လူမွန္ ေနရာမွန္

အိမ္ကလူႀကီး မသိေအာင္ ခုတေလာ သူ ဝတ္ ဝတ္ေနတဲ့ အီတလီအသင္း အက်ႌကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ တင္လိုက္တယ္။ အီတလီအသင္း ႀကိဳက္တယ္ အားေပးတယ္ရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူနဲ႔ ညီအကိုလို ခင္ေနတဲ့ အကိုတေယာက္ဆီက လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ အက်ႌ ဆိုေတာ့ ခုလို ေဘာလံုးရာသီမွာ အျမတ္တႏိူး ခဏခဏ ထုတ္ဝတ္ေလ့႐ိွတာမို႔ပါ။ ဘာရယ္မဟုတ္ အနဲဆံုး ေတာ့ ေခတ္မီတာေပါ့ ေလ...။ မီးပူေပ်ာက္ေနတာမို႔ ေၾကေၾကေလးပဲ ႐ိုက္လိုက္ပါတယ္...:)


တည ေဘာလံုးပဲြ ၾကည့္ေနရင္း က်မမ်က္လံုးအၾကည့္က ေဘာလံုးသမားေတြ ဗိုက္ ေရာက္ သြားပါေလေရာ။ သူ႐ို႕ဗိုက္ေတြမ်ား ခ်ပ္လို႔ ကပ္လို႔ပါလား...ၾကည့္ေကာင္းခ်က္...။ ဒါနဲ႔ တဆက္တည္း အိမ္ကလူႀကီးနဲ႔ အေပါင္းပါ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဗိုက္ေတြကို လွမ္းၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ လား လား...စားရင္း ေသာက္ရင္း ထိုင္ခံုေပၚထိုင္ေနလိုက္ၾကတာမ်ား ေ႐ွ႕တထြာေလာက္ ဗိုက္ေတြ ထြက္လို႔...။ က်မျဖင့္ မေနႏိူင္ မထိုင္ႏိူင္ ေျပာမိသြားပါတယ္။

"ေဘာလံုးသမားေတြကို ၾကည့္ ဗိုက္ကေလးေတြကို ခ်ပ္လို႔...ကိုကို အဲလို ဗိုက္ခ်ပ္သြားရင္ အာမနီ-Armani တီ႐ွပ္ ဝယ္ေပးမယ္ သိလား"

သူ႔ သူငယ္ခ်င္း အကိုႀကီး ႏွစ္ေယာက္က တဟားဟားရယ္ေတာ့ သူ ညစ္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ျပန္ေျပာ႐ွာတယ္။

"ဒီေကာင္ေတြက ေဘာလံုးကြင္း ပတ္ေျပးေနရတဲ့ ေကာင္ေတြကိုးကြ ဘယ္အဆီ ႐ိွလိမ့္ မတုန္း" တဲ့...

အို...အိမ္ကလူႀကီးဟာ ဘာလို႔မ်ား ေဘာလံုးသမား မျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္ လို႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။ ခုမွေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ပဲ သူ႔ဗိုက္ကို ေလေလး နဲနဲ ေလွ်ာ့ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့ေလ...:)

ေဘာလံုးသမားေတြကို ၾကည့္ရင္း သူ ေျပာျပန္တယ္။ ဒီေကာင္က တႏွစ္ကို ယူ႐ို ၁၃ မီလီယန္ ေလာက္ ဝင္ေငြ႐ိွတဲ့ေကာင္ဗ် တဲ့...။ ဘုရား ဘုရား တလကို ကြန္ဒိုတလံုးေလာက္ ဝယ္ႏိူင္တဲ့ လစာ...။ ဘယ္ေဘာလံုးသမားကျဖင့္ ဘယ္ေၾကာ္ျငာအတြက္ ဘယ္ေလာက္ရတာတို႔ ဘာတို႔ မစားရ ဝခမန္း ဆက္ေျပာေနေသးတာ။

အို...အိမ္ကလူႀကီးဟာ ဘာလို႔မ်ား ေဘာလံုးသမား မျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္ လို႔ ေတြးမိျပန္ပါေရာ...။ ဟုတ္တယ္...စိတ္ထဲမွာေတာ့ လူပံုက ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေဘာလံုးသမားျဖစ္ရင္ပဲ အေတာ့္ကို ဂုဏ္႐ိွတယ္ ထင္ေနေတာ့တာ...။ ႏိူင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္သူမ်ားလည္း ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား။

ဒုတိယပဲြၿပီးလို႔ ဧည့္သည္ေတြ ျပန္သြားမွ ႏွစ္ေယာက္သား ပုလင္း၊ ဖန္ခြက္၊ အျမည္း နဲ႔ ပန္းကန္ ေတြ သိမ္းစရာ႐ိွတာေတြသိမ္း၊ သြန္သင့္တာသြန္၊ ေဆးေၾကာစရာ႐ိွတာ ေဆးေၾကာ႐ွင္းလင္း ၿပီးမွ အိပ္ရာဝင္ဖို႔ ျပင္ၾကတယ္။ မီးခလုတ္ပိတ္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲအဝင္ လူကပဲ ႐ွပ္ပလာမို႔လား၊ အိပ္ခ်င္မူးတူး မို႔ပဲလား မသိ၊ ခုတင္ေျခေထာက္ ေထာင့္စြန္းနဲ႔ က်မေျခေထာက္ ေနာက္ဆံုး သံုးေခ်ာင္း ကို လွန္ခ်ိဳးလိုက္သလို ဝင္တိုက္မိပါေတာ့တယ္။

ေဖ်ာက္ကနဲ အသံနဲ႔အတူ အင္မတန္ နာလြန္းတာေၾကာင့္ အားကနဲ ေအာ္မိေတာ့တာ။ ခုတင္ေပၚ လဲွအိပ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ အိမ္က လူႀကီးက "ေဟာ ခလုတ္တိုက္မိၿပီလား" ဆိုၿပီး အိပ္ရာေပၚက ခ်က္ခ်င္းထ၊ မီးသြားျပန္ဖြင့္ၿပီး က်မရဲ႕ ေျခခလယ္၊ ေျခသူႂကြယ္နဲ႔ ေျခသန္း သံုးေခ်ာင္းကို လက္ဖဝါးထဲထည့္ ႏိွပ္နယ္ေပးပါတယ္။ ဦးစိုင္း လူးေဆးလည္း လိမ္းေပးရင္း "ေတာ္ေတာ္နာသြားမွာ ေပါ့ ဥဳံဖြ ေပ်ာက္ၿပီ" လို႔လည္း ေျပာေသးတာ။

ေတြးမိျပန္ပါၿပီ...က်မ ခုလို ခလုတ္တိုက္တဲ့အခါ ဘယ္ေဘာလံုးသမားကမ်ား လာၿပီး ဥဳံဖြ လုပ္ေပးမွာပါလိမ့္မလဲ...။ က်မ ၿပံဳးမိတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း အိမ္ကလူႀကီး ေဘာလံုးသမား ျဖစ္တာ၊ မျဖစ္တာ အေရးမႀကီးေတာ့ပါဘူးေလ...။

ေဆးေၾကာင့္ေရာ၊ ႏိွပ္ေပးေနတဲ့ သူ႔လက္ဖဝါးရဲ႕ အေႏြးဓါတ္ေၾကာင့္ေရာ က်မ ေျခေထာက္ လည္း အေတာ္ သက္သာသေလာက္ ပါပဲ။ သူ႔အၾကည့္ က်မ ေျခေထာက္ဆီ႐ိွေနတုန္း က်မကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို ခဏကေလး ေငးၾကည့္ေနခ့ဲတာ...။

တကယ္ကို ခဏကေလးမွ ခဏကေလး...အဲဒီ အခိုက္အတန္႔ေလးဟာ ရင္ထဲက ႏွလံုးသားတစံု ေနရာတက် ႐ိွေနေၾကာင္း အေသအခ်ာ သိလိုက္တဲ့ တခဏလည္း ျဖစ္ေလတယ္...။