သတင္းၾကားသိၿပီးကတည္းက လႏွင့္ခ်ီ၍ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရေသာ စကၤာပူႏိူင္ငံ ဒုတိယအႀကိမ္ စာေပေဟာေျပာပဲြႀကီး ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ေလၿပီ။ တနဂၤေႏြေန႔အစား စေနညလံုးေပါက္ နားေထာင္ရေသာ္ ေကာင္းေပစြဟု ေတြးမိရ၏။ ခံုနံပါတ္မ်ား မပါဘဲ ဦးရာလူ စံနစ္ေၾကာင့္ ေနရာေကာင္းရရန္ ေန႔လည္ ၂နာရီ စမည့္ပဲြကို တနာရီမထိုးမီကပင္ ေရာက္ႏွင့္ တန္းစီခဲ့ရသည္။ တကယ္တမ္း ခန္းမဖြင့္၍ အထဲဝင္ၾကေသာ္ အတူတန္းစီထားေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး တေနရာစီျဖစ္လ်က္ တကြဲစီသာ ထိုင္ၾကရေတာ့သည္။
က်မ ရေသာေနရာမွာ ဘယ္အစြန္တန္းမို႔ ဝင္လာသမွ်ေသာ သူတို႔အား ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျမင္ရေလ၏။ သို႔ေသာ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား နဖူး၌ စာမေရးထားရကား ဘယ္သူေတြ ဘယ္ဝါေတြမွန္း မသိပါေခ်။ လူကသာ ထိုင္ေနသည္ မ်က္စိကျဖင့္ က်ီးကန္းႏွင့္ ေတာင္းေမွာက္ စပ္က်ထားသလို လည္ပင္း ဆံုလည္တပ္၍ လိုက္ၾကည့္မိပါေလေတာ့သည္။ လည္ပင္းေညာင္းရေကာင္းမွန္း မသိေအာင္ အေပ်ာ္လြန္ေနသည္ကိုး...။
၂နာရီခဲြခန္႔မွာ ပဲြစပါသည္။ ပထမဦးဆံုး ေဟာေျပာမည့္သူ ဆရာလယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္ တက္လာေသာ္ ေလွကားေပၚအတက္မွာပင္ ဆရာ က်န္းမာေရး ေကာင္းပံုမရဟု ထင္သည္။ ဆရာကိုယ္တိုင္ကလည္း အရင္က ပြဲတပဲြတြင္ ေလကုန္သြား၍ ဆက္မေဟာႏိူင္ျဖစ္ဖူးေၾကာင္း ေျပာေလရာ ဆရာ ေလဆက္မျပတ္ဘဲ ၿပီးသည္ဟု ဆက္ေဟာႏိူင္ပါေစေၾကာင္း အသာႀကိတ္ ဆုေတာင္းမိရသည္။
ဆရာ တ႐ုတ္ျပည္ေရာက္ခိုက္ တာဝန္႐ိွသူမွ လူစုေပး၍ စာေပေဟာေျပာခဲ့ေၾကာင္း၊ ၁၄ေယာက္ တိတိ နားေထာင္သူ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားကို အလြတ္မေပးဘဲ ေဟာခဲ့ေၾကာင္း၊ ေဟာပံုမွာ ဆရာက ျမန္မာလိုေဟာ၍ တေယာက္က အဂၤလိပ္လို ျပန္ေပးသည္။ ထုိအဂၤလိပ္ဘာသာမွ ေနာက္တေယာက္က တ႐ုတ္လို ဘာသာျပန္ေပးျခင္းျဖစ္ရာ ဆရာေျပာေသာ ဟာသကို ေနာက္ ၇မိနစ္ခန္႔ၾကာမွ ရယ္သံၾကားရသည္ ဟူ၏။ ဘယ္ေလာက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏိူင္လိမ့္မလဲ ေတြးၾကည့္ၾကပါကုန္။
ယခုမူ ဆရာကေျပာလိုက္၊ ေထာင္ေက်ာ္ေသာ ပရိတ္သတ္က တအုံးအံုးရယ္လိုက္ၾကျဖစ္ရာ ဆရာမွ လြန္စြာ ဝမ္းသာအားရ ပီတိျဖစ္ရသည္ ဆို၏။ ဆရာေဟာေျပာသည့္ အေၾကာင္းမွာ ဘဝမွ စာ၊ စာမွ ဘဝ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဘဝထဲတြင္ ေတာ္ေသာ၊ ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ေကာင္းေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ စားပြဲထိုး ကေလးမ်ားဆီမွ ၾကားသိရျခင္းမ်ား၊ လွေတာသား စကားႂကြယ္ပံုမ်ားအေၾကာင္း...စသည္တို႔ကို စာအုပ္အျဖစ္ ဖန္တီးခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ ဤသည္မွာ ဆရာေျပာခ်င္ေသာ ဘဝထဲက စာမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
ေတာဗိသိက္နဲ႔ ၿမိဳ႕ဗိသိက္ဆရာ ႏွစ္ေယာက္ ဗိသိက္ၿပိဳင္ၾကရာမွာ ကိုယ္တတ္စြမ္းတဲ့ ပညာေလးေတြ အသီးသီး ထုတ္ျပၾကရင္း ေနာက္ဆံုးတြင္ တဦးနဲ႔ တဦး အျပန္အလွန္ ႐ိုေသေလးစားသြားၾကပံု၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ရယ္လို႔ သေဘာမထားဘဲ တေယာက္ အရည္အခ်င္းကို အျခားတေယာက္က အသိအမွတ္ ျပဳလိုက္ၾကပံုေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားေလသည္။ ဤသည္ကို သိျမင္လိုက္ေသာ ဗိသိက္ ဆိုင္းဆရာမွ လြန္စြာ ႏွစ္သက္သေဘာက်လ်က္ ပညာႂကြယ္႐ံုသာမက စိတ္အလွႏွင့္ပါ ျပည့္စံုေသာ ဗိသိက္ဆရာႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းအား စာစီ၍ သဘင္မဂၢဇင္း ပို႔ေလသည္။ ဆရာလယ္တြင္းသား ဖတ္မိၿပီး မ်ားစြာ ႏွစ္ၿခိဳက္ကာ စာညႊန္းအျဖစ္ လူအမ်ား သိေစ ဖတ္ေစရန္ ထပ္မံ ေရးသားကာ သဘင္မဂၢဇင္းသို႔ပင္ ထပ္မံ၍ ေပးပို႔ခဲ့ေလသည္။ ဤသည္မွာလည္း ဘဝထဲမွ စာမြန္အေၾကာင္းပါပင္။
တဖန္ ဆရာကိုယ္တိုင္ စာအုပ္တအုပ္၏ ဇာတ္ေကာင္ လႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္ ၁၀တန္းစာေမးပြဲ မေျဖဘဲ ၆ႏွစ္ၾကာ ေနခဲ့ေၾကာင္း၊ ထို႔ေနာက္ ဆရာပီမိုးနင္း၏ စာမ်ား ေက်းဇူးေၾကာင့္ အသိအလင္းတိုးကာ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ ျပန္တက္ခဲ့ရေၾကာင္းတို႔ကို တေသာေသာ ရယ္ေနရေအာင္ ဟာသကေလးမ်ားေႏွာ၍ ေျပာသည္မွာ အလြန္ နားေထာင္ေကာင္းလွသည္။ ဤသည္မွာကား စာထဲမွ ဘဝအတြက္ ေကာင္းရာယူတတ္ၾကဖို႔ ရည္ညႊန္းျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
၁၀တန္းေအာင္ေသာ္ ၅တန္းေက်ာင္းသားအ႐ြယ္၌ ဆရာမ နိမိတ္ဖတ္ခဲ့ေသာ မင္းႀကီးလာရင္ စာေရးဆရာ ျဖစ္မယ္ဆိုသည့္စကား အသည္းထဲစဲြကာ ျမန္မာစာ ဘာသာ ယူခဲ့သည္။ ထိုမွစ၍ စာေရးဆရာ ျဖစ္သည့္တိုင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရေၾကာင္းမ်ား ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။ ဆရာေပးခ်င္ေသာ မက္ေဆ့ခ်္မွာ မျဖစ္ႏိူင္တာ မ႐ိွ၊ ဘဝ၌ ေအာင္ျမင္မႈ တံခါးမ်ား ပြင့္ေစရန္ အႀကိမ္မ်ားစြာ ဇဲြႏွင့္ ေခါက္ရမည္။ ဘဝထဲမွ စာယူေရး၍ ရသလို၊ စာထဲမွလည္း ေကာင္းရာယူ၍ ဘဝတက္လမ္း အတြက္ လက္ေတြ႔ အသံုးခ်တတ္ရန္ ျဖစ္ေလသည္။
နိမိတ္ႀကီး ၃ပါးဟု ဆရာေျပာေသာ ေနာက္ခံကယ္ရီေကးခ်ား
က်မ ရေသာေနရာမွာ ဘယ္အစြန္တန္းမို႔ ဝင္လာသမွ်ေသာ သူတို႔အား ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျမင္ရေလ၏။ သို႔ေသာ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား နဖူး၌ စာမေရးထားရကား ဘယ္သူေတြ ဘယ္ဝါေတြမွန္း မသိပါေခ်။ လူကသာ ထိုင္ေနသည္ မ်က္စိကျဖင့္ က်ီးကန္းႏွင့္ ေတာင္းေမွာက္ စပ္က်ထားသလို လည္ပင္း ဆံုလည္တပ္၍ လိုက္ၾကည့္မိပါေလေတာ့သည္။ လည္ပင္းေညာင္းရေကာင္းမွန္း မသိေအာင္ အေပ်ာ္လြန္ေနသည္ကိုး...။
၂နာရီခဲြခန္႔မွာ ပဲြစပါသည္။ ပထမဦးဆံုး ေဟာေျပာမည့္သူ ဆရာလယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္ တက္လာေသာ္ ေလွကားေပၚအတက္မွာပင္ ဆရာ က်န္းမာေရး ေကာင္းပံုမရဟု ထင္သည္။ ဆရာကိုယ္တိုင္ကလည္း အရင္က ပြဲတပဲြတြင္ ေလကုန္သြား၍ ဆက္မေဟာႏိူင္ျဖစ္ဖူးေၾကာင္း ေျပာေလရာ ဆရာ ေလဆက္မျပတ္ဘဲ ၿပီးသည္ဟု ဆက္ေဟာႏိူင္ပါေစေၾကာင္း အသာႀကိတ္ ဆုေတာင္းမိရသည္။
ဆရာ တ႐ုတ္ျပည္ေရာက္ခိုက္ တာဝန္႐ိွသူမွ လူစုေပး၍ စာေပေဟာေျပာခဲ့ေၾကာင္း၊ ၁၄ေယာက္ တိတိ နားေထာင္သူ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားကို အလြတ္မေပးဘဲ ေဟာခဲ့ေၾကာင္း၊ ေဟာပံုမွာ ဆရာက ျမန္မာလိုေဟာ၍ တေယာက္က အဂၤလိပ္လို ျပန္ေပးသည္။ ထုိအဂၤလိပ္ဘာသာမွ ေနာက္တေယာက္က တ႐ုတ္လို ဘာသာျပန္ေပးျခင္းျဖစ္ရာ ဆရာေျပာေသာ ဟာသကို ေနာက္ ၇မိနစ္ခန္႔ၾကာမွ ရယ္သံၾကားရသည္ ဟူ၏။ ဘယ္ေလာက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏိူင္လိမ့္မလဲ ေတြးၾကည့္ၾကပါကုန္။
ယခုမူ ဆရာကေျပာလိုက္၊ ေထာင္ေက်ာ္ေသာ ပရိတ္သတ္က တအုံးအံုးရယ္လိုက္ၾကျဖစ္ရာ ဆရာမွ လြန္စြာ ဝမ္းသာအားရ ပီတိျဖစ္ရသည္ ဆို၏။ ဆရာေဟာေျပာသည့္ အေၾကာင္းမွာ ဘဝမွ စာ၊ စာမွ ဘဝ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဘဝထဲတြင္ ေတာ္ေသာ၊ ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ေကာင္းေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ စားပြဲထိုး ကေလးမ်ားဆီမွ ၾကားသိရျခင္းမ်ား၊ လွေတာသား စကားႂကြယ္ပံုမ်ားအေၾကာင္း...စသည္တို႔ကို စာအုပ္အျဖစ္ ဖန္တီးခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ ဤသည္မွာ ဆရာေျပာခ်င္ေသာ ဘဝထဲက စာမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
ေတာဗိသိက္နဲ႔ ၿမိဳ႕ဗိသိက္ဆရာ ႏွစ္ေယာက္ ဗိသိက္ၿပိဳင္ၾကရာမွာ ကိုယ္တတ္စြမ္းတဲ့ ပညာေလးေတြ အသီးသီး ထုတ္ျပၾကရင္း ေနာက္ဆံုးတြင္ တဦးနဲ႔ တဦး အျပန္အလွန္ ႐ိုေသေလးစားသြားၾကပံု၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ရယ္လို႔ သေဘာမထားဘဲ တေယာက္ အရည္အခ်င္းကို အျခားတေယာက္က အသိအမွတ္ ျပဳလိုက္ၾကပံုေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားေလသည္။ ဤသည္ကို သိျမင္လိုက္ေသာ ဗိသိက္ ဆိုင္းဆရာမွ လြန္စြာ ႏွစ္သက္သေဘာက်လ်က္ ပညာႂကြယ္႐ံုသာမက စိတ္အလွႏွင့္ပါ ျပည့္စံုေသာ ဗိသိက္ဆရာႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းအား စာစီ၍ သဘင္မဂၢဇင္း ပို႔ေလသည္။ ဆရာလယ္တြင္းသား ဖတ္မိၿပီး မ်ားစြာ ႏွစ္ၿခိဳက္ကာ စာညႊန္းအျဖစ္ လူအမ်ား သိေစ ဖတ္ေစရန္ ထပ္မံ ေရးသားကာ သဘင္မဂၢဇင္းသို႔ပင္ ထပ္မံ၍ ေပးပို႔ခဲ့ေလသည္။ ဤသည္မွာလည္း ဘဝထဲမွ စာမြန္အေၾကာင္းပါပင္။
ဆရာလယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္မွ ေဟာေျပာစဥ္
တဖန္ ဆရာကိုယ္တိုင္ စာအုပ္တအုပ္၏ ဇာတ္ေကာင္ လႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္ ၁၀တန္းစာေမးပြဲ မေျဖဘဲ ၆ႏွစ္ၾကာ ေနခဲ့ေၾကာင္း၊ ထို႔ေနာက္ ဆရာပီမိုးနင္း၏ စာမ်ား ေက်းဇူးေၾကာင့္ အသိအလင္းတိုးကာ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ ျပန္တက္ခဲ့ရေၾကာင္းတို႔ကို တေသာေသာ ရယ္ေနရေအာင္ ဟာသကေလးမ်ားေႏွာ၍ ေျပာသည္မွာ အလြန္ နားေထာင္ေကာင္းလွသည္။ ဤသည္မွာကား စာထဲမွ ဘဝအတြက္ ေကာင္းရာယူတတ္ၾကဖို႔ ရည္ညႊန္းျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
၁၀တန္းေအာင္ေသာ္ ၅တန္းေက်ာင္းသားအ႐ြယ္၌ ဆရာမ နိမိတ္ဖတ္ခဲ့ေသာ မင္းႀကီးလာရင္ စာေရးဆရာ ျဖစ္မယ္ဆိုသည့္စကား အသည္းထဲစဲြကာ ျမန္မာစာ ဘာသာ ယူခဲ့သည္။ ထိုမွစ၍ စာေရးဆရာ ျဖစ္သည့္တိုင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရေၾကာင္းမ်ား ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။ ဆရာေပးခ်င္ေသာ မက္ေဆ့ခ်္မွာ မျဖစ္ႏိူင္တာ မ႐ိွ၊ ဘဝ၌ ေအာင္ျမင္မႈ တံခါးမ်ား ပြင့္ေစရန္ အႀကိမ္မ်ားစြာ ဇဲြႏွင့္ ေခါက္ရမည္။ ဘဝထဲမွ စာယူေရး၍ ရသလို၊ စာထဲမွလည္း ေကာင္းရာယူ၍ ဘဝတက္လမ္း အတြက္ လက္ေတြ႔ အသံုးခ်တတ္ရန္ ျဖစ္ေလသည္။
ဆရာ လယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္
မေန႔က ဝယ္ခဲ့တဲ့ ဆရာ့ စာအုပ္ ၂အုပ္၊ ကံေကာင္းလို႔ ဒီ၂အုပ္က ဒစ္စပေလး ျပထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ က်မ ေနာက္ဆံုးလူ အျဖစ္ ဝယ္ခြင့္ ရခဲ့တာ...
ဆရာ က်န္းမာေရးေကာင္း၍ ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္မံ လာေရာက္ ေဟာေျပာႏိူင္ပါေစ...:)
