Friday, January 29, 2010

ကမ္း အလြန္....

Bye Myspace Comments

မင္း နဲ႔ ငါ....

ကန္႔လန္႔ကာ ပါးပါးေလး တဘက္စီျခား
လႊင့္ပစ္ခဲ့ ႏွလံုးသား....
အသိစိတ္ တားျမစ္ ထားရစ္ခဲ့ရ
လႊတ္အခ်.....။

သမုဒယ ေႏွာင္ထံုးရဲ႕ ဟိုး...တဘက္
သဒၵါလြန္ ကြန္ရက္ ျဖန္႔ ယွက္ ေတာင္ပံ
ဥပၸါဒါန္ အဆံုးစြန္....
အေမွာင္ ကြၽံ ခဲ့ မွ ျဖင့္.....။


တေန႔ မဝါ (WWKM) ဆီမွာ အိမ္ေထာင္ေရး ျပႆနာေလး တခု တင္ထားတာ ဖတ္ခဲ့ရပါ တယ္။ အမ်ိဳးသား ခ်က္တင္လုပ္ရင္း မိန္းကေလး တေယာက္နဲ႔ ၿငိတာကို သိသြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးက မဝါဆီ ရင္ဖြင့္ အကူအညီ ေတာင္းတဲ့ အေၾကာင္းေလး ေရးထားခဲ့တာပါ... က်မလဲ ဘာမွ အႀကံ မေပးႏိူင္ခဲ့ပဲ စိတ္မသက္သာစြာနဲ႔ ဖတ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ေလ...က်မရင္ထဲ ၿငိလာခဲ့ေတာ့ ဖြင့္ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ဒီကဗ်ာေလးကို ခ်ေရးမိခဲ့ပါတယ္။

အားလံုးပဲ ကမ္းမလြန္ခင္ လွည့္ျပန္ ႏိူင္ခဲ့ၾကပါေစ႐ွင္......



Image Source : myniceprofile.com

Wednesday, January 27, 2010

ေၾကာင္ က်မ....

ဒီလို ေခါင္းစဥ္ တပ္လိုက္လို႔ ေၾကာင္ခ်စ္သူမ်ားရဲ႕ အိမ္ေမြးေၾကာင္လို႔ မထင္လိုက္ၾကပါနဲ႔။ ေၾကာင္ေတာ့ ေၾကာင္ပါပဲ...ဒါေပမဲ့ တိရိစာၦန္ ေၾကာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မက လူေၾကာင္...။

႐ြာျပန္တိုင္း အမ်ိဳးသားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ခ်စ္စႏိူး ေခၚေလ့႐ိွၾကတယ္။ ေၾကာင္မ တဲ့....။ သူတို႔က က်မတို႔ လင္မယား ရန္ျဖစ္ စိတ္ဆိုးၾကေအာင္ ဝိုင္းၿပီး အခြၽန္နဲ႔ မ ေလ့႐ိွတယ္။ တမင္သက္သက္ အေပ်ာ္ စၾက၊ ေနာက္ၾကတာပါ။ က်မက စိတ္ေကာက္ စိတ္ဆိုးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လည္း ခဏပဲ။ ပြဲႀကီးပဲြေကာင္း ၾကည့္ရေတာ့မလားလို႔ ဝိုင္းခြၽန္ၾကေပမဲ့ သူတို႔ထင္သလို ျဖစ္မလာေတာ့ ညစ္ညစ္႐ိွတာနဲ႔ က်မကို ညည္းက ေၾကာင္မတဲ့။ ေယာက်ၤားက ေခါင္းေလး သပ္ ေၾကာေလးသပ္ ေပးလုိက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း စိတ္ေျပၿပီး ေျခသလံုးနား ပြတ္သီးပြတ္သပ္ လုပ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္မ တဲ့ေလ...။ က်မျဖင့္ သေဘာက်စြာ ၿပံဳးမိခဲ့ရတယ္။

ေနာက္ေတာ့ အမ်ိဳးသား ကိုယ္တိုင္က ေပးတဲ့နာမည္...။

က်မ ကိုရီးယား ဒရာမာကားေတြ အႀကီးအက်ယ္ စဲြဖူးတယ္။ တကားၾကည့္လို႔မွ မၿပီးေသးဘူး ေနာက္တကား ေျပာင္းၾကည့္ တတ္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ က်မမွာ စာအုပ္တအုပ္နဲ႔ ဒီကားက ဒီအပိုင္းထိ၊ ဟိုကားက ဟိုအပိုင္းထိ ရယ္လို႔ ၾကည့္ၿပီးသမွ် ရက္စြဲထိုးမွတ္လို႔ ၊ အဲသလိုကို စံနစ္တက် ကိုရီးယား ဘိန္းစြဲခဲ့တာ။ ခုေတာ့လည္း ႀကိဳက္လွပါတယ္ဆိုတဲ့ ကိုရီးယား မင္းသားေတာင္ နားထား... ေဝးေဝးမွာ...။

ၿပီးေတာ့ အားကစားဖိနပ္ လိုခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕ဆိုလို႔ ၊ ခ်စ္ပ္ေလးတခုထည့္ နာရီေလးနဲ႔ ဝမ္းဆက္ ပတ္ၿပီး ေျပးရင္ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းတို႔ ၊ ေျပးၿပီးတဲ့ အကြာ အေဝး တို႔ပါ တြက္ေပးတာမ်ိဳးေလး၊ ၿပီးေတာ့ ၁လ၊ ၂လ ပဲ...။ ေနပူလို႔ မိုး႐ြာလို႔၊ ေခါင္းကိုက္၊ ဗိုက္နာလို႔နဲ႔ အေၾကာင္းမ်ိဳးစံုျပၿပီး မေျပးေတာ့ျပန္ဘူး၊ ဖိနပ္ႀကီးေတာင္ စတိုခန္းထဲ သြားပစ္ထားလိုက္ေသး။

သူက သိတယ္...ေၾကာင္ ၾကာၾကာ ေရမငုတ္ဘူးတဲ့...ေျပာလာေရာ...။

ေနာက္တခါက်ျပန္ေတာ့ မ်က္ႏွာစာအုပ္က ဂိမ္းေတြ ကစားတာ။ အေကာင္ေလး ေမြးတယ္၊ ၿခံစိုက္တယ္၊ ကာဖီဆိုင္ ဖြင့္တယ္၊ ငါးေမြးတယ္...အို...လက္လွမ္းမီတာ အကုန္ေဆာ့တယ္။ ကေလးလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔လို႔ မေျပာနဲ႔။ က်မနဲ႔ အတူေဆာ့ၾကတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြက အကုန္လိုလို က်မထက္ အႀကီးေတြ နဲ႔ ႐ြယ္တူေတြ...။ က်မ တကယ့္ကို အသည္းအသန္ စြဲစြဲလန္းလန္း ေဆာ့ခဲ့တာ။ ခုေတာ့လည္း ေအးေဆးပဲ။

အေကာင္ကေလးျဖင့္ အရပ္က ထိန္းလို႔ ႀကီးပ်င္းေနရၿပီ။ အရပ္ကပဲ အစာေကြၽး ေရခ်ိဳးေပးနဲ႔ ။ ၿခံထဲက အပင္ေတြလည္း က်ီးထိုးထိုး၊ ေခြးစားစား ပစ္ထား လိုက္တတ္ၿပီ။ ကာဖီဆိုင္ လာစားေနက် ေဖာက္သည္ေတြလည္း စားစရာ ခ်က္ၿပီးသားမ႐ိွလို႔ လွည့္ျပန္ ကုန္ၾက ေရာ့မယ္။ ငါးေတြဆိုလည္း ေသကုန္လို႔ ေရေပၚ ေပါေလာေမ်ာ ေနေလာက္ၿပီ။ ျပတ္တာမွ တံုးကနဲ ေနေအာင္ လွည့္မၾကည့္ေတာ့ ျပန္ဘူး။

ဒီေတာ့ သူက ေျပာျပန္တယ္...ေၾကာင္ေတာ့ ေရေပၚ ေပၚလာျပန္ၿပီ...တဲ့...။

ခုလည္းပဲ က်မ ဘေလာ့ဂ္ ေရးေနျပန္ပါၿပီ...။ ေန႔တိုင္း ပို႔စ္အသစ္ တင္ခ်င္ရေလာက္ေအာင္ တခုတ္တရ ဘေလာ့ဂ္ဘိန္းစား အျဖစ္ ေက်နပ္ေနမိ ျပန္ပါတယ္။

တခါတခါ က်မ ဘေလာ့ဂ္ ေရးေနတဲ့အခါ...." ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ ေၾကာင္မ ေရငုတ္ ေနပါသည္ ၊ ဘယ္ေတာ့ ေပၚလာမည္ မသိေသး ၊ ေစာင့္၍ေတာ့ ၾကည့္ရပါအံုးမည္ " လို႔ သင္ပုန္းႀကီး ဖတ္စာ ဆိုသံ နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းကေန မၾကား ၾကားေအာင္ လာ စ ေနတတ္ျပန္တယ္။

က်မကလည္း က်မပဲေလ...။ ဘာလုပ္လုပ္ ဆံုးေအာင္ မလုပ္တတ္တဲ့သူ၊ စိတ္ဝင္စားမႈ အေျပာင္းအလဲ ျမန္ဆန္သူ ဆိုေတာ့ အရာရာ ေခါင္းစဥ္ေလးေတြခ်ည္း လိုက္တပ္ေန သလိုပါပဲ...။

တေန႔ကပဲ က်မ ဘေလာ့ဂ္ ဆက္ေရးသင့္ မသင့္ ဘေလာ့ဂ္နီးခ်င္းေတြ မဲေပး ဆံုးျဖတ္ ခိုင္းခဲ့တယ္။

အို.....ခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်မ ကိုယ္တိုင္က ဘေလာ့ဂ္စြဲေနေတာ့ကာ သူတို႔ အမွား ျခစ္လည္း က်မက အကုန္လံုး အမွန္ေတြခ်ည္း ျခစ္ထားတဲ့ ကိုယ့္မဲေတြ ကိုယ့္ပံုးထဲ ကိုယ္တိုင္ထည့္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ေရတြက္ေတာ့ ၁၀၀ ရာႏႈန္း ဆက္ေရးရမည္ပဲ အေျဖ ထြက္သေပါ့။ ကန္႔ကြက္မဲ့သူမ်ား ႐ိွပါေသးလား ခင္ဗ်ာ...၊ မ႐ိွပါဘူး ခင္ဗ်ား...ေပါ့ေလ...။ တေယာက္ထဲ စိတ္ကူးထဲမွာ ဖဲ႐ိုက္ေတာ့ ကိုယ့္တအိမ္ပဲ ဂ်ိဳကာ တက္သလိုေပါ့႐ွင္....။

ဟုတ္ကဲ့ က်မ ေၾကာင္မ ဘေလာ့ဂ္ကမာၻမွာ ေရဆက္ ငုတ္ေနပါအံုးမယ္ ....။

ဘေလာ့ဂ္ေရးျခင္း ဖတ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ဘဝ အေမာေတြ ေျပႏိုင္ၾကပါေစ႐ွင္....

Tuesday, January 26, 2010

Sentosa ကာဆီႏိူ နဲ႔ ဟိုတယ္ မ်ား


Hard Rock Hotel ....


မဆီမဆိုင္ ကိုEagles တို႔ရဲ႕ ဟိုတယ္ ကယ္လီဖိုးနီးယားကို လြမ္းမိေသး....


ခ်စ္စရာ နားေနခန္းကေလး...


Festive ဟိုတယ္ ေလာ္ဘီေ႐ွ႕


အမ်ိဳးသမီး အမ်ားစု ခ်စ္တဲ့ Coach..ဆိုင္ပိတ္ထားတုန္းမို႔ ဝယ္ခဲ့ရဘူး....ခိခိ


အင္မတန္ နာမည္လဲႀကီး၊ ေစ်းလဲႀကီးတဲ့ ဆိုင္ေတြ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ...


ခရစ္စတယ္ နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြေပါ့ အႏုစိတ္ လွသလို ေစ်းကလဲႀကီးပါ့...


Victoria's Secret ...ဖက္႐ွင္ဘုရင္မတိုင္း သိၾကပါလိမ့္မယ္၊ Lingerie ေလးေတြ ခ်စ္စရာ သို႔ေသာ္...ကိုယ္နဲ႔ေတာ့ လားလားမွ် မဆိုင္...


ၾကည့္စမ္း...သူမ်ားပံုကို...သူမ်ားပံု လို႔ ေျပာပါတယ္...:)) မခ်စ္ၾကည္ တို႔နဲ႔ေတာ့ နင္လား နင္လား ပါပဲ (ငါလား ကို ျဖစ္ႏိူင္ဖြယ္ မ႐ိွေတာ့တာ...ခိခိ)


အားေပးလိုက္ခ်င္ ပါေသာ္လည္း ဆိုင္ေတြက မဖြင့္ေသး...:))


လမ္းတေလွ်ာက္ မီးဆိုင္းႀကီးေတြကလည္း လွမွလွ...အိမ္ကမီးဆိုင္းႀကီးေတြ ေဟာင္းလို႔ ေျပာင္းတပ္ခါနီးမွ တေခါက္လာခဲ့အံုးမယ္ ေလွခါး ယူခဲ့ရအံုးမယ္ေလ...


ေဟး....!!! ကာဆီႏိူ ေ႐ွ႕ ေရာက္ ၿပီ...ေဝး...


ကဲ ကဲ...ကစားဝိုင္း သြားမည့္သူမ်ား ေငြထုပ္ျပင္...အဲေလ...႐ြာ နဲ႔ မွားသြားလို႔....ခရက္ဒစ္ကပ္ နဲ႔ လက္ခံပါတယ္တဲ့...ခ်က္ေတာ့ ပါခဲ့သား...ပါဆို သြားေလရာ ယူခဲ့သကိုး.....


အဟမ္း ဟမ္း...ဂိုက္ကိုက မိုက္ဂိုက္...ဘလူလဲလို႔ ေမးနဲ႔...ေျပာဝူး...


ဆင္႐ုပ္ႀကီး ခ်စ္စရာ...အိမ္ကလူႀကီး သတိရတာနဲ႔ ႐ိုက္ခဲ့တယ္ သူက ဗုဒၶဟီးသား....


ဒါက ကာဆီႏိူကို စက္ေလွကားနဲ႔ အဆင္း...


အဲဒီမွာ ေရလိႈင္းသံေလး နဲ႔ ငါးကေလးေတြက ေခါင္းေပၚက သက္တံခံုးေပၚ ေျပးေဆာ့လို႔...ငါးသံေလးေတြေတာင္ ပက်ိ ပက်ိ နဲ႔ ထည့္ထားေသး...


ကာဆီႏိူက ဟိုးေ႐ွ႕မွာ....ေတြ႔လား ျမင္ေနရၿပီ...


ကာဆီႏိူေ႐ွ႕ တည့္တည့္ေရာက္ၿပီ...ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီးကလဲ ေလးပါ့ ေငြထုပ္ႀကီးနဲ႔ လာခဲ့တာကိုး...ဟမ္...!!!! ဪ....က်ပ္ေငြနဲ႔ မရဘူး တဲ့....:(


ကာဆီႏိူေ႐ွ႕ မုဒ္ဦးႀကီးေပါ့...ပုဂံျပားပံ်ႀကီးေအာက္ ေရာက္သြားသလို ဘာလိုလို...


ကာဆီႏိူေ႐ွ႕ တည့္တည့္ က ဗ်ဴး....


ကာဆီႏိူေ႐ွ႕ ဝင္ဖို႔ လက္မွတ္ ဒီမွာဝယ္ေနာ္...


သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ဒီမွာကိုး....


စလံုးက ပူတယ္ေလ....ေက်ာပူလည္း ခံႏိူင္ဘူး....


ျပန္ၿပီ...ကာဆီႏိူႀကီးေရ... စန္တိုစာထဲမွာ သူ႔ကိုထားရစ္ခဲ့...


ေျပာျပပါရေစ.....

ခုရက္ပိုင္း ဘယ္လိုမွ မအားတာပါ ...ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းမ တေယာက္ ဒီကို အလည္ေရာက္ေနလို႔ ဟိုပို႔ ဒီပို႔ နဲ႔ မို႔ပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေတာင္ ေရးၿပီးသား႐ိွေနလို႔ Schedule နဲ႔ တင္ထားခဲ႔တာပါ။ သူငယ္ခ်င္းက လကုန္ျပန္မွာ။ ဒီၾကားထဲမွာ ေရးၿပီးသားကုိ Scheduled လုပ္ၿပီးပဲ တင္ေပးပါမယ္။ အခုေတာ့ ဆန္းေဒးတုန္းက ပံုတခ်ိဳ႕ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ညစာစားတဲ့ ပံုေတြကေတာ့ က်မ ကင္မရာ သူငယ္ခ်င္းကားေပၚ က်န္ေနခဲ့တာမို႔ မ႐ိုက္လိုက္ရပါဘူး။ အဲဒီေန႔က က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းမ ၄ ေယာက္ျပန္ဆံုခဲ့ၾကတာမို႔ တကယ္ ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။ အိမ္မလည္ႏိူင္တာ ခြင့္လႊတ္ၾကပါအံုးေနာ္...

အားလံုးကို ခ်စ္ခင္တဲ့
ခ်စ္ၾကည္ေအး

Sunday, January 24, 2010

ေခါင္းေလာင္း တီးပါ...


က်ဳပ္ ဒီ႐ုံးမွာ လုပ္လာတာ လုပ္သက္ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ က်ဳပ္တို႔ ဌာနရဲ႕ အႀကီးအကဲ အထက္လူႀကီး ေပါ့ဗ်ာ...၃ေယာက္ တိတိ အေျပာင္းအလဲ နဲ႔ လည္း ႀကံဳခဲ့ၿပီးၿပီ။ က်ဳပ္ ဒီအလုပ္ ရကာစတုန္းကမ်ား အိမ္မွာလည္း ႐ံုးအေၾကာင္း၊လမ္းထိပ္ ဆိုက္ ကားဂိတ္မွာလည္း ႐ံုးအ ေၾကာင္း၊ မနက္ မနက္ လာတဲ့ ပဲျပဳတ္သည္က အစ၊ ညဖက္ လည္ေရာင္းတဲ့ သၾကားမုန္႔ဖက္ ထုတ္သည္ အဆံုး ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို၊ မႀကံဳလည္း ႀကံဳေအာင္ စကားစပ္လို႔ က်ဳပ္ ႐ံုးအေၾကာင္း ေျပာေနရတာကိုက အရသာဗ်။

က်ဳပ္လို ၁၀တန္းကို ခ နဲ႔ ေအာင္ထားတဲ့ လူက ဒီလို ဝန္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းႀကီးေတြ လုပ္တဲ့ ႐ံုးမွာ အလုပ္ရခဲ့တာ နည္းမွတ္လို႔။ က်ဳပ္အလုပ္က ႐ံုးလာသမွ် ဧည့္သည္ေတြရဲ႕ အဝင္အ ထြက္ စာရင္းကို ရီဂ်စ္စတာ လုပ္ရတာဗ်။ စာအုပ္ အ႐ွည္ႀကီးထဲမွာ လူေတြရဲ႕ နာမည္၊ မွတ္ပံု တင္ နံပါတ္၊ ဆက္သြယ္ရန္ လိပ္စာ၊ ေရာက္႐ိွခ်ိန္ အဲဒါေတြ ေရးသြင္းၿပီး သူတို႔ရဲ႕ မွတ္ပံုတင္ နဲ႔ ဧည့္သည္ ရင္ထိုး တံဆိတ္ လဲလွယ္ေပးရတယ္။ သူတို႔ အျပန္က်မွ ထြက္ခြာခ်ိန္ ေရးသြင္း၊ ဧည့္သည္ ရင္ထိုး ျပန္သိမ္းၿပီး သူတို႔ မွတ္ပုံတင္ျပန္ေပး ဒါပဲဗ်။ အံမယ္ ဒါေလးမ်ားလို႔ အထင္ မေစာနဲ႔ အံုးဗ်။ တခါတခါ လံုၿခံဳေရး အတြက္ ဧည့္သည္ကို လူကဲခတ္ တတ္ရေသးတယ္ဗ်။

အခု ေရာက္လာတဲ့ အထက္လူႀကီး(က်ဳပ္ဆရာ) က သိတ္ေတာ္ၿပီး သိတ္ထက္ျမက္တယ္။ ခု က်ဳပ္က အရင္လို စာအုပ္အ႐ွည္ႀကီး နဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဘာနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ ႐ံုးက ေပးတဲ့ အေျခခံ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းလည္း ဆင္းၿပီးသား။

ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္ေလာက္ကမွ က်ဳပ္ဆရာ ႏိူင္ငံျခားက ျပန္လာေတာ့ သူ ေခါင္းေလာင္း တလံုး ဝယ္လာသဗ်။ အဝ အက်ယ္ ၆ လက္မ ေလာက္႐ိွတဲ့ ေ႐ႊေရာင္ ေခါင္းေလာင္းေလး။ အဲဒီေခါင္းေလာင္းက က်ဳပ္တို႔ ျမင္ဖူးေနက် ထိုးတံနဲ႔ ထိုးရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ သူ႔အထဲမွာ ပါတဲ့ ႀကိဳးတန္းလန္းေလးကို ေခါင္းေလာင္းႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ထိေအာင္ ဘယ္ညာ လႈပ္ဆြဲၿပီး တီး ရတာမ်ိဳး။ က်ဳပ္ဆရာက ေခါင္းေလာင္းကို က်ဳပ္စားပြဲနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း တံခါးေပါက္ဝ နံရံမွာ တပ္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာတမ္းေလး ကပ္လိုက္ေသးတယ္။

" မိတ္ေဆြ ဝန္ေဆာင္မႈ အတြက္ စိတ္ေက်နပ္သည္ ဆိုလ်င္ ေခါင္းေလာင္းတီးျခင္း ျဖင့္ ခ်ီးျမႇင့္ပါ " တဲ့...။

ေကာင္းလိုက္တဲ့ အိုင္ဒီယာဗ်ာ...က်ဳပ္မေျပာလား က်ဳပ္ဆရာ ေတာ္ပါတယ္ လို႔။ အဲဒီေန႔ကျဖင့္ က်ဳပ္တို႔ ႐ံုးသားေတြ အစမ္း တီးၾကည့္ေနတာနဲ႔တင္ ေခါင္းေလာင္းလည္း မနားရဘူး။

********************************
ေခါင္းေလာင္း တပ္ၿပီးကတည္းက က်ဳပ္မလည္း အလုပ္တခု ပိုလာတာက ေခါင္းေလာင္းတီး သြားသူတိုင္းကို လွမ္းၿပံဳးျပ ေနရေတာ့တာ ပဲဗ်ိဳ႕။ ဒီေန႔လည္လည္း ထံုးစံအတိုင္း လုပ္စရာ႐ိွ တာေတြလုပ္၊ ေခါင္းေလာင္းတီးသူေတြ ျပန္ၿပံဳးျပနဲ႔ ေပါ့။ မနက္က ဧည့္စာရင္းေလး ကြန္ပ်ဴတာ ထဲ ျပန္စစ္ေနတုန္း အဆက္မျပတ္ ျမည္ေနတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင့္ စိတ္ အေႏွာက္အ ယွက္ နဲနဲေတာ့ ျဖစ္မိရတယ္။ က်ဳပ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ႐ံုးကို စာေရးရာထူး နဲ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္ကမွ ဝင္လာတဲ့ ခ်ာတိတ္...။

မဟုတ္ေသးပါဘူး ဒီေကာင္ မႀကီးမငယ္ နဲ႔ ။ ေဟ့ေကာင္ ဆက္မတီးနဲ႔ေတာ့ ရပ္လိုက္စမ္း။ အားနာတယ္ဗ်ာ က်ဳပ္က လူေအးဗ် ေတာ္႐ံု နဲ႔ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေငါက္ခ်င္ဘူး။ ဒီေကာင္ေတာ့ ေျပာေလ ပိုတီးေလ ခက္ေတာ့ေနၿပီ။ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ အနား သြားၿပီး တီးေနတဲ့လက္ ဖမ္းအခ်ဳပ္....။ ေမးေထာက္ထားတဲ့ လက္ဖဝါးကေန က်ဳပ္မ်က္ႏွာ ငိုက္ကနဲ ျပဳတ္အက်၊ ကံေကာင္းလို႔ စားပြဲနဲ႔ က်ဳပ္မ်က္ႏွာ မအပ္မိတယ္။ ေတာ္ေသးရဲ႕ ေဘးဘီမွာ လူ႐ွင္းေနလို႔။

က်ဳပ္ညက ၂လံုးတြက္ရင္း နဲနဲမိုးခ်ဳပ္တာရယ္၊ ေန႔လည္စာ နဲနဲ မ်ားသြားတာ ရယ္ေၾကာင့္ ေမွးကနဲ ျဖစ္သြားမိတာ၊ ယံုပါဗ်ာ က်ဳပ္ တခါ တေလမွ ပါ။

တံခါးဝက ေခါင္းေလာင္းေလးကို ေနေရာင္ အထိုးမွာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ ပင့္ကူအိမ္ ကေလးမ်ားေတာင္ ရက္ဖြဲ႔လို႔....။

ကဲ ဘယ္လိုတုန္းဗ်ာ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ဝန္ေဆာင္မႈကို သေဘာက်ရင္ ေခါင္းေလာင္းေလး မေမ့မေလ်ာ့ တီးခဲ့ၾကအံုးဗ်...ေနာ....။

ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...



Image Source : robinsdocksideshop.com

Friday, January 22, 2010

ပန္းကေလး ငါးပြင့္ အတြက္ ေျမဆီဩဇာ

က်မ ဒီပို႔စ္ကို ေရးဖို႔ စဥ္းစားေနတာ ၾကာေပါ့။ ဘယ္လိုေလး ေရးလိုက္မယ္ ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ဖရိန္ခ်ထားၿပီးသား...ခက္ေနတာ က်မက အဲလို အတည္ေပါက္ ေရးရမဲ့ ပိုစ့္ေတြဆို လက္ သိတ္ေႏွးတာ။ က်မ အႀကိဳက္ ေပါက္တတ္ကရမ်ား ေရးရမယ္ဆို လက္ စက္တပ္ထားသလို..

ခုတေလာ ၾကားေနရတဲ့ ျမတ္စြာဘုရား နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာကို ထိပါး ေစာ္ကားစြာ ေရးထားတဲ့ ဘေလာဂ့္အေၾကာင္း ပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သြားဖတ္ၾကၿပီးတဲ့အခါ အဲဒီ ဘေလာ့ဂ္ပိုင္႐ွင္ ဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြကို အမ်က္ေဒါသ သင့္ေအာင္ တမင္ ထိုးႏွက္ ေရးသားထားတာမို႔ သြားဖတ္မေနပါနဲ႔ေတာ့ လို႔လည္း တခ်ိဳ႕က တားျမစ္ၾကပါတယ္

သြားၾကည့္လိုက္ပါ အံုးေနာ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ သြားခ်င္မွ သြားၾကည့္ျဖစ္မွာ။ လူ႔စိတ္ဆိုတာကလည္း တားတာ ကိုမွ လုပ္ခ်င္တာ ဆိုေတာ့ကာ က်မ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ သြားၾကည့္လိုက္ပါတယ္။

အဲဒီ ဘေလာ့ဂ္ပိုင္႐ွင္ဟာ ေရေရလည္လည္ကို မိုက္တာ၊ မိုက္တာမွ ေဒဝဒတ္ မိုက္နည္းေလး နဲ႔ပါ။ ထားပါေလ သူ႔ေ႐ြးခ်ယ္မႈ နဲ႔ သူ ဘာမွ ေစာဒက တက္စရာ မ႐ိွပါဘူး။

ဪ...ျမတ္စြာဘုရားသာ သက္ေတာ္ထင္႐ွား ႐ိွလို႔ကေတာ့ ေအာင္ျခင္း ၉ ပါး ျဖစ္သြား ႏိူင္တယ္လို႔ ေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။

ေနာက္တခုက Jan ၁၂ ရက္ေန႔ထုတ္ The New Paper မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ မႈခင္းသတင္း တပုဒ္ပါ။

အိႏၵိယႏိူင္ငံသား ကုလား Reddy ဟာ တေန႔မွာ Missed call ျပန္ေခၚရင္း သီရိလကၤာ ႏိူင္ငံသူ Devi ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္နဲ႔ သိကြၽမ္းခဲ့ ပါသတဲ့။ အဲဒီ ကုလား အကင္းပါးပံုကေတာ့ Devi က သူ႔ကို ႐ွင္ဒီည Geylang ကိုသြားမွာ လားလို႔ ေမးတာနဲ႔တင္ သူမဟာ ျပည့္တန္ဆာမ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သူ သေဘာ ေပါက္ခဲ့ တယ္ တဲ့ေလ။

အဲသလိုနဲ႔ ခ်ိတ္ ခ်ိတ္ ခ်င္း ၿငိ ဆိုသလို တညမွာေတာ့ ေစ်းတည့္ၿပီး Geylang က Hotel တခုမွာ ေတြ႔ဖို႔ ခ်ိန္းၾက၊ ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ပါးဆက္ဆံခဲ့ၾကတယ္။

ႏွစ္ခါ ဆက္ဆံၿပီးၾကလို႔ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီးၾကတဲ့ အခါမွာ ကုလားက ေနာက္တခါ အဆစ္ေတာင္းသတဲ့။ ဒါနဲ႔ Devi က ပိုက္ဆံထပ္ေပးဖို႔ေျပာ တဲ့အခါ ကုလားက မေပးႏိူင္ ဘူးေပါ့၊ Devi က ဒါဆို Agent နဲ႔ တိုင္ မယ္ ဆိုၿပီး ဖုန္းေကာက္ဆက္လို႔ ကုလားက ဖုန္းကိုင္လက္ကို သူ႔လက္တဘက္ နဲ႔ ခ်ဳပ္၊ ေနာက္တဖက္ က Devi ရဲ႕ လည္ၿမိဳကို ဖမ္းညွစ္ထားခဲ့တယ္။

တမိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ ေလာက္ၾကာလို႔ Devi လ်ာထြက္ၿပီး ေခါင္းအေနာက္ လန္က်ေတာ့မွ ေသၿပီ လို႔ သိၿပီး အစေဖ်ာက္ဖို႔ လုပ္ေတာ့တယ္။ အစ မေဖ်ာက္ ခင္မွာ Devi ရဲ႕ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ဖုန္းကို ယူထားလိုက္ ေသး တာပါ။ ေနာက္မွ အေလာင္းကို ေမြ႔ယာေအာက္ အံဝွက္ထဲထည့္ထားၿပီး အျပင္ကို ဟန္မပ်က္ ထြက္သြား ခဲ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ တနာရီေတာင္ မၾကာဘူး ေနာက္ ျပည့္တန္ဆာမ တေယာက္ကို ထပ္ေခၚလာၿပီး အဲဒီ အခန္း၊ အဲဒီ ေမြ႔ယာေပၚမွာပဲ ဆက္ဆံခဲ့ျပန္တယ္။ ေနာက္ ၂ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာပဲ သူ အဖမ္းခံ ခဲ့ရတယ္။

ေသသြားတဲ့ ျပည့္တန္ဆာမဟာ ေသဆံုးခ်ိန္မွာ ကေလး ၂ ေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ကိုယ္ဝန္ ၇ လ ႐ိွေနခဲ့ တယ္လို႔ သတင္း ထုတ္ျပန္ပါတယ္။

ဘယ္ေလာက္မ်ား ရက္စက္ၿပီး ေသြးေအးတဲ့ ကုလားပါလိမ့္....။

က်မ ေျပာခဲ့တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ကို ေစာ္ကားသူ ဘေလာ့ဂ္ ပိုင္႐ွင္ နဲ႔ လူသတ္ေကာင္ ကုလား Reddy တို႔ ရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ပံု ပံုစံခ်င္း လံုးဝ မတူပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ၂ ေယာက္ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္ရတယ္ ဆိုတဲ့ အေျခခံ ခ်င္းေတာ့ အတူတူပါပဲ။ အဲဒါ ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား မ႐ိွတာပါပဲ။

စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ပါ။ ဗုဒၶဘာသာ ကို ေစာ္ကားသူ ဘေလာ့ဂ္ပိုင္႐ွင္ အေနနဲ႔ ငါကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာကို တျခားတေယာက္က ခုလိုပဲ ေစာ္ကားလာရင္ ငါဘယ္လို ခံစားရမလဲလို႔ လံုးဝ မေတြးတာ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီလိုပါပဲ...ကုလား Reddy ဟာလည္း ငါ့ႏွမကေလးသာ အေျခမလွလို႔ ျပည့္တန္ဆာမ လုပ္စားရတဲ့ အခါ ငါလိုေကာင္မ်ိဳးနဲ႔သာ ေတြ႔ရင္ ခက္ရခ်ည့္ လို႔ သူ မေတြးခဲ့တာ၊ ႏွမခ်င္း မစာနာတတ္ခဲ့တာ။

က်မ အေလးအနက္ ယံုၾကည္ပါတယ္။ လက္နက္႐ိွ က လက္နက္မဲ့ကို ၊ အင္အားႀကီးသူက အင္အားနည္းသူကို ၊ ပစၥည္း႐ိွသူက ပစၥည္းမဲ့သူကို ၊ ဖိႏိွပ္သူက အဖိႏိွပ္ခံ လူတန္းစားကို ႏွိပ္စက္ကလူ ျပဳရက္တာေတြ ၿပီးေတာ့ မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ိုက္ေတြ အားလံုး၊ စစ္ပဲြေတြ အားလံုး၊ ရင္ထု ငိုေႂကြးေနၾကရ တာေတြ အားလံုးမွန္သမွ်ဟာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ကင္းမဲ့ၾကလို႔ပါ။

ဒါေၾကာင့္ က်မ ရဲရဲ ေျပာရဲတယ္ ၊လူေတြ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ကင္းမဲ့ကုန္ၾကရင္ ျဖင့္ ကမာၻႀကီးဟာ သိတ္ကို အက်ည္းတန္သြားမယ္ ဆိုတာပါပဲ။

ငါးပါးသီလဟာ က်မတို႔ လူဝတ္ေၾကာင္ေတြ အတြက္ မၫႈိး မႏြမ္းေအာင္ ေစာင့္ထိန္းရမဲ့ ပန္းကေလး ငါးပြင့္ လို႔ ဆိုရင္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ကေတာ့ အဲဒီ ပန္းကေလးေတြ အၿမဲ စိမ္းလန္း ႐ွင္သန္ ေနေအာင္ အဓိက အားျဖည့္ ေပးႏိူင္တဲ့ ေျမဆီဩဇာ လို႔သာ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္...။

ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ၾကပါေစ႐ွင္....


Tuesday, January 19, 2010

ဒါဇင္ဝက္...

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ႐ြာတေခါက္ ျပန္တုန္းကေပါ့။ တည ေ႐ႊႏိူင္လြန္က ဒူးမလိုင္ ေသာက္ၿပီးအျပန္ အိမ္မွာ လဘက္တပန္းကန္၊ ေရေႏြးတလင္ပန္း နဲ႔ မိသားစု စကားဝိုင္းေလး ဝိုင္းျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ က်မ အမ်ိဳးသားနဲ႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဆိုတဲ့ အမ တေယာက္ ေရာက္လာၿပီး စကားဝိုင္းေလးက ပိုစည္ကား သြားခဲ့တယ္။ က်မကေတာ့ နင္လံုး ငါလံုး ေတြနဲ႔ စကားေတြ ေရပက္မဝင္ေအာင္ ေျပာေနတဲ့ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကို သေဘာတက် ၾကည့္ရင္း တဖက္ကလည္း ေယာကၡမႀကီး နဲ႔ လဘက္ လုစားရင္းေပါ့။

သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ စကားလမ္းေၾကာင္းက ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္သူေတြကေတာ့ျဖင့္ ေသၿပီ၊ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ အရက္စြဲေနတာ၊ ဘယ္သူကျဖင့္ ခုထိ အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ေနတုန္း၊ ဘယ္သူကျဖင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလး တပံုႀကီးနဲ႔၊ ဟိုေကာင္က ျဖင့္ စီးပြားေရးမွာ ဘယ္လို ေအာင္ျမင္ေနတာတို႔၊ ဟိုတေယာက္ကျဖင့္ ဌာန တခုမွာ ဘာေကာင္ႀကီးျဖစ္ေနရဲ႕ ဆိုတာမ်ိဳး...အို သူတို႔ သိသမွ် မွတ္မိသမွ် သူငယ္ခ်င္း ေတြ အေၾကာင္း စံုလို႔ပါပဲ။

အဲဒီလို သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းကေန ဘယ္ကလို ဘယ္လို ကေလးအေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္ မသိဘူး။

" ဟဲ့ နင္တို႔ ကေလး မရၾကေသးဘူးလား...."

အဲဒီ အမရဲ႕ အေမးကို က်မ အမ်ိဳးသားက ခပ္ေနာက္ေနာက္ ျပန္ေျဖပါတယ္။

" ေဟ့ေအး မရေသးဘူး၊ မရဆို ငါတို႔မွာ ေပးစရာ အေႂကြးမွ မ႐ိွတာ "

" ဘာျဖစ္တယ္ ငါနားမလည္ဘူး နင့္ဟာက ႐ွင္းစမ္းပါအံုးဟ "

" ဪ နင္ကလည္းဟာ ကေလးဆိုတာ ဟိုးအရင္ ဘဝက ေပးစရာ အေႂကြး႐ိွခဲ့လို႔ ဒီဘဝမွာ လာျပန္ေတာင္းတာဟ...ငါတို႔က အဲလို ေႂကြးကင္းခဲ့လို႔ "

" ေအာင္မာ ဟဲ့ေကာင္ နင္ စပ်စ္သီး ခ်ဥ္မေနစမ္းပါနဲ႔ မဟုတ္တာေတြ "

" တကယ္ေျပာတာဟ နင္မယံုဘူးလား ကေလး တေယာက္ပဲ ႐ိွတဲ့သူဆိုရင္ အဲဒါ ဟိုဘဝက ဘတ္စ္ကားခ မေပးပဲ ခိုးစီးခဲ့လို႔ အဲဒါ ခုဘဝ ျပန္ေပးဆပ္ရတာ "

က်မျဖင့္ နားေထာင္ရင္း ၿပံဳးမိရသည္။ သူေဖာက္လာၿပီ...အဲဒီလိုပဲ လူရင္းေတြနဲ႔ဆို အစအေနာက္ သန္ၿပီ။

" ေနစမ္းပါအံုး နင္ ခု ကေလး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရၿပီတုန္း "

အဲဒီ အမက ၿပံဳးတံု႔တုံ႔ႏွင့္ ျပန္ေျဖ႐ွာသည္။

" ၃ေယာက္ "

" ဟား....အဲဒါေပါ့ ကေလး ၃ေယာက္ ႐ိွတဲ့သူဟာ ဟိုးဘဝတုန္းက ဘုရားအလႉခံဘံုး ေဖာက္ခဲ့လို႔ဗ်ား "

" လုပ္ၿပီ နင္ဟာေလ ေပါက္ကရ ေျပာၿပီ ဟား ဟား ဟား "

အမက ေျပာလဲေျပာ ရယ္လဲရယ္ပါတယ္။ က်မ အမ်ိဳးသားက ဆက္ေျပာျပန္တယ္။

" ၃ေယာက္ မို႔လို႔ေပါ့ဟာ ၆ ေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ နင္ ေသခ်ာၿပီ အဲဒါ ဘုရားေ႐ႊခြာတဲ့ အဖဲြ႔ထဲကပဲ "

အဲဒီမွာ တခ်ိန္လံုး ၿငိမ္ေနတဲ့ က်မ ေယာကၡမႀကီးက လဘက္ဇြန္း ခဏခ်လို႔ ထေျပာလိုက္တာ...။

" ေအာင္မာေလးေတာ္ က်ဴပ္တို႔လဲ ၆ ေယာက္ ေမြးခဲ့တာပါေတာ္.....တဲ့ "

ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...


Sunday, January 17, 2010

ခ်စ္ၾကည္ေအး ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး - အပိုင္း ၂

ယခု ေဖာ္ျပမည့္ အင္တာဗ်ဴးမွာကား ခြက္ခြက္လန္ မဂၢဇင္းတိုက္မွ ေမာင္ဘလာ ေဂၚ စကၤာပူ ေရာက္ခိုက္ ဆရာမ ခ်စ္ၾကည္ေအး ေနအိမ္တြင္ ေတြ႔ဆံု ေမးျမန္း သြားသည္မ်ားအား ေဖာက္သည္ခ်ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ျမန္မာျပည္႐ိွ စာေစာင္ မဂၢဇင္းမ်ား၌ မေဖာ္ျပမီ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္လာ ပိတ္သတ္ႀကီး မ်ားအား ဦးဦးဖ်ားဖ်ား တင္ျပ လိုက္ရေပသည္။

ေဂၚ း ဆရာမ ေနေကာင္းရဲ႕ေနာ္ (ႏႈတ္မွ မေျဖ ၿပံဳးျပ၏ ၊ ေကာင္းသည့္သေဘာ)
ဒါဆို ေမးခြန္းေလး စလိုက္ ၾကရေအာင္....

ေဂၚ း ဆရာမ စာအသစ္တင္တိုင္း ပရိသတ္ေတြ လာ လာဖတ္ၾကတာ ေတြ႔ရတယ္ဗ် ၊ အဲဒီလို ပရိသတ္ မ်က္ေျခမျပတ္တာ ဆရာမ ေရးတဲ့စာ အမ်ိဳးအစား ေၾကာင့္ပါလားခင္ဗ်ာ..
ခ်စ္ း အဟင္း ဟင္း...အဲဒါက စာေရးတာနဲ႔ မဆိုင္ဘူးကဲြ႔ ၊ ဘေလာ့ဂ္နီးခ်င္း ေတြဆီက ပိုက္ဆံ လွည့္ေခ်းထားေတာ့ သူတို႔ အမကို မ်က္ေျချပတ္ မခံၾကဘူးေလ...ဟက္ဟက္...


ေဂၚ း က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္က စာေရးဆရာ တခ်ိဳ႕ဟာ စာေကာင္းေပမြန္ေတြ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ေပၚထြက္ေရးအတြက္ အဆင့္ျမင့္ ဟိုတယ္ေတြမွာ တက္ေရာက္ စာေရးေလ့ ႐ိွပါတယ္ ၊ ဆရာမ အေနနဲ႔ေရာ ဒီမွာ ဘယ္လိုစာေရးၿပီး ျမန္မာျပည္ျပန္တဲ့ အခါ ဘယ္မွာမ်ား စာေရး ပါသလဲ...။
ခ်စ္ း အင္း ခုတေလာ မိုးေတြ ႐ြာေနတာနဲ႔ပဲ အရင္လိုေတာင္ အထပ္ ၄၀ တိုက္ေခါင္မိုးေပၚ တက္မေရးႏိူင္တာ ၾကာၿပီေရာ...၊ ျမန္မာျပည္ ျပန္ရင္ေတာ့ မိုးလံုေလလံု ထုတ္တန္းေပၚ တက္ေရးတယ္ကြဲ႔.....


ေဂၚ း "ေပးကားေပး၏ မရ" ဆိုတာကို ေနာင္လာေနာက္သားေတြ နားလည္ လြယ္ေအာင္ ႐ွင္းျပေပးပါအံုးခင္ဗ်ာ ...
ခ်စ္ း (ေမးေစ့ေလးပြတ္၍ စဥ္းစားၿပီးေသာ္... ) အမတို႔ ျမန္မာျပည္ႀကီးမွာ တေန႔ကို ၂၄ နာရီလံုး အခ်ိန္ျပည့္ လ်ပ္စစ္မီးေတြ ေပးေနတယ္ေလ...၊ အဲ...သတင္းစာထဲမွာေပါ့ကြယ္...၊ ဒီေတာ့ သတင္းစာ ဝယ္မဖတ္ႏိူင္တဲ့သူေတြ အခ်ိန္ျပည့္ မီးမရၾကဘူး....


ေဂၚ း စကၤာပူမွာ ေနရာေပၚလိုက္ၿပီး အိမ္ေစ်းႀကီးတယ္လို႔ သိရတယ္ဗ် ၊ ဆရာမ အိမ္ ၃ လံုးဝယ္ထားတယ္ ၾကားတာ ဒါက ပထမဆံုးအိမ္ေပါ့ေနာ္...ေနာက္ ၂ လံုးကေရာ ဘယ္မွာမ်ား ဝယ္ထားလဲဗ်...
ခ်စ္ း စတိုခန္းထဲမွာ...
ေဂၚ း ဗ်ာ...
ခ်စ္ း လူေနဖို႔ ဟုတ္ဖူး...ငွက္ေမြးဖို႔ရယ္....


ေဂၚ း ဆရာမက လက္႐ိွမွာ ဝင္ေငြ အရမ္းေကာင္းေနေတာ့ အခြန္ေ႐ွာင္တယ္ လို႔ နာမည္ႀကီး ေနတယ္ အဲဒါေလး တဆိတ္ ႐ွင္းေပးႏိူင္မလားဗ်ာ...
ခ်စ္ း (မ်က္လံုးေလးျပဴး၍...) အို...ေကာလဟာလေတြ မယံုပါနဲ႔ကြယ္ ၊ အမျဖင့္ ခုတေလာ အလုပ္ေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ဒူးရင္းသီး နဲ႔ ငွက္ေပ်ာသီးက လြဲလို႔ က်န္တာေတြ အခံြေတာင္ မေ႐ွာင္ႏိုင္ပဲ ဝါးစား ပစ္ေနရ ပါေရာလား....။


ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...

Saturday, January 16, 2010

ဒိုင္ပဲြရပ္

Sorry Myspace Comments

မ်က္စိ မိွတ္ၿပီး ဇြတ္ႏွစ္ ယံုရမဲ့ အထဲမွာ
အခ်စ္ဆိုတာ ပါမလာခဲ့ေလေတာ့
ခံေပအံုးေပါ့ ကြယ္.....

မင္းပဲလို႔ ေသခ်ာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္
ငါ့အတၱေတြ ငါ့ေျခဖဝါးေအာက္ အလိုလိုေရာက္ႏွင့္
မင္းကျဖင့္ မေတာ္တဆ ခလုတ္တိုက္ သြားခဲ့တဲ့သူပါ

အဲသလို.........
ၿပီးပါၿပီ... စာတမ္းထိုး... ကန္႔လန္႔ကာခ် ေနတာေတာင္
ငါလို တံုး အ အ ေကာင္က ဆက္ရန္က်န္ေသးသည္ လုပ္တုန္း
အဟုတ္ မုန္းပါၿပီ ဆိုမွ အသဲေတြလည္း​‌​ကဲြ
မင္းဘက္က....
ဝွက္ဖဲေတြ အျပည့္ နဲ႔ အလဲမထိုးခဲ့ေပမဲ့
(ရင္နာနာ နဲ႔ ပဲ ....)
ငါ့ဘာသာ ဒိုင္အျဖစ္....တခန္းရပ္ပစ္ခဲ့တယ္....။





လူအခ်င္းခ်င္း အသဲခြဲျခင္း ကင္း႐ွင္းၾကပါေစ.....:P

Image Source : myniceprofile.com

Friday, January 15, 2010

ဝက္မလြတ္

Cartoons Myspace Comments

သူေျပာ ေျပာေနတတ္တယ္ က်မက ပထမခ်စ္သူ တဲ့...ဒါေတာင္ ၿပိဳင္ဘက္မ႐ိွ မဟုတ္ ေသးဘူး၊သူ႔ အေမ နဲ႔ က်မ အေမကလည္း သူ႔ရဲ႕ ပထမခ်စ္သူ ေတြပဲ တဲ့။ ကိစၥ မ႐ိွပါဘူး ေလ...အေမေတြ ကို ခ်စ္တတ္တဲ့ သားဟာ မိန္းမ အေပၚလည္း ၾကင္ၾကင္နာနာ ႐ိွသတဲ့...

ဒါနဲ႔ပဲ က်မက ပူးတြဲ ခ်န္ပီယံ အျဖစ္ ေက်နပ္ လိုက္တယ္. ...။

ေနစမ္းပါအံုး ဒုတိယ ခ်စ္သူကေရာ ဆိုေတာ့ ဝက္ တဲ့......
က်မျဖင့္ သဝန္တိုရမွာေတာင္ ခက္သြားတယ္...။ ​

အိပ္ေကာင္း စားေကာင္းနဲ႔ ဇိမ္ယစ္လို႔မွ မၾကာခင္ က်မ ခႏၶာကိုယ္က လံုးလံုးေလး ျဖစ္လာတဲ့အခါ ဝက္ပုတ္မ တဲ့....

စိတ္ေကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး က်မ ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ ေနရင္ မ်က္ႏွာေပၚ ဝက္မႏႈတ္သီး ေရာက္ေနသလို တဲ့....

က်မရဲ႕ ၾကာမ်က္လံုး စင္းစင္းေလးေတြကိုမ်ား ဝက္မ်က္လံုးေလးေတြ တဲ့....
(ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ သမင္မ မ်က္လံုးနဲ႔ သိတ္မကြာပါဘူး တိရိစာၧန္ေတြ ခ်ည္းပါပဲ )

က်မ ဆံပင္ ေခြလိပ္လိပ္ ေလးေတြကို ကိုင္ၿပီး ဝက္ၿမီးေလးေတြ ေကာက္တပ္ထားလား တဲ့...

ကဲ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့.....

က်မ နာမည္ "ဝက္မလြတ္" လို႔ ေျပာင္းသင့္ မေျပာင္းသင့္......။


ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...




Image Source : myniceprofile.com

Wednesday, January 13, 2010

အသစ္ တဖန္...အပိုင္း ၂ (ဇာတ္သိမ္း)


က်မ ဒီၿမိဳ႕ေလးေရာက္တာ ဘာလိုလိုနဲ႔ တႏွစ္နီးပါး ႐ိွခဲ့ၿပီ။ ၿမိဳ႕ခံလူေတြရဲ႕ ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းမဲ့တဲ့ အၿပံဳး၊ စာသင္သား ကေလး ေတြရဲ႕ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ဝန္းေလးေတြ၊ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ေရေျမ သဘာဝ အလွအပေတြၾကား၊ က်မ အတြက္ ေတာ္ရာမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ ႀကိဳးစား ေနခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ေလးမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။

ေျခတံ႐ွည္ အိမ္ကေလးထဲ အခန္းရယ္လို႔ သတ္မွတ္စရာ ၂ ခန္းသာ႐ိွေလသည္။ အခန္းေတြ က တံခါး မ႐ိွတာမို႔ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သား တံခါး ေဘာင္ ဘယ္ညာ၌ သံ႐ိုက္ကာ ႀကိဳးတန္းလို႔ ခန္းဆီးကေလး ေတြ တပ္ခဲ့ရေလသည္။ ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ က်မ ႏွင့္ အတူ ဆရာမ အေဖာ္ တေယာက္ ပါလာခဲ့ပါ၏။ ႏုႏုေထြး ဆိုေသာ ပါးရဲရဲ၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ ကိုယ္ထည္ လံုးလံုး ကေလးႏွင့္ ပြင့္လင္းေသာ ခ်စ္စရာ ေတာင္ေပၚသူကေလး။

ၿမိဳ႕ကေလးႏွင့္ ႐ိုးသားပြင့္လင္းသူေတြ အၾကား ခံစားမႈေတြ ၿမိဳသိပ္ရင္း ဟန္ေဆာင္တတ္သူမွာ က်မ တေယာက္တည္းရယ္လို႔ မၾကာ ခဏ ေတြးမိရင္း ေမာင့္ဆီကို စာအေစာင္ေစာင္ ေရးခဲ့မိ ျပန္ေလသည္။
ေမာင္ ႐ိွေနေသာ ႏိူင္ငံ ႏွင့္ ေန႔စြဲေလးမ်ား စာအိတ္ေပၚ ေရးထိုး၍ ေမာင့္နာမည္သို႔ လိပ္မူထား ေသာ စာအိတ္ျဖဴ ကေလးမ်ား က်မမွာ အိတ္ႀကီးတလံုးႏွင့္ ထည့္ထားရေလာက္ေအာင္ မ်ား လွေနၿပီ။ တခါတေလေတာ့လည္း စာေလးေတြ ထုတ္ဖတ္ ရင္း အလြမ္းေျဖရသည္။

ေမာင္ေရ ေမာင္ထြက္သြားၿပီး တလ အၾကာမွာ သက္ထား အိမ္ကိုဖြင့္ေျပာလိုက္ တယ္ သိလား၊ ကိုစည္သူထြန္းနဲ႔ ေဖေဖတို႔ စီစဥ္ထားတာကို ဖ်က္ေပးဖို႔ေပါ့၊ အိမ္ကို ေျပာ မရႏိူင္တဲ့အဆံုး ကိုစည္သူ နဲ႔ လူခ်င္းေတြ႔ၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ ေမာင္ ထင္သ ေလာက္ မခက္လွပါဘူးကြယ္။ အဖက္ဖက္က ျပည့္စံုလို႔ သားမက္ ဖမ္းခ်င္သူ မ်ားေနတဲ့ သူကိုမွ သက္ထားက မာန သြား ထိခဲ့ တာ ကိုး "ကိစၥမ႐ိွပါဘူး မသက္ထားေဆြ က်ေနာ့္ မိဘေတြကို ေျပာျပၿပီး ဖ်က္သိမ္း ခိုင္းေပးပါ့မယ္" တဲ့ေလ။ ေဖေဖ ဆိုတာ စိတ္ ေတြဆိုး၊ ေဒါသ ေတြ ထြက္လို႔ သက္ထား နဲ႔ တလေလာက္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ဘူး သိလား....

ေနာက္ႏွစ္လေလာက္ ၾကာေတာ့ သက္ထားေလွ်ာက္ထားတဲ့ အလုပ္က ေခၚစာရတာနဲ႔ ဒီၿမိဳ႕ကေလးကို ေရာက္ခဲ့ရတာ၊ ေမတၲာျဖဴ ေဖာင္ေဒး႐ွင္း တဲ့ ေမာင္ ၾကားဖူးမွာပါ။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ကေလးေတြကို အခမဲ့ပညာေရး ပံ့ပိုးေပးေနတဲ့ ေဖာင္ေဒး႐ွင္း ေလး ေပါ့...

ဒီလိုပါပဲ ေမာင္ရယ္ မိဘ နဲ႔ သားသမီး ဆိုတာ စိတ္ဆိုးလဲခဏေပါ့ ေမေမကဆို အေၾကာ္အေလွာ္ အစားအေသာက္ ေတြ အဝတ္အစား နဲ႔ ေဆးဝါးက အစ လူႀကံဳ ႐ိွတိုင္း ထည့္ေပးတတ္တယ္။ ေဖေဖ့ဆီက စာလည္းပါတတ္ေသးတယ္ ေမာင္ရဲ႕....

က်မ ဒီဘဝေလးထဲမွာ ေနေပ်ာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း၊ရင္ထဲက အနာေဖး မတက္ေသးတဲ့ ဒဏ္ရာကို ဇြတ္ေမ့ရင္း၊ အသားတက် ျဖစ္ပါၿပီ ေလလို႔ ဟန္ေဆာင္စာေတြ ေမာင့္ဆီ ေရးေနခဲ့မိ ျပန္ေလသည္။

ေမာင္ ေနေကာင္းရဲ႕လား အလုပ္ေရာ ပင္ပန္းလားဟင္...သက္ထား အတြက္ မပူနဲ႔ေနာ္ သက္ထား အစစ အဆင္ေျပတယ္ ေပါင္ခ်ိန္ေတာင္ တိုးလာတယ္ ေမာင္ေရ....

စာေတြ ဖတ္ရင္း က်မ ၿပံဳးမိ ရျပန္ေလသည္။ ေမာင္က...ေမာင္က က်မကို စိတ္ပူ ေနမတဲ့ လား...... ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကာင္လိုက္တဲ့ အေရးအသား ပါလိမ့္......
စြန္႔သြားရက္ခဲ့သူႀကီးရဲ႕ အၾကင္နာေတြကို မျဖစ္ႏိူင္မွန္း သိရက္နဲ႔ အေတြးထဲ ဘာသာ ဖန္တီး ယူမိေန ျပန္ေလသည္။ ႐ူးႏွမ္း မိုက္မဲတဲ့ က်မပါပဲ...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ဖို႔ က်မ မႀကိဳးစားပါ...စာသင္ခ်ိန္ စားခ်ိန္ အိပ္ခ်ိန္ ေတြရယ္၊ ႏုေထြး က်မ အနား႐ိွခ်ိန္ ေတြရယ္က လြဲလွ်င္ က်မ၏ ကိုယ္ စိတ္ ႏွလံုး သံုးပါးစလံုး အား ေမာင့္ထံ ပံုအပ္လ်က္ က်မ၏ ေန႔ရက္ ပန္းခ်ီကားတို႔ကို တကိုယ္တည္း စိတ္ႀကိဳက္ ခ်ယ္မႈန္း ေရးဆြဲ ေနခဲ့ေလေတာ့သည္။​‌​ ‌​

***************************************
၂ ႏွစ္ခန္႔ ၾကာေသာ္....

ျပဴတင္းေဘး သစ္ပင္ကိုင္းေလးထက္ အဝါေရာင္ ငွက္ကေလး ႏွစ္ေကာင္။ က်မ အိပ္ရာက မထေသးပဲ ငွက္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ကို ၿပံဳးၾကည့္ ေနမိသည္။
"One for sorrow, Two for Joy" တဲ့...က်မ ေပ်ာ္ရေတာ့ မွာလားဟင္...ဒီေန႔ က်မ နားရက္မို႔ မေန႔ညက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မအိပ္ခဲ့ေပမဲ့ လူက ၾကည္လင္လန္းဆန္းလို႔ ေနေလသည္

" ဆရာမေရ....ဆရာမ...လူႀကံဳပစၥည္း ပါလာလို႔ က်မ တက္လာခဲ့လိုက္ၿပီေနာ္ "

" ေအး ေအး မတိုးေရ လာ လာ တက္ခဲ့ "

ပါးစပ္ကလည္း ျပန္ထူးရင္း အကႌ် ဆဲြဆန္႔၊ ထမီ ျပင္ဝတ္၊ ေခါင္းလဲဖီး တဆက္တည္း လုပ္ရင္း မတိုး ဆီက အထုတ္ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ မတိုး မ်က္ႏွာက ရယ္ခ်င္ ပက္က်ိ....။

ေနာက္ေဖး ကျပင္ေလးဆီ ေျပးၿပီး မ်က္ႏွာ အျမန္သစ္၊ ၿပီးမွ စာအိတ္ေလးကို ပံုမပ်က္ ေဖာက္သည္။ စာအိတ္ေလးက ေဖေဖပို႔ေနက် ဝါက်င့္က်င့္ Air Mail စာအိတ္ မဟုတ္ပဲ အျဖဴေရာင္ ေျပာင္ေလး ျဖစ္ေလသည္။ စာအိတ္ထဲကေန ဖဲႀကိဳး ပန္းေရာင္ေလး ႏွင့္ လွပစြာ ထုတ္ပိုးထားေသာ အခြံမာ ဗူးကေလး တခု...။ ႐ုတ္တရက္ ရင္ဘတ္ထဲက ရင္ခုန္သံ ကေသာင္းကနင္းကို က်မ အက်ယ္ႀကီး ၾကားလိုက္ ရေလသည္။

အဲဒီ ဗူးေလး အထဲမွာမွ ဖဲႀကိဳး ခရမ္းေရာင္ေလးႏွင့္ တြဲရက္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ ေမာင္းကြင္း လက္စြပ္ေလး ႏွစ္ကြင္း....
အို.....ဒါ.....ဒါက က်မ ေမာင့္ကို ျပန္ေပးခဲ့တာေတြေလ..... စာအိတ္ေလးကို ေနာက္တဖက္ လွန္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့မွ
"ဆင္းခဲ့ကြာ" တဲ့...... ေမာင့္လက္ေရး....ဟင့္အင္း က်မ မယံုႏိူင္ေသးပါဘူး.....

က်မ အိမ္ေ႐ွ႕ ဝရံတာဘက္ ေျပးထြက္လို႔ ငံု႔ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ မွ....ကြပ္ပစ္ေပၚကေန အိမ္ေလးေပၚကို လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ေမာင္.....
က်မ အျမင္မမွားပါ...ေသခ်ာပါသည္... က်မရဲ႕ ေမာင္ရယ္ေလ.....

က်မ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိလိုက္ခင္ က်မရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြက ေျခတံ႐ွည္အိမ္ေလးရဲ႕ ေလွကားေတြဆီ ေျပးအဆင္း.....
ေမာင္က မတ္တပ္ရပ္လို႔၊ သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေဘးမွာ ဆန္႔တန္းလို႔၊ အၾကင္နာ ရင္ခြင္ ခိုလံႈလိုသူေလး အတြက္ ရင္ကိုဖြင့္လို႔ ႀကိဳေနေလရဲ႕........



ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...




ေမာင္ငယ္ ဏီလင္းရဲ႕ တက္ဂ္ ပို႔စ္ေလးေၾကာင့္ အခ်စ္ဝတၳဳေလး တပုဒ္ က်မ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ...။ အားမရတာေတာ့ အမွန္ပါ၊ ၿပီးသြားလို႔ က်မ ဘာသာ ျပန္ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ စာေတြက ႏူးညံ့မေနပဲ နဲနဲေတာင့္ေနသလားလို႔....။ အခ်ိန္ေပးၿပီးလာဖတ္ၾက၊ တခုတ္တရ ေကာ္မန္႔ေရးသြားၾကတာေတြ အတြက္ ရင္ထဲကေန ေက်းဇူးတင္ပါတယ္႐ွင္...။
ဏီလင္းေရ...သတိတရ တက္ဂ္ထားလို႔ ေက်းဇူး...၊ အမရဲ႕ အားထုတ္မႈ ညံ့ေနခဲ့ရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေနာ္....

Image Source : 123rf.com

Tuesday, January 12, 2010

အသစ္ တဖန္...အပိုင္း ၁

Broken Heart Myspace Comments

ကန္ေရျပင္ေပၚမွာ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ကေလးမွ် မ႐ိွေအာင္ပဲ ေလၿငိမ္လို႔ေနသည္။ ဒီေႏြရယ္..........ၾကည့္ေလရာတိုင္းမွာ အပူေငြ႔လိႈင္း ေတြႏွင့္ ေျခာက္ေသြ႔လြန္း လွပါရဲ႕။ ေမာင္ နဲ႔ အတူ တေျမတည္းမွာ ႐ိွမေနေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ အသိက အရာမ်ားစြာ တို႔ထက္ ရင္ကို ပိုလို႔ ေလာင္ကြၽမ္းေစတယ္ ဆိုတာ ေမာင့္ကို သိေစခ်င္လြန္းလွသည္။

ေရထဲကငါး ကုန္းေပၚ တင္ထားခဲ့သလို တဖ်တ္ဖ်တ္လူးေနတဲ့ ေလာင္ၿမိဳက္ ရင္ခြင္ထဲက အပူကို မ်က္ႏွာေပၚ မယူပဲ လူေတြအလည္ ဟန္လုပ္ၿပံဳး ေနရတဲ့ က်မဘဝ ျမင္လဲွ႔စမ္းပါေတာ့ ေမာင္ရယ္။ သက္ထားေဆြ ဆိုတဲ့ လူဂုဏ္တန္ အသိုင္းအဝိုင္းရဲ႕ ေ႐ႊေပၚျမတင္ မိန္းကေလး ဒါေပမဲ့ အေပၚယံ ေ႐ႊရည္စိမ္တို႔ ထံုးစံ ဟန္လုပ္ေနရတာေတြနဲ႔ ရက္ယွယ္ထားတဲ့ အဝန္း အဝိုင္းမို႔ ေမာင္နဲ႔ေတာ့ သံ နဲ႔ ျပဒါး တလမ္းဆီျခား လို႔ ေျပာပါအံုးေတာ့လား ေမာင္။

ခုခ်ိန္ဆို ေမာင္က ႏိူင္ငံရပ္ျခားမွာ၊ ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္ ေလွ်ာက္လွမ္းသြား ခဲ့တဲ့ ဘဝ အသစ္တခု၊ ေသခ်ာတာက သက္ထားေဆြ မ႐ိွတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္ အဲဒီ အသစ္ ေတြၾကားမွာ လူသစ္၊ စိတ္သစ္နဲ႔ ...ေမာင့္ႏွလံုးသားကေရာ အသစ္မ်ား ျဖစ္ေနမလား...ေမာင္ ေျပာစမ္းပါအံုးကြယ္။ သက္ထားေဆြ ဆိုတဲ့ မိန္းမကို ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ေမာင့္လက္နဲ႔ လွလွပပ ေျမျမွဳတ္ သၿဂႋဳလ္ၿပီးခဲ့ ၿပီပဲကြယ္။

ေမာင္ နဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႔ခဲ့ၾကတုန္းကလည္း ခုလိုေရျပင္ႀကီး ေ႐ွ႕မွာပဲ ေလ။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး နာရီ ပတ္ေလ့မ႐ိွ ၾကေပမဲ့ ခ်စ္သူသက္တမ္း တႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တယ ေ႐ႊလက္စြပ္ ေမာင္းကြင္းေလးကိုေတာ့ ညာဖက္ လက္သူႂကြယ္မွာ မခြၽတ္တမ္း ဆင္တူဝတ္ခဲ့ ၾကဘူးပါသည္။ လက္စြပ္ေလးရဲ႕ အတြင္းဘက္မွာ ၿငိမ္းသန္႔ညိဳ နဲ႔ သက္ထားေဆြ ဆိုတဲ့ ေမာင္နဲ႔ က်မ နာမည္ အဂၤလိပ္လို အတိုေကာက္ရယ္၊က်မတို႔ ခ်စ္သက္တမ္း တႏွစ္ျပည့္ ရက္စြဲေလးရယ္ ေရးထိုးထားခဲ့ေလသည္။

ေမာင့္လက္ကေန လက္စြပ္ေလးကို ဆြဲယူ ခြၽတ္စဥ္မွာ ေမွ်ာ္လင့္မထားတာမို႔ ေမာင္ ေၾကာင္အအ ျဖစ္ေနခဲ့ေသးသည္။ က်မ လက္စြပ္နဲ႔ ပူးတြဲလို႔ ဖဲႀကိဳး ခရမ္း ေရာင္ေလးနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး ေမာင့္ လက္ဖဝါးေလးထဲ ျပန္ထည့္ ေပးလိုက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ အေျခအေနကို ရိပ္မိသြား သလို ေမာင့္မ်က္ႏွာေလး ညိဳေမွာင္လို႔ သြားခဲ့ေတာ့သည္။

" သက္ထား အတြက္ မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး ေမာင္၊ ေမာင့္ ဘဝအတြက္ သင့္ေတာ္လို႔ ေမာင္ေ႐ြးခ်ယ္လာမဲ့ မိန္းကေလး အတြက္ သက္ ထား ရဲ႕ လက္ဖြဲ႔ပါ အဲဒီအခါ လက္စြပ္ေလးကို သက္ထားရဲ႕ ႏွလံုးသားနဲ႔ အတူ အရည္ႀကဳိဖ်က္လို႔ နာမည္အသစ္ေလး ေရးထိုး ေပး လိုက္ပါေမာင္....သက္ထား သြားပါရေစေတာ့ ေမာင္ရယ္ "

ေမာင္က ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႕ ဆိုတုန္းကလည္း က်မက စိတ္တူကိုယ္တူ ၾကည္ျဖဴခဲ့သူ၊ ေမာင္ကိုယ္တိုင္ကမွ ေနရစ္ခဲ့ပါေတာ့လို႔ ဆိုျပန္ေတာ့ လည္း ေမာင္ထားရစ္ခဲ့ရာမွာ ေနေပ်ာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားမဲ့သူပဲ ျဖစ္ခ်င္ပါရဲ႕ေမာင္။ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့နဲ႔ေမာင္...က်မက ကႀကိဳး႐ုပ္တ႐ုပ္ ဆိုရင္ အဲဒီ ကႀကိဳး႐ုပ္ကို ႀကိဳးဆြဲ အသက္ဝင္ ေစမဲ့သူဟာ ေမာင္ကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ မျဖစ္ႏိူင္ဘူး ဆိုတာကိုပါ...။

ေမာင့္မ်က္ႏွာေပၚက ေသြးေၾကာမွ်င္ေလးေတြရဲ႕ အခုန္ အလႈပ္....အံတင္းႀကိတ္ထားတဲ့ ေမာင့္ေမး႐ိုးေတြရဲ႕ အတင္းအေလွ်ာ့.....
က်မ မသိပါရေစနဲ႔ေတာ့...မသိပါရေစနဲ႔ေတာ့... ေမာင္ရယ္....

က်မတို႔ ေဝးၾကပါစို႔ ေနာ္ .....

ေမာင့္ရဲ႕ အခ်စ္မွာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေပ်ာ္ဝင္က်ဆံုး ေနသူကိုမွ ရက္ရက္စက္စက္ တသက္လံုးစာ ေက်ာခိုင္း လမ္းခြဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္ရက္တဲ့ ခ်စ္သူ ေမာင့္ကို က်မကပဲ အရင္ ေက်ာခိုင္းခဲ့ပါရေစ...ေတာ့...

လိမ့္ကနဲ က်လာတဲ့ ပါးေပၚက မ်က္ရည္စက္ေတြကို ဆံပင္႐ွည္ေတြနဲ႔ ကြယ္ဝွက္လို႔ ေမာင့္ေ႐ွ႕က ဇြတ္တင္း ထြက္ခဲ့မိေတာ့သည္။

ေမာင့္ မ်က္ရည္ေတြကိုေတာ့ျဖင့္ ၾကည့္ရက္တဲ့ သတိၱ မ႐ိွခဲ့လို႔ပါ ေမာင္ရယ္......

************************************

ေမာင္ငယ္ ဏီလင္းညိဳ ရဲ႕ တက္ဂ္ ပို႔စ္ပါ...။ မူရင္းပို႔စ္ သို႔ေသာ္လည္း နဲ႔ တြဲဖတ္ရင္ ပိုျပည့္စံုသြားပါလိမ့္မယ္...နဲနဲ ႐ွည္သြားတာမို႔ က်မ ၂ပိုင္း ခြဲလိုက္ရပါတယ္။ ဇာတ္သိမ္းပိုင္း မနက္ျဖန္ တင္ေပးပါ့မယ္႐ွင္...။

ခ်စ္ခင္ရင္းႏီွးစြာ,



Image Source :mynicespace.com

Monday, January 11, 2010

ဘဝ မီတာ....

သက္ ထက္ဆံုးမက ေႏွာင္ငင္ ပိုးႀကိဳးမွ်င္ သမုဒယ
ေဝ မွ် ျပန္ေျပာရင္ သံေယာဇဥ္ အနႏၲ
ေမြး ဖြားႀကီးျပင္း ခ်ည္ေႏွာင္ျခင္းေတြက ဒီေရလို တစတစ
ေန႔ မ်ားမွလ လမွသည္ႏွစ္ ခ်စ္ျခင္းအစစ္ ခ်ည္ေႏွာင္မႈအသစ္ နဲ႔ ဘဝ


ဘဝ ဆိုတာကို အသက္ နဲ႔ ေရတြက္တိုင္းတာ ၾကစတမ္းလား.....
ဒါဆိုရင္ တို႔တေတြက မီတာတံရဲ႕ တဝက္ ခရီးမွာလား.....
ဒါမွမဟုတ္ ခုမွ မီတာတံရဲ႕ အစလား.....
ဒါေတြကို သိဖို႔ေရာ တကယ္ပဲ လိုအပ္ပါရဲ႕လား.....
အေရးႀကီးတာက လူသားဆန္ဖို႔....ခံစားမွ်ေဝတတ္တဲ့ ႏွလုံးသား႐ိွဖို႔ပဲ မဟုတ္လား....

ခံစား မွ်ေဝတတ္တဲ့ ႏွလံုးသား႐ိွေသာ ခ်စ္စရာ အျဖဴေရာင္ပိုးမွ်င္လို သူငယ္ခ်င္းကေလး အတြက္.....



Saturday, January 9, 2010

ေသျခင္းတရား ႏွင့္ ခ်စ္ကြၽမ္းတဝင္

ေသျခင္းတရား လို႔ ဆိုလိုက္ရင္ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက နိမိတ္မ႐ိွတာဟယ္ ဖြဟဲ့ လဲြေစ ဖယ္ေစ လို႔ သူတို႔ပဲ ဘယ္ေတာ့မွ မေသေတာ့ မလိုလို ေျပာတတ္ၾက ပါတယ္။
က်မ နဲ႔ အဲဒီ ေသျခင္းတရား ဆိုတာႀကီး ခ်စ္ကြၽမ္းတဝင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ဆိုရင္ ႐ွင္တို႔ အံ့ဩၾကမွာလား....။

တေန႔ သတင္းစာဖတ္ရင္း Nicky Byrne (Westlife Band) ရဲ႕ လက္႐ိွ အေျခအေန ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းေလး ဖတ္လိုက္မိတယ္။ Westlifeဆိုတာက က်မတို႔ နဲ႔ သိတ္မေဝး လွတဲ့ Irish Pop Boy Band ေလးတခု မဟုတ္လား။


၂၀၀၉ ဟာ သူ႔အတြက္ အေတာ္ကိုဆိုးဝါးတဲ့ ႏွစ္တႏွစ္ျဖစ္ ခဲ့တယ္ ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ေအာက္တို ဘာမွာ သူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း Stephen Gately ၃၃ႏွစ္ (Boyzone) ေသဆံုးခဲ့ၿပီး ခံစား ေၾကကြဲ လို႔မွ မဆံုးေသးခင္ ႏိူဝင္ဘာမွာ အသက္ ၆၀ ႐ိွၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႔ အေဖကို ဆံုး႐ႈံး ခဲ့ရ ျပန္ပါ တယ္။

အခုလို သူ႔ ဖခင္ ႐ုတ္တရက္ ေသဆံုးမႈေၾကာင့္ " ငါတို႔ဟာ ဘဝမွာ ေ႐ွ႕ျဖစ္ေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ရာ ဘယ္ေတာ့မွ လံုေလာက္တဲ့ ျပင္ဆင္မႈေတြ ရႏိူင္မွာ မဟုတ္ဘူး " လို႔ သူခံစားေနရေၾကာင္း၊ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ကို စိတ္ႏွလံုး ေၾကကြဲ ေနေပမဲ့ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေ႐ွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာခဲ့တာပါ။

အဲဒါကိုဖတ္ၿပီး က်မက ၿပံဳးေနမိခဲ့တာ....။ ၾကည့္စမ္းပါအံုး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေသျခင္းတရားပါလိမ့္...။ အထင္မလြဲပါနဲ႔ေလ...လူတေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႔ ေသခဲြ ခဲြရတာ၊ ႏွလံုးေၾကကဲြရတာေတြကို ၿပံဳးေနႏိူင္ရေလာက္ ေအာင္ က်မက ႏွလံုးသားမဲ့တဲ့ အနက္ေရာင္ မိန္းမဆိုး တေယာက္ မဟုတ္ပါ ဘူး႐ွင့္...။

က်မ သူ႔အေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသျခင္းတရားရဲ႕ သစၥာ႐ိွပံုကို က်မ ၿပံဳးမိရတာ...။ ဟုတ္တယ္....။ ေသျခင္းတရားက မ်က္ႏွာႀကီးရာ ဟင္းဖတ္မပါဘူး၊ နာမည္ေက်ာ္ တီးဝိုင္း အဖြဲ႔သားမို႔လို႔၊ အဆိုေတာ္ရဲ႕ ဖခင္မို႔လို႔....အဲဒီလို ပစားေပးမႈေတြ၊ ဘက္လိုက္မႈေတြ ႐ိွမေနဘူး။

က်ေနာ္က သမၼတႀကီးရဲ႕ သားဗ်...ေဆာရီးပဲ အခ်ိန္က်ရင္ ေသပဲ...။ က်မ ေသေ႒း သမီး႐ွင့္...က်မပိုင္ ဥစၥာေတြ တဝက္ခဲြ ေပးပါ့မယ္...နား နားၿပီးေျပာ...ကေလးမ ...သနားတယ္။ က်မက နာမည္ေက်ာ္ ျပည္သူက ခ်စ္တဲ့ ေ႐ႊမင္းသမီး ႐ွင့္ ...ေအး..ေသေန႔ေစ့ရင္ ေသရမွာပဲ...။

ဒါပဲ... ၾကည့္...ဘယ္ေလာက္ သစၥာ႐ိွလိုက္သလဲ...။ က်မတို႔ အားလံုး ေသျခင္းတရားလို ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္ႏိူင္ၾကပါ့မလား....။

က်ေနာ့္ သားမက္ကေလး မို႔လို႔ဗ်ာ.......
က်မ အမ်ိဳး႐ွင့္...........
အို က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကပဲ.........
က်မတို႔ တေက်ာင္းထဲ ထြက္ေတြေပါ့.......

အဲဒါေတြ.....အဲဒါေတြနဲ႔ပဲ.....အရည္အခ်င္း ဆိုတာေတြ လမ္းေဘးေရာက္ကုန္ ၾကတယ္။ မ်က္ႏွာေတြကို ငဲ့ကြက္လို႔ ေနရာ ယူထားၾကမွေတာ့ အႏွစ္မဲ့ျခင္းေတြ သာ ထြက္ကုန္ အျဖစ္ ရ႐ိွခဲ့ၾကေတာ့တယ္...။

႐ွင္ဘုရင့္သား မို႔လို႔ ႐ွင္ဘုရင္ျဖစ္တာ ဆန္းတာမွ မဟုတ္တာ....ဒါေပမဲ့ အရည္အခ်င္း႐ိွဖို႔ေတာ့ လိုေပလိမ့္မယ္...။


ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ....။

Wednesday, January 6, 2010

အေမ သို႔.....

အေမ ေျပာျပဖူးတဲ့ အေမ့သား အေၾကာင္းေလ...၊ သူ အစားမက္တာ၊ အေကာင္းႀကိဳက္တာ၊ အေမ နဲ႔ မိသားစုကို ခ်စ္တတ္တာ၊ အေပါင္းအသင္း မင္တာ စံုလို႔ပါပဲ။ အေမကေလ အေမ့သား အေၾကာင္းမ်ား ေျပာေနရရင္ မ်က္ႏွာကိုက ၿပံဳးလို႔ ခ်ိဳလို႔၊ ေမာပဲ မေမာႏိူင္ဘူး။ အစ အေနာက္ သန္တဲ့ အေမ့သားက အေမ့ကို အၿမဲ ၿပံဳးရယ္ေစခဲ့တာ တဲ့ ။ အေမ အခု ပ်င္းမ်ား ေနၿပီလားဟင္....။

အစားေကာင္းမက္တဲ့ အေမ့သား အတြက္ ဟင္းမခ်က္တတ္တဲ့ မိန္းမနဲ႔ ရရင္ေတာ့ ငါ့သားႀကီး ငတ္႐ွာမွာလို႔ အေမက ေတြး ပူဖူးသတဲ့။ အေမ့သား ဓါတ္ပံုေတြ ၾကည့္လို႔ ဝၿဖိဳးၿပီး စိုျပည္ေန တာေတြ႔ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဟင္းေကာင္းေကာင္း ခ်က္တတ္တဲ့ အေမ့ ေခြၽးမေၾကာင့္ အေမ စိတ္သက္သာရာ ရေကာင္းပါရဲ႕ေနာ္။ စိတ္ခ်ပါ အေမ သူ႔က်မ္းမာေရး အတြက္လည္း သမီး အၿမဲဂ႐ုစိုက္ပါတယ္။ အစာလဲေဆး၊ ေဆးလဲအစာ လို႔ ဆိုၾကသမို႔လား။

သူက က်န္းမာေရး ေကာင္းသူတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေဆးေသာက္ သိတ္ပ်င္းတာပဲ အေမေရ။ တခါတေလ သူဖ်ားတဲ့ အခါ ေဆး မေသာက္ခ်င္ဘူး သိတ္ေပတာပဲ။ ဖ်ားရက္ႀကီးနဲ႔လဲ အလုပ္သြားခ်င္ေသးတာ။

အေမ တို႔က လူမခ်မ္းသာေပမဲ့ စိတ္ဓါတ္ အရင္းခံ မဆင္းရဲပါဘူး သမီးရယ္...တဲ့။ သားသမီးေတြကို လူယဥ္ေက်းေတြ၊ ပညာတတ္ေတြျဖစ္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္း လမ္းျပခ့ဲတယ္။ အေမနဲ႔ အေဖ တို႔ရဲ႕ ေခြၽးနဲ႔ စုေဆာင္းထားတဲ့ စုဗူးႀကီးဟာ တႏွစ္ တႏွစ္ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ ေရာက္တိုင္း အေမ့ သားသမီးေတြ အတြက္ ပညာအေမြ ေပးႏိူင္ေအာင္ ေလာက္ငွခဲ့ပါရဲ႕...တဲ့။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အေမရယ္။ အေမတို႔ အေဖတို႔ ရဲ႕ ဆံုးမပဲ့ျပင္မႈေအာက္မွာ သားေကာင္း တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူဟာ သမီးအတြက္ လဲ ခင္ပြန္းေကာင္း တေယာက္ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

သမီး အေပၚမွာ ဇနီးတေယာက္လို အျပင္ အမလို၊ ညီမလို၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ တေယာက္လို တခါတေလ "ဇနီးလဲ ဒါပဲ ၊ သမီးလဲ ဒါပဲဗ်" လို႔ မိတ္ေဆြေတြကို ေျပာတတ္ေသးတယ္။ တခါတေလေတာ့ျဖင့္ အေမ့ကို သတိရလို႔ ထင္ပါရဲ႕ ကေလးတေယာက္လိုပဲ သူ႔ကို "ခြန္႔ေကြၽး" လို႔ ခြၽဲတတ္ျပန္ေလတယ္။ အဲဒီအခါက် သမီးက မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး "ဝါးေရာ ေကြၽးရအံုး မွာလား၊ ကေလးလား ဟင္" လို႔ အေငၚတူးတဲ့အခါ "ဒါေပါ့ဗ် အေမက သူ႔သားကို ခုထိ ကေလးလို႔ ထင္တုန္းဗ်" တဲ့ေလ...။

ဟိုး...လြန္ခဲ့တဲ့ ၄၅ ႏွစ္တုန္းက အေမ သိတ္ နာ က်င္ ခဲ့မွာပဲေနာ္။

သားဦးေမြးရတာ ၊ ၿပီးေတာ့ ပထမ ၂ေယာက္ ဆံုး႐ႈံးထားခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ဆိုေတာ့...နာက်င္တာ အျပင္ စိုးရိမ္တာေရာ၊ ေၾကာက္တာေတြေရာ ေပါင္းလို႔...။ ဒါေပမဲ့ သားႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာျမင္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ အရာရာ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ သားမ်က္ႏွာ ေငြလ ၾကည့္မဝ၊ ခ်စ္မဝ ျဖစ္ခဲ့ရသတဲ့။

သမီး ျပန္ျမင္ေယာင္မိပါရဲ႕....ရင္ခြင္ထဲက အႏွီးျဖဴျဖဴ နဲ႔ ထုတ္ထားတဲ့ ေမြးစ သားေယာကၤ်ား လူမမယ္ေလးကို ခ်စ္မက္မဆံုး ပီတိေတြဖံုးလို႔ ဆီးမိုးၾကည့္ေနမဲ့ မိန္းမငယ္ေလး၊ ၿပီးေတာ့ သားအတြက္ အနာဂတ္ကိုေတြးလို႔ ရင္ထဲမွာ ျခေသၤ့တေကာင္ရဲ႕ ခြန္အားေတြနဲ႔ ရဲရင့္ေနမဲ့ မိန္းမငယ္ေလး ၊ သားေမြးရတဲ့ နာက်င္မႈေတြ ပိန္းၾကာဖက္ေပၚ ေရမတင္သလို ကင္းကြာလို႔ မိခင္တို႔ရဲ႕ က်က္သေရနဲ႔ ေတာက္ပ ထိန္လင္းေနမဲ့ မိန္းမငယ္ေလး.....။

အေဝးကေန အေမ့ ေမြးေက်းဇူးေတြ အမွတ္ရေနရင္း ကံ၃ပါးႏွင့္ ျပစ္မွားမိခဲ့တာမ်ား ႐ိွခဲ့ရင္ ႐ိုေသစြာ ကန္ေတာ့လိုက္ပါရေစ...။

ေက်းဇူးပါ အေမ...အေမ့သားႀကီးကို ေမြးေပးခဲ့တဲ့ အတြက္၊ ၿပီးေတာ့ သမီး အနားမွာ ၾကည္ျဖဴစြာ ႐ိွေနခြင့္ ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ပါ.....။




ကိုကို႔ ေမြးေန႔ ၀၆-၀၁-၂၀၁၀ အမွတ္တရ.....

Sunday, January 3, 2010

က႐ြတ္ေခြ အတြင္း လမ္းေလ်ာက္ျခင္း

ငါ......
အားထုတ္မႈ ႏႈံခ်ာ
ညံ့ဖ်င္းတဲ့ အခါမ်ား
ကံဇာတာ ေကြ႔ ေကာက္
ေခ်ာက္ထဲလည္း က်ခဲ့ဖူး....။

နကၡတ္ေကာင္း ယွဥ္တဲ့ရက္ေတြဆို
မိုးယံဖ်ားတက္ ပ်ံလႊားငွက္ တေကာင္လို
တိမ္ၫြန္႔ ခူးစား...
ေမာ္ႂကြားဖူးခဲ့ တာလဲ ႐ွိေပါ့...။

ဒါပါပဲ...သူငယ္ခ်င္း......

အနိမ့္႐ိွရင္ အျမင့္႐ိွ...
အတက္႐ိွရင္ အက်႐ိွ...
အစ႐ိွရင္ အဆံုး႐ိွ...
ေမြးဖြားျခင္း႐ိွရင္ ေသဆံုးျခင္းလည္း ႐ိွသတဲ့...။

ဗံုလံု နဲ႔ ငါးပ်ံ
တလွည့္စီ ကံစမ္း ၾကတဲ့အခါ
အမွန္လမ္း ေရာက္တာ ႐ိွသလို
အဆန္လမ္း ေပ်ာက္တဲ့ အခါလဲ႐ွိရဲ႕...။

ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္း.....

ေျပာင္းလဲျခင္းေတြသာ မေျပာင္းမလဲ ႐ိွေနတဲ့
ေဖာက္လဲြ ေဖာက္ျပန္ ေလာကဓံ
သူ႔ဟန္ သူ႔မူ သူ႔ဇာတ္ထုပ္ သူခင္းရဲ႕.....

ဒီလိုနဲ႔ ပဲ တမိုးခ်ဳပ္တေနဝင္
ရာသီခြင္ လည္ပတ္
ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ မျပတ္ မခ်င္းေတာ့
သံသရာ က႐ြတ္ေခြ အတြင္း.....
လည္စင္းလို႔ ေလ်ာက္ရေပအံုးမယ္...။


ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ....။

Friday, January 1, 2010

ႏွစ္သစ္ ၊ ေန႔သစ္ ၊ ႏွလံုးသားအသစ္ ၊ အခ်စ္သစ္ နဲ႔ အဖြားႀကီး....

မေန႔ညကေတာ့ အဖိုးႀကီး နဲ႔ အဖြားႀကီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ညစာ အတြက္ ႀကိဳတင္ခ်ိန္းဆိုထားမႈ တခုေၾကာင့္ ေအာခ်တ္လမ္းကို ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္ ။
အို....ၾကည့္စမ္းပါအံုး....ျပင္းထန္တဲ့ လိႈင္းလို အလ်ဥ္နဲ႔ ျမစ္ျပင္နဲ႔တူတဲ့ လူေရာင္စံုေတြ ၂၀၁၀ ဆိုတဲ့ ပင္လယ္ျပင္ အသစ္ႀကီးရဲ႕ ရင္ခြင္ဆီ စီးဆင္းဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနၾကေလရဲ႕ ။

ေအာခ်တ္ လမ္းမႀကီးဟာ ေတာက္ပသစ္လြင္တဲ့ ၊ ပ်ိဳျမစ္တက္ႂကြတဲ့ ၊ မာနႀကီး အပ်ိဳ႐ိုင္းမ တေယာက္ရဲ႕ ထင္ရာစိုင္းေတာ့မဲ့ မာဆတ္ဆတ္ အၿပံဳးနဲ႔၊ မီးေရာင္စံုေအာက္မွာ သူမရဲ႕ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာေတြကို ျဖန္႔က်က္ ၊ အေတာင္ပံေတြ ယွက္ဖြင့္ ၊ ရင္ခြင္ကို အစြမ္းကုန္ လွစ္ဟလို႔ လာသမွ်ေတြရဲ႕ အသည္းႏွလံုးကို ၿမိန္႐ွက္စြာ စားသံုးလို႔...။ လူေတြ အားလံုးဟာ သူမရဲ႕ မာယာ ၊ သူမရဲ႕ ဖမ္းစားမႈေအာက္ သူမရဲ႕ ရင္ခြင္ အစံုေပၚ နင္းေလွ်ာက္လို႔ ၊ ေတးသြားအလိုက္ ကခုန္လို႔ ၊တိမ္းမူး ႐ူးသြပ္စြာ ေအာ္ဟစ္လို႔ အသစ္ ဆိုတာကို မိမိရရ ဖမ္းဆုတ္ဖို႔ တေပ်ာ္တပါး ရင္ခုန္ေနၾကေလရဲ႕...။

အဖိုးႀကီး နဲ႔ အဖြားႀကီး ရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ တခ်ိန္က တက္ႂကြ ႏုပ်ိဳျခင္းေတြနဲ႔ ဒီေနရာမွာ ႐ိွခဲ့ဖူးတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ေန႔ရက္၊ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာခဲ့ ၾကတယ္

အဖိုးႀကီး နဲ႔ အဖြားႀကီးဟာ တေယာက္လက္ တေယာက္ တင္းတင္း ဆုတ္ကိုင္ရင္း၊ လူအုပ္ႀကီးရဲ႕ အလယ္ ေတာက်ီးကန္းေလး ႏွစ္ေကာင္လို ဟိုဒီ ေငးေမာရင္း အလိုက္တသင့္ စီးေမ်ာေနခဲ့ၾကတယ္ ။ တကယ္ဆို ႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္ထဲမွာ တေနကုန္ ပင္ပန္း ႏြမ္းလ် ေနခဲ့ၾကတာ...အ႐ြယ္ ကလည္း စကားေျပာလာၿပီကိုး...။ ႐ုတ္တရက္ လူအုပ္ႀကီးကို ေက်ာခိုင္းလို႔ ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ေျခဦးလွည့္ရင္း အသင့္ေတြ႔တဲ့ အငွားကား တစီး ေပၚတက္ ၊ ေအာခ်တ္ကို ႏႈတ္ဆက္ ၊ ၂၀၀၉ ကို ေနာက္ဆံုး အႀကိမ္ ေပြ႔ဖက္လို႔....သူတို႔ျပန္ခဲ့ၾကတယ္ ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ခဏ အေမာေျဖၾကတယ္။ အက်င့္ပါေနတဲ့ လက္ေတြက TV ကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ အသစ္ အသစ္ တို႔ရဲ႕ ထံုးစံ အတိုင္း တခမ္းတနား အႀကိဳခံေနရတဲ့ ၂၀၁၀ ကို TV ထဲမွာေတြ႔ရျပန္တယ္ ။ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မၾကာခင္မွာ ထားခဲ့ရေတာ့မဲ့ ၂၀၀၉ ကို ဝမ္းနဲစကား ဆိုခ်င္ေနေသးတယ္ ။ တကယ္ကို ပင္ပန္းလြန္းလွၿပီ ။ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး အိပ္စက္သင့္ေနၿပီ။ ၁၂ နာရီက ထိုးေတာ့မယ္ , သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး TV ကိုပိတ္ ၊ ဖုန္းေတြကို ပိတ္ဖို႔လည္း မေမ့ခဲ့ၾကဘူး။ ႏွစ္သစ္ တခုကို ခြန္အား အျပည့္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ဖို႔ ဒီညေတာ့ ငါတို႔ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္စက္ ပါရေစ ေတာ့ကြယ္...။

ေနာက္တေန႔ မနက္ ...ေန႔ရက္တခုရဲ႕ အစ ၊ ႏွစ္သစ္တခုရဲ႕ ငံုဖူးစ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ လန္းဆန္းစြာ ႏိုးထခဲ့ၾကတယ္။ အဖိုးႀကီးက အဖြားႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၿပံဳးရင္း ၾကည့္လို႔...နဖူးေလးေပၚ ညင္သာစြာ နမ္း႐ိႈက္ရင္း တိုးတိုးေလးေျပာတယ္ " Happy New Year Honey " တဲ့ ....။ ဒီအဖိုးႀကီး ကလက္တက္တက္ နဲ႔ ဘာေၾကာင္မွန္းမသိ လို႔....အဖြားႀကီး စိတ္ထဲက ႀကိတ္ေတြးတယ္။ အံ့ဩလြန္းစြာပဲ သူမရဲ႕ ရင္ခုန္သံ တိုးမွ်င္မွ်င္ေလး သူမဘာသာ ျပန္ၾကား လိုက္ရတယ္။

႐ွက္တက္တက္နဲ႔ အဖြားႀကီးက အဖိုးႀကီး ရင္ခြင္ၾကား ပါးေလးအပ္လို႔ နားေထာင္ ၾကည့္မိေတာ့ တဒုတ္ဒုတ္ ခုန္ေနတဲ့ အဖိုးႀကီးရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြ...။ အဖိုးႀကီးက အေဟာင္းႀကီး....ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ အသစ္ ၊ ရင္ခုန္သံ အသစ္ေတြနဲ႔....။ ပန္းႏုေရာင္ မ်က္ႏွာနဲ႔ အဖြားႀကီးက အဖိုးႀကီးရဲ႕ နားသယ္စပ္က ဆံပင္ေမႊး ျဖဴျဖဴေလးေတြကို ကိုင္ၾကည့္ရင္း အဖိုးႀကီးရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚ ဖြဖြေလး ေမႊးလို႔ " မဂၤလာ႐ိွေသာ ေန႔သစ္ပါ ကိုကို " လို႔ အ႐ွက္မ်က္ႏွာကို ဖြက္ရင္း ႏူးညံ့စြာ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္...။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္ နဲ႔ တေယာက္ ၿပံဳးၾကည့္ေနရင္း ႏွစ္သစ္မွာ ရင္ခုန္သံ အသစ္ ၊ အခ်စ္ အသစ္ေတြ ႐ွာေဖြ ေတြ႔႐ိွ သြားခဲ့ၾကေလရဲ႕....။


ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး ႏွစ္သစ္မွာ လိုရာဆႏၵ ျပည့္ဝၾကပါေစ....။

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...