ကၽြန္မကို အဂၤလိပ္လို မတ္လ ၂၅၊ ျမန္မာလိုေတာ့ ေႏွာင္းတန္ခူး လျပည့္ေက်ာ္ ၆ရက္ေန႔ (ထင္ပါရဲ႕ ၆လား၊ ၈လား မေသခ်ာ) မွာ ေမြးခဲ့တယ္။ ဗဟန္းသူ စစ္လိုက္သမွ ေမြးတာကိုက တာ၀ါလိန္းလမ္းက ေဒၚခင္ၾကည္ေဆးရံုမွာ ေမြးခဲ့တာ။ မနက္ကတည္းက ဗိုက္နာေနတဲ့ အေမဟာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေမြးႏိူင္ေသးဘဲ ဧည့္ခ်ိန္လြန္လို႔ ညေန၆နာရီခြဲေက်ာ္မွ (ကၽြန္မက အေမ့ဗိုက္ထဲက ထြက္ေတာ့) ေမြးတာမို႔ အပ်ိဳဗိုက္ဆိုေတာ့ ရွက္ေနလို႔ေနမွာလို႔ ေျပာၾကသတဲ့။
ကၽြန္မက သူမ်ားေတြထက္ေစာၿပီး စကားစေျပာသတဲ့။ ဗလံုးဗေထြးမဟုတ္ဘဲ ပီပီသသ၊ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေျပာတတ္ခဲ့တယ္။ လမ္းလည္း အေစာႀကီး ေလွ်ာက္တတ္ခဲ့တယ္လို႔ အေမ က ေျပာေလ့ ရွိတယ္။ႏွစ္ထပ္ တိုက္ခံအိမ္ကေလးမွာရွိတဲ့ ေလွကားထစ္ေတြကို ယိုင္ထိုးယိုင္ထိုး နဲ႔ ေျပးဆင္း ေျပးတက္တတ္တာမို႔ အိမ္ကအဖြားခမ်ာ ကံေကာင္းလို႔ ႏွလံုးေရာဂါ မရတာတဲ့ေလ။ ကၽြန္မက ငယ္ကတည္းက လံုးလံုးက်စ္က်စ္ေလးေပမဲ့ ကၽြန္မေအာက္ တစ္ႏွစ္သာျခားတဲ့ ညီမေလးက်ေတာ့ အိအိပံု႔ပံု႔ႀကီးမို႔ သူ႔ကို အိပိုႀကီးလို႔ ငယ္နာမည္တြင္ၿပီး ခ်စ္စႏိူးေခၚၾကတယ္။ သူက အေနလည္းေအးတယ္။ ကၽြန္မလို စကားမမ်ားဘူးတဲ့ေလ။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမ်ားခ်ထားလိုက္ရင္ အရုပ္ႀကီးပစ္ခ်ထားသလိုပဲတဲ့။ ကၽြန္မ မနာလိုလိုက္ပံုက ညီမေလးက်ေတာ့ အိပိုလို႔ ေခၚတယ္၊ သယ္ရီးကိုက်ေတာ့ေရာလို႔ ေမးသတဲ့။ (ကၽြန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကို သမီး သမီးလို႔ ေျပာရာက အခၽြဲလြန္ၿပီး သယ္ရီးလို႔ ျဖစ္သြားတာေလ) ငါ့သမီးက အတတ္လြန္လြန္းလို႔ လည္လြန္းလို႔ ေဘးအိမ္က ဘဘႀကီးက မိန္းမလည္ သိန္းၾကြယ္ေလးလို႔ ေခၚတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ငါ့သမီးနာမည္က သိန္းၾကြယ္ေလးေလ တဲ့ အေမက။ ကဗ်ာမဆန္လိုက္ပံုမ်ား။
ကၽြန္မ မူႀကိဳတက္ေတာ့ အေဒၚအပ်ိဳႀကီးပဲ ႀကိဳ ပို႔ လုပ္ရတာ။ ညေနတိုင္း အျပန္လမ္းမွာ မူႀကိဳက သင္လိုက္သမွ် အေဒၚကို ၾကက္တူေရြးလို ႏွႈတ္တိုက္ ျပန္ျပန္ရြတ္ျပရတာ။ အေဒၚက သေဘာေတြကို က်လို႔ေပါ့။ ကၽြန္မက ဉာဏ္ေကာင္းတယ္။ ဉာဏ္ေကာင္းသူတို႔ ထံုးစံ ပ်င္းလည္း ပ်င္းတယ္။ အေဆာ့မက္လြန္းလို႔ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ဒဏ္ရာခ်ည္းပါပဲ။ မွတ္မိေသးတယ္။ မူႀကိဳေက်ာင္းမွာ ဗိုလ္အုန္းသီးကားေမာင္းတာ။ ကၽြန္မက ေရွ႕ကေမာင္း၊ တစ္ေယာက္က ေနာက္ကေန တြန္း။ ေႏွးလိုက္တာ၊ အျမန္တြန္းေပးစမ္းပါ ဆိုေတာ့ ေနာက္က တစ္ေယာက္က အားကုန္တြန္း၊ ကၽြန္မကလည္း နင္းနဲ႔ မူႀကိဳေက်ာင္းနံရံနဲ႔ ဗိုလ္အုန္းသီး၀င္ေဆာင့္လို႔ ကၽြန္မ ေျခသည္းခြံ ကၽြတ္ထြက္သြားမွပဲ တစ္စခန္းရပ္ သြားေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ဘာသာျဖစ္တာမို႔ ကၽြန္မက မငိုဘူး၊ အံႀကိတ္ခံခဲ့သတဲ့။ ဇ ကေလးနဲ႔ေပါ့၊ မာလိုက္တဲ့ ေခါင္းဆိုတာ။
ငယ္ငယ္က ညီမေလးနဲ႔ အတူေနရတာ ခဏေလးပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အေမ့ဘက္က အဖြားက ညီမေလးကို လာေခၚသြားတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အေဖဘက္က အဖိုးအဖြားေတြနဲ႔ က်န္ခဲ့ တာေပါ့။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အေမတို႔၊ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ ညီမေလးကို အဖြားက ျပန္လာပို႔တယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ဉာဥ္ဆိုး ေပၚေတာ့တာပဲ။ လူႀကီးေတြက တခါတေလမွ လာတဲ့ ညီမေလးကို ၀ိုင္းခ်စ္ၾက၊ အေရးေပးၾကဆိုေတာ့ ကၽြန္မက ဗိုလ္ျပဳတ္တဲ့ ဘ၀မွာ မေျဖသာဘူး ထင္ပါရဲ႕။ လူႀကီးေတြ လစ္ရင္ လစ္သလို အငယ္မကို တြန္းခ်၊ ဆံပင္ဆြဲ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ အငယ္မက ေအးရွာတယ္။ ျပန္မလုပ္ဘူး၊ ငယ္ေသးလို႔လည္း ပါ ပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေလးတန္းႏွစ္မွာ သူ႔ကို ျပန္ေခၚထားတာ၊ ကၽြန္မက ဒဂံု ၂၊ သူ႔ကို လသာ ၂ မွာ အဲလို ေက်ာင္းခြဲထားၾကတယ္။ ညီအစ္မ ၂ေယာက္ ညအတူ အိပ္ၾကတဲ့အခါ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ျခင္ေထာင္ထဲမွာ ရန္ျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ မျဖစ္ရင္လည္း စကားေျပာေနၾကရင္း အူျမဴးစရာေတြ႔ရင္ တဟီးဟီး တဟားဟား ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ၾကဘဲ ရွိေနတတ္ၾကျပန္တယ္။
ေနာက္ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ေမြးတယ္။ ေနာက္ ညီမေလး တစ္ေယာက္၊ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔မွာ ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္ ရွိလာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မက သူတို႔ေတြရဲ႕ ေခ်းႏွီး ေသးႏွီးေတြ အေမ့ကို ကူေလွ်ာ္ေပးဖူးတယ္။ ေလွ်ာ္တုန္းကေတာ့ ေခ်ာလို႔၊ ထမင္းစားခ်ိန္က်မွ လက္ေတြက စပ္ေတာ့တာ။ အဲေတာ့မွ လက္ေတြ ပြန္းကုန္မွန္း သိတယ္။ ကၽြန္မလက္ေတြက အရည္ပါးလြန္းတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ အေမက ေပးမေလွ်ာ္ေတာ့ဘူး၊ လူငွားေခၚေလွ်ာ္တယ္။ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္မကို ဘာမွ မခိုင္းေတာ့တာ။ ေလးတန္းေရာက္လို႔ ညီမေလးက ထမင္းအိုးတည္တတ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ဘာမွ မတတ္ေသးဘူး။ အဖိုးကေတာ့ ကၽြန္မကို အသည္းေက်ာ္မို႔ အရမ္း အလိုလိုက္တယ္။ ကၽြန္မမ်က္နွာ နဲနဲမွ အညိဳမခံတာမို႔ ကၽြန္မ ဆိုးသမွ် အဖိုးေၾကာင့္လို႔ အဖြားက ေျပာေလ့ရွိတယ္။
ခုမွသာ အိပ္ေရးမက္ေနတာ။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ငယ္တုန္းကဆို ေဆာင္းတြင္းေရာက္တိုင္း " ေစာေစာအိပ္လို႔ ေစာေစာထလို႔ ေစာေစာလမ္းေလွ်ာက္ ၾကပါစို႔"ဆိုတဲ့ ေလာ္စပီကာကိုေတာင္ သနားေသးတယ္။ မနက္ ေလးနာရီေလာက္ကတည္းက ေမာင္ႏွမေတြ တစ္ခၽြတ္ခၽြတ္နဲ႔ ေ၀ါ့ကင္းရွဴး ၀တ္သူ၀တ္၊ ေဘာင္းဘီရွည္ လဲသူလဲ၊ လူႀကီးေတြ ႏိူးလာရင္ ဆူမွာစိုးလို႔ အသံအုပ္အုပ္နဲ႔ ေျပာၿပီး ကန္ေတာ္ႀကီး လမ္းပတ္ေလွ်ာက္ဖို႔ ျပင္ၾကတာ။ မနက္လင္းေတာ့မွ ကန္ေဘး၊ သိမ္ျဖဴကြင္းေဘးက အေၾကာ္ တဲေလးမွာ အေၾကာ္၀ယ္စားၿပီး အိမ္ျပန္ၾကတယ္။ အေၾကာ္ကပူပူ လုစားၾကရင္း ပါးစပ္ဟလိုက္တိုင္း ထြက္လာတဲ့ အာေငြ႔ျဖဴျဖဴေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ မွႈတ္ထုတ္တတ္ၾကေသးတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္နားေရာက္တိုင္းလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်က္ႏွာကို အျမဲ ေမာ့ၾကည့္ ခဲ့ၾကတာ။
ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မ အေၾကာက္ဆံုးကေတာ့ အေမ ၀မ္းႏွႈတ္ေဆးတိုက္တဲ့ညပဲ။ ၀မ္းႏွႈတ္ေဆးတိုက္မဲ့ညဆို အေမက ေဆးေလးေတြကို လံုးထားတတ္တယ္။ အဲလိုညဆို မတိုင္ပင္ရပါဘဲ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အိပ္ရာ အေစာႀကီး ၀င္ၾကတယ္။ အေမက " ဟိုနွစ္ေယာက္ ျခင္ေထာင္ထဲက ထြက္ခဲ့ၾက"ဆိုမွ ေလးေလးကန္ကန္ အိပ္ခ်င္မူးတူးႀကီးထြက္လာရသလို ပံုမ်ိဳးနဲ႔ ျခင္ေထာင္ထဲက ထြက္လာ ၾကတယ္။ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စပ္ျဖဲျဖဲၾကည့္ရင္း ငါတို႔ထက္လည္လို႔ ငါတို႔အေမျဖစ္တာဟဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးေတြနဲ႔ေပါ့။
အေမလံုးထားတဲ့ မဟာၿမိဳင္ေတေဆးႀကီးဆိုတာက အနံ႔နဲ႔တင္ လူက ပ်ိဳ႕တက္ခ်င္ေနၿပီ။ အေမက ဟ ဆိုေတာ့ ပါးစပ္ဟေပးၿပီး ၿမိဳခ်ၿပီးတာနဲ႔ ေရတိုက္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေတေဆးအလံုးက လည္ေခ်ာင္းထဲေရာက္ၿပီး ေ၀ါ့ကနဲ ျပန္ထြက္လာေတာ့တာ။ ၀င္သြားတုန္းက ေဆးလံုးဟာ ျပန္ထြက္ လာေတာ့ အျပားလိုက္ႀကီး။ အေမက ျပန္လံုး၊ ျပန္တိုက္နဲ႔ ကုလားသိုက္ က်ား၀င္ကိုက္ ဆိုတာလို ပြက္ေလာရိုက္ေနေတာ့တာ။ ေနာက္ေတာ့ ၀မ္းႏွႈတ္ေဆးတိုက္ခါနီး အနားမွာ သၾကားလံုးတို႔၊ ထန္းလ်က္ခဲတို႔ တန္းစီခ်ထားရတယ္။
ေနာက္တစ္ခု မွတ္မိတာက ကၽြန္မတို႔ တစ္အိမ္လံုး ဖ်ားနာရင္ ျမန္မာေဆးနဲ႔ပဲ ကုၾကတယ္။ ေဆးဆရာႀကီး ဆရာညြန္႔ဆိုတာ ရွိတယ္။ ကၽြန္မတို႔က ဘဘညြန္႔လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဖ်ားနာ၊ ႏွာေစး၊ အေအးမိ၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဘဘညြန္႔ကုပံုက ေဆးမွႈန္႔ေတြကို ပိုက္ေသးေသးေလးနဲ႔ ႏွာေခါင္းထဲ ဖူးကနဲ မွႈတ္ထည့္လိုက္တာ။ ကၽြန္မတို႔က အသက္မရွႈဘဲ ေအာင့္ထားရင္ ဘဘညြန္႔က သိတယ္။ နင့္သမီးဟာ လူလည္မ ဆိုၿပီး အသက္ရွဴတဲ့ အခ်ိန္ထိ ေစာင့္တယ္။ အသက္ရွဴအသြင္း၊ သူက ပိုက္ကေလးကို ဖူးကနဲအမွႈတ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဟိုး ဦးေႏွာက္ထဲအထိ မႊန္တက္သြားတာမ်ား ခံရခက္လိုက္တာ၊ ဘာနဲ႔မွ မတူဘူး။ ကၽြန္မကေတာ့ မႊန္တက္သြားတာနဲ႔ ဘဘညြန္႔ ကိုယ္လံုး၀၀ႀကီးကို အတင္း ဖက္ထားတတ္ခဲ့တာ။ ၿပီးတာနဲ႔ ႏွာေတြေခ်၊ မ်က္ရည္ေတြက်၊ ေခၽြးေတြနဲ႔ လူလည္း ေနေကာင္းသြားေတာ့တာပဲ။
မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မတို႔ ဘဲသူခိုးျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပဦးမယ္။ ငမိုးေၾကာင့္ေပါ့။ ကၽြန္မ တစ္ခါ ေရးဖူး ပါတယ္။ ကၽြန္မေမာင္ ၀မ္းကြဲ ငမိုးအေၾကာင္း။ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ေဆာ့ေနရင္း ဘဲတစ္ေကာင္က မ်က္ေစ့လည္ၿပီး ျခံ၀ေရွ႕တည့္တည့္ေရာက္လာတယ္။ ဒါကို ငမိုးျမင္ေတာ့ လက္ေဆာ့ၿပီး အုတ္ခဲ နဲ႔ ေကာက္ထုလိုက္တာ ဘဲခမ်ာ ဇိကနဲ၊ ဒါေပမဲ့ ေသေတာ့ မေသေသးဘူး။ ကၽြန္မတို႔မွာ ေၾကာက္လြန္းလို႔၊ ငမိုးက ဘဲကို လည္ပင္းက ဆြဲၿပီး အိမ္သာထဲ ပစ္ထည့္ထားလိုက္တာ။ ညေနက်ေတာ့ ဘဲပိုင္ရွင္က လာေမးပါေရာ။ ငမိုးက ခပ္တည္တည္ပဲ၊ မေတြ႔မိပါဘူးဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔မွာ လည္ပင္းေတြေတာင္ နင္လို႔။ ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မေတြမွာ ဘဲသရဲေၾကာက္လို႔ အိမ္သာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ တစ္ေယာက္ထဲ ၀င္ရဲတယ္။ လူႀကီးေတြ သိေတာ့ ငမိုးကို ဆူလိုက္တာမွ။ အဲဒီေန႔ညက ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ ဘဲသားဟင္းစားၾကရတယ္ဆိုတာေတာ့ ေျပာဖို႔လိုမယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူးေနာ္ း)
ကၽြန္မတို႔ အိမ္နားမွာ အမ်ားပိုင္ ေရတြင္းေလး တစ္တြင္းရွိတယ္။ ေႏြဆို ေရက ေအးၿပီး ေဆာင္း ဆို ေႏြးေနတာ။ တြင္းေရက ၾကည္လင္ေနၿပီး သိတ္လည္း မနက္တဲ့အတြက္ စက္သီးတပ္ဖို႔ မလိုဘဲ ႀကိဳးတပ္ေရပံုးနဲ႔ပဲ ေရငင္ၿပီး ခ်ိဳးၾကတာ။ ကၽြန္မအေပ်ာ္ဆံုးက မိုးတြင္းပဲ။ မိုးတြင္းေရာက္ၿပီဆို တြင္းေရက ခြက္နဲ႔ ဒီအတိုင္း ခပ္ခ်ိဳးလို႔ ရေအာင္ တိမ္တယ္။ လမ္းထဲက အေဖာ္ေတြ ခ်ိန္းၿပီး ေရခ်ိဳးၾက၊ စကားေျပာၾကတာ သိတ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တာ။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေရတြင္းဆယ္ရင္လည္း ဟိုအိမ္ဒီအိမ္က ေကာက္ညွင္းေပါင္း၊ ဆီထမင္းနဲ႔ တြင္းဆယ္လုပ္အားေပးတဲ့သူေတြကို ေကၽြးၾကတာ။ ဘာရမလဲ ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြက လူႀကီးေတြ ေနာက္ကေန ႀကိဳးကို အတင္းလိုက္ဆြဲၿပီး ရွႈပ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။
အိမ္မွာ အုန္းပင္၊ သရက္ပင္၊ မာလကာသီးပင္၊ သၾကားၾသဇာသီးပင္ေတြ ရွိတယ္။ အိမ္ေနာက္မွာ ငွက္ေပ်ာပင္လည္း ရွိတယ္။ သရက္သီးက မခ်စ္စုမ်ိဳးမို႔ အမွည့္ထိေအာင္ မခံဘဲ ၀င္းေရာင္ေလးသမ္းတာနဲ႔ ခြဲစားၾကတာ။ အစိမ္းကို ဆား၊ ငံျပာရည္၊ ျငဳတ္သီးမွႈန္႔ေတြနဲ႔ နယ္ၿပီးစားၾကတာ။ အဖြားက ေသတၱာထဲ မွာ ေကာက္ရိုးခင္း၊ သရက္သီးေတြ စီၿပီးထည့္၊ ၿပီးမွ ထမင္းစားခါနီးတိုင္း ခြဲစားၾကရတာ မွတ္မိတယ္။ သိတ္မွည့္သြားတဲ့ သရက္သီးေတြကိုေတာ့ အဖြားက ပိတ္ပါးနဲ႔ အႏွစ္တိုက္ၿပီး သရက္ျပဥ္ လုပ္ေကၽြးေလ့ရွိတယ္။ သရက္ပြင့္ေတြ ေ၀ေနၿပီဆို ကၽြန္မတို႔ေတြ အပင္ေပၚတေမာ့ေမာ့ ျဖစ္ၾကၿပီ။ အသီးသီးလို႔ ခူးခ်ိန္တန္ရင္ ခူးၿပီး အိမ္နီးခ်င္းေတြ ေ၀ေပးတဲ့အျပင္ အိမ္စားဖို႔ အမ်ားႀကီး ပိုေသးတာ။ ကၽြန္မျပန္တုန္းကေတာ့ အဖြားက ေျပာတယ္။ အသီးေလ်ာ့သြားၿပီတဲ့။ ဒါေပါ့ေလ သူလည္းပဲ ဇရာခ်ိန္ေရာက္ ၿပီကိုး။
ေဆာ့တာကို ေျပာရရင္ အစံုပဲ။ ကုလားမစည္း နင္းမလား၊ ထုပ္စည္းတိုး မလား၊ ေၾကြပန္း ကန္ ေစ့ေတြ ေထာင္ၿပီး ေဂၚလီပစ္မလား၊ က်င္းတူးၿပီး ေဂၚလီ က်င္းစိမ္မလား။ ၾသဇာေစ့ေတာက္မလား၊ ေက်ာက္စလစ္ခဲ အရြယ္ညီ လံုးေခ်ာေလးေတြ ေကာက္ၿပီး ဇယ္ခုတ္မလား၊ ဖိနပ္ေတြ ႏွစ္ဘက္တန္းစီၿပီး "ကလင္-ကေလာင္-ကလက္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္"ဆိုၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးခုန္ေဆာ့မလား။ လူေတြ ႏွစ္ဖဲြ႔ခဲြ၊ တစ္ဘက္စီမွာ တန္းစီေျခဆင္းထိုင္ၿပီး "လိပ္ဥေပ်ာက္လို႔ လိပ္မရွာ၊ သူ႔ခမ်ာ ငိုမဲ့ ငိုမဲ့"လို႔ ၀ိုင္းေအာ္ၾကရတဲ့ လိပ္ဥဖြက္တမ္း ေဆာ့မလား။ " ေရႊစြန္ညိဳ ဘာကိုလိုလို႔ ၀ဲပါတယ္၊ မေထြးလိုလို႔ ၀ဲပါတယ္" ဆိုတဲ့ ေရႊစြန္ညိဳ ေဆာ့မလား။ သားေရပင္ႀကိဳး ခုန္မလား အို...တကယ္ကို စံုေနတာပဲ။ ဒါေတာင္ ေက်ာင္းမွာ ေဆာ့ၾကတာ မပါေသးဘူး။ ကၽြန္မက အေဖာ္ေတြ မလာေသးလည္း တစ္ေယာက္ထဲ ဒိုးႏွစ္ျပားနဲ႔ ကုလားမစည္း နင္းခ်င္ နင္းေနတတ္တာ။ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ သစ္ပင္ႏွစ္ပင္မွာ သားေရပင္ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ေဆာ့ခ်င္ ေဆာ့ေနတတ္တာ။ အိမ္မွာေနရင္း ကာတြန္းဖတ္၊ ပံုဆဲြေနတဲ့ အခါလည္း ရွိတယ္။ ေမာင္ႏွမေတြ စံုၾကလို႔ ကတမ္းခုန္တမ္းကစားတဲ့အခါ အေမ့ထမီယူ၀တ္၊ အေမ့ပု၀ါကို ေခါင္းမွာခ်ည္ၿပီး ပိုတဲ့အစကို လိမ္ၿပီး ဆံပင္လုပ္ခ်ထားတတ္တာ။ "အားေပးၾကပါဦးရွင္ အကိုႀကီးမ်ားရဲ႕ မိေမာ္လြင္" ဆိုတဲ့ သီခ်င္း၊ "ေမာင္ အလုပ္သမားဆိုရင္ ေမကပင္ စတင္ ခ်စ္ ခ်စ္ပါရေစ" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဆိုခဲ့၊ ကခဲ့ၾကတာ။
ခုေခတ္ကေလးေတြ ဒီသီခ်င္းေတြ ဘယ္သိနိူင္ေတာ့မွာလဲေနာ္။ အဲဒီလိုပဲ ကၽြန္မတို႔တုန္း ကလို ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ ကစားၾကရတာမ်ိဳးေတြလည္း မရွိေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ လြမ္းမိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ခုေနခါ ကေလးဘ၀ျပန္လိုခ်င္သလားေမးရင္ ကၽြန္မကေတာ့ မလိုခ်င္ေပါင္။ ကေလးဘ၀မွာလည္း သူ႔ ဖိစီးမွႈနဲ႔သူ ရွိခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ စာေတြက်က္ရတဲ့အခါတိုင္း စာေတြ က်က္မွတ္စရာ မလိုတဲ့ လူႀကီးဘ၀ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ခဲ့တာ။ အရြယ္သံုးပါးဆိုတာကို ဘယ္သူမဆို တစ္ခါစီေတာ့ ျဖစ္ခြင့္ ရခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားေတြ၊ မိသားစုဘ၀ေပးအေျခအေနေတြေၾကာင့္ ကြဲျပားေနတဲ့ ကေလးဘ၀ျဖတ္သန္းမွႈေတြ ရွိခဲ့ၾကေပမဲ့ ငယ္ဘ၀ကိုေတာ့ျဖင့္ ဘယ္သူကမွ ေမ့ႏိူင္ေကာင္းမယ္ မဟုတ္ေပဘူး။ ကၽြန္မလည္း တစ္ခါတစ္ေလ ငယ္ဘ၀ထဲကို ခဏတစ္ျဖဳတ္ေတာ့ ထြက္ေျပးမိတတ္ပါရဲ႕။
