က်မ ဒီၿမိဳ႕ေလးေရာက္တာ ဘာလိုလိုနဲ႔ တႏွစ္နီးပါး ႐ိွခဲ့ၿပီ။ ၿမိဳ႕ခံလူေတြရဲ႕ ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းမဲ့တဲ့ အၿပံဳး၊ စာသင္သား ကေလး ေတြရဲ႕ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ဝန္းေလးေတြ၊ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ေရေျမ သဘာဝ အလွအပေတြၾကား၊ က်မ အတြက္ ေတာ္ရာမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ ႀကိဳးစား ေနခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ေလးမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။
ေျခတံ႐ွည္ အိမ္ကေလးထဲ အခန္းရယ္လို႔ သတ္မွတ္စရာ ၂ ခန္းသာ႐ိွေလသည္။ အခန္းေတြ က တံခါး မ႐ိွတာမို႔ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သား တံခါး ေဘာင္ ဘယ္ညာ၌ သံ႐ိုက္ကာ ႀကိဳးတန္းလို႔ ခန္းဆီးကေလး ေတြ တပ္ခဲ့ရေလသည္။ ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ က်မ ႏွင့္ အတူ ဆရာမ အေဖာ္ တေယာက္ ပါလာခဲ့ပါ၏။ ႏုႏုေထြး ဆိုေသာ ပါးရဲရဲ၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ ကိုယ္ထည္ လံုးလံုး ကေလးႏွင့္ ပြင့္လင္းေသာ ခ်စ္စရာ ေတာင္ေပၚသူကေလး။
ၿမိဳ႕ကေလးႏွင့္ ႐ိုးသားပြင့္လင္းသူေတြ အၾကား ခံစားမႈေတြ ၿမိဳသိပ္ရင္း ဟန္ေဆာင္တတ္သူမွာ က်မ တေယာက္တည္းရယ္လို႔ မၾကာ ခဏ ေတြးမိရင္း ေမာင့္ဆီကို စာအေစာင္ေစာင္ ေရးခဲ့မိ ျပန္ေလသည္။
ေမာင္ ႐ိွေနေသာ ႏိူင္ငံ ႏွင့္ ေန႔စြဲေလးမ်ား စာအိတ္ေပၚ ေရးထိုး၍ ေမာင့္နာမည္သို႔ လိပ္မူထား ေသာ စာအိတ္ျဖဴ ကေလးမ်ား က်မမွာ အိတ္ႀကီးတလံုးႏွင့္ ထည့္ထားရေလာက္ေအာင္ မ်ား လွေနၿပီ။ တခါတေလေတာ့လည္း စာေလးေတြ ထုတ္ဖတ္ ရင္း အလြမ္းေျဖရသည္။
ေမာင္ေရ ေမာင္ထြက္သြားၿပီး တလ အၾကာမွာ သက္ထား အိမ္ကိုဖြင့္ေျပာလိုက္ တယ္ သိလား၊ ကိုစည္သူထြန္းနဲ႔ ေဖေဖတို႔ စီစဥ္ထားတာကို ဖ်က္ေပးဖို႔ေပါ့၊ အိမ္ကို ေျပာ မရႏိူင္တဲ့အဆံုး ကိုစည္သူ နဲ႔ လူခ်င္းေတြ႔ၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ ေမာင္ ထင္သ ေလာက္ မခက္လွပါဘူးကြယ္။ အဖက္ဖက္က ျပည့္စံုလို႔ သားမက္ ဖမ္းခ်င္သူ မ်ားေနတဲ့ သူကိုမွ သက္ထားက မာန သြား ထိခဲ့ တာ ကိုး "ကိစၥမ႐ိွပါဘူး မသက္ထားေဆြ က်ေနာ့္ မိဘေတြကို ေျပာျပၿပီး ဖ်က္သိမ္း ခိုင္းေပးပါ့မယ္" တဲ့ေလ။ ေဖေဖ ဆိုတာ စိတ္ ေတြဆိုး၊ ေဒါသ ေတြ ထြက္လို႔ သက္ထား နဲ႔ တလေလာက္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ဘူး သိလား....ေနာက္ႏွစ္လေလာက္ ၾကာေတာ့ သက္ထားေလွ်ာက္ထားတဲ့ အလုပ္က ေခၚစာရတာနဲ႔ ဒီၿမိဳ႕ကေလးကို ေရာက္ခဲ့ရတာ၊ ေမတၲာျဖဴ ေဖာင္ေဒး႐ွင္း တဲ့ ေမာင္ ၾကားဖူးမွာပါ။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ကေလးေတြကို အခမဲ့ပညာေရး ပံ့ပိုးေပးေနတဲ့ ေဖာင္ေဒး႐ွင္း ေလး ေပါ့...ဒီလိုပါပဲ ေမာင္ရယ္ မိဘ နဲ႔ သားသမီး ဆိုတာ စိတ္ဆိုးလဲခဏေပါ့ ေမေမကဆို အေၾကာ္အေလွာ္ အစားအေသာက္ ေတြ အဝတ္အစား နဲ႔ ေဆးဝါးက အစ လူႀကံဳ ႐ိွတိုင္း ထည့္ေပးတတ္တယ္။ ေဖေဖ့ဆီက စာလည္းပါတတ္ေသးတယ္ ေမာင္ရဲ႕....က်မ ဒီဘဝေလးထဲမွာ ေနေပ်ာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း၊ရင္ထဲက အနာေဖး မတက္ေသးတဲ့ ဒဏ္ရာကို ဇြတ္ေမ့ရင္း၊ အသားတက် ျဖစ္ပါၿပီ ေလလို႔ ဟန္ေဆာင္စာေတြ ေမာင့္ဆီ ေရးေနခဲ့မိ ျပန္ေလသည္။
ေမာင္ ေနေကာင္းရဲ႕လား အလုပ္ေရာ ပင္ပန္းလားဟင္...သက္ထား အတြက္ မပူနဲ႔ေနာ္ သက္ထား အစစ အဆင္ေျပတယ္ ေပါင္ခ်ိန္ေတာင္ တိုးလာတယ္ ေမာင္ေရ....စာေတြ ဖတ္ရင္း က်မ ၿပံဳးမိ ရျပန္ေလသည္။ ေမာင္က...ေမာင္က က်မကို စိတ္ပူ ေနမတဲ့ လား...... ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကာင္လိုက္တဲ့ အေရးအသား ပါလိမ့္......
စြန္႔သြားရက္ခဲ့သူႀကီးရဲ႕ အၾကင္နာေတြကို မျဖစ္ႏိူင္မွန္း သိရက္နဲ႔ အေတြးထဲ ဘာသာ ဖန္တီး ယူမိေန ျပန္ေလသည္။ ႐ူးႏွမ္း မိုက္မဲတဲ့ က်မပါပဲ...။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ဖို႔ က်မ မႀကိဳးစားပါ...စာသင္ခ်ိန္ စားခ်ိန္ အိပ္ခ်ိန္ ေတြရယ္၊ ႏုေထြး က်မ အနား႐ိွခ်ိန္ ေတြရယ္က လြဲလွ်င္ က်မ၏ ကိုယ္ စိတ္ ႏွလံုး သံုးပါးစလံုး အား ေမာင့္ထံ ပံုအပ္လ်က္ က်မ၏ ေန႔ရက္ ပန္းခ်ီကားတို႔ကို တကိုယ္တည္း စိတ္ႀကိဳက္ ခ်ယ္မႈန္း ေရးဆြဲ ေနခဲ့ေလေတာ့သည္။
***************************************
၂ ႏွစ္ခန္႔ ၾကာေသာ္....ျပဴတင္းေဘး သစ္ပင္ကိုင္းေလးထက္ အဝါေရာင္ ငွက္ကေလး ႏွစ္ေကာင္။ က်မ အိပ္ရာက မထေသးပဲ ငွက္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ကို ၿပံဳးၾကည့္ ေနမိသည္။
"One for sorrow, Two for Joy" တဲ့...က်မ ေပ်ာ္ရေတာ့ မွာလားဟင္...ဒီေန႔ က်မ နားရက္မို႔ မေန႔ညက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မအိပ္ခဲ့ေပမဲ့ လူက ၾကည္လင္လန္းဆန္းလို႔ ေနေလသည္
" ဆရာမေရ....ဆရာမ...လူႀကံဳပစၥည္း ပါလာလို႔ က်မ တက္လာခဲ့လိုက္ၿပီေနာ္ "
" ေအး ေအး မတိုးေရ လာ လာ တက္ခဲ့ "
ပါးစပ္ကလည္း ျပန္ထူးရင္း အကႌ် ဆဲြဆန္႔၊ ထမီ ျပင္ဝတ္၊ ေခါင္းလဲဖီး တဆက္တည္း လုပ္ရင္း မတိုး ဆီက အထုတ္ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ မတိုး မ်က္ႏွာက ရယ္ခ်င္ ပက္က်ိ....။
ေနာက္ေဖး ကျပင္ေလးဆီ ေျပးၿပီး မ်က္ႏွာ အျမန္သစ္၊ ၿပီးမွ စာအိတ္ေလးကို ပံုမပ်က္ ေဖာက္သည္။ စာအိတ္ေလးက ေဖေဖပို႔ေနက် ဝါက်င့္က်င့္ Air Mail စာအိတ္ မဟုတ္ပဲ အျဖဴေရာင္ ေျပာင္ေလး ျဖစ္ေလသည္။ စာအိတ္ထဲကေန ဖဲႀကိဳး ပန္းေရာင္ေလး ႏွင့္ လွပစြာ ထုတ္ပိုးထားေသာ အခြံမာ ဗူးကေလး တခု...။ ႐ုတ္တရက္ ရင္ဘတ္ထဲက ရင္ခုန္သံ ကေသာင္းကနင္းကို က်မ အက်ယ္ႀကီး ၾကားလိုက္ ရေလသည္။
အဲဒီ ဗူးေလး အထဲမွာမွ ဖဲႀကိဳး ခရမ္းေရာင္ေလးႏွင့္ တြဲရက္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ ေမာင္းကြင္း လက္စြပ္ေလး ႏွစ္ကြင္း....
အို.....ဒါ.....ဒါက က်မ ေမာင့္ကို ျပန္ေပးခဲ့တာေတြေလ..... စာအိတ္ေလးကို ေနာက္တဖက္ လွန္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့မွ
"ဆင္းခဲ့ကြာ" တဲ့...... ေမာင့္လက္ေရး....ဟင့္အင္း က်မ မယံုႏိူင္ေသးပါဘူး.....
က်မ အိမ္ေ႐ွ႕ ဝရံတာဘက္ ေျပးထြက္လို႔ ငံု႔ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ မွ....ကြပ္ပစ္ေပၚကေန အိမ္ေလးေပၚကို လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ေမာင္.....
က်မ အျမင္မမွားပါ...ေသခ်ာပါသည္... က်မရဲ႕ ေမာင္ရယ္ေလ.....
က်မ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိလိုက္ခင္ က်မရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြက ေျခတံ႐ွည္အိမ္ေလးရဲ႕ ေလွကားေတြဆီ ေျပးအဆင္း.....
ေမာင္က မတ္တပ္ရပ္လို႔၊ သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေဘးမွာ ဆန္႔တန္းလို႔၊ အၾကင္နာ ရင္ခြင္ ခိုလံႈလိုသူေလး အတြက္ ရင္ကိုဖြင့္လို႔ ႀကိဳေနေလရဲ႕........
ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...
ေမာင္ငယ္ ဏီလင္းရဲ႕ တက္ဂ္ ပို႔စ္ေလးေၾကာင့္ အခ်စ္ဝတၳဳေလး တပုဒ္ က်မ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ...။ အားမရတာေတာ့ အမွန္ပါ၊ ၿပီးသြားလို႔ က်မ ဘာသာ ျပန္ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ စာေတြက ႏူးညံ့မေနပဲ နဲနဲေတာင့္ေနသလားလို႔....။ အခ်ိန္ေပးၿပီးလာဖတ္ၾက၊ တခုတ္တရ ေကာ္မန္႔ေရးသြားၾကတာေတြ အတြက္ ရင္ထဲကေန ေက်းဇူးတင္ပါတယ္႐ွင္...။
ဏီလင္းေရ...သတိတရ တက္ဂ္ထားလို႔ ေက်းဇူး...၊ အမရဲ႕ အားထုတ္မႈ ညံ့ေနခဲ့ရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေနာ္....
Image Source : 123rf.com
