Tuesday, November 27, 2012

မီးတကာ့မီး



(က)

ေအးျမ စိတ္ေတြ ေလာင္ျမိဳက္ေနသည္။ သီလရွင္၀တ္ခဲ့တဲ့ တစ္လတာအတြင္းမွာ သူ႔စိတ္ႏွလံုးေတြ ၿငိမ္၀ပ္ေနခဲ့သေလာက္ ခု ျပန္ထြက္ရေတာ့မယ္လည္းဆိုေရာ ငုပ္ေနတဲ့ အပူမီးေတြက ဟုန္းကနဲ ထေတာက္ေလေတာ့၏။ မနက္ျဖန္…၊ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ကိုတင္ထြန္း လာေခၚေခ်ေတာ့မည္။ လူ႔ေဘာင္ထဲ ျပန္၀င္ကာ ေလာကီရႊံ႕ႏြံထဲ တစ္စတစ္စ နစ္၀င္ရျပန္ဦးေတာ့မည္။ ေအးျမ မလိုက္ခ်င္ပါ။ ဆရာေလးတို႔နဲ႔ ေအးျမ ေနေပ်ာ္သည္။ တစ္ေန႔ကို မနက္စာ ေန႔လည္စာ ၂နပ္ပဲ စားၿပီး ေက်ာင္းအလုပ္၊ ဆရာေလးတို႔ အလုပ္ ၀ိုင္းကူရင္း တရားအားထုတ္ေနရတာေလာက္ ေအးျမစိတ္ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတာ မရွိႏိူင္ဟု ေအးျမ ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေအးျမက လင္ယူမိခဲ့ၿပီ။ အေမေပးစားေသာ ကိုတင္ထြန္းႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ကာ သားတစ္ေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ပင္ ရခဲ့ၿပီ။

ကိုတင္ထြန္းသည္ ေအးျမႏွင့္မရခင္က ရိုးသားႀကိဳးစားသေလာက္ ေအးျမႏွင့္ရၿပီးမွ အေသာက္အစားတင္မက ေလာင္းကစားပါ ဖက္လာတာဟာ ေအးျမအတိတ္ကံေၾကာင့္ပဲဟု လြယ္လြယ္ပံုခ်ႏိူင္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္မလြယ္သည္က ကိုတင္ထြန္း၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရၿပီးသည့္တိုင္ အခ်ိဳးကမေျပာင္းေတာ့။ စီးပြားေရးမေျပလည္ေတာ့လည္း လင္မယား တက်က္က်က္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ဒင္းက ေအးျမကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ရိုက္ႏွက္လာခဲ့တာမို႔ ေအးျမ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိူင္ေတာ့။ ကေလးႏွစ္ေကာင္လက္ဆြဲၿပီး အေမတို႔အိမ္ ဆင္းခ်လာခဲ့ေတာ့သည္။

ေသြးပူေဒါသေတြနဲ႔ ပူေလာင္လွ်က္က တစ္ရက္နဲ႔ လာမေခၚ၊ ႏွစ္ရက္နဲ႔ လာမေခၚကေန တစ္ပတ္ေလာက္ျဖစ္လာေတာ့ ေအးျမ စိတ္ထဲ ႀကိတ္ေမွ်ာ္ေနရာက နာလာသည္။ အေမတို႔ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး ကေလးေတြ စိတ္ခ်လက္ခ်အပ္ခဲ့ကာ ဆရာေလးေက်ာင္းသြား သီလရွင္၀တ္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ေပ်ာ္သေလာက္ေတာ့ ၀တ္မည္ဟု စိတ္ကေတြးေသာ္လည္း ကိုတင္ထြန္းလာျပန္ေခၚလွ်င္ ျပန္လိုက္သြားရေကာင္းႏိူးႏွင့္ ရွိေနဆဲ။ အေမတို႔ ဆရာေလးေက်ာင္း လာစဥ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ကို ကိုတင္ထြန္းျပန္လာေခၚသြားသည္၊ ေအးျမကိုေတာ့ ဘာမွမေမးမျမန္းဟု သိရကာ စိတ္က ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ဒံုးဒံုးက်ေတာ့သည္။ သူၾကင္မွ ကိုယ္ၾကင္ေပါ့ဟု လြမ္းစိတ္ကို အနာႏွင့္ ေခ်သည္။ သည္လိုႏွင့္ ဆရာေလးတုိ႔ဆီမွာ သံုးပတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ တရားရိပ္ခိုလွႈံကာ ေနသားတက်ရွိလာဆဲမွာပင္ ကိုတင္ထြန္းသတင္းကို ၾကားရေလသည္။

“ေအးျမ ညည္းေယာက်ာ္း ေနမေကာင္းဘူး အိပ္ယာထဲလဲေနတာ သံုး-ေလးရက္ရွိၿပီ၊ ညည္းကို သူလာေခၚမလို႔ဟာ ညည္းေပ်ာ္ေနရင္လည္း ေနပါေစဆိုၿပီး မ်က္ႏွာလာမျပတာတဲ့။ ကေလးႏွစ္ေယာက္က သူတို႔အ၀တ္ သူတို႔ေလွ်ာ္၊ သူတို႔ဖာသာ သူတို႔ထိန္းေက်ာင္းရင္း ေနေနၾကရတာနဲ႔ ငါ အိမ္ကို ျပန္ေခၚလာတယ္။ တင္ထြန္းေနမေကာင္းလို႔ အခု သူ႔ကိုပါ အိမ္ေခၚထား လိုက္တယ္။ နည္းနည္းေတာ့ သက္သာေနပါၿပီ။ သူေနေကာင္းတာနဲ႔ ညည္း ျပန္လာေခၚမယ္ တဲ့”

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က ဒီစကားမ်ိဳးၾကားရရင္ ေအးျမ ေပ်ာ္မိမွာေပမဲ့ ခုေတာ့ ေအးျမ မေပ်ာ္တ့ဲအျပင္ ၀မ္းနည္းသလိုလို ႀကီးေတာင္ ျဖစ္လာရသည္။ ေအးျမ ဆရာေလးတို႔ေက်ာင္းမွာ ေနေပ်ာ္၊ တရားရိပ္ေအာက္မွာ ေမြ႔ေလ်ာ္စျပဳခဲ့ၿပီ။ ကေလးေတြ မ်က္ႏွာျမင္ေယာင္မိေတာ့ စိတ္က မခိုင္ခ်င္ျပန္။ ကိုတင္ထြန္း ျပန္လာေခၚမည္ဆိုေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ စိတ္က ယိုင္ခ်င္ခ်င္။

(ခ)

မနက္မိုးမလင္းခင္ ခါတိုင္းလို အာရံုဆြမ္းစားေနကတည္းက စိတ္တို႔က မၿငိမ္ခ်င္။ မိုးလင္းလွ်င္ ကိုတင္ထြန္းႏွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေအးျမကို လာေခၚၾကေတာ့မည္။

ဆရာေလးက ေခါင္းျပန္ရိတ္ကာ သိကၡာခ်လူ၀တ္လဲေပးစဥ္ ေ၀့တက္လာေသာမ်က္ရည္တို႔သည္ မုတ္ဆိတ္ေမႊးပ်စ္ခဲ ပါးေခ်ာင္နားေခ်ာင္ႏွင့္ ကိုတင္ထြန္းမ်က္ႏွာညွင္းသိုးသိုးကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ပါးျပင္ေပၚသို႔ မဆီးတားႏိူင္စြာပင္ ပိုးကနဲေပါက္ကနဲ က်လာေလေတာ့သည္။ "ပိန္သြားလိုက္တာ ကိုတင္ထြန္းရယ္"ဟု ေျပာကာ ေက်ာျပင္ကို တအုန္းအုန္း ႏွက္လိုက္ခ်င္သည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကမူ ေအးျမကို လက္တစ္ဘက္စီဆြဲကာ ေခၚငင္ေနၾကၿပီ။  စိတ္မွလည္း ေလာကီထဲ ျပန္၀င္ရဦးမည္ကို တြန္႔ဆုတ္ခ်င္သလို ရွိေနေသးသည္။

“ဆရာေလး တပည့္ေတာ္ ေက်ာင္းမွာေနရတာ အင္မတန္ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္ ဘုရား၊ တရားရိပ္မွာ ေနရတာ ေအးခ်မ္းလွ ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာမို႔ ေက်ာင္းစိတ္နဲ႔ ေအးခ်မ္းေပမဲ့ အိမ္မွာ အိမ္စိတ္နဲ႔ အင္မတန္ ပူေလာင္ပင္ပန္းလွပါတယ္။ ခုလို လူ႔ေဘာင္ထဲ ျပန္၀င္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ လူ႔ေဘာင္မွာေနရင္း အားထုတ္သင့္တဲ့ တရားေလးမ်ားရွိရင္ ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူပါ ဘုရား”

“ေအး မေအးျမရဲ႕ ဆရာေလးတို႔ တရားမမွတ္ခင္ အားထုတ္ရတဲ့ ကိုယ္ေစာင့္တရားေလးပါး-စတုရာရကၡ သိရဲ႕ မဟုတ္လား”

“တင္ပါ့ မ-သု-ေမ-ဗု ပါဘုရား”

“ေအး၊  မ ဆိုတဲ့ မရဏ၊ သုဆိုတဲ့ အသုဘ၊ ေမဆိုတဲ့ ေမတၱာ နဲ႔ ဗုဆိုတဲ့ ဗုဒၵႏုႆတိေတြ ေန႔စဥ္ပြားမ်ားေပါ့ တကာမရယ္။ မနက္နဲ႔ေန႔လည္ အခ်ိန္ရသေလာက္ေတြမွာ ေမတၱာဘာ၀နာနဲ႔ ဗုဒၵႏုႆတိေတြကို စိတ္ညႊတ္ပြားမ်ားၿပီး ညစဥ္မအိပ္ခင္မွာ မရဏနဲ႔ အသုဘကမၼ႒ာန္းအတြက္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ရွႈမွတ္ၿပီးမွ အိပ္။ ဒါဆို ခႏၶာရဲ႕ အမွန္သေဘာေတြ၊ မတင့္တယ္မွႈေတြ အျမဲ သိေနမယ္။ မာန္မာနေတြ က်ေစမယ္။ ေသဖို႔ရာ အျမဲအဆင္သင့္ ျဖစ္ေနမယ္ ဟုတ္ၿပီလား”

“တင္ပါ့ တပည့္ေတာ္ ေန႔စဥ္ ႀကိဳးစားၿပီး ပြားမ်ားပါ့မယ္ ဆရာေလးတို႔ ေက်းဇူးႀကီးလွပါေပတယ္”

ဆရာေလးေျခအစံုကို နဖူးနဲ႔ ထိေအာင္ ရွိခိုးကန္ေတာ့ၿပီး ေအးျမတို႔ ျပန္လာခဲ့ၾက၏။ အျပန္လမ္းမွာ ကိုတင္ထြန္းက ေအးျမေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ကို လက္နဲ႔တို႔ကာထိကာ က်ီစယ္လာခဲ့သည္။ သည္လိုေတာ့ျဖင့္ ေလာကီလူ႔ေဘာင္ဟာ ေအးျမထင္သေလာက္ မဆိုးလွေသးဟု ေတြးမိျပန္သည္။

အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ လင္စားဖို႔၊ သား စားဖို႔ မီးဖိုေခ်ာင္၀င္ရသည္။ ကိုတင္ထြန္း၀ယ္ထားေသာ ဟင္းစားေတြကို ခ်က္ဖို႔ ျပင္ဆင္၊ ရွႈပ္ပြေနေသာ တစ္အိမ္လံုးကို လွည္းက်င္း၊ ပံုေနေသာ ေလွ်ာ္စရာ အ၀တ္ပံုေတြကို ေလွ်ာ္ဖြတ္ၿပီးေသာ္ ေျခကုန္ လက္ပမ္း က်လွ်က္ရွိၿပီ။ အိမ္ေရွ႕ခန္း၌ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ခင္းကာ လွဲေလ်ာင္းေနစဥ္ ကိုယ္ေပၚတက္လာေသာ အငယ္ေကာင္က ႏိူ႔ လာစမ္းေနေတာ့ သနားစိတ္ႏွင့္ ျပန္တိုက္ရေသးသည္။ အငယ္ေကာင္က ႏိူ႔မျပတ္ခ်င္ေသး။ ႏိူ႔စို႔လိုက္တိုင္း ခါးေနေသာ အရသာကို လက္၀ါးႏွင့္ ပြတ္ပြတ္ၿပီး အီခ်င္ အီေနတတ္ေသးသည္။ ေနာက္ သံုးေလးလေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ရေအာင္ ျဖတ္ရမည္။

ခဏေနမွ ေရမိုးထခ်ိဳးကာ သားအဖေတြ စားထားေသာ အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ား အား ေဆးေၾကာ၊ ေျခာက္သြားေသာအ၀တ္ေတြကို မီးပူတိုက္၊ အိပ္ခန္းထဲ၀င္ၿပီး အိပ္ယာခင္းေတြ လဲက်င္းသည္မ်ားကို ဇယ္ဆက္သလိုလုပ္ကိုင္ရင္းက ညအေမွာင္ေရာက္ေတာ့ အႀကီးေကာင္ ေနာက္ တစ္ရက္ေက်ာင္းသြားဖို႔ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္စစ္ရသည္။ ကိုတင္ထြန္း ျပန္လာခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဟင္းအိုး ထေႏႊးကာ ထမင္းပြဲျပင္ဆင္ ေစာင့္ရျပန္သည္။ ခူးခပ္ေကၽြးေမြးၿပီး သူတို႔အားလံုးအိပ္ခ်ိန္က်ေတာ့ အခ်ိန္က ည ၁၀နာရီ ရွိေနၿပီ။ ဒီညေတာ့ အရက္ေသာက္မလာေသာ ကိုတင္ထြန္းက ဘယ္ေတာ့ ေခြးၿမီးျပန္ေကာက္မည္ မသိ။

အိပ္ယာထဲ ေက်ာအျပားခ်လိုက္စဥ္ ေနာက္ေက်ာမွ ေအာင့္ကာကိုက္ခဲေနသည္ကို ခံစားရသည္။ လက္ဖ၀ါးေတြတင္းကာ ဆုတ္မရ ျပဳမရႏွင့္ ေတာင့္တင္းေနျပန္သည္။ တစ္ကိုယ္လံုးကိုင္ရုိက္ထားသလို နာက်င္လွသည္။ ေအးျမလွဲေနရာက မ်က္ေစ့တို႔ကို မွိတ္ထားရင္း မနက္က ဆရာေလး ေျပာတဲ့အတိုင္း အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းရန္ ပထမ ငါးစုျဖစ္ေသာ ဆံပင္၊ ေမြးညွင္း၊ အေရထူ၊ အေရပါး၊ သြားတို႔ကို ခႏၶာမွ ဆြဲခြာကာ တစ္စုစီပံုခ်သည္။ ဆံပင္၊ ေမြးညွင္း၊ အေရထူ၊ အေရပါး၊ သြားတို႔ မရွိေတာ့ေသာ ေအးျမခႏၶာႀကီး၏ မတင့္တယ္ပံု၊ အစိုးမရပံုတို႔ကို စိတ္မွတ္ပြားမ်ားကာေနရင္း ေမွးကနဲျဖစ္ သြားလိုက္၊ ျပန္တင္မွတ္လိုက္ႏွင့္ ရွိေနေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔က်ရင္လည္း ဒီလိုပဲ ေနဦးမည္။ ေလာကီလူ႔ေဘာင္ထဲ မ်ားျပားလွေသာနိစၥဒူ၀ေတြႏွင့္ လံုးေထြးရင္း ဘယ္ေတာ့ေသမည္မသိ။ ေအးျမစိတ္တို႔က အသုဘကမၼ႒ာန္းမွ ခြာသြားျပန္သည္။ ဆံပင္…ဆံပင္ဟာ ေယာက်ာ္းလည္း မဟုတ္၊ မိန္းမလည္း မဟုတ္၊ ရုပ္သေဘာသက္သက္ပဲဟု မွတ္၊ မွတ္ရင္း မွတ္ရင္းက ေမွးကနဲ ျဖစ္သြားျပန္သည္။ မနက္လည္း ေစာေစာထရမည္။ မနက္စာ ထမင္းတစ္လံုးခ်က္ၿပီး ပဲျပဳတ္သည္လာမွ ေခၚ၀ယ္ၿပီး ပဲထမင္းနယ္စားၾကမည္။ အႀကီးေကာင္ေက်ာင္းပို႔၊ အလုပ္ဆင္းမည့္ကိုတင္ထြန္းအတြက္ ထမင္းဘူး ျပင္ရမည္။ အေရထူေတြ၊ အေရပါးေတြ ဆြဲဆုတ္လိုက္ေတာ့ က်န္တဲ့ ေအးျမ ကိုယ္ေပၚမွာ ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ဘာမွမက္စရာမရွိေသာ အစုအေ၀းတို႔ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဒါပဲ ခႏၶာဆိုတာ ဘာမွ တန္ဘိုး ထားေနစရာ၊ တြယ္တာေနစရာ မရွိ။ ရွႈမွတ္ေနရင္းက ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္။

ထိုညက ေအးျမ အိပ္မက္ မက္ပါသည္။ ေအးျမတစ္ေယာက္ အရွိန္ညီးညီးႏွင့္ တစ္ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းေတာက္ေလာင္ေနေသာ မီးပံုႀကီးထဲကေန ေျပးထြက္ေနသည္ဟု။   

မနက္လင္းေတာ့လည္း နစၥဓူဝမ်ားထဲ ခါတိုင္းလိုပင္ လည္ပတ္ျမဲ၊ အိပ္မက္ေမာကလြတ္ေျမာက္လာသူလို တစ္ခဏေတာ့ ေနသာျမဲ၊ သို႔ေသာ္ ဘဝႏြံနက္နက္ထဲ ေမာပန္းစြာ၊ ေခၽြးမ်ားရႊဲနစ္ကာ ရွိဆဲပင္။


"တကၠသိုလ္ရဟန္းပ်ိဳ ဓမၼစာေစာင္"အတြက္ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဝတၳဳတိုေလးပါရွင္။ က်န္ဓမၼစာမူမ်ားကိုလည္း ဒီလင့္ခ္မွာ သြားေရာက္ ဖတ္ရွဳ႕ႏိူင္ၾကပါတယ္။ 


 

Wednesday, November 14, 2012

ဝိညာဥ္မွတ္တမ္းထဲက ညအိပ္မက္ေမာ

ဝိညာဥ္မွတ္တမ္း
မ်က္ႏွာဖံုးနွင့္ အတြင္းသရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ား- သူရိန္ရဲျမင့္
 
စာစီေနရာခ်- ခိုင္စိုးလင္း
 
ပါဝင္ေရးသားၾကသူမ်ား-ကိုကိုသက္၊ ကိုမ်ိဳး၊ ခိုင္စိုးလင္း၊  ခ်ိဳပိန္းေနာင္၊ စစ္ၿငိမ္းဒီေရ၊ ဆူးခက္မင္း၊  ညီဇံလွ၊  ႏွင္းနဲ႔မာယာ၊ ပန္ဒိုရာ၊ ဖိုးခြား၊ ဖိုးစိန္၊  မိုးလွိႈင္ည၊ ျမေသြးနီ၊ မွိႈင္း (ေဆး-၂)၊ သူရႆဝါ၊  သက္ေဝ၊ ေအာ္ဂဲနီ၊ ေအာင္ၿဖိဳး၊ ၾသၿမိဳင္၊  အမည္မေဖာ္လိုသူတစ္ဦးႏွင့္  ခ်စ္ၾကည္ေအး

ghost record is not for commercial purposes and all rights reserved and remain with the stated artists.

ညအိပ္မက္ေမာ 

(၁)

ေထြးတို႔ စီးလာခဲ့တဲ့ ဗညားႏြဲ႔သေဘၤာႀကီးမွာ စက္ရွိန္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ေလၿပီ။ သူ႔ခမ်ာ တစ္ညလံုး ခုတ္လာခဲ့ရတာ ေမာလွေပေရာ့မည္။

ပုသိမ္ၿမိဳ႕ ေမတၱာဦး ဆိပ္ခံေဗာတံတားကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီမို႔ ေထြးေရာ ေနျခည္ပါ စိတ္ေတြလန္းလာကာ အလိုလို ေပ်ာ္ရႊင္လာမိသည္။ ေနျခည္
မွာ သူ႔အ၀တ္ေသတၱာေလး တကိုင္ကိုင္နဲ႔မို႔ ကမ္းကပ္ဖို႔ လိုေသးေၾကာင္း၊ အနည္းဆံုး ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္၊  မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္မွ ကမ္းကပ္ႏိူင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြးက ေျပာျပၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား သေဘၤာလက္ရမ္းနားက မခြာႏိူင္၊ ကမ္းနားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ျမင္ေနရတဲ့ ရွႈ႕ခင္းေတြဆီကလည္း မ်က္လံုး မလႊဲႏိူင္ဘဲ ရွိေနရသည္။ တကယ္ဆို ေထြးတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ပင္ပန္းလွၿပီ။ ညက တစ္ညလံုး မအိပ္ႏိူင္ခဲ့။ ေနျခည္က  ခရီးထြက္ခဲ့ရလို႔ ငယ္ရြယ္သူပီပီ အေပ်ာ္လြန္ကာ အိပ္မေပ်ာ္၊ ေထြးကေတာ့ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ေနာက္ခံ စာတစ္ပုဒ္ေရးဖို႔ ျပင္ဆင္ကာ စိတ္လွႈပ္ရွားၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ႏိူင္။

ပုသိမ္ၿမိဳ႕....။ ေထြးအတြက္ သတိရစရာအေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္လွ်ံေနေသာ ျမိဳ႕ကေလး။ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ေနာက္ခံထားကာ စာတစ္ပုဒ္ေရးဖို႔ စဥ္းစားေတာ့ ေထြးေခါင္းထဲကို အရင္ဆံုး၀င္ေရာက္လာတာက ေမာင္။ ေမာင့္အေၾကာင္း ေတြးမိ သည္။ ေမာင့္အေၾကာင္းေတြးမိတိုင္းလည္း ျပတ္ႏိူင္ခဲေသာ သံေယာစဥ္အပိုင္းအစမ်ားက ေထြးကို က်ီစယ္ကလူျပန္ကာ စိတ္ေမာလွ်က္က ၿပံဳးမိရၿမဲ။ ေမာင္က ပုသိမ္သား၊ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ လြတ္လပ္ေရးကြင္းမွာ စေနေန႔တိုင္း ေမာင္တို႔ ၀ိုင္းကေလး တီးခတ္သီဆိုေနက်။ ေတာက္ပေသာ ၾကယ္ကေလးလို႔ အမည္ရတဲ့ ေမာင္တို႔တီး၀ိုင္းမွာ ေမာင္က လိဒ္ဂစ္တာ တီးခတ္သူျဖစ္ကာ သီခ်င္းေတြ ပင္တိုင္သီဆိုသူတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါသည္။

ေတာက္ပေသာ ၾကယ္ကေလးသည္ ရန္ကုန္သူ ေထြးႏွင့္ ေမာင္တို႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကျခင္းရဲ႕ အစလည္းျဖစ္သလို အဆံုးသတ္လည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ သီခ်င္းဆို၀ါသနာပါတဲ့ ေထြးအတြက္ ပုသိမ္ကိုေရာက္ခိုက္ သူ႔အစ္ကိုတီး၀ိုင္းမွာ အေပ်ာ္ ၀င္ဆိုၾကည့္ဖို႔တိုက္တြန္းခဲ့တဲ့ ေမာင့္ညီမ ေထြးသူငယ္ခ်င္း စုခ်ိဳရဲ႕ေကာင္းမွႈနဲ႔ ေထြး စင္ေပၚမွာ သီခ်င္းဆိုျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ သီခ်င္းတိုက္ၾကတုန္းက အေကာင္း၊ စင္ေပၚေရာက္မွ နည္းနည္းျမန္ေသာ ဆိုေပါက္အတြက္ အတီးသမားေတြက ေနာက္ကက်ားလိုက္သလို လိုက္တီးေပးခဲ့ရတာလို႔ ေမာင္ စေတာ့ ေထြး ရွက္ရြံ႕စြာ ျပံဳးေနရင္း ရင္ခုန္သံေတြ ကို ေမာင္မၾကားေအာင္ ထိန္းခဲ့ရေသးသည္။

သေဘာၤကမ္းကပ္လို႔ လူေတြနည္းနည္းစဲသြားမွပဲ ေထြးတို႔ ဆင္းခဲ့ေလ၏။ လာႀကိဳမဲ့သူလည္း မရွိေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပင္။ ေဗာတံတားေပၚေရာက္လို႔ ဗညားႏဲြ႔ႀကီးကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သူက ကမ္းမွခြာကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိတဲ့ ကုန္တင္ကုန္ခ်ဆိပ္ကမ္းဘက္ကို ဦးတည္ေနခဲ့ၿပီ။ ေထြးတို႔လည္း တည္းရမည့္အိမ္ဘက္ကို ေသတၱာ ကိုယ္စီဆြဲရင္း လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ အိမ္က နီနီးေလးပါ။ တစ္ဘက္ကားလမ္းကူးရင္း ကမ္းနားလမ္းအတိုင္း အထက္ဘက္ကို ၁၅မိနစ္ေလာက္ ဆန္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ပဲ ေရာက္ၿပီ။

တည္းရမည့္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ရံုးခ်ိန္မို႔ ဦးဦးက ရွိမေနပါ။ သို႔ေသာ္ ေဆြႀကိဳေျပာထားသည့္အတြက္ ေနရာထိုင္ခင္း စီစဥ္ထားႏွင့္သည္။ ေဆြ႔ေဖေဖ ဦးဦးက ရံုးႀကီးတစ္ရံုးမွာ အရာရွိႀကီးတစ္ေယာက္။ ဦးဦးေနတဲ့အိမ္က ေရနံ၀ေနတဲ့ ဘိုတဲႀကီးတစ္လံုးျဖစ္သည္။ ထိုဘိုတဲႀကီးႏွင့္ ရံုးမွာ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ငါးမိနစ္ပင္ မၾကာေသာ ၀င္းျခံက်ယ္ႀကီး တစ္၀င္းတည္းမွာပင္ တည္ရွိၾကသည္။ ဘိုတဲႏွင့္ ရံုးအၾကား ေဘးခပ္က်က်မွာ ေထြးတို႔ ေနရမည့္ ဧည့္သည္ေဆာင္ရွိေလသည္။ ဘိုတဲ၊ ရံုးႏွင့္ ဧည့္သည္ေဆာင္တို႔ကို အေပၚမွစီးၾကည့္လွ်င္ အဂၤလိပ္အကၡရာ စီပံုသ႑ာန္ကို ေလးေထာင့္က်ေအာင္ မ်ဥ္းေျဖာင့္မ်ားႏွင့္ ေရးထားသည့္ ပံု ျဖစ္ေလသည္။

ဧည့္သည္ေဆာင္မွာ ႏွစ္ေဆာင္ရွိလွ်က္ ေထြးတို႔ေနရမည့္ အေဆာင္ေဘးမွာ မကရင္မတို႔မိသားစု ေနၾကသည္။ မကရင္မဆိုတာက ဦးဦးအတြက္ ေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ားလုပ္ကိုင္၊ ခ်က္ျပဳတ္ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးေနသူ ကရင္အမ်ိဳးသမီးႀကီးျဖစ္သည္။ မကရင္မကပဲ ေထြးတို႔ကို ခရီးဦးႀကိဳ ေနရာခ်ထားေပးၿပီး ေန႔လည္စာခ်က္ျပဳတ္၍ လာပို႔ပါမည့္အေၾကာင္းေျပာကာ သူ႔အေဆာင္ေလးဘက္ ျပန္သြား၏။ သည္ေတာ့မွ ေနျခည္ေရာ ေထြးပါ တစ္ညလံုးခရီးပန္းလာသမွ် ကိုယ့္ခုတင္ေလးေပၚ ေျခဆန္႔ခါးဆန္႔္ၾကရသည္။

ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္မယ္ၾကံရံုရွိေသး၊ ေဘးနားမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ လာ၀င္အိပ္သလို ခံစားလိုက္ရတာမို႔ ေထြးမ်က္လံုးေတြ ဖ်တ္ကနဲ ျပန္လည္ပြင့္လာၾကသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနျခည္။ ေထြးခုတင္ေပၚမွာ လာၿပီး ေထြးေဘးနား ပူးကပ္အိပ္ေနျခင္းပင္။ ညတုန္းက သေဘၤာေပၚမွာ အိ္ပ္မရၾကစဥ္ " ေန မေၾကာက္ပါဘူး မမေထြးရဲ႕ ေျပာျပပါေနာ္" ဆိုသည့္ ေနျခည္စကားကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္ကာ ျပံဳးလိုက္မိေလသည္။

(၂)

ေထြးနဲ႔ ေဆြတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အင္ဒိုနီးရွားမွာ ဆယ္မီနာတက္ဖို႔ ရံုးက လႊတ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေပ်ာ္လိုက္ၾကသည္ မွာ ေျပာေတာင္မျပတတ္။ တစ္လေလာက္အလိုကတည္းက အိတ္ထဲကို အ၀တ္အစားေတြထည့္၊ စားစရာေတြ ဘာေတြ ယူသြားရေကာင္းမလဲ စီစဥ္၊ ေသြးေဆးတို႔ ရွႈေဆးဘူးတို႔လည္း ထည့္ရနဲ႔ ၂ညအိပ္ ၃ရက္ခရီးကိုပင္ အၾကာႀကီးလိုလို လုပ္ေနၾကေလသည္။ အင္ဒိုနီးရွားစာေတြက သၾကားေတြ ကဲကာ အခ်ိဳလြန္သည္ဆိုတာမို႔ စားစရာေလးပါ ထည့္သြားၾကဖို႔ ျပင္ရသည္။ တကယ္တမ္းေရာက္သြားေတာ့ ေကၽြးတာေတြပင္ မစားႏိူင္၊ ထည့္သြားေသာ ပုဇြန္ေျခာက္ေၾကာ္မွာ ဗူးလိုက္ပင္ျပန္ပါလာခဲ့သည္။

ဆယ္မီနာအၿပီး မျပန္ခင္ ေနာက္တစ္ရက္မွာ ၿမိဳ႕တြင္းလွည့္လည္ဖို႔ အစီအစဥ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဆြက ေနသိတ္မေကာင္း လွတာမို႔ ေထြးပါ သိတ္မတက္ၾကြႏိူင္ေတာ့ပါ။ ထိုညက ေဆြ ကိုယ္ေတြပူကာ အဖ်ားေၾကာင့္ အိပ္ယာေပၚ မွိန္းေနခ်ိန္ ေထြးကေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးရန္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ၀င္လာခဲ့သည္။

ေထြး ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ျပန္ထြက္လာစဥ္မွာပင္ ေဆြ႔ဆီက အသံတစ္သံ ထြက္လာခဲ့တာျဖစ္သည္။

"ေထြး ေနဦးေနဦး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ မ၀င္နဲ႔ဦး၊ အထဲမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေခါင္းေလွ်ာ္ေနတယ္"

"ဟမ္... ေဆြ  ေဆြ ဘာေျပာတာလဲဟင္၊ ေထြးကျဖင့္ ေရေတာင္ ခ်ိဳးၿပီးေနၿပီ"

"ဟင္ ေထြး ဟုတ္လား ေဆြ အိပ္မက္ မက္တယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕ ေထြးရယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာေလ မိ္န္းမတစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေခါင္းေလွ်ာ္ေနသတဲ့၊ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြက အုပ္ထားလို႔ မ်က္ႏွာေတာ့ ေသခ်ာမျမင္လိုက္ ရဘူး"

"ေဆြရယ္  ေဆြ အဖ်ားနဲ႔မို႔ စိတ္က ထင္တာေနမွာပါကြယ္ ကဲ ျပန္အိပ္လိုက္ဦးေနာ္၊ မနက္ျဖန္ ေရွးေဟာင္းျပတိုက္တို႔ ေစ်းတို႔ကို အဖြဲ႔နဲ႔အတူ  လိုက္ပို႔ေပးမွာတဲ့"

ေျပာသာ ေျပာလိုက္ရသည္။ ေထြးကိုယ္တိုင္ပင္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ၀င္လိုက္စဥ္ခဏမွာ ေက်ာထဲက စိမ့္ကနဲျဖစ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတာမို႔ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားမ်ားပင္ ေအးစက္သြားရသည္။ ေၾကာက္စိတ္ႏွင့္ ေစာင္ကို ေခါင္းေပၚထိ ဆြဲျခံဳလိုက္ကာ ဇြတ္မွိတ္ အိပ္ခဲ့ရေလသည္။

(၃)

ေထြးတို႔ မနက္စာ စားၿပီးၾကေတာ့ ၈နာရီပင္ ခြဲေတာ့မည္။ ခ်က္ေအာက္လုပ္အၿပီး ကားေပၚတက္ၾကေတာ့ ေထြးတို႔ႏွစ္ေယာက္ မွလြဲ၍ အားလံုး ကားေပၚမွာ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ခံုအလြတ္က ဟိုးေနာက္ဆံုးတန္းမွာသာ ရွိေတာ့တာမို႔ ေစာင့္ေနၾကသူ အားလံုးကို ေတာင္းပန္ျပံဳးေလး ျပံဳးျပရင္း ဟိုးေနာက္ဆံုးထိ ၀င္ထိုင္ၾကရသည္။ ေထြးတို႔ ေရာက္ၿပီး ထိုင္လိုက္စဥ္ခဏမွာပင္ ကားႀကီးက တေရြ႕ေရြ႕ထြက္ခြာေလသည္။ ညက ေဆးေသာက္ထား၍ ေဆြနည္းနည္း ေနေကာင္း လာတာမို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ လမ္းေဘးက ရွႈ႕ခင္းေလးေတြ ေငးရင္း ၀ယ္ရမည့္ အိမ္အျပန္လက္ေဆာင္ စာရင္းေတြ ျပန္ၾကည့္ရင္း ေစ်း၀ယ္စာရင္း လုပ္ၾက ရေသးသည္။

ဧည့္လမ္းညႊန္ ေကာင္မေလးက "ညာဘက္မွာ ၾကည့္ အဲဒါ သုႆန္" ဆိုလို႔ ေထြးတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ညာဘက္ကို ေခါင္းကေလးေတြ ငဲ့ၾကည့္မိရသည္။

"လွလိုက္တာ၊ ပန္းျခံကေလးက်ေနတာပဲေနာ္၊ ေသခ်င္စရာေလး" ဆိုတဲ့ ေဆြ႔အေျပာမွာ ရယ္ေမာမိၾကေသးသည္။

ျပတိုက္ေရာက္ေတာ့ အားလံုး ဆင္းၾကသည္။ "ဒီမွာ တစ္နာရီ အခ်ိန္ရတယ္။ ၾကည့္ၿပီးရင္ အားလံုး ကားဆီ ျပန္လာ၊ ကိုယ့္ေနရာမွာပဲ ကိုယ္ျပန္ထိုင္ၾကပါ" ဆိုတဲ့ ဧည့္လမ္းညႊန္ ေကာင္မေလးကို ေခါင္းညိတ္ျပံဳးျပရင္း ေထြးတို႔ ကားေပၚက ဆင္းခဲ့ၾကသည္။ ျပတိုက္ထဲမွာ ေခတ္အလိုက္ ရိုးရာ၀တ္စံုေတြ ေျပာင္းလဲလာပံုကို အဆင့္ဆင့္ျပသထားသည္။ သူတို႔ႏိူင္ငံ ရဲ႕ ေငြေၾကးသံုးႏွႈန္းမွႈ၊ ထုတ္ေ၀မွႈ အဆင့္ဆင့္ကိုလည္း ျပသထားေသးသည္။ ပံုတူပန္းခ်ီကားေတြလည္းပါသည္။ အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ ၾကည့္စရာေတြက တစ္နာရီႏွင့္ ဘယ္လိုမွမေလာက္ႏွိႈင္။

ကားေပၚျပန္တက္လာၾကေတာ့ ဧည့္လမ္းညႊန္ ေကာင္မေလးက ကားမထြက္ခင္ လူေရတြက္သည္။ ေရတြက္ၿပီး "တစ္ေယာက္လိုေသးတယ္၊ ကိုယ့္ေဘးကလူ ကိုယ္ၾကည့္ၾက၊ ဘယ္သူ မလာေသးဘူးလဲ" ေမးရာ အားလံုးက ကိုယ့္ေဘးကလူ ကိုယ္ျပန္စစ္ကာ အကုန္ရွိေၾကာင္း ေျပာတာမို႔ ေကာင္မေလးက ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေရျပန္သည္။ မေၾကမနပ္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ လိုေနေသးတယ္ခ်ည္းေျပာကာ သူမက ကားကို ေပး မထြက္ေတာ့ပါ။

ၿပီးမွ ေထြးတို႔ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ေနေသာ ေနာက္ဆံုးခံုကိုၾကည့္ကာ "နင္တို႔ေဘးက တစ္ေယာက္ေရာ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ေလ" ဆိုေတာ့မွ ေဆြေရာ ေထြးပါ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ေၾကာင္အသြားကာ "ဆံပင္ရွည္ရွည္...နဲ႔ ဟုတ္လား" လို႔ သံေယာင္လိုက္မိေတာ့သည္။ သူမက ေခါင္းညိတ္ျပရင္း "ဟင့္အင္း ေနာက္ဆံုးခံုမွာ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာ" ဆိုတဲ့ ေထြးတို႔အေျဖကို ဘ၀င္မက်ဟန္ ျပသည္။ ခဏေစာင့္ၿပီး ဘယ္သူမွက်န္မေနတာ ေသခ်ာမွ ျပတိုက္ေရွ႕က ကားထြက္ ခဲ့ေတာ့သည္။

သည္ေတာ့မွ ေဆြက ေထြးလက္ေမာင္းကို ကိုင္လွႈပ္ကာ  “ေတြ႔လား မိေထြး ငါမေျပာဘူးလား၊ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔တဲ့ ငါညက ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေတြ႔မိတဲ့မိန္းမပဲေနမွာ" လို႔ ေျပာလိုက္မွပဲ ညကအျဖစ္ကို ျပန္သတိရကာ ဆံပင္ေတြ ေထာင္ထသြား မတတ္ လန္႔ၾကရသည္။ " ေအး ဟုတ္မွာ ခုနက လမ္းမွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ သခၤ်ိဳင္းမွာ ဆင္းေနခဲ့တာမ်ားလား မသိဘူးေနာ္" ေထြးက စကားေထာက္ေပးလိုက္ရင္း ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္လက္ဖ၀ါးကို တစ္ေယာက္ဆုတ္ကိုင္ကာ ရသမွ်ဘုရားစာေတြ ရြတ္ရင္း လိုက္ပါခဲ့ၾကရေတာ့သည္။

(၄)

"ဟင္ ေၾကာက္စရာႀကီး၊ သူက ဟိုတယ္ကေန မမေထြးတို႔ ကားေပၚအထိ ပါလာတာေပါ့ေနာ္"

"ေအးေပါ့ ေနျခည္ရဲ႕"

"အမေလး ေနျခည္သာဆို ကားေပၚမွာတင္ အသက္ထြက္သြားမလားပဲ"

"သူက ကိုယ့္ကို ဘာအႏာၱရာယ္မွမွ မလုပ္တာပဲ ေနျခည္ရယ္"

"ဟမ္  ဘာေျပာေျပာ ေနျခည္ေတာ့ ေၾကာက္တယ္၊ ဟိုတယ္ေတြမွာ မေနရဲေတာ့ဘူး၊ ပုသိမ္ေရာက္ရင္ ဟိုတယ္မွာ မေနဘဲ မမေဆြတို႔အေဖအိမ္မွာ ေနဖို႔ မမေထြးစီစဥ္တာ မွန္တယ္။ ဟီးဟီး ေနျခည္ေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။ ပိုၿပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရွိတာေပါ့ ေနာ္ မမေထြး"

"ဟင္ ခုနကေတာ့ ေန မေၾကာက္ပါဘူး မမေထြးရဲ႕ ေျပာျပပါ ဆို"

"ဟီး ေၾကာက္ပါဘူး၊ နည္းနည္း ေသြးလန္႔သြားတာ"

"ေအးပါ ေအးပါ ဟုတ္ပါၿပီ ေနျခည္မရဲ႕ ကဲ အိပ္ပါေတာ့ မနက္ ၁နာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ"

ေျပာသာ ေျပာရသည္၊ ေထြးလည္း အိပ္ေပ်ာ္ႏိူင္ေတာ့မည္ မထင္ပါ။ ဗညားႏြဲ႔ႀကီးကေတာ့ တအိအိ ခုတ္ေမာင္းရင္း သူ႔တာ၀န္ သူေက်ေနသည္။ ေထြးမွာျဖင့္ ၀ရန္တာဘက္ထြက္ကာ ၾကယ္ကေလးမ်ားဆီ ေငးၾကည့္ရင္း  ေကာင္းကင္မ်က္ႏွာေပၚမွာ တစ္စံုတစ္ခုကို ေဖြရွာေနခဲ့ပါသည္။


(၅)

ညေန ရံုးဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဦးဦးက ေထြးတို႔ အေဆာင္ေလးဆီ လာႏွႈတ္ဆက္သည္။ ေထြးက ေဆြပါးလိုက္ေသာ ရန္ကုန္စာမ်ားႏွင့္ စာေလးတစ္ေစာင္ကို ထုတ္ေပးရင္း ေနစရာ၊ စားစရာ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးထားတဲ့ ဦးဦးကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ေျပာရသည္။
စက္ဘီးစီးတတ္ရင္ မကရင္မကို စက္ဘီးတစ္စီး ပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္၊ ဘယ္သြား ခ်င္ေသးလဲ ေျပာ ေနာက္ေန႔ေတြ ဦးဦးလိုက္ပို႔ေပးမယ္” ဆိုလာေတာ့ လူႀကီးကို အပူမကပ္ခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားလာခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ အားနာနာႏွင့္ပင္ ျငင္းရသည္။ ေနာက္ရက္မ်ားမွာေတာ့ မကရင္မ သားေလး စိုးစိုးက ေထြးတို႔ သြားခ်င္သည့္ေနရာမ်ားကို လိုက္ပို႔ေပးရွာပါသည္။

ေဆြ႔အေဖ ဦးဦးသည္ ေဆြႏွင့္ မ်က္ႏွာေပါက္ တူသည္။ ႏွာတံပိုမိုေပၚလြင္ကာ ႏွႈတ္ခမ္းမ်ား ပိရိေသာ၊ ငယ္စဥ္က လူေခ်ာတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့မည္မွာ ေသခ်ာေသာ ရုပ္ရည္ရွိသည္။ ၅၈ႏွစ္ဆိုေသာ အသက္အရြယ္မွာ က်န္းမာေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္အတြက္ ႀကီးၿပီဟု မဆိုသာ။ ေဆြ႔ေမေမဆံုးသြားၿပီးကတည္းက ေနာက္အိမ္ေထာင္မထူခဲ့ေသာ ဦးဦးမွာ ေဆြတို႔ေမာင္ႏွမေတြအတြက္ ဖခင္ဆိုတာထက္ ပိုမိုသာလြန္ေသာ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့သည္။

(၆)

ေထြးတို႔ ေရာက္တာ ေလး-ငါးရက္ ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဦးဦးေနထို္င္ရာ ဘိုတဲႀကီးေပၚကို တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးပါ။ ၇ရက္ျပည့္လွ်င္ ေထြးတို႔ ဤပုသိမ္ၿမိဳ႕ေလးမွ ျပန္ၾကရေတာ့မည္။

တစ္ညေနေစာင္း ရံုးမဆင္းမီ ေထြးတို႔ ျခံ၀င္းႀကီးထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကခ်ိန္။ ဘိုတဲႀကီး၏ ေနာက္ေဖးျပဴတင္းေပါက္မွ ခန္းဆီးစသည္ ေလအလာတြင္ ခပ္လြင့္လြင့္ေမ်ာကာ ထိုခန္းဆီးေနာက္ကြယ္၌ ဆံပင္ရွည္ႀကီးမ်ားကို ရွင္းလင္းဖီးသင္ေနေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ၾကရေလသည္။ ေထြးႏွင့္ ေနျခည္တို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ အဓိပြြါယ္ပါပါ မဲ့လိုက္မိၾကသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွျဖစ္ေသာ္လည္း မွတ္မိလြယ္ေသာ ရုပ္ရည္မ်ိဳးျဖစ္ပါ၏။ ထိုမိန္းမနဖူးတည့္တည့္မွာ ထင္ရွားေသာမွဲ႔နက္ႀကီးတစ္လံုးရွိၿပီး စြတ္စြတ္ျဖဴေသာ အသားအရည္ေပၚတြင္ ႏွႈတ္ခမ္းမ်ားက ေဆြးညိဳ႕ေနေအာင္ ရဲရဲနီလွ်က္ရွိသည္။

ေဆြ႔ေဖေဖဟာ ဇနီးဆံုးၿပီးေနာက္ သားသမီးေတြကို ဖခင္ေမတၱာအျပည့္ေပးကာ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ေနသူပါဆိုတာ ဒါလား။ ဒါဆိုဘာျဖစ္လို႔ မကရင္မတို႔က ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးေနရတာလဲ၊ ဦးဦးကို အဲဒီမိန္းမက ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြး ျပဳစုတာေတြ မလုပ္ဘူးလား။ ေအးေလ တရား၀င္မဟုတ္လို႔ေနမွာေပါ့၊ ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ သနားစရာမုဆိုးဖိုေပါ့ေလ...။ တစ္ၿပိဳင္နက္ထဲမွာပင္ ေဆြသာသိရင္ စိတ္ေကာင္းရွာမွာ မဟုတ္ဟု ေတြးမိရသည္။ ေဆြက သူ႔အေဖကို အေတာ္ေလး ခ်စ္တဲ့သူ၊ အေဖအေၾကာင္း တဖြဖြေျပာကာ "အေဖနဲ႔တူတဲ့ ေယာက်္ားရမွပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ စဥ္းစားမယ္ေဟ့" ဟု ေၾကြးေၾကာ္ထားသူ။ ခုေတာ့....။

"ဒါေၾကာင့္လည္း ဘိုတဲႀကီးဆီကိုု မမေထြးတို႔ကို အလည္မေခၚတာ ျဖစ္မွာ" ေနျခည့္ကို ေျပာေတာ့ ေနျခည္ကလည္း သေဘာတူစြာ "ဟုတ္မွာ မမေထြးရဲ႕" ဟု ဆိုသည္။ "ဘာျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီကိစၥကို ေနျခည္တို႔ အမိဖမ္းမယ္၊ မျပန္ခင္ ဘိုတဲႀကီးေပၚသြားၿပီးကို လက္မိလက္ရ ဖမ္းရမယ္"ဟု ဆားပုလင္းစတိုင္ႏွင့္ ေနျခည္က ေျပာလာေတာ့ ေထြးမွာ သေဘာက်စြာ ရယ္ရေသးေတာ့သည္။

(၇)

မနက္ျဖန္ဆို ေထြးတို႔ ျပန္ေတာ့မည္။ စာမူအတြက္ အၾကမ္းမွတ္ထားတဲ့ မွတ္တမ္းေလးေတြလည္း စံုသေလာက္ ရွိၿပီ။ ေမာင့္ေျခရာေတြ အိပ္မက္ေဟာင္းေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့ေသာ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ေလးကိုလာရတာ ေထြး ေၾကနပ္လွပါသည္။ အေရးႀကီးဆံုး ေထြးရဲ႕ စိတ္၊ ေထြးရဲ႕ ႏွလံုးသား...။ ဒါေတြကို ေထြး ဖမ္းဆုတ္မိခဲ့ၿပီ။
 
ညက်ရင္ေတာ့ ဦးဦးရွိရာ ဘိုတဲႀကီးဆီ သြားမည္။ တစ္လုတ္စားဖူး သူ႔ေက်းဇူးဆိုေတာ့ ဦးဦး ေကၽြးေမြးထား တာ၊ ေနရာထိုင္ခင္းေပးထားတာေတြအတြက္ ေထြးတို႔ မျပန္ခင္ သြားကန္ေတာ့ခ်င္ေသးသည္။ သူ႔ဟာသူ ေနာက္မိန္းမ ယူထားတာကေတာ့ သူ႔အပိုင္းေပါ့ေလ၊ ေဆြ႔ကိုသာ ဘယ္လိုေျပာရမည္ မသိ၊ ဦးဦးကိစၥကို ဖုံးကြယ္ထားရေကာင္းႏိူး၊ အသိေပးလိုက္ရေကာင္းနိူးႏွင့္ မေ၀ခြဲႏိူင္။ ေထြး စိတ္ထဲ မတင္မက် ရွိေနရသည္။

ညစာ စားအၿပီး ၇နာရီေလာက္မွာ ေထြးတို႔ ဦးဦးရွိရာ ဘိုတဲႀကီးဆီ သြားခဲ့ၾကသည္။ မနက္ကတည္းက လာမည္ ေျပာထားတာမို႔ ဦးဦး ႀကိဳတင္ ေစာင့္ေနေပလိမ့္မည္။

ဘိုတဲႀကီးထဲ ေထြးတို႔ ေရာက္မွ အံ့ၾသသြားရတာက ဘိုတဲႀကီးမွာ တစ္ထပ္မဟုတ္၊ တစ္ထပ္ခြဲ ေျပာရမလား၊ အေပၚမွာ အထပ္ခိုးေလး ပါေသးသည္။ အေပၚကိုတက္ေသာ ေလွကားေလး ရွိေသးသည္။ အတြင္းမွာ မီးလံုးက ၀ါက်င္က်င္မို႔ ဘာကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ရုပ္ရွင္ကားေဟာင္းတစ္ကားကို ၾကည့္ေနရသလို ျပက္ျပက္ထင္ထင္ မရွိလွ။ အင္မတန္နည္းပါးေသာ ပရိေဘာဂ မ်ားေၾကာင့္ ဧည့္ခန္းႀကီးမွာ ပိုက်ယ္ေနသလို ထင္ရသည္။

ဦးဦးက
ဒါက ေရႊျမင္းပ်ံပုသိမ္ဟာလ၀ါ သမီးတို႔ဖို႔၊ မိေဆြကိုလည္း ဒီဟာလ၀ါဘူးေတြနဲ႔ စာေလးတစ္ေစာင္ ေပးလိုက္ခ်င္ေသးတယ္ ခဏေလး” ဟုဆိုကာ ထပ္ခိုးေလးေပၚ တက္သြားသည္။ ဦးဦးတက္သြားရာ ေလွကားေနာက္ကို လိုက္ၾကည့္မိေသာ ေထြးမ်က္လံုးမ်ားက တစ္ေနရာအေရာက္မွာ ရပ္တန္႔လွ်က္ မင္သက္ေနမိေတာ့သည္။

ေဘးကေနျခည့္ကို လက္ကုတ္ကာ ျပလိုက္ေတာ့ ေနျခည့္မ်က္ႏွာေလးမွာ ေသြးဆုတ္သလို ျဖဴေဖ်ာ့ သြားတာမ်ား သနား စဖြယ္။ ေထြးေရာ ေနျခည္ပါ တတ္ႏိူင္လွ်င္ ဒီဘိုတဲႀကီးေပၚကေန အေျပးထြက္သြားခ်င္လွၿပီ။ ဒူးခ်င္း တစ္ဒုတ္ဒုတ္ ရုိက္ကာ ေခြလဲမတတ္ျဖစ္ၾက၍ ထိုင္ေနရတာကပင္ ေနာက္ေက်ာ မလံုခ်င္ေတာ့။ ေနျခည္ကေလးမွာ ေၾကာက္လြန္း၍ အသံေတြပင္ တုန္လာေလသည္။ ဦးဦးအေပၚထားမိေသာ သံသယအတြက္ စိတ္ထဲက ေတာင္းပန္ေနမိသည္။ ဘ၀ခ်င္းျခားၿပီးတာေတာင္ ခ်စ္စိတ္ႏွင့္ မႏွင္ရက္ေသာ ဦးဦးခမ်ာ သနားစရာ။

ဟင့္အင္း ဘိုတဲႀကီးေပၚမွာ သြားမခ်က္ခ်င္ပါဘူး၊ ငါ့အိမ္မွာပဲ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ဆရာျပန္လာမွ ေန႔တိုင္း သြားပို႔ေပးတာပဲ ေကာင္းတယ္”

မ်က္လံုးေလးျပဴးကာ ေခါင္းေလးတစ္ခါခါနဲ႔ ဘိုတဲႀကီးဆီၾကည့္ကာ မကရင္မ ေျပာခဲ့ပံုက သူမ်ားအိမ္ေပၚမွာ သြားမခ်က္ခ်င္ပါဘူး ဆိုတာထက္ အထိတ္တလန္႔ဟန္ဆိုတာ ခုမွပဲ ေထြး ရိပ္မိရေတာ့သည္။

ေလွကားရင္းမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ဓါတ္ပံုထဲက မိန္းမ။  ဦးဦးလက္ေမာင္းကို ပိုင္ပိုင္ခ်ိတ္တြဲကာ ဆံပင္ေတြကိုေနာက္လွန္ၿပီး ဆံထံုးပံု႔ပံု႔ေလး ထံုးထားတဲ့ မိန္းမ၊ နဖူးမွာ မွဲ႔နက္ႀကီးတစ္လံုး ထင္ထင္ရွားရွားရွိေနတဲ့ ႏွႈတ္ခမ္းရဲရဲနဲ႔ မိန္းမ၊ ကားအက္ဆီးဒင့္နဲ႔ ဆံုးသြားတာၾကာလွၿပီျဖစ္တဲ့ ဦးဦးရဲ႕ မိန္းမ၊ အဲဒီမိန္းမဟာ ေထြးတို႔ တစ္ေန႔က ျပဴတင္းေပါက္ေနာက္နားမွာ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ မိန္းမ၊ ေထြးသူငယ္ခ်င္း မိေဆြရဲ႕ အေမ။

ဖ်တ္ကနဲ....။  တစ္ေန႔ကမိန္းမကို ျဖဴစုတ္စုတ္အသားအရည္ေပၚက နီရဲေစြးညိဳ႕ႏွႈတ္ခမ္းတို႔အား ထီမထင္ဟန္ႏွင့္ ခပ္ေကြးေကြး မဲ့ကာ တစ္သိမ့္သိမ့္ ရယ္ေမာေနသည္ကို နံရံေတြေပၚမွာ ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ ရယ္ေမာေနရင္းမွ ပံု႔ပံု႔ေလးထံုးဖြဲ႔ထားေသာ ဆံပင္ကဆံထိုးကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ေသာ္ သူမ၏ ေခါင္းေပၚမွ မည္းနက္သန္စြမ္းသည့္ဆံႏြယ္တို႔သည္ တေကာက္ေကြးထိေအာင္ အိကနဲ ျဖာက်ေလသည္။ အံ့ၾသစြာၾကည့္ေနရင္းမွာပင္ ထိုဆံပင္မ်ားသည္ အျဖဴေရာင္စြတ္စြတ္ မြဲေျခာက္လွ်က္၊ သူမ၏ ၀ိုင္းစက္
လွပေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ထင္ရွားေပၚလြင္ေသာ ႏွာတံမွာ ခ်ိဳင့္ခြက္၀င္ကာ ေဟာက္ပက္ပက္သို႔၊ ရဲရဲနီေစြးေသာ ႏွႈတ္ခမ္းမ်ားမွာလည္း ျဖဴစုတ္ပဲ့ရြဲ႕ကာ ရွႈံ႕အိတ္တစ္လံုးကို ဆြဲရွႈံ႕ထားသလို တြန္႔လိတ္လွ်က္ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္
အသြင္ေျပာင္းေလသည္။ နံရံေတြေပၚမွ ေထြးရွိရာဆီသို႔  ေျခတစ္လွမ္း အတိုးမွာ သူမ၏မ်က္ႏွာသည္ ေထြးမ်က္ႏွာေရွ႕သို႔ ဟုတ္ကနဲအေရာက္၊ ေထြးခႏၼာကုိယ္ေလး ေပ်ာ့ကနဲ ေခြက်ေလ၏။

မိတ္ေဆြေရးေဖာ္ေတြရဲ႕ လက္ရာမြန္ေတြကိုပါ ဒီမွာ ေဒါင္းၿပီး ဖတ္ရွႈ႕ႏွိႈင္ပါတယ္ရွင္။



Monday, November 5, 2012

ရုပ္ေသးပြဲ သြားခ်င္ၾကသူမ်ားအတြက္....


စကၤာပူမွာ က်င္းပျပဳလုပ္မဲ့ အာစီယံရုပ္ေသးပြဲႀကီး နီးလာပါၿပီ။ ရုပ္ေသးပညာရွင္၊ ဆုိင္းပညာရွင္ေတြလည္း စကၤာပူကို ေရာက္ရွိလိို႔ ေနပါၿပီရွင္။ (ပံုနဲ႔တကြ တင္ျပပါတယ္ း)


ရုပ္ေသးပြဲၾကည့္ခ်င္ၾကတဲ့ ကၽြန္မမိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ ေနရာနဲ႔ ပြဲခ်ိန္ကို ထပ္မံမွ်ေဝခ်င္ပါတယ္။

Goodman Art Center ခန္းမႀကီးမွာ ေျဖေဖ်ာ္မွာျဖစ္ၿပီး ပြဲခ်ိန္ေတြကေတာ့

07-11-2012 8:00 pm (55 mins)
09-11-2012 9:00 pm (55 mins)
10-11-2012 2:00 pm (25 mins)
10-11-2012 8:00 pm (closing show) ျဖစ္ပါတယ္။
ပြဲေတြက Free admission ပါ။ အားေပးခ်င္ၾကတယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ျပကၡဒိန္မွာ အေသအခ်ာေလး ေရးျခစ္ထားလိုက္ၾကပါဦး။

အဲဒီေန႔ေတြ မအားရင္လည္း ရပါေသးတယ္။ စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ားစုစည္းထားတဲ့ ျမန္မာကလပ္ရဲ႕ စီစဥ္မွႈနဲ႔ Cultural Hotelမွာ  ႏိူဝင္ဘာ ၈ရက္ -ၾကာသပေတးည ၇ နာရီမွာ ပြဲကေလးတစ္ပြဲ သီးသန္႔ ရွိပါေသးတယ္။  လာေရာက္အားေပးၾကသူမ်ားကို မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔လည္း ဧည့္ခံဦးမွာဆိုေတာ့ အစီအစဥ္က အေတာ္ေလးကို ေကာင္းေနပါၿပီ။  ကၽြန္မမိတ္ေဆြမ်ား အေရာက္သြားၾကဖို႔သာ လိုပါတယ္။

ကၽြန္မဘေလာ့ဂ္ကတစ္ဆင့္ ေကာက္ခံရရွိထားတဲ့ ရုပ္ေသးပြဲအတြက္ အင္အားျဖည့္အလွဴေငြ S$745 ကိုလည္း အဲဒီေန႔ ႏိူဝင္ဘာ ၈ရက္ -ၾကာသပေတးည ၇ နာရီ Cultural Hotel မွာ ေျဖေဖ်ာ္မယ့္ပြဲမွာပဲ ဦးခင္ေမာင္ေထြးရဲ႕ ေထြးဦးျမန္မာ ရုပ္ေသးအဖြဲ႔ကို လက္ေရာက္ေပးအပ္ခဲ့ပါမယ္။ ပါဝင္အားျဖည့္ခဲ့ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္ရွင္။

ေမဇင္ေအး- S$30.00
ကိုေဇာ္မင္းထြန္း-S$10.00
အန္တီတင့္ -S$30.00
ကိုတင္မင္းထက္-S$20.00
ကိုဧရာ+မသီတာ-S$30.00
မုိးပန္းခ်ီ - S$20.00
က္ိုေက်ာ္ႏိူင္ဦး+မခင္မိမိ - S$50.00
ကိုေက်ာ္ေက်ာ္မန္း-S$20.00
ဦးစိုး၀င္း+ေဒၚတင္တင္အုန္း(မျဖဴ) - S$50.00
သဇင္၀တ္မွႈန္- S$10.00
အင္ၾကင္းသန္႔ -S$10.00
ကိုေရႊမင္းႏိူင္+မမ်ိဳးေအး-S$50.00
ကိုေမာင္ေမာင္သက္+မတင္တင္ရီ-S$15.00
ကိုရန္ႏိူင္လင္း+မမ်ိဳးအိမြန္-S$10.00
ကိုသန္း၀င္းေဇာ္(ဖိုးသား)- S$20.00
ကိုေအာင္ေက်ာ္ဆန္း+မလြင္လြင္စိုး-S$10.00
ႏုႏုခိုင္ - S$20.00
ညိဳေလးေန- S$30.00
မခ်ိဳခ်ိဳ - S$5.00
ကိုကို၀င္း-S$5.00
ကိုဦး+သႏၱာလြင္-S$50.00
Tin - S$50.00
ကိုဘိုဘို၀င္း (ရနံ႔သစ္ စားေသာက္ဆိုင္) - S$ 100
ခ်စ္ၾကည္ေအး - S$ 100
---------------------------
စုစုေပါင္း - S$745.00
---------------------------
ေထြးဦးျမန္မာရဲ႕ ေဖ့စ္ဘုတ္လင့္ခ္ဒီမွာ လိုက္ခ္လုပ္ေပးၿပီး ရုပ္ေသးပြဲရဲ႕ သတင္းမ်ား ရယူႏိူင္သလို 
ပြဲေတာ္တစ္ခုလံုးရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြကို ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ဒီမွာ သြားၾကည့္ႏိူင္ၾကပါတယ္။

ေထြးဦးျမန္မာရုပ္ေသးအဖြဲ႔ ဒီထက္မက ေအာင္ျမင္မွႈေတြရၿပီး  ျမန္မာ့ရုပ္ေသးပညာနဲ႔ ကမာၻ႔အလယ္မွာ ျမန္မာ့ဂုဏ္ေဆာင္ ပြဲလယ္တင့္ႏိူင္ၾကပါေစလို႔  ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္.....



ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...