လီလီပန္းရနံ႔တို႔ ေမႊးပ်ံ႕ေလေသာအခါ
(၁)
အခန္းတစ္ခန္းလံုးမွာ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးအနည္းငယ္ဟထားလို႔
အဲဒီကတစ္ဆင့္၀င္လာတဲ့ အလင္းေရာင္ေလးတစ္မွ်င္သာ သူမအိပ္ရာေျခရင္းဆီ တန္းကနဲျဖာက်ေနတယ္။
အဲဒါကလြဲလို႔ ပကတိ အနက္ရင့္ရင့့္ျခံဳထားတဲ့အခန္းထဲ....။
နံရံလား
မ်က္ႏွာၾကက္လား၊ အျပန္႔ပိန္းပိန္းဆီ တိုက္႐ိုက္ပို႔ထားတဲ့အၾကည့္ေတြက တကယ့္အေသ။
ဘယ္ႏွစ္နာရီရိွေနပါလိမ့္။ ၾကာလွၿပီ၊ နံရံထင္ပါရဲ႕....၊ တနာရီမက ႏွစ္နာရီလည္းမက၊
နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေငးၾကည့္ေနမိတဲ့ နံရံ.... ၊ နံရံဟာ
သူမအၾကည့္ေၾကာင့္ ဆံုခ်က္ေနရာမွာ ခ်ိဳင့့္ခြက္၀င္ေတာ့မတတ္ နစ္၀င္ေနသလိုလို။
ေက်ာျပင္တစ္ေလွ်ာက္ထိစပ္ေနတဲ့ အိပ္ရာအိအိမွာ အေတြ႔ကထူးျခားစြာ ေမႊးညင္းေတြထဲအထိ တိုးေ၀ွ႔၀င္လာေနၾကလို႔။ တစ္ကိုယ္လံုးက ေမႊးညင္းေတြဟာ အေပါက္ေတြအေပါက္ေတြ ပြစိတက္လို႔၊ ေက်ာကေမႊးညင္းေတြထဲ အိပ္ရာခင္းတစ္ခုလုံး တိုး၀င္ေနသလားပဲ....။ ခႏၶာတစ္ခုလံုးဟာ ပိုးထိုးေပါက္ေတြလို.... ရစရာမရိွေအာင္ ဇကာေပါက္က်ေနလိုက္တာ။
ေက်ာျပင္တစ္ေလွ်ာက္ထိစပ္ေနတဲ့ အိပ္ရာအိအိမွာ အေတြ႔ကထူးျခားစြာ ေမႊးညင္းေတြထဲအထိ တိုးေ၀ွ႔၀င္လာေနၾကလို႔။ တစ္ကိုယ္လံုးက ေမႊးညင္းေတြဟာ အေပါက္ေတြအေပါက္ေတြ ပြစိတက္လို႔၊ ေက်ာကေမႊးညင္းေတြထဲ အိပ္ရာခင္းတစ္ခုလုံး တိုး၀င္ေနသလားပဲ....။ ခႏၶာတစ္ခုလံုးဟာ ပိုးထိုးေပါက္ေတြလို.... ရစရာမရိွေအာင္ ဇကာေပါက္က်ေနလိုက္တာ။
အား...........
အသံထြက္မလာဘူး၊ အသံဟာ ၀မ္းေခါင္းထဲမွာတင္ အတြင္းလိႈက္ၿပီး ေပ်ာက္႐ွသြားတယ္။
အသံထြက္မလာဘူး၊ အသံဟာ ၀မ္းေခါင္းထဲမွာတင္ အတြင္းလိႈက္ၿပီး ေပ်ာက္႐ွသြားတယ္။
သူမတစ္ကိုယ္လံုးကို
ေအာ့ဂလီဆန္စြာ ရြံ႐ွာလာမိတယ္။ မလိုခ်င္ဘူး.....မလိုခ်င္ပါဘူး... မလာနဲ႔
၀င္မလာၾကပါနဲ႔....။ သူမတစ္ကိုယ္လံုးကို လက္သည္းခြၽန္ေတြနဲ႔ ကုတ္ျခစ္ေနမိတယ္။
ကုတ္ျခစ္ရာအတိုင္း စို႔လာတဲ့ေသြးစေတြဟာ သူမကိုယ္ေပၚမွာ အစင္းလိုက္။ တစ္ကိုယ္လံုးက
ေမႊးညႇင္းေပါက္ႀကီးေတြဟာ ပြင့့္ကားလာၿပီး ျပင္ပကအရာရာကို သူမခႏၶာထဲ
စုပ္ယူ၀ါးမ်ိဳေတာ့မလို....။
ေၾကာက္လိုက္တာ....
သူမတစ္ကိုယ္လံုး အပ္ခ်စရာ
ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ပဲ၊ တစ္ကိုယ္လံုး ထံုေနၿပီ၊ ေၾကာက္ရလြန္းလို႔လည္း
တုန္ေနၿပီ။ ရိွသမွ်အားအင္ေတြကိုစုစည္းၿပီး အိပ္ရာေပၚက ကုန္း႐ုန္းထလိုက္တယ္။
သူမေနာက္ေက်ာက ေမႊးညႇင္းေပါက္ေတြထဲ ျခံဳေစာင္တစ္စက ကပ္ပါလာေသးတာကို
အတင္းဆြဲခြာ....။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲအေရာက္
ေရပန္းကိုအကုန္ထိေအာင္ဖြင့့္ခ်။ အ၀တ္ေတြကို တစ္စခ်င္းကိုယ္ေပၚက ဆြဲခြာ....။
ေရအားျပင္းျပင္းနဲ႔ေရေအးေတြ
သူမကိုယ္ေပၚ ဖြားကနဲက်လာခ်ိန္၊ ေရေအးေအးေတြကို သူမခႏၶာက စုတ္ယူစားသံုးခ်ိန္မွာ သူမကိုယ္ေပၚက
ေမႊးညႇင္းေပါက္ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းေသးငယ္ရာက... ပံုမွန္အတိုင္းျပန္ျဖစ္တယ္။
ခုေတာ့ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္လို႔
စိုရႊဲလို႔။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲ....
ေရခ်ိဳးခန္းထဲ....
ပူေႏြးေနေသးတယ္...မ်က္ရည္ေတြလား...
သူမ မ်က္ရည္က်ေနသတဲ့လား.....
ေရခ်ိဳးခန္းဆိုတာ....
ေရခ်ိဳးခန္းဆိုတာက.....
သူမ မ်က္ရည္က်ေနသတဲ့လား.....
ေရခ်ိဳးခန္းဆိုတာ....
ေရခ်ိဳးခန္းဆိုတာက.....
ေရပန္းထဲကက်လာတဲ့ေရေအးေတြနဲ႔
မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္ရည္ပူေတြကို ေရာေႏွာေပါင္းစပ္လိုက္ၿပီး
ေရဆင္းေပါက္ကေနတစ္ဆင့္ လူမသိသူမသိ တိတ္တိတ္ကေလးစီးဆင္းေစကာ အစေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ဖို႔
အေကာင္းဆံုးေနရာတစ္ခုေပပဲ။
ေရသံေတြလား
သူမနားထဲမွာ မိုးေတြအုန္းအုန္းထ ရြာေနသလိုလို....
အား....
သူမ ႐ူးလာျပန္ၿပီ....
သူမ ႐ူးလာျပန္ၿပီ....
ေရပန္းကတဆင့္က်လာေနတဲ့ေရေအးေတြကို
မ်က္ႏွာေမာ့ၿပီးခံယူလိုက္၊ စိတ္႐ွိလက္႐ွိေအာ္ဟစ္ ငိုေၾကြးလိုက္....နဲ႔။
သူမကမာၻပ်က္ေနပံုက
တကယ့္ကုိ ဆင္းဆင္းရဲရဲပူေဆြးလို႔၊ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ၊
ပ်က္စရာမက်န္ေတာ့တဲ့ကမာၻဟာ ထပ္ေက်ာ့ပ်က္ယြင္းရင္းက မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ၿပိဳလဲပ်က္စီးလို႔၊
အလဲလဲအကြဲကြဲ။
ေျခေထာက္ေတြေညာင္းညာၿပီး
တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လာတဲ့အခါ ေရပန္းေအာက္မွာ သူမ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ငုတ္တုတ္။
ေထာင္ထားတဲ့ဒူးေခါင္းေပၚ ေမးတင္။ စို႐ႊဲေနတဲ့ ဆံပင္ေတြထဲ
လက္ငါးေခ်ာင္းထိုးသြင္းလိုက္၊ လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔မ်က္ႏွာေပၚကေရစက္ေတြကို ဖယ္သပ္လိုက္၊
ရင္ေတြကြဲထြက္မတတ္ ငိုလိုက္။ ဒါကိုပဲ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ အထပ္ထပ္၊
ေအးစက္တုန္ခိုက္လာတဲ့အထိ၊ ေမး႐ိုးခ်င္း႐ိုက္မတတ္ ခ်မ္းစက္လာတဲ့အထိ။
နားေထာင္ၾကည့္စမ္း....ၾကားလား...၊
နားထဲမွာ တစ္ခုခုကို တြန္းဖြင့္ေနသလိုအသံလား၊ ေရသံေတြၾကားက သူမၾကားေနရတယ္။
တစ္စံုတစ္ေယာက္ တံခါးကိုဖြင့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသလား...။ ႐ုတ္တရက္ ဆတ္ကနဲ ဦးေခါင္းအေမာ့မွာ သူမမ်က္ဝန္းအစံုက တံခါးဆီေ႐ြ႕တယ္။ တံခါးက အလင္းမေပါက္တဲ့ သစ္သားေခါက္တံခါး။
တစ္စံုတစ္ေယာက္ တံခါးကိုဖြင့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသလား...။ ႐ုတ္တရက္ ဆတ္ကနဲ ဦးေခါင္းအေမာ့မွာ သူမမ်က္ဝန္းအစံုက တံခါးဆီေ႐ြ႕တယ္။ တံခါးက အလင္းမေပါက္တဲ့ သစ္သားေခါက္တံခါး။
ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းနဲ႔
တံခါးဟာ အသက္ဝင္လာသလိုလို၊ ႐ွိေနလား...အဲဒီမွာ...၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္မ်ား
႐ွိေနလားဟင္...။ တံခါးေနာက္ကြယ္မွာ လူသတ္သမားရဲ႕လက္ႏွစ္ဘက္႐ွိေနလား....။
လူသတ္သမားက တံခါးခ်ပ္ေတြကို ျဗန္းဆို ဖြင့္ဝင္လာေလမလား....။ ဘုရား
ဘုရား....သူမမ်က္ဝန္းထဲ မ်က္သားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လို႔၊ ႏွုတ္ခမ္းေတြ
တလႈပ္လႈပ္ခုန္လို႔။ ေမး႐ိုးေတြတဂတ္ဂတ္႐ိုက္ေနတဲ့ၾကားက ခပ္ေထ့ေထ့ျပံဳးမိေသးသလိုပဲ။
ေသျခင္းတရားဆီ ခရီးသြားခ်င္တဲ့မိန္းမဟာ လူသတ္သမားကို ေၾကာက္ေနေသးတာလား။
ရယ္စရာေမာစရာရယ္ေလ...။
ရယ္စရာေမာစရာရယ္ေလ...။
လူသတ္သမားဟာ
သူမလည္မ်ိဳကို သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ငွက္ကေလးမ်ားလည္လိမ္သလို အညွာအတာကင္းကင္းနဲ႔
ဂြၽတ္ကနဲလိမ္ခ်ိဳးလိုက္ေလမလား၊ အသင့္ပါလာတဲ့ ေျခာက္လက္မအသြားဓါးနဲ႔
သူမႏွလံုးအိမ္ဆီကို စြပ္ကနဲ စြပ္ကနဲ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ မေသမခ်င္းထိုးသတ္ေလမလား။
သူမမ်က္၀န္းထဲ ေရခ်ိဳးခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚက ေသြးအိုင္ထဲမွာ ေခြေခြေလးလဲေနတဲ့သူမကို
ကိုယ္တိုင္ျပန္ျမင္ေနရတယ္။ သူမတစ္ကိုယ္လံုးက ေမြးညင္းေတြ ေထာင္ကနဲထလာျပန္ၿပီေလ။
သူမေျခဖဝါးေအာက္
ေစးကပ္ကပ္နဲ႔....
ငံု႔အၾကည့္မွာ
ေျခဖဝါးေအာက္ကေရေတြ အနီေရာင္ေတြေျပာင္းသြားသလို မ်က္ဝန္းထဲ ေစြးကနဲ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့
သူမ လန္႔သြားတယ္။ ေရပန္းကတစ္ဆင့္ သူမေခါင္းေပၚ၊ သူမတစ္ကိုယ္လံုးေပၚ
ျဖတ္စီးလာတာဟာအနီေရာင္ေတြ....အနီေရာင္ေစြးေစြးေတြ........။ သူမမ်က္ဝန္းေတြကို
တင္းတင္းမွိတ္ခ်လိုက္မိျပန္တယ္။ ဝမ္းနည္းၿပီး ဟီးကနဲငို႐ွိဳက္ခ်မိလိုက္ျပန္တယ္။ သူမ
ဘယ္ေတာ့ လြတ္ေျမာက္မွာလဲဟင္...
သူမေၾကာက္လွၿပီ။
ေသြးေတြလိုတေဝါေဝါစီးက်ေနတဲ့ေရပန္းေအာက္မွာ
ဆက္ေနရမလား။ တံခါးအျပင္ဘက္မွာ ေစာင့္ေကာင္းေစာင့္ေနႏိူင္တဲ့ လူသတ္သမားဆီ
လည္စင္းေပးလိုက္ရေတာ့မလား......။
မသိဘူး....သူမ
မသိဘူး...
ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ မသိႏိူင္ခင္
သူမလက္ေတြက စင္ကေလးေပၚက ဆပ္ျပာရည္ဘူးကို လက္လွမ္းေနမိတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုး
ဆပ္ျပာျမွဳတ္ေတြ ေဖြးေဖြးထေနေအာင္ သူမကိုယ္ေပၚေလာင္းခ်လိုက္မိတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက
ပါးႏွစ္ဖက္ေပၚ တသြင္သြင္ ေပါက္ကနဲေပါက္ကနဲစီးက်ေနဆဲမွာ...။
ေမာပန္းလြန္းမကမွ....
မ်က္ရည္ေတြကုန္ေတာ့မွ ေရပိတ္လိုက္ၿပီး သဘက္ထူထူပြပြနဲ႔သူမကိုယ္လံုးကို ရစ္ပတ္၊ ေရစက္ေတြေျခာက္စင္ေအာင္သုတ္ၿပီးသြားတဲ့အခါ မွန္ေ႐ွ႕မွာ သူမရပ္လိုက္တယ္။ နားထင္ေတြက် ပါး႐ိုးေတြေငါထြက္လို႔၊ ေၾကာင္စီေဖ်ာ့ေတာ့ကာ ေဖြးစုတ္ေနတဲ့ သူမမ်က္ႏွာအသားအရည္ေပၚမွာ ငိုရလြန္းလို႔ မုိ႔အစ္နီရဲေနတဲ့ သူမမ်က္လံုးႀကီးႏွစ္လံုးဟာ အလံုးလိုက္တင္ထားသလို ထင္းကနဲ။
မ်က္ရည္ေတြကုန္ေတာ့မွ ေရပိတ္လိုက္ၿပီး သဘက္ထူထူပြပြနဲ႔သူမကိုယ္လံုးကို ရစ္ပတ္၊ ေရစက္ေတြေျခာက္စင္ေအာင္သုတ္ၿပီးသြားတဲ့အခါ မွန္ေ႐ွ႕မွာ သူမရပ္လိုက္တယ္။ နားထင္ေတြက် ပါး႐ိုးေတြေငါထြက္လို႔၊ ေၾကာင္စီေဖ်ာ့ေတာ့ကာ ေဖြးစုတ္ေနတဲ့ သူမမ်က္ႏွာအသားအရည္ေပၚမွာ ငိုရလြန္းလို႔ မုိ႔အစ္နီရဲေနတဲ့ သူမမ်က္လံုးႀကီးႏွစ္လံုးဟာ အလံုးလိုက္တင္ထားသလို ထင္းကနဲ။
လူ႐ုပ္မွ
ဟုတ္ရဲ႕လား... လူနဲ႔မွ တူေသးရဲ႕လား...၊ ဆစ္ကနဲအနာမွာ မ်က္ရည္ေတြက အိကနဲအက်။
က်လာျပန္ၿပီ....။
ဒီလိုပဲ
႐ူးသြပ္ေနရတာ့မလား၊ အရာရာကို ေၾကာက္စိတ္နဲ႔၊ ေတြ႔သမွ် ျမင္သမွ် အရာရာဟာ သူမအတြက္ ႐ူးႏွမ္းခ်င္စရာေတြခ်ည္း။
ဒီဘဝႀကီးကို သူမ စက္ဆုပ္လွပါၿပီ....
ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ ဘာေၾကာင့္လဲကြယ္...
ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ ဘာေၾကာင့္လဲကြယ္...
သူမဘဝႀကီးဟာ
ပက္ပက္စက္စက္ ကေျပာင္းကျပန္ေတြျဖစ္လို႔။
ဒီဘဝမဟုတ္ဘူး...ဒီဘဝမဟုတ္ဘူး။
သူမ လိုခ်င္တာ...သူမလိုခ်င္တာက
သူမလိုခ်င္တာ
သူမဘဝ.....
သူမလိုခ်င္တာ သူမ ဘဝ…..
ဟိုးအရင္က သူမဘဝ…..
ဒဏ္ရာေတြ အနာတရေတြ ဘာဆိုဘာမွ မ႐ွိေသးတဲ့ သူမဘဝ၊ ျပန္ေပးၾကပါ၊ ျပန္ေပးၾကပါ။
သူမလိုခ်င္တာ သူမ ဘဝ…..
ဟိုးအရင္က သူမဘဝ…..
ဒဏ္ရာေတြ အနာတရေတြ ဘာဆိုဘာမွ မ႐ွိေသးတဲ့ သူမဘဝ၊ ျပန္ေပးၾကပါ၊ ျပန္ေပးၾကပါ။
သူမဘဝက တကယ့္ အျဖဴစြတ္စြတ္ရယ္...
(၂)
႐ွင္သန္ျခင္းဆိုတာ ဘာလဲ….
ဒီကမာၻမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားကမာၻမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ႐ွင္သန္ျခင္းဟာ အတူတူပဲမဟုတ္ဘူးလား။
႐ွင္သန္ျခင္းေနာက္မွာ ဆက္လက္႐ွင္သန္ေနထုိင္ဖို႔အတြက္ ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားေနရျခင္းေတြ၊
ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ရျခင္းေတြက ဘယ္ကမာၻမွာျဖစ္ျဖစ္ ကပ္ၿငိပါလာမွာပဲမဟုတ္ဘူးလား။
ဒါေပမယ့္ မတူဘူးေနာ္ ၊ ဒီလူေတြ ဒီအၾကည့္ေတြ ဒီမ်က္လံုးေတြ ဒီမ်က္ႏွာေတြ ဒီလက္ညွိဳးေတြ....
အားလံုး မ႐ွိတဲ့ ကမာၻေနာက္တခုထဲ....မ်က္ႏွာအသစ္နဲ႔ေနထိုင္ခြင့္....။ ႏွလံုးသားအသစ္နဲ႔ခုန္လႈပ္ခြင့္....။
သူမ မက္ေမာလိုက္တာ...။ သူမ စိတ္႐ွိလက္႐ွိျဖဴစင္ပါရေစ....။
သူမလက္ထဲမွာ အျဖဴေရာင္လီလီပန္းပြင့္ႀကီးေတြ ၃၈ပြင့္တိတိ…
သူမေ႐ွ႕မွာ ညွိဳးႏြမ္းေနတဲ့အငိုမ်က္ႏွာေတြနဲ႔လူေတြ။ ၄ေပ ၆ေပ မွန္ေသတၱာထဲ ဆန္႔ဆန္႔ေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့
အမ်ိဳးသမီး....။ အသက္၃၈ႏွစ္ဆိုတဲ့အမ်ိဳးသမီးဟာ စိတ္ဒဏ္ရာေတြ အဆမတန္ခံစားခဲ့ရသူပါလားလို႔
မထင္ရက္စရာ။ မိတ္ကပ္ေၾကာင့္ပန္းေသြးေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့မ်က္ႏွာကေလးနဲ႔
အိပ္စက္ေနသလိုအမ်ိဳးသမီးကို သူမ တိတ္တိတ္ေလး စကားေတြေျပာေနမိခဲ့တယ္။
ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ မေတာင္းဆိုေတာ့ဘူးကြယ္။ သူမကိုယ္တိုင္ မသိလိုက္တဲ့ဘဝတခု၊ မိသားစုဘဝတခု၊
မရည္႐ြယ္ပါဘဲ သူမဟာ တတိယလူ၊ သူမ်ားအိမ္ယာဖ်က္စီးသူတဲ့....။ သိလိုက္ရခ်ိန္မွာ အရာရာေနာက္က်ခဲ့ၿပီ။
ဘယ္လိုမွ႐ုန္းမထြက္ႏိူင္ေအာင္ကို သူမ နစ္ခဲ့ၿပီပဲ။ က်လာလုလုမ်က္ရည္ေတြကို မ်က္ေတာင္ေတြပုတ္ခတ္လို႔
သိမ္းဆည္းလိုက္တယ္။
“ေသခ်ာတာကေတာ့ ႐ွင္ သူ႔အေပၚခ်စ္သလို ကိုယ္လည္း သူ႔အေပၚသိပ္ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ အေသအခ်ာေျပာႏိူင္တာက
႐ွင့္ထက္ မေလ်ာ့တဲ့ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တယ္”
ေယာက်ာ္းတေယာက္အေပၚ အခ်စ္ေတြတူမွ်ခဲ့ၾကတဲ့ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ႐ွင္ ပိုကံေကာင္းတာက
႐ွင္ဟာ သူ႔ကို တရားဝင္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္အျပင္ သူ႔အတြက္ သမီးကေလးတေယာက္ ေမြးဖြားေပးခဲ့ႏိူင္ျခင္းပါပဲ။
႐ွင္က ရယ္ေမာႏိူင္သူပါ၊ ေလာကႀကီးထဲကေန အႏိူင္ပိုင္းထြက္သြားႏိူင္သူပါ၊ အားလံုးရဲ႕သနားၾကင္နာမႈ
ဂ႐ုဏာေတြ ေပြ႔ပိုက္မႏိူင္ေအာင္ ပံုေအာရ႐ွိခဲ့သူပါေလ။ အမ်ိဳူးသမီးကို သူမ တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္တယ္။
သူမကေတာ့ လူေတြလက္ညွိဳးထိုးခံ၊ လူေတြဆဲဆိုပုတ္ခတ္ခံမွ်သာပဲ။ သူမဟာ ေယာက်ာ္းတေယာက္ရဲ႕ပိရိေသသပ္လွတဲ့လိမ္ညာျခင္းမွာ
ခ်စ္ျခင္းတရားဆိုတာ ခ်ိဳၿမိန္လိုက္ေလျခင္းရယ္လို႔ ႐ူးသြပ္မိန္းမူးခဲ့သူရယ္ေလ....။ ေယာက်ာ္းတေယာက္အေပၚ
တူမွ်ခဲ့တဲ့အခ်စ္ေတြခ်င္းေပမယ့္ သူမအခ်စ္က်ေတာ့ အျပစ္ကင္းတဲ့ခ်စ္ျခင္းမဟုတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ကြယ္....။
လွည့္စားခံရျခင္းဆိုတာကို ဘယ္သူက နားေထာင္ေပးမွာလဲ...၊ မသိခဲ့ျခင္းဆိုတာကို ဘယ္သူက
ယံုေပးမွာတဲ့လဲ....။ သူမ်ားမိသားစုကို ဖ်က္ဆီးတာဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြစကားလံုးေတြ လက္ညွိဳးေတြမ်က္လံုးအၾကည့္ေတြ
မ်က္္ေတာင္အပင့္ေတြမွာ သူမက အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမ်ာပါေသဆံုးၿပီးသားရယ္...။
သူမပုခံုးကို ဖ်တ္ကနဲပုတ္ၿပီး တြန္းလိုက္တာေၾကာင့္ သူမကိုယ္ ယိုင္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။
“နင့္မွာ အ႐ွက္ဆိုတာ ႐ွိမွ႐ွိေသးရဲ႕လားဟင္”ဆိုတဲ့ စကားသံက်ယ္ေလာင္ေလာင္မွာ လူေတြအကုန္ရဲ႕အာ႐ံုစိုက္မႈက
သူမဆီ ေရာက္လို႔လာတယ္။ ခပ္တိုးတိုးငိုေနသူေတြ၊ အသံမထြက္ဘဲမ်က္ရည္က်ေနသူေတြ၊ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို
တီးတိုးဆိုေနသူေတြ၊ မရဏကမၼ႒ာန္းဆီးျဖန္းေနသူေတြ အားလံုးရဲ႕ဦးေခါင္းေတြက သူမရပ္ေနတဲ့
အမ်ိဳးသမီးအေခါင္းေဘးနား ဝဲကနဲေရာက္လာၾကတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ခြၽန္ျမလွတဲ့မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြ
သူမကိုယ္အႏွံ႔ ေစြေစာင္းေစာင္းထိုးစိုက္ဝင္ေလတယ္။
ၿပိဳလဲသြားတဲ့စိတ္ေတြကို အံႀကိတ္ ေကာက္ထူ၊ မ်က္ႏွာထားကို တင္းႏိူင္သမွ်တင္းၿပီး
အားလံုးရဲ႕တြန္းထိုးေနတဲ့ လက္ေတြၾကားကပဲ ႐ုန္းလွည့္ထြက္လာလိုက္ခဲ့တယ္။ လူတေယာက္က အမ်ိဳးသမီးအေခါင္းေပၚခ်ထားခဲ့တဲ့
သူမရဲ႕လီလီပန္းစည္းကို ဆြဲယူလႊင့္ပစ္လိုက္တာ သူမ ေနာက္ဆံုးေတြ႔လိုက္ရတာပဲ....။
သူ ဘယ္မွာလဲ....
သူ အခု သူ႔သမီးကေလးကို ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္ေနမလား၊ သူကိုယ္တိုင္ ေနာင္တေတြနဲ႔
လူမသိေအာင္ႀကိတ္ငိုေနေလမလား..။ သူမ သိပ္ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ေယာက်ာ္း...၊ သူမကို လူပံုအလယ္ တတိယလူ၊
အိမ္ယာဖ်က္ဆီးသူအျဖစ္ ခ်စ္ျခင္းတရားဆိုတာေလးတခုထဲနဲ႔ ျမွားယူေခၚေဆာင္ခဲ့ေလသူ။ ခ်စ္ျခင္းမွာ
အႀကိမ္ႀကိမ္ေသေစခဲ့ေလသူ။ သူမႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးေကြး႐ံု ၿပံဳးလိုက္တယ္။ အျပစ္သင့္တဲ့ခ်စ္ျခင္းဆိုလည္း
သူမတေယာက္ထဲသာ အျပစ္ေတြအကုန္ သိမ္းႀကံဳးခံယူဦးမွာဆိုတာကို ေနာက္ဆံုးမိုက္မိုက္မဲမဲအေတြးအျဖစ္
သူမ ေတြးလိုက္မိလို႔ရယ္...။
(၃)
ေရခ်ိဳးခန္းဆိုတာက.....
ေရပန္းထဲကက်လာတဲ့ေရေအးေတြနဲ႔
မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္ရည္ပူေတြကို ေရာေႏွာေပါင္းစပ္လိုက္ၿပီး
ေရဆင္းေပါက္ကေနတစ္ဆင့္ လူမသိသူမသိ တိတ္တိတ္ကေလးစီးဆင္းေစကာ အစေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ဖို႔
အေကာင္းဆံုးေနရာတစ္ခုေလ….
စိတ္အေရာင္ညစ္လာတိုင္း ထြက္ေပါက္မဲ့စြာ သူမ ေရခ်ိဳးခန္းဆီေျပးတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းကထြက္တိုင္းလည္း
မစင္ၾကယ္ႏိူင္မႈကို ဝမ္းပန္းတနည္းခံစားရျပန္တယ္။
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ အဆံုးသတ္မွာလဲ၊ ဘဝမွာ အဆံုးသတ္ေတြဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ားလဲ၊ အဆံုးသတ္ေတြဆိုတာက
ဘဝမွာ တကယ္ေရာ႐ွိရဲ႕လား။ အစဆိုတာ႐ွိခဲ့လို႔ အဆံုးသတ္ရတာလား၊ အဆံုးသတ္ဆိုတာ႐ွိခဲ့လို႔
အသစ္က ျပန္ျပန္စေနရတာလား။ အစေတြကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြးႀကိဳဆိုၾကသေလာက္ အဆံုးတိုင္းအဆံုးတိုင္းဟာ
ဘာေၾကာင့္ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းေနရတာလဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမရဲ႕အဆံုးသတ္ကေတာ့ ဝမ္းနည္းစရာ
ေကာင္းမေနရဘူး။ သူမရဲ႕အဆံုးသတ္ကေတာ့ လြတ္ေျမာက္ျခင္းရဲ႕အဓိပၸါယ္ျဖစ္ေနရမယ္။
ႀကိဳတင္ေ႐ြးခ်ယ္ထားခဲ့တဲ့ အျဖဴေရာင္ဝတ္စံု၊ သူမေနထိုင္တဲ့ ကြန္ဒိုအေပၚဆံုးေခါင္မိုးထပ္က
ေကာင္းကင္ဥယ်ာဥ္ငယ္ကေလး၊ ပိတ္ရက္ညေနေတြမွာ လူစည္ကားတတ္သေလာက္ ခုလိုအလုပ္ဖြင့္ရက္ ညေနေလးနာရီေလာက္ေတြမွာေတာ့
လံုျခံဳေရးတာဝန္က်သူတစ္ေယာက္သာ ႐ွိေနတတ္တာရယ္၊ ၿပီးေတာ့...မီတာ ၅ဝေက်ာ္အျမင့္ဆိုတာ သူ႔ဆီကေန ေျမျပင္ေပၚကို အဆီးအတားမဲ့က်လာ သူတေယာက္အတြက္
ေသခ်ာတဲ့အဆံုးသတ္မႈတခုကို ျဖစ္ေစမွာရယ္။ အရာရာအားလံုးဟာ သူမ စဥ္းစားျပင္ဆင္ခဲ့တဲ့အတိုင္း။
လံုျခံဳေရးတဲကေလးေ႐ွ႕ကအျဖတ္မွာ တာဝန္က်အမ်ိဳးသားက မ်က္လံုးပင့္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့
ႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔ ေခါင္းတခ်က္ဆတ္ျပတယ္။ သူမ မင္ေသေသနဲ႔ျဖတ္လာခဲ့ၿပီ။ သူမတို႔တိုက္ပံုစံက
အဂၤလိပ္အကၡရာအယ္လ္ပံုစံခ်ိဳးထားတာမို႔ လံုျခံဳေရးဂိတ္ကေန ညာဘက္ခ်ိဳးလိုက္တာနဲ႔ သူမဟာ
တာဝန္က်အမ်ိဳးသားရဲ႕မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ။ သူမေ႐ွ႕မွာ စီရီသစ္ပင္ေလးေတြ၊ စားပြဲခံုတန္းေလးေတြနဲ႔
မိသားစုလိုက္ တေပ်ာ္တပါးခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ႏိူင္ၾကတဲ့ ဘာဘီက်ဴးဖိုကေလးသံုးခုက မနီးမေဝးမွာ
အတန္းလိုက္စီလို႔။ ဟိုးဘက္အစြန္ထိဆက္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ
ေဘာင္ေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ပန္းအိုးကေလးေတြရယ္၊ ခံုတန္းကေလးရယ္။
ပန္းအိုးေတြကို ေအာက္ကိုေ႐ႊ႕ၿပီး ခံုတန္းကေလးေပၚကတဆင့္ အုတ္ေဘာင္ေပၚတက္ရပ္ႏိူင္ၿပီဆို
ရၿပီ။ သူမ လာလာၾကည့္ေနက် ဒီေနရာဟာ သူမနဲ႔သိပ္ကိုရင္းႏွီးလြန္းေနခဲ့ၿပီးသား။
အုတ္ေဘာင္ေပၚတက္ရပ္လိုက္တယ္။ အသက္ကိုဝေအာင္႐ွဴလိုက္ၿပီး ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္မိေတာ့
သူမ အနည္းငယ္ဝမ္းနည္းသြားတယ္။ ဘယ္လိုေနမွာပါလိမ့္၊ လြင့္ကနဲ ဟာကနဲ...၊ သိပ္မၾကာလိုက္ခင္မွာပဲ
သူမဝတ္ထားတဲ့ဝတ္စံုအျဖဴကေလးဟာ....။
သူမ အဆံုးသတ္လိုက္ေတာ့မယ္။ ဒီေလာက္ဝမ္းနည္းနာက်င္ေနရတဲ့ဘဝႀကီးထဲ၊ ဒီေလာက္ေတာင္
လူတကာပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေသၿပီးသားဘဝႀကီးထဲ သူမ ဘာေၾကာင့္ အ႐ွက္မဲ့႐ွင္သန္ေနရဦးမွာလဲ....။
မိန္းမႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝကို သတ္ျဖတ္ခဲ့သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေနာင္တမရပါေစနဲ႔ ေမာင္၊ မဲ့ျပံဳးကေလးတစ္ခု
သူမမ်က္ႏွာမွာ လွစ္ကနဲ...။ သူမ ထြက္သြားလိုက္ေတာ့မယ္။ မ်က္စိေတြကိုမွိတ္ခ်လိုက္ၿပီး
အသင့္အေနအထားနဲ႔ ရပ္လိုက္တယ္။ အသက္ကိုဝေအာင္႐ွဴသြင္းလိုက္တယ္။ ကိုယ္ကို မတ္မတ္ထား၊
လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေဘးမွာ ပံုမွန္အတိုင္းကပ္ခ်ထား။ စိတ္ထဲကေန နံပါတ္စဥ္ေရတြက္တယ္။
တစ္....ႏွစ္.....
ခဏကေလး....
ႏွာေခါင္းထဲမွာ လီလီပန္းပြင့္ေတြရဲ႕ရနံ႔က သင္းကနဲ....၊ ၿပီးေတာ့ လူေသတေယာက္ဆီက
အနံ႔က ျပင္းကနဲ။ မ်က္စိေတြကိုျပန္မွိတ္ခ်လိုက္ေတာ့ သူမတစ္ကိုယ္လုံး ေလထဲမွာ တလြင့္လြင့္ယိမ္းထိုးေနသလိုလို၊
ေလထဲေမ်ာပါပ်ံဝဲသြားေတာ့မယ့္အတိုင္း။ ယိုင္လုလုေျခေထာက္ေတြကို အားတင္းမတ္ရပ္လိုက္ၿပီး
နံပါတ္စဥ္ျပန္ေရတြက္လိုက္တယ္။
တစ္
ႏွစ္....
အို....လီလီပန္းရနံ႔ေတြ....၊ လီလီပန္းရနံ႔ေတြနဲ႔အတူ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ေဘးတေစာင္းမ်က္ႏွာကို
ပကတိအေနအထားအတိုင္း သူမမ်က္လံုးထဲ ျပန္ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ လီလီပန္းရနံ႔ေတြဟာ သင္းသင္းကေလးပ်ံ႕ေနရာက
စူးစူးဝါးဝါး….၊ သူမႏွာေခါင္းထဲ တိုးဝင္တယ္။ အသက္ ၃၈ႏွစ္နဲ႔ ဘဝတစ္ခုအဆံုးသတ္သြားခဲ့တဲ့
မိန္းမတစ္ေယာက္ေလ...။ ဘုရားေရ.... အမ်ိဳးသမီး သူမအနားမွာ ရပ္ေနသလား။ အမ်ိဳးသမီးလက္ထဲမွာ
လီလီပန္းေတြလား...။
အသံေတြ အသံေတြဟာ တိုးရာကေန က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ႀကီး ဆူပြက္လာတယ္။ တိုက္ခတ္မိသံေတြလား၊
ေအာ္သံဟစ္သံေတြ ညံကနဲမွာ သူမမ်က္လံုးေတြကိုဖြင့္ၿပီး ေအာက္ဘက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိတယ္။
ခုနက ကတၱရာလမ္းမအနက္ေရာင္ဟာ အနီေမွာင္ေမွာင္ေသြးေတြ ၾကဲပက္ထားလို႔။ ကားတစီး လမ္းမအလယ္မွာ
တိမ္းေမွာက္လို႔၊ တလံအကြာေလာက္မွာ တံုးလံုးလဲက်ေနတဲ့ လူတေယာက္။ အေရးေပၚလူနာတင္ကား ဥၾသဆြဲသံေတြ၊ အခင္းျဖစ္ရာကို လူေတြ စီကနဲဝိုင္းအံုၿပိဳက်လာသံေတြ....၊
အေျခအေနကို သူမ သိလိုက္တယ္။ ၾကည့္စမ္း ေသျခင္းတရားဟာ တေယာက္မဟုတ္တေယာက္အနားမွာ နီးနီကပ္ကပ္ႀကီးကို
႐ွိလို႔ေနတာ။
ခုပဲ သူမမ်က္စိေအာက္မွာ ေသျခင္းတရားတခု ေလာေလာလတ္လတ္ျမင္ေနရၿပီ...။ တံုးလံုးေလး
လဲက်ေနတဲ့ လမ္းေပၚက လူက ေယာက်ာ္းလား၊ မိန္းမလား...။ သူမႏွလံုးေတြ တဒိတ္ဒိတ္ေဆာင့္ခုန္လာၾကတယ္....
ေဟာ ေျခသံၾကားတယ္။
သူမအေနာက္တည့္တည့္ကပ္ရပ္လိုက္ရင္း ေအာက္ဘက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္တဲ့ လံုျခံဳေရးတာဝန္က်အမ်ိဳးသား....။
သြားၿပီ... သူဟာ သူမနဲ႔ေသျခင္းတရားအၾကား စည္းသံုးတန္တားလိုက္ေလတယ္။
အုတ္ေဘာင္ေပၚကေနျပန္ဆင္းၿပီး ခြၽတ္ထားတဲ့ဖိနပ္ထဲ
သူမေျခေထာက္ကို အသာလွ်ိဳသြင္းလိုက္တယ္။ အမ်ိဳးသားက ေအာက္ဘက္ကိုကဲၾကည့္ရင္းက သူမကို
ေဝ့ကနဲၾကည့္တယ္။ မ်က္ခံုးေတြကို အတြန္႔ခ်ိဳးၾကည့္လိုက္တဲ့အၾကည့္ထဲမွာ ေမးခြန္းေတြအမ်ားႀကီးဆိုတာ
သူမ သိသားပဲ။ သူမကေတာ့ လက္႐ွိဘဝကို သူမလက္ဖဝါးထဲ နာနာထည့္လို႔ ဆုတ္ေခ်ေနမိတာ မြမြကိုေၾကမတတ္…
ေကာင္းကင္နဲ႔ေျမႀကီးအၾကား ႐ွင္သန္ဖို႔ရာခက္ခဲတယ္ဆိုလည္း ေသျခင္းတရားက ပိုခက္ခဲလို႔ေနေတာ့တာ။
အနည္းဆံုးေတာ့ သူမအတြက္ေပါ့၊ ေသျခင္းတရားဟာ သူမဆီေရာက္လာဖို႔ ခဲခက္လိုက္တာ...
စိတ္အေသေတြကိုေကာက္ယူၿပီး ေခါင္မိုးဥယ်ာဥ္ကေလးေပၚက
သူမ ျပန္ဆင္းလာလိုက္တယ္။ ျပန္မဆင္းခင္မွာ လံုျခံဳေရးအမ်ိဳးသားကို စကားတခြန္းေမးျဖစ္ေအာင္
ေမးလိုက္ေသးရဲ႕။
“ဘဝမွာ ႐ွင့္စိတ္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ခါေသခဲ့ဖူးသလဲ....”
ခ်စ္ၾကည္ေအး
