အထက္လူ

လူအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကိုယ့္အထက္လူကို အစာမေၾကတတ္တဲ့ စိတ္အေျခခံေလး ႐ိွတတ္ၾက တယ္။ အထက္လူ ဆိုတာကလည္း ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး လုပ္လို႔ ကိုယ္တိုင္ကမွ ေဘာ့စ္ မျဖစ္ ႏိူင္ေသးသ ၍ေတာ့ မလႊဲမေ႐ွာင္သာ ပတ္သက္ေနရအံုးမဲ့ လူတန္းစားတရပ္ပါပဲ။ ကိုယ့္ရာထူး အေပၚမူတည္လို႔ တေယာက္မကတဲ့ အထက္လူေတြ ႐ိွေနႏိူင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔နဲ႔ အလုပ္ ခြင္ မွာ အလိုက္တသင့္ အဆက္အဆံေလး ႐ိွေနဖို႔ဆိုတာ သိတ္လိုအပ္ပါတယ္။ "အ" သံုးလံုး ဆိုပါေတာ့။ ဒီေနရာမွာ ေဖာ္လံဖားရမယ္လို႔ ဆိုလိုရင္း (လံုးဝ) မဟုတ္ပါ။

က်မ စလံုးမွာ ပထမဆံုးအလုပ္ ဝင္တုန္း (အလုပ္သမားပါးမဝေသးခင္)က ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီတုန္းက ၾကံဳခဲ့ရတာေလးေတြ ေျပာခ်င္လို႔ပါ။ က်မက စာရင္း႒ာနမွာ ရရန္႐ိွစာရင္း ကိုင္ရပါတယ္။ အရပ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ ကပ္စတမ္မာဆီက ရဖို႔ပိုက္ဆံ အေႂကြးေတာင္းရတာပါ။ ကုမၸဏီမွာ သူုုေဌး ၃ေယာက္ ႐ိွပါတယ္။ မေလးလူမ်ိဳးတေယာက္က Sleeping Partner မို႔ Board Meeting ႐ိွမွ ၃လ တခါေလာက္ပဲ သူ႔မ်က္ႏွာ ျမင္ရေပမဲ့ က်န္တဲ့ ၂ေယာက္ ကုလားသူုုေဌး နဲ႔ တ႐ုတ္သူုုေဌး ကိုေတာ့ ေန႔စဥ္ ေတြ႔ျမင္ဆက္ဆံေနရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မအထက္မွာ စာရင္းကိုင္ အပ်ိဳႀကီး စလံုး တ႐ုတ္မတေယာက္ ႐ိွပါေသးတယ္။ သူတို႔ ၃ေယာက္ လက္ေအာက္မွာ ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ လုပ္ခဲ့ရတာ။ ခုျပန္ေတြးမိေတာ့ သူတို႔ကို လြမ္းဆြတ္စြာ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ နီးေနလို႔ မျမင္သာခဲ့ရေပမဲ့ ေဝးသြားတဲ့အခါ သူတို႔ ကိုယ့္အေပၚ ေကာင္းခဲ့ပံုေလးေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိခဲ့လို႔ပါပဲ။

က်မတို႔က ကုလား နဲ႔ တ႐ုတ္သူုုေဌး ၂ေယာက္ကို တြန္ နဲ႔ ဂ်ယ္ရီ လို႔ နာမည္ဝွက္ေပးထားၾကတယ္။ မတည့္အတူေနေတြ မို႔လို႔ပါ။ ဂ်ယ္ရီလို႔ နာမည္တြင္တဲ့ တ႐ုတ္သူုုေဌးကို က်မ တိုက္႐ိုက္ ရီေပါ့တင္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူနဲ႔က်မ ျဖစ္ပံု အစံုစံုက ဒီေန႔ထိ မေမ့ႏိူင္ေအာင္ပါပဲ။ သူုုေဌးပီပီ " ေရဗူးေပါက္တာ လာမေျပာနဲ႔ ေရပါတာပဲလိုခ်င္တယ္" ဆိုတဲ့ အစားမ်ိဳးပါ။ က်မ စာရင္းကိုင္ အပ်ိဳႀကီးကေတာ့ ကြယ္ရာမွာ "His ego is as big as a sea, you better be careful- "သူ႔အတၱက ပင္လယ္ေလာက္က်ယ္တယ္ နင္ သတိထား" လို႔က်မကို သတိေပး သလိုလိုနဲ႔ အတင္းတုပ္တတ္ပါတယ္။

ေသာၾကာေန႔မနက္ သူနဲ႔အတူ ရီေပါ ့(Aging Report) ကို ရီျဗဴး (Review) လုပ္တဲ့အခါတိုင္း အနဲနဲ႔အမ်ား စိတ္ညစ္ ရလို႔ ေသာၾကာေန႔ဆို ႐ံုးမတက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

"ဘာျဖစ္လို႔ ဒီကပ္စတမ္မာက ပိုက္ဆံမေပးေသးတာလဲ"

"ငါေတာင္းတယ္ သူတို႔ ဒီလ ေငြမလည္လို႔ (Cash Flow Problem) ေနာက္လမွ ေပးပါရေစတဲ့"

တကယ္လည္း အဲဒီတုန္းက အလုပ္ဝင္စမွာ ကပ္စတမ္မာကို ျပန္အထြန္႔မတက္ရဲေသးဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာစိတ္ နဲ႔ ေႂကြးအတင္းေတာင္းရမွာ အားနာမိတာလည္းပါတယ္ ဆိုရမယ္။

"သူတို႔ ေငြမလည္တာ ငါ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး ဒီပိုက္ဆံရမွ ျဖစ္မယ္ ဒီလအတြင္း ငါ လိုခ်င္တယ္ ခုဆက္ ခုခ်က္ခ်င္း ငါ့ေ႐ွ႕မွာဆက္"

က်မလည္း ညစ္ညစ္နဲ႔ ကပ္စတမ္မာဆီ ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းေခၚၿပီး....

"ေဆာရီးပဲ ငါ ဒီလမွ အဲဒီ ပိုက္ဆံမရင္ ငါ့သူုုေဌးက ငါ့ကို ကန္ထုတ္ေတာ့မွာ-He will kick me out" လို႔ ခပ္က်ယ္က်ယ္ပဲ ႐ြဲ႕ေျပာလိုက္တယ္။

ကိုေ႐ႊသူုုေဌး မ်က္ႏွာက ျပံဳးခ်င္ေနတာကို အတင္း ႐ုပ္တည္ထားပံုနဲ႔ "အိုေခ ကယ္ရီအြန္" ဆက္ေျပာၾကရေအာင္ လို႔ဆိုရင္း ဆက္ျဗဴးၾကျပန္တယ္။

"ဒီတေယာက္ကေရာ"

"အဲဒီ တေယာက္က ႐ွင့္သူငယ္ခ်င္းတဲ့ သူ႔နာမည္ ႐ွင့္ကိုေျပာလိုက္ သူမေပးႏိူင္ေသးဘူး ဆိုတာ ႐ွင္သိတယ္တဲ့"

သူနဲနဲ ေတြသြားပါတယ္ ၿပီးမွ...

"အိုေခ သူ႔ဆီဖုန္းဆက္ ေဆာရီးပဲ ငါ့သူုုေဌးကိစၥ သူနဲ႔ပဲ႐ွင္းပါ ရရန္႐ိွစာရင္းက ငါကိုင္ရတာမို႔ လို႔ တခုခုေၾကာင့္ မေပးႏိူင္တာဆိုရင္ အေၾကာင္းရင္းကို ငါ့ကို အသိေပးႏိူင္မလား လို႔ေမး၊ ခပ္မာမာေျပာ"

က်မေ႐ွ႕ သူ႔ဖုန္းကို ခ်ေပးရင္း ဒီမွာပဲေျပာလို႔ ဆိုပါတယ္။

"ေကာင္းေသာ နံနက္ခင္းပါ မစၥတာရာဝုဖ္ ႐ွင္ေပးရမဲ့ ပိုက္ဆံကို က်မ ဒီလ မကုန္ခင္ ရႏိူင္မလား႐ွင္"

"ငါေျပာၿပီးၿပီပဲ ငါမေပးႏိူင္ေသးတာ နင့္သူုုေဌး သိတယ္ သူ႔ေမးၾကည့္လိုက္"

"ဝမ္းနည္းပါတယ္ မစၥတာ ရာဝုဖ္ က်မက အလုပ္သမား၊ ပိုက္ဆံေတာင္းဖို႔တာဝန္ ႐ိွတဲ့သူ၊ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး က်မက သူုုေဌးကို ျပန္ေမးရဲမွာလဲ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ႐ွင္ဘာ့ေၾကာင့္ မေပးႏိူင္တဲ့ အေၾကာင္းေလး ေျပာျပေပးပါ"

"ေတာ္ေတာ္ ခက္တဲ့မိန္းကေလးပဲ အိႏၵိယက ငါရစရာ႐ိွတာ ဒီလကုန္မွ ငါ့ဘဏ္ထဲကို ေငြေရာက္မွာ၊ အဲဒီေတာ့မွ ေပးႏိူင္မွာေပါ့"

"အိုေခ ေက်းဇူးပါ မစၥတာ ရာဝုဖ္ အဲဒီ ကြန္ဖန္ေမး႐ွင္းေလး လကုန္ၿပီးရင္ ေပးပါ့မယ္ဆုိတာေလး က်မကို e-ေမးလ္ ပို႔ေပးရင္ အရမ္းေက်းဇူးတင္မိမွာပါ"

"အို ခက္တာပဲ ငါက အခု အျပင္မွာ ေကာင္းၿပီေလ၊ ညေန ႐ံုးေရာက္ရင္ ပို႔လိုက္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား ဒါမွမဟုတ္ မနက္ျဖန္ေပါ့"

"ဟုတ္ကဲ့ အတိုင္းထက္ အလြန္ပါပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္႐ွင္ ဘိုင္းဘိုင္"

သူက လက္မေထာင္ျပပါတယ္။ အိုေကတဲ့ သေဘာ။ တယ္လီဖုန္းေပၚက ပိုက္ဆံေပးဖို႔ ကတိကို ႏႈတ္တရာ စာတလံုး ဆိုသလို က်မက ေမးလ္ပို႔ခိုင္းၿပီး ခ်ည္လိုက္လို႔ သူေက်နပ္သြားပံုပါ။

တခါတေလ သူ ကပ္စတမ္မာ ဗစ္ဇစ္သြားရတဲ့အခါ က်မကို ေခၚသြားေလ့႐ိွပါတယ္။ အဲဒီအခါက် သူက ေဖာ္မယ္လ္ ဝတ္ခဲ့ဖို႔ တရက္ ႀကိဳတင္ မွာေလ့႐ိွပါတယ္။ အေပၚက ႐ွပ္လက္႐ွည္နဲ႔ ဒူးအတိ႐ွည္တဲ့ တိုက္စကပ္မ်ိဳး က်မ ဝတ္ေလ့႐ိွပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူနဲ႔က်မက အရပ္တူတူပဲဆိုေတာ့ ေယာက်ၤားတေယာက္အေနနဲ႔ ပုတယ္ ဆိုရမွာ။ ဒါေပမဲ့ ႐ံုးတြင္းစီး ဖိနပ္အပါးနဲ႔ဆို သူက ပိုျမင့္ေနသလို ထင္ရပါတယ္။ ေယာကၤ်ားတို႔ ဘုန္းေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါကို သူနဲ႔ အျပင္ထြက္ရင္ က်မက မညႇာမတာနဲ႔ ၃လက္မ ေဒါက္ စီးခ်ပါတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ က်မကို မသိမသာေလး ေမာ့ေျပာေျပာေနရတဲ့ သူ႔အေပၚ အႏိူင္ရေနသလိုလို စိတ္ထဲ အူျမဴး ေနတတ္ခဲ့တာ။ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ေပမဲ့ အဲဒါကိုပဲ ေက်နပ္ခဲ့တာ။ မေကာင္းလိုက္တဲ့ စိတ္မ်ားေနာ္...။

သူက သူုုေဌးတို႔ထံုးစံ ဖိအားေပးသူ ဆိုေတာ့ က်မလည္း အဖိႏွိပ္ခံတို႔ထံုးစံ သူ႔အေပၚ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ မ်ားခဲ့ တာေပါ့။ ေသာၾကာေန႔မနက္တိုင္း သူေမးတတ္တဲ့ ကတ္တီးကတ္ဖဲ့ ေမးခြန္းေတြေၾကာင့္ က်မ စိတ္ညစ္ခဲ့ရေပမဲ့ အဲဒီေမးခြန္းေတြေၾကာင့္ပဲ ျပႆနာတခုကို ေထာင့္ေစ့ေအာင္ က်မ ၾကည့္တတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီနည္းနဲ႔ သူ က်မကို အျမင့္ေရာက္ေအာင္ ပို႔ခဲ့မွန္း ေဝးမွသိခဲ့ရပါတယ္။ ခက္ခဲတဲ့ ကပ္စတမ္မာကို ဘယ္လို ဆက္ဆံရမယ္၊ ဖုန္းမေခၚခင္ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ရမယ္၊ ရီေပါ့ဘယ္လိုေရးရမယ္ ဆိုတာကအစ သင္ေပးခဲ့သူပါ။ စကားမခ်ိဳ ေပမဲ့ သေဘာထားျပည့္သူဆိုတာ က်မ သိခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အထက္လူအေပၚ ေတာ္ေတာ္ေလး နားမလည္ခဲ့သူပါ။ တခုခုကို မေက်နပ္တိုင္း စိတ္အလႈပ္အ႐ွားကို ေ႐ွ႕တန္းတင္ၿပီး ခဏခဏ ထြက္မယ္ တကဲကဲလည္း လုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။

လုပ္သက္ေလး နဲနဲရလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ကိုယ့္အထက္လူနဲ႔ ဘယ္လို လိုက္ေလ်ာညီေထြေအာင္ ေနရမလဲဆိုတာ အလိုလို သိလာပါေတာ့တယ္။ မုဆိုးစိုင္သင္ ဆိုသလိုပါပဲ။ အထက္လူရဲ႕ မ်က္ႏွာ အရိပ္အကဲ၊ သူ႔ရဲ႕ ျပဳမူတတ္ပံု၊ စကားေျပာဆိုေလ့႐ိွတာေတြကို နားလည္ထားရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း ကိုယ္တိုင္ရဲ႕စိတ္ကို ျပန္ဆန္းစစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ မွန္ကန္တဲ့ သေဘာထား ႐ိွရပါမယ္။ အထက္လူကို အသားလြတ္ခ်ဥ္ၿပီး ၾကည့္မရေနတာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ ဒီအလုပ္မွာ ပါတနာ တေယာက္လို သေဘာထားၿပီး အလုပ္႐ွင္နဲ႔ ပူးေပါင္း ေဆာင္႐ြက္လိုစိတ္ ေမြးရပါမယ္။

တေယာက္ထက္ပိုတဲ့ သူုုေဌးေတြအၾကား ပဲေလွာ္ၾကား ဆားညပ္မျဖစ္ ရေလေအာင္ ေနတတ္ရပါမယ္။ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ အလုပ္ထဲမွာ ဘယ္သူ႔ရဲ႕ လူအေမြးမွ မခံပါနဲ႔။ ဒီအလုပ္က ထြက္လည္း အခ်ိန္မေ႐ြး ေနာက္အလုပ္႐ိွသားပဲဆိုတဲ့စိတ္မ်ိဳး မထားရင္ အေကာင္းဆံုးပါ။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြဟာ အလုပ္တခုမွာ ၁၀ႏွစ္ထက္မနည္း ေနေလ့႐ိွၾကပါတယ္။ ခဏေလးနဲ႔ အလုပ္ေျပာင္းတာ အရည္အခ်င္းမ႐ိွ၊ ႐ွက္စရာလို႔ သူတို႔က ခံယူၾကသူေတြပါ။ သိတ္ဖိႏိွပ္လြန္း၊ ဆိုးလြန္းတဲ့ အလုပ္႐ွင္ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာင္းဖို႔ စဥ္းစားရမွာပါပဲ။ တတ္ႏိူင္ရင္ေတာ့ အလုပ္ခဏခဏ ေျပာင္းတာ မေကာင္းသလို ကိုယ့္ရဲ႕ စီဗီကိုလည္း အ႐ုပ္မဆိုးေစခ်င္ပါဘူး။

က်မ အေဖဆံုးတယ္လို႔ သိရတဲ့ေန႔က ႏွစ္ပတ္စာ ခြင့္စာေရး၊ သူမလာခင္ သူ႔စားပဲြေပၚ တင္ထားၿပီး ျဖတ္ရမဲ့အလုပ္ေတြ တြန္းလုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မနာမည္ အနားကပ္ေခၚလိုက္သံၾကားမွ သူ က်မ စားပြဲေထာင့္နားရပ္လို႔၊ လက္ထဲမွာလည္း က်မခြင့္စာ ကိုင္ထားလို႔။ သူက မတ္တပ္နဲ႔ စကားေတြ လာေျပာေနေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈအရ က်မလည္း မေနသာပဲ သူ႔ေဘးနား မတ္တပ္ရပ္ရင္း သူေမးသမွ် ဘာျဖစ္တာလဲ၊ အသက္ ဘယ္ေလာက္လဲ၊ ဘာညာ အဲဒါေတြ ျပန္ေျဖလိုက္၊ သူ႔ေ႐ွ႕ မ်က္ရည္ မက်ေအာင္ မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္လုပ္လိုက္နဲ႔ေပါ့။ ဘယ္လိုမွ မေမွ်ာ္လင့္စြာပဲ ႐ုပ္႐ွင္ေတြမွာ ၾကည့္ဖူးသလို အားငယ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးကို သူအားေပးလိုက္ပံုက ဘယ္လက္နဲ႔ ရင္ခြင္ထဲ ဆဲြေပြ႔၊ ခြင့္စာကိုင္ထားတဲ့ ညာလက္နဲ႔ က်မေက်ာကို ပုတ္၊ အဲသလို လုပ္လိုက္တာ။ က်မလည္း အဲသလို အားေပးပံု တခါမွ မခံခဲ့ရဘူးဆိုေတာ့ ေၾကာင္အအနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ သူ႔ရင္ဘတ္စိုေအာင္ ငိုမိခဲ့ေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ က်မရဲ႕ ေ႐ွ႕ခံု၊ ေနာက္ခံု နဲ႔ ေဘးခံုက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ အနားေရာက္လာၾကၿပီး ေနာက္ကေန ေက်ာ၊ ပုခံုးပုတ္သူပုတ္၊ က်မ လက္ဖဝါးကို ဆုတ္ကိုင္အားေပးသူ အားေပးနဲ႔ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ သူတို႔စိတ္ထဲ အိမ္နဲ႔ေဝးေနတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႕ ဖခင္ဆံုးပါးမႈအေပၚ ဂ႐ုဏာသက္မိ ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ျဖစ္ခဲ့ ၾကံဳခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့ေလ။ စိတ္အခန္႔မသင့္လို႔၊ အလုပ္မွားလုပ္လို႔ အဆူခံရ၊ ငိုရ၊ ကိုယ္မွန္တယ္ ထင္တာေတြအတြက္ ျပန္ျငင္းရခုန္ရနဲ႔ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သတိရရင္ ရသလို ေရးပါအံုးမယ္။ အဲဒါ က်မရဲ႕ ပထမဦးဆံုးေသာ သူုုေဌးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေတြ႔အၾကံဳပါ။ စလံုးမွာ ၁၃ႏွစ္ေနလာတာ ခုလက္႐ိွ အလုပ္က ၃ခုေျမာက္ပါ။ ေနာက္အလုပ္ေတြမွာ ၾကံဳရတဲ့ အထက္လူေတြအေၾကာင္းကိုလည္း ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို ေျပာျပပါအံုးမယ္။