Friday, February 23, 2018

ေျပာင္းလဲျပင္ဆင္ လူႏွင့္လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္

ကၽြန္မတိုု႔အားလံုုးဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ယဥ္ေက်းမွႈ ဓေလ့ထံုုးစံအရ ပံုုေသကားက်ေတြ၊ ေရွးထံုုး ေရွးရိုုးစြဲေတြကိုု ေခါင္းထဲရိုုက္သြင္းခံရၿပီး ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရတယ္ဆိုုတာကိုု လက္ခံၾကပါသလား။ 

ရွင္တိုု႔ ကၽြန္မတိုု႔နဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သက္တဲ့ ျဖစ္လာသမွ်ေသာ အရာအားလံုုးဟာ အဲဒီပံုုသြင္းခံခဲ့ရမွႈေတြအတိုုင္း ျဖစ္လာခဲ့တာပဲ။ ရွင္ဟာ အမိဗီဇနည္းနည္း အဖဗီဇနည္းနည္းစီယူၿပီး ရွင့္ကိုုယ္ပိုုင္ရယ္လိုု႔ လုုပ္ပစ္လိုုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေနအရြယ္ေရာက္တာနဲ႔ ဆရာ ဆရာမဆီက သင္ယူလိုု႔ရသမွ်ထဲက တစိတ္တပိုုင္းကိုု ရွင္သေဘာက်သေလာက္ ယူငင္ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ဆီက။ အဲသလိုု တစိတ္တပိုုင္းစီယူငင္ထားသမွ်ေတြ ေပါင္းစပ္ၿပီး ရွင့္ကိုုယ္ပိုုင္ဟန္ျဖစ္လာေအာင္ လုုပ္ယူပစ္လိုုက္ေတာ့တာပဲ။ ဒီေနရာမွာ ရွင့္သိစိတ္နဲ႔ျဖစ္ေစ၊ မသိစိတ္နဲ႔ျဖစ္ေစ ႏွစ္သက္သမွ် စြဲျမဲသိမ္းဆည္းထားရာက အလ်ဥ္းသင့္သလိုု ေနရာတက် ျပန္လည္ထုုတ္ယူသံုုးစြဲကာ ရွင့္ကိုုယ္ပိုုင္ လုုပ္ပစ္လိုုက္တာကိုု ဆိုုလိုုတယ္။ 

အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အေျပာင္းအလဲဆိုုတာေတာ့ ရွိတာေပါ့။ တခ်ိဳ႕ေတြ ရွင္ လႊတ္ခ်ထားခဲ့လိုုက္တာေတြရွိမယ္၊ တခ်ိဳ႕ေတြကိုု အသစ္အေနနဲ႔ သိမ္းဆည္းထားလိုုက္တာေတြလည္း ရွိမယ္။ ရွင္ ၾကီးျပင္းရွင္သန္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ သက္ေရာက္မွႈဟာ ရွင့္အေပၚမွာ အမ်ားၾကီးထိခတ္ေစတာေတာ့ အေသအခ်ာပဲေပါ့။ 

အဂၤလိပ္လိုုဆိုုရင္ေတာ့ “You’ve grown up programmed those fixed patterns of the mind into you and really are in depth conditioning of your mind consciously,  subconsciously  or  even unconsciously  and, they automatically surface now and then” လိုု႔ ဆိုုရမွာပါ။ 

ေျပာရရင္ ဒီလိုုျပသာနာေတြမွာ ဒီလိုုေျဖရွင္း၊ ဒီလိုုတုုန္႔ျပန္ဆိုုတဲ့ အျပဳအမူေတြဟာ သူ႔အလိုုလိုု အလိုုက္တသင့္ေပၚလာတတ္တာပါပဲ။ သိမ္းဆည္းထားရာက ထုုတ္သံုုးလိုုက္ရတဲ့သေဘာေပါ့။

သူ႔အသက္ကိုု ေသေစျခင္း၊ သတ္ျဖတ္ျခင္းဟာ မေကာင္းဘူးလိုု႔ ကၽြန္မတိုု႔အားလံုုး သင္ၾကားခံခဲ့ၾကရတာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဘာေၾကာင့္မသတ္သင့္တာလဲ၊ ကၽြန္မတိုု႔ ဆက္ေတြးျဖစ္ၾကသလား၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ ငါးပါးသီလထဲမွာ သူတပါးအသက္ကိုု မသတ္ရဆိုုတာ ပါပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုုယ္ခ်င္းစာတရားေၾကာင့္လိုု႔ဆိုုမယ္။ ေတြးစရာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲေပါ့၊ ဆင္တေကာင္ ဆိတ္တေကာင္ကိုု သတ္ဖိုု႔ရာ ခက္ခဲခ်င္ ခက္ခဲလိမ့္မယ္။ ၾကက္အရွင္တေကာင္၊ ငါးအရွင္တေကာင္ ဒါမွမဟုုတ္ ပုုရြက္ဆိတ္တေကာင္ကိုု သတ္ဖိုု႔ရာက်ေတာ့ သိပ္မစဥ္းစားၾကေတာ့ျပန္ဘူး။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတာၾကက္ကေလးမွ ခ်ိဳတယ္ရယ္လိုု႔ ဧည့္လာရင္ ခ်က္ခ်င္းဖမ္း ခ်က္ခ်င္းသတ္ေကၽြးတဲ့ ၾကက္ကေလးတေကာင္ရဲ႕အသက္ဟာ ဆင္တေကာင္ ဆိတ္တေကာင္အသက္နဲ႔ မတူျပန္ဘူးလား၊ ဒါ ေတာဓေလ့ဆိုုတဲ့ အယူအဆေအာက္မွာ သူတပါးအသက္ မသတ္ျဖတ္ရဆိုုတာ လံုုးပါးပါးသြားျပန္တယ္။ 

ဖတ္ဖူးတဲ့ စာတပုုဒ္ထဲမွာ ဆရာေတာ္ၾကီးတပါးရွင္းျပထားတာက ေသေစေအာင္သတ္ျဖတ္တဲ့ေနရာမွာ ေသေအာင္လံုု႔လစိုုက္ အားထုုတ္ရတဲ့ အားအင္ပမာဏရယ္၊ ေသေစလိုုတဲ့စိတ္ေဇာ ဘယ္ေလာက္ေလးနက္သလဲဆိုုတာရယ္ အဲဒီအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အကုုသိုုလ္စိတ္အနည္းအမ်ား ကြာျခားတယ္။ အဲဒီလိုုကြာျခားမွႈေပၚမူတည္ၿပီး အက်ိဳးေပးပံုု ကြာသြားတာပဲလိုု႔ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ 

ထားပါေတာ့၊ ေျပာခ်င္တာက ေခါင္းထဲမွာ ရိုုက္ထည့္ထားခံရမွႈေတြက ဘယ္ေလာက္ထိတာသြားတယ္ဆိုုတာကိုု အဓိကေျပာခ်င္တာ။ ခုုန အေပၚမွာ ကၽြန္မေျပာခဲ့တဲ့ မိဘ ဆရာ ပတ္ဝန္းက်င္ ဒါေတြဆီက နည္းနည္းခ်င္းစီ ယူငင္ခဲ့သမွ်ေတြထဲက ဆက္လက္သယ္ေဆာင္သြားေတြ ရွိသလိုု၊ ကိုုယ့္ဖာသာျပန္လည္စမ္းစစ္ၿပီး ခ်ထားပစ္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဘာေတြ ယူသြားမလဲ၊ ဘာေတြခ်ထားခဲ့မလဲ ဒီအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ဒါဟာ ကိုုယ္ပိုုင္ဟန္ အမူအက်င့္ရယ္လိုု႔ ့ျဖစ္လာတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လူတေယာက္မွာ သူၾကီးျပင္းရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ သိပ္အေရးပါတယ္လိုု႔ ေျပာၾကတာေပါ့။ 

လူဟာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ်ေျပာင္းလဲေနတယ္ဆိုုတာကလည္း အဲတာပဲေပါ့၊ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သူျဖတ္သန္းရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ အလုုပ္အကိုုင္ အေတြ႔အၾကံဳ ဆက္ဆံေရး ဒါေတြကေန သင္ယူသင့္တာ သင္ယူ၊ လႊတ္ခ်ခဲ့သင့္တာ လႊတ္ခ်ၿပီး ဆက္လက္ျဖတ္သန္းရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ရွင္ဟာ၊ အခုုႏွစ္ ရွင္ မဟုုတ္ေတာ့ဘူး။ တရားသေဘာအရေရာ၊ ကိုုယ္တိုုင္ ျပဳျပင္သိုုမွီးခဲ့တာေတြအရေရာ ရွင္ဟာ အခ်ိန္နဲ႔အမွွ် အစဥ္တစိုုက္ ေျပာင္းလဲလာေနတဲ့ အသစ္တေယာက္ ျဖစ္ျဖစ္ေနတာပါပဲ။

သင္ယူသိမ္းဆည္းလာတဲ့ သိုုမွီးထားသမွ်ေတြကေန ဘယ္ေလာက္ေဖာက္ထြက္ ဆန္႔က်င္ႏိူင္သလဲ၊ ဆန္းသစ္ႏိူင္သလဲဆိုုတာက ရွင့္ကိုု ကိုုယ္ပိုုင္ဟန္ရွိတဲ့ လူတေယာက္ျဖစ္ေစတာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ရွင္တိုု႔ေတြးေနက်ပံုုစံခြက္ေတြထဲက ရုုန္းထြက္ဖိုု႔လိုုအပ္တာနဲ႔တျပိဳင္နက္ ရွင္ပံုုေဖာ္လိုုက္တဲ့ အဲဒီအသစ္အသစ္လုုပ္ရပ္ေတြ၊ ေတြးေခၚမွႈေတြကိုု တျခားသူေတြ လက္ခံပါ့မလားဆိုုတဲ့အေတြးမ်ိဳးကိုုပါ တြန္းလွန္ႏိူင္ရလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုုေျပာလိုု႔ သူမ်ားနဲ႔မတူ တမူထူးၿပီး ေျခသလံုုးပန္းပန္တာမ်ိဳးကိုု ဆိုုလိုုရင္းမဟုုတ္ေၾကာင္းလည္း သိထားေပးပါ။ အသစ္အသစ္ေတြတိုုင္းမွာ စိန္ေခၚမွႈေတြရွိၾကတယ္၊ ေဖာက္ထြက္ရတဲ့အတြက္ ထိခိုုက္နာက်င္စရာေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိမယ္။ ဒါကိုုပဲ ဘဝအဓိပၸါယ္လိုု႔ ဆိုုၾကျပန္တယ္။


ခ်စ္ၾကည္ေအး
ref. Google/ Conditioned mind
၂၃ ၀၂ ၂၀၁၈

Tuesday, February 20, 2018

-----


လြယ္မယ္ထင္သလား
ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္တိုင္ျပန္လုပ္ႀကံရတာ
ေနထြက္ကေနဝင္ ေက်ာက္တံုးႀကီးကို တဖန္လဲလဲ
တြန္းတင္ေနရသလို
ေမာတယ္၊
ျဖစ္သမွ်ပါပဲ အသာေလး
ေဘးထြက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္
ကိုယ္မရိွေတာ့တဲ့ကမာၻဟာ ဘာတခုမွေလ်ာ့မသြားဘူး
ေမာတယ္.....အရင္အတိုင္း၊
လူရာမဝင္ခ်င္ပါဘူး
ေမတၱာသာ အရာထင္ခ်င္တဲ့သူ
နာက်င္မႈေတြအတြက္ ဘာနဲ႔မွ အလဲအထပ္မလုပ္လိုသူ
ဟိုးအစကေနအဆံုးထိ
တိတ္တိတ္ေလး ေခါက္သိမ္းထားသူ...၊


၂၀၀၂၂၀၁၈
ခ်စ္ၾကည္ေအး

Sunday, February 4, 2018

ကိုုယ့္စံပါယ္...




ေဘးဘယ္ညာမွာ ကားရွင္းၿပီဆိုုတာနဲ႔ လမ္းတဘက္ကိုုကူးလာလိုုက္တဲ့အခါ ပ်ံ႕ကနဲ သင္းတဲ့ရနံ႔ကိုု ရွဴသြင္းလိုုက္ရင္း ၾကည္လင္ေအးျမစိတ္ကတဖက္၊ ႏွုုန္းခ်ိသြားသလိုု စိတ္ကတဖက္ ျဖစ္တယ္။ ရင္းႏွီးရလြန္းတဲ့ရနံ႔မို႔ေလ...။
အနားတဝိုုက္ကိုု မ်က္လံုုးေဝ့ၾကည့္ေတာ့ အစိမ္းေရာင္အတန္းလိုုက္ၾကီးထဲက ျဖဴလြလြအပြင့္ကေလးေတြကိုု ေတြ႔လိုုက္ရတယ္။ 
စံပါယ္ေတြ….
စံပါယ္ကိုု ခုုလိုုစိုုက္တာ ျမင္ရခဲပါဘိျခင္း။ ပုု႑ရိတ္ပင္ေတြကိုု စည္းရိုုးကာသလိုု စံပါယ္ေတြကိုု စည္းရိုုးအျဖစ္ စိုုက္ထားတာ။ ေလးေထာင့္ အတန္းလိုုက္၊ ကိုုယ့္ခါးေလာက္အျမင့္ရွိတဲ့ စံပါယ္ပင္တန္းအနားကိုု ကိုုယ္ အလိုုလိုုကပ္သြားလိုုက္မိတယ္။ ကိုုယ့္လက္ေတြကိုု ေလးေထာင့္အတန္းေပၚမွာ ဝဲပ်ံသလိုု ရွပ္ၿပီး လိုုက္ထိၾကည့္ေနျပန္တယ္။ အပင္ေတြကိုု ျဖတ္ညွိထားတာ မၾကာေသးဘူးထင္ပါရဲ႕၊ အေပၚယံ ထိပ္ဖက္ေတြမွာ အရြက္ေတြက တိတိရိရိျပတ္ေနၾကတာကိုု ေတြ႔ရတယ္။ အစိမ္းရင့္ရင့္အခံမွာ ျဖဴလြပြင့္ကေလးေတြက ဟိုုနား ဒီနား ခပ္ၾကဲၾကဲကေလး ပက္ထားသလိုု၊ ရနံ႔ေတြကေတာ့ စုုေဝးလိုု႔ သင္းေမႊးေနၾကေလတယ္။ 
ကိုုယ့္မွာ စံပါယ္ပန္းပင္ကေလးေတြ မရွိေတာ့တာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာခဲ့ပါလိမ့္…
အရင္တုန္းကေပါ့၊ ကိုယ့္မွာ စံပါယ္ပန္းအိုုး ႏွစ္အိုုး ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အိမ္မွာ တအိုုး၊ ရံုုးက ကိုုယ့္စားပြဲေပၚမွာ တအိုုး။
ေရျဖည့္ထားတဲ့ စပေရးဘူးေလးတခုုစီလည္း အိမ္မွာ၊ ရံုုးမွာ ရွိခဲ့ၾကဖူးတယ္။
ပထမဦးဆံုုး ကိုုယ့္အိမ္က စံပါယ္ေလး စပြင့္ေတာ့ ကိုုယ့္မွာ ေပ်ာ္လိုုက္ရတာ။ စံပါယ္ဖူးကေလးေတြ အမ်ားၾကီးထြက္လာတဲ့အခါမ်ားဆိုုရင္ေတာ့ ကိုုယ့္မွာ အပင္နားကကိုု မခြာႏိူင္ေအာင္ ျဖစ္ရတယ္။ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔၊ ႏြမ္းမသြားေစခ်င္ခဲ့ဘူးေလ…။ သူ႔အနားကိုု ကပ္ၿပီး သာသာေလး နမ္းေမႊးၾကည့္ရ၊ ဟိုုဖက္ ဒီဖက္က ၾကည့္ရ၊ ေနရာအမ်ိဳးမ်ိဳးက ဓါတ္ပံုုရိုုက္သိမ္းရနဲ႔၊ ကိုုယ့္မွာ…။ 
ရံုုးက ပန္းအိုုးကိုုေတာ့ ရံုုးပိတ္ရက္ေတြဆိုု ရံုုးအျပင္ ေကာ္ရစ္ဒါ၊ ေနေရာင္ရမယ့္ေနရာမွာ ထုုတ္ထားခဲ့ရတာေပါ့။ တနလၤာေန႔ ရံုုးျပန္တက္မွ ကိုုယ့္စားပြဲေပၚကိုု ျပန္ယူလာရတာ။ ရံုုးက စံပါယ္ပန္းအိုုးက စံပါယ္ေလးတပြင့္စပြင့္ေတာ့ အေရာင္က ျဖဴမေနဘဲ နီတ်ာေနတာမိုု႔ ကိုုယ့္မွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေသးတယ္။ စိတ္ကူးကလည္း ယဥ္တတ္ေသးေတာ့ ကိုုယ့္စံပါယ္ဟာ ကိုုယ့္လက္ထဲမွာ ေသြးစြန္းလ်က္ ပြင့္လာရတယ္ရယ္လိုု႔ ၾကံဖန္ ဝမ္းနည္းေသးတာ။ ေနေရာင္ လံုုလံုုေလာက္ေလာက္ မရလိုု႔ျဖစ္မွာပါဆိုုၿပီး စိတ္ေျဖေပမယ့္လည္း ျဖဴစြတ္စြတ္စံပါယ္ကိုုသာ ပြင့္ေစလိုုခဲ့တာ။ ကိုုယ္ အလုုပ္က ထြက္ေတာ့ စံပါယ္အိုုးေလးကိုု အိမ္ျပန္သယ္လာခဲ့တယ္။ 
စံပါယ္ႏွစ္အိုုးစလံုုးဟာ ကိုုယ့္စိတ္နဲ႔ဆက္ႏြယ္ေနေလသလားလိုု႔ ရူးႏွမ္းႏွမ္းေတြးခဲ့မိေသးတယ္။ ကိုုယ္ ေနထိုုင္မေကာင္းတဲ့အခါ ကိုုယ့္စံပါယ္ေတြက မွဳန္မွိဳင္းေရာင္ျဖစ္ေနသလိုုလိုု၊ ဝါတာတာ မီးခိုုး ေသြးေရာင္…အဲသလိုု အေရာင္ ေျပာင္းတယ္ စိတ္ကထင္တယ္။
တခါတေလမ်ား အိပ္မက္ေတြေတာင္ မက္လိုု႔၊ စံပါယ္ေတြကိုု ဖြဖြေလးဆုုပ္ကိုုင္ထားတဲ့ ကိုုယ့္လက္ေပၚမွာ တစံုုတေယာက္က အုုပ္မိုုးဆုပ္ကိုုင္ထားလ်က္နဲ႔၊ စံပါယ္ေတြကိုု အတူတူေမႊးၾကတယ္။ အိပ္မက္က ႏိူးလာတဲ့အခါ ကိုုယ့္လက္ေတြေတာင္ ေႏြးေနသလိုုလိုု ခံစားခဲ့ရေသးတာ။ စံပါယ္ေတြနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ႏွလံုးဟာ အဲသလို တိမ္းမူးထိရွလြယ္ေသးရဲ႕။
ေနာက္ေတာ့ ကိုုယ့္စံပါယ္ႏွစ္ပင္စလံုုး ေသခဲ့တာ၊ ကိုုယ္ ေနထိုုင္မေကာင္းျဖစ္ခ်ိန္မွာပဲ။ အိပ္ရာထဲကေန စံပါယ္ကိုု လွမ္းေငးေနရံုုသာ တတ္ႏိူင္ခဲ့တာ။ ညွိဳးေျခာက္သြားတဲ့ စံပါယ္ပင္ကိုု ကိုုယ္ ဘယ္လိုုမွ မၾကည့္ရက္ႏိူင္ခဲ့ဘူး။ ကိုုယ္ ေနထိုုင္မေကာင္းရတာထက္ စံပါယ္ေတြ ညိွဳးေျခာက္ေသသြားမယ့္အျဖစ္က ပိုု နာက်င္ရတယ္။ အိပ္ရာေပၚက ထႏိူင္ေတာ့ စံပါယ္ေတြကိုု စပေရးဘူးေလးနဲ႔ ေရျဖန္းခဲ့ေသးတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္စိမ္းလန္းမလာေတာ့တဲ့အခါ ကိုုယ္တိုုင္ပဲ စံပါယ္ပန္းအိုုးေတြကိုု ပစ္ခဲ့လိုုက္ရတယ္။ ေမ့ပစ္လိုုက္ရတယ္။ စံပါယ္ပန္းအိုုးေနရာမွာ လစ္ဟာသြားတဲ့ ေနရာဟင္းလင္းကိုု မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရတယ္။ အသစ္ထပ္စိုုက္လိုုစိတ္မရွိေတာ့တဲ့၊ ဘာကိုုမွန္းမသိ နာက်င္ ေၾကာက္လန္႔သြားတဲ့စိတ္နဲ႔ စံပါယ္ေတြကိုု ျပန္မစုိက္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ ေနာက္တၾကိမ္ ကိုုယ့္လက္ထဲမွာ ညွိဳးႏြမ္း ေသဆံုးသြားခဲ့ရင္ဆိုုတဲ့အေတြးလည္း ပါမယ္။ ကိုုယ္ဟာ စံပါယ္ေတြကိုု ၾကိဳးစားေမ့ပစ္ခဲ့ရတယ္။
တေန႔ကေတာ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ မွ်ေဝထားတဲ့ စံပါယ္ပန္းစိုုက္နည္းဆိုုတဲ့ ေဆာင္းပါးကိုု ေတြ႔ခ်ိန္မွာ ကိုုယ့္လက္ေတြက သူ႔အလိုုလိုုပဲ၊ only me နဲ႔ သိမ္းထားလိုုက္မိတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ျပန္အံ့ၾသ၊ ကိုုယ္ဟာ စံပါယ္ေတြကိုု စိတ္မွမကုုန္ေသးဘဲ၊  ကိုုယ့္စိတ္ရဲ႕ အနက္ဆံုုးေထာင့္တေနရာမွာ စံပါယ္ေတြရွိေနဆဲ…။  ကိုုယ္ ေၾကာက္တယ္။ ကိုုယ့္လက္နဲ႔ ထပ္မစိုုက္ရဲေတာ့ေအာင္၊ စံပါယ္ေတြရဲ႕အေဝးမွာ ေနသားက်ေနၿပီလိုု႔ထင္တဲ့ ကိုုယ့္စိတ္ေတြဟာ ေနာက္ထပ္တဖန္ စိုုက္ပ်ိဳးလိုုစိတ္ကိုု ကိုယ့္ဆီ ျပန္အေတြ႔မွာ ထိခိုက္ နာက်င္ရတယ္။ 
ခုုထိေတာ့ စံပါယ္ပန္းစိုုက္နည္းကိုု only me နဲ႔ သိမ္းထားတုုန္းပဲ။ တေန႔ေန႔မွာ deleteလုုပ္ျဖစ္မလား၊ အမွတ္မရွိတဲ့စိတ္ႏွလံုုးနဲ႔ စံပါယ္ေတြကိုု ျပန္စိုုက္မိမလားဆိုုတာ…
ကိုုယ္ ခုုထိ မေသခ်ာေသးဘူး…။


ခ်စ္ၾကည္ေအး
၀၄၀၂၂၀၁၈

ပံုု - တခ်ိန္က ကၽြန္မအိမ္က စံပါယ္ေတြ...

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...