မေခ်ာရဲ႕ အမွတ္တရ စုစည္းမႈနဲ႔ ဦးညီေရးတဲ႔ ကိုႀကီးေက်ာက္ ဘဝေကာက္ေၾကာင္း

မေခ်ာဆိုတာက ကိုႀကီးေက်ာက္ရဲ႕ တပည့္မ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသူ၊ ဦးညီကေတာ့ ကိုႀကီးေက်ာက္ရဲ႕ အကိုပါ။

လင့္ခ္ထဲမွာ ျမင္းျခံက ကိုႀကီးေက်ာက္မိသားစုအတြက္ ကိုႀကီးေက်ာက္နဲ႔ ပါတ္သက္သမွ် မေခ်ာရဲ႕ စုစည္းမႈေလးေတြပါပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုႀကီးေက်ာက္ ဆံုးပါးသြားတုန္းက ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုေတြ။ အဆံုးမွာေတာ့ ဦးညီရဲ႕ ကိုႀကီးေက်ာက္ ငယ္ဘဝ ေကာက္ေၾကာင္းေလးေတြကို အကိုတေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ ေရးသီထားတဲ့ ၾကည္ႏူးဖြယ္၊ ဝမ္းနည္းဖြယ္ စာေလးတေစာင္နဲ႔ အနားသတ္ ေပးထားပါတယ္။ ဒီလင့္ခ္က ဇြန္လ-၂၆ရက္မွာ Expired ျဖစ္မွာပါ။

အမွတ္တရ သိမ္းထားခ်င္သူမ်ားအတြက္ ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္။

မေခ်ာရဲ႕ အမွတ္တရ စုစည္းမႈနဲ႔ ဦးညီေရးတဲ႔ ကိုႀကီးေက်ာက္ ဘဝေကာက္ေၾကာင္း

ဒီလင့္ခ္ေလးကို အမွတ္တရ ပို႔လာတဲ့ မေခ်ာနဲ႔ ငယ္ဘဝေကာက္ေၾကာင္းေလးအတြက္ ဦးညီတို႔ကို ေက်းဇူး အထူး တင္႐ိွေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါရေစ႐ွင္...

http://www.mediafire.com/?s8plstigp7cy682   ( ဒီမွာ ေဒါင္းသြားၾကပါ)




ဒီလင့္ခ္ကိုေတာ့ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ ကိုဘိြဳင္းဇ္ မွ ေက်းဇူးျပဳ၍ ကူညီလုပ္ေပးသြားတာပါ....
႐ဲွ႕ရဲွ႕ ကဘိြဳက္ :)

စမ္းေရ...

စမ္းေရ...

ညင္ညင္သာသာေလးပါပဲ...စီးျမဲ ဆင္းျမဲ...

မ်က္ႏွာမူရာဘက္ ဦးတည္၊ ေျခဦးလွည့္တဲ့ေနာက္ လမ္းေပါက္ေအာင္ေလွ်ာက္တယ္...

အေရာင္အဝါ ေတာက္ႂကြားလိုက္ပံုကေတာ့

ကမာၻကိုေတာင္ ထုတ္ခ်င္းေပါက္ လင္းခ်င္းတယ္။

တသြင္သြင္ တစိမ့္စိမ့္...ၿငိမ့္ၿငိမ့္ကေလးပါပဲ...

မ်က္ႏွာျပင္ၾကည္ေတာ့ ျမင္ျမင္သမွ် မေဖာက္မျပန္

အ႐ိွအမွန္တိုင္း ထင္ဟပ္တယ္။

ႏဲြ႔ႏြဲ႔ကေလးပဲ...

ဒါေပမဲ့...

အ႐ွိန္ ႐ိွတယ္ အေ႐ြ႕႐ိွတယ္

အင္အား႐ိွတယ္ ေမတၱာတရား႐ိွတယ္

႐ိုးဂုဏ္႐ိွတယ္ ဉာဏ္ပညာ႐ိွတယ္

အလင္း႐ိွတယ္ ခြင့္လႊတ္ျခင္း႐ိွတယ္

တားဆီးလို႔မရဘူး

ပိတ္ပင္လို႔မရဘူး

ခ်ည္ေႏွာင္လို႔မရဘူး

သူ႔မူ သူ႔ဟန္အတိုင္း တစ္လွမ္းခ်င္း...

ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္မစီးဆင္းမဲ့

သူမဟာ

သဘာဝရဲ႕ စမ္းေရၾကည္...

သဘာဝရဲ႕ စမ္းေရၾကည္.....

ေမာင္ႀကီးႏွမ လက္ဆင္

ခုေခတ္ ႐ြာထဲက လူငယ္ေတြကို ေမာင္ႀကီးႏွမ သိလား ေမးရင္ျဖင့္ ဘယ္သူမွ သိၾကမယ္ မဟုတ္ေပဘူး။ သို႔ိေပမဲ့ " ေမာင္ႀကီးႏွမ လက္ဆင္" ဆိုတာကိုေတာ့ျဖင့္ ၾကားရဖန္မ်ားလို႔ နားရည္ဝေနခဲ့ၾကေရာ့မယ္။ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ အစိတ္-သံုးဆယ္ေလာက္ကဆို ဒီ႐ြာထဲမယ္ ေမာင္ႀကီးႏွမဆို မသိသူ ႐ိွကိုမ႐ိွဘူး။ မ႐ိွဆို အိမ္တိုင္းလိုလို သူတို႔လက္နဲ႔ မကင္းၾကပဲကိုး။ မကင္းဆို ေမာင္ႀကီး ႏွမဆိုတာ တျခားဟုတ္႐ိုးလား၊ က်ဳပ္တို႔ ႐ြာထဲက အႏိွပ္သည္ လင္မယားရယ္။

က်ဳပ္တို႔႐ြာထဲ လူသစ္ေတြ လာ အေျခခ်ၾက၊ လူေဟာင္းေတြ စြန္႔ခြာသြားၾကနဲ႔ က်ဳပ္ျဖင့္ ႐ြာခံလူရင္းအျဖစ္နဲ႔  ေတြ႔ေန ျမင္ေနရတာမ်ား ႐ိုးေတာင္ ႐ိုးလွၿပီ။ ဒီထဲမွာ ေမာင္ႀကီးႏွမ ႐ြာထဲက ထြက္သြားပံုက သူမ်ားနဲ႔ မတူဘူး။  တကယ္ဆို သူတို႔ လင္မယားက ဒီ႐ြာကို စၿပီး အေျခခ်တဲ့ေန႔ကတည္းက ဒီမွာပဲ ေခါင္းခ်ၾကပါစို႔ရဲ႕ဆိုတဲ့ အထဲကဗ်။ ေအးေလ ဒါကလည္း က်ဳပ္ဘက္က အထင္႐ိွခဲ့တာ သက္သက္ရယ္။

သူတို႔လင္မယား ႐ြာထဲ ဝင္လာတဲ့ေန႔ကို က်ဳပ္မ်က္လံုးထဲ ခုထိ ျမင္မိတုန္း။ ေယာက်ၤားလုပ္သူက သံေသတၱာေလးတစ္လံုး လက္ကဆဲြလို႔၊ ပင္နီတိုက္ပံု ဖ်င္ၾကမ္းကို ေအာက္ခံစြပ္က်ယ္မပါဘဲ ရင္ကဲြ ဖြင့္ဝတ္လို႔၊ မိန္းမလုပ္သူက ထန္းေခါက္ဖာတစ္လံုး ေခါင္းတင္႐ြက္လို႔၊  ပုဆိုးတစ္ထည္နဲ႔ ျဖစ္သလို ခ်ည္ထားတဲ့ အဝတ္ထုပ္တစ္ထုတ္က ဘယ္လက္တံေတာင္ဆစ္မွာ တြဲလဲခ်ိတ္လို႔၊ အရိပ္ပန္းထည္ အျဖဴခံအကႌ်နဲ႔ နက္ျပာေရာင္ တူတယ္လံုခ်ည္ေပၚမွာ ဘာအဆင္ ဘာအကြက္မွန္း မေပၚေတာ့တဲ့ ခါးဝတ္ကေလး ခ်ည္လို႔။ ဒါေပသိ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကျဖင့္ စူး႐ွ ေတာက္ေျပာင္လို႔။ ဒီ႐ြာကေလးမွာပဲ  ေတာက္ပလင္းလက္ႏိူင္ေတာ့မဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ေတြ ႐ိွေနသလိုလို။ အဲသလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပြ႔ပိုက္လို႔ သူတို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။

ထံုးစံအတိုင္း လူသစ္ေတြကို သူႀကီးဆီပို႔၊ လိုအပ္တာေတြ ကူညီအၿပီးမွာ သူႀကီးက က်ဳပ္အကြက္ေဘးက ေျမလြတ္မွာ သူတို႔ လင္မယား ေနဖို႔ ေနရာ ခ်ေပးတယ္။ ဒါဟာ သူတို႔နဲ႔ က်ဳပ္အၾကား တျခားသူေတြနဲ႔ မတူတဲ့ သံေယာဇဥ္အစေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ "ေမာင္ႀကီးေရ"  "အို ႏွမရဲ႕" နဲ႔ ေခၚေဝၚပံုဆန္းတာေၾကာင့္ ခဏခ်င္းပဲ ႐ြာထဲမွာ "ေမာင္ႀကီးႏွမ လင္မယား" လို႔ အမည္တြင္တယ္။
 
မၾကာပါဘူး၊ ေမာင္ႀကီးေရာ ႏွမပါ ႐ြာ ေလးနဲ႔ တသားတည္း ျဖစ္လာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး နင္းတဲ့ ႏိွပ္တဲ့ ေနရာမွာ အင္မတန္ ေျခေရာ လက္ပါ ေပါက္တဲ့ လင္မယား။ ေမာင္ႀကီးက ႏိွပ္တဲ့ ေနရာမွာ ဝါးဓါးေလးေတြ၊ ဝါးနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ေပါက္ဆိန္လိုလို၊ တူလိုလို ဟာေလးေတြ သံုးတတ္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ ေျပာေသးတာ။

"က်ဳပ္ ခင္ဗ်ား ေျခေခ်ာင္းထိပ္ကေလးေတြ တခ်က္ခ်င္း ေခါက္မယ္၊ ဟိုးေပါင္ရင္းထိ ပူကနဲ က်င္ကနဲ   ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ဗ်" တဲ့

သူေျပာတဲ့အတိုင္း ေပါင္ရင္းထဲ ပူကနဲ က်င္ကနဲ ျဖစ္သြားလိုက္တာမ်ား။ ၿပီးျပန္ေတာ့ ေျခဖဝါး ေနရာအႏံွ႔ သူ႔ တူကေလးနဲ႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ထုထုၿပီး ဒါက သရက္႐ြက္ဗ်ာ၊ ဒါက အသည္း၊ ဒါက ႏွလံုးနဲ႔ အဲသလို ေျပာေျပာၿပီး အေၾကာကိုမွ ထိထိမိမိ ႏိွပ္တာ။

က်ဳပ္အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ေနာက္ဆံုးပိတ္ ေျခေတြ လက္ေတြ ခ်ိဳးႏိွပ္ေပးတဲ့ အခ်ိန္ပဲဗ်ိဳ႕။ အဲသလိုအခ်ိန္မွာ စကားေတြ  အမွ်င္မျပတ္ေျပာတတ္တဲ့ ေမာင္ႀကီးရဲ႕ အေျပာ၊ သူေလးစားရတဲ့ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႉင္းရဲ႕ စာေတြ ကဗ်ာေတြကို အသံနဲ႔ ဌာန္နဲ႔ အ႐ြတ္အဖတ္၊ အဲဒါေတြကို က်ဳပ္က တစဲြတလမ္း နားေထာင္လို႔ မဝႏိူင္ ျဖစ္ရသကိုးဗ်။ 

ႏွယ္ႏွယ္ရရေတာ့ မထင္ေလနဲဗ်ိဳ႕႔။ ေမာင္ႀကီးရဲ႕ အဘိုးအေဘးမ်ားက နန္းတြင္းမွာ သီေပါဘုရင့္ အမႈႉေတာ္ ထမ္းဖူးသူမ်ား ျဖစ္သတဲ့။ အဲဒီကေန သားစဥ္ေျမးဆက္ လက္ဆင့္ကမ္းလာတဲ့ နန္းတြင္းသံုးအႏိွပ္ပညာဟာ ခု ေမာင္ႀကီးအထိ ဆိုပါေတာ့။ ေမာင္ႀကီးဇာတိက ပုဂံနယ္ဘက္က ႐ြာေလးတစ္႐ြာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ႐ြာဟာ အရင္က ၿဗိတိသွ်ကို လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ ဗမာ့ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ိဳရဲ႕ ႐ြာျဖစ္တာမို႔ ေမာင္ႀကီးက သူ႔ကိုယ္သူ "ဗိုလ္ခ်ိဳေျမ ေမာင္ႀကီး" လို႔ ကေလာင္နာမည္ ယူထားတယ္။ ပံုႏိွပ္စာရယ္လို႔ တလံုးတေလမွ မေဖာ္ျပခဲ့ဖူးေပမဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ ဗိုလ္ခ်ိဳေျမ ေမာင္ႀကီးကေန တျပားသားမွ မေလွ်ာ့ေလဘူး။ အဲသလို ဗိုလ္ခ်ိဳေျမေမာင္ႀကီးနဲ႔ က်ဳပ္လို စာ႐ူးေပ႐ူး ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမတုန္းဗ်ာ၊ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး သြက္သြက္ခါသြားခဲ့ၾကေတာ့တာ။

"နဂိုက ဝါသနာအလို၊ တဗိုလ္က် တဗိုလ္ဆိုတဲ့ ဟိုသမယ-တို႔ဗမာ အိုကြယ္...ဗိုလ္ခ်ိဳတို႔ရဲ႕ ထိုထိုသို႔ေသာ ငသေရာက္ တ႐ြင္းတိုင္တို႔ကေတာင္မွ၊ ႀကိဳၾကဆိုၾက႐ွာ ရယ္လို႔ က်ဳပ္တို႔ပုဂံနယ္က ဗိုလ္ခ်ိဳအေၾကာင္းကို ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႉင္းက ပုဂံေ႐ႊစည္းခံု ဘုရားတိုင္ ေလးခ်ိဳးႀကီးမွာ ထည့္သြင္းစပ္ဆိုခဲ့သဗ်"  လို႔ သူ႔ဗိုလ္ခ်ိဳေျမကို ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားတဲ့ အသံဝါႀကီးနဲ႔ ဆိုတတ္ ေျပာတတ္တယ္။

"က်ဳပ္အႀကိဳက္ဆံုး ဆရာႀကီးရဲ႕ ေလးခ်ိဳးတပုဒ္ ႐ိွေသးတယ္ဗ်၊ ဂဠဳန္ပ်ံဒီပနီ ဋီကာက်မ္းမွာ စပ္ဆိုခဲ့တာ၊ အဆံုးသတ္နားမွာ စပ္ထားပံု အေတာ္သင္းတာဗ်ိဳ႕၊ အဲဒီအခ်ိန္က သာယာဝတီနယ္ကေန ဂဠဳန္ဆရာစံရဲ႕တပ္ဖဲြ႕ႀကီး သူပုန္ထေနခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ "

"ဟ လုပ္စမ္းပါဦးဟ ဗိုလ္ခ်ိဳေျမ ေမာင္ႀကီးရ"  လို႔ က်ဳပ္က တခ်က္ေလာက္မ်ား ေထာက္လိုက္လို႔ ကေတာ့....

"ဟာ ဆိုျပခ်င္ပါၿပီလားဗ်ာ...နားေထာင္ဗ်ိဳး..."

"ရဂံုစံ ခ်စ္စရာ တပည့္တို႔မွာျဖင့္၊ ဥဳံ-အရဟံ သစၥာဂတိေတြႏွင့္၊ ဂဠဳန္ သရဏံ ဂစာၦမိၾကေပေတာ့....လို႔ ဆိုထားသဗ်"

"ဟာ ေကာင္းလိုက္ခ်က္ဗ်ာ၊ ဂဠဳန္ သရဏံ ဂစာၦမိ တဲ့လားဗ် ဟားဟားဟား"
 
အဲသည္လို က်ဳပ္နဲ႔ အင္မတန္ ပလဲနံမသင့္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ႀကီး။ တခါတေလမ်ား သူ ႏိွပ္ဖို႔အလာ က်ဳပ္ မၿပီးေသးတဲ့ ေလွ်ာ္ေတာင္းေတြ ဝိုင္းကူယက္ေပးလား ေပးရဲ႕။ ႐ြာထိပ္ ေရခ်ိဳတြင္းက ေသာက္ေရေလး တစ္ပံုးေလာက္ ငင္ေပးလား ေပးရဲ႕။ အင္မတန္ ဖင္ေပါ့တဲ့ ေမာင္ႀကီး။

ေဟာ...မယ္ႏွမ က်ျပန္ေတာ့ တရားဓမၼနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေတာ္ေလး ေလ့က်က္ႏံွ႔စပ္ေပတာ။

"မယ္ႏွမရဲ႕ ေမးစမ္းပါရေစ၊ လူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ မ်က္ေစ့၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ရယ္လို႔ ဒြာရ႐ုပ္  ေျခာက္ပါး႐ိွသမို႔လား၊ အဲဒါေတြကို ဘာေၾကာင့္ အၾကည္ဓါတ္လို႔ ေခၚတာတုန္း၊ အဲဒါေလး လင္းစမ္း ပါဦးေအ" လို႔မ်ား က်ဳပ္အိမ္ကမိန္းမ မေစာ အႏိွပ္ခံေနတုန္း ေမးလိုက္ရင္ အေပၚကေန  ေခါင္းေတြ၊ ခါးေတြ တဂြၽတ္ဂြၽတ္ ခ်ိဳးဖဲ့ရင္း ႐ွင္းလင္းေျပာျပေလေတာ့တာ။

"အို အေစာႏွယ္...ေျပာျပရသေပါ့ေတာ္၊ ခႏၶာကိုယ္မွာ႐ိွတဲ့ ဒြာရ ေျခာက္ပါးနဲ႔ အာ႐ံုေတြ ထိေတြ႔တိုင္းမွာ အပြင့္ဓါတ္ကေလး တစ္ခု ေပၚတယ္။ အဲဒါကို ပါဠိလိုေတာ့ ဖႆေခၚတယ္။ အဲဒီ ဖႆေၾကာင့္ မ်က္ေစ့ထဲက သန္းေခါင္း ပမာဏေလာက္႐ိွတဲ့ အၾကည္႐ုပ္ေလးမွာ ပံုရိပ္ထင္တယ္။  အဲသလိုပဲ ႏွာေခါင္းအတြင္းမွာ ဆိတ္ခြာပံု အၾကည္႐ုပ္ေၾကာင့္ အနံ႔ကို ရတယ္။ လွ်ာေပၚမွာ႐ိွတဲ့ အဖုေလးေပါင္းမ်ားစြာမွာလည္း အရသာကို ခံစားႏိူင္တဲ့ အၾကည္႐ုပ္ကေလးေတြ ႐ိွၾကတယ္။ လူခႏၶာတခုလံုး ဘာနဲ႔ပဲ ထိေတြ႔၊ ထိေတြ႔ ထိမွန္းသိတာဟာ သည္႐ုပ္အၾကည္ေတြေၾကာင့္ေပါ့ အေစာရဲ႕။ ပမာေျပာရရင္ ကန္ေရျပင္ဟာ ေရၾကည္မွ သူ႔အေပၚ လာထင္ဟပ္သမွ် အရိပ္ထင္သလို ခႏၶာဟာလည္း သည္႐ုပ္အၾကည္ေတြေၾကာင့္ပဲ ထိသိ ခံစားႏိူင္ၾကတာကလား"

"ဪ...ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ နားလည္ပါၿပီေကာ မယ္ႏွမရယ္..."

အႏိွပ္ေပးဖို႔လာတိုင္းလည္း " ေမာင္ႀကီးႏွမေရ ခဏေတာ္ ဒီဟင္းအိုးေလး ၾကည့္ထားစမ္းပါဦး" ဆိုလည္း မျငင္းဘူး၊ အိမ္ေ႐ွ႕ ေျမကျပင္မီးဖိုမွာ ေနာက္တစ္အိမ္ကို အႏိွပ္ မသြားခင္အခ်ိန္ထိ စိတ္ပါလက္ပါ ခ်က္ျပဳတ္ ကူသြားတတ္ေလရဲ႕။ 

" ေမာင္ႀကီးႏွမေရ က်ဳပ္ ဒီမယ္ လက္မအားလို႔ေတာ္ အငယ္ေကာင္ ေခ်းယိုခ်င္လို႔တဲ့ေအရယ္" ဆိုလို႔ကေတာ့ ကေလးအငယ္ေကာင္ကို ခ်ိဳင္းကေန ဆဲြမၿပီး ကေလးဖင္ေအာက္ သူ႔ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ထိုးခြင္လို႔ ကေလး ေသးေပါက္ေခ်းယို ကိစၥကအစ မၿငီးမျငဴ တတ္တဲ့သူ။ ဒါေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕၊ က်ဳပ္တို႔ ႐ြာတင္မက တျခား႐ြာနီးခ်င္းေတြကပါ အႏိွပ္သည္ေခၚရင္ ေမာင္ႀကီးႏွမပဲ အိမ္အပါ ေခၚေလ့႐ိွၾကတယ္။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

လိုက္လည္းလိုက္တဲ့ ေမာင္ႀကီးႏွမ လင္မယား...။ တိုးတက္ႀကီးပြားလိုသူတိုင္း အတြက္ ေျခတစ္လွမ္းတိုင္း တစ္လွမ္းတိုင္းဟာ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးေၾကာင္း ယံုၾကည္ၾကပံု၊ ေျပာေလ့႐ိွၾကပံုလည္း တူၾကတယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ဘဝတက္လမ္းအတြက္ လမ္းစမရေသးခင္မွာ အစစအရာရာ အျမဲသတိ ႐ိွေနၾကေၾကာင္း၊ ႐ွာေဖြရသမွ် က်စ္ေနေအာင္ စုေဆာင္းထားတဲ့ အေၾကာင္းေတြ က်ဳပ္ကို ဖြင့္ေျပာေလ့႐ိွသဗ်။

တစ္ခါႏိွပ္ရင္ ေငြတစ္က်ပ္၊ တေန႔ သံုးအိမ္ပဲ ႏိွပ္ဦး၊ ဝင္ေငြ သံုးက်ပ္႐ိွတယ္။ ဘဲဥ ၾကက္ဥတစ္လံုးမွ ဆယ့္ငါးျပား-ျပားႏွစ္ဆယ္ရယ္။ တလ ဝင္ေငြ ကိုးဆယ္ဆိုတာ အဲဒီတုန္းက အင္မတန္မ်ားလွၿပီ။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းရင္ တလဝင္ေငြ တစ္ရာ့ ေလးငါးဆယ္ အသာေလး ဝင္တာေပါ့။ ဒါဟာ က်ဳပ္တို႔ေခတ္က အထက္တန္းစာေရးႀကီး လစာေလာက္ ႐ိွတာ။ ဒါလည္းပဲ ေမာင္ႀကီးႏွမ လင္မယားခမ်ာ ပင္နီတိုက္ပံု ဖ်င္ၾကမ္းနဲ႔ တူတယ္လံုခ်ည္ မြဲျပာျပာက မတက္ဘူး။

စကားၾကံဳလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ တခါက ႐ြာအလႉမယ္ ေမာင္ႀကီးဝတ္လာတဲ့ ပိုးတိုက္ပံု ဖက္ဖူးစိမ္းအေၾကာင္း ဆိုပါေတာ့။ ဘယ္ႏွႏွစ္ေလာက္ကမ်ား သိမ္းထားတယ္ မဆိုႏိူင္ဘူး။ ေခါက္႐ိုးရာ အက်ိဳးသားနဲ႔ အကႌ်ဟာ ေမာင္ႀကီး လက္တစ္ဘက္ အေပၚ အေျမႇာက္မွာ ခ်ိဳင္းေအာက္က  ရိေနတဲ့ အကႌ်ေခါက္႐ိုးသား ၿဗိကနဲ ကြဲထြက္တယ္။ နဂိုကမွ အကႌ်အသစ္ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္နဲ႔မို႔ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ႐ွက္တက္တက္   ျဖစ္ေနတဲ့ ေမာင္ႀကီးဟာ ၿဗိကနဲ အသံအၾကား  "ဒီအထည္က က်ဳပ္အဘ အေမြဗ်၊ မဝတ္တာ ၾကာေပါ့"ဆိုၿပီး ဟီးကနဲ ႐ွက္ရယ္တခ်က္ မလံုမလဲ ရယ္လိုက္တာေၾကာင့္ မရယ္မိေအာင္ သြားနဲ႔ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ထားၾကတဲ့ မ႑ပ္ထဲကလူေတြဟာ ပတ္တုတ္လို႔ မရေအာင္ ေဝါကနဲ ရယ္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီကတည္းက ေမာင္ႀကီးလည္း အသစ္ဆို ဘာကိုမွ မဝတ္ေတာ့ဘူး။

သူတို႔ျခံဝိုင္းထဲမွာ ဗူး၊ ဖ႐ံု၊ ခရမ္းခ်ဥ္၊ ကင္းပံုပင္ေတြနဲ႔ ဟင္းပေဒသာပင္ျဖစ္လို႔၊ အဲဒါေတြပဲ တလွည့္စီ ဟင္းလုပ္စားၾကေလတာ။ ေမာင္ႀကီးႏွမအတြက္ ေန႔စဥ္ ထမင္းဝိုင္းဆိုတာက ထမင္းတစ္အိုးတည္၊ ငါးပိ တစ္ေယာင္းမစာ ဖုတ္၊ ျခံဝိုင္းထဲက ဘူးသီးနဲ႔ ပဒါတ္စာေလး ဟင္းမခ်ိဳ တခ်ိဳ ခ်က္လို႔၊ ဒါကိုပဲ ပူပူေလာေလာ စားၾက၊ ေသာက္ၾကတာပါပဲ။

အဲသည္လို အဝတ္မွာလည္း ဝယ္မဝတ္၊ အစားမွာလည္း ျခံထြက္႐ိွတာေလး ဟင္းလုပ္စား ဆိုေတာ့ကာ ဒီေမာင္ႀကီးႏွမ ဝင္ေငြေတြ ဘယ္နားထားပါလိမ့္လို႔ ႐ြာထဲကလူေတြ စဥ္းစားမိခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဒါကလည္း ႐ွင္းတယ္ေလ။ ရပ္႐ြာသာေရးနာေရးကလဲြလို႔ ထြက္ေငြမ႐ိွတဲ့ ေမာင္ႀကီးႏွမရဲ႕  တလတလဝင္ေငြ တရာ့ငါးဆယ္ဆိုတာ တႏွစ္ဝင္ေငြ တေထာင့္႐ွစ္ရာ။ ဒါဟာ ေ႐ႊ သံုး-ေလးက်ပ္သား ဝယ္လို႔ရတဲ့ ေငြပမာဏ ျဖစ္ေလေတာ့ ခုဆို ေ႐ႊ ဘယ္ေလာက္သားမ်ား စုမိေနၿပီလဲ။ လက္႐ိွေ႐ႊေစ်း ကလည္း ေျခာက္ရာေက်ာ္ ခုႏွစ္ရာနား နီးလာေနတဲ့အခါ ေမာင္ႀကီးႏွမလက္႐ိွ အေနအထားဟာ ႐ြာကလူေတြ   ေတြးလည္း ေတြးမိခ်င္စရာ ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့တာ။

တေန႔ေတာ့ ေမာင္ႀကီးတို႔အိမ္ေ႐ွ႕ကို ကားႀကီးကားေကာင္း တစ္စီးလာရပ္တယ္။ ကားႀကီးထဲက ခႏၶာကိုယ္ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္၊ ဝတ္ေကာင္းစားလွနဲ႔ အသားညိဳညိဳ လူတစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး ေမာင္ႀကီးျခံဝိုင္းေ႐ွ႕ ရပ္လို႔ ေမာင္ႀကီးႏွမနာမည္ ေအာ္ေခၚေလရဲ႕။ 

ခဏအၾကာမွာ ေမာင္ႀကီးထြက္လာၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္သား စကားထိုင္ေျပာၾကတယ္။ မယ္ႏွမ အၾကမ္းအိုးေလး၊ အခ်ိဳေလး လာခ်ပံုေထာက္ေတာ့ အေတာ္ အရာေရာက္တဲ့ ဧည့္သည္ ျဖစ္မယ္။ က်ဳပ္ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ဧည့္သည္ ျပန္သြားေတာ့  ေမာင္ႀကီးရယ္ က်ဳပ္အိမ္ကို ခုနင့္က ဧည့္က်န္  အၾကမ္းရည္နဲ႔ၾကံသကာ ပန္းကန္ေလးဆဲြလို႔ ေရာက္ခ်လာပါေရာ။

အေၾကာင္းက ဒီလိုဗ်။ ကိုဧည့္သည္က အေတာ္ ေပါက္ေပါက္ေရာက္ေရာက္ ႐ိွတဲ့သူ။ ၿမိဳ႕ေပၚက အရာ႐ိွ အရာခံမင္းမ်ားဆီ တံခါးမ႐ိွ ဓါးမ႐ိွ ဝင္ထြက္လမ္းေပါက္ေနတဲ့သူ။ ႏိူင္ငံရပ္ျခားေတြ ဘာေတြေတာင္ ေရာက္ဖူးသူ ဆိုတာပဲ။ ႐ြာမွာက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးေတာင္ က်ဳပ္ရယ္ ဆရာေတာ္ရယ္ေလာက္ ပဲ  ေရာက္ဖူးၾကေတာ့ ဒီလိုလူမ်ိဳး နတ္သားေလာက္ မွတ္ေတာ့တာ။

ဒီလူက ေမာင္ႀကီးႏွမတို႔လို အႏိွပ္သည္ေတြ စုစည္းၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ကုမၸဏီလီမိတက္ ဖြင့္မွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ မိ႐ိုးဖလာ ျမန္မာ့အႏိွပ္အနင္းပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သတင္းႀကီးတဲ့ ေမာင္ႀကီးႏွမကို လာေရာက္ ကမ္းလွမ္းျခင္း ျဖစ္သတဲ့။ ခုလိုမ်ိဳး ဖဲထီး အနက္ေရာင္အေပၚ ေဆးအျဖဴနဲ႔ အႏိွပ္သည္ဗ်ိဳ႕ လို႔ ေရးထားတဲ့ထီးႀကီး  ေဆာင္းၿပီး အနီးအနား ႐ြာေတြကို ေနပူစပ္ခါး ေျခတိုေအာင္ ေလွ်ာက္စရာမလို၊ အႏိွပ္ခံခ်င္သူမ်ားက လာေရာက္အႏိွပ္ခံၾကမွာ ျဖစ္သတဲ့။

အႏိွပ္ခံလိုသူမ်ားက မိမိတို႔ႏွစ္သက္ရာ အႏိွပ္သည္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ႏိူင္ခြင့္႐ိွၿပီး၊ သံုးလအတြင္း အမ်ားဆံုး အေ႐ြးခ်ယ္ခံရတဲ့ အႏိွပ္သမား သံုးေယာက္ စာရင္းထဲဝင္ရင္ အဲသည္အႏိွပ္သမား သံုးေယာက္ကို ရာထူးတိုး၊ လခတိုးေပးၿပီး ကြၽမ္းက်င္အႏိွပ္ေတာ္အျဖစ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားထံ အႏိွပ္ဆက္သဖို႔ ေစလႊတ္ျခင္းခံရမတဲ့။ အို...ေကာင္းလိုက္တဲ့ အစီအမံဗ်ာ။

က်ဳပ္ကို ေျပာျပေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ိဳေျမေမာင္ႀကီးရဲ႕ မ်က္ဝန္းအစံုဟာ စိတ္အားထက္သန္မႈေတြနဲ႔ ေတာက္ပလို႔။ အဲသလိုသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးေပၚ ေရာက္ရင္ သူ႔ရဲ႕ ဝါသနာ အရင္းခံျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြ ေရးႏိူင္ေအာင္ ဆက္သြယ္ႀကိဳးစားမယ္လို႔လည္း ဆိုေသးတယ္။ က်ဳပ္ ယံုပါတယ္။ ဒီေမာင္ႀကီးႏွမ လင္မယားဟာ သူတို႔ ေ႐ွ႕ဆက္လွမ္းမဲ့ ေျခလွမ္းေတြအတြက္ ေငြေၾကးေရာ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းပညာပါ ေပါက္ေရာက္ ကြၽမ္းက်င္ၾကတဲ့အျပင္ စာေပ ဗဟုသုတလည္း ႏံွ႔စပ္၊ ေလာကီ ေလာကုတ္လည္း ပတ္ပတ္နပ္နပ္ သိၾကတာေၾကာင့္ တေန႔ ထြန္းေပါက္ဦးမွာပဲ ဆိုတာ။ 

"က်ဳပ္လည္းပဲ တေန႔ ရန္ကုန္ေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးေပၚမွာ  စာေရးဆရာ အေက်ာ္အေမာ္ ျဖစ္မလာဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိူင္မလဲဗ်ာ"

"ဟားဟားဟား  ဟုတ္ပါ့  ဟုတ္ပါ့ ယံုပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ိဳေျမ ေမာင္ႀကီးရာ၊ ခင္ဗ်ား စာေရးဆရာ အေက်ာ္အေမာ္ ျဖစ္ရင္သာ က်ဳပ္ မေမ့နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ...ဟားဟားဟား"

"ဒါေပသိ က်ဳပ္က ေခါင္းမညိတ္ေသးေပါင္ဗ်ာ၊ မယ္ႏွမတို႔၊ မိတ္ေဆြတို႔နဲ႔   ႏီွးေႏွာၾကည့္ပါဦးမယ္   ေျပာထား သဗ်"

"ေကာင္းပါေလ့ဗ်ာ  ေကာင္းပါေလ့"

အဲသည္လို ေကာင္းတိုင္ပင္ ဆိုးတိုင္ပင္ အမ်ိဳးအေဆြတမွ် က်ဳပ္နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ႐ိွခဲ့တဲ့ ေမာင္ႀကီး...။

ေနာက္ ဆယ္ရက္ေလာက္ အၾကာမွာ အဲဒီလူ တစ္ေခါက္ ျပန္လာျပန္တယ္။ မၾကာပါဘူး၊ ေနာက္တခါ တပတ္ေလာက္အၾကာမွာ တတိယအေခါက္...။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ဧည့္ျပန္သြားတာနဲ႔ ေမာင္ႀကီးခမ်ာ က်ဳပ္အိမ္ဖက္ ကူးလာ႐ွာတယ္။

"က်ဳပ္ေတာ့ သေဘာတူလိုက္ၿပီဗ်ာ...အေဆာက္အဦးဓါတ္ပံုေတြ ယူလာျပတယ္ဗ်ိဳ႕၊ သူ႔ လုပ္ငန္းက အေတာ္ ႀကီးက်ယ္တာကလား"

"ဆိုပါဦးဗ်ာ"

"ဒီလိုဗ်ာ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္ လုပ္သူတိုင္းဟာ တေန႔မွာ ဖက္စပ္ ပိုင္႐ွင္ျဖစ္ခြင့္ ႐ိွသတဲ့ဗ်ာ"

"ဘယ္လိုရယ္ဗ်"

"ဒီလိုဗ်ာ...က်ဳပ္တို႔အားလံုး အလုပ္႐ွင္၊ အလုပ္သမား တန္းတူ ကုမၸဏီရဲ႕ အစု႐ွယ္ယာ ဝယ္ယူႏိူင္တယ္။ အစု႐ွယ္ယာ မ်ားမ်ားပိုင္ေလ၊ အက်ိဳးအျမတ္ မ်ားမ်ားရေလ၊ အစု႐ွယ္ယာ ဆယ့္ငါးရာခိုင္ႏႈန္း ပိုင္တာနဲ႔ ကုမၸဏီရဲ႕ ေျပာေရးဆိုခြင့္႐ိွသူ ဒါ႐ိုက္တာအဖဲြ႔ဝင္အျဖစ္ အက်ိဳး ခံစားခြင့္ ရမယ္ဗ်ာ"

"က်ဳပ္ျဖင့္ နားမလည္ေပါင္ ဗိုလ္ခ်ိဳေျမ ေမာင္ႀကီးရယ္"

"နားမလည္ဆို ခင္ဗ်ားတို႔ဟာက ေလ့မွ မေလ့လာပဲကိုးဗ်ာ...

ေျပာလည္း ခံရ႐ံု႐ိွတာ။ က်ဳပ္တို႔ျဖင့္ ေမာင္ႀကီးေလာက္ စာဖတ္မေၾကတာ ဝန္ခံရမွာပါပဲ။ ႐ြာမွာက သတင္းစာဖတ္သူရယ္လို႔ ႐ြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ၿပီးရင္ ေမာင္ႀကီး ႐ိွတာကိုး။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

အဲသည္ေန႔ကစလို႔ " ေမာင္ႀကီးႏွမတို႔လင္မယား ၿမိဳ႕ေပၚတက္ အလုပ္ လုပ္ေတာ့မယ္ေဟ့၊ ကုမၸဏီ လီမိတက္မွာ" ဆိုတဲ့သတင္းဟာ တ႐ြာလံုး အႏံွ႔ ေတာမီးႀကီးမ်ားလို  ျပန္႔တယ္။ ေမာင္ႀကီးႏွမတို႔   ျခံဝိုင္းေလးထဲလည္း ေန႔ေန႔ညည ေျခခ်င္းလိမ္မတတ္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသူေတြနဲ႔ စည္ကားလို႔။

"ေမာင္ႀကီးႏွမေရ ၿမိဳ႕ေရာက္ရင္ က်ဳပ္တို႔လည္း မေမ့နဲ႔ဦးဗ် ေနာ"

"တစ္ႏွစ္ တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ႐ြာျပန္လာခဲ့ပါဦးဗ်"

"လိပ္စာေလး ဘာေလးေပးခဲ့ေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔  ၿမိဳ႕ေရာက္တဲ့အခါ ဝင္လာရေအာင္"

"က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ေဟာဒီလက္နဲ႔ လံုးထားတဲ့ သဲလြတ္ခဲလြတ္ ထန္းလ်က္ခဲ အသန္႔ေလးေတြခ်ည္း ၿမိဳ႕လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္ဦးမယ္ေတာ္ေရ"

"အို...အေတာ္ပဲ၊ မႏွစ္က ဝါျဖဴခင္းထဲ ဝါနီေလးႏွစ္တန္းစြက္လို႔ စိုက္ထားတဲ့ ဝါနီကေန က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ဝါေကာက္ၿပီး ယကၠန္းစင္တင္ထားတဲ့ ပင္နီဖ်င္ၾကမ္းေလး၊ မယ္ႏွမအတြက္ ေပးလိုက္ပါရေစေတာ္"

ေမာင္ႀကီးႏွမလည္း မ်က္ႏွာထန္းလ်က္တံုး ျဖစ္လို႔၊ လာသမွ်လူ အၾကမ္းရည္ တိုက္ရလြန္းလို႔ မယ္ႏွမႏွယ္ ေရေႏြးအိုး မီးမျပတ္ထိုးရတာျဖင့္ မ်က္ခြက္မွာ ထင္းမီးခိုးစဲြေရာ့။

တ႐ြာလံုးမလည္း ဒါပဲ ေျပာစရာျဖစ္ဆို၊ ကိုယ့္႐ြာသား ၿမိဳ႕မွာ တူတူတန္တန္ အရာဝင္ေတာ့မွာကိုးဗ်။ ဒီေတာ့လည္း ဒါပဲ ေန႔႐ိွသေ႐ြ႕ ျပန္ျပန္ေက်ာ့ေနၾကရင္းက တစ္ေန႔ေတာ့ တ႐ြာလံုး အံ့အားႀကီးသင့္ခဲ့ ရတဲ့ေန႔ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။

ေမာင္ႀကီးႏွမရယ္ သူတို႔အိမ္ေလးထဲ မ႐ိွေတာ့ဘူး။  အိမ္ထဲမယ္ ထရံမွာကပ္ထားတဲ့ ဇာတ္ပဲြေၾကာ္ျငာ ကလဲြလို႔ ဘာဆိုဘာမွ မ႐ိွေတာ့တာ။ က်ဳပ္ အေတာ္ အံ့ဩသြားတယ္။ ဒီလူေတြႏွယ္ ႏႈတ္ဆက္စကားေလး တခြန္းဆိုဖို႔ေတာင္ သတိမရခဲ့တာလား။ အခ်ိန္ပဲ မရခဲ့လို႔လား။ ၿမိဳ႕ေပၚတက္လို႔ ႀကီးပြားမယ္မွ မၾကံေသး၊ အနီးဆံုး က်ဳပ္လိုလူကိုေတာင္ အေရးတယူ ႏႈတ္ဆက္မသြားတဲ့ အျဖစ္ရယ္။ က်ဳပ္မွာ ေတြးမိေလေလ ဝမ္းနည္းမိေလ...။ 

႐ြာထဲမလည္း တီးတိုးတီးတိုးနဲ႔ ေမာင္ႀကီးႏွမ ႐ြာထဲက ေပ်ာက္သြားတဲ့ အေၾကာင္းခ်ည္း ေျပာၾက ျပန္ေတာ့တယ္။ တစ္ရက္က ႏွစ္ရက္၊ တစ္လက ႏွစ္လ ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် အသံေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း တိုးတိတ္လို႔ လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေပ်ာက္ေသာသူ ႐ွာမေတြ႔ဘဲ၊  ေပ်ာက္ေသာသူ ၾကာရင္ေမ့ ျဖစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။  ခုဆို သူတို႔ ေနသြားတဲ့ ျခံဝိုင္းေလးထဲ လူသစ္ေတြ လာေရာက္ အေျခခ်ခဲ့ၿပီ။ ႐ြာထဲက စကားဝိုင္း မလည္း  ေမာင္ႀကီးႏွမအေၾကာင္း ပါမလာတတ္ေတာ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အခ်ိန္ေတြ လြန္ေျမာက္လာတာနဲ႔ အမွ် ေမ့ေတ့ေတ့ ျဖစ္လာၿပီ ဆိုပါစို႔ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္လည္း အမွန္ကို ဝန္ခံရရင္ျဖင့္ သူတို႔ ႏႈတ္မဆက္ ဘဲ ေပ်ာက္သြားပံုက က်ဳပ္စိတ္ထဲ ပေဟဠိတစ္ခု ျဖစ္ေနတုန္း...။

တေန႔ေတာ့ ရပ္ေရး႐ြာေရး ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ ဆရာေတာ္ အေခၚ႐ိွတယ္ဆိုတာနဲ႔ ႐ြာဦးေက်ာင္းဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ ကိစၥက ႐ြာမွာ ကထိန္ခင္းၾကဖို႔ပါ။ ႏွစ္စဥ္ ခင္းေနက်ေပမဲ့ ဒီႏွစ္က်ကာမွ ဇာတ္ပြဲသြင္းခ်င္တဲ့ ႐ြာ့မ်က္ႏွာဖံုး အလႉ႕ဒါယိကာမေတြေၾကာင့္ အေပ်ာ္အပါးမစြက္ဘဲ ကုသိုလ္ေရး သက္သက္လုပ္ခ်င္တဲ့ ဆရာေတာ့္မွာ အခက္ၾကံဳရေတာ့တယ္။ တစ္ဘက္ကလည္း ဒကာအရင္း ေတြမို႔ မၿငိဳျငင္ေစခ်င္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။

တကယ္တမ္း ဇာတ္ပြဲသြင္းၾကၿပီေဟ့ဆို ႐ြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ညအိပ္ညေန ပဲြၾကည့္လာၾကမဲ့သူေတြ အတြက္ ဧည့္ခံေကြၽးေမြးဖို႔ ကိုယ့္႐ြာက အိမ္႐ွင္႐ြာအေနနဲ႔ ဧည့္ဝတ္ေက်ေစရမွာ။ ႐ြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဆိုတာက ေက်ာင္းလာသမွ် ဧည့္သည္ ထမင္းခ်ိန္တန္ ထမင္း ေကြၽးရေပတာကိုး။ ဒီေတာ့ လိုအပ္တာေလး စာရင္းလုပ္ၿပီး ဝယ္ရျခမ္းရေအာင္ က်ဳပ္နဲ႔အတူ ေလး-ငါးေယာက္ က်က္သေရခန္းထဲဆင္းၿပီး လက္က်န္ ငါးပိ၊ ပဲ၊ ပုဇြန္ေျခာက္၊ ငါးေျခာက္တြဲေတြ ေရတြက္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ငါးေျခာက္ထုတ္ထားတဲ့ သတင္းစာစကၠဴက စာလံုးမဲႀကီးနဲ႔ သတင္းတပုဒ္ေၾကာင့္ က်ဳပ္ မ်က္လံုးေတြ ျပာေနာက္သြားခဲ့ရတယ္။

"လူလိမ္ဂိုဏ္းႀကီးအား ေဖာ္ထုတ္ဖမ္းဆီး၍ ပုဒ္မ ၄၂၀ႏွင့္ ႐ံုးတင္ အေရးယူႏိူင္ခဲ့ၿပီ"....တဲ့။ သတင္းစာေန႔စဲြက ေမာင္ႀကီးႏွမ ႐ြာက မထြက္ခင္ေလးတင္။

 ႏွစ္ခါ-သံုးခါေလာက္သာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျမင္လိုက္ရေပမဲ့ က်ဳပ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိတယ္။ စာလံုးမဲမဲႀကီးေတြေအာက္မွာ သူ႔ဓါတ္ပံု...၊ ခႏၶာကိုယ္ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္၊ ဝတ္ေကာင္းစားလွနဲ႔ အသားညိဳညိဳလူ၊ သူမွ သူ။

"ဟာ" ကနဲ က်ဳပ္ပါးစပ္က ထြက္႐ံု႐ိွေသး၊ က်က္သေရခန္းထဲကလူကုန္ က်ဳပ္နား ဝိုင္းအံု လာၾကေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ ဘာစကားမွ ဆက္မေျပာႏိူင္ဘူး၊ သတင္းစာ စာ႐ြက္အပိုင္းထဲ လက္ညိႇဳးထိုးျပ႐ံုပဲ တတ္ႏိူင္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါးပိေတြ၊ ငါးေျခာက္ေတြ အသာထားလို႔ ဆရာေတာ္ေ႐ွ႕ေရာက္သြားခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ ဆရာေတာ္က ျပံဳးေတာ္မူတယ္။ သိၿပီးသားဆိုတဲ့ သေဘာ။ ခဏေနမွ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ မိန္႔ေတာ္မူတယ္။

"ငါ သိၿပီးသားပါ ဒကာတို႔ရဲ႕၊ ဟဲ့ ေမာင္ေငြ နင့္ ေျပာမသြားဘူးလား"

က်ဳပ္ ေခါင္းခါျပလိုက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ဆက္မိန္႔တယ္။

"အိမ္း တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ႐ွာတာကျဖင့္ ေကာင္းပါသကြယ္၊ ႏိူ႕ေပတဲ့ ေသခ်ာေအာင္ စူးစမ္းေလ့လာဖို႔လည္း လိုေသးမဟုတ္လား၊ ငါးစာျမင္႐ံုနဲ႔ မဆင္မျခင္ ဟပ္ရင္ေတာ့ အာေခါင္ ခိ်တ္စူး မွာေပါ့ဗ်ာ၊ ဘယ္လိုပဲ စာေပႏံွ႔စပ္လို႔ စာသိေပသိ သိတယ္ထားဦး၊ အျမင့္တက္ခ်င္စိတ္နဲ႔ သတိဆိုတာေလး တခ်က္ လြတ္လိုက္တာနဲ႔ ေနမႈထိုင္မႈဘဝေတြ ေဇာက္ထိုး ျဖစ္သြားတတ္တာ မ်ိဳးဗ်၊ လိမ္ညာစားခ်င္တဲ့ သူမ်ိဳးဆိုတာ လူေတြရဲ႕ ဟာကြက္ ေပ်ာ့ကြက္ကို အမ်ားတကာထက္ ပိုသိၾကတယ္ကြဲ႔"

"တင္ပါ့ဘုရား"

"ခုေတာ့ စုေဆာင္းထားတာေလးေတြလည္း လက္လြန္ၿပီးပါသြားတယ္ မွတ္တယ္၊၊ လူလိမ္ဂိုဏ္းကလည္း ဖမ္းဆီးမိလို႔ ဟိုေကာင္က ေထာင္ထဲေရာက္တယ္ သတင္းစာထဲ ပါအလာ၊ ဒီေတာ့ ေမွ်ာ္သာေမွ်ာ္ရ အလကားခ်ည္း ျဖစ္သြားေတာ့ ႐ွက္႐ွာတယ္ ထင္ပါရဲ႕..."

"မွန္ပါ၊ အ႐ွက္လြန္ၿပီး ႐ြာကထြက္သြားတာ ျဖစ္ႏိူင္ပါတယ္ဘုရား"

"ၿပီးေတာ့ လူဆိုတာမ်ိဳးက သူမ်ားေျခလွမ္းသာ ျမင္တတ္ၾကၿပီး ကိုယ့္ေျခလွမ္း ကိုယ္ ျမင္ဖို႔ဆိုတာမ်ား က်ေတာ့ ခက္သားမဟုတ္လားဟဲ့"

"မွန္ပါဘုရား"

ဆရာေတာ္ကို ဝတ္ျဖည့္ၿပီး က်ဳပ္တို႔လူစု ႐ြာဘက္ ျပန္အလာ၊ အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ က်ဳပ္ေျခေထာက္ေတြ ဟာ ေျမႀကီးေပၚ ကတၱရာေစး သုတ္ထားသလို မ မရေအာင္ ေလးလံလြန္းလွတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲ   ေမာင္ႀကီးႏွမမ်က္ႏွာပဲ တေရးေရး ေပၚလာေနခဲ့တာ။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလဗ်ာ။ ဒီလိုမွန္းသိ မရ ရေအာင္ တားခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေပမဲ့...ေမာင္ႀကီးရယ္ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ထက္ ပိုၿပီး ႏံွ႔စပ္သိျမင္တဲ့လူ ဆိုေတာ့လည္း မတားရဲခဲ့ဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ဘဝ ႀကီးပြားတိုးတက္မဲ့ အေရးကိုး။

"အဲဒါ မွတ္ထားေနာ္ ေအးျမ နင္တို႔မိန္းကေလးေတြ ၿမိဳ႕သားျမင္တိုင္း ငမ္းငမ္းတက္ေန၊ ဟိုက လူေကာင္းမွန္း မသိ၊ လူဆိုးမွန္းမသိနဲ႔"

"အံမာ ကိုႀကီးသာရယ္ က်ဳပ္တို႔က အဲေလာက္ လူကဲခတ္ မညံ့ေသးဘူး၊ မအေသးပါဘူးေတာ္ ကတည္း"

"ဘာ ကတည္းလဲ အဲဒါ ညည္းတို႔ မိန္းကေလးေတြ သတိထားဖို႔၊ ေမာင္ႀကီးႏွမလက္ဆင္ေနာ္ မွတ္ထား"

"ဘာတုန္းဟဲ့ အဲ့ဒီ လက္ဆင္ဆိုႀကီးတာက"

"ဟာ အရီးေစာ...အဂၤလိပ္လို L E S S O N လက္ဆင္၊ အဲဒါ ျမန္မာလို သင္ခန္းစာကို ေျပာတာဗ်ာ...မွတ္ထား လက္ဆင္ လက္ဆင္"

စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရတဲ့ၾကားထဲ လူပ်ိဳေခါင္း ကိုႀကီးသာတို႔တစ္သိုက္ ေျပာေနၾကတဲ့ စကားအၾကားမွာ က်ဳပ္မ်က္ႏွာေတာင္ ၿပံဳးေစ့ေစ့ႀကီး ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။

အဲဒီကစလို႔ ႐ြာထဲမယ္ အလွမ္းက်ယ္ အလယ္လပ္ျဖစ္မစိုးလို႔၊ အေျခအေနမွန္ကို အေသအခ်ာ မစံုစမ္းပဲ တိုးတက္ခ်င္စိတ္ေလးတခုထဲနဲ႔ လက္လက္ထေနတဲ့ လူငယ္ေတြကို " ေမာင္ႀကီးႏွမ လက္ဆင္ေနာ္၊ ေမာင္ႀကီးႏွမလက္ဆင္ သိတယ္မဟုတ္လား" လို႔ ေျပာစမွတ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ခုဆိုရင္ျဖင့္ ႐ြာထဲက လူငယ္ေတြဟာ လယ္ထဲ မဆင္းခ်င္ၾကေတာ႔ဘူး။ မိ႐ိုးဖလာ ဝါစိုက္ ဗိုင္းငင္ မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္နဲ႔အညီ တျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ေျပာင္း လုပ္လာၾကတာကို က်ဳပ္လက္ခံ ပါတယ္။ လူငယ္ေတြ အေတြးအျမင္ က်ယ္ျပန္႔လာတာ ဟာလည္း သေဘာက်ခ်င္စရာပါ။ က်ဳပ္တို႔တုန္းက ရန္ကုန္ေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးေလာက္ သြားၿပီး အလုပ္ လုပ္၊ အေျခခ်ႏိူင္ရင္ ဟုတ္လွၿပီ။ ခုေတာ့ လူငယ္ေတြ ႏိူင္ငံတကာအထိ ေျခဆန္႔လို႔ အလုပ္အကိုင္ေတြနဲ႔ အေျခအေနတက် ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ေခတ္။ ဒီေတာ့ ႐ြာကလူငယ္ေတြလည္း လူငယ္ပီပီ စြန္႔စားခ်င္၊ လုပ္ၾကည့္ခ်င္လာၾကတယ္။ အဲဒီ အေနအထားမွာ ႐ြာထဲက လူႀကီးေတြက လူငယ္ေတြကို မ်ားမ်ား မေျပာဘူး၊ တစ္ခြန္းပဲ သတိေပးသလို ေျပာေလ့႐ိွတယ္။  ႐ြာမွာ အင္မတန္ ဟစ္ ျဖစ္သြားတဲ့ “ေမာင္ႀကီးႏွမလက္ဆင္” တဲ့...။

ရင္ကိုထိေစခဲ့ေသာ ခရီးစဥ္ေလးတစ္ခု-၂

အစီအစဥ္အရဆိုရင္ေတာ့ မအူပင္ၿမိဳ႕ေပၚ ဆိုက္ကားတစ္စီးနဲ႔ ဘုရားစံုဖူးၾကတဲ့အခန္း၊ ၿပီးေတာ့ ေမာေမာပမ္းပမ္း ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ အမ်ိဳးအိမ္မွာ ထမင္းစားၾကတဲ့အခန္း ျဖစ္ရမွာ။ ဒါေပမဲ့ ရင္ကိုအျမန္ထိပါေစေတာ့ ဆိုၿပီး အဲဒီအခန္းေတြ ေက်ာ္ပစ္လိုက္တယ္။

ဟာ...ဟင္...ကေတာက္....!!!

(ထမင္းစားပဲြႀကီးကို မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္ေယာင္ရင္း ပိတ္သတ္ႀကီးမွ အလြန္႔ အလြန္ စိတ္ပ်က္သြားသံ......)

ဝက္သိုးထိုးနည္းနဲ႔ အတိုပဲ ခ်ဳပ္လိုက္ၾကပါစို႔။ မအူပင္ေစ်းထဲမွာ စာေရးကိရိယာေတြ၊ မုန္႔မ်ိဳးစံုေတြ ဝင္ဝယ္ၾကတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕ထဲက ေက်း႐ြာစုတစ္ခုျဖစ္တဲ့ " ေ႐ႊဘိုစု" ဆိုတဲ့ ႐ြာကေလးဆီ ကားတဆင့္ ထပ္စီးၾကရတယ္။ ၄၅မိနစ္ေလာက္ ႐ိွမယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ ကားေပၚက ဆင္းခဲ့ၾကၿပီး ေရာက္သြားၿပီလား ဆိုေတာ့ မေရာက္ေသးပါဘူး။ ကယ္ရီယာနဲ႔ ႐ြာထဲ စီးသြားရဦးမွာတဲ့။ ကြၽန္မမွာ ကိုယ့္ပိုင္ရာဆိုင္ရာ မဟုတ္ေလေတာ့ မ်က္ေစ့သူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔ သူတို႔ ေခၚတဲ့ေနာက္ လိုက္ရတာပါပဲ။

ကယ္ရီယာဆိုလို႔ ဘာမ်ားလဲ မွတ္တယ္၊ ဆိုင္ကယ္ကို ေျပာတာ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ထိုင္ခံုမွာ ကတၱီပါဖံုေလးနဲ႔ ပါစင္ဂ်ာထိုင္ဖို႔ အေသအခ်ာလုပ္ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ပါ။ ထမီနဲ႔မို႔ ေနာက္ကေန မိန္းမထိုင္ ေဘးေစာင္းေလး ထိုင္လိုက္ရင္း ရၿပီဆိုတာနဲ႔ အ႐ိွန္နဲ႔ ေမာင္းထြက္လိုက္တာ ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြရယ္၊ လြယ္ထားတဲ့အိတ္ရယ္၊ လည္ပင္းက ကင္မရာႀကီးရယ္နဲ႔ လူက ကိုး႐ိုးကားရားကို ျဖစ္လို႔။ ျပဳတ္က်ခဲ့မစိုးလို႔ ေနာက္ကတန္းေလးကို လက္တစ္ဘက္နဲ႔ ထိန္းကိုင္ရင္း ကိုယ္က ဆိုင္ကယ္ေပၚ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ပါသြားခဲ့တာ။ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတဲ့ ေမာင္ေလးက "အစ္မ အားမနာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ခါး ဖက္ထားလို႔ရတယ္ေနာ္"တဲ့။ ကြၽန္မမွာ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ရယ္ခ်င္သြားေသးတယ္။

ဆိုင္ကယ္က မူလတန္းေက်ာင္းေလးရဲ႕ အေ႐ွ႕တည့္တည့္မွာ ရပ္တယ္။ ေက်ာင္းေလးက တကယ့္ကို ေသးေသးေလး၊ စာသင္ခန္းေလး ၃ခန္းပဲ႐ိွတယ္။ စာသင္ခန္းေလးထဲက ကေလးေတြကို ျမင္လိုက္ရတဲ့အခါမွာ ကြၽန္မရင္ထဲ က်င္ကနဲ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ ကေလးတခ်ိဳ႕ဟာ ေက်ာင္းဝတ္စံု အျဖဴအစိမ္းေတာင္ မ႐ိွၾက႐ွာဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အိမ္ေန ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ကေလးေတြ ဝတ္လို႔ရယ္။ ဆရာမက "အလႉ႐ွင္လာတယ္၊ အလႉ႐ွင္ကို ႏႈတ္ဆက္ၾကရေအာင္"ဆိုေတာ့ အားလံုး တေယာက္တေပါက္နဲ႔ "မဂၤလာပါ" လို႔ လက္အုပ္ေလးခ်ီရင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။

ၿပီးတာနဲ႔ ကေလးေတြကို ဗလာစာအုပ္၊ ခဲတံ၊ ေပတံ၊ ခဲဖ်က္၊ ခြၽန္စက္၊ ကြန္ပါဗူး နဲ႔ မုန္႔ေတြ ေဝငွေပးၾကပါတယ္။ ကေလးေတြ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတာမ်ား ကြန္ပါဗူးေပၚက အ႐ုပ္ေလးေတြ တေယာက္ဟာနဲ႔ တေယာက္ လဲၾကည့္ၾက၊ အထဲမွာ ေရနဲ႔ ေငြမႈန္စေလးေတြပါတဲ့ ေပတံေလးေတြကို အေပၚကိုေထာင္ၿပီး လႈပ္ၾကည့္ၾကနဲ႔၊ ကြၽန္မမွာ သူတို႔ေလးေတြၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ဝဲမိတာ ခဏခဏရယ္။ တခ်ိဳ႕က မုန္႔ေတြကို လြယ္အိတ္ေလးထဲ ထည့္သိမ္းေနတာ ျမင္ရလို႔ ကြၽန္မက "စားေလ သမီးရဲ႕" ဆိုေတာ့ ေခါင္းခါျပ႐ွာတယ္။ သူ မစားဘဲ အိမ္က အေဖ အေမဖို႔၊ ေမာင္ေလး ညီမေလးဖို႔ သိမ္းသြားတာ ျဖစ္မွာ။

ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ဒီတစ္ခါအလႉဟာ တကယ့္ကို ထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားခဲ့ရတာပါ။ လိုအပ္ေနတဲ့ ေနရာေလးအတြက္ ခုလို တႏိူင္ေလး လႉလိုက္လို႔ ရခဲ့တဲ့ပီတိဟာ ကုန္တဲ့ေငြပမာဏနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အခ်ိဳးခ်လို႔ မရစေကာင္းပါဘူး။ ေနာက္တခါ ကားအျပတ္ငွားၿပီး လႉဖို႔ပစၥည္းေတြ သယ္ႏိူင္သေလာက္ သယ္ယူသြားဖို႔ ေတြးမိရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းဝတ္စံု ျဖဴစိမ္းကေလးေတြ ခ်ဳပ္သြားဖို႔လည္း မေမ့ေစရဘူး။ လြတ္အိတ္၊ ဖိနပ္ အစံု တတ္ႏိူင္သေလာက္ ဝယ္သြားမယ္လို႔ ေခါင္းထဲမွာ ေတးထားလိုက္တယ္။

ဒီကေလးေတြကို ကြၽန္မ ေတြ႔ခဲ့ရသေလာက္ သူတို႔ မ်က္လံုးေလးေတြကိုက အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတြ။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ ကေလးရယ္လို႔ အပူအပင္မဲ့ မဟုတ္ဘဲ တစ္ခုခု ေလးလံေနသလို ခံစားရတယ္။ သူတို႔ေတြထဲမွာ ေနာက္ႏွစ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းႏႈတ္ေတာ့မယ္လို႔ မိဘေတြ ဆံုးျဖတ္ထားသူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ႐ိွမွာပါလိမ့္။ "ဒီေန႔ ေက်ာင္းမသြားနဲ႔ အေမ့ဝိုင္းကူ" ဆိုၿပီး အိမ္မွာ မိဘလုပ္ကူေနရလို႔ စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္မလာႏိူင္တဲ့ ကေလးေတြေရာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ႐ိွပါလိမ့္မလဲ။

ကေလးေတြနဲ႔ ဆရာမေတြကို ႏႈတ္ဆက္၊ ေက်ာင္းကေလးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္လာပါဦးမဲ့ အေၾကာင္းေလး တီးတိုးရင္း ျပန္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။ 

ရန္ကုန္ အေဝးေျပးဂိတ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆည္းဆာလြန္ခ်ိန္။ ေန႔သစ္တေန႔ရဲ႕အလင္းကို ေရာက္ဖို႔ အေမွာင္ကို ႀကိဳဆိုၾကရမယ္ မဟုတ္ပါလား....

ရင္ကိုထိေစခဲ့ေသာ ခရီးစဥ္ေလးတစ္ခု

ျပန္ေႏႊးဦးမွ....။ စစ္ကိုင္းေတာင္တန္းႀကီးေတြဆီက ျပန္လာၿပီ။ မွတ္မိတယ္ေနာ္...။ ကဲ ခု စစ္ကိုင္းကေန ေ႐ႊမန္းၿမိဳ႕ကိုမဆင္းဘဲ ဟိုး ေအာက္ျပည္ေအာက္႐ြာကို ျပန္ဆင္းၾကပါစို႔...။ အရင္က X-ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ရန္ကုန္ကို ျပန္သြားၾကမယ္။ ရင္ထဲမွာ ႐ိွေနခဲ့တဲ့ ဆႏၵေလးတစ္ခု ဆိုပါေတာ့၊ အဲဒီျဖစ္ခ်င္မႈေလးတစ္ခု ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့တာမို႔ အဲဒီတစ္ခုနဲ႔တင္ အေတာ္ေလး စိတ္ေၾကနပ္ခဲ့ရတဲ့   ျပည္ေတာ္ျပန္ခရီးစဥ္ပါပဲ။

ထံုးစံအတိုင္း အေမ့လြမ္းလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ရင္ ဘယ္တုန္းကမွ အိမ္မကပ္တဲ့ကြၽန္မက အဲဒီေန႔ကလည္း ညေနေမွာင္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ အဖြားဘက္က အမ်ိဳးေတာ္တဲ့ ေ႐ႊဘိုစု႐ြာက အစ္မႀကီးႏွစ္ေယာက္...။ ဒါနဲ႔ အကႌ်မလဲေသးဘဲ သူတို႔နဲ႔ထိုင္ၿပီး အာလူးဖုတ္ပါတယ္။ အာလူး ၃လံုးခန္႔အက်က္မွာ အစ္မတစ္ေယာက္က "ညည္း ႐ြာ တစ္ညေလာက္ လိုက္အိပ္ပါလားေအ"...တဲ့။ သူေျပာမွပဲ ကြၽန္မေတြးမိေတာ့တာက ငါ ႐ြာကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ေရာက္ခဲ့တုန္းက ဘယ္ႏွႏွစ္ကပါလိမ့္လို႔ ျပန္စဥ္းစားယူရတယ္။

ေအးေလ...သူတို႔လည္းပဲ ႏိူင္ဂ်န္ဂါးက ခဏ ျပန္ေရာက္ေနတဲ့ ညီမေတာ္ကို ႐ြာေခၚ မ်က္ႏွာျပခ်င္ ႐ွာေပလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ခက္တာက ကြၽန္မမွာ ညဘက္ အပြိဳင့္မန္႔ေတြ ျပည့္ေနခဲ့တာ။ ဟိုသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဒင္နာ၊ ဒီမိတ္ေဆြနဲ႔ ညစာ၊ ဟိုလူနဲ႔ ထမင္းစားပဲြနဲ႔...အို ညဘက္ အခ်ိန္အားကို မ႐ိွေတာ့တာ။ ဒါနဲ႔ " ေန႔ခ်င္းျပန္သြားလို႔ရရင္ လိုက္မယ္ အမရယ္၊ ဒါထက္ အမတို႔႐ြာမွာ မူလတန္းေက်ာင္း ႐ိွတယ္ေနာ္" ဆိုေတာ့ "႐ိွတာေပါ့ဟ၊ ပထမဆံုးထြက္တဲ့ကားနဲ႔လိုက္ရင္ ေန႔ခ်င္းျပန္ေရာက္တယ္" ဆိုတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာ ခရီးထြက္ဖို႔ ျပင္ရပါေတာ့တယ္။ 

ေစာေစာအိပ္ၾကပါ။ ကြၽန္မနဲ႔အတူ လိုက္မယ္ဆို မနက္ျဖန္ အေစာႀကီး အိပ္ရာထရပါမယ္:)) မထြက္ခင္ ကင္မရာအိတ္ကို အရင္ စစ္ေဆးရပါတယ္။ အကုန္စံုၿပီဆိုမွ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးမွာ အိမ္က ထြက္ၾကတယ္။ အိမ္ကထြက္ေတာ့ မနက္ ၅နာရီေတာင္ မထိုးေသးဘူး။ အေဝးေျပးကားဂိတ္ကို ကြၽန္မတို႔ေရာက္ေတာ့ ႐ြာက အမႏွစ္ေယာက္က ေရာက္ႏွင့္ေနခဲ့ၿပီ။ မ်က္ႏွာမွာေတာင္ သနပ္ခါးပိန္းက်ား႐ိုက္လို႔။ တကယ္ဆို နံနက္ခင္းက ပီပီျပင္ျပင္ လင္းေတာင္ မလင္းခ်င္ေသးဘူး။ ကားဂိတ္မွာ ေပါက္စီဝယ္စားတယ္။ အို အစဲြႀကီးလိုက္ပံုမ်ား ဒါကမွ ငတို႔႐ြာကေပါက္စီဆိုၿပီး ၂လံုးႀကီးမ်ားေတာင္ တီးပစ္လိုက္တယ္။ သမာဓိကားဂိတ္ကဝယ္ၿပီး ကားလက္မွတ္ဖိုးကို အစ္မေတြပဲ ေပးပါတယ္။ မအူပင္အထိကို ခန္႔မွန္းေျခ ၃နာရီသာသာပဲ ေမာင္းရ မွာျဖစ္ၿပီး ကားခက တေယာက္ တစ္ေထာင္ပဲ ေပးရပါတယ္။ တန္လိုက္တာ ဆိုတာ...အားေနလို႔ကေတာ့ ရန္ကုန္-မအူပင္ လြန္းထိုးေတာင္ စီးလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။

အဲဒီကားႀကီးနဲ႔ သြားခဲ့တယ္...

သာမင္ေညာင္ညကား မွတ္ေနလား...မအူပင္ တကၠသိုစ္စ္ကို ေရာက္တဲ့ကား...

ဖူဂ်ီဘတ္စ္တဲ့...ဂ်ပန္ကို မသြားဘူး၊ ေဒးဒရဲ ဆိုလား၊ ဘာလား ညာလား...

ေျပာင္းျပဳတ္ ပူပူေလး...ရမယ္...(သူေအာ္တာ အလယ္က ဖူး ျပဳတ္က်က်န္ခဲ့႐ွာတယ္)
ေဟာဒီက ထန္းပိန္ျမစ္ျပဳတ္...
ဝယ္ဦးမလား အစ္မ ဇီးသီး ဇီးယို ခ်ိဳတယ္ေလ...

အဲဒါေတြ တစ္ခုမွ ဝယ္မစားရဲဘူး။ အရင့္ အရင္အေတြ႔အၾကံဳအရ ပန္းကမာၻေလးထဲ ေရာက္ေရာက္သြားလို႔ ခရီးသြားတိုင္း လူေရာ စိတ္ပါ ပင္ပန္းခဲ့ဖူးတာ။ ဒီေတာ့ ကားေပၚကေန စိတ္နဲ႔ပဲ တြင္တြင္ႀကီး ပစ္မွားေနခဲ့ရတယ္။ ပိတ္သတ္ႀကီးကို အစားအေသာက္ေတြ ဘေလာ့ဂ္ေပၚ တင္ေပးခဲ့မိတာ ခ်က္ခ်င္း ဝဋ္လည္တာပဲ...

႐ြာအဝင္လမ္းကေလး...

ဂြတိုေရ...ငါျပန္လာၿပီေဟ့....(ဓါတ္႐ွင္ေတြထဲမေတာ့ အဲလို ေအာ္မွာ...:)

အဘတစ္ေယာက္ ေနာက္ေဖးအဖီေလးမွာ ထိုင္ေနတာ...ေအးေအးလူလူ

စံုစီနဲ႔ နဖာေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကေလး

ဒါမ်ိဳး...ငတို႔႐ြာမွာပဲ ႐ိွတယ္...

မီးပိြဳင့္မ႐ိွ၊ ပလက္ေဖာင္းမ႐ိွ၊ နားလည္မႈပဲ ႐ိွတယ္။ အားလံုးက My Grandmother's road, My Great Grandpa's road လို႔ သေဘာထားၿပီး ေလွ်ာက္ၾကတယ္၊ ေအးေဆးပဲ...

မအူပင္ၿမိဳ႕ နာရီစင္...

ဒါ တကယ္သြားမဲ့႐ြာ မဟုတ္ေသးဘူး။ မအူပင္ၿမိဳ႕မွာ ခရီးတစ္ေထာက္နားရင္း၊ ဘုရားလည္းဖူး၊ အမ်ိဳး တစ္ေယာက္အိမ္ ထမင္းလည္း ဝင္စားခဲ့တာ...။

ဟင္...မခ်စ္ၾကည္ေအးေျပာေတာ့ ရင္ကို ထိေစေသာ...ဘာညာနဲ႔ ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္ကိုမွလည္း မထိေသးပါလား...။ လာမွာပါ...။ ေနာက္တပိုစ့္မွာ ထိခ်င္တဲ့ေနရာကို ထိပါလိမ့္မယ္။ စိတ္႐ွည္႐ွည္ ထားၾကပါ။

အပိုင္း ၂ ေမွ်ာ့....

ဤ = ကြၽဲ

ရာသီေတြ ပ်က္ေနတဲ့ ယႏၲရားတစ္ခုထဲမွာ
ဝႆန္လြန္မွ ႐ြာခ်လိုက္တဲ့ မိုးအတြက္
ဘယ္သူကမွ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္မေနခဲ့ဘူး။

သူကပဲ ပက္ပက္စက္စက္ ကာလအတြက္အခ်က္ မွန္ေနခဲ့သလိုလို
ထစ္ခ်ဳန္းမိုးဟာ ႐ြာ႐ိုးကိုးေပါက္ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ ေလွ်ာက္တယ္
ဒါတင္မက....
ဝင့္ဝင့္ထည္ထည္  ၿပိဳးကနဲ ျပက္ကနဲ ၿခိမ္းမ်ားေတာင္ ၿခိမ္းေနလိုက္ပံု...။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေအာင္ရမည္ သံုးႀကိမ္ ဟစ္ေႂကြးၿပီး အခမ္းအနားကို ႐ုတ္သိမ္းတယ္
ကဲ...လူႀကီးမင္းမ်ား သေဘာတူရင္ လက္ခုပ္တီးၾကပါ....။

အၿငိမ့္ပဲြ ေၾကာ္ျငာ

အၿငိမ့္ပဲြ ၾကည့္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ အကယ္ဒမီမ်ား႐ွင္ ေမသန္းႏုနဲ႔ အႏုပညာ႐ွင္ေပါင္းမ်ားစြာ ပါဝင္ကျပမဲ့ "ပါရမီ႐ွင္အၿငိမ့္" ပရိတ္သတ္မ်ားေ႐ွ႕ေမွာက္ အေရာက္လာပါေတာ့မယ္။ စိတ္ဖိစီးမႈေတြနဲ႔ တျပည္ျခားမွာ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ေနၾကရတဲ့ ေ႐ႊျမန္မာမ်ားအတြက္ ဘဝအေမာေတြ ေျပေလ်ာ့ေစမဲ့ ပဲြေလးတပဲြေပါ့႐ွင္။ လက္မွတ္ေစ်းေတြက S$၃၀၊ S$၄၀ နဲ႔ S$၅၀ ျဖစ္ၿပီး ပဲြခ်ိန္က ေန႔လည္ ၁နာရီခြဲကေန ည ၈နာရီခဲြ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ ဝယ္တိုင္း ဝယ္တိုင္း "ရနံ႔သစ္ စားေသာက္ဆိုင္"မွာ ထမင္းတနပ္ "က်သေလာက္႐ွင္း စံနစ္" နဲ႔ ေကြၽးမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္...အဟမ္းးး

ဒါတင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ႐ွင္းက်ားပူက မဟုတ္ဘဲ တျပည္တ႐ြာက လာေရာက္ၾကည့္႐ႈ အားေပးၾကမဲ့သူမ်ား အတြက္ အသြားအျပန္ အမ္ေအအိုင္ႀကီး စီးၿပီး လာေရာက္ၾကည့္႐ႈႏိူင္ဖို႔ စီစဥ္ေပးထားပါသတဲ့။ ေလယာဥ္ခ လံုးဝ ဖရီး ျဖစ္သလို ထိုင္ခံုကလည္း ဖရီး စိတင္းပါပဲ တဲ့။ "အင္ဂ်င္ေပၚခြထိုင္ ဦးရာလူစံနစ္ " လို႔ ဆိုပါတယ္...((ဟမ္))

ေဟာ...ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ က်န္ပါေသးတယ္။ အၿငိမ့္ပဲြ က်င္းပမဲ့ေနရာ စကၤာပူပိုလီ-ဒိုဗာ ရထားဘူတာ (စကၤာပူၿမိဳ႕အေနာက္ဖက္)မွာ ျဖစ္တာမို႔ ဟိုး အေ႐ွ႕ဖ်ားက လာၾကည့္ၾကမဲ့သူမ်ားအတြက္ MRTကို "ႀကိဳက္ရာရထား တက္စီးစံနစ္"နဲ႔ ၅မိနစ္ တစီးက် စီစဥ္ေပးထားတယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္...အဟမ္းးးအဟမ္းးး ဒီေၾကာ္ျငာေရးရတာ အင္မတန္ ေခ်ာင္းဆိုးတယ္...:)

လက္မွတ္ေတြကို အျမန္ဝယ္ထားႏိူင္မွ ေနရာေကာင္းရဖို႔ စိတ္ခ်ရပါမယ္။ ကံစမ္းမဲအစီအစဥ္လည္း ပါေသးတာမို႔ လက္မွတ္ေတြကို အေသအခ်ာ သိမ္းထားၾကရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္မွတ္ေတြကို ပန္နီဆူလာက ေဒဝီဦးနဲ႔ သေျပႏုမွာ ဝယ္ယူရ႐ိွႏိူင္ပါတယ္။

ေဒဝီဦး (Peninsula Plaza, #05-17)

သေျပႏု (Peninsula Plaza, #02-55)

Day & Date : Sunday , 3rd of July 2011
Time :1:30pm-8:30pm
Location : Singapore Poly Convention Centre

အေသးစိတ္ ဖုန္းဆက္ေမးျမန္းခ်င္သူမ်ားအတြက္ေတာ့ ေဒၚသန္းသန္းႏု (91052531), ကိုဘိုဘိုဝင္း (81612244), စန္းလင္းထြဋ္ (98004118), Joseph (97701198), Jamiee (91080950), and Aaron (91869140) နံပါတ္ေတြကို ဆက္သြယ္ႏိူင္ေၾကာင္း သတင္းေကာင္း ပါးလိုက္ရပါတယ္႐ွင္.....

*MRT-Mass Rapid Transit (Myanmar Railways Transport မဟုတ္သည္ကို သတိခ်ပ္ၾကရန္)

ေဘာ္နီ

တစ္ရက္ ကြၽန္မ႐ံုးအသြားလမ္းမွာ အမ်ိဳးသမီးကေလး တစ္ေယာက္ ေနာက္ လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာတာ ေတြ႔ရေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း လိုက္ၾကည့္မိတယ္။ ဘေလာဂ့္ေရးေနသူပီပီ နား မ်က္ေစ့ေတြ ဖြင့္ထားတဲ့သေဘာ။ လားလား...ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္။ ဖြားေအလုပ္သူက ေက်ာပိုးအိတ္ေလး လက္ကကိုင္လို႔၊ ေျမးျဖစ္သူက ဖြားေအလက္ထဲက တြန္းထိုး႐ုန္းကန္ရင္း ငိုလို႔ရယ္။ ဒါကို သားသည္အေမလုပ္သူက ေနာက္ဆံတငင္ငင္ျဖစ္ေနတဲ့ ပံုပါပဲ။

ဘာရယ္မဟုတ္ ကြၽန္မလည္း ေျခလွမ္းေတြ အ႐ိွန္ေလွ်ာ့ခ်ရင္း အသာေလး ၾကည့္မိပါတယ္။ မေအလုပ္သူက လူကသာ ႐ံုးသြားမဲ့ ပံု ေသေသသပ္သပ္ ဝတ္စားလို႔၊ စိတ္ကေတာ့ ငိုယိုေနတဲ့ သားငယ္ဆီမွာ။ ဖြားေအက တခ်က္ လွည့္ၾကည့္ရင္း "သြားသာသြား" လို႔ လွမ္းေျပာရင္း လက္ယပ္ျပေလတယ္။ ဪ...ျမန္မာမိသားစု ကေလးေပကိုး...။ ေျပာကာမွ မေအလုပ္သူက သူ႔ေျခလွမ္းအစံုကို ရပ္တန္႔လို႔ သားကေလးဘက္ လိုက္ ေငးၾကည့္ေန႐ွာေတာ့တယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ သူ႔သားကေလးကို ခ်က္ခ်င္းပဲ အေျပးသြားလို႔ ရင္ခြင္ထဲ ဆဲြသြင္းေထြးေပြ႔ထားလိုက္ခ်င္ပံုပါ။

အဲဒီခဏမွာ ကြၽန္မလည္းပဲ မိခင္တေယာက္ရဲ႕႔ သားသမီးေတြအေပၚထား႐ိွတဲ့ သမုဒယေႏွာင္ႀကိဳး အတင္းအဆကို ခန္႔မွန္း ခံစားၾကည့္မိတယ္။ ခန္႔မွန္း လို႔သံုးရတာက ကြၽန္မက မိခင္တစ္ေယာက္ မဟုတ္လို႔ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တကယ္ပဲ ကြၽန္မရင္ထဲ သိမ့္ကနဲ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားေလး ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ သားသည္အေမကေလးက ေနရာမွာ ေျခစံုရပ္ရင္း ေျမးအဖြားေက်ာျပင္ကို မ်က္ေစ့တဆံုး လိုက္ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္မလည္း ေျခလွမ္းေတြကို သြက္သြက္လွမ္းရင္း ႐ံုးကားအမီ ဆက္ေလွ်ာက္ ခဲ့ေတာ့တယ္။

တကယ္ဆို ဒါမ်ိဳးက သားသည္မိခင္တိုင္း သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းအပ္စမွာ ျဖစ္ေနက်မို႔ ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥတခု မဟုတ္ေပဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲသလို အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျမင္ရတိုင္း ေၾကကြဲစရာ အျဖစ္အပ်က္တခုဟာ ကြၽန္မ အေတြးထဲ ဖ်တ္ကနဲ ေရာက္ ေရာက္လာတတ္တာ...။

အဲသည္တုန္းက ကြၽန္မက ခပ္ငယ္ငယ္ပဲ ႐ိွေသးတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဆရာဝန္မႀကီး သားအမိ ႐ိွတယ္။ ဆရာဝန္မႀကီးက ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ မုဆိုးမ ျဖစ္သြားခဲ့သူ။ အတိအက် ဆိုရရင္ သူ႔သားဦး ကေလး ေမြးၿပီးစမွာပဲ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူ ဆံုးပါးသြားခဲ့တာ။ သားကေလးဟာ  ေယာက်ာ္းျဖစ္သူက ကိုယ္စားထားခဲ့တာရယ္လို႔ ဖူးဖူးမႈတ္ ခ်စ္႐ွာတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ စေနသား သားဦးေၾကာင့္ လင္ေသရတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆမွားနဲ႔ ခြၽတ္ေခ်ာ္ မွားယြင္းမႈတိုင္းအတြက္ သားျဖစ္သူကို မာန္မဲ အျပစ္တင္ေလ့႐ိွျပန္တယ္။

ဆရာဝန္မႀကီးက ေဆး႐ံုမွာ ေဆးမကုေတာ့ဘဲ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ေတြမွာပဲ ပင့္တဲ့ဆီကို လိုက္ကုတယ္။ အဲဒါကလည္း သူ႔သားေလးေၾကာင့္ပဲ သူ အလုပ္ထြက္လိုက္တာ။ သူ အလုပ္ လုပ္တဲ့ ေဆး႐ံုကို ကေလးေခၚသြားလို႔ မရေပမဲ့ သူေဆးကုသြားမဲ့ လူနာအိမ္ေတြကိုေတာ့ သူ႔သားကေလးပါ ေခၚသြားလို႔ ရတာကိုး။ ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ ဆရာဝန္မႀကီးက ေဆးလိုက္တယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတယ္။ အားေဆးအသြင္းေကာင္းသလို ေဆးအစပ္လည္း ေကာင္းတယ္။ အေၾကာေဆး၊ အသားေဆးသြင္းတာ ညင္သာတာမို႔ ကြၽန္မတို႔အဖြား အားေဆးထိုးဖို႔ အိမ္ကို အျမဲပင့္ရတယ္။

ဆရာဝန္မႀကီးလာတိုင္းလည္း သားလုပ္သူက အျမဲပါလာတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သားလုပ္တဲ့သူက လူပ်ိဳႀကီးဖားဖား ျဖစ္ေနၿပီ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သားကိုမခဲြႏိူင္လို႔ ေက်ာင္းအပ္ၿပီးမွ ျပန္ထုတ္လိုက္၊   ေက်ာင္းကို လိုက္ေခၚလိုက္၊ ကေလးက ငိုတိုင္း မထားခဲ့ရက္လို႔ ျပန္ေခၚလာလိုက္နဲ႔ သားျဖစ္သူဟာ ေက်ာင္းမတက္ခဲ့ရဘဲ အေမေနာက္ တေကာက္ေကာက္ ထမီစဆဲြ လိုက္ေနခဲ့ေတာ့တာ။

ဆရာဝန္မႀကီးနဲ႔ သူ႔သားရဲ႕ နာမည္ေတြက ဘိုနာမည္ေလးေတြ။ နန္စီ ဆိုလား၊ နယ္လီ ဆိုလား ကြၽန္မ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ သားျဖစ္သူ နာမည္ကိုေတာ့ ဆရာဝန္မႀကီးပါးစပ္ဖ်ားက မခ်တာမို႔ ကြၽန္မ ခုထိ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ။ ခပ္လြယ္လြယ္ " ေဘာ္နီ" လို႔ပဲမွတ္လိုက္ပါ။ ေဘာ္နီကေလးဟာ အ႐ြယ္ေရာက္လာတာနဲ႔ အေမနဲ႔အတူ အျမဲ မလိုက္ေတာ့ဘူး။ လမ္းေပၚမွာ လူေပလူေတ ကေလးေတြနဲ႔ ေပါင္းမိၿပီး ပ်က္စီးစျပဳလာတယ္။ ရန္ျဖစ္လို႔၊ ႐ိုက္ႏွက္လာလို႔၊ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ပစၥည္းေတြ ေပါက္ခဲြ ဖ်က္ဆီးခဲ့လို႔နဲ႔ ဆရာဝန္မႀကီးက ေနာက္ကေန လိုက္႐ွင္းရေတာ့တယ္။ အဲလိုအခါမ်ိဳးမွာ ဆရာဝန္မႀကီးက "ငါေတာ့ ေသလိုက္ခ်င္တာပါပဲ ေဘာ္နီရယ္" လို႔ ငိုသံ တုန္ခိုက္ခိုက္ေလးနဲ႔ ဆိုတတ္တယ္။ ဆရာဝန္မႀကီးက သိတ္ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔သူ၊ စကားေျပာသံကအစ ခ်ိဳခ်ိဳေအးေအး တိုးတိုးညင္ညင္ ကေလးရယ္။ ေဘာ္နီ႔ေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးၿပီဆိုရင္ျဖင့္ ေဒါသေၾကာင့္ အသံႀကီးက ဝမ္းေခါင္းသံႀကီး ပါလာတတ္တယ္။

ေဘာ္နီက ေခြးခ်စ္တတ္သူမို႔ သူတို႔အိမ္မွာ ေခြးေတြ ေမြးထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာ္နီ႔ကိုယ္နံ႔ ကလည္း ေခြးတေကာင္ရဲ႕ အနံ႔လို ခပ္အံု႔အံု႔ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ရယ္။ သူတို႔အိမ္ကို အဖြားအတြက္ ေဆးလိုက္ယူရင္း တခါ ေရာက္ဖူးပါတယ္။ ေဘာ္နီဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေခြးေတြနဲ႔ လံုးေထြးေနတာပဲ။ သူတို႔အိမ္က မီးသီးဟာ အနီေရာင္ႀကီး၊ ၿပီးေတာ့ ခပ္မိွန္မိွန္ရယ္။ သူတို႔အိမ္ထဲ ဝင္လိုက္တာနဲ႔ တမ်ိဳးႀကီးပဲ၊ ေက်ာမလံုသလို၊ ငွက္အုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ ကိုယ့္ေက်ာေနာက္ဘက္က  ျဖန္းကနဲ ထပ်ံသြားၾကသလို...အဲသလို ခံစားမႈမ်ိဳး။ ဒီၾကားထဲ ဆရာဝန္မႀကီး ေဘာ္နီ႔ကို ေမးလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ကြၽန္မေက်ာထဲ စိမ့္ကနဲ ျဖစ္ခဲ့ရတာ။ " ေဘာ္နီ မင္းဒယ္ဒီကို ညစာ ေကြၽးၿပီးၿပီလား" တဲ့ေလ။ အဲသည္ေတာ့မွ ကြၽန္မ သတိထားမိတာ။ အခန္းေထာင့္က စင္ေသးေသးေလးေပၚမွာ သူ႔ေယာက်္ားဓါတ္ပံု၊ ၿပီးေတာ့ ထမင္းပန္းကန္နဲ႔   ေသာက္ေရဖန္ခြက္။

ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕၊ အရပ္ထဲမွာ လူတစ္ခ်ိဳ႕က ဆရာဝန္မႀကီးဟာ ယဥ္ယဥ္ေလး ႐ူးေနတာလို႔ ေျပာၾက တယ္။ ေဘာ္နီကေလးကေရာ...ေသဆံုးသြားတဲ့ ဖခင္ကို ေန႔တိုင္း ထမင္းေကြၽးရ၊ ေယာက်္ားျဖစ္သူကို ေန႔စဥ္ တတြတ္တြတ္ စကားေတြ တိုင္တည္ေျပာဆိုေနတတ္တဲ့ စိတ္မမွန္တဲ့ မိခင္နဲ႔ ၊ ေမွာင္ကုပ္ကုပ္ အိမ္ႀကီးထဲမွာ ေခြးႀကီးေတြနဲ႔ပဲ အတူ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝ။

အတန္းပညာလည္း မတတ္၊ အသက္ေမြးမႈပညာရယ္လို႔လည္း ေလာက္ေလာက္လားလား မ႐ိွတဲ့ ေဘာ္နီေလး သူ႔အေမ ဆံုးပါးသြားတဲ့အခါ ဘယ္လိုမ်ား က်န္ေနခဲ့မွာပါလိမ့္လို႔ ကြၽန္မ ေတြးဖူးပါရဲ႕။ ေတြးမိတိုင္းလည္း မ႐ႈႏိူင္ မကယ္ႏိူင္ သက္ျပင္းအခါခါ ခ်ရင္း အဆံုးသတ္ခဲ့ရတာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့  ႏွစ္အနည္းငယ္က  ၾကားရတဲ့ သတင္းအရေတာ့ ဆရာဝန္မႀကီး ဆံုးသြား႐ွာၿပီ၊ ေဘာ္နီေလးကေတာ့ မူးယစ္ေဆးဝါးမႈနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာလို႔ ၾကားခဲ့ရတယ္။ ရင္ေမာစရာပါပဲ။ သူ႔ဘဝေ႐ွ႕ေရး ဘယ္လိုမ်ား ဆက္႐ွာမွာပါလိမ့္။

 ေဘာ္နီ႔လို  အပင္မသန္၊ ဘဝ မလွခဲ့ရတဲ့ကေလးမ်ိဳးေတြ ေနာက္ထပ္ မ႐ိွပါေစနဲ႔၊ ေဘာ္နီ႔ထက္ ဘဝဆိုးတဲ့ ကေလးေတြ ေလာကႀကီးထဲ အမ်ားႀကီး ႐ိွမေနပါေစနဲ႔ လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ေဘာ္နီ႔ဘဝေလး ေအးခ်မ္းပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳလိုက္မိပါေတာ့တယ္။