သႀကၤန္မတိုင္ခင္မွာ ေရးၾကတဲ့စာကို သႀကၤန္စာလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ခုလို သႀကၤန္လြန္ၿပီးခါမွ ေရးခ်င္ လြန္းလို႔ ေရးလိုက္တဲ့စာကို အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးက သႀကၤန္လြန္စာလို႔ ခပ္တည္တည္ပဲ ေခါင္းစဥ္ တပ္လိုက္ပါတယ္။
ကိုင္း ဘာတတ္ႏိူင္ၾကေသးလဲ။
အမ်ား-ဟုတ္ကဲ့ ဘာမွ မတတ္ႏိူင္ပါဘူး အန္တီ
အဟမ္း။ ဒီလိုေလ အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔ ရက္သတၱႏွစ္ပတ္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ သတိထားမိၾကလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အေမနဲ႔ရြာကို လြမ္းတယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္းဘုတ္အႀကီးႀကီးတပ္လို႔ ရြာအေျပးျပန္သြားခဲ့တဲ့ အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးဟာ ရြာေရာက္ေတာ့ တာလမ္းမေပၚ ရြာရိုးနဲ႔ ကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ေတာ့တာ။ တစ္အိမ္၀င္ တစ္အိမ္ထြက္ လည္ေတာ့တာ။ အေမ့ဆီကိုေတာ့ ေရာက္တဲ့ေန႔ တစ္ရက္ပဲ မ်က္ႏွာသြားျပ၊ ထမင္းတစ္နပ္စားၿပီး က်န္တဲ့ရက္ေတြမွာ စာဥတို႔ သူငယ္ခ်င္းမေတြ ေရခပ္ဆင္းလို႔လာ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလး ညည္းလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လံုးေထြး၊ စားေသာက္၊ လည္ပတ္ေနခဲ့တာ။ ေပ်ာ္သလားေမးရင္ေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့ အေမရယ္ပဲ ဆိုလိုက္ခ်င္တယ္။
ဒီလိုေလ။ အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအး ရြာေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ဟာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အတာကူးတဲ့ တန္ခူးလ၊ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လို႔ ႏွစ္သစ္ကိုကူးေျပာင္းေတာ့မဲ့ သႀကၤန္ကာလႀကီး ျဖစ္လို႔ေနသတဲ့ကြယ္။ ဒီေတာ့ ေတြ႔ခဲ့ရတာေတြက ပိေတာက္ေတြ၊ သႀကၤန္ကားေတြ၊ လူေတြ လူေတြ…ေရေတြ ေရေတြ၊ တိုတိုျပတ္ျပတ္ေတြ။
မ႑ာပ္ေပၚမွာ၊ သႀကၤန္ကားေပၚမွာ၊ လမ္းမေပၚမွာ ေကာင္မေလးေတြ၊ ေကာင္ေလးေတြ ခုန္ ခုန္ ခုန္။ မ႑ပ္ႀကီးလည္း ခုန္ ခုန္ ခုန္။ ဘီယာေတြလည္း ခုန္ ခုန္ ခုန္။ အေပၚဟိုက္ဟိုက္၊ ေအာက္ တိုတို ျပတ္ျပတ္ေလးေတြလည္း ခုန္ ခုန္ ခုန္ေနလိုက္ၾကတာ။ ခမ်ာမ်ား ရာသီဥတုနဲ႔လိုက္ေလ်ာညီေထြ တိုၾကရရွာေလတယ္။ ရာသီဥတုကလည္း ၾကြပ္ေန ရြေနေအာင္ ပူသကို….။
သိၾကားမင္းနဲ႔ သူ႔တပည့္ မာတလိေတာင္ ဒီႏွစ္ ကြာတားပန္န္နဲ႔ ဆင္းၾကတယ္ ဆိုလား။ ေအးေလ ရာသီဥတုက အေတာ္ ပူပါတယ္ဆိုေန။
မ႑ာပ္ႀကီးေတြေရွ႕မွာမ်ား ကားေတြ ေက်ာက္ခ်ထားသလား မွတ္ရတယ္။ ေရြ႕ႏိူင္ခဲလြန္း တယ္။ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ ေရကစားမဲ့ကားေတြကို လမ္းေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္း သပ္သပ္။ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ ကားေတြအတြက္ အလယ္မွာ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္း သပ္သပ္ ေပးထားသင့္တယ္။ ခုေတာ့ ကားေတြ အကုန္ၾကပ္ပိတ္ကုန္ေတာ့ ေရပက္ခံမဟုတ္တဲ့ကားေတြ အေတာ္ေလး ဒုကၡေတြ႔တယ္။ မလိုအပ္ဘဲ အခ်ိန္ ကုန္တယ္။ လူပမ္းတယ္။
ကားတန္းႀကီးထဲ ေစာင့္ေနတုန္း အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးလည္း ကားထဲမွာ မွန္တံခါးပိတ္ၿပီး ကားဆရာ နဲ႔ ေလရိုက္ရတာပဲ။ ကားဆရာ ေျပာတာက ဒီႏွစ္ တစ္ခ်ိဳ႕ မ႑ာပ္ႀကီးေတြ ပိတ္လိုက္ရတယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ကာ မကိုက္လို႔တဲ့။ ဒုန္းဒုန္းဒိုင္းဒိုင္းေတြ ဖြင့္ဖို႔ အသံေသတၱာငွားရ၊ အမ္ပလီဖိုင္ယာငွားရ၊ အဲလိုစက္ေတြ ငွားရတာကိုက သိန္း၆၀ေလာက္ရွိသတဲ့။ မ႑ာပ္အတြက္ ပါမစ္ကပဲ သိန္း၃၀ေလာက္ ေပးရသတဲ့။ မ႑ာပ္ေဆာက္၊ ပိုက္ေတြသြယ္၊ ဘာညာေတြ ေပါင္းရင္ မ႑ာပ္တစ္ခုရဲ႕ စရိတ္က သိန္း၁၅၀ေလာက္ရွိသတဲ့။ ေရပက္တဲ့သူ မျပည့္တဲ့အခါ သူတို႔အတြက္ မကိုက္ဘူး ဆိုပါေတာ့။
တစ္ခ်ိဳ႕မ႑ာပ္ေတြမွာဆို တစ္ရက္ပက္ရင္ ႏွစ္ေသာင္း၊ သံုးရက္ဆို ငါးေသာင္း။ ထမင္းပါ ေကၽြးရမယ္ဆို တစ္ရက္ ႏွစ္ေသာင္းခဲြ၊ ကားအႀကိဳ အပို႔ပါ ပါရင္ သံုးေသာင္း အဲလိုယူၾကတာလို႔ ေျပာျပတယ္။
မ႑ာပ္ႀကီးေတြနားမွာ ဘန္းကေလးေတြခ်ၿပီး ဘီယာေရာင္းတဲ့ သူေတြေတာင္ တစ္ဘန္းစာေနရာ အတြက္ ငါးေသာင္းေပးရတယ္တဲ့။ သူတို႔ဘန္းကေလးေတြေပၚမွာ အစံုေတြ႔ရတယ္။ ဘီယာ၊ ေရာစပ္ေသာက္ဖို႔ ကၽြဲရိုင္း၊ ငါးမန္း၊ ေသာက္ေရသန္႔ေတြေပ့ါ။
တစ္ရက္ သႀကၤန္ခ်ိန္ေက်ာ္ ညဘက္ လမ္းေလးဘာေလး ေလွ်ာက္ၾကေတာ့ ေန႔လည္က ေရကစား ထားၾကတဲ့ ေနရာေတြမွာ အမွိႈက္ေတြ၊ အမွိႈက္ေတြဆိုတာ ေဖြးေနေအာင္ ေတြ႔ရတယ္။ ပလတ္စတစ္ေတြ၊ ေဖာ့ခြက္ဘူးခြံေတြ ဆိုတာ ေဖြးေဖြးကို လွႈပ္လို႔။ ဗြက္ေတြလည္းေပါက္လို႔။
အနီးအနားမွာ အမွိႈက္ပံုးမ်ား ရွိမလားလို႔ ရွာၾကည့္မိေသးတယ္။ မေတြ႔ပါဘူး။ ဒီေတာ့လည္း လူေတြက လြယ္လြယ္ပစ္ ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ကားေပၚကေန တံေတြးေထြးခ်တဲ့ သူေတြက ရွိေသးတယ္။ အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာက အမွိႈက္ကို စံနစ္တက် စြန္႔ပစ္ဖို႔ အသိေပး၊ ပညာေပး တဲ့ေနရာမွာ အင္မတန္ အားနည္းၾကတာကလား။ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ေတာ့ အမွိႈက္ပစ္ဖို႔ Rubbish bin အမွိႈက္ပံုး အႀကီးႀကီးေတြ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ခပ္က်ဲက်ဲခ်ထားေပးနိူင္ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ အမွိႈက္က မသိမ္းတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သိမ္းပါတယ္။ သႀကၤန္ပြဲႀကီးၿပီးလို႔ ေနာက္ဆံုးအတက္ေန႔မွာ အမွိႈက္ေတြ လိုက္ေကာက္ေနတာ ေတြ႔မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သႀကၤန္ဆိုတာက အနည္းဆံုး ၄ရက္ကေန ၅ရက္ က်င္းပတာမို႔ ပြဲေတာ္ခ်ိန္တြင္းမွာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ညစ္ပတ္ေနတာမ်ား ျမင္မေကာင္းဘူး။
အားလံုးထဲမွာ အကိုက္ဆံုးက ဘီယာဘူးခြံေတြ လိုက္ေကာက္တဲ့ သူေတြပဲ။ ၾကည့္ဦး။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ သႀကၤန္လည္တဲ့ လူေတြ တစ္ေယာက္ကို ၃ဘူးစီပဲ ေသာက္တယ္ထား။ နည္းမလား။ အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးေတြ႔တာ ေတာ့ မိန္းကေလးေတြကအစ ပုလင္းလိုက္ေမာ့ေသာက္ေနၾကတာပဲ။ ႏိူ႔ ဘာနဲ႔ေသာက္ရမွာတုန္း အန္တီ…။ အိမ္း…အဲ….။ ေအးေလ ပုလင္းလိုက္ေမာ့ေတာ့ ေနာက္က ဖန္ခြက္မကုန္ေတာ့ဘူးေပါ့။ လုပ္ပါ လုပ္ပါ။ ရိုက္ေပါက္ျဖစ္ေနမစိုးလို႔ စကားကို ၾကည့္ေျပာရေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးကို ဒိုင္ႏိူေဆာရုပ္ၾကြင္း မွတ္ေနဦးမယ္။
သႀကၤန္ဆိုတာက အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔ ငယ္ငယ္ကနဲ႔ အခု ေပ်ာ္ၾကပံုခ်င္း ကြာျခားသြားၿပီ။ ဟို္တုန္းကလည္း ေသာက္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခုေလာက္ မမ်ားဘူး။ ခုေလာက္ ေပၚေပၚတင္တင္ မေသာက္ရဲၾကဘူး။ ညေနေလာက္မွ အခ်မ္းေျပဆိုၿပီး ေသာက္ၾကတာ။ ခုကေတာ့ မနက္လင္း တာနဲ႔ ေသာက္ၾကေတာ့တာ။ သႀကၤန္ဆိုတာ တရား၀င္ ေသာက္ပြဲႀကီးမ်ားလားေတာင္ ထင္ရတယ္။
ေသာက္ၾကေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ ေရပက္ခံထြက္ၾကတဲ့ အခါမွာ ေသာက္ေတာ့ မူး၊ မူးေတာ့ ေမာင္းတဲ့အခါ အႏာၱရာယ္ မ်ားကုန္ၾကေတာ့တာေပါ့။ အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔ မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာတင္ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္တာ ၂ခါ ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ တစ္စီးတည္းမဟုတ္ဘူး၊ ေဘးက ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ပါ ခ်ိတ္မိၿပီး ၃-၄စီးတြဲႀကီး ျဖစ္ၾကတာ။ အိမ္ကမိဘေတြ ဘယ္ေလာက္ ရင္က်ိဳးမလဲ စဥ္းစားသာၾကည့္။
သႀကၤန္ဆိုတာ ေပ်ာ္စရာ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ပြဲေတာ္ပါ။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ လူတန္းစား မေရြး သူ႔နည္းနဲ႔ သူ႔ဟန္ လူတိုင္း ေပ်ာ္ႏိူင္ၾကတဲ့ ပြဲပါ။ အႏာၱရာယ္ မမ်ားေစဘဲ စည္းကမ္း တက် ေပ်ာ္တတ္ၾကရင္ သိတ္ေကာင္းမွာ ပဲလို႔ အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးက ေတြးမိပါတယ္။
မေသာက္နဲ႔ မေျပာပါဘူး၊ နည္းနည္းပါးပါး ေသာက္။ မေဖာ္ၾကနဲ႔ မတိုၾကနဲ႔ မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ အရွက္ေတာ့ လံုျခံဳေအာင္ ၀တ္။ အမွိႈက္ေတြကိုလည္း စည္းကမ္းတက် ေနရာေလးသတ္မွတ္ေပးၿပီး စည္းကမ္းရွိရွိ ပစ္။ ကားလမ္းေတြကိုလည္း ေရပက္ခံကားအတြက္၊ လမ္းသြားလမ္းလာ ယာဥ္ေတြအတြက္ လမ္းေၾကာင္းေလးေတြ သတ္မွတ္ေပးေပါ့။ ဒီလိုသာဆိုရင္ သိတ္ေကာင္းမွာပဲ။ ဒီႏွစ္ဆို ႏိူင္ငံျခားသားေတြ လည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရတယ္။ ကိုယ့္ရိုးရာပြဲေတာ္အေပၚ အထင္အျမင္မေသးေစခ်င္ဘူး။ စည္းကမ္းရွိရွိက်င္းပၾကတာပါလားလို႔ ျမင္သြားေစ့ခ်င္တယ္။
ပြဲေတာ္ႀကီးအၿပီးမွာ " ျမန္မာ့ရိုးရာသႀကၤန္အေပၚ ဘယ္လိုမ်ား ျမင္ပါသလဲအန္တီ"လို႔မ်ား ေမးလာခဲ့ရင္ "အရမ္း အရမ္းကို တိုၾက၊ ျပတ္ၾကတာပါပဲ ကြယ္" လို႔သာ ေျပာလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။
ေအးေလ။ ရာသီဥတုကလည္း ၾကြပ္ေန ရြေနေအာင္ ပူသကို….။
ကိုင္း ဘာတတ္ႏိူင္ၾကေသးလဲ။
အမ်ား-ဟုတ္ကဲ့ ဘာမွ မတတ္ႏိူင္ပါဘူး အန္တီ
အဟမ္း။ ဒီလိုေလ အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔ ရက္သတၱႏွစ္ပတ္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ သတိထားမိၾကလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အေမနဲ႔ရြာကို လြမ္းတယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္းဘုတ္အႀကီးႀကီးတပ္လို႔ ရြာအေျပးျပန္သြားခဲ့တဲ့ အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးဟာ ရြာေရာက္ေတာ့ တာလမ္းမေပၚ ရြာရိုးနဲ႔ ကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ေတာ့တာ။ တစ္အိမ္၀င္ တစ္အိမ္ထြက္ လည္ေတာ့တာ။ အေမ့ဆီကိုေတာ့ ေရာက္တဲ့ေန႔ တစ္ရက္ပဲ မ်က္ႏွာသြားျပ၊ ထမင္းတစ္နပ္စားၿပီး က်န္တဲ့ရက္ေတြမွာ စာဥတို႔ သူငယ္ခ်င္းမေတြ ေရခပ္ဆင္းလို႔လာ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလး ညည္းလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လံုးေထြး၊ စားေသာက္၊ လည္ပတ္ေနခဲ့တာ။ ေပ်ာ္သလားေမးရင္ေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့ အေမရယ္ပဲ ဆိုလိုက္ခ်င္တယ္။
ဒီလိုေလ။ အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအး ရြာေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ဟာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အတာကူးတဲ့ တန္ခူးလ၊ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လို႔ ႏွစ္သစ္ကိုကူးေျပာင္းေတာ့မဲ့ သႀကၤန္ကာလႀကီး ျဖစ္လို႔ေနသတဲ့ကြယ္။ ဒီေတာ့ ေတြ႔ခဲ့ရတာေတြက ပိေတာက္ေတြ၊ သႀကၤန္ကားေတြ၊ လူေတြ လူေတြ…ေရေတြ ေရေတြ၊ တိုတိုျပတ္ျပတ္ေတြ။
မ႑ာပ္ေပၚမွာ၊ သႀကၤန္ကားေပၚမွာ၊ လမ္းမေပၚမွာ ေကာင္မေလးေတြ၊ ေကာင္ေလးေတြ ခုန္ ခုန္ ခုန္။ မ႑ပ္ႀကီးလည္း ခုန္ ခုန္ ခုန္။ ဘီယာေတြလည္း ခုန္ ခုန္ ခုန္။ အေပၚဟိုက္ဟိုက္၊ ေအာက္ တိုတို ျပတ္ျပတ္ေလးေတြလည္း ခုန္ ခုန္ ခုန္ေနလိုက္ၾကတာ။ ခမ်ာမ်ား ရာသီဥတုနဲ႔လိုက္ေလ်ာညီေထြ တိုၾကရရွာေလတယ္။ ရာသီဥတုကလည္း ၾကြပ္ေန ရြေနေအာင္ ပူသကို….။
သိၾကားမင္းနဲ႔ သူ႔တပည့္ မာတလိေတာင္ ဒီႏွစ္ ကြာတားပန္န္နဲ႔ ဆင္းၾကတယ္ ဆိုလား။ ေအးေလ ရာသီဥတုက အေတာ္ ပူပါတယ္ဆိုေန။
မ႑ာပ္ႀကီးေတြေရွ႕မွာမ်ား ကားေတြ ေက်ာက္ခ်ထားသလား မွတ္ရတယ္။ ေရြ႕ႏိူင္ခဲလြန္း တယ္။ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ ေရကစားမဲ့ကားေတြကို လမ္းေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္း သပ္သပ္။ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ ကားေတြအတြက္ အလယ္မွာ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္း သပ္သပ္ ေပးထားသင့္တယ္။ ခုေတာ့ ကားေတြ အကုန္ၾကပ္ပိတ္ကုန္ေတာ့ ေရပက္ခံမဟုတ္တဲ့ကားေတြ အေတာ္ေလး ဒုကၡေတြ႔တယ္။ မလိုအပ္ဘဲ အခ်ိန္ ကုန္တယ္။ လူပမ္းတယ္။
ကားတန္းႀကီးထဲ ေစာင့္ေနတုန္း အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးလည္း ကားထဲမွာ မွန္တံခါးပိတ္ၿပီး ကားဆရာ နဲ႔ ေလရိုက္ရတာပဲ။ ကားဆရာ ေျပာတာက ဒီႏွစ္ တစ္ခ်ိဳ႕ မ႑ာပ္ႀကီးေတြ ပိတ္လိုက္ရတယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ကာ မကိုက္လို႔တဲ့။ ဒုန္းဒုန္းဒိုင္းဒိုင္းေတြ ဖြင့္ဖို႔ အသံေသတၱာငွားရ၊ အမ္ပလီဖိုင္ယာငွားရ၊ အဲလိုစက္ေတြ ငွားရတာကိုက သိန္း၆၀ေလာက္ရွိသတဲ့။ မ႑ာပ္အတြက္ ပါမစ္ကပဲ သိန္း၃၀ေလာက္ ေပးရသတဲ့။ မ႑ာပ္ေဆာက္၊ ပိုက္ေတြသြယ္၊ ဘာညာေတြ ေပါင္းရင္ မ႑ာပ္တစ္ခုရဲ႕ စရိတ္က သိန္း၁၅၀ေလာက္ရွိသတဲ့။ ေရပက္တဲ့သူ မျပည့္တဲ့အခါ သူတို႔အတြက္ မကိုက္ဘူး ဆိုပါေတာ့။
တစ္ခ်ိဳ႕မ႑ာပ္ေတြမွာဆို တစ္ရက္ပက္ရင္ ႏွစ္ေသာင္း၊ သံုးရက္ဆို ငါးေသာင္း။ ထမင္းပါ ေကၽြးရမယ္ဆို တစ္ရက္ ႏွစ္ေသာင္းခဲြ၊ ကားအႀကိဳ အပို႔ပါ ပါရင္ သံုးေသာင္း အဲလိုယူၾကတာလို႔ ေျပာျပတယ္။
မ႑ာပ္ႀကီးေတြနားမွာ ဘန္းကေလးေတြခ်ၿပီး ဘီယာေရာင္းတဲ့ သူေတြေတာင္ တစ္ဘန္းစာေနရာ အတြက္ ငါးေသာင္းေပးရတယ္တဲ့။ သူတို႔ဘန္းကေလးေတြေပၚမွာ အစံုေတြ႔ရတယ္။ ဘီယာ၊ ေရာစပ္ေသာက္ဖို႔ ကၽြဲရိုင္း၊ ငါးမန္း၊ ေသာက္ေရသန္႔ေတြေပ့ါ။
တစ္ရက္ သႀကၤန္ခ်ိန္ေက်ာ္ ညဘက္ လမ္းေလးဘာေလး ေလွ်ာက္ၾကေတာ့ ေန႔လည္က ေရကစား ထားၾကတဲ့ ေနရာေတြမွာ အမွိႈက္ေတြ၊ အမွိႈက္ေတြဆိုတာ ေဖြးေနေအာင္ ေတြ႔ရတယ္။ ပလတ္စတစ္ေတြ၊ ေဖာ့ခြက္ဘူးခြံေတြ ဆိုတာ ေဖြးေဖြးကို လွႈပ္လို႔။ ဗြက္ေတြလည္းေပါက္လို႔။
အနီးအနားမွာ အမွိႈက္ပံုးမ်ား ရွိမလားလို႔ ရွာၾကည့္မိေသးတယ္။ မေတြ႔ပါဘူး။ ဒီေတာ့လည္း လူေတြက လြယ္လြယ္ပစ္ ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ကားေပၚကေန တံေတြးေထြးခ်တဲ့ သူေတြက ရွိေသးတယ္။ အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာက အမွိႈက္ကို စံနစ္တက် စြန္႔ပစ္ဖို႔ အသိေပး၊ ပညာေပး တဲ့ေနရာမွာ အင္မတန္ အားနည္းၾကတာကလား။ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ေတာ့ အမွိႈက္ပစ္ဖို႔ Rubbish bin အမွိႈက္ပံုး အႀကီးႀကီးေတြ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ခပ္က်ဲက်ဲခ်ထားေပးနိူင္ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ အမွိႈက္က မသိမ္းတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သိမ္းပါတယ္။ သႀကၤန္ပြဲႀကီးၿပီးလို႔ ေနာက္ဆံုးအတက္ေန႔မွာ အမွိႈက္ေတြ လိုက္ေကာက္ေနတာ ေတြ႔မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သႀကၤန္ဆိုတာက အနည္းဆံုး ၄ရက္ကေန ၅ရက္ က်င္းပတာမို႔ ပြဲေတာ္ခ်ိန္တြင္းမွာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ညစ္ပတ္ေနတာမ်ား ျမင္မေကာင္းဘူး။
အားလံုးထဲမွာ အကိုက္ဆံုးက ဘီယာဘူးခြံေတြ လိုက္ေကာက္တဲ့ သူေတြပဲ။ ၾကည့္ဦး။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ သႀကၤန္လည္တဲ့ လူေတြ တစ္ေယာက္ကို ၃ဘူးစီပဲ ေသာက္တယ္ထား။ နည္းမလား။ အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးေတြ႔တာ ေတာ့ မိန္းကေလးေတြကအစ ပုလင္းလိုက္ေမာ့ေသာက္ေနၾကတာပဲ။ ႏိူ႔ ဘာနဲ႔ေသာက္ရမွာတုန္း အန္တီ…။ အိမ္း…အဲ….။ ေအးေလ ပုလင္းလိုက္ေမာ့ေတာ့ ေနာက္က ဖန္ခြက္မကုန္ေတာ့ဘူးေပါ့။ လုပ္ပါ လုပ္ပါ။ ရိုက္ေပါက္ျဖစ္ေနမစိုးလို႔ စကားကို ၾကည့္ေျပာရေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးကို ဒိုင္ႏိူေဆာရုပ္ၾကြင္း မွတ္ေနဦးမယ္။
သႀကၤန္ဆိုတာက အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔ ငယ္ငယ္ကနဲ႔ အခု ေပ်ာ္ၾကပံုခ်င္း ကြာျခားသြားၿပီ။ ဟို္တုန္းကလည္း ေသာက္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခုေလာက္ မမ်ားဘူး။ ခုေလာက္ ေပၚေပၚတင္တင္ မေသာက္ရဲၾကဘူး။ ညေနေလာက္မွ အခ်မ္းေျပဆိုၿပီး ေသာက္ၾကတာ။ ခုကေတာ့ မနက္လင္း တာနဲ႔ ေသာက္ၾကေတာ့တာ။ သႀကၤန္ဆိုတာ တရား၀င္ ေသာက္ပြဲႀကီးမ်ားလားေတာင္ ထင္ရတယ္။
ေသာက္ၾကေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ ေရပက္ခံထြက္ၾကတဲ့ အခါမွာ ေသာက္ေတာ့ မူး၊ မူးေတာ့ ေမာင္းတဲ့အခါ အႏာၱရာယ္ မ်ားကုန္ၾကေတာ့တာေပါ့။ အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔ မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာတင္ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္တာ ၂ခါ ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ တစ္စီးတည္းမဟုတ္ဘူး၊ ေဘးက ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ပါ ခ်ိတ္မိၿပီး ၃-၄စီးတြဲႀကီး ျဖစ္ၾကတာ။ အိမ္ကမိဘေတြ ဘယ္ေလာက္ ရင္က်ိဳးမလဲ စဥ္းစားသာၾကည့္။
သႀကၤန္ဆိုတာ ေပ်ာ္စရာ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ပြဲေတာ္ပါ။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ လူတန္းစား မေရြး သူ႔နည္းနဲ႔ သူ႔ဟန္ လူတိုင္း ေပ်ာ္ႏိူင္ၾကတဲ့ ပြဲပါ။ အႏာၱရာယ္ မမ်ားေစဘဲ စည္းကမ္း တက် ေပ်ာ္တတ္ၾကရင္ သိတ္ေကာင္းမွာ ပဲလို႔ အန္တီခ်စ္ၾကည္ေအးက ေတြးမိပါတယ္။
မေသာက္နဲ႔ မေျပာပါဘူး၊ နည္းနည္းပါးပါး ေသာက္။ မေဖာ္ၾကနဲ႔ မတိုၾကနဲ႔ မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ အရွက္ေတာ့ လံုျခံဳေအာင္ ၀တ္။ အမွိႈက္ေတြကိုလည္း စည္းကမ္းတက် ေနရာေလးသတ္မွတ္ေပးၿပီး စည္းကမ္းရွိရွိ ပစ္။ ကားလမ္းေတြကိုလည္း ေရပက္ခံကားအတြက္၊ လမ္းသြားလမ္းလာ ယာဥ္ေတြအတြက္ လမ္းေၾကာင္းေလးေတြ သတ္မွတ္ေပးေပါ့။ ဒီလိုသာဆိုရင္ သိတ္ေကာင္းမွာပဲ။ ဒီႏွစ္ဆို ႏိူင္ငံျခားသားေတြ လည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရတယ္။ ကိုယ့္ရိုးရာပြဲေတာ္အေပၚ အထင္အျမင္မေသးေစခ်င္ဘူး။ စည္းကမ္းရွိရွိက်င္းပၾကတာပါလားလို႔ ျမင္သြားေစ့ခ်င္တယ္။
ပြဲေတာ္ႀကီးအၿပီးမွာ " ျမန္မာ့ရိုးရာသႀကၤန္အေပၚ ဘယ္လိုမ်ား ျမင္ပါသလဲအန္တီ"လို႔မ်ား ေမးလာခဲ့ရင္ "အရမ္း အရမ္းကို တိုၾက၊ ျပတ္ၾကတာပါပဲ ကြယ္" လို႔သာ ေျပာလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။
ေအးေလ။ ရာသီဥတုကလည္း ၾကြပ္ေန ရြေနေအာင္ ပူသကို….။
