အဝါေရာင္ရြက္ေၾကြေတြ အညိဳေရာင္ရြက္ေၾကြေတြကိုု အစိမ္းေရာင္ေအာက္ခံ ျမက္ခင္းေပၚမွာျမင္ရတဲ့အခါ စိတ္ဟာ အလိုုလိုု နာက်င္ရျပန္တယ္။ မတူၾကဘူးေနာ္…၊ သဘာဝဆိုုတာ အခ်ိန္ေတြ အႏုုအရင့္ေတြ အသစ္အေဟာင္းေတြနဲ႔ ဖြဲ႔က်က္ထားကာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ရွိေစတာ…။
အပင္ထိပ္ဖ်ားကိုု ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ အစိမ္း အႏုု အရင့္ေတြဟာ ေကာင္းကင္ေပၚေမာ့လိုု႔ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ျမရည္ေတာက္ေနၾကေလရဲ႕။ ေျမျပင္ေပၚမွာ ခ ေနရတဲ့ ရြက္ေၾကြေတြကိုု ကိုုယ္ ေကာက္ယူသိမ္းဆည္းထားခ်င္မိတ
သစ္ရြက္ေျခာက္ရဲ႕သဘာဝကိုုက ၾကြပ္ဆတ္လြန္းေတာ့ က်ိဳးေၾကလြယ္တာ…။ အျမင္မွာ မာဆတ္ဆတ္ဟန္ရွိလည္းပဲ အထိမခံဘဲ ေၾကမြလြယ္တာ…၊ သူ႔ဘဝေပးပဲေပါ့…။
🎼 နာက်င္စရာမ်ားနဲ႔ 
🎶 ငါ့ဘဝေသဆံုုး မနက္ျဖန္တိုုင္းကလည္း မူးေနတုုန္း…
🎵🎶Randomဖြင့္ထားခဲ့တဲ့ ယူထ်ဴ႕က သီခ်င္းဟာ မူးၿပီးထြက္လာတယ္။ ခဏကေလးေတာ့ သီခ်င္းရဲ႕ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကိုုကိုုယ္ လိုုက္သြားမိသလိုု…၊
အသင့္ရွိေနတဲ့ ကင္းဗတ္စ္စတခုုကိုု ယူၿပီး ေအာက္ခံေဆးသုုတ္လိုုက္တယ္။ ေအာက္ခံေဆးေျခာက္သြားတာကိုု
ေအာက္ခံေဆးတထပ္ကိုု စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုုင္း အေရာင္ခပ္ရင့္ရင့္ ခပ္မွိဳင္းမွိဳင္းေတြကိုု စုုတ္ခ်က္တင္ေနမိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေဆးတထပ္….၊ စုုတ္တံကိုု ေဆးထဲႏွစ္လိုုက္ၿပီးတဲ့အခါ ကိုုယ့္စိတ္ေတြကိုုပါ စုုတ္တံထိပ္ဖ်ားမွာ ႏွစ္ခ်လိုုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကင္းဗတ္စေပၚကိုု အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ တရစပ္ၾကဲပက္ခ်လိုုက္တယ္။ သြားၾကစမ္း….။ ေဖာက္ခ်ပစ္လိုုက္တဲ့ စိတ္အရည္ေတြဟာ ကင္းဗတ္စေပၚ ပံုုပန္းမက် စီးဆင္းသြားၾကတယ္။ ဘယ္ကိုုဘယ္လိုု စီးၾကရမွန္းမသိတဲ့ စိတ္ေတြေပါ့…၊ ထြက္ေပါက္ သိပ္မဲ့တာပဲ…။
ျဖာကနဲေဝ့က်သြားတဲ့ေဆးစက္ေတ
ကိုုယ့္မ်က္လံုုးေတြအေပၚ ကိုုယ္ဟာ ရက္ရက္စက္စက္ေစခိုုင္းတတ္သူ
ပူေနတာပဲ၊ ေအာင့္ေနတာပဲ…၊ ၿပီးေတာ့ မ်က္လံုုးရဲ႕အတြင္းဘက္ဆံုုး
အျပင္က ၾကည့္လိုု႔ျမင္ရတဲ့နာက်င္မွ
တကယ္ေတာ့ ဘာဆိုု ဘာမွ မရွိဘူး။ ဘာမွမရွိတာေတြကိုု တြယ္ၿငိျခင္းေလာက္ ရယ္စရာေကာင္းေအာင္ နာက်င္ရတာ ရွိမလား…။
ကင္းဗတ္ေပၚက သစ္ရြက္ေတြကိုု တခ်က္ၾကည့္မိျပန္တယ္။ ေသသြားတဲ့သစ္ရြက္ေတြ…။ ကင္းဗတ္ေပၚမွာ ရွင္သန္ေနၾကလိုု႔…။ မဟုုတ္ဘူး....သူတိုု႔ ေသေနၾကတာ...။
ဒါဟာလည္း တခဏမွ်ပါပဲ…။ ဆြဲလက္စပန္းခ်ီကားကိုု ကိုုယ္ လႊတ္ခ်လိုုက္မိတယ္…။
အဲဒီခဏမွာ စစ္ၿငိမ္းရဲ႕စာသားေလးတခုုကိုု သတိရမိတယ္…
"မင္းကို ငါလႊတ္လိုက္တယ္
ငါ လြတ္ေျမာက္ပါေစကြယ္"
ခ်စ္ၾကည္ေအး
၂၆ဧၿပီ ၂ဝ၁၈
ဆြဲလက္စကား ~
No comments:
Post a Comment
ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္