စိတ္အလြင့္...

ရီေဝမႈန္မိႈင္းေနတဲ့ ည....။

ကြၽန္မမ်က္လံုးေ႐ွ႕အရာအားလံုးဟာ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာအေရာင္ေတြနဲ႔သာ။ ေရမ်ားမ်ားနဲ႔ က်ဲက်ဲေရးျခယ္ထားတဲ့ ခပ္ေျပေျပေရေဆးပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္လိုရယ္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ကေလး မႈန္ေဝတယ္....။ ဟိုးအေဝးႀကီးကို တစ္ခ်က္ေငးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္ေနရသလိုလိုနဲ႔ အျမင္အာ႐ံုထဲ ဘာတစ္ခုမွ မယ္မယ္ရရ ဖမ္းဆုပ္မရႏိူင္ျပန္။ ည၉နာရီထိုးဖို႔ ၁၅မိနစ္။ ညစာအတြက္ ေနာက္က်ခ်ိန္၊ အိမ္မျပန္ခ်င္ေသးပါဘူးကြယ္...။ ဟိုနားဒီနားေလွ်ာက္ဖို႔အတြက္လည္း ေနာက္က်ေနျပန္၊ ညာဘက္ပုခံုးေပၚက လြယ္ေနက်႐ံုးလြယ္အိတ္ရယ္၊ ဘယ္ဘက္ပုခံုးေပၚမွာ ကြန္ျပဴတာအိတ္ရယ္။ ပုခံုးႏွစ္ဘက္လံုးဆီက ေလးလံမႈေတြကို ေျခေထာက္ေတြကသယ္ပိုးလို႔ ကြၽန္မ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့မိတယ္။ ဘဝႀကီးဟာ အဲသလို ေလးလံမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနေၾကးတဲ့လား....။ မာေက်ာေနက်စိတ္ဓါတ္ေတြဟာ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း အရာရာကို အ႐ွံဳးေပးေပ်ာ့ညံ့လိုက္ခ်င္မိတယ္။

ဘာမ်ားေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္႐ွိလို႔လဲကြယ္....။ စိတ္ေတြကို ေျခပစ္လက္ပစ္လႊတ္လႊတ္ခ်မိတာ ခဏခဏ။ ေၾကမြၿပီးသားစိတ္ေတြဟာ ခဏခဏအက္ေၾကာင္းထလို႔ အၿပီးတိုင္ေသဆံုးမသြားႏိူင္တဲ့ဒုကၡကို ဝ႗္တစ္ခုလို႔ နာမည္ေပးခ်င္လွရဲ႕။

တက္ကစီေစာင့္ေနတာ ဆယ္မိနစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ကြၽန္မေ႐ွ႕က လူတန္းႀကီး တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ေ႐ွ႕ေရာက္သြားၾကခ်ိန္မွာ တန္းစီေနတဲ့လူတန္းႀကီးဆီက လွည့္ထြက္လာခဲ့မိတယ္။ ရထားဘူတာ႐ံုဘက္ဦးတည္တဲ့ ေျခေထာက္ေတြက ေတြ႔ရာစားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုထဲ လွမ္းဝင္မိၿပီးျဖစ္တယ္။ မွာလိုက္တဲ့အေအးတစ္ခြက္ဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ ျဖစ္ေနရတာပါလိမ့္။ ဆယ္ျပားေစ့ကေလးေတြ ခ်ိဳင့္ဝင္ေနသလို ဖန္ခြက္နံရံေတြက မႈန္ၾကည္ၾကည္မို႔ အထဲကို ျပတ္ျပတ္သားသားမျမင္ရလည္းဘဲ ဒါဟာ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္လို႔သိေနႏိူင္ေသးတာပဲ။ 

ဒီဆိုင္ကေဖ်ာ္ရည္ေတြဟာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔မ်ား ေဖ်ာ္သလား...။ ေၾကာင္အအေငးေနမိဆဲ ေ႐ွ႕ကအေအးခြက္ထဲ ကြၽန္မမ်က္ရည္စက္ေတြ....ေဟာတစ္စက္ ေဟာတစ္စက္နဲ႔...။ အင္း...အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ...၊ တဆစ္ဆစ္ဘယ္ဘက္ရင္ညြန္႔က အနာကို ညာလက္နဲ႔ေထာက္ထားဆဲမွာ ေခါင္းကို ခပ္သာသာခါမိရဲ႕။

“ကမာၻေလာကႀကီး ခဏရပ္တန္႔သြားသလိုပဲ ငါထင္တယ္မင္းနဲ႔ဆံုတိုင္းေလ အၾကည့္ေတြ ရင္ဖိုလိႈက္ေမာလို႔ေန”

လက္ေတြက ေဖာ္ဝပ္ျမားကေလးကို အလိုလိုေက်ာ္လိုက္ၿပီးျဖစ္တယ္။ နားက နားၾကပ္ႏွစ္ဘက္လံုးကိုလည္း ဖ်တ္ကနဲဆြဲျဖဳတ္လိုက္မိတယ္။ မဖ်က္ပစ္ရက္တဲ့သီခ်င္း...၊ နားလည္းမေထာင္ရဲတဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဟာ ကြၽန္မဖုန္းထဲမွာ ေမာင္ပို႔ေပးထားခဲ့တဲ့အတိုင္း သိမ္းထားျမဲ႐ွိေနတာ...။ 

အျပင္မွာ မီးခိုးေငြ႔ေတြ မႈန္ရီဆဲ၊ ကြၽန္မမ်က္ဝန္းမွာပါ မႈန္ရီလာလို႔ရယ္...။

ထိုင္ေနရက္က ထြက္ေျပးေနမိတဲ့စိတ္ေတြ...။ မဟုတ္ေသးဘူး၊ အမိခံေနတဲ့စိတ္ဆိုရင္ ပိုမွန္မလားပဲ။ မျမင္ႏိူင္တဲ့ခ်ည္ေႏွာင္မႈေတြထဲက  ကြၽန္မ ခဏခဏရုန္းထြက္မိတိုင္း တလည္လည္ ျပန္ေရာက္ေနတတ္ေတာ့ ခက္ရခ်ည့္ကြယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ခဏခဏအမိခံ ရစ္ပတ္တြယ္ေႏွာင္ရင္း အသက္႐ွဴရခက္တဲ့ေန႔ညေတြထဲ ႐ွင္သန္ျပန္ရရဲ႕။

“ဒီလလည္းပဲ တားဂက္မမီျပန္ဘူးေနာ္....”

အလုပ္ဖိစီးမႈေတြက ဒီရက္ေတြထဲ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းလို ခႏၶာအႏွံ႔စိုက္ဝင္ေလတယ္။ နည္းနည္းကေလးမွ မလြန္႔သာဘူး။ အိမ္ကိုသယ္ယူလာရတဲ့ ကြန္ျပဴတာထဲမွာ အဲဒီအလုပ္ဖိစီးမႈေတြ႐ွိတယ္။ ကြၽန္မအိမ္အေရာက္ လိုက္လာတတ္တဲ့အလုပ္ေတြကို သိပ္မုန္းတာပဲ။

“သူက ခု မ႐ိုက္ေတာ့ျပန္ဘူး။ လိမၼာေနျပန္ၿပီ။ ေခြးၿမီးေကာက္က်ည္ေတာက္စြတ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့ျပန္ေကာက္ဦးမလဲ ငါ မေျပာတတ္ပါဘူးဟာ”

႐ံုးကစာေရးမ ေအမီ ျပံဳးၿပီးေျပာေတာ့ ကြၽန္မ စိတ္လိုလက္ရ ျပန္ၿပံဳးျပလိုက္မိတယ္။ ဒါ ေကာင္းတာေပါ့။ ကြၽန္မခဏခဏၾကားေနခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္တြင္းေရးအၾကမ္းဖက္မႈတစ္ခုဟာ ခုလို ေအးေဆးၿငိမ္သက္သြားတယ္ဆိုတာ။ ခက္တာက သူ႔ခင္ပြန္း အဲရစ္ဟာ ခဏပဲ အခ်ိဳးေျပာင္းတာ။ ေတာ္ၾကာ မိန္းမကို လည္ပင္းညွစ္လို႔ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္က် လည္ပင္းမွာ အညိဳအမည္းစြဲၿပီး ႐ံုးတက္လာတဲ့ ေအမီ့ကို ေတြ႔ၾကရျပန္တာပဲ။

အခ်စ္ဆိုတာ....။ 
ကြၽန္မ ေအမီ့ကို ေမးၾကည့္ရင္ေကာင္းမလား၊ မူးလာတိုင္း ေသြးဆိုး၊ အျပစ္႐ွာ႐ိုက္ႏွက္တတ္တဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္အေပၚ ေအမီ့အခ်စ္က ဘာတဲ့လဲ၊ “သူက ငါ့ကို ခ်စ္တာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္၊ သူက စိတ္မ႐ွည္တာ ငါကလည္း တံုးတာ အတာကိုးဟာ”လို႔ ေျပာေနက်အတိုင္း ေအမီက ေျပာလိမ့္ဦးမယ္။ ကြၽန္မ ဟက္ကနဲတစ္ခ်က္ရယ္မိတယ္။ ေတာ္ပါကြယ္...အခ်စ္ဆိုတာဟာ လူေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္က လူမိန္းမတစ္ေယာက္ကို အႏိူင္က်င့္ဖို႔သက္သက္ ခပ္ခ်ိဳခ်ိဳနာမည္တပ္ထားတဲ့အရာ....။ ကြၽန္မစိတ္ေတြကို ေမာင္ အနိုင္က်င့္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မစိတ္ေတြကို ေမာင္ ပံုသြင္းခိုင္းေစခဲ့တယ္။ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီကြယ္...။

တစ္ညလံုးမွာ ဘယ္ႏွစ္နာရီမ်ား ကြၽန္မ အိပ္စက္ခဲ့ပါလိမ့္။ အမ်ားဆံုး႐ွိမွ ေလး-ငါးနာရီရယ္...။ ကြၽန္မက ပံုမွန္ဆို ခြန္ႏွစ္နာရီေလာက္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္လိုက္ရမွ အိပ္ေရးဝသူေလ။ အိပ္ခ်ိန္ကို ျပည့္ျပည့္ဝဝ မအိပ္ရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ားၾကာခဲ့ၿပီလဲဆိုတာ မ်က္လံုးေအာက္ေျခက အကြင္းလိုက္ညိဳေနတာက သက္ေသေပါ့။ ေနပါဦး၊ ကြၽန္မ မအိပ္ဘဲ ဘာေတြလုပ္ေနမိပါလိမ့္....။ ႏိႈးစက္ျမည္ၿပီး၊ ပိတ္ၿပီးလို႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ထိ အိပ္ရာကမထခ်င္ဘဲ ဆက္မွိန္းေနတတ္တာကလည္း အိပ္ေရးမဝတိုင္းျဖစ္ေနက် အက်င့္တစ္ခုပဲဆိုပါေတာ့။ မထခ်င္ေသးဘူး ဆက္အိပ္လိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ မျဖစ္ႏိူင္ဘူး ထမွ၊ ေတာ္ၾကာ အလုပ္က ခဏခဏေနာက္က်လို႔ မျဖစ္ဘူး။ အိပ္ရာက အားယူထလိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းဝင္၊ ေရအျမန္ခ်ိဳးၿပီးေတာ့ အဝတ္အစားတစ္စံုေကာက္ဝတ္၊ မ်က္ႏွာေပၚ BB ကရင္မ္ပါးပါးလူး၊ ေပါင္ဒါေလးပုတ္ၿပီး ႐ံုးအိတ္ကိုလြယ္၊ အိမ္က အေျပးအလႊားထြက္၊ ဒါ ကြၽန္မနိစၥဒူဝ...။ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို...။

ကြၽန္မေ႐ွ႕က အေအးခြက္ထဲမွာ ဘာမွမက်န္ေတာ့။ ည ဆယ္နာရီခြဲၿပီ။ ကြၽန္မျပန္ဖို႔သင့္ၿပီ။ ပိုက္ဆံ႐ွင္းၿပီး ခံုလြတ္ေပၚတင္ထားတဲ့ ကြန္ျပဴတာအိတ္ကို ဘယ္ဘက္ပုခံုးေပၚတင္၊ ႐ံုးလြယ္အိတ္ကို ညာဘက္ပုခံုးေပၚတင္လို႔ ဘယ္ေျခလွမ္းတစ္လွမ္းကို ေ႐ွ႕ထုတ္ရတယ္။ ေနာက္ညာေျခတစ္လွမ္း...ေနာက္ ဘယ္ေျခတစ္လွမ္း...။ တူ႐ူကို ေလွ်ာက္ေနတယ္။ အေျဖာင့္အတိုင္း ေ႐ြ႕ေနတယ္။ 

ရပ္ပစ္လိုက္လို႔ မရဘူးတဲ့လားဟင္....။ ကြၽန္မ ဆက္မေလွ်ာက္ခ်င္လို႔ မရဘူးတဲ့လား...။ ရပ္ထားလိုက္လို႔သာရရင္ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ပိုင္ဆိုင္ေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ ရပ္ထားခဲ့မွာ။ အတၱႀကီးတယ္ပဲေျပာေျပာ ေမာင့္အခ်စ္ေတြ သူမ်ားလက္ထဲမေရာက္ခင္၊ ကြၽန္မဆီမွာ ေမာင့္အခ်စ္ေတြ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္႐ွိေနခ်ိန္...။ အဲဒီအခ်ိန္ကေလး တခဏကို ကြၽန္မ ရပ္ထားခဲ့ပစ္ခ်င္ရဲ႕။

မိုးစက္ေတြ...မ်က္ႏွာေပၚစိုစြတ္လာတဲ့ မိုးစက္ေတြေၾကာင့္ ညာဘက္ပုခံုးေပၚလြယ္ထားတဲ့အိတ္ထဲက ထီးကိုဖြင့္ေဆာင္းလိုက္တယ္။ ထီးကိုင္းတစ္ကိုင္းက ခ်ဳပ္႐ိုးျပဳတ္ေနၿပီး ထီး႐ြက္အျပင္ဘက္ကို ေငါထြက္ေနတဲ့ ထီးကိုင္းတစ္ေခ်ာင္းကို ေငါင္းစင္းစင္းေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သတိထားမိတာ ၾကာၿပီပဲ။ အပ္ခ်ည္နဲ႔ျပန္တုတ္ဦးမွလို႔ ေတြ႔တိုင္းေတြးျဖစ္တာလည္း ၾကာၿပီ။ ကြၽန္မအလုပ္ေတြ ဘာေတြမ်ား မ်ားေနခဲ့ပါလိမ့္။ လူလား စိတ္လား...မအားလပ္တာေတာ့ အမွန္။ ေဘးဘီဝဲယာကလူေတြ ကြၽန္မျမင္ကြင္းထဲ ေရာက္မလာတာ အံ့ၾသစရာ။ ဒီလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ကြၽန္မတစ္ေယာက္ထဲလိုလို....။ ဒီလမ္းမႀကီးကို ကြၽန္မတစ္ေယာက္ထဲ ပိုင္သလိုလို။ ေလွ်ာက္ေနပံုက ပိုင္ပိုင္စိုးစိုး႐ွိလွတယ္။ ဆက္ေလွ်ာက္ေနရျပန္ၿပီ။

မ်က္ေစ့ေ႐ွ႕က မီးေရာင္ေတြ စက္ဝိုင္းပံုေတြ ျဖာက်ေနပံု။ မိုးစက္ေတြေၾကာင့္ ဖြာကနဲ ဖြာကနဲျဖစ္ေနပံု...။ တစ္ခါတစ္ခါ စက္ဝိုင္းေရာင္စံုေတြဟာ အျမင္အာ႐ံုမွာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ပူးကပ္ ေဝဝါးသြားၾကပံု။ စက္ဝိုင္းေရာင္စံုေတြဟာ ကြၽန္မဆီ ေျပးဝင္လာလိုက္၊ ကြၽန္မနဲ႔ေဝးသြားလိုက္...။ ကြၽန္မ ဆက္မေလွ်ာက္ခ်င္ပါဘူး ေမာင္ရာ...။

ပါးျပင္ေတြ ပူေႏြးလာတာဟာ မိုးေရစက္ေတြေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဘဲ....။

အို...အဲဒီမ်က္ရည္ပူေတြေၾကာင့္ေပါ့၊ အဲဒီမ်က္ရည္ပူေတြေၾကာင့္သာ ကြၽန္မဟာ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ မဟုတ္ေသးတဲ့အေၾကာင္း သက္ေသျပႏိူင္တာ။ အဲသလို မထင္ဘူးလားဟင္...။ ဟုတ္တယ္...ကြၽန္မပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္ေတြက်လာတိုင္း ေမာင္နဲ႔ကြၽန္မၾကားမွာ သံေယာဇဥ္ဆိုတဲ့ ႀကိဳးကေလး ခပ္တဲတဲ႐ွိေနေသးတယ္လို႔ ကြၽန္မ နားလည္ရတယ္။ တစ္ဘက္ကခုတ္ခ်တိုင္း တစ္ဘက္ကျပတ္ေတာက္ရေၾကးဆို ကြၽန္မေျပာခဲ့တဲ့သံေယာဇဥ္က အသက္ငင္ေနလွၿပီပဲ။

မနက္ျဖန္ ရီေပါ့ေတြအၿပီးတင္ရမယ့္ေန႔ပဲ...။ အလုပ္အတြက္  အိပ္ခ်ိန္ေတြထဲက ဖဲ့ယူရဦးမယ့္ညပဲေပါ့။ ဘယ္ဘက္ပုခံုးေပၚလြယ္ထားတဲ့ ကြန္ျပဴတာကို လႊတ္ခ်ပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြကို ထိန္းစမ္း...။ စိတ္ေတြကို ျပန္ အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ ဘဝမွာ အမိန္႔ေပးတိုင္း နာခံတတ္တဲ့စိတ္ေတြသာ ကြၽန္မပိုင္ဆိုင္ခြင့္႐ွိတယ္ဆို ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိမ့္မလဲကြယ္....။

အိမ္တံခါးေသာ့ကို ဖြင့္ၿပီး လွမ္းဝင္၊ လက္ကလည္း ဖြင့္ေနက်အခန္းမီးကို ဖြင့္၊ ထီးအစိုကို ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ဖြင့္ရက္အတိုင္းခ်ထား၊ ဘယ္ဘက္ပုခံုးေပၚက ကြန္ျပဴတာ ခ်၊ ညာဘက္ပုခံုးေပၚက ႐ံုးလြယ္အိတ္ကို မခ်မီ ကြၽန္မအၾကည့္ေတြက ကြၽန္မ႐ံုးလြယ္အိတ္ဆီ ေရာက္တယ္။ နာက်င္ကိုက္ခဲလာတဲ့ ပုခံုးသားေတြကို လက္တစ္ဘက္က ႏွိပ္နယ္ေနရင္း ႐ံုးလြယ္အိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ တိုင္ကပ္နာရီက ဆယ့္တစ္နာရီလို႔ျပေနၿပီ။

ကြၽန္မဆင္းရမယ့္ ရထားဘူတာေက်ာ္သြားလို႔ အေနာက္ကို ၂ဘူတာ ျပန္ထပ္စီးလာရတယ္။ ကြၽန္မ ပင္ပမ္းလွၿပီ။ နားခ်င္လွၿပီ။ ဆင္းရမယ့္ဘူတာနာမည္ ေၾကျငာသံကိုမွ မၾကားႏိုင္ေအာင္ ကြၽန္မအေတြးေတြ....ျပန္႔လြင့္ေနတဲ့စိတ္ေတြ...။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္က်ိန္ဆဲမိေတာ့တယ္။

ကြၽန္မ႐ံုးလြယ္အိတ္ထဲမွာ မလိုအပ္တာေတြ မ်ားလွပါလား။ ပထမဆံုး အေၾကြအိတ္ထဲက က်ပ္ေစ့ေတြ ငါးမူးေစ့ေတြကုိ ကေလးမ်ားပညာေရးအတြက္ လွဴရန္ဆိုတဲ့ စုဘူးထဲတည့္လိုက္တယ္။ စာၾကည့္မ်က္မွန္တစ္လက္၊ ပါဝါမပါတဲ့ ဖန္စီမ်က္မွန္တစ္လက္၊ ေနကာမ်က္မွန္တစ္လက္။ စာၾကည့္မ်က္မွန္ပဲ ခ်န္ၿပီး က်န္တဲ့မ်က္မွန္ ႏွစ္လက္ကို အိပ္ရာေဘးက အံဆြဲေလးထဲ ထည့္သိမ္းလိုက္တယ္။ ပလပ္စတစ္ဇြန္းေလးေတြ ၄-၅ေခ်ာင္းေတြ႔ျပန္တယ္။ ေရခဲမုန္႔စားတဲ့ဇြန္းေလးေတြ ေဆးေၾကာၿပီး သိမ္းထားတာ။ အိမ္မွာ ဆားဇြန္း အခ်ိဳမွုန္႔ဇြန္းတပ္လို႔ရတယ္ဆိုၿပီးေလ။ ကြၽန္မပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ေဈးဝယ္ၿပီးသား ျဖတ္ပိုင္းေတြ၊ လိပ္စာကပ္ျပားေတြ မလိုတာေတြ အကုန္ ထုတ္လိုက္တယ္။ လမ္းမွာ ကမ္းတဲ့ေၾကာ္ျငာေတြ ဖတ္ၿပီး သိမ္းထားတာလည္း ပါေသးရဲ႕။ မလိုတာေတြအကုန္ သိမ္းက်ံဳးထည့္ထားေတာ့ ကြၽန္မ႐ံုးလြယ္အိတ္က မလိုအပ္ပါဘဲ ေလးလံေနေတာ့တာ။ ညာဘက္ပုခံုးကို ႏွိပ္နယ္ရင္း မနက္ျဖန္ေတာ့ ႐ံုးလြယ္အိတ္က ေပါ့ပါးသင့္သေလာက္ ေပါ့သြားၿပီလို႔ ေတြးတယ္။

ဆယ့္တစ္နာရီခြဲေတာ့မယ္။ ခုမွ ကြန္ျပဴတာအိတ္ကိုင္ရတယ္။ ႐ံုးအလုပ္ေတြ....မနက္ျဖန္အၿပီးတင္ရမယ့္ စာရင္းေတြ...။ ဘယ္အခ်ိန္မွအိပ္ရမယ္ မသိေတာ့။ ဒီၾကားထဲ ရထားဘူတာေက်ာ္သြားေတာ့ မိနစ္ ၂ဝေလာက္ပါသြားေသးတာ....။ ကြၽန္မ ဘာေတြမ်ား ေတြးမိေနပါလိမ့္....။ ကြၽန္မေခါင္းထဲမွာ ျပည့္သိပ္ၾကပ္ခဲေနတာေတြက လက္႐ွိမဟုတ္ဘူး။ အတိတ္ေတြ.....မနက္ျဖန္ေတြ....။ ၿပီးခဲ့တာေတြ...မျဖစ္ေသးတာေတြ...။ နာက်င္စရာေတြ....။ ထုတ္ပစ္လို႔ ရႏိူင္မလားဟင္...။

ကြၽန္မစိတ္ထဲ ေလးလံမွုေတြ ျပည့္သိပ္ဖိစီးေနတာေတြ အကုန္ခ်ထားပစ္ခဲ့လို႔ ရႏိူင္မလား....။ အလုပ္ လုပ္ရမယ္....။ ကြၽန္မစိတ္ေတြ ျပန္႔ၾကဲလာတိုင္း တာဝန္ေတြ အလုပ္ေတြနဲ႔ ဖိခ်ထားခဲ့ရၿမဲေလ....။ ျဖည္းျဖည္း....ကြၽန္မစိတ္ေတြထဲက မလိုတာေတြ လွည္းက်င္း႐ွင္းလင္းဖို႔ရာ အခ်ိန္ေတာ့ ယူရမယ္။

 ေနာက္တစ္ေန႔က်ရင္ေတာ့ ေပါ့ပါးသြားတဲ့အိတ္ရယ္၊ မလိုတာေတြ လႊတ္ခ်ထားခဲ့တဲ့စိတ္ရယ္...ကြၽန္မ ေပါ့ပါးေနမွာပဲေနာ္....။ 

ကြၽန္မတို႔ဟာ ဘဝမွာ မလိုအပ္တာေတြ သယ္ေဆာင္ေနၾကရင္း စိတ္ေရာကိုယ္ကိုပါ ေလးလံေစတာ....။

ေလာေလာဆယ္ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲလာတဲ့ေခါင္းေၾကာင့္ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးျပားတစ္ျပားကို ေရနဲ႔ေမွ်ာခ် ေသာက္လိုက္ရတယ္။ ေ႐ွ႕က ကြန္ျပဴတာဝင္းဒိုးထဲမွာေတာ့ စာလံုးေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္ေျပးလို႔ရယ္....