ေနရာ၊ ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ ဧည့္၀တ္

ဂါယာစေတရွင္ကို ကၽြန္မ ေရာက္ခဲ့တုန္းက ဘူတာရံုထဲ သိုင္းကြက္နင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတာကို ခုထိ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနေသးတယ္။ ဂါယာစေတရွင္ဆိုတာက Gaya Station (သူတို႔က ဂယာလို႔ အသံထြက္ပါတယ္) ကို ေျပာတာပါ။  ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူရာ အိႏိၵယႏိုင္ငံ ဗီဟာျပည္နယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ဗုဒၶဂါယာၿမိဳ႕ကေလးဆီ သြားခဲ့တုန္းကပါ။ ကၽြန္မတို႔က ကာလကတၱားကေန ဂယာကို ရထားစီးလာၾကတာ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္မွ ဂယာစေတရွင္ကို ေရာက္ပါတယ္။ ၆နာရီ-ရနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ စီးရတယ္လို႔ မွတ္မိပါတယ္။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္းခံစားခ်က္က ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူရာကိုေတာ့ျဖင့္ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ေရာက္ ခဲ့ရၿပီရယ္လို႔ ျဖစ္ရတဲ့ ပီတိပါ။ ဒုတိယတစ္ခုအေနနဲ႔ ကၽြန္မအာရံုကို ဖမ္းစားလိုက္တာကေတာ့ ဘူတာရံုစႀကၤန္ တစ္ေလွ်ာက္ အိပ္ေနၾကတဲ့သူေတြပါ။ နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္ပါဘူး၊ တသီတတန္းႀကီးရယ္။ ညရထားေစာင့္စီးၾကသူေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေဒသခံ (ဒါမွမဟုတ္ တစ္ျခားျပည္နယ္က အလုပ္သမားေတြလည္း ပါႏိူင္ပါတယ္) အိမ္ရာမဲ့သူေတြရယ္ပါ။ ေျပာရရင္ ဒုကၡသည္ေတြပဲလို႔ ဆိုၾကပါစို႔။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း စႀကၤန္ေပၚ ဒီအတိုင္း၊ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အ၀တ္ေဟာင္းအျမင္းကေလး တစ္ခု ေအာက္မွာ ျဖန္႔ခင္းလို႔။ 

ဒါမ်ိဳး ဒီေလာက္မ်ားတာ ကၽြန္မ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးခဲ့တာမို႔ အံ့ၾသရပါတယ္။ မိသားစုလိုက္ကို အိပ္ေနၾကတာမ်ိဳးမို႔ပါ။ တခါတေလ စကၤာပူမွာလည္း ကၽြန္မ ေတြ႔မိပါတယ္။ တိုက္ေတြေအာက္က ခံုတန္းေတြေပၚမွာ၊ ေလွကားေအာက္တည့္တည့္မွာ အိပ္ေနတတ္ၾကတဲ့ လူတစ္ေယာက္တစ္ေလကုိပါ။ ဒါေပမဲ့ ခုဟာက အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးရယ္။

၅၅၅၉၈ စတုရန္းမိုင္က်ယ္၀န္းတဲ့ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္မွာ လူဦးေရသန္းေပါင္း ၁၃၀ေက်ာ္ေနထိုင္ၾကၿပီး၊ ၂၆၁ ၂၂၇ စတုရန္းမိုင္ က်ယ္၀န္းတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာႏိူင္ငံမွာ လူဦးေရ သန္းေပါင္း ၆၀ေက်ာ္သာ ေနထိုင္ပါတယ္ဆိုတာကို ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ရဲ႕ လူေနထူထပ္မွႈ အတိုင္းအဆကို ခန္႔မွန္းႏိူင္ၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ စားဖို႔ကမွ ဗိုက္ေမွာက္ေနလို႔ ရေသးတယ္။ ေနဖို႔ကေတာ့  ေျမေနရာရယ္၊ အမိုးရယ္ အကာရယ္လို႔ ရွိမွ၊ အနည္းဆံုး ေသရင္ေတာင္ ျမွဳတ္ႏွံဖို႔ ေျမရွိရမယ္ မဟုတ္လား။ အကန္႔အသတ္ ရွိတဲ့ ေျမေနရာအတြက္ အကန္႔အသတ္မဲ့ တိုးပြားလာေနတဲ့ လူဦးေရတိုးပြားႏွႈန္းဟာ ၿခိမ္းေျခာက္မွႈ တစ္ခုပါပဲ။

ဒီေတာ့ ေရလည္း ပိုၾကည္၊ ျမက္လည္း ပိုႏုမယ္လို႔ ထင္မွတ္ရတဲ့ ေနရာေတြမွာ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအတြက္ ေျပာင္းေရႊ႔အေျခခ်ၾကဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ ဒီလို နယ္ေျမသစ္မွာ အေျခခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ဒီတစ္ခုထဲေတာ့ ျဖစ္မယ္မဟုတ္ဘူး။ ပညာေရးအတြက္ သြားတဲ့သူေတြကလြဲလို႔ က်န္တာေတြကို အၾကမ္းအားျဖင့္ သံုးမ်ိဳး ခြဲၾကည့္လိုက္ပါတယ္။

၁) အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံအတြင္း တရားမ၀င္ ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္သူမ်ား
၂) တရား၀င္ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ား
၃) ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ဘ၀တိုးတက္ေရးအတြက္ ပညာနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းၾကသူမ်ားရယ္

လို႔ ေတြ႔ၾကရမွာပါ။

သံုးမ်ိဳးစလံုး အားလံုးဟာ ဒုကၡသည္ေတြႀကီးပါပဲ။ အပူဒီဂရီကိုလိုက္လို႔ အႀကီးနဲ႔ အေသးပဲ ကြာပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔အားလံုးဟာ ကမာၻေျမအတြက္ ဧည့္သည္ေတြပဲ မဟုတ္လားရွင္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား၊ လူသားအခ်င္းခ်င္း စာနာမွႈ ဒီလိုေပတံေတြနဲ႔ တိုင္းၿပီး ရင္ဘတ္ႀကီးနဲ႔ ၾကည့္တာထက္စာရင္ တရားဥပေဒ၊ လူ၀င္မွႈႀကီးၾကပ္ေရး စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္း၊ ဒါေတြနဲ႔ တြက္ခ်က္စဥ္းစားၾကည့္တာက ေရရွည္အတြက္ ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ အိမ္ရွင္ေတြအတြက္ေရာ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ပါ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ အက်ိဳးခံစားခြင့္ေလးေတြ၊ တိတိက်က် အျပစ္ဒဏ္ေတြ ခ်မွတ္ျပ႒ာန္းႏိူင္မွာ မို႔လို႔ပါပဲ။

အဆင္ေျပရာ ေနရာေလးတစ္ေနရာမွာ ေျခကုတ္ျမဲဖို႔ အေတာ္ေလး ႀကိဳးစားရပ္တည္ ၾကရလိ္မ့္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီလို သူတစ္ပါးႏိူင္ငံမွာ ရပ္တည္ၾကရတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔မွာ Sense of Belonging ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမဟုတ္ပါလားဆိုတဲ့ ခံစားမွႈမ်ိဳးေလး ခံစားမိတတ္ၾကတာေပါ့။ ထစ္ကနဲရွိ ငါ့ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားမို႔ ေဆာ္တာဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳး ရွိေနတတ္ၾကပါရဲ႕။ အေျပာမခံရေအာင္ေန ရင္ ေျပာစရာရွိလာမယ္ မထင္ပါဘူး။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ အလုပ္ခြင္မွာ ေနရာရေနတဲ့ ျမန္မာေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ္ရင္ တကယ္ေနရာရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဧည့္သည္အေနနဲ႔ အိမ္ရွင္ေတြ ကိုယ့္အေပၚ အထင္အျမင္ေသးေစမဲ့ အျပဳအမူ အေျပာအဆို မ်ိဳးေတြ ေရွာင္သင့္ၾကပါတယ္။ လူေတြက အျမဲတေစ ၀ါးလံုးရွည္တစ္လံုးနဲ႔ သိမ္းက်ံဳးရမ္းတတ္တာမို႔ပါ။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္ေနေနရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ပိုသတိထားရပါမယ္။ ဆရာႀကီး လုပ္တာမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မခံစားရတဲ့ အတိုင္း ေျပာျခင္းရယ္ပါ။

တစ္ရက္က ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာ မိိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ မွ်ေ၀လာတဲ့ ပံုကို ၾကည့္လိုက္ရ ပါတယ္။ ျမန္မာမ်ားစုေ၀းရာ ပန္နီစူလာ ပလာဇာရဲ႕ အေပၚထပ္ကိုတက္တဲ့ စက္ေလွကားထိပ္နားမွာ လူငယ္ေတြ ၀ိုင္းဖြဲ႔ အရက္ေသာက္ေနၾကတဲ့ ပံုပါ။ စီးတီးေဟာလ္ ရထားဘူတာကထြက္ၿပီး ပန္နီစူလာ ပလာဇာကို အသြား လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာကိုပဲ ဒီျမင္ကြင္းေတြ ေတြ႔ၾကရလွပါၿပီ။ ကြမ္းတံေထြးေတြ ပြေနေအာင္ ေထြး ထားတာမ်ိဳးလည္း ေတြ႔မိပါရဲ႕။ စိတ္မေကာင္းမိတာကလြဲရင္ ကၽြန္မ ဘာမ်ားတတ္ႏိူင္မွာလဲ။ ကိုယ့္ေမာင္ ကိုယ့္သားေတြလို ဂုတ္ကဆြဲၿပီး မ လာလို႔ ရရင္ လည္း ေကာင္းသားေပါ့ရွင္။

စိတ္ဖိအားကို ေျပေလ်ာ့ေစဖို႔ အလုပ္အားရက္ေတြမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အခ်င္းခ်င္း ေတြ႔ဆံု စားေသာက္ၾကတာဟာ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ အိမ္နဲ႔ အလုပ္၊ အလုပ္နဲ႔ အိမ္ လြန္းထိုးေနရတဲ့ သံသရာထဲက၊ အလုပ္ခြင္ဖိအားေတြထဲက ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ထြက္ေပါက္ေပးရမွာပါပဲ။ ဒါကို ကၽြန္မ သေဘာက်ပါတယ္။ ခက္တာက ေနရာပါ။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ ရိုးရိုးေလးပဲ ေတြးမိပါတယ္။ သူတို႔ အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံဘက္က စဥ္းစားရင္ ဒါမ်ိဳးေတြ ႏွစ္သက္မယ္ မထင္ပါဘူး။

တို႔ႏိူင္ငံမဟုတ္ဘူး ညစ္ပတ္ေပပြနံေစာ္ေနရင္လည္း ေနပါေစဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးလည္း မရွိသင့္သလို သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ငါက ဧည့္သည္ပဲ၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္သည္းခံမွ ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးထားစရာလည္း မလိုပါဘူး။ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မိမိေနထိုင္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ (တရား၀င္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့) သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္မွာလည္း လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ ရပိုင္ခြင့္၊ ေျပာပိုင္ခြင့္ေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ရွိၾကပါတယ္။ စည္းကမ္းဥပေဒေဘာင္ထဲက ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ဧည့္သည္က ဧည့္သည္လိုမွ မေနရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကို လက္ခံထားတဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ တရားဥပေဒနဲ႔ အညီ အဆံုးအျဖတ္ ခံႏိူင္ဖို႔  ျပင္ဆင္ထားရပါမယ္။

အစကို ျပန္ေကာက္ရရင္ အဲဒီ ဂါယာစေတရွင္မွာ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ သူေတြ...။ သူတို႔ဟာ အဲဒီစႀကၤန္ေပၚမွာပဲ အိပ္ၿပီး အဲဒီစႀကၤန္တစ္ေလွ်ာက္မွာပဲ အညစ္အေၾကးေတြ စြန္႔ထားၾကပါတယ္။ သူတို႔ အိပ္ေနတာေတြကို တက္နင္းမိမွာစိုးလို႔ ေရွာင္ရ၊ သူတို႔ စြန္႔ထားတဲ့ အညစ္အေၾကးပံုႀကီးေတြကို ေရွာင္ရနဲ႔ တကယ္ကို သိုင္းကြက္နင္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတာပါ။

လူေတြကပဲ အသိတရား နည္းပါးၾကလို႔လား။ ဥပေဒနဲ႔ အညီ အေရးယူတာေတြပဲ မရွိလို႔လား။ စားပြဲခံုေအာက္က လက္ဘက္ရည္ဖိုးေၾကာင့္လား။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့ ကၽြန္မ အတိအက် မသိပါ။
မိမိေနထိုင္ရာ ေက်ာတစ္ခင္းစာေလးေပၚမွာ၊ မိမိအေပၚ ေက်းဇူးျပဳေနေသာ ေနရာထိုင္ခင္းေလးအေပၚမွာ အညစ္အေၾကးျပန္စြန္႔တာကေတာ့ အေတာ္ေလးကို ရုပ္ဆိုးလြန္းပါတယ္။

အခ်စ္တဲ့လား

"အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာရေအာင္"ဆိုၿပီး ကၽြန္မတို႔ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ တက္ဂ္ပိုစ့္ေလး ေရးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တက္ဂ္ပိုစ့္အေနနဲ႔ ေရးခဲ့တာေလးကို ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ၿပီး ၀တၳဳတိုဗားရွင္း အေနနဲ႔ ျပန္လည္ေရးထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖတ္ၿပီးသူမ်ားလည္း ျပန္ဖတ္ပါ။ မဖတ္ရေသးသူမ်ားလည္း ဖတ္သြားပါ။ အို...အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာခ်င္သူမ်ားအားလံုး ဖတ္သာသြားၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ ရပါတယ္ း) 

"အခ်စ္သည္ ေဆးခါးႀကီးတစ္ခြက္ျဖစ္သည္။"

ေမာင္ ခုထိျပန္မေရာက္ေသး။ ေမာင့္အိမ္ဘက္ မ်က္လုံးကေလးမသိ မသာ ေစြၾကည့္ရင္း ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း ေတြးမိျခင္းရယ္။ ေမာင္နဲ႔ ကြၽန္မတို႔အိမ္က ဓားလြယ္ခုတ္အေနမွာ ရိွၾကတာမို႔ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ေမာင့္ ေျခလွမ္းေတြကိုပဲ ကြၽန္မ အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ေနျဖစ္ သည္။ ေမာင့္အိမ္ကို ဝင္ထြက္ေနေသာ ေကာင္မေလးမ်ားကို ကြၽန္မ ခဏ ခဏေတြ႕ဖူးသည္။ ေမာင့္မိဘေတြ အိမ္မွာမရိွခ်ိန္ ေမာင္တို႔ သူငယ္ ခ်င္း ေတြစုၿပီး အရက္ေသာက္ တတ္ၾကတာကို ေတြ႕ဖူးသည္။ ခ်ိန္းပြဲမ်ား လုပ္၍ ရန္ျဖစ္ ႐ိုက္ႏွက္တတ္ ၾကေၾကာင္းလည္း ၾကားဖူးပါသည္။ အားလုံးကေျပာၾကသလို လူဆိုးကေလး ေမာင္ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ 

 ေမာင္တို႔ အိမ္ေရွ႕ အုတ္ခုံေပၚမွာ ေမာင္ေဆးလိပ္ေသာက္ ေနတာကိုလည္း ခိုး ခိုးၾကည့္ဖူးသည္။ ကြၽန္မစာၾကည့္ေနခ်ိန္ ညညေတြမွာမွ ဂစ္တာတီးေလ့ ရိွေသာ ေမာင့္အေပၚ စာၾကည့္ေနတုန္း ေႏွာင့္ယွက္ရန္ေကာဟု တစ္ခါမွ်ပင္ မေတြးခဲ့ဖူးပါ။ ေမာင္သီဆိုသမွ် သီခ်င္းစာသားမ်ားထဲမွာ စိမ့္နစ္ေပ်ာ္ ဝင္လ်က္ ကြၽန္မကိုပဲ ရည္ၫႊန္း ဆိုေလသလား..ခပ္ရွက္ရွက္ႏွင့္ ၫြတ္ႏူး သာယာမိသူ ကြၽန္မသာ…။

အဲသည္ေမာင္က တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္မအတြက္ စာေလးတစ္ေစာင္ လူႀကဳံပါးလာခဲ့ေလသည္။ ဖတ္ေနရင္း က ကြၽန္မမ်က္ရည္က်မိသည္။ ကြၽန္မ၏ ပထမဦးဆုံး အခ်စ္ သည္ ကြၽန္မ မိဘေတြ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ သေဘာ က်စရာ အေၾကာင္းမရိွေသာ လူငယ္ ကေလး၊ ေမာင္ဟု တိတ္တိတ္ကေလး ကြၽန္မႏႈတ္ဖ်ားက ခဏခဏရြတ္ၾကည့္ ၾကည္ႏူးဖူးသူ၊ လူေပလူေတ ကေလး ဟု အားလုံးက ဆိုေသာသူ…တဲ့။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မ ျငင္းဆန္ ႏိုင္စြမ္းမရိွခဲ့ပါ။ ထိုအခ်ိန္ ထိုအရြယ္သည္ ငယ္ႏုသူ တို႔၏ ႏွလုံးသား လန္းဆတ္ခ်ိန္ ျဖစ္ရာ ”ေမာင္ႏွင့္ ခ်စ္ခြင့္” ကိုက ကြၽန္မ၏ ဘဝတစ္ခုလုံး ျဖစ္ခဲ့သည္ေလ။ 

 ေကာင္မေလးမ်ား အားလုံးကို အဆက္ျဖတ္ၿပီး ကြၽန္မ တစ္ေယာက္တည္းကို အခ်စ္ဆုံး ဆိုေသာ ေမာင့္စကားအေပၚ ကြၽန္မတိမ္းမူးသည္။ မ်က္လုံးနက္နက္ေလးေတြ၊ ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေလး ေတြႏွင့္ ေမာင္ဟာ လူေတြ ေျပာသေလာက္လည္း မဆိုးလွပါ (ကြၽန္မ ထင္ခဲ့တာပါ)။ သို႔တိုင္ေအာင္ ကြၽန္မတို႔ ခ်စ္ေနၾကတာကို သိေသာ ရပ္ကြက္ ထဲက လူတခ်ဳိ႕ကမူ ေမာင္လို လူဆိုးကေလးႏွင့္ ကြၽန္မ ၿမဲမွာမဟုတ္ဟု ေလာင္းေၾကး ထပ္ၾကသည္တဲ့။ အဲသည္ ေလာင္းေၾကး ကပင္ ေခါင္းမာ၍ တစ္ဇြတ္ထိုးႏိုင္သူ ကြၽန္မ ကို ေမာင့္အေပၚ ပိုမို ခိုင္ၿမဲေစခဲ့သလား၊ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ၾကေပါ့ဟု ပတ္ဝန္းက်င္ကို အခ်ဥ္ေပါက္ စိတ္ကပဲ ကြၽန္မကို စုံလုံးကန္းေစခဲ့သလား ကြၽန္မမ သိခဲ့ပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ တစ္ေလာကလုံးႏွင့္ ေမာင္ တစ္ေယာက္ တည္းဆို လွ်င္ေတာင္ ေမာင့္ဘက္က ရပ္တည္လ်က္ ေမာင္ႏွင့္ေရွ႕ဆက္ ခ်စ္ၾကဖို႔ကိုပဲ ကြၽန္မ ေရြးခ်ယ္ ဇြတ္တိုးခဲ့ေလသည္။

တစ္ည ေမာင္အိမ္ျပန္အလာ ညာဘက္လက္ေမာင္းမွာ ေသြးစြန္းေနေသာ ရွပ္အက်ႌအျဖဴကို ကြၽန္မ ေနာက္ဘက္မွ ျမင္လိုက္ရသည္။ ေမာင္ ရန္ျဖစ္လာျပန္ၿပီ။ ရင္ထဲမွာ ပူသြားလိုက္ပုံမ်ား၊ အဲဒီညက ကြၽန္မဘယ္လို မွ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့။ ေမာင့္ ဂစ္တာတီး သံလည္း မၾကားရ။ ကြၽန္မ၏ စိတ္ ႏွလုံးသည္လည္း ေမာင့္လက္မွ ဒဏ္ ရာႏွင့္ထပ္တူ ပူပန္လြန္းစြာ နာက်င္ခဲ့ ရသည္ပင္။

ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေမာင္နဲ႔ေတြ႕ ေတာ့လည္း ထုံးစံအတိုင္း ေမာင့္ကို ဘာမွ ေရေရရာရာေမးလို႔ မရျပန္ပါ။ ေမာင့္အေျပာကေတာ့ ကြၽန္မေပး ထားေသာ ေမာင့္ လည္ပင္းက ေရႊဆြဲႀကိဳး မွ်င္မွ်င္ေလး ရန္ျဖစ္ရင္း က်ေပ်ာက္ သြားခဲ့သည္တဲ့။ ကြၽန္မ ယုံၾကည္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လမ္းမွာအေတြ႕၊ သူက အခိုင္အမာေျပာ လာသည္မွာ က်ေပ်ာက္ တာမဟုတ္၊ ဆြဲႀကိဳးကို ေမာင္ေရာင္းစားပစ္လိုက္ တာတဲ့။ ကြၽန္မရင္ထဲ ႐ႈပ္ေထြးသြားခဲ့ရသည္။ ပထမဆုံး အႀကိမ္ ေမာင့္ အေပၚ သံသယျဖစ္မိ သည္။ ကြၽန္မအေပၚ ေမာင္ တကယ္ပဲ ညာရက္ခဲ့ သလား၊ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္၍ ေမးလိုက္ခ်င္လွသည္။ 

အတူရိွေန ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေမာင္ ေဆးလိပ္ေသာက္တာကို ကြၽန္မ လုံးဝ မႏွစ္သက္ခဲ့ ပါ။ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းက ေဆးေပါ့လိပ္ကို မေျပာမဆိုႏွင့္ ဆြဲယူကာ လႊင့္ပစ္ခဲ့ဖူး သည္။ ထိုအခါ ေျမႀကီးေပၚက ေဆးေပါ့လိပ္ကေလး တစ္လိပ္ကို မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ျပန္ေကာက္ယူၿပီး သူ႔ရွပ္အက်ႌ အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္ လိုက္ေသာ ေမာင္ႏွင့္ကြၽန္မ အႀကီး အက်ယ္ စကားမ်ားခဲ့ရသည္။ အဲသည္ ေဆးေပါ့လိပ္မွာ ေဆးေျခာက္ ထည့္ထားမွန္း ကြၽန္မဘယ္လိုလုပ္ သိႏိုင္ပါ့မလဲ။ ေမာင္က ေဆးစြဲေနသူ ေကာင္ကေလး တစ္ေယာက္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္မွာ ေဆးထိုးအပ္ရာ အေပါက္ ငယ္ေလးေတြ ကြၽန္မေတြ႕ ဖူးခဲ့တာကို ျပန္လည္ဆက္စပ္ ေတြးရင္း ရိပ္မိသိရိွ သြားခဲ့ရတာပင္။ ကြၽန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ၊ မဆုံးျဖတ္ရဲပါ။ ကြၽန္မ ေမာင္ ႏွင့္ မခြဲႏိုင္ပါေလ။

ၾကားရေသာ သတင္းသာ အမွန္ျဖစ္လွ်င္ သည္သတင္းဆိုးကို ကြၽန္မ ဘယ္လိုမ်ား ရင္ဆိုင္ လက္ခံရမည္လဲ မသိေတာ့ပါ။ ေမာင္ဟာ ေမာင့္အဘြား ကို ေဖ်ာ္ရည္ထဲ အိပ္ေဆးထည့္တိုက္ ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားမွ အဘြားနားကပ္ ခြၽတ္ကာ ျဖဳတ္ယူေရာင္းစားသည္တဲ့။ ခုေတာ့ ေမာင္ကအခ်ဳပ္ထဲမွာ။ ေမာင့္ မိဘေတြကိုယ္တိုင္ ထိန္းမႏိုင္လို႔ အမႈ ဖြင့္ၿပီး အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္ထား လိုက္ သည္ ၾကား၏။ ကြၽန္မ ငိုရျပန္ပါသည္။ ေမာင္ ဆိုးလြန္းသည္ဆိုတာ ကြၽန္မ မယုံလို႔ မရေတာ့ပါ။ ေမာင့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္သည္ဆိုေစ၊ အဲ သည္လို လူမိုက္ကေလး တစ္ေယာက္ ႏွင့္ တစ္သက္လုံး လက္တြဲသြားဖို႔ထိ ကြၽန္မ မိုက္႐ူးရဲမဆန္ႏိုင္ပါ။ 

အဲသည္ ေနာက္မွာ ေမာင္ႏွင့္ကြၽန္မ ပို၍ ပို၍ ေဝးသြားသလို ခံစားခဲ့ရသည္။ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ သည့္ အဆုံး ကြၽန္မ ေမာင့္ကို လက္တြဲျဖဳတ္ ထားရစ္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ေမာင္ႏွင့္ ေတြ႕ေန က် ရက္ေတြမွာ အခ်ိန္က်လာတိုင္း ယဥ္းထသလို ေတြ႕ခ်င္စိတ္ေတြ ခ်င္ျခင္းတပ္လာသည္ကို ခက္ခဲစြာ မသိေယာင္ေဆာင္လ်က္ ေနခဲ့ရသည္ မွာ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံး ပန္းလ်နာက်င္စြာ။ 

ပထမဦးဆုံးေသာ အခ်စ္သည္ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ေဆးခါးႀကီးတစ္ ခြက္ျဖစ္သည္။ ေဆးခါးႀကီးကမွ အဝင္ ဆိုးေသာ္လည္း ခႏၶာကိုယ္ကို က်န္းမာ ေစေသးသည္။ ေမာင့္ အခ်စ္ ေဆးခါး ကမူ ကြၽန္မကို ပို၍ ပို၍ နာမက်န္းျဖစ္ ေစခဲ့ေလ သည္။ ေမာင္ႏွင့္ အျမင္ခ်င္း နီးလ်က္ စိတ္ခ်င္းေဝးေအာင္ ႀကိဳးစားကာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပိုင္းျဖတ္လ်က္က အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္ ႐ူးသြပ္ ခံစားခဲ့ရ ေသာ အခ်ိန္မ်ားပါေပ။

"အခ်စ္သည္ ကြၽန္မလက္ထဲက ယုန္ျဖဴေလး တစ္ေကာင္သာ ျဖစ္သည္။"

ကြၽန္မ ထင္ထားသည္ထက္ ေစာစီးစြာ ေမာင့္အေပၚ သံေယာဇဥ္ ျဖတ္ႏိုင္ ခဲ့ရသည္မွာ ဖိုးသားေၾကာင့္ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းပါသည္။ သူ႔အိမ္က လူေတြ ေခၚၾကသလို ဖိုးသားဟု ကြၽန္မက လိုက္ေခၚလွ်င္ သူ မႀကိဳက္ပါ။ သူ႔ကို ‘ေမာင္’ ဟု ေခၚေစခ်င္ေသာ ထိုေကာင္ကေလးသည္ ကြၽန္မ ထက္ ၆ ႏွစ္တိတိ ငယ္ပါသည္။ ”ေမာင္ဆိုတာ တကယ္ခ်စ္မွ ေခၚရတာကြ” ဟု ကြၽန္မက ခပ္ညစ္ညစ္ဆိုလွ်င္ မ်က္ႏွာပ်က္တတ္သူ။ သူ႔မွာ အ႐ုပ္စစ္ ကား ေသးေသး ေလးမွစ၍ တင့္ကား၊ သံခ်ပ္ကား အႀကီးစားႀကီးေတြ အထိ ပလတ္စတစ္ ေလးေထာင့္ပုံးႀကီးႏွင့္ ႏွစ္ပုံးအျပည့္ရိွသည္။ ေတြ႕ၾကဖို႔ခ်ိန္း တိုင္းလည္း အၿမဲ ေနာက္က်တတ္သည္မွာ သူကြန္ပ်ဴတာဂိမ္း ကစားေန လို႔ပဲ ျဖစ္ေလသည္။ 

သူ႔အျပစ္ မဟုတ္ပါ။ အတိုင္းအဆမရိွ အလိုလိုက္ျခင္း ခံထားရေသာ အငယ္ ဆုံးသားကေလး၊ တစ္အိမ္လုံးက ဝိုင္းတုန္ ခ်စ္ ၾကေသာ ကေလးသာသာ ေကာင္ကေလးကိုမွ ခ်စ္သူအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ မိသူ ကြၽန္မ၏ အျပစ္ရယ္သာ။

ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ စာအုပ္အခ်ဳိ႕တင္ ရန္ စားပြဲတစ္လုံး သူ႔ကို အဝယ္ခိုင္းမိခဲ့ ဖူးသည္။ လြတ္ေနေသာ ကြၽန္မ၏ အခန္းေထာင့္ ေနရာေလးႏွင့္ ကြက္တိ တိုင္း၍ မွာလိုက္ျခင္း ပင္။ သို႔ေသာ္ သူဝယ္လာသည့္ စားပြဲက ေနရာ လြတ္မွာ ထည့္၍မဆံ့ေအာင္ ႀကီးေနခဲ့ေလသည္။ ကြၽန္မ ဆူေတာ့လည္း မ်က္ႏွာေသ ကေလးႏွင့္ ကေလးလို လုပ္ေနျပန္ ပါသည္။ ဆိုင္မွာ အက်ဳိး သင့္အေၾကာင္း သင့္ရွင္းျပ၍ သြားျပန္လဲဖို႔ ေျပာေသာ အခါ အဲသည္လို သြားျပန္လဲရမွာ သူ ရွက္လွပါသည္ ဆိုျပန္၏။ 

ကြၽန္မအျဖစ္က အိမ္ေထာင္ မွမက်ခင္ သားတစ္ေယာက္ ေမြးထားမိသလိုပါေပ။ ”မမကို လက္ထပ္ မယ္၊ ေမာင့္ မိဘေတြကို ေျပာၿပီးၿပီ” လို႔ သူေျပာလာ တဲ့အခါ ကြၽန္မမွာ အခက္ေတြ႕ရေတာ့ သည္။ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ ဘဝခရီး၌ မိမိကိုယ္တိုင္ ရပ္တည္ႏိုင္သူ ျဖစ္ေစကာမူ မိမိႏွင့္ တစ္သက္တာ လက္တြဲ သြားရမည့္ အိမ္ေထာင္ဘက္အေပၚ တေလးတစားႏွင့္ အားကိုးသမႈ ျပဳ လိုၾကသည္ သာျဖစ္ သည္။ ကြၽန္မဘက္က အဆင္ သင့္မျဖစ္ေသးသလို ကိုယ့္ထက္ ငယ္ရြယ္လြန္းသူမို႔ အားမကိုးခ်င္တာ လည္း ပါသည္။ ဖိုးသားမွာ ကြၽန္မ အထင္ တႀကီး အားမကိုးေလာက္ေသာ ေကာင္ကေလး ျဖစ္ေနျခင္း လည္း ပါပါလိမ့္မည္။

အမွန္ကေတာ့ အဲဒါေတြအားလုံးသည္ သူ႔အေပၚ တကယ္မခ်စ္ခဲ့လို႔သာ ဆင္ေျခေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္း ပါသည္။ ေလွေမ်ာရင္ ေလွနဲ႔လိုက္ဆို တာလို အခ်စ္ေမ်ာ၍ အခ်စ္နဲ႔လိုက္ခဲ့ သည္။ အခ်စ္ဦးေမာင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေလလြင့္ေနေသာ စိတ္တစ္ခုအတြက္ ခ်ည္တိုင္အျဖစ္ သုံးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ကို ကြၽန္မ မညာလိုပါ။ ေမ့ပစ္လိုက္ဖို႔ ကြၽန္မဆိုခဲ့တုန္းက ဖုန္းထဲမွာ ဖိုးသားငိုခဲ့သည္။ ကေလး တစ္ေယာက္လို ႐ိႈက္ငိုေနသံၾကားရခ်ိန္ မွာ သူမျမင္ႏိုင္ေသာ တစ္ဖက္ကေန အသံမထြက္ဘဲ ကြၽန္မက ရယ္ေမာေန မိခဲ့သည္။

"အခ်စ္သည္ သိုးကေလး တစ္ေကာင္ျဖစ္သည္။"

မိုးလို႔ ကြၽန္မေခၚခဲ့တဲ့ ေကာင္ကေလး။ သူ႕မွာ ေျဖာင့္စင္းေသာႏွာတံ၊ မ်က္လုံး ဝိုင္းဝိုင္းနက္နက္ေတြႏွင့္ ထူထဲေသာ ဆံပင္စင္းစင္းနက္နက္ အုံထူထူႀကီးေတြ ရိွသည္။ ကြၽန္မလို တာ ဘာမဆို ျဖည့္စြမ္းေပးတတ္ေသာ ကဗ်ာလက္ေရးမ်ားႏွင့္ ကဗ်ာအသီ အဖဲြ႕ေတာ္ေသာ ကြၽန္မရဲ႕မိုးသည္ စိတ္ထား ျဖဴစင္သူကေလး ျဖစ္ေလ သည္။ စကားတစ္ခြန္းကို အေသအခ်ာ စဥ္းစားၿပီးမွ ေလေအးေအးေလးႏွင့္ အေလးအနက္ဆိုတတ္သူ၊ ဆိုခဲေစ ၿမဲေစဆိုသည့္သူ ျဖစ္သည္။

မိုး၏ အားနည္းခ်က္မွာ ေယာက်္ားႀကီးျဖစ္လ်က္ႏွင့္ စိတ္ေကာက္ တတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အစမွာေတာ့ ကြၽန္မကပဲ ျပန္လည္ ေခ်ာ့ေမာ့ေလ့ ရိွေပမယ့္ ၾကာေတာ့ လည္း ေကာက္စမ္းဟာဟု လႊတ္ထား ၾကည့္မိခဲ့ဖူး သည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မက မွ မိန္းမျဖစ္လ်က္ သူႏွင့္စိတ္ၿပိဳင္ မေကာက္တတ္ ခဲ့ေတာ့ ေနာက္ဆုံး အေလွ်ာ့ေပးရသူက ကြၽန္မသာ။

မိုး အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ေကာက္ေသာ တစ္ေန႔ကို မွတ္မိပါေသးသည္။ အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဖုန္း ေျပာခြင့္မရိွေသာ ကြၽန္မသည္ ထိုေန႔ က မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္၏ အေရး ႀကီးေသာ ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ကို အိမ္ဖုန္း ထဲမွာ ခ်န္ရစ္ဖို႔ မွာထားခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဖုန္းမွာ မက္ေဆ့ခ်္ အသစ္ထားခဲ့လို႔ မရေတာ့ေအာင္ မိုးထံမွ မက္ေဆ့ခ်္မ်ားႏွင့္ ျပည့္လို႔ေနခဲ့ ၿပီ။ ကြၽန္မ စိတ္တိုသြားသည္မွာ ေျပာ စရာမရိွေတာ့။ မိုးဟာ ကြၽန္မ၏ ဖုန္း ထဲမွ ”မဂၤလာပါ ကြၽန္မခ်ဳိဦးခင္ပါ အေရးႀကီးရင္ မက္ေဆ့ခ်္ထားခဲ့ႏိုင္ ပါတယ္၊ ကြၽန္မ ျပန္ေခၚပါ့မယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္” ဆိုတဲ့ အသံ ကို နားေထာင္၊ ဘာမက္ေဆ့ခ်္မွ မထားခဲ့ဘဲ ဖုန္းျပန္ခ်၊ အဲသည္လို အခါမ်ားစြာ လုပ္ခဲ့ေတာ့ ေနာက္လူ အတြက္ ”မက္ေဆ့ခ်္ေဘာက္စ္ ျပည့္ ေနပါၿပီ၊ ဝမ္းနည္းပါတယ္ရွင္” ဆိုတာပဲ ၾကားရၿပီး မက္ေဆ့ခ်္ ခ်န္မရ ျဖစ္ခဲ့ေတာ့တာ။

ကြၽန္မကို လြမ္းလို႔၊ ကြၽန္မအသံ ကို ၾကားခ်င္လို႔ သူသည္လို လုပ္တာဟု ေျဖ ရွင္းခ်က္ေပးေလသည္။ ဒါကို ၾကည္ႏူးရမည့္အစား ကြၽန္မက နားမလည္၊ ဒီအခါ ႏွလုံးသားႏွင့္ မခံစားတတ္ဟု အျပင္းအထန္ စြပ္စြဲပါေတာ့ သည္။ ကဗ်ာသမား၊ စာသမားမိုးက အဲသည္လို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ စိတ္ကူး ယဥ္ဆန္သူလည္း ျဖစ္ေသးသည္။

ကြၽန္မႏွင့္ အတူသြားေနရာက သူ႔စာေပ ေဆြးေႏြးေဖာ္မ်ားေတြ႕လွ်င္ ကြၽန္မ ေဘးနားရိွသည္ကို လုံးလုံးေမ့ တတ္သူ၊ ”ျပန္ခ်င္ ျပန္ေလ” ဟု သံေယာဇဥ္မဲ့စြာ ေျပာတတ္သည္မွာ ခ်ဳိဦးခင္ ဆိုေသာမိန္းမကို သူျဖင့္ ဘယ္တုန္းကမွ မခ်စ္ခဲ့သလိုလို။ လူခ်င္း မေတြ႕ရခ်ိန္ေတြမွာ လြမ္းလွခ်ည္ ရဲ႕ဆို ၿပီး ကြၽန္မဖုန္းထဲက အသံကေလး နားေထာင္ရင္း အလြမ္းေျဖရ သည္မွာ သူပဲ မဟုတ္ေတာ့သလိုလို။

ေတြ႕ၾကတဲ့အခါ စကားတစ္လုံးမွ မဆိုဘဲ ကြၽန္မႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္း ထိုင္ကာ ကြၽန္မမ်က္ႏွာကိုေငးရင္း ကဗ်ာစပ္ခ်င္ စပ္ေနတတ္သည္။ ျပန္ ၾကရေအာင္ ဆိုမွစပ္ထား ေသာကဗ်ာ ကို ကြၽန္မလက္ထဲထည့္ကာ ကြၽန္မ နဖူးကို ခပ္ဖြဖြဖိကပ္ ေမႊးၾကဴတတ္သူသာ။ သူစိတ္ေကာက္လွ်င္ျဖင့္ ဘာစကား တစ္လုံးမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ေျခလွမ္း က်ဲႀကီးမ်ား ေနာက္လွည့္မၾကည့္ စတမ္းလွမ္းကာ ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း လမ္းလယ္မွာ ထားခဲ့ရက္ႏိုင္ သူလည္း ျဖစ္ေလသည္။ ဤသည္မွာ သူ႔ကဗ်ာေတြလိုပဲ ကြၽန္မ ဘယ္ေတာ့မွ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့မယ့္ ကဗ်ာဆရာ ရဲ႕ အခ်စ္ေတြျဖစ္ေလသည္။

အခ်စ္ေရး၌ စိတ္ေကာက္လိုက္၊ ေခ်ာ့လိုက္၊ ျပန္ခ်စ္လိုက္ၾကႏွင့္ စိတ္ လႈပ္ရွား ၾကည္ႏူးဖြယ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝထဲ ေရာက္သြားၾကသည့္ အခါမွာေတာ့ နားလည္မႈမရိွ ျခင္းသည္ အက္ေၾကာင္းေတြ အခါခါထပ္လ်က္ ဘဝႏွစ္ခု ကြဲပ်က္ေစဖို႔သာ ဖန္ေလ မည္လား။ နားလည္မႈဟူသည္ အိမ္ေထာင္ေရး၌ သာယာဖြယ္ေသာ ေစာင္း ႀကိဳးကို ျမည္ဟည္း ညင္းသြဲ႕ေစသည္ဟု ယုံၾကည္ထားေသာ ကြၽန္မအတြက္ မုိးႏွင့္ ေရွ႕ဆက္၍ ျဖစ္ပါ့မလားဆိုသည့္ အေတြးတို႔ ရင္၌ကိန္း ခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ တစ္ေခါက္ ခဲမွန္မည္ကို ေၾကာက္လန္႔ ေနေသာ စာသူငယ္ ကြၽန္မသာ။

မိုးသည္ ကြၽန္မအေပၚ ခံစားမႈမရိွေတာ့သည့္ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ”ကိုယ္တို႔ ခဲြၾကရေအာင္ကြာ” ဟု ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ သလို ေအးစက္ စိမ္းကားရဲမည့္ သူမ်ဳိး ဟု ေတြးမိေတာ့ ကြၽန္မႏွလုံးသားတို႔ ဆတ္ဆတ္ခါခဲ့ရျပန္သည္။ အဲဒီ တစ္ေန႔ကို ကြၽန္မရင္ဆိုင္ႏိုင္ပါမည္လား။ ကြၽန္မကပဲ ေျခေထာက္ မိုးေပၚ ေထာင္ေသာ တစ္တီတူးတစ္ေကာင္လို ဘာကိုမွ စိတ္လက္မခ် ျဖစ္ တတ္သူလား။ မေသခ်ာပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကြၽန္မ စိတ္တင္းမာျပတ္ သားမွ ျဖစ္မည္။

အသည္းခြဲဖို႔ မရည္ရြယ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အခ်စ္၌ အားနည္းစိတ္ေပ်ာ့ သူသာ အ႐ႈံးဟုသတ္မွတ္လ်က္ စိတ္ အင္အားခ်င္းၿပိဳင္ရာ၌ ေမြ႕လာခဲ့သည္။ သိုးကေလးလို ႏူးညံ့ေသာ မိုးကိုေတာ့ သနားမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္ က ကြၽန္မသည္ အ႐ႈံးကို ေၾကာက္ေသာ၊ သားေကာင္ကို ညႇာတာ႐ိုး ထုံးစံ မရိွ ေသာ မုဆိုးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ ေယာက်္ားမ်ား ႏွင့္ သုံးႀကိမ္ေျမာက္ ခြဲခြာရျခင္း၌ ကြၽန္မ မတုန္လႈပ္ေတာ့။ ကြၽန္မ၏ လက္တို႔ယဥ္ပါးခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

"အခ်စ္သည္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းလည္း ျဖစ္ေသးသည္။"

ထြဋ္ႏွင့္စေတြ႕တာက ထြဋ္တို႔အိမ္မွာ။ ကြၽန္မတို႔မိသားစု ကိုးကြယ္ေသာ ဆရာေတာ္ ရန္ကုန္ၾကြလာခိုက္၊ ဆြမ္းကပ္ရန္ အေမပင့္ခိုင္း၍ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းအျဖစ္ သီတင္းသုံးေနေသာ ထြဋ္တို႔အိမ္ကို ေရာက္ခဲ့ ရာက စပါသည္။ အိမ္ေနရင္းမို႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ႏွင့္ ခ်ည္ပုဆိုးေလး တစ္ထည္ဝတ္ထားေသာ သူက ကြၽန္မကို ေရေအးေအး တစ္ခြက္ အရင္ဆုံး တိုက္ခဲ့သည္။ သူ႔ဆံပင္ေတြကို ဘီးကုတ္ တစ္ေခ်ာင္း ႏွင့္ ေနာက္လွန္သိမ္းထားၿပီး ညာဘက္နားမွာ ေရႊနားကြင္း ေျပာင္ထူထူေလး ဝတ္ထားေသာ ထြဋ္သည္ ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္၊ လူႀကီးေလး တစ္ေယာက္လို ရင္းႏွီးေႏြးေထြးစြာ ကြၽန္မကို ဧည့္ခံခဲ့သည္။

ဆရာေတာ္ အျပင္ၾကြသြားတာမို႔ ဖုန္းနံပါတ္ ေပးထားခဲ့ပါ၊ ဆရာေတာ္ ဖုန္းျပန္ဆက္ ပါလိမ့္မယ္ ဆိုလာေပမယ့္ တကယ္တမ္း ကြၽန္မဆီ ဖုန္း ခဏခဏေခၚသူက ထြဋ္သာ ျဖစ္ေလသည္။
ထြဋ္ႏွင့္ကြၽန္မ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကၿပီးသည့္ေနာက္ ထြဋ္၏ သဝန္ တိုမႈမ်ား၊ ကြၽန္မအေပၚ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လိုမႈမ်ား အၾကား အေတာ္ကေလး စိတ္အက်ဥ္းက်ခဲ့ရျပန္သည္။

ထြဋ္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း သြားခဲ့ၾကေသာ တစ္ေန႔က ျဖစ္ပါသည္။ ထုံးစံအတိုင္း ထြဋ္ဒီဇိုင္းက ေရာ့ခ္ကာ တစ္ေယာက္လို လန္းလြန္း သြက္လြန္း ေနကာ ကြၽန္မကေတာ့ ဝတ္ေနက် ရင္ဖုံးအက်ႌလက္ျပတ္ ေက်ာက္စိမ္း ေရာင္ေလးႏွင့္ ပန္းဆီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေပၚ တြင္ ေက်ာက္ခက္ႏြယ္မွ်င္ စိမ္းကေလးမ်ား ခပ္႐ႈပ္႐ႈပ္ေရာယွက္ထားေသာ လုံခ်ည္ ဆင္ကေလး ဝတ္ထားခဲ့သည္။ ေစ်းဝယ္လို႔မွ မၿပီးေသးခင္ ကြၽန္မ ညာဘက္ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ကာ ကားထားရာဆီ တရြတ္တိုက္မတတ္ ဆြဲေခၚခံခဲ့ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကားတံခါးဖြင့္ေပးၿပီး ကားေပၚကို အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို မညႇာမတာ ထိုးသိပ္ထည့္ခဲ့ေလသည္။

အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္လို ကြဲျပားလွေသာ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ဝတ္စား ဆင္ယင္ပုံသည္ လူၾကည့္ခ်င္စရာ၊ လူသတိျပဳမိစရာ ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းပါ သည္။ ဒါကိုပင္ ထြဋ္က သေဘာမက် ျဖစ္ရေလသည္။ သူႏွင့္ အျပင္သြား တိုင္း ကြၽန္မမွာ သူ႔အရပ္မားမားႀကီး ေဘးက မေျပး႐ုံတမည္ သူ႔ေနာက္ အမီလိုက္ရသည္။ ၾကာေသာ္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူ အလြန္ သဝန္တိုတတ္သည္မွာ ခ်စ္ရွာ လြန္းလို႔ပဲေလဟု ပင္ ေျဖမေတြးႏိုင္ေတာ့ပါ။

ေနာက္ဆုံး ညိႇမရသည့္ကိစၥ တစ္ခုမွာ လက္ထပ္ၿပီးလွ်င္ သူပဲရွာ ေကြၽးမည္၊ ကြၽန္မအလုပ္ လုံးဝလုပ္စရာ မလိုဆိုတာပဲ ျဖစ္သည္။ ေနစရာအိမ္ေတာင္မွ သူ႔မိဘေတြ အိမ္ႏွင့္ ကပ္ လ်က္မွာပဲ ရေအာင္စီစဥ္မယ္ ဆိုလာျပန္သည္။ ကြၽန္မကို ေလွာင္အိမ္ထဲ ထည့္ကာ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ လိုျခင္းေၾကာင့္ဟု ခံစားသိႏွင့္ သိလုိက္ ရပါသည္။ မျမင္ႏိုင္ေသာ္လည္း တင္း တင္းရစ္ဖြဲ႕ထားသည့္ ႀကိဳးမ်ားအၾကား အသက္႐ွဴမဝခဲ့ပါ။ မြန္းက်ပ္မႈကို မုန္းသည္၊ ညင္သာ လြန္းေသာ္လည္း ခ်ည္ေႏွာင္မႈကိုျဖင့္ ကြၽန္မ ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္ခဲ့ပါ။

ကြၽန္မ၌ သင္ယူတတ္ေျမာက္ ထားေသာ ပညာရိွသည္။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ ေပၚ ကိုယ္ မားမားရပ္ႏိုင္သည္။ ရပ္လိုစိတ္လည္း ရိွသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မမွာလည္း ေဆြရယ္ မ်ဳိး ရယ္ဆိုတာ ရိွေသးသည္။ သူႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးလွ်င္ပဲ ကြၽန္မမွာ ေဆြခန္း မ်ဳိးခန္းျဖတ္ကာ သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္ရြာ ထင္ရမယ့္ အျဖစ္။ ကိုယ္တိုင္က် ေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ မွာလွည့္၍ အလုပ္ လုပ္ေနသည့္သူ၊ ကြၽန္မကိုက်ေတာ့ အိမ္ထဲမွာပဲ အက်ဥ္းခ်ထား လိုသူ ျဖစ္ သည္။ သူက ကြၽန္မ၏ အေတာင္ပံမ်ားကို သံေျခခ်င္း ဝတ္ထားေစလိုသူ၊ ကြၽန္မ၏ လြတ္လပ္ခြင့္တို႔ကို အခ်စ္ဟု အမည္တပ္ထားေသာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ လွလွပပတုပ္ေႏွာင္ လိုသူသာ ျဖစ္သည္။

ေမာပန္းလွပါသည္။ ‘ေခ်ာင္းကို ပစ္၍ ျမစ္ကိုရွာ၊ ေရသာမ်ား၍ ငါး မေတြ႕’ ဆိုသည့္ စကားပမာသည္ ကြၽန္မႏွလုံးသားကို ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ေျခ ေနသကဲ့သို႔ပင္။ ထြဋ္ကို လမ္းခြဲထားရစ္ ခဲ့ရျပန္ပါသည္။ က်န္ရစ္ခဲ့သူမို႔ ပိုနာက်င္ရသည္ ဆိုသည္ကို ကြၽန္မလက္မခံပါ။ စြန္႔ခြာ သူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ခံစားခဲ့ရ သည္မ်ားကို ကြၽန္မသာ အသိ ဆုံးျဖစ္ ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ား၌ အခ်စ္ဆိုသည္ကို ေလသံကေလးမွ် မၾကားခ်င္ခဲ့ေတာ့ပါ။ စိတ္တို႔သည္ ပဝါပါးကို ေရႏွစ္၍ တစ္ေနရာတည္း မွာ ပုံခ်ထားသလို ၿငိမ္ဝပ္ေနလ်က္ လူေတြႏွင့္ ေဝးသထက္ေဝးလာသလို ခံစားခဲ့ရသည္။

ေမေမ ေျပာဖူးေသာစကားကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္စဥ္ မခ်ိေသာ အၿပဳံးမဲ့မဲ့ တစ္ခု ကြၽန္မမ်က္ႏွာေပၚ ဖ်တ္ခနဲေျပးေလ၏။ ”မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ သူထားတဲ့ ရည္းစားအေရအတြက္နဲ႔ ေျပာင္းျပန္ အခ်ဳိးက်တယ္ သမီး” တဲ့။ ကြၽန္မ ဟက္ခနဲတစ္ခ်က္ ရယ္မိေလသလား ပင္မသိပါ။ ကြၽန္မ၏ တန္ဖိုး၊ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္၏ တန္ဖိုး၊ ကြၽန္မ ေမ့မေနခဲ့တာ ေသခ်ာပါသည္။ သို႔ေသာ္ မိန္းမသားမ်ား၏ ေရြးခ်ယ္ ခြင့္ႏွင့္ တန္ဖိုးအၾကား မွ်ေျခရွာရန္မွာ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ခဲယဥ္းေနေသး သည္။

မေအာင္ျမင္ေသာ အခ်စ္ေရးမ်ားထဲမွာ မိန္းမ တစ္ေယာက္၏ ယခုထိေအာင္ မကြဲႏိုင္ေသးေသာ ႏွလုံးသား သိပ္သည္းဆ ခံႏိုင္ရည္အား အတြက္ ကြၽန္မ ဝမ္းပန္း တသာ ျဖစ္ သင့္ပါရဲ႕လား။ အသည္းကြဲ၍ က်ျခင္း မဟုတ္ေသာ မ်က္ရည္မ်ားက ကြၽန္မ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ေပၚမွာ တလိမ့္လိမ့္ ပူေႏြးစြာ။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာပါသည္။ ကြၽန္မ မငိုပါ။ ကြၽန္မ မငိုတတ္ပါ။ ဘဝ၏ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုမွ်သာျဖစ္ေသာ အခ်စ္အတြက္ ကြၽန္မ သတိၱေၾကာင္သူ မျဖစ္လိုပါ။

ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ …
အခ်စ္သည္ ေဆးခါးႀကီး တစ္ခြက္ႏွင့္တူသည္။ အခ်စ္သည္ ကြၽန္မ လက္ထဲ က ယုန္ျဖဴကေလး တစ္ေကာင္ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ၌ အခ်စ္သည္ သိုးငယ္ကေလး တစ္ေကာင္ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အခ်စ္သည္ ႀကိဳး တစ္ေခ်ာင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္။

မည္သို႔ပင္ဆိုေစ အခ်စ္သည္ အခ်စ္သာ ျဖစ္သည္။ အခ်စ္၌ ပင္ကို အေရာင္ကင္းမဲ့၍ အခ်စ္ႏွင့္ ထိေတြ႕ ဆက္ဆံသူတို႔၏ အေရာင္ဆိုး ျခယ္လွယ္ျခင္းကိုသာ ခံယူရၿမဲပင္ ျဖစ္ သည္။
ကြၽန္မကျဖင့္ အခ်စ္ကို အေရာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး စြန္းထင္းေစခဲ့ၿပီ။

ဇြန္လ-၂၀၁၂- ရတီမဂၢဇင္း 

ျဗဟၼစိုရ္ေျခလွမ္း လွမ္းၾကသူမ်ား

ကၽြန္မတို႔အားလံုး ဟိုးငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ လမ္းေလွ်ာက္တတ္စကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ ေျခလွမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ဘ၀မွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ကြဲျပား၊ ရပ္တည္ခ်က္ေတြ မတူၾကတဲ့အခါ ေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတဲ့ ေျခလွမ္းေတြ အသီးသီးဟာလည္း တူၾကမယ္ မဟုတ္ေပဘူးေပါ့။ အဲဒီလို ေျခလွမ္းေတြရဲ႕ လားရာမတူတာနဲ႔အမွ် ပန္းတိုင္ေတြ ကြဲျပားသြားၾကတာ အ့ံၾသစရာမဟုတ္ဘူးလို႔ သဘာ၀က်က် လက္ခံထားမိျပန္ ပါတယ္။

ေမတၱာ၊ ဂရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာဆိုတဲ့ ျဗဟၼစိုရ္တရား ေလးပါးကို ကၽြန္မတို႔အားလံုး သိထားၾကပါတယ္။ သိေပမဲ့လည္း လက္ကိုင္က်င့္သံုးဖို႔ေတာ့ ခက္ေကာင္းခက္ေနပါလိမ့္ဦးမယ္။

ဒီလို ခက္ခဲတဲ့လမ္းကိုမွ ေရြးခ်ယ္ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိူင္စြမ္းသူေတြကိုေတာ့ျဖင့္ ေလးစားအားက်လို႔ မဆံုးေတာ့ ပါဘူး။ 

ကၽြန္မတို႔ ခ်စ္ခင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ မင္းသား(ဦး)ေက်ာ္သူ၊ သူ႔ဇနီး(ေဒၚ)ျမင့္ျမင့္ခင္ေဖ ေခၚ ေရႊဇီးကြက္နဲ႔ အဆိုေတာ္ သီခ်င္းေရးသူ ဆရာ၀န္ (ကို)ေဆာင္းဦးလွိႈင္တို႔ရဲ႕ လူမွႈေရးစြမ္းေဆာင္မွႈေတြကို ၾကားသိၿပီး ျဖစ္ၾကမွာပါ။ သူတို႔ေတြရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ေပၚမွာ စြဲစြဲျမဲျမဲေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြအေၾကာင္းကို ကၽြန္မတို႔နဲ႔အတူ မွ်ေ၀ခံစားဖို႔ သူတို႔ သံုးေယာက္ စကၤာပူကို လာေရာက္ၾကပါေတာ့မယ္။

အစီအစဥ္က….

ဇူလိုင္လ ၁၅ ရက္

ညေန ၃နာရီမွ ၈နာရီ

Jurong East Sports & Cultural Centre

လက္မွတ္ေတြကို ရနံ႔သစ္ B1-07 ၊ သေျပႏု 02-55 - ပန္နီစူလာ ပလာဇာမွာ ၀ယ္ယူအားေပး ႏိူင္ၾကၿပီး လက္မွတ္ေဈးႏွႈန္းေတြက ၂၀ နဲ႔ ၂၅ ေဒၚလာပါ။ 

ပြဲအေၾကာင္းအေသးစိတ္ ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၈၁၆၁ ၂၂၄၄၊ ၉၈၀၀ ၄၁၁၈၊ ၉၁၈၆ ၉၁၄၀၊ ၉၁၀၁ ၆၄၆၄ တို႔ကို ဆက္သြယ္ေမးျမန္းႏိူင္ပါတယ္။

ဒီအစီအစဥ္မွာ သူတို႔ သံုးေယာက္နဲ႔အတူ ဥကၠာဦးသာရဲ႕ သံစဥ္ေတးသြားေတြကိုလည္း နားဆင္ ၾကရဦးမွာပါ။

ဒီပြဲမွာ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ အကယ္ဒမီဦးေက်ာ္သူရဲ႕….

-အႏုပညာရွင္ဘ၀မွသည္ နာေရးကူညီမွႈအသင္း (ရန္ကုန္)ရဲ႕ ဥကၠ႒ဘ၀ ျဖတ္သန္းမွႈပံုရိပ္မ်ား (အေမး အေျဖ)

ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ေဖ ေခၚ ေရႊဇီးကြက္ရဲ႕….

-လူသားအက်ိဳး၊ လူသား၀ါဒ၊ အရပ္သားလူ႔အဖြဲ႔အစည္း

-နာေရးကူညီမွႈအသင္း (ရန္ကုန္)၏ အနာဂတ္

(ကို)ေဆာင္းဦးလွႈိင္ရဲ႕….

-၈၈ေနာက္ပိုင္း ဂီတသမားတစ္ေယာက္၏ ဂီတ၊ လူမွႈကြန္ယက္၊ နိူင္ငံ့အေရး

ၿပီးေတာ့ နာေရးကူညီမွႈအသင္းရဲ႕ Group Song ျဖစ္တဲ့ "ခြဲမရတဲ့ တြဲလက္မ်ား"ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို သံၿပိဳင္ သီဆိုၾကၿပီး အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုမ်ား ရိုက္ကူးၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

မိတ္ေဆြအားလံုးကို ဒီပြဲေလးမွာ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းအေနနဲ႔ ပူးေပါင္း ပါ၀င္ရင္း ျဗဟၼစိုရ္ေျခလွမ္းေတြ အတူလွမ္းၾကဖို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါရေစရွင္…။ 

"Be part of us"

A Burmese’s request to all Medias : “Stop Pushing a Religion War to my Country”

ဒီပိုစ့္ေလးကို မွ်ေ၀ခြင့္ျပဳတဲ့ မူရင္းေရးသားသူ Htet t San ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း  အရင္ဆံုးေျပာပါရေစ။ ကၽြန္မတို႔ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြ၊ မီဒီယာေတြကို ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေတြကို သူ႔ေဆာင္းပါးထဲမွာ ကၽြန္မတို႔ခံစားခ်က္နဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ် ေတြ႔ရ ၾကားရပါတယ္။ အားလံုးလည္း ဖတ္ၿပီးလို႔ ျပန္လည္မွ်ေ၀ခ်င္ရင္ သူ႔ရဲ႕ မူရင္းလင့္ခ္ေလးကို ေဖာ္ျပၿပီး ျပန္လည္မွ်ေ၀ႏိူင္ပါတယ္။

အမွိႈက္ထဲက ေရႊကို ထုတ္ယူသန္႔စင္ၿပီး ေျပာၾကေၾကး ဆိုရင္ေတာ့ ဒီအေရးေပၚေပါက္လာမွႈေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ တိုင္းရင္းသားေတြအခ်င္းခ်င္း ကရင္ရယ္၊ ကခ်င္ရယ္၊ ရခိုင္ရယ္၊ ျမန္မာရယ္ မခြဲျခားတဲ့ ခ်စ္ခင္ စည္းလံုးမွႈကို မီးေမာင္းထိုးျပလိုက္သလိုပဲ လို႔ ျမင္မိပါတယ္။

သူ႔ရဲ႕ မူရင္းပိုစ့္ေလးကို ဖတ္ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။

This post is entitled to all the medias who are responsible for the news they are creating which are recently concerned with the latest news with Rohingya people in my country.

My name is Htet San, a born and raised artist from Burma.

It’s been a world known fact that my country was suppressed by Juntas for decades and only recently, the people from Burma and the country itself are starting to get brighter hopes for their future, the hopes arising from the positive reforms of the country. I am one of those majority with high expectations who want to see my native land shines with the   hopeful smiles of the people again.

Even though Burma does not have a fully functional democracy yet, there’s never a racist problem among the people living in there. We have our own freedom of choice for religion and different people with many different religions, Buddhists, Christians, Muslims  and many others, are living inside the country very peacefully.

Recently, riots between the Rohingya people and our ethnic group, Arakanese are happening in the North West part of the country. There are scandals created by outsiders and some countries that “Rohingyas” as one of our ethnics groups and nationality but in fact, they are merely the descendants and refugees of Bengali. Our historians have proved historically on that topic and if any scholar is in doubt, they would be happy to explain with facts.

Many countries accuse Burma of not respecting human rights for Rohingyas but it’s only Burma who let them stay in our ground for many decades. But, demanding to give away a national territory and an ethnic identity is the matter beyond humanitarian concerns that a nation has to consider for its own people. I want to ask all the human rights activists, developed countries and medias who are forcing Burma to do such giveaways. What will your countries do in that case? Will you even let them stay in your ground? Why are you all pushing to accept more burdens to a small country which has very limited resources for its own people ?

Rohingya people are currently burning down many of our villages and killing our ethnics people. Majority of the locals became homeless in addition to their already harsh lives.

What is the responsibility of a nation when it’s national security is threatened?

Burma is not declaring a war against any race or religion . It’s true Rohingyas are muslims. But, the concept of the respond act is not fighting against the Islamic community and Muslims. Burmese government is just protecting our ethnics groups from Rohingya’s violent attacks. But, some of the medias don’t see this concept as exciting enough.

Starting from BBC, VOA, RFA, DVB, even Reuters and New York Times, whenever I read the news, the headlines about this incident is titled as “Buddhists Vs Muslims” or “Burmese Vs Muslims”. Some medias even stated initially that “ Rohingya’s abuse as Burma’s attack”. People in Burma already stated publicly that this is not the case against religion. Even the Musilm Associations in Burma announced that they agree Rohingya’s actions as violent attacks. We have statements ready to prove.

But, are our voices not loud enough or just plainly neglected?

Foreign medias keep spreading propaganda about Burma having religious conflicts within the region and making statements against the truth that can worsen the country’s situation right now. It’s like all the major medias are trying to shift the attention of the Islamic community around the world to Burma and pushing a major religion war to happen  inside the country.

Is it intentional or ignorance?

I understand the fact that picking up the controversial ideas would make a news piece interesting but what if that idea doesn’t tell the truth and gonna make things worse? Isn’t the medias’ responsibility to investigate the facts properly before announcing a news to the world? Or, being able to grab more attention and increased rating is the modern value of journalism?

Medias have a great power to shape the world. What if what you wrote would cost more wars and ruin more lives? Will you write the same thing if your little son or daughter, your beloved husband/wife or your elderly father and mother is in the war zone? I highly doubt if any of those writers who wrote recent news about Burma that I mentioned above had a real life experience living in Burma. If you have never been in someone’s shoes, be careful in your guessing games. Sitting comfortably in your chair writing made-up stories about recent news without proper knowledge and experience  will not make you realize the real truth like Rohingyas burnt their own houses first before they burn  Arakans’ to manipulate the media about them being abused.

I don’t think the primary intention of people who study journalism is to create more wars and kill more people with your pen. Please be careful.

I am deeply very sorry about all the lives that cost from both sides of this riot. Like Rohingyas, there are also lakhs of burmese refugees living in the borderline of Thailand-Burma. But, have you ever heard such an issue of Burmese refugees’ abusive action towards the host country? I understand that Rohingyas are also human beings and wish no further harm would be involved to them. We oppose to Genocide but, like every country in the world, Burma also has principles to those who broke the laws.

I read an opinion piece on Aljazeera article today. It’s very amusing to see how the writer judged on Burma based on peoples’ angry comments on Facebook  that make me wants to question his professionalism. How would you feel if your mother has been stabbed on her back?  How did the whole world react first when World Trade Center crashed down? The sudden furious state of mind in respond to the news of their relatives and friends’  being hurt doesn’t mean Burmese as racists and Burma as a racist country. At least, we are not invading other countries and declaring a war. We are protecting our people. If you are not familiar with the law of religion freedom in Burma , welcome to our country.

The author also stated Islamophobia and the fear of “the other” in Burmese.  This does not really make sense, especially the latter part but just to let you know,I am free from both disorders.  In fact, I have a lot of Muslim friends in which one of them is my best friend who is one of the kindest and intellectual people I have ever known. Plus, I love eating Biryani and Muslims food. My country, Burma, is open to any religion and we have respect to people with different religions.  Burmese are very peaceful people who are able to smile everyday even under the harsh authority of Military Juntas in the past. If you have ever been to Burma, you will know what I mean.

This is all I want to say. I know my voice is small and might not be able to influence any of the current events happening.

But, I believe that I am representing many of the Burmese voices. We hope our leaders would make an effective resolution towards this current affair.

We all Burmese people want peace and want the country to be able to proceed the positive reforms it has been waiting for so long. So, I would like to request all medias one thing, please support us or if you can’t do this, please don’t exaggerate the wrong facts  and murder the hope of millions of people.

Again, this recent riot is NOT about the religions and races. We are just defending from violence which is what every country would do if their nationalities are harmed. Burma is NOT a racist country.

Thank you for reading til the end.
Htet San

 Credit to : မူရင္းေရးသားသူ Htet t San
Link : မူရင္းလင့္ခ္

ၾကံဳရာဆံုရာ မင္းအေၾကာင္း "လူစီ"

လူစီနဲ႔ကၽြန္မက လူမ်ိဳးခ်င္းလည္း မတူ၊ ဘာသာခ်င္းလည္း မတူသလို ႀကီးျပင္းခဲ့ရာ အသိုင္းအ၀န္းခ်င္းလည္း ျခားနားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူလည္း မိန္းမ၊ ကၽြန္မလည္း မိန္းမတစ္ေယာက္မို႔ မိန္းမသားခ်င္း စာနာတတ္တဲ့စိတ္နဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း သူ႔အေပၚ ဂရုဏာစိတ္ျဖစ္ရတယ္။

သူ သားကေလးကို ကိုယ္၀န္လြယ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူက ေနာက္မိန္းမကို အိမ္ေပၚေခၚတင္လာၿပီး သူ႔ကို အိမ္ေပၚကဆင္းခိုင္းတာ ခံခဲ့ရတဲ့ မိန္းမ။ အိမ္ေထာင္သက္တစ္ေလွ်ာက္လံုး အလုပ္ကို လက္ေၾကာတင္းေအာင္ မလုပ္တဲ့ ေယာက်္ားရဲ႕ လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနသမွ်ကို သူ႔ရွာစာေဖြစာေလးနဲ႔ ေ၀မွ်ေပးကမ္းသံုးစြဲလာခဲ့ရတဲ့ မိန္းမ။ အဲသလို လူစီ့လိုမိန္းမမ်ိဳးကိုမွ ေနာက္မိန္းမေခၚလာၿပီး အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်ရက္တဲ့ ေယာက်္ား၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူစီဟာ သူနဲ႔ရတဲ့ ေသြးသားကေလးလြယ္ထားရတဲ့ အခ်ိန္။ လူစီက စိတ္နာလြန္းလို႔ တရားဥပေဒနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၿပီး ပိုင္ဆိုင္သမွ် ေ၀ျခမ္း၊ ကြာရွင္းေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သားကေလးတစ္ေယာက္ပဲ သူ႔ဘ၀မွာ သူ႔အတြက္ ပံုအပ္ခ်စ္စရာလို႔ မွတ္ယူခဲ့ေတာ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက လူစီ့အသက္က ၂၇ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာ။ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ အရြယ္ေကာင္းလို႔ ဆိုရမယ္။

ကၽြန္မနဲ႔ စသိၾကေတာ့ လူစီက ကၽြန္မတို႔ရံုးကို လူသစ္အေနနဲ႔ ၀င္လာကာစ။ ေဖာ္ေရြခင္မင္စရာေကာင္းတာမို႔ ကၽြန္မနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းလို ခင္မင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေန႔လည္စာ အတူထြက္စား၊ ညေနဆိုလည္း ရံုးကားအတူစီးၿပီး ျပန္ၾကနဲ႔ တစ္ေန႔တာမွာ လူစီနဲ႔ ကၽြန္မေတြ႔ခ်ိန္ေတြက တစ္ျခားရံုးသားေတြထက္ အခ်ိန္အေတာ္ေလး ပိုမ်ားပါတယ္။ တခါတေလ ရံုးအဆင္း အိမ္ကိုတန္းမျပန္ေသးဘဲ လူစီနဲ႔အတူ ေစ်းပတ္ေနၾကတဲ့ ညေနေတြလည္း ရွိခဲ့ပါရဲ႕။

လူစီက ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္၊ ကက္သလစ္။ ဗုဒၶဟူးေန႔ ညေနရံုးဆင္းတိုင္း သူ႔သားေလးနဲ႔အတူ ဘုရားေက်ာင္း သြားေလ့ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္ လူစီယားနားဆိုတာက သူေတာ္စင္နာမည္၊ သူ႔သားေလး နာမည္ ေနာဘတ္ဆိုတာကလည္း သူေတာ္စင္နာမည္ပဲလို႔ ကၽြန္မကို ေျပာျပဖူးတယ္။ အဲဒီလို ေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႔မ်က္ႏွာက တကယ့္ကို သူေတာ္စင္ တစ္ေယာက္လို သူ႔ကိုယ္သူ အားရေၾကနပ္ေနတဲ့ဟန္အျပည့္နဲ႔။

ရံုးမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဖုန္းဆိုရင္ အားလံုးက တိုးတိုးဖြဖြေျပာေနၾကတဲ့အထဲ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေအာ္ဟစ္ေျပာ ဆိုေနသူဆိုရင္ ဘယ္သူလဲလို႔ မေမးနဲ႔၊ လူစီပဲ။ ေန႔လည္ေတြမွာ သားကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ဘာလုပ္ေနလဲ၊ ဘာစားသလဲ၊ ဂိမ္းေတြ တစ္ခ်ိန္လံုး ေဆာ့မေနနဲ႔၊ ေက်ာင္းကၿပီးရင္ အိမ္တန္းျပန္ ဘာညာနဲ႔ ေျပာေနတာ တစ္ရံုးလံုးမၾကားခ်င္မွအဆံုးရယ္။ သူ႔သားေလးက ကေလးပီပီ အစားမမက္ဘူး၊ ဂိမ္းပဲ၊ အေဆာ့ပဲမက္တာ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ လူစီနဲ႔ သူ႔သားက ဖုန္းထဲမွာ ေအာ္ဟစ္ေန ၾကတာမ်ားတယ္။ လူစီကပဲ ေအာ္ဟစ္ဆူပူေနတာပါ။

တစ္ေန႔  သူ႔အိမ္အကူ အင္ဒိုနီးရွားမေလးကို  ရံုးေခၚလာတယ္။ အိမ္မွာ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ အိပ္ေနလို႔တဲ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔သားႀကိဳက္တတ္တဲ့ စပက္ဂတီ-အီတလီေခါက္ဆြဲ မခ်က္တတ္ရေကာင္းလား၊ သူ႔သားကို အစား၀င္ေအာင္ မေကၽြးရေကာင္းလားနဲ႔ တပူပူ တဆူဆူ လုပ္ေနေတာ့တယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ဘာကိုမဆို အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေအာ္လိုက္ဟစ္လိုက္ရမွ သူ႔စိတ္ေတြ သက္သာရာရတယ္၊ ေျပေလ်ာ့တယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ တစ္ရံုးလံုးက သူ႔အေၾကာင္း သိေနလို႔သာေပါ့။

ၿပီးေတာ့ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ဆပ္ပလိုင္ယာေတြကို ဖုန္းဆက္ၿပီဆိုရင္လည္း ဒီလိုပဲ။" ေဟ့ ငါက နင့္ ကပ္စတမ္မာေနာ္၊ ငါေျပာတာအမွန္" ဆိုတဲ့ အထာမ်ိဳး လူစီ့မွာ ေတြ႔ရတယ္။ "ငါ ဒီဘက္က ဘာသံမွေကာင္းေကာင္းမၾကားရဘူး၊ နင့္ဖုန္းက စုတ္ေနတာ လႊင့္ပစ္လိုက္" ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ခဏခဏ ၾကားရတတ္တယ္။ ၿပီးရင္ "ငါ့ကို ျပန္ေခၚ"ဆိုၿပီး ဖုန္းကို ေဆာင့္ခ် လိုက္တတ္တယ္။ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ေျပာေနတာမို႔ အကုန္ၾကားေနရတာပါပဲ။ တခါတေလမ်ား (သူေ႒း ရံုးမွာ မရွိတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳး ဆိုရင္) သူ႔အိုင္ဖုန္းနဲ႔ ဂိမ္းကစားေနလုိက္တာ ေနာက္ခံ ျမဴးဇစ္က အက်ယ္ႀကီးပဲ။ ဘယ္သူ႔မွ ဂရုမစိုက္ဘူးေဟ့ ဆိုတဲ့ အေပါက္မ်ိဳးေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ အတြင္းႀကိတ္မဟုတ္ဘူး ေပၚေပၚတင္တင္ပဲ လို႔ ေျပာရမလားေတာင္ မသိပါဘူး။

ကၽြန္မ ထင္တာကေတာ့ လူစီဟာ က်ိဳးပဲ့ခဲ့ရတဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခုအတြက္ က်ားနာတစ္ေကာင္လို၊ ရွႈံးနိမ့္ခဲ့ရတဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခုအတြက္ က်န္တာေတြအေပၚမွာ အႏိူင္ယူလိုစိတ္ေတြ ကဲေနသလိုမ်ုိဳးပါပဲ။

ပစၥည္းတစ္ခု ၀ယ္တာမွာ ျဖစ္ေစ၊ သူယံုၾကည္ရာ ဘာသာေရးအေၾကာင္းေျပာတာပဲ ျဖစ္ေစ၊ သူ၀ယ္တာကမွ အေကာင္းဆံုး၊ သူ႔ဘာသာကမွ အေကာင္းဆံုးဆိုတာမ်ိဳး၊ ေနာက္ဆံုး သူဘာေျပာေျပာ သူပဲ အမွန္လို႔ တြန္းထိုးေျပာတတ္တယ္။ ငါ့စကားႏြားရ ေျပာတတ္တယ္။ ကၽြန္မက သူေျပာျပလို႔ သူ႔အေၾကာင္းကို သိထားသူမို႔ သူ႔အေပၚ နားလည္ေပးလို႔ ရေနခဲ့တယ္။

ေယာက်္ားေတြအေပၚ အထင္မႀကီးဘူးေဟ့ဆိုတဲ့ လူစီတစ္ေယာက္ တစ္ညေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ညစာစားၿပီးအျပန္မွာ ကားႀကံဳရွိတယ္၊ နင္ ငါနဲ႔ လုိက္ျပန္လို႔ ေျပာလာခဲ့တာ (သူနဲ႔ ကၽြန္မက အိမ္ခ်င္းလည္း နီးတယ္ေလ) ၿပီးေတာ့ ကားပိုင္ရွင္က လူလတ္ပိုင္းအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္။ လူစီက ကားေမာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသားေဘးမွာ ေရွ႕ခန္းက စီးတယ္။ လူစီတို႔ ညင္သာေနလိုက္တာမ်ား သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကားေရွ႕ခန္းက ေျပာေနတဲ့စကားကို ေနာက္ခန္းက ကၽြန္မ မၾကားရဘူး။ ခါတိုင္း ေဟာင္ဖြာဖြာလုပ္ေနက်မို႔ ဒီလိုေလသံမ်ိဳးနဲ႔ လူစီ အိညက္ညက္ေျပာေနတာကို ကၽြန္မက ရယ္ခ်င္လွတယ္။

ကၽြန္မအိမ္ကို အရင္လိုက္ပို႔တယ္။ ခဏပါပဲ။ ကၽြန္မ အ၀တ္အစားလဲအၿပီးမွာ ဖုန္း၀င္လာေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္း လူစီ့ဆီကဖုန္း။ "နင္ အဲဒီလူကို ဘယ္လို သေဘာရလဲ"တဲ့ ကၽြန္မကို ေမးလာပါေရာ။ "ငါ ဘယ္လိုလုပ္ သိမလဲ၊ သူ႔ေနာက္ေက်ာပဲ ငါ ျမင္ေနခဲ့ရတဲ့ဟာ" လို႔ ကၽြန္မက ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ လူစီက ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ "သူ႔ကားႀကီးေတာ့ ငါႀကိဳက္တယ္ဟ" တဲ့။ ဘုရား ဘုရား "လူစီ အေရးႀကီးတာက လူေနာ္…လူ၊ ကားမဟုတ္ဘူး၊ နင့္ကိုေရာ နင့္သားေလးကိုပါ ၾကင္နာတတ္တဲ့သူ၊ နားလည္တတ္တဲ့သူ ျဖစ္ဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတာ" လို႔ ကၽြန္မက ေျပာခ်လိုက္တာေပါ့။

"အဲဒီလူနဲ႔ ဘယ္လိုသိၾကတာလဲ"လို႔ ကၽြန္မက စပ္စုေတာ့ အြန္လိုင္းဂိမ္းကစားရင္း ေတြ႔ၾကတာတဲ့။ "အဲဒီလူက ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ဖြင့္တယ္၊ ငါတို႔သားအမိအတြက္ အခ်ိန္ေတာ့ ေပးႏိူင္မယ္ မထင္ဘူး။ ဒါေပမဲ ပိုက္ဆံေတာ့ ေပါတယ္"တဲ့။ သူ႔ၾကည့္ရတာ အရင္တစ္ေယာက္တုန္းက သူကခ်ည္း ေပးခဲ့ရသမွ် ဒီတစ္ေယာက္ဆီကေတာ့ သဲ့ယူမွ လို႔မ်ား ေတြးေန သလားပဲ။ ေနာက္တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္မက အေျခအေနဘယ္လိုလဲ ေမးတဲ့အခါ ျပတ္သြားၿပီတဲ့ေလ။ သိတ္ မဟန္ပါဘူးဟာလို႔လည္း ေျပာေသးရဲ႕။

ကၽြန္မနားလည္ေပးမိတယ္။ လူစီက ခုမွ ၃၈ ပဲ ရွိေသးတာ။ သားကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔ဘ၀ကို ဒီလိုပဲ ေအာ္ဟယ္၊ ဟစ္ဟယ္နဲ႔ ၿပီးသြားခ်င္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ တခါ ကၽြန္မကို နင္တို႔ ျမန္မာထဲက သူေ႒းေလးဘာေလး မရွိဘူးလား တဲ့ ေနာက္သလိုလို လာေမးဖူးေသးတာ။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ေနာက္တစ္ခါ ဆိုတာအတြက္ အညံ့မခံဘူးေဟ့ လို႔ ေမာင္းတင္ထားပံုရတယ္။ လူစီက ျဖဴျဖဴလံုးလံုးေလး၊ ရုပ္ကေလး ၾကည့္ေပ်ာ္ရွႈေပ်ာ္မွာ ဗိုက္ကေလးစူစူနဲ႔။ သေဘာ က ေကာင္းေပမဲ့ အေျပာက ဆိုးတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဘယ္သူနဲ႔မွ ဆက္မေပးရဲဘူး း))

ခုထိေတာ့ သူ႔ဘ၀မွာ သူ႔သားရယ္၊ အလုပ္ရယ္၊ သူေဆာ့ေနတဲ့ ဂိမ္းေတြရယ္…။ ဒါပဲ လူစီ့မွာ ရွိတယ္။ သူ႔ဘ၀အတြက္ သူ႔ေရွ႕က မားမားရပ္ေပးမဲ့ ေယာက်္ားသားတစ္ေယာက္ဆိုတာကိုေတာ့ ဖူးစာေရးနတ္က ဘယ္လိုဖန္တီးေပးမယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကၽြန္မေတြ႔ေနရတာက မနက္မနက္ဆို အိတ္ႏွစ္လံုး (တစ္လံုးက ရံုးအလုပ္ေတြထည့္ထားတဲ့ အိတ္၊ တစ္လံုးက သူ႔ လက္ကိုင္အိတ္) နဲ႔ အ၀တ္အစား ဘိုသီဘတ္သီ၊ ဆံပင္ ကပုိကရိုနဲ႔ လူစီ။  ရံုးေရာက္ရင္ သူ႔သားကေလးဆီ ေအာ္ဟစ္ ဖုန္းဆက္၊ ဆပ္ပလိုင္ယာေတြနဲ႔ ျငင္းခုန္ေအာ္ဟစ္ေနတတ္တဲ့ လူစီပါပဲ။ သူကသာ သူ႔အပူနဲ႔သူမို႔ မသိေပမဲ့ ေဘးလူျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ျမင္ေနရတာနဲ႔တင္ ရင္ေမာရတယ္။

လူစီ အိမ္ေထာင္ေရးကံေကာင္းပါေစလို႔ပဲ ကၽြန္မ ဆုေတာင္းေပးမိပါေတာ့တယ္။

အလွဆံုးပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕ ေကာင္းကင္

(၁)

သူမမွာ အက်ည္းတန္လြန္းတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြ ရွိတယ္။  မဆိုးပါဘူးလို႔ အားနာပါးနာေလးေတာင္ ေျပာရေလာက္ေအာင္ မလွတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြေလ။ သူမအေမက သမီးဟာ ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက လက္ကေလးေတြ သိတ္လွတာ၊ ကန္ေတာ့ခၽြန္လက္ကေလးေတြ၊ အႏုပညာလက္ကေလးေတြ လို႔ ေျပာတဲ့အခါတိုင္း မ်က္ႏွာကေလးျပံဳးရင္း သေဘာတက် နားေထာင္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီခဏမွာေတာ့ အေမ့လက္ထဲက သူမလက္ေခ်ာင္းကေလးေတြဟာ  ရွည္သြယ္ေကာ့ညြတ္လို႔ တခမ္းတနား လွေနခဲ့ဖူးတာ။ သူမ သိတာေပါ့၊ အေမက မညာတတ္ဘူးေလ။

ငယ္ငယ္ကေတာ့...

အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ဖိုးလမင္းႀကီးဆီက ထမင္းဆီဆမ္းေရႊလင္ပန္းကို ေတာင္းခဲ့....
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ၀လံုးရြဲ႕ရြဲ႕ေစာင္းေစာင္းေလးေတြ စေရးခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ အေမေပးတဲ့ မုန္႔ဘိုး ယူခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မုန္႔ေ၀မွ်စားခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ေဖႀကီးကို မိုးေလာက္ႀကီးခ်စ္တယ္လို႔ ၀ိုင္းျပခဲ့....
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ အေမ့ကို အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ကူခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ေျမႀကီးေပၚမွာ အရုပ္ေတြ ေရးျခစ္ခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ....

အခါမ်ားစြာမွာ သူမ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာပဲ.....။

အရြယ္ေလးရလာတဲ့အခါ အေမ့စကား နားမေထာင္ဘဲ လက္ဆစ္ေတြခ်ိဳးခဲ့ေတာ့ သူမလက္ေတြဟာ မလွမပနဲ႔ အၾကည့္ရဆိုးလာတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့...

အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ခ်စ္သူရဲ႕ လက္ဖ်ံေပၚက မွဲ႔နီကေလးကို တို႔ၾကည့္ခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ဘ၀စာေမးပြဲေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျဖဆိုခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ စား၀တ္ေနအတြက္ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနခဲ့....
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ (ခံစားမွႈေတြ ဖံုးဖိၿမိဳသိပ္မရႏိူင္တိုင္း) စာရြက္ေတြေပၚ ဖြင့္ခ်ေရးခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ခ်စ္သူရဲ႕ ပါးကေလးကို ထိ ထိၾကည့္ေနခဲ့....
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ  ခ်စ္သူအတြက္ အျပာေရာင္ၾကယ္ကေလးေတြကို  ခူးဆြတ္ေပးခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ စိတ္ဓါတ္က်လို႔ ငိုမိတဲ့အခါ မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ သူမ သိတ္မကၽြမ္း၀င္လွတဲ့ စာရြက္ေတြေပၚ လက္မွတ္ေတြ အခါခါ ထိုးခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ဘုရားရွင္အတြက္ ပန္းေကာက္သီဖြဲ႔ ပူေဇာ္ခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ခ်စ္သူနဲ႔ စစ္ေအးတိုက္ပြဲေတြ စီးခ်င္းထိုးခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ပန္းခ်ီကားေတြအေပၚ ေဆးေရာင္ေတြ ၾကဲပက္ခဲ့....
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ေစ့ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးေတြကို ေခါက္ခဲ့....
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ သူစိမ္းေတြကို လက္ညိွးထိုးခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ....

ဘယ္တုန္းကမွ အဲဒီလက္ေတြအတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္တစံုတရာမွ မခံစားခဲ့ရဖူးဘူး။ သူမက ခ်စ္သူအနားမွာ ရွိေနရင္ စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္းေတြနဲ႔ ထံုမြမ္းေနတတ္တာ။ တစ္ေန႔မွာ ခ်စ္သူက လက္စြပ္ေလးတစ္ကြင္း၊ သူမကို ေပးဖို႔ တဲ့။ သူမ  ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ လက္ကေလးကို ခ်စ္သူေရွ႕ ဆန္႔ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့တာေပါ့။  အဲဒီမွာ သူမလက္ေတြအေပၚ ခ်စ္သူရဲ႕အၾကည့္တစ္ခ်က္ ေတြကနဲအေရာက္...။ လက္ေတြကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္ယူဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးရဲ႕။  ဒါေပမဲ့ လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ သူမတစ္ကိုယ္လံုး စၾကာ၀ဠာအျပင္ဘက္ေရာက္သြားသလို...၊ ေသးငယ္သြားလိုက္တာ...။ သူမမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ပူေႏြးရွက္ရြံစိတ္ေတြနဲ႔။ အဲဒီ့ေန႔က်မွပဲ သူမလက္ေတြက ပို ၾကည့္ရဆိုးေနလိုက္တာမ်ား...။

သူမရဲ႕ လက္ေတြကို ခ်စ္သူ စိတ္မ်ားပ်က္သြားၿပီးလားရယ္လို႔ (စိတ္ထဲက ထင္ေနလို႔လည္း ျဖစ္မယ္) ေတြးမိတာနဲ႔တင္ ၀မ္းနည္းသြားလိုက္တာ။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ သူမလက္ေတြကို သူမကိုယ္တိုင္ မုန္းတီးမိၿပီ။ သူမလက္ေတြဟာ သူမကို အရက္စက္ဆံုး အရွက္ခြဲလိုက္ၾကတာရယ္။ ခ်စ္သူကျဖင့္ လက္စြပ္ေလး ၀တ္ေပးၿပီးကတည္းက သူမဆီ အလာက်ဲသြားလိုက္တာ။ အလုပ္ေတြမ်ားလို႔ ေနမွာပါလို႔ သူမစိတ္ကို သက္သာေအာင္ သူမေျဖေတြးေနမိတယ္။ ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားကို စုတ္တံအျပားႀကီးႀကီးနဲ႔ ၾကက္ေျခခတ္တတ္ခဲ့တာလည္း ဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူမရဲ႕လက္ေတြဟာ အေရာင္ေျပာင္းလဲခဲ့၊ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ကၽြမ္း၀င္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ဘယ္သူ သိႏိူင္မွာလဲ...။ မ်က္ရည္ေတြ အိုင္ခဲ့ရတဲ့ သူမရဲ႕ လက္ဖမိုးကေလးေတြအေၾကာင္းကို...။

၀မ္းနည္းအားငယ္စိတ္ေတြနဲ႔ သူမဟာ သူမရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကို ၀ွက္ထားတတ္ခဲ့ၿပီ။ ခ်စ္သူက သူမမ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္လိုက္တဲ့အခါတိုင္း ခ်စ္သူမ်က္လံုးထဲမွာ တကယ္ေတြ႔ေနတာက သူမရဲ႕ အက်ည့္တန္တဲ့ လက္ေတြကို မဟုတ္လားလို႔ တဖြဖြ ေမးပစ္လိုက္ခ်င္လာတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ သိတ္လွတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကို သူမစိတ္ထဲက ရန္လိုတတ္လာတယ္။ မေကာင္းမွန္းသိေနလည္း သူမစိတ္မွာ အနာရြတ္တစ္ခုလို ဒဏ္ရာစြဲခဲ့ၿပီ။

(၂)
ေ၀းေ၀းမွာပဲ ေနခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးကို ခဏ ေက်ာခိုင္းခဲ့တယ္။ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ေနရာေတြ သူမ သြားတယ္။ သဘာ၀ေဘးေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားတဲ့ ရြာေတြဆီ သူမ သြားတယ္။ ကေလးငယ္ေတြ...။ မိဘေတြ မရွိရွာေတာ့ဘဲ ကိုယ့္၀မ္းကိုယ္ေက်ာင္းေနရတဲ့ ကေလးေတြ။ အနာဂတ္ဆိုတာ သူတို႔အတြက္ မွႈန္၀ါးေနတဲ့ ေခတ္ေဟာင္းရုပ္ရွင္တစ္ကားလို။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေလးေတြ စိတ္မပ်က္ၾကဘူး။ အားမငယ္ၾကဘူး။ တစ္ေန႔စာ တစ္ေန႔ ရွာေဖြ စားေနၾကတာပဲ။ အခ်ိန္ရွိတိုင္း အဲဒီကေလးေတြဆီ သူမ သြားတယ္။ သူမ လုပ္ေပးႏိူင္တာေလးေတြ လုပ္ေပးရင္းနဲ႔ေပါ့။ သကၤန္းစီးခ်င္တဲ့ ကေလးေတြ၊ ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္တဲ့ ကေလးေတြ...သူမ တတ္ႏိူင္တာေတြ အကုန္ လုပ္ေပးတယ္။

ကေလးေတြကို သူမလက္ထဲ ေပြ႔ထားရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဘာနဲ႔မွ လဲမရႏိူင္တဲ့ ခံစားမွႈမ်ိဳး၊ ေျပာမျပႏိူင္တဲ့ ခံစားမွႈမ်ိဳး သူမ ခံစားရတယ္။ သူမ စိတ္ေတြ ေျပစျပဳလာတယ္။ သူမရဲ႕ လက္ေတြ...။  ေႏြးေထြးမွႈ လိုအပ္ေနသူေတြအတြက္ သူမလက္ေတြက ကမ္းလင့္ဖို႔ အသင့္ရွိေနတဲ့ လက္ေတြဆိုတာ သူမ ေသခ်ာတယ္၊ ယံုၾကည္မွႈလည္း အျပည့္ရွိတယ္။  ဒီလက္ေတြနဲ႔ သူမ အလုပ္ေတြ၊ အမ်ားအတြက္ အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ႏိူင္ေနဦးမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ သူမလက္ေတြကို သူမ အံ့ၾသတႀကီး ၾကည့္မိတယ္။ ဘယ္မွာ အရုပ္ဆိုးလို႔လဲ...။

(၃)

ဟိုး ေ၀းေ၀းမွာ ကေလးေတြ... သူမဆီ လာေနၾကၿပီ။ ကေလးေတြနဲ႔ အတူ လူတစ္ေယာက္။ အဲဒီပံုရိပ္ကို သူမ သိတ္ရင္းႏီွးေနခဲ့တာေပါ့။ သူမ ရင္ေတြ လႊတ္ခုန္လာေတာ့တယ္...။ အဲဒီလူ...။ မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးေတြနဲ႔...လူ။ 

သူမလက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ဆြဲယူၿပီး သူ႔ႏွႈတ္ခမ္းေပၚ ဖိကပ္လုိက္တဲ့အခါ....။

ရွက္ၿပံဳးေလးတစ္ပြင့္ သူမမ်က္နွာေပၚ ယီးေလးခိုလို႔....။  ေကာင္းကင္ျပာႀကီးေအာက္မွာ ခ်စ္သူနဲ႔ သူမ...လက္ခ်င္းယွက္လို႔ရယ္...။
 

 
မွတ္ခ်က္။ ။ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြလည္း သူမလိုပဲ မလွပေပမဲ့၊ စာထဲက သူမဟာ ကၽြန္မ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ သူမနဲ႔ ကၽြန္မ လံုး၀ ပတ္သက္မွႈ မရွိပါေၾကာင္း မိတ္ေဆြမ်ားအား သိေစလိုပါသည္။