(က)
ရၿပီ….
အရာင္ကို မတူကြဲျပားေသာ
အျပာေရာင္မ်ားသံုးကာ အေသြးအရင့္အႏုကိုေတာ့ ၈၀၊ ၁၅၊ ၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေတြ ထားၾကည့္မည္။
အဓိကက ေမာင့္မ်က္လံုးေတြ။ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြကို သူမ မီေအာင္ဆြဲႏိူင္ပါ့မလား…
မေသခ်ာ။
ကင္းဗတ္စ္ကို ေထာက္တိုင္ေပၚတင္လ်က္ သူမစိတ္ထဲမွာ စီမံေတြးပူေနမိသည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား
သူမအနား ေမာင္ ရွိေနစဥ္မွာ ေမာင့္ပံုဆြဲၾကည့္ဖို႔ သတိမရတာပါလိမ့္။ သူမခါးေပၚမွာ ေအပရြန္အပိုင္းေလးကို
လက္ေနာက္ျပန္ခ်ည္လ်က္က သူမေခါင္းကို ျဖည္းညင္းစြာ
ခါလိုက္မိသည္။ လိုလို႔လားကြယ္….။ အဲသည္တုန္းက
ေမာင္ကိုယ္တိုင္က သူမအတြက္ သက္ရွိပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ လိုလိုလားလားျဖစ္ခဲ့သည္ပဲ။
ေမာင့္မ်က္ႏွာကို
ခဲႏွင့္ ေကာက္ေၾကာင္းစျခစ္မိစဥ္ သူမပါးျပင္ေပၚမ်က္ရည္တို႔ တလိမ့္လိမ့္စီးက်လာေတာ့သည္။ သူမ မသုတ္မိ။ ေမာင့္နဖူးျပင္၊ ေမာင့္မ်က္ႏွာအက်၊
ေမာင့္ပါးရိုးကေလးကအစ သူမ အေသးစိတ္မွတ္မိေနတာ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား နာက်င္ေၾကကြဲဖို႔ေကာင္းသလဲ….။
ေမာင့္ေမးေစ့သြယ္သြယ္ကို လိုင္းေျပေျပဆြဲစဥ္ သူမရင္တစ္ခုလံုး ေအာင့္လာတာမို႔ ဘယ္ဘက္ရင္ညြန္႔ကို
ညာလက္ႏွင့္ဖိကပ္ထားရသည္။ ရပ္ေနရာမွ သူမ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္မိသည္။ မ်က္ႏွာကုိ လက္ဝါးႏွစ္ဘက္ႏွင့္အုပ္မိုးကာ
သည္းခိုက္ငိုေၾကြးမိခ်ိန္၊ ရင္ဘတ္ထဲက အနာကိုေမ့ေလ်ာ့ကာ သူမဘဝထဲမွာ ေမာင့္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္လိုအပ္သည္ဟု
နာက်င္လ်က္ႏွင့္ ဝန္ခံလိုက္မိေလသည္။
(ခ)
ပူလိုက္တာ။ ရာသီဥတုကပဲ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ဆိုးဝါးလာလို႔လား၊ သစ္ပင္သစ္ေတာေတြကပဲ နည္းပါးသည္ထက္ နည္းပါးသြားလို႔လား။ လူေတြကိုကပဲ သူတို႔လူေငြ႔ေတြနဲ႔သူတို႔ ပိုမိုပူျပင္းလာတာမ်ားလား။ သူမ မသိႏိူင္ပါ။ ပူတာကေတာ့
အေတာ့္ကို ပူေလာင္လွသည္။ အဲသည္ႏွစ္တုန္းဆီကေရာ
သူမ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပူျပင္းခဲ့ရသလဲ။ ျပန္မေတြးခ်င္…။ အေငြ႔ပ်ံေပ်ာက္ကြယ္သြားရင္မွ သူမ
ဝမ္းနည္းမည္ မထင္။ အထည္အျဖစ္ တည္ရွိလ်က္ ကိုယ္တိုင္ ေလာင္စာအျဖစ္ ပူျပင္းေတာက္ေလာင္ေနရတာက
ပိုလို႔နာက်င္ဖြယ္ရာ။
အက်ၤ ီခ်ိတ္မွာ ခ်ိတ္လွမ္းထားေသာ
ရွပ္အက်ၤ ီလက္တိုကေလးတစ္ထည္ဆီ အၾကည့္တို႔ေရာက္စဥ္ သူမတစ္ကိုယ္လံုး တလြင့္လြင့္ ရိပ္ရိပ္ေပါ့ပါးလ်က္
ထိုင္ေနရာပင္ မျမဲခ်င္ေတာ့။ ပံုလ်က္သားလဲခ်င္ခ်င္ကေန
ျငင္းဆန္ ေတာင့္တင္းထားမိျပန္သည္။ တင္းမခံႏိူင္ေသာမ်က္ရည္တို႔ကမူ ပါးျပင္ေပၚကေန အဆက္မျပတ္စီးဆင္းလ်က္ လည္တိုင္ေက်ာ့တစ္ေလွ်ာက္မွ
သူမရင္ညြန္႔ထက္ဆီ ျဖတ္သန္းစဥ္….၊ တလိမ့္လိမ့္မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းတို႔၏
အေရြ႔အလ်ား၌ ခံစားသိေနရသည္ပင္ ထက္ထက္ရွရွနာက်င္ရသည္မွာ ေသလုေမ်ာပါး။ ရင္ညြန္႔ထက္ဆီမွ စူးေအာင့္လာတိုင္း “ထားခဲ့ရက္တယ္ေနာ္
ေမာင္” ဟု အသံတိတ္ညည္းမိၿမဲ။
ၾကာၿပီပဲကြယ္….။
သူမ တကယ္ကို မသိခဲ့တာပါ။
သူမနဖူးေပၚ ေမာင္ ဖြဖြနမ္းေမႊးစဥ္ ေမာင့္ရင္ထဲမွာ
ဘယ္သူရွိေနခဲ့သလဲ။ သူမေက်ာျပင္ကို ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ ေခြထည့္ထားစဥ္ ေမာင့္ႏွလံုးသားထဲမွာ
ဘယ္သူေနရာယူထားခဲ့သလဲ။ သူမလက္ဖဝါးေတြကို ေမာင့္လက္ေတြထဲ ဆုပ္ကုိုင္ေႏြးေထြးထားစဥ္ ေမာင့္အေတြးတို႔ႏွင့္
ေႏြးေထြးခြင့္ရေနေသာ မိန္းမသည္ ဘယ္သူျဖစ္ခဲ့ပါသလဲ။
သူမဟာ ဒါေတြကိုမွ မသိႏိူင္ေအာင္ ေမာင့္အရိပ္အေျခကိုမွ်
မျမင္ႏိူင္ခဲ့။ သို႔မဟုတ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ႀကီးလြန္းသည္လည္း
ျဖစ္မည္၊ ေမာင့္အေပၚ ယံုစားလြန္းသည္လည္းျဖစ္ႏိူင္သည္ပဲ။ သူမအခ်စ္
သူမေမတၱာတို႔ႏွင့္ ေမာင့္ကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားႏိူင္လိမ့္မည္ဟု သူမ ရိုးရိုးကေလးထင္ခဲ့မိသည္။ တကယ္ေတာ့ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္ဟု မဆိုသာပါ။ ဖြဲ႔စည္းျဖစ္တည္ေစခဲ့ျခင္းဟုဆိုလွ်င္
ရႏိူင္မည္။ သူမအခ်စ္ သူမေမတၱာတို႔ႏွင့္ ထံုမႊမ္းေသာ ထိုျဖစ္တည္ ရက္ဖြဲ႔မႈတို႔မွ ေမာင္
ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာႏိူင္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟု သူမ လံုးဝ ယံုၾကည္ေနခဲ့ျခင္းသာ။
(ဂ)
မနက္ခင္းေကာ္ဖီခ်ိန္မ်ား၏ထံုးစံ ေမာင္က ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ ဖတ္လ်က္၊ သူမက ျပပြဲတင္ရမည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ား၊ အပ္ထားသည့္ ဒီဇိုင္းမ်ားအား မ်က္ေစ့ထဲမွတ္မိေနေအာင္
ေၾကညက္ေနေအာင္ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ကာ လိုအပ္သည္မ်ားကို အေျဖထုတ္လွ်က္ ျဖတ္သန္းေနက်။ အဲသည္ေန႔ကေတာ့ ေမာင္က ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာမ်ားဆီ
အၾကည့္မေရာက္ဘဲ အေငြ႔ေသလုလု ေကာ္ဖီအေပၚယံမ်က္ႏွာျပင္ဆီ အၾကည့္တို႔ လႊတ္ပို႔ထားသည္ဟု
သူမ ထင္သည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေမာင့္အၾကည့္ေတြက
ေကာ္ဖီခြက္ေပၚမွာလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါ။
သို႔ေသာ္ ေမာင္ ျမင္ေနခဲ့မည္မွာ ေသခ်ာသည္။ စြဲလန္းစိတ္တို႔ေခၚေဆာင္ရာ
ပံုရိပ္ကေလးတစ္ခုဆီ ျဖစ္ႏိူင္သည္။ လွပသြယ္ေပ်ာင္းေသာ လက္သည္းနီျခယ္သ လက္လွလွကေလးတစ္စံုဆီလည္း
ျဖစ္မည္။ သင္းထံုညွိဳ႕ငင္ေသာ ကိုယ္ရနံ႔ကေလး၏
ေခၚေဆာင္ရာ၌လည္း ျဖစ္မည္။ ညြတ္ႏူးေအာက္ေမြ႔ဖြယ္ရာ အေတြ႔ကေလးတစ္ခုခု အေပၚလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္ေပ။
သူမကေတာ့ စားပြဲေပၚက
ေခါက္ယပ္ေတာင္ကေလးကို တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ကာ ေလပူတို႔ကို အန္တုရင္း ပန္းခ်ီကားေတြဆီ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၾကည့္ေနခိုက္ျဖစ္သည္။
ေမာင္ဟာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကို ဘယ္တုန္းကမွ အခ်င္းခ်င္း
ဆုတ္နယ္ေနက်မဟုတ္ပါဘဲ ဆုတ္ေျခေနတာကုိ သူမ သတိထားမိသည္။
ဘယ္လက္ဖဝါးထဲ ညာလက္ကိုထည့္ကာ ဆုတ္ေျခေနတာ။ ေမာင္ ဘာျဖစ္ေနတာပါလိမ့္၊ ေမာင့္ေရွ႕က ေကာ္ဖီခြက္သည္ပင္
ပူရာမွ ေႏြးလုၿပီ။ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းတို႔ တင္းတင္းေစ့လ်က္ကပင္ စကားေတြေျပာေနသေယာင္။ ေမာင့္ဆီအၾကည့္တို႔
ဖယ္ခြာကာ သူမေရွ႕က ေကာ္ဖီခြက္ကို သူမပါးစပ္ဖ်ားအေရာက္ယူငင္စဥ္မွာ ေမာင့္စကားသံကို စတင္ၾကားလိုက္ရသည္။
“ကိုယ္တို႔ လမ္းခြဲၾကပါစို႔”
သူမ နားၾကားမ်ားလြဲေလသလား။
မျဖစ္ႏိူင္ပါ။ ေမာင္ အတည္ေျပာေနေၾကာင္း ခပ္လႊဲလႊဲေမာင့္မ်က္ဝန္းမ်ားက ဆိုသည္။ သားသမီးမရွိေသာ
အိမ္ေထာင္တစ္ခုအတြက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလသည္ လံုေလာက္ေသာ ပ်င္းရိညည္းေငြ႔မႈကို ျဖစ္ေစပါသလား။
သူမ က်န္းမာေရးေကာင္းလာသည္အထိ စိတ္လက္ရွည္ရွည္ ေစာင့္ေပးခဲ့ သည္ကပင္ ေက်းဇူးတင္ဖြယ္။
ၿပီးေတာ့ သူမမွာ စားဝတ္ေနအတြက္ ကိုယ္ပိုင္ဝင္ေငြကေလးလည္း မွန္မွန္ရွိေနခဲ့ၿပီ။ သင္တန္းသား
အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ရွိေသာ ပန္းခ်ီသင္တန္းကေလးက သူမအတြက္ ဝမ္းဝေစရံုထက္ပင္ ပိုေသးသည္။
ၿပီးေတာ့ သူမဖြင့္ထားသည့္ အမွတ္တရပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္ေလးမွာ လူငယ္ေတြၾကား အေတာ္ပင္ ေရပန္းစားေအာင္ျမင္ေနလွ်က္ရွိသည္ေလ။
သည္ေတာ့ ေမာင္က က်န္ရွိေနေသးတဲ့ ဘဝလမ္းႀကီးမေပၚ သူမတစ္ေယာက္ထဲ စိတ္ခ်လက္ခ်ေလွ်ာက္လွမ္းေစေတာ့မည္ေပါ့။
ျဖစ္ရမည္၊ ျဖစ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။ ေမာင့္ဆႏၵအတိုင္း သူမတစ္ေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္ရဲ ရေတာ့မည္ေပ….။
လဲက်ေသာ္မွ အႀကိမ္ႀကိမ္ထူထရင္း…၊
ဒဏ္ရာမ်ားနက္ရွေသာ္မွ အႀကိမ္ႀကိမ္လက္ပူတိုက္ရင္း အဖန္ဖန္ အားေမြးေရွ႕ဆက္ရမည္။ ဘဝႀကီးသည္
သူ႔အတိုင္းတိုင္းသာ ဆက္လက္တည္ရွိလ်က္ သူမအေနႏွင့္ ဘဝႀကီးထဲ တည့္မတ္ေအာင္ ေနထိုင္ရံုသာ။
ေမာင္ ထြက္သြားသည့္ေန႔က
ေမာင္ပိုင္ဆိုင္သမွ် ပစၥည္း၊ အဝတ္အထည္မ်ားအားလံုး သိမ္းယူသြားစဥ္ အဝတ္ျခင္းထဲမွာ မေလွ်ာ္ရေသးေသာ
ေမာင့္ရွပ္လက္တိုေလးတစ္ထည္ က်န္ရွိေနခဲ့ေလသည္။
(ဃ)
ေမာင့္ကို လြမ္းဆြတ္ရလြန္းေသာ
ညမ်ားမွာ ထိုရွပ္လက္တိုေလးကို ရင္ခြင္ထဲေပြ႔ထားမိသည္။ ခါတရံ ကိုယ္ေပၚမွာ ထပ္ဝတ္ထားမိျပန္သည္။
ေမာင့္ကိုယ္ေငြ႔ႏွင့္မ်ား နီးကပ္ေႏြးေထြးေစမလားရယ္လို႔ပါ။ ထိုရွပ္လက္တိုေလးထဲမွာ ေမာင့္ အသက္ရွဳသံတို႔
ရွိေနသည္။ ထိုရွပ္လက္တိုေလးထဲမွာ ေမာင့္စကားသံတုိ႔ ကိန္းေနသည္။ ထိုရွပ္လက္တိုေလးထဲမွာ
ေမာင့္အျပံဳးတို႔ စြဲနစ္ေနသည္။ ထိုရွပ္လက္တိုေလးထဲမွာ ေမာင့္မ်က္ဝန္းအၾကည့္တို႔ ရွိေနသည္။
ေမာင့္ကိုယ္နံ႔ေလးမ်ားပင္ တခါတခါ ေဝ့လာသေယာင္ ထင္မိတတ္ေသးသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးမွာ ေမာင့္ရွပ္လက္တိုရင္ဘတ္ကေလးသည္
သူမမ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ရႊဲရႊဲစိုသြားတတ္ျပန္၏။
မည္မွ်ပင္ ေတာ္ေသာ၊
ထက္ျမက္ေသာမိန္းမသားတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား လင္မရွိေသာမိန္းမဟာ မတင့္တယ္ ဟု ေရွးစကားရွိသည္
ေမာင္။ တစ္ေယာက္ထဲ အားတင္းေရွ႕ဆက္ေနရာမွ ထိုစကားကို သတိအရမွာ လူက သတၱိေၾကာင္ခ်င္လာျပန္သည္။
အတူတကြ ရွိခဲ့ၾကဖူးသည္ဆိုေသာ အသိက လူကို အရွင္လတ္လတ္အသက္မဲ့ေစသည္။ ဘယ္လိုလုပ္မလဲကြယ္…။
အနားမွာ မေနေပ်ာ္ေတာ့ေသာသူကို မ်က္ရည္ခံထိုးေသာ္မွ သူ႔ႏွလံုးသားမ်ား သူမထံ အရင္လိုျပန္လည္ေရာက္မလာႏိူင္ဟု
ေသခ်ာသိေနျခင္းက သူမကုသိုလ္ဆိုးလြန္းတာပင္ ျဖစ္မည္။ သိသိႀကီးႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ မိုက္မဲမိေနျခင္းသည္
အဆံုး၌ ဆိုးဝါးခံခက္ေသာ ေဝဒနာဆီသာ ဦးတည္ျမဲေပ။
“ကိုယ္ သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္”
သည့္ထက္ပိုၿပီး သူမအား
နာက်င္ေစေသာစကား ရွိပါဦးမလား ေမာင္။ ေမာင့္ႏႈတ္ထြက္စကားတို႔ကို အျပန္ျပန္ၾကားေယာင္လွ်က္
အႀကိမ္ႀကိမ္ေသဆံုးခဲ့ရသည္မ်ား မ်ားလွၿပီ။ သူမ
ေမ့ခ်င္လ်က္က ေမ့မရ။ ပိုလို႔သာ တိုးေဝွ႔လို႔ သူမရင္ကို ျဖတ္သန္း စီးဆင္းေနၾကျပန္သည္။
အခ်စ္ဆိုသည္ကို သူမ မယံုၾကည္ေတာ့။ ေမာင့္ကို အိပ္မက္ေတြ ဆက္တိုက္မက္ေနျဖစ္ေသာ ညညေတြဆို
မိုးလင္းတဲ့အခါ ေမာင္မ်ား သူမကို သတိရေနသလားဆိုေသာ အေတြးမ်ိဳး မေတြးမိေအာင္ႀကိဳးစားေနရသည္မွာ
သူမအတြက္ ထြက္ေပါက္မဲ့စြာ ဆင္းရဲလြန္းလွသည္။
ၾကာလာေသာ္ တစ္ေယာက္ထဲေသာ
အစြန္႔ပစ္ခံမိန္းမသားဘဝမွာ ကူညီစာနာေယာင္မ်က္ဝန္းေတြေနာက္မွ တြန္းခ်ခ်င္စိတ္ေတြကို
ျမင္ေအာင္ၾကည့္ရသည္ကပင္ စိမ္ေခၚမႈတစ္ရပ္လိုလို။ ထိုစိမ္ေခၚမႈမ်ားအၾကားမွာ ပိုမိုမာေက်ာလာသလို၊
သူမ ေနေပ်ာ္လာသလိုလို ထင္မိသည္။ တကယ္ေတာ့ သူမဟာ အေပၚယံေအးခဲတင္းမာ ေနေသာ အေငြ႔ေသ လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္၏
ဟန္ေဆာင္မႈလိုမ်ိဳးႏွင့္ ျဖစ္တည္ေနျခင္းမွ်သာ။
ေမာင္ထားခဲ့သည့္အစပိုင္းေတြမွာေတာ့
မနက္ခင္းေကာ္ဖီခ်ိန္မွာပင္ ေယာင္နနႏွင့္ ခါတိုင္းလို မတ္ခြက္ႏွစ္ခြက္ထဲကို ေကာ္ဖီရည္ေတြျဖည့္ရဦးမည္
ထင္တတ္သည္။ မုန္႔အစအနေလးမ်ား ေပေနတတ္ေသာ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းကို တစ္ရွဴးစႏွင့္ တို႔သုတ္ေပးဖုိ႔
တစ္ရွဴးစကိုင္လက္က ေလထဲေျမာက္တက္ၿပီးကာမွ ျပန္ခ်လိုက္ရသည္လည္း ရွိသည္။ ဖတ္သူမဲ့ေသာ
ဂ်ာနယ္ေတြကို စားပြဲေပၚမွာ သည္အတိုင္းအပံုလိုက္မွ ေမာင္ျပန္လာရင္ဖတ္ဖို႔ဟု စီရီတင္ေနတတ္ေသးသည္။
ခုေတာ့ တကယ့္လက္ရွိဘဝကို
သူမ လက္ခံလာတတ္ခဲ့ၿပီ။ ေမာင္ သူမအနားမွာ ရွိမေနေတာ့….။ သူမ ေၾကကြဲေခါင္းငံု႔စြာႏွင့္ လက္ခံရမည္ေပ။
သည္ေန႔ေတာ့ နားရက္မို႔
ဆြဲလက္စေမာင့္ပံုတူကို ဆက္မည္စိတ္ကူးလ်က္ ေကာ္ဖီစားပြဲမွ အလ်င္စလိုထသည္။ ပန္းခ်ီခန္းကို
တန္းတန္းမတ္မတ္ဝင္၍ အေပၚဝတ္ရံု ေအပရြန္စကို ခါးမွာခ်ီလိုက္သည္။ ကားေပၚမွ ပိုးစအျဖဴကို
ဖယ္ရွားစဥ္မွာ ပန္းခ်ီကားထဲက ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြဆီ စိတ္ႏွစ္ကာ စိုက္ကနဲ ခပ္ၾကာၾကာၾကည့္လိုက္မိသည္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ဒါ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြမွ မဟုတ္တာပဲ။
မ်က္လံုးေတြဟာ သိပ္ကို ရႊင္လြန္းေနသလိုပဲ။ ေမာင္က…၊ ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြက
အဲသည္ေလာက္မွ လင္းမေနတာ….။
သည္ကားကို သူမက မိုႏိူခရုမ္းႏွင့္ေရးထားျခင္းျဖစ္သည္။
တစ္ကားလံုးမွာ မတူကြဲျပားေသာ အျပာေရာင္မ်ားကိုသာ သံုးထားသည္။ ေနာက္ခံနက္ျပာရင့္ရင့္ေပၚမွာ
ေမာင့္ပါးျပင္ေတြက ျပာလဲ့လဲ့၊ ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြက
ၾကည္စင္ေနေသာ အျပာေပ်ာ့ေပ်ာ့၊ မ်က္ခံုးေတြကိုေတာ့ မဲနယ္ျပာမိႈင္းမိႈင္းကို သံုးထားသည္။
မ်က္ဝန္းမ်ားကို အေရာင္နုေဖ်ာ့ေပးျခင္းျဖင့္ တစ္ကားလံုးမွာ မ်က္ဝန္းကေလးေတြက ဖ်တ္ကနဲေရွ႕ေရာက္လာကာ
ၾကြလို႔ေနသည္။ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာ ျပံဳးမေနၾကပါ။ မ်က္ဝန္းမ်ား….ဘာေၾကာင့္ အဲသည္ေလာက္ေတာင္
ျပံဳးေနရတာပါလိမ့္၊ ဒါ ေမာင္မွ မဟုတ္တာ။ သူမ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပင္ရဦးမည္။ ဒါပါႏွင့္ဆို
ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြကို ျပင္ရတာ တတိယအႀကိမ္ရွိခဲ့ၿပီ။ ခုထိ ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြက တစ္စံုတစ္ေယာက္၏မ်က္ဝန္းမ်ားသာ
ျဖစ္လို႔ေနေသးသည္။
သူမ ဘာေၾကာင့္ အဲသည္ေလာက္ညံ့ရတာပါလိမ့္။
သူမႏွင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ၊ ႏွစ္အတန္ၾကာတစ္မိုးတည္း ေအာက္မွာ အတူေနခဲ့ေသာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကိုမွ
သူမစုတ္ခ်က္ေတြက တူတူတန္တန္ဖမ္းဆုပ္ျခင္း မျပဳႏိူင္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေမာင့္ဆံပင္ေကာက္ေၾကာင္းေလးမ်ားကိုသာ
အလိုက္သင့္ ေဆးအထပ္ထပ္ခ်ယ္ေနမိသည္။ နက္ျပာေရာင္အေပၚမွာ ခဲသားျပာေရာင္လိႈင္းကေလးေတြ….။
“ဆံပင္သြားညွပ္မယ္ကြာ၊
ေမာင္နဲ႔ ဘယ္ဆံပင္ပံုနဲ႔လိုက္လဲဟင္”
ေနာက္ေတာက္ေတာက္မ်က္နွာေပးႏွင့္
နာမည္ႀကီးမင္းသားပံုေတြကို ထိုးျပကာ ေမးေနေသာ ေမာင္။ သူမ နားထဲ ေဝ့ကနဲ ေလတိုးလိုက္သံလို၊ ေမာင္ပဲ အနားကပ္ေျပာလိုက္သလိုလို….။ ေမာင့္အသံမွ
ေမာင့္အသံစစ္စစ္။ သူမနားေတြကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ေယာင္ယမ္းကာပိတ္ထားလိုက္မိသည္။
စုတ္တံကို ေရခြက္ထဲပစ္ခ်ခဲ့ကာ
သူမမ်က္ႏွာကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဘက္ထဲထည့္ ငိုမိေတာ့သည္။ မလာပါနဲ႔ ေမာင္ရဲ႕၊ မလာပါနဲ႔ေတာ့၊ သူမအနားကို ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ကေလးနဲ႔ေတာင္ မလာခဲ့ပါနဲ႔။
သည့္ထက္ပိုၿပီး သူမ မခံစားႏိူင္၊ မနာက်င္ႏိူင္ေတာ့လို႔ပါ။
ေမာင့္ရွပ္လက္တိုေလးကို
ခ်ိတ္မွျဖဳတ္ယူလိုက္ၿပီး ရင္၌အပ္ကာ သူမ ငိုရွိဳက္မိျပန္ေလသည္။
(င)
သူမ ၾကားပါသည္။ ေမာင့္အမ်ိဳးသမီး
သားဦးကေလး ေမြးတဲ့အေၾကာင္း၊ ငယ္ရြယ္လွပေသာ မိန္းကေလးက ေမာင့္ကို ႏိူင္စားေၾကာင္း၊
ေမာင့္လုပ္ငန္းေတြ ေအာင္ျမင္မႈက်ဆင္းလာေၾကာင္းေတြေပါ့။ ေမာင္ လက္ထပ္ၿပီး ေျခာက္လအၾကာမွာ ေမာင့္မိန္းမ သားဦးကေလးေမြးသည္ဆိုေသာ
သတင္းၾကားစဥ္၊ တာဝန္ယူတတ္သည့္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေမာင့္အေပၚ (နာက်င္လ်က္ကပင္) ဂုဏ္ယူရမည္လား
သူမ မေဝခြဲတတ္ခဲ့။ ေမာင့္အေၾကာင္းသတင္းေကာင္း၌ ဂုဏ္ယူေလ့ေသာ သူမက ေမာင့္သတင္းဆိုးတို႔အၾကားမွာ
ဝမ္းနည္းမ်က္ရည္က်မိသည္အထိ ေမာင္ႏွင့္ တစ္သားထဲရွိျမဲေပ။ လက္ရွိမွာ တစ္ပါးသူ၏ခင္ပြန္းသည္ဟူေသာ
သိစိတ္နွင့္ဆင္ျခင္တံုတရားတို႔ ရွိလ်က္၊ စည္းထူထူျခားထားေသာ
အျခားတစ္ဘက္မွာေတာ့ ေမာင့္အတက္အက်တို႔က သူမစိတ္အတက္အက်သာ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
သံုးႏွစ္ဆိုေသာအခ်ိန္သည္
ေမာင္ႏွင့္ေဝးကြာခ်ိန္အတြင္း သူမတစ္ေယာက္ထဲ ရပ္တည္ရွင္သန္ေနရမႈမ်ားအတြက္ ၾကာလြန္းသေလာက္၊
ေမာင္ႏွင့္သူမကို ျပတ္ျပတ္သားသားစည္းျခားေပးေတာ့မည့္ ကာလတစ္ခု လည္းျဖစ္သည္မို႔ ျမန္လြန္းလွသည္
ထင္မိျပန္၏။ တကယ္ပင္ အခ်ိန္ကာလတို႔က ရပ္မေန။ သံုးႏွစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ ေမာင္ႏွင့္သူမတို႔ကို
သူစိမ္းေတြဟု စည္းတားေပးရန္ ျပတ္ျပတ္သားသား ေရာက္လာခဲ့ေလၿပီ။
(စ)
အရွံဳးကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်သက္ေသျပဳရန္
သူမ သည္ေန႔ ေမာင့္ရံုးကိုလာခဲ့ရသည္။ သံုးႏွစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။ ခုေတာ့
လူႏွစ္ေယာက္၏ခ်ည္ေႏွာင္မႈတစ္ခုကို စာရြက္တစ္ရြက္ေပၚ လက္မွတ္ကေလး ခ်ထိုးရံုမွ်ျဖင့္
တစ္သီးတစ္ျခားစီဟု ျဖည္ေပးလိုက္ၾကေတာ့မည့္ ျပတ္ေတာက္မႈတစ္ခုကို သည္ေန႔မွာ သူမ ျဖတ္ခ်ရေတာ့မည္။
တကယ္ဆို ႏွလံုးသားအလိုႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာ….။ သို႔ေသာ္ ဘယ္သူက သိမွာလဲ၊ သူမ အစြမ္းကုန္
ျပံဳးထားရမည္။ အတတ္ႏိူင္ဆံုး သူမ လွေနေအာင္ျပင္ဆင္သည္။ မခ်စ္မၾကင္လိုသူက ထားပစ္ခဲ့ရက္ေသာ
မိန္းမတစ္ေယာက္အျဖစ္ လဲက်ရွံဳးနိမ့္ဟန္ တစ္စတစ္ေလမွ မရွိခ်င္။
ေမာင့္အႀကိဳက္ဟု သူမသိထားခဲ့သည္တို႔မွ
အတတ္ႏိူင္ဆံုးေရွာင္ၾကဥ္ဝတ္စားသည္။ ေမာင္မုန္းေသာ
အစိမ္းရင့္ရင့္ကို ဝတ္ဆင္သည္။ ေမာင္မုန္းေသာ
လက္ရွည္အက်ၤ ီကိုဝတ္ကာ ဆံပင္ရွည္တို႔ကို ခပ္ျမင့္ျမင့္စည္းေႏွာင္သည္။ ပန္းပန္မထား။
ေမာင့္လိုင္စင္ဓါတ္ပံုကေလးကို သူမပိုက္ဆံအိတ္ထဲရွိ ပလတ္စတစ္အၾကည္ေရာင္အိတ္ထဲမွ ကဒ္တစ္ခ်ိဳ႕ထည့္ထားေသာ
အကန္႔ထဲသို႔ ေျပာင္းထည့္သည္။ မေတာ္တဆကေလးမွ ေမာင္ မျမင္ေစလို။
(ဆ)
ေမာင္က သူ႔ရံုးခန္းထဲမွာ
ဖုန္းေျပာလ်က္ရွိေနသည္ကို ပိတ္ထားေသာတံခါးအေပၚပိုင္း၏ မွန္ခ်ပ္တပ္ျပတင္းေလးက တစ္ဆင့္
သူမ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေပးမည့္ ေရွ႕ေနႀကီးက မ်က္ႏွာကို အတတ္ႏိူင္ဆံုး မေပ်ာ္ရႊင္ေလဟန္ထားကာ
သူမကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူမက လိုအပ္သည္ထက္ပို၍ မျပံဳးမိေအာင္ေနသည္။ ခဏေနေတာ့ ေမာင္က သူ႔ရံုးခန္းထဲမွထြက္လာကာ
အခန္းငယ္ကေလးထဲ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဦးေဆာင္ ေခၚသြားေလသည္။ ေနေကာင္းရဲ႕လား ဟုပင္ မေမးပါ။
ဒါသည္ပင္ ေမာင္ျဖစ္သည္။ ေမာင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ဟန္မေဆာင္တတ္။
အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္စဥ္မွာပင္
သူမမ်က္ႏွာပ်က္ယြင္းကာ တစ္ကိုယ္လံုးရွိေသြးမ်ား ရပ္တန္႔သြားေတာ့မလား ထင္လိုက္မိ၏။ သူမ
ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ဖ်တ္ကနဲၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေမာင္က မ်က္ေတာင္စင္းစင္းတို႔ကို ေမွးခ်ကာ
တမင္ရည္ရြယ္ဟန္ကို သိုဝွက္သိမ္းဆည္းသည္။ စားပြဲေပၚမွာက သူမ သိပ္ကိုရင္းႏွီးေနခဲ့ေသာ
ပန္းပြင့္ကေလးမ်ား။ ယဥ္ယဥ္ကေလး သင္းေမႊးေသာရနံ႔၊ အပြင့္ျဖဴျဖဴ ရိုးတံစိမ္းစိမ္းတို႔က
အရင္ကလို လွပခမ္းနားေနျမဲ။ ပန္းကေလးေတြကို အခက္လိုက္ခ်ိဳးထားတာမဟုတ္ဘဲ ရုိးတံမွေျခြကာ
သူ႔အပြင့္ကေလးေတြအတိုင္း အျပာေရာင္ေၾကြပန္းအိုးပက္လက္ကေလးထဲ ၾကဲပက္ျဖန္႔ထည့္ထားျခင္းပင္။
သူမ မ်က္ႏွာကို အတတ္ႏိူင္ဆံုး ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ခ်ိဳျမသည္။ ဘာတစ္ခုမွ ထူးျခားခံစားမႈ
မရွိေလဟန္။
အခန္းေထာင့္က စားပြဲေပၚမွာ
ေမာင့္မိသားစုပံုဟုထင္ရေသာ ပံုကေလးတစ္ပံုကို အနက္ေရာင္ေဘာင္ႏွင့္ တင္ထားသည္ကိုလည္း
ေတြ႔ရသည္။ သူမ ေသခ်ာမၾကည့္မိေအာင္ တမင္ေနသည္။ ခုပင္ သူမ ႏွစ္သက္ရေသာ၊ ေမာင္ႏွင့္သူမတို႔၏
အတိတ္ကို ထဲထဲဝင္ဝင္ခမ္းနားေစခဲ့ေသာ ပန္းရနံ႔တို႔ႏွင့္ သူမ ေသလုလုရွိၿပီ။
ေမာင္ စာခ်ဳပ္ေပၚလက္မွတ္ေရးထိုးစဥ္
ႏႈတ္ခမ္းအတြင္းသားကိုကိုက္ကာ မ်က္ရည္တို႔ကို သူမ ထိန္းသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ မငိုဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ေမာင့္ေရွ႕မွာ၊ ထားသြားရက္စက္ခဲ့သူရဲ႕ ေရွ႕မွာ။ “အားလံုး အခ်က္အလက္ေတြ
မွန္ပါတယ္ေနာ္၊ မွတ္ပံုတင္နံပါတ္ေတြ စစ္ၾကည့္ပါဦး”ဟု
ေရွ႕ေနႀကီးကဆိုေတာ့ သူမ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက မွတ္ပံုတင္ကို ေယာင္နနႏွင့္ အထုတ္မွာ…..။ သူမ ထင္မွတ္မထားခဲ့ေသာ ရက္စက္မႈတစ္ခုက သူမကို အေသသတ္ခဲ့ေလသည္။
သူ႔ေျခဖမိုးနား ဖ်တ္ကနဲက်သြားေသာ
လိုင္စင္ပံုကေလးကို ေမာင္က မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ထိန္းရင္း က်သြားတဲ့အတိုင္း ေမွာက္လ်က္အေနအထားႏွင့္ပင္
သူမလက္ထဲ လွမ္းေပးသည္။ ပိုဆိုးသည္။ ဓါတ္ပံုေနာက္ေက်ာမွာ မင္းစစ္ေသြးဆိုတဲ့ ေမာင့္နာမည္ကို
ဓါတ္ပံုဆိုင္က အဂၤလိပ္လိုေရးထားခဲ့သည့္ စာလံုးတို႔ အထင္အရွားရွိေနသည္။ သူမ ေသၿပီ။
ေမာင္ႏွင့္သူမမွာ
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မ်က္ဝန္းေတြထဲအထိ မၾကည့္ၾကေၾကးဟု ကတိထားခဲ့ၾကသူေတြလို အေပၚယံရွပ္ၾကည့္ေနေသာ
မ်က္ဝန္းေတြကို္ယ္စီႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ထိန္းထားလ်က္က တစ္ကိုယ္လံုးေတာင့္တင္းလာကာ အခန္း၏တိတ္ဆိတ္မႈက
ခုမွပင္ သူမကို ပိုလို႔တုန္ခိုက္ေစသည္။
သူမ လက္မွတ္ေရးအထိုးမွာ
တုန္ေနသည့္လက္ေတြကို ေမာင္ၾကည့္ေနသည္ဟု သူမ ခံစားသိႏွင့္ သိေနသည္။ ထိုးေနက်လက္မွတ္က
အသတ္ကေလးမွာ တြန္႔ျဖစ္ေအာင္ တြန္႔သြားေသးေတာ့ သူမ အေနခက္ရျပန္သည္။
သူမတုိ႔ တကယ္ပဲ သူစိမ္းေတြ
ျဖစ္သြားၾကၿပီတဲ့ ေမာင္ရယ္….
ထိန္းထားသည့္ၾကားမွ
သူမပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္တို႔ ေပါက္ကနဲအက်မွာ ေမာင့္ကို ရုတ္တရက္ သူမ ေငးကနဲၾကည့္မိျပန္သည္။ အို… ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြ၊ ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြက အေရာင္ေျပာင္းလို႔ေနသည္။ ေၾကကြဲရိပ္တို႔ႏွင့္
ေမာင္ အိုစာသြားသလို သူမ ထင္သည္။ ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြ….၊ ေဆြးညိွဳ႕ေနတဲ့ ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြ…။ အဲဒါ ေမာင္ပဲ။ အဲဒါ ေမာင္ပဲေလ….။ သူမ ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြကို စိတ္ႏွင့္
အဖန္ဖန္ ဖတ္ရွဳ႕မွတ္သားလိုက္သည္။ သူမပင္ မသိႏိူင္ခင္မွာ
သူမလက္ေတြက ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ကို ေကာက္ယူၿပီး ျဖစ္သည္။
“ကၽြန္မ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ေလာက္
ယူသြားခ်င္လို႔”
သူမႏႈတ္ထြက္စကားတို႔က
မိုက္မဲစြာ၊ ရူးသြပ္စြာ သူမႏႈတ္မွ အသိမဲ့ စီးက်သည္။ အခါမ်ားစြာကလိုပါပဲ၊ သူမဟာ ေမာင့္အေပၚမွာ ရွံဳးနိမ့္ေနက်။
ခုတစ္ႀကိမ္ကေတာ့ျဖင့္ သူမဟာ ေမာင့္အတြက္ ေသေပးခဲ့ၿပီ။ သူမ သိပ္ကို လဲက်ရွံဳးနိမ့္ ခဲ့သည္ပဲ။ ေမာင့္မ်က္ဝန္းေဆြးညိဳ႕ေတြအရေတာ့ ေမာင္လည္း ေအာင္ႏိူင္သူမဟုတ္ဟု
သူမ သိေနသည္။ သူမတို႔ အတူတကြ ရွံဳးနိမ့္ခဲ့ၾကသလားဟင္….။ အို… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင့္အရွံဳးသည္ သူမအရွံဳးလည္းျဖစ္သည္။
ေမာင္ ေပ်ာ္မွာပါဟု
သူမ ထင္လိုက္သည္။
(အဆံုး)
သည္ညေတာ့ ေမာင့္ပံုကို
သူမ အဆံုးသတ္ျဖစ္သည္။ ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြကို စိတ္ထဲကေန ျပန္လည္ထုတ္ယူလ်က္ အမိအရ ဖမ္းဆုတ္ေရးဆြဲျဖစ္ခဲ့သည္။
အျပာေရာင္….ေဆြးညွိဳ႕ေနေသာ ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြက အျပာေရာင္ ညိဳ႕လ်က္….။ ေသခ်ာသည္။ ဒါမွ ေမာင္အစစ္။
သူမ ျပံဳးသည္…၊ သူမ
မ်က္ရည္က်သည္….။
သူမမ်က္ရည္ေတြက အျပာေရာင္…..
