သူက စိတ္ကူးသိပ္ယဥ္တတ္ေသာသူ....။
“ကိုယ္တို႔ ကေလးရတဲ့အခါ ၾကည့္လိုေခ်ာေခ်ာေလးေမြးၿပီး
ကိုယ့္လိုသေဘာေကာင္းမေနာေကာင္းေလးျဖစ္ရင္ေတာ့ ကေလးက သိပ္အဖိုးတန္မွာပဲ” တဲ့။ “ဟင့္အင္း
ကေလးက ကြၽန္မနဲ႔ ႐ုပ္မတူဘဲ ကြၽန္မလို အပ်င္းထူ အတၱႀကီး တဇြတ္ထိုးကေလးျဖစ္ေနရင္ ခက္ရခ်ည့္”ဟု
ၾကည္ကဆိုသည္။ “ဟုတ္တာေပါ့ မနက္မနက္ အိပ္ယာထဖို႔ အျမဲႏွိုးရခက္တဲ့ကေလး၊ မ်က္ႏွာမသစ္ဘဲ
မနက္စာစားတတ္တဲ့ကေလး၊ ေရခ်ိဳးဖို႔သိပ္ပ်င္းတဲ့ကေလးလည္း ျဖစ္ဦးမွာ”ဟု သူျပန္ေျပာေတာ့
ၾကည္က ၿပံဳးလို႔သာေနခဲ့သည္။
လမ္းမွာမ်ား ကေလးေလးေတြေတြ႔တဲ့အခါ
သူေရာၾကည္ပါ ေခါင္းငဲ့လို႔ သိသိသာသာလိုက္ၾကည့္ေနတတ္တာ။ တခါတခါ သူက ကေလးေလးေတြကို မ်က္ခံုးပင့္ျပ
လွ်ာထုတ္ျပနဲ႔ က်ီစယ္တတ္ျပန္ေသးသည္။ ကေလးေလးေတြက ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္တဲ့အခါ သူ သေဘာတက်လိုက္ရယ္ျမဲ။
ၾကည္ကေတာ့ ကေလးေလးေတြနဲ႔သူ႔အၾကားက ႏူးညံ့သည့္ဆက္သြယ္မႈကေလးတစ္ခုကိုသာ စိတ္ႏွင့္ ဖြဖြကေလးသပ္မိတတ္သည္။
ထိုအခ်ိန္မ်ားမွာ ၾကည္သည္ ၾကည့္ရင္ထဲထိေရာက္ေအာင္ မၾကည့္ရဲ၊ မၾကည့္ႏိူင္ဘဲ မ်က္ႏွာကိုသာ
အတတ္ႏိူင္ဆံုး အေပၚယံ႐ွပ္ျပံဳးထားရတတ္သည့္အခါမ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၾကည့္ရင္သည္ လစ္ဟာမႈႏွင့္
ေၾကြမြေနမည္ကို ၾကည္သာသိသည္ေလ။
“ၾကည္က ကေလး ေမြးမေပးႏိူင္ဘူးထင္ပါရဲ႕ေနာ္”ဟု
ဆိုတဲ့အခါတိုင္း သူက ေခါင္းခါရယ္ေမာသည္။ “မဟုတ္တာကြာ... ကိုယ့္အလုပ္ေၾကာင့္ျဖစ္မွာပါ။
ေျမေပၚအပူခ်ိန္ထက္ပိုပူတဲ့ ေျမေအာက္ထဲက လိႈဏ္ေခါင္းေတြထဲမွာ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕သုတ္ပိုးထဲမွာ
ေအာင္ျမင္တဲ့ပိုးေကာင္ေရဟာ ႐ွိရမယ့္အေရအတြက္ထက္ ပိုနည္းေနတတ္တယ္လို႔ ကိုယ္ဖတ္ဖူးတယ္”ဟု
ဆိုသည္။ “ကြၽန္မက မိန္းမဟိုမုန္း နည္းေနတာလို႔ ဆရာဝန္ကေျပာတာပဲ၊ ကြၽန္မက ေယာက်ာ္းႀကီးမ်ားလား
မသိဘူးေနာ္”ဟု
ဆိုေတာ့ သူက “ျပစမ္း ျပစမ္း ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြဘာေတြမ်ား
႐ွိေနလား” ဆိုကာ တဟားဟားေအာ္ရယ္ေလသည္။ ဟိုမုန္းအားတိုးေဆးေတြသည္ ၾကည္ႏွင့္
အဆင္မေျပ၊ ဟိုမုန္းအားတိုးေဆးထိုးၿပီးသည့္အခါတိုင္း ဘာရယ္မွန္းမသိ၊ ၾကည့္စိတ္ေတြက အားငယ္ငိုယိုခ်င္စိတ္ေတြႏွင့္
ေခြလဲ၍သာေနခ်င္ေတာ့သည္။ အစားလည္း မစားခ်င္၊ ေတြးမိေတြးရာေတြးကာ ငိုလို႔သာေနခ်င္ေတာ့တာ။
လူကလည္း ေရစိုပုဝါစကေလးတစ္စႏွယ္ ခ်ထားရာမွာ ပံုက်ေနတတ္တာ။
သည္လိုႏွင့္ပဲ ကေလးရရန္အတြက္
ဟိုမုန္းေဆးေတြထိုးၿပီး မဟိုမုန္းမ်ားလာဖို႔ႀကိဳးစားျခင္းကို ေမ့ထားလိုက္ၾကရေတာ့သည္။
“မ်ိဳးဆက္အတြက္ ကေလးလိုခ်င္တယ္ဆိုလည္း ေမြးေပးႏိုင္မယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္သာ ယူပါေနာ္၊
ကြၽန္မ နားလည္တယ္” ၾကည္က ဝတၳဳဆန္ဆန္ဇာတ္နာေလေသာ္ “ေတာ္ပါၿပီကြာ ဒီတစ္ေယာက္နဲ႔ေတာင္
ဒီေလာက္ဆံပင္ျဖဴေနၿပီပဲ”ဟု ရယ္ေမာလ်က္ စ ေနာက္မပ်က္ဆိုေလသည္။
ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ဟူသည့္အေၾကာင္းရင္းကို
ႏွစ္ဦးသားသေဘာတူစြာ စစ္ေဆးျခင္း မျပဳလုပ္ခဲ့ၾက။ သည္ၾကားထဲမွာ မျမင္ခ်င္ဆံုးေသာ လစဥ္မွန္မွန္ရာသီေသြးတို႔အား
အမုန္းႀကီးမုန္းလ်က္ ကူကယ္ရာမဲ့စြာ႐ွိရသည္။ တလတေလ ေနာက္က်ေနတတ္တဲ့အခါ သူ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး
စမ္းသပ္ၾကည့္ခဲ့သည္။ အရင္ကေတာ့ သူႏွင့္အတူတူ စမ္းၾကည့္ဖူးပါသည္။ ႏွစ္ေၾကာင္းေပၚလာရမည့္
အနီေရာင္မ်ဥ္းကေလးေနရာမွာ မ်ဥ္းကေလးတစ္ေၾကာင္းထဲသာ ေပၚလာေသာအခါ မ်က္ႏွာကိုခ်က္ခ်င္းျပင္လ်က္
“ဟာ သားသားေလးလား မီးမီးေလးလားပဲေဟ့ တစ္ေၾကာင္းႀကီးမ်ားေတာင္ေပၚလာတယ္ကြ”ဆိုေသာ သူ႔ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္မႈက
ၾကည့္အား နာက်င္ေစသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကည္သည္ သူရယ္ေမာေစခ်င္သလို သူႏွင့္ ေရာေႏွာရယ္ေမာပစ္လိုက္ခဲ့သည္။
တစ္ေယာက္ခံစားခ်က္ကို တစ္ေယာက္ကသိကာ ဖံုးဖိထားလ်က္က ျမင္ေနရေသာအနာတို႔ိမွာ ၾကည္ ထပ္မံ
မ႐ူးသြပ္လိုေတာ့။ မသိဘဲနာက်င္ရသည္ထက္ နာက်င္မယ္မွန္းသိသိႏွင့္ နာက်င္ရျခင္းက လူကို
ပိုလို႔ပူေလာင္ေစတတ္တာ။
သည္လိုႏွင့္ သူ မသိေအာင္
တိတ္တိတ္စမ္းသပ္ၾကည့္ေလ့ခဲ့ရသည္။ မင္နီကေလး တစ္တန္းထဲသာေပၚလာတဲ့အခါ အမွိုက္ပံုးထဲ ဘာမွန္းညာမွန္းမျမင္ရေတာ့သည္အထိ
ေသခ်ာထုပ္ပိုးကာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္လႊင့္ပစ္ခဲ့ဖူးတာ အခါခါ။ ခ်က္ေအာက္ဘက္ လက္သံုးလံုးခန္႔အကြာနားက ဝမ္းဘိုက္သားျပင္ထဲမွာ
အလံုးကေလးမ်ား႐ွိေနၿပီလား လက္ႏွင့္ဖြဖြ စမ္းၾကည့္ရတာမ်ိဳးကျဖင့္ မေရတြက္ႏိူင္ေတာ့။
ကေလးနာမည္ေပး ကင္ပြန္းတပ္၊
ကေလးေမြးေန႔ စသည္ျဖင့္ မိတ္ေဆြမ်ားမွဖိတ္ၾကားလာလ်င္ေတာ့ မျဖစ္မေန သြားၾကၿမဲပင္။ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ
ကေလးတို႔၏အျပံဳးမ်ား၊ ခ်စ္စဖြယ္တီတီတာတာကေလးမ်ားႏွင့္ ခဏျဖစ္ေစ လက္ပြန္းတတီးေနခြင့္ရသည္။
ေခ်ာ႔ျမွဴခ်ီပိုးခြင့္ရသည္။ ဓါတ္ပံု႐ိုက္လ်က္ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚတင္ကာ ကိုယ္ပိုင္မိသားစုကေလးလိုလို
စိတ္လွည့္ျဖားျခင္း၌ ခဏတာသာယာရသည္ပဲ။ သည္လိုႏွင့္ပင္ စိတ္မွာထင္႐ွား႐ွိေနေသာ ကြက္လပ္ကို
ေခ်ာ့ျမွဴျဖည့္ဆည္းရသည္။
အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲ႐ွိေသာအိမ္မွာ
ဆည္းလည္းသံကေလးမွ် မၾကားရ၊ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္သံကေလးမ်ားမွ မၾကားရ။ အရာရာသည္ ႐ွိၿမဲတိုင္းလက္႐ွိမွာ
ပံုမွန္လည္ပတ္လ်က္သာ ႐ွိေလေတာ့သည္။ အ႐ွိကို အ႐ွိအတိုင္းလက္ခံဖို႔ႀကိဳးစားရတာမ်ိဳးထဲမွာမွ
ခါးသည္ဟု ထင္ရသည့္အမွန္တရားတို႔ကိုေတာ့ ျငင္းဆန္ခ်င္ေသးသည့္ လူ႔သဘာဝေပ။ သည္ေတာ့ ၾကည္ဟာ
စပ်စ္သီးေတြ ခ်ဥ္ခ်င္လာေတာ့တာ။ တြန္းလွည္းကေလးေတြႏွင့္ ကေလးမ်ားကို လမ္းမွာေတြ႔တဲ့အခါ
မၾကည့္မိေအာင္ မ်က္ႏွာကို လဲႊသည္။ ကေလးတို႔ ဂ်ီက်ငိုယိုသံကို ရထားေပၚမွာျဖစ္ေစ ၾကားရသည့္အခါမ်ိဳးမွာ
ဆိုးလိုက္တဲ့ကေလး၊ မ႐ိွတာဘဲေကာင္းေသးေတာ့ဟု ေတြးသည္။ ပိတ္ရက္႐ွည္ေတြမွာ စိတ္႐ွိရင္႐ွိသလို
ခ်က္ခ်င္း အထုပ္အပိုးေကာက္ျပင္ကာ ႏွစ္ေယာက္သား ခရီးတိုေလးတစ္ခု ထြက္ႏိူင္သည့္အခါမ်ိဳးမ်ားမွာေပါ့။
ေရတစ္ဝက္ျပည့္ေနသည့္ဖန္ခြက္ကို ျမင္ေအာင္ဇြတ္မွိတ္ၾကည့္လ်က္ ေရတစ္ဖန္ခြက္ျဖစ္ဖို႔ရန္ကိုမူ
မတမ္းမက္လိုေတာ့။
ၾကည္တို႔လိုပဲ မိသားစုမျဖစ္ေသးသည့္
ဇနီးေမာင္ႏွံခ်င္းေတြ႔သည့္အခါေတြမွာေတာ့ သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း သတင္းေလြ႔ၾကရသည္။ “ဒီဘဝမွာ
ဘာဝနာတရားကို ထဲထဲဝင္ဝင္အားထုတ္ဖို႔ အခြင့္ေကာင္းပဲ၊ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းေလ်ာ့လည္းပဲ
အပူအေတာ္သက္သာတာ” စသည္ျဖင့္ ေျမေပၚႏွင့္ေကာင္းကင္က အပ္ႏွစ္ေခ်ာင္းမွ မထိသူမ်ားအခ်င္းခ်င္း
အားေပးလ်က္ ရယ္ေမာဝိုင္းဖြဲ႔ၾကရသည္။
“မိန္းမခ်င္းတူတူေတာင္မွ
သားေမြးထားတဲ့မိခင္က သမီးမိန္းကေလးေမြးတဲ့မိခင္ထက္ ပိုျမတ္တယ္။ ထိုင္တာေတာင္ သားေမြးထားတဲ့မိန္းမက
အျမင့္မွာ ထိုင္ရတာ”
ဘာလဲဟ…သြားစမ္းပါ။ ဒါဆို
ၾကည္တို႔လို သားသမီးမွေမြးမထားတဲ့ မိန္းမေတြက ေျခနင္းၾကမ္းျပင္မွာ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ကာ
က်ံဴ႕က်ံဴ႕ထိုင္ဖို႔သာ႐ွိေတာ့တာ။ ဘယ္ေလာက္သနားစဖြယ္ပါလိမ့္၊ ေအာက္က်လိုက္ရတာဆိုတာ ေျပာဖြယ္မ႐ွိ။
ၾကည္ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကိုသာ တင္းတင္းဖိကိုက္ထားရသည္။ “ဒါက သမီးကေမြးတဲ့ ေျမး၊ ဟိုႏွစ္ေယာက္က
ေခြၽးမက ေမြးတာ၊ သူတို႔လင္မယားကေတာ့ ကေလးမ႐ွိဘူး” သည္လိုအခါတိုင္း သည္လိုၾကားရတိုင္း
ၾကည္ဟာ တစ္ကိုယ္လံုးကို ေပ်ာက္သြားမတတ္က်ံဴ႕ထားမိသည္။ မ်က္ေတာင္တို႔ကို အခါခါပုတ္ခတ္ကာ
က်လုလုမ်က္ရည္တို႔ကို မာန္တင္းရသည္။
သားသမီးမေမြးႏိူင္ေသာမိန္းမသည္
ေလာကႀကီးမွာ သည္ေလာက္ေတာင္ ေအာက္တန္းေနာက္တန္း က်ရသတဲ့လားကြယ္....။
ဘာကိုမွန္းမသိႏိူင္ေသာ
နာက်ည္းမႈေတြသည္ ရင္ဘတ္ထဲမွာသာ မြမြေၾကလ်က္ အျပင္ေတာ့ျဖင့္ ထြက္မလာ။ အ႐ွိကိုသာ တန္
ဘိုးထားတတ္ေအာင္
ႀကိဳးစားဖို႔ပါပဲ၊ မရႏိူင္တာကို လိုခ်င္ေနျခင္းသည္ နာက်င္႐ံုကလြဲ၍ ဘာမွျဖစ္မလာႏိူင္ေသာအခါ
ၾကည္ လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ၿပီ။ လက္သီးတို႔ကို တင္းတင္းဆုတ္ကာသာ အေၾကာင္းတရားတို႔ကို နားလည္ေအာင္
ရင္နာနာႏွင့္ႀကိဳးစားရသည္။ ဒါဟာ ဘဝတစ္ခုရဲ႕အဆံုး မဟုတ္ေသးဘူးဘဲကြယ္....။
“ကိုယ္ဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ဘဝတစ္ခုမွာ
စာကေလးသိုက္ တက္ႏိႈက္ခဲ့တဲ့ေကာင္”
ၾကည့္...သူဟာေလ...။ သူဟာ
ဒီဘဝမွာ တကယ္လို႔မ်ား မ်က္ေစ့တစ္ဘက္ထဲျမင္ႏိူင္သူျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ မ်က္စဥ္းခတ္ရသက္သာတာေပါ့ကြာဟု
ဆိုဦးမည့္သူ....။ သူဟာ ဘာကိုမဆို ေကာင္းေသာအျမင္၊ ခ်ိဳေသာႏွလံုး၊ ဟာသအျမင္ႏွင့္သာ ဘဝကို
ၾကည့္တတ္သူ….
ၾကည့္မွာ သူ႔ထံမွ သင္ယူစရာမ်ားကား
မ်ားျပားလွသည္။
တစ္ခါကလည္း
ကေလး႐ွိေသာမိတ္ေဆြမ်ားကို သူ က်ီစယ္ခဲ့တာ အမွတ္ရမိသည္။
“ကေလး႐ွိတယ္ဆိုတာ
တကယ္ေတာ့ အေၾကြးဆပ္ေနရတာပဲဗ်။ ကေလးသံုးေယာက္္႐ွိတဲ့မိသားစုဟာ ဟိုဘဝက ဘုရားေ႐ႊခြာခဲ့တဲ့အုပ္စု၊
ကေလးႏွစ္ေယာက္႐ွိတဲ့မိသားစုက ပိုက္ဆံမေပးဘဲ ဘတ္စကားခိုးစီးခဲ့တဲ့အုပ္စု၊ ကေလးတစ္ေယာက္႐ွိတဲ့မိသားစုကေတာ့
အလွဴခံပံုးေဖာက္ခဲ့တဲ့အုပ္စုေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒါေတြျပန္ေပးဆပ္ေနရတာ” ဟုဆိုေလသည္။ သူ႔အေၾကာင္းသိေသာမိတ္ေဆြရင္းမ်ားက
သေဘာတက်ရယ္ေမာကာ “ခင္ဗ်ားဟာ တစ္ခုမွလည္း မလြတ္ပါလားဗ်ာ”ဟုဆိုေတာ့ သူက “ဟ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္ေလဗ်ာ
ခင္ဗ်ားသမီးကေလးက ေဖေဖ သမီး ဒီအ႐ုပ္ေလးလိုခ်င္တယ္ဆို ခင္ဗ်ား မဝယ္ေပးဘဲေနလို႔ ရလို႔လား၊
႐ွိ႐ွိ မ႐ွိ႐ွိ ခင္ဗ်ားမွာ ႐ွိသမွ်ေလးခ်ၿပီး ဝယ္ေပးလိုက္ရတာပဲ မဟုတ္လား”ဟု ေခ်ပေလသည္။
သူဟာ
အဲသည္လိုလူစား၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေျပာကာ ၾကည့္စိတ္ကို ေဖာ့ေပးတတ္သူ။ သူ႔ေၾကာင့္ ၾကည့္မွာ
စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပင္ပန္းဆင္းရဲရျခင္းမ်ိဳး တစ္ခါမွ မ႐ွိခဲ့။ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္က်ရျခင္းမ်ိဳးလည္း တစ္ခါမွ မ႐ွိခဲ့ဖူးပါ။
တခါတေလေတာ့ ၾကည္ သူ႔ကို သနားမိသည္။ သူ႔ခမ်ာ သူ႔မ်ိဳးဆက္ သူ႔ေသြးကေလးကိုေတာ့ျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေလ
လိုခ်င္႐ွာေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သူဟာ ဟန္ေဆာင္မ်ားေနသလား၊ ၾကည့္ေ႐ွ႕မွာမို႔ မလိုခ်င္ဟန္ျပေလသလား....။
သူဟာ ၾကည့္ကို စိတ္လက္ခ်မ္းသာေစလိုသူသာ ျဖစ္ေလသည္။
ၾကည့္ကေလးလိုခ်င္စိတ္မွာ
အရင္ကေလာက္႐ူးမူးသည္ မဆိုသာေသာ္လည္း တိတ္တိတ္ကေလးေတာ့ တမ္းတေနမိေသးသည္။ စပ်စ္သီးကေလးေတြ
မခ်ဥ္ဟု စိတ္ထဲက သိေနေသးသည္ကိုး။
ၾကည့္မွာ
သိပ္တြယ္တာရေသာ တိုင္းရင္းသူအစ္မတစ္ေယာက္႐ွိသည္။ အဲ့သည့္အစ္မက သိပ္ကိုခ်စ္စရာ ေကာင္းလြန္းကာ
ေျပာဆိုပြင့္လင္းပံုမွာ ၾကည္ပင္လက္ဖ်ားခါရေအာင္ ဒဲ့က်သူျဖစ္သည္။ “ေအ ငါ့မွာ မိန္းမဘဝျဖစ္ေပမယ့္
ပိုင္ဆိုင္ေနရတာေတြက အလကားပါပဲ။ ဘာမွလည္း မသံုးရ၊ ရည္းစားကေလးမွ မ႐ွိရ”ဟုဆိုေတာ့ ၾကည္က
ေအာ္ရယ္ခ်င္မိသည္။ “ဟင္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ အစ္မရဲ႕”ဟု ေမးေတာ့ သူက “အို မိန္းမျဖစ္မွေတာ့
အနည္းဆံုး သားသမီးကို ႏိူ႔ခ်ိဳတိုက္ေကြၽးဖူးတဲ့ရင္သားေတြ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာေပါ့”ဟု ဆိုသည္။
“ဒီတစ္ခါေတာ့
အလုပ္ထဲက အေကာင္တစ္ေကာင္ေကာင္ေ႐ွ႕ေရာက္ရင္ ငါ မူးလဲပစ္လိုက္မယ္၊ ဒါ ေနာက္ဆံုးလက္နက္ပဲ”
ဟုဆိုကာ သူ႔စကားသူ သေဘာတက်ရယ္ေနေလသည္။ ၾကည့္မွာလည္း အစ္မနဲ႔အတူ လိုက္ရယ္ေမာရပါသည္။
ၾကည္ကေရာ
ဘာထူးလို႔လဲ၊ ဘာမ်ားထူးလို႔လဲကြယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္အျဖစ္ အသံုးက်သည္ဆိုဦးေတာ့ မိခင္တစ္ေယာက္မွ
မျဖစ္ေသးတာ၊ မျဖစ္ႏိူ္င္တာ။ ၾကည္ဟာ အိမ္ေထာင္သည္မိန္းမတစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ႐ွိေနေသးသည္ပဲ။
သားသည္အေမဆိုသည့္အေခၚအေဝၚဟာ တန္ဘိုး႐ွိလိုက္တာ....။ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ေယာက္က ၾကည့္ကို
အေမလို႔ေခၚလိုက္တဲ့စကားဟာ သိပ္ကိုခ်ိဳၿမိန္မွာပဲ....။
ခါတစ္ရံေတာ့လည္း
နာနာက်ည္းက်ည္းေတြးမိတတ္ပါသည္။ လူေတြဟာ ဘာလို႔မ်ား ပံုစံခြက္ႀကီးထဲ ထည့္ထည့္တိုင္းေနရတာပါလိမ့္။
လူတစ္ေယာက္ဟာ ငယ္စဥ္မွာ ပညာ႐ွာ၊ အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္က်၊ သားသမီးေတြ ေမြး၊ စီးပြားေတြ
႐ွာ၊ မိဘျပဳစု၊ သည့္ထက္အ႐ြယ္ေလးရလာေတာ့ တရား႐ွာ။ ၿပီးေတာ့ ေသၾက...။ ဒါပဲလား...ဒါဟာ
လူ႔ဘဝရဲ႕ အလ်ားအ႐ွည္တစ္ခုထဲ မျဖစ္မေနျဖတ္သန္းသြားၾကရမွာေတြပဲလား....။ ဘဝႀကီးဟာ ဒီေလာက္ေတာင္
သမား႐ိုးက်ႀကီးပဲတဲ့လား...။
အိမ္ေထာင္မက်ေသးခင္ကေတာ့
အိမ္ေထာင္ျပဳၾကေတာ့ေလ တဲ့။ ခုဆို ၾကည္တို႔က ကေလးမယူေသးဘူးလား အေမးခံေနရၿပီ။
ၾကည္တို႔ဟာ
ေ႐ွ႕လူေတြ ခ်ေပးခဲ့တဲ့လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ၾကရမွာလား။ အိမ္ေထာင္မျပဳဘူးဆိုရင္ေရာ...၊
ကေလးမေမြးဘူးဆိုရင္ေရာ....လူသားတာဝန္မေက်ဟု အျပစ္တင္ၾကေတာ့မွာလား....။ မ်ိဳးဆက္ခ်န္ရစ္ခဲ့ဖို႔ဆိုတာကေရာ
ဘယ္ေလာက္မ်ားအေရးပါေနလို႔လဲ၊ ဘဝႀကီးထဲကို အျပစ္သားကေလးေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေခၚေဆာင္ေနၾကတာ၊
ဒုကၡသားကေလးေတြ...။ ေတာ္ပါေတာ့ ေလာကႀကီးဟာ ပူေလာင္လြန္းလွတာ။ မေခၚခ်င္ၾကပါနဲ႔၊ မလာခ်င္ၾကပါနဲ႔ေတာ့
ကေလးတို႔ရယ္...။ စိတ္နာလိုက္တာ...။ ၾကည္ဟာ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ၊ ဘာကိုမွန္း မသိ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွန္းလည္း
မသိဘဲ ႐ုတ္တရက္ စိတ္ေဖာက္လာျပန္သည္။ ၾကည္သည္ လူတကာလက္ခံၿပီး ျဖတ္သန္းေနက်ေတြကို ဆန္႔က်င္ခ်င္လွသည္။
တကယ္ေတာ့
အခ်စ္ဆိုတာကိုက မ႐ွိတာ။ မ႐ွိတာကို အ႐ွိလုပ္ေနၾကတာ။ အခ်စ္ဆိုတာဟာ ဘဝႀကီးထဲကို လူႏွစ္ေယာက္
အတူတူခုန္ခ်ပစ္လိုက္ဖို႔ ထိုးေကြၽးလိုက္ေသာ ျမွားေခၚမႈတစ္ခုေပပဲ။ အဲသည္လိုသာ ၾကည္က
နားလည္ခ်င္သည္။ သည့္ေနာက္မွာ သၾကားကပ္ထားေသာေဆးခါးႀကီးတစ္လံုးလို၊ အခ်ိဳကုန္ခ်ိန္မွာ
ဘဝဆိုတာႀကီးကို ပီပီျပင္ျပင္ျမင္ၾကရတာ၊ အဲသည့္ေတာ့မွ ခါးေသာဘဝႀကီးက လူလံုးထြက္ျပေတာ့တာ
မဟုတ္လား။ အို....ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္႐ံုႏွင့္ပင္ ဘဝႀကီးထဲလူျဖစ္ရတာကို အင္မတန္ေမာပန္းလာရေတာ့သည္။
မုန္းလိုက္တာ...။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘာအတြက္အသက္႐ွင္ေနရမွန္း မသိတာေတြႏွင့္သာ အခ်ိန္ေတြလြန္ေျမာက္ေနရတာကို
မုန္းသည္။
“ကေလးငယ္ေတြကို
ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ိုက္ရဘူး။ ဆူတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကေလးစိတ္မွာ အနာရေစမယ့္စကားလံုးမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွမဆူရဘူး”
“တစ္ခ်ိဳ႕ကေလးေတြကေတာ့
႐ိုက္မွကို နားလည္တတ္တာမ်ိုး”
“ကေလးေတြဟာ
အတုျမင္ အတတ္သင္ေနတဲ့အ႐ြယ္၊ မိဘေတြက အေျပာအဆို အေနအထိုင္က အစ ကေလးေတြေ႐ွ႕မွာ ဆင္ျခင္ၾကရမယ္”
“ကေလးကို
သူ႔အဖိုးအဖြားေတြ႐ွိတဲ့ဆီ အလည္ေခၚသြားတာ၊ ကေလးက ျမန္မာစကားေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ေျပာတတ္လာပါရဲ႕၊
ဘယ္ကတတ္လာမွန္းမသိတဲ့ အဆဲေတြလည္း တတ္လာတယ္ သိလား”
အဲသည္လို
မိခင္ေတြစကားဝိုင္းမွာ ၾကည္ဟာ နားေထာင္သူသက္သက္သာျဖစ္သည္။ ဝင္ေျပာလိုလွေသာ္လည္း ၾကည့္စကားမ်ားက
လက္ေတြ႔မဟုတ္ေသာစကားမ်ားမို႔ မခိုင္လံု၊ မွားခ်င္မွားႏိူင္သည္ေလ။ သည္ေတာ့ ႏႈတ္ဆိတ္နားေထာင္ျခင္းသည္သာ
ၾကည့္အတြက္၊ အားလံုးအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးဟုယူဆကာ ဘာတစ္ခုမွ ဝင္မေျပာျဖစ္။ သို႔ေသာ္ ဘာရယ္မဟုတ္
ကေလးစိတ္ပညာဟူေသာစာအုပ္မ်ိဳးကိုေတာ့ ၾကည္ စိတ္ဝင္တစား႐ွာေဖြ ဖတ္႐ွဳ႕ေနမိတတ္ပါသည္။
အဲသည့္ကေလးစိတ္ပညာစာအုပ္ကေလးရဲ႕အဖံုးဟာ
တိမ္ဆိုင္ျဖဴလြလြကေလးေတြ ေမ်ာလြင့္ေနပံုႏွင့္ျဖစ္သည္။ တိမ္ေတြေအာက္က ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေပၚမွာ
ဂါဝန္ျဖဴလြလြကေလးဝတ္ထားေသာ ေလး-ငါးႏွစ္အ႐ြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ တိမ္စိုင္ေတြကိုေမာ့ၾကည့္ကာ
တိမ္ေတြေနာက္ အေျပးကေလးလိုက္ေနပံုက ဝတ္ထားေသာဂါဝန္ကေလး တလြင့္လြင့္ႏွင့္ျဖစ္ေလသည္။
ထိုစာအုပ္အဖံုးကေလးကို
လက္ႏွင့္ဖြဖြအုပ္ကိုင္ပြတ္သပ္ကာ ၾကည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေသာညက ျဖစ္ပါသည္။ မနက္လင္းလာေတာ့
ၾကည္ ႐ုတ္တရက္ထထိုင္မိသည္။ ညက....ညက ၾကည္ အိပ္မက္ မက္ခဲ့သည္ပဲ။ အိပ္မက္ထဲမွာ ျဖဴလြလြတိမ္စိုင္တစ္စေနာက္ကို
ၾကည္ ေျပးလိုက္ေနခဲ့သည္။ တိမ္စိုင္ကေလးသည္ ဝါဂြမ္းကေလးတစ္စႏွယ္ ေပါ့လြင့္ကာ ေကာင္းကင္မွာ
ေျပးလြန္းလွသည္။ ၾကည္က လိုက္မမီမွန္းသိသိႏွင့္ အေျပးလိုက္ကာ ၾကည့္လက္ႏွစ္ဘက္မွာလည္း
ေကာင္းကင္ေပၚေျမွာက္ကာ ျဖန္႔လွပ္ဆန္႔တန္းထားလ်က္႐ွိသည္။ ႐ုတ္တရက္ ေလေၾကာင္းပဲ ေျပာင္းေလသလားမသိ၊
ထိုတိမ္စိုင္ကေလးသည္ ၾကည္႐ွိရာဆီ နိမ့္ကနဲထိုးဆင္းလို႔လာသည္။ ေငးကနဲ မင္သက္ေနစဥ္မွာ
တိမ္စိုင္ကေလးက ၾကည္ႏွင့္အနီးဆံုးေရာက္လို႔လာကာ ၾကည့္ေနရင္းမွာပင္ တိမ္စိုင္ကေလးသည္
အႏွီးျဖဴျဖဴကေလးႏွင့္ ထုပ္ပိုးထားဟန္ သက္႐ွိကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ၾကည့္မ်က္ေစ့မွာျမင္ရသည္။
ၾကည္ ေၾကာင္အေနဆဲမွာပင္ ထိုအရာကေလးက ၾကည့္ကိုယ္ထဲ ထြင္းေဖာက္၍သြားခဲ့သည္ တဲ့...။
ထြင္းေဖာက္တိုက္ဝင္ေသာအ႐ွိန္ေၾကာင့္
ၾကည့္မွာ ျမက္ခင္းေပၚပံုလ်က္သား လဲက်သြားခဲ့သည္။
အို.....ၾကည့္တစ္ကိုယ္လံုး
ၾကက္သီးေမြးညွင္းမ်ားထလာကာ အိပ္ရာေပၚထိုင္ေနလ်က္က ၾကည့္ဘိုက္သားကို လက္ႏွင့္ ထိေတြ႔ေနမိသည္။
မက်ီစယ္ပါနဲ႔ကြယ္...အိပ္မက္ဟာ အိပ္မက္မွ်သာပဲ...ၾကည့္ဘဝမွာ အိပ္မက္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ
မယံုေတာ့ဖို႔ သင္ယူခ့ဲၿပီးသားရယ္...။ သို႔ေသာ္ ၾကည္သည္ ယံုၾကည္ခ်င္မိျပန္သည္။
တကယ္လို႔မ်ား.... သူကေလးဟာ....
အိပ္ရာမွထကာ
ဆံပင္ေတြကို ဖီးသင္သည္။ ေဘးစားပြဲေပၚက ျပကၡဒိန္ကို ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာလကတည္းက
ရာသီေသြးမေပၚဘဲေက်ာ္ခဲ့သည္ကို ၾကက္ေျခခတ္ထားသည့္ရက္စြဲတစ္ခုအရ သိရေလသည္။ ၾကည့္ႏွလံုးခုန္သံတို႔ျမန္လြန္းလာလ်က္
ညဝတ္အက်ၤီကိုလဲကာ ေတြ႔ရာတီ႐ွပ္ေလးတစ္ထည္ ေကာက္စြပ္ၿပီး အနီးဆံုး၂၄နာရီဆိုင္ကေလးဆီသြားရေကာင္းမလား
ေတြးမိျပန္သည္။ တခါတေလ အဲ့သည္လိုေက်ာ္ခဲ့ၿပီးမွ ျပန္လာခ်င္လာေနတတ္တာ။ အေနအထိုင္ အစားအေသာက္အျပင္
စိတ္အလႈပ္အ႐ွားႏွင့္လည္း ဆိုင္သည္ပဲ။
ရင္မဆိုင္လိုပါ...၊
အနီေရာင္မ်ဥ္းကေလးတစ္ေၾကာင္းထဲ ေပၚလာလ်င္ျဖင့္ ၾကည္ ရင္ကြဲရဦးမည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သိပ္ကိုထူးဆန္းေနတာလို႔
စိတ္က ေတြးမိျပန္သည္။ ခ်ီတံုခ်တံုႏွင့္ ၾကည္သည္ ဆိုင္ကေလးေ႐ွ႕ကို ဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းပင္
မသိလိုက္။ ေငြေခ်
ၿပီး၍ အထုပ္ကေလးကို လက္မွာက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ကာ ၾကည့္ေျခလွမ္းတို႔က
အိမ္အျပန္လမ္းကို ခါတိုင္းထက္ပိုေဝးသည္ထင္မိေတာ့သည္။
ခံစားရလြန္းလို႔ ဘယ္ေတာ့မွမစစ္ေတာ့ဟု
စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားကာ မစစ္ခဲ့သမွ်၊ ၿပီးခဲ့ေသာတစ္လက ေက်ာ္ခဲ့ေသာေသြးသည္ ခုျဖင့္ ႏွစ္လနီးပါး႐ွိေတာ့မည္။
ၾကည့္စိတ္တို႔ တဆတ္ဆတ္ခုန္လာျပန္သည္။ သူက ၾကည့္လက္တို႔ကိုဖ်စ္ညွစ္ဆုတ္ကိုင္ကာ ၾကည့္ေသြးခုန္ႏႈန္းတို႔ကို
ေႏွးေကြးေစသည္။ ဓါတ္ခြဲခန္းဟု ဆိုင္းဘုတ္တပ္ထားေသာ ေကာင္တာေအာက္မွာ ဆီးခြက္ကေလးကိုခ်စဥ္
ပုလင္းေပၚမွာ ၾကည့္နာမည္ကပ္ထားလ်က္က တစ္ျခားသူပုလင္းေတြႏွင့္ေရာမလား စိုးရေသးသည္။ ဓါတ္ခြဲခန္းတာဝန္႐ွိသူ အမ်ိဳးသမီးက လက္အိတ္စြတ္ထားေသာ
သူမလက္ႏွင့္ ဖ်တ္ကနဲေနာက္ဘက္ယူသြားမွ က်န္ခဲ့ေသာပုလင္းမ်ားကိုၾကည့္ကာ မေရာေထြးႏိူင္ေတာ့ၿပီဟု
စိတ္ခ်လက္ခ်႐ွိရသည္။
“ခဏေနဆရာဝန္ျပန္ေခၚပါလိမ့္မယ္၊
အခန္းအျပင္မွာပဲေစာင့္ပါ”ဟု ေနာက္လည္ျပန္ၾကည့္ကာ ေျပာလာသူအမ်ိဳးသမီးကိုေခါင္းညိတ္ျပရင္း
သူထိုင္ေနေသာ ခံုတန္းကေလးဆီ ေမ်ာကနဲျပန္ေရာက္လာေလသည္။ ၾကာျမင့္သည္ဟုစိတ္ကထင္ေသာ အခိုက္အတန္႔ခဏကေလးပါပဲ၊
ထိုခဏမွာပင္ ၾကည္တို႔တိုကင္နံပါတ္ေခၚေသာ မီးနီကေလးက အခန္း၂မွာလင္းလာတာျမင္ေတာ့ ၾကည္
ေတာင့္ကနဲထရပ္ကာ အခန္း၂ဆီ တန္းကနဲ ေလွ်ာက္သြားမိစဥ္ အသက္မွ်ပင္႐ွဴမိရဲ႕လား မေသခ်ာ။
ဆရာဝန္မ်က္ႏွာရိပ္ကိုသာ အလြတ္မေပးတမ္းၾကည့္ေနစဥ္
“ကြန္ဂရက္က်ဴေလး႐ွင္းပါ မစ္စ္ၾကည္ ခင္ဗ်ားမွာ ကိုယ္ဝန္ ၇ပတ္နဲ႔၄ရက္႐ွိေနပါၿပီ”ဆိုသည့္အသံမွာ
ၾကည့္မ်က္ရည္မ်ား မထိန္းႏိူင္စြာ...ေပါက္ကနဲ ေပါက္ကနဲအက်...။ သူက ၾကည့္လက္ေမာင္းတို႔ကိုဖ်စ္ညွစ္ဆုတ္ကိုင္ရင္း
နီက်င္လာေသာသူ႔မ်က္ဝန္းမ်ားကို ေခါင္းေမာ့ခါစဥ္၊ ၾကည့္မွာ ထိုင္ေနေသာခံုႏွင့္တင္ပါးတို႔ လြတ္ေျမာက္ကာ လူတစ္ကိုယ္လံုး
ေမ်ာလြင့္ကာရယ္...။
ၾကည့္ အရပ္၊ ကိုယ္အေလးခ်ိန္တို႔ကို
တိုင္းမွတ္သည္။ ၾကည့္ေသြးတို႔ကို ေဖာက္စစ္စဥ္ ေဆးထိုးအပ္ျပြန္ထဲ ေစြးညိဳ႕စြာစီးဆင္းသြားေသာ
ေသြးစိမ္း႐ွင္႐ွင္မ်ားကို အမွတ္မဲ့ေငးရင္းက ၾကည္ က်န္းမာမွျဖစ္မည္ဟုေတြးသည္။ သူ႔အတြက္....သူကေလးအတြက္၊
ၾကည္တို႔ဘဝထဲကို မၾကာခင္ေရာက္႐ွိလာေတာ့မယ့္ သူကေလးအတြက္ ၾကည္ က်န္းမာေနမွျဖစ္မည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္သလားဟု
ဆရာဝန္႔အေမးကို ၾကည္ ေခါင္းခါျပရင္း သူ႔ကိုလွမ္းအၾကည့္ သူက “social smokerပါ၊ အျမဲေတာ့ ေသာက္ေလ့မ႐ွိပါဘူး၊ လိုအပ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ မေသာက္ဘဲလည္း
ေနႏိူင္ပါတယ္”ဟု ဆိုသည္။ ဆရာဝန္က Passive
smoking ေခၚ second-hand smoke (SHS)အေၾကာင္းေျပာစဥ္မွာ
သူက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္နားေထာင္သည္။ ကိုယ္ဝန္႐ွိေနစဥ္ လင္ကိုယ္မယားေနမႈထိုင္မႈေတြ၊
ေဆာင္ရန္ေဆာင္ရန္ေတြ၊ အစားအေသာက္အေနအထိုင္ စံုလင္စြာဆိုစဥ္ ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ေသခ်ာနားစိုက္ေထာင္ရသည္။
ၿပီးေတာ့ ၾကည့္မွာ အစဥ္စြဲေသာက္ေနရတဲ့ေဆးေတြ၊
တစ္ျခားေသာေရာဂါေတြ ႐ွိ မ႐ွိေမးျမန္းသည္။ ၾကည့္မွာက ေသြးနီဥနည္းသည့္ေရာဂါ႐ွိတာမို႔
Sangobionဆိုတဲ့ေဆးတစ္မ်ိဳးကို ၾကည္ ေန႔စဥ္ေသာက္ရပါသည္။
ေဆးေသာက္ေနတာမို႔ ေသြးအေျဖရရင္ေတာ့ ေသြးနီဥပါဝင္ႏႈန္း ေဟမိုဂလိုဘင္စစ္ခ်က္ေကာင္းေနမွာပါပဲ၊
သည္အတြက္ စိတ္ခ်လက္ခ်ခ်မ္းသာရေသးသည္။
ေဖာလစ္အက္ဆစ္ရယ္၊ ငါးၾကီးဆီရယ္ေသာက္ေဆးအျဖစ္ေပးၿပီး
ေနာက္ႏွစ္ပတ္အၾကာမွာ ျပန္လာျပဖို႔ခ်ိန္းသည္။ ေဆးခန္းမွအျပန္လမ္းေလွ်ာက္မွပင္ တုန္ယင္ေနေသာၾကည့္ဒူးမ်ားကို
သတိထားမိသည္။ ၾကည့္လမ္းေလွ်ာက္ပံုသည္ အလာတုန္းကႏွင့္ေတာင္ မတူ၊ ခပ္ျဖည္းျဖည္း သတိႏွင့္ေလွ်ာက္သည္။
ၾကည့္ဘိုက္ထဲကသူကေလး သက္ေတာင့္သက္သာမျဖစ္မွာစိုးသလိုရယ္ စိတ္ကထင္သည္။ အေပ်ာ္လြန္သည္လား၊
ဝမ္းနည္းသည္လား မသိတတ္ႏိူင္ေသာ ေရာေထြးခံစားမႈမ်ားမွာ ၾကည္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီးလိုက္ပါပစ္လိုက္သည္။
သူကေလး...
ၾကည္တို႔ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ေမွ်ာ္ေစာင့္ခဲ့ရေသာ
သူကေလး...
ခု သူကေလးက ၾကည့္ဝမ္းဘိုက္ထဲမွာ
တဲ့.... သူ
တကယ္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ တဲ့....။
ၾကည္သည္ တကၠစီေပၚမွာပင္ အိကနဲငိုေၾကြးမိေတာ့တာ၊
သူက ၾကည့္ေခါင္းကို အလိုက္တသင့္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲေပြ႔ပိုက္လာသည္။ သူ႔႐ွပ္အက်ႌရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး
ၾကည့္မ်က္ရည္တို႔စိုေအာင္ ၾကည္ ငိုခ်ခဲ့မိလိုက္သည္။ ဘာကေလးမွန္း မသိေသး....၊ သားကေလးလား၊
သမီးကေလးလား ဘာမွန္းမသိလည္းဘဲ ဘာေလးပဲရရ ၾကည္ ေပ်ာ္မွာ၊ ၾကည္ႏွင့္သူ႔ေသြးသားတို႔ေပါင္းစပ္မႈပင္
မဟုတ္လား။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း
သူ အရင္ဆံုးလုပ္တာက ႏွစ္ဘက္မိဘမ်ားဆီ ဖုန္းဆက္အသိေပးျခင္းပင္။ ေပ်ာ္ေနတဲ့မိဘေတြအသံဟာ
ၾကည့္မ်က္ဝန္းကမ်က္ရည္တို႔ကို ေသြ႔ေျခာက္ေစသည္။ “ဂ႐ုစိုက္ေနာ္ သမီးၾကည္၊ လိုအပ္ရင္
ေမေမလာခဲ့မယ္၊ ႀကိဳေတာ့ေျပာေနာ္သမီး၊ ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္”ဟူေသာ ေမေမ့စကားမွာ ၾကည္
မ်က္ရည္ဝဲရျပန္သည္။ ၾကည့္ကိုေရာ ေမေမ ဘယ္လိုမ်ားေမြးခဲ့ပါလိမ့္၊ သမီးဦးမို႔ Labor painက အၾကာႀကီး၊ တစ္ရက္နီးပါးဟုသိရစဥ္
“ေမေမသနားပါတယ္ သိပ္နာခဲ့မွာပဲ”ဟု ၾကည္ ဆိုခဲ့ဖူးသည္။
“ေနဦး အေရးတၾကီးလုပ္စရာတစ္ခု
႐ွိေသးတယ္”ဟုဆိုကာ အနီေရာင္မ်ဥ္းကေလးႏွစ္ေၾကာင္းထင္ေနေသာ ကိုယ္ဝန္စစ္တံကေလးကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ကာ
စေတးတပ္စ္တင္ေတာ့ ၾကည္ ေအာ္ရယ္မိရေလသည္။ “ဟာကြာ ဖရန္းအုန္းလီးလုပ္မေနဘူးကြာ ပတ္ပလစ္တင္တယ္ကြာ”ဟုဆိုကာ
ပ႐ိုက္ဗိတ္စီစက္တင္ကို ကမာၻလံုးပံုေလး ေျပာင္းလိုက္တာမို႔ ၾကည့္မွာ ငိုအားထက္ရယ္အားသန္။
အဲသည့္ခဏေလးမွာပါပဲ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ ကြန္ဂရက္က်ဴေလး႐ွင္းမွာ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးျပံဳးျမလာတာကို
ၾကည္ ျမင္သည္။ ၿပီးေတာ့ မလုပ္စဖူး လိုက္ခ္ေတြကို ထိုင္ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတာမို႔ ၾကည္လည္း
သူႏွင့္အတူ ၾကည္ႏူးရပါသည္။
ၿပီးေတာ့ သူက အစီအစဥ္ေတြ
ခ်က္ခ်င္းထိုင္ဆြဲသည္။ ၾကည့္အတြက္ ကိုယ္လက္လႈပ္႐ွားမႈလုပ္ဖို႔၊ ကေလးေမြးဖြားရလြယ္ကူသည္ဆိုေသာ
ေယာဂက်င့္စဥ္အတြက္ ေယာဂသင္တန္းတက္ရမည္ဟုလည္း ဆိုသည္။ အစားအေသာက္ဆိုလည္း “အရင္ကလို Junk foodေတြ မစားရေတာ့ဘူးေနာ္
ခဏေလးပဲဟာ သည္းခံေနာ္”ဟု ေခ်ာ့ကာတစ္မ်ိဳးဆိုျပန္သည္။
အခု ၾကည့္ဘိုက္ထဲမွာ ၇ပတ္႐ွိေနၿပီျဖစ္တဲ့
သူကေလးက အျပင္ေလာကထဲေရာက္လာဖို႔ ေနာက္ထပ္ ၃၃ပတ္ေလာက္ၾကာဦးမွာ တဲ့၊ ၾကည့္ေမြးဖြားရက္က
အဲသည့္မွာေရာက္႐ွိလာမွာမို႔ ေဆာင္းဦးေပါက္ကာလျဖစ္မည္။ ၾကည္သည္ အေညာင္းမိတယ္ဆိုကာ သူတားခ်င္လည္း
တားပါေစ၊ သူကေလးအတြက္ ေျခအိတ္လက္အိတ္ကေလးေတြ၊ အေႏြးထည္ကေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္ထိုးဖို႔
အင္တာနက္ထဲမွာ ဒီဇိုင္းၾကည့္ဖို႔၊ ခ်ည္လံုးအေရာင္ေ႐ြးဖို႔ စိတ္ထဲကႀကိတ္ေတြးေနမိၿပီျဖစ္သည္။
ၾကည့္အိပ္မက္ကေလးအတိုင္းဆို သူကေလးဟာ မိုးေပၚကတိမ္ဆိုင္ကေလးလို ေဖြးႏုႏုျဖဴမြမြကေလးျဖစ္မည္။
အျဖဴေရာင္ကေလးပဲ ထိုးရင္ေရာ...။ ၾကည္ ျပံဳးမိသလားမဆိုႏိူင္၊ သူကပါေယာေရာင္ျပံဳးကာ ၾကည့္ဘိုက္ကို
သူ႔လက္ႏွင့္ ဖြဖြအုပ္ကိုင္သည္။ သူ႔လက္ဖမိုးေပၚမွာ ၾကည့္လက္တို႔ကို အုပ္မိုးကိုင္လိုက္ေတာ့
သူက ၾကည့္မ်က္ႏွာကို ေမာ့အၾကည္၊့ ၾကည့္မ်က္ဝန္းတို႔ ေဝဝါးလာျပန္သလို မဆံုးႏိူင္ေသာစိတ္လႈပ္႐ွားမႈတို႔က
ၾကည့္ကိုေရာ သူ႔ကိုပါ လြမ္းျခံဳျပန္သည္။
ေနာက္ႏွစ္ပတ္အၾကာ ဆရာဝန္ဆီျပန္အျပမွာေတာ့
သူကေလးက ၉ပတ္႐ွိခဲ့ၿပီ။ အို...ၾကည့္ပါဦး၊ ဆရာဝန္လက္ထဲက Dopplerေလးႏွင့္ေထာက္ကာျပေတာ့
သူက ၾကည့္ဘိုက္ထဲမွာ ေျမပဲေတာင့္ကေလးလို ေကြးေကြးကေလးရယ္...၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာဝန္က ကိုယ္အေလးခ်ိန္တိုင္းသည္။
မနက္ခင္းဖ်ားနာေအာ့အန္မႈေတြအျပင္ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ေသးသလဲ၊ အစားအေသာက္အေနအထိုင္ကအစေမးျမန္းကာ
ကယ္လစီယမ္ပါတဲ့အစားအေသာက္ေတြ ခ်ိစ္၊ ငါးေသတၱာ၊ ပန္းမုန္လာစိမ္းေတြ မ်ားမ်ားစားဖို႔ေျပာသည္။
ေပးေနက်ေဆးေတြပဲဆက္ေပးကာ ၁၂ပတ္မွာ လာထပ္ျပပါဟု ေနာက္သံုးပတ္ခြာကာ ခ်ိန္းေလသည္။
ၾကည့္ဘိုက္က သားဦးမို႔ ၾကည္ကသာေျပာျပမထားလ်င္
ေဘးလူမ်ားမသိႏိုင္ေသးသည့္အ႐ြယ္မွာပင္ ႐ွိေသးသည္။ သူကေတာ့ ဘိုက္ဖံုးအက်ႌလွလွေလးေတြေရာင္းေသာဆိုင္မ်ားေ႐ွ႔
ျဖတ္မိတိုင္း ၾကည့္ကိုလက္ကုတ္ကာ ျပေလ့႐ွိသည္။
ဒါေလးဆို ၾကည္နဲ႔လိုက္မွာ၊ ဟိုအေရာင္ေလးဆို ၾကည့္အသားနဲ႔လိုက္မွာ တဖြဖြလုပ္ေလ့႐ွိသည္။
ၾကည္က “အဲဒါေတြ မဝတ္ပါဘူး၊ old fashionေတြ၊ တီ႐ွပ္ကို ဘိုက္ေဖာ္ၿပီးဝတ္မွာ၊ ဘိုက္ေပၚမွာ
အလွဆင္တဲ့အေနနဲ႔ လိပ္ျပာပံုတက္တူးထိုးဦးမွာ”ဆိုေတာ့ ၾကည့္ကို “ဆိုးလိုက္တဲ့ မိန္းမကေလးကြာ”ဟုဆိုကာ
ေခါင္းေခါက္သေယာင္ ျပဳသည္။
တစ္ေန႔မွာ သူက ကေလးပံုပိုစတာေလးေတြ
၄ခုဝယ္လာကာ ၾကည္တို႔ခုတင္ေျခရင္းမွာ အျပည့္ကပ္သည္။ ၾကည္တို႔ အိပ္ေနရာကေန ကုတင္ေျခရင္းဘက္ကို
မ်က္လံုးေဝ့ၾကည့္႐ံုျမင္သာေသာ အေနအထားမွာ။ “ဒါေလးေတြ မ်ားမ်ားၾကည့္ေပး၊ ဒါေပမယ့္ သမီးေလးေမြးလာရင္ေတာ့
ၾကည္နဲ႔တူပါေစ”ဟု ဆိုသည္။ ၾကည္က ျပံဳးလိုက္ကာ “ဘာေလးေမြးေမြး ၾကည္နဲ႔ပဲတူရမယ္၊ အဲဒါမွ
လွမွာ”ဟုအႏိူင္ပိုင္းေတာ့ သူက တဟားဟားေအာ္ရယ္ကာ “ေအးပါကြာ”ဟု ျပံဳးမဲ့မဲ့ ရိသဲ့ေလသည္။
အို....တကယ္ပါ၊ ၾကည့္ေန႔ရက္ေတြဟာ
အခုမွစတင္ကာ အသက္ဝင္လာတာ။ သူနဲ႔ အတူေနအိမ္ေထာင္သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ခုေလာက္ တစ္ခါမွ မေပ်ာ္စဖူး၊
သူကေလး ေရာက္လာေတာ့မယ့္အျဖစ္ဟာ ၾကည့္အရာရာကို သက္ဝင္ေျပာင္းလဲေစတာ။
သက္တံခံုးႀကီး
ဘယ္ႏွစ္ေရာင္
ထမင္းဆီဆမ္း
ေရႊလင္ပန္း...။
ၾကည္က အဲသည့္ကေလးကဗ်ာေလးစပ္ကာ
သူကေလးကို႐ြတ္ျပဖို႔ဟုဆိုေတာ့ သူကလည္း အားက်မခံ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ကေလးကဗ်ာေတြ သူ စုဦးမည္ဆိုသည္။
ၾကည့္ပါဦး......ၾကည္တို႔ဘဝကေလးဟာ
အခုမွ အေရာင္စတင္စံုလင္လာေတာ့တာ။ ဘဝသည္ ႏွစ္သက္တြယ္ၿငိဖြယ္...
တစ္ေန႔ကေတာ့ ၾကည့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္
ဖုန္းေျပာျဖစ္သည္။ “ၾကည္က အခု ၁ဝပတ္ထဲမွာ”ဟုဆိုေတာ့ “၁၁ပတ္ကေန ၁၄ပတ္အတြင္းမွာ Down
Syndrome စစ္ၾကည့္သင့္တယ္ေနာ္ ၾကည္၊ သိတယ္ဟုတ္”ဟု သတိေပးလာသည္။ ဟုတ္တာေပါ့…
ၾကည္လက္လွမ္းမီသေလာက္
ဖတ္ၾကည့္ထားဖူးပါသည္။ ၾကည္တို႔လို အသက္ ၃၅ႏွစ္အထက္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္သူမိန္းမမ်ား
စစ္ၾကည့္သင့္သည္ဆိုပါသည္။ မျဖစ္မေနစစ္ၾကရမည္ရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္
ထံုးစံအတိုင္း တစ္ခုခုဆို အာ႐ံုထဲကလြယ္လြယ္မေဖ်ာက္ႏိူင္ေသာ ၾကည့္အတြက္ အင္မတန္ႀကီးစြာေသာ
စိတ္ဖိစီးမႈႀကီးတစ္ခုအျဖစ္ စားစားေနေန သတိရပူပန္ေနမိရေတာ့သည္။
သူကေတာ့ “မစစ္ဘူးကြာ ကိုယ္တို႔ကေလးပဲ
ဘယ္လိုေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမြးမယ္၊ သူ႔ကုသိုလ္ေပါ့၊ ျဖစ္လာရင္လည္း Special Education
Schoolsဆိုတဲ့ေက်ာင္းေတြ ႐ွိတာပဲ”ဟု ဆိုသည္။ ၾကည္ကေတာ့ သက္ျပင္းမသိမသာခ်ကာ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ရသည္။
ၾကည့္ဘိုက္ေပၚ လက္ကေလးတင္ကာ ရသမွ်ဘုရားစာစံု ႐ြတ္ရျပန္သည္။
၁၂ပတ္ျပည့္လို႔ ဆရာဝန္ဆီျပစဥ္မွာ
Dopplerဆိုတာေလးႏွင့္ ၾကည့္ဘိုက္ေပၚေထာက္စစ္ကာ ျပသည္။ ဒီေနရာေလးကျဖင့္ သြားဖံုးကေလးေတြ
စထြက္ေတာ့မယ္၊
ဒီေနရာကေတာ့ျဖင့္ ေျခသည္းခြံေပ်ာ့ေပ်ာ့ကေလးေပါ့ စသည္ျဖင့္ သူကေလးကို ၾကည္တို႔ ေတြ႔ေနရၿပီ။
ဒီအခ်ိန္မွာ ဝမ္းတြင္းကလီစာေတြ စတင္ျဖစ္တည္ဖြံၿဖိဳးစျပဳၿပီဟုလည္း ဆရာဝန္က ဆိုသည္။ ၾကည့္ကိုယ္အေလးခ်ိန္
၄ေပါင္တိုးလာကာ တခ်ိဳ႕မနက္ေတြ ႐ံုးအသြားကားေပၚမွာ အနည္းငယ္ ပ်ိဳ႕ခ်င္တာေလးကလြဲလို႔
အရင္ရက္ေတြကေလာက္ မဆိုးေတာ့။
တစ္မနက္မွာေတာ့ ႐ံုးသြားဖို႔ေရခ်ိဳးအၿပီးမွာ
ၾကည့္ေျခသလံုးေပၚက ေရစက္ေတြစင္ေအာင္သုတ္ၿပီးပါလ်က္ႏွင့္ ခပ္စိုစိုခံစားရတာေၾကာင့္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ၾကည့္မ်က္စိေတြ ျပာေဝမတတ္ျဖစ္သြားရသည္။ ေသြးေတြ....ဘုရား ဘုရား ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္၊
ၾကည္ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔ကို ဖုန္းဆက္ကာေခၚေတာ့ သူက “မလႈပ္နဲ႔ ကုတင္ေပၚမွာ အသာေလးပက္လက္လွဲေနလိုက္
ကိုယ္ အခုပဲ လာခဲ့မယ္”ဟုဆိုသည္။ ၾကည္ ငိုမိေတာ့မည္။ အိပ္ရာေပၚ အသာေလးလွဲခ်လိုက္ရင္း
ၾကမ္းျပင္ေပၚက ေသြးစက္တို႔ကို မၾကည့္မိေအာင္ေနရသည္။ ၾကာလိုက္တာ....၊ သူ႔ အိမ္ျပန္အလာကိုေစာင့္ရတာဟာ
ဒီတစ္ခါ တစ္ကမာၻဟုထင္သည္။ ျမန္ျမန္ေလး လာပါေတာ့ကြယ္ ၾကည္ စိတ္ပူလွပါၿပီ။ မေန႔က ႐ံုးမွာ
ဖိုင္ေတြ သယ္မေ႐ႊ႕ခဲ့လို႔မ်ားလား...
ဘုရားေရ ၾကည္ ဘုရားသာအႀကိမ္ႀကိမ္ တ မိလ်က္ မ်က္ဝန္းမ်ားကို
တင္းတင္းမွိတ္ထားလိုက္မိသည္။
လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားသိပ္မလုပ္ဘဲ
ခုတင္ေပၚမွာ bed rest တစ္ပတ္ခန္႔ေနရမည္။ ဘာမွေတာ့ စိတ္ပူစရာမ႐ွိပါဟု ဆိုသည့္အတြက္
ၾကည္
ရင္ေအးရပါသည္။ ခုတင္ေပၚပက္လက္ႏွင့္ပင္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ မိခင္ဘိုက္ထဲမွာ အဆင့္ဆင့္ဖြံ႔ၿဖိဳးပံုေတြ၊
သားေလာင္းမိခင္အေနႏွင့္ ေဆာင္ရန္ေ႐ွာင္ရန္ေတြ၊ ကေလးစိတ္ပညာ၊ ကေလးျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေရးစသည့္စာအုပ္ကေလးမ်ားကိုဖတ္ရင္း
အခ်ိန္ကုန္ရသည္။
ကေလးေလးေတြဟာ ခ်ီးမြမ္းတာကို
အလြန္ႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း၊ ကေလးေတြဘာလုပ္လုပ္ သူတို႔မွာ လုပ္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္း႐ွိတဲ့အေၾကာင္း၊
ကေလးသူငယ္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအတြက္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရာမွာ ကေလးတို႔ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကိုအေျခခံရမွာျဖစ္ၿပီး
လူႀကီးမိဘေတြလိုအပ္ခ်က္-ဆႏၵေတြကို အေျခခံျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ရန္ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲသည္လို
လူႀကီးမိဘေတြအတြက္ မွတ္သားသတိမူစရာေတြျပည့္ေနတဲ့ စာကေလးေတြကို ဖတ္ရေတာ့ ၾကည္ ႏွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ျပံဳးမိရသည္။
ဟုတ္တာေပါ့ ၾကည္တို႔မိဘေတြရဲ႕အတၱ၊ ၾကည္တို႔မိဘေတြရဲ႕အိပ္မက္၊ ၾကည္တို႔မိဘေတြရဲ႕ဆႏၵေတြကို
အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးဖို႔ရာ ကေလးေတြေပၚ ပံုခ်မယ္ဆိုရင္ျဖင့္ အင္မတန္မွမတရားေလျခင္းလို႔
ၾကည္ လက္ခံသည္ေလ။
ၾကည္သည္ အိပ္ရာေပၚသက္သက္သာသာေနရင္း
စာဖတ္လိုက္၊ ခ်ည္ထိုးလိုက္၊ သီခ်င္းနားေထာင္လိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္မ်ားကုန္လြန္ေစရသည္။ ၿပီးျပန္ေတာ့
အလုပ္ျပန္ဆင္းကာ သာမန္ေန႔ရက္မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ရျပန္သည္။ တကယ္ေတာ့ ေန႔ရက္မ်ားမွာ သာမန္ျဖစ္ေစကာမူ
ၾကည့္ခံစားမႈတို႔ကား သာမန္မဟုတ္ေတာ့ၿပီကို ၾကည္ ကိုယ္တိုင္သိသည္။ ၾကည္သည္ သူကေလးကို
ဝမ္းဘိုက္ထဲလြယ္ထားရျခင္း၌ပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အာဂမိန္းမႏွယ္ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္လ်က္႐ွိသည္။
အရာရာကို ၾကည္လင္ေသာအျမင္ႏွင့္ ပို၍ၾကည့္တတ္လာသည္ဟုလည္း ထင္ေနေသးသည္။
ဆရာဝန္ခ်ိန္းဆိုေသာ ေနာက္တစ္ပတ္မွာေတာ့
ၾကည္လြယ္ထားရေသာသူကေလးသည္ သားကေလးျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလသည္။ သားကေလးဟုသိၾကေတာ့ “ေကာင္းတာေပါ့
သားဦးေယာက်ာ္းကေလးျဖစ္တာ အားကိုးရတာေပါ့၊ သားဆိုတာ ဓါးပဲ၊ သားဆိုေတာ့ ရဟန္ုးအမလည္းျဖစ္ရတယ္”ဟု
မိတ္ေဆြမ်ား၏ ေလာကဝတ္ကို ၾကည္ နားေထာင္ရျပန္သည္။ သမီးကေလးမ်ားျဖစ္ရင္ေတာ့ “သမီးဆိုတာ
ထီးပဲ၊ ၾကည္နဲ႔တိုးတိုးေဖာ္ ရတာေပါ့၊ သမီးဆိုတာ အိမ္လံုတယ္” စသည္ေျပာၾကလိမ့္ဦးမည္။
ၾကည့္အရင္စိတ္ႏွင့္ဆို “ဘာေမြးေမြး၊ သားျဖစ္ျဖစ္ သမီးျဖစ္ျဖစ္ကိုယ့္ေသြးပဲဟာ”ဟု ပက္ကနဲဆိုမိမည္ထင္သည္။
ၾကည္သည္ အေတြးတို႔ကို ေခါင္းထဲမွထုတ္ကာ မိတ္ေဆြမ်ားကို ၿပံဳး၍သာတုန္႔ျပန္ရေလသည္။ အို....ကိုယ့္ေသြးပဲဟာဆိုတဲ့စကားမွာကိုက
စဥ္းစားဆင္ျခင္စရာေတြ ျပည့္ေနျပန္သည္။ ကိုယ့္ေသြးမဟုတ္ေသာကေလးမ်ားသည္လည္း ကေလးေတြပဲမဟုတ္ဘူးလား....။
ကေလးေတြတိုင္းမွာ တူညီေသာအခြင့္အေရး႐ွိသည္၊ ခ်စ္ခင္ခံခြင့္၊ ျပဳစုခံခြင့္ႏွင့္ ထိုက္တန္ၾကသည္၊
က်ယ္ျပန္႔ၾကီးမားေသာ မိုးေကာင္းကင္တစ္ခု႐ွိရမည္ပဲ...။
ၾကည့္စိတ္တို႔သည္ ခ်ဥ္တူးတူးျဖစ္လာလ်က္
အျပင္ပန္းမွာေတာ့ ေလာကဝတ္ဆိုတာ ဒါပဲေလဟု နားလည္ေပးရင္း ေက်းဇူးစကားကိုသာ တြင္တြင္ဆိုေနရသည္။
ဒါဟာ... ဒီလို...စိတ္ထဲ႐ွိသလို မတုန္႔ျပန္ႏိူင္ျခင္းကိုက လူ႔ယဥ္ေက်းမႈတဲ့လားကြယ္ဟု
ျမည္တမ္းလိုသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ၾကည့္ဘိုက္ေ႐ွ႕ကို
စူထြက္လာတတ္ေသာ ေျခကေလးလက္ကေလးေတြကို အသည္းယားလွစြာ ၾကည့္ရင္းပီတိျဖစ္ရျခင္း၌ ၾကည္ခံစားေနရသမွ်အလိုမက်မႈတို႔
အရည္ေပ်ာ္ရျပန္သည္။ သူကေလးဟာ ၾကည့္ဘိုက္ထဲမွာ က်န္းမာသန္စြမ္းစြာ လႈပ္႐ွားလ်က္႐ွိေနတာ...။
ညညဆို
ႏွစ္ျခိဳက္စြာအိပ္ခြင့္ရတာကိုပဲ သူကေလးကို ၾကည္က ေက်းဇူးတင္ရသည္။ ၾကည့္ေျခေထာက္ေတြ
ၾကြက္တက္ၿပီးႏိူးလာရေသာညမ်ားမွလြဲလ်င္ သူကေလးက ၾကည့္ဘိုက္ထဲမွာ ၿငိမ္သက္စြာအတူအိပ္သည္ဟု
ထင္ရသည္။
တစ္ေန႔အထိေပါ့...
အဲသည့္ေန႔ကေတာ့ ၾကည့္စိတ္ထဲ
သိပ္ကို ၿငိမ္သက္လြန္းေနသည့္ သူကေလး၏အလႈပ္အ႐ွားကို သံသယျဖစ္မိေသာေန႔ျဖစ္သည္။ ႐ုတ္တရက္
သူကေလးႏွင့္ၾကည့္အၾကား စိတ္ခ်င္းခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာႀကိဳး ျပတ္ထြက္သြားသလို ခံစားေနရကာ
ခါတိုင္းလို
ၾကည့္ဝမ္းဘိုက္က သယ္ပိုးထားရသည့္ခံစားခ်က္တို႔ ကင္းမဲ့ေပါ့လြင့္သြားသည္ဟု
ၾကည္ ထင္သည္။
ဘာရယ္မသိေသာစိတ္တစ္ခုခု၏ႏိႈးေဆာ္မႈေၾကာင့္
ဆရာဝန္ဆီ ခ်က္ခ်င္းပဲသြားေတြ႔ဖို႔လိုမလား ေတြးသည္။ အဲသည့္အထိ စိတ္ထဲသိပ္မစိုးရိမ္လွေသး။
လရင့္လာၿပီ။ ၇လေက်ာ္ေက်ာ္႐ွိလာၿပီမို႔ စိတ္ခ်ရေသာအေနအထားမွာ စိတ္ထဲ သိပ္ေတာ့မပူမိ၊
သို႔ေသာ္ တကယ့္ကို တစ္မ်ိဳးႀကီးပါပဲ၊ ေျပာမျပတတ္ေသာခံစားမႈတစ္ခု ၾကည္ ခံစားသိေနရသည္။
သည္ေန႔က ၾကည့္ဆရာဝန္ ေဆးခန္းထိုင္ရက္မဟုတ္တာမို႔ ေနာက္တစ္ေန႔ေတာ့ သြားျပမွဟု စိတ္ထဲေတြးထားရသည္။
သူ႔ကိုေျပာျပေတာ့ သူက ၾကည့္ဘိုက္နား ေခါင္းကပ္နားေထာင္ကာ “ေဟးေကာင္ႀကီး အိပ္ေနသလား၊
ေဆာ့ပါဦးကြ”ဟုဆိုကာ သူကေလးကို စကားေတြ ေျပာေနခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာေတာ့ ေသြးနည္းနည္းဆင္းသည္။
ၾကည္ မ်က္ႏွာပ်က္စျပဳၿပီ။ ဟိုတစ္ခါကလိုမ်ား အိပ္ရာေပၚအနားယူဖို႔လိုသလား...ဒါမွမဟုတ္...။
ၾကည္သည္ မနက္စာစား၊ အဝတ္အစားလဲစဥ္မွာပင္ မျပံဳးႏိူင္၊ သူကေတာ့ ၾကည္စိတ္သက္သာရာရမည့္စကားမ်ား
႐ွာၾကံေျပာေနခဲ့ေလသည္။ ေဆးခန္းအသြား တကၠစီေပၚမွာ ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး အေတြးကိုယ္စီႏွင့္
ၿငိမ္သက္လိုက္ပါသည္။
လိုအပ္ေသာစာ႐ြက္စာတမ္းမ်ား
ေကာင္တာမွာထပ္အၿပီး အလွည့္ေစာင့္ေနစဥ္ ၾကည့္ဘိုက္ေပၚ
လက္ကေလးတင္ကာ ရသမွ်ဘုရားစာကုန္ေအာင္သာ ႐ြတ္လ်က္႐ွိရသည္။ ဆရာဝန္စစ္ေဆးအၿပီး ပ်က္ယြင္းသြားေသာမ်က္ႏွာႏွင့္
“စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ၊ ကေလးက အထဲမွာ ႏွလံုးမခုန္ေတာ့ဘူး”ဆိုသည့္အသံ၌ ၾကည္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္သည္။
သူ သူ႔လက္သီးတို႔ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားလ်က္ ၾကည့္ပုခံုးတို႔ကို ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္ထားသည္မ်ား
ေျပာေလ်ာ့စျပဳေလသည္။
သူကေလး....၊ သူကေလးေရ....ၾကည္တို႔ဘာမ်ား
မွားခဲ့ၾကသလဲကြယ္...။
ၾကည္ မ်က္ရည္အက်မွာ ဆရာဝန္က
ခြဲစိတ္ထုတ္မလား၊ ေနာက္ရက္အနည္းငယ္ သားေလွ်ာအက်မွာ ျခစ္ထုတ္မလားဟု လိုရင္းကိုသာေမးေလသည္။
ခြဲထုတ္မယ္ဟုေျပာေသာ ၾကည့္အသံမွာ ေပ်ာ့ကာ အက္ကြဲလ်က္႐ွိသည္။ ၾကည့္အသံမွ ဟုတ္ပါေလစ...။
ေဆး႐ံုတက္ရက္ကို လာမည့္ေန႔မွာ သတ္မွတ္ကာ ၾကည္တို႔အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ အိမ္အျပန္လမ္းသည္
ေအးစက္ေျခာက္ျခားကာ အသက္မဲ့စြာ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူက အိပ္ရာေျခရင္းက ကေလးပိုစတာေလးေတြကို
တစ္ပံုခ်င္းဆြဲခြာလ်က္ နံရဲကိုလက္သီးႏွင့္ဖြဖြထိုးကာ သားရယ္ သားရယ္ဟု ႏႈတ္မွတဖြဖြဆိုသည္။
ၾကည္သည္လည္း ႏွလံုးသားတို႔ေပါက္ထြက္မတတ္
ငိုေတာ့သည္။ ကံၾကမၼာဟာ ရက္စက္လြန္းသည္ပဲ...။ က်ီစားတတ္လြန္းသည္ပဲ...။ တစ္ပိုင္းတစ္စထိုးထားေသာ
ေျခအိတ္ကေလး၊ ၿပီးစီးသြားၿပီျဖစ္ေသာ ဦးထုပ္ကေလး....ခ်ည္အျဖဴစြတ္စြတ္ကေလးႏွင့္...။
ၾကည့္အိပ္ရာေဘးမွာ...။ သူတို႔ အသက္မဲ့ၿပီေလ...။
ကံေသကံမဘာမွေျပာမရေသာ ဘဝႀကီးထဲက ျဖစ္တည္မႈ၊
ပ်က္ယြင္းမႈတို႔ကို ၾကည္ မပိုင္၊ သူလည္း မပိုင္၊ ဘယ္သူကမွ မပိုင္ဆိုင္ၾကပါ။ အသက္ဓါတ္တစ္ခု၏
ထိလြယ္႐ွလြယ္ ဖ်တ္ကနဲကြဲေၾကလြယ္မႈမွာ အဘယ္သို႔ေသာသူကမ်ား တင္းခံႏိူင္မည္တဲ့လဲ။ ၾကည္တို႔သည္လည္း
ၿငိတြယ္တတ္ေသာ၊ ဖိတ္စင္တတ္ေသာ ပုထုဇဥ္ သာမန္လူသားမွ်သာပဲ မဟုတ္လား။
ၾကည္ သတိျပန္ရလာေတာ့
ပထမဆံုးသိသည္မွာ တုန္ခိုက္ေနေအာင္ ခ်မ္းေနျခင္းပဲျဖစ္သည္။ ၾကည့္ဘိုက္ထဲကေန သူကေလးကို
ခြဲထုတ္လိုက္ၾကၿပီးၿပီ။ သူကေတာ့ သားကေလးကို ၾကည့္ခဲ့သည္ တဲ့။ ၾကည့္မွာ မျမင္ရက္စရာ
အသက္မဲ့ေနမည့္သူကေလးကို စိတ္ႏွင့္ေတာင္ မျမင္ရက္ပါ။ မ်က္ေစ့တို႔ကို ျပန္လည္မွိတ္လိုက္စဥ္ခဏ
ျပန္လည္၍အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္သည္မွာ တာဝန္က်ဆရာမေလး ေစာင္တစ္ထပ္လာျခံဳေပးသည္ကိုပင္ မသိလိုက္ေတာ့။
ေနာက္တစ္ဖန္ ၾကည္ႏိူးလာခ်ိန္မွာေတာ့
ညေနေစာင္းေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ၾကည္က ေဆး႐ံုမွာ ေလး-ငါးရက္ခန္႔ေတာ့ ေနရမည္ထင္သည္။ သူကေလးအတြက္
ေမြးစာရင္းလုပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေသစာရင္းကိုပါ တစ္ပါတည္းလုပ္ရသည္။ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ...။ သူကေလးဟာ
ၾကည္တို႔ဘဝထဲမွာ ႐ွိမေနေတာ့။ ၾကည့္ဘိုက္ထဲမွာ ၾကည့္သားကေလးအျဖစ္ႏွင့္ ၇လတာေနခဲ့သည္၊
ၾကည္ႏွင့္အတူ ၾကည့္အေသြးအသား၊ ၾကည္စားသမွ် အခ်ိဳအခါးေတြကို သူကေလးႏွင့္အတူ ခြဲေဝခံစားခြင့္ရခဲ့ဖူးသည္ကိုပဲ
ေက်းဇူးတင္ရမည္လား ၾကည္ မသိတတ္နိုင္ေတာ့။
ေနာက္ေန႔မနက္မွာေတာ့ ၾကည္
လမ္းထေလွ်ာက္သည္။ ထိုစဥ္မွာ ၾကည့္ေဘးကုတင္က မိန္းကေလးအေၾကာင္း ၾကားသိခဲ့ရတာျဖစ္ေလသည္။
မိန္းကေလးက ကေလးမီးဖြားစဥ္မွာ ဆံုးပါးသြားခဲ့ၿပီတဲ့...။ ၾကည့္မ်က္ေစ့ထဲမွာ ၾကည့္ကုတင္ေဘးက
ဆံတိုကေလးႏွင့္၊ လည္ပင္းႏွင့္ရင္ဘတ္တစ္ေလွ်ာက္ တက္တူးထိုးထားေသာ မိန္းမငယ္ကေလးကို ျမင္ေယာင္သည္။
ေဆး႐ံုလာတက္တာ အေဖာ္မပါ၊ မိဘေတြကလည္း အသိအမွတ္မျပဳ၊ ဘိုက္ကေလးေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့ႏွင့္
မ်က္ႏွာကိုခ်ီေမာ့ကာ တစ္ေလာကလံုးကို အေရးမစိုက္ေသာမ်က္ႏွာေပးႏွင့္ မိန္းမငယ္ကေလး။ ထိုမိန္းကေလးက
single momဟု သိရသည္။ သူ႔ကေလးအေဖ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း သူကိုယ္တိုင္ပင္ မသိ၊ သိလည္း မထူးဟုထင္ထားပံုရသည္။
ၾကည့္ကိုေတာ့ ကုတင္ေဘးခ်င္းကပ္မို႔ ငဲ့ေစာင္းကာ ၾကည့္ေဖာ္ရသည္။ ခုေတာ့ သူမက သူမရင္ေသြးကေလးကို
တာဝန္ေက်စြာေမြးအၿပီး ထားရစ္ခဲ့ေလၿပီ။
ကေလးက ဘာေလးလဲဟု ၾကည္ကေမးရာ
ေယာက်ာ္းကေလးဆိုတာႏွင့္ ၾကည္က ၾကည့္သားကေလးကို နင့္ကနဲအမွတ္ရျပန္သည္။ အဲသည္ကေလးေလးက
လမျပည့္ဘဲေမြးတာမို႔ သံုးေပါင္ေက်ာ္ေက်ာ္သာ႐ွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုကေလးကို ၾကည့္ခြင့္ေတာင္းေတာ့
ဆရာမေတြက အျပင္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ရပါတယ္ဆိုတာမို႔ သြားေခ်ာင္းၾကည့္ျဖစ္သည္။ မီးအျပာေရာင္မွိန္ပ်ေသာ အထူးခန္းကေလးထဲမွာ မ်ားစြာေသာ ပိုက္တန္းလန္းကေလးေတြႏွင့္
ကေလးေလးက ေဘးတေစာင္းကေလး ေခြအိပ္လ်က္။ သူ႔မ်က္ေစ့ကေလးေတြကို အုပ္ထားကာ ႏွာေခါင္းမွာ၊
ေျခလက္ေတြမွာ၊ ရင္ဘတ္မွာ ပိုက္တန္းလန္းမ်ားတပ္လ်က္ လႊတ္ထားေသာ ေရာင္ျခည္အလင္းတန္းမ်ားေအာက္မွာ
ေကြးေကြးကေလး...။
ၾကည္သတိဝင္လာေတာ့ ၾကည့္ပါးေပၚမွာ
မ်က္ရည္ေတြႏွင့္၊ အ႐ြယ္ႏွင့္မမွ်လိုက္တာ ကေလးရယ္....။ မိသားစုဝင္အားလံုးက လိုလိုခ်င္ခ်င္ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကလ်က္
ၾကည္တို႔ဘဝထဲက သူကေလးထြက္ခြာသြားခဲ့ခ်ိန္မွာ၊ ထိုသူကေလးကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာႀကိဳဆိုသူမဲ့သည့္ၾကားမွ
ေလာကႀကီးထဲဝင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ၾကည္သည္ ခ်က္ခ်င္းလိုလို ထိုသူကေလးႏွင့္ၾကည့္အၾကားက ဆက္သြယ္မႈတစ္စံုတစ္ရာကို
ျမင္လိုက္ရသလို႐ွိသည္။ မ်က္ရည္တို႔ကိုသုတ္ကာ တာဝန္႐ွိသူမ်ားႏွင့္ေတြ႔ၿပီး ကေလးေမြးစားခြင့္အတြက္
ေမးျမန္းေလေတာ့သည္။
“ေဟာ သမီးကေလးတို႔ လာၾက၊ ဝင္လာၾက”
သူက ေဘးအိမ္မွမိသားစုကို
အိမ္ထဲဝင္လာခဲ့ရန္ ဖိတ္ေခၚသည္။ သူတို႔မွာက သမီးကေလးေတြခ်ည္းပဲ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ၾကည္ကေတာ့
တစ္လျပည့္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ သားငယ္ေမာင္သုတ၏ အင့္ကနဲအလြန္႔မွာ နတ္ျမွဴ၍ၿပံဳးရယ္သေယာင္
တြန္႔ေကြးသြားေသာအျပံဳး၌ ေငးရသည္။ သားအႀကီးေမာင္ပုညကေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ စက္႐ုပ္ေတြ
တပ္ဆင္ကစားလ်က္။
သူက သမီးအႀကီးမကေလးလက္ထဲကို
ထံုးစံအတိုင္း ဘီစကစ္ႏွစ္ထုပ္ထည့္ေပးလိုက္သည္။ အႀကီးမကေလးက သူ႔ညီမအငယ္လက္ထဲကို တစ္ထုပ္ေပးကာ
က်န္တစ္ထုပ္ကိုသူ႔အတြက္ခ်န္သည္။ ၾကည္ေရာသူပါ သေဘာတက်ျပံဳးမိၾကျပန္သည္။ သည္သမီးကေလးႏွစ္ေယာက္က
ၾကည္တို႔အိမ္ကို လာလည္ေနက်ျဖစ္ကာ လာတိုင္းလည္း မုန္႔ႏွစ္ခုကို အႀကီးမျဖစ္ေစ၊ အငယ္မလက္ထဲျဖစ္ေစ
ထည့္ေပးလိုက္တတ္သည္။ ကေလးေတြကိုယ္တိုင္ ႏွစ္ခု႐ွိရင္ တစ္ခုစီ၊ တစ္ခုထဲ႐ွိရင္ တစ္ဝက္စီဆိုတာကို
နားလည္ေစလိုျခင္းပင္။
အိမ္နီးခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္
ေလာကဝတ္စကားမ်ားဆိုၾက၊ သားငယ္ကေလးေမာင္သုတကို
အုပ္ေဆာင္းထားေသာျခင္ေထာင္အျပာေလးေပၚကေန ကဲၾကည့္ၾက၊ ၾကည္တို႔ဧည့္ခံေကြ်းေမြးေသာ အစားအေသာက္မ်ားစားၾကႏွင့္ပင္၊
သားငယ္ကေလးေမာင္သုတ၏ တစ္လျပည့္တစ္ေန႔တာ ကုန္လြန္ခဲ့ရသည္။
ဧည့္သည္ေတြျပန္ကုန္ၾကေတာ့
ၾကည္ႏွင့္သူ၊ ၿပီးေတာ့ သားႀကီးေမာင္ပုည၊ သားငယ္ကေလးေမာင္သုတတို႔သာ က်န္ရစ္သည္။ သားႀကီးေမာင္ပုညကိုေမြးစားမည္ဆံုးျဖတ္စဥ္
အားလံုးက ဝိုင္းဝန္းကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကသည့္ၾကားမွာ သူကေတာ့ ၾကည့္သေဘာဟု ဆိုခဲ့သည္။ မ်ိး႐ိုး
ဗီဇဆိုတာ႐ွိတယ္၊ ဘယ္ကမွန္းမသိ၊ ဘယ္လိုေသြးပါလာသလဲလည္း မသိဟုဆိုသည္မ်ားကို ၾကည္က ေခါင္းမာစြာမၾကားဟန္ျပဳသည္။
စြန္႔ခဲ့ရေသာၾကည့္သားကေလးေနရာမွာ စိတ္ေျဖသေဘာမ်ိဳးအစားထိုးသည္ဆိုျခင္းထက္ လာျခင္းမေကာင္းခဲ့ေသာ
ႀကိဳဆိုသူမဲ့ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္အတြက္ ၾကည္က ေကာင္းကင္ႀကီးတစ္ခုအျဖစ္ အုပ္မိုးလိုတာ...။
ၿပီးေတာ့ လူႀကီးေတြမိုက္ျပစ္ဟာ ကေလးေတြနဲ႔ လံုးလံုးမွမဆိုင္။ ကေလးေတြမွာ ဘာေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မွလည္း
မ႐ွိၾက။ သည္လိုႏွင့္ ၾကည္တို႔ဘဝထဲ သားႀကီးေမာင္ပုည ေရာက္႐ွိလာခဲ့သည္။
“ေမာင္ပုညကေလးက ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးနဲ႔
ခပ္ဆင္ဆင္ရယ္ေနာ္”ဟူေသာ ဝတ္ေက်စကားမွာ ၾကည္ ျပံဳးသည္။ “အေဖနဲ႔ေရာ အေမနဲ႔ေရာ မတူဘူးေနာ္
သူက တစ္႐ုပ္”ဟူေသာ မွတ္ခ်က္မ်ိဳးမွာလည္း ၾကည္ ေခါင္းညိတ္ရသည္သာ။ ေမာင္ပုညကေလးကိုေမြးစားၿပီး
ေနာက္သံုးႏွစ္အၾကာမွာ သားငယ္ေမာင္သုတကိုယ္ဝန္ကို ၾကည္ လြယ္ခဲ့ရတာ။ ခုေတာ့ ၾကည္တို႔မွာ
သားကေလးႏွစ္ေယာက္႐ွိခဲ့ၿပီ။
သူက သားႀကီးလက္ကိုဆြဲလ်က္
အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာသားငယ္ကေလးျခင္ေထာင္နား ေခၚလာေလသည္။ သားႀကီးက သူ႔လက္ထဲက ငွက္ေပ်ာသီးကို
တစ္ဝက္ခ်န္ကာ ညီညီေလးစားဖို႔ဟုဆိုေနတာမို႔ ညီေလးက မစားတတ္ေသးေၾကာင္း ႐ွင္းျပရေသးသည္။
ၿပီးေတာ့ ကစားထားေသာအ႐ုပ္မ်ားကို ပလတ္စတစ္ပံုးထဲျပန္သိမ္းစဥ္ သူက “ညီညီေလးႀကီးရင္ သားနဲ႔တူတူကစားၾကေနာ္၊
သားသားအ႐ုပ္ေတြ ညီညီေလးကို ေပးေဆာ့ရမယ္ေနာ္ သားႀကီး”ဟုဆိုေတာ့ သားႀကီးက ေခါင္းညိတ္ကာ
“ညီညီေလးက ဘယ္ေတာ့ႀကီးလာမွာလဲေဖေဖ”ဟု ေမးေလသည္။
သားကေလးႏွစ္ေယာက္ကို အတတ္သင္ရန္မ်ား၊
လမ္းေၾကာင္းပ်ိဳးေထာင္ေပးရန္မ်ားက ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ စိတ္ကူးႏွင့္အျပည့္ျဖစ္သည္။
သားႀကီးေမာင္ပုညႏွင့္ သားငယ္ေမာင္သုတအၾကား ကြဲျပားေသာအခြင့္အေရးမ်ားႏွင့္ မျခားေစလို။
တန္းတူညီမွ်သာျဖစ္ေစရမည္။ ေမတၱာျဖင့္တည္ေဆာက္ေသာမိသားစုမွ ေပါက္ဖြားလာသူမ်ားပီပီ လူသားဆန္ေသာ
သားကေလးမ်ားသာ ျဖစ္ေစ့ခ်င္သည္။
ၾကည္နားလည္သည္က ေဟာသည္ေလာကႀကီးထဲမွာ
ကေလးမ်ားသည္ ပန္းကေလးမ်ားသဖြယ္....။ မည္သည့္ပ်ိဳးပင္မွ မ်ိဳးပြားသည္ျဖစ္ေစ တူညီေသာပြင့္လန္းခြင့္႐ွိၾကသည္။
လံုေလာက္ေသာ အလင္းေရာင္၊ ေရ၊ ေလသာရၾကမည္ဆိုလ်င္ ေကာင္းကင္အျပန္႔ေအာက္၌ ညီတူပြင့္လန္း
အလွဆင္ၾကမည္သာ...
PEACE - ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမဂၢဇင္း
