အထက္လူ-၁ မွာ က်မေရးခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္သူေဌး ဂ်ယ္ရီ နဲ႔ က်မရဲ႕ ေန႔စဥ္ ဆက္ဆံေရးကေတာ့ ဒီလိုပဲ တေန႔တေန႔ ေဆြးေႏြး ျငင္းခုန္လိုက္ၾက၊ ဆူပူလိုက္ၾကနဲ႔ သံသရာလည္ေနေတာ့တာပါပဲ။ တခါတေလ စေနလို ေန႔ဝက္ အလုပ္ဆင္းရတဲ့ေန႔ေတြမွာ သူ႔သားကေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ႐ံုးေခၚလာတတ္တယ္။ ကေလးေတြက မ်က္လံုးမို႔အစ္အစ္၊ ဆာမူ႐ိုင္းပံု ဆံပင္ေလး နဖူးေပၚ တိတိခ်လို႔ သူနဲ႔ မ်က္ႏွာေပါက္ ခပ္ဆင္ဆင္ရယ္။ ကေလးေတြကို "အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့သူေတြ နား သြားမ႐ႈပ္ရဘူးေနာ္" လို႔ မွာေပမဲ့လည္း ကေလးေတြက က်မတို႔နား တဝဲဝဲပါပဲ။ အဲဒီလို အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဖခင္တေယာက္ ရဲ႕ ႏူးညံ့မႈကို ရိပ္ရိပ္ကေလး ေတြ႔ရတတ္တယ္။
တြန္မ္ လို႔ က်မတို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ ကုလားသူေဌးနဲ႔ကေတာ့ လုပ္ငန္းပိုင္းအရ က်မနဲ႔ သိတ္အထိအေတြ႔ မ႐ိွလွဘူး။ က်မ ဒီအလုပ္ကို အင္တာဗ်ဴးဝင္တုန္းကပဲ သူနဲ႔ ၾကာၾကာ စကားေျပာဖူးတယ္။ သူက စကားေျပာရင္ ျပံဳးၿပီး ေျပာတတ္တယ္။
က်မနဲ႔ အဆက္ဆံရဆံုး ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ က်မအထက္က စာရင္းကိုင္ အပ်ိဳႀကီးမမပါပဲ။ သူ႔နာမည္က Yvonne-အီဗြန္း တဲ့။ က်မတို႔ စာရင္းဌာနမွာ အမ်ိဳးသမီး ၆ ေယာက္ ႐ိွတဲ့အထဲ က်န္ ၅ ေယာက္ နဲ႔ သူတေယာက္ထဲနဲ႔ မတည့္ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ သူ႔ပံုစံကို နဲနဲပံု ေဖာ္ျပရမယ္ ထင္ပါတယ္။ သူ႔မွာ ၾကံ့ခိုင္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္႐ိွတယ္။ ဆံပင္တိုတို၊ ပခံုးကားကား၊ ေမး႐ိုး ေလးေထာင့္နဲ႔ မိန္းမဆန္တာဆိုလို႔ တ႐ုတ္မပီပီ ျဖဴတဲ့အသားအရည္ေလးပဲ ႐ိွတာ။ ျခံဳေျပာရမယ္ဆိုရင္ ႐ုပ္ဆိုးတယ္ဆိုတဲ့ထဲက ငါးမူးဖိုးေလာက္ ျပန္ႏႈတ္၊ ႐ြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ ဆိုတဲ့ထဲက တမတ္ဖိုးေလာက္ ႏႈတ္ အဲဒီႏွစ္ခု အလယ္ေလာက္မွာ သူ႐ိွပါတယ္ :)
သူက ACCA ကို ၃ႏွစ္အတြင္း ၿပီးေအာင္ေျဖႏိူင္ခဲ့သူမို႔ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူေလ့႐ိွသလို အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္လည္း တိက် ျပတ္သားတဲ့ ခပ္ထက္ထက္ မိန္းမတေယာက္လည္း ျဖစ္တယ္။ ခက္တာက သူ႔ရဲ႕စိတ္ အရင္းခံကိုက သူမ်ားလုပ္တာကို သိတ္ မယံုၾကည္တတ္တာ၊ သူ႔နည္းလမ္းနဲ႔မွ အမွန္ဆံုး အျမန္ဆံုး ထင္တတ္တာပဲ။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ အားလံုးနဲ႔ သူ အဆင္မေျပဘူး။ က်မတို႔ ဌာနမွာ ေနာက္ထပ္ Helen-ဟယ္လင္ ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တေယာက္႐ိွေသး တယ္။ သူက အီဗြန္းနဲ႔ မတည့္ဆံုး "သူေဌးေတြအတြက္ေတာ့ ကိုက္တတ္တဲ့ ေခြးတေကာင္ ေမြးထားသလိုပဲ" လို႔ အီဗြန္းကို ရည္ၫႊန္းၿပီး ေျပာေလ့႐ိွတယ္။ "She's so hard to please" သ႔ူစိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ဖို႔ ခက္လြန္းလွတယ္ လို႔လည္း မဲ့႐ြဲ႕ေျပာတတ္ေသးတယ္။
အထက္လူရဲ႕ မ်က္ႏွာ အရိပ္အကဲ၊ သူ႔ရဲ႕ ျပဳမူတတ္ပံု၊ စကားေျပာဆိုေလ့႐ိွတာေတြ နားလည္ ထားရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
က်မ အထက္လူမွာတုန္းက ေရးခဲ့တာပါ။ အဲဒီစကားဟာ အီဗြန္းနဲ႔က်မွ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ေနပါေတာ့တယ္။ က်မတို႔ အိမ္ေထာင္သည္ေတြက အားရင္ ကိုယ့္လူအေၾကာင္းေျပာ၊ သားသမီး႐ိွတဲ့သူဆိုလည္း မိသားစုပံုေတြ ယူလာျပၾကနဲ႔ အဲဒါကို သူ ခံစားရခက္ေနတာ။ ေ႐ွ႕ခံု ေနာက္ခံုဆိုေတာ့ သူနဲ႔ က်မနဲ႔က စကား အမ်ားဆံုး ေျပာျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တေျဖးေျဖး သူ႔ အေၾကာင္းေတြ သိလာရမွ က်မသူ႔အေပၚ ဂ႐ုဏာသက္မိတယ္။
သူက သူ႔အေမ ဆံုးၿပီးကတည္းက အိပ္ခန္း ၂ခန္းပါတဲ့ အဲဒီ့ အိမ္ခန္းေလးထဲမွာ တေယာက္ထဲ ဆက္ေနခဲ့တာ။ အကို ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူ႔အိမ္ေထာင္နဲ႔သူ။ သူ႔မွာ boy friend ႐ိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလူႀကီးက သားသမီးေတြေတာင္ အေတာ္ အ႐ြယ္ေရာက္ေနၿပီး ေအာင္ျမင္တဲ့ လုပ္ငန္းပိုင္႐ွင္၊ သူ႔မိသားစုနဲ႔သူ ဘယ္လိုမွ သူ႔ဘဝထဲ ဝင္လာႏိူင္မွာ မဟုတ္တဲ့သူ။
တေန႔ သူ႔ ညာဘက္လက္သူႂကြယ္မွာ ဝတ္ထားတဲ့ လက္စြပ္ေလးကို ဝမ္းပန္းတသာ ျပ႐ွာတယ္။ အဲဒါကို က်န္တဲ့သူေတြက "ဒါဆို ငါတို႔ ဘယ္ေတာ့ စားရမွာလဲ" ဝိုင္းေမးၾကတဲ့အခါ သူက မခ်ိျပံဳးေလးနဲ႔ ႐ွက္သလိုလို လုပ္ေန႐ွာတယ္။ က်မမွာ က်န္တဲ့သူေတြကို ဆက္မေမးဖို႔ မ်က္ရိပ္ ျပရေတာ့တာ။ သူလည္း အဲဒီတေန႔လံုး မ်က္ႏွာေလး ပ်က္ပ်က္နဲ႔ေပါ့။
သူ ေတာ္ေတာ္ အထီးက်န္မွာပဲ။ အိမ္တအိမ္လံုးထဲမွာ သူတေယာက္ထဲ၊ ရည္းစားက တခါတေလ အိမ္လာသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုမွ မနီးစပ္ႏိူင္မွန္း ေသခ်ာေနတဲ့ သူ။ သူလည္းပဲ သူမ်ား အိမ္ေထာင္ေရး ဘယ္ဖ်က္ခ်င္႐ွာမလဲေလ...ဒါေပမဲ့ ကံအေၾကာင္းေတြ ပါလာေတာ့ မလြတ္လပ္သူနဲ႔မွ လာဆံုဆည္းရတယ္။ ဟိုလူကလည္း လက္ထပ္ယူဖို႔အထိ မရည္႐ြယ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ က်မျဖင့္ သူ႔အေၾကာင္း ၾကားရတာ ရင္ထဲ မြန္းၾကပ္လို႔လာတယ္။ သူ႔ကို တကယ္ ျမတ္ျမတ္ႏိူးႏိူး လက္ထပ္ယူႏိူင္ တဲ့သူနဲ႔ ေတြ႔ေစခ်င္လွတယ္။
ဘယ္လိုပဲ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာနဲ႔ အလုပ္ စည္းျခားထားတယ္ပဲ ဆိုဆို အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ လႊမ္းမိုးမႈ ႐ိွေနမွာပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူဟာ တျခားအမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ေျပလည္ ေအာင္ျမင္တဲ့ မိသားစုဘဝေတြအေပၚ သူ ခံစားမေပးႏိူင္တာ။ အဲဒီစိတ္ အေျခခံက သူ႔စိတ္ကို ခ်ယ္လွယ္ထားေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ ဘာကိုမဆို သူ စိတ္တိုင္းမက် ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ သူ႔စိတ္ကို နားလည္လာတဲ့အခါ သူ နဲ႔ က်မ ဆက္ဆံေရး အရမ္း ေျပလည္လာခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ တခါ ျပႆနာ ျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။
အလုပ္ထဲမွာဆို လူတိုင္းက သူ႔ schedule-အခ်ိန္ဇယားနဲ႔သူ သြားေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ က်မမွာလည္း ႐ိွပါတယ္။ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြ သိတ္ျပံဳက်လာတဲ့အခါ ဘာကို အရင္လုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္တတ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ က်မကေတာ့ အရင္ဆံုး စိတ္ကို ေအးေအးထား၊ ၿပီးမွ အလုပ္ေတြကို ေခါင္းစဥ္တပ္၊ ပလတ္စတစ္ဖိုလ္ဒါေလးေတြထဲထည့္ ၿပီးမွ ဘယ္ဟာ အေရးႀကီးဆံုးလဲဆိုတာ ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး ပထမဦးစားေပး၊ ဒုတိယဦးစားေပး အဲသလို အစဥ္လိုက္ နံပါတ္တပ္ၿပီး လုပ္ေလ့႐ိွပါတယ္။
Paper work ေတြကို မနက္ပိုင္းမွာ လုပ္ေလ့႐ိွၿပီး ထမင္းစားခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းက်မွ အေႂကြး ေတာင္းေလ့႐ိွပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ ခန္႔ခြဲမႈက သိတ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ကိုယ့္ကပ္စတမ္မာရဲ႕ အထာကို သိေအာင္ အားထုတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ လတလရဲ႕ ဘယ္ရက္ေတြမွာ သူတို႔ ပိုက္ဆံေပးဖို႔ ျပင္ဆင္ေလ့႐ိွသလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္ေတြ ဖုန္းေခၚရင္ အဆင္ေျပမလဲ စသျဖင့္ေပါ့...။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကပ္စတမ္မာေတြက မနက္ပိုင္း အေႂကြးေတာင္းခံရရင္ မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။ ေန႔လည္ပိုင္း ထမင္း စားၿပီးခ်ိန္ဆို စိတ္ၾကည္လင္ေနၾကတာ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ဆို ဖုန္းစကား ေျပာရတာကလည္း အိပ္ခ်င္ေျပေစတယ္ေလ...။
တေန႔ သူက ေနာက္ကေန တခ်ိန္လံုး ဟိုစာရင္း မၿပီးေသးဘူးလား၊ ဒီစာရင္းကိုေတာ့ျဖင့္ ခုလိုခ်င္တယ္နဲ႔ တဂ်ီဂ်ီ လုပ္ေနပါေတာ့တယ္။ လကုန္ စာရင္းပိတ္ရက္ဆိုတာကလည္း အလုပ္မ်ားလြန္းခ်ိန္မို႔ လူတိုင္းလိုလို ေရဆူ အမွတ္ကို ေရာက္ေနၾကခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေလေတာ့ က်မရဲ႕ သည္းညည္းခံႏိူင္စြမ္းေတြ၊ သူ႔အေပၚ နားလည္ႏိူင္ မႈေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားပါေတာ့တယ္။ က်မထိုင္ခံုကို ေနာက္လွည့္ သူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္လိုက္ပါတယ္။
"အီဗြန္း ငါသိတယ္ ငါ့မွာလည္း ငါ့ဇယားနဲ႔ငါ လုပ္ေနတာပဲ နင္ ဘာကို အရင္လိုခ်င္တာလဲ အားလံုး တၿပိဳင္နက္ထဲေတာ့ မရႏူိင္ဘူး ငါ့မွာ ဒီလက္ႏွစ္ဘက္ပဲ ႐ိွတယ္"
က်မ စိတ္တိုတိုနဲ႔ တရစပ္ ေျပာခ်လိုက္ခဲ့တာ။ က်န္တဲ့သူေတြလည္း မသိမသာ လွည့္ၾကည့္ကုန္ၾကတယ္။
"အားလံုးကိုလည္း ငါ အခု လိုခ်င္တယ္ မေျပာပါဘူး၊ Bank Charges-ဘဏ္စရိတ္ေတြ မကိုက္လို႔ ဘာမွားေနလဲ စစ္ခ်င္လို႔ နင့္စာရင္းကို ေတာင္းတာ"
"ေအးေလ ခဏေလာက္ ေစာင့္ပါလား ခု လက္႐ိွ ငါ အေသးသံုးစာရင္းကို ပိတ္ေနလက္စမို႔လို႔ ဒါၿပီးရင္ နင္လိုခ်င္တာ လုပ္ေပးမွာေပါ့"
"မလိုခ်င္ဘူး နင့္ဟာ ေဘးဖယ္ထားလိုက္ ဘဏ္စာရင္းကို အရင္လုပ္ေပး"
"ေဆာရီးပဲ ငါ့လစာ နင္ေပးေနတာ မႈတ္ဘူး ကုမၸဏီက ေပးတာ၊ အဲဒီအတြက္ နင့္စကား ငါနားမေထာင္ႏိူင္ဘူး နင္လိုခ်င္ရင္ ေစာင့္ ဒါပဲ"
က်မစကား ေတာ္ေတာ္ရင့္သြားမွန္း သိလိုက္တယ္။ မတတ္ႏိူင္ပါဘူး စကားကြ်ံရင္ ႏႈတ္လို႔မရ ဆိုသမို႔လား။ သူလည္း ကြက္ကနဲ မ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ အဲဒီတခါကေတာ့ က်မ သူနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ထဲမွာ အျပင္းထန္ဆံုးပါပဲ။ က်န္တဲ့သူေတြက က်မ အဲသလို ျပန္ေျပာလိုက္တာကို ဝမ္းသာေနၾကသတဲ့။ ဘာလို႔ဆို သူ႔ကို သူေဌးဂိုက္ ဖမ္းလြန္းလို႔ အျမင္ကတ္ေနၾကတာေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အထက္လူကို အဲသလို ျပန္မေျပာသင့္ဘူး မဟုတ္လား... ဆိုေတာ့ ငယ္တဲ့သူအေနနဲ႔ က်မကပဲ စ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။ က်မ သူ႔ကို ျပန္ႏႈတ္လွန္ထိုးသလို က်န္တဲ့သူေတြ လိုက္မလုပ္ေစခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္။ အဲသလိုမွမဟုတ္ရင္ ဌာနတခုလံုးအေပၚ သူ အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ ခက္သြားမယ္ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မ ျပန္ေတာင္းပန္လိုက္တာပါ။ သူက သူလည္းပဲ မွားသြားတဲ့အေၾကာင္း နဲ႔ စိတ္ထဲမထားဖို႔ ေျပာလာပါ တယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္အဆင္ေျပသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။
က်မ သတိထားမိတာက အမ်ိဳးသား နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး အထက္လူမွာ (က်မကိုယ္ေတြ႔ကို ေျပာတာပါ အားလံုးအတြက္ မွန္ခ်င္မွ မွန္ပါလိမ့္မယ္) အမ်ိဳးသမီးက ေပါင္းသင္းရတာ ပိုခက္ပါတယ္။
ဂ်ယ္ရီက ျပႆနာ တခု ေျဖ႐ွင္းတဲ့ေနရာမွာ သူ႔အျမင္ အရင္ခ်ျပတယ္။ ၿပီးမွ ကိုယ့္အျမင္ ကို ေမးတယ္။ ႏိႈင္းယွဥ္ျပ တယ္။ ေရ႐ွည္မွာ ျဖစ္ႏိူင္ေျခ ဘယ္လိုဆိုတာ တြက္ျပတယ္။ ညိႇညိႇ ႏႈိင္းႏိႈင္း ႐ိွတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီး စတပ္ဖ္ေတြ လွပသပ္ရပ္ေနတာကို ႀကိဳက္တယ္။ မင္း အသံုးမက်ဘူး လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ တိုက္႐ိုက္မဆူဘူး၊ မွားသြားတဲ့သူ အေနခက္ေအာင္ ရလာတဲ့ဆိုးက်ိဳးေတြ ကို ေထာက္ျပတတ္တယ္ဆိုေတာ့ အမွားလုပ္မိတဲ့ သူခမ်ာ အနားမွာ ႀကိဳးတေခ်ာင္း သာ႐ိွရင္ ကိုယ့္လည္ပင္းကိုယ္ စြတ္ၿပီး ခုန္ခ်ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ အျပစ္႐ိွသူႀကီး ကိုယ္ရယ္ပါ လို႔ ဝန္ခံရေတာ့တာ။ ဂ်ယ္ရီက အဲသလို ပညာသားပါတယ္။
အီဗြန္းက သူ႔နည္းလမ္းနဲ႔ ေျဖ႐ွင္းမွ ရလာဒ္ေကာင္းမယ္ ယူဆေနတတ္သူ၊ အမ်ိဳးသမီး စတပ္ဖ္ေတြ လွေလ သူက ရန္လိုေလ၊ သူ အင္တာဗ်ဴးရင္ ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးေတြ သူ ပယ္ခ်ေလ့႐ိွတယ္။ အမွားလုပ္မိရင္ လံုးဝ သံုးစားမရေတာ့သလို ဆူတတ္တယ္။ အလုပ္မၿပီးရင္ "ဒီေန႔တေန႔လံုး နင္ ဘာလုပ္ေနသလဲ" လို႔ မညႇာမတာ ေမးတတ္ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ တေန႔လံုး တကုပ္ကုပ္ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့သူေတြအဖို႔ အဲဒီစကားက မ်က္ႏွာ ျဖတ္႐ိုက္ခံလိုက္ရသလို အင္မတန္ နာက်င္ေစတာပါ။ တခါတခါ သူေဌးေတြ ၾကားျဖတ္ခိုင္းတာေတြ ႐ိွတဲ့အခါ ၿပီးဖို႔မွန္းထားတဲ့ ကိုယ့္အလုပ္ေတြ အခ်ိန္မီ မၿပီးႏိူင္ေတာ့တဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာေပါ့။
ဂ်ယ္ရီက ေသးေသးမႊားမႊား ကိစၥေလာက္ကို မ်က္ေစ့မိွတ္ထားတတ္ေပမဲ့ အီဗြန္းက အစဆြဲ ထုတ္တတ္တဲ့သူ။ အဲသလို ကြာျခားပါတယ္။ အဲဒါက က်မ ၾကံဳေတြ႔ရဖူးတဲ့ သူႏွစ္ေယာက္ကို ယွဥ္ေျပာျပတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ေယာက်ၤား-မိန္းမ ဆိုတာထက္ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ စ႐ိုက္၊ ျပႆနာ ကိုင္တြယ္ေျဖ႐ွင္းပံု၊ ခံယူခ်က္နဲ႕ ရပ္တည္မႈေတြေပၚမွာလည္း အမ်ားႀကီး မူတည္ေနမွာပါ။
အဲဒီ အလုပ္မွာ က်မ ၈ ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသား ေနာက္အလုပ္ေျပာင္းေတာ့ အေ႐ွ႕အေနာက္ အေတာ္ေဝးသြား တာမို႔ က်မတို႔ အိမ္ကိုလည္း သူ႔အလုပ္နဲ႔ နီးတဲ့ေနရာနား ေျပာင္းငွားလိုက္ရပါတယ္။ က်မ အလုပ္နဲ႔ေတာ့ ေဝးသြားတာေၾကာင့္ ပထမအလုပ္က ထြက္ၿပီး လက္႐ိွအိမ္နဲ႔ အနီးအနားမွာပဲ ေနာက္အလုပ္တခု ထပ္႐ွာျဖစ္ပါတယ္။ က်မ ေနာက္ထပ္ အလုပ္ ဝင္ရတဲ့ ကုမၸဏီက Procter and Gamble ပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ အိမ္တိုင္းလိုလိုမွာ အဲဒီ ကုမၸဏီရဲ႕ ထုတ္ကုန္ေတြ ႐ိွေနၾကမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္ အထက္လူ-၃ မွာ အဲဒီ ကုမၸဏီက အထက္လူ အေၾကာင္း ေရးပါအံုးမယ္...။