က်မတို႔ တိုက္ေအာက္ထပ္ ဓါတ္ေလွကား နဲ႔ ဓါးလြယ္ခုတ္ ေနရာေလာက္မွာ စြန္႔ပစ္ပစၥည္း တခ်ိဳ႕ မၾကာခဏ ဆိုသလို ေတြ႔ ေတြ႔ ေနရ တယ္။ ဘီ႐ို၊ ဆိုဖာ၊ တီဗီ၊ ေမြ႔ယာကအစ တျခား ပစၥည္း အေဟာင္းေလးေတြပါ ပါတယ္။ တကယ္ဆို ေလွကားေလး ၃ထစ္ေလာက္ ဆင္းၿပီး ဘယ္ဘက္ခ်ိဳးလိုက္ရင္ပဲ ရီဖ်ဴ႕စ္ဧရိယာကို ေရာက္ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ လူေတြက အဲဒီအထိ အပင္ပန္း မခံၾကေတာ့ဘူး။ လြယ္လြယ္ ကူ ကူပဲ ပစ္သြားခဲ့ၾကတာ မ်ားတယ္။ ဒီေတာ့ အမိႈက္သိမ္းသူ ေတြ လာ မသိမ္းမခ်င္း ေျခေထာက္ပါတဲ့ လမ္းသြားေတြကပဲ ေျခေထာက္မပါ၊ မ်က္စိမ႐ိွတဲ့ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြကို ေက်ာ္ခြ ေ႐ွာင္႐ွားၿပီး သြားေနၾကရတယ္။ လူေတြမ်ား နဲနဲမွကို အားမထုတ္ခ်င္ၾက ေတာ့ဘူး။
အဲဒီ အပံုႀကီးၾကည့္ရင္း က်မတို႔႐ြာ လမ္းေထာင့္က အမိႈက္ပံုႀကီး ေျပးသတိရမိတယ္။ အမိႈက္ ပံုႀကီးရဲ႕ ေဘးနားမွာ မ်က္စိစံုမိွတ္ထားတဲ့ ခပ္ကုပ္ကုပ္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးတခု ႐ိွေနတတ္ေသး တယ္။
ဤေနရာတြင္ အမိႈက္ မပံုရ
ျပင္းထန္စြာ အေရးယူမည္
ပံု / ရဝတ
အဲဒါမ်ိဳးေလ...။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ဖူးၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕ ။ လူေတြကျဖင့္ အဲဒီဆိုင္းဘုတ္ ေလး ထင္းမီး လုပ္မပစ္တာပဲ ေတာ္လွ...။
႐ြာျပန္လို႔ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း သြားၿပီး ဂံုးတံတားေအာက္က ဒုတ္ထိုးနဲ႔ ၾကာဇံ၊ ေကာ္ျပန္႔စိမ္း၊ မုန္႔စားတန္းက အုန္းႏို႔ ေက်ာက္ေက်ာ ဆိုတာမ်ား မစားမျဖစ္ စားရမွ။ ေျပာရင္းနဲ႔ကို ဦးႄကြိ ဘဲေပါင္း ဆီခ်က္ ေလး လြမ္းမိသား။ ဒံေပါက္ ဆိုလည္း ၾကက္လ်ာစြန္းကမွ၊ ေ႐ႊပုဇြန္ က ဒိုမီႏိူ အဲသလို က်မ ႀကိဳက္တဲ့ အစာ၊ ႐ြာစာေလးေတြ တေန႔ တမ်ိဳး လွည့္စားဖို႔ မျပန္ခင္ကတည္းက စာ႐ြက္ နဲ႔ကို ခ်ေရးထားတာ တကယ္ တကယ္ အဲဒါ မယံုရင္ အိမ္က လူႀကီး ေမးသာၾကည့္...
သူငယ္ခ်င္းေတြမ်ား ညစာ လိုက္ေကၽြးမယ္ ဆိုရင္ကို စိတ္ပ်က္တာ၊ ကိုယ္စားခ်င္တာ မွ မစား ရေတာ့ပဲကိုး။ သူတို႔ လိုက္ေကၽြးေလ့႐ိွတဲ့ ေနရာေတြက ကန္တိုမင္ ပန္းျခံထဲက ႐ွမ္းကန္၊ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲက ဝိႈက္႐ိုက္စ္ (White Rice)၊ ေ႐ႊဘဲ၊ Western Park ၊ Feel တို႔လို ဆိုင္ေတြ မွာ ဆိုေတာ့ က်မ စားခ်င္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေလ။
က်မ ႀကိဳက္တဲ့ တဆိုင္႐ိွေသးတယ္ ။ ကုေဋႂကြယ္ အထည္ဆိုင္ေဘးနားက ဖ်င္အမိုးေလး ေအာက္မွာ ခံုပုေလးေတြ ခင္းၿပီး ႐ွမ္းမေလး စစ္စစ္ ေရာင္းတဲ့ ႐ွမ္းေခါက္ဆဲြ ၿမီး႐ွည္ လမ္းေဘး ဆိုင္ေလးေပါ့။
ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေကြၽးခ်င္တာ ေကြၽးပါေစေလ ဆိုၿပီး သူတို႔ ေခၚသြားတဲ့ ဆိုင္မွာပဲ ၿငိမ္ စား ေနရတယ္။ အားရပါးရ စားေနတဲ့ က်မကို ေဘးကေန ၿပံဳးၾကည့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လည္း စကားလံုးေတြ ပစ္သြင္း ေနရ ေသးတာ။ "ဟိုမွာဆို ဒါမ်ိဳး မစားရ ဘူး" လို႔။ အဲဒါနဲ႔ သူတို႔က "ဟယ္ ဟုတ္လား ေအး ေအး စား သူငယ္ခ်င္း" တဲ့...။ ခမ်ာမ်ား အားတက္ သေရာ ႐ိွၾကပါေပ တယ္။
အိမ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း အေမက သူ႔အခ်စ္ေတာ္ သားမက္ႀကီး အတြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ခ်က္ျပဳတ္ ေကြၽးျပန္ပါေရာ။ သူ႔သားမက္ကို ဂ႐ုစိုက္ အျဖစ္သည္းလိုက္ပံုမ်ား "အျပင္ထရံ အတြင္းကာေနတယ္ဗ်ဳိ႕" လို႔ေအာ္ပစ္မွ မ်က္ေစာင္းတခ်က္ စားရတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမလည္း ဒီအလံုးကို မခံစားႏိူင္ဘူး။
"ဟိုမွာဆို ဒါမ်ိဳး မစားရဘူး" မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ဆိုရင္ပဲ "ေအး ေအး သမီး ဝေအာင္စား အေမ ဘာခ်က္ထား ေပးရ အံုးမလဲ" ျဖစ္ကေရာ...။
ဒီလိုနဲ႔ ႐ြာက တခါတခါ ျပန္လာတိုင္း ဗိုက္ အမိႈက္ပံု ျဖစ္ျဖစ္လာတယ္...။
ဘာရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ ေတြးမိတဲ့ အမိႈက္ပံုမ်ား အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္...။
ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...
Friday, February 26, 2010
Wednesday, February 24, 2010
တေစၧ တစ္ေကာင္ရဲ႕ ပဋိပကၡ
ည ည ေတြက်....
အိပ္ ရ မွာ ေၾကာက္ေန တေစၧ တစ္ေကာင္......
သူ က ...
အိမ္သား အားလံုးအိပ္ မီးေတြ မိွတ္ေတာ့မွ
ေမွာင္ ထဲ ထထိုင္ အာ႐ံု တိုင္ေအာင္
မ်က္တြင္း ေၾကာင္ေတာင္ နဲ႔
စာေတြ ေရး ေရး ေနသတဲ့.....
မနက္ မနက္....
အိမ္ကထြက္ အလုပ္သြားတဲ့ အခါဆို
ခႏၶာက သူ႔ စိတ္ကို ဒယဥ့္တိုက္ သယ္ပိုး...
ဒါေပမဲ့....
အ႐ိုးထိေအာင္ ထိုး ထိုးေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ ပိုး ေတြနဲ႔
သူ႔ စိတ္ေတြကျဖင့္ အိမ္မွာ စာေရးရင္း က်န္ က်န္ေနခဲ့ေလရဲ႕......
အဲသလို....
စိတ္ နဲ႔ ကိုယ္ နဲ႔ အခန္႔မသင့္
ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ ျဖစ္ေန တာ ၾကာ...
အဲဒါ....ငါ မသိ ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ ေဆာင္ ေနရတယ္.....
တေစၧ အားလံုး အတြက္ ရည္႐ြယ္ပါသည္....
အိပ္ ရ မွာ ေၾကာက္ေန တေစၧ တစ္ေကာင္......
သူ က ...
အိမ္သား အားလံုးအိပ္ မီးေတြ မိွတ္ေတာ့မွ
ေမွာင္ ထဲ ထထိုင္ အာ႐ံု တိုင္ေအာင္
မ်က္တြင္း ေၾကာင္ေတာင္ နဲ႔
စာေတြ ေရး ေရး ေနသတဲ့.....
မနက္ မနက္....
အိမ္ကထြက္ အလုပ္သြားတဲ့ အခါဆို
ခႏၶာက သူ႔ စိတ္ကို ဒယဥ့္တိုက္ သယ္ပိုး...
ဒါေပမဲ့....
အ႐ိုးထိေအာင္ ထိုး ထိုးေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ ပိုး ေတြနဲ႔
သူ႔ စိတ္ေတြကျဖင့္ အိမ္မွာ စာေရးရင္း က်န္ က်န္ေနခဲ့ေလရဲ႕......
အဲသလို....
စိတ္ နဲ႔ ကိုယ္ နဲ႔ အခန္႔မသင့္
ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ ျဖစ္ေန တာ ၾကာ...
အဲဒါ....ငါ မသိ ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ ေဆာင္ ေနရတယ္.....
တေစၧ အားလံုး အတြက္ ရည္႐ြယ္ပါသည္....
Monday, February 22, 2010
မဂၢင္ေဖာင္စီး ကိုးရက္ခရီး
၂၀၀၈တုန္းက တရားစခန္း တခုအၿပီးမွာ စီစဥ္သူ KZMS နဲ႔ က်မ စကား ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ တယ္။ ျမစိမ္းေတာင္ေတာရ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ရဲ႕ တရားေတြ အလြန္ႀကိဳက္ေၾကာင္း ပါ။ အဲဒီမွာ သူက သူလည္း အလြန္ ႀကိဳက္ေၾကာင္း၊ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ပင့္ေလ်ာက္ၿပီး တရားစခန္း တခု စီစဥ္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ဖို႔ နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့ရင္ က်မ ဝင္ျဖစ္ေအာင္ ဝင္ပါမယ့္ အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ စီစဥ္သူ ကလည္း ျဖစ္ေအာင္စီစဥ္ခဲ့သလို အားထုတ္ခ်င္သူက လည္း ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ ခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒါကေတာ့ မေလး႐ွားႏိုင္ငံ ကိုတာတင္ဂီၿမိဳ႕မွာ 13Feb ကေန 21Feb အထိ က်င္းပစီစဥ္ ခဲ့တဲ့ ၉ရက္တာ တရားစခန္းႀကီးပါပဲ။
စပ္မိလို႔ ေျပာျပပါအံုးမယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မ အမ်ိဳးသားက က်မ I.C ႀကဳိက္မွန္း သိလို႔ လက္မွတ္ ၂ေစာင္ ဝယ္ထားခဲ့တာပါ။ မႏွစ္ကလည္း I.C လာခ်ိန္မွာ က်မက သီလ႐ွင္ဝတ္ႀကီး နဲ႔ အိႏၵိယ ဗုဒၶဂါယာကို ေရာက္ေနခဲ့တာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ I.C Show ၾကည့္ျဖစ္ဖို႔ အားခဲ ထားခဲ့တာပါ။ ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္မွာ ႏွစ္ကူး ပိတ္ရက္ ဆံုၾကဖို႔လည္း စီစဥ္ခဲ့ေသး တာပါ။ ဒါေပမဲ့ က်မက ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ က်မ အက်င့္အတိုင္း " I.C ဂ႐ုလိုက္ဖ္႐ိႈး (Group Live Show)က ႏွစ္တိုင္း လာပါတယ္ဟာ ဆရာေတာ္ႀကီးက ႏွစ္တိုင္း လာဖို႔မလြယ္တဲ့ ဝမ္းမန္း႐ိႈး (One Man Show) မို႔လို႔ ငါေတာ့ တရားစခန္းပဲ ဝင္ေတာ့မယ္" လို႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြကို စ ေနာက္ ခဲ့ေသးတာပါ။
က်မ နဲ႔ အတူ တိုင္ပင္မထားပဲ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္လည္း ဝင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူက တရားအားထုတ္ဖို႔ အလြန္လိုလားသူ ပီပီ စခန္းမဝင္ခင္ က်မ နာဖို႔ တရားေခြကို အိမ္တိုင္ရာ ေရာက္ ပို႔ေပး ခဲ့ပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ မထင္မွတ္ပဲ သူနဲ႔က်မ ရဲ႕ ေယာဂီနံပါတ္ စဥ္က အစဥ္လိုက္ ျဖစ္ေနခဲ့ေလေတာ့ အိပ္ရာ ေဘးခ်င္း ကပ္လ်က္သား ျဖစ္ေနခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တေယာက္ နဲ႔ တေယာက္ စကား မေျပာၾကေၾကး ကတိထားခဲ့ၾကပါတယ္။
ရိပ္သာ ရဲ႕ အခ်ိန္ ဇယားအရ မနက္ ၄ နာရီ ၁၅ မွာ ဘုရား႐ိွခိုး၊ တရားစထိုင္ရမွာ ျဖစ္ၿပီး အိပ္ရာထခ်ိန္ မနက္ ၄နာရီလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အမ်ိဳးသမီးေယာဂီေတြ မ်ားတာမို႔ တခ်ိဳ႕ က ၃နာရီ ထ ေရခ်ိဳးမွာ က်မတို႔ အရင္ အေတြ႔အၾကံဳ အရ သိေနေလေတာ့ က်မ က မနက္ဆို ၂နာရီခဲြမွာ အိပ္ရာထပါတယ္။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အအိပ္ဆတ္ သူေတြမို႔ သူ ဖ်တ္ကနဲထရင္ က်မလည္း ႏိူးရ ပါ တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းက ေရပူမ႐ိွတာမို႔ ေရေအးနဲ႔ပဲ ေအးတယ္ ေအးတယ္ မွတ္ၿပီး ခ်ိဳးခဲ့ရပါတယ္။ သီလ႐ိွေနတဲ့ အခ်ိန္မို႔လို႔ ထင္ပါရဲ႕ အိပ္ခ်ိန္ ၄နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ ပဲ႐ိွေပမဲ့ မနက္ႏိူးတိုင္း လန္းဆန္းေနၿပီး ေရေအးနဲ႔ခ်ိဳးေပမဲ့ ႏွာေတာင္ မေစးခဲ့ ပါဘူး။
က်မ အထင္မွားသြားတာက ဆရာေတာ္ႀကီးက တပါးတည္း မဟုတ္ပါဘူး လက္ေထာက္ တရားပို႔ ဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါး နဲ႔ ႂကြလာခဲ့တာပါ။ အဲဒီ တရားပို႔ ဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါးရဲ႕ အခန္းက႑က တကယ္ အေရး ႀကီးလွပါတယ္။ က်မတို႔ နိဗၺာန္ခရီးသြား ေယာဂီေတြကို မဂ္ဖိုလ္ခရီး မွာ လမ္းၫႊန္ဖို႔ ဆိုတာ လမ္းျပတဲ့ ဆရာကိုယ္တိုင္ ေရာက္ဖူးၿပီးသား ျဖစ္မွသာ လမ္းျပႏိူင္ေတာ့မွာပါ။ အဲဒီ ဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါးရဲ႕ ေျပာဆို လမ္းၫႊန္ တရားပို႔ပံု အိေျႏၵ အႏုအရင့္ကို ၾကည့္တာနဲ႔ ဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါးဟာ သံသရာမွာ ေထာက္တည္ရာ ရထားၿပီး သူေတြ ဆိုတာ က်မ ေသခ်ာေျပာႏိူင္ပါတယ္။
က်မရဲ႕ ဘာကိုျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္စရာဘက္က လွည့္ေတြးတတ္တဲ့ အက်င့္ဟာ အစ တရက္၊ ႏွစ္ရက္မွာ က်မကို ဒုကၡ ေကာင္းေကာင္းေပးခဲ့ ပါတယ္။ ဒုတိယရက္မွာေပါ့ သမာဓိ ထူေထာင္စဥ္မွာ က်မရဲ႕ မ်က္ႏွာ တခုလံုးေပၚ ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြ တက္လာသလို တ႐ြ႐ြနဲ႔ ခံစားေန ရတာ အူထဲကကို ယားတက္လာၿပီး သမာဓိ တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး မွတ္ေနတုန္းမွာ တရားပို႔ ဆရာေတာ္က "တခါတေလ မိမိတို႔ ကိုယ္ေပၚကို အေကာင္ေလးေတြ တက္လာသလို ႐ြ႐ြ ႐ြ႐ြ နဲ႔ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ ၊ ႐ြရင္ ႐ြတယ္ ႐ြတယ္ လို႔ မွတ္ပါ" တဲ့...။ "ဘုရား ဘုရား ဆရာေတာ္ ငါတ႐ြ႐ြ ျဖစ္ေနတာ ဘယ္လိုလုပ္ သိသြားပါလိမ့္ ဟိဟိ" ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာႀကီးက ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဆိုးလိုက္ပါလိမ့္ေနာ္၊ မသိရင္ျဖင့္ ဒီေယာဂီႏွယ္ သုခ ေဝဒနာေတြ ခံစားၿပီး ပီတိ ဂြမ္းဆီထိသလို ျဖစ္ေနတယ္ ထင္စရာ....
၅ရက္ေျမာက္ေန႔ တရားစစ္တဲ့ အခါ ေယာဂီေတြအားလံုး ေဝဒနာျပပဲြေတြ လုပ္ၾကပါေတာ့ တယ္။ ဒုကၡေဝဒနာရဲ႕ ႏိွပ္စက္ပံုေတြကို ဆရာ ေတာ္ထံ သူ႔ထက္ငါ ေျပာၾက ေလ်ာက္ၾကပါ ေတာ့တယ္။ အဲဒီ အခိ်န္မွာ ေယာဂီအားလံုးရဲ႕ ကိုယ္လံုးေတြဟာ ကိုင္႐ိုက္ထားသလို နာက်င္ ေနေတာ့တာကိုး။ တပည့္ေတာ္ ေျခသလံုးႀကီးျဖင့္ ကဲြထြက္ေတာ့မလို၊ တပည့္ေတာ္ ေပါင္ထဲ ကို သံဆူးေခြနဲ႔ လိွမ့္သလို ဘာညာ ေပါ့ေလ၊ သက္သာတဲ့သူမ်ား တေယာက္မွ မ႐ိွပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္က ႐ုပ္နာမ္ေတြရဲ႕ မျပတ္မလပ္ ႏိွပ္စက္ပံုကို ေဟာျပၿပီး ကိေလသာ ႀကီးမား ေလ၊ ပို ႏွိပ္စက္နာက်င္ရေလ ဆိုေတာ့ကာ က်မတို႔ ေယာဂီေတြ အားလံုးခမ်ာ ကိေလသာတံုးႀကီး ေတြ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
ေန႔ဆြမ္းစားတဲ့ အခါမွာလည္း က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္က တစားပဲြထဲ ေဘးခ်င္းကပ္ ျဖစ္ၿပီး အမွတ္စိပ္သူေတြမို႔ အၿမဲ ေနာက္ဆံုးမွ စားၿပီးပါတယ္။ ဇယားအရ ဆြမ္းစားၿပီးရင္ စႀကၤန္ေလ်ာက္ရမွာမို႔ မေလ်ာက္ခင္ က်မ အိပ္ေဆာင္ေပၚ တေခါက္ျပန္တက္ၿပီး သြားတိုက္ ေလ့႐ိွပါတယ္။ အဲဒီမွာ တခ်ိဳ႕ ေယာဂီ ညီမငယ္ေလးမ်ားက ေလ်ာင္းၿပီး မွတ္ေနတာေလးေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ ႀကိဳးစားၾက ႐ွာပါတယ္ တေခါေခါ နဲ႔ ေပါ့ေလ။ တခ်ိဳ႕ ေယာဂီ ညီမငယ္ေလးမ်ား ကေတာ့ စာကေလးေတြလို ပက်ိ ပက်ိနဲ႔ စကားခိုးေျပာ ေနၾကပါတယ္။ ဪ သူတို႔ခမ်ာ ဒီအ႐ြယ္ေလးေတြနဲ႔ တရားစခန္း ဝင္ဖို႔ အသိ႐ိွတာကို ကပဲ ခ်ီးက်ဴးစရာ မဟုတ္ပါလား။ က်မတို႔တုန္းက ဒီအ႐ြယ္ ကဲေကာင္း တုန္း ၊ ဆိုးေကာင္းတုန္းေလ။
ေနာက္ရက္ေတြ မွာေတာ့ အ႐ိွန္ ေႏွးခ်စရာ မလိုေတာ့ေအာင္ကို ေျခေထာက္ေတြ၊ ဒူးေတြက နာလာၿပီး ေယာဂီအားလံုး လမ္းေလ်ာက္ တိုင္း ဂၽြတ္ဂ်က္ နဲ႔ ျမည္သူကျမည္၊ တကၽြတ္ကၽြတ္နဲ႔ အိမ္ေျမႇာင္ဘဝ ေရာက္သူေတြ ေရာက္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။ ၆ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ဆရာေတာ္ ႀကီး မနက္ပိုင္း အလုပ္ေပးတရား နာေနစဥ္ က်မ ရင္ဘတ္ေအာင့္ၿပီး အသက္႐ႈမဝ၊ ပါးစပ္က လည္း ဆရာေတာ္ႀကီး တရားခ် ေပးတာ လိုက္မဆိုႏိူင္ေတာ့ေအာင္ ေမာလာတာနဲ႔ အသာေလး ၿငိမ္ၿပီး ခံစားရသမွ်ကို မွတ္ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ၿပီးမွ ဆရာဝန္ဆိုတဲ့ အန္ကယ္ႀကီးကို က်မ ေနလို႔ သိတ္မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာခဲ့တာနဲ႔ သူက ေဆးခန္းေလးထဲ ေခၚသြားၿပီး စစ္ေမး ပါတယ္။ ဟိုဒီ စမ္းသပ္ၿပီး အိပ္လို႔ရရဲ႕လား၊ စားေရာ စားႏိူင္လား ေမးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း အိပ္လို႔ရေၾကာင္း၊ စားတာ ကေတာ့ မစားႏိူင္ပဲ ပန္းကန္ တဝက္ပဲကုန္ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ေန႔ဆြမ္းစားေတာ့ အံ့ဩဖြယ္ တပန္းကန္လံုး တက္တက္ေျပာင္ စားလိုက္ႏိူင္ပါတယ္။ ဆရာဝန္ အန္ကယ္ႀကီးက စားၿပီးလို႔ ထမင္းစားေဆာင္က အထြက္၊ က်မေဘးက အျဖတ္မွာ လူနာတေယာက္ ျဖစ္တဲ့ က်မဘက္ မ်က္လံုးေဝ့ အၾကည့္၊ က်မျဖင့္ တက္တက္ေျပာင္ ေနတဲ့ ပန္းကန္ႀကီး ဘယ္နား ဖြက္ထားရ မွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ရပါေသး တယ္။ အဲဒီေန႔က်မွ တိုက္ဆိုင္လိုက္တာမ်ား...ေျပာပါတယ္...။
ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူ ခဲ့တာေတြကလည္း တကယ့္ကို အႏွစ္ေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ က်မတို႔ ေယာဂီေတြ ႀကိဳးစားခ်င္ေအာင္၊ အားတက္လာေအာင္ တကယ္ကို ခႏၶာ ဥာဏ္ေရာက္ သစၥာဆိုက္ ေအာင္ ေဟာၾကားေတာ္ မူပါတယ္ ။ တရားပို႔ ဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါးရဲ႕ ေစတနာ၊ ေမတၱာေတြကလည္း အားထုတ္သူေတြ အေပၚ အလြန္ ႀကီးမားလွပါတယ္။ အင္မတန္ တိုေတာင္းတဲ့ ၉ရက္ ပါပဲလို႔ က်မ ခံစား ခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ၃ပါးရဲ႕ေက်းဇူး ေတြကို ကန္ေတာ့ရင္း၊ စီစဥ္သူရဲ႕ အားထုတ္မႈေတြကိုလည္း က်မ ဒီေနရာကေန အသိအမွတ္ ျပဳရင္း လိႈက္လဲွစြာ ေက်းဇူးတင္႐ိွေၾကာင္း ေျပာၾကားခ်င္ပါတယ္။
နိဗၺာန္ ဆိုတာ ပါ႒ိလို နိ ဆိုတဲ့ မ႐ိွျခင္း နဲ႔ ဝါန ဆုိတဲ့ တဏွာ ေပါင္းစပ္ထားျခင္းျဖစ္ ပါတယ္။ ေလာကီလူသား ပုထုဇဥ္ေတြကို မီးထြန္းထား တဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ နဲ႔ တင္စားရမယ္ ဆိုရင္ နိဗၺာန္ ဆိုက္ေရာက္သူ သူေတာ္ ေကာင္းေတြဟာ မီးၿငိမ္းသြားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ပါပဲ။ အၿငိမ္း ဓါတ္ကေလး နဲ႔ ႐ိွေနတဲ့ သေဘာေလးပါ။ ၿပီးေတာ့ နိဗၺာန္ ဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ အတြက္ခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ုပ္ နာမ္ ခႏၶာ ႐ိွတဲ့ ပု ထုစဥ္ေတြ အားလံုး နဲ႔ သက္ဆိုင္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘယ္ဘာသာဝင္မဆို ယံုၾကည္စြာ အားထုတ္ရင္ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ရာ ခ်မ္းသာ အမွန္ကို ရေစ ေရာက္ေစ ႏိူင္တာမို႔ မလဲြမေသြ အားထုတ္ သင့္လွပါတယ္။
က်မ ၉ ရက္တာ တင္းတင္းရင္းရင္း ႀကိဳးစား အားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မ ျပဳခဲ့သမွ် ဒါနကုသိုလ္၊ သီလကုသိုလ္ နဲ႔ ပြားမ်ား အားထုတ္ခဲ့တဲ့ ဘာဝနာကုသိုလ္ေတြ အားလံုးကို လိႈက္လဲွ လိုလားစြာ အမွ်ေပးေဝခ်င္ပါတယ္။ အားလံုးပဲ ကုသိုလ္ အမွ် အမွ် အမွ် ယူေတာ္မူ ၾကပါ....
မဂၢင္ေဖာင္စီး၍ နိဗၺာန္ တဖက္ကမ္း သို႔ အေရာက္လွမ္းႏိူင္ၾကပါေစ႐ွင္...
*** ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး မ်က္လံုးေလးေတြ နဲ႔ ရယ္တတ္တဲ့ တိုင္းရင္းသူ ညီမငယ္ေလး ဇြန္မိုးစက္ နဲ႔ ခင္မင္ခြင့္ ရခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္႐ွင္...
စပ္မိလို႔ ေျပာျပပါအံုးမယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မ အမ်ိဳးသားက က်မ I.C ႀကဳိက္မွန္း သိလို႔ လက္မွတ္ ၂ေစာင္ ဝယ္ထားခဲ့တာပါ။ မႏွစ္ကလည္း I.C လာခ်ိန္မွာ က်မက သီလ႐ွင္ဝတ္ႀကီး နဲ႔ အိႏၵိယ ဗုဒၶဂါယာကို ေရာက္ေနခဲ့တာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ I.C Show ၾကည့္ျဖစ္ဖို႔ အားခဲ ထားခဲ့တာပါ။ ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္မွာ ႏွစ္ကူး ပိတ္ရက္ ဆံုၾကဖို႔လည္း စီစဥ္ခဲ့ေသး တာပါ။ ဒါေပမဲ့ က်မက ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ က်မ အက်င့္အတိုင္း " I.C ဂ႐ုလိုက္ဖ္႐ိႈး (Group Live Show)က ႏွစ္တိုင္း လာပါတယ္ဟာ ဆရာေတာ္ႀကီးက ႏွစ္တိုင္း လာဖို႔မလြယ္တဲ့ ဝမ္းမန္း႐ိႈး (One Man Show) မို႔လို႔ ငါေတာ့ တရားစခန္းပဲ ဝင္ေတာ့မယ္" လို႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြကို စ ေနာက္ ခဲ့ေသးတာပါ။
က်မ နဲ႔ အတူ တိုင္ပင္မထားပဲ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္လည္း ဝင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူက တရားအားထုတ္ဖို႔ အလြန္လိုလားသူ ပီပီ စခန္းမဝင္ခင္ က်မ နာဖို႔ တရားေခြကို အိမ္တိုင္ရာ ေရာက္ ပို႔ေပး ခဲ့ပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ မထင္မွတ္ပဲ သူနဲ႔က်မ ရဲ႕ ေယာဂီနံပါတ္ စဥ္က အစဥ္လိုက္ ျဖစ္ေနခဲ့ေလေတာ့ အိပ္ရာ ေဘးခ်င္း ကပ္လ်က္သား ျဖစ္ေနခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တေယာက္ နဲ႔ တေယာက္ စကား မေျပာၾကေၾကး ကတိထားခဲ့ၾကပါတယ္။
ရိပ္သာ ရဲ႕ အခ်ိန္ ဇယားအရ မနက္ ၄ နာရီ ၁၅ မွာ ဘုရား႐ိွခိုး၊ တရားစထိုင္ရမွာ ျဖစ္ၿပီး အိပ္ရာထခ်ိန္ မနက္ ၄နာရီလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အမ်ိဳးသမီးေယာဂီေတြ မ်ားတာမို႔ တခ်ိဳ႕ က ၃နာရီ ထ ေရခ်ိဳးမွာ က်မတို႔ အရင္ အေတြ႔အၾကံဳ အရ သိေနေလေတာ့ က်မ က မနက္ဆို ၂နာရီခဲြမွာ အိပ္ရာထပါတယ္။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အအိပ္ဆတ္ သူေတြမို႔ သူ ဖ်တ္ကနဲထရင္ က်မလည္း ႏိူးရ ပါ တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းက ေရပူမ႐ိွတာမို႔ ေရေအးနဲ႔ပဲ ေအးတယ္ ေအးတယ္ မွတ္ၿပီး ခ်ိဳးခဲ့ရပါတယ္။ သီလ႐ိွေနတဲ့ အခ်ိန္မို႔လို႔ ထင္ပါရဲ႕ အိပ္ခ်ိန္ ၄နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ ပဲ႐ိွေပမဲ့ မနက္ႏိူးတိုင္း လန္းဆန္းေနၿပီး ေရေအးနဲ႔ခ်ိဳးေပမဲ့ ႏွာေတာင္ မေစးခဲ့ ပါဘူး။
က်မ အထင္မွားသြားတာက ဆရာေတာ္ႀကီးက တပါးတည္း မဟုတ္ပါဘူး လက္ေထာက္ တရားပို႔ ဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါး နဲ႔ ႂကြလာခဲ့တာပါ။ အဲဒီ တရားပို႔ ဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါးရဲ႕ အခန္းက႑က တကယ္ အေရး ႀကီးလွပါတယ္။ က်မတို႔ နိဗၺာန္ခရီးသြား ေယာဂီေတြကို မဂ္ဖိုလ္ခရီး မွာ လမ္းၫႊန္ဖို႔ ဆိုတာ လမ္းျပတဲ့ ဆရာကိုယ္တိုင္ ေရာက္ဖူးၿပီးသား ျဖစ္မွသာ လမ္းျပႏိူင္ေတာ့မွာပါ။ အဲဒီ ဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါးရဲ႕ ေျပာဆို လမ္းၫႊန္ တရားပို႔ပံု အိေျႏၵ အႏုအရင့္ကို ၾကည့္တာနဲ႔ ဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါးဟာ သံသရာမွာ ေထာက္တည္ရာ ရထားၿပီး သူေတြ ဆိုတာ က်မ ေသခ်ာေျပာႏိူင္ပါတယ္။
က်မရဲ႕ ဘာကိုျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္စရာဘက္က လွည့္ေတြးတတ္တဲ့ အက်င့္ဟာ အစ တရက္၊ ႏွစ္ရက္မွာ က်မကို ဒုကၡ ေကာင္းေကာင္းေပးခဲ့ ပါတယ္။ ဒုတိယရက္မွာေပါ့ သမာဓိ ထူေထာင္စဥ္မွာ က်မရဲ႕ မ်က္ႏွာ တခုလံုးေပၚ ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြ တက္လာသလို တ႐ြ႐ြနဲ႔ ခံစားေန ရတာ အူထဲကကို ယားတက္လာၿပီး သမာဓိ တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး မွတ္ေနတုန္းမွာ တရားပို႔ ဆရာေတာ္က "တခါတေလ မိမိတို႔ ကိုယ္ေပၚကို အေကာင္ေလးေတြ တက္လာသလို ႐ြ႐ြ ႐ြ႐ြ နဲ႔ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ ၊ ႐ြရင္ ႐ြတယ္ ႐ြတယ္ လို႔ မွတ္ပါ" တဲ့...။ "ဘုရား ဘုရား ဆရာေတာ္ ငါတ႐ြ႐ြ ျဖစ္ေနတာ ဘယ္လိုလုပ္ သိသြားပါလိမ့္ ဟိဟိ" ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာႀကီးက ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဆိုးလိုက္ပါလိမ့္ေနာ္၊ မသိရင္ျဖင့္ ဒီေယာဂီႏွယ္ သုခ ေဝဒနာေတြ ခံစားၿပီး ပီတိ ဂြမ္းဆီထိသလို ျဖစ္ေနတယ္ ထင္စရာ....
၅ရက္ေျမာက္ေန႔ တရားစစ္တဲ့ အခါ ေယာဂီေတြအားလံုး ေဝဒနာျပပဲြေတြ လုပ္ၾကပါေတာ့ တယ္။ ဒုကၡေဝဒနာရဲ႕ ႏိွပ္စက္ပံုေတြကို ဆရာ ေတာ္ထံ သူ႔ထက္ငါ ေျပာၾက ေလ်ာက္ၾကပါ ေတာ့တယ္။ အဲဒီ အခိ်န္မွာ ေယာဂီအားလံုးရဲ႕ ကိုယ္လံုးေတြဟာ ကိုင္႐ိုက္ထားသလို နာက်င္ ေနေတာ့တာကိုး။ တပည့္ေတာ္ ေျခသလံုးႀကီးျဖင့္ ကဲြထြက္ေတာ့မလို၊ တပည့္ေတာ္ ေပါင္ထဲ ကို သံဆူးေခြနဲ႔ လိွမ့္သလို ဘာညာ ေပါ့ေလ၊ သက္သာတဲ့သူမ်ား တေယာက္မွ မ႐ိွပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္က ႐ုပ္နာမ္ေတြရဲ႕ မျပတ္မလပ္ ႏိွပ္စက္ပံုကို ေဟာျပၿပီး ကိေလသာ ႀကီးမား ေလ၊ ပို ႏွိပ္စက္နာက်င္ရေလ ဆိုေတာ့ကာ က်မတို႔ ေယာဂီေတြ အားလံုးခမ်ာ ကိေလသာတံုးႀကီး ေတြ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
ေန႔ဆြမ္းစားတဲ့ အခါမွာလည္း က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္က တစားပဲြထဲ ေဘးခ်င္းကပ္ ျဖစ္ၿပီး အမွတ္စိပ္သူေတြမို႔ အၿမဲ ေနာက္ဆံုးမွ စားၿပီးပါတယ္။ ဇယားအရ ဆြမ္းစားၿပီးရင္ စႀကၤန္ေလ်ာက္ရမွာမို႔ မေလ်ာက္ခင္ က်မ အိပ္ေဆာင္ေပၚ တေခါက္ျပန္တက္ၿပီး သြားတိုက္ ေလ့႐ိွပါတယ္။ အဲဒီမွာ တခ်ိဳ႕ ေယာဂီ ညီမငယ္ေလးမ်ားက ေလ်ာင္းၿပီး မွတ္ေနတာေလးေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ ႀကိဳးစားၾက ႐ွာပါတယ္ တေခါေခါ နဲ႔ ေပါ့ေလ။ တခ်ိဳ႕ ေယာဂီ ညီမငယ္ေလးမ်ား ကေတာ့ စာကေလးေတြလို ပက်ိ ပက်ိနဲ႔ စကားခိုးေျပာ ေနၾကပါတယ္။ ဪ သူတို႔ခမ်ာ ဒီအ႐ြယ္ေလးေတြနဲ႔ တရားစခန္း ဝင္ဖို႔ အသိ႐ိွတာကို ကပဲ ခ်ီးက်ဴးစရာ မဟုတ္ပါလား။ က်မတို႔တုန္းက ဒီအ႐ြယ္ ကဲေကာင္း တုန္း ၊ ဆိုးေကာင္းတုန္းေလ။
ေနာက္ရက္ေတြ မွာေတာ့ အ႐ိွန္ ေႏွးခ်စရာ မလိုေတာ့ေအာင္ကို ေျခေထာက္ေတြ၊ ဒူးေတြက နာလာၿပီး ေယာဂီအားလံုး လမ္းေလ်ာက္ တိုင္း ဂၽြတ္ဂ်က္ နဲ႔ ျမည္သူကျမည္၊ တကၽြတ္ကၽြတ္နဲ႔ အိမ္ေျမႇာင္ဘဝ ေရာက္သူေတြ ေရာက္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။ ၆ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ဆရာေတာ္ ႀကီး မနက္ပိုင္း အလုပ္ေပးတရား နာေနစဥ္ က်မ ရင္ဘတ္ေအာင့္ၿပီး အသက္႐ႈမဝ၊ ပါးစပ္က လည္း ဆရာေတာ္ႀကီး တရားခ် ေပးတာ လိုက္မဆိုႏိူင္ေတာ့ေအာင္ ေမာလာတာနဲ႔ အသာေလး ၿငိမ္ၿပီး ခံစားရသမွ်ကို မွတ္ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ၿပီးမွ ဆရာဝန္ဆိုတဲ့ အန္ကယ္ႀကီးကို က်မ ေနလို႔ သိတ္မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာခဲ့တာနဲ႔ သူက ေဆးခန္းေလးထဲ ေခၚသြားၿပီး စစ္ေမး ပါတယ္။ ဟိုဒီ စမ္းသပ္ၿပီး အိပ္လို႔ရရဲ႕လား၊ စားေရာ စားႏိူင္လား ေမးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း အိပ္လို႔ရေၾကာင္း၊ စားတာ ကေတာ့ မစားႏိူင္ပဲ ပန္းကန္ တဝက္ပဲကုန္ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ေန႔ဆြမ္းစားေတာ့ အံ့ဩဖြယ္ တပန္းကန္လံုး တက္တက္ေျပာင္ စားလိုက္ႏိူင္ပါတယ္။ ဆရာဝန္ အန္ကယ္ႀကီးက စားၿပီးလို႔ ထမင္းစားေဆာင္က အထြက္၊ က်မေဘးက အျဖတ္မွာ လူနာတေယာက္ ျဖစ္တဲ့ က်မဘက္ မ်က္လံုးေဝ့ အၾကည့္၊ က်မျဖင့္ တက္တက္ေျပာင္ ေနတဲ့ ပန္းကန္ႀကီး ဘယ္နား ဖြက္ထားရ မွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ရပါေသး တယ္။ အဲဒီေန႔က်မွ တိုက္ဆိုင္လိုက္တာမ်ား...ေျပာပါတယ္...။
ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူ ခဲ့တာေတြကလည္း တကယ့္ကို အႏွစ္ေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ က်မတို႔ ေယာဂီေတြ ႀကိဳးစားခ်င္ေအာင္၊ အားတက္လာေအာင္ တကယ္ကို ခႏၶာ ဥာဏ္ေရာက္ သစၥာဆိုက္ ေအာင္ ေဟာၾကားေတာ္ မူပါတယ္ ။ တရားပို႔ ဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါးရဲ႕ ေစတနာ၊ ေမတၱာေတြကလည္း အားထုတ္သူေတြ အေပၚ အလြန္ ႀကီးမားလွပါတယ္။ အင္မတန္ တိုေတာင္းတဲ့ ၉ရက္ ပါပဲလို႔ က်မ ခံစား ခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ၃ပါးရဲ႕ေက်းဇူး ေတြကို ကန္ေတာ့ရင္း၊ စီစဥ္သူရဲ႕ အားထုတ္မႈေတြကိုလည္း က်မ ဒီေနရာကေန အသိအမွတ္ ျပဳရင္း လိႈက္လဲွစြာ ေက်းဇူးတင္႐ိွေၾကာင္း ေျပာၾကားခ်င္ပါတယ္။
နိဗၺာန္ ဆိုတာ ပါ႒ိလို နိ ဆိုတဲ့ မ႐ိွျခင္း နဲ႔ ဝါန ဆုိတဲ့ တဏွာ ေပါင္းစပ္ထားျခင္းျဖစ္ ပါတယ္။ ေလာကီလူသား ပုထုဇဥ္ေတြကို မီးထြန္းထား တဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ နဲ႔ တင္စားရမယ္ ဆိုရင္ နိဗၺာန္ ဆိုက္ေရာက္သူ သူေတာ္ ေကာင္းေတြဟာ မီးၿငိမ္းသြားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ပါပဲ။ အၿငိမ္း ဓါတ္ကေလး နဲ႔ ႐ိွေနတဲ့ သေဘာေလးပါ။ ၿပီးေတာ့ နိဗၺာန္ ဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ အတြက္ခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ုပ္ နာမ္ ခႏၶာ ႐ိွတဲ့ ပု ထုစဥ္ေတြ အားလံုး နဲ႔ သက္ဆိုင္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘယ္ဘာသာဝင္မဆို ယံုၾကည္စြာ အားထုတ္ရင္ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ရာ ခ်မ္းသာ အမွန္ကို ရေစ ေရာက္ေစ ႏိူင္တာမို႔ မလဲြမေသြ အားထုတ္ သင့္လွပါတယ္။
က်မ ၉ ရက္တာ တင္းတင္းရင္းရင္း ႀကိဳးစား အားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မ ျပဳခဲ့သမွ် ဒါနကုသိုလ္၊ သီလကုသိုလ္ နဲ႔ ပြားမ်ား အားထုတ္ခဲ့တဲ့ ဘာဝနာကုသိုလ္ေတြ အားလံုးကို လိႈက္လဲွ လိုလားစြာ အမွ်ေပးေဝခ်င္ပါတယ္။ အားလံုးပဲ ကုသိုလ္ အမွ် အမွ် အမွ် ယူေတာ္မူ ၾကပါ....
မဂၢင္ေဖာင္စီး၍ နိဗၺာန္ တဖက္ကမ္း သို႔ အေရာက္လွမ္းႏိူင္ၾကပါေစ႐ွင္...
*** ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး မ်က္လံုးေလးေတြ နဲ႔ ရယ္တတ္တဲ့ တိုင္းရင္းသူ ညီမငယ္ေလး ဇြန္မိုးစက္ နဲ႔ ခင္မင္ခြင့္ ရခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္႐ွင္...
Thursday, February 18, 2010
၂၀၁၀ အေရးေတာ္ပံု
ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ေတြက တ႐ုပ္ႏွစ္ကူး ဝန္းက်င္မို႔ ဆပ္ပလိုင္ယာ (Supplier) ေတြဆီက လက္ေဆာင္ မုန္႔ေတြ ႐ံုးမွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ လိေမၼာ္သီး၊ ဝက္သားျပားကင္၊ နာနတ္သီး ကြတ္ကီ၊ မုန္႔အခ်ိဳေတြမ်ား စံုေနတာပါပဲ။ စတပ္ဖ္ေတြ အိမ္ကို ေပးလိုက္တဲ့ အျပင္ ႐ံုးမွာကိုပဲ အလ်ံပယ္ ေပါမ်ားလြန္းေနတာ ဆိုေတာ့ အဲဒီရက္ပိုင္းက ႐ံုးမွာ တနာရီျခား မုန္႔စားၾကတာ အက်င့္ေတာင္ပါတယ္။ အားတဲ့သူက (မအားလည္း အားေအာင္ လုပ္ၾကပါတယ္) မုန္႔ထုပ္ ဖြင့္ေဖာက္ၿပီး စားပဲြခံုေစ့ လိုက္ေဝငွ ေနေတာ့တာ။ မစားဘူးလို႔ တင္းထားလည္း သံပတ္က ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားၿပီး အားနာနာ နဲ႔ ယူစားမိေနေတာ့တယ္။
အရပ္ ၅ေပ ၄လက္မမွာ အရင္က ကီလို ၅၀ (ေပါင္ ၁၁၀) ႐ိွခဲ့တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ခုေတာ့ ကီလို ၅၇ (ေပါင္ ၁၂၅) ႀကီးမ်ားေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီအ႐ြယ္ႀကီးက်ကာမွ အရပ္က ဘယ္ထြက္ ေတာ့မတုန္း ၊ ၅ေပ ၄လက္မ ပဲေပါ့။ လူက ေဒါင္လိုက္ တက္မလာပဲ ေဘးတိုက္ႀကီး ထြားလာ တာ...ဘယ္ေလာက္ အၾကည့္ရ ဆိုးမလဲ မွန္းသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့။
အိမ္မွာလည္း ေတာ္႐ံုပဲ စားမယ္၊ ဝိတ္ေလ်ာ့မယ္ ဆိုၿပီး စိတ္ဆံုးျဖတ္ထားတာပါ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဝိတ္ခ်ျဖစ္တာက လူကို မဟုတ္ပဲ ေရခဲေသတၱာကို ျဖစ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေခ်ာကလက္တို႔ ခ်ိစ္တို႔ ေရခဲမုန္႔တို႔ ဆိုတာက က်မ အႀကိဳက္ျဖစ္ေနေလေတာ့ ေရခဲေသတၱာ ႀကီး တခုလံုး က်မ အႀကိဳက္လို႔ ဆိုရမလို ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ခုေတာ့ ေရခဲေသတၱာမွာ Log-in Name နဲ႔ Password ထည့္ထားလိုက္ ရတယ္။ Log-in name : ခ်စ္ၾကည္ေအး ဆိုတာနဲ႔ Access denied ပဲ....။ တတ္ႏိူင္ဘူးေလ...အဲသလို လုပ္မွ ရမဲ့ အေျခအေနကိုး...။
လွခ်င္ ပခ်င္တယ္ ဆိုတာထက္ အဝတ္အစားေတြ မေတာ္ေတာ့တာက ဆိုးပါတယ္။ တခါမ်ား အက်ႌေလးေတြ ေစ်းခ်ေနတာမို႔ တန္တယ္ဆိုၿပီးအဝယ္ ကိုယ့္ဆိုက္ဒ္က မ႐ိွေတာ့ ခပ္တည္ တည္ပဲ နဲနဲေလး ဝိတ္ခ်လိုက္ရင္ ရၿပီ ဆိုၿပီး စေမာဆိုက္ဒ္ ေတြ ဝယ္ခ်လာတာ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ အငယ္မ ေကာင္းစားဖို႔ ျဖစ္သြားပါေရာလား။
ေနာက္တခုက လူက ေလးလာတာ...ကိုယ္ေတြ ေညာင္းကိုက္တတ္လာတာ။ အရင္ကလို မသြက္လက္ေတာ့ ကိုယ္လက္ ေလ့က်င့္ခန္းေလးမ်ား လုပ္ရင္ တခ်က္ခုတ္ ၂ ခ်က္ ၃ခ်က္ ျပတ္ကေရာ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ က်န္းမာေရးက ပိုအေရးႀကီးလာၿပီ မဟုတ္လား။ မနက္ေစာေစာ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ဖို႔က်ေတာ့ လည္း အိပ္ခ်ိန္ထဲက ဖဲ့မေပးႏိူင္၊ ညေန႐ံုးဆင္းခ်ိန္ က်ျပန္ေတာ့ လည္း ခ်က္ရ ျပဳတ္ရနဲ႔၊ စာေရးခ်င္တာနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္လည္ခ်င္တာနဲ႔ ေတာင္ အခ်ိန္ မေလာက္ ႏိူင္တာ။ ဒါေတာင္ ခုတေလာ အိမ္မွာ မခ်က္ျဖစ္တာ ၾကာေပါ့။
တကယ္က ပိုေနတဲ့ ၇ ကီလိုကို ၂၀၁၀ မွာ အနဲဆံုး ၆ ကီလိုက်ခ်င္တာပါ။ တလကို ကီလိုဝက္ ႏႈန္းနဲ႔ တႏွစ္ အၾကာမွာေပါ့ေလ...။ ဒါေပမဲ့လည္း စိတ္ကူး ထဲ ပလန္ဆဲြ၊ ပါးစပ္ကပဲ ဝိတ္ခ်ဖို႔ ေအာ္ေနတာ ဆိုေတာ့ကာ ဒီဝိတ္ႀကီး ကလည္း ခုထိ မလႈပ္ေသးပါဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ...၂၀၁၀က ၁၀လႀကီး မ်ားေတာင္ က်န္ပါေသး။ ဒီႏွစ္ကုန္မွာ ၅ကီလို က်လည္း မဆိုးပါဘူးေလ။ ေအာ္ေန႐ံုနဲ႔ေတာ့ မၿပီးဘူး မဟုတ္လား။ ခက္ေနတာက အေရး ေတာ္ပံု ေအာ္ရ မည္....အဲေလ...ေအာင္ရမည္ လို႔ ခုထိ ေအာ္ေနတုန္းပဲ ဆိုေတာ့ကာ...
ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ႐ွင္...
အရပ္ ၅ေပ ၄လက္မမွာ အရင္က ကီလို ၅၀ (ေပါင္ ၁၁၀) ႐ိွခဲ့တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ခုေတာ့ ကီလို ၅၇ (ေပါင္ ၁၂၅) ႀကီးမ်ားေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီအ႐ြယ္ႀကီးက်ကာမွ အရပ္က ဘယ္ထြက္ ေတာ့မတုန္း ၊ ၅ေပ ၄လက္မ ပဲေပါ့။ လူက ေဒါင္လိုက္ တက္မလာပဲ ေဘးတိုက္ႀကီး ထြားလာ တာ...ဘယ္ေလာက္ အၾကည့္ရ ဆိုးမလဲ မွန္းသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့။
အိမ္မွာလည္း ေတာ္႐ံုပဲ စားမယ္၊ ဝိတ္ေလ်ာ့မယ္ ဆိုၿပီး စိတ္ဆံုးျဖတ္ထားတာပါ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဝိတ္ခ်ျဖစ္တာက လူကို မဟုတ္ပဲ ေရခဲေသတၱာကို ျဖစ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေခ်ာကလက္တို႔ ခ်ိစ္တို႔ ေရခဲမုန္႔တို႔ ဆိုတာက က်မ အႀကိဳက္ျဖစ္ေနေလေတာ့ ေရခဲေသတၱာ ႀကီး တခုလံုး က်မ အႀကိဳက္လို႔ ဆိုရမလို ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ခုေတာ့ ေရခဲေသတၱာမွာ Log-in Name နဲ႔ Password ထည့္ထားလိုက္ ရတယ္။ Log-in name : ခ်စ္ၾကည္ေအး ဆိုတာနဲ႔ Access denied ပဲ....။ တတ္ႏိူင္ဘူးေလ...အဲသလို လုပ္မွ ရမဲ့ အေျခအေနကိုး...။
လွခ်င္ ပခ်င္တယ္ ဆိုတာထက္ အဝတ္အစားေတြ မေတာ္ေတာ့တာက ဆိုးပါတယ္။ တခါမ်ား အက်ႌေလးေတြ ေစ်းခ်ေနတာမို႔ တန္တယ္ဆိုၿပီးအဝယ္ ကိုယ့္ဆိုက္ဒ္က မ႐ိွေတာ့ ခပ္တည္ တည္ပဲ နဲနဲေလး ဝိတ္ခ်လိုက္ရင္ ရၿပီ ဆိုၿပီး စေမာဆိုက္ဒ္ ေတြ ဝယ္ခ်လာတာ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ အငယ္မ ေကာင္းစားဖို႔ ျဖစ္သြားပါေရာလား။
ေနာက္တခုက လူက ေလးလာတာ...ကိုယ္ေတြ ေညာင္းကိုက္တတ္လာတာ။ အရင္ကလို မသြက္လက္ေတာ့ ကိုယ္လက္ ေလ့က်င့္ခန္းေလးမ်ား လုပ္ရင္ တခ်က္ခုတ္ ၂ ခ်က္ ၃ခ်က္ ျပတ္ကေရာ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ က်န္းမာေရးက ပိုအေရးႀကီးလာၿပီ မဟုတ္လား။ မနက္ေစာေစာ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ဖို႔က်ေတာ့ လည္း အိပ္ခ်ိန္ထဲက ဖဲ့မေပးႏိူင္၊ ညေန႐ံုးဆင္းခ်ိန္ က်ျပန္ေတာ့ လည္း ခ်က္ရ ျပဳတ္ရနဲ႔၊ စာေရးခ်င္တာနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္လည္ခ်င္တာနဲ႔ ေတာင္ အခ်ိန္ မေလာက္ ႏိူင္တာ။ ဒါေတာင္ ခုတေလာ အိမ္မွာ မခ်က္ျဖစ္တာ ၾကာေပါ့။
တကယ္က ပိုေနတဲ့ ၇ ကီလိုကို ၂၀၁၀ မွာ အနဲဆံုး ၆ ကီလိုက်ခ်င္တာပါ။ တလကို ကီလိုဝက္ ႏႈန္းနဲ႔ တႏွစ္ အၾကာမွာေပါ့ေလ...။ ဒါေပမဲ့လည္း စိတ္ကူး ထဲ ပလန္ဆဲြ၊ ပါးစပ္ကပဲ ဝိတ္ခ်ဖို႔ ေအာ္ေနတာ ဆိုေတာ့ကာ ဒီဝိတ္ႀကီး ကလည္း ခုထိ မလႈပ္ေသးပါဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ...၂၀၁၀က ၁၀လႀကီး မ်ားေတာင္ က်န္ပါေသး။ ဒီႏွစ္ကုန္မွာ ၅ကီလို က်လည္း မဆိုးပါဘူးေလ။ ေအာ္ေန႐ံုနဲ႔ေတာ့ မၿပီးဘူး မဟုတ္လား။ ခက္ေနတာက အေရး ေတာ္ပံု ေအာ္ရ မည္....အဲေလ...ေအာင္ရမည္ လို႔ ခုထိ ေအာ္ေနတုန္းပဲ ဆိုေတာ့ကာ...
ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ႐ွင္...
Sunday, February 14, 2010
ဆရာကေတာ္ ရဲ႕ ရင္တြင္းျဖစ္
ေတာ့္ ကဗ်ာဆရာ....
ေန႔ လည္း ေန႔ အေလ်ာက္
ည ေရာက္လည္း ည
ဟိုဒီတစ္စ ျမင္ျမင္သမွ် ဆဲြထုတ္
ကာရန္လုပ္ ကဗ်ာစပ္
က်ဳပ္မွာျဖင့္ ဖတ္သီ ဖတ္သီ
ဆီ ဆိုလည္း တစက္ မက်န္
ဆန္ ဆိုလည္း တစ္ေစ့ မ႐ိွ
ဒါေတြ.....႐ွင့္ ရင္ထဲ မၿငိေပမဲ့
က်ဳပ္ အစာအိမ္ ထိသေတာ့္....
႐ွင္ ေရး ေရးေနတဲ့ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ကဗ်ာ
ရစ္သမ္ ဘာညာ
႐ွင္ ေျပာ ေျပာလာတဲ့ အဲလဘတ္ ငမူး ဆိုလား...
နားလည္ပါဘူး ေတာ္...
ဒီမယ္ ....ေသခ်ာမွတ္
ေနာက္ထပ္ တရက္ ႏွစ္ရက္ ၾကာလို႔မွ
အိမ္အျပန္ ေငြမပါခဲ့ ရင္ျဖင့္
႐ွင့္ အသက္ ဖက္ နဲ႔ ထုပ္
႐ွင့္ ခႏၶာ စင္းေကာ လုပ္လို႔
က်ဳပ္ ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာ တပုဒ္
ေရး ထုတ္ လိုက္စမ္းမယ္....
ဟြန္း......
ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ႐ွင္....
ေန႔ လည္း ေန႔ အေလ်ာက္
ည ေရာက္လည္း ည
ဟိုဒီတစ္စ ျမင္ျမင္သမွ် ဆဲြထုတ္
ကာရန္လုပ္ ကဗ်ာစပ္
က်ဳပ္မွာျဖင့္ ဖတ္သီ ဖတ္သီ
ဆီ ဆိုလည္း တစက္ မက်န္
ဆန္ ဆိုလည္း တစ္ေစ့ မ႐ိွ
ဒါေတြ.....႐ွင့္ ရင္ထဲ မၿငိေပမဲ့
က်ဳပ္ အစာအိမ္ ထိသေတာ့္....
႐ွင္ ေရး ေရးေနတဲ့ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ကဗ်ာ
ရစ္သမ္ ဘာညာ
႐ွင္ ေျပာ ေျပာလာတဲ့ အဲလဘတ္ ငမူး ဆိုလား...
နားလည္ပါဘူး ေတာ္...
ဒီမယ္ ....ေသခ်ာမွတ္
ေနာက္ထပ္ တရက္ ႏွစ္ရက္ ၾကာလို႔မွ
အိမ္အျပန္ ေငြမပါခဲ့ ရင္ျဖင့္
႐ွင့္ အသက္ ဖက္ နဲ႔ ထုပ္
႐ွင့္ ခႏၶာ စင္းေကာ လုပ္လို႔
က်ဳပ္ ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာ တပုဒ္
ေရး ထုတ္ လိုက္စမ္းမယ္....
ဟြန္း......
ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ႐ွင္....
Friday, February 12, 2010
က်မ မ႐ိွေသာ ေန႔ရက္မ်ား
ဒီေန႔ေတာ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္နားရတာမို႔ သြားစရာ႐ိွတာ၊ လုပ္စရာ ကိစၥ႐ိွတာ ေလးေတြ ခြဲေဝယူၾကၿပီး လမ္းေၾကာင္း ဆြဲၾကပါတယ္။ က်မက ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ အရင္သြား၊ ၿပီးမွ သူနဲ႔ျပန္ဆံု ထမင္း အျပင္မွာစား၊ သူက အတူတူသြားၿပီးမွ ထမင္းစား အခ်ိန္ရမွ ႀကိဳက္ တာလုပ္၊ ဘယ္ကိုျဖင့္ အရင္သြား၊ ဘာကိုျဖင့္ ေနာက္မွလုပ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ကို အသံက ၃ သံေလာက္ ထြက္ေနပါတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ၆၃ ႏွစ္တုန္းကမ်ား ဒီလင္မယား ႐ိွခဲ့ရင္ ညိႇမရတာနဲ႔တင္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ေတာင္ ခ်ဳပ္ျဖစ္ပါ့မလား မသိ.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ အေတာ္ကို ေခါင္းစားခဲ့မွာပါပဲ လို႔ ေတြးမိရတယ္။
လူေတြ အမ်ားႀကီး၊ တိုင္းရင္းသားေတြ ေပါင္းစံု ေသြးစည္း ညီၫြတ္ၾကဖို႔ ဆိုတာ ပိုေတာင္ ခက္ေသး။ ဪ...အဲဒီခက္တာေတြကိုမွ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္၊ ေသြး၊ ေခၽြး ရင္းႏွီးလို႔ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ ခဲ့တဲ့ က်မတို႔အားလံုး ခ်စ္ၾကတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္...။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကိုလြမ္းမိရတာနဲ႔ အိမ္မွာ႐ိွတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုေလး ဓါတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး အမွတ္တရ တင္လိုက္ ပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တဲြ အေမစုပံုေလး နဲ႔ အမွတ္တရ ထြက္ခဲ့တဲ့ အေခြပံုေလးပါ ႐ိုက္တင္ လိုက္ပါတယ္။
ဒါကေတာ့ တ႐ုပ္ႏွစ္ကူးအတြက္ က်မ ႐ံုးက ဝက္သားျပားကင္ (Bakkwa) တထုတ္နဲ႔ လိေမၼာ္သီး တကာတြန္ ေပးလို႔ယူလာတာပါ။ လိေမၼာ္သီးက အဲဒါ တဝက္ပဲ က်န္တာ၊ တဝက္က အိမ္နားက မိတ္ေဆြေတြ မွ်လိုက္ေသးတာပါ၊ အမ်ိဳးသား ႐ုံးကလဲ ဝက္သားျပားကင္ တထုတ္ ရေသးတယ္။
အိမ္မွာ စားစရာေတြမွ အမ်ားႀကီးရယ္...ဒီၾကားထဲ ႐ံုးက ဟန္ပါ တခုရခဲ့ေသးတယ္...အထဲမွာ ဝိုင္အနီတပုလင္း၊ ငွက္သိုက္၊ ငါးမန္းေတာင္ေျခာက္၊ စကဲားေလာ့ နဲ႔ တျခားမုန္႔ေတြလည္း ပါတယ္။ အားလံုးကို သတိရလို႔ ၾကည့္ရေအာင္ တင္ေပးလိုက္တယ္။ ေဒါသႀကီးသူမ်ားကေတာ့ အိမ္မွာ လာဝင္စားလို႔ ရတယ္ေနာ္။ ျပ႐ံုတင္ မဟုတ္ တကယ္ေကြၽး ခ်င္တာပါ...။
ေနာက္ဆံုးကေတာ့ က်မရဲ႕ ခြင့္စာပါ။ မုန္႔ေတြ အရင္ေကၽြးၿပီးမွ ခြင့္စာကို ျပပါတယ္။ ဒါလည္း ပညာ တခုပါပဲ...။ ခြင့္စာကိုေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကလို လက္ေရးမူနဲ႔ ပဲ တင္လိုက္တယ္။ က်မရဲ႕ လက္ေရးက နည္းနည္းေသာ့ေပမဲ့ ဖတ္လို႔ေတာ့ ရၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ကလစ္ႏွိပ္ၿပီး ဖတ္ၾကည့္ေနာ္...
၁၂ ေဖေဖာ္ဝါရီ - ျပည္ေထာင္စုေန႔
၁၃ ေဖေဖာ္ဝါရီ - ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔
၁၄ ေဖေဖာ္ဝါရီ - ခ်စ္သူမ်ားေန႔ / တ႐ုပ္ ႏွစ္သစ္ကူး ပြဲေတာ္ ပထမေန႔
၁၅ ေဖေဖာ္ဝါရီ - တ႐ုပ္ ႏွစ္သစ္ကူး ပြဲေတာ္ ဒုတိယေန႔
ကဲ ေျပာခ်င္တာေတြ ကုန္ပါၿပီ...။ က်မ ႐ိွမေနမဲ့ အမွတ္တရ ရက္ေလးေတြ အတြက္ ႀကိဳတင္ဆုေတာင္းေပးခဲ့ပါမယ္...။
အားလံုးအတြက္ အမွတ္ရဖြယ္၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ရာ ပြဲေတာ္ေန႔မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ႐ွင္...
လူေတြ အမ်ားႀကီး၊ တိုင္းရင္းသားေတြ ေပါင္းစံု ေသြးစည္း ညီၫြတ္ၾကဖို႔ ဆိုတာ ပိုေတာင္ ခက္ေသး။ ဪ...အဲဒီခက္တာေတြကိုမွ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္၊ ေသြး၊ ေခၽြး ရင္းႏွီးလို႔ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ ခဲ့တဲ့ က်မတို႔အားလံုး ခ်စ္ၾကတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္...။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကိုလြမ္းမိရတာနဲ႔ အိမ္မွာ႐ိွတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုေလး ဓါတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး အမွတ္တရ တင္လိုက္ ပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တဲြ အေမစုပံုေလး နဲ႔ အမွတ္တရ ထြက္ခဲ့တဲ့ အေခြပံုေလးပါ ႐ိုက္တင္ လိုက္ပါတယ္။
ဒါကေတာ့ တ႐ုပ္ႏွစ္ကူးအတြက္ က်မ ႐ံုးက ဝက္သားျပားကင္ (Bakkwa) တထုတ္နဲ႔ လိေမၼာ္သီး တကာတြန္ ေပးလို႔ယူလာတာပါ။ လိေမၼာ္သီးက အဲဒါ တဝက္ပဲ က်န္တာ၊ တဝက္က အိမ္နားက မိတ္ေဆြေတြ မွ်လိုက္ေသးတာပါ၊ အမ်ိဳးသား ႐ုံးကလဲ ဝက္သားျပားကင္ တထုတ္ ရေသးတယ္။
အိမ္မွာ စားစရာေတြမွ အမ်ားႀကီးရယ္...ဒီၾကားထဲ ႐ံုးက ဟန္ပါ တခုရခဲ့ေသးတယ္...အထဲမွာ ဝိုင္အနီတပုလင္း၊ ငွက္သိုက္၊ ငါးမန္းေတာင္ေျခာက္၊ စကဲားေလာ့ နဲ႔ တျခားမုန္႔ေတြလည္း ပါတယ္။ အားလံုးကို သတိရလို႔ ၾကည့္ရေအာင္ တင္ေပးလိုက္တယ္။ ေဒါသႀကီးသူမ်ားကေတာ့ အိမ္မွာ လာဝင္စားလို႔ ရတယ္ေနာ္။ ျပ႐ံုတင္ မဟုတ္ တကယ္ေကြၽး ခ်င္တာပါ...။
ေနာက္ဆံုးကေတာ့ က်မရဲ႕ ခြင့္စာပါ။ မုန္႔ေတြ အရင္ေကၽြးၿပီးမွ ခြင့္စာကို ျပပါတယ္။ ဒါလည္း ပညာ တခုပါပဲ...။ ခြင့္စာကိုေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကလို လက္ေရးမူနဲ႔ ပဲ တင္လိုက္တယ္။ က်မရဲ႕ လက္ေရးက နည္းနည္းေသာ့ေပမဲ့ ဖတ္လို႔ေတာ့ ရၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ကလစ္ႏွိပ္ၿပီး ဖတ္ၾကည့္ေနာ္...
၁၂ ေဖေဖာ္ဝါရီ - ျပည္ေထာင္စုေန႔
၁၃ ေဖေဖာ္ဝါရီ - ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔
၁၄ ေဖေဖာ္ဝါရီ - ခ်စ္သူမ်ားေန႔ / တ႐ုပ္ ႏွစ္သစ္ကူး ပြဲေတာ္ ပထမေန႔
၁၅ ေဖေဖာ္ဝါရီ - တ႐ုပ္ ႏွစ္သစ္ကူး ပြဲေတာ္ ဒုတိယေန႔
ကဲ ေျပာခ်င္တာေတြ ကုန္ပါၿပီ...။ က်မ ႐ိွမေနမဲ့ အမွတ္တရ ရက္ေလးေတြ အတြက္ ႀကိဳတင္ဆုေတာင္းေပးခဲ့ပါမယ္...။
အားလံုးအတြက္ အမွတ္ရဖြယ္၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ရာ ပြဲေတာ္ေန႔မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ႐ွင္...
Wednesday, February 10, 2010
ယံုၾကည္ရာ...
က်မ ငယ္ငယ္က လမ္းေဘးဆိုင္ေတြမွာ ေရာင္းေလ့႐ိွတဲ့ အဆိုအမိန္႔ေလးေတြကို သိပ္သေဘာက်ေလ့႐ိွပါတယ္။ တကယ္ အဟုတ္ မွတ္ ၿပီး အထင္ေတြႀကီး၊ အဲဒီထဲက အတိုင္းလည္း ပဲ စိတ္ထား မိခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ ေျပာျပပါရေစ။
သင္ေကာင္းလ်င္ ကၽြႏု္ပ္မဆိုးပါ။ အဲဒီအတိုင္းဆိုရင္ျဖင့္ သင္မေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္ဆိုးမည္ လို႔ ယူရေတာ့မွာပါ။ က်မ အေနနဲ႔ေတာ့ သင္ေကာင္းတာ ဆိုးတာက သင့္အပိုင္း၊ သင့္ေ႐ြးခ်ယ္မႈ ျဖစ္ၿပီး က်မ ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ကသာ က်မ အပိုင္းလို႔ အ႐ြယ္ေလး ရင့္က်က္လာတဲ့ အခါမွာ နားလည္လက္ခံ လာခဲ့ပါတယ္။
ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္ မတန္ပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါလည္း မွားတယ္လို႔ က်မ ျမင္ပါတယ္။ ေစတနာဟာ လူတိုင္းနဲ႔ တန္ပါတယ္။ သူ႔အေပၚ ထားခဲ့တဲ့ ေစတနာကို နဲနဲ ထပ္တိုးၾကည့္ပါ။ ေစတနာနဲ႔ မတန္ဘူးလို႔ မိမိစိတ္က ပိုင္းျဖတ္လိုက္ျခင္းဟာ သူ႔ရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈအေပၚ ေစ်းတြက္ တိုင္းတာလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။ တနည္းေျပာရရင္ ကိုယ့္ဘက္က တံု႔ျပန္မႈ တခုခု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့လို႔သာ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အတိုင္း ျဖစ္မလာလို႔ ထြက္လာတဲ့ အသံ ျဖစ္ပါတယ္။
မွန္လိုက်င့္ပါ တို႔၊ ပါးကိုက္ရင္ နားျပန္ကိုက္ပါ တို႔ ဆိုတာေတြ၊ မ်က္လံုးတလံုး အတြက္ မ်က္လံုးတလံုး ၊ နံ႐ိုးတေခ်ာင္း အတြက္ နံ႐ိုး တေခ်ာင္း တို႔ ဆိုတာေတြဟာ ရန္ကိုရန္ခ်င္း တံု႔ျပန္ဖို႔ အားေပးအားေျမႇာက္ အဆိုအမိန္႔ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မ ကေတာ့ အတုန္႔အလွည့္ ျပဳဖို႔ မလိုလားသူပါ။ သူလုပ္သမွ် သူပဲ ရမွာမို႔လို႔ တံု႔ျပန္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ အကုသိုလ္ကို ခဲြေဝမယူလိုျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ ဒီလိုစိတ္ထားမ်ိဳးကို ငတံုး ငအ လို႔ ထင္မွတ္ခဲ့မိသူ၊ မဟုတ္မခံ သူက ဒုန္းကနဲဆို ကိုယ္က ဒိုင္းကနဲ လုပ္လိုက္ရမွ ေက်နပ္သူပါ။ ပါ။ ခုေတာ့လည္း ကိုယ္ဟာ သူမ်ားအတြက္ တေနရာရာမွာ အသံုးက်တဲ့သူတေယာက္ ျဖစ္ရင္ကိုပဲ ေက်နပ္ေနတတ္ ပါတယ္။ ေလွကားထစ္တခု၊ ဓါးေသြးေက်ာက္တတံုး၊ ဖေယာင္းတတိုင္ အဲလိုမ်ိဳး အသံုးခ်ခံ တခုအျဖစ္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ ေနတတ္သူ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနဆဲပါ။
လူတိုင္းအေပၚမွာ ၾကင္နာစိတ္ ထားႏိူင္ေအာင္ ၊ မိမိႏွင့္ ႏိႈင္း၍ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ထားႏိူင္ေအာင္ ၊ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားခဲ့သလို ႐ွည္လ်ားလွေသာ ဤသံသရာတြင္ သတၲဝါတို႔သည္ တဦး ႏွင့္ တဦး မေတာ္စပ္ဖူးသည္ ဟူ၍ မ႐ွိ ဆိုတဲ့ စကားေလးနဲ႔ မိမိစိတ္ကို မိမိ ဆံုးမပါတယ္ ။ အားလံုးဟာ သံသရာေဆြမ်ိဳးေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒီစိတ္ေလး ထားလိုက္ႏိူင္ တဲ့အခါ အားလံုးအေပၚ ရင္ဝယ္သားလို သေဘာ ထားသြား ႏိူင္ခဲ့ပါတယ္။
စကားလံုးကေတာ့ အႀကီးႀကီးပါပဲ။ စိတ္မပူၾကပါနဲ႔...က်မ ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ဝင္မွာမို႔ မဲဆြယ္ေနတာ မဟုတ္ရပါဘူး။ ရင္ထဲမွာ ႐ိွတာေလးေတြ၊ က်မ ယံုၾကည္ရာေလးေတြ ေျပာျပခ်င္တာ သက္သက္ပါ။ ယံုၾကည္သက္ဝင္ တဲ့အတိုင္းလည္း တခ်ိဳ႕ကို လက္ေတြ႔ က်င့္ သံုးဆဲ၊ တခ်ိဳ႕ကို လက္ေတြ႔ က်င့္သံုးဖို႔ ႀကိဳးစားေနဆဲ ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြေတြ၊ ခ်စ္ခင္သူေတြ ကိုလည္း သိေစခ်င္ က်င့္သံုး ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးနဲ႔ပါ။
အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္ ဆိုတာကို လက္ခံသူပီပီ အက်ိဳးျဖစ္ေစရာေသာ အေၾကာင္းရင္း ေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေအာင္လည္း ႀကိဳးစားေန ဆဲပါ။ မုဒိတာပြားႏိူင္ေနခဲ့ေပမဲ့ ပုထုဇဥ္ ပီပီ ဥေပကၡာ ထားႏိူင္ဖို႔ေတာ့ က်မ အတြက္ အေတာ္ကို ခက္ခဲေနပါေသးတယ္။
က်မက သိပ္ ခင္တတ္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ ခင္မင္မႈ၊ ေပးဆပ္လိုမႈမွာ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ အဆင့္အတန္း၊ ေယာက်ၤား မိန္းမ၊ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ၊ အျဖဴအမဲ၊ ပညာတတ္ ပညာမဲ့ ဟူ၍ ခဲြျခမ္း စီစစ္ျခင္း မ႐ိွပါ။ အားလံုးအေပၚ အတူတူသာ ။ သံသရာခရီးမွာ ျဖတ္သန္းခိုက္ ခဏ ပုထုဇဥ္ ပီပီ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ တည္းဟူေသာ ကိေလသာတို႔၏ ေလာင္ၿမိဳက္မႈ၌ နစ္ျမဳတ္ ေပ်ာ္ဝင္ေနဆဲ သို႔ေသာ္ ပါးလ်ေအာင္ ႀကိဳးစား ေနဆဲလည္း ျဖစ္ပါတယ္႐ွင္...။
သံသရာခရီးကို အက်ိဳး႐ိွစြာ ျဖတ္သန္းႏိူင္ၾကပါေစ...
သင္ေကာင္းလ်င္ ကၽြႏု္ပ္မဆိုးပါ။ အဲဒီအတိုင္းဆိုရင္ျဖင့္ သင္မေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္ဆိုးမည္ လို႔ ယူရေတာ့မွာပါ။ က်မ အေနနဲ႔ေတာ့ သင္ေကာင္းတာ ဆိုးတာက သင့္အပိုင္း၊ သင့္ေ႐ြးခ်ယ္မႈ ျဖစ္ၿပီး က်မ ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ကသာ က်မ အပိုင္းလို႔ အ႐ြယ္ေလး ရင့္က်က္လာတဲ့ အခါမွာ နားလည္လက္ခံ လာခဲ့ပါတယ္။
ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္ မတန္ပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါလည္း မွားတယ္လို႔ က်မ ျမင္ပါတယ္။ ေစတနာဟာ လူတိုင္းနဲ႔ တန္ပါတယ္။ သူ႔အေပၚ ထားခဲ့တဲ့ ေစတနာကို နဲနဲ ထပ္တိုးၾကည့္ပါ။ ေစတနာနဲ႔ မတန္ဘူးလို႔ မိမိစိတ္က ပိုင္းျဖတ္လိုက္ျခင္းဟာ သူ႔ရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈအေပၚ ေစ်းတြက္ တိုင္းတာလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။ တနည္းေျပာရရင္ ကိုယ့္ဘက္က တံု႔ျပန္မႈ တခုခု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့လို႔သာ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အတိုင္း ျဖစ္မလာလို႔ ထြက္လာတဲ့ အသံ ျဖစ္ပါတယ္။
မွန္လိုက်င့္ပါ တို႔၊ ပါးကိုက္ရင္ နားျပန္ကိုက္ပါ တို႔ ဆိုတာေတြ၊ မ်က္လံုးတလံုး အတြက္ မ်က္လံုးတလံုး ၊ နံ႐ိုးတေခ်ာင္း အတြက္ နံ႐ိုး တေခ်ာင္း တို႔ ဆိုတာေတြဟာ ရန္ကိုရန္ခ်င္း တံု႔ျပန္ဖို႔ အားေပးအားေျမႇာက္ အဆိုအမိန္႔ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မ ကေတာ့ အတုန္႔အလွည့္ ျပဳဖို႔ မလိုလားသူပါ။ သူလုပ္သမွ် သူပဲ ရမွာမို႔လို႔ တံု႔ျပန္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ အကုသိုလ္ကို ခဲြေဝမယူလိုျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ ဒီလိုစိတ္ထားမ်ိဳးကို ငတံုး ငအ လို႔ ထင္မွတ္ခဲ့မိသူ၊ မဟုတ္မခံ သူက ဒုန္းကနဲဆို ကိုယ္က ဒိုင္းကနဲ လုပ္လိုက္ရမွ ေက်နပ္သူပါ။ ပါ။ ခုေတာ့လည္း ကိုယ္ဟာ သူမ်ားအတြက္ တေနရာရာမွာ အသံုးက်တဲ့သူတေယာက္ ျဖစ္ရင္ကိုပဲ ေက်နပ္ေနတတ္ ပါတယ္။ ေလွကားထစ္တခု၊ ဓါးေသြးေက်ာက္တတံုး၊ ဖေယာင္းတတိုင္ အဲလိုမ်ိဳး အသံုးခ်ခံ တခုအျဖစ္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ ေနတတ္သူ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနဆဲပါ။
လူတိုင္းအေပၚမွာ ၾကင္နာစိတ္ ထားႏိူင္ေအာင္ ၊ မိမိႏွင့္ ႏိႈင္း၍ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ထားႏိူင္ေအာင္ ၊ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားခဲ့သလို ႐ွည္လ်ားလွေသာ ဤသံသရာတြင္ သတၲဝါတို႔သည္ တဦး ႏွင့္ တဦး မေတာ္စပ္ဖူးသည္ ဟူ၍ မ႐ွိ ဆိုတဲ့ စကားေလးနဲ႔ မိမိစိတ္ကို မိမိ ဆံုးမပါတယ္ ။ အားလံုးဟာ သံသရာေဆြမ်ိဳးေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒီစိတ္ေလး ထားလိုက္ႏိူင္ တဲ့အခါ အားလံုးအေပၚ ရင္ဝယ္သားလို သေဘာ ထားသြား ႏိူင္ခဲ့ပါတယ္။
စကားလံုးကေတာ့ အႀကီးႀကီးပါပဲ။ စိတ္မပူၾကပါနဲ႔...က်မ ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ဝင္မွာမို႔ မဲဆြယ္ေနတာ မဟုတ္ရပါဘူး။ ရင္ထဲမွာ ႐ိွတာေလးေတြ၊ က်မ ယံုၾကည္ရာေလးေတြ ေျပာျပခ်င္တာ သက္သက္ပါ။ ယံုၾကည္သက္ဝင္ တဲ့အတိုင္းလည္း တခ်ိဳ႕ကို လက္ေတြ႔ က်င့္ သံုးဆဲ၊ တခ်ိဳ႕ကို လက္ေတြ႔ က်င့္သံုးဖို႔ ႀကိဳးစားေနဆဲ ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြေတြ၊ ခ်စ္ခင္သူေတြ ကိုလည္း သိေစခ်င္ က်င့္သံုး ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးနဲ႔ပါ။
အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္ ဆိုတာကို လက္ခံသူပီပီ အက်ိဳးျဖစ္ေစရာေသာ အေၾကာင္းရင္း ေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေအာင္လည္း ႀကိဳးစားေန ဆဲပါ။ မုဒိတာပြားႏိူင္ေနခဲ့ေပမဲ့ ပုထုဇဥ္ ပီပီ ဥေပကၡာ ထားႏိူင္ဖို႔ေတာ့ က်မ အတြက္ အေတာ္ကို ခက္ခဲေနပါေသးတယ္။
က်မက သိပ္ ခင္တတ္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ ခင္မင္မႈ၊ ေပးဆပ္လိုမႈမွာ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ အဆင့္အတန္း၊ ေယာက်ၤား မိန္းမ၊ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ၊ အျဖဴအမဲ၊ ပညာတတ္ ပညာမဲ့ ဟူ၍ ခဲြျခမ္း စီစစ္ျခင္း မ႐ိွပါ။ အားလံုးအေပၚ အတူတူသာ ။ သံသရာခရီးမွာ ျဖတ္သန္းခိုက္ ခဏ ပုထုဇဥ္ ပီပီ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ တည္းဟူေသာ ကိေလသာတို႔၏ ေလာင္ၿမိဳက္မႈ၌ နစ္ျမဳတ္ ေပ်ာ္ဝင္ေနဆဲ သို႔ေသာ္ ပါးလ်ေအာင္ ႀကိဳးစား ေနဆဲလည္း ျဖစ္ပါတယ္႐ွင္...။
သံသရာခရီးကို အက်ိဳး႐ိွစြာ ျဖတ္သန္းႏိူင္ၾကပါေစ...
Tuesday, February 9, 2010
အျဖဴေရာင္ စစ္စစ္ အခ်စ္ နဲ႔ အတၱမ်ား
ေကာင္ကေလး နဲ႔ ေကာင္မေလးတို႔ဟာ ပေဒသာပင္လို အလံုးစံု လိုတရတဲ့ ကမာၻငယ္ေလးမွာ အမွတ္မထင္ ေတြ႔ဆံုခဲ႔ ၾကတယ္။
အဲဒီမွာ မိုးထက္လြင့္ ေမ်ာေနတဲ့ ေတာင္ပ်ံႀကီးေတြ၊ လိေမၼာ္ေရာင္ ထိက႐ံုး ပင္ႀကီးေတြ၊ အပင္ကိုင္းေတြေပၚမွာ ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ ပိုက္ကြန္ အိပ္ရာေတြ၊ ညအေမွာင္မွာ မထြန္းၫႇိရပဲ လင္းတဲ့ ႏြယ္မွ်င္လို ေဘာ္လံုးပန္းလို မိုးေမွ်ာ္ပင္ေတြ၊ စိတ္ခ်င္း ကြန္ရက္လို ဆက္သြယ္ၿပီး လိုရာ ေစခိုင္းလို႔ရတဲ့ နတ္ျမင္းပံ်လို၊ ငွက္စြန္ရဲ လို အေကာင္ေတြ၊ သက္႐ွိ နဲ႔ သက္မဲ့ အၾကား အံ့ဩဘနန္း ဆက္သြယ္ နားလည္ေနမႈေတြ၊ စုေပါင္းစိတ္စြမ္းအားရဲ႕ တန္ခိုး နဲ႔ အသက္ဆက္ ေပးႏိူင္တဲ့ ဆုေတာင္းပင္ႀကီး အို...လူသားကမာၻေပၚမွာ မေတြ႔ႏိူင္တာေတြ ရင္သပ္႐ႈေမာဖြယ္ စံုလင္ ခမ္းနား လြန္းလွတာေတြ ႐ွိေနတယ္။
ေကာင္္ကေလး နဲ႔ ေကာင္မေလးအေၾကာင္းကို ေျပာျပအံုးမယ္...။
ေကာင္ကေလးက ဘာလဲ ဘယ္ကလဲ ဘာလုပ္ဖို႔ ေရာက္လာတာလဲ ဒါေတြကို သူမ စိတ္မဝင္စားဘူး။ ေကာင္ကေလးရဲ႕ မ်က္ဝန္း၊ ေကာင္ကေလးရဲ႕ အေသြးအသား၊ ေကာင္ကေလးရဲ႕ ႏွလံုးသား အခုန္အလႈပ္ ဒါေတြက တဆင့္ ေကာင္ကေလးရဲ႕ ရင္ထဲအထိ သူမ လွမ္းျမင္ခဲ့ၿပီးသား...။ ဒီလိုပဲ ေကာင္ေလးကလည္း ရည္႐ြယ္ခ်က္တခုနဲ႔ ယာယီ ေရာက္လာခဲ့ၿပီး မ်ိဳးႏြယ္မတူ ေရေျမသဘာဝခ်င္း ျခားနားမွန္း သိရက္ နဲ႔ ႏွလံုးသား ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ မက္ေမာစြာ လိုက္ပါလို႔ ....။
ေကာင္ကေလးကို သူမတို႔ မ်ိဳးႏြယ္စုရဲ႕ တပ္အပ္တဲ့ ပညာေတြ သင္ေပးရင္း၊ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ အတားဆီးမဲ့ ျပသရင္း၊အတူသြား အတူေန နဲ႔ ျခားထားတဲ့စည္းေတြ က်ိဳးေပါက္လို႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ျမတ္ႏိူးစြာ ရင္ခုန္သံခ်င္း ေပါင္းစပ္ခဲ့ၾကတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ႐ိုးတြင္း ခ်ဥ္ဆီ အထိ ထိုးေဖာက္ ခံစား သိျမင္ ခဲ့ၾကတယ္။ ႐ိုး႐ိုးေလးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ သိမ္ေမြ႔ ႏူးညံ့ တဲ့ အျဖဴေရာင္ ေပါင္းစပ္မႈေလး ပါလိမ့္...။
အဲဒါကိုက က်မတို႔ ကမာၻေပၚက လူေတြ နဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ ျခားနားခ်က္တခုပဲ မဟုတ္ ဘူးလား။ ေငြေၾကးပမာဏ၊ ႐ုပ္ဝတၳဳ ပစၥည္းေတြအေပၚ အာ႐ံု ဝင္စားမႈ ကင္းတယ္။ အသိုင္းအဝန္း ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံ ပံ့ပိုးမႈေတြ အေပၚ စိတ္ ျဖတ္ေတာက္ ခဲ့ႏိူင္တယ္။ ပညာေတြ အေတြးအေခၚေတြ အဆင့္အတန္း ကြာဟမႈေတြ ဒါေတြ လည္းပဲ လံုးဝ ေက်ာခိုင္းထားရစ္ ခဲ့ႏိူင္ျပန္ တယ္။ အျဖဴေရာင္ ဆိုတာထက္ကို ျဖဴစင္လြန္းလို႔ သူတို႔ရဲ႕ အခ်စ္ဟာ ျဖဴလြလြ ပန္းကေလးတပြင့္ ရဲ႕ ပြင့္ဖတ္လို ႏူးညံ့ ၊ ဒါေပမဲ့ အဆေပါင္းမ်ားစြာ လြန္းတင္ထားတဲ့ ႀကိဳးတေခ်ာင္းလိုလည္း ခိုင္မာ ျပန္တယ္။
ေကာင္ကေလးဟာ အျပင္ေလာကမွာ လူသားတေယာက္ အေနနဲ႔ ေတာ့ မစြမ္းႏိူင္သူ၊ ေျခေထာက္ေတြ ခ်ိနဲ႔ေနသူေလး၊ မရိမ္းတပ္ သား ေဟာင္း၊ ဆံုးသြားတဲ့ အႁမြာ ညီအကိုရဲ႕ ေနရာမွာ အစားထိုးလို႔ ပန္ေဒါရာ ထဲက နာဗီ မ်ိဳးႏြယ္စုေတြဆီ ေလ့လာသင္ယူဖို႔ ေစလႊတ္ခံရသူ၊ သူဟာ အျပင္ လက္႐ိွဘဝထက္ ေလာကဓါတ္ ဇီဝပညာ အကူအညီနဲ႔ ဖန္တီးထားတဲ့ အျပာေရာင္ေမ်ာက္ကေလး တေကာင္ရဲ႕ ဘဝ တခု ကို ပိုမို တြယ္တာမိခဲ့သူ၊ အျပာေရာင္ ေမ်ာက္ကေလးတေကာင္ အျဖစ္နဲ႔ သူဟာ ေျပးႏိူင္ လႊားႏိူင္ လိုရာကို သူ႔ေျခ အစံုနဲ႔ လွမ္းႏိူင္ တယ္ေလ...ၿပီးေတာ့ သူခ်စ္မိသြားတဲ့ ေကာင္မေလးတို႔ရဲ႕ မ်ိဳးႏြယ္စု လည္းျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ သူဟာ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါ တဲ့အျပင္ ႏွလံုးသား အစံုလည္း လႈပ္႐ွားလူးလြန္႔ ႏိူင္ခြင့္ ႐ွိေနတဲ့ ေမ်ာက္ျပာကေလး ဘဝကို ပိုမို ခံုမင္ ေနေတာ့တာေပါ့။
သူ႔ေနရာမွာဆို က်မတို႔ အားလံုံး လည္း ဒီလိုပဲ ခံစား ေနမိမယ္ ထင္ပါရဲ႕....။ ေသခ်ာတာေပါ့...ဒါဟာ လူသားဆန္တဲ့ အတၱပါးပါးကေလး ပါပဲ...။
ေကာင္ကေလးကို ေစလႊတ္ခဲ့တဲ့ သိပံၸပညာ႐ွင္ေတြထဲမွာလည္း အုပ္စု ၂ စု ကဲြသြားၾကတယ္။ နာဗီ မ်ဳိးႏြယ္စုေတြကို ေခ်မႈန္းလိုသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးနဲ႔ ေနာက္လိုက္ေတြက တဘက္ ၊ ေအးခ်မ္းစြာ ႐ိွေနၾကတဲ့ နာဗီ မိသားစုေတြ နဲ႔ သဘာဝကို ျမတ္ႏိူးသူေတြက တဘက္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ေလာကဓါတ္ ပညာ ကို ကြၽမ္းက်င္တတ္ေျမာက္သူ၊ ဦးေႏွာက္ ႀကီးသူ၊ လက္နက္ယႏၲရား လက္ဝယ္႐ွိသူ ေတြရဲ႕ ထူထဲတဲ့ အတၱ ကို ေတြ႔လိုက္ရျပန္တယ္။
ပထမ တႀကိမ္မွာ နာဗီ ေတြဟာ ခံစစ္ နဲ႔ အတုံးအ႐ုံး က်ဆံုးခဲ့ၾက႐ွာတယ္။ ဒုတိယ အႀကိမ္မွာေတာ့ နာဗီေတြရဲ႕ ရဲရင့္စြာ ျပန္လည္ ထိုးစစ္ဆင္မႈ ၊ ခ်စ္သူ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာခ်င္းကပ္ တိုက္ပြဲဝင္မႈေတြ ေအာက္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတို႔ဘက္က အေရးနိမ့္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေသလုေမ်ာပါး ေကာင္ကေလးဟာ ဆုေတာင္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ နာဗီ အျဖစ္နဲ႔ ႐ွင္သန္ ႏိူးထခဲ့တယ္။
ကားအၿပီးမွာ...ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလးတို႔ရဲ႕ အျဖဴေရာင္ စစ္စစ္ အခ်စ္ေတြ၊ ေကာင္ကေလးရဲ႕ လူသားဆန္တဲ့ အတၱပါးပါးေလး၊ လက္နက္ကိုင္ အင္အားႀကီးသူေတြရဲ႕ အေရာင္ရင့္ရင့္ ထူထဲတဲ့ အတၱေတြ ရင္နဲ႔ အျပည့္ ခံစားလိုက္ရတယ္....။
ျဖစ္သင့္တဲ့ အဆံုးသတ္ တခုပဲေလ...။ အဓမၼမႈေတြကို ဓမၼ တရားမႈ ကသာ ေအာင္ႏိူင္ၿမဲ မဟုတ္လား။ က်မ ယံုၾကည္တာ တခုက နည္းပညာကို တဘက္ကမ္းခတ္ တတ္ေျမာက္သူ ေတြ၊စြမ္းအား ျပင္းထန္တဲ့ လူသတ္လက္နက္္ လက္ဝယ္႐ွိသူေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီ သူေတြကို ခါးပိုက္ထဲ ထည့္ထား ႏိူင္သူေတြမွာ ဖိႏိွပ္က်ဴးေက်ာ္လိုတဲ့စိတ္ နဲ႔ အဓမၼတရား႐ိွတဲ့ ႏွလံုးသား ေတြ စိုးမိုးေနခဲ့ရင္ ဘယ္ ေလာက္ လွပေအးခ်မ္းတဲ့၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ သယံဇာတ ေတြ ေပါႂကြယ္ဝတဲ့ ေနရာပဲ ျဖစ္ပါေစ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္သြားမွာ ေသခ်ာ ပါတယ္။
ခုပဲၾကည့္ေလ... စစ္ေသြးႂကြ နယ္ခ်ဲ႕လိုသူေတြရဲ႕ တရားမဲ့ လက္နက္အားကိုးမႈ ေအာက္မွာ ပန္ေဒါရာရဲ႕ ေအးခ်မ္း လွပမႈဟာ အေသ အေပ်ာက္ေတြ မ်ားစြာ၊ သဘာဝအလွ ဆံုး႐ံႈးမႈေတြ မ်ားစြာ၊ မိသားစုေတြရဲ႕ ေသြးစက္ေတြမ်ားစြာနဲ႔ အက်ည္းတန္ ခဲ့ရၿပီ..မဟုတ္ပါလား...
အဓမၼမႈေတြ နဲ႔ ကင္းေဝးႏိူင္ၾကပါေစ႐ွင္...
သူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေရးၿပီးေနၾကေပမဲ့ ၆ရက္ ၁လပိုင္းမွာ ၾကည့္ၿပီးေရးလက္စ ျဖစ္ေနတာရယ္၊ ၃၁ရက္ ၁လပိုင္းမွာ ထပ္ၾကည့္ျဖစ္တာရယ္ေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ ခံစားရသမွ်ေလး ေျပာျပခ်င္လာလို႔ အၿပီးသတ္ ေရးတင္ျဖစ္ခဲ့တာပါ...။ ဒီ႐ုပ္႐ွင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တခါလာလည္း မဲျပာထမီ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ေဆာရီးပါ႐ွင္...:)
အဲဒီမွာ မိုးထက္လြင့္ ေမ်ာေနတဲ့ ေတာင္ပ်ံႀကီးေတြ၊ လိေမၼာ္ေရာင္ ထိက႐ံုး ပင္ႀကီးေတြ၊ အပင္ကိုင္းေတြေပၚမွာ ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ ပိုက္ကြန္ အိပ္ရာေတြ၊ ညအေမွာင္မွာ မထြန္းၫႇိရပဲ လင္းတဲ့ ႏြယ္မွ်င္လို ေဘာ္လံုးပန္းလို မိုးေမွ်ာ္ပင္ေတြ၊ စိတ္ခ်င္း ကြန္ရက္လို ဆက္သြယ္ၿပီး လိုရာ ေစခိုင္းလို႔ရတဲ့ နတ္ျမင္းပံ်လို၊ ငွက္စြန္ရဲ လို အေကာင္ေတြ၊ သက္႐ွိ နဲ႔ သက္မဲ့ အၾကား အံ့ဩဘနန္း ဆက္သြယ္ နားလည္ေနမႈေတြ၊ စုေပါင္းစိတ္စြမ္းအားရဲ႕ တန္ခိုး နဲ႔ အသက္ဆက္ ေပးႏိူင္တဲ့ ဆုေတာင္းပင္ႀကီး အို...လူသားကမာၻေပၚမွာ မေတြ႔ႏိူင္တာေတြ ရင္သပ္႐ႈေမာဖြယ္ စံုလင္ ခမ္းနား လြန္းလွတာေတြ ႐ွိေနတယ္။
ေကာင္္ကေလး နဲ႔ ေကာင္မေလးအေၾကာင္းကို ေျပာျပအံုးမယ္...။
ေကာင္ကေလးက ဘာလဲ ဘယ္ကလဲ ဘာလုပ္ဖို႔ ေရာက္လာတာလဲ ဒါေတြကို သူမ စိတ္မဝင္စားဘူး။ ေကာင္ကေလးရဲ႕ မ်က္ဝန္း၊ ေကာင္ကေလးရဲ႕ အေသြးအသား၊ ေကာင္ကေလးရဲ႕ ႏွလံုးသား အခုန္အလႈပ္ ဒါေတြက တဆင့္ ေကာင္ကေလးရဲ႕ ရင္ထဲအထိ သူမ လွမ္းျမင္ခဲ့ၿပီးသား...။ ဒီလိုပဲ ေကာင္ေလးကလည္း ရည္႐ြယ္ခ်က္တခုနဲ႔ ယာယီ ေရာက္လာခဲ့ၿပီး မ်ိဳးႏြယ္မတူ ေရေျမသဘာဝခ်င္း ျခားနားမွန္း သိရက္ နဲ႔ ႏွလံုးသား ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ မက္ေမာစြာ လိုက္ပါလို႔ ....။
ေကာင္ကေလးကို သူမတို႔ မ်ိဳးႏြယ္စုရဲ႕ တပ္အပ္တဲ့ ပညာေတြ သင္ေပးရင္း၊ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ အတားဆီးမဲ့ ျပသရင္း၊အတူသြား အတူေန နဲ႔ ျခားထားတဲ့စည္းေတြ က်ိဳးေပါက္လို႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ျမတ္ႏိူးစြာ ရင္ခုန္သံခ်င္း ေပါင္းစပ္ခဲ့ၾကတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ႐ိုးတြင္း ခ်ဥ္ဆီ အထိ ထိုးေဖာက္ ခံစား သိျမင္ ခဲ့ၾကတယ္။ ႐ိုး႐ိုးေလးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ သိမ္ေမြ႔ ႏူးညံ့ တဲ့ အျဖဴေရာင္ ေပါင္းစပ္မႈေလး ပါလိမ့္...။
အဲဒါကိုက က်မတို႔ ကမာၻေပၚက လူေတြ နဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ ျခားနားခ်က္တခုပဲ မဟုတ္ ဘူးလား။ ေငြေၾကးပမာဏ၊ ႐ုပ္ဝတၳဳ ပစၥည္းေတြအေပၚ အာ႐ံု ဝင္စားမႈ ကင္းတယ္။ အသိုင္းအဝန္း ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံ ပံ့ပိုးမႈေတြ အေပၚ စိတ္ ျဖတ္ေတာက္ ခဲ့ႏိူင္တယ္။ ပညာေတြ အေတြးအေခၚေတြ အဆင့္အတန္း ကြာဟမႈေတြ ဒါေတြ လည္းပဲ လံုးဝ ေက်ာခိုင္းထားရစ္ ခဲ့ႏိူင္ျပန္ တယ္။ အျဖဴေရာင္ ဆိုတာထက္ကို ျဖဴစင္လြန္းလို႔ သူတို႔ရဲ႕ အခ်စ္ဟာ ျဖဴလြလြ ပန္းကေလးတပြင့္ ရဲ႕ ပြင့္ဖတ္လို ႏူးညံ့ ၊ ဒါေပမဲ့ အဆေပါင္းမ်ားစြာ လြန္းတင္ထားတဲ့ ႀကိဳးတေခ်ာင္းလိုလည္း ခိုင္မာ ျပန္တယ္။
ေကာင္ကေလးဟာ အျပင္ေလာကမွာ လူသားတေယာက္ အေနနဲ႔ ေတာ့ မစြမ္းႏိူင္သူ၊ ေျခေထာက္ေတြ ခ်ိနဲ႔ေနသူေလး၊ မရိမ္းတပ္ သား ေဟာင္း၊ ဆံုးသြားတဲ့ အႁမြာ ညီအကိုရဲ႕ ေနရာမွာ အစားထိုးလို႔ ပန္ေဒါရာ ထဲက နာဗီ မ်ိဳးႏြယ္စုေတြဆီ ေလ့လာသင္ယူဖို႔ ေစလႊတ္ခံရသူ၊ သူဟာ အျပင္ လက္႐ိွဘဝထက္ ေလာကဓါတ္ ဇီဝပညာ အကူအညီနဲ႔ ဖန္တီးထားတဲ့ အျပာေရာင္ေမ်ာက္ကေလး တေကာင္ရဲ႕ ဘဝ တခု ကို ပိုမို တြယ္တာမိခဲ့သူ၊ အျပာေရာင္ ေမ်ာက္ကေလးတေကာင္ အျဖစ္နဲ႔ သူဟာ ေျပးႏိူင္ လႊားႏိူင္ လိုရာကို သူ႔ေျခ အစံုနဲ႔ လွမ္းႏိူင္ တယ္ေလ...ၿပီးေတာ့ သူခ်စ္မိသြားတဲ့ ေကာင္မေလးတို႔ရဲ႕ မ်ိဳးႏြယ္စု လည္းျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ သူဟာ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါ တဲ့အျပင္ ႏွလံုးသား အစံုလည္း လႈပ္႐ွားလူးလြန္႔ ႏိူင္ခြင့္ ႐ွိေနတဲ့ ေမ်ာက္ျပာကေလး ဘဝကို ပိုမို ခံုမင္ ေနေတာ့တာေပါ့။
သူ႔ေနရာမွာဆို က်မတို႔ အားလံုံး လည္း ဒီလိုပဲ ခံစား ေနမိမယ္ ထင္ပါရဲ႕....။ ေသခ်ာတာေပါ့...ဒါဟာ လူသားဆန္တဲ့ အတၱပါးပါးကေလး ပါပဲ...။
ေကာင္ကေလးကို ေစလႊတ္ခဲ့တဲ့ သိပံၸပညာ႐ွင္ေတြထဲမွာလည္း အုပ္စု ၂ စု ကဲြသြားၾကတယ္။ နာဗီ မ်ဳိးႏြယ္စုေတြကို ေခ်မႈန္းလိုသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးနဲ႔ ေနာက္လိုက္ေတြက တဘက္ ၊ ေအးခ်မ္းစြာ ႐ိွေနၾကတဲ့ နာဗီ မိသားစုေတြ နဲ႔ သဘာဝကို ျမတ္ႏိူးသူေတြက တဘက္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ေလာကဓါတ္ ပညာ ကို ကြၽမ္းက်င္တတ္ေျမာက္သူ၊ ဦးေႏွာက္ ႀကီးသူ၊ လက္နက္ယႏၲရား လက္ဝယ္႐ွိသူ ေတြရဲ႕ ထူထဲတဲ့ အတၱ ကို ေတြ႔လိုက္ရျပန္တယ္။
ပထမ တႀကိမ္မွာ နာဗီ ေတြဟာ ခံစစ္ နဲ႔ အတုံးအ႐ုံး က်ဆံုးခဲ့ၾက႐ွာတယ္။ ဒုတိယ အႀကိမ္မွာေတာ့ နာဗီေတြရဲ႕ ရဲရင့္စြာ ျပန္လည္ ထိုးစစ္ဆင္မႈ ၊ ခ်စ္သူ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာခ်င္းကပ္ တိုက္ပြဲဝင္မႈေတြ ေအာက္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတို႔ဘက္က အေရးနိမ့္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေသလုေမ်ာပါး ေကာင္ကေလးဟာ ဆုေတာင္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ နာဗီ အျဖစ္နဲ႔ ႐ွင္သန္ ႏိူးထခဲ့တယ္။
ကားအၿပီးမွာ...ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလးတို႔ရဲ႕ အျဖဴေရာင္ စစ္စစ္ အခ်စ္ေတြ၊ ေကာင္ကေလးရဲ႕ လူသားဆန္တဲ့ အတၱပါးပါးေလး၊ လက္နက္ကိုင္ အင္အားႀကီးသူေတြရဲ႕ အေရာင္ရင့္ရင့္ ထူထဲတဲ့ အတၱေတြ ရင္နဲ႔ အျပည့္ ခံစားလိုက္ရတယ္....။
ျဖစ္သင့္တဲ့ အဆံုးသတ္ တခုပဲေလ...။ အဓမၼမႈေတြကို ဓမၼ တရားမႈ ကသာ ေအာင္ႏိူင္ၿမဲ မဟုတ္လား။ က်မ ယံုၾကည္တာ တခုက နည္းပညာကို တဘက္ကမ္းခတ္ တတ္ေျမာက္သူ ေတြ၊စြမ္းအား ျပင္းထန္တဲ့ လူသတ္လက္နက္္ လက္ဝယ္႐ွိသူေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီ သူေတြကို ခါးပိုက္ထဲ ထည့္ထား ႏိူင္သူေတြမွာ ဖိႏိွပ္က်ဴးေက်ာ္လိုတဲ့စိတ္ နဲ႔ အဓမၼတရား႐ိွတဲ့ ႏွလံုးသား ေတြ စိုးမိုးေနခဲ့ရင္ ဘယ္ ေလာက္ လွပေအးခ်မ္းတဲ့၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ သယံဇာတ ေတြ ေပါႂကြယ္ဝတဲ့ ေနရာပဲ ျဖစ္ပါေစ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္သြားမွာ ေသခ်ာ ပါတယ္။
ခုပဲၾကည့္ေလ... စစ္ေသြးႂကြ နယ္ခ်ဲ႕လိုသူေတြရဲ႕ တရားမဲ့ လက္နက္အားကိုးမႈ ေအာက္မွာ ပန္ေဒါရာရဲ႕ ေအးခ်မ္း လွပမႈဟာ အေသ အေပ်ာက္ေတြ မ်ားစြာ၊ သဘာဝအလွ ဆံုး႐ံႈးမႈေတြ မ်ားစြာ၊ မိသားစုေတြရဲ႕ ေသြးစက္ေတြမ်ားစြာနဲ႔ အက်ည္းတန္ ခဲ့ရၿပီ..မဟုတ္ပါလား...
အဓမၼမႈေတြ နဲ႔ ကင္းေဝးႏိူင္ၾကပါေစ႐ွင္...
သူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေရးၿပီးေနၾကေပမဲ့ ၆ရက္ ၁လပိုင္းမွာ ၾကည့္ၿပီးေရးလက္စ ျဖစ္ေနတာရယ္၊ ၃၁ရက္ ၁လပိုင္းမွာ ထပ္ၾကည့္ျဖစ္တာရယ္ေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ ခံစားရသမွ်ေလး ေျပာျပခ်င္လာလို႔ အၿပီးသတ္ ေရးတင္ျဖစ္ခဲ့တာပါ...။ ဒီ႐ုပ္႐ွင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တခါလာလည္း မဲျပာထမီ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ေဆာရီးပါ႐ွင္...:)
Sunday, February 7, 2010
ေျပာင္းျပန္...
မိတ္ေဆြေတြ မို႔လို႔ လက္တို႔ ေျပာရအံုးမယ္၊ က်ဳပ္တို႔ဟာ အခု ေျပာင္းျပန္ေခတ္ကို ေရာက္ေနသဗ်....။
ၿပီးခဲ့တဲ့ တေခါက္ ႐ြာေရာက္ေတာ့ တညမွာ ေအာ္ ေကြ႔ က်ည္....လို႔ လမ္းေပၚက ဆဲြဆဲြငင္ငင္ ေအာ္သြားသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘာတုန္းဟ လို႔ ေမးမိေတာ့ က်ဳပ္ညီက အီ ေကြ ႔ေၾကာ္ ေလဗ်ာတဲ့...။ ဪ...ေအာ္ ေကြ႔ က်ည္ ...အီ ေကြ ႔ေၾကာ္....ဟုတ္သား...ေျပာင္းျပန္ဟလို႔ ေတြးရင္း မွတ္ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြ အခ်င္းခ်င္း ေျပာေနသံေတြ ဘာရယ္မဟုတ္ ၾကားမိတာ ေလး ႐ိွေသးဗ်ာ...ဒီလိုဗ်...။
A: ဝ ေနတယ္ဟယ္...ငါ နဲနဲေတာ့ ဝိတ္ခ်ရအံုးမယ္
B: ဟယ္ ဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူးဟယ္...လွ႐ံုေလးပါ...နင္ကမွ ေတာ္ေသးတယ္ တို႔ေလာက္မ်ား ဝရင္ ဒုကၡ
A: ဟိုမိန္းမေတြ ၾကည့္ထားၾက စလင္းေဘာ္ဒီေလးလာၿပီ ငါ့လိုမ်ိဳး...အဟိ....
B: ေအာင္မာ...႐ွင္က အက်ႌပြပြ ဝတ္ထားလို႔ ဗိုက္က အဆီေတြ ဖံုးေနတာမ်ား...ဗိုက္က အဆီထုက ၆ လက္မ ေဖာက္ထုတ္ရင္ေတာင္ တလီတာေလာက္ရမွာ...ဟြန္း....
ေဟာ...ေတြ႔လား...ေတြ႔လား...သူတို႔ဟာက ေျပာင္းျပန္ဗ်...ဝတယ္ ေျပာရင္ သူတို႔က ပိန္ပါတယ္ ဆိုၾကတယ္... ပိန္တယ္ ေျပာျပန္ေတာ့ သူတို႔က ဝပါတယ္ ျဖစ္ျပန္ေရာ....မခက္ဘူးလားဗ်ာ...။
ဪ...ေျပာင္းျပန္...ေျပာင္းျပန္ကိုးဗ်...။
ဒါတင္ ဘယ္ရပ္အံုးမလဲ...ၾကားခဲ့မိတာေလးေတြ ႐ိွေသးဗ်ာ...။
A: ငါ့ႏွယ္ ႐ုပ္ကလည္း ဆိုးပါတယ္...တိမ္ေတာက္ခ်ိန္လည္း မကယ္ႏိူင္ပါဘူးဟယ္...
B: အားမငယ္စမ္းပါနဲ႔ဟာ...နင္ကမွ ႐ြက္ၾကမ္းေရႀကိဳေလး၊ တခ်ိဳ႕ဆို ဒယ္အိုးဖင္ ဓါတ္လိုက္ထားသလိုမ်ိဳးဟ...
A: ဟဲ့ ငါ့နာမည္ကို ပပဝတီ လို႔ ေျပာင္းမယ္ေဟ့...မီးမထြန္းပဲ လင္းရေအာင္ကို လွလြန္းလို႔...
B: မိန္းမကိုက ေျမႀကီးနဲ႔ တေတာင္ေလာက္ လြတ္ေနတယ္...ဒီမယ္ လင္းတ ေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္း လွၾကပါတယ္ဟဲ့....
ကဲ ၾကားၾကတယ္ မဟုတ္လား...မလွပါဘူးဆိုမွ ႐ုပ္မဆိုးပါဘူး ေျပာၾက...၊ အလြန္လွပါတယ္ ဆိုျပန္ေတာ့ လင္းတေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္း လွျပန္သတဲ့...။
က်ဳပ္ မေျပာဘူးလားဗ်....ေျပာင္းျပန္ေတြပါ လို႔...။
ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာဗ်ာ...က်ဳပ္ေတာ့ အဲဒီကစလို႔ ေျပာင္းျပန္ေတြ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ ေျပာတတ္ခဲ့ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕...။
ခုလို တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ကမာၻက ႐ြာ ၊ ႐ြာက ကမာၻ ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ဆိုၾက ေလေတာ့ အဲဒီ ကမာၻျဖစ္သြားတဲ့ ႐ြာ အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ...။ ပင္မ ေဒါက္တိုင္ ႀကီး ေတြျဖစ္တဲ့ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး နဲ႔ က်န္းမာေရးေလးေတြ အေၾကာင္း ခပ္ပါးပါး ေလး ေပါ့...။
စီးပြားေရးကေတာ့ဗ်ာ ဆီကိုေရခ်ိဳး ေဆး႐ိုးမီးလံႈ ဆိုတာ ဘာ ဟုတ္ေသးတုန္း၊ ျခေသၤ့ ေရခ်ိဳး ေဒၚလာ မီးလံႈ ေနတဲ့ ေခတ္ဗ်။ ေငြဆိုတာ ေပါလြန္းလို႔ ကုန္တိုက္ႀကီးေတြ၊ ေစ်းေတြ၊႐ုပ္႐ွင္႐ံု၊ ဘုရား ေက်င္းကန္ေတြမွာမ်ား ဝယ္ၾကခ်မ္းၾက၊ လႉၾကတန္းၾကနဲ႔ ပိုက္ဆံ ေတြမ်ား ေဖြးကနဲ ေဖြးကနဲ ေနေတာ့တာဗ်ိဳး....။ အဖိုး အဖြားမ်ား ေျပာဖူးတဲ့ ပေဒသာပင္ ေခတ္ဆိုတာ ဘာ ဟုတ္ေသးတုန္း...။
ပညာေရး ၾကည့္အံုးမလား...၊ ေအာက္စ္ဖို႔တို႔ ဟားဗတ္စ္တို႔ ဆိုတာ ေခတ္မ႐ိွေတာ့ ဘူးဗ်ာ။ ကမာၻအရပ္ရပ္က ႐ြာမွာ ေက်ာင္းလာအပ္ ၾကသတဲ့။ အတန္းေတြ ေပးတက္ လိုက္တာမ်ား ေဟာတတန္း ေဟာတတန္းနဲ႔။ ႐ြာက ရလာတဲ့ ဘဲြ႔မ်ား ကမာၻ့ တကၠသိုလ္ ေတြက ဘဲြ႔ထက္ အရည္အေသြးမွာ ကိုး ဆယ္ဆ သာ ဆိုပဲ...။
က်န္းမာေရး ဆိုတာကေတာ့ ေျပာစရာကို မလိုေတာ့ေအာင္ အခမဲ့ ေဆးခန္းေတြ၊ ေဆး႐ံုေတြ နဲ႔၊ ဘယ္ေဆး႐ံု ေဆးခန္း သြားသြား ေဆးဝါး ပစၥည္း ကိရိယာ အျပည့္အစံုနဲ႔၊ လူနာ စမ္းသပ္ တာကိုက စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္၊ ေငြမ်က္ႏွာ လံုးဝ မၾကည့္ၾကတာဗ်ာ။ လူနာတင္ တြန္းလွည္း ႀကီး စီးရတာက အစ မာစီးဒီးကားႀကီး စီးရသလို အင္မတန္ ညင္သာတယ္။ ဝန္ထမ္းေတြ ဆက္ဆံေရးေကာင္းပံု၊ လူနာ အေပၚ ၾကင္နာၾကပံုမ်ား ေျပာပါတယ္...။
ဪ...ေျပာင္းျပန္ ေျပာင္းျပန္... ။
ေနာက္ဆံုး ေျပာမယ္ဗ်ာ...ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔ အ႐ူးအမူး စြဲလန္းတဲ့ ေဘာလံုး...။ ႐ြာက ေဘာသမားေတြမ်ား ႏိူင္ငံတကာ ကလပ္ အသင္းေတြက ေခၚတာေတာင္ သြားမကစား ဘူးဗ်ိဳ႕ အဲသေလာက္ ႐ြာအေပၚ သစၥာ႐ိွတယ္။ သစၥာ႐ိွဆို တႏွစ္ တႏွစ္ ရတဲ့ေၾကးက လည္း နဲမွ မနဲပဲ ကိုးဗ်...။ ကိုင္း ခုဆို က်ဳပ္တို႔ ႐ြာ ေဘာလံုးက ေ႐ႊေခတ္လို႔ ေျပာရမလို တေခတ္ဆန္းခ်က္ဗ်ာ။
က်ဳပ္တို႔႐ြာ ေဘာလံုးအသင္း ရဲ႕ ကမာၻမွာ ဖုန္းတဂိုး ႀကီးလိုက္ပံုမ်ားကေတာ့ ဖုန္း ကနဲ ဆိုလိုက္ ရင္ တဂိုးပဲဗ်ိဳ႕...။ တဘက္ အသင္းက ကန္သြင္းသြားတာ ေျပာပါတယ္။ အဲ...အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္ သတ္ပံုမွားသြားလို႔...ဘုန္းတန္ခိုး ထြားခ်က္မ်ား ေျပာပါတယ္...။
ဪ....ေျပာင္းျပန္ေတြမ်ား ေျပာရဖန္မ်ားလြန္းေတာ့ ခုတေလာ လမ္းထြက္တိုင္း လူေတြကို ေဇာက္ထိုးေတြခ်ည္း ျမင္ ျမင္ေနရသဗ်....။
ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ႐ွင္...
ၿပီးခဲ့တဲ့ တေခါက္ ႐ြာေရာက္ေတာ့ တညမွာ ေအာ္ ေကြ႔ က်ည္....လို႔ လမ္းေပၚက ဆဲြဆဲြငင္ငင္ ေအာ္သြားသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘာတုန္းဟ လို႔ ေမးမိေတာ့ က်ဳပ္ညီက အီ ေကြ ႔ေၾကာ္ ေလဗ်ာတဲ့...။ ဪ...ေအာ္ ေကြ႔ က်ည္ ...အီ ေကြ ႔ေၾကာ္....ဟုတ္သား...ေျပာင္းျပန္ဟလို႔ ေတြးရင္း မွတ္ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြ အခ်င္းခ်င္း ေျပာေနသံေတြ ဘာရယ္မဟုတ္ ၾကားမိတာ ေလး ႐ိွေသးဗ်ာ...ဒီလိုဗ်...။
A: ဝ ေနတယ္ဟယ္...ငါ နဲနဲေတာ့ ဝိတ္ခ်ရအံုးမယ္
B: ဟယ္ ဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူးဟယ္...လွ႐ံုေလးပါ...နင္ကမွ ေတာ္ေသးတယ္ တို႔ေလာက္မ်ား ဝရင္ ဒုကၡ
A: ဟိုမိန္းမေတြ ၾကည့္ထားၾက စလင္းေဘာ္ဒီေလးလာၿပီ ငါ့လိုမ်ိဳး...အဟိ....
B: ေအာင္မာ...႐ွင္က အက်ႌပြပြ ဝတ္ထားလို႔ ဗိုက္က အဆီေတြ ဖံုးေနတာမ်ား...ဗိုက္က အဆီထုက ၆ လက္မ ေဖာက္ထုတ္ရင္ေတာင္ တလီတာေလာက္ရမွာ...ဟြန္း....
ေဟာ...ေတြ႔လား...ေတြ႔လား...သူတို႔ဟာက ေျပာင္းျပန္ဗ်...ဝတယ္ ေျပာရင္ သူတို႔က ပိန္ပါတယ္ ဆိုၾကတယ္... ပိန္တယ္ ေျပာျပန္ေတာ့ သူတို႔က ဝပါတယ္ ျဖစ္ျပန္ေရာ....မခက္ဘူးလားဗ်ာ...။
ဪ...ေျပာင္းျပန္...ေျပာင္းျပန္ကိုးဗ်...။
ဒါတင္ ဘယ္ရပ္အံုးမလဲ...ၾကားခဲ့မိတာေလးေတြ ႐ိွေသးဗ်ာ...။
A: ငါ့ႏွယ္ ႐ုပ္ကလည္း ဆိုးပါတယ္...တိမ္ေတာက္ခ်ိန္လည္း မကယ္ႏိူင္ပါဘူးဟယ္...
B: အားမငယ္စမ္းပါနဲ႔ဟာ...နင္ကမွ ႐ြက္ၾကမ္းေရႀကိဳေလး၊ တခ်ိဳ႕ဆို ဒယ္အိုးဖင္ ဓါတ္လိုက္ထားသလိုမ်ိဳးဟ...
A: ဟဲ့ ငါ့နာမည္ကို ပပဝတီ လို႔ ေျပာင္းမယ္ေဟ့...မီးမထြန္းပဲ လင္းရေအာင္ကို လွလြန္းလို႔...
B: မိန္းမကိုက ေျမႀကီးနဲ႔ တေတာင္ေလာက္ လြတ္ေနတယ္...ဒီမယ္ လင္းတ ေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္း လွၾကပါတယ္ဟဲ့....
ကဲ ၾကားၾကတယ္ မဟုတ္လား...မလွပါဘူးဆိုမွ ႐ုပ္မဆိုးပါဘူး ေျပာၾက...၊ အလြန္လွပါတယ္ ဆိုျပန္ေတာ့ လင္းတေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္း လွျပန္သတဲ့...။
က်ဳပ္ မေျပာဘူးလားဗ်....ေျပာင္းျပန္ေတြပါ လို႔...။
ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာဗ်ာ...က်ဳပ္ေတာ့ အဲဒီကစလို႔ ေျပာင္းျပန္ေတြ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ ေျပာတတ္ခဲ့ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕...။
ခုလို တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ကမာၻက ႐ြာ ၊ ႐ြာက ကမာၻ ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ဆိုၾက ေလေတာ့ အဲဒီ ကမာၻျဖစ္သြားတဲ့ ႐ြာ အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ...။ ပင္မ ေဒါက္တိုင္ ႀကီး ေတြျဖစ္တဲ့ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး နဲ႔ က်န္းမာေရးေလးေတြ အေၾကာင္း ခပ္ပါးပါး ေလး ေပါ့...။
စီးပြားေရးကေတာ့ဗ်ာ ဆီကိုေရခ်ိဳး ေဆး႐ိုးမီးလံႈ ဆိုတာ ဘာ ဟုတ္ေသးတုန္း၊ ျခေသၤ့ ေရခ်ိဳး ေဒၚလာ မီးလံႈ ေနတဲ့ ေခတ္ဗ်။ ေငြဆိုတာ ေပါလြန္းလို႔ ကုန္တိုက္ႀကီးေတြ၊ ေစ်းေတြ၊႐ုပ္႐ွင္႐ံု၊ ဘုရား ေက်င္းကန္ေတြမွာမ်ား ဝယ္ၾကခ်မ္းၾက၊ လႉၾကတန္းၾကနဲ႔ ပိုက္ဆံ ေတြမ်ား ေဖြးကနဲ ေဖြးကနဲ ေနေတာ့တာဗ်ိဳး....။ အဖိုး အဖြားမ်ား ေျပာဖူးတဲ့ ပေဒသာပင္ ေခတ္ဆိုတာ ဘာ ဟုတ္ေသးတုန္း...။
ပညာေရး ၾကည့္အံုးမလား...၊ ေအာက္စ္ဖို႔တို႔ ဟားဗတ္စ္တို႔ ဆိုတာ ေခတ္မ႐ိွေတာ့ ဘူးဗ်ာ။ ကမာၻအရပ္ရပ္က ႐ြာမွာ ေက်ာင္းလာအပ္ ၾကသတဲ့။ အတန္းေတြ ေပးတက္ လိုက္တာမ်ား ေဟာတတန္း ေဟာတတန္းနဲ႔။ ႐ြာက ရလာတဲ့ ဘဲြ႔မ်ား ကမာၻ့ တကၠသိုလ္ ေတြက ဘဲြ႔ထက္ အရည္အေသြးမွာ ကိုး ဆယ္ဆ သာ ဆိုပဲ...။
က်န္းမာေရး ဆိုတာကေတာ့ ေျပာစရာကို မလိုေတာ့ေအာင္ အခမဲ့ ေဆးခန္းေတြ၊ ေဆး႐ံုေတြ နဲ႔၊ ဘယ္ေဆး႐ံု ေဆးခန္း သြားသြား ေဆးဝါး ပစၥည္း ကိရိယာ အျပည့္အစံုနဲ႔၊ လူနာ စမ္းသပ္ တာကိုက စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္၊ ေငြမ်က္ႏွာ လံုးဝ မၾကည့္ၾကတာဗ်ာ။ လူနာတင္ တြန္းလွည္း ႀကီး စီးရတာက အစ မာစီးဒီးကားႀကီး စီးရသလို အင္မတန္ ညင္သာတယ္။ ဝန္ထမ္းေတြ ဆက္ဆံေရးေကာင္းပံု၊ လူနာ အေပၚ ၾကင္နာၾကပံုမ်ား ေျပာပါတယ္...။
ဪ...ေျပာင္းျပန္ ေျပာင္းျပန္... ။
ေနာက္ဆံုး ေျပာမယ္ဗ်ာ...ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔ အ႐ူးအမူး စြဲလန္းတဲ့ ေဘာလံုး...။ ႐ြာက ေဘာသမားေတြမ်ား ႏိူင္ငံတကာ ကလပ္ အသင္းေတြက ေခၚတာေတာင္ သြားမကစား ဘူးဗ်ိဳ႕ အဲသေလာက္ ႐ြာအေပၚ သစၥာ႐ိွတယ္။ သစၥာ႐ိွဆို တႏွစ္ တႏွစ္ ရတဲ့ေၾကးက လည္း နဲမွ မနဲပဲ ကိုးဗ်...။ ကိုင္း ခုဆို က်ဳပ္တို႔ ႐ြာ ေဘာလံုးက ေ႐ႊေခတ္လို႔ ေျပာရမလို တေခတ္ဆန္းခ်က္ဗ်ာ။
က်ဳပ္တို႔႐ြာ ေဘာလံုးအသင္း ရဲ႕ ကမာၻမွာ ဖုန္းတဂိုး ႀကီးလိုက္ပံုမ်ားကေတာ့ ဖုန္း ကနဲ ဆိုလိုက္ ရင္ တဂိုးပဲဗ်ိဳ႕...။ တဘက္ အသင္းက ကန္သြင္းသြားတာ ေျပာပါတယ္။ အဲ...အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္ သတ္ပံုမွားသြားလို႔...ဘုန္းတန္ခိုး ထြားခ်က္မ်ား ေျပာပါတယ္...။
ဪ....ေျပာင္းျပန္ေတြမ်ား ေျပာရဖန္မ်ားလြန္းေတာ့ ခုတေလာ လမ္းထြက္တိုင္း လူေတြကို ေဇာက္ထိုးေတြခ်ည္း ျမင္ ျမင္ေနရသဗ်....။
ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ႐ွင္...
Friday, February 5, 2010
ထံု သြားတဲ့ ည...
အမွား မကင္းခဲ့ပါဘူး
ဒါေပမဲ့....
ျမား အစင္းစင္း ဆူးသလိုမ်ိဳး
လက္ညိႇဳးေတြ ကိုယ့္ဘက္
အဆိပ္တက္ ဖ်ားနာ
ကိုယ္ဟာ...သက္႐ိွ ပစ္မွတ္တခု ျဖစ္ ျဖစ္သြားတယ္.....။
ၾကာေတာ့လည္း....အ႐ႈံးေတြ ထဲမွာ
ၿပံဳးၿပံဳးေလး က်င့္သားရ
ကုန္း႐ုန္းလို႔ ထ ရပ္လိုက္တိုင္း
အဆင္းမွာ ဝိုင္း တြန္းခ်ၾကဖန္မ်ားလာေတာ့
သန္းေကာင္ယံည အေမွာင္ေတြဟာ
ေၾကာင္ေတာင္ကန္း တေယာက္အတြက္
ဟာသ တပုဒ္ထက္ မပိုႏိူင္ေတာ့ဘူး....။
Image source : Myniceprofile.com
Wednesday, February 3, 2010
ကိုယ့္အႀကိဳက္....(ႂကြားစိန္)
ေျပာလို႔ေျပာတာ ဟုတ္ပါဘူး...ဘေလာ့ဂ္ေရးလာတဲ့ သက္တမ္း ၃လ နီးပါး...ပို႔စ္ေပါင္း ၅၀ နီးပါးမွာ ဒီပို႔စ္ေရးရတာ အားအရဆံုးပဲ...ေက်းဇူးအရမ္းတင္တယ္...႐ွဲ႕႐ွဲ႕နီ...ေပါက္ေရ....
ေျပာပါရေစအံုး...ဒါအကုန္ မႈတ္ေသးဘူး...က်န္ေသးတယ္...ေတာ္ေနၾကာ...ပါတ္တူး တင္ေနရမစိုးလို႔ ဘရိတ္အုပ္ထားလိုက္တယ္...တခ်ိဳ႕...႐ြာကိုျပန္ပို႔ေပးလိုက္တယ္...နာဂစ္တုန္းက ႐ွင္းလိုက္ေသးတယ္...မခ်ဳပ္ရေသးတာေတြ ႐ိွေသးတယ္...။ လူခ်စ္လူခင္မ်ားသူ ဆိုေတာ့ကာ လက္ေဆာင္ေပးသူေတြကလည္းမ်ား...။ ပိုးခ်ိတ္ေလး ၂ထည္ မွတ္မွတ္ယယ ဝယ္ဝတ္ဖူးတယ္၊ ၂ထည္လံုး အျဖဴခံ၊ အျဖဴခံေပၚေရာင္စံုေလး တထည္၊ ပုလဲေရာင္ခံေပၚ သံပုရာခြံစိမ္းေရာင္ ခ်ိတ္ေလးရယ္။ မ႐ိုက္ျပႏိူင္တာက ႐ြာမွာထားခဲ့လို႔။ ထမီကို ႀကိဳက္ေပမဲ့ ဝလာလို႔ ဝမွန္းမသိေစတာက ဆိုးတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ စလင္းေဘာ္ဒီေလးပါ...ယံုၾကပါ...။
က်မ ထမီ စဝတ္တတ္ ကတည္းက အေမ့လံုခ်ည္ေတြ ယူဝတ္ခဲ့ရတာ ဆိုေတာ့ ၄ေတာင္ မိုက္ေလ်ာ့ကြင္းက စဝတ္ခဲ့တယ္။ ခုလည္း ၄ေတာင္ မိုက္ေလ်ာ့ကြင္း ပါပဲ။ အမွတ္ရေနခဲ့တာက အေရးအခင္းတုန္းက အဖြားရဲ႕ ဘ႐ိုကိတ္ေတြ၊ တူတယ္ လံုခ်ည္ေတြ က်မ ယူဝတ္ ပစ္တာ အဆင္ကုန္ ပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး အဖြားရဲ႕ ရင္ဖံုး ကြင္းတပ္အက်ႌေတြ ယူဝတ္လို႔ အဖြားက ဖြက္ထားရတဲ့ အထိ...။
က်မ တကၠသိုလ္တက္တဲ့ တေလ်ာက္လံုးလည္း ရင္ဖံုး၊ ရင္ေစ့၊ ေကာ္လာေထာင္၊ က်ယ္သီးေစ့ကြင္းတပ္ ေတြပဲ အဝတ္မ်ားခဲ့ရတာ၊ ထမီဆင္ဆန္းေလးေတြႀကိဳက္တယ္၊ အမ်ိဳးသား ရခိုင္လံုခ်ည္ေတြ အထက္ဆင္တပ္ ဝတ္ဖူးတယ္။ ထူထူထဲထဲ နဲ႔ ဝတ္ရတာ ႀကိဳက္တယ္။ ဝတ္ေတာ့ ျမန္မာလို၊ အဲဒီတုန္းက ဆံပင္ေက်ာလယ္နဲ႔မို႔ လိုက္ဖက္သလိုပါ၊ ဒါေပမဲ့ ေနတာထိုင္တာက က်ားက်ားယားယားနဲ႔ လမ္းေလ်ာက္ရင္ ခုန္ဆြဆြနဲ႔ဆိုေတာ့ ျမင္ေယာင္သာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့......။
ကဲ...အေျပာေတြေလွ်ာ့လို႔ က်မပိုင္သမွ်ေလးေတြ ၾကည့္လိုက္ၾကပါအံုးေနာ္...
ဒါက အိမ္ေနရင္း ဝတ္ေလ့႐ိွတဲ့ ခ်ည္လံုခ်ည္ေလးေတြ...အန္တီ (သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေမ) ပို႔ေပးတာ...က်မကေတာ့ ဆင္ညိဳေတာ္ေလး မီွရင္း ၾကံစုတ္ရတာေပါ့....
ႏိူ႕စိမ္းေလးက ဘာသားေခၚလည္း မသိဘူး ထူထူမြမြေလး...က်န္ သံုးထည္က ခ်ည္ထည္ အပြင့္ကေလးေတြ၊ ခ်ိတ္-ဘတ္ကယ္ နဲ႔ ေပမဲ့ လံုခ်ည္လိုပဲ ႏွစ္ထပ္ဆိုေတာ့ ဝတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္...႐ြာျပန္တုန္း ကိုယ္တိုင္ေ႐ြး ဝယ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာ...
အျဖဴခံေပၚ ေဒါနစိမ္း အပြင့္ေလးရယ္ နဲ႔ အနက္ေပၚ ေဗဒါ-အစိမ္းပြင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေလးက တမီတာကို ၆ ေဒၚလာ စလံုးက အာရပ္လမ္းက ဝယ္ၿပီး ႐ြာအျပန္ ခ်ဳပ္ခဲ့တာ...၊ က်န္တဲ့ အေပ်ာ့စ ေလးေတြက အေမ ဝယ္ေပးတာ...အက်ႌနဲ႔ ဆင္တူ သႀကၤန္မိုးအက်ႌပံုေလးေတြ...
ကိုယ္တိုင္ဝယ္တာ ႏွစ္ထည္ လက္ေဆာင္ရတာ ႏွစ္ထည္ (အလယ္က မေနာတိုင္ေလး နဲ႔ ႏွစ္နံစပ္ အညိဳေလး၂ထည္က ဝယ္တာ)
ေဘးစြန္က အနက္ခံေပၚ ဆႏြင္းမကင္းကြက္ေလးပဲ ဝယ္ရတာ က်န္တာ လက္ေဆာင္ရတာ...
အလယ္ႏွစ္ထည္က လက္ေဆာင္ရတာ...ေဘး ႏွစ္ထည္က အေမ ဝယ္ေပးတာ
ဒီပတ္ထမီေလး ၄ထည္လံုး လက္ေဆာင္ရခဲ့တာပါ...မီးခိုးေပၚ ေအာက္နားအပြင့္ကေလးနဲ႔က အက်ႌ နဲ႔ ဝမ္းဆက္ တံဆိတ္က Hers ပါ
ဒီလံုခ်ည္ေလး ႏွစ္ထည္က က်မ အႀကိဳက္ဆံုး အင္းေလးဆင္ေလးေတြ၊ ကိုယ္တိုင္ဝယ္ခဲ့တာ...အိအိေထြးေထြးနဲ႔ ဝတ္လို႔ အရမ္းေကာင္းပါတယ္...
ဒါက အင္းေလးဆင္ ထမီေလး ႏွစ္ထည္ နဲ႔ တြဲဝတ္ေလ့႐ိွတဲ့ အက်ႌေလးေတြပါ...အဆင္သင့္ ႐ိွတာနဲ႔ ႐ိုက္တင္လိုက္ပါတယ္...ခရင္မ္ေရာင္ေလးက အေမနဲ႔ တူတူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွာ ခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီး ခရမ္းေရာင္ေလးက Hers က ဝယ္ခဲ့ပါတယ္
ဒီပို႔စ္ကို သူငယ္ခ်င္း ေ႐ႊစင္ဦး၊ ညီမ အင္ၾကင္းသန္႔၊ ညီမ ပံုရိပ္၊ ညီမ ယြန္းေလး၊ မငယ္ႏိူင္ နဲ႔ ညီမငယ္ ေ႐ႊျပည္သူ တို႔ကို ဆက္လက္ တက္ဂ္ခ်င္ပါတယ္...။ အားတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြမွာ ေရးေပးၾကဖို႔ပါေနာ္... :))
ဘဝအေမာေတြ ေျပၾကပါေစ႐ွင္...
*** ဒီပို႔စ္ကို ေရးခ်င္လြန္းလို႔ကို ေပါက္ကို တက္ဂ္ပို႔စ္ လုပ္ခိုင္းတာ...။ ျမန္မာမိန္းကေလးတိုင္း ထမီေလးေတြ ႀကိဳက္ၾကတာ...အခြင့္မသာလို႔သာ အၿမဲမဝတ္ရင္ ႐ိွရမယ္။ က်မကေတာ့ ေပ်ာ္တယ္ ေက်နပ္တယ္...ထမီေလးေတြ ခမ်ာလည္း ခုလို ပဲြထုတ္မွ လူလူသူသူ ဘေလာ့ဂ္ေပၚ တက္ရ႐ွာတာကလား ...။ အၿမဲတမ္းႀကီး ဘီ႐ိုထဲေနရ ပ်င္း႐ွာေရာ့မယ္ေလ။ တသက္နဲ႔တကိုယ္ ထမီေလးေတြခ်ည္း ခုလို ႐ိုက္ထားဖို႔ မေတြးခဲ့မိဘူး ။ ခုေတာ့ တခုတ္တရ ေလး အျမတ္တႏိူးထားၿပီး ဓါတ္ပံု႐ိုက္ တင္လိုက္လို႔ သူတို႔လဲ ေပ်ာ္ၾက႐ွာမွာ...။ လက္ေဆာင္ ေပးထားတဲ့သူေတြလည္း က်မ တန္ဘိုးတထား သိမ္းထားမွန္း သိရင္ ၾကည္ႏူးၾက႐ွာေပမယ္။ အားလံုးကို ေက်းဇူး တင္ပါတယ္...။
ေျပာပါရေစအံုး...ဒါအကုန္ မႈတ္ေသးဘူး...က်န္ေသးတယ္...ေတာ္ေနၾကာ...ပါတ္တူး တင္ေနရမစိုးလို႔ ဘရိတ္အုပ္ထားလိုက္တယ္...တခ်ိဳ႕...႐ြာကိုျပန္ပို႔ေပးလိုက္တယ္...နာဂစ္တုန္းက ႐ွင္းလိုက္ေသးတယ္...မခ်ဳပ္ရေသးတာေတြ ႐ိွေသးတယ္...။ လူခ်စ္လူခင္မ်ားသူ ဆိုေတာ့ကာ လက္ေဆာင္ေပးသူေတြကလည္းမ်ား...။ ပိုးခ်ိတ္ေလး ၂ထည္ မွတ္မွတ္ယယ ဝယ္ဝတ္ဖူးတယ္၊ ၂ထည္လံုး အျဖဴခံ၊ အျဖဴခံေပၚေရာင္စံုေလး တထည္၊ ပုလဲေရာင္ခံေပၚ သံပုရာခြံစိမ္းေရာင္ ခ်ိတ္ေလးရယ္။ မ႐ိုက္ျပႏိူင္တာက ႐ြာမွာထားခဲ့လို႔။ ထမီကို ႀကိဳက္ေပမဲ့ ဝလာလို႔ ဝမွန္းမသိေစတာက ဆိုးတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ စလင္းေဘာ္ဒီေလးပါ...ယံုၾကပါ...။
က်မ ထမီ စဝတ္တတ္ ကတည္းက အေမ့လံုခ်ည္ေတြ ယူဝတ္ခဲ့ရတာ ဆိုေတာ့ ၄ေတာင္ မိုက္ေလ်ာ့ကြင္းက စဝတ္ခဲ့တယ္။ ခုလည္း ၄ေတာင္ မိုက္ေလ်ာ့ကြင္း ပါပဲ။ အမွတ္ရေနခဲ့တာက အေရးအခင္းတုန္းက အဖြားရဲ႕ ဘ႐ိုကိတ္ေတြ၊ တူတယ္ လံုခ်ည္ေတြ က်မ ယူဝတ္ ပစ္တာ အဆင္ကုန္ ပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး အဖြားရဲ႕ ရင္ဖံုး ကြင္းတပ္အက်ႌေတြ ယူဝတ္လို႔ အဖြားက ဖြက္ထားရတဲ့ အထိ...။
က်မ တကၠသိုလ္တက္တဲ့ တေလ်ာက္လံုးလည္း ရင္ဖံုး၊ ရင္ေစ့၊ ေကာ္လာေထာင္၊ က်ယ္သီးေစ့ကြင္းတပ္ ေတြပဲ အဝတ္မ်ားခဲ့ရတာ၊ ထမီဆင္ဆန္းေလးေတြႀကိဳက္တယ္၊ အမ်ိဳးသား ရခိုင္လံုခ်ည္ေတြ အထက္ဆင္တပ္ ဝတ္ဖူးတယ္။ ထူထူထဲထဲ နဲ႔ ဝတ္ရတာ ႀကိဳက္တယ္။ ဝတ္ေတာ့ ျမန္မာလို၊ အဲဒီတုန္းက ဆံပင္ေက်ာလယ္နဲ႔မို႔ လိုက္ဖက္သလိုပါ၊ ဒါေပမဲ့ ေနတာထိုင္တာက က်ားက်ားယားယားနဲ႔ လမ္းေလ်ာက္ရင္ ခုန္ဆြဆြနဲ႔ဆိုေတာ့ ျမင္ေယာင္သာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့......။
ကဲ...အေျပာေတြေလွ်ာ့လို႔ က်မပိုင္သမွ်ေလးေတြ ၾကည့္လိုက္ၾကပါအံုးေနာ္...
ဒါက အိမ္ေနရင္း ဝတ္ေလ့႐ိွတဲ့ ခ်ည္လံုခ်ည္ေလးေတြ...အန္တီ (သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေမ) ပို႔ေပးတာ...က်မကေတာ့ ဆင္ညိဳေတာ္ေလး မီွရင္း ၾကံစုတ္ရတာေပါ့....
ႏိူ႕စိမ္းေလးက ဘာသားေခၚလည္း မသိဘူး ထူထူမြမြေလး...က်န္ သံုးထည္က ခ်ည္ထည္ အပြင့္ကေလးေတြ၊ ခ်ိတ္-ဘတ္ကယ္ နဲ႔ ေပမဲ့ လံုခ်ည္လိုပဲ ႏွစ္ထပ္ဆိုေတာ့ ဝတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္...႐ြာျပန္တုန္း ကိုယ္တိုင္ေ႐ြး ဝယ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာ...
အျဖဴခံေပၚ ေဒါနစိမ္း အပြင့္ေလးရယ္ နဲ႔ အနက္ေပၚ ေဗဒါ-အစိမ္းပြင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေလးက တမီတာကို ၆ ေဒၚလာ စလံုးက အာရပ္လမ္းက ဝယ္ၿပီး ႐ြာအျပန္ ခ်ဳပ္ခဲ့တာ...၊ က်န္တဲ့ အေပ်ာ့စ ေလးေတြက အေမ ဝယ္ေပးတာ...အက်ႌနဲ႔ ဆင္တူ သႀကၤန္မိုးအက်ႌပံုေလးေတြ...
ကိုယ္တိုင္ဝယ္တာ ႏွစ္ထည္ လက္ေဆာင္ရတာ ႏွစ္ထည္ (အလယ္က မေနာတိုင္ေလး နဲ႔ ႏွစ္နံစပ္ အညိဳေလး၂ထည္က ဝယ္တာ)
ေဘးစြန္က အနက္ခံေပၚ ဆႏြင္းမကင္းကြက္ေလးပဲ ဝယ္ရတာ က်န္တာ လက္ေဆာင္ရတာ...
အလယ္ႏွစ္ထည္က လက္ေဆာင္ရတာ...ေဘး ႏွစ္ထည္က အေမ ဝယ္ေပးတာ
ဒီပတ္ထမီေလး ၄ထည္လံုး လက္ေဆာင္ရခဲ့တာပါ...မီးခိုးေပၚ ေအာက္နားအပြင့္ကေလးနဲ႔က အက်ႌ နဲ႔ ဝမ္းဆက္ တံဆိတ္က Hers ပါ
ဒီလံုခ်ည္ေလး ႏွစ္ထည္က က်မ အႀကိဳက္ဆံုး အင္းေလးဆင္ေလးေတြ၊ ကိုယ္တိုင္ဝယ္ခဲ့တာ...အိအိေထြးေထြးနဲ႔ ဝတ္လို႔ အရမ္းေကာင္းပါတယ္...
ဒါက အင္းေလးဆင္ ထမီေလး ႏွစ္ထည္ နဲ႔ တြဲဝတ္ေလ့႐ိွတဲ့ အက်ႌေလးေတြပါ...အဆင္သင့္ ႐ိွတာနဲ႔ ႐ိုက္တင္လိုက္ပါတယ္...ခရင္မ္ေရာင္ေလးက အေမနဲ႔ တူတူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွာ ခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီး ခရမ္းေရာင္ေလးက Hers က ဝယ္ခဲ့ပါတယ္
ဒီပို႔စ္ကို သူငယ္ခ်င္း ေ႐ႊစင္ဦး၊ ညီမ အင္ၾကင္းသန္႔၊ ညီမ ပံုရိပ္၊ ညီမ ယြန္းေလး၊ မငယ္ႏိူင္ နဲ႔ ညီမငယ္ ေ႐ႊျပည္သူ တို႔ကို ဆက္လက္ တက္ဂ္ခ်င္ပါတယ္...။ အားတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြမွာ ေရးေပးၾကဖို႔ပါေနာ္... :))
ဘဝအေမာေတြ ေျပၾကပါေစ႐ွင္...
*** ဒီပို႔စ္ကို ေရးခ်င္လြန္းလို႔ကို ေပါက္ကို တက္ဂ္ပို႔စ္ လုပ္ခိုင္းတာ...။ ျမန္မာမိန္းကေလးတိုင္း ထမီေလးေတြ ႀကိဳက္ၾကတာ...အခြင့္မသာလို႔သာ အၿမဲမဝတ္ရင္ ႐ိွရမယ္။ က်မကေတာ့ ေပ်ာ္တယ္ ေက်နပ္တယ္...ထမီေလးေတြ ခမ်ာလည္း ခုလို ပဲြထုတ္မွ လူလူသူသူ ဘေလာ့ဂ္ေပၚ တက္ရ႐ွာတာကလား ...။ အၿမဲတမ္းႀကီး ဘီ႐ိုထဲေနရ ပ်င္း႐ွာေရာ့မယ္ေလ။ တသက္နဲ႔တကိုယ္ ထမီေလးေတြခ်ည္း ခုလို ႐ိုက္ထားဖို႔ မေတြးခဲ့မိဘူး ။ ခုေတာ့ တခုတ္တရ ေလး အျမတ္တႏိူးထားၿပီး ဓါတ္ပံု႐ိုက္ တင္လိုက္လို႔ သူတို႔လဲ ေပ်ာ္ၾက႐ွာမွာ...။ လက္ေဆာင္ ေပးထားတဲ့သူေတြလည္း က်မ တန္ဘိုးတထား သိမ္းထားမွန္း သိရင္ ၾကည္ႏူးၾက႐ွာေပမယ္။ အားလံုးကို ေက်းဇူး တင္ပါတယ္...။
Monday, February 1, 2010
ဇကာႀကဲၾက သူမ်ား (သို႔မဟုတ္) ေၾကာ္ျငာ
တေန႔က မနက္ ၇း၂၀ ေလာက္ စီပီအက္ဖ္ ႐ုံးသြားဖို႔ အမ်ိဳးသား နဲ႔ အတူ အိမ္က ထြက္ခဲ့ တယ္။ စီပီအက္ဖ္ ႐ုံးက ၈နာရီဖြင့္တာဆိုေတာ့ ဝီရိယထားမွ ကိုယ့္ကိစၥ ေစာေစာ ၿပီးမယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီအခ်ိန္ ရထားက ႐ံုးသမားေတြနဲ႔ အရမ္းၾကပ္တဲ့ အခ်ိန္မို႔လို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး တိုးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ နဲ႔ပဲ ရထားေပၚ ပါသြားတယ္။ က်မက Priority Seat ေ႐ွ႕နားတင္၊ အဲဒီခံု မွာ ထိုင္ေနတာက ၃၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ ႐ိွမဲ့ ေကာင္ေလး တေယာက္ ၊နားမွာ နားၾကပ္တပ္ လို႔၊ သူ႔မ်က္လံုးအစံုက ေ႐ွ႕တည့္တည့္မွာ႐ိွတဲ့ က်မဗိုက္ေပၚ က်တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မကို ေခါင္းေလး ဆတ္ျပၿပီး သူ႔ေနရာက ထေပးတယ္။
က်မျဖင့္ မ်က္ႏွာေတြ ထူပူၿပီး ႐ွက္လြန္းလို႔ ေပကပ္ကပ္နဲ႔ မထိုင္ခ်င္ဘူး လုပ္မိတယ္။ အဲဒါကိုအမ်ိဳးသားက လက္ကုတ္ၿပီး "ထိုင္လိုက္ေလ ေတာ္ၾကာ ခ်ာတိတ္ ႐ွက္သြားအံုးမယ္" တဲ့။ အဲဒါ ခက္တာေပါ့ သူေျပာမွ က်မကပဲ မ႐ွက္တတ္သလိုလို...။ တတ္ႏိူင္ပါဘူးေလ...႐ွက္႐ွက္နဲ႔ပဲ လြယ္ထားတဲ့အိတ္ႀကီး ဗိုက္ေ႐ွ႕ကာၿပီး ထိုင္လိုက္ရတယ္။ ငါ့ႏွယ္ေနာ္...ခုနတုန္းကသာ ဗိုက္ကိုအိတ္နဲ႔ ကြယ္ထားရင္ ခုလိုမျဖစ္ဘူးလို႔ ေတြး မိေသးတယ္။ အမ်ိဳးသားရဲ႕ မ်က္ႏွာၿပံဳးစိစိလည္း မၾကည့္မိေအာင္ေနရေသး။ ဒါေတာင္မွ "ဗိုက္ပူတာ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးက် ပိုင္သကြာ" တဲ့ ေ႐ွ႕ကေန က်မၾကားေလာက္႐ုံ စ ေနေသးတာ။ မုန္းစရာ...သူ႔ကို ၿဂိဳလ္ၾကည့္ တခ်က္ေလာက္ ေကြၽးလိုက္မွ ၿငိမ္သြားတယ္။ က်မ ဗိုက္ အဲဒီေလာက္ မပူပါဘူး ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔ကမွ ရင္ဘတ္ ျဖတ္ဆက္နဲ႔ ကိုယ္ထည္ကားကား အကႌ်ေလး ဝတ္သြားမိလို႔ပါ။
ေနာက္ ၅ဘူတာေလာက္ ေရာက္လို႔ က်မတို႔ ဆင္းခါနီးေတာ့ အဲဒီခ်ာတိတ္ကို လက္တို႔ၿပီး သူ႔ေနရာ ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ ခ်ာတိတ္က ရည္ရည္မြန္မြန္ပဲ ၿပံဳးျပၿပီး ျပန္ထိုင္တယ္။ တခ်ိဳ႕အမႀကီး ေတြလို ရထားေပၚမွာ ေနရာေပးခံရတာမို႔ ဆိုၿပီး စိတ္မနာႏိူင္ပါဘူးေလ...။ ခ်ာတိတ္က ၿပံဳးလိုက္ေတာ့လည္း ႏူးညံ့ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းသား...၊ ပါးခ်ိဳင့္ကေလး တဖက္ ေတာင္ပါေသး...။
ခုေတာ့လည္း ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသားမ်ား ေတြ႔ရင္ စိုက္ကနဲ ေငးၾကည့္မိတာ အက်င့္ ေတာင္ ျဖစ္လို႔ လာတယ္။ တမ်ိဳး မထင္ၾက နဲ႔အံုးေလ...ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ေျပာျပမွာေပါ့။
က်မမွာ သူငယ္ခ်င္း အပ်ိဳႀကီးေတြ တက်ိပ္ေလာက္႐ိွတယ္။ သြားရင္းလာရင္း သူတို႔အတြက္ သင့္ေတာ္တာေလးမ်ား ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား မ်က္စိဖြင့္ နားစြင့္လို႔ ေနရတာ အက်င့္ပါေနတယ္။ ႐ုပ္ရည္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ မြန္မြန္ရည္ရည္ေလးမ်ား ေတြ႔ျပန္ရင္လည္း ေ႐ႊကေလးမ်ားလား၊ လူလြတ္လား၊ ဘာလုပ္ကိုင္ စားေသာက္သလဲ အဲသလို စကားေလး ဘာေလး အစ ဆြဲထုတ္ရင္း တဖက္ကလည္း နဖူးရည္ ဒူးရည္ အကဲခတ္ရေသးတာ။ ဒါေတာင္မွ မယ္မင္းႀကီးမ ေတြက ငါတို႔ေအးေအးေနတာ မၾကည့္ခ်င္ဘူးလားတဲ့၊ ငါတို႔ဟာ စိတ္အလြန္ခိုင္သူေတြ ျဖစ္တယ္ တဲ့၊ မလိုခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူးတဲ့ ဘာညာနဲ႔ က်မကပဲ အၿငိမ္ မေနႏိူင္သလိုလို...ေျပာၾကေသးတာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၾကားက ေအးေအး မေနႏိူင္တဲ့ က်မ အဆိုးျဖစ္ေရာ...။ ၾကားဖူးၾကတယ္မဟုတ္လား...အေပါင္းအသင္းမေကာင္းေတာ့ တသံသရာ တဲ့။
သူငယ္ခ်င္း အပ်ိဳႀကီး ေတြထဲမွာ ေက်ာင္းမွာဆရာမ ျပန္လုပ္သူ၊ ကြန္ပ်ဴတာ ေဒတာေဘ့စ္ လုပ္သူ၊ ဆရာဝန္မ၊ တူးရစ္ဂိုက္ လုပ္ေနသူေတြ ႐ိွတယ္။ ၂ေယာက္က စလံုးမွာ၊ တေယာက္က ကေဗၼာဒီးယားမွာ၊ က်န္တာေတြက ႐ြာမွာ။ ညိဳေခ်ာေလးယူမလား၊ ျဖဴျဖဴလံုးလံုး မုန္လာဥေလး ေတြ ယူမလား၊ ေသးေသးသြယ္သြယ္ ထန္းပိန္ျမစ္ စလင္းေလးေတြလား...။ ကာလာစံု အလွစံု ႐ိွတယ္။
႐ြာက အပ်ိဳႀကီးေတြမ်ား သိတ္ၿငိမ္ေနရင္ က်မတို႔က ဒီကေန လက္ေဆာင္ပစၥည္း ႏႈတ္ခမ္းနီ၊မိတ္ကပ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ မတူတဲ့ အေရာင္အေသြးေတြ ဘယ္ဟာကျဖင့္ ဘယ္သူ႔ အတြက္လို႔မေရးဘဲ အဆင္ေျပသလို ခဲြေဝယူၾက ဆိုၿပီး လွမ္းပို႔ ေပးေလ့႐ိွတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြ သူတို႔ဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့မွ ဟိုမွာ ပစၥည္း အေရာင္အေသြး လိုခ်င္တာလုရင္း သတ္ၾက ျဖတ္ၾကတယ္ ဆိုရင္ပဲ က်မတို႔မွာ ဒီကေန ေပ်ာ္ၾကရတယ္။ ဪ...သူတို႔တေတြ က်န္းက်န္းမာမာ ႐ိွၾကေသးရဲ႕ ဆိုၿပီးေတာ့ပါ...။
ဘယ့္ႏွယ္...အပ်ိဳႀကီးေတြ ဆိုတာ ကိုယ့္လုပ္စာ ကိုယ္႐ွာစား ရတယ္၊ ငိုလို႔မွ ႏွပ္သုတ္စရာ တစ္႐ႈးေလးဘာေလး ေပးမဲ့သူမ႐ွိ၊ သရဲအေၾကာင္း အိပ္မက္လို႔ ညလယ္ႀကီး တေရးႏိူး လာရင္ ေတာင္ အေၾကာက္ေျဖစရာ ရင္ခြင္မ႐ိွ...။ ဪ...လိုအပ္ခ်က္ကို သေဘာမေပါက္ၾကပံုမ်ား ေျပာပါ တယ္။ " ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေ႐ြးစရာ ဒီေလာက္မ်ားတာ၊ နင္တို႔ႏွယ္ လူအုပ္ၾကား ခဲထုေပါ့ဟ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္မွန္မွာ" လို႔ က်မက ျပစ္တင္ဟန္ဆိုတယ္။ ငါတို႔မွာ ခဲအႀကီးအေသး ေ႐ြးေနတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တာ တဲ့။ ျဖစ္ရမယ္ေလ...ေက်ာင္းေတြကလည္း တႏွစ္ ႏွစ္တန္းႏႈန္းနဲ႔ကိုး...။
တခါက မိတ္ေဆြ တေယာက္က ေျပာျပတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ နဲ႔ တိုက္နီးခ်င္း အပ်ိဳႀကီးဗ်ာ တဲ့ တေန႔က ေအာက္ထပ္ ကုန္စံုဆိုင္မွာ ငွက္ေပ်ာသီး ျပားငါးဆယ္ဖိုးကို ငါးျပားေစ့ ဆယ္ေစ့နဲ႔ လာဝယ္လို႔ဗ်...ဟားဟားဟား...တဲ့။ ၾကည့္ ဒါ သက္သက္ အပ်ိဳႀကီးေတြကို ဟာသလုပ္တာ မဟုတ္လား၊ က်မက မရယ္ပါဘူး...ဒါမ်ိဳး ဘယ္ရမလဲ။ အဲဒါ အဲဒါေတြေၾကာင့္ သူတို႔ကို ျမန္ျမန္ စံြေစခ်င္တာ...သူတို႔ကို ဟာသ အလုပ္ခံေနရတာ က်မ ဘယ္ၾကည့္ရက္ပါ့မတုန္း။ ဒါကို သူတို႔ သေဘာ မေပါက္ၾကဘူး...။
သိၾကၿပီ မဟုတ္လား တေနရာရာမွာ အမ်ိဳးသားေလး တေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား က်မ ေငးခနဲ ၾကည့္ေနတာေတြ႔ခဲ့ရင္ မခ်စ္ၾကည္တေယာက္ေတာ့ျဖင့္ သမိုင္းေပး တာဝန္ႀကီးတခုကို ေစတနာ့ဝန္ထမ္း အျဖစ္ ႐ြက္ေဆာင္ေနတယ္လို႔သာ မွတ္လိုက္ၾကပါေနာ္။ ဒါတင္ပဲလား ဆိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မတုန္း၊က်မ တာဝန္က...ေနာက္ ၄-၅ ႏွစ္ေလာက္ ေနလို႔မွ သူတို႔ ထူးမျခားနား ပတ္ပ်ဳိးေလးတပုဒ္ ဆိုေနတုန္း ဆိုရင္ျဖင့္ ႐ြာျပန္ ငွက္ေပ်ာပင္စိုက္ဖို႔သာ ႐ိွေတာ့တာပဲ...။ သူတို႔ တေတြ အသက္ႀကီးတဲ့ အခါ ငွက္ေပ်ာၿခံကေလးက ရတဲ့ ဝင္ေငြ မီွခိုစားရေအာင္ပါ...။
ဪ အေပါင္းအသင္းမေကာင္းေတာ့ တသံသရာ လို႔ ဆိုၾကတယ္...။
ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ....
***ခ်စ္၍ ေၾကာ္ျငာဝင္ေပးသည္ ေနာက္ႀကံဳရင္ ဓါတ္ပံုႏွင့္ တကြ လာအံုးမည္...ေမွ်ာ္...
က်မျဖင့္ မ်က္ႏွာေတြ ထူပူၿပီး ႐ွက္လြန္းလို႔ ေပကပ္ကပ္နဲ႔ မထိုင္ခ်င္ဘူး လုပ္မိတယ္။ အဲဒါကိုအမ်ိဳးသားက လက္ကုတ္ၿပီး "ထိုင္လိုက္ေလ ေတာ္ၾကာ ခ်ာတိတ္ ႐ွက္သြားအံုးမယ္" တဲ့။ အဲဒါ ခက္တာေပါ့ သူေျပာမွ က်မကပဲ မ႐ွက္တတ္သလိုလို...။ တတ္ႏိူင္ပါဘူးေလ...႐ွက္႐ွက္နဲ႔ပဲ လြယ္ထားတဲ့အိတ္ႀကီး ဗိုက္ေ႐ွ႕ကာၿပီး ထိုင္လိုက္ရတယ္။ ငါ့ႏွယ္ေနာ္...ခုနတုန္းကသာ ဗိုက္ကိုအိတ္နဲ႔ ကြယ္ထားရင္ ခုလိုမျဖစ္ဘူးလို႔ ေတြး မိေသးတယ္။ အမ်ိဳးသားရဲ႕ မ်က္ႏွာၿပံဳးစိစိလည္း မၾကည့္မိေအာင္ေနရေသး။ ဒါေတာင္မွ "ဗိုက္ပူတာ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးက် ပိုင္သကြာ" တဲ့ ေ႐ွ႕ကေန က်မၾကားေလာက္႐ုံ စ ေနေသးတာ။ မုန္းစရာ...သူ႔ကို ၿဂိဳလ္ၾကည့္ တခ်က္ေလာက္ ေကြၽးလိုက္မွ ၿငိမ္သြားတယ္။ က်မ ဗိုက္ အဲဒီေလာက္ မပူပါဘူး ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔ကမွ ရင္ဘတ္ ျဖတ္ဆက္နဲ႔ ကိုယ္ထည္ကားကား အကႌ်ေလး ဝတ္သြားမိလို႔ပါ။
ေနာက္ ၅ဘူတာေလာက္ ေရာက္လို႔ က်မတို႔ ဆင္းခါနီးေတာ့ အဲဒီခ်ာတိတ္ကို လက္တို႔ၿပီး သူ႔ေနရာ ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ ခ်ာတိတ္က ရည္ရည္မြန္မြန္ပဲ ၿပံဳးျပၿပီး ျပန္ထိုင္တယ္။ တခ်ိဳ႕အမႀကီး ေတြလို ရထားေပၚမွာ ေနရာေပးခံရတာမို႔ ဆိုၿပီး စိတ္မနာႏိူင္ပါဘူးေလ...။ ခ်ာတိတ္က ၿပံဳးလိုက္ေတာ့လည္း ႏူးညံ့ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းသား...၊ ပါးခ်ိဳင့္ကေလး တဖက္ ေတာင္ပါေသး...။
ခုေတာ့လည္း ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသားမ်ား ေတြ႔ရင္ စိုက္ကနဲ ေငးၾကည့္မိတာ အက်င့္ ေတာင္ ျဖစ္လို႔ လာတယ္။ တမ်ိဳး မထင္ၾက နဲ႔အံုးေလ...ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ေျပာျပမွာေပါ့။
က်မမွာ သူငယ္ခ်င္း အပ်ိဳႀကီးေတြ တက်ိပ္ေလာက္႐ိွတယ္။ သြားရင္းလာရင္း သူတို႔အတြက္ သင့္ေတာ္တာေလးမ်ား ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား မ်က္စိဖြင့္ နားစြင့္လို႔ ေနရတာ အက်င့္ပါေနတယ္။ ႐ုပ္ရည္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ မြန္မြန္ရည္ရည္ေလးမ်ား ေတြ႔ျပန္ရင္လည္း ေ႐ႊကေလးမ်ားလား၊ လူလြတ္လား၊ ဘာလုပ္ကိုင္ စားေသာက္သလဲ အဲသလို စကားေလး ဘာေလး အစ ဆြဲထုတ္ရင္း တဖက္ကလည္း နဖူးရည္ ဒူးရည္ အကဲခတ္ရေသးတာ။ ဒါေတာင္မွ မယ္မင္းႀကီးမ ေတြက ငါတို႔ေအးေအးေနတာ မၾကည့္ခ်င္ဘူးလားတဲ့၊ ငါတို႔ဟာ စိတ္အလြန္ခိုင္သူေတြ ျဖစ္တယ္ တဲ့၊ မလိုခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူးတဲ့ ဘာညာနဲ႔ က်မကပဲ အၿငိမ္ မေနႏိူင္သလိုလို...ေျပာၾကေသးတာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၾကားက ေအးေအး မေနႏိူင္တဲ့ က်မ အဆိုးျဖစ္ေရာ...။ ၾကားဖူးၾကတယ္မဟုတ္လား...အေပါင္းအသင္းမေကာင္းေတာ့ တသံသရာ တဲ့။
သူငယ္ခ်င္း အပ်ိဳႀကီး ေတြထဲမွာ ေက်ာင္းမွာဆရာမ ျပန္လုပ္သူ၊ ကြန္ပ်ဴတာ ေဒတာေဘ့စ္ လုပ္သူ၊ ဆရာဝန္မ၊ တူးရစ္ဂိုက္ လုပ္ေနသူေတြ ႐ိွတယ္။ ၂ေယာက္က စလံုးမွာ၊ တေယာက္က ကေဗၼာဒီးယားမွာ၊ က်န္တာေတြက ႐ြာမွာ။ ညိဳေခ်ာေလးယူမလား၊ ျဖဴျဖဴလံုးလံုး မုန္လာဥေလး ေတြ ယူမလား၊ ေသးေသးသြယ္သြယ္ ထန္းပိန္ျမစ္ စလင္းေလးေတြလား...။ ကာလာစံု အလွစံု ႐ိွတယ္။
႐ြာက အပ်ိဳႀကီးေတြမ်ား သိတ္ၿငိမ္ေနရင္ က်မတို႔က ဒီကေန လက္ေဆာင္ပစၥည္း ႏႈတ္ခမ္းနီ၊မိတ္ကပ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ မတူတဲ့ အေရာင္အေသြးေတြ ဘယ္ဟာကျဖင့္ ဘယ္သူ႔ အတြက္လို႔မေရးဘဲ အဆင္ေျပသလို ခဲြေဝယူၾက ဆိုၿပီး လွမ္းပို႔ ေပးေလ့႐ိွတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြ သူတို႔ဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့မွ ဟိုမွာ ပစၥည္း အေရာင္အေသြး လိုခ်င္တာလုရင္း သတ္ၾက ျဖတ္ၾကတယ္ ဆိုရင္ပဲ က်မတို႔မွာ ဒီကေန ေပ်ာ္ၾကရတယ္။ ဪ...သူတို႔တေတြ က်န္းက်န္းမာမာ ႐ိွၾကေသးရဲ႕ ဆိုၿပီးေတာ့ပါ...။
ဘယ့္ႏွယ္...အပ်ိဳႀကီးေတြ ဆိုတာ ကိုယ့္လုပ္စာ ကိုယ္႐ွာစား ရတယ္၊ ငိုလို႔မွ ႏွပ္သုတ္စရာ တစ္႐ႈးေလးဘာေလး ေပးမဲ့သူမ႐ွိ၊ သရဲအေၾကာင္း အိပ္မက္လို႔ ညလယ္ႀကီး တေရးႏိူး လာရင္ ေတာင္ အေၾကာက္ေျဖစရာ ရင္ခြင္မ႐ိွ...။ ဪ...လိုအပ္ခ်က္ကို သေဘာမေပါက္ၾကပံုမ်ား ေျပာပါ တယ္။ " ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေ႐ြးစရာ ဒီေလာက္မ်ားတာ၊ နင္တို႔ႏွယ္ လူအုပ္ၾကား ခဲထုေပါ့ဟ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္မွန္မွာ" လို႔ က်မက ျပစ္တင္ဟန္ဆိုတယ္။ ငါတို႔မွာ ခဲအႀကီးအေသး ေ႐ြးေနတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တာ တဲ့။ ျဖစ္ရမယ္ေလ...ေက်ာင္းေတြကလည္း တႏွစ္ ႏွစ္တန္းႏႈန္းနဲ႔ကိုး...။
တခါက မိတ္ေဆြ တေယာက္က ေျပာျပတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ နဲ႔ တိုက္နီးခ်င္း အပ်ိဳႀကီးဗ်ာ တဲ့ တေန႔က ေအာက္ထပ္ ကုန္စံုဆိုင္မွာ ငွက္ေပ်ာသီး ျပားငါးဆယ္ဖိုးကို ငါးျပားေစ့ ဆယ္ေစ့နဲ႔ လာဝယ္လို႔ဗ်...ဟားဟားဟား...တဲ့။ ၾကည့္ ဒါ သက္သက္ အပ်ိဳႀကီးေတြကို ဟာသလုပ္တာ မဟုတ္လား၊ က်မက မရယ္ပါဘူး...ဒါမ်ိဳး ဘယ္ရမလဲ။ အဲဒါ အဲဒါေတြေၾကာင့္ သူတို႔ကို ျမန္ျမန္ စံြေစခ်င္တာ...သူတို႔ကို ဟာသ အလုပ္ခံေနရတာ က်မ ဘယ္ၾကည့္ရက္ပါ့မတုန္း။ ဒါကို သူတို႔ သေဘာ မေပါက္ၾကဘူး...။
သိၾကၿပီ မဟုတ္လား တေနရာရာမွာ အမ်ိဳးသားေလး တေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား က်မ ေငးခနဲ ၾကည့္ေနတာေတြ႔ခဲ့ရင္ မခ်စ္ၾကည္တေယာက္ေတာ့ျဖင့္ သမိုင္းေပး တာဝန္ႀကီးတခုကို ေစတနာ့ဝန္ထမ္း အျဖစ္ ႐ြက္ေဆာင္ေနတယ္လို႔သာ မွတ္လိုက္ၾကပါေနာ္။ ဒါတင္ပဲလား ဆိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မတုန္း၊က်မ တာဝန္က...ေနာက္ ၄-၅ ႏွစ္ေလာက္ ေနလို႔မွ သူတို႔ ထူးမျခားနား ပတ္ပ်ဳိးေလးတပုဒ္ ဆိုေနတုန္း ဆိုရင္ျဖင့္ ႐ြာျပန္ ငွက္ေပ်ာပင္စိုက္ဖို႔သာ ႐ိွေတာ့တာပဲ...။ သူတို႔ တေတြ အသက္ႀကီးတဲ့ အခါ ငွက္ေပ်ာၿခံကေလးက ရတဲ့ ဝင္ေငြ မီွခိုစားရေအာင္ပါ...။
ဪ အေပါင္းအသင္းမေကာင္းေတာ့ တသံသရာ လို႔ ဆိုၾကတယ္...။
ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ....
***ခ်စ္၍ ေၾကာ္ျငာဝင္ေပးသည္ ေနာက္ႀကံဳရင္ ဓါတ္ပံုႏွင့္ တကြ လာအံုးမည္...ေမွ်ာ္...
Subscribe to:
Posts (Atom)
ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ
ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္
ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...