ခ္စၼိတဲ့အခါ

 

ခ္စၼိတဲ့အခါ

တခါမြ ေသခ်ာမေတြးမိဘဲကို။

ဒီအတိုင္းေနေနတဲ့သူတေယာက္ရဲ႕ ဘဝႀကီးဟာ ကေျဗာင္းကျဗန္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီး အလိုလို အင္အားခ်ိနဲ႕လာတာမ်ိဳး၊

ရယ္ရတယ္၊ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ခ်စ္ျခင္းတရားတြင္မဟုတ္၊ အရာရာ ဘာမဆို စေတာင္မစေသးခင္ ၿပီးဆုံးသြားတတ္တဲ့ အပ်က္ဘက္ကို ဦးတည္သြားတတ္တာကို မသိတာလည္း မဟုတ္ပါဘဲ။

ခ်စ္ျခင္းတရား၊ လြမ္းဆြတ္ျခင္း၊ စြဲလန္းျခင္း ဒါေတြအားလုံးဟာ အက်င့္ေတြပါပဲ။ က်င့္စဥ္ေတြလို ႀကိမ္ေရမ်ားလာေတာ့ မ်ဖေစၼန အရိုးစြဲသြားရတာ။

ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ

ေတာင္တန္းႀကီးေတြလိုေပါ့၊ အေဝးကေနၾကည့္ရင္ အုံ႕ဆိုင္းညို႔မွိုင္းလို႔ တိုးဝင္ပစ္လိုက္ခ်င္စရာ၊ တကယ္တမ္း အနီးအနားေရာက္မွ ေအးစိမ့္ခက္မာတဲ့အျဖစ္ကို သိရတာ။ ပိုတိုးၾကည့္ေလ၊ ၾကမ္းတမ္းမာေၾကာမွန္းသိေလ။ ေအဝးေကန တစိမ့္စိမ့္ေငးရတဲ့အရသာက ပိုမက္ေမာခ်င္စရာေကာင္းတယ္။

ရထားစီး ခရီးသြားဖူးတယ္ဟုတ္လား။

ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ ရထားစီးခရီးသြားသလိုပါပဲ

ျပတင္းေပါက္ကေန တရိပ္ရိပ္က်န္ခဲ့တဲ့ သိပ္လွတဲ့ျမင္ကြင္းေတြကို ဖ္တၠနဲ ဖ္တၠနဲ ထိုင္ၾကည့္ဖို႔သာပဲ ေကာင္းတယ္။ ၾကည္ႏူးပါ၊ ေက်နပ္ပါ၊ ခံစားေငးေမာပါ။ ၿပီးရင္ ရပ္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ရႈခင္းေတြကို အထူးတလည္ သတိေရနစရာ မလိုဘူး။ ခ်န္ထားခဲ့႐ုံ။ 

တခါေတလ အာ႐ုံေတြကို ျပန္ေခၚလိုက္တဲ့အခါ မ်က္ဝန္းထဲ ျပန္ေက်ာ့လာတတ္တဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးအျဖစ္ပဲ ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ သေဘာထားဖို႔ေကာင္းတယ္။ 

ခ္စၼိတဲ့အခါ လႊတ္ခ်ထားတတ္ခဲ့ဖို႔ လိုတယ္၊ အနည္းဆုံးေတာ့ နာနာက်င္က်င္ ဆုတ္ကိုင္မထားမိေစဖို႔ သင္ယူဖို႔ရာ လိုအပ္တယ္။

ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ ကိုယ္နဲ႕အတူ ထာဝရရွိေနမွာလို႔ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးမ်ိဳး မေတြးမိဖို႔ လိုအပ္တယ္။

ကြၽန္မဟာ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႕ပတ္သက္လာရင္ အင္မတန္ လူပါးဝလြန္းခဲ့ၿပီ။

ရထားစီး ခရီးသြားရင္း လမ္းေဘးဝဲယာက ရႈခင္းေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ က်န္ရစ္ခဲ့တာကို မလြမ္းတတ္ေတာ့ဘူး၊ ျပတင္းေပါက္ကေန ၿပဳံးရင္းၾကည့္တတ္ပါၿပီ.၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ လွပဆြဲေဆာင္တဲ့ ရႈခင္းမ်ိဳးျဖစ္ေနပါေစေပါ့။ တခါေတလ ရႈခင္းေတြကို ေက်ာခိုင္းၿပီး စာတအုပ္ဖတ္ရင္း လိုက္ပါသြားတတ္တာကလည္း ေကာင္းသားပဲဟုတ္လား။ ဘဝဟာ အဲသေလာက္ စြဲလန္းဖို႔မွ မထိုက္တန္တာ

CKA

ချစ်ခြင်းတရားနှင့် ဆက်စပ်အပိုင်းအစများ

 

(၁)

အဝတ်အစားအသစ်ဝယ်တိုင်း တချို့အဝတ်အစားတွေရဲ့အတွင်းသားထဲမှာ ချိတ်တွယ်ပေးလိုက်တဲ့ ကြယ်သီးအပိုလေးတွေကို တခုတ်တရသိမ်းတတ်တဲ့အကျင့်၊ ကျွန်မမှာရှိတယ်။

တချို့ဆို ကြယ်သီးအကြီးတလုံးအပြင် ကော်လာအတွက်လည်း အသေးတလုံးပါ ထည့်ပေးလိုက်  တတ်သေးတယ်။

အဲဒီကြယ်သီးတွေကို ထည့်ပေးလိုက်တဲ့ပလပ်စတစ်အိတ်အသေးလေးထဲကနေ ထုတ်ပြီး အဖုံးပါတဲ့ ဆလင်ဒါပုံဖန်ပုလင်းထဲထည့် သိမ်းထားတတ်တာ၊ အဲဒီဆလင်ဒါပုံဖန်ပုလင်းထဲမှာ အရွယ်စုံ အရောင်စုံကြယ်သီးကလေးတွေနဲ့၊  အပြင်ကနေ ပုလင်းကို လှုပ်ကြည့်ရတာကို ကျွန်မကြိုက်တယ်။

(၂)

တနေ့က အဲဒီဆလင်ဒါပုံဖန်ပုလင်းကိုဖွင့်ပြီး ကြယ်သီးတလုံး လိုက်ရှာရတယ်။ ရိုးရိုးအကြည်ရောင်ကြယ်သီးကလေးတလုံးပါပဲ။ ကျွန်မ အကျႌကြယ်သီးတလုံးပြုတ်သွားတာကို ပြန်ချုပ်ဖို့ပေါ့။

ဖန်ပုလင်းကိုမှောက်ချလိုက်တော့ တချို့ကြယ်သီးလေးတွေက ကြမ်းပြင်ပေါ်ကိုအပြားလိုက်ကျရမယ့်အစား ဒေါင်လိုက်ကျပြီး အနီးတဝိုက် နှစ်လိမ့်သုံးလိမ့် လည်ကျလာတယ်။  မျက်စိရှေ့ရောက်လာတဲ့ကြယ်သီးကလေးတလုံးကိုတော့ ကျွန်မညာလက်ဖဝါးက အုပ်ကိုင်မိလျက်သား ဖြစ်သွားတယ်။ ကြယ်သီးကလေးကို ကောက်ယူပြီး

ဘယ်ဘက်လက်ဖဝါးပေါ် ဖွဖွကလေးတင်ထားလိုက်မိတယ်။ 

အရင်ကတော့ အဲဒီကြယ်သီးကလေးကို လက်စွပ်ထည့်တဲ့ အနီရောင်ကတ္တီပါဘူးကလေးထဲမှာ သပ်သပ်ထည့်သိမ်းထားတာ။ ဘူးကေလးက အသည်းပုံ ပုံစံကလေး။ ဘူးထဲကနေထုတ်ပြီး တခြားကြယ်သီးတွေနဲ့အတူ ဆလင်ဒါပုံဖန်ပုလင်းထဲ ရောထည့်ထားပစ်လိုက်တာ၊ အဲ့နောက်ပိုင်း ကျွန်မ ခဏခဏ မငိုဖြစ်တော့ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့ ဖန်ပုလင်းထဲမှာ တခြားကြယ်သီးတွေနဲ့အတူ ရောထည့်သိမ်းပစ်ခဲ့မိမှန်းလည်း ကျွန်မ မမှတ်မိတော့ပါဘူး။

(၃)

မှတ်ဉာဏ်တွေဟာ ဘယ်လောက်ပဲ ဟိုးအနက်ကြီးထဲသိမ်းဆည်းသော့ခတ်ထားထား၊ ဆက်စပ်တိုက်ဆိုင်လာတဲ့အခါ နှလုံးသားကို လေပြည်ကလေးဖြတ်ပြေးသလို သိမ့်ကနဲလှိုက်ကနဲ နွေးထွေးသွားတတ်တာမျိုး...။

ဘယ်ဘက်လက်ဖဝါးပေါ်တင်ထားတဲ့ ကြယ်သီးကလေးကို တင်းတင်းဆုတ်ထားမိရင်းက အတွေးစဉ်တန်းတွေဟာ ကျွန်မမျက်ဝန်းထဲ ထင်ထင်ရှားရှားကြီး တိုးဝင်လာခဲ့တယ်။

ချစ်ခြင်းတရားကို မယုံကြည်သူလို့ ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ ဘယ်လောက်ပဲဆိုဆို ကြယ်သီးကလေးနဲ့ပတ်သက်နေတဲ့ချစ်ခြင်းတရားတခု ရှိခဲ့ဖူးတာကိုတော့ ဝန္ခံရမွာပါပဲ။ 

ပိုင်ရှင်တောင်မှ မသိခဲ့ဘူး ထင်ပါရဲ့...။

ကျွန်မတို့အိမ်ပြန်ကာနီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျနေတဲ့ ကြယ်သီးကလေးကို ကောက်ယူပြီး ပိုက်ဆံအိတ်ထဲထည့်သိမ်းမိခဲ့ပါတယ်။ သေချာအောင်လို့ သူ့ရှပ်အကျႌအိပ်ကပ်ကို ကြည့်လိုက်သေးတယ်။ ကြယ်သီးပြုတ်သွားတဲ့ အပ်ချည်စတန်းလန်းနဲ့ သူ့ရှပ်အကျႌအိတ်ကပ်ကလေးကို တွေ့မှ ပိုသေချာသွားကာ ဟင့်အင်း ပြန်မပေးချင်ပါဘူးလို့ ညစ်ပြုံး ပြုံးမိသေးတာ၊ 

သူ့ကိုယ်စား သူ့ကြယ်သီးကလေးကို တသက္စာ မြတ်မြတ်နိူးနိူးသိမ်းတော့မှာမို့လေ...။ သူနဲ့ပတ်သက်ရင် သူ့ကြယ်သီးကလေးကအစ ကျွန်မ ရူးသွပ်ခုံမင်ခဲ့ရတာ...၊ 

ကြယ်သီးပိုင်ရှင်ကလေး သိနိူင်မယ် မထင်ပါ...။

(၄)

တနေ့ သူနဲ့တွေ့ဖြစ်ကြဦးမှာလား...

ကျွန်မ မေသခ်ာပါ။

တကယ်လို့များ ကျွန်မတို့ ပြန်တွေ့ကြတဲ့အခါ...

ရှင့်ရှပ်အကျႌက ကြယ်သီးကလေး တလုံးတလေများ မပျောက်ဖူးဘူးလားလို့ မေးကြည့်ချင်ပါရဲ့...

CKA

Untitled - 6

ကိုယ္ဟာ ဝတ္တာ စားတာ ေနတာထိုင္တာ ကိန္းႀကီးခန္းႀကီး မေနတတ္ဘူး။ စိတ္ထဲရွိသလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနတတ္တယ္။ ေျပာစရာရွိရင္လည္း တဲ့တိုး ေျပာခ်လိုက္တတ္တယ္။ မ်က္ႏွာပ်က္ရေပါင္းမ်ားလာေတာ့ နည္းနည္းေလး ဆင္ျခင္တတ္လာတယ္။ မေျပာခင္ သူ႔ဘက္က အရင္စဥ္းစားၾကည့္ေပးတတ္လာတယ္။ အဲ့ေနာက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ေပါ့ပါးတယ္လို့လည္း မခံစားေရတာ့ဘူး။ သိမ္းထားတတ္လာေတာ့ ေလးလာတဲ့သေဘာေနမွာေပါ့။ 

ဝတ္တာစားတာနဲ႔ပတ္သက္လို့ ရင္ထဲ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေလး ရွိတယ္။

ကိုယ့္ကို ခ်စ္ခင္ေနတဲံ ညီမတေယာက္က ဝတ္စုံ တစုံခ်ဳပ္ေပးဖူးတယ္။ ျမန္မာဝတ္စုံေလးေပါ့။ သူက ကိုယ့္ကိုယ္လုံးနဲ႔ တိုင္းၿပီး ကြက္တိခ်ဳပ္ေပးတာ။ ကိုယ္ ျမန္မာျပည္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အိမ္ကိုေခၚၿပီး ေသခ်ာဝတ္ၾကည့္၊ လိုတာျပင္ေပးၿပီး ခ်က္ခ်င္း ခုပဲ ဝတ္သြားလိုက္ေတာ့ လွတယ္ ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္လည္း ကိုယ္ဝတ္သြားတဲ့ အဝတ္အစားေလး ေခါက္သိမ္းၿပီး သူခ်ဳပ္ေပးတာေလး ဝတ္ခဲ့လိုက္တယ္။ ခ်ဳပ္ေပးရတဲ့သူကေလး ေက်နပ္ပါေစေတာ့ေပါ့။

သူ႔ဆီကေန ေနာက္တဝိုင္း ခ်ိန္းထားတဲ့ ေန႔လယ္စာကို သြားရတယ္။ 

အဲဒီမွာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုယ္တို့ေဘးကဝိုင္းက မိတ္ေဆြေတြျဖစ္ေနတယ္။ စာေရးသူေတြလည္း ပါတယ္။ ထုတ္ေဝသူလည္းပါတယ္။ ကိုယ္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ စာေရးဆရာမႀကီးတေယာက္လည္း ပါတယ္။ ကိုယ္ရင္းႏွီးေနတဲ့ စာေရးသူ ထုတ္ေဝသူအမေတြကို ႏွွုတ္ဆက္ရင္း အဲဒီစာေရးဆရာမႀကီးကိုပါ ႏွွုတ္ဆက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာမႀကီးက ကိုယ့္ကို တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ျပဳံးလိုက္သလိုလိုရယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ ကိုယ့္ကို မႏွစ္သက္သလိုမ်က္ႏွာဟန္ရွိတာ ကိုယၠ မ်က္ႏွာဖတ္တတ္သူပီပီ ခ်က္ခ်င္းပဲ သိလိုက္ပါတယ္။ အဝတ္အစားကို ကိုယ္လုံးနဲ႔ကြက္တိဝတ္ၿပီး အလုံးအထည္ျပခ်င္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးရယ္လို့ သူ ထင္သြားပုံပါပဲ။ ကိုယၠ အဲ့တုန္းက ျပည့္ျပည့္ေလးလည္း ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ျမန္မာဝတ္စုံဆိုတာကလည္း ဖစ္တင္ခ်ဳပ္ဝတ္ရင္၊ ရင္ေတြ တင္ေတြက အရွိအတိုင္း ထြက္လာတာမ်ိဳးကိုး။ သူ႔မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္ ကိုယ္ နည္းနည္းေတာ့ ရွက္အန္းအန္းျဖစ္သြားတယ္။

 

ကိုယ့္ကို ခုမွသိသူဆိုေတာ့လည္း ထင္မွာေပါ့ေလလို့ ေျဖေတြးလိုက္ပါတယ္။ 

ကိုယ္ဟာ ရင္ေတြတင္ေတြ ဘယ္တုန္းကမွ အတင္းထုတ္ျပတတ္သူ မဟုတ္မွန္း ကိုယ္နဲ႔ေပါင္းဖူးသူေတြ သိေလာက္ၾကမွာပါ။ 

လူေတြကို အေပၚယံအဝတ္အစားေလာက္ၾကည့္ၿပီး အကဲျဖတ္တတ္တယ္ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ၾကဳံဖူးခဲ့ရတာပါပဲ။ တခ်ိဳ့လည္း ကိုယ့္ကိုၾကည့္ၿပီး အင္မတန္ လူရည္လည္တယ္၊ ေဟာ့တယ္ ထင္တတ္ၾကတယ္။ ေပါင္းၾကည့္မွသာ ငတုံးမွန္း သိသြားၾကတာ။

ငယ္တုန္းကေတာ့ လည္ပင္းအဟိုက္ကေလးေတြ ဝတၹဴးပါရဲ့၊ ေဖာ္ခ်င္လို့ ျပခ်င္လို့ဆိုတာထက္ လည္ပင္းအဟိုက္ကေလးဝတ္ရင္ ပခုံးညႇပ္ရိုးကေလးေတြ ေပၚလာတာ လြလို့ ႀကိဳက္တာ၊ ဒါေၾကာင့္ ဝတ္ျဖစ္တာပဲ။ ရင္သားေဖာ္ခ်င္လို့ ဘာညာ အဲလို မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ လွတယ္ထင္လို့ ႀကိဳက္လို့ ဝတ္ခဲ့တာ။ 

ထားပါေတာ့ေလ၊

ေျပာခ်င္တာက ကိုယၱိဳ့ လူမွွုအဖြဲ႕အစည္းဟာ အေပၚယံအကာကို လၽွပ္ၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ လိုရာဆြဲေတြးတတ္ၾကေတာ့တာပဲ၊ အဲတာ သိပ္ခက္တာ။ ၿပီးေတာ့ သူတို့လက္ကိုင္ထားတဲ့ မူေတြ စံႏွွုန္းေတြ ေပတံေတြနဲ႔ တိုင္းၾကေတာ့တာပဲ။

သူ႔ေနရာမွာ ငါသာဆိုရင္ ဆိုတာမ်ိဳး ေတြးမိတတ္ၾကတယ္ဟုတ္လား။

တကယ္တမ္း သူက သူ၊ ငါက ငါ

အခ်ိန္ေတြသိပ္အားေနရင္ ကိုယ့္တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းပဲ ေတြးေန လုပ္ေနေစခ်င္တာပါပဲ။ တဖက္သားအေပၚ စိတ္ဝင္စားမွွုကေလး နည္းနည္းေတာ့ ေလၽွာ့ၾကသင့္တယ္လို့ ထင္တယ္။ 

တကယ္ေတာ့ လူ႔ေလာကႀကီးဟာ ဘာမွမဟုတ္တာေတြနဲ႔ ရွုပ္ေထြးေအာင္လုပ္ေနၾကတဲ့ ေနရာႀကီးပဲလို့ စိတ္ထဲ ေတြးမိတယ္။ 

ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းေတြ အပါအဝင္ေပါ့၊ တကယ္ေတာ့ ဘာမြကို မဟုတ္လွဘူးဘဲ