Wednesday, June 30, 2010

အထက္လူ-၃

က်မရဲ႕ ဒုတိယ အလုပ္က Procter and Gamble မွာပါ။ P&G လို႔ လူသိမ်ားတဲ့ American Multinational Corporation MNC ကုမၸဏီႀကီးတခု ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ထုတ္ကုန္ / ျဖန္႔ျဖဴးကုန္ေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး ပါပဲ။ အမ်ိဳးသားတိုင္းလိုလို သိၾကတဲ့ Gillette-Shaver တို႔၊ အမ်ိဳးသမီးသံုး Olay၊ Pantene တို႔ ၊ Wella၊ Vicks၊ Duracell ၊ Baby care၊ Beauty care ၊ Skin care တကယ္ကို အမ်ားႀကီးပါ။

ကုမၸဏီက ႀကီးေတာ့ က်မတို႔ AR-Account Receivable ရရန္႐ိွစာရင္း တဌာနမွာကိုပဲ Region အလိုက္ ခဲြထားတာ၊ က်မက ANZ လို႔ေခၚတဲ့ ဩစေတးလ် နဲ႔ နယူးဇီလန္ Section မွာပါ။ က်န္တဲ့ ရီဂ်င္ေတြက တ႐ုတ္၊ ထိုင္း၊ ကိုရီးယား၊ ဂ်ပန္၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ ဗီယက္နာမ္၊ အိႏၵိယ တို႔ပါ။ အင္တာဗ်ဴးဝင္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ ယူမလဲ ေမးပါတယ္။ ကပ္စတမ္မာေတြဆီက ပိုက္ဆံ ေတာင္းတဲ့ အလုပ္က ေအာ္ဇီအခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ၿပီး ဝင္ရတာမို႔ မနက္ ၆ခဲြက ညေန ၃ခဲြ အထိပါ။ အိပ္ရာ ေစာေစာထရမွာ ပ်င္းတဲ့ က်မက ၈ခဲြက ၅ခဲြ အခ်ိန္ပဲ ယူလိုက္ေတာ့ ဒီတခါ အေႂကြးေတာင္းရတဲ့ အလုပ္ မဟုတ္ပဲ Customer's Claims ေတြ handle လုပ္ရတဲ့အပိုင္း ျဖစ္သြားပါတယ္။

အေတြ႔အၾကံဳအသစ္မို႔ အလုပ္ဝင္စမွာ အင္မတန္ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေရာင္းၿပီးပစၥည္းေတြ အခ်ိန္တခုအတြင္း ျပန္လဲေပးတဲ့ ေပၚလစီ လည္း႐ိွေတာ့ ျပန္ပို႔ပစၥည္းေတြ၊ ဝရန္တီ မျပည့္ခင္ လဲေပးရတာေတြ၊ လိုအပ္ရင္ Proper function မျဖစ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ အတြက္ ျပန္အမ္းရတာေတြ အဲဒါမ်ိဳးေတြပါ။ T & C ေတြ ေတာ့ ႐ိွတာေပါ့ေလ...။ ေတာ္ေတာ္ ဦးေႏွာက္စားတဲ့ ဌာနမွာပါ။ Credit Note ေတြထုတ္ေပးၿပီး ျပန္အမ္းရတာမ်ိဳးလည္း ႐ိွပါတယ္။

က်မတို႔ ဌာနမွာကိုပဲ အုပ္စု ၅စု ခြဲထားၿပီး မန္ေနဂ်ာ တေယာက္က ၾကည့္ၾကပ္ပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာ အမ်ိဳးသား နာမည္က Steve ပါ။ က်မထက္ ၇ႏွစ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ငယ္သူပါ။ ဒါေပမဲ့ လုပ္ငန္းပိုင္းဆိုင္ရာမွာ ကြၽမ္းက်င္ နားလည္သလို၊ စာရင္းဘက္မွာလည္း နားလည္၊ Database မွာလည္း ပိုင္ႏိူင္သူမို႔ ငယ္ေပမဲ့ တကယ့္ လူေတာ္ တေယာက္ပါ။

သူ့ရဲ႕ အားနည္းခ်က္က အနီးကပ္မွ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ အလုပ္ ခိုင္းတတ္တာပါ။ တပတ္ေလာက္ က်မ မနက္ ၄ခဲြ ႐ံုးအေရာက္ ဆင္းလိုက္ရပါတယ္။ သူနဲ႔ အတူ သူမၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ ကပ္စတမ္မာ Claims စာရင္းေတြ ကူပိတ္ေပးရတာပါ။ မနက္ အေစာႀကီး ထရတာမို႔ စိတ္ထဲက သူ႔ကို အေတာ္ေလး က်ိန္ဆဲေနမိေပမဲ့ အလုပ္ကိုေတာ့ ေစတနာထားၿပီး ကူလုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူက လူတိုင္းကို တဦးခ်င္းစီရဲ႕ အလုပ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ အေရးပါေၾကာင္း ေျပာေလ့႐ိွပါတယ္။ က်မက အဲဒါကို စာအုပ္တအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးၿပီးသားမို႔ ႀကိတ္ရယ္မိရပါတယ္။ How to manage your staffs ထင္ပါရဲ႕ ေရးသူေရာ၊ နာမည္ေရာ မမွတ္မိေတာ့တာ က်မအားနည္းခ်က္ပါ။

က်မတို႔ ဌာနမွာက အမ်ိဳးသမီးေတြပဲ ဆိုေတာ့ စုမိရင္ သူ႔အတင္း ေျပာၾကပါတယ္။ ပ်ာတိပ်ာယာနဲ႔ အျမဲ ႐ွပ္ျပာခတ္ေနတာ၊ တခုခုဆို ခ်က္ခ်င္း အေရးတယူ မလုပ္ပဲ အိေလးဆြဲ ေနတတ္တာ၊ တခါတေလ သူအျပင္သြားလို႔ မုန္႔ေတြ ေစ်းခ်ေနရင္ က်မတို႔အတြက္ ဝယ္လာေလ့႐ိွေပမဲ့ "ဟင္း ကပ္ေစးနဲႀကီး ဒိတ္ေအာက္ခါနီးမုန္႔ေတြ ေစ်းေပါလို႔ ဝယ္လာတာ" လို႔ ဆီလို အေပါက္႐ွာၿပီး အတင္းေျပာေလ့႐ိွပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ အထက္လူဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ သူ႔အေပၚ ခ်ဥ္ေနမိၾကတာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ တႏွစ္တခါ လုပ္ေလ့႐ိွတဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ ညစာစားပဲြေလးလုပ္ဖို႔အခ်ိန္ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ဌာနတခုစီက Performance တခုစီနဲ႔ ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကရမယ္ အေကာင္းဆံုး အဖဲြ႔ ၃ ဖဲြ႕ကို ဆုေပးမယ္ ဆိုပါတယ္။ က်မတို႔ ဌာနက မိန္းကေလးတေယာက္က သူ႔စိတ္ကူးေလးကို ေျပာျပပါတယ္။ Angels နဲ႔ Devils ရန္ေစာင္ အဖြဲ႔ကဲြေနရာက တရားဓမၼသံေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရသြားတဲ့ ေအာ္ပရာလို ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ အားလံုးက သေဘာတူ တာေၾကာင့္ ဘယ္သူေတြ အိန္ဂ်ယ္၊ ဘယ္သူေတြ ဒီးဗဲလ္ လုပ္မလဲ ေ႐ြးၾကပါတယ္။ ဒီးဗဲလ္က အနက္ေရာင္၊ အိန္ဂ်ယ္က အျဖဴေရာင္ ဝတ္ၾကရမွာပါ။ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားစုက ျဖဴလြလြေလး ဝတ္ၿပီး ႏွင္တံေလး ကိုင္ခ်င္ၾကတာပါ။ က်မကေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာပဲ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ဒီဗဲလ္ လုပ္မယ္လို႔ပဲ ေ႐ြးလိုက္ပါတယ္။ အထူးတလည္ သ႑ာန္လုပ္ သ႐ုပ္တူေနစရာ မလိုေတာ့ေပဘူးေပါ့...:P

အဲဒီမွာ က်မတို႔ အခ်စ္ေတာ္ မန္ေနဂ်ာႀကီးက ဒီဗဲလ္တို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ဒရက္ကူလာ ေနရာမွာ သူလုပ္မယ္ လို႔ ဆိုလာပါတယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ က်မတို႔ အမ်ိဳးသမီးထုႀကီး ႏွစ္ေထာင္းအားရ ျဖစ္လိုက္ပံုမ်ား...။ ဇာတ္႐ုပ္နဲ႔ တထပ္တည္း က်လိုက္ေလ ဆိုၿပီးေတာ့ ကြယ္ရာမွာ တဟိဟိ လုပ္ၾကပါေသးတယ္။

က်န္တဲ့ အဖြဲ႔ေတြက ဇာတ္စတိုက္ေနၾကပါၿပီ။ က်မတို႔အဖြဲ႔က လံုးဝ မလႉပ္ေသးပါဘူး။ တဖြဲ႕နဲ႔ တဖြဲ႔ ဘာလုပ္ျပမယ္ ဆိုတာကို လည္း လ်ိဳ႕ဝွက္ထားၾကေသးတာပါ။ မတိုင္ခင္တရက္မွ က်မတို႔ ဇာတ္တိုက္ပါတယ္။ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာပါပဲ။ ပထမဆုကို ကိုရီးယား၊ ဒုတိယဆုကို တ႐ုတ္ နဲ႔ တတိယဆု ကို အိႏၵိယ နဲ႔ ဂ်ပန္ (ထင္ပါရဲ႕) ပူးတြဲ ရသြားၾကပါတယ္။ က်မတို႔အုပ္စုက အေပ်ာ္ေတြပဲ ရလိုက္ပါတယ္။ အထက္လူ အေၾကာင္းကေန ႐ံုး ညစာစားပြဲ အေၾကာင္း ေခ်ာ္ေတာေငါ့ သြားပါတယ္...:P

တေန႔ကမွ က်မရဲ႕ P&G က Ex-colleague တေယာက္နဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ ေတြ႔တာနဲ႔ အဲဒီတုန္းက ဓါတ္ပံုေလး တပံု သူပို႔ေပးလို႔ အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။


က်မတို႔ ဒီးဗဲလ္အုပ္စု နဲ႔ က်မမန္ေနဂ်ာပါ။ သူ႔မ်က္ႏွာက ေသြးစေတြဖ်က္ၿပီး သြားစြယ္အတု ခြၽတ္ထားတာမို႔ ဒရက္ကူလာက အနဲငယ္ ေခ်ာေနတယ္ ထင္ရတာပါ...:P
က်မတို႔ ဒီးဗဲလ္တအုပ္စုလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အသဲပံု အနက္ေရာင္နဲ႔ လက္ဖ်ံမွာ လိပ္ျပာပံုတက္တူးေတြ ဆင္တူထိုးထားၾက ပါေသးတယ္။ တကယ့္ အမွတ္တရေလးပါပဲ...:))

သူနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရင္း သူ က်မကို ဘယ္လို ကယ္တင္လိုက္တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေလးတခုကို ေနာက္ပို႔စ္မွာ ေရးပါအံုးမယ္။

ကိုရီးယားကား ႐ွည္တယ္ဆိုတာ ဘာဟုတ္ေသးလို႔တုန္း...:P


Sunday, June 27, 2010

ဂရိတ္စကၤာပူေဆးလ္ နွင့္ တေန႔ေသာ စေန


စကၤာပူမွာကေတာ့ တႏွစ္ပတ္လံုး ေစ်းခ်ေရာင္းေနတဲ့ ဆိုင္ေတြ ဟိုမွာ ဒီမွာ အျမဲ ေတြ႔ေနရ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ GSS လို႔ေခၚတဲ့ Great Singapore Sale ကာလကို ေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ပံုမွန္ထက္ ေစ်းပိုခ်တယ္လို႔ ယံုၾကည္ရပါတယ္။ GSS ကို STB-Singapore Tourism Board က ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ကမွစၿပီး စတင္လိုက္တာပါ။ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တႏွစ္ရဲ႕ အလယ္ေလာက္မွာ စတင္ေလ့ ႐ိွၿပီး တလေက်ာ္ ႏွစ္လ နီးပါးၾကာျမင့္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ေမလ ၂၈ ရက္ေန႔က စၿပီး ဂ်ဴလိုင္ ၂၅ရက္ထိ ၾကာျမင့္ ပါမယ္။

စလံုးႏိူင္ငံသားေတြ ကိုယ္တိုင္က ဒီလိုကာလကို ေစာင့္ၿပီး ေစ်းဝယ္ေလ့႐ိွပါတယ္။ လိုခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေလးမ်ား႐ိွရင္ ေစ်းၾကည့္ထား ၿပီး ဒီလိုအခ်ိန္ေရာက္မွ ေစ်းခ်မခ် ၾကည့္ၿပီး ေျပးဝယ္ေလ့ ႐ိွၾကပါတယ္။ တကယ္ေစ်းခ်ရင္ေတာ့ တကယ္ပဲ လူတိုးေနတာပါ။ အာကလန္ ပါကလန္ ေလာက္ ခ်လို႔ကေတာ့ အဲဒီဆိုင္ လူမ႐ိွမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ဒါနဲ႔ မေန႔ညေနက က်မတို႔ ေစ်းဝယ္ ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ထံုးစံက အဲလို ေစ်းဝယ္ထြက္ရင္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဝယ္ေပးေလ့ ႐ိွၾကပါတယ္။ သူႀကိဳက္တာ လိုခ်င္ တာ ေ႐ြးတဲ့အခါ က်မက ပိုက္ဆံ႐ွင္းရၿပီး က်မ လိုခ်င္တာ ဝယ္တဲ့ အခါမေတာ့ သူထုတ္ေပးရ တာမ်ိဳးပါ။

သူႀကိဳက္တယ္ဆိုတဲ့ အက်ႌ လိုင္းစင္း စိတ္စိတ္ေလးေတြ အေရာင္ကဲြ ၃ထည္(မီးခိုး၊ ဆင္စြယ္ေရာင္ နဲ႔ အညိဳ)က်မ ဝယ္ေပး လိုက္ပါတယ္။ မူရင္းေစ်း တထည္ S$၃၅ကို အခု တထည္ S$၂၅နဲ႔ ေစ်းခ်ထားတာပါ။ အက်ႌအသား အရမ္းေကာင္းပါတယ္။


သူႀကိဳက္တဲ့ ဖိနပ္ပါ။ အသစ္ေရာက္တဲ့ ဒီဇုိင္းမို႔ မူရင္းေစ်း S$၁၁၉ကို ၁၀%ပဲ ခ်ပါတယ္။


က်မရဲ႕ ေ႐ြးခ်ယ္မႈ ဖိနပ္နဲ႔ ေျခအိတ္၊ ဖိနပ္က မူရင္းေစ်း S$၉၉ နဲ႔ ေျခအိတ္က တစံုကို S$၉.၉၀ ကို ၁၀% ပဲခ်ထားတာပါ။
၉ နဝင္းေက် ယၾတာေခ်ေနသလိုပါပဲ...:)



ေစ်းပတ္ၿပီး ဗိုက္ဆာလာေတာ့ ဘာစားၾကမလဲ စဥ္းစားၾကရင္း ဆိုင္ေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရာက ဒီဆိုင္ေ႐ွ႕ ေရာက္သြားတာ.... တ႐ုတ္စာ...စားၾကည့္ၾကတာေပါ့ေလ...ညစာကိုေတာ့ သူပဲ ဝယ္ေကြၽးပါတယ္...:)



စားေကာင္းမယ္ ထင္တာေလးေတြ ေ႐ြးမွာပါတယ္....ဟင္းပဲြေစာင့္ရင္း ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ ရသေလာက္ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ေပါ့...

အလုပ္မ်ားေနတဲ့ စားဖိုမႉးေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္...


ခ်စ္စရာ ဆိုင္အျပင္အဆင္ေလး....ဝါးပင္တန္းေလးေတြက စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစသလို မ်က္ေစ့လည္းေအးေစတယ္...


ခရက္ကာ...အဲဒါကေတာ့ က်မတို႔ ျမန္မာ ငါးမုန္႔ေၾကာ္ကို မမီဘူး


ဒါက ပုဇြန္ကို ပဲလိတ္ နဲ႔ ငံုၿပီး ေၾကာ္ထားတာ Prawns Bean curd (Dry Tofu) Roll တဲ့


ဒါက အမဲသား အျပားေၾကာ္...ႏူးေနၿပီး စားရတာႏူးညံ့၊ အရသာလည္းေကာင္း...တပဲြကို Portion ေတာ္ေတာ္ မ်ားပါတယ္....


ပုဇြန္-Hand made ေခါက္ဆြဲပါ...အရသာေလးက ခ်ိဳခ်ိဳေပါ့ေပါ့ေလးနဲ႔ တကယ္ စားေကာင္း ပါတယ္...


ဟင္းပဲြ စံုပါၿပီ...စစားၾကပါစို႔....


အခ်ိဳပြဲက သရက္သီး ေကာက္ညႇင္းလိတ္....


ဒီဆိုင္က Tung Lok Group ေအာက္မွာ ႐ိွတဲ့ဆိုင္မို႔ အရသာကေတာ့ က်မ အထူးအေထြ မၫႊန္းလို ေတာ့ပါဘူးေနာ္

အဲဒီမွာ ပီကင္းဘဲကင္ တေကာင္ကို စလံုး ၄၈ ေဒၚလာပါ၊ ပန္ကိတ္ေလးနဲ႔ ဘဲကင္အေရျပားနဲ႔ လိတ္ၿပီးစားမယ္ဆို ေနာက္ထပ္ ၅ ေဒၚလာ ထပ္ေဆာင္းေပးရပါမယ္။ ဆားဗစ္ခ်ာ့ခ်္ ၁၀% ယူပါတယ္။ GST ၇% နဲ႔ ထပ္ေပါင္းမွ က်မတို႔ စားခဲ့တာ ၄၂ ေဒၚလာ ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ က်ပါတယ္။ ဟင္းအမယ္လည္း မမ်ားတာမို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ က်မ သေဘာက်တာက ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ ေဖာ္ေ႐ြ ခ်ိဳသာမႈကိုပါ။ ေနာက္တခါ လူမ်ားမ်ားနဲ႔ တေခါက္ ထပ္သြား စားခ်င္ပါေသးတယ္...:)

ႏွစ္ေယာက္စာကို ဘတ္ဂ်က္ S$၅၀ ေအာက္ တြက္ထားသူမ်ား သြားစားၾကဖို႔ကိုလည္း တိုက္တြန္း ခ်င္ပါတယ္...



တိတ္တိတ္ေလး ႂကြား...အဲ ထပ္ေျပာျပအံုးမယ္။ က်မ ပူဆာလြန္းလို႔ ထရက္ေမးလ္ ေခၚတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္စက္ႀကီး သူ ဝယ္ ေပးေသးတယ္။ အဲဒါႀကီးက မူရင္းေစ်း S$၁၂၀၀ေက်ာ္ကို S$၉၈၀ နဲ႔ ခ်ထားတာ။ အဂၤါေန႔မွွ အိမ္လာပို႔မွာမို႔ ဓါတ္ပံု ႐ိုက္မျပႏိူင္ တာ ခြင့္လႊတ္။ အံမယ္ သူက အဲဒါႀကီး ဝယ္ေပးခါနီး လူကို မယံုသလိုလိုနဲ႔ တကယ္လုပ္မွာေနာ္ တကယ္လုပ္မွာေနာ္နဲ႔ အတန္တန္ ေမးေသးတာ။ ယခင္ အေတြ႔အၾကံဳေတြကလည္း သူ႔မွာ ႐ိွသကိုး။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း အရင္လုပ္ပံုအတိုင္း အင္းပါ တကယ္ တကယ္နဲ႔ ေခါင္းညိတ္ျပရေသးတယ္။ မၾကာခင္ ကမာ႓႕ ေစ်းအႀကီးဆံုး အဝတ္လွမ္းစင္ျဖစ္သြားမွာ သူက ႀကိဳျမင္ေန သတဲ့။ အံ့ေရာ...။

တေယာက္ နဲ႔ တေယာက္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေပါ့ အဲသလို တေယာက္လိုခ်င္တာ တေယာက္က ဝယ္ေပးလို႔ ဆိုေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာ စရာ မေကာင္းေပဘူးလား။ အဲဒီေန႔က ဝယ္ခဲ့သမွ် စာရင္း ျပန္ခ်ဳပ္ေတာ့ သူဝယ္ေပးတာက နဲနဲေလး ပိုမ်ားေနလို႔ အားနာရ ေသး။ တကယ္ဆို က်မက မွ်တမႈကို ျမတ္ႏိူးတယ္။ တဖက္ေစာင္းနင္း မတရားမႈကို မုန္းတီးတယ္။ တကယ္ကို အားနာ တယ္...:P

ဟိုးအရင္က ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ တကြက္ ကာတြန္းေလးတပုဒ္ (ဆြဲသူ မမွတ္မိ) ေျပာျပအံုးမယ္။ မိန္းမလုပ္သူက သူ႔ေယာက်ၤားကို စကားေျပာေနဟန္ ေရးဆဲြ ထားတာ။ မိန္းမလုပ္သူ ေျပာတယ္...

"အို ခင္က ဘာမဆို မွ်မွ်တတပဲ ၾကည့္ အခု ခင့္အတြက္ ဇာဝမ္းဆက္ တစံုဆို ေမာင့္ အတြက္က ဇာေပါက္စြပ္က်ယ္ တထည္"....တဲ့...ကိုင္း...


Thursday, June 24, 2010

အထက္လူ-၂

အထက္လူ-၁ မွာ က်မေရးခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္သူေဌး ဂ်ယ္ရီ နဲ႔ က်မရဲ႕ ေန႔စဥ္ ဆက္ဆံေရးကေတာ့ ဒီလိုပဲ တေန႔တေန႔ ေဆြးေႏြး ျငင္းခုန္လိုက္ၾက၊ ဆူပူလိုက္ၾကနဲ႔ သံသရာလည္ေနေတာ့တာပါပဲ။ တခါတေလ စေနလို ေန႔ဝက္ အလုပ္ဆင္းရတဲ့ေန႔ေတြမွာ သူ႔သားကေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ႐ံုးေခၚလာတတ္တယ္။ ကေလးေတြက မ်က္လံုးမို႔အစ္အစ္၊ ဆာမူ႐ိုင္းပံု ဆံပင္ေလး နဖူးေပၚ တိတိခ်လို႔ သူနဲ႔ မ်က္ႏွာေပါက္ ခပ္ဆင္ဆင္ရယ္။ ကေလးေတြကို "အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့သူေတြ နား သြားမ႐ႈပ္ရဘူးေနာ္" လို႔ မွာေပမဲ့လည္း ကေလးေတြက က်မတို႔နား တဝဲဝဲပါပဲ။ အဲဒီလို အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဖခင္တေယာက္ ရဲ႕ ႏူးညံ့မႈကို ရိပ္ရိပ္ကေလး ေတြ႔ရတတ္တယ္။

တြန္မ္ လို႔ က်မတို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ ကုလားသူေဌးနဲ႔ကေတာ့ လုပ္ငန္းပိုင္းအရ က်မနဲ႔ သိတ္အထိအေတြ႔ မ႐ိွလွဘူး။ က်မ ဒီအလုပ္ကို အင္တာဗ်ဴးဝင္တုန္းကပဲ သူနဲ႔ ၾကာၾကာ စကားေျပာဖူးတယ္။ သူက စကားေျပာရင္ ျပံဳးၿပီး ေျပာတတ္တယ္။

က်မနဲ႔ အဆက္ဆံရဆံုး ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ က်မအထက္က စာရင္းကိုင္ အပ်ိဳႀကီးမမပါပဲ။ သူ႔နာမည္က Yvonne-အီဗြန္း တဲ့။ က်မတို႔ စာရင္းဌာနမွာ အမ်ိဳးသမီး ၆ ေယာက္ ႐ိွတဲ့အထဲ က်န္ ၅ ေယာက္ နဲ႔ သူတေယာက္ထဲနဲ႔ မတည့္ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ သူ႔ပံုစံကို နဲနဲပံု ေဖာ္ျပရမယ္ ထင္ပါတယ္။ သူ႔မွာ ၾကံ့ခိုင္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္႐ိွတယ္။ ဆံပင္တိုတို၊ ပခံုးကားကား၊ ေမး႐ိုး ေလးေထာင့္နဲ႔ မိန္းမဆန္တာဆိုလို႔ တ႐ုတ္မပီပီ ျဖဴတဲ့အသားအရည္ေလးပဲ ႐ိွတာ။ ျခံဳေျပာရမယ္ဆိုရင္ ႐ုပ္ဆိုးတယ္ဆိုတဲ့ထဲက ငါးမူးဖိုးေလာက္ ျပန္ႏႈတ္၊ ႐ြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ ဆိုတဲ့ထဲက တမတ္ဖိုးေလာက္ ႏႈတ္ အဲဒီႏွစ္ခု အလယ္ေလာက္မွာ သူ႐ိွပါတယ္ :)

သူက ACCA ကို ၃ႏွစ္အတြင္း ၿပီးေအာင္ေျဖႏိူင္ခဲ့သူမို႔ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူေလ့႐ိွသလို အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္လည္း တိက် ျပတ္သားတဲ့ ခပ္ထက္ထက္ မိန္းမတေယာက္လည္း ျဖစ္တယ္။ ခက္တာက သူ႔ရဲ႕စိတ္ အရင္းခံကိုက သူမ်ားလုပ္တာကို သိတ္ မယံုၾကည္တတ္တာ၊ သူ႔နည္းလမ္းနဲ႔မွ အမွန္ဆံုး အျမန္ဆံုး ထင္တတ္တာပဲ။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ အားလံုးနဲ႔ သူ အဆင္မေျပဘူး။ က်မတို႔ ဌာနမွာ ေနာက္ထပ္ Helen-ဟယ္လင္ ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တေယာက္႐ိွေသး တယ္။ သူက အီဗြန္းနဲ႔ မတည့္ဆံုး "သူေဌးေတြအတြက္ေတာ့ ကိုက္တတ္တဲ့ ေခြးတေကာင္ ေမြးထားသလိုပဲ" လို႔ အီဗြန္းကို ရည္ၫႊန္းၿပီး ေျပာေလ့႐ိွတယ္။ "She's so hard to please" သ႔ူစိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ဖို႔ ခက္လြန္းလွတယ္ လို႔လည္း မဲ့႐ြဲ႕ေျပာတတ္ေသးတယ္။

အထက္လူရဲ႕ မ်က္ႏွာ အရိပ္အကဲ၊ သူ႔ရဲ႕ ျပဳမူတတ္ပံု၊ စကားေျပာဆိုေလ့႐ိွတာေတြ နားလည္ ထားရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။

က်မ အထက္လူမွာတုန္းက ေရးခဲ့တာပါ။ အဲဒီစကားဟာ အီဗြန္းနဲ႔က်မွ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ေနပါေတာ့တယ္။ က်မတို႔ အိမ္ေထာင္သည္ေတြက အားရင္ ကိုယ့္လူအေၾကာင္းေျပာ၊ သားသမီး႐ိွတဲ့သူဆိုလည္း မိသားစုပံုေတြ ယူလာျပၾကနဲ႔ အဲဒါကို သူ ခံစားရခက္ေနတာ။ ေ႐ွ႕ခံု ေနာက္ခံုဆိုေတာ့ သူနဲ႔ က်မနဲ႔က စကား အမ်ားဆံုး ေျပာျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တေျဖးေျဖး သူ႔ အေၾကာင္းေတြ သိလာရမွ က်မသူ႔အေပၚ ဂ႐ုဏာသက္မိတယ္။

သူက သူ႔အေမ ဆံုးၿပီးကတည္းက အိပ္ခန္း ၂ခန္းပါတဲ့ အဲဒီ့ အိမ္ခန္းေလးထဲမွာ တေယာက္ထဲ ဆက္ေနခဲ့တာ။ အကို ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူ႔အိမ္ေထာင္နဲ႔သူ။ သူ႔မွာ boy friend ႐ိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလူႀကီးက သားသမီးေတြေတာင္ အေတာ္ အ႐ြယ္ေရာက္ေနၿပီး ေအာင္ျမင္တဲ့ လုပ္ငန္းပိုင္႐ွင္၊ သူ႔မိသားစုနဲ႔သူ ဘယ္လိုမွ သူ႔ဘဝထဲ ဝင္လာႏိူင္မွာ မဟုတ္တဲ့သူ။

တေန႔ သူ႔ ညာဘက္လက္သူႂကြယ္မွာ ဝတ္ထားတဲ့ လက္စြပ္ေလးကို ဝမ္းပန္းတသာ ျပ႐ွာတယ္။ အဲဒါကို က်န္တဲ့သူေတြက "ဒါဆို ငါတို႔ ဘယ္ေတာ့ စားရမွာလဲ" ဝိုင္းေမးၾကတဲ့အခါ သူက မခ်ိျပံဳးေလးနဲ႔ ႐ွက္သလိုလို လုပ္ေန႐ွာတယ္။ က်မမွာ က်န္တဲ့သူေတြကို ဆက္မေမးဖို႔ မ်က္ရိပ္ ျပရေတာ့တာ။ သူလည္း အဲဒီတေန႔လံုး မ်က္ႏွာေလး ပ်က္ပ်က္နဲ႔ေပါ့။

သူ ေတာ္ေတာ္ အထီးက်န္မွာပဲ။ အိမ္တအိမ္လံုးထဲမွာ သူတေယာက္ထဲ၊ ရည္းစားက တခါတေလ အိမ္လာသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုမွ မနီးစပ္ႏိူင္မွန္း ေသခ်ာေနတဲ့ သူ။ သူလည္းပဲ သူမ်ား အိမ္ေထာင္ေရး ဘယ္ဖ်က္ခ်င္႐ွာမလဲေလ...ဒါေပမဲ့ ကံအေၾကာင္းေတြ ပါလာေတာ့ မလြတ္လပ္သူနဲ႔မွ လာဆံုဆည္းရတယ္။ ဟိုလူကလည္း လက္ထပ္ယူဖို႔အထိ မရည္႐ြယ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ က်မျဖင့္ သူ႔အေၾကာင္း ၾကားရတာ ရင္ထဲ မြန္းၾကပ္လို႔လာတယ္။ သူ႔ကို တကယ္ ျမတ္ျမတ္ႏိူးႏိူး လက္ထပ္ယူႏိူင္ တဲ့သူနဲ႔ ေတြ႔ေစခ်င္လွတယ္။

ဘယ္လိုပဲ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာနဲ႔ အလုပ္ စည္းျခားထားတယ္ပဲ ဆိုဆို အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ လႊမ္းမိုးမႈ ႐ိွေနမွာပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူဟာ တျခားအမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ေျပလည္ ေအာင္ျမင္တဲ့ မိသားစုဘဝေတြအေပၚ သူ ခံစားမေပးႏိူင္တာ။ အဲဒီစိတ္ အေျခခံက သူ႔စိတ္ကို ခ်ယ္လွယ္ထားေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ ဘာကိုမဆို သူ စိတ္တိုင္းမက် ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ သူ႔စိတ္ကို နားလည္လာတဲ့အခါ သူ နဲ႔ က်မ ဆက္ဆံေရး အရမ္း ေျပလည္လာခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ တခါ ျပႆနာ ျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။

အလုပ္ထဲမွာဆို လူတိုင္းက သူ႔ schedule-အခ်ိန္ဇယားနဲ႔သူ သြားေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ က်မမွာလည္း ႐ိွပါတယ္။ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြ သိတ္ျပံဳက်လာတဲ့အခါ ဘာကို အရင္လုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္တတ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ က်မကေတာ့ အရင္ဆံုး စိတ္ကို ေအးေအးထား၊ ၿပီးမွ အလုပ္ေတြကို ေခါင္းစဥ္တပ္၊ ပလတ္စတစ္ဖိုလ္ဒါေလးေတြထဲထည့္ ၿပီးမွ ဘယ္ဟာ အေရးႀကီးဆံုးလဲဆိုတာ ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး ပထမဦးစားေပး၊ ဒုတိယဦးစားေပး အဲသလို အစဥ္လိုက္ နံပါတ္တပ္ၿပီး လုပ္ေလ့႐ိွပါတယ္။

Paper work ေတြကို မနက္ပိုင္းမွာ လုပ္ေလ့႐ိွၿပီး ထမင္းစားခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းက်မွ အေႂကြး ေတာင္းေလ့႐ိွပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ ခန္႔ခြဲမႈက သိတ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ကိုယ့္ကပ္စတမ္မာရဲ႕ အထာကို သိေအာင္ အားထုတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ လတလရဲ႕ ဘယ္ရက္ေတြမွာ သူတို႔ ပိုက္ဆံေပးဖို႔ ျပင္ဆင္ေလ့႐ိွသလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္ေတြ ဖုန္းေခၚရင္ အဆင္ေျပမလဲ စသျဖင့္ေပါ့...။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကပ္စတမ္မာေတြက မနက္ပိုင္း အေႂကြးေတာင္းခံရရင္ မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။ ေန႔လည္ပိုင္း ထမင္း စားၿပီးခ်ိန္ဆို စိတ္ၾကည္လင္ေနၾကတာ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ဆို ဖုန္းစကား ေျပာရတာကလည္း အိပ္ခ်င္ေျပေစတယ္ေလ...။

တေန႔ သူက ေနာက္ကေန တခ်ိန္လံုး ဟိုစာရင္း မၿပီးေသးဘူးလား၊ ဒီစာရင္းကိုေတာ့ျဖင့္ ခုလိုခ်င္တယ္နဲ႔ တဂ်ီဂ်ီ လုပ္ေနပါေတာ့တယ္။ လကုန္ စာရင္းပိတ္ရက္ဆိုတာကလည္း အလုပ္မ်ားလြန္းခ်ိန္မို႔ လူတိုင္းလိုလို ေရဆူ အမွတ္ကို ေရာက္ေနၾကခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေလေတာ့ က်မရဲ႕ သည္းညည္းခံႏိူင္စြမ္းေတြ၊ သူ႔အေပၚ နားလည္ႏိူင္ မႈေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားပါေတာ့တယ္။ က်မထိုင္ခံုကို ေနာက္လွည့္ သူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္လိုက္ပါတယ္။

"အီဗြန္း ငါသိတယ္ ငါ့မွာလည္း ငါ့ဇယားနဲ႔ငါ လုပ္ေနတာပဲ နင္ ဘာကို အရင္လိုခ်င္တာလဲ အားလံုး တၿပိဳင္နက္ထဲေတာ့ မရႏူိင္ဘူး ငါ့မွာ ဒီလက္ႏွစ္ဘက္ပဲ ႐ိွတယ္"

က်မ စိတ္တိုတိုနဲ႔ တရစပ္ ေျပာခ်လိုက္ခဲ့တာ။ က်န္တဲ့သူေတြလည္း မသိမသာ လွည့္ၾကည့္ကုန္ၾကတယ္။

"အားလံုးကိုလည္း ငါ အခု လိုခ်င္တယ္ မေျပာပါဘူး၊ Bank Charges-ဘဏ္စရိတ္ေတြ မကိုက္လို႔ ဘာမွားေနလဲ စစ္ခ်င္လို႔ နင့္စာရင္းကို ေတာင္းတာ"

"ေအးေလ ခဏေလာက္ ေစာင့္ပါလား ခု လက္႐ိွ ငါ အေသးသံုးစာရင္းကို ပိတ္ေနလက္စမို႔လို႔ ဒါၿပီးရင္ နင္လိုခ်င္တာ လုပ္ေပးမွာေပါ့"

"မလိုခ်င္ဘူး နင့္ဟာ ေဘးဖယ္ထားလိုက္ ဘဏ္စာရင္းကို အရင္လုပ္ေပး"

"ေဆာရီးပဲ ငါ့လစာ နင္ေပးေနတာ မႈတ္ဘူး ကုမၸဏီက ေပးတာ၊ အဲဒီအတြက္ နင့္စကား ငါနားမေထာင္ႏိူင္ဘူး နင္လိုခ်င္ရင္ ေစာင့္ ဒါပဲ"

က်မစကား ေတာ္ေတာ္ရင့္သြားမွန္း သိလိုက္တယ္။ မတတ္ႏိူင္ပါဘူး စကားကြ်ံရင္ ႏႈတ္လို႔မရ ဆိုသမို႔လား။ သူလည္း ကြက္ကနဲ မ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ အဲဒီတခါကေတာ့ က်မ သူနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ထဲမွာ အျပင္းထန္ဆံုးပါပဲ။ က်န္တဲ့သူေတြက က်မ အဲသလို ျပန္ေျပာလိုက္တာကို ဝမ္းသာေနၾကသတဲ့။ ဘာလို႔ဆို သူ႔ကို သူေဌးဂိုက္ ဖမ္းလြန္းလို႔ အျမင္ကတ္ေနၾကတာေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အထက္လူကို အဲသလို ျပန္မေျပာသင့္ဘူး မဟုတ္လား... ဆိုေတာ့ ငယ္တဲ့သူအေနနဲ႔ က်မကပဲ စ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။ က်မ သူ႔ကို ျပန္ႏႈတ္လွန္ထိုးသလို က်န္တဲ့သူေတြ လိုက္မလုပ္ေစခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္။ အဲသလိုမွမဟုတ္ရင္ ဌာနတခုလံုးအေပၚ သူ အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ ခက္သြားမယ္ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မ ျပန္ေတာင္းပန္လိုက္တာပါ။ သူက သူလည္းပဲ မွားသြားတဲ့အေၾကာင္း နဲ႔ စိတ္ထဲမထားဖို႔ ေျပာလာပါ တယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္အဆင္ေျပသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။

က်မ သတိထားမိတာက အမ်ိဳးသား နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး အထက္လူမွာ (က်မကိုယ္ေတြ႔ကို ေျပာတာပါ အားလံုးအတြက္ မွန္ခ်င္မွ မွန္ပါလိမ့္မယ္) အမ်ိဳးသမီးက ေပါင္းသင္းရတာ ပိုခက္ပါတယ္။

ဂ်ယ္ရီက ျပႆနာ တခု ေျဖ႐ွင္းတဲ့ေနရာမွာ သူ႔အျမင္ အရင္ခ်ျပတယ္။ ၿပီးမွ ကိုယ့္အျမင္ ကို ေမးတယ္။ ႏိႈင္းယွဥ္ျပ တယ္။ ေရ႐ွည္မွာ ျဖစ္ႏိူင္ေျခ ဘယ္လိုဆိုတာ တြက္ျပတယ္။ ညိႇညိႇ ႏႈိင္းႏိႈင္း ႐ိွတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီး စတပ္ဖ္ေတြ လွပသပ္ရပ္ေနတာကို ႀကိဳက္တယ္။ မင္း အသံုးမက်ဘူး လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ တိုက္႐ိုက္မဆူဘူး၊ မွားသြားတဲ့သူ အေနခက္ေအာင္ ရလာတဲ့ဆိုးက်ိဳးေတြ ကို ေထာက္ျပတတ္တယ္ဆိုေတာ့ အမွားလုပ္မိတဲ့ သူခမ်ာ အနားမွာ ႀကိဳးတေခ်ာင္း သာ႐ိွရင္ ကိုယ့္လည္ပင္းကိုယ္ စြတ္ၿပီး ခုန္ခ်ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ အျပစ္႐ိွသူႀကီး ကိုယ္ရယ္ပါ လို႔ ဝန္ခံရေတာ့တာ။ ဂ်ယ္ရီက အဲသလို ပညာသားပါတယ္။

အီဗြန္းက သူ႔နည္းလမ္းနဲ႔ ေျဖ႐ွင္းမွ ရလာဒ္ေကာင္းမယ္ ယူဆေနတတ္သူ၊ အမ်ိဳးသမီး စတပ္ဖ္ေတြ လွေလ သူက ရန္လိုေလ၊ သူ အင္တာဗ်ဴးရင္ ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးေတြ သူ ပယ္ခ်ေလ့႐ိွတယ္။ အမွားလုပ္မိရင္ လံုးဝ သံုးစားမရေတာ့သလို ဆူတတ္တယ္။ အလုပ္မၿပီးရင္ "ဒီေန႔တေန႔လံုး နင္ ဘာလုပ္ေနသလဲ" လို႔ မညႇာမတာ ေမးတတ္ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ တေန႔လံုး တကုပ္ကုပ္ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့သူေတြအဖို႔ အဲဒီစကားက မ်က္ႏွာ ျဖတ္႐ိုက္ခံလိုက္ရသလို အင္မတန္ နာက်င္ေစတာပါ။ တခါတခါ သူေဌးေတြ ၾကားျဖတ္ခိုင္းတာေတြ ႐ိွတဲ့အခါ ၿပီးဖို႔မွန္းထားတဲ့ ကိုယ့္အလုပ္ေတြ အခ်ိန္မီ မၿပီးႏိူင္ေတာ့တဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာေပါ့။

ဂ်ယ္ရီက ေသးေသးမႊားမႊား ကိစၥေလာက္ကို မ်က္ေစ့မိွတ္ထားတတ္ေပမဲ့ အီဗြန္းက အစဆြဲ ထုတ္တတ္တဲ့သူ။ အဲသလို ကြာျခားပါတယ္။ အဲဒါက က်မ ၾကံဳေတြ႔ရဖူးတဲ့ သူႏွစ္ေယာက္ကို ယွဥ္ေျပာျပတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ေယာက်ၤား-မိန္းမ ဆိုတာထက္ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ စ႐ိုက္၊ ျပႆနာ ကိုင္တြယ္ေျဖ႐ွင္းပံု၊ ခံယူခ်က္နဲ႕ ရပ္တည္မႈေတြေပၚမွာလည္း အမ်ားႀကီး မူတည္ေနမွာပါ။

အဲဒီ အလုပ္မွာ က်မ ၈ ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသား ေနာက္အလုပ္ေျပာင္းေတာ့ အေ႐ွ႕အေနာက္ အေတာ္ေဝးသြား တာမို႔ က်မတို႔ အိမ္ကိုလည္း သူ႔အလုပ္နဲ႔ နီးတဲ့ေနရာနား ေျပာင္းငွားလိုက္ရပါတယ္။ က်မ အလုပ္နဲ႔ေတာ့ ေဝးသြားတာေၾကာင့္ ပထမအလုပ္က ထြက္ၿပီး လက္႐ိွအိမ္နဲ႔ အနီးအနားမွာပဲ ေနာက္အလုပ္တခု ထပ္႐ွာျဖစ္ပါတယ္။ က်မ ေနာက္ထပ္ အလုပ္ ဝင္ရတဲ့ ကုမၸဏီက Procter and Gamble ပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ အိမ္တိုင္းလိုလိုမွာ အဲဒီ ကုမၸဏီရဲ႕ ထုတ္ကုန္ေတြ ႐ိွေနၾကမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္ အထက္လူ-၃ မွာ အဲဒီ ကုမၸဏီက အထက္လူ အေၾကာင္း ေရးပါအံုးမယ္...။


Tuesday, June 22, 2010

လူမွန္ ေနရာမွန္

အိမ္ကလူႀကီး မသိေအာင္ ခုတေလာ သူ ဝတ္ ဝတ္ေနတဲ့ အီတလီအသင္း အက်ႌကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ တင္လိုက္တယ္။ အီတလီအသင္း ႀကိဳက္တယ္ အားေပးတယ္ရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူနဲ႔ ညီအကိုလို ခင္ေနတဲ့ အကိုတေယာက္ဆီက လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ အက်ႌ ဆိုေတာ့ ခုလို ေဘာလံုးရာသီမွာ အျမတ္တႏိူး ခဏခဏ ထုတ္ဝတ္ေလ့႐ိွတာမို႔ပါ။ ဘာရယ္မဟုတ္ အနဲဆံုး ေတာ့ ေခတ္မီတာေပါ့ ေလ...။ မီးပူေပ်ာက္ေနတာမို႔ ေၾကေၾကေလးပဲ ႐ိုက္လိုက္ပါတယ္...:)


တည ေဘာလံုးပဲြ ၾကည့္ေနရင္း က်မမ်က္လံုးအၾကည့္က ေဘာလံုးသမားေတြ ဗိုက္ ေရာက္ သြားပါေလေရာ။ သူ႐ို႕ဗိုက္ေတြမ်ား ခ်ပ္လို႔ ကပ္လို႔ပါလား...ၾကည့္ေကာင္းခ်က္...။ ဒါနဲ႔ တဆက္တည္း အိမ္ကလူႀကီးနဲ႔ အေပါင္းပါ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဗိုက္ေတြကို လွမ္းၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ လား လား...စားရင္း ေသာက္ရင္း ထိုင္ခံုေပၚထိုင္ေနလိုက္ၾကတာမ်ား ေ႐ွ႕တထြာေလာက္ ဗိုက္ေတြ ထြက္လို႔...။ က်မျဖင့္ မေနႏိူင္ မထိုင္ႏိူင္ ေျပာမိသြားပါတယ္။

"ေဘာလံုးသမားေတြကို ၾကည့္ ဗိုက္ကေလးေတြကို ခ်ပ္လို႔...ကိုကို အဲလို ဗိုက္ခ်ပ္သြားရင္ အာမနီ-Armani တီ႐ွပ္ ဝယ္ေပးမယ္ သိလား"

သူ႔ သူငယ္ခ်င္း အကိုႀကီး ႏွစ္ေယာက္က တဟားဟားရယ္ေတာ့ သူ ညစ္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ျပန္ေျပာ႐ွာတယ္။

"ဒီေကာင္ေတြက ေဘာလံုးကြင္း ပတ္ေျပးေနရတဲ့ ေကာင္ေတြကိုးကြ ဘယ္အဆီ ႐ိွလိမ့္ မတုန္း" တဲ့...

အို...အိမ္ကလူႀကီးဟာ ဘာလို႔မ်ား ေဘာလံုးသမား မျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္ လို႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။ ခုမွေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ပဲ သူ႔ဗိုက္ကို ေလေလး နဲနဲ ေလွ်ာ့ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့ေလ...:)

ေဘာလံုးသမားေတြကို ၾကည့္ရင္း သူ ေျပာျပန္တယ္။ ဒီေကာင္က တႏွစ္ကို ယူ႐ို ၁၃ မီလီယန္ ေလာက္ ဝင္ေငြ႐ိွတဲ့ေကာင္ဗ် တဲ့...။ ဘုရား ဘုရား တလကို ကြန္ဒိုတလံုးေလာက္ ဝယ္ႏိူင္တဲ့ လစာ...။ ဘယ္ေဘာလံုးသမားကျဖင့္ ဘယ္ေၾကာ္ျငာအတြက္ ဘယ္ေလာက္ရတာတို႔ ဘာတို႔ မစားရ ဝခမန္း ဆက္ေျပာေနေသးတာ။

အို...အိမ္ကလူႀကီးဟာ ဘာလို႔မ်ား ေဘာလံုးသမား မျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္ လို႔ ေတြးမိျပန္ပါေရာ...။ ဟုတ္တယ္...စိတ္ထဲမွာေတာ့ လူပံုက ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေဘာလံုးသမားျဖစ္ရင္ပဲ အေတာ့္ကို ဂုဏ္႐ိွတယ္ ထင္ေနေတာ့တာ...။ ႏိူင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္သူမ်ားလည္း ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား။

ဒုတိယပဲြၿပီးလို႔ ဧည့္သည္ေတြ ျပန္သြားမွ ႏွစ္ေယာက္သား ပုလင္း၊ ဖန္ခြက္၊ အျမည္း နဲ႔ ပန္းကန္ ေတြ သိမ္းစရာ႐ိွတာေတြသိမ္း၊ သြန္သင့္တာသြန္၊ ေဆးေၾကာစရာ႐ိွတာ ေဆးေၾကာ႐ွင္းလင္း ၿပီးမွ အိပ္ရာဝင္ဖို႔ ျပင္ၾကတယ္။ မီးခလုတ္ပိတ္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲအဝင္ လူကပဲ ႐ွပ္ပလာမို႔လား၊ အိပ္ခ်င္မူးတူး မို႔ပဲလား မသိ၊ ခုတင္ေျခေထာက္ ေထာင့္စြန္းနဲ႔ က်မေျခေထာက္ ေနာက္ဆံုး သံုးေခ်ာင္း ကို လွန္ခ်ိဳးလိုက္သလို ဝင္တိုက္မိပါေတာ့တယ္။

ေဖ်ာက္ကနဲ အသံနဲ႔အတူ အင္မတန္ နာလြန္းတာေၾကာင့္ အားကနဲ ေအာ္မိေတာ့တာ။ ခုတင္ေပၚ လဲွအိပ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ အိမ္က လူႀကီးက "ေဟာ ခလုတ္တိုက္မိၿပီလား" ဆိုၿပီး အိပ္ရာေပၚက ခ်က္ခ်င္းထ၊ မီးသြားျပန္ဖြင့္ၿပီး က်မရဲ႕ ေျခခလယ္၊ ေျခသူႂကြယ္နဲ႔ ေျခသန္း သံုးေခ်ာင္းကို လက္ဖဝါးထဲထည့္ ႏိွပ္နယ္ေပးပါတယ္။ ဦးစိုင္း လူးေဆးလည္း လိမ္းေပးရင္း "ေတာ္ေတာ္နာသြားမွာ ေပါ့ ဥဳံဖြ ေပ်ာက္ၿပီ" လို႔လည္း ေျပာေသးတာ။

ေတြးမိျပန္ပါၿပီ...က်မ ခုလို ခလုတ္တိုက္တဲ့အခါ ဘယ္ေဘာလံုးသမားကမ်ား လာၿပီး ဥဳံဖြ လုပ္ေပးမွာပါလိမ့္မလဲ...။ က်မ ၿပံဳးမိတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း အိမ္ကလူႀကီး ေဘာလံုးသမား ျဖစ္တာ၊ မျဖစ္တာ အေရးမႀကီးေတာ့ပါဘူးေလ...။

ေဆးေၾကာင့္ေရာ၊ ႏိွပ္ေပးေနတဲ့ သူ႔လက္ဖဝါးရဲ႕ အေႏြးဓါတ္ေၾကာင့္ေရာ က်မ ေျခေထာက္ လည္း အေတာ္ သက္သာသေလာက္ ပါပဲ။ သူ႔အၾကည့္ က်မ ေျခေထာက္ဆီ႐ိွေနတုန္း က်မကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို ခဏကေလး ေငးၾကည့္ေနခ့ဲတာ...။

တကယ္ကို ခဏကေလးမွ ခဏကေလး...အဲဒီ အခိုက္အတန္႔ေလးဟာ ရင္ထဲက ႏွလံုးသားတစံု ေနရာတက် ႐ိွေနေၾကာင္း အေသအခ်ာ သိလိုက္တဲ့ တခဏလည္း ျဖစ္ေလတယ္...။


Monday, June 21, 2010

ခ်စ္သူတို႔ရဲ႕ မဂၤလာပဲြ

ပူပူေႏြးေႏြး ႐ိွတုန္းေလး...ၾကားျဖတ္ပိုစ့္ေလးတခု တင္ပါရေစအံုး...

မေန႔က ၂၀ရက္ တိမ္ျပာျပာေန႔တေန႔ ဆန္းေဒးမွာ က်င္းပတဲ့ မဂၤလာေဆာင္ပဲြေလး အေၾကာင္းပါ...

ဟိုတယ္က အခမ္းအနား ျပင္ဆင္ပံု နဲ႔ ပန္းအလွ ဆင္ပံုေလးေတြ ႐ိုက္ခဲ့တာေတြထဲက တခ်ိဳ႕ အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္



စားပဲြေတြေပၚက ပန္းအလွ


ခန္းမထဲကို အဆင္း ေလွကားထစ္ ဘယ္ညာက ပန္းအလွ



မဂၤလာေမာင္ႏံွ ေလွ်ာက္လမ္း တဖက္တခ်က္က ပန္းပီလာ-Flower Pillar အလွဆင္ထားပံု


ႏွစ္ဘက္ေဆြမ်ိဳးမ်ား စားပဲြေပၚက ပန္းထိုးပံု


ဒါကေတာ့ ခန္းမ အျပင္ဘက္ ေကာက္ေတးလ္ စားပဲြေလးေတြထဲက တခု


ဒီဟိုတယ္မွာ တခုႀကိဳက္တာက အစားအေသာက္ကို ၁၀ေယာက္စာ ခဲြေဝထည့္ၿပီးမွ စားပဲြေပၚ ေဝပံုက် လာခ်ေပးတာ...ကိုယ့္ေဝစုနဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ အိေျႏၵရရ စားရတာေပါ့ ႏိူ႔မို႔ဆို က်မက အစားေႏွးသူဆိုေတာ့.... ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားလို လက္ျမန္တဲ့ တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ ဝိုင္းထဲပါလာလို႔ကေတာ့ ကိုယ္ၾကည့္ထားတဲ့ ဟင္းတံုး သူမ်ားလက္ထဲ ပါသြားေနက်....:)

ဒါက ေမယိုနစ္စ္-Mayonnaise နဲ႔ ပုဇြန္အေကာင္လိုက္ကို နဂါးေမာက္သီးေဆာ့စ္-Dragon fruit sauce နဲ႔ တြဲဖက္ စားရတာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ စားဖူးျခင္း...စားလို႔ေကာင္းပါ့


အခ်ိဳပဲြ စထေရာ္ဘယ္ရီ ပူတင္း သိတ္မခ်ိဳ သိတ္မခ်ဥ္ အေလာေတာ္ေလး... စားေကာင္းတာပဲ...တျခားစားစရာပဲြေတြ ႐ိုက္မလာခဲ့ဘူး၊ အားလံုးအတြက္ စားဖူးေနက် ျမင္ဖူးေနက် ျဖစ္မွာမို႔ပါ...

(အမွန္က ေတြ႔သမွ် ျမင္သမွ် လိုက္႐ိုက္ေနတဲ့ က်မကို အိမ္ကလူႀကီး ေတာ္ေတာ္ေလး မ်က္စိေနာက္ေနမွန္း သိတာမို႔ ကိုယ္႐ိွန္သတ္လာရျခင္းပါ....:))


ဒါက Table Gift ပါ...တဗူးစီထဲမွာ Milk Soap နဲ႔ Shower Gel ပါပါတယ္ ဧည့္သည္မ်ားကို ေခ်းတြန္းၿပီး ေရမိုးခ်ိဳးေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေတြေပါ့ :) Table Setting ကလည္း ခ်စ္စရာ ႐ိုက္ခ်င္စရာ ေကာင္းတာမို႔ သူ မ်က္စိ ေနာက္ေနမွန္း သိေသာ္ျငားလည္းပဲ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး ရရင္ရသလို ဆက္႐ိုက္ပါတယ္...:) ငါကြ... ဒါမွ ဘေလာ့ဂ္ဂြါ....!!


ေဟာ...အမ်ားသူငါ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ မဂၤလာေမာင္ႏံွ အသစ္စက္စက္ေလး ခန္းမထဲ ဝင္လာပါၿပီ.... အို...ဘေလာ့ဂ္ဂါ နဲ႔ ကင္မလာလို ခဲြျခားမရ လိုက္ဖက္ပါဘိေတာင္း
(ေအးေလ ေ႐ႊ နဲ႔ ျမက ႐ိုးေနၿပီဟာကို...)






Dummy ကိတ္မုန္႔ႀကီး လီွးေနၾကပံု...


မဂၤလာေမာင္ႏံွမွ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾကား...


႐ွန္ပိန္...႐ွန္ပိန္...႐ွန္ပိန္...



ဒါက က်မ ကင္မလာတလံုးထဲအတြက္ သီးသန္႔အျပံဳး...
တကယ္ပါပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အၿပံဳးနဲ႔ အေပ်ာ္ေတြဟာ ပဲြတက္ေရာက္သူေတြရဲ႕ရင္ထဲ ပ်ံ႕ႏွံ႔ကူးစက္လို႔...


ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလို႔ ဆလိုက္႐ိႈးကေန ႐ိုက္ယူလာတာ...ပံုေတြ နဲနဲဝါးေနတာ ခြင့္လႊတ္...
အို...ပံုဝါးဝါး မႈန္မႊားမႊားေတြ တင္တာ ေခတ္စားေနမင့္ဟာပဲ...:)




ကယ္ရီေကခ်ာပံုေလးေတြနဲ႔ သိတ္ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းလြန္းတယ္


ျငဳတ္သီးေထာင္းေနတဲ့ သတို႔သားရယ္ ကေလးပိစိ ႏိူ႔တိုက္ေနတဲ့ သတို႔သမီးရယ္ ေဘာလံုးတသင္းစာ ကေလး ၁၁ေယာက္ရယ္နဲ႔ ခ်စ္စရာ ကယ္ရီေကခ်ာေလး...ပရိသတ္ အႀကိဳက္ထဲက တပံုျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ (ပံုေပၚကို ကလစ္လုပ္ၾကည့္ပါ)
ဘဝတိုက္ပဲြကို ရဲရဲႀကီး ႏႊဲၾကစို႔....:P


ဒီေနရာမွာ ၾကံဳႀကိဳက္တုန္း စလံုးမဂၤလာေဆာင္ေတြရဲ႕ ထံုးစံကို နဲနဲေလး ေျပာပါရေစ။ မဂၤလာပဲြတက္မယ္ဆိုရင္ စားပဲြတဝိုင္းစာရဲ႕ တန္ဘိုးကို ေမးေလ့႐ိွၾကတယ္။ ဥပမာ လူဆယ္ေယာက္စာ တဝိုင္းကို စလံုးေဒၚလာ ၈၀၀ က်တယ္ဆိုပါစို႔ ။ ဒါဆို တေယာက္ကို စလံုး ၈၀ ထက္မနည္း လက္ဖဲြ႔ေငြ ေပးေလ့႐ိွၾကတယ္။ ဒီအဓိပၸါယ္က ပဲြတက္လာသူဟာ အသစ္ စက္စက္ ေမာင္ႏံွအေပၚ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး မျဖစ္ေစလိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ ေကာင္းခ်ီး ေပးလိုမႈ သက္သက္ အတြက္သာ တက္ေရာက္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ခင္မင္ရင္းႏီွးမႈ အတိုင္းအတာေပၚ မူတည္ၿပီး ပိုပိုသာသာ လက္ဖြဲ႔ၾကတာလည္း ႐ိွပါရဲ႕။ က်မကေတာ့ အဲဒီ ထံုးစံကို ႀကိဳက္တယ္။

မဂၤလာပဲြက်င္းပတဲ့ The Fullerton-Ballroom မွာ အဲဒီေန႔က စားပဲြေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ ကို serveလုပ္တဲ့ ကေလးေတြက ၃-၄ ေယာက္ကလဲြရင္ က်န္တာ ျမန္မာကေလးေတြခ်ည္းပဲ။ ေက်ာင္းတဘက္ တက္ရင္း အားလပ္ခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ပိုင္း ဝင္လုပ္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြေပါ့။

ခန္းမထဲ မဝင္ခင္ ေကာက္ေတးလ္စားပဲြေဘးက အဆင္အျပင္...

ရင္ထဲကို ထိထိ႐ွ႐ွ ျဖစ္သြားေစတဲ့ ပံုေဖာ္မႈေလး....က်မတို႔အားလံုးရဲ႕ အမိျမန္မာျပည္ ေျမပံုေလး.... ကေလးတေယာက္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာပြဲမို႔ ခုလိုပံုေဖာ္ထားျခင္း ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အနားသတ္ကို နီလာ အျပာ အ႐ို္င္းတံုးေလးေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ၿပီး အတြင္းမွာ ေဘာ္ၾကယ္ ေ႐ႊ/ေငြေရာင္ေလးေတြနဲ႔ ျဖည့္စြက္ထားပါတယ္...လြမ္းသြားတာပဲ


အဲဒီမွာ ရယ္စရာတခုက အခမ္းနားမႈး အကိုAKSရဲ႕ အားလံုးကိုယ္စား ဇနီးေမာင္ႏံွကိုေပးတဲ့ ဆုေပးစကားပါ။ သူေျပာခ်င္တာက ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး လွပတဲ့ သားသမီးကေလးမ်ား-Beautiful Children အျမန္ဆံုး ထြန္းကားပါေစလို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ Beautiful Childrenကို ေျပာခ်င္တဲ့ဟာ လွ်ာခလုတ္တိုက္သြားၿပီး Beautiful Chickenလို႔ ထြက္သြားေတာ့ အားလံုး ဟန္မေဆာင္ႏိူင္ေအာင္ ပဲြက် ရယ္ေမာခဲ့ၾကရေတာ့တာ...တကယ္ေနာက္တဲ့ အကို...:)

ေမာင္ေလး ဂ်ာေနာ္ နဲ႔ ညီမငယ္ နီလာေဆြတို႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ သက္ဆံုးတိုင္ ေပါင္းၾကရၿပီး ယခုထက္မက ႏွစ္ဘက္မိဘအား ေစာင့္ေ႐ွာက္ေသာ၊ သာသနာအက်ိဳး သယ္ပိုးေသာ ဇနီးေမာင္ႏံွ ျဖစ္ၾကပါေစ...

MC အကို ဆုေတာင္းေပးသလိုပဲ လွပတဲ့ ၾကက္ကေလးမ်ားလည္း အျမန္ဆံုး ေမြးႏိူင္ၾကပါေစလို႔ ဆုမြန္ေတာင္းလိုက္ပါတယ္...




ဓါတ္ပံု နဲ႔ တကြ ပိုစ္႔တင္ခြင့္ျပဳခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ ေမာင္ေလး ဂ်ာေနာ္...

Saturday, June 19, 2010

အလကား ပဲတင္း

လက္႐ိွေနေနတဲ့ စလံုးမွာ ဟိုတယ္မွာ တက္ေနဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားခဲ့ဘူးတာ။ ေဟာ ၾကည့္ ခုေတာ့ သူ႔ဘုန္း သူ႔ကံနဲ႔ အလိုလို အားမထုတ္ရပဲ ျဖစ္လာၿပီ။ က်မတို႔႐ံုးက သေဘၤာေတြ လိုအပ္သမွ် Provision ကေန Hardware အထိ supply လုပ္ေပးတယ္။

သေဘၤာကုမၸဏီတခု အတြက္ ဟိုတယ္ ရီဇာ့ဗ္ လုပ္ေပးထားတာ ေငြအေၾကေခ်ၿပီးမွ သေကာင့္သားေတြက ႏွစ္ပတ္တိတိ ေစာၿပီး ခ်က္ေအာက္ လုပ္သြားပါေရာ။ အခန္းေပါင္း ၁၉ခန္း ႀကီးမ်ားေတာင္...။ ဒါနဲ႔ပဲ ႐ံုးကလူေတြကို ခဲြတမ္းနဲ႔ ဟိုတယ္တက္ ေနခိုင္းေတာ့တာေပါ့။ ဟိုတယ္က Raffles Marina Club , ကလပ္မန္ဘာေတြပဲ အတည္းမ်ားတယ္။ မေလး႐ွားသြားတဲ့ 2nd link နားမွာ။ ညဆို မီးေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္လွတယ္။

ပထမေတာ့ အင္တင္တင္ရယ္ Tuas ဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕နဲ႔ေဝးတယ္ ဘာညာေပါ့။ ဒါေပမဲ့လည္း ကိုယ့္စားရိတ္နဲ႔ကိုယ္ဆို တည စလံုး၂၀၀ေက်ာ္ ၃၀၀ ေပးေနရမွာ ခုဟာက အလကား ဆိုေတာ့ မ်က္လံုးထဲ ဘတ္သီးေတြ ဘတ္သီးေတြ လက္ကနဲ လက္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ သိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ အလကား ဆိုတာကလည္း အေတာ္ ဆဲြေဆာင္တာကိုး။ လမ္းသြားရင္း MRT မွာ တခုခု အလကားေဝေနတာ ေတြ႔ရင္ ကိုယ္သြားေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေတာင္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္သြားပါေစ ဝင္တန္းစီေလ့႐ိွတယ္ (အခ်ိန္ရရင္ ေျပာပါတယ္ :)) စလံုးမွာက အဲသလို ေထာင္ျမင္ ရာစြန္႔ေတြ မ်ားတယ္။ ပစၥည္းအသစ္ မိတ္ဆက္တာ၊ ပဲြေတာ္မို႔လို႔ ေစ်းခ်လို႔ ေၾကာ္ျငာရင္း အစမ္းေဝငွတာ ဒါမ်ိဳးေတြေပါ့။

အိမ္ကလူႀကီး ေမးၾကည့္ရေသးတယ္ ေနခ်င္လားေပါ့။ ေသာၾကာည ဝင္၊ တနဂၤေႏြည ထြက္ရမွာ ဆိုေတာ့ သူက "ေနတာေပါ့ကြာ" တဲ့။ ဒါေပမဲ့ စေန က်မအားေပမဲ့ သူက စေနေန႔ဝက္ အလုပ္ဆင္းရမွာေလ။ "စေနေန႔ တမနက္လံုး ဟိုတယ္မွာ တေယာက္တည္း ပ်င္းစရာႀကီး" လို႔ က်မက ဆိုေတာ့ သူက "ဘေလာ့ဂ္ေရးေနေပါ့ကြာ၊ ဟိုတယ္တက္ စာေရးတာ ဆရာေမာင္သာရ နဲ႔ ခ်စ္နဲ႔ ၂ေယာက္ပဲ ႐ိွမယ္ထင္ပါရဲ႕" တဲ့ ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ေနာက္တယ္။

အသားလိုလို႔ အ႐ိုးေတာင္းတာကို မသိတဲ့လူႀကီး၊ ဆင္ထားတဲ့ ဂြင္ထဲကို တခါတည္း ဝင္တိုးတဲ့ လူႀကီး...။ က်မကျဖင့္ သူ႔စကားမဆံုးခင္ လက္ပ္ေတာ့ကို ဘက္ထရီနဲ႔တကြ အိတ္ထဲထည့္ၿပီး လို႔ ယူသြားမဲ့ အဝတ္ထုတ္နား ေစြ႔ကနဲ ခ်ထားလိုက္ၿပီး ႏွင့္ၿပီ။ ခါတိုင္းဆို သူ႔ပစ္ထားၿပီး စာေရးရင္ သူ မႀကိဳက္ဘူး ဒါ့ေၾကာင့္ ဘယ္သြားသြား ၾကိဳက္တာသယ္ ဘတ္ ဘတ္ ...ႏိူး လက္ပ္ေတာ့...အဲသလို။ သူကသိတယ္ေလ က်မနဲ႔ လက္ပ္ေတာ့ အတူထားရင္ သူ ရာထူးက်သြားတတ္တယ္ဆိုတာ။

ခုလို ေရးရကံၾကံဳလို႔ ဟိုတယ္ တက္ေရးရခိုက္ အထက္လူ-၂ ကို ေရးပါမယ္။ ဒီေတာ့ ဟိုတယ္မွာ တက္ေရးတဲ့စာ၊ အဆင့္ ခပ္ျမင့္ျမင့္စာကို ဖတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားၾကပါ။ ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကပါ...အဟမ္း..:)

စကားႂကြင္း : တေလာကေတာင္ ဖဘမွာ ေပါက္ လာႏႈတ္ဆက္ေတာ့ က်မကိုယ္စား ညီမမြန္ (သုႏွင္းဆီ)က စကားျပန္ထားတာ..."အိမ္႐ွင္မ႐ိွဘူး ဟိုတယ္တက္ စာေရးေနတယ္"တဲ့...။ က်မ ဖတ္ၿပီး ၿပံဳးမိေသး...။ ကဲ ခုေတာ့ ဘယ့္ႏႇယ့္႐ိွစ...:)

ဒီပိုစ့္က အထက္လူ-၂ မတင္ခင္ အားအားယားယား ေရးတင္လိုက္တာ၊ ဟိုတယ္ပံုေတြလည္း တင္ပါအံုးမယ္။ အဲဒါေတြက အစဥ္ႀကီးပိုစ့္ မတင္ခင္ ထမင္းသိုး ဟင္းသိုး ပိုစ့္ေတြ ဆိုပါေတာ့။ ဖတ္႐ံုပဲ ဖတ္သြားၾကပါေလ။ အဲ...မန္႔ခ်င္လည္း မန္႔ေပါ့ စိတ္မဆိုးပါဘူး....။

အခ်ပ္ပို


ေနာက္ဆက္တြဲ အေနနဲ႔ မေန႔ညက ဟို႐ိုက္ ဒီ႐ိုက္ေတြ ပစ္တင္လိုက္တယ္....:)
ပိုစ့္ေနာက္တခု အေနနဲ႔ တင္ေတာ့ပါဘူးေလ ၊ မန္႔သြားၾကတဲ့ ပိတ္သတ္ႀကီးကို အားနာလို႔ပါ....:D






ဖလက္တီဗီ ၃၇ လက္မႀကီးေတာ့...၊ ပံုမွန္ဆို ဟိုတယ္ေတြမွာ တီဗီ ပိစိေလးေတြပဲ ထားေပးတာ...:)


ဟိုလူႀကီးကို ေျပာထားတယ္၊ အိမ္အျပန္ ဒီကင္းဆိုက္ဒ္ဘက္ဒ္ႀကီး မ သြားရေအာင္လို႔...:)


စားစရိတ္က်ေတာ့ ႐ံုးက ထုတ္ေပးဘူးေတာ့၊ ဒီက အနစ္နာခံၿပီးလည္း ေနေပးရေသး...






ပံု / ခ်စ္ၾကည္ေအး
ေခတၱ Raffles Marina Club Hotel
စကၤာပူ



ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...