က်မရဲ႕ အိပ္စက္ျခင္းမ်ား
ဘေလာ့ဂ္ ဆိုတဲ့ ကာလနဂါး
ဝါးၿမိဳလို႔ စားခဲ့ေပါ႔........။
မနက္လင္းေတာ့ ထ.....၊
က်မ...
အမွတ္သညာ မ႐ိွွ
ဘေလာ့ဂ္ ဝင္ျပန္၏...။
ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ....။
က်မ လိုပဲ တမ္းမက္႐ူးသြပ္စြာ ၊ ဒါကိုပဲ ႏွစ္လိုစဲြလန္းစြာ ဘေလာ့ဂ္ ကိုက္ျခင္္းခံေနၾကေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးအတြက္ ရင္ခုန္သံ ႀကိမ္ႏႈန္းျခင္းတူစြာ ခ်စ္ခင္ျခင္း မ်ားစြာျဖင့္ ေရးဖြဲ႔ပါသည္....။
Saturday, November 28, 2009
Friday, November 27, 2009
သူ႔အေၾကာင္း သို႔မဟုတ္ က်မေယာက်ၤား ကိုပဲြစား
အိမ္ကိုဖုန္းဆက္လို႔ အေမနဲ႕ေတြ႕တိုင္း ဆန္ေဈးဘယ္ေလာက္ ဆီေဈးကျဖင္႔ ဘယ္လို ... ဆန္ျပဳတ္ေတာင္ မွန္ေအာင္ ျပဳတ္မစားႏိူင္တဲ႔သူေတြ၊ အိမ္ေတြဆီကထမင္းရည္လိုက္ေတာင္းၿပီးေသာက္တဲ႕ သူေတြ ၊ ၿပီးေတာ႕ခုအခ်ိန္မွာ အလႉမုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ရင္ေတာင္ အနဲဆုံးအခ်ိန္၂၀၀-၃၀၀ေလာက္မွ ၊ ဘာလို႔ဆို သိသိမသိသိ ဖိတ္ဖိတ္ မဖိတ္ဖိတ္ စားခ်င္လို႕ပါဆို ဝင္စား နဲနဲေလာက္ ထုတ္ေပးပါေနာ္ဆို လာေတာင္း ၾကသတဲ႕...။
အေမကေတာ႕ သနားလြန္းလို႔ အယုတ္ အလတ္ အျမတ္ မေ႐ြး ေပးလိုက္တာပါပဲ သမီးတို႔ ပို႔တဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ဆိုေတာ့ သမီးတို႔ ့ကုသိုလ္ေပါ႕ သမီးရယ္လို႔ ေျပာ႐ွာတယ္။က်မျဖင္႔ အေမနဲ႕စကားေျပာၿပီးတိုင္း ကိုယ္႔ျမန္မာျပည္က လူေတြ (အမ်ားစုကိုပါ)အေပၚ သနားဂ႐ုဏာသက္မိရတာ အခါခါ..။ သူတို႔ေတြ ဘယ္႔ ေလာက္မ်ား ၾကပ္တည္းၾက႐ွာပါလိမ္႔..။
အိမ္ကလူျဖင္႔ အဲဒါေတြၾကားေလ သူ႔ရဲ႕ အလကားပြဲစားလုပ္ငန္းႀကီး ပိုမိုတိုးခ်ဲ႕ေလ ။ သူနဲ႕သိသူ မသိသူ သတင္းစကားနဲ႕ေရာက္လာသူ ဘယ္သူ႕မဆိုတက္ႂကြစြာလိုအပ္လို႕ကေတာ႕အိပ္ထဲကပါစိုက္ေပးျခင္းပါ..။
က်မ ယံုၾကည္ပါတယ္။ က်မတို႔ အားလံုး ၾကံဳဖူးၾကမွာပါ။ ႐ြာကေန လာဖို႔ျပင္ဆင္ေနသူေတြ၊ ေရာက္လာၿပီး အလုပ္႐ွာၾကသူေတြ အားလံုးအေပၚ တတ္ႏိုင္သမွ် လူအား၊ ေငြအား အနဲဆံုးေတာ့ ႏႈတ္၏ေဆာင္မျခင္း မ်ိဳးနဲ႔ ျဖစ္ေစ ကူညီဖူးၾကမွာပါ...။
အဲဒီမ်ားစြာထဲကမွ က်မရဲ႕ သူ႔ အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္...။ တခါတခါ ရယ္စရာအျပင္ ေမာစရာေလးေတြပါ ေတြ႔ၾကံဳရတတ္တာကို မွ်ေဝခံစားလိုျခင္းသက္သက္ ပါ...။
တခါ နယ္က အိမ္ဂရံေပါင္ၿပီး လာတဲ႕ ကေလးတေယာက္ အလုပ္ဘာမဆိုလုပ္ႏိူင္တယ္ E-စကားေျပာေတာ႕မရတဲ႕ကေလးပါ ၊ General Worker ပဲရရ လုပ္ခ်င္ပါတယ္ လို႔ ဆိုလာပါတယ္။ မိဘ လုပ္ေကြၽးမဲ့သူကေလး ဆိုေတာ့ က်မတို႔ကလဲ အလုပ္ၿငိသြားေစခ်င္ပါတယ္။ ခက္တာက သူ႔မွာ ပညာေရးအေျခခံ ေလာက္ေလာက္လားလား မ႐ိွေတာ့ကာ အေတာ္ေခါင္းစားခဲ့ရပါတယ္။
ဒါနဲ႕သူက
"ဟေကာင္ရ မင္း သူေဌးနဲ႕ ဘယ္လိုစကားေျပာမတုံး ကြ ဟိုက မင္႔ အလုပ္မခိုင္းခင္ နဲနဲပါးပါး ေမးျမန္းခ်င္ေသးတာ"
ဆိုၿပီး တပြဲတိုးအဂၤလိပ္ စကားေျပာ သင္ေပးပါေတာ႕တယ္၊ ေတြ႕တဲ႕အခါ ဘယ္လိုႏူတ္ဆက္ သူေျပာတာပဲနားေထာင္ တခါတခါမွ ရက္စ္သင္႔တာ ရက္စ္၊ အိုေကသင္႔တာ အိုေက၊ ျပန္ခါနီးမွ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ သင္န္႕ကယူလုပ္ေပါ႕ေလ သင္ေပးလိုက္႐ွာပါတယ္။
အင္တာဗ်ဳးၿပီး ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ ျပန္လာ႐ွာေတာ႕ အိမ္ကလူက "မင္းဘယ့္နဲ႕လဲ" ဆိုေတာ႕ "အဆင္ေျပတယ္ အကို" တဲ႕။
ဘာေတြေျပာလိုက္တုန္း ဆိုေတာ႕မွ က်မတို႕ မွာ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္..၊ သူေဌးက ေဟာင္းအာယူ ဆို လက္ဆြဲႏူတ္ဆက္ေတာ႕ သူက "သင္န္႕ယူ ဆီးယူအ ဂိန္း" လုပ္ခဲ႕သတဲ႕..။အဲေလာက္ကေလးကို မတတ္တာေတာ့ ဟုတ္ပံုမရပါဘူး။ လန္႔လန္႔နဲ႔ ေျပာမိေျပာရာ ထြက္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
တခါတေလ အိမ္ကို စီဗီ လာအပ္တဲ႕ ကေလးေတြကို အလုပ္အေၾကာင္း ႐ွင္းျပရင္း နဲနဲပါးပါးေသာက္တတ္တဲ့ သူပါရင္ ဘီယာတိုက္ လိုက္္ေသးတာ..။ က်မစားဖို႔ ဝယ္ထားတဲ့ အာလူးေၾကာ္ေတြ၊ ခ်ိစ့္အကြင္းေၾကာ္ေတြလဲ သူတို႔ဖိို႔ အျမည္းေတြ ျဖစ္လို႔...။ နားလဲ မေနရေပါင္ ကေလးေတြရဲ႕စီဗီေတြ သူျပင္ခိုင္းတဲ႕ေနရာေတြျပင္ရနဲ႕..။
တႏွစ္မွာ သီတင္းကၽြတ္ေတာ႕ အလုပ္ရသြားခဲ့တဲ့ ကေလးတေယာက္ လာကန္ေတာ့႐ွာတယ္ သူ႕မွာ ပီတိေတြျဖစ္မဆံုး ဆုေတြလဲေပးမဆံုး ။
တခါလည္း အလုပ္ရသြားတဲ႕ကေလးတေယာက္ အိမ္ေရာက္လာျပီး
"က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္ ကန္ေတာ႕ရမလဲအကို" တဲ႕။
"ေအး..ေပးရမွာေပါ့ကြ ဘာမွအလကား မရဘူး မင္းေပးရမွာက တျခားမဟုတ္ဘူး ကတိ ပဲ..။ မင္းလိုပဲ အလုပ္လိုအပ္သူေတြကို ဆဲြေခၚေပးပါ ပိုက္ဆံတျပားတခ်ပ္မွ ငါ့ေပးစရာ မလိုဘူး ေအး ငါေျပာသလိုသာ မင္း လိုအပ္တဲ့ လူေတြကို ကူညီပါ အဲဒီ ကတိပဲ ငါ့ ကိုေပး"..တဲ႕ေလ။
သူကျဖင့္ အဲလိုေျပာရမယ္ဆို မေမာႏိူင္ မပန္းႏိူင္ သူပါ...။ သူ႔ တပည့္ေလးေတြ အိမ္လာလည္တိုင္းလဲ သူ႔မွာ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ က်မကိုလဲ "ခ်စ္ေရ ဟိုတေန႔ကဝယ္လာတာေလးေတြ ခ်ေကြၽးပါအံုး၊ ဟိုဟာ႐ိွေသးလား၊ ဒီဟာျဖင့္ ႐ွိေသးတယ္မို႔လား" နဲ႔ပါ။
သူက တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ခဲ့ဖူးသူပါ...။ ေဖာင္ႀကီး သင္တန္းကအဆင္းမွာ သူ ထြက္စာ တင္ျဖစ္ခဲ့တာ...။ ဘာေတြမ်ား မြမ္းမံလိုက္တယ္ မသိ....။
ၿပီးေတာ့ သူက ရယ္စရာ ေျပာေသးတယ္ ။ "ႀကီးပြားလိုေသာ္ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ပါလို႔ ဘယ္ ဘုတ္အုပ္ထဲမွာမွ မပါဘူးဗ်" တဲ့...။
ဒါေပမဲ့ က်မက သူ႔ အိပ္မက္ေတြကို သိေနသူပီပီ သူ႔ေသြးသား ခ်ဥ္ဆီေတြထဲ အထိဝင္ခံစားမိသူ ျဖစ္ေလေတာ့ .....။
သူေျပာေလ့႐ိွပါတယ္ ၊ တေန႔ ေအးခ်မ္းတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးတခုမွာ ေတာေက်ာင္းဆရာျဖစ္ခ်င္သတဲ့။ ကေလးေတြကို အခမဲ့ စာသင္ေပးခ်င္သတဲ့ေလ.....။
က်မျဖင့္ သူ႔အေပၚ ခ်စ္ရ ျမတ္ႏိူးရတဲ့ အျပင္ ေလးစားရတာက ပိုျပန္ပါတယ္...။
ကေလးတေယာက္တုန္းကျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္ခ် ပိုင္ႏိုင္လြန္းစြာ အလုပ္လာ႐ွာတာကို တလ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ျဖတ္လာပါတယ္။ တလနီးပါး အလုပ္မရေတာ့ က်မတို႔က ေနာက္ထပ္သက္တမ္းတိုးေပးတာေပါ့၊
ကံေကာင္းစြာပဲ အလုပ္ခ်ိတ္မိၿပီး ကံဆိုးစြာပဲ EP က ဂ်က္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မရတဲ့အဆုံး ျပန္ဖို႔ လက္မွတ္ စတစ္ကာကပ္ေတာ့မွ ေလယာဥ္လက္မွတ္ႀကီးက တလမွန္း သိရေတာ့တာပါ ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ နီးစပ္ရာ ပိုက္ဆံ စုထည့္ၾကၿပီး လက္မွတ္တျခမ္းစာ ဝယ္ေပးလိုက္ၾကရပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက တေၾကာင္းထဲတင္ ၃၀၀ေက်ာ္တာေလ...။
တညမွာ တနာရီေလာက္ႀကီး သူ႕ဖုန္းျမည္လာေတာ႕ အိုဗာဆီး မ်ားလား ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘယ္ကပါလိမ့္ေပါ့။ သူ႕ စကားအသြားအလာ နားေထာင္ေတာ့မွ သူအလုပ္႐ွာေပးခဲ့တဲ့ ကေလးတေယာက္ မနက္ျဖန္အလုပ္စာေမးပြဲ ေျဖရမွာမို႔ သိခ်င္တာေလးေတြေမးဖို႕ဆက္႐ွာတာပါ ။ ၁၀- ၁၅မိနစ္ေလာက္ထင္ပါရဲ႕ သူ ႐ွင္းျပေနျပီး
ဖုန္းခ်သြားေတာ႕မွ.......
"တကယ့္ေကာင္ စာေမးပဲြ႐ိွလို႕သူအိပ္မရတာနဲ႕ပဲ ေန႕နဲ႕ ည မွားၿပီးဖုန္းဆက္တဲ့ေကာင္ ၊ၿပီးမွ ေဆာရီးပဲ အကိုတဲ့ ခီြး တဲ့ မွ" ......
ေျပာလဲေျပာ က်မျခံဳထားတဲ႕ေစာင္ႀကီးကိုလဲ သူ႔ဘက္ အတင္းဆဲြျခံဳရင္း ျပန္အိပ္သြား႐ွာပါတယ္..။ က်မမွာသာ အအိပ္ခက္သူမို႕ ခ်က္ခ်င္း ျပန္အိပ္မရႏိုင္ပဲ လုပ္ခ်င္အံုးဟ အလကားပဲြစားႀကီးေရ လို႕ တေယာက္ထဲ အေမွာင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာႀကီး ၿပံဳး ၿဖီး ၿဖီး နဲ႕ က်န္ခဲ့ရတာ..။
အေမကေတာ႕ သနားလြန္းလို႔ အယုတ္ အလတ္ အျမတ္ မေ႐ြး ေပးလိုက္တာပါပဲ သမီးတို႔ ပို႔တဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ဆိုေတာ့ သမီးတို႔ ့ကုသိုလ္ေပါ႕ သမီးရယ္လို႔ ေျပာ႐ွာတယ္။က်မျဖင္႔ အေမနဲ႕စကားေျပာၿပီးတိုင္း ကိုယ္႔ျမန္မာျပည္က လူေတြ (အမ်ားစုကိုပါ)အေပၚ သနားဂ႐ုဏာသက္မိရတာ အခါခါ..။ သူတို႔ေတြ ဘယ္႔ ေလာက္မ်ား ၾကပ္တည္းၾက႐ွာပါလိမ္႔..။
အိမ္ကလူျဖင္႔ အဲဒါေတြၾကားေလ သူ႔ရဲ႕ အလကားပြဲစားလုပ္ငန္းႀကီး ပိုမိုတိုးခ်ဲ႕ေလ ။ သူနဲ႕သိသူ မသိသူ သတင္းစကားနဲ႕ေရာက္လာသူ ဘယ္သူ႕မဆိုတက္ႂကြစြာလိုအပ္လို႕ကေတာ႕အိပ္ထဲကပါစိုက္ေပးျခင္းပါ..။
က်မ ယံုၾကည္ပါတယ္။ က်မတို႔ အားလံုး ၾကံဳဖူးၾကမွာပါ။ ႐ြာကေန လာဖို႔ျပင္ဆင္ေနသူေတြ၊ ေရာက္လာၿပီး အလုပ္႐ွာၾကသူေတြ အားလံုးအေပၚ တတ္ႏိုင္သမွ် လူအား၊ ေငြအား အနဲဆံုးေတာ့ ႏႈတ္၏ေဆာင္မျခင္း မ်ိဳးနဲ႔ ျဖစ္ေစ ကူညီဖူးၾကမွာပါ...။
အဲဒီမ်ားစြာထဲကမွ က်မရဲ႕ သူ႔ အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္...။ တခါတခါ ရယ္စရာအျပင္ ေမာစရာေလးေတြပါ ေတြ႔ၾကံဳရတတ္တာကို မွ်ေဝခံစားလိုျခင္းသက္သက္ ပါ...။
တခါ နယ္က အိမ္ဂရံေပါင္ၿပီး လာတဲ႕ ကေလးတေယာက္ အလုပ္ဘာမဆိုလုပ္ႏိူင္တယ္ E-စကားေျပာေတာ႕မရတဲ႕ကေလးပါ ၊ General Worker ပဲရရ လုပ္ခ်င္ပါတယ္ လို႔ ဆိုလာပါတယ္။ မိဘ လုပ္ေကြၽးမဲ့သူကေလး ဆိုေတာ့ က်မတို႔ကလဲ အလုပ္ၿငိသြားေစခ်င္ပါတယ္။ ခက္တာက သူ႔မွာ ပညာေရးအေျခခံ ေလာက္ေလာက္လားလား မ႐ိွေတာ့ကာ အေတာ္ေခါင္းစားခဲ့ရပါတယ္။
ဒါနဲ႕သူက
"ဟေကာင္ရ မင္း သူေဌးနဲ႕ ဘယ္လိုစကားေျပာမတုံး ကြ ဟိုက မင္႔ အလုပ္မခိုင္းခင္ နဲနဲပါးပါး ေမးျမန္းခ်င္ေသးတာ"
ဆိုၿပီး တပြဲတိုးအဂၤလိပ္ စကားေျပာ သင္ေပးပါေတာ႕တယ္၊ ေတြ႕တဲ႕အခါ ဘယ္လိုႏူတ္ဆက္ သူေျပာတာပဲနားေထာင္ တခါတခါမွ ရက္စ္သင္႔တာ ရက္စ္၊ အိုေကသင္႔တာ အိုေက၊ ျပန္ခါနီးမွ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ သင္န္႕ကယူလုပ္ေပါ႕ေလ သင္ေပးလိုက္႐ွာပါတယ္။
အင္တာဗ်ဳးၿပီး ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ ျပန္လာ႐ွာေတာ႕ အိမ္ကလူက "မင္းဘယ့္နဲ႕လဲ" ဆိုေတာ႕ "အဆင္ေျပတယ္ အကို" တဲ႕။
ဘာေတြေျပာလိုက္တုန္း ဆိုေတာ႕မွ က်မတို႕ မွာ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္..၊ သူေဌးက ေဟာင္းအာယူ ဆို လက္ဆြဲႏူတ္ဆက္ေတာ႕ သူက "သင္န္႕ယူ ဆီးယူအ ဂိန္း" လုပ္ခဲ႕သတဲ႕..။အဲေလာက္ကေလးကို မတတ္တာေတာ့ ဟုတ္ပံုမရပါဘူး။ လန္႔လန္႔နဲ႔ ေျပာမိေျပာရာ ထြက္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
တခါတေလ အိမ္ကို စီဗီ လာအပ္တဲ႕ ကေလးေတြကို အလုပ္အေၾကာင္း ႐ွင္းျပရင္း နဲနဲပါးပါးေသာက္တတ္တဲ့ သူပါရင္ ဘီယာတိုက္ လိုက္္ေသးတာ..။ က်မစားဖို႔ ဝယ္ထားတဲ့ အာလူးေၾကာ္ေတြ၊ ခ်ိစ့္အကြင္းေၾကာ္ေတြလဲ သူတို႔ဖိို႔ အျမည္းေတြ ျဖစ္လို႔...။ နားလဲ မေနရေပါင္ ကေလးေတြရဲ႕စီဗီေတြ သူျပင္ခိုင္းတဲ႕ေနရာေတြျပင္ရနဲ႕..။
တႏွစ္မွာ သီတင္းကၽြတ္ေတာ႕ အလုပ္ရသြားခဲ့တဲ့ ကေလးတေယာက္ လာကန္ေတာ့႐ွာတယ္ သူ႕မွာ ပီတိေတြျဖစ္မဆံုး ဆုေတြလဲေပးမဆံုး ။
တခါလည္း အလုပ္ရသြားတဲ႕ကေလးတေယာက္ အိမ္ေရာက္လာျပီး
"က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္ ကန္ေတာ႕ရမလဲအကို" တဲ႕။
"ေအး..ေပးရမွာေပါ့ကြ ဘာမွအလကား မရဘူး မင္းေပးရမွာက တျခားမဟုတ္ဘူး ကတိ ပဲ..။ မင္းလိုပဲ အလုပ္လိုအပ္သူေတြကို ဆဲြေခၚေပးပါ ပိုက္ဆံတျပားတခ်ပ္မွ ငါ့ေပးစရာ မလိုဘူး ေအး ငါေျပာသလိုသာ မင္း လိုအပ္တဲ့ လူေတြကို ကူညီပါ အဲဒီ ကတိပဲ ငါ့ ကိုေပး"..တဲ႕ေလ။
သူကျဖင့္ အဲလိုေျပာရမယ္ဆို မေမာႏိူင္ မပန္းႏိူင္ သူပါ...။ သူ႔ တပည့္ေလးေတြ အိမ္လာလည္တိုင္းလဲ သူ႔မွာ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ က်မကိုလဲ "ခ်စ္ေရ ဟိုတေန႔ကဝယ္လာတာေလးေတြ ခ်ေကြၽးပါအံုး၊ ဟိုဟာ႐ိွေသးလား၊ ဒီဟာျဖင့္ ႐ွိေသးတယ္မို႔လား" နဲ႔ပါ။
သူက တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ခဲ့ဖူးသူပါ...။ ေဖာင္ႀကီး သင္တန္းကအဆင္းမွာ သူ ထြက္စာ တင္ျဖစ္ခဲ့တာ...။ ဘာေတြမ်ား မြမ္းမံလိုက္တယ္ မသိ....။
ၿပီးေတာ့ သူက ရယ္စရာ ေျပာေသးတယ္ ။ "ႀကီးပြားလိုေသာ္ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ပါလို႔ ဘယ္ ဘုတ္အုပ္ထဲမွာမွ မပါဘူးဗ်" တဲ့...။
ဒါေပမဲ့ က်မက သူ႔ အိပ္မက္ေတြကို သိေနသူပီပီ သူ႔ေသြးသား ခ်ဥ္ဆီေတြထဲ အထိဝင္ခံစားမိသူ ျဖစ္ေလေတာ့ .....။
သူေျပာေလ့႐ိွပါတယ္ ၊ တေန႔ ေအးခ်မ္းတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးတခုမွာ ေတာေက်ာင္းဆရာျဖစ္ခ်င္သတဲ့။ ကေလးေတြကို အခမဲ့ စာသင္ေပးခ်င္သတဲ့ေလ.....။
က်မျဖင့္ သူ႔အေပၚ ခ်စ္ရ ျမတ္ႏိူးရတဲ့ အျပင္ ေလးစားရတာက ပိုျပန္ပါတယ္...။
ကေလးတေယာက္တုန္းကျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္ခ် ပိုင္ႏိုင္လြန္းစြာ အလုပ္လာ႐ွာတာကို တလ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ျဖတ္လာပါတယ္။ တလနီးပါး အလုပ္မရေတာ့ က်မတို႔က ေနာက္ထပ္သက္တမ္းတိုးေပးတာေပါ့၊
ကံေကာင္းစြာပဲ အလုပ္ခ်ိတ္မိၿပီး ကံဆိုးစြာပဲ EP က ဂ်က္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မရတဲ့အဆုံး ျပန္ဖို႔ လက္မွတ္ စတစ္ကာကပ္ေတာ့မွ ေလယာဥ္လက္မွတ္ႀကီးက တလမွန္း သိရေတာ့တာပါ ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ နီးစပ္ရာ ပိုက္ဆံ စုထည့္ၾကၿပီး လက္မွတ္တျခမ္းစာ ဝယ္ေပးလိုက္ၾကရပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက တေၾကာင္းထဲတင္ ၃၀၀ေက်ာ္တာေလ...။
တညမွာ တနာရီေလာက္ႀကီး သူ႕ဖုန္းျမည္လာေတာ႕ အိုဗာဆီး မ်ားလား ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘယ္ကပါလိမ့္ေပါ့။ သူ႕ စကားအသြားအလာ နားေထာင္ေတာ့မွ သူအလုပ္႐ွာေပးခဲ့တဲ့ ကေလးတေယာက္ မနက္ျဖန္အလုပ္စာေမးပြဲ ေျဖရမွာမို႔ သိခ်င္တာေလးေတြေမးဖို႕ဆက္႐ွာတာပါ ။ ၁၀- ၁၅မိနစ္ေလာက္ထင္ပါရဲ႕ သူ ႐ွင္းျပေနျပီး
ဖုန္းခ်သြားေတာ႕မွ.......
"တကယ့္ေကာင္ စာေမးပဲြ႐ိွလို႕သူအိပ္မရတာနဲ႕ပဲ ေန႕နဲ႕ ည မွားၿပီးဖုန္းဆက္တဲ့ေကာင္ ၊ၿပီးမွ ေဆာရီးပဲ အကိုတဲ့ ခီြး တဲ့ မွ" ......
ေျပာလဲေျပာ က်မျခံဳထားတဲ႕ေစာင္ႀကီးကိုလဲ သူ႔ဘက္ အတင္းဆဲြျခံဳရင္း ျပန္အိပ္သြား႐ွာပါတယ္..။ က်မမွာသာ အအိပ္ခက္သူမို႕ ခ်က္ခ်င္း ျပန္အိပ္မရႏိုင္ပဲ လုပ္ခ်င္အံုးဟ အလကားပဲြစားႀကီးေရ လို႕ တေယာက္ထဲ အေမွာင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာႀကီး ၿပံဳး ၿဖီး ၿဖီး နဲ႕ က်န္ခဲ့ရတာ..။
Tuesday, November 24, 2009
က်မႏွင့္ သူခိုးဖမ္းျခင္း
ဘာရယ္မွန္းေတာ့ အတိအက် မေျပာတတ္ပါ။ က်မနဲ႔ အနီးအနားမွာ တခုခုမဟုတ္တာလုပ္ေနၿပီ၊ ျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ က်မစိတ္ထဲ ႂကြက္နံ႔ ရတဲ့ေၾကာင္လို လႈပ္လႈပ္ ႐ွား႐ွား ခံစားလာရတတ္ပါတယ္။က်မ မေလး႐ွားမွာ ၁၉၉၅-၉၆ တုန္းက တႏွစ္ကို အလုပ္ ၁ခု ႏႈန္းနဲ႔ အလုပ္ ၂ခုလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မ ခု ေရးမဲ့ အျဖစ္အပ်က္က ဒုတိယအလုပ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
စကၤာပူမွာ PR, S pass, WP, EP တို႔ ႐ိွၿပီး သက္တမ္း ၁ႏွစ္၊ ၂ႏွစ္၊ ၅ႏွစ္ စသည္ျဖင့္ ေပးသလိုပဲ မေလး႐ွားမွာလဲ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ O(အို) Pass ဆိုတာ႐ိွပါတယ္။ အဲ..သက္တမ္းကေတာ့ ရဲမမိမခ်င္း ဆိုပါေတာ့ :)
ဟုတ္ကဲ့..က်မ အဲဒီ အိုပတ္စ္ နဲ႔ဲ ၂ႏွစ္တိတိ ခပ္တည္တည္ ေနခဲ့ပါတယ္။
**********************************
က်မက နာမည္ႀကီး Dim Sum နဲ႔ Sea Foods ေရာင္းတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးတဆိုင္ရဲ႕ စာရင္းဌာနမွာ လုပ္ရပါတယ္။ စာရင္းဌာနဆိုလို႔ တခုလံုးမွာ က်မနဲ႔Ms. Lee ဆိုတဲ့ တ႐ုပ္မ ေပါင္း၂ေယာက္ပဲ႐ိွၿပီး သူကလဲ တပတ္ ၃ရက္ပဲ လာတာပါ။
စားေသာက္ဆိုင္က ျခံဝန္းက်ယ္ႀကီးရဲ႕ တဖက္ျခမ္းကပ္ ေဆာက္ထားတာျဖစ္ၿပီး၊အလုပ္သမားေတြေနဖို႕ ေလေအးစက္အျပည့္တပ္ ကြန္တိန္နာေတြကို စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ ေနာက္ဖက္ထဲမွာ စီတန္းထားပံုက အယ္လ္႐ိွပ္ပံု(L Shape) ပါ။ က်န္တဲ့ေျမပိုကေတာ့ Car Park ေပါ့။
စားေသာက္ဆိုင္မွာ အလုပ္သမားေတြက ျမန္မာ၊ တ႐ုတ္၊ မေလး နဲ႔ နီေပါ လူမ်ိဳးေတြပါ။ သူတို႔ႏိုင္ငံသား ကလြဲလို႔ က်န္တဲ့ ႏိူင္ငံျခားသားေတြ အားလံုးက က်မေျပာခဲ့တဲ့ အိုပတ္စ္နဲ႔ ေနၾကရတာပါ။ ရဲေတြကျဖင့္ ဆိုင္ထဲ ဝင္ခ်ည္ ထြက္ခ်ည္ရယ္၊ သူေဌးက ရဲေတြနဲ႔ ေပါင္းထားတာဆိုေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာ ျဖစ္သမွ်တာဝန္ယူၿပီး ဆိုင္ျပင္က ျပသာနာေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာေျဖ႐ွင္းၾကရပါတယ္။
တေန႔ သူေဌးက က်မကို စကားေခၚေျပာပါတယ္။ က်မက ၅ရက္ခဲြပဲ လုပ္ရတာဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ စေန ညပိုင္းနဲ႔ တနဂၤေႏြေန႔ေတြ စားေသာက္ဆိုင္မွာ Cashierလုပ္ေပးဖို႔ပါ။ က်မကေတာ ့အိုေကေပါ့၊ အဲဒီအတြက္ ပိုက္ဆံလဲ ပိုရမွာကိုး။ဒါနဲ႔ က်မလဲ စာရင္းကိုင္ တျဖစ္လဲ ေငြကိုင္ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။
**********************************
တရက္ တနလၤာေန႔ က်မ ႐ုံးျပန္ဆင္းေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မေန႔က စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ ဘီလ္ေတြ ျပန္စစ္ခ်င္ေန မိတယ္။ ခါတိုင္းဆို ေနာက္ ၂ရက္ေလာက္ၾကာမွဆိုင္မန္ေနဂ်ာ စစ္ေဆး၊ အတည္ျပဳဆိုင္းထိုးၿပီးမွ က်မဆီေရာက္လာေနက်ေလ။
က်မစိတ္ထဲ စစ္ကိုစစ္ခ်င္ေနခဲ့ေတာ့ ဆိုင္ကိုဖုန္းဆက္၊ မန္ေနဂ်ာ ဆိုင္းထိုးေပးဖို႔ေျပာၿပီး စားပဲြထိုးေလး တေယာက္ကို လာပို႔ေပးခိုင္းဖို႔ပါ မွာလိုက္ပါတယ္။
ေန႔လည္က်ေတာ့ က်မဆီ အဲဒီဘီလ္ေတြ တထပ္ႀကီး ေရာက္လာေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ မသကၤာစရာ ဘီလ္တေစာင္ က်မ သြားေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒီဘီလ္က မေန႔က မနက္ပိုင္းမွာ က်မ ထုတ္ထားခဲ့တာပါ။ က်မေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိေနတယ္...အဲဒီဝိုင္းက လူနဲနဲေလးနဲ႔ ပြဲေတြ အမ်ားႀကီးမွာစားတဲ့ ဝိုင္းျဖစ္ေနလို႔ပါ။ က်မထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ ဘီလ္က ရင္းဂစ္$ ၃၀၀ ေက်ာ္ပါ၊ ခုေတာ့ ၁၀၀ ေက်ာ္ပဲျဖစ္ေနတာ၊
တခုခုေတာ့ မွားေနတာ ေသခ်ာေနပါၿပီ။
ဒါနဲ႔ က်မလဲ မီးဖိုေခ်ာင္က ဟင္းပဲြစာရင္းေတြပါ ထပ္ယူၿပီး တခုခ်င္းစစ္လိုက္မွ...သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒင္းကေလးက ၃၀၀ ေက်ာ္တန္ဘီလ္ကိုျပင္ ၊ ၁၀၀ ေက်ာ္လုပ္ၿပီး ပိုတာကို အိတ္ထဲ ထည့္တာကိုး။
က်မတို႔ ဘီလ္ရဲ႕ အေနာက္မွာ မွာစားထားတဲ႔ ဟင္းပဲြစာ႐ြက္ေလးတဲြလွ်က္ပါတာ၊သူက အသစ္ ထပ္ေရးၿပီး ျပန္တြဲ၊ ဘီလ္ကိုလဲ ျပန္ျပင္ထားတာဆိုေတာ့ သာမန္ၾကည့္မယ္ဆို လံုးဝကို မသိႏိုင္တာပါ။
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူက က်မ ထုတ္ထားတဲ့၊ မွတ္မွတ္ယယလဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘီလ္ကိုမွျပင္မိ႐ွာတာ။ ဒါေပမဲ့ မီးဖိုထဲပို႔တဲ့ ဟင္းပဲြေကာ္ပီကိုေတာ့ သူျပင္လို႔ မရႏိုင္ဘူးေလ...။
အဲဒါ သံုးတဲ့ စစ္စတမ္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ပါ။ တကယ္ဆို ပရင့္ထုတ္ၿပီးသား ဘီလ္ကို ျပန္ျပင္ဆင္ခြင့္ မွာ မ႐ိွသင့္ပါဘူး။ အဲဒီကိစၥျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ တင္းၾကပ္လိုက္ၾကပါတယ္။
*********************************
တရက္မွာ က်မတို႔ဆိုင္ရဲ႕ ခ်က္ႀကီးက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ ငါးမန္းေတာင္ အပါအဝင္ တျခား Sea Foods ေတြ မွာေပးဖို႔ပါ။ က်မ နဲနဲေတာ့ အံ့ဩသြားပါတယ္၊ဘယ့္ႏွယ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္ေလာက္ကမွ မွာထားခဲ့တာ၊ ကုန္ၿပီလားေပါ့။ ဒီလ ပဲြေတြလဲ သိတ္မ႐ိွပဲနဲ႔ ဆိုေတာ့ သူက နင္ မယံုရင္ စတိုခန္းထဲ သြားၾကည့္လိုက္လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလဲ စိတ္ထဲ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ စတိုခန္းဖြင့္စစ္ေတာ့မွ
ဟုတ္ပါတယ္ တကယ့္ကို ကုန္လုနီးပါးပါ။
စတိုေသာ့ကိုင္တဲ့ သူက ကိုေမာင္ ဆိုတဲ့ ျမန္မာ အကိုႀကီးပါ။ အဲဒီ အကိုႀကီးက က်ေနာ္လဲ မေျပာခ်င္ဘူးဗ်ာနဲ႔ အစခ်ီလို႔ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာျပ႐ွာပါတယ္။ဒီလိုပါ။ က်မတို႔ သူေဌးက ဆိုင္ကို တလမွ ၁ခါ ၂ခါ ေလာက္ပဲ လာတာပါ။ သူ႔ရဲ႕ ညီ၂ ေယာက္က အလွည့္က် လာၿပီး လိုအပ္သည္မ်ား မွာၾကားစားေသာက္ၿပီး
ျပန္ေလ့႐ိွပါတယ္။အငယ္ေကာင္က သေဘာေကာင္းၿပီး အားလံုးအေပၚ ခင္ခင္မင္မင္ ႐ိွသေလာက္
အႀကီးေကာင္က မာန္တက္ေနတဲ့ ႐ုပ္နဲ႔ အားလံုးကို ဆူပူမာန္မဲ ေနက်ပါ။ သူ႔ကိုက်မတို႔က မ်က္ျပဴး လို႔ ေခၚပါတယ္။ က်မနဲ႔လဲ မတည့္ပါဘူး။
အဲ ၾကားျဖတ္ေျပာရအံုးမယ္ စကားစပ္မိလို႔ပါ၊ က်မနဲ႔ မတည့္ဆို တခါ ျမန္မာအလုပ္သမားေလးတေယာက္ ဖ်ားလို႔ အမ္စီ ၂ရက္ယူတာကို လခထဲက ျဖတ္ပါတယ္။ ၂ရက္စာဆိုေတာ့ အျဖတ္ခံရတဲ့ တေယာက္လဲ
အီသြားၿပီး က်မ လာတိုင္ပါတယ္။ က်မကလဲ မဟုတ္မခံ ဆိုေတာ့ ဗိုက္ေကာင္းလို႔ ဓါးေတာင္းသူပါ။ အၿမဲ လူမိုက္ဌား ခံရတာပါ။ ဒါလဲပဲ ဘယ္ေတာ့မွ မမွတ္သူ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ ဇာမဏီမ်ိဳး အသက္သာေသပေစ၊ အေမႊးတပင္ အကႊၽတ္မခံ ဆိုတဲ့အစားထဲကလို႔ မွတ္ထင္ေနခဲ့သူပါ။
ေနာက္တခါက်ေတာ့ အလုပ္သမားေလးတေယာက္ စားပဲြ ႐ွင္းရင္း စားေသာက္သူ က်န္ခဲ့တဲ့မုန္႔ပဲြ တပဲြ (လံုးဝ စားမသြားတဲ့ ပြဲအသစ္ႀကီးပါ) ကို သိမ္းရင္း ႏိႈက္စားမိပါလိမ့္မယ္ အဲဒါကို မ်က္ျပဴးက ခိုးစားပါတယ္ဆိုၿပီး တပဲြစာမကတဲ့ လစာ ျဖတ္ခံရပါတယ္။ ထံုးစံ အတိုင္းပဲ က်မဆီေရာက္လာၿပီး က်မနဲ႔ မ်က္ျပဴး ၊ မ်က္ျပဴးနဲ႔ က်မ ဖိုက္ၾကေလသတည္းေပါ့။
အဲ...အဆံုးမေတာ့ တရားမွ်တစြာ မွန္တဲ့ဘက္ကပဲ ႏိုင္တာပါ။ သူတို႔ ၂ေယာက္လံုးျဖတ္ခံရတဲ့ ပိုက္ဆံ ျပန္ရၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလဲ ငပြႀကီး ျဖစ္မွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ ကိုျဖစ္လာရေတာ့တာ။ ဒီေတာ့ က်မ အေပၚ မ်က္ျပဴး ၾကည့္မရတာ မဆန္းပါဘူး။
တဦးေမတၱာ တဦးမွာ ဆိုသလိုေပါ့႐ွင္ ။
အဲ..စကားျပန္ဆက္ရရင္ ခုနကေျပာတဲ့ စတိုခန္းထဲက Sea Foods ေပ်ာက္ဆံုးမႈႀကီးဟာ မ်က္ျပဴးလက္ခ်က္ ဆိုတာ စတိုမႉး ေျပာျပလို႔ သိရၿပီ။ သူက ခ်က္ႀကီး လက္မွတ္မပါပဲ လာထုတ္ယူသြားၿပီး ျပန္ေရာင္းစားေနတာ။ တခ်ိဳ႕ Sea Foods ေတြက ေစ်းအရမ္းႀကီးပါတယ္ ငါးမန္းေတာင္တို႔ ပင္လယ္ေမွ်ာ့တို႔ ေလာ့ဘ္စတာ -ေက်ာက္ပုဇြန္ႀကီးေတြလိုဟာမ်ိဳးေတြေပါ့..။
တခ်ိဳ႕ သားငါး ပုဇြန္ေတြကေတာ့ သူ႔အိမ္ ဟင္းစားလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ ့။ ဒါနဲ႔ က်မသူေဌးဆီ ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းဆက္ၿပီး စတိုခန္းက ေစ်းႀကီးတဲ့ ပစၥည္းေတြ မ်က္ျပဴး ခိုးေရာင္းေနေၾကာင္း သတင္းပို႔လိုက္ပါတယ္။ (အဲ... သတင္းပို႔ ႐ံု ကေလးပါ)
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ သူေဌးေရာ၊ ညီ၂ေယာက္ စလံုးေရာ က်မ ႐ံုးခန္း လာေခါက္ၿပီး သူတို႔ ႐ံုးခန္း ခဏ သံုးခ်င္လို႔ က်မကို ခဏေလာက္ အျပင္ထြက္ေပးဖို႔ ေျပာပါတယ္။ မ်က္ျပဴးကေတာ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္လို႔ေပါ့။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာပါတယ္ သူတို႔ ညီအကို ေတြ တေယာက္တခြန္း ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုၾကၿပီး မ်က္ျပဴး အခန္းထဲက အရင္ဆံုး ထြက္လာၿပီး ကားကို ဝူးခနဲ ေဆာင့္ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
က်မ အူျမဴးလိုက္ပံုမ်ား အဲဒီညက အိပ္မက္ေတြေတာင္ ကာလာေလးနဲ႔ မက္လို႔...။
**********************************
ဇာတ္ေပါင္းရမယ္ ဆိုရင္...ဘီလ္ေတြျပင္ျပင္ၿပီး ပိုက္ဆံခိုးေနတဲ့ ေကာင္မေလးက ရဲအဖမ္းခံရၿပီးေထာင္ က်သြားပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ သူဒီလိုလုပ္ေနတာ တလေက်ာ္ေလာက္႐ိွေနၿပီေလ၊ က်မလဲ ကိုယ့္႐ႈးကိုယ္ပတ္ ဆိုတာလို ဘီလ္ေတြကို မီးဖိုေခ်ာင္ကဟင္းပြဲစာရင္းေတြနဲ႔ အကုန္ျပန္တိုက္စစ္ရတာ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာ လို႔ပါ။
အဲ...မ်က္ျပဴးကေတာ့ ဝမ္နင္ေလးပဲ အေပးခံရၿပီး ကြင္းလံုးကြၽတ္လြတ္သြားခဲ့ပါတယ္...
ဒါေပါ့ေလ........... သူတို႔က.....အမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း အရင္းႀကီးေတြကိုး....။
အဲဒါ က်မကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္မွန္ ေဘ့စ္အြန္ထ႐ူးစတိုရီ ပါ...။ ခုတေလာ အဲဒါေလး ျပန္ေတြးမိလိုက္တိုင္း ငယ္စိတ္နဲ႔ ဒုတ္ထိုးအိုးေပါက္ ေျပာခဲ့၊ လုပ္ခဲ့မိတာေတြအတြက္ စိတ္ထဲ မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။
သူ႔ကို လက္ထိပ္ေလးနဲ႔ က်မတို႔ေနရတဲ့ ကြန္တိန္နာထဲက ေခၚထုတ္လာေတာ့ က်မမွာ ငါလုပ္လိုက္တာ လြန္မ်ား သြားၿပီလားလို႔ ဝမ္းနဲမိရတယ္။ ခုအ႐ြယ္မွာဆိုရင္ က်မ အဲဒီလို လုပ္ပါအံုးမလား။ ပိုက္ဆံခိုး တဲ့ေကာင္မေလးကို ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႔ၿပီး ..........
"ညီမေရ အမသိတယ္ေနာ္ ေနာက္မလုပ္ပါနဲ႔ကြယ္ ဒီတခါေတာ့ ႐ိွပါေစေနာက္တႀကိမ္ ဆိုရင္ေတာ့ တိုင္ရလိမ့္မယ္" လို႔မ်ား ေခ်ာ့ေျပာမိမလားပဲ...။
ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီေလ...။
ခုထက္ထိ က်မရင္ထဲ ကလိကလိ ျဖစ္ေစတာက ေကာင္မေလးလို တခါခိုးရင္ တရာ၊ႏွစ္ရာ ခိုးတဲ့ သူခိုး အေသးစားေလးကို လက္ထိလက္ရ ဖမ္းေပးႏိုင္ခဲ့ၿပီး တခါခိုးရင္ ေထာင္ခ်ီ ခိုးတဲ့ မ်က္ျပဴးလို သူခိုး အႀကီးစားက်ေတာ့ ကြင္းလံုးကြၽတ္ လြတ္သြား ခဲ့ရတဲ့ အတြက္ပါ။
အင္းေလ...သူတို႔ေတြက အမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္း အရင္းႀကီးေတြကို...ေနာ့ ..။
ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။
Sunday, November 22, 2009
ငပ်င္း အေၾကာင္း
အပ်င္းၿပိဳင္ပဲြ ဝင္ရင္...
ပထမရမွာ...ေသခ်ာေနေပမဲ့...
ၿပိဳင္ရမွာေတာင္ ပ်င္းသတဲ့...။
သူက...
စားရမွာလဲ ပ်င္း... ဝါးရမွာပ်င္းတာမို႔
ထမင္း အရည္ေဖ်ာ္ေသာက္...၊
ေသာက္ရမွာလဲ ပ်င္း...ေမာ့ေသာက္ရမွာစိုးလို႔
ကေတာ့တေလွ်ာက္ အသာေမွ်ာခ်... ၊
သြားရမွာလဲပ်င္း... ေျခေထာက္မဖို႔ ပ်င္းသူမို႔
လိွမ့္လို႔သာ ခ်သတဲ႔.....။
အဲသလို...
အရာရာ လုပ္ဖို႔ပ်င္း...
စားဖို႔လဲပ်င္း...သြားဖို႔ပ်င္း...
ရစ္ဖို႔လဲပ်င္း...ခ်စ္ဖို႔ပ်င္းတဲ့...
ငပ်င္းအေၾကာင္း ေျပာရတာ...
ပ်င္းမ်ားေတာင္ ပ်င္းပါရဲ႕......။
ဘဝ အေမာေတြေျပၾကပါေစ...။
ပ်င္းတတ္သူမ်ားအားလံုးကို ရည္႐ြယ္ပါသည္။ တိုက္ဆိုင္မႈ႐ိွပါက မွန္ေျပးၾကည့္လိုက္ပါ။ ေျပးၾကည့္ရမွာ ပ်င္းသည္ ဆိုလွ်င္ မိတ္ေဆြ မိမိကိုယ္ကို အသင္းဝင္အျဖစ္ ဂုဏ္ယူစြာ သတ္မွတ္ပါေလ....။
ပထမရမွာ...ေသခ်ာေနေပမဲ့...
ၿပိဳင္ရမွာေတာင္ ပ်င္းသတဲ့...။
သူက...
စားရမွာလဲ ပ်င္း... ဝါးရမွာပ်င္းတာမို႔
ထမင္း အရည္ေဖ်ာ္ေသာက္...၊
ေသာက္ရမွာလဲ ပ်င္း...ေမာ့ေသာက္ရမွာစိုးလို႔
ကေတာ့တေလွ်ာက္ အသာေမွ်ာခ်... ၊
သြားရမွာလဲပ်င္း... ေျခေထာက္မဖို႔ ပ်င္းသူမို႔
လိွမ့္လို႔သာ ခ်သတဲ႔.....။
အဲသလို...
အရာရာ လုပ္ဖို႔ပ်င္း...
စားဖို႔လဲပ်င္း...သြားဖို႔ပ်င္း...
ရစ္ဖို႔လဲပ်င္း...ခ်စ္ဖို႔ပ်င္းတဲ့...
ငပ်င္းအေၾကာင္း ေျပာရတာ...
ပ်င္းမ်ားေတာင္ ပ်င္းပါရဲ႕......။
ဘဝ အေမာေတြေျပၾကပါေစ...။
ပ်င္းတတ္သူမ်ားအားလံုးကို ရည္႐ြယ္ပါသည္။ တိုက္ဆိုင္မႈ႐ိွပါက မွန္ေျပးၾကည့္လိုက္ပါ။ ေျပးၾကည့္ရမွာ ပ်င္းသည္ ဆိုလွ်င္ မိတ္ေဆြ မိမိကိုယ္ကို အသင္းဝင္အျဖစ္ ဂုဏ္ယူစြာ သတ္မွတ္ပါေလ....။
Friday, November 20, 2009
ပညတ္
တိမ္ေတြညိဳ
ၿပိဳလာ မိုး႐ြာသတဲ့...၊
စဲစဲ ဖြဲဖြဲ
သည္းသည္း ေစြ႐ြာ
ရံခါ ထစ္ခ်ဳန္း မိုးလံုးပုလဲ.....။
အဲဒီမိုးစက္
ခြက္နဲ႔ပဲ ခံခံ
ကန္ထဲပဲ က်ေစ
ျမစ္ေရထဲ စီးဆင္း
အျငင္းပြားစရာ မလို
ေရ....ဆိုၿပီး ဆိုင္းဘုတ္တပ္...။
ကဲ...ဗေလာင္းဗလဲ
တတ္ပဲ တတ္ႏိူင္
ခုတိုင္ မိုးဖြဲ..... တဖန္လဲ ေရ
႐ွာေလ အႏွစ္ မဲ့သည့္ျဖစ္......။
ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ....။
ၿပိဳလာ မိုး႐ြာသတဲ့...၊
စဲစဲ ဖြဲဖြဲ
သည္းသည္း ေစြ႐ြာ
ရံခါ ထစ္ခ်ဳန္း မိုးလံုးပုလဲ.....။
အဲဒီမိုးစက္
ခြက္နဲ႔ပဲ ခံခံ
ကန္ထဲပဲ က်ေစ
ျမစ္ေရထဲ စီးဆင္း
အျငင္းပြားစရာ မလို
ေရ....ဆိုၿပီး ဆိုင္းဘုတ္တပ္...။
ကဲ...ဗေလာင္းဗလဲ
တတ္ပဲ တတ္ႏိူင္
ခုတိုင္ မိုးဖြဲ..... တဖန္လဲ ေရ
႐ွာေလ အႏွစ္ မဲ့သည့္ျဖစ္......။
ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ....။
Tuesday, November 17, 2009
ခ်စ္ၾကည္ေအး ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး
စကားခ်ပ္...
(ေအာက္ပါ အင္တာဗ်ဳးသည္ ခြက္ခြက္လန္မဂၢဇင္းမွ ေမာင္ဘလာေဂၚႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔ ၿပီးခဲ့သည့္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၃၀ရက္ေန႔က ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကေသာ အိတ္ကလုစစ္ အင္တာဗ်ဴး ျဖစ္ေခ်၏။ ျမန္မာျပည္႐ိွ စာေစာင္မ်ား၊မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ အုံးအံုး ႏွင့္ ႂကြက္ႂကြက္
ေဖာ္ျပၿပီးသကာလ ယခုအခါ ဘေလာ႔ဂ္ဖတ္လာ ပိတ္သတ္ႀကီးမ်ား ဖတ္႐ႈေစလိုျခင္းအလို႔ငွာ ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ရေပသည္။)
ေမာင္ဘလာေဂၚ း ခုလိုအင္တာဗ်ဴးခြင့္ေပးတဲ့ ဆရာမ ခ်စ္ၾကည္ေအးကို ကြၽန္ေတာ္မ်ား ခြက္ခြက္လန္ မဂၢဇင္းတိုက္ ကိုယ္စား ေက်းဇူးစကား ပဏာမ ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ ေမးခြန္းအားလံုး ၅ခု ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္၊ ဆရာမ အသင့္ျဖစ္ပါၿပီလား ခင္ဗ်ာ ...
ခ်စ္ း ႏႈတ္မွမေျဖ၊ ေခါင္းကေလး အသာငဲ့ျပ၏။
ေဂၚ း ဆရာမ ေမြးႏွစ္ သကၠရာဇ္ေလး တဆိတ္သိပါရေစခင္ဗ်ာ ...
ခ်စ္ း အိုကြယ္...မင္းႏွယ္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ဒီေမးခြန္း ေမးစရာလား၊ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး, အမကို ေမြးၿပီးမွ သႀကၤန္က်တာ အခါ ေလးဆယ္႐ိွၿပီကြဲ႔...
ေဂၚ း ယေန႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ၾကၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆရာမရဲ႕ စြမ္းေဆာင္မႈေလးတရပ္ နဲ႔ သက္ေသျပေစခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ..
ခ်စ္ း ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ အမတို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြကခ်ည္း ေမတၲာစာ အေပးခံလာရသမို႔လား၊ ဒီေတာ့ အမလက္ထက္မွာ ေမတၲာစာ ၁၀ ေစာင္ မိတၱဴဆဲြၿပီး အမ်ိဳးသား ၁၀ ေယာက္ကို တေန႔တည္း အျပတ္ လိုက္ေပးခဲ့တယ္ေလ...။
ေဂၚ း ဪ...ဪ..စြမ္းစြမ္းတမံပါပဲ ခင္ဗ်ာ..။ ေနာက္ေမးခြန္း တခု ဆက္ပါအံုးမယ္ ။ တိုင္းျပည္အေပၚ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေလး တခုလုပ္ပိုင္ခြင့္ ရခဲ့ရင္ ဆရာမ အေနနဲ႔ ဘာမ်ားေျပာင္းပစ္ခ်င္ပါသလဲခင္ဗ်ာ
ခ်စ္ း (အေလးအနက္စဥ္းစားဟန္ျဖင့္ တခဏမွ် ၿငိမ္သက္ၿပီးေသာ္...)
အင္း....အမတို႔ ေတာင္ကြၽန္းသားေတြက ဇဗၺဴဒီပါ လက္ယာေတာင္ကြၽန္း ဩဘာနိမိတ္ထြန္းလို႔ ဆုိရေအာင္ အတိတ္နမိတ္၊ အေခၚအေဝၚ ေတြကို ဂ႐ုထား ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့ အမသာ ေျပာင္းလဲခြင့္႐ိွမယ္ဆို အမတို႔ရဲ႕ ေငြေၾကးယူနစ္ကို တက်ပ္တျပား အစား တေခ်ာင္တလည္ လို႔ ေျပာင္းပစ္ခ်င္တယ္ကြယ္ ၊ မင္းပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ..လူေတြမွာ စီးပြားေရး ၾကပ္တည္းရတဲ့အထဲ ျပားရအံုးမယ္ ဆိုေတာ့...။
ေဂၚ း မွတ္သားေလာက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ..၊ ဆရာမ အခု စကၤာပူမွာ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္၊ ဒီေတာ့ ဆရာမရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ လူအဖတ္မ်ားေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ပ႐ိုမုတ္ လုပ္ပါသလဲ...
ခ်စ္ း ဪ...ဒါကလြယ္ပါတယ္၊ လူအဖတ္မ်ားေအာင္ လူအရည္ေတြ စစ္ခ်လိုက္တာေပါ့ကြယ္...
ေဂၚ း ဗ်ာ...မေနာက္ပါနဲ႔ အမရယ္...
ခ်စ္ း မေနာက္ပါဘူး ေမာင္ေလးရယ္....။
ေဂၚ း ဟုတ္ကဲ့...ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းပါ ခင္ဗ်ာ ၊ ဆရာမ ခုလို တမုဟုတ္ခ်င္း နာမည္ႀကီးလာေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ႀကိဳးစားေရးခဲ့ပါလဲ ခင္ဗ်ာ...
ခ်စ္ း ဒါလား...သူမ်ားေတြ ေဖာင့္ဆိုက္ ၁၀ နဲ႔ ေရးေနခ်ိန္မွာ အမက ေဖာင့္ဆိုက္၄၈နဲ႔ ေရးခ်ပစ္လိုက္တယ္ေလ...။
ဘဝအေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။
(ေအာက္ပါ အင္တာဗ်ဳးသည္ ခြက္ခြက္လန္မဂၢဇင္းမွ ေမာင္ဘလာေဂၚႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔ ၿပီးခဲ့သည့္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၃၀ရက္ေန႔က ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကေသာ အိတ္ကလုစစ္ အင္တာဗ်ဴး ျဖစ္ေခ်၏။ ျမန္မာျပည္႐ိွ စာေစာင္မ်ား၊မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ အုံးအံုး ႏွင့္ ႂကြက္ႂကြက္
ေဖာ္ျပၿပီးသကာလ ယခုအခါ ဘေလာ႔ဂ္ဖတ္လာ ပိတ္သတ္ႀကီးမ်ား ဖတ္႐ႈေစလိုျခင္းအလို႔ငွာ ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ရေပသည္။)
ေမာင္ဘလာေဂၚ း ခုလိုအင္တာဗ်ဴးခြင့္ေပးတဲ့ ဆရာမ ခ်စ္ၾကည္ေအးကို ကြၽန္ေတာ္မ်ား ခြက္ခြက္လန္ မဂၢဇင္းတိုက္ ကိုယ္စား ေက်းဇူးစကား ပဏာမ ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ ေမးခြန္းအားလံုး ၅ခု ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္၊ ဆရာမ အသင့္ျဖစ္ပါၿပီလား ခင္ဗ်ာ ...
ခ်စ္ း ႏႈတ္မွမေျဖ၊ ေခါင္းကေလး အသာငဲ့ျပ၏။
ေဂၚ း ဆရာမ ေမြးႏွစ္ သကၠရာဇ္ေလး တဆိတ္သိပါရေစခင္ဗ်ာ ...
ခ်စ္ း အိုကြယ္...မင္းႏွယ္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ဒီေမးခြန္း ေမးစရာလား၊ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး, အမကို ေမြးၿပီးမွ သႀကၤန္က်တာ အခါ ေလးဆယ္႐ိွၿပီကြဲ႔...
ေဂၚ း ယေန႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ၾကၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆရာမရဲ႕ စြမ္းေဆာင္မႈေလးတရပ္ နဲ႔ သက္ေသျပေစခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ..
ခ်စ္ း ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ အမတို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြကခ်ည္း ေမတၲာစာ အေပးခံလာရသမို႔လား၊ ဒီေတာ့ အမလက္ထက္မွာ ေမတၲာစာ ၁၀ ေစာင္ မိတၱဴဆဲြၿပီး အမ်ိဳးသား ၁၀ ေယာက္ကို တေန႔တည္း အျပတ္ လိုက္ေပးခဲ့တယ္ေလ...။
ေဂၚ း ဪ...ဪ..စြမ္းစြမ္းတမံပါပဲ ခင္ဗ်ာ..။ ေနာက္ေမးခြန္း တခု ဆက္ပါအံုးမယ္ ။ တိုင္းျပည္အေပၚ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေလး တခုလုပ္ပိုင္ခြင့္ ရခဲ့ရင္ ဆရာမ အေနနဲ႔ ဘာမ်ားေျပာင္းပစ္ခ်င္ပါသလဲခင္ဗ်ာ
ခ်စ္ း (အေလးအနက္စဥ္းစားဟန္ျဖင့္ တခဏမွ် ၿငိမ္သက္ၿပီးေသာ္...)
အင္း....အမတို႔ ေတာင္ကြၽန္းသားေတြက ဇဗၺဴဒီပါ လက္ယာေတာင္ကြၽန္း ဩဘာနိမိတ္ထြန္းလို႔ ဆုိရေအာင္ အတိတ္နမိတ္၊ အေခၚအေဝၚ ေတြကို ဂ႐ုထား ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့ အမသာ ေျပာင္းလဲခြင့္႐ိွမယ္ဆို အမတို႔ရဲ႕ ေငြေၾကးယူနစ္ကို တက်ပ္တျပား အစား တေခ်ာင္တလည္ လို႔ ေျပာင္းပစ္ခ်င္တယ္ကြယ္ ၊ မင္းပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ..လူေတြမွာ စီးပြားေရး ၾကပ္တည္းရတဲ့အထဲ ျပားရအံုးမယ္ ဆိုေတာ့...။
ေဂၚ း မွတ္သားေလာက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ..၊ ဆရာမ အခု စကၤာပူမွာ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္၊ ဒီေတာ့ ဆရာမရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ လူအဖတ္မ်ားေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ပ႐ိုမုတ္ လုပ္ပါသလဲ...
ခ်စ္ း ဪ...ဒါကလြယ္ပါတယ္၊ လူအဖတ္မ်ားေအာင္ လူအရည္ေတြ စစ္ခ်လိုက္တာေပါ့ကြယ္...
ေဂၚ း ဗ်ာ...မေနာက္ပါနဲ႔ အမရယ္...
ခ်စ္ း မေနာက္ပါဘူး ေမာင္ေလးရယ္....။
ေဂၚ း ဟုတ္ကဲ့...ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းပါ ခင္ဗ်ာ ၊ ဆရာမ ခုလို တမုဟုတ္ခ်င္း နာမည္ႀကီးလာေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ႀကိဳးစားေရးခဲ့ပါလဲ ခင္ဗ်ာ...
ခ်စ္ း ဒါလား...သူမ်ားေတြ ေဖာင့္ဆိုက္ ၁၀ နဲ႔ ေရးေနခ်ိန္မွာ အမက ေဖာင့္ဆိုက္၄၈နဲ႔ ေရးခ်ပစ္လိုက္တယ္ေလ...။
ဘဝအေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။
Friday, November 13, 2009
မွန္လိုက္ပံုက....
ည အနက္ေရာင္...
အဘိုး မို႔ ပံုေျပာၿပီဆိုလွ်င္္ တူေလးေ႐ႊေသြး၊ တူမေလးမိုးေသာက္ပန္း အပါအဝင္ တူ တူမေတြရဲ႕ ကစားေဖာ္ အိမ္နီးခ်င္း ကေလးေတြပါ လာနားေထာင္ေလ့႐ိွသည္။
"အဲဒီ သရဲေလး ငညိဳဟာ ႐ြာထဲက ေလးခြပစ္ သိတ္ေတာ္တဲ့ သံေခ်ာင္းကေလးကို ျမင္ဖူးခ်င္႐ွာလြန္းလို႔ တညမွာေတာ့ သံေခ်ာင္းတို႔ အိမ္ေ႐ွ႕ သြား၊ အိမ္ေ႐ွ႕ သံဇကာကြက္ကေလး တကြက္ထဲကေန သူ႔ရဲ႕ တဖက္ထဲ႐ိွေတာ့တဲ့ မ်က္လံုးကေလးနဲ႕ ေခ်ာင္းၾကည့္ေန႐ွာသတဲ့။ သံေခ်ာင္းေလးကလဲ တေန႔ကမွ ႐ြံ႕ခူးၿပီးလံုး၊ လွမ္းထားလို႔ ေျခာက္ၿပီးသား၊ စေကာထဲက ေလာက္စာလံုးေတြ ကို တလံုးၿပီး တလံုး ေထာင္ထားတဲ့ ႏို႔ဆီဗူးခြံေတြဆီပစ္ရင္း အစြမ္းေတြျပေနတာေပါ့။ သရဲေလး ငညိဳခမ်ာ သေဘာက်လြန္းလို႔ လက္ခုပ္လက္ဝါးမ်ားေတာင္ တီးမိ႐ွာတယ္။ အဲဒီလို ပစ္ေနရာက ႐ုတ္တရက္ ပစ္မွတ္ေျပာင္းသြားၿပီး ငညိဳေလး ေခ်ာင္းၾကည့္ေန႐ွာတဲ့ သံဇကာကြက္ ထဲကိုမွ တန္းတန္း မတ္မတ္ ပစ္လိုက္တာ ငညိဳေလး ခမ်ာ တဖက္ထဲ႐ိွေတာ့တဲ့ မ်က္လံုးေလးပါ ကန္းသြား႐ွာ ေရာလားကြယ္"
"ဟင္ ငညိဳေလး တနားပါရယ္ေနာ္ ဘိုးဘိုး.."
ဟိုဘက္ျခံက သမီးငယ္ေလး မ်က္ႏွာကေလးမဲ့၊ မ်က္ခံုးကေလး ေကြးလို႔ ငိုမလိုေျပာ႐ွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္္ ဆို္င္ကယ္ကို အဝတ္စ နဲ႔ တိုက္ေနရာက ၿပံဳးမိရသည္။ အဘိုးပံုျပင္ထဲမွာ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ၊ လူေတြကို ကူညီတတ္ေသာ၊ အစအေနာက္သန္ေသာ၊ ေမ်ာက္႐ႈံးေအာင္ ေဆာ့တတ္ေသာ သရဲကေလးမ်ားစြာ ႐ိွေလသည္။ ထို သရဲကေလးေတြႏွင့္ ကေလးေတြက ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္သလို၊ အဘိုးကလဲ သရဲဆိုတာ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္၊ သူတို႔ေတြထက္ လူေတြက အင္အားပို႐ိွတဲ့အေၾကာင္း၊ ကေလးေတြ ရင္ထဲ ရဲရင့္စိတ္ ကေလးမ်ား သြင္းေပးေလ့႐ိွသည္။
ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ထဲ ဝင္တာနဲ႔ ေမေမက သူ႔ လက္ထဲက လင္ပန္းကို ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထဲထည့္ရင္း "သား ဟိုမယ္ မင္းအဘိုးနဲ႔ ကေလးေတြကို သာကူယို သြားတိုက္ ခ်ည္၊ ေမေမ မီးပူတိုက္ေလး တိုက္လိုက္ခ်င္လို႔" ဟု ဆိုသည္။ ဒါက ေမေမ အၿမဲ လုပ္ေနက်။ ကေလးေတြလာတိုင္း တခု မဟုတ္ တခု လုပ္ေကြၽးၿမဲ။
* * * * * * * * * *
ကြၽန္ေတာ္ လမ္းမေပၚေရာက္ေတာ့ အေတာ္ကို ေမွာင္ေနၿပီ ။ လကြယ္ရက္ေတြမို႔ ျဖစ္မည္ လက္႐ိွ အခ်ိန္ထက္ ပိုေမွာင္ေနသလိုပင္။ ေမေမသည္ ကြၽန္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီးတာ ဘယ္တုန္းကမွ မႀကိဳက္ခဲ့ပါ။ ဆိုင္ကယ္ဝယ္ၿပီး တရက္မွာ ေမေမ့ ကို အတင္းေပြ႕ခ်ီ ဆိုင္ကယ္ေပၚတင္ကာ တပတ္ေမာင္းျပဖူးသည္။ ေမေမ့ခမ်ာ ေနာက္ကေန ကြၽန္ေတာ့္ခါးကို တင္းတင္းဖက္ခါ "ေျဖးေျဖးေနာ္ သား..." ဟု တခ်ိန္လံုး ေျပာေနခဲ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္ ခပ္ေျဖးေျဖးေလး နဲ႔ ဂ႐ုတစိုက္စီးျပေတာ့မွ စိတ္ခ်သြားသလို ခြင့္ျပဳလိုက္ ရေတာ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္က အေဖ့သားပီပီ ေခါင္းမာသည္ေလ။
ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခါမ်ားစြာကလိုပဲ ေမေမ မအိပ္ေသးပါ။ "ေမေမရာ ဒီေကာင္ဗညား ကလဲ သားနဲ႔ အေဖာ္လိုက္မယ္ ဆိုလို႔ ရထား လက္မွတ္ေတာင္ ဝယ္ၿပီးေနမွ ဒီညေနပဲ အူအတက္ေပါက္လို႔ ခ်က္ခ်င္းခဲြ၊ ေဆး႐ုံတင္ထားခဲ့ရေတာ့ သား တေယာက္ထဲ သြားရေတာ့မွာ..." ေမေမကျဖင့္ အေဖာ္မက္တဲ့ သားကို ကေလးတေယာက္လို ၿပံဳးၾကည့္ရင္း "ကဲ အဲဒါဆို သားလဲအိပ္ေတာ့၊ မနက္က်ရင္လဲ ဘူတာ႐ံု ေစာေစာ ဆင္းရအံုးမွာေလ..." တေယာက္ထဲမို႔ စိတ္မခ်ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ အေၾကာင္းသိလို႔ ေမေမက တားမေနေတာ့ပါ။
* * * * * * * * * *
ကြၽန္ေတာ္ ၿမိဳ႕လယ္႐ြာေလးကိုေရာက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီ ထိုးလုၿပီီ ။ ရထားအဝင္ေနာက္က်ေတာ့ တြဲထိုးတာ၊ ကုန္တင္ကုန္ခ်တာနဲ႔ ပဲ ရထားထြက္ခ်ိန္လဲ ၂နာရီနီးပါး ေနာက္က်ခဲ့ရသည္ ။ ကြၽန္ေတာ္ အခ်ိန္ ဆြဲမေနပဲ ႐ြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဆီ ခ်က္ခ်င္းဝင္ဖူး၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ စက္ဘီးတစီးငွား၊ လိုအပ္ ေသာပစၥည္းမ်ား တေခါက္ျပန္ စစ္ေဆးကာ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေတာင္ေျခဆီ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ေနာက္က်လွၿပီ ။ ဒီညေတာ့ ေတာင္ေျခမွာပဲ အိပ္ရေတာ့မည္။ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ေလေအးေအးေလးေတြ လာေရာက္ တိုးေဝွ႔ လို႔ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ ဆံပင္ေတြလဲ ဖ႐ိုဖရဲ ၊ အဲဒီအရသာကို ႀကိဳက္လွသည္။ ကြၽန္ေတာ္ စက္ဘီး ကို အ႐ိွန္ျမႇင့္နင္းလိုက္မိသည္ ။ ေဖာင္းခနဲ ျဖစ္ကာ စက္ဘီးက ဆက္နင္းလို႔ မရေတာ့၊ စက္ဘီး ဘီးေပါက္သြားျခင္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ေျမႀကီးေပၚ စိတ္ပ်က္္လက္ပ်က္ ထိုင္ခ်လိုက္မိသည္ ။ ဘာမွမတတ္ႏိူင္၊ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္ေျခအထိ လမ္းေလွ်ာက္ရေတာ့မည္။ စိတ္ထဲက ဗညားကို မဆီမဆိုင္ က်ိန္ဆဲလိုက္မိေသး၏ ။ ႏွစ္ေယာက္ ဆိုရင္ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေဖာ္႐ိွေတာ့ အနဲဆံုး စကားေျပာေဖာ္ေလးရအံုးမည္။ မိုးေပၚေမာ့ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ၾကယ္ကေလးေတြေတာင္ အေဖာ္ မစံု ဟိုတလံုး ဒီတလံုးႏွင့္။ ေက်ာ၌ လြယ္ပိုး ထားေသာ ေက်ာပိုး
အိတ္ႀကီးကလဲ ခုမွ ပိုလို႔ ေလးလံလာသလို ခံစားရသည္။ အိတ္ႀကီးထဲမွာ သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္၊ ေျမပံုတခု၊ ေလမႈတ္ေမြ႕ယာ၊ အိပ္ရာလိပ္၊ ကင္မရာ ၊ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး၊ ဂတ္စ္မီးျခစ္ ၊ အမ္ပီဖိုးပေလယာ ၊ ေရဗူး ၊ ေတာစီးဖိနပ္တရံ ၊ေပါင္မုန္႔ ၊ ငါးေသတၱာ၊ အဝတ္ပို တစံု ႏွင့္ ဘူမိေဗဒသံုး တူတေခ်ာင္း။ ၿပီးေတာ့ မွတ္တမ္းေရးရန္ စာအုပ္ ေဘာလ္ပန္ ႏွင့္ စင္န္ပယ္လ္ ေက်ာက္တံုးကေလးမ်ား ထည့္ရန္ ဖိႏွိပ္ပိတ္လို႔ရေသာ လိုင္းကေလးမ်ား ပါတဲ့ အ႐ြယ္စံု ပလတ္စ္စတိတ္ အိတ္ေလးမ်ား။
ေတာင္ေျခနားမေရာက္ခင္ ႐ြာကေလး တ႐ြာေတြ႕လွ်င္ပဲ ကြၽန္ေတာ္အားတက္ရသည္။ ခဏေလးေတာ့ ဝင္နားရမည္။ ကြၽန္ေတာ္ ပင္ပန္းလွၿပီေလ။ အို....႐ုတ္တရက္ ကြၽန္ေတာ္အံ့ဩ မင္သက္သြားခဲ့သည္ ။ လမင္းကေလး ထြက္လာသလိုပါ ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ ႀကီးေတြမွာ ေတြ႔ရခဲတဲ႔ အလွမ်ိဳး၊ အသားအေရက ဝင္းပတယ္ ဆိုတာထက္ ျဖဴေဖြးတဲ့ဖက္ လုတယ္၊ ဂြမ္းဖတ္ကေလးလိုပဲ ။ မ်က္လံုးနက္နက္၊ ႏူတ္ခမ္းပန္းေသြးလြလြနဲ႔ ခ်စ္စရာ ။ အထူးျခားဆံုးကေတာ့ တေကာက္ေကြးထိ ႐ွည္တဲ့ သူကေလးရဲ႕ ဆံပင္ေတြ၊ ခုလို လမိုက္ ညမွာေတာင္ တလက္လက္နဲ႔ ပိုးသားမွ်င္ကေလးေတြလိုပဲ ၊ အိမ္ေ႐ွ႕ ကြပ္ပစ္ေလးမွာထိုင္လို႔ ၊ ေက်ာက္စိမ္းေသြးဆင္ လက္႐ွည္ကေလးနဲ႕ ဆင္တူေရာင္ အခ်ိတ္ေလး ဝတ္လို႔ ။ ခုေတာ့ ဗညား မလိုက္လာျဖစ္တာပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္း ။
ကြၽန္ေတာ့္ ေရဗူးက အိတ္ထဲမွာ ၊ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေရေတာင္းေသာက္လိုက္တယ္။ သူက "ေရခ်ိဳ ရဲ႕လား ေမာင္ႀကီး..." တဲ့ အေခၚအေဝၚဆန္းပံုေၾကာင့္ အံ့ဩရသည္ ။ ကြၽန္ေတာ့္ အရင္ရည္းစားေတြ တေယာက္မွ အဲလိုမေခၚဖူးပါ ။ သူ႔ကိုေရာ ႏွမကေလး
လို႔ ျပန္ေခၚရင္ေကာင္းမလား ၊ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြးပါ ။ "ခြင့္ျပဳပါအံုး ခင္ဗ်ာ..." လို႔ ပဲ ေျပာရင္း ေ႐ွ႕ဆက္ ထြက္ခဲ့သည္ ။ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ေလာက္ ေတာ့ ေတာင္ေျခေရာက္ေအာင္ ခရီးဆက္ရအံုးမည္ ။ ဒီကို ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္လာႏိူင္
ေသးသည္ မဟုတ္လား ။ အလုပ္ကိစၥေတြ မပါပဲနဲ႕ေလ ။
ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီခဲြၿပီ ။ ေလမႈတ္ေမြ႕ရာကိုေလမႈတ္သြင္း ၊ ေျမညီညီမွာ သံကိုင္းေလးမ်ားထိုးျမဳတ္ကာ တေယာက္အိပ္ ကန္႔ပ္တဲကေလး ေဆာက္ၿပီး သြားေတာ့ အိပ္ရာလိပ္ထဲ ပိုးတံုးလံုးတေကာင္လို အေတာင့္လိုက္ေလးဝင္ကာ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်သြားခဲ့ေတာ့သည္ ။ အိပ္မေပ်ာ္ခင္ သူကေလး ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ဝန္းထဲထိ ေရာက္လာခဲ့ေသးသည္ ။
* * * * * * * * * *
မနက္ ၆ နာရီ မွာ ကြၽန္ေတာ္ လန္းဆန္းစြာ ႏိူးထလာခဲ့သည္ ။ ေတာင္ေျခမွာ ပထမဦးဆံုးေတြ႕ေသာ ေအာက္ခေရာ့ (outcrop - ေက်ာက္လႊာေပၚထြက္ပိုင္း) ကို တူႏွင့္ ဂ႐ုတစိုက္ ခဲြဖဲ႔ ထုတ္ရင္း ပလတ္စတစ္အိတ္ကေလးထဲထည့္ ၊ ေက်ာက္လႊာတည္ေနပံု အေနအထားေတြ ဓါတ္ပံု႐ိုက္၊ စတစ္ကာေပၚ မွတ္ခ်က္ေရးကပ္ (ေတာင္ေျခမွ ဖာလံု ၂၀ ခန္႕အသြင္ေျပာင္းေက်ာက္) ၿပီး ဆက္တက္၊ ျခားနားေသာ ေက်ာက္အမ်ိဳးအစားမ်ား ေတြ႕တိုင္း ယခင္အတိုင္း စင္န္ပယ္ယူ ၊ ေတာင္ဆက္တက္နဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္ ညေနမေစာင္းခင္ ေတာင္ေပၚ ေရာက္ခဲ့သည္ ။
ေတာင္ေပၚမွာ ၂ ရက္ေနၿပီး ေတာင္ေၾကာကို အရပ္ ၄ မ်က္ႏွာခဲြ ကာ ေက်ာက္ စင္န္ပါယ္ေတြယူ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ မွတ္စုေတြေရး ၊ ယူေဆာင္သြားေသာ စည္သြပ္ဗူး ၊ ငါးေသတၱာ ႏွင့္ ေပါင္မုန္႕ ေတြစားရင္းကပဲ သူကေလးကို လြမ္းေနမိသည္ ။ ဘာျဖစ္
မွန္းမသိပါ အရင္ကေတြႏွင့္ မတူတာေတာ့ ရင္ထဲက သိေနသည္ ။ ပင္ပန္းလိုက္တာေတာ့ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့ ။ အမွန္က ကြၽန္ေတာ္ ဗညား ကို ေစာင့္ခဲ့ဖို႔ ေကာင္းသည္ ။ ေျပာခဲ့ၿပီးပါပေကာ ကြၽန္ေတာ္က ေခါင္းမာသည္ေလ ။ စီစဥ္ထားၿပီးၿပီဆို လုပ္ရမွ ။ ဒီေတာ့ ေ႐ွ႕ေျပးအေနႏွင့္ပဲ လာျဖစ္ေအာင္ လာၾကည့္ျခင္းပါ ။ ဟိုေကာင္ ဗညား ေဆး႐ံုက ဆင္းေတာ့မွ တေခါက္ထပ္လာရအံုးမည္ ။
ေတာင္ေအာက္ျပန္ဆင္းေတာ့လဲ အေတာ့္ကို ေနာက္က် ေနၿပီ ။ သူကေလး အတြက္ ႐ွားပါးသစ္ခြ ကေလးမ်ား ေတြ႕သည္ႏွင့္ တက္အခူး၊ နိမ့္ေသာ္လည္း ႏွင္းစိုထားေသာေၾကာင့္ ေခ်ာ္က်ကာ ေျခေထာက္နာေန၍ ခရီးက မတြင္ ။
ေတြ႕ပါၿပီ ၊ ကြၽန္ေတာ္ သတိရေနခဲ့ သူေလး ၊ တေန႕က အဆင္အေသြးေလးအတိုင္း ဝတ္ထားတာပါ။ သူက ေရတခြက္တိုက္ရင္း "ဝမ္းမဟာဘူးလား ေမာင္ႀကီး နန္းႏြယ္ ခ်က္ထားတာေလး သံုးေဆာင္ သြားပါအံုး႐ွင္" ဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ရက္က ေပါင္မုန္႕ နဲ႕ပဲ ၿပီးခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ၊ ခုမွပဲ တခုခု စားခ်င္လာသလိုလို ျဖစ္လာေတာ့သည္ ။ ထရံကေလး တခ်ပ္သာကာထားတဲ့ ေနာက္ေဖး မီးဖိုခန္း ထဲဝင္သြားတဲ့အခါ သူကေလး ေနာက္ကေန တိတ္တိတ္ေလး လိုက္ၾကည့္ ေနမိသည္ ။ အခ်ိန္ကလဲ ည ၁၂ နာရီ ခုမွပဲ ဗိုက္က ဟာတာတာ။
ဘာလုပ္ဖို႔ပါလိမ္႔ ၊ အိမ္ေခါင္မိုးထားေသာ သက္ကယ္႐ြက္ေတြခ်ိဳးကာ ဟင္းဇလံုေလးထဲထည့္၊ ေရထည့္ေနတာလဲ ေတြ႔လိုက္မိသည္ ။ ကြၽန္ေတာ္ သူကေလး မျမင္ခင္ အသာေလး ေခါင္းရင္း ခန္းဘက္ျပန္လာထိုင္ေနလိုက္ေတာ့သည္ ။ ဇလံုေလးကိုင္ကာ ထြက္လာေသာသူမက "သံုးေဆာင္ပါ ေမာင္ႀကီး႐ွင့္..." လို႔ေျပာလာေတာ့မွ သတိထားမိရသည္။ အဲဒါ ခုနက ဇလံု မဟုတ္ဘူးလား ။ အင္း.. တလံုးထဲ႐ိွတာထင္ပါရဲ႕ေလ ။
ကြၽန္ေတာ္ ခုမွ သတိရသည္ ။ သစ္ခြပန္းေလးေတြ သူမကိုေပးရအံုးမည္ ။ အိမ္ေ႐ွ႕ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ေဘးခ်ထားေသာ သစ္ခြပန္းခက္ေတြ ယူၿပီးျပန္အလာ...က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ေနေသာ သူမေလးရဲ႕ေနာက္ပိုင္းအလွကို ေငးကနဲ ျဖစ္ရသည္ ။ ဆံဖ်ားကစလို႔ ေျခဖဝါးအဆံုး လွႏိုင္လြန္းသူကေလး ။ အမွတ္တမဲ့ သူ႕ေျခဖဝါးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ၾကည့္မိျပန္သည္ ။
ဘာေတြလဲဟ...ေဆးမင္ေၾကာင္လိုလို ၊ အင္းကြက္ေတြလိုလိုနဲ႕၊ ဟင္...ဘီလူးႀကီးတေကာင္ရဲ႕ ဦးေခါင္းပံုလိုလို ၊ ခ်က္ခ်င္းပဲဲ တမ်ိဳးတျမည္ေသာ ခံစားမႈေတြ ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ တကိုယ္လံုး ႐ိွန္းခနဲ ျဖစ္ကာ ဦးေခါင္းႀကီးလာသလို ၊ ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းကနဲ ၊ ဆံပင္ေတြ ေထာင္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္ ။ ဒါကိုသူမက ခံစားသိႏွင့္ သိလိုက္သလို ဆတ္ကနဲ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ မ်က္ႏွာအလွည့္...။ ဘုရား ဘုရား... ။ ဒါ ...ဒါ နန္းႏြယ္မွ မဟုတ္တာ ။ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးေတြနဲ႔ ခြက္ဝင္ေနေသာ ပါးအစံု၊ ႏွာေခါင္းပဲ့ႀကီးနဲ႔ ျဖဴေဖြး ပါးလ်ားလွတဲ့ ဆံပင္ ၊ အို...တကယ့္ကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္။ သူမက လြတ္သြားမွာ စိုးတဲ့ အလား ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ဝုန္းကနဲ ခုန္ပ်ံၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလုံးသား အစံုကို ခြၽန္ျမေနတဲ့ သူ႔ လက္သည္းႀကီးေတြ နဲ႔ ျခစ္ယူ ဆဲြထုတ္...။ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြ ႐ုတ္တရက္ ေ႐ႊ႕မရေတာ့ , နန္းႏြယ္ နန္းႏြယ္ ဒါ...ဒါ...... နန္းႏြယ္ မဟုတ္ဘူး...။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ပိန္းေနေအာင္ေမွာင္တဲ့ အေမွာင္ထုႀကီးထဲမွာ....
* * * * * * * * * *
"ေတာင္ေျခနားက႐ြာ... ဟုတ္ကဲ့လားေမာင္္ရာ... ဘႀကီး ၿမိဳ႕လယ္႐ြာေနလာတာ ၊ ေမာင္းဆစ္ေတာင္တက္လာတာျဖင့္ ဒီတသက္႐ိွေရာ့မယ္ ႐ြာ႐ိွတယ္ျဖင့့္ မၾကားမိေပါင္ ေမာင္ရာ...။ ကဲ ကဲ ဘႀကီးလဲ ခြင့္ျပဳအံုး ဆရာေတာ္ စိတ္ပူေနေရာ့မယ္..."
ကြၽန္ေတာ္ ရထားဘူတာ ဆင္းရမဲ့ မနက္ထိ ျပန္မေရာက္တာနဲ႔ ဆရာေတာ္က စိတ္ပူၿပီး ႐ြာကလူေတြလႊတ္ အ႐ွာခိုင္း ေတာ့မွ ေတာင္ေျခနဲ႔ ၅ ကီလိုမီတာ အကြာေလာက္မွာ လူတျခား အိတ္တျခား လဲေနတာ ေတြ႔ရသတဲ့ ။ ေဆး႐ံုမွာ ၂ရက္ လံုး
လံုး အဖ်ားေတြတက္ ၊ ကြၽန္ေတာ္ေျပာသမွ် ကိုလဲ ဘယ္သူကမွ ယံုပံု မရ ။ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ညစ္လွပါၿပီ ။ ကြၽန္ေတာ့္ အေပၚ အ႐ူးတေယာက္လို၊ ဖြင့္မေျပာေပမဲ့ အားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြထဲက အၾကည့္ေတြ...။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ပါ ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လဲ အားလံုးက အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ၊ ေမေမကေတာ့ ထံုးစံ အတိုင္း ကေလးေတြနဲ႔ ဘိုးဘိုး စားဖို႔ မီးဖိုထဲမွာ ႏြားႏို႔ဆန္ျပဳတ္ ျပဳတ္ေနေလရဲ႕ ။ ေမေမ သူ႔ အေပၚ အာ႐ံုလြဲေနတုန္း ဆိုင္ကယ္ တပတ္ေလာက္ စီးရရင္ ေကာင္းမယ္...။
"ေတာကစားထြက္ရာက လမ္းေပ်ာက္လာတဲ့ အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားေလးဟာ ညဥ့္နက္တဲ့ အထိ နန္းေတာ္ကို ျပန္တဲ့လမ္းမေတြ႔ႏိုင္ပဲ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ တလည္လည္ ျဖစ္ေနသတဲ့ ၊အဲ တေနရာလဲေရာက္ေရာ ႐ြာႀကီးတ႐ြာကိုေတြ႔ေတာ့ မင္းသားေလး
ဟာ အင္မတန္ေပ်ာ္႐ႊင္သြားသတဲ့..."
ကြၽန္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ကို စက္မႏိႈးပဲ အသာေလး ျခံဝထိ တြန္းလာလိုက္ေတာ့သည္ ။ အဘိုး ကျဖင့္ ေက်ာေပးရက္မို႔ မျမင္ႏိုင္ပါ ။
"တကယ္ေတာ့ အဲဒီ႐ြာဟာ ၾကပ္ေတြ လူေယာင္ဖန္ဆင္းလို႔ တည္ထားတဲ့ ႐ြာႀကီးကြဲ႔ မင္းသားေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္ခင္စံုမက္ မိတဲ့ ၾကပ္မ ကေလး ဟာ .......... "
ဘိုးဘိုး ပံုျပင္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဆက္မၾကားလိုေတာ့ပါ ။ ဆိုင္ကယ္ကို္ တအားကုန္ လီဗာနင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့ ေတာ့သည္ ။ ဒါေတာင္ အဘိုးရဲ႕ စကားသံေတြကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ နားထဲလိုက္ပါေနတုန္းပါ။
မိုး႐ြာၿပီးစမို႔ ျဖစ္မည္ ၊ မိုးရနံ႕ေလးေတြ ႐ိွေနေသးေသာ ေလမႈန္ေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာေပၚ တိုးေဝွ႔လို႔ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ ဆံႏြယ္ေတြ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဝ့ဝဲလို႔ ၊ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီ အရသာ ကိုႀကိဳက္သည္ ။
ကြၽန္ေတာ့္နားထဲမွာ အဘိုးရဲ႕ စကားသံေတြ..."အဲဒီၾကပ္႐ြာဟာ..........."
ၿပီးေတာ့ နန္းႏြယ္ရဲ႕ စကားသံေတြ.... "ေမာင္ႀကီးေရ........."
တဖန္တလဲလဲ လည္လို႔ , ဘာကိုမွွ မၾကားခ်င္ မသိခ်င္ပါ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို အ႐ူး တေယာက္လို အားလံုးရဲ႕အျမင္ေတြ ေအာက္က ေျပးထြက္ခ်င္လွပါၿပီ ။ ကြၽန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ေသြးေတြြ တဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔၊ ေခါင္းေတြလဲ တဆစ္ဆစ္ ကိုက္လာေနျပန္ၿပီ ။ ႐ုတ္တရက္...ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ကားႀကီးတစီး ထြက္အလာ၊ ကြၽန္ေတာ္ တကိုယ္လံုးေျမာက္တက္အသြား....။ ခဏကေလးပါပဲ..ေသခ်ာတာတခုက ကြၽန္ေတာ္ နန္းႏြယ္နဲ႔ ေတြ႔ရ ေတာ့မည္ေလ...။
ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။
"အဲဒီ သရဲေလး ငညိဳဟာ ႐ြာထဲက ေလးခြပစ္ သိတ္ေတာ္တဲ့ သံေခ်ာင္းကေလးကို ျမင္ဖူးခ်င္႐ွာလြန္းလို႔ တညမွာေတာ့ သံေခ်ာင္းတို႔ အိမ္ေ႐ွ႕ သြား၊ အိမ္ေ႐ွ႕ သံဇကာကြက္ကေလး တကြက္ထဲကေန သူ႔ရဲ႕ တဖက္ထဲ႐ိွေတာ့တဲ့ မ်က္လံုးကေလးနဲ႕ ေခ်ာင္းၾကည့္ေန႐ွာသတဲ့။ သံေခ်ာင္းေလးကလဲ တေန႔ကမွ ႐ြံ႕ခူးၿပီးလံုး၊ လွမ္းထားလို႔ ေျခာက္ၿပီးသား၊ စေကာထဲက ေလာက္စာလံုးေတြ ကို တလံုးၿပီး တလံုး ေထာင္ထားတဲ့ ႏို႔ဆီဗူးခြံေတြဆီပစ္ရင္း အစြမ္းေတြျပေနတာေပါ့။ သရဲေလး ငညိဳခမ်ာ သေဘာက်လြန္းလို႔ လက္ခုပ္လက္ဝါးမ်ားေတာင္ တီးမိ႐ွာတယ္။ အဲဒီလို ပစ္ေနရာက ႐ုတ္တရက္ ပစ္မွတ္ေျပာင္းသြားၿပီး ငညိဳေလး ေခ်ာင္းၾကည့္ေန႐ွာတဲ့ သံဇကာကြက္ ထဲကိုမွ တန္းတန္း မတ္မတ္ ပစ္လိုက္တာ ငညိဳေလး ခမ်ာ တဖက္ထဲ႐ိွေတာ့တဲ့ မ်က္လံုးေလးပါ ကန္းသြား႐ွာ ေရာလားကြယ္"
"ဟင္ ငညိဳေလး တနားပါရယ္ေနာ္ ဘိုးဘိုး.."
ဟိုဘက္ျခံက သမီးငယ္ေလး မ်က္ႏွာကေလးမဲ့၊ မ်က္ခံုးကေလး ေကြးလို႔ ငိုမလိုေျပာ႐ွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္္ ဆို္င္ကယ္ကို အဝတ္စ နဲ႔ တိုက္ေနရာက ၿပံဳးမိရသည္။ အဘိုးပံုျပင္ထဲမွာ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ၊ လူေတြကို ကူညီတတ္ေသာ၊ အစအေနာက္သန္ေသာ၊ ေမ်ာက္႐ႈံးေအာင္ ေဆာ့တတ္ေသာ သရဲကေလးမ်ားစြာ ႐ိွေလသည္။ ထို သရဲကေလးေတြႏွင့္ ကေလးေတြက ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္သလို၊ အဘိုးကလဲ သရဲဆိုတာ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္၊ သူတို႔ေတြထက္ လူေတြက အင္အားပို႐ိွတဲ့အေၾကာင္း၊ ကေလးေတြ ရင္ထဲ ရဲရင့္စိတ္ ကေလးမ်ား သြင္းေပးေလ့႐ိွသည္။
ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ထဲ ဝင္တာနဲ႔ ေမေမက သူ႔ လက္ထဲက လင္ပန္းကို ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထဲထည့္ရင္း "သား ဟိုမယ္ မင္းအဘိုးနဲ႔ ကေလးေတြကို သာကူယို သြားတိုက္ ခ်ည္၊ ေမေမ မီးပူတိုက္ေလး တိုက္လိုက္ခ်င္လို႔" ဟု ဆိုသည္။ ဒါက ေမေမ အၿမဲ လုပ္ေနက်။ ကေလးေတြလာတိုင္း တခု မဟုတ္ တခု လုပ္ေကြၽးၿမဲ။
* * * * * * * * * *
ကြၽန္ေတာ္ လမ္းမေပၚေရာက္ေတာ့ အေတာ္ကို ေမွာင္ေနၿပီ ။ လကြယ္ရက္ေတြမို႔ ျဖစ္မည္ လက္႐ိွ အခ်ိန္ထက္ ပိုေမွာင္ေနသလိုပင္။ ေမေမသည္ ကြၽန္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီးတာ ဘယ္တုန္းကမွ မႀကိဳက္ခဲ့ပါ။ ဆိုင္ကယ္ဝယ္ၿပီး တရက္မွာ ေမေမ့ ကို အတင္းေပြ႕ခ်ီ ဆိုင္ကယ္ေပၚတင္ကာ တပတ္ေမာင္းျပဖူးသည္။ ေမေမ့ခမ်ာ ေနာက္ကေန ကြၽန္ေတာ့္ခါးကို တင္းတင္းဖက္ခါ "ေျဖးေျဖးေနာ္ သား..." ဟု တခ်ိန္လံုး ေျပာေနခဲ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္ ခပ္ေျဖးေျဖးေလး နဲ႔ ဂ႐ုတစိုက္စီးျပေတာ့မွ စိတ္ခ်သြားသလို ခြင့္ျပဳလိုက္ ရေတာ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္က အေဖ့သားပီပီ ေခါင္းမာသည္ေလ။
ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခါမ်ားစြာကလိုပဲ ေမေမ မအိပ္ေသးပါ။ "ေမေမရာ ဒီေကာင္ဗညား ကလဲ သားနဲ႔ အေဖာ္လိုက္မယ္ ဆိုလို႔ ရထား လက္မွတ္ေတာင္ ဝယ္ၿပီးေနမွ ဒီညေနပဲ အူအတက္ေပါက္လို႔ ခ်က္ခ်င္းခဲြ၊ ေဆး႐ုံတင္ထားခဲ့ရေတာ့ သား တေယာက္ထဲ သြားရေတာ့မွာ..." ေမေမကျဖင့္ အေဖာ္မက္တဲ့ သားကို ကေလးတေယာက္လို ၿပံဳးၾကည့္ရင္း "ကဲ အဲဒါဆို သားလဲအိပ္ေတာ့၊ မနက္က်ရင္လဲ ဘူတာ႐ံု ေစာေစာ ဆင္းရအံုးမွာေလ..." တေယာက္ထဲမို႔ စိတ္မခ်ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ အေၾကာင္းသိလို႔ ေမေမက တားမေနေတာ့ပါ။
* * * * * * * * * *
ကြၽန္ေတာ္ ၿမိဳ႕လယ္႐ြာေလးကိုေရာက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီ ထိုးလုၿပီီ ။ ရထားအဝင္ေနာက္က်ေတာ့ တြဲထိုးတာ၊ ကုန္တင္ကုန္ခ်တာနဲ႔ ပဲ ရထားထြက္ခ်ိန္လဲ ၂နာရီနီးပါး ေနာက္က်ခဲ့ရသည္ ။ ကြၽန္ေတာ္ အခ်ိန္ ဆြဲမေနပဲ ႐ြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဆီ ခ်က္ခ်င္းဝင္ဖူး၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ စက္ဘီးတစီးငွား၊ လိုအပ္ ေသာပစၥည္းမ်ား တေခါက္ျပန္ စစ္ေဆးကာ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေတာင္ေျခဆီ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ေနာက္က်လွၿပီ ။ ဒီညေတာ့ ေတာင္ေျခမွာပဲ အိပ္ရေတာ့မည္။ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ေလေအးေအးေလးေတြ လာေရာက္ တိုးေဝွ႔ လို႔ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ ဆံပင္ေတြလဲ ဖ႐ိုဖရဲ ၊ အဲဒီအရသာကို ႀကိဳက္လွသည္။ ကြၽန္ေတာ္ စက္ဘီး ကို အ႐ိွန္ျမႇင့္နင္းလိုက္မိသည္ ။ ေဖာင္းခနဲ ျဖစ္ကာ စက္ဘီးက ဆက္နင္းလို႔ မရေတာ့၊ စက္ဘီး ဘီးေပါက္သြားျခင္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ေျမႀကီးေပၚ စိတ္ပ်က္္လက္ပ်က္ ထိုင္ခ်လိုက္မိသည္ ။ ဘာမွမတတ္ႏိူင္၊ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္ေျခအထိ လမ္းေလွ်ာက္ရေတာ့မည္။ စိတ္ထဲက ဗညားကို မဆီမဆိုင္ က်ိန္ဆဲလိုက္မိေသး၏ ။ ႏွစ္ေယာက္ ဆိုရင္ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေဖာ္႐ိွေတာ့ အနဲဆံုး စကားေျပာေဖာ္ေလးရအံုးမည္။ မိုးေပၚေမာ့ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ၾကယ္ကေလးေတြေတာင္ အေဖာ္ မစံု ဟိုတလံုး ဒီတလံုးႏွင့္။ ေက်ာ၌ လြယ္ပိုး ထားေသာ ေက်ာပိုး
အိတ္ႀကီးကလဲ ခုမွ ပိုလို႔ ေလးလံလာသလို ခံစားရသည္။ အိတ္ႀကီးထဲမွာ သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္၊ ေျမပံုတခု၊ ေလမႈတ္ေမြ႕ယာ၊ အိပ္ရာလိပ္၊ ကင္မရာ ၊ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး၊ ဂတ္စ္မီးျခစ္ ၊ အမ္ပီဖိုးပေလယာ ၊ ေရဗူး ၊ ေတာစီးဖိနပ္တရံ ၊ေပါင္မုန္႔ ၊ ငါးေသတၱာ၊ အဝတ္ပို တစံု ႏွင့္ ဘူမိေဗဒသံုး တူတေခ်ာင္း။ ၿပီးေတာ့ မွတ္တမ္းေရးရန္ စာအုပ္ ေဘာလ္ပန္ ႏွင့္ စင္န္ပယ္လ္ ေက်ာက္တံုးကေလးမ်ား ထည့္ရန္ ဖိႏွိပ္ပိတ္လို႔ရေသာ လိုင္းကေလးမ်ား ပါတဲ့ အ႐ြယ္စံု ပလတ္စ္စတိတ္ အိတ္ေလးမ်ား။
ေတာင္ေျခနားမေရာက္ခင္ ႐ြာကေလး တ႐ြာေတြ႕လွ်င္ပဲ ကြၽန္ေတာ္အားတက္ရသည္။ ခဏေလးေတာ့ ဝင္နားရမည္။ ကြၽန္ေတာ္ ပင္ပန္းလွၿပီေလ။ အို....႐ုတ္တရက္ ကြၽန္ေတာ္အံ့ဩ မင္သက္သြားခဲ့သည္ ။ လမင္းကေလး ထြက္လာသလိုပါ ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ ႀကီးေတြမွာ ေတြ႔ရခဲတဲ႔ အလွမ်ိဳး၊ အသားအေရက ဝင္းပတယ္ ဆိုတာထက္ ျဖဴေဖြးတဲ့ဖက္ လုတယ္၊ ဂြမ္းဖတ္ကေလးလိုပဲ ။ မ်က္လံုးနက္နက္၊ ႏူတ္ခမ္းပန္းေသြးလြလြနဲ႔ ခ်စ္စရာ ။ အထူးျခားဆံုးကေတာ့ တေကာက္ေကြးထိ ႐ွည္တဲ့ သူကေလးရဲ႕ ဆံပင္ေတြ၊ ခုလို လမိုက္ ညမွာေတာင္ တလက္လက္နဲ႔ ပိုးသားမွ်င္ကေလးေတြလိုပဲ ၊ အိမ္ေ႐ွ႕ ကြပ္ပစ္ေလးမွာထိုင္လို႔ ၊ ေက်ာက္စိမ္းေသြးဆင္ လက္႐ွည္ကေလးနဲ႕ ဆင္တူေရာင္ အခ်ိတ္ေလး ဝတ္လို႔ ။ ခုေတာ့ ဗညား မလိုက္လာျဖစ္တာပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္း ။
ကြၽန္ေတာ့္ ေရဗူးက အိတ္ထဲမွာ ၊ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေရေတာင္းေသာက္လိုက္တယ္။ သူက "ေရခ်ိဳ ရဲ႕လား ေမာင္ႀကီး..." တဲ့ အေခၚအေဝၚဆန္းပံုေၾကာင့္ အံ့ဩရသည္ ။ ကြၽန္ေတာ့္ အရင္ရည္းစားေတြ တေယာက္မွ အဲလိုမေခၚဖူးပါ ။ သူ႔ကိုေရာ ႏွမကေလး
လို႔ ျပန္ေခၚရင္ေကာင္းမလား ၊ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြးပါ ။ "ခြင့္ျပဳပါအံုး ခင္ဗ်ာ..." လို႔ ပဲ ေျပာရင္း ေ႐ွ႕ဆက္ ထြက္ခဲ့သည္ ။ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ေလာက္ ေတာ့ ေတာင္ေျခေရာက္ေအာင္ ခရီးဆက္ရအံုးမည္ ။ ဒီကို ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္လာႏိူင္
ေသးသည္ မဟုတ္လား ။ အလုပ္ကိစၥေတြ မပါပဲနဲ႕ေလ ။
ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီခဲြၿပီ ။ ေလမႈတ္ေမြ႕ရာကိုေလမႈတ္သြင္း ၊ ေျမညီညီမွာ သံကိုင္းေလးမ်ားထိုးျမဳတ္ကာ တေယာက္အိပ္ ကန္႔ပ္တဲကေလး ေဆာက္ၿပီး သြားေတာ့ အိပ္ရာလိပ္ထဲ ပိုးတံုးလံုးတေကာင္လို အေတာင့္လိုက္ေလးဝင္ကာ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်သြားခဲ့ေတာ့သည္ ။ အိပ္မေပ်ာ္ခင္ သူကေလး ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ဝန္းထဲထိ ေရာက္လာခဲ့ေသးသည္ ။
* * * * * * * * * *
မနက္ ၆ နာရီ မွာ ကြၽန္ေတာ္ လန္းဆန္းစြာ ႏိူးထလာခဲ့သည္ ။ ေတာင္ေျခမွာ ပထမဦးဆံုးေတြ႕ေသာ ေအာက္ခေရာ့ (outcrop - ေက်ာက္လႊာေပၚထြက္ပိုင္း) ကို တူႏွင့္ ဂ႐ုတစိုက္ ခဲြဖဲ႔ ထုတ္ရင္း ပလတ္စတစ္အိတ္ကေလးထဲထည့္ ၊ ေက်ာက္လႊာတည္ေနပံု အေနအထားေတြ ဓါတ္ပံု႐ိုက္၊ စတစ္ကာေပၚ မွတ္ခ်က္ေရးကပ္ (ေတာင္ေျခမွ ဖာလံု ၂၀ ခန္႕အသြင္ေျပာင္းေက်ာက္) ၿပီး ဆက္တက္၊ ျခားနားေသာ ေက်ာက္အမ်ိဳးအစားမ်ား ေတြ႕တိုင္း ယခင္အတိုင္း စင္န္ပယ္ယူ ၊ ေတာင္ဆက္တက္နဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္ ညေနမေစာင္းခင္ ေတာင္ေပၚ ေရာက္ခဲ့သည္ ။
ေတာင္ေပၚမွာ ၂ ရက္ေနၿပီး ေတာင္ေၾကာကို အရပ္ ၄ မ်က္ႏွာခဲြ ကာ ေက်ာက္ စင္န္ပါယ္ေတြယူ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ မွတ္စုေတြေရး ၊ ယူေဆာင္သြားေသာ စည္သြပ္ဗူး ၊ ငါးေသတၱာ ႏွင့္ ေပါင္မုန္႕ ေတြစားရင္းကပဲ သူကေလးကို လြမ္းေနမိသည္ ။ ဘာျဖစ္
မွန္းမသိပါ အရင္ကေတြႏွင့္ မတူတာေတာ့ ရင္ထဲက သိေနသည္ ။ ပင္ပန္းလိုက္တာေတာ့ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့ ။ အမွန္က ကြၽန္ေတာ္ ဗညား ကို ေစာင့္ခဲ့ဖို႔ ေကာင္းသည္ ။ ေျပာခဲ့ၿပီးပါပေကာ ကြၽန္ေတာ္က ေခါင္းမာသည္ေလ ။ စီစဥ္ထားၿပီးၿပီဆို လုပ္ရမွ ။ ဒီေတာ့ ေ႐ွ႕ေျပးအေနႏွင့္ပဲ လာျဖစ္ေအာင္ လာၾကည့္ျခင္းပါ ။ ဟိုေကာင္ ဗညား ေဆး႐ံုက ဆင္းေတာ့မွ တေခါက္ထပ္လာရအံုးမည္ ။
ေတာင္ေအာက္ျပန္ဆင္းေတာ့လဲ အေတာ့္ကို ေနာက္က် ေနၿပီ ။ သူကေလး အတြက္ ႐ွားပါးသစ္ခြ ကေလးမ်ား ေတြ႕သည္ႏွင့္ တက္အခူး၊ နိမ့္ေသာ္လည္း ႏွင္းစိုထားေသာေၾကာင့္ ေခ်ာ္က်ကာ ေျခေထာက္နာေန၍ ခရီးက မတြင္ ။
ေတြ႕ပါၿပီ ၊ ကြၽန္ေတာ္ သတိရေနခဲ့ သူေလး ၊ တေန႕က အဆင္အေသြးေလးအတိုင္း ဝတ္ထားတာပါ။ သူက ေရတခြက္တိုက္ရင္း "ဝမ္းမဟာဘူးလား ေမာင္ႀကီး နန္းႏြယ္ ခ်က္ထားတာေလး သံုးေဆာင္ သြားပါအံုး႐ွင္" ဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ရက္က ေပါင္မုန္႕ နဲ႕ပဲ ၿပီးခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ၊ ခုမွပဲ တခုခု စားခ်င္လာသလိုလို ျဖစ္လာေတာ့သည္ ။ ထရံကေလး တခ်ပ္သာကာထားတဲ့ ေနာက္ေဖး မီးဖိုခန္း ထဲဝင္သြားတဲ့အခါ သူကေလး ေနာက္ကေန တိတ္တိတ္ေလး လိုက္ၾကည့္ ေနမိသည္ ။ အခ်ိန္ကလဲ ည ၁၂ နာရီ ခုမွပဲ ဗိုက္က ဟာတာတာ။
ဘာလုပ္ဖို႔ပါလိမ္႔ ၊ အိမ္ေခါင္မိုးထားေသာ သက္ကယ္႐ြက္ေတြခ်ိဳးကာ ဟင္းဇလံုေလးထဲထည့္၊ ေရထည့္ေနတာလဲ ေတြ႔လိုက္မိသည္ ။ ကြၽန္ေတာ္ သူကေလး မျမင္ခင္ အသာေလး ေခါင္းရင္း ခန္းဘက္ျပန္လာထိုင္ေနလိုက္ေတာ့သည္ ။ ဇလံုေလးကိုင္ကာ ထြက္လာေသာသူမက "သံုးေဆာင္ပါ ေမာင္ႀကီး႐ွင့္..." လို႔ေျပာလာေတာ့မွ သတိထားမိရသည္။ အဲဒါ ခုနက ဇလံု မဟုတ္ဘူးလား ။ အင္း.. တလံုးထဲ႐ိွတာထင္ပါရဲ႕ေလ ။
ကြၽန္ေတာ္ ခုမွ သတိရသည္ ။ သစ္ခြပန္းေလးေတြ သူမကိုေပးရအံုးမည္ ။ အိမ္ေ႐ွ႕ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ေဘးခ်ထားေသာ သစ္ခြပန္းခက္ေတြ ယူၿပီးျပန္အလာ...က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ေနေသာ သူမေလးရဲ႕ေနာက္ပိုင္းအလွကို ေငးကနဲ ျဖစ္ရသည္ ။ ဆံဖ်ားကစလို႔ ေျခဖဝါးအဆံုး လွႏိုင္လြန္းသူကေလး ။ အမွတ္တမဲ့ သူ႕ေျခဖဝါးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ၾကည့္မိျပန္သည္ ။
ဘာေတြလဲဟ...ေဆးမင္ေၾကာင္လိုလို ၊ အင္းကြက္ေတြလိုလိုနဲ႕၊ ဟင္...ဘီလူးႀကီးတေကာင္ရဲ႕ ဦးေခါင္းပံုလိုလို ၊ ခ်က္ခ်င္းပဲဲ တမ်ိဳးတျမည္ေသာ ခံစားမႈေတြ ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ တကိုယ္လံုး ႐ိွန္းခနဲ ျဖစ္ကာ ဦးေခါင္းႀကီးလာသလို ၊ ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းကနဲ ၊ ဆံပင္ေတြ ေထာင္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္ ။ ဒါကိုသူမက ခံစားသိႏွင့္ သိလိုက္သလို ဆတ္ကနဲ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ မ်က္ႏွာအလွည့္...။ ဘုရား ဘုရား... ။ ဒါ ...ဒါ နန္းႏြယ္မွ မဟုတ္တာ ။ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးေတြနဲ႔ ခြက္ဝင္ေနေသာ ပါးအစံု၊ ႏွာေခါင္းပဲ့ႀကီးနဲ႔ ျဖဴေဖြး ပါးလ်ားလွတဲ့ ဆံပင္ ၊ အို...တကယ့္ကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္။ သူမက လြတ္သြားမွာ စိုးတဲ့ အလား ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ဝုန္းကနဲ ခုန္ပ်ံၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလုံးသား အစံုကို ခြၽန္ျမေနတဲ့ သူ႔ လက္သည္းႀကီးေတြ နဲ႔ ျခစ္ယူ ဆဲြထုတ္...။ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြ ႐ုတ္တရက္ ေ႐ႊ႕မရေတာ့ , နန္းႏြယ္ နန္းႏြယ္ ဒါ...ဒါ...... နန္းႏြယ္ မဟုတ္ဘူး...။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ပိန္းေနေအာင္ေမွာင္တဲ့ အေမွာင္ထုႀကီးထဲမွာ....
* * * * * * * * * *
"ေတာင္ေျခနားက႐ြာ... ဟုတ္ကဲ့လားေမာင္္ရာ... ဘႀကီး ၿမိဳ႕လယ္႐ြာေနလာတာ ၊ ေမာင္းဆစ္ေတာင္တက္လာတာျဖင့္ ဒီတသက္႐ိွေရာ့မယ္ ႐ြာ႐ိွတယ္ျဖင့့္ မၾကားမိေပါင္ ေမာင္ရာ...။ ကဲ ကဲ ဘႀကီးလဲ ခြင့္ျပဳအံုး ဆရာေတာ္ စိတ္ပူေနေရာ့မယ္..."
ကြၽန္ေတာ္ ရထားဘူတာ ဆင္းရမဲ့ မနက္ထိ ျပန္မေရာက္တာနဲ႔ ဆရာေတာ္က စိတ္ပူၿပီး ႐ြာကလူေတြလႊတ္ အ႐ွာခိုင္း ေတာ့မွ ေတာင္ေျခနဲ႔ ၅ ကီလိုမီတာ အကြာေလာက္မွာ လူတျခား အိတ္တျခား လဲေနတာ ေတြ႔ရသတဲ့ ။ ေဆး႐ံုမွာ ၂ရက္ လံုး
လံုး အဖ်ားေတြတက္ ၊ ကြၽန္ေတာ္ေျပာသမွ် ကိုလဲ ဘယ္သူကမွ ယံုပံု မရ ။ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ညစ္လွပါၿပီ ။ ကြၽန္ေတာ့္ အေပၚ အ႐ူးတေယာက္လို၊ ဖြင့္မေျပာေပမဲ့ အားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြထဲက အၾကည့္ေတြ...။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ပါ ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လဲ အားလံုးက အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ၊ ေမေမကေတာ့ ထံုးစံ အတိုင္း ကေလးေတြနဲ႔ ဘိုးဘိုး စားဖို႔ မီးဖိုထဲမွာ ႏြားႏို႔ဆန္ျပဳတ္ ျပဳတ္ေနေလရဲ႕ ။ ေမေမ သူ႔ အေပၚ အာ႐ံုလြဲေနတုန္း ဆိုင္ကယ္ တပတ္ေလာက္ စီးရရင္ ေကာင္းမယ္...။
"ေတာကစားထြက္ရာက လမ္းေပ်ာက္လာတဲ့ အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားေလးဟာ ညဥ့္နက္တဲ့ အထိ နန္းေတာ္ကို ျပန္တဲ့လမ္းမေတြ႔ႏိုင္ပဲ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ တလည္လည္ ျဖစ္ေနသတဲ့ ၊အဲ တေနရာလဲေရာက္ေရာ ႐ြာႀကီးတ႐ြာကိုေတြ႔ေတာ့ မင္းသားေလး
ဟာ အင္မတန္ေပ်ာ္႐ႊင္သြားသတဲ့..."
ကြၽန္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ကို စက္မႏိႈးပဲ အသာေလး ျခံဝထိ တြန္းလာလိုက္ေတာ့သည္ ။ အဘိုး ကျဖင့္ ေက်ာေပးရက္မို႔ မျမင္ႏိုင္ပါ ။
"တကယ္ေတာ့ အဲဒီ႐ြာဟာ ၾကပ္ေတြ လူေယာင္ဖန္ဆင္းလို႔ တည္ထားတဲ့ ႐ြာႀကီးကြဲ႔ မင္းသားေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္ခင္စံုမက္ မိတဲ့ ၾကပ္မ ကေလး ဟာ .......... "
ဘိုးဘိုး ပံုျပင္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဆက္မၾကားလိုေတာ့ပါ ။ ဆိုင္ကယ္ကို္ တအားကုန္ လီဗာနင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့ ေတာ့သည္ ။ ဒါေတာင္ အဘိုးရဲ႕ စကားသံေတြကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ နားထဲလိုက္ပါေနတုန္းပါ။
မိုး႐ြာၿပီးစမို႔ ျဖစ္မည္ ၊ မိုးရနံ႕ေလးေတြ ႐ိွေနေသးေသာ ေလမႈန္ေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာေပၚ တိုးေဝွ႔လို႔ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ ဆံႏြယ္ေတြ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဝ့ဝဲလို႔ ၊ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီ အရသာ ကိုႀကိဳက္သည္ ။
ကြၽန္ေတာ့္နားထဲမွာ အဘိုးရဲ႕ စကားသံေတြ..."အဲဒီၾကပ္႐ြာဟာ..........."
ၿပီးေတာ့ နန္းႏြယ္ရဲ႕ စကားသံေတြ.... "ေမာင္ႀကီးေရ........."
တဖန္တလဲလဲ လည္လို႔ , ဘာကိုမွွ မၾကားခ်င္ မသိခ်င္ပါ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို အ႐ူး တေယာက္လို အားလံုးရဲ႕အျမင္ေတြ ေအာက္က ေျပးထြက္ခ်င္လွပါၿပီ ။ ကြၽန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ေသြးေတြြ တဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔၊ ေခါင္းေတြလဲ တဆစ္ဆစ္ ကိုက္လာေနျပန္ၿပီ ။ ႐ုတ္တရက္...ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ကားႀကီးတစီး ထြက္အလာ၊ ကြၽန္ေတာ္ တကိုယ္လံုးေျမာက္တက္အသြား....။ ခဏကေလးပါပဲ..ေသခ်ာတာတခုက ကြၽန္ေတာ္ နန္းႏြယ္နဲ႔ ေတြ႔ရ ေတာ့မည္ေလ...။
ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။
Tuesday, November 10, 2009
ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕
ေခၚမွာလား ေမာင္
တဲြလက္ေႏွာင္ရင္း
ဆူးခက္ခင္းလမ္း...ဘယ္ေလာက္ၾကမ္းေစ...။
လာမယ္လား ေမာင္
ညဥ့္နက္ေမွာင္မိုက္
အိပ္မက္သိုက္ျမံဳ
ခိုလႈံယွဥ္တဲြ...ၾကည္ျဖဴရဲေစ..။
ထားခဲ႔နဲ႔ ေမာင္
မ်က္ေတာင္တခတ္
ရင္သပ္႐ႈေမာ
အနမ္းေတာလယ္
ေျဖငယ္ေျပဘူး...တပ္မက္မူးေစ..။
လဲရဲတယ္ ေမာင္
ၾကယ္ေျပာင္ေသာက္႐ႈး
မက္ေမာဘူးကြယ္
ခက္ႏြယ္ဆံမ်ွင္
ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ
ခိုတဲြဝင္ေဆာ႔
ေလေျပေနာ့ေသြး...ေဝးမယ္လားဟင္..။
အေတြးနဲ႔တင္..
လြမ္းေမာႏြမ္းလ်..
က်မ...တမ္းတတတ္တယ္...ေမာင္..။
တဲြလက္ေႏွာင္ရင္း
ဆူးခက္ခင္းလမ္း...ဘယ္ေလာက္ၾကမ္းေစ...။
လာမယ္လား ေမာင္
ညဥ့္နက္ေမွာင္မိုက္
အိပ္မက္သိုက္ျမံဳ
ခိုလႈံယွဥ္တဲြ...ၾကည္ျဖဴရဲေစ..။
ထားခဲ႔နဲ႔ ေမာင္
မ်က္ေတာင္တခတ္
ရင္သပ္႐ႈေမာ
အနမ္းေတာလယ္
ေျဖငယ္ေျပဘူး...တပ္မက္မူးေစ..။
လဲရဲတယ္ ေမာင္
ၾကယ္ေျပာင္ေသာက္႐ႈး
မက္ေမာဘူးကြယ္
ခက္ႏြယ္ဆံမ်ွင္
ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ
ခိုတဲြဝင္ေဆာ႔
ေလေျပေနာ့ေသြး...ေဝးမယ္လားဟင္..။
အေတြးနဲ႔တင္..
လြမ္းေမာႏြမ္းလ်..
က်မ...တမ္းတတတ္တယ္...ေမာင္..။
Saturday, November 7, 2009
ေမတၱာ လက္နက္
၂၀၀၄-၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေလာက္ ဆီတုန္းကပါ ။ အဲဒီႏွစ္ေတြကို ဆြမ္းႀကီးေလာင္းတဲ့ႏွစ္ လို႕ေတာင္ေခၚခဲ့ ၾကတာေပါ့ ။ စကၤာပူမွာ အေျခအေနေကာင္း၊ ေပၚလစီေတြေျပာင္း လို႕ ပီအာ ေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ခ်ေပးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္၊ အဲဒီတုန္းကမ်ား အိုင္စီေအေ႐ွ႕ေတာင္ေယာင္လို႔ ျဖတ္မေလွ်ာက္ ေလနဲ႔၊ လက္ဆြဲ ၿပီး ပီအာကဒ္ အတင္းထိုးေပးေနတာလို႕ ေျပာရင္ ရေလာက္တဲ့ အခ်ိန္။ ေ႐ႊျမန္မာေတြ ခိုင္ခိုင္ မာမာ စေတးတပ္စ္ ေလး တခု ရၾကၿပီ ဆိုၿပီး မုဒိတာ ပြားခ်င္စရာ ။
အဲဒီေတာ့ အိမ္ဝယ္ၾက ၊ မိသားစုေတြေခၚၾက နဲ႔ " ေပ်ာ္တာေပါ့ အေမရယ္ " လို႔ ဆိုခ်င္စရာႀကီးေပါ့။ ႐ြာက အဘိုးေတြ အဘြားေတြ လဲ ေျမးထိန္းဖို႔ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ခ်ီတက္လာၾကေတာ့တာ။ ျမန္မာ အလံလႊင့္လို႔ ျမန္မာျပည္ေျမပံုႀကီးမ်ား ပဲ့ၿပီး ေရာက္လာသလားလို႔ ေတာင္ထင္ခ်င္စရာ။ အမ္အာတီ တခုခုေရာက္လို႔မ်ား ေနာက္ကေန ဝါးလံုး႐ွည္တလံုးနဲ႔သာ ပိတ္ေကြၽးလိုက္လို႔က "ေအာင္မာေလးဗ်" လို႔ ၾကားရလိမ့္မယ္, အဲ..အနီးဆံုး ေဆး႐ံုတ႐ံု ပို႔ၾကပါဟဲ့ ဆိုရင္ ေတာ့ ဟိုကေန "ဘာမ်ားကူညီရပါမလဲ႐ွင္" လို႔ ျမန္မာ နာ့စ္မကေလး က ဆီးၿပီးေမးအံုးမွာ။ ျမန္မာေတြ အဲသည္ေလာက္ မ်ားတယ္။အဲဒါပဲ မယံုရင္ စမ္းသာၾကည့္ၾက ။
သို႔ေသာ္လည္း တဲ့, တခုက က်မတို႔ ေ႐ႊျမန္မာေတြခ်ည္း ပီအာ ေပးေနတာမဟုတ္ ၊ ျပည္ႀကီးတ႐ုတ္ေတြ, ဖားေတြ, ယပက္လက္ေတြ, မဇၨၽိမႏြယ္ဖြား အိႏၵိယေတြ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုကို ေပးေနေတာ့ကာ အဲဒီမွာ စေတာ့တာပါ ။
လူမိ်ဳးေပါင္းစံုတာနဲ႔အမွ် လုပ္ငန္းခြင္မွာ လူေပါင္းစံုနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ ရတာေတြ ႐ိွလာပါတယ္ ။ လူဆိုတာကလဲ ေခြးခ်င္းကိုက္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္ေခြးႏိုင္မွ ႀကိဳက္တဲ့အမိ်ဳးကိုး, ဒီေတာ့ အစတည္းက ယဥ္သကို ဆိုရမလိုပါ ။ တခ်ိဳ႕ ျပည္ႀကီးတ႐ုတ္ေတြဆို မိန္းကေလးေရာ ဘာေရာ ငဲ့ညႇာဖို႔ မသိသူေတြပါ ။ မိတ္ေဆြ ညီမေလး တေယာက္ ေျပာဖူးတယ္၊ ဆိုက္ထဲမွာ သူတို႔သံုးဖို႔ မွာထားတဲ့ ရီဘားေတြကို တ႐ုတ္ေတြက မေျပာမဆိုနဲ႔ ယူသံုး၊ အ႐ြယ္အစား မတူလဲ ျဖတ္ညႇပ္ၿပီးသံုးေတာ့ တကယ္လဲ သံုးဖို႔လိုေရာ ျပန္မွာရလို႔ ၾကန္႕ၾကာတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ။
မေလး႐ွားမ တေယာက္ဆို စာ႐ြက္စာတမ္းေတြအကုန္ စားပြဲေပၚကေန ေအာက္ကို လႊင့္ပစ္တဲ့ အထိ ဆိုးတာ က်မ ကိုယ္ေတြ႕။ အဲ ကုလားေတြက်ျပန္ေတာ့ သူတို႔ကုလားျပည္မွာ အမ်ိဳးသမီး မ႐ိွလို႔ ထင္ရေအာင္ကို ေခၚေတာ တေထာင္ဗို႔နဲ႔ပါ ။ သူတို႔ , သူတို႔ ေတြ ဆိုးတာေတြ ကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့ေလ ဆိုးတာအျပင္ ညစ္တာေတြလဲ ႐ိွသားေပါ႔ ။
အမ်ားႀကီးေပါ့ေလ, ဒါေတြေရးျပရရင္ အတြဲ၅၀ ကိုရီးယား ဒရမ္မာ တခုစာ ျဖစ္သြားေလာက္တယ္ ။ က်မ တို႔က ေ႐ႊျမန္မာေတြ မဟုတ္လား, အစဥ္အလာနဲ႕ ေနခဲ့ၾကတာေလ...၊ ဒီေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့ေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားေလး နဲ႔ အညီေပါ့ ။ " အဆံုးအစ မထင္ေအာင္ ႐ွည္လ်ားလွတဲ့ သံသရာမွာ တဦး နဲ႕ တဦး မေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးသည္ ဟူ၍ မ႐ိွ " တဲ့ ။
အားလံုးဟာ သံသရာ ေဆြမ်ိဳးေတြခ်ည္းပါ ။ ရင္ဝယ္သားကို မိခင္က ေမတၱာထား သလို ထား ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ ။
အဲ..ခုလိုက်ျပန္ေတာ့..ဘဂၤလားကုလား မဲမဲေလးေတြ ေတာင္ ခ်စ္စရာကေလးေတြ ျဖစ္လို႔.....။
ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...
၀၇.၁၁.၀၉ ၂၃း၁၀ နာရီ
ဝလံုး.. ေရ.. တဲ႕မွ.. ဝ
ခုတေလာ အျပင္ထြက္ရမွာကို... ေၾကာက္ေနတာ...၊ အရင္ကဆို တက္ႂကြလိုက္တာမွ... သြားၾကရေအာင္ဆို ကိုယ္က အခုလား ျပင္ျပီးသား ဆိုတာမိ်ဳး..။ အင္း... အသက္ အ႐ြယ္ နဲ႕လဲ ဆိုင္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အိမ္ေထာင္က်ခါစက မိန္းမ ခပ္ဝဝ ေတြ ေတြ႕ရင္... "အို...အမ်ိဳးသမီးေတြမ်ား မ်က္ႏွာေလးကခ်စ္စရာ... ၾကည့္ေကာင္းပါရက္ကနဲ႕ ကိုယ္လံုးၾကီးက မထိန္းထားဘူး၊ ကိုယ္သာဆို အဲလိုမျဖစ္ေစရဘူး သိလား... ထိန္းထားမွာ"လို႕ ေျပာခဲ႕ဖူးတာ..။
၂၀-၂၅ ေလာက္ထိ ပိန္ပိန္ေလးမို႕... ဝခ်င္လိုက္တာမ်ား...။ ဘာစားစား မဝဘူး... အဆီစားလို႕မွ အသား မျဖစ္တဲ႕ ကိုယ္...။ ၃၀ ေက်ာ္က် ျပန္ေတာ႕ နဲနဲေလး တက္လာတာသိရင္ တပတ္-ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေလွ်ာ့လိုက္ရင္ရျပီ။ ကိုယ္ဝတ္ခ်င္တဲ႕ အကၤ်ီေတာ္ေအာင္လို႕ေလ။ အဲ ၄၀ ေလးလည္း ေက်ာ္စျပဳ လာေရာ.. စေတာ႕တာပဲ..၊ အရင္က ဘာစားစား မဝတဲ႕ ကိုယ္၊ ခုေတာ႕ ဘာမွ မစားလဲဲ ဝတဲ႕ကိုယ္ ျဖစ္လာေရာ...။ ဘုရား ဘုရား.. ဝဇီေဗဒ ထိတိုင္း႐ွသတဲ႔.. သူမ်ားေတြကို ေျပာမိခဲ႕လို႕မ်ားလား...၊ အဲဒီ မိန္းမ ၾကီးေတြ စကၤာပူ တျမိဳ႕ လံုး ပတ္႐ွာျပီး ေတာင္းပန္မွ ထင္ပါရဲ႕...။
အျပင္သြားခါနီးမ်ား ေတာ္ေနေသးတဲ႕ ၊ ဝတ္လို႕လဲလွေနေသးတဲ႕ အကၤ်ီ႐ွာဝတ္ရတာက တဒုကၡ...။ အိမ္ကလူၾကီးကလဲ အျပင္သြားခါနီးမို႕ သူအရင္ျပီးေနရင္ ေလာျပီ... "ေဟ႕ ၾကာလွခ်ည္လားကြ လွည္းအိုႀကီးေရနံသုတ္ေနတာလား..." တဲ႕ေလ။
ေတြ႕တဲ႕သူေတြကလဲ... "ေနေကာင္းလား၊ မေတြ႕တာၾကာျပီေနာ္"... ေတာ္ေရာေပါ႕... ဒီေလာက္ဆို၊ "ဟယ္..အမ ဝလာတယ္ေနာ္" က ေနာက္က ပါလာေသး၊ အဲဒါနဲ႔ဲ မျပီးေသးဘူး.."ေလွ်ာ့အံုးေလ အမရဲ႕"တဲ႕။ ဟင္း ......... (သက္ျပင္းအႀကီးႀကီးခ်)။
အမ်ိဳးသမီးေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား မွန္ႀကိဳက္တယ္။ အိမ္မွာ႐ိွတဲ႕ မွန္မေျပာနဲ႔... အျပင္သြား လို႕ ကိုယ္႔ အရိပ္ျပန္ျမင္ရတဲ႕ မွန္ျပဴတင္းေပါက္တို႕၊ ေ႐ွာ႕ပင္းေမာ အဝင္ တံခါးေပါက္တို႕ မ်ား ျဖတ္သြားမိရင္ အနဲဆံုး ေခါင္းေလးတခ်က္ေလာက္ေတာ႕ ငဲ့ၾကည့္လိုက္ရမွ...။ အဲဒီမွာ..ေဘးတေစာင္း ရပ္ရက္.. ထူပ်စ္ပ်စ္ ပြေဖာင္းေဖာင္း ခႏၶာကိုယ္...၊ လက္ေမာင္းလံုးႀကီးေတြမ်ား ေကအက္ဖ္စီ ၾကက္ေပါင္ကို မွန္ေျပာင္း နဲ႕ ၾကည့္ ရသလို...၊ အနီးကပ္မ်ားၾကည့္လို႕ကေတာ႔ ေမးေစ႔ ႏွစ္ထပ္ အစ္အစ္ႀကီးေတာင္ေတြ႕ရ အံုးမယ္..။ အဲလို အလွဖြဲ႕ (အဲ..အဝဖြဲ႕ ဆိုပိုသင္႕ေတာ္မယ္ထင္ပ) ဖြဲ႕ လို႕ရတဲ႕ မိန္းမႀကီးတေယာက္ပံု ျမင္ေနရေတာ႕တာ...။ ရင္ဘတ္ျပီးရင္... ခါးမဟုတ္ပဲ ဗိုက္တန္းေရာက္သြားေရာ....။
စလင္းမင္းတီးတို႕၊ စလင္းမင္းစန္တာ တို႕ ေၾကာ္ျငာေတြေတြ႕လဲ လုပ္ရဲပါဘူး... အညာေတြ ျဖစ္ေနမွ...။ အစားေလး နဲနဲေတာ႕ေလွ်ာ့မွဆိုလဲ ..အမ်ားဆံုး၃ရက္ပဲ၊ အိမ္ကလူၾကီး အစားအိုးကို ခ်က္ေကၽြးေနရေတာ႕ေလ သူခံတြင္းေတြ႕မဲ႕ ဟင္းစပ္ကေလးေတြခ်က္ရင္း ကိုယ္ခ်ည္းပဲ ထမင္းပြဲက တဲြ ထရတယ္။ အင္း... ဒီေန႔ဟင္းေလးေတြက အၾကိဳက္ေတြ ဆိုေတာ႕ စားလိုက္ပါအံုးမယ္ေလ... နက္ဖန္က် နဲနဲေလွ်ာ့ စားမေပါ႕ ဆိုတာ မိ်ဳးက ခဏ ခဏ။ နက္ဖန္.. သို႕မဟုတ္ ဘယ္ေသာအခါ... အဲဒီသီခ်င္းနဲ႕ သူက စေလ႔ ႐ိွတယ္...။ ျပီးေတာ႕... ငယ္ကၽြမ္းေဆြသီခ်င္းကို ဖ်က္ျပီး..."ငယ္သူငယ္ခ်င္းေရ... ခုေတာ႕... ေဒၚဘုတ္ဆံု"... တဲ႕ေလ။
တခါေတာ႕ ပါဝါ႐ိုက္ဒါ (စက္ဘီးလိုခြထိုင္ျပီး ေျခေထာက္ကလဲနင္း လက္ကလဲ ဆြဲမကစားရတဲ႕ ဝိတ္ခ်စက္ပါ) ေလွ်ာ့ေဈးခ်ေနတာ လိုခ်င္လွေခ်ရဲ႕ ဆိုလို႔ ဝယ္ေပးလာ႐ွာတယ္...။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ... တလေလာက္ေတာ႕ ဇြဲနဲ႕ လုပ္ပါရဲ႕... ၾကာေတာ႕ အဲဒါႀကီးလုပ္ရင္ ႂကြက္တက္လို႕... ဇက္နာလို႕နဲ႕... တခန္းရပ္သြားျပန္ပါတယ္....။ အဲဒီစက္လက္ကိုင္ေပၚ သူ႕ အဝတ္ေတြ လာျပီး ခိ်တ္လိုက္ လွမ္းလိုက္နဲ႕ "ဒီတခါ မိန္းမ ဝယ္လိုက္တဲ႕ ဟန္ဂါ က အေကာင္း ဆံုး ပဲေဟ႔ ေနာက္အႏွစ္၂၀ ေလာက္ဆို ဒါႀကီးေဈးတက္ေလာက္ျပီ... မိန္းမက အၾကံ ပိုင္တယ္ကြာ" တဲ႕ေလ။ အျမင္ကပ္စရာ...။
"ဝလဲ ဘာျဖစ္လဲကြာ... အေရးႀကီးတာ မိန္းမ ေပ်ာ္႐ႊင္က်န္းမာေနဖို႔ ပဲ" လို႕ေတာ႕ေျပာ႐ွာသား...။ တရက္က အျပင္ထြက္ေတာ႕ မိန္းမ ဝဝ ႀကီးတေယာက္ ေပါင္ ၃၀၀ ေလာက္ ႐ိွမယ္ ေတြ႕ေတာ႕ ေမးၾကည့္မိတယ္..။ "တကယ္လို႔မ်ား မိန္းမ အဲေလာက္ႀကီး ဝလာရင္ေရာ"... လို႔။ သူက "စိတ္မပူပါနဲ႕ခ်စ္ရယ္... ကိုကို စကၤာပူေရးဗား ထဲခုန္ခ်႐ုံေပါ႔..." တဲ႔ ေလ ။
ဘဝအေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...
၀၇.၁၁.၀၉, ၀၇း၄၅ နာရီ
Friday, November 6, 2009
အခ်စ္ဆိုတာ......
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကဗ်ာ...
ဆာေလာင္မြတ္သိတ္ေနတဲ႕ ကမ႓ာကို
ငါ႔႐ိွသမွ် ခြဲေပး.. ေဝမ်ွေကၽြးေစ...။
ပူေလာင္ငိုေကၽြးေနတဲ့ ကမ႓ာကို
ငါ႔ဂ႐ုဏာနဲ႕ပိုက္ေထြး... ရင္ေငြ႕နဲ႕ေႏြးေစ။
ေသြးလူးဖ်ားနာေနတဲ့ ကမ႓ာကို
အၾကင္နာေဆးျမီးတိုနဲ႕ ကုသ… ယုယလို႕ေအးေစ။
ယမ္းေငြ႕ေဝေနတဲ့... ကမၻာကို..
ခ်စ္ျခင္းေမတၲာနဲ႕ လမ္းျပ... ျငိမ္းခ်မ္းၾကေစ..။
အို... အမိကမ႓ာေျမ......
အသင့္ရင္မွေမြးဖြား... အသင့္သားတို႕
ႏွလံုးသားၾကမ္း... ႐ိုင္းစိုင္းရမ္းပ်
ရၾကလိုေလ… ငတ္မေျပပ
စားျမိဳၾက ဇာတ္တူ
ေလာဘထူ... ေမာဟဖုံး
မိုက္လံုးၾကီးဆဲ... ႐ႈံးရဲလြန္းၾက... လူ႕ဗာလ တို႔…၊
တဘို႕ထဲထား.. အမိုက္အားကိုး..
ဖိႏွိပ္ခိ်ဳးသည္… လူမမည္စြာ..
သံဃာမသိ… ဓမၼာေဝးသား
ႏူတ္ကားဘုရား... လက္ကားရားႏွင္႔…၊
ထိုသူတို႔အား… ေမတၲာျပျငား
ႏြားနားအိုးစည္... တီးသည္ျမည္႐ံု…။
အို...ေျမကမၻာ....ဤကမၻာဝယ္...
သင့္ကိုေစာင္႔ၾကပ္... နတ္ေကာင္းျမတ္တို႔
႐ိွလွ်င္မုခ်... ေစလိုလွသည္…၊
အဓမၼခြင္း... ဓမၼေဆာင္က်ဥ္းေလာ့
အတၲကိုႏွင္... ပရ ဝင္ေလာ့...
အေမွာင္ကို႐ွင္း... အမွန္လင္းေလာ႔..
မေကာင္းမႈဖယ္... ေကာင္းမႈကယ္ေလာ့..
စီရင္တရား… ခ်မွတ္သားေလာ့...။
သို႔ကားဆိုလ်ွင္... ျပည္တခြင္ဝယ္..
ငွက္ငယ္ဂ်ိဳးျဖဴ… သံသာက်ဴလိမ့္…
နတ္လူခ်မ္းသာ… ေဘးရန္ကြာလိမ့္…
ကမ႓ာေျမဟုန္… ဖိမ့္ဖိမ့္တုန္လိမ့္
ဓမၼစည္ၾကီး... ေအာင္စည္တီးကာ...
အမိေျမကမ႓ာ... ျပံဳးရယ္႐ွာခ်ိမ္႔....။
ဘဝ အေမာေတြေျပၾကပါေစ...
(၀၅.၁၁.၀၉) ၁၅း၁၀ နာရီ
ငါ႔႐ိွသမွ် ခြဲေပး.. ေဝမ်ွေကၽြးေစ...။
ပူေလာင္ငိုေကၽြးေနတဲ့ ကမ႓ာကို
ငါ႔ဂ႐ုဏာနဲ႕ပိုက္ေထြး... ရင္ေငြ႕နဲ႕ေႏြးေစ။
ေသြးလူးဖ်ားနာေနတဲ့ ကမ႓ာကို
အၾကင္နာေဆးျမီးတိုနဲ႕ ကုသ… ယုယလို႕ေအးေစ။
ယမ္းေငြ႕ေဝေနတဲ့... ကမၻာကို..
ခ်စ္ျခင္းေမတၲာနဲ႕ လမ္းျပ... ျငိမ္းခ်မ္းၾကေစ..။
အို... အမိကမ႓ာေျမ......
အသင့္ရင္မွေမြးဖြား... အသင့္သားတို႕
ႏွလံုးသားၾကမ္း... ႐ိုင္းစိုင္းရမ္းပ်
ရၾကလိုေလ… ငတ္မေျပပ
စားျမိဳၾက ဇာတ္တူ
ေလာဘထူ... ေမာဟဖုံး
မိုက္လံုးၾကီးဆဲ... ႐ႈံးရဲလြန္းၾက... လူ႕ဗာလ တို႔…၊
တဘို႕ထဲထား.. အမိုက္အားကိုး..
ဖိႏွိပ္ခိ်ဳးသည္… လူမမည္စြာ..
သံဃာမသိ… ဓမၼာေဝးသား
ႏူတ္ကားဘုရား... လက္ကားရားႏွင္႔…၊
ထိုသူတို႔အား… ေမတၲာျပျငား
ႏြားနားအိုးစည္... တီးသည္ျမည္႐ံု…။
အို...ေျမကမၻာ....ဤကမၻာဝယ္...
သင့္ကိုေစာင္႔ၾကပ္... နတ္ေကာင္းျမတ္တို႔
႐ိွလွ်င္မုခ်... ေစလိုလွသည္…၊
အဓမၼခြင္း... ဓမၼေဆာင္က်ဥ္းေလာ့
အတၲကိုႏွင္... ပရ ဝင္ေလာ့...
အေမွာင္ကို႐ွင္း... အမွန္လင္းေလာ႔..
မေကာင္းမႈဖယ္... ေကာင္းမႈကယ္ေလာ့..
စီရင္တရား… ခ်မွတ္သားေလာ့...။
သို႔ကားဆိုလ်ွင္... ျပည္တခြင္ဝယ္..
ငွက္ငယ္ဂ်ိဳးျဖဴ… သံသာက်ဴလိမ့္…
နတ္လူခ်မ္းသာ… ေဘးရန္ကြာလိမ့္…
ကမ႓ာေျမဟုန္… ဖိမ့္ဖိမ့္တုန္လိမ့္
ဓမၼစည္ၾကီး... ေအာင္စည္တီးကာ...
အမိေျမကမ႓ာ... ျပံဳးရယ္႐ွာခ်ိမ္႔....။
ဘဝ အေမာေတြေျပၾကပါေစ...
(၀၅.၁၁.၀၉) ၁၅း၁၀ နာရီ
နိဒါန္း စကား
အိမ္မွာ တခါတေလ ပ်င္းတဲ႕အခါ သူငယ္ခ်င္းအခန္း တံခါး သြားသြားေခါက္မိတယ္။ သူကလဲ အလြန္ အခန္းေအာင္းသူ၊ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ႔ မွ အင္တာနက္ထဲ စာဝင္ ဝင္ ဖတ္ေနတာ လို႔ဆိုတယ္။ အဲဒီအထိ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ေသးဘူး၊ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ ဝတၳဳ ေတြတင္ထားတာ ကို ဝင္ဖတ္တယ္ပဲ ထင္တာ။ တေန႕ သူ က ကိုယ္႔ လက္ကုတ္ၿပီး သူ႕အခန္းထဲလာခဲ႕ဖို႕ ေခၚတယ္။
ဘေလာ႕ေလးတခု... ႐ွင္း႐ွင္းေလးနဲ႕ ေရးထားတာေလးေတြကလဲ ခ်စ္စဖြယ္ ။ အဲဒါ ငါတို႕ သူငယ္ခ်င္းေလ တဲ႕...။ ဟယ္.. ေကာင္းလိုက္တာ... အဲလိုေရးလို႕လဲရသား... အဲဒါဆို ငါလဲေရးခ်င္တယ္ ဆိုၿပီး ဘေလာ့ပိုးက ငယ္ထိပ္ထိ တက္ေတာ့တာေလ...။ ပင္ကိုယ္ ဝါသနာ ပါတာရယ္... ရင္ထဲ႐ိွတာေလးေတြ ႐ွယ္ခ်င္တာရယ္... အားလံုးကိုလဲ ဘဝအေမာေတြ ေျပေစခ်င္တယ္ေလ...အဲဒါေတြေၾကာင္႔ ဒီဘေလာ႔ ေလးကိုဖြင္႔ဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ကလဲ အရမ္း အားေတြေပး...၊ (အမွန္ကေတာ့ အခြၽန္နဲ႕ မတာ ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းပါတယ္) ဘေလာ့ဂါ သူငယ္ခ်င္း ကလဲ အကုန္ပဲ လုပ္ေပး ႐ွာပါတယ္... သူ႕ခမ်ာ ဘေလာ့လဲလုပ္ေပးရ၊ ေကအက္ဖ္စီ လဲ ဝယ္ေကြၽးရ ႐ွာတာ။ သူငယ္ခ်င္း သက္ေဝ အားလံုးအတြက္ ေက်းဇူး အသေခ်ၤပါ။ သူငယ္ခ်င္း ခိုင္ အေဖာ္လုပ္ ေပးတဲ့ အတြက္ လဲ ေက်းဇူးပါေနာ္...။
အားလံုးၿပီးသြားတဲ့ အခါ ခုျမင္ေနရတဲ့ ဘေလာ့ေလး တခု ႐ုပ္လံုးေပၚ လာပါေတာ့တယ္...။
ဒီေနရာမွာ လူ႐ႊင္ေတာ္ႀကီး ဦးမိုးဒီ ေပါက္သြားတဲ့ ေၾကာ္ျငာေလးတခု "သားသားစားခ်င္တာ စားလို႕ရၿပီ..." ဆိုတာေလး နားထဲေရာက္လာတယ္။ က်မလဲ အဲဒီလို "မီးမီး ေရးခ်င္တာ ေရးလို႔ ရၿပီ..." လို႔ ေတာင္ ထေအာ္ခ်င္တဲ့ အထိကို ေပ်ာ္ရပါတယ္...။ အတန္းပညာနဲ႕ ေျပာရရင္ ဘေလာ့ဂ္ မွာ က်မက ခုမွ မူႀကိဳ ပါ။ က်မ ထက္ အရင္ ဂါ ေနၾကသူမ်ား အားလံုးကို က်မ စာစုေလးေတြ လာဖတ္ၾက၊ ေဝဖန္ၾက၊ အၾကံျပဳ ၾကပါ လို႔ ခ်စ္ခင္စြာ ဖိတ္ေခၚလိုက္ ပါရေစ ။
အားလံုးပဲ စာေတြ ေရးရင္း၊ ဖတ္ရင္းနဲ႕ ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။
ခ်စ္ခင္စြာ...
ဘေလာ႕ေလးတခု... ႐ွင္း႐ွင္းေလးနဲ႕ ေရးထားတာေလးေတြကလဲ ခ်စ္စဖြယ္ ။ အဲဒါ ငါတို႕ သူငယ္ခ်င္းေလ တဲ႕...။ ဟယ္.. ေကာင္းလိုက္တာ... အဲလိုေရးလို႕လဲရသား... အဲဒါဆို ငါလဲေရးခ်င္တယ္ ဆိုၿပီး ဘေလာ့ပိုးက ငယ္ထိပ္ထိ တက္ေတာ့တာေလ...။ ပင္ကိုယ္ ဝါသနာ ပါတာရယ္... ရင္ထဲ႐ိွတာေလးေတြ ႐ွယ္ခ်င္တာရယ္... အားလံုးကိုလဲ ဘဝအေမာေတြ ေျပေစခ်င္တယ္ေလ...အဲဒါေတြေၾကာင္႔ ဒီဘေလာ႔ ေလးကိုဖြင္႔ဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ကလဲ အရမ္း အားေတြေပး...၊ (အမွန္ကေတာ့ အခြၽန္နဲ႕ မတာ ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းပါတယ္) ဘေလာ့ဂါ သူငယ္ခ်င္း ကလဲ အကုန္ပဲ လုပ္ေပး ႐ွာပါတယ္... သူ႕ခမ်ာ ဘေလာ့လဲလုပ္ေပးရ၊ ေကအက္ဖ္စီ လဲ ဝယ္ေကြၽးရ ႐ွာတာ။ သူငယ္ခ်င္း သက္ေဝ အားလံုးအတြက္ ေက်းဇူး အသေခ်ၤပါ။ သူငယ္ခ်င္း ခိုင္ အေဖာ္လုပ္ ေပးတဲ့ အတြက္ လဲ ေက်းဇူးပါေနာ္...။
အားလံုးၿပီးသြားတဲ့ အခါ ခုျမင္ေနရတဲ့ ဘေလာ့ေလး တခု ႐ုပ္လံုးေပၚ လာပါေတာ့တယ္...။
ဒီေနရာမွာ လူ႐ႊင္ေတာ္ႀကီး ဦးမိုးဒီ ေပါက္သြားတဲ့ ေၾကာ္ျငာေလးတခု "သားသားစားခ်င္တာ စားလို႕ရၿပီ..." ဆိုတာေလး နားထဲေရာက္လာတယ္။ က်မလဲ အဲဒီလို "မီးမီး ေရးခ်င္တာ ေရးလို႔ ရၿပီ..." လို႔ ေတာင္ ထေအာ္ခ်င္တဲ့ အထိကို ေပ်ာ္ရပါတယ္...။ အတန္းပညာနဲ႕ ေျပာရရင္ ဘေလာ့ဂ္ မွာ က်မက ခုမွ မူႀကိဳ ပါ။ က်မ ထက္ အရင္ ဂါ ေနၾကသူမ်ား အားလံုးကို က်မ စာစုေလးေတြ လာဖတ္ၾက၊ ေဝဖန္ၾက၊ အၾကံျပဳ ၾကပါ လို႔ ခ်စ္ခင္စြာ ဖိတ္ေခၚလိုက္ ပါရေစ ။
အားလံုးပဲ စာေတြ ေရးရင္း၊ ဖတ္ရင္းနဲ႕ ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။
ခ်စ္ခင္စြာ...
၀၅.၁၁.၀၉ , ၁၉း၄၀ နာရီ
Subscribe to:
Posts (Atom)
ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ
ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္
ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...