ရင္ကိုထိေစခဲ့ေသာ ခရီးစဥ္ေလးတစ္ခု

ျပန္ေႏႊးဦးမွ....။ စစ္ကိုင္းေတာင္တန္းႀကီးေတြဆီက ျပန္လာၿပီ။ မွတ္မိတယ္ေနာ္...။ ကဲ ခု စစ္ကိုင္းကေန ေ႐ႊမန္းၿမိဳ႕ကိုမဆင္းဘဲ ဟိုး ေအာက္ျပည္ေအာက္႐ြာကို ျပန္ဆင္းၾကပါစို႔...။ အရင္က X-ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ရန္ကုန္ကို ျပန္သြားၾကမယ္။ ရင္ထဲမွာ ႐ိွေနခဲ့တဲ့ ဆႏၵေလးတစ္ခု ဆိုပါေတာ့၊ အဲဒီျဖစ္ခ်င္မႈေလးတစ္ခု ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့တာမို႔ အဲဒီတစ္ခုနဲ႔တင္ အေတာ္ေလး စိတ္ေၾကနပ္ခဲ့ရတဲ့   ျပည္ေတာ္ျပန္ခရီးစဥ္ပါပဲ။

ထံုးစံအတိုင္း အေမ့လြမ္းလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ရင္ ဘယ္တုန္းကမွ အိမ္မကပ္တဲ့ကြၽန္မက အဲဒီေန႔ကလည္း ညေနေမွာင္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ အဖြားဘက္က အမ်ိဳးေတာ္တဲ့ ေ႐ႊဘိုစု႐ြာက အစ္မႀကီးႏွစ္ေယာက္...။ ဒါနဲ႔ အကႌ်မလဲေသးဘဲ သူတို႔နဲ႔ထိုင္ၿပီး အာလူးဖုတ္ပါတယ္။ အာလူး ၃လံုးခန္႔အက်က္မွာ အစ္မတစ္ေယာက္က "ညည္း ႐ြာ တစ္ညေလာက္ လိုက္အိပ္ပါလားေအ"...တဲ့။ သူေျပာမွပဲ ကြၽန္မေတြးမိေတာ့တာက ငါ ႐ြာကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ေရာက္ခဲ့တုန္းက ဘယ္ႏွႏွစ္ကပါလိမ့္လို႔ ျပန္စဥ္းစားယူရတယ္။

ေအးေလ...သူတို႔လည္းပဲ ႏိူင္ဂ်န္ဂါးက ခဏ ျပန္ေရာက္ေနတဲ့ ညီမေတာ္ကို ႐ြာေခၚ မ်က္ႏွာျပခ်င္ ႐ွာေပလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ခက္တာက ကြၽန္မမွာ ညဘက္ အပြိဳင့္မန္႔ေတြ ျပည့္ေနခဲ့တာ။ ဟိုသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဒင္နာ၊ ဒီမိတ္ေဆြနဲ႔ ညစာ၊ ဟိုလူနဲ႔ ထမင္းစားပဲြနဲ႔...အို ညဘက္ အခ်ိန္အားကို မ႐ိွေတာ့တာ။ ဒါနဲ႔ " ေန႔ခ်င္းျပန္သြားလို႔ရရင္ လိုက္မယ္ အမရယ္၊ ဒါထက္ အမတို႔႐ြာမွာ မူလတန္းေက်ာင္း ႐ိွတယ္ေနာ္" ဆိုေတာ့ "႐ိွတာေပါ့ဟ၊ ပထမဆံုးထြက္တဲ့ကားနဲ႔လိုက္ရင္ ေန႔ခ်င္းျပန္ေရာက္တယ္" ဆိုတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာ ခရီးထြက္ဖို႔ ျပင္ရပါေတာ့တယ္။ 

ေစာေစာအိပ္ၾကပါ။ ကြၽန္မနဲ႔အတူ လိုက္မယ္ဆို မနက္ျဖန္ အေစာႀကီး အိပ္ရာထရပါမယ္:)) မထြက္ခင္ ကင္မရာအိတ္ကို အရင္ စစ္ေဆးရပါတယ္။ အကုန္စံုၿပီဆိုမွ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးမွာ အိမ္က ထြက္ၾကတယ္။ အိမ္ကထြက္ေတာ့ မနက္ ၅နာရီေတာင္ မထိုးေသးဘူး။ အေဝးေျပးကားဂိတ္ကို ကြၽန္မတို႔ေရာက္ေတာ့ ႐ြာက အမႏွစ္ေယာက္က ေရာက္ႏွင့္ေနခဲ့ၿပီ။ မ်က္ႏွာမွာေတာင္ သနပ္ခါးပိန္းက်ား႐ိုက္လို႔။ တကယ္ဆို နံနက္ခင္းက ပီပီျပင္ျပင္ လင္းေတာင္ မလင္းခ်င္ေသးဘူး။ ကားဂိတ္မွာ ေပါက္စီဝယ္စားတယ္။ အို အစဲြႀကီးလိုက္ပံုမ်ား ဒါကမွ ငတို႔႐ြာကေပါက္စီဆိုၿပီး ၂လံုးႀကီးမ်ားေတာင္ တီးပစ္လိုက္တယ္။ သမာဓိကားဂိတ္ကဝယ္ၿပီး ကားလက္မွတ္ဖိုးကို အစ္မေတြပဲ ေပးပါတယ္။ မအူပင္အထိကို ခန္႔မွန္းေျခ ၃နာရီသာသာပဲ ေမာင္းရ မွာျဖစ္ၿပီး ကားခက တေယာက္ တစ္ေထာင္ပဲ ေပးရပါတယ္။ တန္လိုက္တာ ဆိုတာ...အားေနလို႔ကေတာ့ ရန္ကုန္-မအူပင္ လြန္းထိုးေတာင္ စီးလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။

အဲဒီကားႀကီးနဲ႔ သြားခဲ့တယ္...

သာမင္ေညာင္ညကား မွတ္ေနလား...မအူပင္ တကၠသိုစ္စ္ကို ေရာက္တဲ့ကား...

ဖူဂ်ီဘတ္စ္တဲ့...ဂ်ပန္ကို မသြားဘူး၊ ေဒးဒရဲ ဆိုလား၊ ဘာလား ညာလား...

ေျပာင္းျပဳတ္ ပူပူေလး...ရမယ္...(သူေအာ္တာ အလယ္က ဖူး ျပဳတ္က်က်န္ခဲ့႐ွာတယ္)
ေဟာဒီက ထန္းပိန္ျမစ္ျပဳတ္...
ဝယ္ဦးမလား အစ္မ ဇီးသီး ဇီးယို ခ်ိဳတယ္ေလ...

အဲဒါေတြ တစ္ခုမွ ဝယ္မစားရဲဘူး။ အရင့္ အရင္အေတြ႔အၾကံဳအရ ပန္းကမာၻေလးထဲ ေရာက္ေရာက္သြားလို႔ ခရီးသြားတိုင္း လူေရာ စိတ္ပါ ပင္ပန္းခဲ့ဖူးတာ။ ဒီေတာ့ ကားေပၚကေန စိတ္နဲ႔ပဲ တြင္တြင္ႀကီး ပစ္မွားေနခဲ့ရတယ္။ ပိတ္သတ္ႀကီးကို အစားအေသာက္ေတြ ဘေလာ့ဂ္ေပၚ တင္ေပးခဲ့မိတာ ခ်က္ခ်င္း ဝဋ္လည္တာပဲ...

႐ြာအဝင္လမ္းကေလး...

ဂြတိုေရ...ငါျပန္လာၿပီေဟ့....(ဓါတ္႐ွင္ေတြထဲမေတာ့ အဲလို ေအာ္မွာ...:)

အဘတစ္ေယာက္ ေနာက္ေဖးအဖီေလးမွာ ထိုင္ေနတာ...ေအးေအးလူလူ

စံုစီနဲ႔ နဖာေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကေလး

ဒါမ်ိဳး...ငတို႔႐ြာမွာပဲ ႐ိွတယ္...

မီးပိြဳင့္မ႐ိွ၊ ပလက္ေဖာင္းမ႐ိွ၊ နားလည္မႈပဲ ႐ိွတယ္။ အားလံုးက My Grandmother's road, My Great Grandpa's road လို႔ သေဘာထားၿပီး ေလွ်ာက္ၾကတယ္၊ ေအးေဆးပဲ...

မအူပင္ၿမိဳ႕ နာရီစင္...

ဒါ တကယ္သြားမဲ့႐ြာ မဟုတ္ေသးဘူး။ မအူပင္ၿမိဳ႕မွာ ခရီးတစ္ေထာက္နားရင္း၊ ဘုရားလည္းဖူး၊ အမ်ိဳး တစ္ေယာက္အိမ္ ထမင္းလည္း ဝင္စားခဲ့တာ...။

ဟင္...မခ်စ္ၾကည္ေအးေျပာေတာ့ ရင္ကို ထိေစေသာ...ဘာညာနဲ႔ ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္ကိုမွလည္း မထိေသးပါလား...။ လာမွာပါ...။ ေနာက္တပိုစ့္မွာ ထိခ်င္တဲ့ေနရာကို ထိပါလိမ့္မယ္။ စိတ္႐ွည္႐ွည္ ထားၾကပါ။

အပိုင္း ၂ ေမွ်ာ့....