(အစ)
သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ကုုန္ၾကၿပီ။
အျပင္မွာ လမ္းမီးေတြလည္း မွိန္စျပဳၿပီ။ ျပတင္းတံခါးေတြကိုု အေသအခ်ာလိုုက္ပိတ္ေနမိတယ္။
တအိမ္လံုုးမွာ ဧည့္ခန္းမွာ ၂ေပါက္၊ အိပ္ခန္းမွာ ၁ေပါက္နဲ႔ မီးဖိုုေခ်ာင္မွာ ၁ေပါက္၊
တံခါးမၾကီးနဲ႔ပါဆိုု ၅ေပါက္ လိုုက္ပိတ္ရေလ့ရွိတယ္။ တအိမ္လံုုးတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားလိုုက္ပံုုက
သံပတ္နာရီေလးေထာင့္ေလးဆီက စကၠန္႔တံတခ်က္ခ်က္ကလြဲလိုု႔ ပကတိအျငိမ္။ ဧည့္ခန္းထဲကဆိုုဖာအရွည္ေပၚမွာ
ေခါင္းအံုုးတလံုုးနဲ႔ လွဲအိပ္ေနလိုုက္ရင္ ေကာင္းမလား။ အိပ္ခန္းထဲ မဝင္ခ်င္ေသးတဲ့စိတ္နဲ႔
လူက ေလးကန္ေနျပန္တယ္။ မျဖစ္ေသးပါဘူး အခ်ိန္က မနည္းလွေတာ့ဘူး။
အေတြးဆံုုးတာနဲ႔ အိပ္ခန္းထဲတန္းဝင္ရင္း
အိပ္ယာေဘးက မီးသီးအဝါေရာင္လဲ့လဲ့ကိုု ဖြင့္လိုုက္တယ္။ အိပ္ခန္းတခန္းလံုုးမွာ အဝါေရာင္ၾကည္မွႈန္မွႈန္ေတြ
တခန္းလံုုးျဖည့္ထည့္လိုုက္သလိုု ဝါျပည့္သြားတယ္။ ေလသန္႔စက္ဖန္အိုုးေလးထဲ ေရလိုုသေလာက္ျဖည့္ၿပီး
စပါးလင္အနံ႔ေလး ေလး-ငါးစက္ေလာက္ ထည့္လိုုက္တယ္။ စပါးလင္အနံ႔ပ်င္းရွရွဟာ စိတ္ကိုု ၾကည္ေစသလိုု
အသက္ရွဴလည္းဝေစတယ္။ အသက္ကိုု ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ေလး-ငါးခ်က္ေလာက္ ရွိဳက္လိုုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့
ကုုတင္ေပၚတက္၊ ကုုတင္ေခါင္းရင္းမွာ ေခါင္းအံုုးကိုု ေထာင္ၿပီး မွီေနလိုုက္တယ္။ ေမာလိုုက္တာ…။
ကုုတင္ေျခရင္းက နံရံအျဖဴကိုု
စိတ္မွတ္မဲ့ေငးေနမိျပန္တယ္။
ဘာေတြအရိပ္ထင္ေနတာလဲ၊ နံရံအျဖဴေပၚမွာ
လူလိုုလိုုအရိပ္ေတြ…၊ ယိမ္းႏြဲ႔ေနသလိုု၊ သူတိုု႔လက္ေတြက ရွည္ေမ်ာရစ္ပတ္ေနၾကျပန္။
ခုုနကပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ရယ္ေမာလိုု႔၊
သူမမ်က္ႏွာေပၚမွာ မ်ဥ္းေကြးေတြ လူးလြန္႔ခုုန္ေပါက္ခဲ့ၾကေသးတာ။ ခုုေတာ့ သူမမ်က္ႏွာက
ၾကြက္သားေတြဟာ ရုုတ္ခ်ည္းဆိုုသလိုု တင္းမာေျဖာင့္တန္းကုုန္ၾကတယ္။ ႏွႈတ္ခမ္းေတြ တင္းတင္းေစ့လိုု႔၊
မ်က္ဝန္းေတြ မွိန္ေဖ်ာ့အားနည္းလာရာက ေဝသီနီဝါးလာၾကတယ္။ ခုုနေလးတင္က ေပ်ာ္သလိုုလိုုပါပဲ၊
အပူအပင္မဲ့ ဝိုုင္းဖြဲ႔စားေသာက္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ ဝယ္လာသမွ်ေတြ ကုုန္တဲ့အထိ စားေသာက္ၾက၊
ေျပာစရာေတြမရွိေလာက္ေတာ့တဲ့အထိ လုုယက္ေျပာၾကနဲ႔၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေဆးေၾကာစရာေတြ ေဆးေၾကာသိမ္းဆည္းေပးၿပီး
သူတိုု႔ ျပန္သြားၾကတယ္။
စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ ဟုုတ္၊ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္
အိပ္ေနာ္၊ တရားမွတ္ အိပ္၊ သိုုးေကာင္ေတြ ေရတြက္၊ ၾကယ္ေတြကိုု ေမာ့ၾကည့္…၊ တေထာင္ကေန
တစ္အထိ ေနာက္ျပန္ေရတြက္၊ အဲသလိုု အၾကံမ်ိဳးစံုုေပးၿပီး
အိမ္ျပန္သြားၾကတယ္။ ခုု သူမ တေယာက္ထဲ။ အရင္အတိုုင္းပါပဲ။
နံရံေပၚက အရိပ္ေတြ အေရာင္ပိုုစံုုလာတဲ့အခါ
သူမေခါင္းေတြ မူးေနာက္လာတယ္။ သဲၾကိဳးအနီေလးနဲ႔ဖိနပ္လား၊ အရိပ္ထဲမွာ သူမေတြ႔လိုုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ပန္းအျဖဴေသးေသးကေလးေတြ၊ ပန္းရန႔ံေလးေတာင္ သင္းကနဲပ်ံ႕လာသလိုု၊ သူမ ခံစားလိုုက္ရတယ္။
ၿပီးေတာ့ လက္ဖဝါးတစံုု…၊ ဘုုရားဝတ္ျပဳကန္ေတာ့လိုုက္တဲ့ သူမလက္ဖဝါးေတြကိုု ေအာက္ကေန
ဆီးခံထားတဲ့ လက္ဖဝါးေႏြးေႏြးတစံုု…။ အထိအေတြ႔…၊ ခ်က္ခ်င္းပဲ အဲဒီအေတြ႔ေႏြးေႏြးဟာ သူမစိတ္ႏွလံုုးအိမ္ကိုုပါ
ေႏြးေထြးလာေစတယ္။ အရိပ္ေတြ…၊ လူးလြန္႔ေဝဝါးလ်က္က ျပတ္သားထင္ရွားေနတုုန္းပဲ။ စိတ္ေတြကိုု
ဆစ္ကနဲထိုုးဆြတယ္။
အိပ္ယာေျခရင္း စားပြဲေပၚက
ကြန္ျပဴတာကိုု ဖြင့္လိုုက္တယ္။ အီးေမးလ္ေရးရမယ္။ သူမစိတ္ထဲရွိတာေတြ ေဖာက္ထုုတ္ခ်ပစ္ဖိုု႔၊
မြန္းၾကပ္လာသမွ်ေတြ ဖြင့္အန္ဖိုု႔ ေကာင္းကင္ဘံုုဆီ သူမ စာေရးရမယ္။ ခုုလက္ရွိ မေပ်ာ္ရႊင္ႏိူင္သမွ်ေတြကိုု
တလံုုးခ်င္း ေသေသခ်ာခ်ာေရးခ်ရတယ္။
သူမစိတ္ေတြ ထံုုခဲေနတာေတြ၊
ညညဆိုု သူမ အိပ္မေပ်ာ္တာ ၾကာၿပီဆိုုတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ သူမ ေဆးေတြအမ်ားၾကီး ေသာက္ေနပါလ်က္နဲ႔
မက်န္းမာေသးတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ စားေသာက္စရာေတြ အမ်ားအျပားျပည့္စံုုရွိပါလ်က္နဲ႔ သူမရဲ႕စိတ္ဆာေလာင္မွႈ
မျပည့္ဝတာေတြ၊ လိုုတရေနတဲ့ဘဝထဲက ျပည့္စံုုလြန္လြန္းလိုု႔ မည္မည္ရရ ေစာက္လုုပ္ေစာက္ကိုုင္မရွိတဲ့ ျပႆနာေတြ၊ တညလံုုးမအိပ္ဘဲ တေန႔ခင္းလံုုး အိပ္ေနရတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ တခါတေလ တညလံုုးလည္းမအိပ္၊
တေန႔ခင္းလံုုးလည္း မ်က္လံုုးေၾကာင္ေတာင္လင္းေနရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ၊ သူမမ်က္လံုုးေတြ အေရာင္မွိန္လာပံုုေတြ၊
ဘာမွမလုုပ္ မလွဳပ္မယွက္ဘဲ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ ေငးထိုုင္ေနႏိူင္ပံုုေတြ၊ အစားအေသာက္ေတြကိုု
ပန္းကန္တခုုထဲ အကုုန္လံုုးေမွာက္သြန္ၿပီး ေခြးတေကာင္လိုု တရွဴးရွဴးစားေသာက္ေနတာေတြ၊
စိတ္တခ်က္အလြင့္မွာ က်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြနဲ႔လူးၿပီး ရယ္ေမာေနမိေသးတာေတြ၊ နာက်င္စူးနင့္လာကာ
အသက္ရွဴဖိုု႔ခက္ခဲရပံုုေတြ၊ လဲမွိဳ႕ေတြ ေလေဝွ႔သလိုု ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ့ ေပါ့လွ်ပ္လြင့္ပ်ံေနတတ္ပံုုေတြ၊
ခုုပဲ ရယ္ေမာရ၊ ခုုပဲ ငိုုယိုုမ်က္ရည္က်နဲ႔ အေျပာင္းအလဲျမန္ပံုုေတြ၊ စိတ္သြားရာေနာက္
ဘယ္လိုုမွလိုုက္မမီႏိူင္ဘဲ တဖ်တ္ဖ်တ္ အလြန္႔အလူးမွာ ရူးႏွမ္းခ်င္မိပံုုေတြ….။
အစြန္းႏွစ္ဘက္ၾကားမွာ မြမြေၾကသြားခဲ့ရတဲ့ သူမစိတ္အက်ိဳးအပဲ့ေတြ...။
စိတ္ရွိတိုုင္းေရးခ်င္ေပမယ့္
ေကာင္းကင္ဘံုုက သူမစာကိုု ဖြင့္ဖတ္ပါ့မလား…။
🎼
🎵 မင္းေၾကာင့္ ငါရင္ထဲမွာ
ကြဲေၾကၿပီ.... မင္းေၾကာင့္ ရင္မွာ မခ်စ္ဖူးေသာ ဘဝသည္…🎶 
ေနေန႔သီခ်င္းတပုုဒ္ နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္အၾကားမွာ
လူဟာ ရိုုက္ခ်ခံလိုုက္ရသလိုု အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔နာက်င္ရတယ္။ ဘယ္ကလဲ…၊ သီခ်င္းသံဆီ သူမနားေတြစြင့္လိုုက္ရင္း အသံလာရာ ဧည့္ခန္းဆီ ေျပးထြက္လာမိတယ္။ ဧည့္ခန္းအေမွာင္ထဲမွာ အျပာေရာင္တလဲ့လဲ့လင္းေနတဲ့
လက္ကိုုင္ဖုုန္းဆီက အသံ…။
“ဟဲ့ ငါ့ဖုုန္း နင့္အိမ္မွာ
က်န္ခဲ့သလား…”
“ေအး ေအး နင္ အိပ္ေတာ့၊ ငါ
မနက္ျဖန္ အလုုပ္မသြားခင္ နင့္အိမ္ ဝင္ယူလိုုက္မယ္၊ ဂြတ္ႏိူက္မိုုင္ဖရန္႔”
သြားၿပီ…။ သူမ ရွိဳက္ရွိဳက္ငိုုမိေတာ့တယ္။
ဆူးတေခ်ာင္းနဲ႔ တစြပ္စြပ္စိုုက္ခ်ခံလိုုက္ရတဲ့ရင္အစံုုဟာ
ဘယ္လိုုမွ သက္သာစရာ ရွာမေတြ႔ႏိူင္ဘူး။
“အဲ့သီခ်င္းတပုုဒ္ နားေထာင္ၾကည့္လိုုက္…”
နားထဲမွာ ျပန္ၾကားတယ္။
အရိပ္ေတြဟာ တဖ်တ္ဖ်တ္ လူးလြန္႔ရွင္သန္လာျပန္တယ္။
ဘယ္လိုုလုုပ္ အိပ္ရမလဲ…၊ ဆင္းရဲျခင္းၾကီးလိုုက္တာ၊ ေဖာင္းမိုု႔လာတဲ့မ်က္ခြံေတြဟာ စူးၾကပ္ေအာင့္လာၾကျပန္တယ္။
မငိုုခ်င္ေတာ့ပါဘူး….
ဘုုရားရွိခိုုးပါလား၊ တရားေလးမွတ္လိုုက္…
ေမတၱာပိုု႔တဲ့အခါ ပိုု႔ေနက်အတိုုင္း
နာမည္ေလးတခုုကိုု တ ၿပီး ေမတၱာပိုု႔သရတယ္။ က်န္းမာေစဖိုု႔ ခ်မ္းသာေစဖိုု႔ အၾကံအစည္မွန္သမွ်
ေအာင္ျမင္တိုုးတက္ပါေစဖိုု႔အေၾကာင္းေတြ ဆုုေတာင္းေပးရတယ္။ စိတ္သက္သာရာရမလိုုလိုုနဲ႔
မ်က္ရည္က က်လာရျပန္တယ္။
ေမတၱာပိုု႔တိုုင္းေရာေမတၱာေရာက္သလား…။
သူမပိုု႔တဲ့ေမတၱာဟာျဖင့္ အလုုပ္ေကာင္းေကာင္း မလုုပ္ဘူးထင္ပါရဲ႕၊ သူမပိုု႔သတဲ့ေမတၱာဟာ
အသြင္ေျပာင္းၿပီး မုုန္းတီးမွႈေတြသာ ျပန္လည္ရရွိခဲ့တယ္။ ေၾကာက္တယ္ သူမ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ။
မ်က္လံုုးေတြထဲမွာ သူမအတြက္ ေႏြးေထြးမွႈ မရွိဘူး၊ ေျပာတဲ့စကားေတြ၊ အျပဳအမူေတြမွာ သူမအတြက္
ငဲ့ညွာျခင္းတစြန္းတစမွ မေတြ႔ရဘူး။ ရက္စက္လိုုက္တာ….။
အျပင္သြားတိုုင္း လူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာကိုု
မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ေနရတယ္။ ဒါေတာင္ သူမေနာက္ေက်ာကိုု ဝင္ဝင္စိုုက္လာတဲ့အၾကည့္ေတြကိုု ဆြဲႏွဳတ္ပစ္ေနရေသးတယ္။
နာက်င္လိုုက္တာ၊ အရာရာနဲ႔ေနသားမက်ဘဲ အံေခ်ာ္ေနတဲ့ဘဝၾကီးထဲမွာ သူမ ဘယ္ေလာက္ ေတာင့္ခံထားႏိူင္မွာလဲ။
သူမဘက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိၾကဘူး။ ဘယ္သူကမွ သူမကိုု စာနာနားလည္မွႈ မေပးႏိူင္ၾကဘူး။
ဘာမ်ားနာက်င္စရာရွိလဲကြယ္…။
ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၿပီးသားမိုု႔ ခံႏိူင္ရည္ရွိမယ္ထင္ခဲ့တာ အမွား…။ ဒီလိုုနဲ႔ပဲ မိုုးလင္းေတာ့မယ္
ထင္ပါရဲ႕။
ေဆးလံုုးေတြကိုု ထုုတ္ေသာက္လိုုက္ၿပီး
အိပ္ယာေပၚ ျငိမ္ျငိမ္ေလးလွဲေနလိုုက္တယ္။ စိတ္ေတြ ဂေယာက္ဂယက္ေျပးလႊားေနတာကိုု မ်က္ခြံထဲကေန
ေတြ႔ေနရတယ္။ မုုန္းလိုုက္တာ…။ တြန္းထိုုးကိုုင္ေဆာင့္ၿပီး ျပစ္တင္လိုုက္ခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔
အမုုန္းတရားတခုုဟာ လက္ညွိဳးေငါက္ေငါက္ထလာျပန္တယ္။ ေမာလိုုက္တာ။ သိပ္ပင္ပန္းတာပဲ။ နားမလည္ႏိူင္ဘူး
မဟုုတ္လား၊ ေနပါေစေတာ့။ ပစ္ခ်ခဲ့ၿပီးသား သားေကာင္တေကာင္ထက္ ေနာက္ထပ္အမိဖမ္းရမယ့္ သားေကာင္တေကာင္ကသာ
မုုဆိုုးတေယာက္အတြက္ ပိုုအေရးၾကီးတယ္မဟုုတ္လား။ သူမဟာ ပစ္ခ်ခဲ့ၿပီးတဲ့ အေသသား။ အေရးတၾကီး
ဘာမွမလိုုေတာ့ဘူးေလ။ အေရးမပါေတာ့ဘူးေလ။
အသံုုးမလိုုတဲ့သူ၊ အသံုုးမဝင္ေတာ့သူဆိုုတဲ့
စကားလံုုးေနာက္က ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္ကိုု ျမင္ေအာင္ၾကည့္ႏိူင္ရင္ ဘယ္ေလာက္သိမ္ငယ္ရတယ္ဆိုုတာ
ျမင္မွာပါ။ စိတ္ဒဏ္ရာဟာ တသက္စာ၊ ဘယ္လိုုေဆးမွမတိုုးေတာ့တဲ့အခါ သူမဟာ အားမတန္လိုု႔ ကံကိုုသာ
ပံုုခ်ရေတာ့တယ္။
စာေတြ တေစာင္ၿပီးတေစာင္ ေကာင္းကင္ဘံုုဆီ
ေရးရတယ္။ သူမဆီ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္စာ မလာတဲ့ စာေတြေပါ့။ ေကာင္းကင္ဘံုုဟာ အသိအမွတ္ကေလးတခ်က္မွ
သူမအေပၚ မျပဳေလဘူး။
သူမေခါင္းထဲမွာ အရိပ္ေတြ
ျပည့္ႏွက္လာျပန္ၿပီ။ ရာသီစာလိုု ေသြးေၾကာထဲ ေက်ာ့ေက်ာ့လာတတ္တဲ့ အရိပ္ေတြကိုု သူမ မုုန္းတယ္။
ဘယ္လိုုမွ ေတာင့္မခံႏိူင္ေတာ့တဲ့အခါတိုုင္း သူမစိတ္ေတြ ထက္ပိုုင္းက်ိဳးရတယ္။ ေသာက္ထားတဲ့ေဆးေတြဟာ
သူမကိုု ေလးလံလာေစတယ္။ မ်က္ခြံေတြ အနက္ေရာင္ေမွာင္ပိန္းလာတဲ့အခါ အိပ္စက္ျခင္းက သူမဆီေရာက္လာတယ္။
ေနာက္တေန႔မနက္အလင္းမွာ သူ႔ခႏၶာကိုုယ္ကိုု တလ်ဥ့္တိုုက္ဆြဲၿပီး ေရမိုုးခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲေနတဲ့ သူမကိုု အခါမ်ားစြာအတိုုင္း
ေတြ႔ေနရျပန္တယ္။ ျပည့္ျပည့္ဝဝအိပ္မရသူေတြရဲ႕ ေၾကာင္စီစီမ်က္လံုုးနီနီနဲ႔ သူမမ်က္ႏွာက လံုုးဝ အေသ အၿငိမ္....။
(အဆံုုး)
"Bipolar disorder is an illness that
produces dramatic swings in mood (amongst other symptoms). A person with
bipolar disorder will alternate between periods of mania (elevated mood) and
periods of depression (feelings of intense sadness). In between these two
extremes, a person will have periods of normal mood."
Bipolar disorder ဆိုုတာ စိတ္ခံစားခ်က္အေျပာင္းအလဲလြန္စြာမွ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ေျပာင္းလဲ
တက္က်ေနတတ္တဲ့ စိတ္ပိုုင္းဆိုုင္ရာနာဖ်ားျခင္းတမ်ိဳးပါပဲ။ တျခားအျပဳအမူေတြလည္း လိုုက္ပါေျပာင္းလဲဆိုုးဝါးႏိူင္ပါေသးတယ္။
သူဟာ စိတ္ဓါတ္ျမင့္မားတက္ၾကြေနတဲ့ အပိုုင္းအျခားကာလနဲ႔ အင္မတန္လြန္လြန္မင္းမင္း ဝမ္းနည္းစိတ္က်ေနတဲ့ကာလအပိုုင္းအျခားႏွစ္ခုုတိုု႔
တျပန္စီျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲျခင္းကိုု ခံစားေနရတဲ့သူပါပဲ။ အဲဒီခံစားခ်က္အစြန္းႏွစ္ဘက္ၾကားထဲမွာ
တခါတရံေတာ့ သူလိုုကိုုယ္လိုု ပံုုမွန္စိတ္ခံစားမွႈလည္း ရွိေနတတ္ပါေသးတယ္။
psychotherapy
lithium
carbonate
divalproex
အဲဒီစကားလံုုးေတြ၊
အဲဒီေဆးနာမည္ေတြ ေတြ႔တိုုင္း သူမတကိုုယ္လံုုး က်ံဳ႕ဝင္သြားသလိုု နာနာက်င္က်င္သိမ္ငယ္ေနရတုုန္း…။ နာက်င္စရာေတြကိုု နာက်င္စရာရယ္လိုု႔ သိေနႏိူင္ေသးတာကေတာ့ သူမကိုုက ကံဆိုုးလိုု႔ပဲေပါ့ေလ....။
ကံေကာင္းတာက ခုုခ်ိန္ထိ သူမ ရူးမသြားေသးတာပါပဲ…။
ခ်စ္ၾကည္ေအး
ဝ၇ဝ၄၂ဝ၁၈
