Wednesday, February 29, 2012

စိနတိုင္းသြားေတာလား-၇

ၿပီးခဲ့တဲ့ပို႔စ္က ပီကွ်ဴးပေဟဠိကို Sint Si က မွန္ေအာင္ ေျဖသြားပါတယ္ရွင္ း) 
(ေျဖာင္း ေျဖာင္း ေျဖာင္း-လက္ခုပ္သံမ်ား)  

ဟုတ္ကဲ့ အဲဒီအေကာင္က ပီကွ်ဴးအမပါ။ သူ႔လက္ေအာက္မွာ ပီကွ်ဴး အေကာင္ေသးေလး ေဘဘီ ပီကွ်ဴးေလး နဲ႔ ကစားေနတာ ေတြ႔ရမွာပါ။ ေဟာ ပီကွ်ဴးအထီးက်ေတာ့ လက္ထဲမွာ ေဘာလံုးကေလးလို အလံုးကေလးနဲ႔ ကစားေနတာ ေတြ႔ရတယ္ရွင့္။  ကမာၻ႔ဖလားေဘာပြဲကမွ ၁၉၃၀မွာ ပထမဆံုးပြဲရွိေသးတာ။ သူတို႔က ပိုေတာင္ေစာပံုရေသးတယ္ း)

ဒီမွာ ၾကည့္ပါဦး။ ပီကွ်ဴး အထီးနဲ႔ အမ ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ၾကပါ။

ပီကွ်ဴး အမ


ပီကွ်ဴး အထီး


ပီကွ်ဴးေတြရဲ႕ လက္အေနအထား မူကဲြေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေနၿပီး အဓိပၸါယ္လည္း ကြဲျပားၾကတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။
ထားပါေတာ့ေလ။ အဲဒါက စကားအျဖစ္ ေျပာျပရံုပါ။ 

Tiananmen Square ကျပန္အထြက္ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ မူလအစီအစဥ္က ေန႔လည္စာ သြားစားခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီမွာေတာ့ ဒါကို ေက်ာ္ခ်လိုက္ပါမယ္။

ဟာ....။
ဟင္...။
ကေတာက္....။
(ပရိသတ္ႀကီးမွ အားမလို အားမရသံမ်ား...)

(စီေကေအမွ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ေျပာခ်င္တာ ဆက္ေျပာ....)

ကၽြန္မတို႔ ေနာက္ထပ္သြားခဲ့တဲ့ေနရာကိုလည္း ေက်ာ္လိုက္ပါဦးမယ္။ တိုးဂိုက္ပဲေက လိုက္ပို႔ခဲ့တဲ့ေနရာက လဘက္ေျခာက္အေရာင္းဆိုင္ပါ။ အဲဒီမွာ သူတို႔ ေဖ်ာ္တိုက္တဲ့ တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္ေသာ ေရေႏြးၾကမ္းေတြ ကို ေသာက္ၿပီး သူတို႔ေျပာသမွ်နားေထာင္ဖို႔ပဲလို႔ စဥ္းစားထားတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အားနာတတ္တဲ့ ကၽြန္မက စကၤာပူေဒၚလာ ၁၀၀ေက်ာ္တန္တဲ့ လက္ဘက္ေျခာက္တံုးႀကီး တစ္တံုးနဲ႔ ဘူးအေသးေလးတစ္ဘူးကို မေနႏိူင္မထိုင္ႏိူင္ ၀ယ္လာမိပါေသးတယ္ (အတန္တန္ စိတ္တင္းထားတဲ့ၾကားက...ဟင္းးး)။ ႀကံဳရင္ ဓါတ္ပံု တင္ေပးပါဦးမယ္။ ဘ၀တစ္သက္မွာ ေစ်းအႀကီးဆံုးေသာ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ဖူးသြားတာေပါ့ရွင္။

ကၽြန္မတို႔  သြားခဲ့တဲ့ ေနာက္တစ္ေနရာက Temple of Heaven ပါ။


Temple of Heaven-ေကာင္းကင္ဘံုဘုရားေက်ာင္းလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။ ၀င္ေၾကးက တစ္ေယာက္ကို ယြမ္ ၃၀ပါ။




သူ႔ကို မင္း(Ming)-မ်ိဳးဆက္(၁၃၆၈-၁၆၄၄)ေတြ နန္းစံတဲ့ကာလ ၁၄၂၀ခုႏွစ္တုန္းဆီက တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီး ခ်င္း(Qing)-မ်ိဳးဆက္ (၁၆၄၄-၁၉၁၁)မွာ တိုးခ်ဲ႕ ျပဳျပင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါသတဲ့။ 

အဲဒီ ႏွစ္ဆက္ေသာ မင္းဆက္ေတြ က သူတို႔ဟာ ေကာင္းကင္ဘံုကလာတဲ့ သားေတာ္ေတြျဖစ္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကတဲ့အတြက္ (သူတို႔ဟာ အျမဲတမ္း အဲလိုခ်ည္းပဲ ထင္တတ္ၾကတာပဲ) ဆန္ေရစပါး ေပါမ်ား ပါေစေၾကာင္း၊ ေရမိုးမွန္ပါေစဖို႔ အေၾကာင္း၊ ျပည္သူေတြ ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အေၾကာင္းေတြ သြားေရာက္ ရွိခိုး ဆုေတာင္းရာ ေနရာျဖစ္တယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။



 ပံုလွလွေလးေတြ ၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့   ဒီမွာ သြားၾကည့္ႏိူင္ပါတယ္ေနာ္။

ဆက္ပါဦးမယ္...



Sunday, February 26, 2012

စိနတိုင္းသြားေတာလား-၆



ေတြ႔လား။ အဲဒီတံတိုင္းအနီေရာင္ႀကီးရဲ႕ အေနာက္ဖက္က အိမ္စုေလးေတြ၊ အဖိုဆိုရင္ ယင္ဖိုေတာင္မွ အဲဒီတံတိုင္းေနာက္ထိ ေက်ာ္ျဖတ္ခြင့္မရွိဘူး တဲ့။ သိၿပီလား ဒါဆို အဲဒီအိမ္စုေလးေတြမွာ ဘယ္သူေတြ ေနတယ္ ဆိုတာ။ ေျပာျပမယ္၊ အဲဒီအိမ္စုေလးေတြမွာ ဘုရင့္ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ ေမာင္းမေတြ ေနၾကသတဲ့ရွင္။ ၾကည့္ပါဦး ဘုရင္ေတြမ်ား ဘယ္ေလာက္ စားမာန္ ခုတ္လိုက္သလဲဆိုတာ။
 
အဲဒီဘက္ကို ဘယ္အထီးမွ မက်ဴးေက်ာ္ရ အမိန္႔ထုတ္ထားသတဲ့။ အထဲက မိန္းကေလးေတြသာ အလွည့္က်ရင္ ဘုရင့္ဆီ အသံုးေတာ္ခံ၀င္ၾကရသတဲ့။



ဒါက ဘုရင့္နန္းေတာ္၊ မူးႀကီးမတ္ရာေတြနဲ႔ ညီလာခံေတြဘာေတြ က်င္းပတဲ့ေနရာထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မကေတာ့ ဒီဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္မိမွပဲ ကိုယ့္မ်က္လံုး ေစာင္းေနတာ ရိပ္မိေတာ့တယ္။ ရိပ္မိဆို ပံုေတြ ျပန္ၾကည့္မွ အကုန္ေစာင္းေနေတာ့တာ။ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိပါဘူး။ လူအုပ္ႀကီးက မ်ား၊ လူေတြ ကင္မရာေတြကလည္း မ်ား ဒီလိုပဲ တိုးေ၀ွ႔ရိုက္လာခဲ့ရတာ။




နန္းေတာ္ကိုတက္တဲ့ လမ္းသြယ္ သံုးသြယ္ ရွိတဲ့အနက္ ေဘး ဘယ္-ညာ ႏွစ္ဘက္က မူးႀကီးမတ္ရာေသနာ ဘာညာေတြ အတြက္တဲ့။ (အဲဒါကိုေတာ့ လူေတြ သြားလာခြင့္ျပဳထားတယ္ေလ) ပိတ္ထားတဲ့ အလယ္ကလမ္း (ေလွကားႏွစ္ဖက္အလယ္မွာ ေက်ာက္ထြင္း နဂါးႀကီးနဲ႔ ကႏူတ္ပန္းေတြနဲ႔) ေတြ႔တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါကမွ ဘုရင္၊ မိဘုရားေတြ၊ နန္းဆက္ေသြးေတြပဲ သြားခြင့္ရွိတဲ့လမ္း ျဖစ္ပါသတဲ့။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခြဲျခား ခဲြျခားႏိူင္လိုက္ၾကတုန္း ဆိုတာ၊ အဲဒါသာၾကည့္။




ဒါကေတာ့ ေရစီးေရလာေကာင္းေအာင္ ေရဆင္းေပါက္ေလးေတြ။ အဲဒါမ်ိဳး ပုဂံသြားတုန္းက ေတြ႔ခဲ့လို႔ေတာင္ တူေနပါ့လားလို႔ ေတြးမိေသးတယ္။ ပစၥယံေတြကေန ေရဆင္းေပါက္ လုပ္ထားတာ အတူတူပဲမို႔ မွတ္မိေနတာ။


နန္းေတာ္ တံခါးေတြ...






ဒါက နန္းေတာ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာၾကက္ ဒီဇိုင္း။ ၾကမ္းခင္းေတြက်ေတာ့ ရိုးရိုးပဲ ေျမႀကီးတုံးလုံးအတိုင္း။ မ်က္ႏွာၾကက္ေတြ ဒီဇိုင္းေတြက အရမ္းလန္းေနေတာ့ေလ ၾကမ္းျပင္ေပၚမေနဘဲ မ်က္ႏွာၾကက္ တက္ကပ္ေနခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္တယ္။ တကယ္ပဲ။





နန္းေတာ္ေခါင္မိုး။ အဲဒီအေပၚက အေကာင္ပေလာင္ေလးေတြက သူ႔ အယူအဆနဲ႔သူရွိတယ္တဲ့။ ထည့္ခ်င္တဲ့ အေကာင္ကို ဒီအေကာင္ကျဖင့္လွလို႔ ထည့္လိုက္စမ္းကြာ လုပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အေရာင္အေသြးကအစ၊ အေရအတြက္က အစ သူ႔အဓိပၸါယ္နဲ႔ သူ ရွိတယ္။




ဘာအဓိပၸါယ္လဲဆိုတာ ကၽြန္မေတာ့ မသိဘူး။ တိုးဂိုက္ပဲေကနဲ႔က စကားေျပာရတာ သိတ္အဆင္မေျပလွဘူး။ အဂၤလိပ္စပိကင္းဂိုက္ ေပးပါလို႔ေတာင္းထားတဲ့ဟာ၊ သူတို႔ ရီကြက္စ္လုပ္ေပးထားပါတယ္ ေျပာေပမဲ့ မရဘူး။ တစ္ဖြဲ႔လံုးမွာ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ စပိန္တစ္ေကာင္ပဲ တရုတ္လို မတတ္တာ။ က်န္တာေတြက တရုတ္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပေနတာေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မလည္း အမ်ားအဆင္ေျပေနရင္ ၿပီးတာပဲေလ ဆိုၿပီး ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက သူတို႔က ဟိုတယ္+စားေသာက္စရာ+လွည့္လည္ပို႔ေဆာင္ခ အပါအ၀င္ အားလံုးမွ စကၤာပူ ၆၈ ေဒၚလာပဲ ေပးရတဲ့ deal.com ကေန package offer နဲ႔ ၀ယ္လာၾကတဲ့ အုပ္စုဆိုတာ သိရေတာ့တယ္။ ထားပါေတာ့ေလ။ လက္ဘိုင္ဂြန္း ဘီဘိုင္ဂြန္း ေပါ့ း)

ဒီေနရာကေတာ့ ဘုရင္အမ်က္ေတာ္ရွတဲ့သူေတြကို ကြပ္မ်က္ေလ့ရွိတဲ့ေနရာလို႔ ေျပာတယ္။ ဘယ္လို အမ်က္ေတာ္ရွတာလဲ ဆိုေတာ့ ဥပမာ-ဘုရင့္ ပြဲေတာ္တည္ေနတဲ့အထဲ ခဲေလးေသးေသး၊ သဲေလးေသးေသးမ်ား က်လိဆိုၿပီး ၀ါးမိလို႔ကေတာ့ အဲဒီစားေတာ္ကဲ ေသဖို႔သာ ျပင္ေပေတာ့ လို႔ ဆိုတယ္။ ဘုရင္ဆိုတဲ့ေကာင္မ်ိဳးကလည္း မ်က္ေစ့ထဲ ခပ္စိမ္းစိမ္းေတြ႔ရာလူ သူ႔ထီးနန္းလုမဲ့သူပဲ ထင္ေနတဲ့ လူစားမ်ိဳးေတြ ဆိုေတာ့လည္း ခက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ အစားအေသာက္ထဲ တစ္ခုခုထည့္ေကၽြးလိုက္မွာ အင္မတန္ ေၾကာက္ရွာတဲ့ အမ်ိဳးေပကိုး။





နန္းေတာ္ထဲ မ၀င္ခင္ ေရွ႕မွာ (ကၽြန္မတို႔ ဘုရားေရွ႕ ျခေသၤ့ထားသလိုေပါ့ေလ) ပီက်ဴးလို႔ေခၚတဲ့ အေကာင္ ၂ေကာင္ကို ဘယ္-ညာႏွစ္ဘက္မွာ ထားတတ္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေစ်းဆိုင္ေတြ၊ အိမ္ဧည့္ခန္းေတြမွာလည္း လာဘ္ေကာင္းေအာင္ဆိုၿပီး ဖုန္းေရႊ အစီအရင္နဲ႔ ထားတတ္ၾကပါေသးတယ္။ နန္းေတာ္ေရွ႕က ႏွစ္ေကာင္က အထီး အမ ရွိသတဲ့။ ကဲ ေျပာ ခု ပံုထဲက အေကာင္က အထီးလား၊ အမလား။ ေနာက္ပို႔စ္မွာ ႏွစ္ေကာင္စလံုး ရဲ႕ ပံုေတြ တင္ေပးမယ္။ ခုေတာ့ ဒီတစ္ေကာင္ထဲပဲ ဒါေပမဲ့ ပီက်ဴး....။



နန္းေတာ္ရဲ႕ အေနာက္မုဒ္က အထြက္။ သူတို႔ နန္းေတာ္ေတြမွာလည္း ကၽြန္မတို႔ ဆီကလို အေရွ႕တံခါး၊ အေနာက္တံခါး၊ ေတာင္တံခါး၊ ေျမာက္တံခါးေတြရယ္လို႔ ရွိပါတယ္။ ဘယ္တံခါးေပါက္က ထြက္ရင္ ဘာအဓိပၸါယ္၊ မဂၤလာယူတာလား၊ အမဂၤလာလား ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပါ့။ ကၽြန္မတို႔လည္း အျပန္မွာ သူမ်ားေတြ ထြက္လို႔သာ လိုက္ထြက္လာတာ။ ဘယ္တံခါးကထြက္လာမွန္း မသိပါဘူး။ နန္းေတာ္ေတြ၊ အေဆာင္ေတြ ဆိုတာကလည္း ပံုစံတူေတြခ်ည္းပဲမို႔ ကၽြန္မတို႔ အတြက္ေတာ့ ဘာလာလာ အတူတူပဲ၊ အတူတူပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးေတြ ပုဂံဘုရားလာဖူးရင္လည္း ၀အီတြက္ေလာ့ ဘာလာလာ အီစူစူပဲ၊ အီစူစူပဲ ျဖစ္ေနမယ္ ထင္ပါရဲ႕....။

 


ဆက္ပါဦးမယ္ း)


Thursday, February 23, 2012

စိနတိုင္းသြားေတာလား-၅

ကၽြန္မတို႔ အုပ္စု ဟိုတယ္က ထြက္လာၾကေတာ့ မနက္ ၈နာရီခဲြေလာက္ေတာင္ ရွိေနၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ သြားၾကမဲ့ Tiananmen Square က လူမ်ားမယ္၊ ကားရပ္ဖို႔ ေနရာ ခက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ ကားကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာပဲ ရပ္ခဲ့ၿပီး လမ္းဆင္းေလွ်ာက္လာၾကပါတယ္။ ကားေပၚက မဆင္းခင္ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ တိုးဂိုက္ပဲေကက ေခါက္ထားတဲ့ အလိတ္ေလးကို တယုတယ ထုတ္ျဖန္႔ၿပီး ျပေတာ့မွ အလံေလးျဖစ္ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ အားလံုးကို ေျပာေသးတယ္။ အဲ့မွာလူေတြ သိတ္မ်ားမွာ၊ နင္တို႔အားလံုး ဒီအလံေလးကို ၾကည့္ထားၾက၊ လူခ်င္း မကဲြေအာင္ ဒီအလံေလးေနာက္ လိုက္ၾကလို႔ ဆိုပါတယ္။
သူ႔အလံေလးက အ၀ါေရာင္ေလးပါ။


Tiananmen Square ေရာက္ခါနီး လမ္းမွာ လူတန္းရွည္ႀကီးေတြ႔ေတာ့ ဘာအတြက္ တန္းစီေနၾကပါလိမ့္ေပါ့ေလ။ ၀ါသနာအရ တန္းစီေနတာေတြ႔ရင္ ၀င္စီခ်င္ေသးတာကိုး။ ေနာက္မွ အဲဒါ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး Mao Zedong-ေမာင္ဇီဒုန္ရဲ႕ ၾကြင္းက်န္ခဲ့ေသာ ရုပ္ကလာပ္ကို ရွဳ႕စားၾကဖို႔ စီေနတာလို႔ သိရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာပါးစပ္ထဲေတာ့ ေမာ္စီတုန္းေပါ့ေလ။ အိုး နဲတဲ့လူအုပ္မွ မဟုတ္တာပဲ။ အထဲေရာက္ၿပီး ၾကည့္ရဖို႔ အနဲဆံုး ၂နာရီေလာက္ တန္းစီရမယ္ဆိုတာနဲ႔ ဘိုင့္ဘိုင္ေမာ္စီတုန္းေရ လို႔ပဲ အျပင္ကေန ႏွႈတ္ဆက္ခဲ့ေတာ့တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အဲဒါ ဖေယာင္းရုပ္လုပ္ထားတာ၊ အစစ္မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း ဆိုၾကပါရဲ႕။

အဲဒါကို လြန္ေတာ့ Hu Yaobang  ေသဆံုးမွႈကေန စတင္ အရွိန္အဟုန္ျမင့္လာခဲ့တဲ့ ၁၉၈၉ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ပြားရာ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ အုံၾကြသူေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖိဳခြဲသတ္ျဖတ္ခဲ့ရာ ကြင္းျပင္ႀကီးကို ျဖတ္ခဲ့ၾကရတယ္။ အဲဒီေနရာက Tiananmen Square ေရွ႕နားတင္ပါပဲ။  အဲဒီအေၾကာင္းေတာ့ အေသးစိတ္ ေျပာမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီနားတစ္၀ိုက္မွာ ခဏေနၿပီး အုပ္စုလိုက္ ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့ၾကပါတယ္။  အဲဒီပံုက သူတို႔ ရိုက္ေပးတာမို႔ ကၽြန္မမွာ ေဆာ့ဖ္ေကာ္ပီမရွိလို႔ မတင္ေတာ့ပါဘူးေလ။ ၿပီးတာနဲ႔ Tiananmen Square ထဲကို ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ 



ကၽြန္မတို႔က ဟုတ္လွၿပီ မွတ္ေနတာ။ ေနာက္မွ ဘယ္ဟုတ္လို႔လဲ။ ကြင္းထဲေရာက္မွ မ်ားလိုက္တဲ့ အလံ အ၀ါေရာင္ေတြ၊ သူတစ္ေယာက္ထဲ အလံအ၀ါေရာင္မွ မဟုတ္ေပတာပဲ။ ဘယ္အလံေနာက္ လိုက္လို႔ လိုက္ရမွန္းမသိေတာ့ဘဲ ဘုရားတမိေတာ့တယ္။ ပဲေကတို႔ လုပ္ပံုက အဲလို။




Tiananmen Squareကို ၁၆၅၁ က ဒီဇိုင္းဆြဲတည္ေဆာက္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး Tiananmen Gate ကို အစဲြျပဳေခၚေ၀ၚေစခဲ့တာ ျဖစ္ပါသတဲ့။ Tiananmen Gate ( Ming Dynasty-၁၄၁၅ မွာ တည္ေဆာက္) ဆိုတာက " ေကာင္းကင္ဘံုသို႔ မုဒ္ဦးအ၀င္ " လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ Ming-မင္မ်ိဳးဆက္ကုန္ခါနီး၊  ခ်င္ဘုရင္-Qing Emperors မတက္မီေလးတင္မွာ သူတို႔ခ်င္း တိုက္ပြဲေတြ အျပင္းအထန္ျဖစ္ၾကရာက မုဒ္ဦးႀကီး အေတာ္ပ်က္စီးသြားခဲ့ရၿပီး ၁၉၅၈ ခုနွစ္မွာ ျပန္လည္ျပဳျပင္ တိုးခ်ဲ႕ခဲ့တာ မူလထက္ ၄ဆေက်ာ္ ပိုႀကီးမားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ Ming Tombs ကိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ Ming Tombsဆိုတာ ၃ဆက္ေျမာက္ Ming Dynasty က ဖုန္းေရႊနည္းနဲ႔ အေသအခ်ာ တြက္ခ်က္ေရြးခ်ယ္ထားခဲ့တဲ့ သူတို႔မင္းမ်ိဳးဆက္ေတြရဲ႕ ေခါင္းခ်ရာ ဂူဗိမၼာန္ေတြရွိတဲ့ ေနရာေပါ့။ Ming Dynastyဟာ ၁၃၆၈ကေန ၁၆၄၄ထိ (ႏွစ္ေပါင္း ၂၇၆ႏွစ္) ရွည္ၾကာခဲ့ၿပီး မင္းမ်ိဳးဆက္ေတြအလြန္ တရုတ္ျပည္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္ျဖစ္တဲ့ Qing Dynasty ကေတာ့ (၁၆၄၄-၁၉၁၂) ၂၆၈ႏွစ္သာ သက္တမ္း ရွည္ခဲ့ပါတယ္။

အထဲမွာ ၾကည့္စရာ၊ မွတ္စရာေတြ မ်ားမွမ်ားပါပဲ။ အေသအခ်ာ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္သာ ၾကည့္မယ္ဆို တစ္မနက္မေျပာနဲ႔၊ တစ္ရက္နဲ႔ေတာင္ မေလာက္ႏိူင္ပါဘူး။ စကားစပ္မိလို႔ ေျပာရရင္ Tiananmen Gate ကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ တိုးခ်ဲ႕ခဲ့တုန္းက အနီးအနားပတ္၀န္းက်င္က အိမ္ေတြလည္း လြတ္ရာကၽြတ္ရာ ဖယ္ရွားခဲ့ရတာ။ အဲ ေျမကြက္ေလးဘာေလး အစားျပန္ေပးသလားေတာင္ မေမးခဲ့မိပါဘူး။
 Tiananmen Gateႀကီးကို အထဲမွာ လူေပါင္း ၅သိန္းေက်ာ္ဆန္႔ႏိူင္ေအာင္၊ ကမာၻေပၚမွာ အဓိကရျဖစ္ေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေမာ္စီတုန္းရဲ႕ အစီအမံနဲ႔ တည္ေဆာက္ျပဳျပင္ ခဲ့တာပါ။

ပံုေတြ အရင္ ၾကည့္ၾကပါဦးေလ...။ "The Forbidden City" လို႔ေခၚတဲ့ မင္း နဲ႔ ခ်င္း မ်ိဳးဆက္ေတြ နန္းစံရာ နန္းေတာ္ႀကီးေတြေရာေပါ့။ အဲဒီအေၾကာင္း ေနာက္ေန႔ ဆက္ပါဦးမယ္။







Monday, February 20, 2012

စိနတိုင္းသြားေတာလား-၄

ခုတစ္ေလာ ေရးခ်င္ေနတာေတြ မ်ားေနတာ၊ ဘာအရင္ ေရးရမလဲ စဥ္းစားေနတာ ဒါနဲ႔တင္ အခ်ိန္ အေတာ္ကုန္သြားတယ္။ ရယ္စရာေတြ ေရးပါဦး အစ္မ တဲ့။ ဟင္းခ်က္နည္း မတင္တာ ၾကာၿပီေနာ္ အစ္မတဲ့။ အင္း ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ျဖစ္သလိုပဲ ရွန္ဂရီလာက ခ်ိဳင့္ဆြဲ၀ယ္စားေနတာ၊ အိမ္ကလူကလည္း ေၾကးမမ်ား တတ္ဘူးဆိုေတာ့ေလ ဟင္းမခ်က္ျဖစ္တာေတာင္ ၾကာပါၿပီ။ ရယ္စရာဆိုျပန္ေတာ့လည္း လူရႊင္ေတာ္ေတြ ျပက္ၾကသလို တစ္ဟားဟားေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာၿပီးမွ အင္း အဲဒီလိုေတာင္ မရယ္ႏိူင္တဲ့ ဘ၀ပါကြယ္လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘ၀ႀကီးက တစ္ခါတစ္ေလ အဲသလို...။ ထားပါေတာ့။

မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ပဲ မႏွစ္က သြားခဲ့တဲ့ခရီးေလး အစဆြဲထုတ္ေရးဦးမွ။ အေတာ္ေလး ျပန္ေတြး၊ ျပန္ေႏႊးၿပီး သကာလ ေၾသာ္ အပိုင္း၃အထိေတာင္ ေရးၿပီးခဲ့ပါပေကာလို႔ (ျပန္ၾကည့္မွ) သိလိုက္တယ္။

ရီဗီးရွင္းျပန္လိုက္ၾကရေအာင္။ အပိုင္း ၁ မွာ အခ်ီးလို႔ေခၚတဲ့ နိဒါန္းကေလးအစပ်ိဳးခဲ့ၿပီး အပိုင္း ၂ မွာေတာ့ ဂရိတ္ေ၀ါလို႔ အမည္ရတဲ့ ေဘဂ်င္း မဟာတံတိုင္းႀကီးနဲ႔ ေဘဂ်င္းရဲ႕ လက္စြပ္ႀကီး ၇ကြင္း အေၾကာင္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ အပိုင္း ၃ မွာေတာ့ စကာၤပူေလဆိပ္ကေန စအထြက္၊ ေလယာဥ္ေျပာင္း စီးရမဲ့ ေဟာင္ေကာင္ေလဆိပ္အေရာက္ အဲဒီအပိုင္းထိ ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။

အဲဒီအပိုင္း ၃ မွာ စကၤာပူကေဒၚလွ ေဟာင္ေကာင္ေလဆိပ္ထဲေရာက္တဲ့အခါ မုန္႔ေလးမွ ၀ယ္စားလို႔မရတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔၊ စားေသာက္ဆိုင္၀န္ထမ္း ၀တုတ္မေလးရဲ႕ ခ်ိဳသာျပတ္သားတဲ့ ၀န္ေဆာင္မွႈအေၾကာင္းေလးမွာ အဆံုးသတ္ခဲ့တာ။ ေရးေရးေလးေတာ့ မွတ္မိၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ စာေၾကခ်င္သူမ်ားေတာ့ ျပန္ဖတ္ၾကပါေလ။

ခု အပိုင္း ၄ မွာေတာ့ ေဘဂ်င္းေလဆိပ္ကိုေရာက္ပါၿပီ။ ေလယာဥ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ ျမန္မွ ျဖစ္ပါ မယ္။ အဲဒီမွာ အင္မတန္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာေတြ စေတာ့တာ ပါ ပဲ။ ေလဆိပ္ အျပင္ဘက္ေရာက္လို႔ အမ်ားသူငါေတြ အလံေလးတစ္ရမ္းရမ္းနဲ႔ လာႀကိဳသူေတြသူေတြေနာက္ ပါ ပါသြားၾကေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း ကိုယ့္ကို လာႀကိဳမဲ့ ဂိုက္ကို မ်က္ေစ့ဖြင့္ရွာရပါေတာ့တယ္။ မ်က္ေစ့က အေတာ္ေလး ဆြဲဖြင့္ေနရတဲ့အဆင့္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ညကလည္း ေလယာဥ္ေပၚမွာ တစ္ညလံုးလိုလို ေကာင္းေကာင္း အိပ္မရခဲ့ဘူးကိုး။ အိမ္က ည ၁၀နာရီ ထြက္၊ စကၤာပူက ည ၁နာရီေက်ာ္ထြက္ တဲ့ေလယာဥ္ က ေဟာင္ေကာင္ကို မနက္ ၅ နာရီေရာက္၊ ေဟာင္ေကာင္က မနက္ ၈နာရီထြက္တဲ့ေလယာဥ္ က ေဘဂ်င္းကို မနက္ ၁၁ ခဲြေလာက္ေရာက္၊ ၿပီးေတာ့ ခရီးစဥ္အရဆို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ ေန႔၀က္ ခရီးအေနနဲ႔ ၃ေနရာေလာက္သြားရဦးမွာပါ။

လာႀကိဳေနၾကတဲ့ လူအုပ္ႀကီးတစ္တန္းလံုးလည္း ဆံုးသြားၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ နာမည္ကိုေရးထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလး ကိုင္ထားပါလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ တိုးဂိုက္ကိုျဖင့္ ရွာမေတြ႔ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ၁၅မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ စကၤာပူဧဂ်င့္က ေပးလိုက္တဲ့ ေဘဂ်င္းဧဂ်င့္ရဲ႕ဖုန္းကို လွမ္းဆက္ရပါေတာ့တယ္။  ၾကက္နဲ႔ဘဲေတြ႔ၾကတာလို သူစကား ငါမသိ၊ ငါ့စကား သူမသိဆိုတာ တစ္ကယ္ကို ႀကံဳဖူးသြားေတာ့တာ။ စလံုးကေျပာတဲ့ မန္ဒရင္းကို ကၽြန္မ နားေထာင္လို႔၊ အနည္းငယ္ ျပန္ေျပာလို႔ ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ေျပာေနတာေတြကို ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ နားမလည္တာပါ။ ထား က်ိဳက္နားလီ- သူ ဘယ္မွာလဲ ဆိုတဲ့ ကၽြန္မေမးခြန္းကို သူက ထား က်ိဳက္ အဲပို႔ လို႔ တစ္လံုးျပန္ေျပာတာကိုေတာ့ နားလည္လိုက္တာမို႔ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေလဆိပ္ထဲမွာတင္ ကပ္လြဲေနၿပီ လို႔ စိတ္က သိလိုက္ပါတယ္။

အေတာ္ေလးၾကာပါတယ္။ သူကလည္း ေျပာ၊ ကၽြန္မကလည္း ေမးနဲ႔ ဒါေပမဲ့ လိုရင္းမေရာက္ႏိူင္ၾကတာမို႔ စိတ္က အေတာ္ေလး ညစ္ေနပါၿပီ။ ဖုန္းကိုင္ထားပါလို႔ ေျပာၿပီး တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္လက္ေျပာင္း၊ အစကေန ျပန္ ျပန္ေျပာျပေနရတာကလည္း ကၽြန္မလို အိပ္ေရးမ၀ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အေတာ္ေလး စိတ္မရွည္စရာ မဟုတ္လားရွင္။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေဘးနားမွာ အဂၤလိပ္လိုေျပာေနတဲ့ တရုတ္အမ်ိဳးသားတိုးဂိုက္တစ္ေယာက္ကို သြားေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီဦးေမခလာကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး အကူအညီေတာင္း၊ သူတို႔ခ်င္း တိုက္ရိုက္ ဖုန္းေပးေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဖုန္းလည္းခ်ၿပီးေရာ ဦးေမခလာက သူ႔ေရွ႕ကလူအုပ္ႀကီးကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ကိြကိြကြကြေတြ ေအာ္ေျပာေနေတာ့တာ။ အဲဒီေတာ့မွ လူအုပ္ထဲက ပဲေကနဲ႔ တရုတ္တစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး သူပဲ သူပဲ (အဲလို ေျပာလိုက္တယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ) လို႔ ေအာ္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ အနားေရာက္ လာပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက သူကိုင္ထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုး တရုတ္လိုေတြခ်ည္း ေရးထားတာ ျဖစ္ေနတာ။  ၾကည့္ဦး၊ လုပ္ပံုက။ ကၽြန္မလည္း စိတ္တိုတိုနဲ႔ ဖိေဟာက္ ပစ္ေတာ့တာပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္ စကၤာပူဧဂ်င့္ကို အေသအခ်ာ မွာထားတာ။ အဂၤလိပ္စကားေျပာဂိုက္လိုခ်င္တယ္
၊ လာႀကိဳတဲ့အခါ နာမည္ကို ေရးထားၿပီး လာႀကိဳဖို႔ (တစ္ကယ္ေတာ့ ဒါက ထံုးစံပါ)ပါ မွာထားတဲ့ဟာ။ အဲလို အေသအခ်ာ မွာထားပါရက္နဲ႔ စကတည္းက ဒီလို တစ္လြဲျဖစ္ေနတာမို႔ စိတ္ထဲ မသက္မသာျဖစ္ရပါတယ္။ 
(အိမ္ကလူကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတာ့ ေရးကြက္ေတြ ရၿပီေဟ့ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၿပံဳးေစ့ေစ့ရယ္)

ပဲေကတရုတ္ကေတာ့ အဂၤလိပ္လို လံုးေစ့ပတ္ေစ့နားမလည္ေပမဲ့ ကၽြန္မ သူတို႔ကို ကြန္ပလိန္းတက္ေနမွန္းေတာ့ သိပါတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာျဖင့္ ဇီးရြက္ေလာက္ ရွိေတာ့တာေလ။ ခဏေနေတာ့ ကၽြန္မတို႔နဲ႔အတူ တစ္အုပ္စုထဲသြားမဲ့ တရုတ္ အန္ကယ္ႀကီးတစ္ေယာက္ နဲ႔ ေပါင္းမိပါ တယ္။ ေနာက္လူေတြေရာလို႔ ေမးေတာ့မွပဲ ကၽြန္မမွာ စိတ္တိုစရာ ေနာက္တစ္ခု ထပ္ႀကံဳရျပန္ ပါတယ္။ ေနာက္လူေတြက ညေန ၄နာရီဆိုက္မဲ့ေလယာဥ္နဲ႔က်မွ ပါလာမွာတဲ့ေလ။ ဒါဆို ငါတို႔က ေနာက္ထပ္ ၄နာရီေလာက္ ေစာင့္ရဦးမွာေပါ့ဆိုေတာ့ ယား ယားတဲ့။ ဒါဆိုဒီေန႔ ငါတို႔သြားရမဲ့ ေနရာေတြကို မသြားရေတာ့ဘူးေပါ့ ဆိုေတာ့ ယား ယား တဲ့။ ဒါဆို ဟိုတယ္ကို ငါတို႔ကို အရင္ ျပန္လိုက္ပို႔ဆိုေတာ့ နိူး နိူး တဲ့။

ဟိုတယ္နဲ႔ ေလဆိပ္က ေ၀းတာကိုးေလ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို ဟိုတယ္ဆီ သပ္သပ္တစ္ေခါက္ လိုက္မပို႔ႏိူင္တာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း စိတ္ကို အေတာ္ေလး ေလွ်ာ့ခ်ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အိမ္ကလူကေတာ့ ကၽြန္မထက္ပိုၿပီး ကူးလ္ေဒါင္းျဖစ္တဲ့သူမို႔ အေဖာ္ရွိေနတဲ့ တရုတ္အန္ကယ္ႀကီးနဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ေနခဲ့ပါၿပီ။ ေလဆိပ္ထဲက မက္ေဒၚနယ္ဆိုင္ေလးမွာပဲ ထိုင္ၾကရင္း ေနာင္လာမဲ့ လူစုကို ေစာင့္ၾကရပါတယ္။ ေစာင့္ရင္း စားၾကရတာေပါ့ေလ။

အဲဒီ အန္ကယ္ႀကီးက မေလးရွားကမို႔ သူနဲ႔ ကၽြန္မက မေလးလို ေျပာ (ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မရဲ႕ မေလးစကား မေတာက္တစ္ေခါက္ေျပာတတ္ေနတာေလးက နည္းနည္းေတာ့ အသံုးက်ပါတယ္)၊ အဲဒါကိုမွ ပဲေကတရုတ္ကို အန္ကယ္ႀကီးက တရုတ္လို ဘာသာျပန္ျပ၊ ပဲေကတရုတ္က ျပန္ေျပာတဲ့အခါ ကၽြန္မကို မေလးလို ျပန္ေျပာနဲ႔။ အေတာ္ေလးကို ဟုတ္ေနတာပါ။ စိတ္လည္းတိုရ၊ ရယ္လည္း ရယ္ရနဲ႔ပါ။ ပဲေကက သူ႔ရံုးနဲ႔ ဖုန္းေျပာအၿပီးမွာ အန္ကယ္ႀကီးကတစ္ဆင့္ ကၽြန္မကို သိေစပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို အမ်က္ေျပ အေလ်ာ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ ဒီည ဖိုက္စတားဟိုတယ္မွာ တစ္ညအိပ္ထားေပး ပါမယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွ ေနရမဲ့ ဖိုးစတားဟိုတယ္ကို ေျပာင္းပါလို႔ ဆိုတာပါ။ တစ္ကယ္ဆို ကၽြန္မက စိတ္ေျပေနပါၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ပထမဦးဆံုးညက တစ္အုပ္စုလံုး ၾကယ္၅ပြင့္ဟိုတယ္ႀကီး မွာ ေနခဲ့ၾကရပါတယ္။

ဟိုတယ္မ၀င္ခင္ ညစာအရင္ စားၾကရပါတယ္။ အစားအေသာက္ပါ ပါၿပီးသားမို႔ ကၽြန္မတို႔ ဘာမွ ထုတ္စရာ မလိုတဲ့ ညစာပါ။ ေဘဂ်င္းက စားေသာက္ဆိုင္ေတြက အဲလို အုပ္စုေတြ တစ္၀ိုင္းစားၾကတိုင္း ဘီယာ ၂ပုလင္းနဲ႔ ကိုကာကိုလာ ဗူးႀကီးတစ္လံုး အျမဲခ်ေပးပါတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြနဲ႔ ထရယ္ဗဲလ္ဧဂ်င့္ေတြၾကား ေပးကမ္း ေျပာဆိုၿပီးတဲ့ ထံုးစံပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ညစာေလးကေတာ့ စားေကာင္းသား။





ညအိပ္ၾကရမဲ့ ဟိုတယ္ကို ေရာက္ပါၿပီ....


မနက္ေစာေစာ ဟိုတယ္ေရွ႕က ပန္းခင္းေလးနားမွာ....


ခဏေန အားလံုး မနက္စာ စားေသာက္ၾကၿပီးရင္ေတာ့ Tiananmen Square နဲ႔ Forbidden Cityေတြကို သြားၾကရမွာပါ။ အားလံုးကားေပၚတက္ၾကဆိုေတာ့မွ အတူပါလာတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပန္းေရာင္ ေသတၱာအႀကီးႀကီးတစ္လံုး ေပ်ာက္ေနပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔က ဒီည ဒီဟိုတယ္ ျပန္လာမွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ပစၥည္းေတြပါ တစ္ခါတည္း ကားေပၚတင္ၾကတာ။ မနက္စာမစားခင္က Hotel Lobby မွာ အပ္ထားခဲ့ၾကတာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေရွ႕က ထြက္သြားတဲ့ကားကလည္း အဲလိုပဲ ေသတၱာေတြ အပ္ၿပီး မနက္စာစား၊ ခုေလးပဲ ထြက္သြားတာလို႔ ဆိုတာနဲ႔ ဂိုက္က ခ်က္ခ်င္း အဲဒီကားကို ဖုန္းဆက္ၿပီး စစ္ခိုင္းေတာ့မွ သူတို႔ကားေပၚ မွားၿပီး ဆြဲတင္သြားတာပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဟူးးး ဒါပါပဲ တရုတ္ျပည္မွာ အဲလိုေတြ ျဖစ္တတ္ ပါတယ္။ ဘာကိုမွ စိတ္ခ်လက္ခ်ထားမရပါဘူး။ အရာရာ သတိ၊ သတိ၊ သတိ ရွိရမဲ့ ေနရာပါ။

သင္ခန္းစာ ၁-အုပ္စုနဲ႔ ခရီးသြားေတာ့မယ္ဆိုရင္ အားလံုးရဲ႕ စုရပ္၊ ဆံုခ်ိန္ေတြ ဧဂ်င့္ကို ေမးျမန္းထားပါ။
သင္ခန္းစာ ၂-တိုးဂိုက္ (ဘာသာစကား) ကိစၥ၊ လာႀကိဳဖို႔ကိစၥ အေၾကအလည္ စီစဥ္ပါ။
သင္ခန္းစာ ၃-မိမိပိုင္ ပစၥည္းေတြကို မိမိမ်က္ေစ့ေအာက္ ျမင္သာတဲ့ေနရာမွာပဲ ထားပါ။

ဆက္ပါဦးမယ္...

Wednesday, February 15, 2012

Natas Travel Fair 2012

မေျပာမရွိၾကပါနဲ႔ရွင္...
ခရီးသြားရတာကို ႏွစ္သက္တဲ့ ကၽြန္မတို႔လို လူေတြ တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ေစာင့္ၾကရတဲ့ Natas Travel Fair 2012 အခ်ိန္ေရာက္လာျပန္ပါၿပီ။ ၀င္ေၾကးက (၁၂ႏွစ္နဲ႔ အထက္) တစ္ေယာက္ S$4.00 ပါတဲ့။


What: One of the most sought after travel fairs in Singapore
When: 24 to 26 February 2012 (Friday – Sunday)
Where: Halls 4 and 5, Singapore Expo

လင့္ခ္ကေတာ့ ဒီမွာပါ။

Tipsေလးေတြ ေပးပါရေစ။

၁) ဘယ္ႏိူင္ငံကို သြားခ်င္တယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္ စဥ္းစားသြားပါ။ 

ဟိုသြားရေကာင္းႏိူး၊ ဒီသြားရေကာင္းႏိူး ေရြးခ်ိန္ မရွိပါ၊ အထဲေရာက္မွ ေစ်းသက္သာတဲ့ ေနရာတိုင္း သြားခ်င္တဲ့ေရာဂါ  ေကာက္ကာငင္ကာ ရတတ္ပါတယ္။

၂) တတ္ႏိူင္သမွ် ေစာေရာက္ေအာင္သြားပါ။ 

တန္းႀကီးက အရွည္ႀကီး၊ စိတ္ရွည္ရွည္ထားပါ။

၃) တစ္ေယာက္ ၄က်ပ္မို႔ ျပန္အမ္းစရာမလိုေအာင္ တစ္ေယာက္ကို ၂က်ပ္တန္ ၂ရြက္စီ အတိအက် ေဆာင္သြားပါ။ 

စုဘူးေဖာက္သြားသူမ်ား က်ပ္ေစ့ ၄ေစ့လည္း ရပါတယ္တဲ့...

၄) ေပးသမွ်ယူပါ။ 

အ၀မွာ အိတ္ႀကီးတစ္လံုးေကာက္လြယ္ၿပီး အလကားေ၀ေပးတဲ့ ေဘာလ္ပန္၊ မွတ္စုပက္ဒ္၊ သၾကားလံုး ေပးသမွ် အိတ္ထဲသာ ေကာက္ထည့္ခဲ့ပါ၊ အရင္းေၾကတာေပါ့။

၅) ေျခတိုေအာင္ ေလွ်ာက္ပါ။ 

ဧဂ်င့္တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ေရြးခ်ယ္ႏွႈိင္းယွဥ္ပါ။ ေစ်းၿပိဳင္ေတြမ်ားတာမို႔  အေသအခ်ာ စဥ္းစားေရြးခ်ယ္ပါ။
တစ္ခု သတိျပဳရမွာက ေစ်းေပါတိုင္းလည္း မေကာင္းဘူး ဆိုတာပါ၊ ေနရမဲ့ ဟိုတယ္ရဲ႕ စတားအေရအတြက္၊ စီးရမဲ့ ေလေၾကာင္းလိုင္း၊ Package tourနဲ႕ ဂရု(ပ္)နဲ႔ သြားမယ္ဆို itinerary ကို ေသခ်ာဖတ္ပါ။ နာမည္ႀကီး ဧဂ်င့္ေတြက ေစ်းနည္းနည္း ပိုေပးရတတ္ေပမဲ့ ပို စိတ္ခ်ရပါတယ္။ ၀န္ေဆာင္မွႈ ပိုေကာင္းပါတယ္။

ကိုင္း ဒီေလာက္ျပင္ဆင္သြားရင္ မဆိုးပါဘူး။ အဆင္ေျပၾကပါေစ...


Monday, February 13, 2012

ကံ စိတ္ ဥတု ၿပီးေတာ့ အာဟာရ

ရန္ကုန္မွာ ဟင္းစားအသီးအရြက္ေတြျဖစ္တဲ့ ေဂၚဖီ၊ ကိုက္လန္၊ ပန္းမုန္လာ၊ မုန္ညင္း၊ မုန္လာဥနီနဲ႔ တစ္ျခားအသီးအရြက္ေတြအားလံုး ဘာျဖစ္ျဖစ္ စားရတာ အရသာမရွိဘူးလို႔ အေမ ခဏခဏ ညည္းေလ့ ရွိပါတယ္။ ေဆးေတြျဖန္းၾကလို႔ အနံ႔လည္း မေကာင္းဘူး။ အသားေတြ ငါးေတြဆိုလည္း အေမတို႔ ငယ္တုန္းကလို စားရတာ မခ်ိဳေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မက ဟုတ္လားအေမလို႔သာ ျပန္ေျပာႏိူင္ ခဲ့ပါတယ္။ 

ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း သတင္းေတြ ဖတ္ေနရပါတယ္။ ငါး၊ ပုဇြန္ေမြးျမဴေရးကန္ေတြမွာ Oxytetracycline/ Oxolinic acid/ Chloramphenicol/ Nitro furans/ Tetracycline/ Sulfanilamide/ Neomycin/ Chloroform/ Chlopromazine/ Nitromidazoles/ Colchicines/ Daps one/ Dimetridazole/ Metronidazole/ Clenbuterole/ Ronidazoles/ Malachite green and leuco Malachite green ဆိုတဲ့ ဓါတုေဆး၀ါးေတြ ေကၽြးၿပီး ေမြးျမဴၾကတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ အဲဒီအထဲက တစ္မ်ိဳးကေန သံုးမ်ိဳးေလာက္ ငါးကန္တိုင္း သံုးၾကပါတယ္ တဲ့။ အဲဒီေဆးေတြသံုးၿပီး ႀကီးထြားႏွႈန္းျမန္ဆန္ေအာင္ လုပ္ၾကတာပါ။ သူတို႔အတြက္က ဒီငါးေတြအျမန္ႀကီးပါမွ ေစ်းကြက္ တင္ေရာင္းႏိူင္မွာ၊ ေငြ အျမန္ေပၚႏိူင္မွာကိုး။  ငါးေတြကို ေကၽြးရတဲ့ ငါးစာကလည္း အရင္ကလို သမားရိုးက် ဖြဲႏုတစ္မ်ိဳးတည္း မဟုတ္ေတာ့ ဘဲ ျဖည့္စြက္စာေတြျဖစ္တဲ့ ပဲဖတ္နဲ႔ ငါးေၾကမႈန္႔တို႔၊ ေဖာ္စပ္စာျဖစ္တဲ့ ဆန္ကြဲ၊ ေျပာင္း၊ ငါးေပါင္းမႈန္႔၊ ဗီတာမင္နဲ႔ သတၱဳဓာတ္ေတြထည့္သြင္းထားတဲ့ ငါးစာတို႔ကို ေကၽြးရပါသတဲ့။ ဒီေတာ့ ျမန္ျမန္ေရာင္းႏိူင္ေလ၊ ငါးစာဖိုး အကုန္အက်သက္သာေလ၊ တြက္ေျခကိုက္ေလေပါ့ရွင္။

ငါးမွ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ျခား ေမြးျမဴေရးတိရိစာၦန္ေတြျဖစ္တဲ့  ၾကက္တို႔ ၀က္တို႔ ဘဲတို႔မွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ အသားတိုး၊ အထြားျမန္ဖို႔အတြက္ ဒီလိုဓါတုပစၥည္းေတြ ေကၽြးၿပီးေမြးျမဴရင္ ဒီသတၱ၀ါေတြကို စားသံုးသူေတြအတြက္ ေရရွည္မွာ ကိုယ္တြင္းအဆိပ္အေတာက္ျဖစ္ပြား ႏိူင္ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ကင္ဆာေရာဂါ အထိ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

တစ္ခါတုန္းကလည္း ကၽြန္မမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေကာင္းမွႈနဲ႔ ျပည္ပပို႔ ပုဇြန္ထုတ္ႀကီးေတြ စားဖူးလိုက္ ပါေသးတယ္။ လား လား ပုဇြန္ေခါင္းထဲမွာ ခဲေတြ သြတ္ထားလိုက္တာ။ ပုဇြန္ဆီႀကိဳက္တဲ့ ကၽြန္မ ပုဇြန္ေခါင္းေတြျဖဳတ္ၿပီး စားရေတာ့ ႏွေမ်ာလိုက္တာေလ။ ေကာင္းတဲ့ဘက္က လွည့္ေတြးလိုက္ေတာ့ "နင္လားဟဲ့ ကိုလွေစာ...ငတို႔ကေတာ့ ေရွာင္သေဟ့" လို႔ ခပ္တင္းတင္း (မခ်ိေသာ္လည္းေပါ့ေလ) လုပ္ၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ပုဇြန္ေခါင္းက ကိုလက္စထေရာမ်ားတာမို႔ မစားသင့္ဘူး ေျပာၾကတယ္ မဟုတ္လား။

အင္းးး ကုန္းေန ေရေနသတၱ၀ါေတြေတာ့ ကုန္သေလာက္ရွိၿပီ။ ဒါဆိုလည္း တို႔ကေတာ့ ေမတၱာဘာ၀နာေလး ပြားရင္း အသီးအရြက္ပဲ စားမကြာလို႔ ေျပာၾကမလား။ ထပ္စဥ္းစားလိုက္ဦး။ အေမေျပာတဲ့ ေဆးျဖန္း အသီးအရြက္ေတြ၊ မၾကာေသးခင္ကမွ ၾကည့္လိုက္ရတဲ့ ေရျခံေတြထဲက အင္းသီးစိုက္ခင္းေတြ... မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္လာျပန္ေရာ။ ရြာကျပန္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ေျပာတာေတာ့ ညက ငွက္ေပ်ာသီး အစိမ္းေတြဟာ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ ၀င္းလို႔၀ါလို႔ စားခ်င္စဖြယ္ ေ၇ႊေရာင္ ၀င္းမွည့္ေနတာ မ်ိဳးတဲ့။ ေဆးရည္ စိမ္မွည့္ထားတာေတြေလလို႔ ေျပာတယ္။

မဇၥ်ိမတိုင္းသားေတြလို  "ပဲ စားမကြာ ဗီတာမင္ ေအတူဇိပါသကြ" ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ဘာထူးတုန္းရွင္။ ပဲထဲမွာလည္း ခဲေရာၾကျပန္သတဲ့။ ပဲထဲမွာေရာဖို႔ ခဲလုပ္တဲ့ ဟသၤာတၿမိဳ႕နယ္က ရြာသာ၊ လက္ခုပ္ပင္၊ အုိးဘုိကုန္းဆိုတဲ့ရြာေတြမွာ တစ္ေန႔ကို ပဲထဲေရာဖို႔ ခဲ တန္ခ်ိန္ ၁၀တန္ကေန ၁၅တန္ေလာက္အထိ ထုတ္ၾကရသတဲ့။ ပဲကုန္သည္ေတြကိုယ္တိုင္က အမွာရွိလို႔ ထုတ္ၾကရတာပါဗ်ာ တဲ့။

ကဲ ဆိုေတာ့ကာ အဲဒါေတြ စားေနလို႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ခ်ရပါ့မလဲ။ အသက္ကို ဉာဏ္မေစာင့္ဘဲ ဓါတုေဆး၀ါးကင္းေသာ အေကာင္ပေလာင္နွင့္ အသီးအရြက္တို႔ေစာင့္၏ လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ ေက်းဇူး တင္စရာတစ္ခုက ေရႊျမန္မာေတြရဲ႕ အလြန္စထေရာင္းျဖစ္တဲ့ အင္ျမဴးန္းစစၥတန္ကိုပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ (ေရွးတုန္းက ေတာေနလူေတြဆိုရင္ ပိုေတာင္ ေလ့ေသးတယ္) ျမန္မာမ်ားက ကေလးေပါက္စန ကတည္းက ေျမႀကီးေပၚ ပစ္ထားလိုက္တာပဲ။ ေျမဓါတ္ရေအာင္လို႔တဲ့။ ဒီေတာ့ ကေလးက ေတာ္ရံု ပိုးမႊားေလာက္ေတာ့ ေကာက္ေတာင္ ၀ါးစားလိုက္ဦးမွာဆိုတဲ့ အထဲက။

ထးပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာကို ျပန္ေကာက္ရရင္ စီးပြားေရးသမားေတြ၊ ကုန္သည္ႀကီးေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို လုပ္ေနၾကရသလဲ။ အေျဖက ရွင္းရွင္းေလး။ အဲလိုမွ မလုပ္ရင္ မကိုက္လို႔ပါ ခင္ဗ်ာတဲ့။ ရာသီဥတုေၾကာင့္၊ ေဒၚလွ ေစ်းမၿငိမ္တာေၾကာင့္၊ မွန္းခ်က္နဲ႔ နွမ္းထြက္ မကိုက္လို႔ေပါ့ခင္ဗ်ာတဲ့။ ပို႔ကုန္ေတြဆိုရင္ မွာယူတဲ့ တစ္ဘက္ႏိူင္ငံက အင္မတန္ စစ္ေဆးတာ။ ဥပမာ ငါးျမစ္ခ်င္းဆိုပါေတာ့၊ ငါး လတ္ မလတ္ တင္မဟုတ္ဘူး။ ငါးရဲ႕ ဘ၀တစ္ပါးမကူးေျပာင္းခင္က တစ္ကိုယ္ရည္က်န္းမာေရးလည္း စစ္ေသးတာလို႔ ဆိုတယ္။ ငါးစာအျဖစ္ ဘာေတြ ေကၽြးသလဲဆိုတာမ်ိဳးေတြ၊ ငါးစာစက္ရံုကေထာက္ခံစာနဲ႔ ငါးစာေတာင့္ နမူနာေတြ၊ ငါးစာထုတ္လုပ္မွႈ စံနစ္က် မက်ေတြကိုပါ စစ္ေဆးေတာင္းဆိုပါသတဲ့။  ငါးတစ္ခ်ိဳ႕က ၾကက္ေခ်းစားတာေၾကာင့္ ငါးေမြးတဲ့သူေတြဟာ ၾကက္ျခံနဲ႔ပါ တြဲေမြးတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါးတိုင္းဟာ ၾကက္ေခ်း မစားဘူးတဲ့ကြယ္။ အဲသလို ဘ၀င္ကိုင္တဲ့ ငါးေတြေၾကာင့္မ်ား ငါးေမြးတဲ့သူေတြ ရွဳံးၾကတာလား။ ဘာလား ညာလား လား  လား နဲ႔ ေတြးမိပါရဲ႕။ ကၽြန္မကိုက ဉာဏ္မမီတာ ျဖစ္ႏိူင္ပါတယ္။

ခုဆို အိႏိၵယမွာ ပဲစဥ္းငံုစိုက္ေတာ့မဲ့အျပင္ သူတို႔ဆီမွာကိုက ပဲေစ်းမတည္ၿငိမ္ေတာ့ ဒီဘက္ကလည္း လိုက္လွႈပ္ရွားေနရတာ။ ပဲအဓိက ၀ယ္ယူေနတဲ့ တရုတ္နဲ႔ အိႏိၵယ ႏွစ္ႏိူင္ငံလံုးဆီက ပဲအ၀ယ္ေတြ ေလ်ာ့လာတယ္။ ဒီေတာ့ ပဲကုန္သည္ေတြ၊ ပဲစိုက္သူေတြ ေၾကကြဲေနၾကရတာေပါ့။ အဲဒါဟာ ခဲေရာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းတစ္ရပ္လား။ ကၽြန္မတို႔ ရြာမွာက ေစ်းကြက္ကို တစ္ဦးတည္း ခ်ဳပ္ကိုင္ထားမွႈေတြ ရွိတယ္ေလ။ အဲသလို ကိုယ္ႀကိဳက္သလို ေစ်းကြက္ကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္ေနႏိူင္လို႔မ်ား ခုလို လုပ္ကိုင္ေနၾကသလား၊ ဒါကေရာ ခဲေရာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းတစ္ရပ္ပဲတဲ့လား ဆိုတာလည္း စဥ္းစားစရာ။

တရုတ္ျပည္ႀကီးလို ၾကက္ဥအတုကအစ ရီဆိုင္ကယ္(Recycled)-ဆီေတြ အဆံုး။ ေဖာ္မလင္ၾကက္သားေတြက အစ မယ္လမိန္းႏိူ႔မွႈန္႔ေတြ အဆံုး။ သြားတိုက္ေဆးက အစ ကေလးကစားစရာေတြ အဆံုး စားသံုးသူအက်ိဳးမၾကည့္ဘဲ တၿပံဳးၿပံဳး ထုတ္လုပ္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့" ျမန္မာျပည္တြင္ ထုတ္လုပ္သည္" ဆိုတာရဲ႕ေနာက္မွာကပ္ေပးလိုက္မဲ့ အင္တာေနရွင္နယ္တံဆိပ္ေတြအတြက္ ႀကိဳတင္ ရင္ေမာေနမိပါတယ္။ 

(ဒီေန႔က ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို သတိရမိေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သာ ရွိေနရင္ ဒီကိစၥေတြအေပၚ ဘယ္လိုမ်ား ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းမွာပါလိမ့္လို႔ သိခ်င္မိျပန္တယ္။)

ကၽြန္မကိုကလည္း တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ မေနႏိူင္၊ မထိုင္ႏိူင္ ခုတစ္ေလာ ေတြးမိေနတာေတြက "ရြာတံခါးႀကီးဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ" ဆိုတာမ်ိဳးခ်ည္းပဲ ေတြးေနမိပါတယ္။ အဲဒီအခါ ျပည္ပပို႔မဲ့ ျပည္တြင္း ထြက္ကုန္ေတြရဲ႕ အရည္အေသြးပိုင္းက အင္မတန္ အေရးႀကီးလာပါၿပီ။ စိုက္ပ်ိဳး ေမြးျမဴသူေတြ၊ ကုန္သည္ႀကီးေတြ သူတို႔မွာလည္း သူတို႔ အခက္အခဲနဲ႔ သူတို႔ ရွိေနၾကမွာပါ။ ဒါေတြကို စနစ္တက် ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းေပးႏိူင္ရင္ ဒီကိစၥက ျပတ္မွာပဲ။ အဲ ဘယ္လိုေျဖရွင္းၾကမလဲဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္မထက္ ဉာဏ္ပညာႀကီးသူေတြ စဥ္းစားေပးၾကေစခ်င္ပါတယ္။ အိမ္း ခုကေတာ့ စဥ္းစားတဲ့အဆင့္ေပါ့ေလ။

ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္သာ ေအာ္ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

♫♪ စားမွာပဲ စားမွာပဲ ငါ့ကို လာမတားနဲ႔
စားမွာပဲ စားမွာပဲ ငါ့ကို လာမတားနဲ႔.....♩ ♬ ♭

Ref. : www.mizzimaburmese.com/
        MRTV-4

Saturday, February 11, 2012

အြန္လိုင္းေပၚက ေမာ္ဒယ္မေလးမ်ား

ကၽြန္မ ေနာက္ေတာင္ က်ေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ အသံေတြ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ၾကားေနခဲ့ရတာျဖင့္ ၾကာ ၾကာလွေရာ့မယ္။ ဘာသံေတြလည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေလးေတြ၊ အတိအက်ေျပာ ရရင္ ေမာ္ဒယ္အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳေနၾကတဲ့ ျမန္မာမကေလးေတြရဲ႕ အေဖာ္အခၽြတ္ ရက္ေရာ ၾကမ္းတမ္းမွႈ အေပၚ ၀ိုင္း၀န္းေထာပနာျပဳေနၾကတဲ့ ကိုကိုေမာင္ေမာင္ ကာလသားေတြရဲ႕ အသံေတြပါ။

ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာ ေတြ႔မ်ား ေတြ႔မိၾကမလားပဲ။ ပု၀ါပါးစိမ္းစိမ္းေလး ကာထားတဲ့အေနာက္မွာ ေအာက္ခံ ပန္တီအျဖဴေရာင္ေလး တစ္ထည္ပဲပါတဲ့ (က်န္တာ ဘာဆို ဘာမွ မပါတဲ့) ေမာ္ဒယ္မကေလးရဲ႕ ဓါတ္ပံု။ အဲဒီပံုေအာက္မွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေလေသနပ္ (ေလကီးဘုတ္ဆိုရင္ ပိုမွန္မလားပဲ) နဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းပစ္ခတ္ ထားၾကတဲ့ ေကာ္မန္႔ေတြကိုေပါ့ရွင္။

တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုယ့္ႏွမသားခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ဆံုးမေလဟန္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း သိတ္လွတဲ့အေၾကာင္း၊ ပု၀ါေလးနဲ႔သာ မကာထားရင္ျဖင့္ ပိုၾကည့္ေကာင္းပါမဲ့အေၾကာင္း အတည္လိုလို၊ ရြဲ႕တဲ့တဲ့လိုလို ေရးသြား ၾကေလတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ ျမန္မာတစ္မ်ိဳးသားလံုးနဲ႔ ခ်ီၿပီး အမ်ိဳးဖ်က္မတဲ့၊ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ရိုင္းပ်တဲ့ အသံုးအႏွႈန္းေတြနဲ႔ ဆဲဆိုသြားၾကေလရဲ႕ရွင္။ ေစတနာနဲ႔ အျပဳသေဘာ ေျပာဆိုသြားၾကတာကို လက္ခံလို႔ ရပါတယ္။ ကိုယ့္ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးကေလးမို႔ အမ်ိဳးကိုခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေျပာတယ္ဆိုတာကိုလည္း နားလည္လို႔ ရပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ You are what you say လို႔သာ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။

ဟီရိၾသတၱပတဲ့၊ ကၽြန္မတို႔ ရင္းႏွီးၿပီးသား စကားလံုးပါ။ လူမွာ အရွက္အေၾကာက္တရား ရွိရပါမယ္တဲ့။ ဘာကို ရွက္ၿပီး ဘာကို ေၾကာက္တတ္ရမယ္ဆိုတာကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ မေကာင္းမွႈကို ျပဳလုပ္ဖို႔ ရွက္တတ္ရမယ္။ မေကာင္းမွႈကို ျပဳလုပ္ဖို႔ ေၾကာက္တတ္ရမယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ မေကာင္းမွႈဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာကို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုႏိူင္ၾကရင္ ရွင္းသြားမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

စဥ္းစားစရာက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေမာ္ဒယ္ေလာက အေနအထားကိုက လံုလံုျခံဳျခံဳ၀တ္ရင္ပဲ ဒဏ္ရိုက္ခံရမဲ့ အေနအထားလား။ ေဖာ္ႏိူင္ ခၽြတ္ႏိူင္မွ ေမာ္ဒယ္ေလာကမွာ စူပါတန္း၀င္ေတာ့မဲ့ အေပါက္လား။
ျမန္မာ့ေမာ္ဒယ္ေတြ ကမာၻ႔ေမာ္ဒယ္ေလာကနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းေရး တို႔အေရးမ်ား ေအာ္ေနၾကသလား။ စဥ္းစားစရာပါပဲ။  ေျပာရရင္ ႏိူင္ငံတကာေမာ္ဒယ္ေတြမွာ သူ႔စံနဲ႔သူ၊ သူ႔လိုင္းနဲ႔သူရွိပါတယ္။ မိတ္ကပ္၊ အ၀တ္အစားေမာ္ဒယ္လား၊ အသံုးအေဆာင္ ဖိနပ္၊ အိတ္၊ နာရီ ေမာ္ဒယ္လား။ ဒီလိုလိုင္းေတြမွာဆိုရင္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးလွ၊ ကိုယ္ထည္အခ်ိဳးအစားေလးက်ရင္ ရၿပီ။ မလိုအပ္ဘဲ အသားေတြ သိတ္ေပၚေအာင္ ၀တ္ျပေနစရာ မလိုဘူး။ ဘီကီနီ ေမာ္ဒယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူဟာ လက္သံုးလံုးသာသာေလာက္ ေရွ႕မွာ ဖံုးရံု၊ ေပါင္တံေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ ႀကိဳးကေလးတစ္ေခ်ာင္းေလာက္ ခ်ည္ထားရံု ၀တ္ျပရေတာ့မွာ။ ဒါ သူ႔ရဲ႕ အလုပ္လိုအပ္ခ်က္၊ သူ႔ရဲ႕ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း၊ သူ႔ရဲ႕ ဘ၀ရပ္တည္ခ်က္အတြက္ ၀တ္ျပရ တာပါ။ ဒါကိုမွ Hey!!! you not shy ha ! hum သြားလုပ္ေနလို႔ မရပါဘူး။ ေန႔စဥ္ပံုမွန္ဘ၀ေတြထဲမွာေတာ့ သူလိုကိုယ္လို လံုျခံဳထူထဲတာေတြ ၀တ္ခ်င္လည္း ၀တ္ေနနိူင္တာ။

အဲ ပြန္းစတားလိုင္း၀င္မဲ့ ေမာ္ဒယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ လံုးတီးပံုအေဖာ္အခၽြတ္ေတြ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဆြဲေဆာင္ညိွဳ႕ငင္ႏိူင္မဲ့ပံုေတြရိုက္ေတာ့မွာပါပဲ။ ဒါဟာ သူ႔ အတတ္ပညာ၊ ဒါဟာ သူ႔အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းမို႔ မေကာင္းတာေတြလုပ္ေနရမလားဆိုၿပီး သြားဆဲရင္ေတာ့  ကိုယ့္အကုသိုလ္နဲ႔ ကိုယ္လို႔ ေျပာရေတာ့မွာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ေျပာရရင္ အသက္ေမြးမွႈအတြက္လိုအပ္လို႔ ၀တ္တာမ်ိဳးကို အျပစ္ ဆိုစရာ မရွိပါဘူး။ မလိုအပ္ဘဲ နာမည္ႀကီးဖို႔ ေဖာ္ျမဴလာတစ္ခုလို ၀တ္ျပေနၾကရင္သာ...။

ကၽြန္မ ေျပာပါရေစ။ စကၤာပူကို ေရာက္လာၾကတဲ့ ႏိူင္ငံျခားသား (အမ်ိဳးသား) ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထဲမွာ Geylang ဆိုတဲ့ Red-Light-District ကို မေရာက္ဖူးတဲ့သူ မရွိသေလာက္ ရွားပါလိမ့္မယ္။ အစိုးရကိုယ္တိုင္ လိုင္စင္ခ်ထားေပးၿပီး တရား၀င္လုပ္ကိုင္ေနၾကတာပါ။ အဲဒီက လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရး အလုပ္သမေတြဟာ ၆လတစ္ႀကိမ္ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးစစ္ၾကရတယ္။ အမ်ားစုဟာ တရုတ္ျပည္မႀကီးက လာၾကၿပီး ဖိလစ္ပိုင္၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ မေလးရွား အဲဒီ အိမ္နီးခ်င္းႏိူင္ငံေတြကလို႔ သိရပါတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းႏိူင္ငံေတြကေန ရက္တိုဗီဇာ (၂လ-၃လ)ေလာက္နဲ႔ လာၾကၿပီး ဒီမွာ တရားမ၀င္ ခိုးလုပ္ၾက၊ ရသေလာက္ေငြ ပိုက္ၿပီးျပန္ၾက သူေတြလည္း ရွိၾကပါသတဲ့။ ေဒသခံအမ်ိဳးသမီးေတြလည္း ရွိၾကေပမဲ့ တရုတ္ကလာတာ ပိုမ်ားပါသတဲ့။

ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာျပည္ႀကီး ဟုတ္ကဲ့၊ လမ္းပြင့္စျပဳလာပါၿပီ။ ကမာၻနဲ႔ တံတားေတြထိုးလို႔၊ အိမ္နီးခ်င္းႏိူင္ငံေတြနဲ႔ လမ္းေတြေဖာက္လို႔၊ တံခါးေတြ စတင္ ဖြင့္လွစ္ေနပါၿပီ။ အဲဒီအခါမွာ ႏိူင္ငံျခားသားေတြ ၀င္ေရာက္ လာၾကေတာ့မယ္။ စီးပြားေရးအရ အျပန္အလွန္ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ၾက၊ ေဖာက္ကားၾကရေတာ့ မယ္။ ေသခ်ာတာက ဒါေတြနဲ႔အတူ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းဆိုတာရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ မျဖစ္မေန ပါလာေတာ့မွာ။ ဒီလုပ္ငန္းဟာ ခုမွရွိလာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုး ျမန္မာဘုရင္ေတြ လက္ထက္ကတည္းက ရွိခဲ့တာ။ ေနာက္လည္း ရွိေနဦးမွာပဲ။ အဲဒီအခါမွာ ဘယ္လိုအမ်ိဳးသမီးေလးေတြမ်ား ဒီလုပ္ငန္းကို အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအေနနဲ႔ လုပ္ကိုင္စားေသာက္မွာပါလိမ့္။ ျမန္မာမေလးေတြလား၊ အိ္မ္နီးခ်င္းႏိူင္ငံက မိန္းကေလးေတြလား။ ကၽြန္မ ေတြးမိပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္မတို႔အားလံုးဟာ ကိုယ့္လူမ်ိဳး အမ်ိဳးေကာင္း သမီးေလးေတြကို ဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းေစခ်င္ၾကမွာ မဟုတ္တာကိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ႏိူင္ငံတကာနဲ႔ ကူးလူးကုန္သြယ္ ဆက္ဆံရမဲ့ ႏိူင္ငံတစ္ႏိူင္ငံရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ အရ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းဆိုတာ ရွိကိုရွိရမယ္။ တရား၀င္ျဖစ္ေစ၊ တရားမ၀င္ျဖစ္ေစ ရွိေနမွာပဲ။ (ဒါဟာ Realityပါ၊ Let's face it ပါ) ကၽြန္မတို႔က "ဒီအထဲမွာ တို႔ျမန္မာမေလးေတြ မပါဘူးေဟ့"လို႔ ဟစ္လိုက္ခ်င္တာေပါ့။ (အင္း ဒါကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပါ၊   ေဆာင္းတြင္း အိပ္မက္ပါ)

ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာ လိုင္းေၾကာင္သြားၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ဒီလိုပါ၊ ေျပာခ်င္တာက တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္းဟာ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္ခြင့္နဲ႔သာ သက္ဆိုင္ၿပီး စပ္လ်ဥ္းတဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္မွႈမ်ိဳးကိုသာ နားလည္လက္ခံေပးလို႔ ရပါတယ္။ 

မိန္းကေလးတစ္ခ်ိဳ႕က သူမ်ားထက္ပို ၀တ္ခ်င္စားခ်င္လို႔၊ သံုးခ်င္စြဲခ်င္လို႔၊ ေငြရလြယ္လို႔၊ တစ္ျခား ဘာမွ မလုပ္တတ္လို႔ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲ အလြယ္လမ္းလိုက္ရင္း လမ္းမွားသြားတတ္ၾကတာ။

ေမာ္ဒယ္အလုပ္ဆိုတာ တစ္ကယ္ေတာ့ မလြယ္လွပါဘူး။ ေရခဲေအာင္ ေအးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘီကီနီ ၀တ္ဆို ၀တ္ျပႏိူင္ရမယ္။ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေအာင္ ပူေလာင္ေနတဲ့ ဟင္းခ်ိဳကို အၿပံဳးမပ်က္ေသာက္ျပႏိူင္ ရမဲ့အျပင္ အိုး...သိတ္ေကာင္းတာပဲလို႔ ၿပံဳးၿပီးေျပာႏိူင္ရမယ္။ ၆လက္မေလာက္ ျမင့္တဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္စီးရလို႔ ဖိနပ္ေပါက္ နာက်င္ေနေပမဲ့ တစ္ခ်က္ေလးမွ မ်က္ႏွာ မပ်က္ရဘူး။

ကဲ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ေမာ္ဒယ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမွ မဟုတ္တာပါဘဲလားရွင္။ ဒါေတာင္ အကင္းရွိေသးတာ။ လက္ေတြ႔ ပရိုေမာ္ဒယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ျဖတ္သန္းမွႈမွာ ဒီထက္မက ၾကမ္းတမ္းတာေတြ အမ်ားႀကီးရယ္။

ကိုယ္ ဘယ္လိုေမာ္ဒယ္လိုင္းမ်ိဳး ၀င္ခ်င္တာလဲ၊ အဲဒီလိုင္းနဲ႔ အံ၀င္တဲ့ အ၀တ္အစားေလးေလာက္ေတာ့ ၀တ္ေပါ့။ ေမာ္ဒယ္ျဖစ္တာနဲ႔ပဲ လူေတြပါးစပ္ဖ်ားေပါက္သြားေအာင္၊ သူမ်ားထက္သာေအာင္ ပိုေဖာ္၊ ပိုခၽြတ္ျပမွ၊ ဘီကီနီနဲ႔ ဓါတ္ပံုအရိုက္ခံမွ၊ လိုးရွင္းလူးျပမွ ဆိုတာမ်ိဳးက်ေတာ့လည္း မဟန္ေသးပါဘူး။   ဒီလိုအေတြးမ်ိဳးနဲ႔ ထိုးေဖာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုတဲ့ အသိမ်ိဳးရွိေနရင္ေတာ့ အေတာ္ေလး ရင္ေမာစရာပါပဲ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမ်ားက ေရးမဲ့ ေျပာက်န္ခဲ့မဲ့ ကိုယ့္သမိုင္းမွာ ကိုယ့္ေျခရာ၊ ကိုယ့္လုပ္ရပ္၊ ကိုယ့္ရပ္တည္ ခဲ့မွႈေတြသာ အရင္းအတိုင္း ထင္ဟပ္က်န္ရစ္ခဲ့မွာ။ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေလွ်ာက္မဲ့လမ္းကို ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္တတ္ၾကပါေစလို႔သာ ဆႏၵျပဳမိပါေတာ့တယ္။

ျပင္ဆင္ခ်က္ း အစိမ္းေလးက မ်က္မွန္ပါတယ္ဆိုလို႔ ျပန္ၿပီး မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ရတယ္။
                    အသားေရာင္ ဘရာေလးေတာ့ပါေသးတယ္လို႔ ျပင္ဆင္ဖတ္ရွဳ႕ၾကပါကုန္...





မွတ္ခ်က္။ ။ သိကၡာရွိရွိ လုပ္ကိုင္ရပ္တည္ေနၾကတဲ့ ေမာ္ဒယ္မ်ားကို မဆိုလိုပါ။

Monday, February 6, 2012

တို႔ငယ္ငယ္တုန္းအရြယ္ (တက္ဂ္ပို႔စ္)

ကၽြန္မကို အဂၤလိပ္လို မတ္လ ၂၅၊ ျမန္မာလိုေတာ့ ေႏွာင္းတန္ခူး လျပည့္ေက်ာ္ ၆ရက္ေန႔ (ထင္ပါရဲ႕ ၆လား၊ ၈လား မေသခ်ာ) မွာ ေမြးခဲ့တယ္။ ဗဟန္းသူ စစ္လိုက္သမွ ေမြးတာကိုက တာ၀ါလိန္းလမ္းက ေဒၚခင္ၾကည္ေဆးရံုမွာ ေမြးခဲ့တာ။ မနက္ကတည္းက ဗိုက္နာေနတဲ့ အေမဟာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေမြးႏိူင္ေသးဘဲ ဧည့္ခ်ိန္လြန္လို႔  ညေန၆နာရီခြဲေက်ာ္မွ (ကၽြန္မက အေမ့ဗိုက္ထဲက ထြက္ေတာ့)  ေမြးတာမို႔ အပ်ိဳဗိုက္ဆိုေတာ့ ရွက္ေနလို႔ေနမွာလို႔ ေျပာၾကသတဲ့။

ကၽြန္မက သူမ်ားေတြထက္ေစာၿပီး စကားစေျပာသတဲ့။ ဗလံုးဗေထြးမဟုတ္ဘဲ ပီပီသသ၊ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေျပာတတ္ခဲ့တယ္။ လမ္းလည္း အေစာႀကီး ေလွ်ာက္တတ္ခဲ့တယ္လို႔ အေမ က ေျပာေလ့ ရွိတယ္။ႏွစ္ထပ္ တိုက္ခံအိမ္ကေလးမွာရွိတဲ့ ေလွကားထစ္ေတြကို ယိုင္ထိုးယိုင္ထိုး နဲ႔  ေျပးဆင္း ေျပးတက္တတ္တာမို႔ အိမ္ကအဖြားခမ်ာ ကံေကာင္းလို႔ ႏွလံုးေရာဂါ မရတာတဲ့ေလ။ ကၽြန္မက ငယ္ကတည္းက လံုးလံုးက်စ္က်စ္ေလးေပမဲ့ ကၽြန္မေအာက္ တစ္ႏွစ္သာျခားတဲ့ ညီမေလးက်ေတာ့ အိအိပံု႔ပံု႔ႀကီးမို႔ သူ႔ကို အိပိုႀကီးလို႔ ငယ္နာမည္တြင္ၿပီး ခ်စ္စႏိူးေခၚၾကတယ္။ သူက အေနလည္းေအးတယ္။ ကၽြန္မလို စကားမမ်ားဘူးတဲ့ေလ။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမ်ားခ်ထားလိုက္ရင္ အရုပ္ႀကီးပစ္ခ်ထားသလိုပဲတဲ့။ ကၽြန္မ မနာလိုလိုက္ပံုက ညီမေလးက်ေတာ့ အိပိုလို႔ ေခၚတယ္၊ သယ္ရီးကိုက်ေတာ့ေရာလို႔ ေမးသတဲ့။ (ကၽြန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကို သမီး သမီးလို႔ ေျပာရာက အခၽြဲလြန္ၿပီး သယ္ရီးလို႔ ျဖစ္သြားတာေလ) ငါ့သမီးက အတတ္လြန္လြန္းလို႔ လည္လြန္းလို႔ ေဘးအိမ္က ဘဘႀကီးက မိန္းမလည္ သိန္းၾကြယ္ေလးလို႔ ေခၚတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ငါ့သမီးနာမည္က သိန္းၾကြယ္ေလးေလ တဲ့ အေမက။ ကဗ်ာမဆန္လိုက္ပံုမ်ား။

ကၽြန္မ မူႀကိဳတက္ေတာ့ အေဒၚအပ်ိဳႀကီးပဲ ႀကိဳ ပို႔ လုပ္ရတာ။ ညေနတိုင္း အျပန္လမ္းမွာ မူႀကိဳက သင္လိုက္သမွ် အေဒၚကို ၾကက္တူေရြးလို ႏွႈတ္တိုက္ ျပန္ျပန္ရြတ္ျပရတာ။ အေဒၚက သေဘာေတြကို က်လို႔ေပါ့။ ကၽြန္မက ဉာဏ္ေကာင္းတယ္။ ဉာဏ္ေကာင္းသူတို႔ ထံုးစံ ပ်င္းလည္း ပ်င္းတယ္။ အေဆာ့မက္လြန္းလို႔ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ဒဏ္ရာခ်ည္းပါပဲ။ မွတ္မိေသးတယ္။ မူႀကိဳေက်ာင္းမွာ ဗိုလ္အုန္းသီးကားေမာင္းတာ။ ကၽြန္မက ေရွ႕ကေမာင္း၊ တစ္ေယာက္က ေနာက္ကေန တြန္း။ ေႏွးလိုက္တာ၊ အျမန္တြန္းေပးစမ္းပါ ဆိုေတာ့ ေနာက္က တစ္ေယာက္က အားကုန္တြန္း၊ ကၽြန္မကလည္း နင္းနဲ႔ မူႀကိဳေက်ာင္းနံရံနဲ႔ ဗိုလ္အုန္းသီး၀င္ေဆာင့္လို႔ ကၽြန္မ ေျခသည္းခြံ ကၽြတ္ထြက္သြားမွပဲ တစ္စခန္းရပ္ သြားေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ဘာသာျဖစ္တာမို႔ ကၽြန္မက မငိုဘူး၊ အံႀကိတ္ခံခဲ့သတဲ့။ ဇ ကေလးနဲ႔ေပါ့၊ မာလိုက္တဲ့ ေခါင္းဆိုတာ။

ငယ္ငယ္က  ညီမေလးနဲ႔ အတူေနရတာ ခဏေလးပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အေမ့ဘက္က အဖြားက ညီမေလးကို လာေခၚသြားတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အေဖဘက္က အဖိုးအဖြားေတြနဲ႔ က်န္ခဲ့ တာေပါ့။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အေမတို႔၊ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ ညီမေလးကို အဖြားက ျပန္လာပို႔တယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ဉာဥ္ဆိုး ေပၚေတာ့တာပဲ။ လူႀကီးေတြက တခါတေလမွ လာတဲ့ ညီမေလးကို ၀ိုင္းခ်စ္ၾက၊ အေရးေပးၾကဆိုေတာ့ ကၽြန္မက ဗိုလ္ျပဳတ္တဲ့ ဘ၀မွာ မေျဖသာဘူး ထင္ပါရဲ႕။ လူႀကီးေတြ လစ္ရင္ လစ္သလို အငယ္မကို တြန္းခ်၊ ဆံပင္ဆြဲ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ အငယ္မက ေအးရွာတယ္။ ျပန္မလုပ္ဘူး၊ ငယ္ေသးလို႔လည္း ပါ ပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေလးတန္းႏွစ္မွာ သူ႔ကို ျပန္ေခၚထားတာ၊ ကၽြန္မက ဒဂံု ၂၊ သူ႔ကို လသာ ၂ မွာ အဲလို ေက်ာင္းခြဲထားၾကတယ္။ ညီအစ္မ ၂ေယာက္ ညအတူ အိပ္ၾကတဲ့အခါ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ျခင္ေထာင္ထဲမွာ ရန္ျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ မျဖစ္ရင္လည္း စကားေျပာေနၾကရင္း အူျမဴးစရာေတြ႔ရင္ တဟီးဟီး တဟားဟား ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ၾကဘဲ ရွိေနတတ္ၾကျပန္တယ္။

ေနာက္ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ေမြးတယ္။ ေနာက္ ညီမေလး တစ္ေယာက္၊ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔မွာ ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္ ရွိလာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မက သူတို႔ေတြရဲ႕ ေခ်းႏွီး ေသးႏွီးေတြ အေမ့ကို ကူေလွ်ာ္ေပးဖူးတယ္။ ေလွ်ာ္တုန္းကေတာ့ ေခ်ာလို႔၊ ထမင္းစားခ်ိန္က်မွ လက္ေတြက စပ္ေတာ့တာ။ အဲေတာ့မွ လက္ေတြ ပြန္းကုန္မွန္း သိတယ္။ ကၽြန္မလက္ေတြက အရည္ပါးလြန္းတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ အေမက ေပးမေလွ်ာ္ေတာ့ဘူး၊ လူငွားေခၚေလွ်ာ္တယ္။ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္မကို ဘာမွ မခိုင္းေတာ့တာ။ ေလးတန္းေရာက္လို႔ ညီမေလးက ထမင္းအိုးတည္တတ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ဘာမွ မတတ္ေသးဘူး။ အဖိုးကေတာ့ ကၽြန္မကို အသည္းေက်ာ္မို႔ အရမ္း အလိုလိုက္တယ္။ ကၽြန္မမ်က္နွာ နဲနဲမွ အညိဳမခံတာမို႔ ကၽြန္မ ဆိုးသမွ် အဖိုးေၾကာင့္လို႔ အဖြားက ေျပာေလ့ရွိတယ္။

ခုမွသာ အိပ္ေရးမက္ေနတာ။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ငယ္တုန္းကဆို ေဆာင္းတြင္းေရာက္တိုင္း " ေစာေစာအိပ္လို႔ ေစာေစာထလို႔ ေစာေစာလမ္းေလွ်ာက္ ၾကပါစို႔"ဆိုတဲ့ ေလာ္စပီကာကိုေတာင္ သနားေသးတယ္။ မနက္ ေလးနာရီေလာက္ကတည္းက ေမာင္ႏွမေတြ တစ္ခၽြတ္ခၽြတ္နဲ႔ ေ၀ါ့ကင္းရွဴး ၀တ္သူ၀တ္၊ ေဘာင္းဘီရွည္ လဲသူလဲ၊ လူႀကီးေတြ ႏိူးလာရင္ ဆူမွာစိုးလို႔ အသံအုပ္အုပ္နဲ႔ ေျပာၿပီး ကန္ေတာ္ႀကီး လမ္းပတ္ေလွ်ာက္ဖို႔ ျပင္ၾကတာ။ မနက္လင္းေတာ့မွ ကန္ေဘး၊ သိမ္ျဖဴကြင္းေဘးက အေၾကာ္ တဲေလးမွာ အေၾကာ္၀ယ္စားၿပီး အိမ္ျပန္ၾကတယ္။ အေၾကာ္ကပူပူ လုစားၾကရင္း ပါးစပ္ဟလိုက္တိုင္း ထြက္လာတဲ့ အာေငြ႔ျဖဴျဖဴေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ မွႈတ္ထုတ္တတ္ၾကေသးတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္နားေရာက္တိုင္းလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်က္ႏွာကို အျမဲ   ေမာ့ၾကည့္ ခဲ့ၾကတာ။

ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မ အေၾကာက္ဆံုးကေတာ့ အေမ ၀မ္းႏွႈတ္ေဆးတိုက္တဲ့ညပဲ။ ၀မ္းႏွႈတ္ေဆးတိုက္မဲ့ညဆို အေမက ေဆးေလးေတြကို လံုးထားတတ္တယ္။ အဲလိုညဆို မတိုင္ပင္ရပါဘဲ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အိပ္ရာ အေစာႀကီး ၀င္ၾကတယ္။ အေမက " ဟိုနွစ္ေယာက္ ျခင္ေထာင္ထဲက ထြက္ခဲ့ၾက"ဆိုမွ ေလးေလးကန္ကန္ အိပ္ခ်င္မူးတူးႀကီးထြက္လာရသလို ပံုမ်ိဳးနဲ႔ ျခင္ေထာင္ထဲက ထြက္လာ ၾကတယ္။ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စပ္ျဖဲျဖဲၾကည့္ရင္း ငါတို႔ထက္လည္လို႔ ငါတို႔အေမျဖစ္တာဟဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးေတြနဲ႔ေပါ့။

အေမလံုးထားတဲ့ မဟာၿမိဳင္ေတေဆးႀကီးဆိုတာက အနံ႔နဲ႔တင္ လူက ပ်ိဳ႕တက္ခ်င္ေနၿပီ။ အေမက ဟ ဆိုေတာ့ ပါးစပ္ဟေပးၿပီး ၿမိဳခ်ၿပီးတာနဲ႔ ေရတိုက္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေတေဆးအလံုးက လည္ေခ်ာင္းထဲေရာက္ၿပီး ေ၀ါ့ကနဲ ျပန္ထြက္လာေတာ့တာ။ ၀င္သြားတုန္းက ေဆးလံုးဟာ ျပန္ထြက္ လာေတာ့ အျပားလိုက္ႀကီး။ အေမက ျပန္လံုး၊ ျပန္တိုက္နဲ႔ ကုလားသိုက္ က်ား၀င္ကိုက္ ဆိုတာလို ပြက္ေလာရိုက္ေနေတာ့တာ။ ေနာက္ေတာ့ ၀မ္းႏွႈတ္ေဆးတိုက္ခါနီး အနားမွာ သၾကားလံုးတို႔၊ ထန္းလ်က္ခဲတို႔ တန္းစီခ်ထားရတယ္။

ေနာက္တစ္ခု မွတ္မိတာက ကၽြန္မတို႔ တစ္အိမ္လံုး ဖ်ားနာရင္ ျမန္မာေဆးနဲ႔ပဲ ကုၾကတယ္။ ေဆးဆရာႀကီး ဆရာညြန္႔ဆိုတာ ရွိတယ္။ ကၽြန္မတို႔က ဘဘညြန္႔လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဖ်ားနာ၊ ႏွာေစး၊ အေအးမိ၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဘဘညြန္႔ကုပံုက ေဆးမွႈန္႔ေတြကို ပိုက္ေသးေသးေလးနဲ႔ ႏွာေခါင္းထဲ ဖူးကနဲ မွႈတ္ထည့္လိုက္တာ။ ကၽြန္မတို႔က အသက္မရွႈဘဲ ေအာင့္ထားရင္ ဘဘညြန္႔က သိတယ္။ နင့္သမီးဟာ လူလည္မ ဆိုၿပီး အသက္ရွဴတဲ့ အခ်ိန္ထိ ေစာင့္တယ္။ အသက္ရွဴအသြင္း၊ သူက ပိုက္ကေလးကို ဖူးကနဲအမွႈတ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဟိုး ဦးေႏွာက္ထဲအထိ မႊန္တက္သြားတာမ်ား ခံရခက္လိုက္တာ၊ ဘာနဲ႔မွ မတူဘူး။  ကၽြန္မကေတာ့ မႊန္တက္သြားတာနဲ႔ ဘဘညြန္႔ ကိုယ္လံုး၀၀ႀကီးကို အတင္း ဖက္ထားတတ္ခဲ့တာ။ ၿပီးတာနဲ႔ ႏွာေတြေခ်၊ မ်က္ရည္ေတြက်၊ ေခၽြးေတြနဲ႔ လူလည္း ေနေကာင္းသြားေတာ့တာပဲ။

မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မတို႔ ဘဲသူခိုးျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပဦးမယ္။ ငမိုးေၾကာင့္ေပါ့။ ကၽြန္မ တစ္ခါ ေရးဖူး ပါတယ္။ ကၽြန္မေမာင္ ၀မ္းကြဲ ငမိုးအေၾကာင္း။ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ေဆာ့ေနရင္း ဘဲတစ္ေကာင္က မ်က္ေစ့လည္ၿပီး ျခံ၀ေရွ႕တည့္တည့္ေရာက္လာတယ္။ ဒါကို ငမိုးျမင္ေတာ့ လက္ေဆာ့ၿပီး အုတ္ခဲ နဲ႔ ေကာက္ထုလိုက္တာ ဘဲခမ်ာ ဇိကနဲ၊ ဒါေပမဲ့ ေသေတာ့ မေသေသးဘူး။ ကၽြန္မတို႔မွာ ေၾကာက္လြန္းလို႔၊ ငမိုးက ဘဲကို လည္ပင္းက ဆြဲၿပီး အိမ္သာထဲ ပစ္ထည့္ထားလိုက္တာ။ ညေနက်ေတာ့ ဘဲပိုင္ရွင္က လာေမးပါေရာ။ ငမိုးက ခပ္တည္တည္ပဲ၊ မေတြ႔မိပါဘူးဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔မွာ လည္ပင္းေတြေတာင္ နင္လို႔။ ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မေတြမွာ ဘဲသရဲေၾကာက္လို႔ အိမ္သာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ တစ္ေယာက္ထဲ ၀င္ရဲတယ္။ လူႀကီးေတြ သိေတာ့ ငမိုးကို ဆူလိုက္တာမွ။ အဲဒီေန႔ညက ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ ဘဲသားဟင္းစားၾကရတယ္ဆိုတာေတာ့ ေျပာဖို႔လိုမယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူးေနာ္ း)

ကၽြန္မတို႔ အိမ္နားမွာ အမ်ားပိုင္ ေရတြင္းေလး တစ္တြင္းရွိတယ္။ ေႏြဆို ေရက ေအးၿပီး ေဆာင္း ဆို ေႏြးေနတာ။ တြင္းေရက ၾကည္လင္ေနၿပီး သိတ္လည္း မနက္တဲ့အတြက္ စက္သီးတပ္ဖို႔ မလိုဘဲ ႀကိဳးတပ္ေရပံုးနဲ႔ပဲ ေရငင္ၿပီး ခ်ိဳးၾကတာ။ ကၽြန္မအေပ်ာ္ဆံုးက မိုးတြင္းပဲ။ မိုးတြင္းေရာက္ၿပီဆို တြင္းေရက ခြက္နဲ႔ ဒီအတိုင္း ခပ္ခ်ိဳးလို႔ ရေအာင္ တိမ္တယ္။ လမ္းထဲက အေဖာ္ေတြ ခ်ိန္းၿပီး ေရခ်ိဳးၾက၊ စကားေျပာၾကတာ သိတ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တာ။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေရတြင္းဆယ္ရင္လည္း ဟိုအိမ္ဒီအိမ္က ေကာက္ညွင္းေပါင္း၊ ဆီထမင္းနဲ႔ တြင္းဆယ္လုပ္အားေပးတဲ့သူေတြကို ေကၽြးၾကတာ။ ဘာရမလဲ ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြက လူႀကီးေတြ ေနာက္ကေန ႀကိဳးကို အတင္းလိုက္ဆြဲၿပီး ရွႈပ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။

အိမ္မွာ အုန္းပင္၊ သရက္ပင္၊ မာလကာသီးပင္၊ သၾကားၾသဇာသီးပင္ေတြ ရွိတယ္။ အိမ္ေနာက္မွာ ငွက္ေပ်ာပင္လည္း ရွိတယ္။ သရက္သီးက မခ်စ္စုမ်ိဳးမို႔ အမွည့္ထိေအာင္ မခံဘဲ ၀င္းေရာင္ေလးသမ္းတာနဲ႔ ခြဲစားၾကတာ။ အစိမ္းကို ဆား၊ ငံျပာရည္၊ ျငဳတ္သီးမွႈန္႔ေတြနဲ႔ နယ္ၿပီးစားၾကတာ။ အဖြားက ေသတၱာထဲ မွာ ေကာက္ရိုးခင္း၊ သရက္သီးေတြ စီၿပီးထည့္၊ ၿပီးမွ ထမင္းစားခါနီးတိုင္း ခြဲစားၾကရတာ မွတ္မိတယ္။ သိတ္မွည့္သြားတဲ့ သရက္သီးေတြကိုေတာ့ အဖြားက ပိတ္ပါးနဲ႔ အႏွစ္တိုက္ၿပီး သရက္ျပဥ္ လုပ္ေကၽြးေလ့ရွိတယ္။ သရက္ပြင့္ေတြ ေ၀ေနၿပီဆို ကၽြန္မတို႔ေတြ အပင္ေပၚတေမာ့ေမာ့ ျဖစ္ၾကၿပီ။ အသီးသီးလို႔ ခူးခ်ိန္တန္ရင္ ခူးၿပီး အိမ္နီးခ်င္းေတြ ေ၀ေပးတဲ့အျပင္ အိမ္စားဖို႔ အမ်ားႀကီး ပိုေသးတာ။ ကၽြန္မျပန္တုန္းကေတာ့ အဖြားက ေျပာတယ္။ အသီးေလ်ာ့သြားၿပီတဲ့။ ဒါေပါ့ေလ သူလည္းပဲ ဇရာခ်ိန္ေရာက္ ၿပီကိုး။

ေဆာ့တာကို ေျပာရရင္ အစံုပဲ။ ကုလားမစည္း နင္းမလား၊ ထုပ္စည္းတိုး မလား၊ ေၾကြပန္း ကန္ ေစ့ေတြ ေထာင္ၿပီး ေဂၚလီပစ္မလား၊ က်င္းတူးၿပီး ေဂၚလီ က်င္းစိမ္မလား။ ၾသဇာေစ့ေတာက္မလား၊ ေက်ာက္စလစ္ခဲ အရြယ္ညီ လံုးေခ်ာေလးေတြ ေကာက္ၿပီး ဇယ္ခုတ္မလား၊ ဖိနပ္ေတြ ႏွစ္ဘက္တန္းစီၿပီး "ကလင္-ကေလာင္-ကလက္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္"ဆိုၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးခုန္ေဆာ့မလား။ လူေတြ ႏွစ္ဖဲြ႔ခဲြ၊ တစ္ဘက္စီမွာ တန္းစီေျခဆင္းထိုင္ၿပီး "လိပ္ဥေပ်ာက္လို႔ လိပ္မရွာ၊ သူ႔ခမ်ာ ငိုမဲ့ ငိုမဲ့"လို႔ ၀ိုင္းေအာ္ၾကရတဲ့ လိပ္ဥဖြက္တမ္း ေဆာ့မလား။ " ေရႊစြန္ညိဳ ဘာကိုလိုလို႔ ၀ဲပါတယ္၊ မေထြးလိုလို႔ ၀ဲပါတယ္" ဆိုတဲ့  ေရႊစြန္ညိဳ ေဆာ့မလား။ သားေရပင္ႀကိဳး ခုန္မလား အို...တကယ္ကို စံုေနတာပဲ။ ဒါေတာင္ ေက်ာင္းမွာ ေဆာ့ၾကတာ မပါေသးဘူး။ ကၽြန္မက အေဖာ္ေတြ မလာေသးလည္း တစ္ေယာက္ထဲ ဒိုးႏွစ္ျပားနဲ႔ ကုလားမစည္း နင္းခ်င္ နင္းေနတတ္တာ။ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ သစ္ပင္ႏွစ္ပင္မွာ သားေရပင္ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ေဆာ့ခ်င္ ေဆာ့ေနတတ္တာ။ အိမ္မွာေနရင္း ကာတြန္းဖတ္၊ ပံုဆဲြေနတဲ့ အခါလည္း ရွိတယ္။ ေမာင္ႏွမေတြ စံုၾကလို႔ ကတမ္းခုန္တမ္းကစားတဲ့အခါ အေမ့ထမီယူ၀တ္၊ အေမ့ပု၀ါကို ေခါင္းမွာခ်ည္ၿပီး ပိုတဲ့အစကို လိမ္ၿပီး ဆံပင္လုပ္ခ်ထားတတ္တာ။ "အားေပးၾကပါဦးရွင္ အကိုႀကီးမ်ားရဲ႕ မိေမာ္လြင္" ဆိုတဲ့ သီခ်င္း၊ "ေမာင္ အလုပ္သမားဆိုရင္ ေမကပင္ စတင္ ခ်စ္ ခ်စ္ပါရေစ" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဆိုခဲ့၊ ကခဲ့ၾကတာ။

ခုေခတ္ကေလးေတြ ဒီသီခ်င္းေတြ ဘယ္သိနိူင္ေတာ့မွာလဲေနာ္။ အဲဒီလိုပဲ ကၽြန္မတို႔တုန္း ကလို ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ ကစားၾကရတာမ်ိဳးေတြလည္း  မရွိေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ လြမ္းမိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ခုေနခါ ကေလးဘ၀ျပန္လိုခ်င္သလားေမးရင္ ကၽြန္မကေတာ့ မလိုခ်င္ေပါင္။ ကေလးဘ၀မွာလည္း သူ႔ ဖိစီးမွႈနဲ႔သူ ရွိခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ စာေတြက်က္ရတဲ့အခါတိုင္း စာေတြ က်က္မွတ္စရာ မလိုတဲ့ လူႀကီးဘ၀ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ခဲ့တာ။  အရြယ္သံုးပါးဆိုတာကို ဘယ္သူမဆို တစ္ခါစီေတာ့ ျဖစ္ခြင့္ ရခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားေတြ၊ မိသားစုဘ၀ေပးအေျခအေနေတြေၾကာင့္ ကြဲျပားေနတဲ့ ကေလးဘ၀ျဖတ္သန္းမွႈေတြ ရွိခဲ့ၾကေပမဲ့ ငယ္ဘ၀ကိုေတာ့ျဖင့္ ဘယ္သူကမွ ေမ့ႏိူင္ေကာင္းမယ္ မဟုတ္ေပဘူး။ ကၽြန္မလည္း တစ္ခါတစ္ေလ ငယ္ဘ၀ထဲကို ခဏတစ္ျဖဳတ္ေတာ့ ထြက္ေျပးမိတတ္ပါရဲ႕။


Thursday, February 2, 2012

FROZEN


ဇီးရိုးဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ရဲ႕ေအာက္  မိုင္းနပ္စ္ 9.5 မွာ....
Clarence Birdseye ရဲ႕ ၁၉၂၉ကစခဲ့တဲ့ စမ္းသပ္ျဖန္႔ခ်ိမွႈေအာက္မွာ...
စက္စြမ္းအင္နဲ႔ စည္းေႏွာင္ပိတ္ၾကပ္ ေသသပ္စြာထုတ္ပိုးမွႈတစ္ခုရဲ႕ အထဲမွာ...
ဗီတာမင္တစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀က္ ေလ်ာ့ပါးေပ်ာက္ဆံုးမွႈေတြၾကားမွာ...။   ။

အခ်ိန္စီးမွႈအလိုက္ တန္ဘိုးအျဖတ္ခံၾကရ...
IQF နည္းပညာေတြနဲ႔ ေျပာင္းလဲ စမ္းသပ္ ခံခဲ့ၾကရ...
မူရင္းအရသာမပ်က္ယြင္းေစဘဲ အနံ႔အရသာမဲ့ CMCေတြ ထည့္၀င္ေပါင္းစပ္ခံၾကရ....
Thawing လုပ္ၿပီးတဲ့အခါ ၂၄နာရီထက္ အျပင္မွာ ပိုမထားရန္...
သတိေပးစာတမ္းေတြလည္း ကိုယ္ေပၚမွာ အကပ္ခံၾကရ။    ။

တစ္ခ်ိန္က...
  ဘာေကာင္ႀကီးပဲ ျဖစ္ခဲ့ ျဖစ္ခဲ့
တစ္လံုးပိုရွဴလို႔ မရတဲ့ ဘ၀တူေတြထဲမွာ
က်ဳပ္တို႔ဟာ....
အသက္မဲ့  မ်က္ႏွာေသေတြနဲ႔
ေလးေထာင့္မွန္ပံုးထဲမွာ တုန္ခိုက္ေအးခဲစြာ။   ။


IQF - Individually Quick Frozen
CMC - CarboxyMethylCellulose
Thawing - Defrosting , Unfreezing

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...