“အဲသည့္မိန္းမႏွင့္မီးခိုုးျပာေရာင္ေၾကာင္”
(၁)
မိုးမို႔ မိုးသံကို မျပတ္နီးပါးၾကားေနရေသာ ေန႔ရက္မ်ားေပ။ ထီး ဘယ္ေတာ့မွမကိုင္ေလ့ေသာေၾကာင့္
အျပင္ကျပန္လာတိုင္း ေရခ်ိဳးခန္းတန္း၀င္ကာ ေရတခါတည္းခ်ိဳးလိုက္ရသည္က အခါမ်ားစြာ။ ဆံပင္႐ွည္ေတြကိုေရသုတ္စဥ္မွာ
ႏူးညံ့စြာကိုင္တြယ္႐ွင္းလင္းေပးတတ္ေသာ လက္တစ္စံုကို တမ္းတခ်င္သည္။ မ်က္ေတာင္တို႔ကိုပုတ္ခတ္လ်က္
ေ႐ွ႕တည့္တည့္ကမွန္ထဲ ၾကည့္မိျပန္သည္။
မ်က္၀န္းေတြ....၊ မ်က္၀န္းေတြက မွိန္ေဖ်ာ့ေနလိုက္တာ။ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို
မ်က္၀န္းထဲထိ ၀ံ့၀ံ့ၾကည့္လ်က္ စကားတံု႔လွယ္တတ္သည့္သူမက…..ထိုအၾကည့္တို႔ကိုု ေအာက္ခ်ခဲ့ရသည္။
အားလံုးႏွင့္လဲခဲ့ရတာပါ....။ လူတကာမ်က္၀န္းေတြကို ရင္မဆိုင္ရဲေလာက္ေအာင္
သူမျပစ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ေမာင့္တေယာက္ထဲကို အလဲအထပ္ျပဳခဲ့ရသူေလ...။
"တစ္ေန႔ ၀ဋ္လည္ဦးမွာ နားလည္လား၊ ေနာက္ဘ၀ မကူးဘူး ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္"
အသံေတြ...
ပဲ့တင္၀င္ေရာက္လာတဲ့အသံေတြ... အမုန္းေတြ နစ္၀င္ေနတဲ့အသံေတြ...
သူမနားထဲကေန သူမတကိုယ္လံုးဆီ အစူးစူးအစိုက္စိုက္ နစ္ျမဳတ္လို႔၀င္ခိုက္မွာ...။
ေရွ႕ကမွန္တင္ခံုေပၚ သူမမ်က္ႏွာၿပိဳအက်...၊ တကိုယ္လံုးတုန္ခိုက္လို႔သာေနေတာ့သည္။
မိုးသံေၾကာင့္ တေလာကလံုး မၾကားႏိုင္၊ မသိမျမင္ႏိုင္၊ ေမာင္...သိႏိုင္မလား...၊
ေမာင္ ျမင္ႏိုင္မလားကြယ္...။ သို႔ေသာ္ မသိေစလို မျမင္ေစလိုေတာ့ျပန္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္
သိေစခ်င္သည္၊ ျမင္ေစခ်င္ျပန္သည္။ သိမ္သိမ္ငယ္ငယ္က်ရံွဳးေပးခ်င္စိတ္ႏွင့္ ေမာက္ေမာက္လွ်ံလွ်ံမာနမ်ားၾကားမွာ
လူက ႏွဳန္းခ်ိလွၿပီ။ နာနာက်င္က်င္မ်ားေၾကာင့္သာ ဘ၀အလ်ား႐ွည္ရသည္ပဲ။ တကယ္ေတာ့ အဆံုးသတ္လိုက္ခ်င္ၿပီ။
ဟင့္အင္း တကယ္ေတာ့ အဆံုးမသတ္လိုေသးျပန္။
ၾကည့္စမ္း...၊ နားေထာင္စမ္းပါ... သည္ေလာက္မိုးသံသည္းသည္းၾကားမွာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕အာေခါင္ျခစ္ေအာ္သံ...
မိုးကိုေဖာက္လို႔ စူးစူး၀ါး၀ါးၾကားလိုက္မိသလို...
အေမႊးေတြေထာင္ထေနတဲ့ မီးခိုးျပာေရာင္ေၾကာင္က အဲဒီမိန္းမရင္ခြင္ထဲကေန
သူမကို ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လ်က္ေနခဲ့သည္။ ေၾကာင္မ်က္လံုးေတြက ဗာဒန္ေစ့ပံု႐ွည္လ်ားၿပီး
ဖန္ေဂၚလီအစိမ္းလို ၾကည္လဲ့စူးေတာက္ေနၾကသည္။ အဲဒီမိန္းမရင္ခြင္ထဲကေန သူမကိုစိုက္ၾကည့္ေနပံုက
၀ံ့စားလိုက္တာ၊ မုန္းစရာ...။
ေၾကာင္ေရာ အဲဒီမိန္းမပါ အခ်ိဳးမေျပလိုက္တာ၊ သူမစိတ္ထဲ အမုန္းေတြႏွင့္
ေလာေလာလတ္လတ္ႀကီး ပူေလာင္လာျပန္သည္။
မ်က္ႏွာကို ညာဘက္လက္ဖ၀ါးႏွင့္ပင့္ေထာက္ကာ ေ႐ွ႕ကမွန္ထဲၾကည့္မိေတာ့ ေရေငြ႔ေၾကာင့္ထင္ရဲ႕၊
ၾကည့္မွန္က ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး။ ၾကည့္မွန္ထဲကပံုုရိပ္ဟာ ေဝေဝဝါးဝါး။ ဘယ္ဘက္လက္ညႇိဳးႏွင့္ မွန္ကိုတို႔ထိပြတ္သပ္မိစဥ္
လက္ညႇိဳးထိပ္မွာကပ္လ်က္ပါလာတာ တစံုတရာလို႔ စိတ္ကသိသည္။ ဘာပါလိမ့္....
မီးခိုးျပာေရာင္ ေၾကာင္အေမႊးလား...၊ ဟင္...သူမမ်က္လံုးေတြကို သူမ မယံုခ်င္။
အဲဒီေၾကာင္ေမႊးက ဘယ္ကဘယ္လို...မွန္ေပၚေရာက္ေနတာပါလိမ့္…။ ဘုရား ဘုရား ဘာေတြျဖစ္ကုန္ပါလိမ့္၊
သူမ ေၾကာင္မွ မေမြးတာ၊ သူမပတ္၀န္းက်င္မွာ ေၾကာင္တေကာင္တေလမွ ရိွမေနတာ....။
အဲဒီမိန္းမ၊ အဲဒီမိန္းမရင္ခြင္ထဲက ေၾကာင္...။
မ်က္၀န္းမ်ားကိုတင္းတင္းမိွတ္ထားစဥ္မွာပင္ စိတ္ေတြက အမုန္းတရားႏွင့္ဆက္သြားေနေလသည္။
အဲဒီမိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ေၾကာင္...၊ အာရံုုမွာ အထပ္ထပ္တြယ္ၿငိလ်က္
အမုုန္းတိုု႔ႏွင့္ ဆူပြက္လာေစသည္။
မုန္းလိုက္တာ မုန္းလိုက္ရတာ....
(၂)
အဲသည့္ေန႔က ဆြဲလက္စပန္းခ်ီကားတစ္ကားေရွ႕မွာ အဲဒီမိန္းမရယ္၊ အဲဒီမိန္းမရင္ခြင္ထဲက
ေၾကာင္ရယ္ကိုု သူမ စတင္ေတြ႔ရွိခဲ့သည္။ ေဘးနားမွာထိုင္ေနတဲ့သူမကိုု အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔
တစ္ခ်က္ကေလးမွ မၾကည့္ေသးဘဲ ေရွ႕ကပန္းခ်ီကားရယ္၊ ရင္ခြင္ထဲကေၾကာင္ရယ္ကုုိသာ အသက္ရွိတယ္ထင္ေနတဲ့
အဲဒီမိန္းမကိုု ေတြ႔စကပဲ သူမ မႏွစ္သက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ႏိူင္ပါသည္။
စုုတ္ခ်က္ကေလးတစ္ခ်က္ တင္လိုုက္၊ ရင္ခြင္ထဲကေၾကာင္ကိုု လက္ဖ၀ါးနဲ႔ပြတ္သပ္လိုုက္၊
ေၾကာင္ကလည္း ေရွ႕ကပန္းခ်ီကားထဲ မ်က္လံုုးေတြစိုုက္ထားလိုုက္တာမွ အေရာင္ေတြအေသြးေတြကိုုပဲ
သူနားလည္သလိုုလိုု။ တခ်က္တခ်က္ အေမႊးေတြေထာင္ထလာတဲ့အခါ အဲဒီမိ္န္းမက ရင္ခြင္ထဲကေၾကာင္ကိုုငံုု႔ၾကည့္ရင္း
ပန္းခ်ီကားကိုု စုုတ္တံေလးႏွင့္ခ်ိန္ကိုုက္ေထာက္ျပေနသလိုုလိုု၊ အဲဒီေၾကာင္ကလည္း မမွိတ္မသုုန္ၾကည့္ေနလိုုက္တာ
ပန္းခ်ီကားကိုု သူကိုုယ္တိုုင္ပဲ၀င္ဆြဲေတာ့မလိုုလိုု အာဂေၾကာင္ျဖစ္ေလသည္။
တကယ့္ကိုုုု အဲဒီမိန္းမႏွင့္အဲဒီမိန္းမရင္ခြင္ထဲကေၾကာင္ဟာ တစ္သားထဲျဖစ္လိုု႔ေနလိုက္တာ...
အတန္ၾကာမွ ေဘးမွာထိုုင္ေနတဲ့သူမကိုု ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ကာ ေမးခ်င္တာေမးလိုု႔ရပါၿပီဟုုဆိုုသည္။
အဲသည္ေတာ့မွ အဲဒီမိန္းမရင္ခြင္ထဲကေၾကာင္ကပါ သူမကိုု ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေဖာ္ရေလသည္။
ဘုုရားေရ အဲဒီမိန္းမနဲ႔ အဲဒီေၾကာင္ဟာ မ်က္လံုုးအၾကည့္ေတြကအစ တူလိုုက္တာ…၊
တူလြန္းလိုုက္တာ…။ ထီမထင္တဲ့မ်က္လံုုးေတြနဲ႔….။ အဲဒီမိန္းမက ေတာ္ရံုုလူကိုု လူမထင္သည့္မ်က္လံုုးေတြႏွင့္၊
အဲဒီေၾကာင္ကေတာ့ ေတာ္ရံုုလူကိုု ေၾကာင္မထင္သည့္မ်က္လံုုးေတြႏွင့္။ မုုန္းစရာေတြ…။
အသင့္ယူလာတဲ့ သူမလိပ္စာကဒ္ကေလးကိုု လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ကမ္းေပးလိုုက္ရင္း
ခုုလိုုအခ်ိန္ေပးၿပီး ေတြ႔ခြင့္၊ အင္တာဗ်ဴးခြင့္ေပးတာကိုု ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ဦးစြာေျပာရသည္။
အဲဒီမိန္းမက သူမကဒ္ထဲက စာေၾကာင္းေလး ေလးငါးေၾကာင္းေလာက္ကိုုပဲ မၿပီးစီးႏိူင္ေလာက္ေအာင္
ဖတ္ေနေလသည္။ ကဒ္ထဲမွာက သူမအလုုပ္လုုပ္ေနတဲ့ မဂၢဇင္းတိုုက္နာမည္နဲ႔လိပ္စာရယ္၊ သူမနာမည္ရယ္၊
သူမရာထူးရယ္ ဒါပဲျဖစ္သည္။ တကယ္က အဲဒီမိန္းမကိုု ၾကိဳတင္အေၾကာင္းၾကားျပီးသားပါ။
Arts and Literature Editorဆိုုတဲ့ သူမရာထူးေနရာမွာ အဲဒီမိန္းမအၾကည့္ေတြၿငိေနတာလိုု႔
သူမ သိေနေတာ့ ေနရတာ သက္ေတာင့္သက္သာမရွိလိုုက္ေလ။ ရွင္က ဘာေတြလုုပ္ရတာလဲဆိုုတဲ့ အဲဒီမိန္းမေမးခြန္းက
သူမေမးရမည့္အင္တာဗ်ဴးေမးခြန္းေတြမတိုုင္ခင္ ေရာက္အလာမွာေတာ့ ေလသံကိုုအတတ္ႏိူင္ဆံုုးခ်ကာျပန္ေျဖရင္း
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ရွိရေလသည္။ အႏုုပညာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့
အလုုပ္ေတြ အကုုန္လုုပ္ရပါတယ္။ ကၽြန္မတိုု႔မဂၢဇင္းက စာေပအႏုုပညာမဂၢဇင္းေလဟုု
ဆိုုရသည္။
အႏုုပညာ….?
လျခမ္းပံုု တက္တူးထိုုးမ်က္ခံုုးေကြးမ်ားကိုုပင့္လ်က္ ေမးသလိုုဆိုုလာေတာ့
လက္ထဲကအသံဖမ္းစက္ကိုု အဆင္သင့္ျပင္ရင္း သူမကပဲ အဲဒီမိန္းမဆီ ပါးနပ္စြာျမားဦးျပန္လွည့္ရသည္။
"ဟုုတ္ကဲ့ အႏုုပညာအေပၚ ဆရာမရဲ႕အျမင္ေလး သိပါရေစ၊ ပန္းခ်ီအႏုုပညာနဲ႔ပတ္သက္လိုု႔ေပါ့”
သူမတိုု႔မဂၢဇင္းထံုုးစံအရ ပုုဂိဳၢလ္ေရးေတြ အခ်စ္ကိစၥေတြ အိမ္ေထာင္ေရးေတြ
မပါေစရပါ။ အႏုုပညာရွင္ကိုု သူတိုု႔အႏုုပညာ၊ သူတိုု႔ဖန္တီးမွုုေတြႏွင့္ သူတိုု႔အေတြးစိတ္ကူး
ကြန္႔ျမဴးပံုုေတြ၊ အသစ္အသစ္ဖန္တီးအားထုုတ္မွုုေတြ စတာေတြကိုုသာ ေမးျမန္းရမွာျဖစ္ေလသည္။
အဲဒီမိန္းမကိုုေမးျမန္းဖိုု႔ သူမႀကိဳတင္ဖတ္ရွဴ႕လာရသည္က Abstract
paintingမ်ားအေၾကာင္းပင္။
အဲဒီမိန္းမ ကမာၻပတ္ၿပီးလုပ္ခဲ့တဲ့ ဆိုလိုပန္းခ်ီျပပြဲေတြအေၾကာင္း၊ ပါေဖာင္းမန္႔စ္ေတြအေၾကာင္း
ဒါေတြကိုလည္း သူမဘက္က မေမ့မေလ်ာ့ေလ့လာကာ ေမးျမန္းဖို႔ျပင္ဆင္ခဲ့ၿပီးသား...
တကယ္ေတာ့ ျဒပ္မဲ့ပန္းခ်ီကိုု သူမ သိပ္နားမလည္လွပါ။ နားမလည္သလိုု အဲဒီမိန္းမဆြဲေသာပန္းခ်ီကားမ်ား၏အဓိပၸါယ္ကိုုလည္း
မေဖာ္တတ္ပါ။ သူမအတြက္ အဲဒီမိန္းမ…၊ အဲဒီမိန္းမကိုုယ္တိုုင္က အနက္ဖြင့္ရခက္ေသာပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ျဖစ္လိုု႔ေနသည္။
အဲဒီမိန္းမဆြဲထားတဲ့ပန္းခ်ီကားေတြၾကည့္ရတာ စၾကာ၀ဠာႀကီးတစ္ခုုလံုုးကိုု ရွဴေထာင့္မ်ိဳးစံုုက
ေငးၾကည့္ေနရသလိုုရွိလ်က္ သူမႏွင့္အလွမ္းေ၀းေနသလိုု ခံစားရျမဲ။
ၿပီးေတာ့ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ေၾကာင္၊ somehow…သူမစိတ္ထဲ အဲဒီမိန္းမရဲ႕အသက္ဓါတ္ဟာ
အဲဒီမိန္းမရင္ခြင္ထဲကေၾကာင္ဆီမွာလား၊ အဲဒီမိန္းမရင္ခြင္ထဲကေၾကာင္ရဲ႕၀ိဉာဥ္ဟာ အဲဒီမိန္းမဆီမွာလား…၊
အဲသလိုု တစ္စံုုတစ္ရာဆက္ႏြယ္ေနမွုုကိုု ခံစားေနရသည္။ ထူးဆန္းစြာ….။
အဲသည့္ေန႔က သူမအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာင့္ကိုု ေမာင့္ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာ
ေတြ႔ရသည္။ ေမာင့္အနားတိုုးၾကည့္ေတာ့ အင္တာနက္ထဲ ေမာင္စိတ္၀င္တစားရွာေဖြဖတ္ရွဴေနသည့္ေဆာင္းပါးက
Knowing Abstract Painting ျဖစ္လိုု႔ေနသည္။ တိုုက္ဆိုုင္စြာဟုု ဆိုုရမလား။ ေမာင္ ဘယ္တုုန္းက
ျဒပ္မဲ့ပန္းခ်ီကိုု စိတ္၀င္စားသြားတာပါလိမ့္။
"ခုပဲ ျဒပ္မဲ့ပန္းခ်ီေတြဆြဲတဲ့ပန္းခ်ီဆရာမတစ္ေယာက္ကို အင္တာဗ်ဴးခဲ့တာ
ေမာင္ရဲ႕"
ေမာင့္မ်က္လံုုးေတြကိုု အမိအရဖမ္းရင္း ေမးလိုုက္တာေပမယ့္ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြထဲၾကည့္လိုုက္မိတဲ့အခါ
သူမကသာ အျပစ္ရိွသူလိုခံစားလိုက္ရကာ ေမာင္ကျဖင့္ ျဒပ္မဲ့ပန္းခ်ီဆိုတာကို ခုမွ စိတ္၀င္စားမႈ၊
ေ႐ွးမဆြကပင္ စိတ္၀င္စားမႈ စသည္ျဖင့္ ႐ွင္းလင္းေနစရာ မလိုအပ္သလို ဘယ္ေတာ့မွလည္းဘာေၾကာင့္ဆိုတာ
ေျပာေနမွာမဟုတ္သည့္ပံုရိွေလသည္။
သူမ ေတြ႔ေတာ့ေတြ႔ေနမိသားပင္၊ ေမာင့္စားပြဲေပၚက watercolor ေရေဆးဘူးအေကာင္းစားေတြ၊
ေရေဆးဆြဲစကၠဴေတြ။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ဟုုဆိုုကာ ဘာမွ မထူးဆန္းဟန္ေနျမဲေသာေမာင့္ကိုု
သူမကလည္း ဘာမွေမးျမန္းမေနျဖစ္ပါ။
ေမာင္ ေနာက္ထြက္မယ့္သီခ်င္းေခြအသစ္ကာဗာမွာ အဲသည့္မိန္းမရဲ႕လက္ရာ ျဒပ္မဲ့ပန္းခ်ီကိုုအေတြ႔မွာေတာ့
သူမစိတ္ထဲ အလုုပ္သေဘာအရလိုု႔နားလည္ခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ရွိခဲ့ရတာ။
အသံဖမ္းစက္ကေလးထဲက အေမးအေျဖေတြကိုစာ႐ိုက္ရန္ သူမလက္ပေတာ့ကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး
ေမာင့္ေဘးကပ္ထိုင္လိုုက္ေတာ့ ဟိုုးလြန္ခဲ့တဲ့၂ႏွစ္ခန္႔ကပံုုရိပ္ေတြက သူမမွတ္ဥာဏ္ထဲ
ကေသာကေမ်ာစီကာစဥ္ကာ ေရာက္ရွိလိုု႔လာေတာ့သည္။
"ေမသစၥာ ?"
"ဟုုတ္ကဲ့"
"နာမည္ကိုု သေဘာက်တယ္၊ ရိုုးမလိုုလိုုနဲ႔ဆန္းတယ္ ေဟာင္းမလိုုလိုုနဲ႔
သစ္တယ္"
သူမလိပ္စာကဒ္ကိုု အတန္ၾကာၾကည့္ကာ ေမာင္ဆိုုလာေတာ့ သူမ ဘာျပန္ေျပာရမယ္မသိခဲ့ပါ။
နာမည္ႀကီးအဆိုုရွင္တစ္ေယာက္ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးဆိုုသည္ထက္ ေတာ္ရံုုအင္တာဗ်ဴးမ်ိဳးဆိုု လက္ခံေလ့မရွိသူ၊
ေမးခြန္းေျဖၾကားရာမွာ လက္ေပါက္ကပ္သူ၊ နားလည္ေပါင္းသင္းရခက္သူဟုု ေမာင္က နာမည္ႀကီးခဲ့သူေလ၊
အဲဒီအတြက္ သူမ အနည္းငယ္စိတ္လႈပ္႐ွားခဲ့မိေၾကာင္း ဝန္ခံရမည္ပင္။
ခပ္လွမ္းလွမ္း စားပြဲေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ေမာင့္မိသားစုုဓါတ္ပံုုကေလးကိုု
စိတ္လက္ၾကည္ႏူးစြာ ယူငင္ၾကည့္လိုုက္ခ်င္ေသာ္မွ သူမအလုုပ္သေဘာအရ ခြင့္မျပဳပါေခ်။ အဲသည္တုုန္းကေတာ့
ေမာင္ဆိုုသည့္ေယာက်ာ္းကိုု သူမဘဝထဲ ထဲထဲ၀င္၀င္ပတ္သက္ရေတာ့မည္ဆိုုတာကိုု ေကာင္းကင္ဘံုုကေတာင္
သိဦးမည္မဟုုတ္ပါ။
ေနာက္ေတာ့ ေမာင့္အိမ္ေထာင္ေရးအကြဲအျပဲသတင္းေတြကိုု ဟိုုမွာသည္မွာျမင္ၾကားေနခဲ့ရကာ
တတိယလူ ဘယ္သူဘယ္၀ါ၊ ဘယ္သူ႔ဘက္ကအမွားရယ္လိုု႔ ေျပာဆိုုေနၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့ျဖင့္
ဘယ္သူကမွ ေရေရရာရာမသိခဲ့ၾကပါ။ အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ မိန္းမဘက္ကအမွား၊ ေယာက်ာ္းလုုပ္သူအမွား
စတာေတြကိုု သူမအေနႏွင့္ လက္ခံ ေဝဖန္ ပိုုင္းျခားျခင္း မျပဳလိုပါ။ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့
ႏွစ္ဘက္စလံုုး နာက်င္ၾကမွာ…၊ မွန္တယ္မွားတယ္ဆိုုတာကလည္း ၾကည့္သူရဲ႕အျမင္ေပၚတည္ေနတတ္တာ
မဟုုတ္လား။ အမွန္အမွားဆိုုတာကေရာ ဘယ္သူေတြက
ဆံုုးျဖတ္မွာလဲ၊ ဆံုုးျဖတ္တဲ့အတိုုင္းေရာ သမာသမတ္ရွိႏိူင္လိုု႔လား….၊ သူမက အဲသည္လိုု
ယူဆထားသူ။
ၾကာေတာ့လည္း ေမာင့္လိုုတန္းဝင္အဆိုုေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္ေထာင္ေရးကိုု
အားလံုုးက ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့ၾကၿပီး ေမာင့္သီခ်င္းအသစ္ေတြမွာ လိုုက္ပါစီးေမ်ာရင္း ရူးသြပ္ႏွစ္သက္ခဲ့ၾကရာက
ေမာင့္အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္း တဖန္ျပန္လည္ေျပာဆိုုၾကခ်ိန္ အားလံုုးရဲ႕လက္ညွိဳးေတြထဲ အသက္ငင္လုုလုုျဖစ္ခဲ့ရသူက
သူမကိုုယ္တိုုင္ျဖစ္ေလသည္…။
(၃)
“စံုုတြဲပံုုတင္ရဲေသးတယ္ေနာ္ သူမ်ားေယာက်ာ္းကိုု ေၾကာင္ေတာင္ႏွိုုက္ထားၿပီးေတာ့…”
သူမရဲ႕ေဖ့စ္ဘုုတ္စာမ်က္ႏွာက သူမႏွင့္ေမာင္စံုုတြဲပံုုေအာက္မွာ ေကာ္မန္႔အနီရဲရဲတစ္ခုု…၊
သူမကိုု အႀကီးအက်ယ္တုုန္လွုုပ္ေစခဲ့တာ…။ သူမမ်က္လံုုးေတြ ေမွာင္မိုုက္လိုု႔သြားခဲ့တာ…။
ဟင့္အင္း သူမ ေမာင့္ကိုု ေၾကာင္ေတာင္ႏွိႈက္ယူခဲ့တာ မဟုုတ္ဘူး။ တကိုုယ္လံုုးတုုန္ယင္လာကာ
လူက ငိုုမိေတာ့တာ။ အဲသည္ေတာ့မွ သူမလွုုပ္အႏွိုုးခံခဲ့ရကာ တကယ့္ဘ၀ႀကီးထဲ ေရာက္ရွိခဲ့တာျဖစ္ေလသည္။
မဟုုတ္ဘူး….မဟုုတ္ဘူး…
“ေမာင္ သစၥာကိုုခ်စ္တယ္၊ သစၥာက ေမာင့္ကိုုခ်စ္တယ္။ ဒီထက္အေရးၾကီးတာ
ဘာရွိလဲ…”
ေမာင့္ေျပာစကားမွာ သူမ၏တုုန္႔ျပန္လိုုစိတ္တိုု႔ ေျပေလ်ာ့သည္။ သိုု႔ေသာ္
လူေတြဟာ အဲသည္ေလာက္ႏွင့္ ရပ္တန္႔မသြား…..၊ သူမ တကယ္ပဲ တုုန္လွုုပ္ခဲ့ရပါသည္။ သူမေရြးခဲ့တဲ့လမ္းဟာ
အဲသည္ေလာက္ ၾကမ္းရွမယ္မွန္း ေတြးမထားခဲ့ပါ။
အိမ္ေထာင္ကြဲဆိုုတာထက္
ေမာင့္လိုုေပြလီသူကိုုမွ အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ မလိမ္မိုုးမလိမ္မာ
ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေလျခင္းဆိုုသည့္ သူမမိဘေတြရဲ႕စိတ္အနာတရဟာ ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္နက္မွန္း သူမနားလည္ခဲ့ရၿပီ။
မိဘေတြရဲ႕တုုန္႔ျပန္မွုုက သမီးအျဖစ္မွစြန္႔လႊတ္ျခင္းဆိုုတာထက္ ပိုုမိုုနာက်င္စဖြယ္ေတြပါ။
မိသားစုုႏွင့္ပတ္သက္သမွ်ေသာ အထိမ္းအမွတ္ပြဲ၊ ေမြးေန႔၊ အလွဴ ဘာဆိုုဘာမွ သူမ တက္ေရာက္ခြင့္မရွိ၊
အသိုုင္းအ၀ိုုင္းတစ္ခုုလံုုးက ၾကဥ္ထားတဲ့ဒဏ္ကိုု နာနာက်င္က်င္လိမ့္ေနေအာင္ ခံခဲ့ရေသာႏွစ္ေတြ…။
ေမာင္ေရ ေမာင္ေရ…အနားလာပါဦး၊ ေမာင့္အနမ္းတစ္ခ်က္ႏွင့္ သူမကိုု ေဖးကူပါဦးကြယ္။
ေမာင့္မ်က္ႏွာေလး ၾကည္ကနဲျပံဳးစဥ္မွာ သူမေသာကေတြ လြင့္စင္ခဲ့ရျပန္တာ။ ဘာမဆိုုရင္ဆိုုင္မည့္
ခြန္အားသစ္ေတြႏွင့္…၊ ေမာင့္တစ္ေယာက္ထဲအားကိုုးႏွင့္ သူမ ခိုုင္မာရပ္တည္ႏိုုင္ခဲ့တာ၊
ကိုုးစားရွင္သန္ရဲခဲ့တာ။ အားလံုုးကိုု သူမေမ့ထားခဲ့ကာ ေမာင္ႏွင့္သူမတိုု႔ႏွစ္ေယာက္သာ
လူးလြန္႔ရွင္သန္ျမဲေသာ ကမာၻသစ္တစ္ခုုထဲ သူမဘ၀တစ္ခုုလံုုး ပစ္ထည့္ထားခဲ့လိုုက္ေလသည္။
သိုု႔ေသာ္ အခ်ိန္ေတြရပ္တန္႔မေနၾကသလိုု ေမာင္ဟာ သြားေနခဲ့တာ…
အသစ္အသစ္ေတြဆီ၊
သူမကျဖင့္ ေနရာမွာတင္ေျခစံုုရပ္လိုု႔ က်န္ရစ္တာ...
(၄)
တကယ္ပဲ၊ သူမအတြက္စီရင္အပ္ေသာငရဲက တစ္ခုုေသာေန႔မွာ ေရာက္ရွိလိုု႔လာခဲ့သည္။
ေမာင့္အ၀တ္ေတြ ေလွ်ာ္ရန္ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲမထည့္ခင္ အက်ီအိတ္ေတြထဲ ႏွိုုက္ၾကည့္၊ အ၀တ္ေတြကိုုေျပာင္းျပန္လွန္ကာ
အေရာင္အႏုုအရင့္ေတြ သပ္သပ္စီခြဲေလွ်ာ္ဖိုု႔ျပင္စဥ္မွာ ျဖစ္ပါသည္။ ေမာင့္ရွပ္အနက္ေပၚမွာ
မီးခိုုးျပာေရာင္အေမႊးအမွ်င္ကေလးေတြ ကပ္ၿငိလိုု႔….၊ အနက္မိုု႔ တင္က်န္ရစ္ေသာအရာက ျမင္သာသည္ပဲလား၊
ထိုုအေမႊးအမွ်င္ကေလးက မီးခိုုးျပာေရာင္…။ အနံ႔ကိုုနမ္းရွိဳက္ၾကည့္ေတာ့ ဘာေကာင္ကေလးရဲ႕အနံ႔ပါလိမ့္၊
ေခြးလား ေၾကာင္တစ္ေကာင္လား…။ သူမ မေဝခြဲတတ္ခဲ့ပါ။ စိတ္ေတြ ေထြျပားရင္းကပင္ ေလွ်ာ္စရာရွိတာေတြ
စက္ထဲထည့္၊ လက္ႏွင့္ေလွ်ာ္ရမွာေတြကိုုလည္း ဇလံုုထဲစိမ္ကာ ဇယ္စက္သလိုု လက္ကလုုပ္ေလသည္။
ေမာင္ဟာ အသစ္အဆန္းေတြကိုု ခံုုမင္သည္၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္မွုုေတြျပည့္ေနတာကိုု
မက္ေမာသည္။ ေတာ္ေသာထက္ေသာအမ်ိဳးသမီးေတြကိုု အထင္ႀကီးတတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ မ်က္၀န္းေတြလွပစူးရဲကာ
ပုုစာၦေတြနဲ႔ဆန္းၾကယ္ေသာ ပေဟဠိဆန္ဆန္မိန္းမေတြကိုု စိတ္၀င္တစားရွိတတ္တာ။
ေတြးေနစဥ္ ဖ်တ္ကနဲ….
သူမအာရံုုထဲေရာက္လာတာက အဲဒီမိန္းမနဲ႔ သူ႔ရဲ႕မီးခိုးျပာေရာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေလသည္။
(၅)
ေပၚေပၚတင္တင္ပါပဲ။ သူတိုု႔ေျခသံေတြ၊ သူမအခန္းထဲကေန နားမစြင့္ဘဲၾကားေနခဲ့ရတာ၊
တခိုုးခိုုးတခစ္ခစ္ရယ္သံေတြ၊ ခ်စ္စႏိူးက်ီစယ္ေနာက္ေျပာင္သံေတြ…။ အိမ္ႀကီးထဲကိုု တံခါးဖြင့္
၀င္လာလိုုက္ၾက၊ အိမ္ၾကီးထဲကေန တံခါးဖြင့္ ထြက္သြားလိုုက္ၾက။ နာနာက်င္က်င္ လွုပ္ခါက်န္ရစ္ေသာတံခါးခ်ပ္မ်ားသည္
သူမျဖစ္ေလသည္။
ေမသစၥာဟာ ေမာင့္အတြက္ ရင္ခုုန္ဖြယ္မေကာင္းေတာ့ေသာ သံစဥ္အေဟာင္းအျမင္းတစ္ခုု၊
ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လည္နားမေထာင္လိုုသည့္ ေတးသြားတစ္ခုမွ် ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ေမာင္ ရိုုးသြားခဲ့ၿပီ။
ေအးစက္သြားခဲ့ၿပီ။
"နင္ တစ္ေန႔ ၀ဋ္လည္ဦးမွာ၊ နားလည္လား၊ ဘ၀မကူးဘူး ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္"
လူေတြရဲ႕ႏွႈတ္ထြက္စကားတိုု႔ ျမားအစင္းေပါင္းမ်ားစြာအျဖစ္ သူမရင္ကိုု
ထိုုးဝင္စိုုက္ဆဲ….။
ခုုေတာ့ သူမမ်က္စိေရွ႕မွာ၊ သူမႏွလံုုးအိမ္ထဲမွာ၊ သူမ၀င္သက္ထြက္သက္ေတြထဲမွာ
ေနာက္ထပ္ ေမသစၥာေတြ ေမသစၥာေတြ အမ်ားႀကီးကိုု သူမေတြ႔ေနရၿပီ။ ေမာင့္အခ်စ္ေတြႏွင့္ေၾကာင္ကန္းခဲ့ေသာမ်က္၀န္းေတြက
ခုုခ်ိန္မွာ လင္းခ်င္းမွန္ကန္စြာျမင္ခြင့္ရၿပီေလ။
ကလစ္ကနဲ ေသာ့ဖြင့္သံၾကားလိုက္ရ၏။
ဝင္လာသည္လား...
ထြက္သြားသည္လား....
နားစြင့္ထားဆဲမွာ...
မ်က္ႏွာမူ၍နီးကပ္လာၿပီလား
ေက်ာခိုင္းေဝးကြာသြားခဲ့ၿပီလား...
အသက္မ႐ွဳရဲစဥ္...
သူမတံခါးရြက္မ်ား လႈပ္ခါက်န္ရစ္ခဲ့ရ၊ မ်က္လံုးမ်ားကိုမူ တင္းတင္းမိွတ္ထားမိဆဲ…။
သူမ နားမလည္ႏိူင္တာက အဲသည့္မိန္းမဟာ သူမ မုုန္းတဲ့မီးခိုုးျပာေရာင္ေၾကာင္ကိုု
ေမာင့္ဆီလာတိုုင္း ဘယ္တုုန္းကမွေခၚမလာခဲ့ပါဘဲ သူမၾကည့္မွန္ေပၚကပ္ၿငိေနတတ္တဲ့ မီးခိုုးျပာေရာင္အေမႊးအမွ်င္ေတြ၊
သူမၾကားၾကားေနရတဲ႔ ေမာင့္အခန္းထဲက ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕အာေခါင္ျခစ္ေအာ္သံေတြ အဲတာေတြဟာ
သူမအာရံုုထဲ ဘယ္လိုုဝင္ဝင္လာေနရသလဲဆိုုတာ….
စဥ္းစားရခက္လွသည္။
ၿပီးေတာ့ ခုုခ်ိန္မွာ ေမာင့္ဇနီးကိုုေမးခ်င္တဲ့ေမးခြန္းတစ္ခုုက ႏွုုတ္ဖ်ားကေနထြက္က်မလာဘဲ
သူမႏွလံုုးသားထဲ အဖန္တလဲလဲ ပဲ့တင္ထပ္လ်က္ရွိေနျပန္ေသးသည္။
“ေမာင္ ရွင့္ဆီကထြက္သြားၿပီး
တျခားမိန္းမအသစ္တစ္ေယာက္ဆီ ေျခဦးလွည့္ခ်ိန္မွာ ရွင္ဘယ္လိုုမ်ား က်န္ရစ္ခဲ့သလဲဟင္”ဆိုုတဲ့ေမးခြန္း….။
အဲသည္ေမးခြန္းကိုုေမးရန္ လံုုေလာက္ေသာစိတ္အင္အား သူမမွာ ဘယ္ေတာ့မွရွိလာမည္မထင္ပါ….။
(၆)
ေမာင့္ေျပာစကားအရ သူမ ေနာက္က်မွသိရတာက အဲဒီမိန္းမအင္တာဗ်ဴး သူမတိုု႔မဂၢဇင္းမွာ
ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့လကပဲ မီးခိုုးျပာေရာင္ေၾကာင္ေသဆံုုးခဲ့ၿပီဆိုုတာ….။ ဒါဆိုု လြန္ခဲ့တဲ့
(၁)ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကေပါ့။
အဲတာဟာ အဲဒီမိန္းမအေၾကာင္း ေမာင္ေျပာတဲ့တစ္ခြန္းထဲေသာစကားျဖစ္ၿပီး သူမအတြက္ေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ အေျဖရွာမရႏိူင္ေတာ့မယ့္ ဆန္းၾကယ္ေသာပေဟဠိတစ္ပုုဒ္၏ အစပ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေလသည္။
ခုုထိေတာ့….
မိုုးသံေတြၾကားတိုုင္း….
မိုုးသံေတြထဲကေဖာက္ထြက္လာတဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕စူးစူးဝါးဝါးျခစ္ေအာ္သံကိုု
ၾကားတိုုင္း၊ သူမၾကည့္မွန္ေပၚက မီးခိုုးျပာေရာင္အေမႊးအမွ်င္ေတြကိုု လက္နဲ႔တိုု႔ထိမိတိုုင္း၊
မီးခိုုးျပာေရာင္ေၾကာင္တစ္ေကာင္နဲ႔ေၾကာင္ပိုုင္ရွင္မိန္းမဟာ သူမအာရံုုေတြ၊ သူမအသိစိတ္ေတြကိုု
ခ်ိဳးဖဲ့လိုု႔ ျမိန္ရည္လွ်က္ရည္ဝါးမ်ိဳေနေတာ့တာ…။
ခ်စ္ၾကည္ေအး
ျမင္ကြင္းမဂၢဇင္း
ဇူလိုုင္လ - ၂၀၁၇
