Tuesday, December 29, 2009

က်ီး နဲ႔ ဘုတ္

ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္၊ တကယ္ေတာ့ စာေပ ေဟာေျပာပြဲ အေၾကာင္း ခုထိ ေခါင္းထဲက မထြက္ေသးဘူး ။ မထြက္ဆို သတိရမိေစတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း အခိုင္အမာ ႐ိွသကိုး...။

က်ီး နဲ႔ ဘုတ္ တို႔ တေကာင္ နဲ႔ တေကာင္ အျပန္ အလွန္ ေျမႇာက္ပင့္ၾကတာေလး...ၾကားဖူးေနက် ျဖစ္မွာပါ ။ အဓိပၸါယ္ အတိအက်ကို ဆရာ ေနဝင္းျမင့္ ေျပာျပမွ ခေရေစ့ တြင္းက် သိလိုက္ရတာ...။

တေန႔ ကိုက်ီးက ညိဳဝါေရာင္ အဆင္း ႐ိွတဲ့ ကိုေ႐ႊဘုတ္ကို ေျပာသတဲ့ ။

" ကိုႀကီးဘုတ္ရာ ခင္ဗ်ားျဖင့္ အဆင္းကလည္းလွ၊ အေရာင္က်ေတာ့လည္း ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ရဲ႕ သကၤန္းေတာ္ အေရာင္လို ညိဳေ႐ႊဝါေရာင္နဲ႔ အင္မတန္ က်က္သေရ႐ိွပါ့ဗ်ာ " လို႔ ဝမ္းနဲအားငယ္တဲ့ ေလသံေလးနဲ႔ ေျပာ႐ွာသတဲ့ ။

ဒီေတာ့ ကိုႀကီးဘုတ္ကလည္း ျပန္ေျပာ႐ွာတယ္ ။

" အို....အားငယ္တတ္ပါဘိ ကိုက်ီးရယ္ ခင္ဗ်ာ့ အေသြးအေရာင္ဟာျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ရဲ႕ သပိတ္ေတာ္ အေရာင္နဲ႔ တူပါေသာ္ေကာဗ်ာ " လို႔ ျပန္ၿပီး ေဖးမ ႐ွာသတဲ့ ။

က်မျဖင့္ က်မတို႔ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေမာင္ႏွမတေတြကို ေျပး သတိရမိတာ မလြန္ပါဘူးေနာ္.....။

ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ....။

Sunday, December 27, 2009

2010 ရင္ ခုန္ သံ....


တူး ဇီး႐ိုး ဝမ္း ဇီး႐ိုး တဲ့
မ႐ိုး မထပ္ မင့္ဇာတ္ေၾကာင္းေတြပဲ ေျပာေျပာေနၾက...
ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ဆဲြထုပ္
အ႐ႈပ္ ဖြတဲ့သူက ဖြ........ အစ ႐ွာတဲ့သူက ႐ွာ
ရင္ခုန္မိ ေန တာ က....
သူ ဘယ္လို ေျခလွမ္း စမလဲဆိုတာ....။

၂၀၀၉ ဖုတ္ ဖက္ ခါ ေနာက္ဆံုးစကၠန္႔ေတြမွာ
ေအးညႇင္း သာယာ အေရာင္အဝါေတြနဲ႔ ေရာက္လာမွာလား...
သူက အဝါလား အျပာလား...
ဒါမွမဟုတ္ သစ္လြင္ခမ္းနားတဲ့ အေရာင္ အဆန္းတၾကယ္ေတြနဲ႔
ေရာေႏွာသြယ္ဆက္ ေဖာက္ယွက္ ထားမွာလား
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတာက္ပ အိပ္မက္ အေဟာင္းေတြက ႏိူးထေစမွာလား....။

ေသခ်ာ ေနတာက...
ငါတို႔ဟာ " ျဖစ္ေစ " ဆိုတဲ့ ပဥၥလက္ ျပကြက္ေတြကိုလည္း
မလိုခ်င္ မယံုၾကည္ရဲခဲ့သူေတြ...
မာန္နတ္ သမီးေတြရဲ႕ ပုပ္အဲ့အဲ့ အေဟာင္းအျမင္း
မာယာ ေတးခ်င္းေတြမွာလည္း မေပ်ာ္ဝင္လိုသူေတြသာ ျဖစ္တယ္ ကြဲ႔....
မင္းရဲ႕ တရားသျဖင့္ ယႏၲရား အသစ္ထဲ
ခ်စ္ျခင္း ေမတၲာႏွင့္ မ်က္ႏွာ အစစ္ေတြကိုေတာ့ျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္မိပါရဲ႕....။

ဒါေပမဲ့....
ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ႏွစ္ေထာင့္ကိုးေရ...
မင့္ စာမ်က္ႏွာ အေဟာင္းေတြ ေမွးမွိန္ ယြင္းဆုတ္
မင့္ ျပကၡဒိန္ေတြ ၿငိမ္းခ်ဳပ္
မင့္ ေျခလွမ္းေတြ အသိမ္း အႏႈတ္မွာ
အသစ္ အသစ္ေတြ ထုတ္ပိုး တူး ဇီး႐ိုး ဝမ္း ဇီး႐ိုး ဆိုတဲ့
ႀကိဳးတန္း အသစ္ေပၚ ေ႐ွ႕ျဖစ္ မေမွ်ာ္ပဲ....
ငါတို႔........
လက္ခ်င္းတြဲ ရဲရဲသာ ေလွ်ာက္ၾကပါစို႔ေလ......။


အားလံုးပဲ ၂၀၁၀ ဆုိတာႀကီးကို မျမင္ဖူးေသးေပမဲ့ ခ်စ္ခင္ရင္းႏီွးစြာ ေႏြးေထြးစြာ အတူတူ ႀကိဳၾကရေအာင္ပါ....



Image Source : http://media.photobucket.com/

Friday, December 25, 2009

MKY တို႔ လင္မယား


သူ႔ ရဲ႕ နာမည္ေျပာင္က "ခ်င့္ယံု" တဲ့...။ သူ နဲ႔ ခင္မင္သူေတြအားလံုး သူ ဘယ္ ေလာက္ အစ အေနာက္ သန္မွန္း သိၾကပါတယ္။ မထင္ရပါဘူး၊ တခါတခါ အတည္ေပါက္ႀကီးနဲ႔ မို႔လို႔ပါ...။ သူ႔ကို လက္ထပ္ဖို႔ စဥ္းစားတဲ့အထဲမွာ အဲဒါလည္း တခု အပါအဝင္ ၊ ဒီလူႀကီးနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ လူ ခ်မ္းသာတာ မခ်မ္းသာတာ အပထား၊ ရယ္ ေနရလို႔ စိတ္ေတာ့ အေတာ္ခ်မ္းသာမွာ ဆိုၿပီး မီးစိမ္း ျပခဲ့တာ...။

အလႉေတြ ဘာေတြ သြားလို႔ သားသားနားနား ဝတ္စားထားတဲ့ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေတြ႔ရင္ " ဟာ...ေဟ့ေကာင္ႀကီး အက်ႌအသစ္နဲ႔ ႐ူပါ တယ္တက္ေနပါ့ လား ေနာက္တခါ ဒါမ်ိဳး အက်ႌေလးေတြ သြားေကာက္ရင္ ငါ့လဲ လက္တို႔ စမ္းပါအံုးကြ" တဲ့ေလ။ ဖဲ့ပံုက...ဖဲ့ပံုက..မသိရင္ပဲ ဟိုလူ အမိႈက္ပံုထဲက ေကာက္ဝတ္လာသလိုလို...။ ဒါမ်ိဳးက် ကိုယ္က ရယ္လို႔ ေကာင္းေနတာ ။

ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စ စရာလူမ႐ိွရင္ ကိုယ့္ဘက္ျမႇားဦးလွည့္လာေရာ ။ တခါတခါ လူေ႐ွ႕လည္း အပီ ဖဲ့တာ...။ ဆိုင္မဆိုင္ေတာ့ မသိဘူး၊ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ ႐ြတ္ျပခဲ့တဲ့ "စစ္" ဆိုတဲ့ ၂ ေၾကာင္းကဗ်ာေလး " ဒံုးဒံုး ဒက္ဒက္၊ တံုးလံုးပက္လက္ " ဆိုတာလို။ သူ ပစ္လႊတ္ လိုက္တဲ့ ဒံုး ဒံုး ဒက္ ဒက္ ေတြၾကားမွာ ကိုယ္လဲ တံုးလံုး ပက္လက္ ျဖစ္ေပါင္းမ်ားလွေပါ့ ဪ က်ဆံုး ခဲ့ရတာမ်ား ေျပာပါတယ္ ။

ခ်စ္စႏိူး နဲ႔ ဖဲ့တာ လို႔ ဆိုေသးတယ္ ။ ဖဲ့တာေတာင္မွ ခ်စ္စႏိူး ႐ိွရေသး။ သူက အဲသလိုလည္း ဓါးသြားေပၚ ပ်ားရည္က ဆမ္းတတ္ ေသး တာ။ တခါ ကိုယ္က သူ႔ေ႐ွ႕ ဝမ္းသာအားရ ေျပာမိပါတယ္။

" ပိန္မ်ားသြားလား မသိဘူးေတာ့၊ ဒီအက်ႌေလးေတာင္ ေခ်ာင္သြားသလိုပဲ "
" အင္း ေခ်ာင္သြားတယ္ အက်ႌ မႈတ္ဖူး ဦးေႏွာက္ ဦးေႏွာက္ " တဲ့...။
စာလို ေျပာရရင္ေတာ့ " သူ႔ရဲ႕ ခ်စ္စႏိူး ဖဲ့႐ြဲ႕မႈေအာက္မွာ က်မ လွလွပပႀကီး က်ဆံုးခဲ့ရ ျပန္ပါသည္ " ေပါ့။

ၾကာေတာ့လည္း သူ႔အနား ေနရတာ ကပ္စီးယပ္စ္ကေလးအနား ေန ေနရသလို ျဖစ္ေန ေလေတာ့ ကိုယ့္မလည္း မိုက္တိုင္စန္ ေလာက္ ေတာ့ နား႐ြက္ကေလး ဘာေလး ျပန္ကိုက္ ျဖတ္တတ္ေအာင္ပဲ   ေလ့က်င့္ရေတာ့ မလို...။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္တို႔ ဧည့္ခန္းအလယ္မွာ လက္ေဝွ႔ႀကိဳးဝိုင္း ေဆာက္ၿပီး သူ ခ်စ္စႏိူးနဲ႔ ဖဲ့တိုင္း ကိုယ္လည္း ခ်စ္စႏိူးနဲ႔ ျပန္ေကြၽးရ ေကာင္း မလား ေပါ့။ စိတ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ နဲ႔ ညစ္က်ယ္က်ယ္ ေတြးမိရတာ...။

တနဂၤေႏြ ေန႔လည္တခုမွာ ထမင္းစားအၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား TV ေ႐ွ႕ထိုင္ ၾကတယ္။ သူက ခံုေပၚထိုင္ၿပီး TV ၾကည့္၊ ကိုယ္က သူ႔ေ႐ွ႕ ၾကမ္းျပင္အခင္းေပၚ ဆင္းထိုင္ရင္း သူ႔ေျခသလံုး ႏွစ္လံုးၾကား ေက်ာမီွၿပီး စာအုပ္ ဖတ္ေနခဲ့တာ ။ 

တခါတခါလည္း သူ႔ရဲ႕ " ၾကည့္ ၾကည့္ ျမန္မာသတင္း လာေတာ့မွာ " တို႔ ၊ " ဟိုမယ္ အဲဒါ တိုက္ဂါးရဲ႕ ၁၂ ေယာက္ေျမာက္ ေကာင္မ ေလး" တို႔၊ အဲသလို သူၾကည့္ ေစခ်င္တာ ေလးေတြက် စာအုပ္ နဲ႔ မ်က္ႏွာ ခဏ ခြာလို႔ လွမ္းၾကည့္ရင္း "ဪ" တို႔ "အင္း" တို႔ "ဟုတ္ လား" တို႔ လုပ္ေပး ရေသးတာပါ။

" ဟာ ..ဟိုမယ္..မိန္းမ.. မိန္းမပံု TV ထဲပါလာၿပီ ၊ TV ႐ုိက္ထားတာေတာင္ ေယာက်ၤားကို မေျပာဘူး "
ကိုယ္လဲ ခပ္ေတြေတြနဲ႔ TV ကို လွမ္းၾကည့္မိရတယ္။
သစ္ပင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ႀကီး ထိုင္လို႔ ၊ လက္တဘက္က ေခါင္းကုတ္ က်န္တဘက္က သစ္ကိုင္းကို ခိုတြယ္လို႔ TV ကင္မရာထဲကို ျပဴးျပဴးေလး ၾကည့္ေန႐ွာတဲ့ ေမ်ာက္တေကာင္...။ ဟ...ငါ့ေတာ့ ဖဲ့ပဟ လို႔... ။

" ကိုယ့္ အစြမ္းအစ နဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ရေပါင္ဗ်ာ...ေရျမင့္လို႔ ၾကာတင့္တာ "

မပိုင္လား သူလည္း ေမ်ာက္ေယာက္်ားျဖစ္ကေရာ။ ဒီတခါေတာ့ ကိုယ္လည္း ျပန္ပစ္ရေတာ့တာ ။ ဒီေတာ့မွ သူ တဟားဟား ရယ္တယ္။ ေကာင္းပါေလ့ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေနရင္းထိုင္ရင္းနဲ႔ လူစင္စစ္ကေန ပ႐ိုမိုး႐ွင္းေတြ တက္ကုန္ေရာ...။

ေတာ္ေသးတယ္ ၊ ကိုယ္ကျဖင့္ သူ ဘယ္လို ေျမႇာက္ ေျမႇာက္ ဘဝင္ မျမင့္တတ္ေပလို႔....။


ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။




Image Source : http://monkeys.funny-animal-picture.com/

Thursday, December 24, 2009

အလႉ ဒါန ျပဳၾကသည္ ဆိုရာဝယ္...

"နင့္အသက္ တခါလႊတ္ ငါ့အသက္ ဆယ္ခါလႊတ္"

က်မတို႔ ငယ္ငယ္က ငွက္လႊတ္၊ ငါးလႊတ္ၾကတဲ့ အခါ ေျပာေလ့႐ိွၾကတဲ့ စကား ေလး...ခု အေသအခ်ာ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္မိတဲ့ အခါ အေတာ္ကေလး ရယ္စရာ ျဖစ္ေနတာ...။

ဘယ့္ႏွယ္ သူ႔ ေတာ့ တခါလႊတ္ၿပီး ကိုယ့္က်ေတာ့ ဆယ္ခါ လႊတ္ရမယ္ လို႔ ၊ ေဘးမဲ့လႊတ္တဲ့ ဇီဝိတ ဒါန ျမတ္တဲ့ အလႉပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ေလာဘေလး တန္းလန္းနဲ႔ လႉတဲ့ အလႉ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္၊ ကိုယ္က ၉ ခါ အျမတ္ ျပန္ရဖို႔ တြက္ၿပီး လႉထား တာကိုး...။

တကယ္ဆိုရင္ အရင္ဆံုး ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ငွက္ကေလးရဲ႕ ေနရာမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္ကေလးနဲ႔ ခဏ ဝင္ၾကည့္ရမွာ ၊ ခမ်ာ တကယ္ပဲ က်ဥ္းၾကပ္ ေနပါလား၊ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ေန႐ွာမွာ ၊ သူလဲပဲ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္း ခ်င္ ႐ွာလိမ့္မေပါ့၊ ငါသာ ဆိုရင္ေရာ ဘယ္လိုမ်ား ခံစား ရမွာပါလိမ့္၊ သူ႔ကို လႊတ္လိုက္ ရင္ျဖင့္ သူ ေပ်ာ္႐ွာမွာ...။

အဲဒီလို...ငွက္ကေလး အေပၚ ခ်မ္းသာေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေလး ထားၿပီး တကယ္ လႊတ္လိုက္တဲ့ အခါမွာလည္း ဟိုးေကာင္းကင္ႀကီးထဲ လြတ္လပ္စြာ တဟုန္ထိုး ပ်ံသြားတဲ့ ငွက္ကေလးရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေလး ၊ အဲဒါေလးကို ရင္ထဲ ကူးစက္လို႔ ငွက္ကေလး နဲ႔ အတူ ခံစား ေပးရမွာ...။

ဘာကိုပဲ လႉလႉ ၊ ကိုယ္လႉလိုက္လို႔ အလႉခံပဂၢိဳလ္ ရ႐ိွိမဲ့ ခ်မ္းသာမႈေလးကို ပီတိေလးနဲ႔ ခံစားၿပီး ဝမ္းေျမာက္လို႔ ၊ မိမိ ရင္ထဲ အေအးဓါတ္ ေလး ကိန္းေနပါေစ။

ၿပီးတဲ့အခါ ဘာဝနာ ကုသိုလ္ေလး ထည့္လို႔ ဪ သူလဲ မၿမဲတဲ့ အနိစၥ၊ ကိုယ္လဲ မၿမဲတဲ့ အနိစၥ၊ အဲဒီလိုေလး ဆင္ျခင္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ ပိုၿပီး အက်ိဳးမ်ား သြားေတာ့တာ...။

သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းကပ္ လႉဒါန္းတဲ့ အခါမွာလည္း လႉဖို႔အတြက္ ဆြမ္းခ်က္၊ ဆြမ္းျပင္တဲ့ အခါ ဒီဆြမ္းေလး ဘုန္းေပးရျခင္းေၾကာင့္ သံဃာေတာ္ေတြ ေ႐ွ႕ဆက္ သာသနာ့ အက်ိဳး သယ္ပိုးႏိူင္ေတာ့မဲ့ အေရးေတြးလို႔ ပီတိေလးနဲ႔ ဝမ္းသာေနရမွာ ၊ ၿပီးမွ အလႉခံ ပုဂၢိဳလ္သည္ လဲ မၿမဲ၊ လႈဒါန္းေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္လဲ မၿမဲ ရယ္လို႔ အနိစၥ သေဘာေလးလည္း ဆင္ျခင္လိုက္ ႏိူင္မယ္ ဆိုရင္ အင္မတန္ အက်ိဳးမ်ားတဲ့ အလႉ ျဖစ္သြားပါတယ္။

ဒါေတြက မလႉခင္ နဲ႔ လႉေနစဥ္ ထားရမဲ့ စိတ္ေလးပါ။ လႉၿပီးတဲ့ အခါမွာလည္း ၾကံဳလိုက္တိုင္း ဒီအလႉေလးျပန္ စဥ္းစားရင္း ဝမ္းေျမာက္ ပီတိေလး ျဖစ္ေနရမွာ...။ ဒါဆိုရင္ သံုးတန္ေစတနာ ျပဌာန္းၿပီး လႉထားတဲ့ အတြက္ အင္မတန္ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ အလႉေလး ျဖစ္သြားၿပီေပါ့ ။

ကိုယ့္ဘက္ကသာ ျဖဴစင္ သန္႔႐ွင္းတဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ ဘာမွ တုံ႔ျပန္ အက်ိဳး မေမွ်ာ္ကိုးပဲနဲ႔ လႉဒါန္းပါ ၊ ဆုေတြ ဘာေတြ ေတာင္းေနစရာ မလိုပါဘူး ၊ အက်ိဳးေပးက သူ႔ဘာသာ ေအာ္တို လာပါ လိမ့္ မယ္။ မႏၲေလး သြားတဲ့ ကား စီးမွေတာ့ မႏၲေလး ေရာက္ရမေပါ့။

အဲဒီလို မဟုတ္လို႔ ဆုေတာင္းခ်င္ လွခ်ည္ရဲ႕ ဆိုရင္လဲ ေတာင္းေပါ့ေလ။ က်မကေတာ့ နိဗၺာန္ဆုပဲ ေတာင္း ေစ ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နိဗၺာန္က ေတာင္းယူ လို႔ မရ ၊ တကယ္ အလုပ္ လုပ္မွ ရမယ္ ဆိုတာေတာ့ သတိခ်ပ္ ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ဤအလႉသည္ နိဗၺာန္၏ အေထာက္ အပံ့ ျဖစ္ပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းတာက ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ ႐ိွပါတယ္။

လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာ၊ ျဗဟၼာခ်မ္းသာ ေတြ ဆုေတာင္းေနစရာ မလိုပါဘူး။ နိဗၺာန္ ခ်မ္းသာ ကိုသာ အာ႐ံုျပဳၿပီး လႉပါ။ မႏၲေလး လက္မွတ္ ျဖတ္ ထားတဲ့ သူဟာ လမ္းမွာ ေတာင္ငူတို႔ ပ်ဥ္းမနားတို႔ မေရာက္မွာ ပူေနစရာမွ မလိုအပ္ ပဲေလ...။

လႉဒါန္းတတ္ ဆုေတာင္းတတ္ၾကပါေစ...။




*** ညီမေလး တေယာက္က ေျပာလာပါတယ္။ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ မွာ အမက ဘာဝနာကို တန္းေရးတာကိုး တဲ့၊ ဒါန နဲ႔ သီလ အေျခခံေလး အရင္ေရးေပးပါအံုး အမရယ္ လို႔ ဆိုလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ မနက္ဖန္ ေမာင္ရီႏိူတို႔ရဲ႕ စုေပါင္း အလႉေလး အေၾကာင္းကလဲ ေခါင္းထဲ ႐ိွေနတာေၾကာင့္ ဒီပို႔စ္ေလး ထပ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ သိၿပီးသူမ်ားလဲ ႐ိွၾကမွာပါ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီပို႔စ္ေလး ဖတ္မိလို႔ အသိေလး တခု တိုးသြားတယ္ ဆိုရင္ပဲ က်မ ဝမ္းသာရမွာပါ...။

Wednesday, December 23, 2009

ဒိ႒ိ ကင္းစင္ၾကေစခ်င္ပါသည္

တခ်ိဳ႕ ေျပာေလ့႐ိွသည္၊ ငါေသရင္ ဒီ အထုတ္ ကေလးပဲ ငါ့ေနာက္ပါမွာ ဟူ၍....။
ေကာင္းတာ လုပ္မွ ေကာင္းတာ ခံစားရမည္ ဟု သံသရာ ခရီးသည္ ပီပီ ဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။ မွားသည္ဟု မဆိုလိုပါ ။ သမုတိသစၥာ (ေလာကသံုး အမွန္တရား) အရ မွန္ေကာင္း မွန္ပါလိမ့္မည္။

ဤတြင္ သမုတိသစၥာ (ေလာကသံုး အမွန္တရား) အရ ငါ, နင္, သူ ဟူေသာ နာမ္စားမ်ား မသံုးမျဖစ္ သံုးရေသာ္လည္း တရားသေဘာ အရ ေသခ်ာစြာ သံုးသပ္လွ်င္ ဤစကား၏ အနက္ မည္မွ်ေလာက္ တာသြားသည္ကို သိေစခ်င္ပါသည္။

ဤစကားစု ကို တရားသေဘာ ႏွင့္ ခဲြျခမ္း စိတ္ျဖာၾကည့္လွ်င္ ကပ္ၿငိ ေနေသာ ဒိ႒ိ ၂ မ်ိဳး ကို အထင္ အ႐ွား ေတြ႔ရေပမည္။

က) ငါ , ငါ့ေနာက္ ဟူေသာ ( ႐ုပ္-နာမ္ ခႏၶာ အစု အေပၚ ငါဟု မွားယြင္းစြာ သိျမင္မႈ) သကၠာရ ဒိ႒ိ ႏွင့္ ယခု ဘဝ၌ ငါျပဳေသာ အမႈသည္ ေနာက္ဘဝ၌လည္း ငါ့ေနာက္ လိုက္ပါ၍ ငါပဲ ခံစားမည္ ဟု ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ရာ (ငါ သို႔မဟုတ္ ႐ုပ္-နာမ္ သည္ ၿမဲ၏) ဟူေသာ တႆတ ဒိ႒ိ တို႔ စြန္းထင္းလ်က္ ႐ိွေနေပသည္။

ဥပမာေလး တခုႏွင့္ ႐ွင္းျပလိုပါသည္။

ေမာင္ဘသည္ တျခားႏိူင္ငံ တခု၌ ေနထိုင္ေသာ ေမာင္လွ ထံသို႔ ေဒၚလာေငြ ၅၀၀၀ (၁၀၀တန္ အ႐ြက္ ၅၀) ဘဏ္မွတဆင့္ ပို႔သည္ ဆိုၾကပါစို႔။ ေနာက္တရက္ အၾကာတြင္ ေမာင္လွ ေငြ ၅၀၀၀ လက္ခံရ႐ိွရာ အ႐ြက္ အေရ အတြက္မွာ တေထာင္တန္ ၅ ႐ြက္ ျဖစ္ပါသည္။

ဤသည္ကို ၾကည့္လွ်င္ ေဒၚလာေငြ ၅၀၀၀ ခ်င္း တူေသာ္လည္း ေငြ အ႐ြက္ေရခ်င္း မတူ သီးျခားစီ ျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရပါမည္။

ဤနည္း အတိုင္းပါေပ။

မိမိတို႔ ေသဆံုးခဲ့ေသာ္ ယခု လက္႐ိွဘဝ၏ ႐ုပ္-နာမ္ အစုသည္ ပ်က္စီး ခ်ဳပ္ၿငိမ္း၍ ေနာက္ ဘ၀တခုအတြက္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ ျဖစ္ေပၚပါသည္။ ေဒၚလာေငြ ၅၀၀၀ ခ်င္း တူေသာ္လည္း ေငြ အ႐ြက္ေရခ်င္း မတူ သီးျခားစီ ျဖစ္ သကဲ့သို႔ ႐ုပ္-နာမ္ ခ်င္းသာ တူေသာ္လည္း တသီး တျခားစီ ျဖစ္သည္ကို သတိျပဳပါ။

ဤဥပမာျဖင့္ ဒီဘဝလည္း ငါ , ေနာက္ဘ၀လည္း ငါ ဟုစဲြေသာ (တႆတ ဒိ႒ိ) အစဲြ ကို လႊတ္ခ်၍ ရၿပီထင္ပါသည္။

ခ) တခ်ိဳ႕ကမူ ဒီဘဝ ၿပီးရင္ျပတ္ၿပီ ၊ ေနာက္ဘဝ အက်ိဳးေပးစရာ မ႐ိွ ဟူေသာ ဥေစၦဒ ဒိ႒ိ စဲြကပ္မွတ္ယူ၍ ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ ႀကီး ေနသြားတတ္ၾကသည္။

အထက္၌ ဥပမာ ေပးခဲ့ သလို ေသဆံုး ၿပီးေနာက္ ႐ုပ္-နာမ္ တို႔ ပ်က္စီး ခ်ဳပ္ၿငိမ္း ေသာ္လည္း အက်ိဳးေပး မျပတ္ပံုကို ဆက္၍ ႐ွင္းပါမည္ ။

ေမာင္ဘမွ ေငြ ၅၀၀၀ ပို႔ျခင္းတည္း ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေမာင္လွ၌ ေငြ ၅၀၀၀ လက္ခံ ရ႐ိွျခင္းတည္း ဟူေသာ အက်ိဳး ျဖစ္ေပၚ ေပသည္။

ထိုနည္းတူစြာ ယခု ဘဝ၌ ျပဳခဲ့ေသာ အေၾကာင္း တို႔ ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝတြင္ တူေသာ အက်ိဳး တို႔ကို ခံစား ရမည္။

ေကာင္းေသာ အေၾကာင္းအတြက္ ေကာင္းက်ိဳး စံစားရမည္ျဖစ္၍ ဆိုးေသာ အေၾကာင္း အတြက္ကိုမူကား ဆိုးက်ိဳး ကိုသာ ခံစား ရမည္မွာ ေသခ်ာ ေနေပသည္။

ထိုသို႔လ်င္ ေသဆံုးၿပီးေသာ္ အက်ိဳး အေၾကာင္းတို႔ မျပတ္ပံုကို ဆင္ျခင္၍ ဥေစၦဒ ဒိ႒ိမွ ကင္းစင္ ေစရာ၏ ။

အႏွစ္ခ်ဳပ္ရေသာ္ ေသဆံုးၿပီးေနာက္ ယခုလက္႐ိွ ႐ုပ္-နာမ္ တို႔ ပ်က္စီး ခ်ဳပ္ၿငိမ္း၍ ေနာက္ ဘဝ အတြက္ ႐ုပ္-နာမ္တို႔ တဖန္ အသစ္ ျဖစ္ေပၚကာ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္း အေကာင္း အဆိုး တို႔သည္ကား အရိပ္ပမာ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ပါလ်က္ အခြင့္ သာသည္ႏွင့္ အက်ိဳးေပး ေလသည္ ဟူ၍ မွတ္ယူ ၾကရေပမည္။

မွတ္ခ်က္ : ဤသည္မွာ သုတမယဥာဏ္ (ဖတ္႐ႈ ၾကားနာ ၍ သ​ိအပ္ေသာ ဥာဏ္) ျဖင့္ တဒဂၤ ဒိ႒ိ ပယ္ခြာျခင္း ျဖစ္ရာ တရား အားထုတ္ တကယ္တမ္း အလုပ္လုပ္မွသာ အၿပီးသတ္ ခြာခ် ႏိူင္မည္ ျဖစ္ေပသည္ ။

ျမတ္ေသာ မဂၢင္ ေဖာင္စီး၍ နိဗၺာန္ တဖက္ကမ္း သို႔ အေရာက္လွမ္းႏိူင္ ၾကပါေစ....




***သကၠာရ ဒိဌိ အေၾကာင္း အက်ယ္ကို သပ္သပ္ စာစုတခု ထပ္ေရးပါမည္....။

Monday, December 21, 2009

ဘာရယ္ ညာရယ္ ေတာ့ ဟုတ္ဖူး....


မေန႔က ဝယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြေပါ့......ဘာရယ္ ညာရယ္ေတာ့ ဟုတ္ပါဘူး....အမ်ားတကာ သေရက်ေအာင္လုပ္ရတာ နဲတဲ့ ကုသိုလ္လားလို႔...ေနာ္...အားလံုးေပါင္း ၇အုပ္ ၊ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ စာအုပ္ ၂ အုပ္က S$ ၁၁ ေဒၚလာစီ နဲ႔ ၂၂ က်န္တဲ့ ၅အုပ္က S$ ၇ေဒၚလာစီနဲ႔ ၃၅ ေပါင္း S$ ၅၇ ေဒၚလာ...ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား ထည့္သြားေလ့ မ႐ိွေတာ့ ေလ...ဘာရယ္ ညာရယ္ေတာ့ ဟုတ္ပါဘူး..အဲဒါေတြ ဝယ္ၿပီးေတာ့ လက္ထဲ ၇ ေဒၚလာပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ အေၾကာင္းပါ...။


ဆရာေနဝင္းျမင့္က စင္ေပၚတက္ လာတာနဲ႔ စကၤာပူစာေပ ေဟာေျပာပဲြမွာ စစခ်င္း မဲမဲႀကီး ေတြ႔လိုက္လို႔ လန္႔မသြားၾကပါနဲ႔ ...မဲမဲႀကီးေပမဲ့ ေခ်ာကလက္ပါ...တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ ဆရာက ေခ်ာကလက္လိုပဲ သိတ္ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္...။ တခါသံုးၿပီး ဘာမွ ၿငိတြယ္စရာ မလိုပဲ ပစ္တတ္ၾကတဲ့ ယေန႔ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းႀကီးထဲမွာ လူငယ္ေတြ ဦးေႏွာက္တံခါးဖြင့္ ၿပီး ေလ့က်က္ သင္ယူေနၾကသလို ႏွလံုးသား တံခါးကိုလဲ ဖြင့္လွစ္လို႔ ခံစားတတ္ၾကဖို႔ပါ...။

ဆရာမ ဂ်ဴးကေတာ့ က်မ အပ်ိဳႀကီးပါတဲ့...၊ ဒါေပမဲ့ ရတာမလို၊ လိုတာမရ လို႔ေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ပါ လို႔ ဆိုပါတယ္...။ Living together စာေရးဆရာမ လို႔ တံဆိပ္ကပ္ ခံခဲ့ရတာကေန ယေန႔ လူမႈေရး စာေရးဆရာမရယ္လို႔ တံဆိပ္ကပ္ ခံခဲ့ရတဲ့ အထိ စာေရးသူတေယာက္ရဲ႕ မွတ္စုမ်ားကို အပိုင္း ၅ ပိုင္း ခြဲလို႔ ေျပာၾကားသြားခဲ့ပါတယ္ ။ ဆရာမ ၾကည္ေအး နဲ႔ ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း) တို႔ရဲ႕ ကဗ်ာ တပုဒ္စီ နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ေရး ကဗ်ာ တပုဒ္ ႐ြတ္ဆိုခဲ့ၿပီး ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ရဲ႕ သေျပညိဳ ကဗ်ာေလးနဲ႕ လွပစြာ အနားသတ္ခဲ့ ျပန္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒႆဂီရိကို ခ်စ္သနားခ်င္စရာ ဇာတ္လိုက္အျဖစ္ အဖြဲ႔ေကာင္းခဲ့တဲ့ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ ရဲ႕ အလွည့္ပါ။ ဆရာက က်ေနာ္ လူပ်ိဳႀကီး မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ လို႔ အစခ်ီလာတဲ့ အတြက္ အားလံုး ပဲြက် ရယ္ေမာခဲ့ ၾကရျပန္ပါတယ္ ။ ဆရာက သီခ်င္းေတြ၊ ကဗ်ာေတြ နဲ႔ အတူ မွတ္သားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ဌာန္, မာန္ အျပည့္နဲ႔ ေဟာေျပာ သြားခဲ့ပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ အႏုပညာ ဖန္တီးသူတေယာက္ ရဲ႕ ေစတနာ နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အားထုတ္မႈေတြ ၊ ေနာက္ အဲဒီ အႏုပညာ ပစၥည္း အေပၚ စားသံုးသူေတြ အျဖစ္ သံုးစြဲခံစား တတ္ၾကဖို႔ပါ။

ေဟာေျပာပြဲက ေန႔လည္ ၁၂း၄၅ ကစလို႔ ညေန ၆း၄၅ ေလာက္ သိမ္းခဲ့ၿပီး ၂း၁၅ ကေန ၂း၄၅ ထိ နာရီဝက္ နားခ်ိန္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔ျဖင့္ နားေထာင္လို႔ မဝႏိူင္ေသးပါဘူး...ေဟာေျပာစဥ္ တေလ်ာက္လံုး ဆရာေတြရဲ႕ စကားေတြက က်မတို႔ရဲ႕ အာ႐ံုေတြကို သိမ္းက်ံဳး ဖမ္းစား ထားႏိူင္စြမ္း ခဲ့ၾကပါေပရဲ႕...။

ဘာရယ္ ညာရယ္ေတာ့ ဟုတ္ပါဘူးေလ....။

က်မတို႔ စိတ္အဟာရေတြ အျပည့္စားသံုး ခဲ့ရသလို နားမေထာင္လိုက္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ အာသာေျပ အျမည္းေလး ေကြ်းၾကည့္မိတာပါ...။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ က်မတို႔ အားလံုး အတြက္ ေန႔တာ တိုလြန္းတဲ့ေန႔ေလး တေန႔ ျဖစ္ခဲ့ပါရဲ႕....။



Friday, December 18, 2009

ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ ရမယ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ.....


စာေပ ေဟာေျပာပြဲႀကီး နီးလို႔ လာေခ်ၿပီ....

ဆရာမ ဂ်ဴး ၊ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ ၊ ဆရာ ေနဝင္းျမင့္ ဟူေသာ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာမ်ား၏ စကၤာပူတြင္ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ (လာမည့္ ၂၀ရက္ေန႔တြင္)က်င္းပျပဳလုပ္မည့္ ပဲြႀကီးျဖစ္ သည္။ ဤမွ် ပဲြႀကီး ပြဲေကာင္းကို အလြတ္ေပးဖို႔ရာ မျဖစ္ႏိူင္ရကား ဘေလာ့ဂ္ဂါ ကိုကို မမ ေမာင္ ညီမ မ်ားမွာ ပဒူအံု တုတ္ႏွင့္ဆြ သကဲ့သို႔ သြားဖို႔ရာ ဟန္တျပင္ျပင္ႏွင့္ လႈပ္လႈပ္ ႐ြ႐ြ ႐ိွေန ၾကေခ်ၿပီ။

ထိုထို မ်ားစြာထဲမွ တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕၏ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ ၾကံစည္ ၾကပံုမ်ားအား ေျပာျပရမည္ ဆိုလွ်င္ကား ဤသို႔တည္း....။

သက္ေဝ အၿပံဳးပန္း အင္ၾကင္းသန္႔ ႏွင့္ ပံုရိပ္ တို႔မွာ မိန္းမ ပီပီသသ ႏုႏုႏြဲ႔ႏဲြ႔ေလးမ်ား ျဖစ္ရာ အ႐ွက္ႀကီးသူမ်ား ပီပီ ၎တို႔အား လူမမႇတ္မိေစရန္ နံျပားဦးထုပ္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ ေဆာင္း၍ ျဖစ္ေစ၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး အတုတပ္၍ ျဖစ္ေစ ႐ုပ္ဖ်က္၍ လာၾကမည္ ဆို၏ ။

အန္တီဆိြ ႏွင့္ မမခင္ဦးေမ တို႔မွာကား နာမည္ႀကီး ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္၊ လူသိ မ်ားသူလည္း ျဖစ္ရာ ၎တို႔ မွာမူ ႐ုပ္ဖ်က္၍ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ ဒီအတိုင္းပဲ မ်က္ႏွာေျပာင္ တိုက္ သြားၾကမည္ ဟု ခပ္တင္းတင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီး ျဖစ္ေလသည္ ။

ေမာင္ပီတိ ဆိုေသာ ႐ွက္တတ္သည့္ ဘေလာဂ့္ဂါေလးမွာမူ သူ႕ကို တဖက္သတ္ ႏွစ္သက္ ေနေသာ မြတ္ဆလင္ အမ်ိဳးသမီးေလးထံမွ ေခါင္းၿမီးၿခံဳကို ရက္ျပတ္ ငွားရမ္း၍ ေခါင္းၿမီးၿခံဳ လံုပါေပ့ ဖက္႐ွင္ႏွင့္ တက္ေရာက္မည္ ဆို၏။

ရီႏိူမာန္Ko Boyz ေပါက္ cratonႏွင့္ ေ႐ႊစင္ဦး တို႔မွာ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ႏွင့္ ကမာၻႀကီး စိမ္းလန္း စိုျပည္ေစေရး အလို႔ငွာ ပဲြၿပီးလွ်င္ က်န္ခဲ့ မည့္ ေရဗူးခြံ၊ ပုလင္းခြံ၊ ဘီယာဗူးခံြ ႏွင့္ ပလပ္စတစ္အိတ္ ပါမက်န္ ေကာက္၍ အိတ္ႀကီးတလံုး ႏွင့္ စုထည့္ကာ ေရာင္းစားၾကရန္ အၾကံ ျဖစ္လတၱံ႕။

ငေပါမ်ား ေဂဟာ မွ ဆက္သြယ္ ပ်ံက်ားေရး ဝံဂ်ီး တက္ေရာက္မည္ ျဖစ္၍ ေဟာေျပာပြဲ အနီးတြင္ ေကာင္တာဖြင့္ကာ စိတ္ဝင္စားသူ ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ားအား ေပါရာေပါနည္း နိႆနည္း ေပါင္းစံု အခမဲ့ လက္ပူတိုက္ သင္ၾကားေပးမည္ ဟူလို...။

ပုလုေကြး ႏွင့္ ေမာင္႐ြာသားေလး တို႔ကား ကုသိုလ္အေရး ေတြးမိသည့္အေလွ်ာက္ တက္ေရာက္သူ အေပါင္းအား ေသာက္ေရသန္႔ ေဝငွရန္ အႀကံ ရေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲ ႐ိွ ေရသန္႔ဗူးမ်ားအား တေန႔ တကာတြန္(Carton) အိမ္ သို႔ မ ၍ စတင္စုေဆာင္း ေနေၾကာင္း သိရေပသည္ ။

ကိုႀကီးေက်ာက္ ဦးေဆာင္ေသာ ခ်ဥ္ေပါင္ၿခံထဲမွ ေမာင္ဘိုင္က်ဏီလင္းညိဳ ေမာင္မိုး ႏွင့္ ေဝလီေဝလင္း တို႔ ၅ ေယာက္ အဖဲြ႔မွာ Overseas မွ လာရမည္ ျဖစ္၍ ေလယာဥ္ဖိုး ေက်ေစရန္ ဤသို႔ တီးတိုး တိုင္ပင္ေလသည္ ။ အုပ္စုေတာင့္၍ ေလေပါသူမ်ား ျဖစ္ရကား ျမန္မာဆန္ဆန္ မုန္႔ေလေပြ လုပ္ေရာင္းရန္ ႏွင့္ မိုးပ်ံပူေဖါင္း ေလမႈတ္ ေရာင္းစားရလွ်င္ ကိုက္မည္ဟု စဥ္းစားမိ၏။ ကမာၻ႔ စီးပြားပ်က္ကပ္ ကာလ အတြင္း၌ ဘာလုပ္လုပ္ မကိုက္ပဲ ႐ိွ၍ အကိုက္ဆံုးမွာ ေခြး မ်က္စိ ေနာက္ေအာင္ လုပ္ရန္ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုမူကား ငနဲသားတို႔ မရိပ္မိ ၾကေခ် ။

အႀကံပိုင္၍ စီးပြားေရး မ်က္စိ႐ိွေသာ အကိုႀကီး ေအာင္သာငယ္ ႏွင့္ ကလူထြင္း တို႔မွာ အေတြ႔အႀကဳံ ၾကက္ရင့္ သူမ်ားပီပီ (ဘေလာ့ဂ္ဂါ အားလံုးမွာ ကင္မရာႀကီးမ်ား တရမ္းရမ္းႏွင့္ လာၾကမည္ျဖစ္ရာ) ကင္မရာ အခြံေကာက္ေသာ္ သင့္ျမတ္ေပစြဟု ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တိုင္ပင္ လွ်က္ ႐ိွၾက ေလသည္ ။

ထိုင္ခံုနံပါတ္ မ်ားမွာ ဦးရာလူစံနစ္ ျဖစ္၍ အားလံုးက ေစာစီးစြာ သြားေရာက္ၾကရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း မမအယ္ဇီ ႏွင့္ ခ်ိဳသင္း တို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ အထူးတလည္ ပူစရာမလို, ထိုင္ခံုမရလဲ ဝိတ္ နဲ႔ ဖိ တာေပါ့ ဟုေအးေဆးစြာ ေတြးထားေလ၏ ။

ထိုသို႔ အႀကံအစည္မ်ား ၾကားနာၿပီးေသာ္ က်မ ခ်စ္ၾကည္ေအး မွာ အႀကံလဲကုန္၊ ဂဠဳန္ ဆားခ်က္၊ ဆားမထြက္သည့္ အဆံုး အထူးထူး အျပားျပား မ်ားလွစြာေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ တို႔အား လက္ညိႇဳးထိုး ေရာင္းစားရန္ အႀကံထူး ျဖစ္ေပၚ၍ တေန႔ တေန႔ အိမ္ထဲ၌ ဒို ေရ မီ ဖာ တြင္ တကီးမွ မဝင္သည့္ အသံျဖင့္ ေလ့က်င့္လွ်က္ ႐ိွေနေပေတာ့သည္ ။

" ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ ရမယ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ....."

" ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ ရမယ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ....."



*** ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေမာင္ႏွမ မ်ားအား ေပ်ာ္႐ႊင္ေစလိုေသာ စိတ္ႏွင့္ ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးစြာ က်ီစယ္လိုျခင္း သက္သက္ပါ။ စိတ္ဆိုးသည္ ဆိုပါက နာမည္ ဖ်က္ေပးပါမည္ ။ (ပ်က္ကို ပ်က္ေစရပါမည္ ...)


ဘ၀ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။

Wednesday, December 16, 2009

ဒီဇင္ဘာ ခါးခါး

ကင္န္းဗတ္စ္ အျဖဴ တစ္စေပၚ အပူေရာင္ေတြထည့္သြင္း
မဟူရာေရာင္ ငိုခ်င္းတပုဒ္ ညည္းဆို
ေကးဝဋ္ ပုဏၰားလို နဖူးမွာ မျမင္သာေပမဲ့
အမာ႐ြတ္ အထပ္ထပ္နဲ႔ ဒီရင္ဘတ္
ဆီသည္မ လက္သုတ္ဖတ္ လို အေရာင္အဝါေတြလဲ လြင့္
ငါ.............ရနံ႔ မဲ႔ ပန္းတပြင့္ ပါကြယ္.....။

ဒါဏ္ရာ ေတြ ေသြးအပ်က္ပ်က္နဲ႔ မြစာႀကဲ
ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးထက္ မ်ားတဲ့ ဆဲြ လက္ မွာ
အမွတ္ နဲတယ္ ဆိုဆို......
ငိုခ်င္တာထက္ ႐ိႈက္ဖို႔ ခက္တာ ဆိုး...
ပ်ဥ္ဘိုး လဲ မသိေသးေပမဲ့....
ငါ.....မင့္ လက္ မွာ..... အ ခါ ခါ ေသၿပီး ခဲ့သူပါ...။

ဒီ ဇင္ ဘာ ရယ္.....
မင္း......အဆင္း ျဖဴသေလာက္
မင့္ အဆိပ္အေတာက္ေတြက ႏွင္းပြင့္လို ေအးျမ
သိသိႀကီးနဲ႔ ၿမိဳ ခ် တက်ိဳက္....ေလာင္ၿမိဳက္ အတြင္းေၾက...
မင္းေပးတဲ့ ခ်စ္ျခင္း... ခါးသက္သက္ ႏွင္း ... ေတြ...ေလ....။


**ခ်ိဳေသာ ဒီဇင္ဘာ လို႔ ဆိုၾကတယ္...၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ...ဒီဇင္ဘာ ခါးခါး စားသံုးဖူးသူမ်ား အတြက္ ကဗ်ာေလး တပုဒ္...ခံစားျဖစ္ခဲ့တယ္...။

Monday, December 14, 2009

သေဘာေတြ႔ မေနာေခြ႔ မိတဲ့ ဥပမာ

က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကေပါ့။ က်ေနာ့္ေအာက္ အငယ္ေတြကို ဆူတိုင္း ေ႐ွ႕ႏြားကမွ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မသြားတဲ့ ဟာ ေနာက္ႏြားေတြလဲ ဘယ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ လိုက္ပါ့မလဲ တဲ့။ အဲဒါ အငယ္ေတြကိုဆူတိုင္း အေမေျပာေနက်၊ က်ေနာ္လည္း ပိႏၷဲပင္ႀကီး အၿမဲ ျဖစ္ေနက်...။

ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႔ညက က်ေနာ္ ဖားေအာက္ေတာရ ဆရာေတာ္ တရားပဲြ သြားခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး တရားေဟာတဲ့ အထဲ မွာပါတဲ့ ပုဏၰားႀကီး တဦးရဲ႕ ေမးခြန္းကို ဥပမာေလးနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ ျပန္လည္ေျဖ႐ွင္း ထားတာေလး အင္မတန္ သေဘာက်မိလို႔ ။ ျပန္ေျပာျပ ခ်င္လာတယ္ ။

ပုဏၰားႀကီးက ေမးတယ္ ။ ျမတ္စြာဘုရား တဲ့ ယခုလို ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ နိဗၺာန္ ေရာက္ေၾကာင္း တရား ေဟာၾကားတာကို ၾကားနာရတဲ့ အခါ ၾကားနာရတဲ့ သတၱဝါတိုင္း နိဗၺာန္ ေရာက္ပါ သလား ဘုရား လို႔ ေမးေလ်ာက္သတဲ့ ။ အဲဒီအခါ ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္က ေရာက္တဲ့သူေတြ လည္း႐ိွ ၊ မေရာက္တဲ့ သူေတြလည္း ႐ိွတာေပါ့ အသင္ပုဏၰားႀကီး လို႔ ေျဖေတာ္မူတယ္ ။

အဲဒီမွာ ပုဏၰားႀကီးက ေနာက္ဆက္တဲြ ေမးခြန္း တခု ထပ္ေမးေလ်ာက္ျပန္တယ္ ။ အ႐ွင္ ဘုရား တဲ့ နိဗၺာန္ေ႐ႊျပည္ႀကီးဟာလည္း အထင္အ႐ွား႐ိွ ၊ သြားရမဲ့ မဂၢင္ေဖာင္ႀကီးနဲ႔ ဘယ္လို သြားရင္ ေရာက္မယ္ ဆိုတဲ့လမ္းလည္း႐ိွ ၊ ၫႊန္ၾကားလမ္းျပ ေပးတဲ့ ျမတ္စြာ ဘုရား႐ွင္ လည္း ႐ိွ ေနပါရက္ကနဲ႔ တခ်ိဳ႕ ဘာေၾကာင့္ နိဗၺာန္ မေရာက္ႏိူင္တာပါလဲ ဘုရား တဲ့ ။

အဲ...အဲဒီ့မွာ ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ ေပးခဲ့တဲ့ ဥပမာေလး...အင္မတန္ လွဗ်ာ...။

အသင္ ပုဏၰားတဲ့...သာဝတၳိၿမိဳ႕ မွ ရာဇၿဂိဳရ္ သို႔ သြားတဲ့လမ္းကို အသင္ သိပါသလား လို႔ ျပန္ ေမးလိုက္ေတာ့ ပုဏၰားႀကီးက မွန္ပါ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိပါတယ္ ဘုရား လို႔ အားရဝမ္းသာ ျပန္ေလ်ာက္တင္တယ္ေပါ့ဗ်ာ ။ ေကာင္းၿပီ အသင္ပုဏၰား လမ္းၫႊန္ေျမပံု ၂ပံု က်က် နန ဆြဲ၊ သြားရမဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ႐ွင္းျပၿပီး လုလင္ ၂ ဦး အား အသြားခိုင္းခဲ့မယ္ ဆိုပါစို႔ တဲ့ ။

အဲဒီမွာ တဦးေသာ လုလင္သာ ရာဇၿဂိဳရ္ၿမိဳ႕သို႔ ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္႐ိွခဲ့ၿပီး ေနာက္တဦးကေတာ့ လမ္းလြဲသြားခဲ့ သတဲ့။ ဒီေတာ့ ပုဏၰားႀကီးတဲ့ ရာဇၿဂိဳရ္ၿမိဳ႕ဟာလဲ အထင္အ႐ွား႐ိွ၊ သြားရမဲ့ လမ္းေၾကာင္းလဲ အေသအခ်ာ႐ိွ၊ လမ္းၫႊန္ျပသေပးတဲ့ ပုဏၰားႀကီးလဲ ႐ိွရက္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ေရာက္ေအာင္ မသြားႏိူင္ရတာလဲ လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ျပန္ေမးသတဲ့ ။ အဲဒီ့မွာ ပုဏၰားႀကီး သေဘာေပါက္သြားတယ္ ။

အဲဒီ့မွာ က်ေနာ္လည္း ေတြးစရာရသြားတယ္ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ...။

ဘယ္လိုသြားရမယ္ ဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို တတ္သိတဲ့ သိကြၽမ္း နားလည္သူ လည္း ႐ိွတယ္ ၊ လမ္းလဲ ခိုင္ခိုင္မာမာ ႐ိွတယ္ ၊ ဟိုးမွာ ပန္းတိုင္...... , ပေဒသာပင္ ေတြလဲ႐ိွတယ္ ၊ စိမ္းလန္းေအးျမတဲ့ သစ္ရိပ္ေတြ ႐ိွတယ္ ၊ အားလံုးအတြက္ အေမာေျပ ေရၾကည္ စိမ့္စမ္း ေတြလဲ ႐ိွပါရဲ႕ ။

ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ မေရာက္ၾကတာလဲ...။



အားလံုးပဲ ရည္႐ြယ္ရာ ပန္းတိုင္သို႔ တ, တိုင္းေရာက္ႏိူင္ၾကပါေစ...။

Saturday, December 12, 2009

ကြၽႏ္ုပ္ ႏွင့္ ယမမင္း

မနက္စာ စားလို႔မွ မၿပီးေသး က်ဳပ္ရဲ႕ လက္သံုးေတာ္ဓါး...ဟုတ္ေပါင္ လက္စြဲေတာ္ ဟန္းဖုန္း တတီတီ ျမည္လာတာေၾကာင့္ ေစာေစာ စီးစီး ဘယ္ကမ်ားပါလိမ့္မလဲလို႔ LCD Display ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့........,

အံမယ္...ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကားကား၊ ဦးခ်ိဳေထာင္ေထာင္၊ ညစ္က်ယ္က်ယ္ ႐ုပ္နဲ႔ က်ဳပ္ေလာက္မွ ႐ူပါ မေျဖာင့္တဲ့ သေကာင့္သား...အလို.....ယမမင္း ဆိုပါ့လား။

အေရးကိစၥကျဖင့္ ႐ိွေခ်ၿပီ။ အစံုလုပ္သည္ ဆိုတဲ့ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ထဲကမွ က်ဳပ္တေယာက္ကို ေ႐ြးဆက္ရျခင္းကျဖင့္ ထူးေတာ့ ထူးျခားေနသမို႔လားဗ်။

*********************************
"ဟဲလို...ယမမင္း ဂြတ္တေမာနင္းပါဗ်...ဘာအေၾကာင္းေတြမ်ား ႐ိွသတုန္း.."

"အိမ္း...ေျပာရတာပ...က်ဳပ္တို႔ ငရဲျပည္မယ္ ေခြးသားေရ ေအာက္ေအာ့ဖ္စေတာ့ ျဖစ္ေနလို႔ဗ် ၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ားမ်ား ဆပ္ပလိုင္း လုပ္ႏိုင္ မလား လို႔ပါ.."

"အလိုဗ်ာ...အေတာ္လဲ ႀကီးက်ယ္တဲ့ အမွာေပပဲ...ႏို႔ ..ဘယ္ေတာ့ေလာက္မ်ား လိုခ်င္သတုန္းဗ်..."

"ေလာလိုက္ေလျခင္း ဆိုရင္ျဖင့္ ခံရေတာ့မွာပဲကိုး ယေန႔ကစလို႔ ၃ရက္အတြင္းဗ်ား"

"အို..ျမန္ခ်က္ျဖင့္ ယမမင္းရယ္..ခင္ဗ်ား စေတာ့ခ္ေလး နဲနဲမွ အပိုမေဆာင္ပဲကိုးဗ်"

"ေဆာင္ထားပါေရာလား အေမာင္ရယ္...သို႔ေပမင့္ တေန႔တေန႔...လိမ္သူ၊ ေကာက္သူ၊ ကတံုးေပၚထိပ္ကြက္သူ၊ လာဘ္စားသူ၊ ခိုးသူ၊ သတ္သူ၊ ေခါင္းပံုျဖတ္သူ၊ လူအခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္သူေတြက လူ႔ ျပည္မယ္ တယ္လဲမ်ားသကိုး..."

"အဲဒီ့ေလာက္ေတာင္ပဲ လားဗ်၊ က်ဳပ္ျဖင့္ ငါးပါးသီလကို ခါးဝတ္ပုဆိုးလို ၿမဲၿပီလားဗ်ာ၊ ကဲ စိတ္သာခ်ဗ်ိဳ႕ ၃ရက္ေျမာက္ေန႔က် က်ဳပ္အိမ္ ကိုသာ လာခဲ့ေပေတာ့ဗ်ား"

ကိုင္း...က်ဳပ္ျဖင့္ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္တို႔ ထံုးစံအတိုင္း ႏႈတ္ေရးႂကြယ္ႂကြယ္ ဂတိလြယ္ ခဲ့မိၿပီကိုးဗ်၊ ဒီေတာ့ အခ်ိန္ေတြဆြဲဖင့္ မေန ေတာ့ပါဘု ခုပင္ ၿမိဳ႕တခြင္ခရီးႏွင္လို႔ မနားမေန ေခြးသားေရ ႐ွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရအံုးမွာပ။

*********************************
က်ဳပ္လဲ အခ်ိန္ဆိုင္း မေနပဲ ၿမိဳ႕ထဲ ထြက္လို႔ ေခြးသားေရ ရႏိူင္မဲ့ ေနရာေတြ၊ တျခား သားေရ အမ်ိဳးမ်ိဳး အေရာင္းဆိုင္ေတြ၊ ပင္ရင္း၊ ဆိုင္ခဲြ မက်န္ စံုတကာေစ့ေအာင္ ႐ွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရသေပါ့ဗ်ာ။

ခက္လိုက္ပံုက ဒီေခြးသားေရ ဆိုတာကလည္း ဘာလူသံုးကုန္ပစၥည္းမွ လုပ္ေရာင္း ရေလာက္ေအာင္ အသံုးမက်တဲ့ ဟာကိုး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ေခြးသားေရ ပိုက္ဆံအိတ္၊ ေခြးသားေရ ဘြတ္ဖိနပ္ရယ္လို႔မ်ား ၾကားဖူးၾကလို႔လား၊

တေနသာကုန္ေရာ က်ဳပ္ျဖင့္ ေခါင္းေတြလဲေျခာက္၊ ေျခေထာက္ေတြလဲ ေညာင္းလို႔၊ ေငြကုန္ သံျပာသာ ျဖစ္ကေရာ၊ ေခြးသားေရျဖင့္ ႐ွာမရခဲ့ေပါင္ဗ်ာ...။

*********************************
နက္ဖန္ခါ ဆိုရင္ျဖင့္ ယမမင္းက လာေပေတာ့မယ္ ။ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ဒီကေန႔ေတာ့ျဖင့္ ရေအာင္ ႐ွာမွ ႐ွာမွ....။

အဲ...႐ွာလို႔ မရတဲ့ အဆံုးမေတာ့ ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြ ဖမ္းလို႔ က်ဳပ္ ကိုယ္တိုင္ပဲ အေရ ဆုတ္ပစ္ရမွာပဲကြယ္႐ို႕...။
ဘုရား ဘုရား ...ခါးဝတ္ပုဆိုးလို ၿမဲပါတယ္ ဆိုတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ငါးပါးသီလေလးလဲ ဖုတ္လိႈက္ ဖုတ္လိႈက္ ျဖစ္႐ွာတယ္..

ေအာင္မာေလး...႐ွားလိုက္တဲ့ ေခြးေလေခြးလြင့္ ၊က်ဳပ္ အျဖစ္က ကုလားျပည္ သြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေမႊး မပါတဲ့ ကုလား အ႐ွာထြက္ေနတာနဲ႔ တူေနသကိုးဗ်.....။

တေကာင္ တမွီးမွ မေတြ႔တဲ့အဆံုး က်ဳပ္လဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေလ်ာက္လာလိုက္တာ ၿမိဳ႕ထဲေက်ာ္လို႔ ၿမိဳ႕စြန္ေတာင္ ဝင္လာ ပါေရာ့ လား။ ေဟာ ေ႐ွ႕မွာ ေမြးျမဴေရး ၿခံႀကီး တၿခံ ။ ၿခံေ႐ွ႕က ဆိုင္းဘုတ္ေၾကာင့္ က်ဳပ္မ်က္လံုးေတြ လက္ခနဲ၊ က်ဳပ္ေခါင္း ထဲလဲ မီးတခ်က္ လင္းခနဲ။

" ႏြား ႏွင့္ ႏြားထြက္ပစၥည္း မ်ိဳးစံု အေရာင္းဆိုင္ "

***********************************
ႏြားသားေရက နဲနဲေတာ့ျဖင့္ ပိုထူပါရဲ႕ ဒါေပသိ သူတို႔က ဖိစက္နဲ႔ျပားခ် ၊ နန္းဆဲြစက္ နဲ႔ ဆဲြဆန္႔ၿပီး ပါးေအာင္ လုပ္ေပးႏိူင္ သတဲ့။ က်ဳပ္ လိုခ်င္တဲ့ အ႐ြယ္အစား အတိုင္းလဲ ျဖတ္ေတာက္္ေပးအံုးမဲ့ အျပင္ က်ဳပ္အတြက္ ေမတၲာလက္ေဆာင္ ႏြားခ်ိဳ တစံုေတာင္ ေပးအံုး မတဲ့။ ဟန္က်လိုက္ေလ...။

ဒီလိုနဲ႔့ ခ်ိန္းထားတဲ့ ေနာက္တေန႔ ညေန ေရာက္လာပါေရာ....။

ယမမင္း ကိုယ္တိုင္ သူ႔ရဲ႕ ၾကက္ဆူဆီသံုး ပ႐ိုက္ဗိတ္ ဂ်က္ကေလးေမာင္းလို႔ က်ဳပ္ဆီ ေရာက္ခ် လာသဗ်။ ေခြးသားေရ အဲေလ ႏြားသားေရေတြ ပိုက္လို႔၊ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္လို႔ ၊ ခ်က္ခ်င္းေငြေခ်႐ွာတယ္။

က်ဳပ္တိုက္တဲ့ အျပင္းစား ျမန္မာ ဘီယာေလးေတာင္ ေသာက္မသြား႐ွာဘူး။

" လမ္းမွာ စစ္တဲ့ ေဆးတဲ့ TPH ေတြ ဖမ္းေနပါအံုးမယ္ဗ်ာ " တဲ့။

"ဘာတံုးဗ် TPH " ဆိုေတာ့ " Traffic Police of Hell " တဲ့ေလ ။

***********************************
မင္းမွာ သစၥာ လူမွာ ကတိ ဆိုသမို႔လားဗ်၊ က်ဳပ္လဲ ေပးထားတဲ့ ကတိအတိုင္း ႏြားၿခံ သြားလို႔ ေငြေခ်အံုးမွ။

ခက္လိုက္တဲ့ ေကာင္ေတြဗ်ာ ၊ ေျပာတုန္းက ေစ်းတမ်ိဳး ၊ လုပ္ရတာ သီးသန္႔ အမွာ (Custom made) မို႔လို႔ ခက္သေလး ဘာေလးနဲ႔ ခုေတာ့ ေငြပို ေတာင္းတယ္ေလ။

က်ဳပ္ကလဲ ႏႈတ္ကတိ တလံုး တန္ဘိုးထားတဲ့ ေကာင္ကိုးဗ် ၊ ဒီေတာ့ စာ႐ြက္စာတမ္း ေတြ ဘာေတြ မခ်ဳပ္မိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အ႐ွည္ အ႐ွည္ေတြ ေျပာမေနခ်င္တာရယ္၊ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လဲ ျမက္ျမက္ကေလး စားလိုက္ရတာ ရယ္ေၾကာင့္ သူတို႔ေတာင္းတဲ့ ေစ်းပဲေပးခဲ့ပါရဲ႕ ။

က်ဳပ္ ပိုၿပီး စိတ္ဆိုးမိတာက ႏြားခ်ိဳတစံု မေပးတာပဲဗ်ိဳ႕ ။

ေပးမယ္ ဆိုၿပီးမွ မေပးတာေတာ့ အဆိုးဆံုးပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ...။

************************************
အဲဒါပဲဗ် လူေတြဟာ ခက္တယ္ ။ ငရဲျပည္မွာေတာင္ ေခြးသားေရ ျပတ္လတ္ရေအာင္ ငါးပါးသီလေတြ ပ်က္ျပား၊ အက်င့္သိကၡာေတြ ခ်စားလို႔ ။

က်ဳပ္ျဖင့္ ငါးပါးသီလ ခါးဝတ္ပုဆိုးလို ၿမဲဆို ခါးပတ္ႀကီးနဲ႔ ဝတ္သကိုး ။ အသက္ေလး ရလာေတာ့ကာ ပုဆိုးေတာင္ မႏိုင္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာၿပီ မို႔ပါဗ်...။

အဲ...တခုေတာ့ ႐ိွသေပါ့ , ယမမင္းႀကီးကို ေခြးသားေရ နဲ႔ ႏြားသားေရ အင္ထု လိုက္တာက လဲြ လို႔ ေ ပါ့ ဗ်ာ.......။

*************************************************

စာႂကြင္း:

မုသာဝါဒါ ေဝရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ - ကၽြႏ္ုပ္သည္ လိမ္လည္ လွည့္ျဖား မုသားစကား ေျပာဆိုျခင္းမွ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ပါ၏....တဲ့ ။ ငါးပါး သီလ သိကၡာပုဒ္ ေတြထဲက ၄ ပါးေျမာက္ သိကၡာပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္ ။ အေျပာလြယ္ သေလာက္ အလုပ္ အခက္ဆံုးပါ ။ လွ်ာ က အ႐ိုး မ႐ိွ ၊ ေအာက္ေမး႐ိုး ကလည္း အ႐ွင္ ဆိုေတာ့ကာ ပြတ္ကာ သီကာ မသိမသာ က်ိဳးလို႔ ျဖစ္ေစ၊ ရည္႐ြယ္ၿပီးေတာ့ပဲ အပိုင္းပိုင္း ခ်ိဳးလို႔ ျဖစ္ေစ တနည္း မဟုတ္ တနည္းနဲ႔ က်ိဳးေနၾကတာကျဖင့္ တျခား သိကၡာပုဒ္ ေတြထက္ က်ိဳးႏႈန္း အပံုႀကီး ပိုမ်ား ႏိူင္ေကာင္းပါရဲ႕..။

ဆိုးတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ အမဲေရာင္ မုသားက တမ်ိဳး၊ ေဖးမလိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ မုသားျဖဴက တဖံု ဆိုသလုိ ေျပာျဖစ္ေနၾကတာပါ။ လက္ထဲမွာ အပိုင္း ပိုင္း ျပတ္ေနတဲ့ မုသာဝါဒါ သိကၡာပုဒ္ႀကီး ကိုင္ဆဲြလို႔ ပါးစပ္က အသံေကာင္းဟစ္ေန သူေတြ အမ်ားႀကီးပါ...။ က်မကေတာ့ေရာ....အင္း...႐ုတ္တရက္ နဲနဲေတာင္ ႏွာေစးခ်င္ သလိုလို ပါပဲ....။ အဲဒီ အေတြးေလးနဲ႔ သေရာ္စာ ဆန္ဆန္ ဝတၳဳေလး တပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။

လူအခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္ျခင္းမွ ကင္းေဝးၾကပါေစ....။

Wednesday, December 9, 2009

က်မႏွင့္ ေခြး ၃ ေကာင္ ဇာတ္လမ္း

တကယ္ဆို ေျပာကို မေျပာခ်င္ပါဘူး ။ ဒါေပမဲ့လည္း ေျပာကို ေျပာရပါအံုးမယ္ ။

တေန႔က က်မ ႐ံုး ဖယ္ရီ လြတ္သြားလို႔ ႐ံုးကို ဘတ္စ္နဲ႔ သြားခဲ့ရတယ္ ။ က်မ အိမ္နဲ႔ ႐ံုးက ၄ မွတ္တိုင္ေလာက္ပဲ စီးရတာမို႔ ၁၀ မိနစ္ေတာင္ မၾကာလိုက္ပဲ ဆင္းရမဲ့ မွတ္တိုင္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္ ။ မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ကားေပၚကဆင္း ၊ မီးပိြဳင့္ကေန တဖက္လမ္းကို ျဖတ္ကူး ၿပီးတာနဲ႔ လမ္းတိုကေလးရဲ႕ ထိပ္ကို ေရာက္ပါတယ္ ။ ၂လမ္းေမာင္းက်ယ္ၿပီး လမ္းမီးဓါတ္တိုင္ ၅ တိုင္တပ္စာ ေလာက္ ႐ွည္ပါတယ္။ အဲဒီလမ္း အဆံုး ဘယ္ဘက္ခ်ိဳးတာနဲ႔ က်မတို႔ ႐ံုး ေပါ့ ။

လမ္းတိုကေလး စ ေလ်ာက္လို႔ ေျခလွမ္း ေလး ငါး ဆယ္လွမ္းေလာက္ ေလ်ာက္ၿပီးရင္ပဲ က်မရဲ႕ မ်က္လံုး အစံုက လမ္း အဆုံးနားက ေခြး ၃ ေကာင္ကို သြားျမင္မိပါတယ္။ အဲဒီေခြး ၃ေကာင္ဟာ တေကာင္ အၿမီး တေကာင္ကိုက္လိုက္၊ ေခါင္းေပၚခုန္တက္လိုက္၊ ၃ ေကာင္ ပတ္လည္ေျပးလိုက္ၾကနဲ႔ ေဆာ့ေနသလိုလို၊ ရန္ျဖစ္ေနၾကသလိုလိုပါ ။

က်မလဲ ေခြးေၾကာက္သူမို႔ သူတို႔နဲ႔ လြတ္ရာ လြတ္ေၾကာင္း ညာဖက္ ပလက္ေဖာင္း ကူးၿပီး ဆက္ေလ်ာက္ပါ တယ္ ။ ေနာက္ထပ္ေ႐ွ႕ကို ၁၀လွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီး႐ံု႐ိွေသး အဲဒီေခြး၃ေကာင္ ေျပးလႊားရင္္း ညာဖက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚကို ေရာက္လာၾက ျပန္ ပါတယ္ ။

ဒါနဲ႔ က်မလဲ ဘယ္ဖက္ ပလက္ေဖာင္းျပန္ကူး၊ သူတို႔ ကလဲ လိုက္ကူးလာ၊ က်မ ညာဖက္ပလက္ေဖာင္းျပန္ကူး ၊ သူတို႔ ကလဲ လိုက္ကူး နဲ႔....

က်မ နဲ႔ အဲဒီေခြး ၃ေကာင္ဟာ လမ္းေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ဘ႐ုတ္သုတ္ခ ျဖစ္ေနတာပါ ။

ဘယ္ ညာပလက္ေဖာင္းကို ဇစ္-ဇက္ ပံု ၄ ေခါက္ေလာက္ ျဖတ္ကူး အၿပီးမွာေတာ့ က်မ လဲ ေတာ္ေတာ္ ညစ္လာပါတယ္ ။ ဒီေခြးမသား ၃ ေကာင္ ေသြး႐ိုးသား႐ိုးမွ ဟုတ္ပါေလစ လို႔ေတာင္ေတြးမိရပါတယ္ ။

အဲဒီ ၃ေကာင္နဲ႔ က်မ ၂လံ ေတာင္ မကြာေတာ့ပါဘူး ။ က်မကျဖင့္ ဂိုက္ေပးက ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ စေကာ္ပီယံ ဂိုဏ္းသားလိုလို၊ မာဖီးယား ဂိုင္းဝင္လိုလို ဆိုေတာ့ကာ...။ မသကာ ေခြးလိုက္ဆဲြ ရင္ေတာင္မွ "ကိုက္တာ အျပစ္လား...ဟာ ဟာ့ ဟာ....." လို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ ေခြး အျပစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါေလ ။

ဒါေပမဲ့ လည္း ဒီအ႐ြယ္ႀကီးက်ကာမွ ေဆး၁၄လံုး ခ်က္မွာ ထိုးခံရရင္ျဖင့္ မဟန္ေသးဘူး မဟုတ္လား ။

ေဘးဘီ အကဲခတ္ရင္း အသာေလး ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့မွ က်မနဲ႔ ေျခလွမ္း ၁၀ လွမ္း ေလာက္ အကြာမွာ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသား တေယာက္ ေတြ႔မိပါတယ္ ။ ဒါနဲ႔ ခဏေလးရပ္ရင္း က်မ ေဘးနားေရာက္ လာေအာင္ ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္ ။

"တဆိတ္ေလာက္႐ွင္ က်မ ႐ွင့္ ေဘးနားကေန လိုက္ေလ်ာက္ပါရေစေနာ္"

ယဥ္ေက်းစြာနဲ႔ ခြင့္္္ ေတာင္းမိပါတယ္။ ငနဲသား မ်က္ႏွာက ၿဖဲစပ္စပ္ရယ္ ။

"ရပါတယ္ ေလ်ာက္ေပါ့ ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

က်မကို အဲဒီလို ျပန္ေမးတာကိုက သူ႔ မ်က္လံုးထဲမွာ ရယ္ျမဴးရိပ္ေတြနဲ႔ပါ ။ မဟုတ္မွလဲြေရာ ဒီငနဲ ေတာ့ လမ္းမွာ ပိုက္ဆံေကာက္ရလာတယ္ ထင္ပါ့ ။

က်မလဲ ေခြး ၃ေကာင္ကို ေမးေငါ့ ျပရင္း ...

"ဟိုမွာ ေတြ႔လား ငါ ေခြးကိုက္ခံရမွာ ေၾကာက္လို႔ "

အဲဒီေတာ့မွ ငနဲသားက တ ဟား ဟား ေအာ္ရယ္ပါတယ္ ။ က်မလဲ နဲနဲ ေတာ့ တင္းသြားတာေပါ့ ။ ဘယ့္ႏွယ္ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ ေခြးေၾကာက္တတ္တာ ရယ္စရာလား။ က်မ အေတြးမွ မဆံုးခင္ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ စကားေၾကာင့္ က်မမွာ သူနဲ႔ အတူ လိုက္္ပဲ ရယ္ရမလို၊ ေအာ္ပဲ ငိုရမလို ျဖစ္သြားခဲ့ရပါတယ္။

"ဟားဟားဟား ေခြးေၾကာက္လို႔လား စိတ္မ႐ိွပါနဲ႔ေနာ္ ငါက မင္းကို ဒါ လို႔ ထင္ေနတာ..." ဆိုၿပီး သူ႔ ညာဖက္လက္ၫိႈး နဲ႔ ညာဖက္နားထင္ကို ေထာက္ၿပီး လွည့္ျပလိုက္ပါေတာ့တယ္ ။

ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကမ်ား ကြၽန္မနဲ႔ ေခြး၃ေကာင္ရဲ႕ ဗ႐ုတ္သုတ္ခကို ေနာက္ကေန ၾကည့္ေနတယ္ မဆိုႏိူင္ဘူး။ ကိုင္း ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား ။ က်မျဖင့္ ေ႐ွ႕က ေခြး ၃ေကာင္ အကိုက္သာ ေျပး ခံလိုက္ ခ်င္ေတာ့တာ..။

ဘ၀ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။

Monday, December 7, 2009

ခရီးသြား ၾကသူမ်ား

တေန႔ တေန႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြား
အခ်ိန္ရထား......
သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ မွန္မွန္ခုတ္ေနတယ္.....။

အႀကံအဖန္ထုတ္သူေတြ အမွန္အကန္လုပ္သူေတြ...
အတင္းစကားဆိုသူေတြ အခ်င္းမ်ားလိုသူေတြ...
ဇာတ္႐ႈပ္ေနသူေတြ အျမတ္ထုတ္ေနသူေတြ...
အခ်စ္ခ်င္း တူသူေတြ အျပစ္ကင္း ျဖဴသူေတြ...
သေဘာေကာက္ အမွားကိုးနဲ႔ ေက်ာေနာက္ဓါးထိုး...တရားဆိုးသူေတြ...။

နိမ့္ ျမင့္ ဆူ ႀကံဳ ေက်ာ ရင္ ျဖဴ မဲ
မခြဲျခားပဲ အားလံုးကို ေဆာင္တင္
ခရီးႏွင္ဆဲ......။

သူတို႔....သက္႐ႈကဲြလည္း
လူခ်င္းတူမူ လားရာတူစြာ ....
ကံ ဇာတ္ဆရာရဲ႕ လက္ထဲ
ႀကိဳးဆဲြရာ တလႈပ္လႈပ္
အခ်ိဳ ကုတ္ (Coat) ထားတဲ့ ေဆးခါး
အမွားမ်ားစြာနဲ႔ အသားက် ႐ွင္သန္ ေနထိုင္ ၾကရင္းက...
အခ်ိန္တန္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရ ....
ေျခာက္ေပ က်ယ္တဲ့က်င္းအတြင္း ခုန္ဆင္းၾကရတယ္...။

အခ်ိန္ရထားႀကီးကေတာ့...
သူ႔လက္တံေတြ သူေ႐ႊ႕ရင္း
ခရီးျပင္းႏွင္ၿမဲ ခုတ္ေမာင္းဆဲေလ...။

ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။

Friday, December 4, 2009

တလသား ဘေလာ့ဂ္ေလးရဲ႕ ရင္ခုန္သံ

ႏိူဝင္ဘာ ၅ရက္ေန႔က စခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလး ခု ဒီဇင္ဘာ ၄ရက္ေန႔မွာ တလ တိတိ ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။

ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကို အသက္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေလး သက္ေဝ ၊စေန တနဂၤေႏြ က်မ ဟင္းခ်က္ဖို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ ဝင္တဲ့အခါ "လာမ႐ႈပ္နဲ႔ သြား ကိုယ့္ဘာသာ စာသြားေရးေန" လို႔ ႏွင္ထုတ္တတ္တဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ခိုင္၊ က်မ စာေရးေနတဲ့အခါ၊ ဘေလာ့ဂ္လည္ေနတဲ့ အခါေတြမွာ သူ႔ အဝတ္သူ မီးပူထိုးဝတ္႐ွာတဲ့ က်မရဲ႕ ခ်စ္ခင္ပြန္း၊ အဓိက က်လြန္းတဲ့ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္ ပရိသတ္ေတြ၊ ဘေလာ့ဂ္ဂါေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးကို က်မ ရင္ထဲကေန ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာပါရေစ႐ွင္။

Thank You Myspace Comments


ေကာ္မန္႔ေတြေရးသြား၊ စီဘံုးထဲေျပာသြားခဲ့ၾကတဲ့ စာဖတ္သူေတြနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္နီးခ်င္းေတြ အားလံုးကိုလဲ အရမ္း အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ တခါတေလ စီနီယာဘေလာ့ဂ္ဂါ ႀကီးမ်ား ဖတ္, မန္႔ သြားတဲ့အခါမ်ား ဆိုရင္ေတာ့ ဒီဂရီရၿပီးသားသူေတြ မူလတန္းစာလာဖတ္ သလိုမ်ား ျဖစ္ေနၿပီထင္ပါရဲ႕လို႔ အားတံု႔ အားနာ ေတြးမိပါရဲ႕...။

ဒါေပမဲ့ , အဲဒါေတြကိုက က်မ အတြက္ အင္အားေတြပါ။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ရပါတယ္။ အဲဒါအျပင္ မိုးမခ မီဒီယာက က်မရဲ႕ ပထမဦးဆံုးတင္ခဲ့တဲ့ပို႔စ္ေလးကို ကုတ္ထားေတာ့ ပိုၿပီးေပ်ာ္ရတာေပါ့ ။ အေပ်ာ္ေပၚ အေပ်ာ္ဆင့္လို႔ အေပ်ာ္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းခဲ့ရပါတယ္ ။

ဘာနဲ႔ တူသလဲ ဆိုေတာ့ကာ က်မ တိတ္တိတ္ေလး ခ်စ္ကြၽမ္းဝင္ေနခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသား ကေလးက ခ်စ္စကားဆိုၿပီး တခ်ိန္ထဲမွာပဲ လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းသလိုပါ။ ခဏခဏ အကုတ္ခံေနရတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ႀကီးေတြအတြက္ေတာ့ အဲေလာက္ ေပ်ာ္ပါ့မလား မသိပါဘူး။

ဒီတလ အတြင္းေရးၿပီးခဲ့သမွ်ေတြ ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ အေပ်ာ္စာ နဲ႔ သေရာ္စာေတြ ေရးျဖစ္ ခဲ့တာ မ်ားပါတယ္။ က်မ ကိုယ္တိုင္က ေပ်ာ္တတ္တာပါ။ ၿပီးေတာ့ က်မက အေတြးႏုႏု အေရးလဲႏု ပါေသးတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ဝင္ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ ကိုယ့္စာ ေတြကို ဘယ္နားသြားဖြက္ရမွန္းေတာင္ မသိေအာင္ပါပဲ။ အေရး ေရာ အေတြးပါ ေကာင္းလိုက္ၾကတာ...။ တကယ္ကို အားက်မိပါရဲ႕...။

က်မ ေရးခ်င္ေနခဲ့ၿပီး မေရးျဖစ္ေသးတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ႐ိွပါေသးတယ္။ ဘာသာေရး နဲ႔ အခ်စ္ဝတၳဳေတြပါ။ ဘာသာေရးကိုေတာ့ အခ်ိန္ေလး နဲနဲယူၿပီး ေရးရပါမယ္။

အဲ...အခ်စ္ဝတၳဳေလးေတြ ေရးဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ က်မရဲ႕ ႏွလံုးသားကို လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္၂၀ ေလာက္ ဘက္ဂီယာ ျပန္ထိုးၿပီး ခံစားမွ ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။
ဒါျဖင့္ ခု အခ်စ္မ႐ိွဘူးလား အိမ္ကလူႀကီးက ဘာလဲ ဆိုရင္ျဖင့္ သူက အခ်စ္ထက္ ပိုလြန္ေသာ...လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ကလဲ ခ်စ္ၾကည္ေအး ဆိုတာ ဘယ္လို အမႀကီးပါလိမ့္လို႔ သိခ်င္ပံုရပါတယ္။ ရယ္စရာေတြ၊ ေပါတိေပါခ်ာေတြ ေရးေနလို႔ ေတာ္ၾကာ မခ်စ္ၾကည္ တဆယ္ဖိုး ၃ ခု လို႔ ထင္မွာလဲစိုးရေသး။

တေန႔ကေတာ့ ခင္မင္ေနတဲ့ အကိုႀကီးတေယာက္ သူဘေလာ့ဂ္ေတြ ဖတ္ေလ့႐ိွတယ္ဆိုလို႔ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလး ဖတ္ၾကည့္လို႔ ေပးလိုက္မိပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္က်ေတာ့ ဖုန္းထဲကေန ညီမ ဘေလာ့ဂ္ေလး မဆိုးဘူး၊ အားေပးတယ္ ဆက္ေရးလို႔ ဆိုလာပါတယ္။ ဟမ္...က်မ ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္လို႔လဲ မေျပာလိုက္မိပဲနဲ႔။

ခက္ၿပီ လူကလဲ အၿငိမ္မေန တတ္တာနဲ႔ေတာ့ ။ ေတာ္ၾကာ လမ္းထိပ္က ေလာ္စပီကာႀကီးလို ျဖစ္ေနအံုးမယ္။

"သာဓုပါခင္ဗ်ာ..သာဓုပါ...ခုလို ေစတနာသံုးတန္ ျပဌာန္းၿပီး လႉဒါန္းတဲ့အတြက္ က်ေနာ္မ်ား ဥပႆကာ အဖဲြ႔မွ မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါတယ္ ခင္ဗ်...ဗ်ာ..ဪ...ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ...အမည္မေဖာ္လိုသူ ဟိုတဖက္လမ္း ၁၃ လမ္းထိပ္က လူပ်ိဳႀကီး ကိုၾကင္ျမ က ငါးရာပါတဲ့ ခင္ဗ်ား"


ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။



Image Source : www.mynicespace.com

Wednesday, December 2, 2009

ေျဖၾကည့္ ၾကေစခ်င္တယ္....

ဒီေန႔ေတာ့ ယမမင္းႀကီး စီရင္ခ်က္ခ်မွတ္ဖို႔ ငရဲသား ၃ ေယာက္ ႐ိွတယ္။

သူတို႔မွာ အျပစ္ရယ္လို႔ မယ္မယ္ရရ မ႐ိွပဲ အျမင္ကတ္ပုဒ္မနဲ႔ ဒယ္အိုးထဲ ထည့္ဖို႔
လ်ာထားခံရတာ ဆိုေတာ့ ယမမင္းႀကီးမ်ား စိတ္ေျပာင္းၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္ေလမလား
ရယ္လို႔ အသနားခံစာတင္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ ယမမင္းႀကီး အေနနဲ႔ က်ေတာ့လဲ စဲြခ်က္တင္
ၿပီးသားမို႔ လႊတ္ေပး႐ိုး ထံုးစံ မ႐ိွခ်င္တာေၾကာင့္ အႀကံအဖန္လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားၿပီးသားေပါ့။

ေမးခြန္းတခု ေမးမယ္၊ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေျဖႏိူင္ခဲ့ရင္ေတာ့ လူ႔ျပည္ျပန္ လႊတ္ေပးမယ္
မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ဒယ္အိုး ၾကည့္ထား လို႔ဆိုသတဲ့။

ယမမင္းႀကီး လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ တင္းပုတ္လိုိုဟာႀကီးနဲ႔ စားပဲြကို တခ်က္ထုလိုက္တယ္
ဆိုရင္ပဲ ပရိသတ္ေတြ အားလံုး ၿငိမ္သက္သြားၾကတယ္။

ကဲ ခု ေမးခြန္း စေမးေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ၿငိမ္ သြားၾကတာေပါ့။

ယမမင္းႀကီး : မသိသူေက်ာ္သြား ၊ သိသူေဖာ္စား ဆိုတာၾကားဖူးပါစ၊ ေမာင္မင္းတို႔သာ
ဆိုရင္ ေက်ာ္သြားမလား၊ ေဖာ္စားမွာလား တေယာက္ခ်င္း ေျဖပါ။

ပထမငရဲသား : (အင္း ေက်ာ္သြားမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ မသိလို႔ ျဖစ္ေတာ့မယ္...)
မွန္ပါ က်ေနာ္မ်ိဳး သိသူမို႔ ေဖာ္စား ပါ့မယ္။

ယမမင္းႀကီး : တယ္...လံု႔လ ဝိရီယမွ မစိုက္ထုတ္ခ်င္ပါပဲ အေခ်ာင္မ်က္စိနဲ႔
ေလာဘေကာင္ မ်ိဳးကိုး.......ကဲ ဒယ္အိုးထဲ....ထည့္....ေစ...။

ပထမငရဲသားျဖင့္ ယမမင္းႀကီးရဲ႕ ဘယ္လက္႐ုံး၊ ညာလက္႐ုံး ႏွစ္ေယာက္ၾကား ယက္ကန္ယက္ကန္ ပါသြားေလရဲ႕။

ဒုတိယငရဲသား : (အင္း ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေဖာ္စားလို႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး..မျဖစ္ေခ်ဘူး....)
က်ေနာ္မ်ိဳးကေတာ့ မသိလို႔ ေက်ာ္သြားပါမယ္။

ယမမင္းႀကီး : အို.......မသိမႈ အဝိဇၨာဖံုးလို႔ ေမာဟမ်ားတဲ့ ဒီငမိုက္သား ဒယ္အိုးထဲ
ထည့္.....ေစ...။

အရင္လူ အတိုင္းပဲ ယမမင္းႀကီးရဲ႕ ဘယ္လက္႐ုံး ညာလက္႐ုံး ႏွစ္ေယာက္ၾကား ယက္ကန္ယက္ကန္ ပါသြားျပန္တယ္။

တတိယ ငရဲသား : (ပါးနပ္လည္ပတ္သူ ျဖစ္ရာ ေ႐ွ႕ အေျဖမ်ားႏွင့္ ခြဲထြက္ေအာင္ေျဖသည္)
မွန္ပါ...မသိလို႔ ေက်ာ္သြားၿပီးကာမွ သိလို႔ ျပန္လာေဖာ္စား ပါ့မယ္။

ယမမင္းႀကီး : တယ္...မသိရေအာင္ ေမာဟဖံုးတဲ့ အျပင္၊ လိုခ်င္ေလာဘကလဲ ႀကီးျပန္ပါေပတယ္...ကဲ ကဲ တဝက္လူ႔ျပည္ပို႔ ၿပီးက်န္တဝက္ ဒယ္အိုး ထဲထည့္ေစ...။

ကိုင္း...ေလာကႀကီးမွာ ယမမင္းႀကီးလို အခ်ိဳလဲ ခ်က္မရ၊ အခ်ဥ္လဲခ်က္မရတဲ့ လူ-လဒ
ေတြ အမ်ားႀကီး႐ိွေလရဲ႕။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ "အေလ်ာက္ေကာင္းရင္ အေထာင္းသက္သာ" ဆိုတဲ့ စကားပံုရဲ႕ေနာက္ဆက္တဲြ "အေလ်ာက္ေကာင္းတိုင္း အေထာင္းမလြတ္" ဆိုတာ ေပၚလာပါေတာ့တယ္။


ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ....။

Saturday, November 28, 2009

ဘေလာ့ဂ္ ကိုက္ျခင္း

က်မရဲ႕ အိပ္စက္ျခင္းမ်ား
ဘေလာ့ဂ္ ဆိုတဲ့ ကာလနဂါး
ဝါးၿမိဳလို႔ စားခဲ့ေပါ႔........။

မနက္လင္းေတာ့ ထ.....၊
က်မ...
အမွတ္သညာ မ႐ိွွ
ဘေလာ့ဂ္ ဝင္ျပန္၏...။

ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ....။



က်မ လိုပဲ တမ္းမက္႐ူးသြပ္စြာ ၊ ဒါကိုပဲ ႏွစ္လိုစဲြလန္းစြာ ဘေလာ့ဂ္ ကိုက္ျခင္္းခံေနၾကေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးအတြက္ ရင္ခုန္သံ ႀကိမ္ႏႈန္းျခင္းတူစြာ ခ်စ္ခင္ျခင္း မ်ားစြာျဖင့္ ေရးဖြဲ႔ပါသည္....။

Friday, November 27, 2009

သူ႔အေၾကာင္း သို႔မဟုတ္ က်မေယာက်ၤား ကိုပဲြစား

အိမ္ကိုဖုန္းဆက္လို႔ အေမနဲ႕ေတြ႕တိုင္း ဆန္ေဈးဘယ္ေလာက္ ဆီေဈးကျဖင္႔ ဘယ္လို ... ဆန္ျပဳတ္ေတာင္ မွန္ေအာင္ ျပဳတ္မစားႏိူင္တဲ႔သူေတြ၊ အိမ္ေတြဆီကထမင္းရည္လိုက္ေတာင္းၿပီးေသာက္တဲ႕ သူေတြ ၊ ၿပီးေတာ႕ခုအခ်ိန္မွာ အလႉမုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ရင္ေတာင္ အနဲဆုံးအခ်ိန္၂၀၀-၃၀၀ေလာက္မွ ၊ ဘာလို႔ဆို သိသိမသိသိ ဖိတ္ဖိတ္ မဖိတ္ဖိတ္ စားခ်င္လို႕ပါဆို ဝင္စား နဲနဲေလာက္ ထုတ္ေပးပါေနာ္ဆို လာေတာင္း ၾကသတဲ႕...။

အေမကေတာ႕ သနားလြန္းလို႔ အယုတ္ အလတ္ အျမတ္ မေ႐ြး ေပးလိုက္တာပါပဲ သမီးတို႔ ပို႔တဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ဆိုေတာ့ သမီးတို႔ ့ကုသိုလ္ေပါ႕ သမီးရယ္လို႔ ေျပာ႐ွာတယ္။က်မျဖင္႔ အေမနဲ႕စကားေျပာၿပီးတိုင္း ကိုယ္႔ျမန္မာျပည္က လူေတြ (အမ်ားစုကိုပါ)အေပၚ သနားဂ႐ုဏာသက္မိရတာ အခါခါ..။ သူတို႔ေတြ ဘယ္႔ ေလာက္မ်ား ၾကပ္တည္းၾက႐ွာပါလိမ္႔..။

အိမ္ကလူျဖင္႔ အဲဒါေတြၾကားေလ သူ႔ရဲ႕ အလကားပြဲစားလုပ္ငန္းႀကီး ပိုမိုတိုးခ်ဲ႕ေလ ။ သူနဲ႕သိသူ မသိသူ သတင္းစကားနဲ႕ေရာက္လာသူ ဘယ္သူ႕မဆိုတက္ႂကြစြာလိုအပ္လို႕ကေတာ႕အိပ္ထဲကပါစိုက္ေပးျခင္းပါ..။

က်မ ယံုၾကည္ပါတယ္။ က်မတို႔ အားလံုး ၾကံဳဖူးၾကမွာပါ။ ႐ြာကေန လာဖို႔ျပင္ဆင္ေနသူေတြ၊ ေရာက္လာၿပီး အလုပ္႐ွာၾကသူေတြ အားလံုးအေပၚ တတ္ႏိုင္သမွ် လူအား၊ ေငြအား အနဲဆံုးေတာ့ ႏႈတ္၏ေဆာင္မျခင္း မ်ိဳးနဲ႔ ျဖစ္ေစ ကူညီဖူးၾကမွာပါ...။

အဲဒီမ်ားစြာထဲကမွ က်မရဲ႕ သူ႔ အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္...။ တခါတခါ ရယ္စရာအျပင္   ေမာစရာေလးေတြပါ ေတြ႔ၾကံဳရတတ္တာကို မွ်ေဝခံစားလိုျခင္းသက္သက္ ပါ...။

တခါ နယ္က အိမ္ဂရံေပါင္ၿပီး လာတဲ႕ ကေလးတေယာက္ အလုပ္ဘာမဆိုလုပ္ႏိူင္တယ္ E-စကားေျပာေတာ႕မရတဲ႕ကေလးပါ ၊ General Worker ပဲရရ လုပ္ခ်င္ပါတယ္ လို႔ ဆိုလာပါတယ္။ မိဘ လုပ္ေကြၽးမဲ့သူကေလး ဆိုေတာ့ က်မတို႔ကလဲ အလုပ္ၿငိသြားေစခ်င္ပါတယ္။ ခက္တာက သူ႔မွာ ပညာေရးအေျခခံ ေလာက္ေလာက္လားလား မ႐ိွေတာ့ကာ အေတာ္ေခါင္းစားခဲ့ရပါတယ္။

ဒါနဲ႕သူက
"ဟေကာင္ရ မင္း သူေဌးနဲ႕ ဘယ္လိုစကားေျပာမတုံး ကြ ဟိုက မင္႔ အလုပ္မခိုင္းခင္ နဲနဲပါးပါး   ေမးျမန္းခ်င္ေသးတာ"

ဆိုၿပီး တပြဲတိုးအဂၤလိပ္ စကားေျပာ သင္ေပးပါေတာ႕တယ္၊ ေတြ႕တဲ႕အခါ ဘယ္လိုႏူတ္ဆက္  သူေျပာတာပဲနားေထာင္ တခါတခါမွ ရက္စ္သင္႔တာ ရက္စ္၊ အိုေကသင္႔တာ အိုေက၊ ျပန္ခါနီးမွ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ သင္န္႕ကယူလုပ္ေပါ႕ေလ သင္ေပးလိုက္႐ွာပါတယ္။

အင္တာဗ်ဳးၿပီး ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ ျပန္လာ႐ွာေတာ႕ အိမ္ကလူက "မင္းဘယ့္နဲ႕လဲ" ဆိုေတာ႕ "အဆင္ေျပတယ္ အကို" တဲ႕။

ဘာေတြေျပာလိုက္တုန္း ဆိုေတာ႕မွ က်မတို႕ မွာ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္..၊ သူေဌးက ေဟာင္းအာယူ ဆို လက္ဆြဲႏူတ္ဆက္ေတာ႕ သူက "သင္န္႕ယူ ဆီးယူအ ဂိန္း" လုပ္ခဲ႕သတဲ႕..။အဲေလာက္ကေလးကို မတတ္တာေတာ့ ဟုတ္ပံုမရပါဘူး။ လန္႔လန္႔နဲ႔ ေျပာမိေျပာရာ ထြက္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

တခါတေလ အိမ္ကို စီဗီ လာအပ္တဲ႕ ကေလးေတြကို အလုပ္အေၾကာင္း ႐ွင္းျပရင္း နဲနဲပါးပါးေသာက္တတ္တဲ့ သူပါရင္ ဘီယာတိုက္ လိုက္္ေသးတာ..။ က်မစားဖို႔ ဝယ္ထားတဲ့ အာလူးေၾကာ္ေတြ၊ ခ်ိစ့္အကြင္းေၾကာ္ေတြလဲ သူတို႔ဖိို႔ အျမည္းေတြ ျဖစ္လို႔...။ နားလဲ မေနရေပါင္ ကေလးေတြရဲ႕စီဗီေတြ သူျပင္ခိုင္းတဲ႕ေနရာေတြျပင္ရနဲ႕..။

တႏွစ္မွာ သီတင္းကၽြတ္ေတာ႕ အလုပ္ရသြားခဲ့တဲ့ ကေလးတေယာက္ လာကန္ေတာ့႐ွာတယ္ သူ႕မွာ ပီတိေတြျဖစ္မဆံုး ဆုေတြလဲေပးမဆံုး ။

တခါလည္း အလုပ္ရသြားတဲ႕ကေလးတေယာက္ အိမ္ေရာက္လာျပီး

"က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္ ကန္ေတာ႕ရမလဲအကို" တဲ႕။

"ေအး..ေပးရမွာေပါ့ကြ ဘာမွအလကား မရဘူး မင္းေပးရမွာက တျခားမဟုတ္ဘူး ကတိ ပဲ..။ မင္းလိုပဲ အလုပ္လိုအပ္သူေတြကို ဆဲြေခၚေပးပါ ပိုက္ဆံတျပားတခ်ပ္မွ ငါ့ေပးစရာ မလိုဘူး ေအး ငါေျပာသလိုသာ မင္း လိုအပ္တဲ့ လူေတြကို ကူညီပါ အဲဒီ ကတိပဲ ငါ့ ကိုေပး"..တဲ႕ေလ။

သူကျဖင့္ အဲလိုေျပာရမယ္ဆို မေမာႏိူင္ မပန္းႏိူင္ သူပါ...။ သူ႔ တပည့္ေလးေတြ အိမ္လာလည္တိုင္းလဲ သူ႔မွာ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ က်မကိုလဲ "ခ်စ္ေရ ဟိုတေန႔ကဝယ္လာတာေလးေတြ ခ်ေကြၽးပါအံုး၊ ဟိုဟာ႐ိွေသးလား၊ ဒီဟာျဖင့္ ႐ွိေသးတယ္မို႔လား" နဲ႔ပါ။

သူက တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ခဲ့ဖူးသူပါ...။ ေဖာင္ႀကီး သင္တန္းကအဆင္းမွာ သူ ထြက္စာ တင္ျဖစ္ခဲ့တာ...။ ဘာေတြမ်ား မြမ္းမံလိုက္တယ္ မသိ....။

ၿပီးေတာ့ သူက ရယ္စရာ ေျပာေသးတယ္ ။ "ႀကီးပြားလိုေသာ္ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ပါလို႔ ဘယ္ ဘုတ္အုပ္ထဲမွာမွ မပါဘူးဗ်" တဲ့...။

ဒါေပမဲ့ က်မက သူ႔ အိပ္မက္ေတြကို သိေနသူပီပီ သူ႔ေသြးသား ခ်ဥ္ဆီေတြထဲ အထိဝင္ခံစားမိသူ   ျဖစ္ေလေတာ့ .....။

သူေျပာေလ့႐ိွပါတယ္ ၊ တေန႔ ေအးခ်မ္းတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးတခုမွာ ေတာေက်ာင္းဆရာျဖစ္ခ်င္သတဲ့။ ကေလးေတြကို အခမဲ့ စာသင္ေပးခ်င္သတဲ့ေလ.....။

က်မျဖင့္ သူ႔အေပၚ ခ်စ္ရ ျမတ္ႏိူးရတဲ့ အျပင္ ေလးစားရတာက ပိုျပန္ပါတယ္...။

ကေလးတေယာက္တုန္းကျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္ခ် ပိုင္ႏိုင္လြန္းစြာ အလုပ္လာ႐ွာတာကို တလ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ျဖတ္လာပါတယ္။ တလနီးပါး အလုပ္မရေတာ့ က်မတို႔က ေနာက္ထပ္သက္တမ္းတိုးေပးတာေပါ့၊

ကံေကာင္းစြာပဲ အလုပ္ခ်ိတ္မိၿပီး ကံဆိုးစြာပဲ EP က ဂ်က္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မရတဲ့အဆုံး   ျပန္ဖို႔ လက္မွတ္ စတစ္ကာကပ္ေတာ့မွ ေလယာဥ္လက္မွတ္ႀကီးက တလမွန္း သိရေတာ့တာပါ ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ နီးစပ္ရာ ပိုက္ဆံ စုထည့္ၾကၿပီး လက္မွတ္တျခမ္းစာ ဝယ္ေပးလိုက္ၾကရပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက တေၾကာင္းထဲတင္ ၃၀၀ေက်ာ္တာေလ...။

တညမွာ တနာရီေလာက္ႀကီး သူ႕ဖုန္းျမည္လာေတာ႕ အိုဗာဆီး မ်ားလား ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘယ္ကပါလိမ့္ေပါ့။ သူ႕ စကားအသြားအလာ နားေထာင္ေတာ့မွ သူအလုပ္႐ွာေပးခဲ့တဲ့ ကေလးတေယာက္ မနက္ျဖန္အလုပ္စာေမးပြဲ   ေျဖရမွာမို႔  သိခ်င္တာေလးေတြေမးဖို႕ဆက္႐ွာတာပါ ။ ၁၀- ၁၅မိနစ္ေလာက္ထင္ပါရဲ႕ သူ ႐ွင္းျပေနျပီး
 ဖုန္းခ်သြားေတာ႕မွ.......

"တကယ့္ေကာင္ စာေမးပဲြ႐ိွလို႕သူအိပ္မရတာနဲ႕ပဲ ေန႕နဲ႕ ည မွားၿပီးဖုန္းဆက္တဲ့ေကာင္ ၊ၿပီးမွ ေဆာရီးပဲ အကိုတဲ့ ခီြး တဲ့ မွ" ......

ေျပာလဲေျပာ က်မျခံဳထားတဲ႕ေစာင္ႀကီးကိုလဲ သူ႔ဘက္ အတင္းဆဲြျခံဳရင္း ျပန္အိပ္သြား႐ွာပါတယ္..။ က်မမွာသာ အအိပ္ခက္သူမို႕ ခ်က္ခ်င္း ျပန္အိပ္မရႏိုင္ပဲ လုပ္ခ်င္အံုးဟ အလကားပဲြစားႀကီးေရ လို႕ တေယာက္ထဲ အေမွာင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာႀကီး ၿပံဳး ၿဖီး ၿဖီး နဲ႕ က်န္ခဲ့ရတာ..။

Tuesday, November 24, 2009

က်မႏွင့္ သူခိုးဖမ္းျခင္း

ဘာရယ္မွန္းေတာ့ အတိအက် မေျပာတတ္ပါ။ က်မနဲ႔ အနီးအနားမွာ တခုခုမဟုတ္တာလုပ္ေနၿပီ၊    ျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ က်မစိတ္ထဲ ႂကြက္နံ႔ ရတဲ့ေၾကာင္လို လႈပ္လႈပ္ ႐ွား႐ွား ခံစားလာရတတ္ပါတယ္။က်မ မေလး႐ွားမွာ ၁၉၉၅-၉၆ တုန္းက တႏွစ္ကို အလုပ္ ၁ခု ႏႈန္းနဲ႔ အလုပ္ ၂ခုလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မ ခု ေရးမဲ့ အျဖစ္အပ်က္က ဒုတိယအလုပ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

စကၤာပူမွာ PR, S pass, WP, EP တို႔ ႐ိွၿပီး သက္တမ္း ၁ႏွစ္၊ ၂ႏွစ္၊ ၅ႏွစ္ စသည္ျဖင့္ ေပးသလိုပဲ မေလး႐ွားမွာလဲ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ O(အို) Pass ဆိုတာ႐ိွပါတယ္။ အဲ..သက္တမ္းကေတာ့ ရဲမမိမခ်င္း ဆိုပါေတာ့ :)

ဟုတ္ကဲ့..က်မ အဲဒီ အိုပတ္စ္ နဲ႔ဲ ၂ႏွစ္တိတိ ခပ္တည္တည္ ေနခဲ့ပါတယ္။

**********************************
က်မက နာမည္ႀကီး Dim Sum နဲ႔ Sea Foods ေရာင္းတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးတဆိုင္ရဲ႕ စာရင္းဌာနမွာ လုပ္ရပါတယ္။ စာရင္းဌာနဆိုလို႔ တခုလံုးမွာ က်မနဲ႔Ms. Lee ဆိုတဲ့ တ႐ုပ္မ ေပါင္း၂ေယာက္ပဲ႐ိွၿပီး သူကလဲ တပတ္ ၃ရက္ပဲ လာတာပါ။

စားေသာက္ဆိုင္က ျခံဝန္းက်ယ္ႀကီးရဲ႕ တဖက္ျခမ္းကပ္ ေဆာက္ထားတာျဖစ္ၿပီး၊အလုပ္သမားေတြေနဖို႕   ေလေအးစက္အျပည့္တပ္ ကြန္တိန္နာေတြကို စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ ေနာက္ဖက္ထဲမွာ စီတန္းထားပံုက အယ္လ္႐ိွပ္ပံု(L Shape) ပါ။ က်န္တဲ့ေျမပိုကေတာ့ Car Park ေပါ့။

စားေသာက္ဆိုင္မွာ အလုပ္သမားေတြက ျမန္မာ၊ တ႐ုတ္၊ မေလး နဲ႔ နီေပါ လူမ်ိဳးေတြပါ။ သူတို႔ႏိုင္ငံသား ကလြဲလို႔ က်န္တဲ့ ႏိူင္ငံျခားသားေတြ အားလံုးက က်မေျပာခဲ့တဲ့ အိုပတ္စ္နဲ႔ ေနၾကရတာပါ။ ရဲေတြကျဖင့္ ဆိုင္ထဲ ဝင္ခ်ည္ ထြက္ခ်ည္ရယ္၊ သူေဌးက ရဲေတြနဲ႔ ေပါင္းထားတာဆိုေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာ ျဖစ္သမွ်တာဝန္ယူၿပီး ဆိုင္ျပင္က ျပသာနာေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာေျဖ႐ွင္းၾကရပါတယ္။

တေန႔ သူေဌးက က်မကို စကားေခၚေျပာပါတယ္။ က်မက ၅ရက္ခဲြပဲ လုပ္ရတာဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ စေန ညပိုင္းနဲ႔ တနဂၤေႏြေန႔ေတြ စားေသာက္ဆိုင္မွာ Cashierလုပ္ေပးဖို႔ပါ။ က်မကေတာ ့အိုေကေပါ့၊ အဲဒီအတြက္ ပိုက္ဆံလဲ ပိုရမွာကိုး။ဒါနဲ႔ က်မလဲ စာရင္းကိုင္ တျဖစ္လဲ ေငြကိုင္ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။

**********************************
တရက္ တနလၤာေန႔ က်မ ႐ုံးျပန္ဆင္းေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မေန႔က စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ ဘီလ္ေတြ ျပန္စစ္ခ်င္ေန မိတယ္။ ခါတိုင္းဆို ေနာက္ ၂ရက္ေလာက္ၾကာမွဆိုင္မန္ေနဂ်ာ စစ္ေဆး၊ အတည္ျပဳဆိုင္းထိုးၿပီးမွ က်မဆီေရာက္လာေနက်ေလ။

က်မစိတ္ထဲ စစ္ကိုစစ္ခ်င္ေနခဲ့ေတာ့ ဆိုင္ကိုဖုန္းဆက္၊ မန္ေနဂ်ာ ဆိုင္းထိုးေပးဖို႔ေျပာၿပီး စားပဲြထိုးေလး တေယာက္ကို လာပို႔ေပးခိုင္းဖို႔ပါ မွာလိုက္ပါတယ္။

ေန႔လည္က်ေတာ့ က်မဆီ အဲဒီဘီလ္ေတြ တထပ္ႀကီး ေရာက္လာေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ မသကၤာစရာ ဘီလ္တေစာင္ က်မ သြားေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒီဘီလ္က မေန႔က မနက္ပိုင္းမွာ က်မ ထုတ္ထားခဲ့တာပါ။ က်မေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိေနတယ္...အဲဒီဝိုင္းက လူနဲနဲေလးနဲ႔ ပြဲေတြ အမ်ားႀကီးမွာစားတဲ့ ဝိုင္းျဖစ္ေနလို႔ပါ။ က်မထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ ဘီလ္က ရင္းဂစ္$ ၃၀၀ ေက်ာ္ပါ၊ ခုေတာ့ ၁၀၀ ေက်ာ္ပဲျဖစ္ေနတာ၊
တခုခုေတာ့ မွားေနတာ ေသခ်ာေနပါၿပီ။

ဒါနဲ႔ က်မလဲ မီးဖိုေခ်ာင္က ဟင္းပဲြစာရင္းေတြပါ ထပ္ယူၿပီး တခုခ်င္းစစ္လိုက္မွ...သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒင္းကေလးက ၃၀၀ ေက်ာ္တန္ဘီလ္ကိုျပင္ ၊ ၁၀၀ ေက်ာ္လုပ္ၿပီး ပိုတာကို အိတ္ထဲ ထည့္တာကိုး။
က်မတို႔ ဘီလ္ရဲ႕ အေနာက္မွာ မွာစားထားတဲ႔ ဟင္းပဲြစာ႐ြက္ေလးတဲြလွ်က္ပါတာ၊သူက အသစ္ ထပ္ေရးၿပီး ျပန္တြဲ၊ ဘီလ္ကိုလဲ ျပန္ျပင္ထားတာဆိုေတာ့ သာမန္ၾကည့္မယ္ဆို လံုးဝကို မသိႏိုင္တာပါ။

ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူက က်မ ထုတ္ထားတဲ့၊ မွတ္မွတ္ယယလဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘီလ္ကိုမွျပင္မိ႐ွာတာ။ ဒါေပမဲ့ မီးဖိုထဲပို႔တဲ့ ဟင္းပဲြေကာ္ပီကိုေတာ့ သူျပင္လို႔ မရႏိုင္ဘူးေလ...။

အဲဒါ သံုးတဲ့ စစ္စတမ္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ပါ။ တကယ္ဆို ပရင့္ထုတ္ၿပီးသား ဘီလ္ကို ျပန္ျပင္ဆင္ခြင့္ မွာ မ႐ိွသင့္ပါဘူး။ အဲဒီကိစၥျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ တင္းၾကပ္လိုက္ၾကပါတယ္။

*********************************
တရက္မွာ က်မတို႔ဆိုင္ရဲ႕ ခ်က္ႀကီးက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ ငါးမန္းေတာင္ အပါအဝင္ တျခား Sea Foods ေတြ မွာေပးဖို႔ပါ။ က်မ နဲနဲေတာ့ အံ့ဩသြားပါတယ္၊ဘယ့္ႏွယ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္ေလာက္ကမွ မွာထားခဲ့တာ၊ ကုန္ၿပီလားေပါ့။ ဒီလ ပဲြေတြလဲ သိတ္မ႐ိွပဲနဲ႔ ဆိုေတာ့ သူက နင္ မယံုရင္ စတိုခန္းထဲ သြားၾကည့္လိုက္လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလဲ စိတ္ထဲ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ စတိုခန္းဖြင့္စစ္ေတာ့မွ
ဟုတ္ပါတယ္ တကယ့္ကို ကုန္လုနီးပါးပါ။

စတိုေသာ့ကိုင္တဲ့ သူက ကိုေမာင္ ဆိုတဲ့ ျမန္မာ အကိုႀကီးပါ။ အဲဒီ အကိုႀကီးက က်ေနာ္လဲ မေျပာခ်င္ဘူးဗ်ာနဲ႔ အစခ်ီလို႔ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာျပ႐ွာပါတယ္။ဒီလိုပါ။ က်မတို႔ သူေဌးက ဆိုင္ကို တလမွ ၁ခါ  ၂ခါ   ေလာက္ပဲ လာတာပါ။ သူ႔ရဲ႕ ညီ၂ ေယာက္က အလွည့္က် လာၿပီး လိုအပ္သည္မ်ား မွာၾကားစားေသာက္ၿပီး
ျပန္ေလ့႐ိွပါတယ္။အငယ္ေကာင္က သေဘာေကာင္းၿပီး အားလံုးအေပၚ ခင္ခင္မင္မင္ ႐ိွသေလာက္
အႀကီးေကာင္က မာန္တက္ေနတဲ့ ႐ုပ္နဲ႔ အားလံုးကို ဆူပူမာန္မဲ ေနက်ပါ။ သူ႔ကိုက်မတို႔က မ်က္ျပဴး လို႔ ေခၚပါတယ္။ က်မနဲ႔လဲ မတည့္ပါဘူး။

အဲ ၾကားျဖတ္ေျပာရအံုးမယ္ စကားစပ္မိလို႔ပါ၊ က်မနဲ႔ မတည့္ဆို တခါ ျမန္မာအလုပ္သမားေလးတေယာက္ ဖ်ားလို႔ အမ္စီ ၂ရက္ယူတာကို လခထဲက ျဖတ္ပါတယ္။ ၂ရက္စာဆိုေတာ့ အျဖတ္ခံရတဲ့ တေယာက္လဲ
အီသြားၿပီး က်မ လာတိုင္ပါတယ္။ က်မကလဲ မဟုတ္မခံ ဆိုေတာ့ ဗိုက္ေကာင္းလို႔ ဓါးေတာင္းသူပါ။ အၿမဲ လူမိုက္ဌား ခံရတာပါ။ ဒါလဲပဲ ဘယ္ေတာ့မွ မမွတ္သူ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ ဇာမဏီမ်ိဳး အသက္သာေသပေစ၊ အေမႊးတပင္ အကႊၽတ္မခံ ဆိုတဲ့အစားထဲကလို႔ မွတ္ထင္ေနခဲ့သူပါ။

ေနာက္တခါက်ေတာ့ အလုပ္သမားေလးတေယာက္ စားပဲြ ႐ွင္းရင္း စားေသာက္သူ က်န္ခဲ့တဲ့မုန္႔ပဲြ တပဲြ (လံုးဝ စားမသြားတဲ့ ပြဲအသစ္ႀကီးပါ) ကို သိမ္းရင္း ႏိႈက္စားမိပါလိမ့္မယ္ အဲဒါကို မ်က္ျပဴးက ခိုးစားပါတယ္ဆိုၿပီး တပဲြစာမကတဲ့ လစာ ျဖတ္ခံရပါတယ္။ ထံုးစံ အတိုင္းပဲ က်မဆီေရာက္လာၿပီး က်မနဲ႔ မ်က္ျပဴး ၊ မ်က္ျပဴးနဲ႔ က်မ ဖိုက္ၾကေလသတည္းေပါ့။

အဲ...အဆံုးမေတာ့ တရားမွ်တစြာ မွန္တဲ့ဘက္ကပဲ ႏိုင္တာပါ။ သူတို႔ ၂ေယာက္လံုးျဖတ္ခံရတဲ့ ပိုက္ဆံ ျပန္ရၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလဲ ငပြႀကီး ျဖစ္မွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ ကိုျဖစ္လာရေတာ့တာ။ ဒီေတာ့ က်မ အေပၚ မ်က္ျပဴး ၾကည့္မရတာ မဆန္းပါဘူး။ 

တဦးေမတၱာ တဦးမွာ ဆိုသလိုေပါ့႐ွင္ ။

အဲ..စကားျပန္ဆက္ရရင္ ခုနကေျပာတဲ့ စတိုခန္းထဲက Sea Foods ေပ်ာက္ဆံုးမႈႀကီးဟာ မ်က္ျပဴးလက္ခ်က္ ဆိုတာ စတိုမႉး ေျပာျပလို႔ သိရၿပီ။ သူက ခ်က္ႀကီး လက္မွတ္မပါပဲ လာထုတ္ယူသြားၿပီး ျပန္ေရာင္းစားေနတာ။ တခ်ိဳ႕ Sea Foods ေတြက ေစ်းအရမ္းႀကီးပါတယ္ ငါးမန္းေတာင္တို႔ ပင္လယ္ေမွ်ာ့တို႔ ေလာ့ဘ္စတာ -ေက်ာက္ပုဇြန္ႀကီးေတြလိုဟာမ်ိဳးေတြေပါ့..။

တခ်ိဳ႕ သားငါး ပုဇြန္ေတြကေတာ့ သူ႔အိမ္ ဟင္းစားလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ ့။ ဒါနဲ႔ က်မသူေဌးဆီ ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းဆက္ၿပီး စတိုခန္းက ေစ်းႀကီးတဲ့ ပစၥည္းေတြ မ်က္ျပဴး ခိုးေရာင္းေနေၾကာင္း သတင္းပို႔လိုက္ပါတယ္။ (အဲ... သတင္းပို႔ ႐ံု ကေလးပါ)

ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ သူေဌးေရာ၊ ညီ၂ေယာက္ စလံုးေရာ က်မ ႐ံုးခန္း လာေခါက္ၿပီး သူတို႔ ႐ံုးခန္း ခဏ သံုးခ်င္လို႔ က်မကို ခဏေလာက္ အျပင္ထြက္ေပးဖို႔ ေျပာပါတယ္။ မ်က္ျပဴးကေတာ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္လို႔ေပါ့။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာပါတယ္ သူတို႔ ညီအကို ေတြ တေယာက္တခြန္း ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုၾကၿပီး မ်က္ျပဴး အခန္းထဲက အရင္ဆံုး ထြက္လာၿပီး ကားကို ဝူးခနဲ ေဆာင့္ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

က်မ အူျမဴးလိုက္ပံုမ်ား အဲဒီညက အိပ္မက္ေတြေတာင္ ကာလာေလးနဲ႔ မက္လို႔...။

**********************************
ဇာတ္ေပါင္းရမယ္ ဆိုရင္...ဘီလ္ေတြျပင္ျပင္ၿပီး  ပိုက္ဆံခိုးေနတဲ့ ေကာင္မေလးက ရဲအဖမ္းခံရၿပီးေထာင္ က်သြားပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ သူဒီလိုလုပ္ေနတာ တလေက်ာ္ေလာက္႐ိွေနၿပီေလ၊ က်မလဲ ကိုယ့္႐ႈးကိုယ္ပတ္ ဆိုတာလို ဘီလ္ေတြကို မီးဖိုေခ်ာင္ကဟင္းပြဲစာရင္းေတြနဲ႔ အကုန္ျပန္တိုက္စစ္ရတာ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာ လို႔ပါ။

အဲ...မ်က္ျပဴးကေတာ့ ဝမ္နင္ေလးပဲ အေပးခံရၿပီး ကြင္းလံုးကြၽတ္လြတ္သြားခဲ့ပါတယ္...

ဒါေပါ့ေလ........... သူတို႔က.....အမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း အရင္းႀကီးေတြကိုး....။

အဲဒါ က်မကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္မွန္ ေဘ့စ္အြန္ထ႐ူးစတိုရီ ပါ...။ ခုတေလာ အဲဒါေလး ျပန္ေတြးမိလိုက္တိုင္း ငယ္စိတ္နဲ႔ ဒုတ္ထိုးအိုးေပါက္ ေျပာခဲ့၊ လုပ္ခဲ့မိတာေတြအတြက္ စိတ္ထဲ မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။

သူ႔ကို လက္ထိပ္ေလးနဲ႔ က်မတို႔ေနရတဲ့ ကြန္တိန္နာထဲက ေခၚထုတ္လာေတာ့ က်မမွာ ငါလုပ္လိုက္တာ လြန္မ်ား သြားၿပီလားလို႔ ဝမ္းနဲမိရတယ္။ ခုအ႐ြယ္မွာဆိုရင္ က်မ အဲဒီလို လုပ္ပါအံုးမလား။ ပိုက္ဆံခိုး တဲ့ေကာင္မေလးကို ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႔ၿပီး ..........

"ညီမေရ အမသိတယ္ေနာ္ ေနာက္မလုပ္ပါနဲ႔ကြယ္ ဒီတခါေတာ့ ႐ိွပါေစေနာက္တႀကိမ္ ဆိုရင္ေတာ့ တိုင္ရလိမ့္မယ္" လို႔မ်ား ေခ်ာ့ေျပာမိမလားပဲ...။

ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီေလ...။

ခုထက္ထိ က်မရင္ထဲ ကလိကလိ ျဖစ္ေစတာက ေကာင္မေလးလို တခါခိုးရင္ တရာ၊ႏွစ္ရာ ခိုးတဲ့ သူခိုး အေသးစားေလးကို လက္ထိလက္ရ ဖမ္းေပးႏိုင္ခဲ့ၿပီး တခါခိုးရင္ ေထာင္ခ်ီ ခိုးတဲ့ မ်က္ျပဴးလို သူခိုး အႀကီးစားက်ေတာ့ ကြင္းလံုးကြၽတ္ လြတ္သြား ခဲ့ရတဲ့ အတြက္ပါ။

အင္းေလ...သူတို႔ေတြက အမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္း အရင္းႀကီးေတြကို...ေနာ့ ..။


ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။

Sunday, November 22, 2009

ငပ်င္း အေၾကာင္း

အပ်င္းၿပိဳင္ပဲြ ဝင္ရင္...
ပထမရမွာ...ေသခ်ာေနေပမဲ့...
ၿပိဳင္ရမွာေတာင္ ပ်င္းသတဲ့...။

သူက...
စားရမွာလဲ ပ်င္း... ဝါးရမွာပ်င္းတာမို႔
ထမင္း အရည္ေဖ်ာ္ေသာက္...၊
ေသာက္ရမွာလဲ ပ်င္း...ေမာ့ေသာက္ရမွာစိုးလို႔
ကေတာ့တေလွ်ာက္ အသာေမွ်ာခ်... ၊
သြားရမွာလဲပ်င္း... ေျခေထာက္မဖို႔ ပ်င္းသူမို႔
လိွမ့္လို႔သာ ခ်သတဲ႔.....။

အဲသလို...
အရာရာ လုပ္ဖို႔ပ်င္း...
စားဖို႔လဲပ်င္း...သြားဖို႔ပ်င္း...
ရစ္ဖို႔လဲပ်င္း...ခ်စ္ဖို႔ပ်င္းတဲ့...
ငပ်င္းအေၾကာင္း ေျပာရတာ...
ပ်င္းမ်ားေတာင္ ပ်င္းပါရဲ႕......။


ဘဝ အေမာေတြေျပၾကပါေစ...။



ပ်င္းတတ္သူမ်ားအားလံုးကို ရည္႐ြယ္ပါသည္။ တိုက္ဆိုင္မႈ႐ိွပါက မွန္ေျပးၾကည့္လိုက္ပါ။ ေျပးၾကည့္ရမွာ ပ်င္းသည္ ဆိုလွ်င္ မိတ္ေဆြ မိမိကိုယ္ကို အသင္းဝင္အျဖစ္ ဂုဏ္ယူစြာ သတ္မွတ္ပါေလ....။

Friday, November 20, 2009

ပညတ္

တိမ္ေတြညိဳ
ၿပိဳလာ မိုး႐ြာသတဲ့...၊

စဲစဲ ဖြဲဖြဲ
သည္းသည္း ေစြ႐ြာ
ရံခါ ထစ္ခ်ဳန္း မိုးလံုးပုလဲ.....။

အဲဒီမိုးစက္
ခြက္နဲ႔ပဲ ခံခံ
ကန္ထဲပဲ က်ေစ
ျမစ္ေရထဲ စီးဆင္း
အျငင္းပြားစရာ မလို
ေရ....ဆိုၿပီး ဆိုင္းဘုတ္တပ္...။

ကဲ...ဗေလာင္းဗလဲ
တတ္ပဲ တတ္ႏိူင္
ခုတိုင္ မိုးဖြဲ..... တဖန္လဲ ေရ
႐ွာေလ အႏွစ္ မဲ့သည့္ျဖစ္......။


ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ....။

Tuesday, November 17, 2009

ခ်စ္ၾကည္ေအး ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး

စကားခ်ပ္...

(ေအာက္ပါ အင္တာဗ်ဳးသည္ ခြက္ခြက္လန္မဂၢဇင္းမွ ေမာင္ဘလာေဂၚႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔ ၿပီးခဲ့သည့္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၃၀ရက္ေန႔က ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကေသာ အိတ္ကလုစစ္ အင္တာဗ်ဴး ျဖစ္ေခ်၏။ ျမန္မာျပည္႐ိွ စာေစာင္မ်ား၊မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ အုံးအံုး ႏွင့္ ႂကြက္ႂကြက္
ေဖာ္ျပၿပီးသကာလ ယခုအခါ ဘေလာ႔ဂ္ဖတ္လာ ပိတ္သတ္ႀကီးမ်ား ဖတ္႐ႈေစလိုျခင္းအလို႔ငွာ ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ရေပသည္။)

ေမာင္ဘလာေဂၚ း ခုလိုအင္တာဗ်ဴးခြင့္ေပးတဲ့ ဆရာမ ခ်စ္ၾကည္ေအးကို ကြၽန္ေတာ္မ်ား ခြက္ခြက္လန္ မဂၢဇင္းတိုက္ ကိုယ္စား ေက်းဇူးစကား ပဏာမ ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ ေမးခြန္းအားလံုး ၅ခု ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္၊ ဆရာမ အသင့္ျဖစ္ပါၿပီလား ခင္ဗ်ာ ...

ခ်စ္ း ႏႈတ္မွမေျဖ၊ ေခါင္းကေလး အသာငဲ့ျပ၏။

ေဂၚ း ဆရာမ ေမြးႏွစ္ သကၠရာဇ္ေလး တဆိတ္သိပါရေစခင္ဗ်ာ ...
ခ်စ္ း အိုကြယ္...မင္းႏွယ္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ဒီေမးခြန္း ေမးစရာလား၊ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး, အမကို ေမြးၿပီးမွ သႀကၤန္က်တာ အခါ ေလးဆယ္႐ိွၿပီကြဲ႔...

ေဂၚ း ယေန႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ၾကၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆရာမရဲ႕ စြမ္းေဆာင္မႈေလးတရပ္ နဲ႔ သက္ေသျပေစခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ..
ခ်စ္ း ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ အမတို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြကခ်ည္း ေမတၲာစာ အေပးခံလာရသမို႔လား၊ ဒီေတာ့ အမလက္ထက္မွာ ေမတၲာစာ ၁၀ ေစာင္ မိတၱဴဆဲြၿပီး အမ်ိဳးသား ၁၀ ေယာက္ကို တေန႔တည္း အျပတ္ လိုက္ေပးခဲ့တယ္ေလ...။

ေဂၚ း ဪ...ဪ..စြမ္းစြမ္းတမံပါပဲ ခင္ဗ်ာ..။ ေနာက္ေမးခြန္း တခု ဆက္ပါအံုးမယ္ ။ တိုင္းျပည္အေပၚ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေလး တခုလုပ္ပိုင္ခြင့္ ရခဲ့ရင္ ဆရာမ အေနနဲ႔ ဘာမ်ားေျပာင္းပစ္ခ်င္ပါသလဲခင္ဗ်ာ
ခ်စ္ း (အေလးအနက္စဥ္းစားဟန္ျဖင့္ တခဏမွ် ၿငိမ္သက္ၿပီးေသာ္...)
အင္း....အမတို႔ ေတာင္ကြၽန္းသားေတြက ဇဗၺဴဒီပါ လက္ယာေတာင္ကြၽန္း ဩဘာနိမိတ္ထြန္းလို႔ ဆုိရေအာင္ အတိတ္နမိတ္၊ အေခၚအေဝၚ ေတြကို ဂ႐ုထား ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့ အမသာ ေျပာင္းလဲခြင့္႐ိွမယ္ဆို အမတို႔ရဲ႕ ေငြေၾကးယူနစ္ကို တက်ပ္တျပား အစား တေခ်ာင္တလည္ လို႔ ေျပာင္းပစ္ခ်င္တယ္ကြယ္ ၊ မင္းပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ..လူေတြမွာ စီးပြားေရး ၾကပ္တည္းရတဲ့အထဲ ျပားရအံုးမယ္ ဆိုေတာ့...။

ေဂၚ း မွတ္သားေလာက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ..၊ ဆရာမ အခု စကၤာပူမွာ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္၊ ဒီေတာ့ ဆရာမရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ လူအဖတ္မ်ားေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ပ႐ိုမုတ္ လုပ္ပါသလဲ...
ခ်စ္ း ဪ...ဒါကလြယ္ပါတယ္၊ လူအဖတ္မ်ားေအာင္ လူအရည္ေတြ စစ္ခ်လိုက္တာေပါ့ကြယ္...

ေဂၚ း ဗ်ာ...မေနာက္ပါနဲ႔ အမရယ္...
ခ်စ္ း မေနာက္ပါဘူး ေမာင္ေလးရယ္....။

ေဂၚ း ဟုတ္ကဲ့...ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းပါ ခင္ဗ်ာ ၊ ဆရာမ ခုလို တမုဟုတ္ခ်င္း နာမည္ႀကီးလာေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ႀကိဳးစားေရးခဲ့ပါလဲ ခင္ဗ်ာ...
ခ်စ္ း ဒါလား...သူမ်ားေတြ ေဖာင့္ဆိုက္ ၁၀ နဲ႔ ေရးေနခ်ိန္မွာ အမက ေဖာင့္ဆိုက္၄၈နဲ႔ ေရးခ်ပစ္လိုက္တယ္ေလ...။

ဘဝအေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။

Friday, November 13, 2009

မွန္လိုက္ပံုက....

လင္ နဲ႕ မယား...
လ်ာ နဲ႕ သြား.....တဲ့ ။

သူ ေ႐ွ႕က႐ွာ...
က်မ ေ႐ွာ႔ပင္သြား...
မွန္.. မွန္ လိုက္ပံု မ်ား....။

ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။

ည အနက္ေရာင္...

အဘိုး မို႔ ပံုေျပာၿပီဆိုလွ်င္္ တူေလးေ႐ႊေသြး၊ တူမေလးမိုးေသာက္ပန္း အပါအဝင္ တူ တူမေတြရဲ႕ ကစားေဖာ္ အိမ္နီးခ်င္း ကေလးေတြပါ လာနားေထာင္ေလ့႐ိွသည္။

"အဲဒီ သရဲေလး ငညိဳဟာ ႐ြာထဲက ေလးခြပစ္ သိတ္ေတာ္တဲ့ သံေခ်ာင္းကေလးကို ျမင္ဖူးခ်င္႐ွာလြန္းလို႔ တညမွာေတာ့ သံေခ်ာင္းတို႔ အိမ္ေ႐ွ႕ သြား၊ အိမ္ေ႐ွ႕ သံဇကာကြက္ကေလး တကြက္ထဲကေန သူ႔ရဲ႕ တဖက္ထဲ႐ိွေတာ့တဲ့ မ်က္လံုးကေလးနဲ႕ ေခ်ာင္းၾကည့္ေန႐ွာသတဲ့။ သံေခ်ာင္းေလးကလဲ တေန႔ကမွ ႐ြံ႕ခူးၿပီးလံုး၊ လွမ္းထားလို႔ ေျခာက္ၿပီးသား၊ စေကာထဲက ေလာက္စာလံုးေတြ ကို တလံုးၿပီး တလံုး ေထာင္ထားတဲ့ ႏို႔ဆီဗူးခြံေတြဆီပစ္ရင္း အစြမ္းေတြျပေနတာေပါ့။ သရဲေလး ငညိဳခမ်ာ သေဘာက်လြန္းလို႔ လက္ခုပ္လက္ဝါးမ်ားေတာင္ တီးမိ႐ွာတယ္။ အဲဒီလို ပစ္ေနရာက ႐ုတ္တရက္ ပစ္မွတ္ေျပာင္းသြားၿပီး ငညိဳေလး ေခ်ာင္းၾကည့္ေန႐ွာတဲ့ သံဇကာကြက္ ထဲကိုမွ တန္းတန္း မတ္မတ္ ပစ္လိုက္တာ ငညိဳေလး ခမ်ာ တဖက္ထဲ႐ိွေတာ့တဲ့ မ်က္လံုးေလးပါ ကန္းသြား႐ွာ ေရာလားကြယ္"

"ဟင္ ငညိဳေလး တနားပါရယ္ေနာ္ ဘိုးဘိုး.."

ဟိုဘက္ျခံက သမီးငယ္ေလး မ်က္ႏွာကေလးမဲ့၊ မ်က္ခံုးကေလး ေကြးလို႔ ငိုမလိုေျပာ႐ွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္္ ဆို္င္ကယ္ကို အဝတ္စ နဲ႔ တိုက္ေနရာက ၿပံဳးမိရသည္။ အဘိုးပံုျပင္ထဲမွာ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ၊ လူေတြကို ကူညီတတ္ေသာ၊ အစအေနာက္သန္ေသာ၊ ေမ်ာက္႐ႈံးေအာင္ ေဆာ့တတ္ေသာ သရဲကေလးမ်ားစြာ ႐ိွေလသည္။ ထို သရဲကေလးေတြႏွင့္ ကေလးေတြက ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္သလို၊ အဘိုးကလဲ သရဲဆိုတာ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္၊ သူတို႔ေတြထက္ လူေတြက အင္အားပို႐ိွတဲ့အေၾကာင္း၊ ကေလးေတြ ရင္ထဲ ရဲရင့္စိတ္ ကေလးမ်ား သြင္းေပးေလ့႐ိွသည္။

ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ထဲ ဝင္တာနဲ႔ ေမေမက သူ႔ လက္ထဲက လင္ပန္းကို ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထဲထည့္ရင္း "သား ဟိုမယ္ မင္းအဘိုးနဲ႔ ကေလးေတြကို သာကူယို သြားတိုက္ ခ်ည္၊ ေမေမ မီးပူတိုက္ေလး တိုက္လိုက္ခ်င္လို႔" ဟု ဆိုသည္။ ဒါက ေမေမ အၿမဲ လုပ္ေနက်။ ကေလးေတြလာတိုင္း တခု မဟုတ္ တခု လုပ္ေကြၽးၿမဲ။

* * * * * * * * * *

ကြၽန္ေတာ္ လမ္းမေပၚေရာက္ေတာ့ အေတာ္ကို ေမွာင္ေနၿပီ ။ လကြယ္ရက္ေတြမို႔ ျဖစ္မည္ လက္႐ိွ အခ်ိန္ထက္ ပိုေမွာင္ေနသလိုပင္။ ေမေမသည္ ကြၽန္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီးတာ ဘယ္တုန္းကမွ မႀကိဳက္ခဲ့ပါ။ ဆိုင္ကယ္ဝယ္ၿပီး တရက္မွာ ေမေမ့ ကို အတင္းေပြ႕ခ်ီ ဆိုင္ကယ္ေပၚတင္ကာ တပတ္ေမာင္းျပဖူးသည္။ ေမေမ့ခမ်ာ ေနာက္ကေန ကြၽန္ေတာ့္ခါးကို တင္းတင္းဖက္ခါ "ေျဖးေျဖးေနာ္ သား..." ဟု တခ်ိန္လံုး ေျပာေနခဲ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္ ခပ္ေျဖးေျဖးေလး နဲ႔ ဂ႐ုတစိုက္စီးျပေတာ့မွ စိတ္ခ်သြားသလို ခြင့္ျပဳလိုက္ ရေတာ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္က အေဖ့သားပီပီ ေခါင္းမာသည္ေလ။

ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခါမ်ားစြာကလိုပဲ ေမေမ မအိပ္ေသးပါ။ "ေမေမရာ ဒီေကာင္ဗညား ကလဲ သားနဲ႔ အေဖာ္လိုက္မယ္ ဆိုလို႔ ရထား လက္မွတ္ေတာင္ ဝယ္ၿပီးေနမွ ဒီညေနပဲ အူအတက္ေပါက္လို႔ ခ်က္ခ်င္းခဲြ၊ ေဆး႐ုံတင္ထားခဲ့ရေတာ့ သား တေယာက္ထဲ သြားရေတာ့မွာ..." ေမေမကျဖင့္ အေဖာ္မက္တဲ့ သားကို ကေလးတေယာက္လို ၿပံဳးၾကည့္ရင္း "ကဲ အဲဒါဆို သားလဲအိပ္ေတာ့၊ မနက္က်ရင္လဲ ဘူတာ႐ံု ေစာေစာ ဆင္းရအံုးမွာေလ..." တေယာက္ထဲမို႔ စိတ္မခ်ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ အေၾကာင္းသိလို႔ ေမေမက တားမေနေတာ့ပါ။

* * * * * * * * * *

ကြၽန္ေတာ္ ၿမိဳ႕လယ္႐ြာေလးကိုေရာက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီ ထိုးလုၿပီီ ။ ရထားအဝင္ေနာက္က်ေတာ့ တြဲထိုးတာ၊ ကုန္တင္ကုန္ခ်တာနဲ႔ ပဲ ရထားထြက္ခ်ိန္လဲ ၂နာရီနီးပါး ေနာက္က်ခဲ့ရသည္ ။ ကြၽန္ေတာ္ အခ်ိန္ ဆြဲမေနပဲ ႐ြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဆီ ခ်က္ခ်င္းဝင္ဖူး၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ စက္ဘီးတစီးငွား၊ လိုအပ္ ေသာပစၥည္းမ်ား တေခါက္ျပန္ စစ္ေဆးကာ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေတာင္ေျခဆီ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

ေနာက္က်လွၿပီ ။ ဒီညေတာ့ ေတာင္ေျခမွာပဲ အိပ္ရေတာ့မည္။ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ေလေအးေအးေလးေတြ လာေရာက္ တိုးေဝွ႔ လို႔ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ ဆံပင္ေတြလဲ ဖ႐ိုဖရဲ ၊ အဲဒီအရသာကို ႀကိဳက္လွသည္။ ကြၽန္ေတာ္ စက္ဘီး ကို အ႐ိွန္ျမႇင့္နင္းလိုက္မိသည္ ။ ေဖာင္းခနဲ ျဖစ္ကာ စက္ဘီးက ဆက္နင္းလို႔ မရေတာ့၊ စက္ဘီး ဘီးေပါက္သြားျခင္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ေျမႀကီးေပၚ စိတ္ပ်က္္လက္ပ်က္ ထိုင္ခ်လိုက္မိသည္ ။ ဘာမွမတတ္ႏိူင္၊ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္ေျခအထိ လမ္းေလွ်ာက္ရေတာ့မည္။ စိတ္ထဲက ဗညားကို မဆီမဆိုင္ က်ိန္ဆဲလိုက္မိေသး၏ ။ ႏွစ္ေယာက္ ဆိုရင္ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေဖာ္႐ိွေတာ့ အနဲဆံုး စကားေျပာေဖာ္ေလးရအံုးမည္။ မိုးေပၚေမာ့ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ၾကယ္ကေလးေတြေတာင္ အေဖာ္ မစံု ဟိုတလံုး ဒီတလံုးႏွင့္။ ေက်ာ၌ လြယ္ပိုး ထားေသာ ေက်ာပိုး
အိတ္ႀကီးကလဲ ခုမွ ပိုလို႔ ေလးလံလာသလို ခံစားရသည္။ အိတ္ႀကီးထဲမွာ သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္၊ ေျမပံုတခု၊ ေလမႈတ္ေမြ႕ယာ၊ အိပ္ရာလိပ္၊ ကင္မရာ ၊ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး၊ ဂတ္စ္မီးျခစ္ ၊ အမ္ပီဖိုးပေလယာ ၊ ေရဗူး ၊ ေတာစီးဖိနပ္တရံ ၊ေပါင္မုန္႔ ၊ ငါးေသတၱာ၊ အဝတ္ပို တစံု ႏွင့္ ဘူမိေဗဒသံုး တူတေခ်ာင္း။ ၿပီးေတာ့ မွတ္တမ္းေရးရန္ စာအုပ္ ေဘာလ္ပန္ ႏွင့္ စင္န္ပယ္လ္ ေက်ာက္တံုးကေလးမ်ား ထည့္ရန္ ဖိႏွိပ္ပိတ္လို႔ရေသာ လိုင္းကေလးမ်ား ပါတဲ့ အ႐ြယ္စံု ပလတ္စ္စတိတ္ အိတ္ေလးမ်ား။

ေတာင္ေျခနားမေရာက္ခင္ ႐ြာကေလး တ႐ြာေတြ႕လွ်င္ပဲ ကြၽန္ေတာ္အားတက္ရသည္။ ခဏေလးေတာ့ ဝင္နားရမည္။ ကြၽန္ေတာ္ ပင္ပန္းလွၿပီေလ။ အို....႐ုတ္တရက္ ကြၽန္ေတာ္အံ့ဩ မင္သက္သြားခဲ့သည္ ။ လမင္းကေလး ထြက္လာသလိုပါ ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ ႀကီးေတြမွာ ေတြ႔ရခဲတဲ႔ အလွမ်ိဳး၊ အသားအေရက ဝင္းပတယ္ ဆိုတာထက္ ျဖဴေဖြးတဲ့ဖက္ လုတယ္၊ ဂြမ္းဖတ္ကေလးလိုပဲ ။ မ်က္လံုးနက္နက္၊ ႏူတ္ခမ္းပန္းေသြးလြလြနဲ႔ ခ်စ္စရာ ။ အထူးျခားဆံုးကေတာ့ တေကာက္ေကြးထိ ႐ွည္တဲ့ သူကေလးရဲ႕ ဆံပင္ေတြ၊ ခုလို လမိုက္ ညမွာေတာင္ တလက္လက္နဲ႔ ပိုးသားမွ်င္ကေလးေတြလိုပဲ ၊ အိမ္ေ႐ွ႕ ကြပ္ပစ္ေလးမွာထိုင္လို႔ ၊ ေက်ာက္စိမ္းေသြးဆင္ လက္႐ွည္ကေလးနဲ႕ ဆင္တူေရာင္ အခ်ိတ္ေလး ဝတ္လို႔ ။ ခုေတာ့ ဗညား မလိုက္လာျဖစ္တာပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္း ။

ကြၽန္ေတာ့္ ေရဗူးက အိတ္ထဲမွာ ၊ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေရေတာင္းေသာက္လိုက္တယ္။ သူက "ေရခ်ိဳ ရဲ႕လား ေမာင္ႀကီး..." တဲ့ အေခၚအေဝၚဆန္းပံုေၾကာင့္ အံ့ဩရသည္ ။ ကြၽန္ေတာ့္ အရင္ရည္းစားေတြ တေယာက္မွ အဲလိုမေခၚဖူးပါ ။ သူ႔ကိုေရာ ႏွမကေလး
လို႔ ျပန္ေခၚရင္ေကာင္းမလား ၊ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြးပါ ။ "ခြင့္ျပဳပါအံုး ခင္ဗ်ာ..." လို႔ ပဲ ေျပာရင္း ေ႐ွ႕ဆက္ ထြက္ခဲ့သည္ ။ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ေလာက္ ေတာ့ ေတာင္ေျခေရာက္ေအာင္ ခရီးဆက္ရအံုးမည္ ။ ဒီကို ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္လာႏိူင္
ေသးသည္ မဟုတ္လား ။ အလုပ္ကိစၥေတြ မပါပဲနဲ႕ေလ ။

ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီခဲြၿပီ ။ ေလမႈတ္ေမြ႕ရာကိုေလမႈတ္သြင္း ၊ ေျမညီညီမွာ သံကိုင္းေလးမ်ားထိုးျမဳတ္ကာ တေယာက္အိပ္ ကန္႔ပ္တဲကေလး ေဆာက္ၿပီး သြားေတာ့ အိပ္ရာလိပ္ထဲ ပိုးတံုးလံုးတေကာင္လို အေတာင့္လိုက္ေလးဝင္ကာ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်သြားခဲ့ေတာ့သည္ ။ အိပ္မေပ်ာ္ခင္ သူကေလး ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ဝန္းထဲထိ ေရာက္လာခဲ့ေသးသည္ ။

* * * * * * * * * *

မနက္ ၆ နာရီ မွာ ကြၽန္ေတာ္ လန္းဆန္းစြာ ႏိူးထလာခဲ့သည္ ။ ေတာင္ေျခမွာ ပထမဦးဆံုးေတြ႕ေသာ ေအာက္ခေရာ့ (outcrop - ေက်ာက္လႊာေပၚထြက္ပိုင္း) ကို တူႏွင့္ ဂ႐ုတစိုက္ ခဲြဖဲ႔ ထုတ္ရင္း ပလတ္စတစ္အိတ္ကေလးထဲထည့္ ၊ ေက်ာက္လႊာတည္ေနပံု အေနအထားေတြ ဓါတ္ပံု႐ိုက္၊ စတစ္ကာေပၚ မွတ္ခ်က္ေရးကပ္ (ေတာင္ေျခမွ ဖာလံု ၂၀ ခန္႕အသြင္ေျပာင္းေက်ာက္) ၿပီး ဆက္တက္၊ ျခားနားေသာ ေက်ာက္အမ်ိဳးအစားမ်ား ေတြ႕တိုင္း ယခင္အတိုင္း စင္န္ပယ္ယူ ၊ ေတာင္ဆက္တက္နဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္ ညေနမေစာင္းခင္ ေတာင္ေပၚ ေရာက္ခဲ့သည္ ။

ေတာင္ေပၚမွာ ၂ ရက္ေနၿပီး ေတာင္ေၾကာကို အရပ္ ၄ မ်က္ႏွာခဲြ ကာ ေက်ာက္ စင္န္ပါယ္ေတြယူ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ မွတ္စုေတြေရး ၊ ယူေဆာင္သြားေသာ စည္သြပ္ဗူး ၊ ငါးေသတၱာ ႏွင့္ ေပါင္မုန္႕ ေတြစားရင္းကပဲ သူကေလးကို လြမ္းေနမိသည္ ။ ဘာျဖစ္
မွန္းမသိပါ အရင္ကေတြႏွင့္ မတူတာေတာ့ ရင္ထဲက သိေနသည္ ။ ပင္ပန္းလိုက္တာေတာ့ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့ ။ အမွန္က ကြၽန္ေတာ္ ဗညား ကို ေစာင့္ခဲ့ဖို႔ ေကာင္းသည္ ။ ေျပာခဲ့ၿပီးပါပေကာ ကြၽန္ေတာ္က ေခါင္းမာသည္ေလ ။ စီစဥ္ထားၿပီးၿပီဆို လုပ္ရမွ ။ ဒီေတာ့ ေ႐ွ႕ေျပးအေနႏွင့္ပဲ လာျဖစ္ေအာင္ လာၾကည့္ျခင္းပါ ။ ဟိုေကာင္ ဗညား ေဆး႐ံုက ဆင္းေတာ့မွ တေခါက္ထပ္လာရအံုးမည္ ။

ေတာင္ေအာက္ျပန္ဆင္းေတာ့လဲ အေတာ့္ကို ေနာက္က် ေနၿပီ ။ သူကေလး အတြက္ ႐ွားပါးသစ္ခြ ကေလးမ်ား ေတြ႕သည္ႏွင့္ တက္အခူး၊ နိမ့္ေသာ္လည္း ႏွင္းစိုထားေသာေၾကာင့္ ေခ်ာ္က်ကာ ေျခေထာက္နာေန၍ ခရီးက မတြင္ ။

ေတြ႕ပါၿပီ ၊ ကြၽန္ေတာ္ သတိရေနခဲ့ သူေလး ၊ တေန႕က အဆင္အေသြးေလးအတိုင္း ဝတ္ထားတာပါ။ သူက ေရတခြက္တိုက္ရင္း "ဝမ္းမဟာဘူးလား ေမာင္ႀကီး နန္းႏြယ္ ခ်က္ထားတာေလး သံုးေဆာင္ သြားပါအံုး႐ွင္" ဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ရက္က ေပါင္မုန္႕ နဲ႕ပဲ ၿပီးခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ၊ ခုမွပဲ တခုခု စားခ်င္လာသလိုလို ျဖစ္လာေတာ့သည္ ။ ထရံကေလး တခ်ပ္သာကာထားတဲ့ ေနာက္ေဖး မီးဖိုခန္း ထဲဝင္သြားတဲ့အခါ သူကေလး ေနာက္ကေန တိတ္တိတ္ေလး လိုက္ၾကည့္ ေနမိသည္ ။ အခ်ိန္ကလဲ ည ၁၂ နာရီ ခုမွပဲ ဗိုက္က ဟာတာတာ။

ဘာလုပ္ဖို႔ပါလိမ္႔ ၊ အိမ္ေခါင္မိုးထားေသာ သက္ကယ္႐ြက္ေတြခ်ိဳးကာ ဟင္းဇလံုေလးထဲထည့္၊ ေရထည့္ေနတာလဲ ေတြ႔လိုက္မိသည္ ။ ကြၽန္ေတာ္ သူကေလး မျမင္ခင္ အသာေလး ေခါင္းရင္း ခန္းဘက္ျပန္လာထိုင္ေနလိုက္ေတာ့သည္ ။ ဇလံုေလးကိုင္ကာ ထြက္လာေသာသူမက "သံုးေဆာင္ပါ ေမာင္ႀကီး႐ွင့္..." လို႔ေျပာလာေတာ့မွ သတိထားမိရသည္။ အဲဒါ ခုနက ဇလံု မဟုတ္ဘူးလား ။ အင္း.. တလံုးထဲ႐ိွတာထင္ပါရဲ႕ေလ ။

ကြၽန္ေတာ္ ခုမွ သတိရသည္ ။ သစ္ခြပန္းေလးေတြ သူမကိုေပးရအံုးမည္ ။ အိမ္ေ႐ွ႕ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ေဘးခ်ထားေသာ သစ္ခြပန္းခက္ေတြ ယူၿပီးျပန္အလာ...က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ေနေသာ သူမေလးရဲ႕ေနာက္ပိုင္းအလွကို ေငးကနဲ ျဖစ္ရသည္ ။ ဆံဖ်ားကစလို႔ ေျခဖဝါးအဆံုး လွႏိုင္လြန္းသူကေလး ။ အမွတ္တမဲ့ သူ႕ေျခဖဝါးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ၾကည့္မိျပန္သည္ ။
ဘာေတြလဲဟ...ေဆးမင္ေၾကာင္လိုလို ၊ အင္းကြက္ေတြလိုလိုနဲ႕၊ ဟင္...ဘီလူးႀကီးတေကာင္ရဲ႕ ဦးေခါင္းပံုလိုလို ၊ ခ်က္ခ်င္းပဲဲ တမ်ိဳးတျမည္ေသာ ခံစားမႈေတြ ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ တကိုယ္လံုး ႐ိွန္းခနဲ ျဖစ္ကာ ဦးေခါင္းႀကီးလာသလို ၊ ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းကနဲ ၊ ဆံပင္ေတြ ေထာင္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္ ။ ဒါကိုသူမက ခံစားသိႏွင့္ သိလိုက္သလို ဆတ္ကနဲ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ မ်က္ႏွာအလွည့္...။ ဘုရား ဘုရား... ။ ဒါ ...ဒါ နန္းႏြယ္မွ မဟုတ္တာ ။ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးေတြနဲ႔ ခြက္ဝင္ေနေသာ ပါးအစံု၊ ႏွာေခါင္းပဲ့ႀကီးနဲ႔ ျဖဴေဖြး ပါးလ်ားလွတဲ့ ဆံပင္ ၊ အို...တကယ့္ကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္။ သူမက လြတ္သြားမွာ စိုးတဲ့ အလား ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ဝုန္းကနဲ ခုန္ပ်ံၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလုံးသား အစံုကို ခြၽန္ျမေနတဲ့ သူ႔ လက္သည္းႀကီးေတြ နဲ႔ ျခစ္ယူ ဆဲြထုတ္...။ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြ ႐ုတ္တရက္ ေ႐ႊ႕မရေတာ့ , နန္းႏြယ္ နန္းႏြယ္ ဒါ...ဒါ...... နန္းႏြယ္ မဟုတ္ဘူး...။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ပိန္းေနေအာင္ေမွာင္တဲ့ အေမွာင္ထုႀကီးထဲမွာ....

* * * * * * * * * *

"ေတာင္ေျခနားက႐ြာ... ဟုတ္ကဲ့လားေမာင္္ရာ... ဘႀကီး ၿမိဳ႕လယ္႐ြာေနလာတာ ၊ ေမာင္းဆစ္ေတာင္တက္လာတာျဖင့္ ဒီတသက္႐ိွေရာ့မယ္ ႐ြာ႐ိွတယ္ျဖင့့္ မၾကားမိေပါင္ ေမာင္ရာ...။ ကဲ ကဲ ဘႀကီးလဲ ခြင့္ျပဳအံုး ဆရာေတာ္ စိတ္ပူေနေရာ့မယ္..."
ကြၽန္ေတာ္ ရထားဘူတာ ဆင္းရမဲ့ မနက္ထိ ျပန္မေရာက္တာနဲ႔ ဆရာေတာ္က စိတ္ပူၿပီး ႐ြာကလူေတြလႊတ္ အ႐ွာခိုင္း ေတာ့မွ ေတာင္ေျခနဲ႔ ၅ ကီလိုမီတာ အကြာေလာက္မွာ လူတျခား အိတ္တျခား လဲေနတာ ေတြ႔ရသတဲ့ ။ ေဆး႐ံုမွာ ၂ရက္ လံုး
လံုး အဖ်ားေတြတက္ ၊ ကြၽန္ေတာ္ေျပာသမွ် ကိုလဲ ဘယ္သူကမွ ယံုပံု မရ ။ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ညစ္လွပါၿပီ ။ ကြၽန္ေတာ့္ အေပၚ အ႐ူးတေယာက္လို၊ ဖြင့္မေျပာေပမဲ့ အားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြထဲက အၾကည့္ေတြ...။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ပါ ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လဲ အားလံုးက အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ၊ ေမေမကေတာ့ ထံုးစံ အတိုင္း ကေလးေတြနဲ႔ ဘိုးဘိုး စားဖို႔ မီးဖိုထဲမွာ ႏြားႏို႔ဆန္ျပဳတ္ ျပဳတ္ေနေလရဲ႕ ။ ေမေမ သူ႔ အေပၚ အာ႐ံုလြဲေနတုန္း ဆိုင္ကယ္ တပတ္ေလာက္ စီးရရင္ ေကာင္းမယ္...။

"ေတာကစားထြက္ရာက လမ္းေပ်ာက္လာတဲ့ အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားေလးဟာ ညဥ့္နက္တဲ့ အထိ နန္းေတာ္ကို ျပန္တဲ့လမ္းမေတြ႔ႏိုင္ပဲ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ တလည္လည္ ျဖစ္ေနသတဲ့ ၊အဲ တေနရာလဲေရာက္ေရာ ႐ြာႀကီးတ႐ြာကိုေတြ႔ေတာ့ မင္းသားေလး
ဟာ အင္မတန္ေပ်ာ္႐ႊင္သြားသတဲ့..."

ကြၽန္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ကို စက္မႏိႈးပဲ အသာေလး ျခံဝထိ တြန္းလာလိုက္ေတာ့သည္ ။ အဘိုး ကျဖင့္ ေက်ာေပးရက္မို႔ မျမင္ႏိုင္ပါ ။

"တကယ္ေတာ့ အဲဒီ႐ြာဟာ ၾကပ္ေတြ လူေယာင္ဖန္ဆင္းလို႔ တည္ထားတဲ့ ႐ြာႀကီးကြဲ႔ မင္းသားေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္ခင္စံုမက္ မိတဲ့ ၾကပ္မ ကေလး ဟာ .......... "

ဘိုးဘိုး ပံုျပင္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဆက္မၾကားလိုေတာ့ပါ ။ ဆိုင္ကယ္ကို္ တအားကုန္ လီဗာနင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့ ေတာ့သည္ ။ ဒါေတာင္ အဘိုးရဲ႕ စကားသံေတြကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ နားထဲလိုက္ပါေနတုန္းပါ။

မိုး႐ြာၿပီးစမို႔ ျဖစ္မည္ ၊ မိုးရနံ႕ေလးေတြ ႐ိွေနေသးေသာ ေလမႈန္ေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာေပၚ တိုးေဝွ႔လို႔ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ ဆံႏြယ္ေတြ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဝ့ဝဲလို႔ ၊ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီ အရသာ ကိုႀကိဳက္သည္ ။

ကြၽန္ေတာ့္နားထဲမွာ အဘိုးရဲ႕ စကားသံေတြ..."အဲဒီၾကပ္႐ြာဟာ..........."

ၿပီးေတာ့ နန္းႏြယ္ရဲ႕ စကားသံေတြ.... "ေမာင္ႀကီးေရ........."

တဖန္တလဲလဲ လည္လို႔ , ဘာကိုမွွ မၾကားခ်င္ မသိခ်င္ပါ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို အ႐ူး တေယာက္လို အားလံုးရဲ႕အျမင္ေတြ ေအာက္က ေျပးထြက္ခ်င္လွပါၿပီ ။ ကြၽန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ေသြးေတြြ တဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔၊ ေခါင္းေတြလဲ တဆစ္ဆစ္ ကိုက္လာေနျပန္ၿပီ ။ ႐ုတ္တရက္...ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ကားႀကီးတစီး ထြက္အလာ၊ ကြၽန္ေတာ္ တကိုယ္လံုးေျမာက္တက္အသြား....။ ခဏကေလးပါပဲ..ေသခ်ာတာတခုက ကြၽန္ေတာ္ နန္းႏြယ္နဲ႔ ေတြ႔ရ ေတာ့မည္ေလ...။

ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။

Tuesday, November 10, 2009

ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕

ေခၚမွာလား ေမာင္
တဲြလက္ေႏွာင္ရင္း
ဆူးခက္ခင္းလမ္း...ဘယ္ေလာက္ၾကမ္းေစ...။

လာမယ္လား ေမာင္
ညဥ့္နက္ေမွာင္မိုက္
အိပ္မက္သိုက္ျမံဳ
ခိုလႈံယွဥ္တဲြ...ၾကည္ျဖဴရဲေစ..။

ထားခဲ႔နဲ႔ ေမာင္
မ်က္ေတာင္တခတ္
ရင္သပ္႐ႈေမာ
အနမ္းေတာလယ္
ေျဖငယ္ေျပဘူး...တပ္မက္မူးေစ..။

လဲရဲတယ္ ေမာင္
ၾကယ္ေျပာင္ေသာက္႐ႈး
မက္ေမာဘူးကြယ္
ခက္ႏြယ္ဆံမ်ွင္
ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ
ခိုတဲြဝင္ေဆာ႔
ေလေျပေနာ့ေသြး...ေဝးမယ္လားဟင္..။

အေတြးနဲ႔တင္..
လြမ္းေမာႏြမ္းလ်..
က်မ...တမ္းတတတ္တယ္...ေမာင္..။

Saturday, November 7, 2009

ေမတၱာ လက္နက္

၂၀၀၄-၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေလာက္ ဆီတုန္းကပါ ။ အဲဒီႏွစ္ေတြကို ဆြမ္းႀကီးေလာင္းတဲ့ႏွစ္ လို႕ေတာင္ေခၚခဲ့ ၾကတာေပါ့ ။ စကၤာပူမွာ အေျခအေနေကာင္း၊ ေပၚလစီေတြေျပာင္း လို႕ ပီအာ ေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ခ်ေပးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္၊ အဲဒီတုန္းကမ်ား အိုင္စီေအေ႐ွ႕ေတာင္ေယာင္လို႔ ျဖတ္မေလွ်ာက္ ေလနဲ႔၊ လက္ဆြဲ ၿပီး ပီအာကဒ္ အတင္းထိုးေပးေနတာလို႕ ေျပာရင္ ရေလာက္တဲ့ အခ်ိန္။ ေ႐ႊျမန္မာေတြ ခိုင္ခိုင္ မာမာ စေတးတပ္စ္ ေလး တခု ရၾကၿပီ ဆိုၿပီး မုဒိတာ ပြားခ်င္စရာ ။

အဲဒီေတာ့ အိမ္ဝယ္ၾက ၊ မိသားစုေတြေခၚၾက နဲ႔ " ေပ်ာ္တာေပါ့ အေမရယ္ " လို႔ ဆိုခ်င္စရာႀကီးေပါ့။ ႐ြာက အဘိုးေတြ အဘြားေတြ လဲ ေျမးထိန္းဖို႔ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ခ်ီတက္လာၾကေတာ့တာ။ ျမန္မာ အလံလႊင့္လို႔ ျမန္မာျပည္ေျမပံုႀကီးမ်ား ပဲ့ၿပီး ေရာက္လာသလားလို႔ ေတာင္ထင္ခ်င္စရာ။ အမ္အာတီ တခုခုေရာက္လို႔မ်ား ေနာက္ကေန ဝါးလံုး႐ွည္တလံုးနဲ႔သာ ပိတ္ေကြၽးလိုက္လို႔က "ေအာင္မာေလးဗ်" လို႔ ၾကားရလိမ့္မယ္, အဲ..အနီးဆံုး ေဆး႐ံုတ႐ံု ပို႔ၾကပါဟဲ့ ဆိုရင္ ေတာ့ ဟိုကေန "ဘာမ်ားကူညီရပါမလဲ႐ွင္" လို႔ ျမန္မာ နာ့စ္မကေလး က ဆီးၿပီးေမးအံုးမွာ။  ျမန္မာေတြ အဲသည္ေလာက္ မ်ားတယ္။အဲဒါပဲ မယံုရင္ စမ္းသာၾကည့္ၾက ။

သို႔ေသာ္လည္း တဲ့, တခုက က်မတို႔ ေ႐ႊျမန္မာေတြခ်ည္း ပီအာ ေပးေနတာမဟုတ္ ၊ ျပည္ႀကီးတ႐ုတ္ေတြ, ဖားေတြ, ယပက္လက္ေတြ, မဇၨၽိမႏြယ္ဖြား အိႏၵိယေတြ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုကို ေပးေနေတာ့ကာ အဲဒီမွာ စေတာ့တာပါ ။

လူမိ်ဳးေပါင္းစံုတာနဲ႔အမွ် လုပ္ငန္းခြင္မွာ လူေပါင္းစံုနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ ရတာေတြ ႐ိွလာပါတယ္ ။ လူဆိုတာကလဲ ေခြးခ်င္းကိုက္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္ေခြးႏိုင္မွ ႀကိဳက္တဲ့အမိ်ဳးကိုး, ဒီေတာ့ အစတည္းက ယဥ္သကို ဆိုရမလိုပါ ။ တခ်ိဳ႕ ျပည္ႀကီးတ႐ုတ္ေတြဆို မိန္းကေလးေရာ ဘာေရာ ငဲ့ညႇာဖို႔ မသိသူေတြပါ ။ မိတ္ေဆြ ညီမေလး တေယာက္ ေျပာဖူးတယ္၊ ဆိုက္ထဲမွာ သူတို႔သံုးဖို႔ မွာထားတဲ့ ရီဘားေတြကို တ႐ုတ္ေတြက မေျပာမဆိုနဲ႔ ယူသံုး၊ အ႐ြယ္အစား မတူလဲ ျဖတ္ညႇပ္ၿပီးသံုးေတာ့ တကယ္လဲ သံုးဖို႔လိုေရာ ျပန္မွာရလို႔ ၾကန္႕ၾကာတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ။

မေလး႐ွားမ တေယာက္ဆို စာ႐ြက္စာတမ္းေတြအကုန္ စားပြဲေပၚကေန ေအာက္ကို လႊင့္ပစ္တဲ့ အထိ ဆိုးတာ က်မ ကိုယ္ေတြ႕။ အဲ ကုလားေတြက်ျပန္ေတာ့ သူတို႔ကုလားျပည္မွာ အမ်ိဳးသမီး မ႐ိွလို႔ ထင္ရေအာင္ကို  ေခၚေတာ တေထာင္ဗို႔နဲ႔ပါ ။ သူတို႔ , သူတို႔ ေတြ ဆိုးတာေတြ ကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့ေလ ဆိုးတာအျပင္ ညစ္တာေတြလဲ ႐ိွသားေပါ႔ ။

အမ်ားႀကီးေပါ့ေလ, ဒါေတြေရးျပရရင္ အတြဲ၅၀ ကိုရီးယား ဒရမ္မာ တခုစာ ျဖစ္သြားေလာက္တယ္ ။ က်မ တို႔က ေ႐ႊျမန္မာေတြ မဟုတ္လား, အစဥ္အလာနဲ႕ ေနခဲ့ၾကတာေလ...၊ ဒီေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့ေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားေလး နဲ႔ အညီေပါ့ ။ " အဆံုးအစ မထင္ေအာင္ ႐ွည္လ်ားလွတဲ့ သံသရာမွာ တဦး နဲ႕ တဦး မေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးသည္ ဟူ၍ မ႐ိွ " တဲ့ ။
အားလံုးဟာ သံသရာ ေဆြမ်ိဳးေတြခ်ည္းပါ ။ ရင္ဝယ္သားကို မိခင္က ေမတၱာထား သလို ထား ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ ။

အဲ..ခုလိုက်ျပန္ေတာ့..ဘဂၤလားကုလား မဲမဲေလးေတြ ေတာင္ ခ်စ္စရာကေလးေတြ ျဖစ္လို႔.....။

ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...



၀၇.၁၁.၀၉ ၂၃း၁၀ နာရီ

ဝလံုး.. ေရ.. တဲ႕မွ.. ဝ

ခုတေလာ အျပင္ထြက္ရမွာကို... ေၾကာက္ေနတာ...၊ အရင္ကဆို တက္ႂကြလိုက္တာမွ... သြားၾကရေအာင္ဆို ကိုယ္က အခုလား ျပင္ျပီးသား ဆိုတာမိ်ဳး..။ အင္း... အသက္ အ႐ြယ္ နဲ႕လဲ ဆိုင္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အိမ္ေထာင္က်ခါစက မိန္းမ ခပ္ဝဝ ေတြ ေတြ႕ရင္... "အို...အမ်ိဳးသမီးေတြမ်ား မ်က္ႏွာေလးကခ်စ္စရာ... ၾကည့္ေကာင္းပါရက္ကနဲ႕ ကိုယ္လံုးၾကီးက မထိန္းထားဘူး၊ ကိုယ္သာဆို အဲလိုမျဖစ္ေစရဘူး သိလား... ထိန္းထားမွာ"လို႕ ေျပာခဲ႕ဖူးတာ..။

၂၀-၂၅ ေလာက္ထိ ပိန္ပိန္ေလးမို႕... ဝခ်င္လိုက္တာမ်ား...။ ဘာစားစား မဝဘူး... အဆီစားလို႕မွ အသား မျဖစ္တဲ႕ ကိုယ္...။ ၃၀ ေက်ာ္က် ျပန္ေတာ႕ နဲနဲေလး တက္လာတာသိရင္ တပတ္-ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေလွ်ာ့လိုက္ရင္ရျပီ။ ကိုယ္ဝတ္ခ်င္တဲ႕ အကၤ်ီေတာ္ေအာင္လို႕ေလ။ အဲ ၄၀ ေလးလည္း ေက်ာ္စျပဳ လာေရာ.. စေတာ႕တာပဲ..၊ အရင္က ဘာစားစား မဝတဲ႕ ကိုယ္၊ ခုေတာ႕ ဘာမွ မစားလဲဲ ဝတဲ႕ကိုယ္ ျဖစ္လာေရာ...။ ဘုရား ဘုရား.. ဝဇီေဗဒ ထိတိုင္း႐ွသတဲ႔.. သူမ်ားေတြကို ေျပာမိခဲ႕လို႕မ်ားလား...၊ အဲဒီ မိန္းမ ၾကီးေတြ စကၤာပူ တျမိဳ႕ လံုး ပတ္႐ွာျပီး ေတာင္းပန္မွ ထင္ပါရဲ႕...။

အျပင္သြားခါနီးမ်ား ေတာ္ေနေသးတဲ႕ ၊ ဝတ္လို႕လဲလွေနေသးတဲ႕ အကၤ်ီ႐ွာဝတ္ရတာက တဒုကၡ...။ အိမ္ကလူၾကီးကလဲ အျပင္သြားခါနီးမို႕ သူအရင္ျပီးေနရင္ ေလာျပီ... "ေဟ႕ ၾကာလွခ်ည္လားကြ လွည္းအိုႀကီးေရနံသုတ္ေနတာလား..." တဲ႕ေလ။

ေတြ႕တဲ႕သူေတြကလဲ... "ေနေကာင္းလား၊ မေတြ႕တာၾကာျပီေနာ္"... ေတာ္ေရာေပါ႕... ဒီေလာက္ဆို၊ "ဟယ္..အမ ဝလာတယ္ေနာ္" က ေနာက္က ပါလာေသး၊ အဲဒါနဲ႔ဲ မျပီးေသးဘူး.."ေလွ်ာ့အံုးေလ အမရဲ႕"တဲ႕။ ဟင္း ......... (သက္ျပင္းအႀကီးႀကီးခ်)။

အမ်ိဳးသမီးေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား မွန္ႀကိဳက္တယ္။ အိမ္မွာ႐ိွတဲ႕ မွန္မေျပာနဲ႔... အျပင္သြား လို႕ ကိုယ္႔ အရိပ္ျပန္ျမင္ရတဲ႕ မွန္ျပဴတင္းေပါက္တို႕၊ ေ႐ွာ႕ပင္းေမာ အဝင္ တံခါးေပါက္တို႕ မ်ား ျဖတ္သြားမိရင္ အနဲဆံုး ေခါင္းေလးတခ်က္ေလာက္ေတာ႕ ငဲ့ၾကည့္လိုက္ရမွ...။ အဲဒီမွာ..ေဘးတေစာင္း ရပ္ရက္.. ထူပ်စ္ပ်စ္ ပြေဖာင္းေဖာင္း ခႏၶာကိုယ္...၊ လက္ေမာင္းလံုးႀကီးေတြမ်ား ေကအက္ဖ္စီ ၾကက္ေပါင္ကို မွန္ေျပာင္း နဲ႕ ၾကည့္ ရသလို...၊ အနီးကပ္မ်ားၾကည့္လို႕ကေတာ႔ ေမးေစ႔ ႏွစ္ထပ္ အစ္အစ္ႀကီးေတာင္ေတြ႕ရ အံုးမယ္..။ အဲလို အလွဖြဲ႕ (အဲ..အဝဖြဲ႕ ဆိုပိုသင္႕ေတာ္မယ္ထင္ပ) ဖြဲ႕ လို႕ရတဲ႕ မိန္းမႀကီးတေယာက္ပံု ျမင္ေနရေတာ႕တာ...။ ရင္ဘတ္ျပီးရင္... ခါးမဟုတ္ပဲ ဗိုက္တန္းေရာက္သြားေရာ....။

စလင္းမင္းတီးတို႕၊ စလင္းမင္းစန္တာ တို႕ ေၾကာ္ျငာေတြေတြ႕လဲ လုပ္ရဲပါဘူး... အညာေတြ ျဖစ္ေနမွ...။ အစားေလး နဲနဲေတာ႕ေလွ်ာ့မွဆိုလဲ ..အမ်ားဆံုး၃ရက္ပဲ၊ အိမ္ကလူၾကီး အစားအိုးကို ခ်က္ေကၽြးေနရေတာ႕ေလ သူခံတြင္းေတြ႕မဲ႕ ဟင္းစပ္ကေလးေတြခ်က္ရင္း ကိုယ္ခ်ည္းပဲ ထမင္းပြဲက တဲြ ထရတယ္။ အင္း... ဒီေန႔ဟင္းေလးေတြက အၾကိဳက္ေတြ ဆိုေတာ႕ စားလိုက္ပါအံုးမယ္ေလ... နက္ဖန္က် နဲနဲေလွ်ာ့ စားမေပါ႕ ဆိုတာ မိ်ဳးက ခဏ ခဏ။ နက္ဖန္.. သို႕မဟုတ္ ဘယ္ေသာအခါ... အဲဒီသီခ်င္းနဲ႕ သူက စေလ႔ ႐ိွတယ္...။ ျပီးေတာ႕... ငယ္ကၽြမ္းေဆြသီခ်င္းကို ဖ်က္ျပီး..."ငယ္သူငယ္ခ်င္းေရ... ခုေတာ႕... ေဒၚဘုတ္ဆံု"... တဲ႕ေလ။

တခါေတာ႕ ပါဝါ႐ိုက္ဒါ (စက္ဘီးလိုခြထိုင္ျပီး ေျခေထာက္ကလဲနင္း လက္ကလဲ ဆြဲမကစားရတဲ႕ ဝိတ္ခ်စက္ပါ) ေလွ်ာ့ေဈးခ်ေနတာ လိုခ်င္လွေခ်ရဲ႕ ဆိုလို႔ ဝယ္ေပးလာ႐ွာတယ္...။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ... တလေလာက္ေတာ႕ ဇြဲနဲ႕ လုပ္ပါရဲ႕... ၾကာေတာ႕ အဲဒါႀကီးလုပ္ရင္ ႂကြက္တက္လို႕... ဇက္နာလို႕နဲ႕... တခန္းရပ္သြားျပန္ပါတယ္....။ အဲဒီစက္လက္ကိုင္ေပၚ သူ႕ အဝတ္ေတြ လာျပီး ခိ်တ္လိုက္ လွမ္းလိုက္နဲ႕ "ဒီတခါ မိန္းမ ဝယ္လိုက္တဲ႕ ဟန္ဂါ က အေကာင္း ဆံုး ပဲေဟ႔ ေနာက္အႏွစ္၂၀ ေလာက္ဆို ဒါႀကီးေဈးတက္ေလာက္ျပီ... မိန္းမက အၾကံ ပိုင္တယ္ကြာ" တဲ႕ေလ။ အျမင္ကပ္စရာ...။

"ဝလဲ ဘာျဖစ္လဲကြာ... အေရးႀကီးတာ မိန္းမ ေပ်ာ္႐ႊင္က်န္းမာေနဖို႔ ပဲ" လို႕ေတာ႕ေျပာ႐ွာသား...။ တရက္က အျပင္ထြက္ေတာ႕ မိန္းမ ဝဝ ႀကီးတေယာက္ ေပါင္ ၃၀၀ ေလာက္ ႐ိွမယ္ ေတြ႕ေတာ႕ ေမးၾကည့္မိတယ္..။ "တကယ္လို႔မ်ား မိန္းမ အဲေလာက္ႀကီး ဝလာရင္ေရာ"... လို႔။ သူက "စိတ္မပူပါနဲ႕ခ်စ္ရယ္... ကိုကို စကၤာပူေရးဗား ထဲခုန္ခ်႐ုံေပါ႔..." တဲ႔ ေလ ။

ဘဝအေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...



၀၇.၁၁.၀၉, ၀၇း၄၅ နာရီ

Friday, November 6, 2009

အခ်စ္ဆိုတာ......

ရင္ခုန္သံ ျမန္သလို...
ခ်စ္သလိုလိုပဲ...
တကယ္ဖြင့္လဲ ေျပာလာေရာ... ေဆာရီး...။

ဘယ္လိုလူၾကီးတုန္း...
မုန္းလိုက္တာမ်ား
ေဝးသြားေတာ့မွ... ရင္လိႈင္းထ...။

အဲဒါ... လူ႕စိတ္ သဘာဝ...။

ဘဝ အေမာေတြေျပၾကပါေစ...



၀၆.၁၁.၀၉ ,၂၁း၅၀ နာရီ

ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကဗ်ာ...

ဆာေလာင္မြတ္သိတ္ေနတဲ႕ ကမ႓ာကို
ငါ႔႐ိွသမွ် ခြဲေပး.. ေဝမ်ွေကၽြးေစ...။
ပူေလာင္ငိုေကၽြးေနတဲ့ ကမ႓ာကို
ငါ႔ဂ႐ုဏာနဲ႕ပိုက္ေထြး... ရင္ေငြ႕နဲ႕ေႏြးေစ။
ေသြးလူးဖ်ားနာေနတဲ့ ကမ႓ာကို
အၾကင္နာေဆးျမီးတိုနဲ႕ ကုသ… ယုယလို႕ေအးေစ။
ယမ္းေငြ႕ေဝေနတဲ့... ကမၻာကို..
ခ်စ္ျခင္းေမတၲာနဲ႕ လမ္းျပ... ျငိမ္းခ်မ္းၾကေစ..။

အို... အမိကမ႓ာေျမ......
အသင့္ရင္မွေမြးဖြား... အသင့္သားတို႕
ႏွလံုးသားၾကမ္း... ႐ိုင္းစိုင္းရမ္းပ်
ရၾကလိုေလ… ငတ္မေျပပ
စားျမိဳၾက ဇာတ္တူ
ေလာဘထူ... ေမာဟဖုံး
မိုက္လံုးၾကီးဆဲ... ႐ႈံးရဲလြန္းၾက... လူ႕ဗာလ တို႔…၊
တဘို႕ထဲထား.. အမိုက္အားကိုး..
ဖိႏွိပ္ခိ်ဳးသည္… လူမမည္စြာ..
သံဃာမသိ… ဓမၼာေဝးသား
ႏူတ္ကားဘုရား... လက္ကားရားႏွင္႔…၊
ထိုသူတို႔အား… ေမတၲာျပျငား
ႏြားနားအိုးစည္... တီးသည္ျမည္႐ံု…။

အို...ေျမကမၻာ....ဤကမၻာဝယ္...
သင့္ကိုေစာင္႔ၾကပ္... နတ္ေကာင္းျမတ္တို႔
႐ိွလွ်င္မုခ်... ေစလိုလွသည္…၊
အဓမၼခြင္း... ဓမၼေဆာင္က်ဥ္းေလာ့
အတၲကိုႏွင္... ပရ ဝင္ေလာ့...
အေမွာင္ကို႐ွင္း... အမွန္လင္းေလာ႔..
မေကာင္းမႈဖယ္... ေကာင္းမႈကယ္ေလာ့..
စီရင္တရား… ခ်မွတ္သားေလာ့...။
သို႔ကားဆိုလ်ွင္... ျပည္တခြင္ဝယ္..
ငွက္ငယ္ဂ်ိဳးျဖဴ… သံသာက်ဴလိမ့္…
နတ္လူခ်မ္းသာ… ေဘးရန္ကြာလိမ့္…
ကမ႓ာေျမဟုန္… ဖိမ့္ဖိမ့္တုန္လိမ့္
ဓမၼစည္ၾကီး... ေအာင္စည္တီးကာ...
အမိေျမကမ႓ာ... ျပံဳးရယ္႐ွာခ်ိမ္႔....။


ဘဝ အေမာေတြေျပၾကပါေစ...



(၀၅.၁၁.၀၉) ၁၅း၁၀ နာရီ

နိဒါန္း စကား

အိမ္မွာ တခါတေလ ပ်င္းတဲ႕အခါ သူငယ္ခ်င္းအခန္း တံခါး သြားသြားေခါက္မိတယ္။ သူကလဲ အလြန္ အခန္းေအာင္းသူ၊ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ႔ မွ အင္တာနက္ထဲ စာဝင္ ဝင္ ဖတ္ေနတာ လို႔ဆိုတယ္။ အဲဒီအထိ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ေသးဘူး၊ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ ဝတၳဳ ေတြတင္ထားတာ ကို ဝင္ဖတ္တယ္ပဲ ထင္တာ။ တေန႕ သူ က ကိုယ္႔ လက္ကုတ္ၿပီး သူ႕အခန္းထဲလာခဲ႕ဖို႕ ေခၚတယ္။

ဘေလာ႕ေလးတခု... ႐ွင္း႐ွင္းေလးနဲ႕ ေရးထားတာေလးေတြကလဲ ခ်စ္စဖြယ္ ။ အဲဒါ ငါတို႕ သူငယ္ခ်င္းေလ တဲ႕...။ ဟယ္.. ေကာင္းလိုက္တာ... အဲလိုေရးလို႕လဲရသား... အဲဒါဆို ငါလဲေရးခ်င္တယ္ ဆိုၿပီး ဘေလာ့ပိုးက ငယ္ထိပ္ထိ တက္ေတာ့တာေလ...။ ပင္ကိုယ္ ဝါသနာ ပါတာရယ္... ရင္ထဲ႐ိွတာေလးေတြ ႐ွယ္ခ်င္တာရယ္... အားလံုးကိုလဲ ဘဝအေမာေတြ ေျပေစခ်င္တယ္ေလ...အဲဒါေတြေၾကာင္႔ ဒီဘေလာ႔ ေလးကိုဖြင္႔ဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ကလဲ အရမ္း အားေတြေပး...၊ (အမွန္ကေတာ့ အခြၽန္နဲ႕ မတာ ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းပါတယ္) ဘေလာ့ဂါ သူငယ္ခ်င္း ကလဲ အကုန္ပဲ လုပ္ေပး ႐ွာပါတယ္... သူ႕ခမ်ာ ဘေလာ့လဲလုပ္ေပးရ၊ ေကအက္ဖ္စီ လဲ ဝယ္ေကြၽးရ ႐ွာတာ။ သူငယ္ခ်င္း သက္ေဝ အားလံုးအတြက္ ေက်းဇူး အသေခ်ၤပါ။ သူငယ္ခ်င္း ခိုင္ အေဖာ္လုပ္ ေပးတဲ့ အတြက္ လဲ ေက်းဇူးပါေနာ္...။

အားလံုးၿပီးသြားတဲ့ အခါ ခုျမင္ေနရတဲ့ ဘေလာ့ေလး တခု ႐ုပ္လံုးေပၚ လာပါေတာ့တယ္...။

ဒီေနရာမွာ လူ႐ႊင္ေတာ္ႀကီး ဦးမိုးဒီ ေပါက္သြားတဲ့ ေၾကာ္ျငာေလးတခု "သားသားစားခ်င္တာ စားလို႕ရၿပီ..." ဆိုတာေလး နားထဲေရာက္လာတယ္။ က်မလဲ အဲဒီလို "မီးမီး ေရးခ်င္တာ ေရးလို႔ ရၿပီ..." လို႔ ေတာင္ ထေအာ္ခ်င္တဲ့ အထိကို ေပ်ာ္ရပါတယ္...။ အတန္းပညာနဲ႕ ေျပာရရင္ ဘေလာ့ဂ္ မွာ က်မက ခုမွ မူႀကိဳ ပါ။ က်မ ထက္ အရင္ ဂါ ေနၾကသူမ်ား အားလံုးကို က်မ စာစုေလးေတြ လာဖတ္ၾက၊ ေဝဖန္ၾက၊ အၾကံျပဳ ၾကပါ လို႔ ခ်စ္ခင္စြာ ဖိတ္ေခၚလိုက္ ပါရေစ ။

အားလံုးပဲ စာေတြ ေရးရင္း၊ ဖတ္ရင္းနဲ႕ ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။

ခ်စ္ခင္စြာ...



၀၅.၁၁.၀၉ , ၁၉း၄၀ နာရီ

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...