Wednesday, December 20, 2017

ကၽြန္မတိုု႔ ေနာက္တၾကိမ္ မခြဲၾကရခင္…

ကၽြန္မ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါ
ေဘးဘီဝဲယာမငဲ့ဘဲ တည့္တည့္ေလွ်ာက္ေလ့ရွိတယ္
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ေတြ႔ဆံုုမွႈဟာ
ေက်ာခိုုင္းထြက္ခြာသြားၾကဖိုု႔ပဲ ဟုုတ္လား
ေတြ႔ဆံုုမွႈေတြကိုု လႊတ္ခ်
လြမ္းဆြတ္သတိရျခင္းေတြကိုု က်စ္က်စ္ဆုုတ္လိုု႔…ကၽြန္မ
လမ္းဆက္ေလွ်ာက္(ခဲ့)တယ္
ကမာၻၾကီးရဲ႕အနားသတ္မ်ဥ္းေတြဟာ လံုုးၿပီးေကြးေနတာမွန္ရင္
သူသာ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရင္
ကၽြန္မသာ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရင္
ကၽြန္မတိုု႔ ျပန္ဆံုုေတြ႔မွာပဲ…
တေန႔ေန႔ေပါ့
အဲဒီအခါ…ကၽြန္မေကာင္းကင္က
ေလးလံအံုု႔မွိဳင္းေနတဲ့ မ်က္ဝန္းမိုုးေတြ
သူ႔ညာဘက္ရွပ္ေကာ္လာကေလးထဲ
ရြာခ်ပစ္လိုုက္မယ္
လြမ္းဆြတ္သတိရျခင္းေတြကိုု လက္ထဲကေန (သူ မသိေအာင္)
တိတ္တိတ္ေလးျဖည္ခ်ေပးလိုုက္မယ္...
ကၽြန္မတိုု႔
ေနာက္တၾကိမ္ မခြဲၾကရခင္…။



ခ်စ္ၾကည္ေအး

Tuesday, December 19, 2017

အသစ္ေတြ ေပးပါ...

ေက်းဇူးတင္တယ္
မင္းေက်းဇူးနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းတရားကို
ဆဲေရးတတ္လာခဲ့တယ္
နာက်င္မႈေတြထဲကပဲ ထံုေဆးကိုျပန္ရွာေတြ႔တယ္
သမားေတာ္ဟာ ငါကိုယ္တိုင္ပဲ
ငါ့အသားေတြကို ခက္ရင္းတခုနဲ႔ျခစ္ခ်သလို
တစစီမႊာထြက္သြားတာကို ၾကည့္ရင္း ငါတရားမွတ္ရတယ္

ငါေတြ ငါေတြဆိုုတာ အေၾကေၾကအမြမြ လြင့္စင္လိုု႔
အစြဲအလန္းဆိုတာ ခံႏိူင္ရည္တခုကို မွတ္ေက်ာက္တင္ၾကည့္ျခင္းပဲ
အလြမ္းဆိုတာ ေလာကဓံနဲ႔ယွဥ္လိုက္တဲ့အခါ ဘာမွမေျပာပေလာက္တဲ့အရာတခုပဲ
အေသအခ်ာေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ခဲ့မိတဲ့ေကာင္ပါ

ဘာမွမဟုတ္တာေတြကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ေသာက္ေရးလုပ္ေနၾကတာဟာ အခ်စ္ပဲ
ခု
ငါ ရယ္ေနရတယ္



ခ်စ္ၾကည္ေအး
၁၉ ၁၂၂၀၁၇

Wednesday, December 13, 2017

သံသရာသည္ ဝဋ္ဆင္းရဲတခုုမွ်....



ျမစ္ေရေတြဟာ တဘက္ထဲကိုု စီးဆင္းျမဲ…
အစြန္းႏွစ္ဘက္စီမွာရိွတဲ့ စိတ္ေတြကိုုခ်ည္တဲ့ႀကိဳးကေရာ 
တဘက္သတ္ခ်ည္တည္း...
ခ်ည္ေႏွာင္ျမဲပါ့မလား…
တင္းတင္းဆုုပ္ထားဖူးခဲ့တဲ့  တြဲလက္ေတြထဲမွာ 
သံေယာစဥ္ရနံ႔ကေလးနည္းနည္းမွ သင္းမေနခဲ့ဖူးတဲ့လား…။
လွည့္ၾကည့္ဖိုု႔မလိုုတဲ့ လမ္းအေဟာင္းရယ္ပါ…။ ျဖတ္ေက်ာ္နင္းေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီးၿပီေလ….။
သံသရာက ရုုန္းထြက္လြတ္ေျမာက္လိုုစိတ္ရယ္…
သမုုဒယအဖြဲ႔အထံုုးက ရစ္ေႏွာင္မွႈရယ္…
စိတ္ေရာကိုုယ္ပါ ေၾကမြခဲ့ရတဲ့ နာက်င္မွႈေတြရယ္ဟာ တခုနဲ႔တခုတြန္းတိုက္၊ တဆစ္ဆစ္ကိုုက္ခဲ…။
မင္းပံုုတူပန္းခ်ီေတြကိုု မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အေရာင္ေရာစပ္ ဆြဲတယ္။
ႏွလံုုးသားအစစ္နဲ႔ၾကည့္မွျမင္လိမ့္…
နင္းေခ်ခံလိုုက္ရတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုုဟာ
ေသဆံုုးသြားလိုုက္ဖိုု႔ပဲ မဟုုတ္လား…။
ဘဝမွာ လက္ေတြကိုု က်စ္ေနေအာင္ဆုုပ္ထားလ်က္က ေဝဝါးလာတဲ့မ်က္ဝန္းေတြရဲ႕ဒဏ္ကိုု အံတင္းမခံႏိူင္ခဲ့ဘူးေလ…။
ငိုုတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္မွ မဟုုတ္ခဲ့ဘဲကြယ္…။
မ်က္ရည္ေတြကိုု သိပ္မုုန္းတယ္။
အနီေရာင္ဖိနပ္ေတြကိုု မုုန္းတယ္။
စပါယ္ပန္းေတြကိုု မုုန္းတယ္။
သတ္ျဖတ္ေခ်မႈန္းလိုစိတ္နဲ႔ ျငင္သာဟန္ေဆာင္ခဲ့တဲ့မ်က္ဝန္းဖြဖြေတြကိုု မုုန္းတယ္…။
ဒီထက္ပိုျပီးမနာက်င္လိုဘူးလို႔ ေရရြတ္ရင္းက ပိုမိုနာက်င္စူးနင့္လာမႈမွာ အဖန္ဖန္ေသ အဖန္ဖန္ျပန္႐ွင္ေပးရတဲ့ ငရဲဘံုသားတေယာက္လို...
ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ငင္ေနပံုက ရြပ္ခြၽံတယ္...။
မင္းအေၾကာင္း အိပ္မက္ေတြမက္ရင္း ႏိူးထလာရတဲ့မနက္ခင္းေတြမွာ ကံ ကံ၏အေၾကာင္း အက်ိဳးေတြကိုုသာ ခပ္နာနာဖိေတြးပစ္ရတယ္။ ေၾကခ်င္ပါၿပီေလ…။
သံသရာမွာ တစ္ေယာက္ကိုုတစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖတ္သန္းၾကေၾကး….
ျဖတ္သန္းခဲ့ရင္ေတာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မမွတ္မိၾကေၾကး…


CKA
25062017
Image credit : original uploader

Sunday, December 10, 2017

ပင္လယ္ဆီကအျပန္....




ရာသီဥတုပူျပင္းတဲ့တေန႔မွာ
ပင္လယ္ကမ္းစပ္ဆီ အလည္ေရာက္တယ္
မိုးေကာင္းကင္နဲ႔ ပင္လယ္ျပင္အၾကား အဆီးအတားမရိွျခင္းကို ကြၽန္မႏွစ္သက္တယ္
ေကာင္းကင္ျပာေနာက္ခံထဲ

စြန္အဝါေရာင္ေလးတစင္း လြတ္လပ္ဝဲပ်ံေနတာကိုျမင္ရခိုက္

စြန္ကေလးဟာ လူရာဝင္ခ်င္မလား ေတြးမိတယ္

ကြၽန္မကျဖင့္ စြန္ရာဝင္ခ်င္လို႔...
ေျခေထာက္ေအာက္က သဲေတြဆီကအပူဟာ
စီးထားတဲ့ဖိနပ္အပါးကိုေဖာက္
ကြၽန္မေျခေထာက္ဆီ ကူးတယ္
ပင္လယ္ဆီက ကြၽန္မ ေက်ာခိုင္းျပန္လာတဲ့အခါ
စြန္ကေလးဟာ သစ္တပင္မွာခ်ိတ္လ်က္ က်န္ရစ္တယ္
ကြၽန္မ
စြန္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး....

ပင္လယ္ကိုျဖတ္တိုက္လာတဲ့ေလေတြဟာလည္း
ပူေႏြးေျခာက္ေသြ႔တာပါပဲ



ခ်စ္ၾကည္ေအး
၁၀၀၆၂၀၁၇

Image - Google

Monday, December 4, 2017

ငွက္ကေလးသိုု႔....



ျပတင္းေပါက္ကေနတဆင့္
အျပင္ဘက္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
ငွက္ကေလးကို သူ႔အေဖာ္ ငွက္တေကာင္နဲ႔အတူ
ေတြ႔လိုက္ရတယ္
ေဟး ေပ်ာ္ေနသလား ငွက္ကေလးေရ
အိမ္အျပင္ဘက္ေရာက္ေအာင္ ကြၽန္မ လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္
အျပံဳးေတြတပ္ဆင္ထားတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔
မနက္စာကို က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္စြာ သံုးေဆာင္တယ္
အိပ္ေကာင္းျခင္းနဲ႔လည္း အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့သားပဲ
နာမက်န္းတဲ့ေန႔ရက္ေတြတိုုင္းမွာ
ျပတင္းကိုဖြင့္ျဖစ္တိုင္း ငွက္ကေလးဟာ
တေကာင္ထဲလား အေဖာ္နဲ႔လား
မၾကည့္ျဖစ္တဲ့ေန႔ေတြ
မ်ား မ်ားလာျပန္ေရာ...
ကြၽန္မတကိုယ္ရည္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိန္တိုင္း
ငွက္ကေလးကို ေမ့ထားမိရဲ႕
ငွက္ကေလးကေတာ့ တေကာင္ကေန ႏွစ္ေကာင္ျဖစ္တိုင္း
ကြၽန္မကို ေမ့ထားရက္ခဲ့
သစ္ပင္ကိုုင္းဖ်ားေတြ လွႈပ္ခတ္က်န္ရစ္တဲ့တေန႔
ငွက္ကေလးဟာ ၾကယ္တစင္းျဖစ္သြား...
ဟိုုးအျမင့္ၾကီးမွာ...
သူတစင္းထဲလား
တျခားၾကယ္ပြင့္ကေလးေတြနဲ႔အတူလား
သူ႔ေကာင္းကင္ေပၚ ကၽြန္မ
ေမာ့မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး...
လႈပ္ခတ္က်န္ရစ္တဲ့အကိုင္းဖ်ားမွာ
ကြၽန္မ နားေနတယ္
ေနာက္ရက္ေတြမွာ...
ျပတင္းတံခါးကို ဘယ္ေတာ့မွ မဖြင့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး...


ခ်စ္ၾကည္ေအး
၃၀၀၇၂၀၁၇
Pic - Google

Friday, November 24, 2017

တဘက္ကမ္းဆီ...

ငါ သိခဲ့တဲ့ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ အသြားႏွစ္ဘက္ပါတဲ့ဓါးလိုု
ဘယ္ဘက္ကိုုထိထိ ရွတယ္
အတြင္းပိုုင္းဟုုိးအနက္ထဲအထိ ႏွိႈက္ထုုတ္ပိုုင္းခ်ခံလိုုက္ရတဲ့အခါ
ငါဟာ တစစီျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ
မီးေလာင္ေနတဲ့ငါ့အစိတ္အပိုုင္းေတြကိုု ငါပဲျမင္ရတယ္
တခါေခါက္ခ်လိုုက္တိုုင္း ဘာနံပတ္က်မယ္မသိတဲ့ အံစာတတံုုးလိုု
ငါဟာ ျဖစ္ႏိူင္ေခ်ေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ လူးလိမ့္ေနတာေပါ့
မသိျခင္းေတြနဲ႔မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးႏိုုးထလာရတိုုင္း
ဘာကိုမွ ငါ မသိခ်င္ေတာ့ဘူး
ခံစားရျခင္းဆိုုတာေတြကိုု မခံစားလိုုေတာ့ဘူး
မိမိကိုုယ္ပိုုင္ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ေလာကၾကီးထဲက ထြက္ခြာသြားသည္ဆိုုသူေတြကိုု
ငါ နားလည္တယ္
ဘာမွခံစားစရာမရွိတဲ့အထဲ ဘာေတြကိုု ခံစားေနဦးမွာလဲ
စမွတ္လည္း ဒါပဲ ဆံုုးမွတ္လည္း ဒါပဲ
အလယ္မွာ မြမြေၾက ရူးသြပ္ခဲ့မွႈေတြ...
ရွိေကာင္း ရွိမယ္...
မမက္ေမာျခင္းကိုု မက္ေမာခဲ့တဲ့ေနာက္
မက္ေမာခဲ့ဖူးတာေတြကုိ မမက္ေမာလိုုေတာ့ဘူး
လူတိုုင္းနဲ႔မတူခ်င္တဲ့ လူေတြ
လူေတြနဲ႔မတူခ်င္တဲ့ လူတိုုင္း
ဘယ္အထဲမွာျဖစ္ျဖစ္ အေရးတၾကီးမဟုုတ္ေတာ့ဘူး ဟုုတ္လား
ဘယ္ေတာ့ထြက္ခြာရမလဲဆိုုတာပဲ
ငါ စိတ္ဝင္စားတယ္….
ႏူးညံ့ညင္သာေသာအခ်င္းအရာျဖင့္ တဘက္ကမ္းဆီ ကူးျဖတ္ေရာက္ရိွသြားႏိူင္မႈ....


ခ်စ္ၾကည္ေအး
၁၀၀၈၂၀၁၇

Wednesday, November 15, 2017

Alexander The Great

ေသျခင္းတရားအေၾကာင္း ဆင္ျခင္မိတိုင္း ကြၽန္မစိတ္ထဲ သတိရမိသူတစ္ေယာက္ရိွပါတယ္။ 


သူက Alexander The Great လို႔ ေခၚေဝၚၾကတဲ့ ဂရိဘုရင္ Alexander III ပါပဲ။ French စာေရးဆရာ 'François-Reńe de Chateaubriand ကဆိုရင္ ”တကယ္လို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမ်ား ဘုရားသခင္နဲ႔ႏိႈင္းယွဥ္ေျပာေၾကးဆို အဲဒီလူဟာ Alexander ပါပဲဗ်ာ” လို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ သူ႔အရိွန္အဝါက ႀကီးလွတယ္။
သူ႔အေၾကာင္းအက်ဥ္းေလးေျပာၾကည့္ရေအာင္၊ သူ႔ကို အေဖျဖစ္တဲ့ဘုရင္ Philip II နဲ႔ အေမ မိဘုရား Olympias တို႔က BC 356 မွာ ေမြးခဲ့တယ္။ အေမျဖစ္တဲ့ Olympias ကလည္း ဘုရင့္သမီးေတာ္တစ္ပါးပါပဲ၊ သူက Philip II ရဲ႕ ၄ေယာက္ေျမာက္မိဘုရားလို႔ ဆိုထားတယ္။
BC 356 မွာေမြးခဲ့တဲ့ Alexander ေလးဟာ BC 336 သူ အသက္၂၀အရြယ္မွာပဲ ဖခင္အ႐ိုက္အရာကို ဆက္ခံၿပီး ထီးနန္းတက္ခဲ့လိုက္တာ သူ႔လက္ထက္မွာ သူ႔အေဖတုန္းကထက္ ပိုမိုႀကီးမားတဲ့ စစ္အင္အား၊ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔တဲ့အင္ပါယာႀကီးကို ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့သူျဖစ္ခဲ့တယ္။
(သူေသဆံုးခ်ိန္မွာ အသက္၃၂ႏွစ္သာ ရိွပါေသးတယ္။)
ဒီေနရာမွာ သူ႔အခ်စ္ေရး အိမ္ေထာင္ေရးေတြကို ခ်န္လွပ္ထားခဲ့လိုက္ၿပီး ကြၽန္မေျပာခ်င္တဲ့ အဓိကျဖစ္တဲ့ ေသျခင္းတရားကိုပဲ ေျပာၾကရေအာင္ပါ။ သူ ေသဆံုးရျခင္းအေၾကာင္းကလည္း အနည္းငယ္ ႐ွဳပ္ေထြးတယ္။ အရက္ေၾကာင့္ အသည္းေရာဂါျဖစ္တာလို႔လည္းဆိုတယ္။ အဆိပ္ေၾကာင့္လို႔လည္း ဆိုတယ္။ အျငင္းပြားဖြယ္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ေရရာတဲ့အေျဖ ထြက္မလာခဲ့ဘူးဆိုပါေတာ့။
ထားပါေလ၊ ေျပာခ်င္တာက သူ ေဝဒနာအျပင္းအထန္ခံစားေနရခ်ိန္ သူေသေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရခ်ိန္မွာ သူ မွာခဲ့တဲ့ စကား၃ခြန္းကို ေျပာျပခ်င္မိတာပါ။
သူက သူ႔စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အနားေခၚၿပီး သူေသရင္ တိတိက်က်လိုက္နာဖို႔ အခ်က္၃ခ်က္မွာခဲ့တယ္။ 

၁။ သူေသရင္ သူ႔အေခါင္းကို သူ႔ကိုေဆးကုသခဲ့တဲ့ သမားေတာ္ေတြကိုသာ ထမ္းခိုင္းရမယ္။
၂။ သုသာန္သြားရာလမ္းတေလွ်ာက္မွာ သူ႔ဘ႑ာတိုက္ထဲက သူ႐ွာေဖြခဲ့သမွ်ေသာ ေရႊေငြေက်ာက္သံပတၱျမားေတြကို လမ္းခင္းထားရမယ္။
၃။ သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္ကို အေခါင္းအျပင္ဘက္ ျဖန္႔ထုတ္လ်က္ ထားရမယ္။
အဲဒီအခ်က္ ၃ခ်က္ပါပဲ။
အနက္အဓိပၸါယ္ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ အလင္းျပဖို႔ သူ႔ကိုေလွ်ာက္တင္ၾကရေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာ သူက ခုလို ေျပာျပခဲ့တယ္။

၁။ ေသျခင္းတရားကို ဘယ္သမားေတာ္ကမွ မကုသႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး သမားေတာ္ေတြကိုယ္တိုင္ ေသသူကို သုသာန္ထမ္းပို႔ရတာပဲ။
သူေပးခ်င္တဲ့မက္ေဆ့ခ်္က မိမိက်န္းမာေရးကို မိမိသာ ေစာင့္ေ႐ွာက္ရမယ္ဆိုတဲ့အသိ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
၂။ ေလာကမွာ ပစၥည္းဥစၥာေတြ အငမ္းမရ ႐ွာေဖြေနခဲ့လည္းပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒါေတြဟာ လမ္းခင္းေက်ာက္မွ်သာပဲ။
ဘဝမွာ မွ်ေျခ႐ွာၿပီးေနထိုင္တတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကလို႔ သူေျပာခ်င္ပံုရပါတယ္။
၃။ လူေတြဟာ ေမြးလာတုန္းကလည္း လက္ဗလာနဲ႔ အခု ေသဆံုးသြားတဲ့အခါမွာလည္း လက္ဗလာနဲ႔၊ ဘာဆိုဘာမွ သယ္မသြားႏိုင္ဘူး။
ဒီမက္ေဆ့ခ်္ကေတာ့ သိပ္ကို႐ွင္းလင္းတိက်တဲ့ အသိကို ရသြားေစတယ္လို႔ ကြၽန္မျမင္ပါတယ္။ 
သူမေသခင္ ခုလိုမွာသြားတဲ့အခ်က္၃ခ်က္အတိုင္း က်န္ရစ္သူေတြက တိတိက်က်လုပ္ေပးခဲ့ၾကသလို သူ႔မွာတမ္းကလည္း ကမာၻေက်ာ္သြားခဲ့တယ္။
ေသျခင္းတရားကို စဥ္းစားဆင္ျခင္မိတိုင္း လူ႔ဘဝရဲ႕ အစိုးမရတဲ့သေဘာေတြကို သူ႔တိုင္းသူျပည္သားေတြကိုသာမက လူသားအားလံုးသိေစခ်င္လို႔ မေသခင္အလင္းျပသြားခဲ့တဲ့ Alexander The Greatကို ကြၽန္မ သတိရမိတာ ဆန္းသလား....။


Ref. wikipedia


ခ်စ္ၾကည္ေအး

Friday, November 3, 2017

"Touch me not"




"Touch me not"

You see me grow...
most carefreely,
a circadian rhythm-living
bloom when summer arrives
pain to bare any stimuli
even a cool breeze blows
oversensitive as I'm
closed its fan-like-leaves to the slightest tactile
too responsive that push you away
or...
play further more to tease me cry

Have you ever touched me for fun ?
I'm... 
Mimosa Pudica...


CKA
27072017


Pic : Google

Monday, October 9, 2017

တံတားတစင္း...ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ ခ်ိတ္ဆက္ေပးလွည့္ပါ့...

ငါ သိခဲ့ပါတယ္... 
မင္းနဲ႔ငါဟာ ဘယ္တုုန္းကမွ မတူခဲ့ဘူးဆိုုတာ
ညယံၾကယ္ေတြကိုု ငါ ေငးေမာ့ၾကည့္ေလ့ရွိတာေပါ့
ဘယ္ၾကယ္တခုုဆီကမ်ား ငါ လာခဲ့တာပါလိမ့္လိုု႔ တအံ့တၾသေတြးမိဖူးတယ္
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုုေတာ့ မင္းဟာ ငါ့ကမာၻနဲ႔မတူရာ တျခားကမာၻတဘက္ျခမ္းကလိုု႔ ငါထင္ျမင္မိတယ္ေလ
မင္းရဲ႕ကမာၻဟာ ဘာေတြနဲ႔မ်ားတည္ေဆာက္ထားပါလိမ့္မလဲ
မင္းဘက္က တံတားမထိုုးေပးသေရြ႕ 
တံတားမထိုုးသေရြ႕....
ငါ မျမင္မသိႏိူင္ဘူးေလ
အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္ တံတားထိုုးေပးလွည့္ပါ့
မင္းအျပံဳးေတြ ငါ့ဆီေရာက္ရွိလာမယ့္တေန႔ကိုု တမ္းတေနမိသူ ငါ
မင္း သိနားလည္မွာပါ
ငါ့ရဲ႕ ေရာင္စံုုမ်က္လွည့္မွန္ေျပာင္းလိုု
အဆန္းတၾကယ္မ်က္ဝန္းေတြထဲ
နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း သိမ္းဆည္းျမွဳတ္ႏွံထားခဲ့တဲ့
တည္ၾကည္ထက္ျမက္သူတေယာက္ရွိေနပါရဲ႕...
ငါ ဘာတခုုမွ အမွားမလုုပ္ပါဘဲ လူေတြ ငါ့ကိုုၾကည့္ၾကတဲ့အၾကည့္ေတြ…
ငါ့ကိုု မင္းရွိတဲ့ကမာၻဆီ တံတားထိုုးေပး တံတားထိုုးေပးလွည့္ပါ
အၾကာၾကီး ေစာင့္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး...
ငါေနထိုုင္ေနရတာက ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းရဲ႕အစြန္းတဘက္မွာ
ပဲ့တင္ထပ္အသံေတြက ငါ့နားထဲ မိုုးၾကိဳးတခုုလိုုထက္ရွက်ယ္ေလာင္ရာေနရာမွာ 
ငါ ေန႔စဥ္ ပုုန္းေနမိသူပါ
ငါ့ဆီက ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းေတြကိုု ဖယ္ရွားေဖးကူေပးဖိုု႔ ေစာင့္ေနပါရေစ
မင္းေနထိုုင္ရာကမာၻၾကီးရဲ႕ တစိတ္တပိုုင္း ငါ သိပ္ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့
ငါ့လက္ရွိကမာၻထဲကေန ထုုိးေဖာက္ျဖတ္ေက်ာ္ခ်င္လြန္းသူပါ
ငါ လိုုအပ္သမွ်…
မင္းဘက္က တံတားတစင္း…
မင္းနဲ႔ငါ့ကိုု ခ်ိတ္ဆက္ေပးမယ့္တံတားတစင္း
အျမဲတမ္း မင္းနဲ႔အတူတူ….
ဘယ္အရာကမွ ငါတိုု႔ကိုု မခြဲႏိူင္ေတာ့ဘူးေလ
တကယ္လိုု႔မ်ား
မင္းဘက္က တံတားခင္းေပးမယ္ဆိုု…
မင္းစိတ္ႏွလံုုးေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ေပးမယ့္ ဘယ္ေလာက္ေသးငယ္တဲ့တံတားတစင္းပဲျဖစ္ပါေစ….
မင္းႏွလံုုးသားရဲ႕ အနက္ရွိဳင္းဆံုုးဆီကလာတဲ့ တံတားတစင္းသာ
ငါ့ဆီ ခ်ိတ္ဆက္ေပးမယ္ဆိုုရင္ေလ….
(Soon will come the light စာအုပ္ထဲက Build me a Bridgeဆိုုတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ေအာ္တစ္ဇင္ျဖစ္ေနသူတေယာက္ရဲ႕မ်က္ဝန္းနဲ႔ ၾကည့္တဲ့အၾကည့္ဟာ ကၽြန္မတိုု႔ကိုု တျခားကမာၻကလူေတြလိုု႔ ခံစားရတဲ့အၾကည့္နဲ့ပါ။ အဲဒီခံစားၾကည့္နဲ႔ သူေနထိုုင္ရာကမာၻေလးနဲ႔ ကၽြန္မတိုု႔ေနထိုုင္ရာကမာၻကိုု တံတားထိုုးဆက္သြယ္ေပးဖိုု႔ ေျပာလာတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔အသံကိုု စာေရးသူ Thomas McKeanက ဖြဲ႔ထားတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေလးကိုုဖတ္လိုုက္တဲ့အခါ သူတိုု႔ေလးေတြရဲ႕ ကမာၻကိုု လက္ကမ္းေပးခ်င္စိတ္၊ နားလည္ခ်င္စိတ္ေတြ အမ်ားၾကီးျဖစ္လာရပါတယ္။ သူတိုု႔ေလးေတြရဲ႕ကမာၻကိုု ပိုုမိုုနားလည္ေစလိုုတဲ့စိတ္နဲ႔ ဒီကဗ်ာေလးကိုု ဘာသာျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ မူရင္းကိုုလည္း အတူတြဲဖတ္ႏိူင္ေအာင္ တင္ေပးထားပါတယ္ရွင္)
ခ်စ္ၾကည္ေအး
၀၉ ၁၀၂၀၁၇
"Build me a Bridge"
I have known that you and I have never been quite the same.
And I used to look up at the stars at night
and wonder which one was from where I came.
Because you seem to be part of another world
and I will never know what it's made of
Unless you build me a bridge, build me a bridge,
build me a bridge out of love.
I long for the day that you smile at me just because you realise
that there's a decent and intelligent person buried deep in my kaleidoscope eyes.
For I have seen the way that people look at me
Though I have done nothing wrong.
Build me a bridge, build me a bridge, and please don't take too long.
Living on the edge of fear,
Voices echo like thunder in my ear,
see me hiding every day.
I'm just waiting for the fear to lift away.
I want so much to be part of your world.
I want so much to break through.
And all I need is to have a bridge, a bridge built from me to you.
And I will be together with you forever,
and nothing can keep us apart.
If you build me a bridge, a tiny little bridge from my soul,
down deep into your heart.

"Soon Will come the Light"
by Thomas McKean, 1994
Arlington, Texas
Future Horizon Inc.

Thursday, September 14, 2017

ပန္းဆိုုတာ...

တိမ္ေတြကိုု ေရတြက္တာမ်ိဳးမဟုုတ္ဘူး

ပန္းပြင့္ေတြကိုု ကၽြန္မ ေရတြက္ေနတာ
အနာအဆာေတြ ႏြမ္းေၾကေနတဲ့ပန္းေတြကိုု
ေဘးဖယ္ထားလိုုက္ရတဲ့အခါ
ပန္းေတြမ်က္ႏွာကိုု ကၽြန္မ လႊဲထားမိ

တပြင့္
ႏွစ္ပြင့္
သံုုးပြင့္
....
....
....
ပန္းေတြ ေရတြက္ၿပီးစီးသြားေတာ့
ဖယ္ထားတဲ့ အပြင့္အနာအဆာေတြကိုု ျပန္ထည့္ၿပီးေရတြက္ေနလိုုက္တယ္
သူတိုု႔လည္း ပန္းေတြပါပဲ
ပန္းတပြင့္ရဲ႕ျဖစ္စဥ္ဟာ ပြင့္စကေန ႏြမ္းတဲ့အထိ
အျပစ္ကင္းစင္ခဲ့တာပဲဟုုတ္ဖူးလား
ေနစမ္းပါဦး
အနာအဆာရွိေတာ့ေရာ....ပန္းအျပစ္လား...

ခုုမွပဲ
ကၽြန္မ ၾကည္ၾကည္စင္စင္ျပံဳးျဖစ္ေတာ့တယ္။  ။


ခ်စ္ၾကည္ေအး
၁၄ဝ၉ ၂၀၁၇





Saturday, September 9, 2017

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ
ကြၽန္မေနတယ္
ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ

ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ...

အဲဒီမနက္
လက္ဘက္ရည္ဝိုင္းကအထ
အထိန္းအသိမ္းမတတ္တဲ့ကြၽန္မလက္မွာ
ဖ်တ္ က နဲ....
လက္ဘက္ရည္ဖန္ကြဲစေတြထဲ
ေဖြးေဖြးလႈပ္ ႏွင္းေတြ...


စီေကေအ
၂၃၀၅၂၀၁၇

Sunday, September 3, 2017

ယံုုၾကည္ရာ....

ဟိုး ငယ္ငယ္တုန္းက
ကြၽန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ
ေရတြင္းပ်က္ေဟာင္းႀကီးထဲကို
အေႂကြေစ့ေတြ ပစ္ခ်ခဲ့ဖူးၾကတယ္
ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ပါေစ 
တြဲလက္မျဖဳတ္ေၾကး ဆုေတာင္းခဲ့ၾကတယ္
ဘာသံမွ ျပန္မၾကားရ
ဘာကိုမွ မျမင္ရလည္း
အေႂကြေစ့ေလးေတြ ေရတြင္းေအာက္ေျခထိေရာက္သြားၿပီဆိုတာေတာ့
ယံုၾကည္ခဲ့သားပဲ...

ျမင္ရၾကားရဖို႔ဆိုတာထက္
ယံုၾကည္​ဖို႔က အဓိကက်တယ္ဟုတ္လား...


ခ်စ္ၾကည္ေအး
၂၂၀၈၂၀၁၇

Sunday, August 27, 2017

ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ....

ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ အေၾကာင္းျပခ်က္တိတိပပမရိွဘဲ အလိုလိုျပံဳးေနတတ္တာမ်ိဳး
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ႏုႏုေအာက္မွာ ေပါ့ပါးလြင့္ပ်ံေနတဲ့ အ၀တ္ႀကိဳးတန္းကေလးရဲ႕လူးလြန္႔သြက္ခါပံုမ်ိဳး
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ စိတ္မွာထမ္းပိုးထားရတဲ့ေလးလံမႈတခုကို ေလွ်ာကနဲ လႊတ္ခ်လိုက္ရသလိုမ်ိဳး
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ ႏွင္းဆမ္းထားလို႔ ၾကည္လဲ့စိမ္းစိုေနတဲ့ျမက္ခင္းကဗၺလာေပၚ ေျခဗလာေလွ်ာက္ရသလိုမ်ိဳး
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ လူေတြရဲ႕စိတ္နံရံေတြကို လိုက္တီးေခါက္ၾကည့္ၿပီး ဘာကိုမွအမႈမထားဘဲ ေခါင္းေမာ့ရယ္ေမာပစ္လိုက္တတ္တာမ်ိဳး
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ အနာေဖးတက္လာတဲ့ဒဏ္ရာေအာက္က အရည္ျပားသစ္ေဖြးေဖြးကို ငံု႔ၾကည့္ျပံဳးျပလိုက္ႏိူင္တာမ်ိဳး
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ လူေတြ၀ွက္ထားတဲ့ အနက္ေရာင္ဘက္ျခမ္းကို မဲ့ျပံဳးကေလးနဲ႔ေတာင္မွ အေရးလုပ္ခ်ိန္မရိွေတာ့တာမ်ိဳး
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေပ်ာက္မပ်က္ လွလွပပတြဲစပ္သီခ်ဳပ္ထားႏိူင္တာမ်ိဳး
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ အိပ္ရာကႏိုးထလာတိုင္း ဟယ္လိုေလာကလို႔ ရယ္ေမာေအာ္ဟစ္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ႏိူင္တာမ်ိဳး
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ ျဖစ္မႈရိွရင္ပ်က္မႈရိွမယ္ဆိုတာကေန ျဖစ္မႈလည္းမရိွ ပ်က္မႈလည္းမရိွလို႔ နားလည္သြားတာမ်ိဳး
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ တကိုယ္ရည္တစိတ္ထဲမွာတင္ ၿပီးျပည့္စံုမႈကို႐ွာေတြ႔လိုက္ရတာမ်ိဳး
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ တိတ္ဆိတ္ျခင္းရဲ႕အသံကိုမွ ႐ွာေဖြနားေထာင္မေနခ်င္ေတာ့တဲ့ ဆိုက္ေရာက္ျခင္းမ်ိဳး
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ....
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ....
ေပ်ာ္ရႊင္မႈအေၾကာင္းေရးေနတဲ႔ကြၽန္မစိတ္ေတြရဲ႕ တဆံုးသက္ၿငိမ္ေအးစိမ့္မႈမ်ိဳး....

ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ....

ခ်စ္ၾကည္ေအး

Monday, August 21, 2017

အသည္းကြဲပါ သိုု႔ေသာ္ စမတ္တက်ျဖစ္ပါေစ...


ကၽြန္မေရးတဲ့စာေတြက အသည္းကြဲေၾကာင္းေတြ မ်ားေနလိုု႔လားမသိပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ဝတဳၳတိုုေတြျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ တခ်ိဳ႕ညီမေလးေတြက သူတိုု႔အေၾကာင္းေလးေတြ လာလာေျပာျပၾကတယ္။ အၾကံေတာင္းၾကတယ္။ စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္ေပါ့ေလ။ အသည္းကြဲတာသက္သာေအာင္ ဘယ္လိုုလုုပ္ရမလဲ၊ ဘယ္လိုုေနရမလဲ ဆိုုေတာ့ကာ....

ဘယ္လိုုမွ လုုပ္လိုု႔မရဘူး။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးသာကြဲပါလိုု႔ အၾကံေပးလိုုက္တယ္။ လွလွပပေလးေတာ့ ကြဲတတ္ရမယ္ေပါ့ေလ၊ အလြမ္းအေဆြးသီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ၿပီး ကြဲမလား၊ အသည္းကြဲစာေလးေတြဖတ္ၿပီး မ်က္ရည္က်မလား၊ အရင္က ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ chat historyေလးေတြျပန္ဖတ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္က်မလား၊ ေသာက္တတ္တဲ့ေကာင္မေလးေတြဆိုု ဘီယာေလးေသာက္ရင္း လြမ္း၊ မိုုက္တာပဲ...၊ ခ်ဳပ္မထားနဲ႔၊ ရပ္ပစ္ဖိုု႔ မၾကိဳးစားနဲ႔။ အင္တာနက္ထဲက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္အဆိုုအမိန္႔ေတြ တက္က်မ္းေတြဖတ္ၿပီး အသည္းႏွလံုုးဟာ အစာအိမ္ေလာက္၊ ဘဝေလာက္မွ အေရးမၾကီးဘူးတိုု႔ ဘာတိုု႔ ဇြတ္လုုပ္မေနနဲ႔။ တကယ္တမ္းအသည္းကြဲလာရင္ ဘာေဆးမွမတိုုးဘူး။ ၾကိဳက္သလိုု လြမ္းေဆြးပါလိုု႔ အၾကံေပးလိုုက္တယ္။
(ရံဖန္ရံခါေတာ့ တြတ္ပီတိုု႔ ဂါးဖီးတိုု႔လိုု ရယ္စရာကာတြန္းေလးေတြ ရွာဖတ္တန္ဖတ္ေပါ့)
ၿပီးတာနဲ႔ ေရမိုုးခ်ိဳး၊ လွလွေလးေနပစ္လိုုက္။ စားခ်င္တာစားပစ္လိုုက္။ တေန႔ကိုု အခါ တရာေလာက္ exရဲ႕ တိုုင္းမ္လိုုင္းထဲ သြားသြားခိုုးၾကည့္ေနေသးလား၊ ရတယ္ သြားၾကည့္လိုုက္ပါ။ သူ႔လက္ရွိရည္းစားနဲ႔ ခ်စ္က်ီစယ္ေနတဲ့ ေကာ္မန္႔ေလးေတြေတာင္ ကံေကာင္းရင္ ေတြ႔ႏိူင္ဦးမယ္။ exက ကိုယ့္ကို blockသြားရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကုသိုလ္ေပါ့ေလ၊ သူ႔ဖဘထဲက block listမွာ ကိုယ့္နာမည္ေလးပါခြင့္ရေလျခင္းလို႔ ၾကံဖန္ေတြးတတ္ရတာေပါ့။
မ်က္ရည္က်ခ်င္ က်လိုုက္ဦး၊ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့၊ ဘာကိုုမွ မေလာနဲ႔။ အရာရာတိုုင္းအတြက္ အခ်ိန္တခ်ိန္ဆိုုတာ ရွိတယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ ဘာအားစိုုက္ထုုတ္မွႈမွမလိုုဘဲ သူ႔အလိုုလိုုရပ္တန္႔သြားလိမ့္မယ္။

တေန႔ေန႔မွာ ကိုုယ့္exရဲ႕တိုုင္းမ္လိုုင္းကိုု သြားၾကည့္လိုု႔ ပရိုုဖိုုင္းပံုုခ်ိန္းထားတာေတြ႔ရင္ေတာင္ အသည္းပံုုမေပးခ်င္ဘဲ HaHa reactေပးခ်င္လာတဲ့ အေျခအေနကိုု ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒီလူကိုု ခ်စ္ခဲ့တာ ငါ အေတာ္ရူးလိုု႔ပဲဆိုုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးဝင္လာၿပီဆိုု ပြဲက ၿပီးၿပီ။ အေျခအေနသိပ္ေကာင္းလာတဲ့အခါ သူ႔ပ႐ိုဖိုင္းပံုကို တိတ္တိတ္ေလးခိုးကူးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေမႊးတပ္၊ မ်က္မွန္တပ္ ၀က္ျခံအစက္ေလးဘာေလးထည့္၊ ဆံပင္တုေလးဘာေလး တပ္ေပး၊ စိတ္တိုင္းက်ေတာ့မွ အ႐ူးႀကီးလို႔ ကပ္ပ႐ွင္ထိုး၊ အုန္းလီးမီနဲ႔သိမ္းထားလိုက္ၿပီး ရယ္ခ်င္လာတိုင္း ျပန္ျပန္ၾကည့္ေနမိတာမ်ိဳး 😂😁

ဒါပါပဲ၊ ေျပာခ်င္တာက ရိုုးသားပါ။ 

ခ်စ္ရင္လည္း ရိုုးရိုုးသားသားခ်စ္၊ လြမ္းရင္လည္း ရိုုးရိုုးသားသားလြမ္း၊ အသည္းကြဲရင္ေတာင္ ရိုုးရိုုးသားသားကြဲၾကတာေပါ့။ ေနာင္တဘယ္ေတာ့မွ မရနဲ႔၊ ရိုုးသားခဲ့သမွ် ေနာင္တ မလိုုအပ္ဘူး။ လူပဲ...၊ လူပီသေအာင္ေနတတ္ဖိုု႔ပဲလိုုတာ။ အသည္းကြဲခ်ိန္မွာ ဘာမွမျဖစ္သလို ရဲရင့္ျပေနဖို႔က မဟာဗႏၶဳလမွ မဟုတ္တာ။ အေပၚယံ လူအထင္ၾကီးေအာင္ လုုပ္ျပေနဖိုု႔ထက္ ဘဝကိုု သူ႔အတိုုင္း အလိုုက္သင့္ေနတတ္ဖိုု႔ပါပဲ။ ဘယ္အရာမွာမဆိုု အခ်ိန္ရွိတယ္၊ အရွိန္ရွိတယ္။ အခ်ိန္တခုုေရာက္လာလိုု႔ အရွိန္ကုုန္ရင္ သူ႔အလိုုလိုုရပ္တန္႔သြားတာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မက်ခင္အထိေတာ့ ကိုုယ့္အတြက္ ေဘးမျဖစ္ေအာင္၊ ထိုုးစိုုက္က် မသြားေအာင္၊ စမတ္က်က် အသည္းကြဲတတ္ဖိုု႔ပဲ.....
ေနာက္ဆံုုး အားေပးစကားေျပာရရင္ အသည္းကြဲတယ္ဆိုုတာ ပါရမီရွိမွ ကြဲရတာ၊ ခြဲမယ့္သူရွိမွ ကြဲဖူးရတာ။ ေနရင္းထိုုင္ရင္း ဘယ္သူမွ အလကားေန အသည္းကြဲမေနဘူး။ ေတြးၾကည့္၊ ေက်နပ္စရာပါေလ...🤣🤣🤣

ခ်စ္ၾကည္ေအး

အသည္းကြဲေနေသာ ညီမေလးမ်ားအတြက္ ~
၀ါးကူထိုးသည္ 😁😁
၂၁၀၈၂၀၁၇

Pic credit - Google

Sunday, August 13, 2017

“အဲသည့္မိန္းမႏွင့္မီးခိုုးျပာေရာင္ေၾကာင္”

“အဲသည့္မိန္းမႏွင့္မီးခိုုးျပာေရာင္ေၾကာင္”



(၁)

မိုးမို႔ မိုးသံကို မျပတ္နီးပါးၾကားေနရေသာ ေန႔ရက္မ်ားေပ။ ထီး ဘယ္ေတာ့မွမကိုင္ေလ့ေသာေၾကာင့္ အျပင္ကျပန္လာတိုင္း ေရခ်ိဳးခန္းတန္း၀င္ကာ ေရတခါတည္းခ်ိဳးလိုက္ရသည္က အခါမ်ားစြာ။ ဆံပင္႐ွည္ေတြကိုေရသုတ္စဥ္မွာ ႏူးညံ့စြာကိုင္တြယ္႐ွင္းလင္းေပးတတ္ေသာ လက္တစ္စံုကို တမ္းတခ်င္သည္။ မ်က္ေတာင္တို႔ကိုပုတ္ခတ္လ်က္ ေ႐ွ႕တည့္တည့္ကမွန္ထဲ ၾကည့္မိျပန္သည္။
မ်က္၀န္းေတြ....၊ မ်က္၀န္းေတြက မွိန္ေဖ်ာ့ေနလိုက္တာ။ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို မ်က္၀န္းထဲထိ ၀ံ့၀ံ့ၾကည့္လ်က္ စကားတံု႔လွယ္တတ္သည့္သူမက…..ထိုအၾကည့္တို႔ကိုု ေအာက္ခ်ခဲ့ရသည္။

အားလံုးႏွင့္လဲခဲ့ရတာပါ....။ လူတကာမ်က္၀န္းေတြကို ရင္မဆိုင္ရဲေလာက္ေအာင္ သူမျပစ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ေမာင့္တေယာက္ထဲကို အလဲအထပ္ျပဳခဲ့ရသူေလ...။

"တစ္ေန႔ ၀ဋ္လည္ဦးမွာ နားလည္လား၊ ေနာက္ဘ၀ မကူးဘူး ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္"

အသံေတြ...
ပဲ့တင္၀င္ေရာက္လာတဲ့အသံေတြ... အမုန္းေတြ နစ္၀င္ေနတဲ့အသံေတြ...
သူမနားထဲကေန သူမတကိုယ္လံုးဆီ အစူးစူးအစိုက္စိုက္ နစ္ျမဳတ္လို႔၀င္ခိုက္မွာ...။
ေရွ႕ကမွန္တင္ခံုေပၚ သူမမ်က္ႏွာၿပိဳအက်...၊ တကိုယ္လံုးတုန္ခိုက္လို႔သာေနေတာ့သည္။

မိုးသံေၾကာင့္ တေလာကလံုး မၾကားႏိုင္၊ မသိမျမင္ႏိုင္၊ ေမာင္...သိႏိုင္မလား...၊ ေမာင္ ျမင္ႏိုင္မလားကြယ္...။ သို႔ေသာ္ မသိေစလို မျမင္ေစလိုေတာ့ျပန္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ သိေစခ်င္သည္၊ ျမင္ေစခ်င္ျပန္သည္။ သိမ္သိမ္ငယ္ငယ္က်ရံွဳးေပးခ်င္စိတ္ႏွင့္ ေမာက္ေမာက္လွ်ံလွ်ံမာနမ်ားၾကားမွာ လူက ႏွဳန္းခ်ိလွၿပီ။ နာနာက်င္က်င္မ်ားေၾကာင့္သာ ဘ၀အလ်ား႐ွည္ရသည္ပဲ။ တကယ္ေတာ့ အဆံုးသတ္လိုက္ခ်င္ၿပီ။ ဟင့္အင္း တကယ္ေတာ့ အဆံုးမသတ္လိုေသးျပန္။

ၾကည့္စမ္း...၊ နားေထာင္စမ္းပါ... သည္ေလာက္မိုးသံသည္းသည္းၾကားမွာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕အာေခါင္ျခစ္ေအာ္သံ... မိုးကိုေဖာက္လို႔ စူးစူး၀ါး၀ါးၾကားလိုက္မိသလို...
အေမႊးေတြေထာင္ထေနတဲ့ မီးခိုးျပာေရာင္ေၾကာင္က အဲဒီမိန္းမရင္ခြင္ထဲကေန သူမကို ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လ်က္ေနခဲ့သည္။ ေၾကာင္မ်က္လံုးေတြက ဗာဒန္ေစ့ပံု႐ွည္လ်ားၿပီး ဖန္ေဂၚလီအစိမ္းလို ၾကည္လဲ့စူးေတာက္ေနၾကသည္။ အဲဒီမိန္းမရင္ခြင္ထဲကေန သူမကိုစိုက္ၾကည့္ေနပံုက ၀ံ့စားလိုက္တာ၊ မုန္းစရာ...။

ေၾကာင္ေရာ အဲဒီမိန္းမပါ အခ်ိဳးမေျပလိုက္တာ၊ သူမစိတ္ထဲ အမုန္းေတြႏွင့္ ေလာေလာလတ္လတ္ႀကီး ပူေလာင္လာျပန္သည္။

မ်က္ႏွာကို ညာဘက္လက္ဖ၀ါးႏွင့္ပင့္ေထာက္ကာ ေ႐ွ႕ကမွန္ထဲၾကည့္မိေတာ့ ေရေငြ႔ေၾကာင့္ထင္ရဲ႕၊ ၾကည့္မွန္က ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး။ ၾကည့္မွန္ထဲကပံုုရိပ္ဟာ ေဝေဝဝါးဝါး။ ဘယ္ဘက္လက္ညႇိဳးႏွင့္ မွန္ကိုတို႔ထိပြတ္သပ္မိစဥ္ လက္ညႇိဳးထိပ္မွာကပ္လ်က္ပါလာတာ တစံုတရာလို႔ စိတ္ကသိသည္။ ဘာပါလိမ့္....
မီးခိုးျပာေရာင္ ေၾကာင္အေမႊးလား...၊ ဟင္...သူမမ်က္လံုးေတြကို သူမ မယံုခ်င္။ အဲဒီေၾကာင္ေမႊးက ဘယ္ကဘယ္လို...မွန္ေပၚေရာက္ေနတာပါလိမ့္…။ ဘုရား ဘုရား ဘာေတြျဖစ္ကုန္ပါလိမ့္၊ သူမ ေၾကာင္မွ မေမြးတာ၊ သူမပတ္၀န္းက်င္မွာ ေၾကာင္တေကာင္တေလမွ ရိွမေနတာ....။
အဲဒီမိန္းမ၊ အဲဒီမိန္းမရင္ခြင္ထဲက ေၾကာင္...။
မ်က္၀န္းမ်ားကိုတင္းတင္းမိွတ္ထားစဥ္မွာပင္ စိတ္ေတြက အမုန္းတရားႏွင့္ဆက္သြားေနေလသည္။
အဲဒီမိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ေၾကာင္...၊ အာရံုုမွာ အထပ္ထပ္တြယ္ၿငိလ်က္ အမုုန္းတိုု႔ႏွင့္ ဆူပြက္လာေစသည္။

မုန္းလိုက္တာ မုန္းလိုက္ရတာ....

(၂)

အဲသည့္ေန႔က ဆြဲလက္စပန္းခ်ီကားတစ္ကားေရွ႕မွာ အဲဒီမိန္းမရယ္၊ အဲဒီမိန္းမရင္ခြင္ထဲက ေၾကာင္ရယ္ကိုု သူမ စတင္ေတြ႔ရွိခဲ့သည္။ ေဘးနားမွာထိုင္ေနတဲ့သူမကိုု အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ တစ္ခ်က္ကေလးမွ မၾကည့္ေသးဘဲ ေရွ႕ကပန္းခ်ီကားရယ္၊ ရင္ခြင္ထဲကေၾကာင္ရယ္ကုုိသာ အသက္ရွိတယ္ထင္ေနတဲ့ အဲဒီမိန္းမကိုု ေတြ႔စကပဲ သူမ မႏွစ္သက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ႏိူင္ပါသည္။

စုုတ္ခ်က္ကေလးတစ္ခ်က္ တင္လိုုက္၊ ရင္ခြင္ထဲကေၾကာင္ကိုု လက္ဖ၀ါးနဲ႔ပြတ္သပ္လိုုက္၊ ေၾကာင္ကလည္း ေရွ႕ကပန္းခ်ီကားထဲ မ်က္လံုုးေတြစိုုက္ထားလိုုက္တာမွ အေရာင္ေတြအေသြးေတြကိုုပဲ သူနားလည္သလိုုလိုု။ တခ်က္တခ်က္ အေမႊးေတြေထာင္ထလာတဲ့အခါ အဲဒီမိ္န္းမက ရင္ခြင္ထဲကေၾကာင္ကိုုငံုု႔ၾကည့္ရင္း ပန္းခ်ီကားကိုု စုုတ္တံေလးႏွင့္ခ်ိန္ကိုုက္ေထာက္ျပေနသလိုုလိုု၊ အဲဒီေၾကာင္ကလည္း မမွိတ္မသုုန္ၾကည့္ေနလိုုက္တာ ပန္းခ်ီကားကိုု သူကိုုယ္တိုုင္ပဲ၀င္ဆြဲေတာ့မလိုုလိုု အာဂေၾကာင္ျဖစ္ေလသည္။

တကယ့္ကိုုုု အဲဒီမိန္းမႏွင့္အဲဒီမိန္းမရင္ခြင္ထဲကေၾကာင္ဟာ တစ္သားထဲျဖစ္လိုု႔ေနလိုက္တာ...
အတန္ၾကာမွ ေဘးမွာထိုုင္ေနတဲ့သူမကိုု ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ကာ ေမးခ်င္တာေမးလိုု႔ရပါၿပီဟုုဆိုုသည္။ အဲသည္ေတာ့မွ အဲဒီမိန္းမရင္ခြင္ထဲကေၾကာင္ကပါ သူမကိုု ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေဖာ္ရေလသည္။

ဘုုရားေရ အဲဒီမိန္းမနဲ႔ အဲဒီေၾကာင္ဟာ မ်က္လံုုးအၾကည့္ေတြကအစ တူလိုုက္တာ…၊ တူလြန္းလိုုက္တာ…။ ထီမထင္တဲ့မ်က္လံုုးေတြနဲ႔….။ အဲဒီမိန္းမက ေတာ္ရံုုလူကိုု လူမထင္သည့္မ်က္လံုုးေတြႏွင့္၊ အဲဒီေၾကာင္ကေတာ့ ေတာ္ရံုုလူကိုု ေၾကာင္မထင္သည့္မ်က္လံုုးေတြႏွင့္။ မုုန္းစရာေတြ…။

အသင့္ယူလာတဲ့ သူမလိပ္စာကဒ္ကေလးကိုု လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ကမ္းေပးလိုုက္ရင္း ခုုလိုုအခ်ိန္ေပးၿပီး ေတြ႔ခြင့္၊ အင္တာဗ်ဴးခြင့္ေပးတာကိုု ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ဦးစြာေျပာရသည္။ အဲဒီမိန္းမက သူမကဒ္ထဲက စာေၾကာင္းေလး ေလးငါးေၾကာင္းေလာက္ကိုုပဲ မၿပီးစီးႏိူင္ေလာက္ေအာင္ ဖတ္ေနေလသည္။ ကဒ္ထဲမွာက သူမအလုုပ္လုုပ္ေနတဲ့ မဂၢဇင္းတိုုက္နာမည္နဲ႔လိပ္စာရယ္၊ သူမနာမည္ရယ္၊ သူမရာထူးရယ္ ဒါပဲျဖစ္သည္။ တကယ္က အဲဒီမိန္းမကိုု ၾကိဳတင္အေၾကာင္းၾကားျပီးသားပါ။

Arts and Literature Editorဆိုုတဲ့ သူမရာထူးေနရာမွာ အဲဒီမိန္းမအၾကည့္ေတြၿငိေနတာလိုု႔ သူမ သိေနေတာ့ ေနရတာ သက္ေတာင့္သက္သာမရွိလိုုက္ေလ။ ရွင္က ဘာေတြလုုပ္ရတာလဲဆိုုတဲ့ အဲဒီမိန္းမေမးခြန္းက သူမေမးရမည့္အင္တာဗ်ဴးေမးခြန္းေတြမတိုုင္ခင္ ေရာက္အလာမွာေတာ့ ေလသံကိုုအတတ္ႏိူင္ဆံုုးခ်ကာျပန္ေျဖရင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ရွိရေလသည္။ အႏုုပညာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့  အလုုပ္ေတြ အကုုန္လုုပ္ရပါတယ္။ ကၽြန္မတိုု႔မဂၢဇင္းက စာေပအႏုုပညာမဂၢဇင္းေလဟုု ဆိုုရသည္။

အႏုုပညာ….?
လျခမ္းပံုု တက္တူးထိုုးမ်က္ခံုုးေကြးမ်ားကိုုပင့္လ်က္ ေမးသလိုုဆိုုလာေတာ့ လက္ထဲကအသံဖမ္းစက္ကိုု အဆင္သင့္ျပင္ရင္း သူမကပဲ အဲဒီမိန္းမဆီ ပါးနပ္စြာျမားဦးျပန္လွည့္ရသည္။

"ဟုုတ္ကဲ့ အႏုုပညာအေပၚ ဆရာမရဲ႕အျမင္ေလး သိပါရေစ၊ ပန္းခ်ီအႏုုပညာနဲ႔ပတ္သက္လိုု႔ေပါ့”

သူမတိုု႔မဂၢဇင္းထံုုးစံအရ ပုုဂိဳၢလ္ေရးေတြ အခ်စ္ကိစၥေတြ အိမ္ေထာင္ေရးေတြ မပါေစရပါ။ အႏုုပညာရွင္ကိုု သူတိုု႔အႏုုပညာ၊ သူတိုု႔ဖန္တီးမွုုေတြႏွင့္ သူတိုု႔အေတြးစိတ္ကူး ကြန္႔ျမဴးပံုုေတြ၊ အသစ္အသစ္ဖန္တီးအားထုုတ္မွုုေတြ စတာေတြကိုုသာ ေမးျမန္းရမွာျဖစ္ေလသည္။
အဲဒီမိန္းမကိုုေမးျမန္းဖိုု႔ သူမႀကိဳတင္ဖတ္ရွဴ႕လာရသည္က Abstract paintingမ်ားအေၾကာင္းပင္။
အဲဒီမိန္းမ ကမာၻပတ္ၿပီးလုပ္ခဲ့တဲ့ ဆိုလိုပန္းခ်ီျပပြဲေတြအေၾကာင္း၊ ပါေဖာင္းမန္႔စ္ေတြအေၾကာင္း ဒါေတြကိုလည္း သူမဘက္က မေမ့မေလ်ာ့ေလ့လာကာ ေမးျမန္းဖို႔ျပင္ဆင္ခဲ့ၿပီးသား...

တကယ္ေတာ့ ျဒပ္မဲ့ပန္းခ်ီကိုု သူမ သိပ္နားမလည္လွပါ။ နားမလည္သလိုု အဲဒီမိန္းမဆြဲေသာပန္းခ်ီကားမ်ား၏အဓိပၸါယ္ကိုုလည္း မေဖာ္တတ္ပါ။ သူမအတြက္ အဲဒီမိန္းမ…၊ အဲဒီမိန္းမကိုုယ္တိုုင္က အနက္ဖြင့္ရခက္ေသာပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ျဖစ္လိုု႔ေနသည္။ အဲဒီမိန္းမဆြဲထားတဲ့ပန္းခ်ီကားေတြၾကည့္ရတာ စၾကာ၀ဠာႀကီးတစ္ခုုလံုုးကိုု ရွဴေထာင့္မ်ိဳးစံုုက ေငးၾကည့္ေနရသလိုုရွိလ်က္ သူမႏွင့္အလွမ္းေ၀းေနသလိုု ခံစားရျမဲ။
ၿပီးေတာ့ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ေၾကာင္၊ somehow…သူမစိတ္ထဲ အဲဒီမိန္းမရဲ႕အသက္ဓါတ္ဟာ အဲဒီမိန္းမရင္ခြင္ထဲကေၾကာင္ဆီမွာလား၊ အဲဒီမိန္းမရင္ခြင္ထဲကေၾကာင္ရဲ႕၀ိဉာဥ္ဟာ အဲဒီမိန္းမဆီမွာလား…၊ အဲသလိုု တစ္စံုုတစ္ရာဆက္ႏြယ္ေနမွုုကိုု ခံစားေနရသည္။ ထူးဆန္းစြာ….။

အဲသည့္ေန႔က သူမအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာင့္ကိုု ေမာင့္ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာ ေတြ႔ရသည္။ ေမာင့္အနားတိုုးၾကည့္ေတာ့ အင္တာနက္ထဲ ေမာင္စိတ္၀င္တစားရွာေဖြဖတ္ရွဴေနသည့္ေဆာင္းပါးက Knowing Abstract Painting ျဖစ္လိုု႔ေနသည္။ တိုုက္ဆိုုင္စြာဟုု ဆိုုရမလား။ ေမာင္ ဘယ္တုုန္းက ျဒပ္မဲ့ပန္းခ်ီကိုု စိတ္၀င္စားသြားတာပါလိမ့္။

"ခုပဲ ျဒပ္မဲ့ပန္းခ်ီေတြဆြဲတဲ့ပန္းခ်ီဆရာမတစ္ေယာက္ကို အင္တာဗ်ဴးခဲ့တာ ေမာင္ရဲ႕"

ေမာင့္မ်က္လံုုးေတြကိုု အမိအရဖမ္းရင္း ေမးလိုုက္တာေပမယ့္ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြထဲၾကည့္လိုုက္မိတဲ့အခါ သူမကသာ အျပစ္ရိွသူလိုခံစားလိုက္ရကာ ေမာင္ကျဖင့္ ျဒပ္မဲ့ပန္းခ်ီဆိုတာကို ခုမွ စိတ္၀င္စားမႈ၊ ေ႐ွးမဆြကပင္ စိတ္၀င္စားမႈ စသည္ျဖင့္ ႐ွင္းလင္းေနစရာ မလိုအပ္သလို ဘယ္ေတာ့မွလည္းဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ေျပာေနမွာမဟုတ္သည့္ပံုရိွေလသည္။

သူမ ေတြ႔ေတာ့ေတြ႔ေနမိသားပင္၊ ေမာင့္စားပြဲေပၚက watercolor ေရေဆးဘူးအေကာင္းစားေတြ၊ ေရေဆးဆြဲစကၠဴေတြ။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ဟုုဆိုုကာ ဘာမွ မထူးဆန္းဟန္ေနျမဲေသာေမာင့္ကိုု သူမကလည္း ဘာမွေမးျမန္းမေနျဖစ္ပါ။
ေမာင္ ေနာက္ထြက္မယ့္သီခ်င္းေခြအသစ္ကာဗာမွာ အဲသည့္မိန္းမရဲ႕လက္ရာ ျဒပ္မဲ့ပန္းခ်ီကိုုအေတြ႔မွာေတာ့ သူမစိတ္ထဲ အလုုပ္သေဘာအရလိုု႔နားလည္ခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ရွိခဲ့ရတာ။

အသံဖမ္းစက္ကေလးထဲက အေမးအေျဖေတြကိုစာ႐ိုက္ရန္ သူမလက္ပေတာ့ကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး ေမာင့္ေဘးကပ္ထိုင္လိုုက္ေတာ့ ဟိုုးလြန္ခဲ့တဲ့၂ႏွစ္ခန္႔ကပံုုရိပ္ေတြက သူမမွတ္ဥာဏ္ထဲ ကေသာကေမ်ာစီကာစဥ္ကာ ေရာက္ရွိလိုု႔လာေတာ့သည္။

"ေမသစၥာ ?"
"ဟုုတ္ကဲ့"
"နာမည္ကိုု သေဘာက်တယ္၊ ရိုုးမလိုုလိုုနဲ႔ဆန္းတယ္ ေဟာင္းမလိုုလိုုနဲ႔ သစ္တယ္"

သူမလိပ္စာကဒ္ကိုု အတန္ၾကာၾကည့္ကာ ေမာင္ဆိုုလာေတာ့ သူမ ဘာျပန္ေျပာရမယ္မသိခဲ့ပါ။ နာမည္ႀကီးအဆိုုရွင္တစ္ေယာက္ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးဆိုုသည္ထက္ ေတာ္ရံုုအင္တာဗ်ဴးမ်ိဳးဆိုု လက္ခံေလ့မရွိသူ၊ ေမးခြန္းေျဖၾကားရာမွာ လက္ေပါက္ကပ္သူ၊ နားလည္ေပါင္းသင္းရခက္သူဟုု ေမာင္က နာမည္ႀကီးခဲ့သူေလ၊ အဲဒီအတြက္ သူမ အနည္းငယ္စိတ္လႈပ္႐ွားခဲ့မိေၾကာင္း ဝန္ခံရမည္ပင္။

ခပ္လွမ္းလွမ္း စားပြဲေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ေမာင့္မိသားစုုဓါတ္ပံုုကေလးကိုု စိတ္လက္ၾကည္ႏူးစြာ ယူငင္ၾကည့္လိုုက္ခ်င္ေသာ္မွ သူမအလုုပ္သေဘာအရ ခြင့္မျပဳပါေခ်။ အဲသည္တုုန္းကေတာ့ ေမာင္ဆိုုသည့္ေယာက်ာ္းကိုု သူမဘဝထဲ ထဲထဲ၀င္၀င္ပတ္သက္ရေတာ့မည္ဆိုုတာကိုု ေကာင္းကင္ဘံုုကေတာင္ သိဦးမည္မဟုုတ္ပါ။

ေနာက္ေတာ့ ေမာင့္အိမ္ေထာင္ေရးအကြဲအျပဲသတင္းေတြကိုု ဟိုုမွာသည္မွာျမင္ၾကားေနခဲ့ရကာ တတိယလူ ဘယ္သူဘယ္၀ါ၊ ဘယ္သူ႔ဘက္ကအမွားရယ္လိုု႔ ေျပာဆိုုေနၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့ျဖင့္ ဘယ္သူကမွ ေရေရရာရာမသိခဲ့ၾကပါ။ အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ မိန္းမဘက္ကအမွား၊ ေယာက်ာ္းလုုပ္သူအမွား စတာေတြကိုု သူမအေနႏွင့္ လက္ခံ ေဝဖန္ ပိုုင္းျခားျခင္း မျပဳလိုပါ။ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ႏွစ္ဘက္စလံုုး နာက်င္ၾကမွာ…၊ မွန္တယ္မွားတယ္ဆိုုတာကလည္း ၾကည့္သူရဲ႕အျမင္ေပၚတည္ေနတတ္တာ မဟုုတ္လား။  အမွန္အမွားဆိုုတာကေရာ ဘယ္သူေတြက ဆံုုးျဖတ္မွာလဲ၊ ဆံုုးျဖတ္တဲ့အတိုုင္းေရာ သမာသမတ္ရွိႏိူင္လိုု႔လား….၊ သူမက အဲသည္လိုု ယူဆထားသူ။

ၾကာေတာ့လည္း ေမာင့္လိုုတန္းဝင္အဆိုုေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္ေထာင္ေရးကိုု အားလံုုးက ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့ၾကၿပီး ေမာင့္သီခ်င္းအသစ္ေတြမွာ လိုုက္ပါစီးေမ်ာရင္း ရူးသြပ္ႏွစ္သက္ခဲ့ၾကရာက ေမာင့္အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္း တဖန္ျပန္လည္ေျပာဆိုုၾကခ်ိန္ အားလံုုးရဲ႕လက္ညွိဳးေတြထဲ အသက္ငင္လုုလုုျဖစ္ခဲ့ရသူက သူမကိုုယ္တိုုင္ျဖစ္ေလသည္…။

(၃)

“စံုုတြဲပံုုတင္ရဲေသးတယ္ေနာ္ သူမ်ားေယာက်ာ္းကိုု ေၾကာင္ေတာင္ႏွိုုက္ထားၿပီးေတာ့…”

သူမရဲ႕ေဖ့စ္ဘုုတ္စာမ်က္ႏွာက သူမႏွင့္ေမာင္စံုုတြဲပံုုေအာက္မွာ ေကာ္မန္႔အနီရဲရဲတစ္ခုု…၊ သူမကိုု အႀကီးအက်ယ္တုုန္လွုုပ္ေစခဲ့တာ…။ သူမမ်က္လံုုးေတြ ေမွာင္မိုုက္လိုု႔သြားခဲ့တာ…။ ဟင့္အင္း သူမ ေမာင့္ကိုု ေၾကာင္ေတာင္ႏွိႈက္ယူခဲ့တာ မဟုုတ္ဘူး။ တကိုုယ္လံုုးတုုန္ယင္လာကာ လူက ငိုုမိေတာ့တာ။ အဲသည္ေတာ့မွ သူမလွုုပ္အႏွိုုးခံခဲ့ရကာ တကယ့္ဘ၀ႀကီးထဲ ေရာက္ရွိခဲ့တာျဖစ္ေလသည္။

မဟုုတ္ဘူး….မဟုုတ္ဘူး…

“ေမာင္ သစၥာကိုုခ်စ္တယ္၊ သစၥာက ေမာင့္ကိုုခ်စ္တယ္။ ဒီထက္အေရးၾကီးတာ ဘာရွိလဲ…”

ေမာင့္ေျပာစကားမွာ သူမ၏တုုန္႔ျပန္လိုုစိတ္တိုု႔ ေျပေလ်ာ့သည္။ သိုု႔ေသာ္ လူေတြဟာ အဲသည္ေလာက္ႏွင့္ ရပ္တန္႔မသြား…..၊ သူမ တကယ္ပဲ တုုန္လွုုပ္ခဲ့ရပါသည္။ သူမေရြးခဲ့တဲ့လမ္းဟာ အဲသည္ေလာက္ ၾကမ္းရွမယ္မွန္း ေတြးမထားခဲ့ပါ။

အိမ္ေထာင္ကြဲဆိုုတာထက္ ေမာင့္လိုုေပြလီသူကိုုမွ အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ မလိမ္မိုုးမလိမ္မာ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေလျခင္းဆိုုသည့္ သူမမိဘေတြရဲ႕စိတ္အနာတရဟာ ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္နက္မွန္း သူမနားလည္ခဲ့ရၿပီ။ မိဘေတြရဲ႕တုုန္႔ျပန္မွုုက သမီးအျဖစ္မွစြန္႔လႊတ္ျခင္းဆိုုတာထက္ ပိုုမိုုနာက်င္စဖြယ္ေတြပါ။ မိသားစုုႏွင့္ပတ္သက္သမွ်ေသာ အထိမ္းအမွတ္ပြဲ၊ ေမြးေန႔၊ အလွဴ ဘာဆိုုဘာမွ သူမ တက္ေရာက္ခြင့္မရွိ၊ အသိုုင္းအ၀ိုုင္းတစ္ခုုလံုုးက ၾကဥ္ထားတဲ့ဒဏ္ကိုု နာနာက်င္က်င္လိမ့္ေနေအာင္ ခံခဲ့ရေသာႏွစ္ေတြ…။

ေမာင္ေရ ေမာင္ေရ…အနားလာပါဦး၊ ေမာင့္အနမ္းတစ္ခ်က္ႏွင့္ သူမကိုု ေဖးကူပါဦးကြယ္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာေလး ၾကည္ကနဲျပံဳးစဥ္မွာ သူမေသာကေတြ လြင့္စင္ခဲ့ရျပန္တာ။ ဘာမဆိုုရင္ဆိုုင္မည့္ ခြန္အားသစ္ေတြႏွင့္…၊ ေမာင့္တစ္ေယာက္ထဲအားကိုုးႏွင့္ သူမ ခိုုင္မာရပ္တည္ႏိုုင္ခဲ့တာ၊ ကိုုးစားရွင္သန္ရဲခဲ့တာ။ အားလံုုးကိုု သူမေမ့ထားခဲ့ကာ ေမာင္ႏွင့္သူမတိုု႔ႏွစ္ေယာက္သာ လူးလြန္႔ရွင္သန္ျမဲေသာ ကမာၻသစ္တစ္ခုုထဲ သူမဘ၀တစ္ခုုလံုုး ပစ္ထည့္ထားခဲ့လိုုက္ေလသည္။
သိုု႔ေသာ္ အခ်ိန္ေတြရပ္တန္႔မေနၾကသလိုု ေမာင္ဟာ သြားေနခဲ့တာ…
အသစ္အသစ္ေတြဆီ၊
သူမကျဖင့္ ေနရာမွာတင္ေျခစံုုရပ္လိုု႔ က်န္ရစ္တာ...

(၄)

တကယ္ပဲ၊ သူမအတြက္စီရင္အပ္ေသာငရဲက တစ္ခုုေသာေန႔မွာ ေရာက္ရွိလိုု႔လာခဲ့သည္။ ေမာင့္အ၀တ္ေတြ ေလွ်ာ္ရန္ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲမထည့္ခင္ အက်ီအိတ္ေတြထဲ ႏွိုုက္ၾကည့္၊ အ၀တ္ေတြကိုုေျပာင္းျပန္လွန္ကာ အေရာင္အႏုုအရင့္ေတြ သပ္သပ္စီခြဲေလွ်ာ္ဖိုု႔ျပင္စဥ္မွာ ျဖစ္ပါသည္။ ေမာင့္ရွပ္အနက္ေပၚမွာ မီးခိုုးျပာေရာင္အေမႊးအမွ်င္ကေလးေတြ ကပ္ၿငိလိုု႔….၊ အနက္မိုု႔ တင္က်န္ရစ္ေသာအရာက ျမင္သာသည္ပဲလား၊ ထိုုအေမႊးအမွ်င္ကေလးက မီးခိုုးျပာေရာင္…။ အနံ႔ကိုုနမ္းရွိဳက္ၾကည့္ေတာ့ ဘာေကာင္ကေလးရဲ႕အနံ႔ပါလိမ့္၊ ေခြးလား ေၾကာင္တစ္ေကာင္လား…။ သူမ မေဝခြဲတတ္ခဲ့ပါ။ စိတ္ေတြ ေထြျပားရင္းကပင္ ေလွ်ာ္စရာရွိတာေတြ စက္ထဲထည့္၊ လက္ႏွင့္ေလွ်ာ္ရမွာေတြကိုုလည္း ဇလံုုထဲစိမ္ကာ ဇယ္စက္သလိုု လက္ကလုုပ္ေလသည္။

ေမာင္ဟာ အသစ္အဆန္းေတြကိုု ခံုုမင္သည္၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္မွုုေတြျပည့္ေနတာကိုု မက္ေမာသည္။ ေတာ္ေသာထက္ေသာအမ်ိဳးသမီးေတြကိုု အထင္ႀကီးတတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ မ်က္၀န္းေတြလွပစူးရဲကာ ပုုစာၦေတြနဲ႔ဆန္းၾကယ္ေသာ ပေဟဠိဆန္ဆန္မိန္းမေတြကိုု စိတ္၀င္တစားရွိတတ္တာ။

ေတြးေနစဥ္ ဖ်တ္ကနဲ….
သူမအာရံုုထဲေရာက္လာတာက အဲဒီမိန္းမနဲ႔ သူ႔ရဲ႕မီးခိုးျပာေရာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေလသည္။

(၅)

ေပၚေပၚတင္တင္ပါပဲ။ သူတိုု႔ေျခသံေတြ၊ သူမအခန္းထဲကေန နားမစြင့္ဘဲၾကားေနခဲ့ရတာ၊ တခိုုးခိုုးတခစ္ခစ္ရယ္သံေတြ၊ ခ်စ္စႏိူးက်ီစယ္ေနာက္ေျပာင္သံေတြ…။ အိမ္ႀကီးထဲကိုု တံခါးဖြင့္ ၀င္လာလိုုက္ၾက၊ အိမ္ၾကီးထဲကေန တံခါးဖြင့္ ထြက္သြားလိုုက္ၾက။ နာနာက်င္က်င္ လွုပ္ခါက်န္ရစ္ေသာတံခါးခ်ပ္မ်ားသည္ သူမျဖစ္ေလသည္။

ေမသစၥာဟာ ေမာင့္အတြက္ ရင္ခုုန္ဖြယ္မေကာင္းေတာ့ေသာ သံစဥ္အေဟာင္းအျမင္းတစ္ခုု၊ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လည္နားမေထာင္လိုုသည့္ ေတးသြားတစ္ခုမွ် ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ေမာင္ ရိုုးသြားခဲ့ၿပီ။ ေအးစက္သြားခဲ့ၿပီ။

"နင္ တစ္ေန႔ ၀ဋ္လည္ဦးမွာ၊ နားလည္လား၊ ဘ၀မကူးဘူး ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္"

လူေတြရဲ႕ႏွႈတ္ထြက္စကားတိုု႔ ျမားအစင္းေပါင္းမ်ားစြာအျဖစ္ သူမရင္ကိုု ထိုုးဝင္စိုုက္ဆဲ….။
ခုုေတာ့ သူမမ်က္စိေရွ႕မွာ၊ သူမႏွလံုုးအိမ္ထဲမွာ၊ သူမ၀င္သက္ထြက္သက္ေတြထဲမွာ ေနာက္ထပ္ ေမသစၥာေတြ ေမသစၥာေတြ အမ်ားႀကီးကိုု သူမေတြ႔ေနရၿပီ။ ေမာင့္အခ်စ္ေတြႏွင့္ေၾကာင္ကန္းခဲ့ေသာမ်က္၀န္းေတြက ခုုခ်ိန္မွာ လင္းခ်င္းမွန္ကန္စြာျမင္ခြင့္ရၿပီေလ။

ကလစ္ကနဲ ေသာ့ဖြင့္သံၾကားလိုက္ရ၏။
ဝင္လာသည္လား...
ထြက္သြားသည္လား....
နားစြင့္ထားဆဲမွာ...
မ်က္ႏွာမူ၍နီးကပ္လာၿပီလား
ေက်ာခိုင္းေဝးကြာသြားခဲ့ၿပီလား...
အသက္မ႐ွဳရဲစဥ္...
သူမတံခါးရြက္မ်ား လႈပ္ခါက်န္ရစ္ခဲ့ရ၊ မ်က္လံုးမ်ားကိုမူ တင္းတင္းမိွတ္ထားမိဆဲ…။

သူမ နားမလည္ႏိူင္တာက အဲသည့္မိန္းမဟာ သူမ မုုန္းတဲ့မီးခိုုးျပာေရာင္ေၾကာင္ကိုု ေမာင့္ဆီလာတိုုင္း ဘယ္တုုန္းကမွေခၚမလာခဲ့ပါဘဲ သူမၾကည့္မွန္ေပၚကပ္ၿငိေနတတ္တဲ့ မီးခိုုးျပာေရာင္အေမႊးအမွ်င္ေတြ၊ သူမၾကားၾကားေနရတဲ႔ ေမာင့္အခန္းထဲက ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕အာေခါင္ျခစ္ေအာ္သံေတြ အဲတာေတြဟာ သူမအာရံုုထဲ ဘယ္လိုုဝင္ဝင္လာေနရသလဲဆိုုတာ….
စဥ္းစားရခက္လွသည္။ 

ၿပီးေတာ့ ခုုခ်ိန္မွာ ေမာင့္ဇနီးကိုုေမးခ်င္တဲ့ေမးခြန္းတစ္ခုုက ႏွုုတ္ဖ်ားကေနထြက္က်မလာဘဲ သူမႏွလံုုးသားထဲ အဖန္တလဲလဲ ပဲ့တင္ထပ္လ်က္ရွိေနျပန္ေသးသည္။

“ေမာင္ ရွင့္ဆီကထြက္သြားၿပီး တျခားမိန္းမအသစ္တစ္ေယာက္ဆီ ေျခဦးလွည့္ခ်ိန္မွာ ရွင္ဘယ္လိုုမ်ား က်န္ရစ္ခဲ့သလဲဟင္”ဆိုုတဲ့ေမးခြန္း….။

အဲသည္ေမးခြန္းကိုုေမးရန္ လံုုေလာက္ေသာစိတ္အင္အား သူမမွာ ဘယ္ေတာ့မွရွိလာမည္မထင္ပါ….။

(၆)

ေမာင့္ေျပာစကားအရ သူမ ေနာက္က်မွသိရတာက အဲဒီမိန္းမအင္တာဗ်ဴး သူမတိုု႔မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့လကပဲ မီးခိုုးျပာေရာင္ေၾကာင္ေသဆံုုးခဲ့ၿပီဆိုုတာ….။ ဒါဆိုု လြန္ခဲ့တဲ့ (၁)ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကေပါ့။

အဲတာဟာ အဲဒီမိန္းမအေၾကာင္း ေမာင္ေျပာတဲ့တစ္ခြန္းထဲေသာစကားျဖစ္ၿပီး သူမအတြက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အေျဖရွာမရႏိူင္ေတာ့မယ့္ ဆန္းၾကယ္ေသာပေဟဠိတစ္ပုုဒ္၏ အစပ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေလသည္။

ခုုထိေတာ့….
မိုုးသံေတြၾကားတိုုင္း….
မိုုးသံေတြထဲကေဖာက္ထြက္လာတဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕စူးစူးဝါးဝါးျခစ္ေအာ္သံကိုု ၾကားတိုုင္း၊ သူမၾကည့္မွန္ေပၚက မီးခိုုးျပာေရာင္အေမႊးအမွ်င္ေတြကိုု လက္နဲ႔တိုု႔ထိမိတိုုင္း၊ မီးခိုုးျပာေရာင္ေၾကာင္တစ္ေကာင္နဲ႔ေၾကာင္ပိုုင္ရွင္မိန္းမဟာ သူမအာရံုုေတြ၊ သူမအသိစိတ္ေတြကိုု ခ်ိဳးဖဲ့လိုု႔ ျမိန္ရည္လွ်က္ရည္ဝါးမ်ိဳေနေတာ့တာ…။



ခ်စ္ၾကည္ေအး

ျမင္ကြင္းမဂၢဇင္း
ဇူလိုုင္လ - ၂၀၁၇




ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...