သံသရာသည္ ဝဋ္ဆင္းရဲတခုုမွ်....

ျမစ္ေရေတြဟာ တဘက္ထဲကိုု စီးဆင္းျမဲ…
အစြန္းႏွစ္ဘက္စီမွာရိွတဲ့ စိတ္ေတြကိုုခ်ည္တဲ့ႀကိဳးကေရာ 

တဘက္သတ္ခ်ည္တည္း...
ခ်ည္ေႏွာင္ျမဲပါ့မလား…
တင္းတင္းဆုုပ္ထားဖူးခဲ့တဲ့  တြဲလက္ေတြထဲမွာ 

သံေယာစဥ္ရနံ႔ကေလးနည္းနည္းမွ သင္းမေနခဲ့ဖူးတဲ့လား…။
လွည့္ၾကည့္ဖိုု႔မလိုုတဲ့ လမ္းအေဟာင္းရယ္ပါ…။ ျဖတ္ေက်ာ္နင္းေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီးၿပီေလ….။
သံသရာက ရုုန္းထြက္လြတ္ေျမာက္လိုုစိတ္ရယ္…
သမုုဒယအဖြဲ႔အထံုုးက ရစ္ေႏွာင္မွႈရယ္…
စိတ္ေရာကိုုယ္ပါ ေၾကမြခဲ့ရတဲ့ နာက်င္မွႈေတြရယ္ဟာ တခုနဲ႔တခုတြန္းတိုက္၊ တဆစ္ဆစ္ကိုုက္ခဲ…။
မင္းပံုုတူပန္းခ်ီေတြကိုု မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အေရာင္ေရာစပ္ ဆြဲတယ္။
ႏွလံုုးသားအစစ္နဲ႔ၾကည့္မွျမင္လိမ့္…
နင္းေခ်ခံလိုုက္ရတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုုဟာ
ေသဆံုုးသြားလိုုက္ဖိုု႔ပဲ မဟုုတ္လား…။
ဘဝမွာ လက္ေတြကိုု က်စ္ေနေအာင္ဆုုပ္ထားလ်က္က ေဝဝါးလာတဲ့မ်က္ဝန္းေတြရဲ႕ဒဏ္ကိုု အံတင္းမခံႏိူင္ခဲ့ဘူးေလ…။
ငိုုတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္မွ မဟုုတ္ခဲ့ဘဲကြယ္…။
မ်က္ရည္ေတြကိုု သိပ္မုုန္းတယ္။
အနီေရာင္ဖိနပ္ေတြကိုု မုုန္းတယ္။
စပါယ္ပန္းေတြကိုု မုုန္းတယ္။
သတ္ျဖတ္ေခ်မႈန္းလိုစိတ္နဲ႔ ျငင္သာဟန္ေဆာင္ခဲ့တဲ့မ်က္ဝန္းဖြဖြေတြကိုု မုုန္းတယ္…။
ဒီထက္ပိုျပီးမနာက်င္လိုဘူးလို႔ ေရရြတ္ရင္းက ပိုမိုနာက်င္စူးနင့္လာမႈမွာ အဖန္ဖန္ေသ အဖန္ဖန္ျပန္႐ွင္ေပးရတဲ့ ငရဲဘံုသားတေယာက္လို...
ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ငင္ေနပံုက ရြပ္ခြၽံတယ္...။
မင္းအေၾကာင္း အိပ္မက္ေတြမက္ရင္း ႏိူးထလာရတဲ့မနက္ခင္းေတြမွာ ကံ ကံ၏အေၾကာင္း အက်ိဳးေတြကိုုသာ ခပ္နာနာဖိေတြးပစ္ရတယ္။ ေၾကခ်င္ပါၿပီေလ…။
သံသရာမွာ တစ္ေယာက္ကိုုတစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖတ္သန္းၾကေၾကး….
ျဖတ္သန္းခဲ့ရင္ေတာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မမွတ္မိၾကေၾကး…

CKA
25062017
Image credit : original uploader