရဲ႕။ ခုထိ ေဆးေၾကာလို႔မွ မစင္ၾကယ္ေတာ့ဘူးလားကြယ္...။
အခ်စ္ဆိုတာဟာ အေကာင္းစားပလပ္စတစ္အိတ္နဲ႔ လွလွပပထုတ္ပိုးထားတဲ့ ေခါက္ဆြဲေျခာက္တစ္ထုပ္ကို က်န္းမာေရးအတြက္အက်ိဳးမရိွမွန္းသိရက္နဲ႔ ေဈးႀကီးေပးၿပီး ျမိန္ရည္ရွက္ရည္၀ယ္စားေနရသလိုပဲ။
ေခါက္ဆြဲဖိုးထက္ ထုတ္ပိုးခက ပိုေၾကးႀကီးေနတတ္ေသးတာ....
တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဟာ ကြၽန္မအတြက္ ေၾကးႀကီးၾကီးေပးၿပီး နာဖ်ားခဲ့ရတဲ့အရာ...။ ကြၽန္မ မေပးႏိုင္တဲ့ မတန္တဆမႈတစ္ခုဟာ အခ်စ္ပဲ။ ကြၽန္မအားထုတ္မႈတိုင္း လြဲေခ်ာ္ေနခဲ့ရတဲ့ မမီမကမ္းမႈတစ္ခုဟာ အခ်စ္ပဲ....။ 
ကြၽန္မခုတင္ေျခရင္းက ဂစ္တာကိုလွမ္းယူလိုက္ၿပီး ပလပ္ကင္ခ်ိဳခ်ိဳေလးတစ္ခုကို လူးလာေခါက္တုန္႔ တီးခတ္ေနမိတယ္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္႐ွိေတာ့ ကြၽန္မလက္ထဲကဂစ္တာကို မင္ေဝွ႔ယူတီးတယ္။ သူမ တီးေနတဲ့ေတးသြားက Tears in heaven…၊ သူမတီးခတ္မႈမွာ ကြၽန္မ အလံုးစံုေပ်ာ္ဝင္ေတာ့တယ္ ။
Would you know my name, if I saw you in heaven?
သိပ္ကိုနာက်င္ရတာပဲ၊ အဲဒီသီခ်င္းဟာ...။ အဲဒီသီခ်င္းေနာက္ခံကိုုက သားကေလးအတြက္နာက်င္ရတဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ နာက်င္ေၾကကြဲမွုုေတြကိုု ဖြဲ႔ထားခဲ့တာရယ္…။
ေနပါေစေမာင္ရာ ေကာင္းကင္ဘံုမွာေတြ႔ၾကရင္ေတာင္ ကြၽန္မနာမည္ကို ေမ့ထားလိုက္ပါ...။
“ငါ ဆက္မေျပာျပပါရေစနဲ႔ေတာ့ မင္ေဝွ႔ရယ္”
မင္ေဝွ႔က ေျပာတယ္။ ကြၽန္မဟာ စာေရးသူပီပီ စိတ္က သိပ္ႏုညံ့တာပဲ၊ သိပ္ကဗ်ာဆန္တာပဲတဲ့။ အင္း ဟုတ္မွာပါ။ 
အသည္းကြဲတာဟာ ေလာကဓံ႐ွစ္ပါးထဲမွာ မပါဘူး၊ အသည္းကြဲတယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႔ဘဝထဲက ျပႆနာအႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ ျမဴမွုန္ကေလးမွ်သာ...။ ဟုတ္တာေပါ့...
ကြၽန္မေရာ မင္ေဝွ႔ေရာ ရယ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ “ငါတို႔ ဒီေန႔ကစၿပီး ေသာက္ေရးမပါတဲ့ အသည္းကြဲတဲ့အေၾကာင္းေတြ ဇာမခ်ဲ႕ၾကစို႔နဲ႔ေတာ့ဟာ။ လာထား ခ်ီးယားစ္....” ေျပာၿပီး မင္ေဝွ႔က သူကိုင္ထားတဲ့ဘီယာဘူးကို လက္ဆန္႔တန္းၿပီးေျမွာက္လိုက္ခ်ိန္မွာ ကြၽန္မလက္ထဲက ဘီယာဘူးကို အလိုက္တသင့္ေျမွာက္လိုက္မိတယ္။ ကြၽန္မတို႔ အက်ယ္ႀကီးရယ္ေမာလိုက္ၾကတယ္။
(၄)
မင္ေဝွ႔အံဆြဲထဲမွာ သေႏၶတားေဆးေတြ....။ တားေဆးကဒ္ေတြပါလား...
ဘုုရား ဘုုရား….။ မ်က္လံုးေတြ ျပာေဝလာလို႔ ကြၽန္မ ဘာမွမျမင္ႏိူင္ေတာ့သလိုရယ္...။ မ်က္ဝန္းနဲ႔မဟုတ္ဘဲ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ျမင္လိုက္ရတဲ့ သက္ဝင္လႈပ္႐ွားလာတဲ့ ပံုရိပ္ေတြဟာ အာ႐ံုထဲမွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ တဖ်တ္ဖ်တ္...။ 
ကေလးမေလး...၊ အသက္က ၁၃ႏွစ္၊ သူမတစ္ကိုယ္လံုး တုန္ယင္လို႔၊ ေသေလာက္ေအာင္ နာက်င္ေမာပမ္းမႈေတြရယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္တဲ့အေမွာင္ထဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြရယ္....။ ေသသြားေတာ့မွာလားလို႔ ဝမ္းနည္းေၾကာက္လန္႔စိတ္နဲ႔ငိုေၾကြးမႈေတြရယ္ကလြဲလို႔ အပ်ိဳရည္ဆိုတာကို နားမလည္ခဲ့ဘူး။
“သမီး ဒီေဆးေလးေသာက္လိုက္”ဆိုၿပီး ေဆးကဒ္ထဲက ေဆးတစ္လံုးကို အသင့္ကမ္းေပးလာတဲ့ ေရတစ္ခြက္နဲ႔ ဂြပ္ကနဲေသာက္ခ်လိုက္တယ္။ “အဲဒါမွ ကေလးမ ကိုယ္ဝန္ မရမွာေပါ့” တဲ့...။
ဟင္ ငါက ဘာလို႔ကိုယ္ဝန္ရရမွာလဲ...။
ပုဒ္မ ၃၇၆ တဲ့၊ ပုဒ္မ ၃၇၆ဆိုတာကို ဘာမွန္းနားမလည္ခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ဆိုတာကိုေတာ့ ကေလးမေလးက နားလည္ဟန္တူတယ္။ 
“ဟဲ့ နင္ ေသခ်ာေျဖမွာေပါ့၊ ဒါက နင့္အမႈဘက္က လိုက္ေပးမယ့္ တရားလို”
ဘာေတြလဲ...ဘာေတြကို ေျဖရဦးမွာလဲ...။ ကေလးမေလးက အီးကနဲငိုခ်လိုက္ျပန္တယ္။
“အဲဒီလူကို အရင္က သမီးသိသလား” ကေလးမေလးက ေခါင္းခါျပတယ္။
“မမွတ္မိတာလား ညည္း ေသခ်ာစဥ္းစားစမ္းေအ ၊ တို႔ရပ္ကြက္ထဲကပဲလား”
အနားက အေဒၚက ကေလးမေလးရဲ႕ပုခံုးကို ပုတ္ရင္းေျပာတယ္။ ဟင့္အင္း ကေလးမေလးဟာ ဘာကိုမွ မမွတ္မိဘူး။ နာက်င္မႈေတြပဲ...ေသသြားေတာ့မလိုနာက်င္မႈေတြပဲ သိခဲ့တာ။ အဲဒီေနာက္မွာ ကေလးမေလးဟာ ေဆး႐ံုမွာ တစ္လေက်ာ္ေလာက္ေနခဲ့ရတယ္။ ေဆး႐ံုက ျပန္ဆင္းလို႔ ပထမဆံုးေက်ာင္းျပန္တက္တဲ့ေန႔မွာပဲ အတန္းေဖာ္ေတြရဲ႕ အျပဳအမူေတြက ကေလးမေလးကို ဝမ္းနည္းအားငယ္ေစခဲ့တာ။ 
ငါဟာ အားလံုးနဲ႔မတူေတာ့ဘူးလား...၊ ငါ့ခႏၶာကိုယ္မွာ ဘာေတြမွားယြင္းသြားခဲ့ၿပီလဲ...။ အၾကည့္ေတြအားလံုးကို ကေလးမေလးက နားမလည္ႏိူင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီကစလို႔ ကေလးမေလးက သူဟာ အားလံုးနဲ႔မတူဘူးဆိုတဲ့အသိနဲ႔ နာနာက်င္က်င္႐ွင္သန္လာခဲ့ရတာ....။ အ႐ြယ္ကေလးေရာက္လို႔ ခ်စ္သူရလာတဲ့အခါ ခ်စ္သူက အစ၊ အသိုင္းအဝိုင္းအဆံုး ဘဝႀကီးထဲမွာ လူလူသူသူရယ္လို႔ လက္သင့္မခံေတာ့တဲ့မိန္္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အျပင္းအထန္ခံစားနာက်င္ခဲ့ရတာ...။ တုန္ယင္လာတဲ့လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ မ်က္ႏွာကိုအုပ္ကိုင္ရင္း ကြၽန္မ ထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။ ကေလးမေလးဟာ ကြၽန္မလက္ထဲမွာ၊ ကြၽန္မအေသြးအသားေတြထဲမွာ အ႐ွင္လတ္လတ္ႀကီး နာက်င္ေၾကမြလို႔။
ေဆးကဒ္ထုပ္ကို မင္ေဝွ႔အံဆြဲထဲ ေနသားတက်ျပန္ထည့္၊ ေနပါဦး မင္ေဝွ႔အံဆြဲထဲ ကြၽန္မ ဘာကိုလိုခ်င္လို႔ ႐ွာမိပါလိမ့္...အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆး...ဟုတ္သားပဲ။ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးေတာ့ မေတြ႔ဘူး။ မင္ေဝွ႔အံဆြဲကို ျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီး ေက်ာမီထိုင္ေနလိုက္မိတယ္။ ကြၽန္မရင္အစံုဟာ ႐ိုက္ခတ္ခံလိုက္ရျပန္ၿပီ။ အနာေတြဟာ တမုဟုတ္ခ်င္း စြတ္စိုလာလိုက္တာ...။ ေထာင္ထားတဲ့ဒူးေခါင္းေပၚကို လက္ပိုက္တင္ၿပီး ေခါင္းအပ္ငိုခ်လိုက္မိျပန္....။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ တံခါးမႀကီး ေသာ့ဖြင့္ဝင္လာသံၾကားလိုက္ရတယ္။ မင္ေဝွ႔ သူမ..ျပန္လာၿပီ။
“ညက က်န္းနဲ႔ငါ ႐ုပ္႐ွင္ညပြဲသြားၾကည့္ၾကေသးတယ္ သိလား မြန္း၊ နင့္ကို သတိရတယ္ နင္ႀကိဳက္တဲ့မင္းသမီး သိလား”
ကြၽန္မ အလိုက္သင့္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိသလားပဲ။ ကြၽန္မပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္စေတြကို သူမသတိမျပဳမိခင္ ပိုေသခ်ာသြားေအာင္ ထပ္သုတ္ေနမိတယ္။ သူမက ဝတ္ထားတဲ့ဘေလာက္စ္အကႌ်ကို ေခါင္းကေနလွန္ခြ်တ္ၿပီး ခ်ိတ္မွာခ်ိတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ အကႌ်ခ်ိဳင္းေနရာနားကို နမ္း႐ွဳိက္လိုက္ၿပီး “မနက္ျဖန္ အလုပ္သြားရင္ ဒါပဲျပန္ဝတ္လိုက္ေတာ့မယ္၊ ခုမနက္မွလဲလာတာဆိုေတာ့ ေမႊးေနတုန္းပဲ” တဲ့။ ခ်ိတ္ကို အခန္းတံခါးေနာက္ေက်ာက အကႌိ်ခ်ိတ္ေတြထဲက လြတ္ေနတဲ့ခ်ိတ္တစ္ခုမွာ လွမ္းခ်ိတ္လိုက္တယ္။ 
အို ကြၽန္မဘဝဟာ တစ္ခါဝတ္ထားၿပီးလည္း ေမႊးေနတဲ့ အဲဒီအက်ႌေလးတစ္ထည္ေလာက္မွ... ျပန္လည္ေမႊးျမ မလာႏိူင္ေတာ့ဘူးလားကြယ္...။
မင္ေဝွ႔ခ်စ္သူရၿပီလို႔ ကြၽန္မကို ေျပာလာတဲ့ေန႔ကို ကြၽန္မေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသားပဲ။ မင္ေဝွ႔မ်က္ႏွာက အခ်စ္ေတြနဲ႔ထု ဆစ္ထားေတာ့ အခ်ိဳးက် လွပလို႔၊ ႐ွက္ေသြးကေလးေတာင္ စြက္ထားသလိုလို ပန္းေရာင္ေျပးေလးနဲ႔။
“ငါ ခ်စ္သူရၿပီ၊ ငါ့ခ်စ္သူက ပညာတတ္၊ ေဘဂ်င္းျမိဳ႕သား Zhang Billy - သူ႔နာမည္က က်န္း”လိုု႔ ၿပံဳးစစနဲ႔မင္ေဝွ႔ဆိုလာစဥ္ သူမနဲ႔အတူ ကြၽန္မဝမ္းသာခဲ့ရတာ။ ကြၽန္မသိထားတဲ့ မင္ေဝွ႔အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္းေတြ ကြၽန္မနည္းတူ မင္ေဝွ႔ခ်စ္သူလည္း မသိဘဲေနမွာမဟုတ္။ မင္ေဝွ႔လို ဆင္းရဲတဲ့ေတာျမိဳ႕ကေလးက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းမိန္းကေလးတေယာက္အတြက္ ပညာတတ္ေဘဂ်င္းျမိဳ႕သားဆိုတာက ေ႐ႊမင္းသားကေလးလို အဖိုးတန္ခ်စ္သူပဲေပါ့ …
ခ်စ္သူရၿပီးေနာက္ တခါတေလပိတ္ရက္ေတြမွာ မင္ေဝွ႔အိမ္မကပ္ဘဲ ကြၽန္မတေယာက္ထဲ တကိုယ္ရည္ညမ်ား မ်ားစြာ ျဖတ္သန္းေနက်။ ေနာက္တေန႔မနက္ မင္ေဝွ႔ျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေျပာစရာစကားေတြမ်ားစြာ႐ွိေနတတ္ကာ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔ခ်ိဳအီေနတဲ့ မင္ေဝွ႔ေျပာစကားေတြကို ၾကည္ႏူးစြာနားေထာင္ခြင့္ရခဲ့တာ။ မင္ေဝွ႔မ်က္ႏွာဟာ အခ်စ္တို႔နဲ႔ လန္းဆန္းသစ္လြင္လို႔ေနတာ။ ညညေတြဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႔မအိပ္ႏိုင္ဘဲ က်န္းနဲ႔ စကားေတြေျပာၾက၊ ဗီဒီယိုေကာလ္ေတြေခၚၾကတဲ့အထိ သည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္လိုက္ၾက၊ ေနာက္တေန႔ အလုပ္သြားမပ်က္ သက္ဝင္႐ွင္သန္ေနလိုက္ၾကတာ...။ ႏွစ္ေပါက္လုနီး ဒီအတိုင္း သူတို႔ခ်စ္လက္စျမဲေနတာမို႔ ကြၽန္မက မင္ေဝွ႔ေတာ့ ဒီတႀကိမ္ကံေကာင္းလွရဲ႕လို႔ တိတ္တဆိတ္ေက်နပ္ခဲ့ရခ်ိန္မ်ားပါပဲ ။
(၅)
သူမျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကြၽန္မေမးတုန္းက ေခါင္းၿမီးျခံဳကာငိုေၾကြးေနခဲ့တဲ့ မင္ေဝွ႔ဟာ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် ကြၽန္မကုိ ေျပာေဖာ္ရတယ္။ ခ်စ္သူ ခြင့္တလနဲ႔ ေဘဂ်င္းျမိဳ႔ျပန္တာမွ တပတ္ေလာက္႐ွိေသး၊ လြမ္းလွၿပီဆိုကာ ခ်စ္သူထံလိုက္သြားခဲ့သူ.....။ ျပန္လာေတာ့ အသည္းကြဲလာသတဲ့...။
“နင္ သိလား....၊ သူ႔အိမ္ေ႐ွ႕မွာရပ္ၿပီး သူ႔နာမည္ကို ေအာ္ေခၚေနခဲ့တဲ့အခိုက္မွာ ငါ အရမ္းေပ်ာ္ေနခဲ့တာ။ သူမ်ား အံ့ၾသသြားမလား၊ သူ႔ကိုလြမ္းလို႔လိုက္လာတယ္ဆိုတာ သူသိရင္ ငါ့ကို သိပ္ခ်စ္သိပ္သနားသြားမွာ...ငါက အဲသလိုေတြးမိေသးတာ။ တကယ္တမ္း အိမ္ေ႐ွ႕ကိုထြက္လာတာက သူ႔မိန္းမ....”
ဟင္...
“ဟုတ္တယ္။ က်န္းမွာ မိန္းမ႐ွိတယ္။ သူ႔မိန္းမ ကေလးေမြးလို႔ သူျပန္တာတဲ့...”
“သူ အိမ္ထဲကေနထြက္လာတာနဲ႔ ငါ့လက္ကိုဆြဲၿပီး သူတို႔အနားက ေခါက္ဆြဲဆိုင္ကေလးမွာ သြားထိုင္ၾကတယ္။ သူက ငါ့ကို ေျပာတယ္။ ငါဟာ သိပ္လြယ္ကူတဲ့မိန္းမတဲ့၊ သူေတြ႔ခဲ့သမွ်မိန္းမထဲမွာ ငါဟာ အလြယ္ဆံုးပဲတဲ့....။ ေမ့လိုက္ပါတဲ့။ သူက ငါ့ကို တန္ဘိုးထားခ်စ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးတဲ့....။ ငါလို တစ္ခုလပ္မုဆိုးမကို သူ ယူဖို႔မရဲပါဘူးတဲ့။ သံေယာဇဥ္ေတာ့႐ွိပါတယ္ တဲ့...” “ေသလိုက္ေလ၊ ဘာသံေယာဇဥ္လဲ ဟားဟား”
မင္ေဝွ႔က ၿပီးခဲ့တဲ့တပတ္လံုးလံုးငိုခဲ့ရတာ သူမ မဟုတ္သလို၊ ေျပာေနတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြက သူမအေၾကာင္း မဟုတ္သလို ခံစားခ်က္မဲ့ပံုနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ကေလးေျပာထြက္ေလေလ၊ ကြၽန္မနားေထာင္ရတာ ရင္နာေလ။ 
“ငါ အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဘာညာ မသိပါဘူးဟာ၊ ဒါေပမယ့္ ငါ က်န္းကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ ဘယ္လိုမွ ေမ့မရဘူး၊ ငါ့တသက္လည္း ေမ့ႏိူင္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး” “ခုေတာ့ ငါ အခ်စ္ကို မယံုေတာ့ဘူးဟာ....”
ေျပာအၿပီးမွာ မင္ေဝွ႔ပါးေပၚ မ်က္ရည္စက္တို႔ ေပါက္ကနဲက်တယ္။ မင္ေဝွ႔က လက္ဖမိုးနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ပစ္ကာ “အရင္လူေတြတုန္းက ငါ မ်က္ရည္တစက္ မက်ခဲ့ဖူးဘူး၊ နင္သိလား” မ်က္ရည္ေတြၾကားက ေခါင္းေမာ့ရယ္ေမာလိုက္ေသးတယ္။ “ငါ ေပ်ာ္ေအာင္ႀကိဳးစားမယ္၊ အခ်စ္ဆိုတာကို ငါ မယံုေတာ့ဘူး၊ နင္လည္း မယံုနဲ႔”လို႔ ဆိုတယ္။ 
ကြၽန္မက...
ကြၽန္မကေလ အခ်စ္ဆိုတာကို ယံုတယ္မယံုဘူးဆိုတာထက္ ခ်စ္ဖို႔ကို မရဲေတာ့တာရယ္....။
ခုထိ ဆံုးေအာင္ဆိုလို႔မရေတာ့တဲ့သီခ်င္းေတြ...ဂစ္တာလက္ကြက္ေတြအတိုင္း လက္ကေရြ႕လ်ားေနဆဲမွာ အသံေတြဟာ ႏွလံုးသားအတိုင္းထပ္တူနာက်င္ရာက နာက်င္လြန္းမကနာက်င္ေပ်ာက္႐ွသြားကာ အဆံုးမွာ သီခ်င္းသံအစား မ်က္ရည္ေတြသာ စီးက်လို႔လာခဲ့တာ။ မ်ားခဲ့ၿပီပဲကြယ္...။
မင္ေဝွ႔က သူ႔ဘဝနာနာက်င္က်င္ေတြအၿပီးမွာ ရဲ၀ံ့ရင္ဆိုင္ေနခ်ိန္…အခ်စ္အတြက္ဆက္သြားေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္မကေတာ့ တစ္ခါေျခေခ်ာ္လဲရံုနဲ႔ ျပန္မထဝံ့သူျဖစ္ခဲ့တာၾကာၿပီပဲ...။ မင္ေဝွ႔နဲ႔ကြၽန္မက ကံတူအသည္းကြဲမိန္းမေတြေပါ့ေနာ္။ အသည္းကြဲတာ မဆန္းဘူးတဲ့ သူမကဆိုတယ္ ။
“ဒါေပမယ့္ ေယာက်ာ္းတေယာက္သတ္မွတ္တဲ့ လြယ္တယ္ ခက္တယ္ဆိုတဲ့တန္ဘိုးေတြကိုေတာ့ ငါ နားလည္ေအာင္ႀကိဳးစားရဦးမယ္။ ငါကေတာ့ သူ႔ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ အခ်စ္ေတြပံုခဲ့တာ”
“ေနာက္ဆံုးေတာ့ဟာ ငါက အပ်ိဳစင္မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခုလပ္မုဆိုးမ၊ ဒီေတာ့ ငါ့ခ်စ္ျခင္းေတြဟာ အပ်ိဳစင္ကလာတဲ့ခ်စ္ျခင္းေတြလို မလတ္ဆတ္ဘူးေပါ့။ အသည္းကြဲတဲ့အခါမွာေတာင္ အပ်ိဳစင္အသည္းကြဲတဲ့အခါ လူေတြက သနားၾကမယ္။ အပ်ိဳစင္ဆိုေတာ့ အသည္းကြဲလို႔တရားဝင္လြမ္းရင္ေတာင္ လူၾကားေကာင္းတယ္။ တစ္ခုလပ္မုဆိုးမအသည္းကြဲလို႔ လြမ္းတဲ့အခါ ဒီဟာမကိုက အေနအထိုင္မတတ္လို႔ဆိုတဲ့ လက္ညွိဳးေတြနဲ႔တင္ ေသေလာက္တယ္” “ငါတို႔လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ မိန္းမေတြဘက္က မွ်ေတြးမေပးတတ္ၾကပါဘူးဟာ...၊ နင္ အဲသလိုမထင္ဘူးလားဟင္”
ကြၽန္မရင္ထဲ က်င္ကနဲ နင့္သြားတယ္။ မင္ေဝွ႔စကားေတြက ထက္႐ွတဲ့အသြားေတြနဲ႔…၊ နာက်င္ရသူက သူမကိုယ္တိုင္အျပင္ ကြၽန္မလည္းပါဝင္ေနတာ၊ မိန္းမေတြအားလံုးအတြက္ျဖစ္ေနတာေတာ့ အနာက်င္ရဆံုးပဲ မဟုတ္လား....
တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အၾကားက ၿငိတြယ္မႈတစ္ခုဟာ ဆန္းၾကယ္တာ၊ ေသြးသားရင္းခ်ာေတြရဲ႕ခ်စ္ျခင္း...ကြၽန္မသိမီလိုက္တဲ့ မိဘဘိုးဘြားေတြဆီက ဆင္းသက္လာတဲ့ေမတၱာတရား ခ်စ္ျခင္းတရား...။ အခ်စ္ခံရသူ… ကိုယ္ကခ်စ္ရသူ...ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေစ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔ထိစပ္သမွ် လွပတာပဲလို႔ ယံုၾကည္ခဲ့ဖူးရဲ႕။ 
သူစိမ္းတရံစာလို႔ ကြၽန္မတို႔ေျပာေလ့ရိွၾကတဲ့ ေသြးမေတာ္သားမစပ္ကေလးကို ခ်စ္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရဖူးတယ္။ သူ႔စိတ္နဲ႔ကၽြန္မကိုုယ္ ရွင္သန္ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ဘယ္လို၀ဋ္ေႂကြးမ်ားလဲ...၊ ကိုယ္ခ်စ္မက္ေလ ကိုယ္စြဲလန္းေလ ကိုယ္႐ူးမူးေလ.... ဆံုး႐ွံဳးသြားမွာစိုးတဲ့စိတ္နဲ႔ တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားမိေလ...၊ ဘယ္လိုဆုပ္ကိုင္ထားလည္းပဲ အဆံုးမွာ ႏွစ္ဘက္ခြၽန္ျမဓါးလို အသြားေတြက ဆုပ္ကိုင္သူကိုသာ ျမိကနဲျပန္႐ွလို႔... ေသြးစိမ္း႐ွင္႐ွင္ စီးေစခဲ့တာ။ 
ကြၽန္မဟာ အတိတ္ေတြကေန ထြက္ေျပးမလြတ္ႏိူင္သူ....၊ အရိပ္ေတြကေန အစဥ္အေမွာင္ခ်ထားခံရသူရယ္....။
သူမအျပစ္လား
ဘီလူးစီးေနတဲ့ အားေကာင္းေမာင္းသန္ရမက္မွာ သူမက်ရွံဳးခဲ့ရ
သူမကိုုယ္သူမ ရြံ႕ရွာေအာ့အန္ပစ္လိုုက္ရ
သူမကိုုယ္သူမ မသတီစြာ ထုုပ္ပိုုးသိမ္းဝွက္ခဲ့ရ
သူမကုိယ္ေပၚမွာ ကပ္လႊတ္လိုုက္တဲ့အပ်ိဳစင္ စစ္မွုု မစစ္မွုု
တန္ဘိုုးထားခံရမွုု မခံရမွုု တံဆိပ္တံုုး
လူ႔အသိုုင္းအဝိုုင္းထဲက အသံေတြမွာ အၾကည့္ေတြမွာ လက္ညွိဳးေတြမွာ
သူမဟာ အနာဂတ္မဲ့အညစ္အေၾကးတံုုး
သူမဟာ သားရွင္ေတြအတြက္ ေရာင္းမစြံကုုန္အပုုပ္အပြ
သူမဟာ ေယာက်ာ္းေတြအတြက္ အေပ်ာ္တမ္းလက္ရည္စမ္းကစားကြင္း
သူမဟာ ယင္ေကာင္ေတြအတြက္ အညွီအံုု
သူမအျပစ္လား သူမအျပစ္လား…
လူ႔အသိုုင္းအဝိုုင္းၾကီးတစ္ခုုလံုုးဟာ မၾကားႏိုုင္တဲ့နားေတြနဲ႔
မျမင္ႏိူင္တဲ့မ်က္လံုုးေတြနဲ႔…
သူမအျပစ္လား…
ဒိုင္ယာရီထဲ ေရးခ်ထားဖူးခဲ့တဲ့ ကြၽန္မကဗ်ာ....။ အၾကိမ္ၾကိမ္ဖတ္ၿပီး ဖတ္ၿပီးတိုင္းတဲ့နာက်င္ရတဲ့ကဗ်ာ....။ ကဗ်ာေအာက္ေျခမွာ ေန႔စြဲတစ္ခုု။ အဲဒီေန႔စြဲကို ကြၽန္မဒိုင္ယာရီထဲက ဆြဲဆုတ္လႊင့္ပစ္ခဲ့မိတယ္...။ တဒဂၤေတာ့ စိတ္သက္သာရာရသြားသလိုလို....။
(၆)
ေမာင္ အဆင္ေျပေနသည္ဟုၾကားတိုင္း၊ ေမာင့္မိသားစုဘဝကေလး သာယာေနေၾကာင္းၾကားရတိုင္း နာက်င္မႈႏွင့္အတူေပ်ာ္႐ႊင္လ်က္ နာက်င္မႈကတစ္ျခား၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ရတာကတစ္ျခားျဖစ္ေလသည္။ ဘဝဟာ တိုုတိုုကေလးရယ္ကြယ္…။ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္သူေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္နာေနရမလဲ၊ ကြၽန္မကံၾကမၼာကိုလား၊ တစ္သက္လံုးမက်ြတ္ေတာ့မယ့္အေရာင္မ်ိဳးမွ ေ႐ြးခ်ယ္ဆိုးေပးလိုက္တဲ့ ကြၽန္မကိုယ္ေပၚက အတိတ္ဆိုးေတြကိုလား၊ ေမာင့္ကိုလား...၊ မ်က္လံုးက်ဥ္းလွတဲ့ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလား....။ ထားပါေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ...။ 
ဘယ္လိုနာက်င္မႈမ်ိဳးပဲေပးခဲ့ေပးခဲ့ ေမာင့္အေပၚ အခ်စ္မျပယ္ရက္ပါ။ ေမာင့္အေပၚ ကြၽန္မ၏ျမတ္ႏိူးမႈသည္ ခ်စ္ျခင္းတရားသက္သက္ႏွင့္ ထုဆစ္ခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လွပသည္။
“ဒီမွာၾကည့္စမ္း မြန္း....၊ က်န္းရဲ႕သမီးကေလး...ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာေနာ္၊ မေကာင္းဘူးလား။ ပါးႀကီးေတြက ပန္းသီးႀကီးေတြက်ေနတာပဲ နီရဲေဖာင္းကားလို႔”
မင္ေဝွ႔က က်န္း Facebookမွာ တင္ထားေသာ သမီးေပါက္စကေလးပံုကို ကြၽန္မအား ျပေနျခင္းပါ။
ေခါင္းညိတ္ၿပံဳးျပလ်က္ မင္ေဝွ႔မ်က္ႏွာကို ကြၽန္မ ငဲ့ၾကည့္မိရသည္။ မင္ေဝွ႔ကို မေတြ႔၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုသာ ကြၽန္မ ေတြ႔ပါသည္။ အခ်စ္မွာ လိုအပ္သည္က ဒါပဲျဖစ္လိမ့္မည္။ 
(အဆံုး)
ခ်စ္ျခင္းတရားႏွင့္ ထုဆစ္သည္သာျဖစ္ပါေစ....ထုဆစ္ပံုသြင္းခံအရာရာဟာ လွပၿမဲ....
သည္အဆိုကို ကြၽန္မ မျငင္းလိုေတာ့...
ထပ္မံျဖည့္စြက္လိုသည္မွာ....
ခ်စ္ျခင္းတရားႏွင့္ထုဆစ္၍ လွပတိုင္းလည္း အနာအဆာကင္းခ်င္မွ ကင္းမည္။ 
နာက်င္လ်က္ႏွင့္ သက္ဝင္လွပေနရေသာခ်စ္ျခင္းမ်ား မ်ားစြာ.....


ဝတၳဳ႐ွည္ စ-ဆံုး
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း - ဧၿပီလ ၂၀၁၇

ခ်စ္ၾကည္ေအး

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...