ကၽြန္ေတာ္ ဒီရံုးကိုေရာက္တာ
မၾကာလွေသးေသာ္လည္း ခင္မင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ရံုးသူရံုးသားမ်ားေၾကာင့္ တခဏခ်င္းမွာပင္ အားလံုးႏွင့္
ငယ္ေပါင္းပမာ ရင္းႏွီးသြားခဲ့ရသည္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အထက္အရာရွိ ဦးေက်ာ္ေဇာ။ ေလးစားဖြယ္
တည္တံ့သလို၊ ခင္မင္ဖြယ္ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ေသာ သူ႔၀သီေၾကာင့္ လက္ေအာက္ငယ္သား အားလံုး၏ ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသခံလည္းျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ေသမင္းသည္ အေကာင္းႀကိဳက္သူပီပီ
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္တကြ အားလံုးကခ်စ္ေသာ ဆရာဦးေက်ာ္ေဇာကိုမွ ေစာလွ်င္စြာ ေရြးေခၚသြားခဲ့သည္။
သည္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့အိမ္ကို ေရာက္ဖို႔ ျဖစ္လာေတာ့သည္။
@@@@@@
ဆရာဆံုးပါးသြားခ်ိန္မွာ
သားတစ္ေယာက္၊ သမီး သံုးေယာက္၊ ေျမး ငါးေယာက္ႏွင့္ ဆရာ့အိမ္သူတို႔ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
“ေမာ္လီေရ အိုင္ မအားလို႔၊
ဒက္ဒီ့အတြက္ ဘဲကင္နဲ႔ ဒန္ေပါက္ ကိုကို႔ကို သြား၀ယ္ခိုင္းေပးစမ္းပါ။ ျမန္ျမန္ေလး သြားလို႔…”
“နန္စီကလည္းကြာ နီးနီးနားနား
လမ္းထိပ္ဆိုင္က ေၾကးအိုးေလးပဲ ဒက္ဒီ့ကို ေကၽြးလိုက္ပါလားဟင္”
“ေၾကးအိုးက မေန႔က ေကၽြးၿပီးသားေလ
ေမာ္လီရယ္၊ ယူကလည္း ဒက္ဒီ အစားမက္တာ၊ သူ ဘာေတြ ႀကိဳက္တတ္တယ္ဆိုတာ သိရက္သားနဲ႔”
“အိုေခ အိုေခ နန္စီရယ္၊
အိုင္ ကိုကို႔ကို ၀ယ္ခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္”
ဆံုးပါးသြားေသာအေဖအေပၚ
အစားအေသာက္ကအစ ဂရုတစိုက္ရွိတာ ခ်ီးက်ဴးစရာ။ ေၾကးအိုး၊ ဘဲကင္နွင့္ ဒန္ေပါက္ဆိုတာ ဦးေက်ာ္ေဇာလို
ေသၿပီးသူအတြက္ ေန႔စဥ္စာတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို လူေတြအတြက္ေတာ့ တခါတရံစာ၊ ပြဲလမ္းစာသာ
ျဖစ္ေလသည္။ ပိုက္ဆံရွိရင္ေတာ့ အဲလို ပြဲလမ္းစာေတြ တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ ေန႔စဥ္ ၀ယ္စားၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။
“ကိုကို မမနန္စီက ဒက္ဒီ့အတြက္
ဘဲကင္နဲ႔ ဒန္ေပါက္ သြား၀ယ္ေပးပါတဲ့”
“သြား၀ယ္ေပးမယ္ေလ၊ ဒါေပမဲ့
အိုင့္ကားက ဒီေန႔ ၀ပ္ေရွာ့ပို႔ထားတာ။ ဒက္ဒီ့ကားပဲ ယူသြားလိုက္မယ္။ နန္စီေရ အိုင္ ဒက္ဒီ့ကား
ယူသြားမယ္ေနာ္၊ ေသာ့ေပးလိုက္ဦး”
“ပက္ထရစ္ရယ္ အဲဒီကားက အိုင့္နာမည္ေပါက္နဲ႔ ဒက္ဒီ အိုင့္ကို ေပးခဲ့တာေနာ္၊ ယူ ကားေမာင္းၾကမ္းပံုနဲ႔ေတာ့ အိုင့္ကား ပြန္းလာဦးေတာ့မွာပဲ”
“ေအးပါ နန္စီရာ ယူကလည္း
အိုင္ ေျဖးေျဖးပဲ ေမာင္းမွာပါ၊ ေပး ေသာ့”
တစ္အိမ္လံုးတြင္ ဆရာဦးေက်ာ္ေဇာႏွင့္
ေၾကာင္မေလးနက္နက္တို႔သာ ျမန္မာနာမည္ ရွိပံုေပၚေလသည္။ ဆရာ့အိမ္သူ မွာ ေမးရိုးေလးေထာင့္စပ္ ၊ႏွာရိုးျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ျဖဴေသာအသားအရည္ရွိ၍ ဘိုဆန္ဆန္ ေခ်ာေမာေသာ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ငိုရလြန္းေသာေၾကာင့္ ျဖဴေသာအသားတို႔ နီျမန္းေနကာ ႏွာေခါင္းထိပ္တြင္ အသားေတြေတာင္
ပြန္း၍ေနသည္။ ဧည့္သည္တစ္စု လာလိုက္၊ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ဇာတ္စံုခင္းျပလိုက္တာ၀န္ကို
အႀကီးမ နန္စီႏွင့္ ဆရာ့အိမ္သူတို႔ တာ၀န္ယူၿပီး အလတ္မ ေမာ္လီႏွင့္ အငယ္မ ေအမီတို႔က အေကၽြးအေမြး
တာ၀န္ယူထားၾကေလသည္။
လာသမွ်ဧည့္ပရိသတ္မ်ားအား
ေနၾကာေစ့၊ ဖယံုေစ့၊ ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ လဖက္သုတ္တို႔ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံရာ ေရေႏြးၾကမ္း အိုးလိုက္ျဖည့္ရသည္မွာ
လမ္းေဘးလဖက္ရည္ဆိုင္ထက္ပင္ ပိုျမန္ဆန္ေသးေတာ့သည္။ အသုဘပို႔လာသူမ်ားမွာကား ၀မ္းပန္းတနည္းျဖစ္လွ်က္က
စား၀င္ၾကပံုရသည္ဟု ေတြးကာ ကၽြန္ေတာ့္ဖာသာ ျပံဳးမိေသးသည္။
မသာတစ္ေခါက္၊ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္ဟု
ခုနက ေျပာေနၾကေသာ မိန္းမႀကီးတစ္အုပ္မွာ ဖယံုေစ့ တခြပ္ခြပ္၀ါးရင္း ခ်န္နယ္ေျပာင္းကာ
ကိုရီးယားကားအေၾကာင္း ခပ္တိုးတိုးေျပာေနၾကၿပီ။ အိမ္ေရွ႕ ရြက္ဖ်င္တဲထဲက လူတစ္စုကမူ ဂဏန္းႏွစ္လံုး၏
ျဖစ္ႏိူင္ေျခအေၾကာင္း အာေဘာင္အာရင္းသန္လ်က္ရွိၾကသည္။ ဒါသည္ပင္ သူတို႔ရဲ႕ မရဏာႏုႆတိ
ျဖစ္မည္။
“အီး ဟီး ဒက္ဒီသနားပါတယ္
ေနမယ္ဆို ေနႏိူင္ေသးတဲ့ဟာ၊ ခုေတာ့ နန္စီတို႔ကို ထားသြားခဲ့ဲၿပီေပါ့ အန္တီရယ္”
“ေအးေလ ၅၈ႏွစ္ဆိုတာ ငယ္ေသးတာပဲကြယ္၊ ဒါေပမဲ့ သမီးရယ္ ေသျခင္းတရားက ႀကီးငယ္မေရြးဘူးေလ သမီးရဲ႕ ေနာ္”
“ဟုတ္ပါတယ္ အန္တီရယ္ ဒါေပမဲ့
ဒက္ဒီ ပင္စင္ယူၿပီးရင္ သားအဖေတြ အေမရိကားသြားလည္ဖို႔ လုပ္ထားတာ၊ ခုေတာ့ ဟင့္ အင့္…။ ဟဲ့ မိဥတို႔ မိစုတို႔ ဟိုမွာ လက္ဖက္လိုက္ပြဲ လုပ္ဦး၊ ေအမီေရ ဒီမွာ ဒက္ဒီ့ ေဆးလိပ္ ကုန္ၿပီ၊ ေနာက္အသစ္တစ္လိပ္ မီးညိွေပးလိုက္ဦး၊ အီး ဟီး ဟီး အန္တီရယ္ သမီးတို႔ ဘယ္လို ေျဖရမွာလဲ အီး ဟီး…”
ေသမဲ့ေသ အေမရိကားသြားလည္ၿပီးမွ
အေဖကို ေသေစခ်င္ပံုရေသာ အႀကီးမ မနန္စီမွာ တစ္အိမ္လံုးတြင္ အခရာ ျဖစ္ပံုရသည္။ ဧည့္သည္ႏွင့္
စကားေျပာလိုက္၊ အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးေတြကို လွမ္းခိုင္းလိုက္၊ အေဖလုပ္သူ အေလာင္းျပင္ထားေသာနားမွာ
လိုတာေတြကို လုပ္ေပးဖို႔ေျပာလိုက္ႏွင့္ ႏွႈတ္ မလည္ႏိူင္ေအာင္ ကရားေရလႊတ္ ေနေလသည္။
ေရႊေဘာင္ကြတ္ထားေသာ ဆရာ့ဓါတ္ပံုေရွ႕တြင္
ဆရာေသာက္ေနက် မာဘိုလိုစီးကရက္ဘူး ရွိသည္။ အသစ္တစ္လိပ္ ကို မီးညိွေပးထားၿပီး ဖြင့္ထားေသာဘူးခြံႏွင့္
ဇစ္ပိုမီးျခစ္ကိုမူ ေဘး၌ခ်ထားေလသည္။ သြားတိုက္ေဆးထည့္ထားေသာ သြားတိုက္တံ တစ္ေခ်ာင္းလည္း
ေတြ႔ေသးသည္။ ေဘးမလွမ္းမကမ္းမွာ ဆရာ့ ေဂါက္အိတ္ႀကီး ခ်ထားတာေတြ႔ေသာ္ အဲဒါႀကီးမ်ား မီးထဲထည့္ရွႈိ႕ဦးမွာလား
ေတြးမိစဥ္ ဘဲကင္ႏွင့္ ဒန္ေပါက္သြား၀ယ္ေသာ ဆရာ့သား ျပန္လာကာ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေျပာေလမွ
စိတ္ထဲေအးသြားရသည္။
“ကိုေထြးေရ ျပန္ကာနီးရင္
ဒီေဂါက္အိတ္ကို ကားေပၚတင္ေပးဦးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဒက္ဒီ့အေမြ Adams ေဂါ့ဖ္ဆက္ေလး”
ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ႏိူ႔မဟုတ္ရင္
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၾကားက ႏွေမ်ာမဆံုး ျဖစ္ရဦးေတာ့မည္။
“ဒက္ဒီတို႔မ်ား သူ႔သမီးေတြပဲ
အေမြေတြ ေပးသြားလိုက္တာ၊ အိုင့္က်ေတာ့ ဒီ ေဂါ့ဖ္စက္ေလး တစ္ခုပဲ”
“အံမယ္ ယူေနာ္၊ ယူ မိန္းမရတံုးက
တိုက္တစ္လံုး လက္ဖြဲ႔ခဲ့တာေရာ၊ ၿပီးေတာ့ ဒက္ဒီ့ေရာ္ဘာျခံေတြ ရလိုက္တာ ဘယ္သူလဲ ေျပာပါဦး”
“ေအးေလ ကိုကို ယူကလည္း
အကုန္လိုခ်င္ေနတာပဲ”
“နန္စီ ေမာ္လီ သားပက္ထရစ္
ေတာ္ေတာ့၊ မာမီ စိတ္ဆင္းရဲေနရတဲ့အထဲေနာ္၊ မင္းတို႔ ဒက္ဒီၾကားရင္ စိတ္ေကာင္းမယ္မ်ား ထင္ေနသလား ဟင္”
မေအျဖစ္သူ၀င္ေျပာေတာ့ သူတို႔
မဟုတ္သလို အသံေတြ တိတ္သြားၾကျပန္သည္။ ေၾသာ္…ရွိသူတို႔၏ ဒုကၡေတြ။ မရွိလွ်င္ျဖင့္ သားသမီးေတြ
ခုလို အေမြလုေနစရာ လိုမွာမဟုတ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို မိဘမေသခင္ကတည္းက အေမြလုေနၾကတာ၊ ဒါနဲ႔ စာရင္ေတာ့
ေသမွ အေမြလုတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဟု ဆရာ့သံေယာဇဥ္ႏွင့္
ဆရာ့သားသမီးေတြအေပၚ ပိုပိုသာသာေလး ေတြးေပးေနမိသည္။
“အင့္ အဟင့္ ဟင့္ ဟုတ္တယ္ မမျမရယ္၊ အေကာင္းႀကီးမွ အေကာင္းႀကီးပါပဲ။ အဲ့ဒီညက အုန္းႏိူ႔ေခါက္ဆြဲပဲ ထမင္းလြတ္စားမယ္ဆိုၿပီး စားေသးတာ”
“အင္း တရားနဲ႔သာ ေျဖပါကြယ္
ဂ်င္နီရယ္၊ ကိုေက်ာ္ေဇာက ဘ၀မွာ သူေနခ်င္သလို ေန၊ စားခ်င္သလို စားသြားခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား၊
ေသေတာ့လည္း နာတာရွည္ႀကီး ခံစားသြားရတာမဟုတ္ဘဲ ခုလို ျဗဳန္းကနဲ ျဖစ္သြားတာ သူ႔အတြက္ ေကာင္းတာေပါ့ကြယ္”
“ဟုတ္ပါတယ္ မမျမရယ္၊ သူကေလ
အျမဲေျပာတယ္ သိလား၊ ကိုယ္ အရင္ေသမွာပါ ဂ်င္နီရယ္ တဲ့၊ အဲဒါကို သူ ေသခ်ာသိေနလို႔ပဲလား
မေျပာတတ္ဘူး၊ ေရွ႕ေနနဲ႔ ေသတမ္းစာ အေသအခ်ာ ေရးသြားခဲ့တာ”
ပိုင္ဆိုင္သမွ်ေတြကို နံပါတ္စဥ္ထိုးကာ
ဇနီးႏွင့္ သားသမီးမ်ားကို ခြဲေ၀ေပးခဲ့သည္အထိ ဆရာက အကြက္ေစ့ေစ့ စီစဥ္ခဲ့ေလသည္။ ေသရင္ေတာင္
မီးသၿဂိဳလ္ဖို႔ပဲ မွာထားခဲ့တာသည္ပင္ က်န္ရစ္သူမိသားစုေတြ ႏွစ္ပတ္လည္တိုင္း ေဆြးေျမ့တမ္းတ မေနၾကရေအာင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။
အသုဘခ်မည့္အခ်ိန္က ေန႔လည္
၂နာရီ၊ ခဏေနေတာ့ အားလံုး ျပင္ၾက ဆင္ၾကႏွင့္ လွႈပ္လွႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာၾကသည္။
ေခါင္းထဲ ထည့္ၾကေတာ့မည္မို႔
ခုမွပဲ ေခါင္းကို အေသအခ်ာ ၾကည့္မိရာ အလူမီနီယမ္ေခါင္းကို အတြင္းပိုင္းမွာ ကတၱီပါအျဖဴစြတ္စြတ္ခင္းႏွင့္မို႔
အေနာက္တိုင္း၀တ္စံုအနက္ ဆင္ေပးထားေသာ ဆရာဦးေက်ာ္ေဇာ၏ အေလာင္းမွာ ထင္းကနဲ ထင္သာျမင္သာရွိသည္။
ထို႔အျပင္ မိတ္ကပ္ျပင္သူ အေသအခ်ာ ျပင္ဆင္ဖီးလိမ္းေပးထားေသာေၾကာင့္ ဆရာ့ႏွႈတ္ခမ္းေသြးမ်ားပင္
ပန္းႏုေရာင္သမ္းေနသလို ထင္ရေလသည္။
ေငြေၾကးခ်မ္းသာေသာအခါ မၾကာခင္
ျပာျဖစ္မည္ကိုပင္ တန္ဆာဆင္ခ်င္ၾကေသးသည္ကို ထူးဆန္းသလိုျဖစ္လွ်က္က အံ့ၾသၿပီး မေနေတာ့။
@@@@@@
အသုဘယာဥ္ေနာက္မွ ဆလြန္းကားေလးေပၚတြင္ ဆရာ့အိမ္သူႏွင့္ သမီးအငယ္လိုက္ပါၿပီး ဆရာ့သားေမာင္းေသာ ေနာက္ ကားႀကီးေပၚတြင္ အႀကီးမႏွင့္
အလတ္မတို႔ လိုက္ပါလာၾကသည္။ သူတို႔ နွစ္ေယာက္လံုးပင္ အထက္ေအာက္ ဆင္တူ အနက္ေရာင္နွင့္
ေနကာမ်က္မွန္ အနက္ေရာင္ႀကီးမ်ား တပ္ထားၾကေလသည္။ လက္ကိုင္ပု၀ါေလးႏွင့္တို႔ကာ တို႔ကာ
တအိအိ ငိုလာလိုက္ၾကသည္မွာ သုႆာန္ေရာက္သည္ အထိပင္။
သုႆန္ေရာက္လွ်င္ ဇရပ္ထဲမွာ
တရားနာၾကသည္။ ေခါင္းထဲၿငီးစီစီျဖစ္လာ၍ ဇရပ္အျပင္ ခဏထြက္လာစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲ
တန္း၀င္လာတာက ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသုဘတစ္ခု။ ေခါင္းမွာ ေရးထားတာက ေမာင္ျမတ္ေ၀-အသက္
၈ႏွစ္။ ေခါင္းေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ပန္းႏုေရာင္ ဖဲပြင့္ကေလးေတြ ေလးငါးဆယ္ပြင့္ ခပ္က်ဲက်ဲ
ျဖစ္သလိုကပ္ထားေသာ ထင္းရူးသားေခါင္းကေလး။
ေခါင္းေဘးမွာ မေအျဖစ္သူဟုထင္ရေသာ
ပိန္ပိန္ပါးပါး အရြယ္ခပ္ငယ္ငယ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္လွ်က္။ အမ်ိဳးသမီး၏ရင္ေအာက္မွာ
ပု၀ါတစ္ထည္ စည္းေႏွာင္ေပးထားေသးသည္။ ဖေအျဖစ္ပံုရေသာ အမ်ိဳးသားက သူ႔လက္ေမာင္းကို တြဲကာ
ေဘးမွ လိုက္ပါလာေလသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြ၀တ္ထား၍ လူေရာင္မဲြေသာ
အသုဘပို႔လာသူမ်ားမွာ ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္ႏွင့္ ဘတ္စ္ကား တစ္စီးစာပင္ မျပည့္တတ္။
“မ၀င္း၊ ညီမ ငိုခ်လိုက္ေနာ္
ငိုခ်လိုက္ တင္းမထားနဲ႔”
ေဘးမွ ညိဳညိဳပိန္ပိန္ မိန္းမႀကီး
အသံ။
သို႔ေသာ္ မ၀င္းဆိုေသာ ကေလးအေမက
မငိုပါ။
“ကၽြန္မ ေျဖႏိူင္ပါတယ္
အစ္မရယ္၊ သားေလးကိုပဲ သနားတာပါ။ ေနမေကာင္းလို႔မွ ေသခ်ာ ေဆးမကုေပးလိုက္ႏိူင္တဲ့ ဘ၀”
ကေလးအေမက ေျပာရင္းမွ လည္ပင္းေၾကာမ်ားပင္ ေထာင္ထလာေအာင္ အံကို ႀကိတ္လိုက္ျပန္သည္။ ကေလးအေဖ ကေတာ့ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးမ်ားႏွင့္ သားအေခါင္းကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနဆဲ။ ျဖစ္ရေလ။ ေဆးကုသစရိတ္ မရွိရွာလို႔ ဒီကေလး ပစ္လိုက္ရတာလို႔ နားလည္လိုက္မိေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ က်င္ကနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ အိတ္ကပ္ထဲ စမ္းၾကည့္မိေတာ့ ေငြေလး ငါးရာခန္႔ ရွိေနသည္။ ထိုအထဲမွ ေငြတစ္ရာ ေရတြက္ကာ ကေလးအေဖလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္မိသည္။
“ကေလးအတြက္ ဆြမ္းသြတ္အလွႈထဲ
ထည့္လွႈေပးပါဗ်ာ”
စိုစြတ္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္
ကေလးအေဖက ကမ္းေပးေသာေငြကို လွမ္းယူရင္း မ်က္ႏွာေပၚမွာ အျပံဳးတစ္ခု ႀကိဳးစားတင္ရွာသည္။
မျပံဳးျပပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ကေလးအေဖအျပံဳးကို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က လွမ္းတားပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္မွ
ေ၀၀ါးလာေသာမ်က္၀န္းတို႔ကို အႏိူင္ႏိူင္ ထိန္းေနရတာ၊ ကေလးအေဖ၏ မပီေသာအျပံဳးကို ကၽြန္ေတာ္
မျမင္လိုေတာ့ပါ။
သူတို႔သားကေလးကို မီးသၿဂိဳလ္စက္ထဲ
ထည့္ၾကေတာ့မည္။
“ခဏေလး”
ကေလးအေမ အသံ။
သၿဂိဳလ္စက္ထဲမသြင္းမီ ကေလးအေမသည္
အေခါင္းကို ဖြင့္ခိုင္းကာ သားကေလးမ်က္ႏွာကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ၀ေအာင္ ရွႈ႕သည္။ ေခါင္းဖ်ားကေန
သားေျခဖ၀ါးကေလးေတြအဆံုး တရွႈံ႕ရွႈ႕ံနမ္းရွိႈက္သည္။ ကေလးအေဖကမူ မ်က္ႏွာကို တဖက္သို႔သာ လႊဲထားေလသည္။
“ရပါၿပီ ထည့္ၾကပါေတာ့”
ကေလးအေမဆီမွ တိုးလ်ေသာအသံေလး
ထြက္လာခိုက္ တာ၀န္ရွိသူတို႔က ေခါင္းကိုပိတ္ကာ ဂ်ိဳင္းကနဲ အသံႏွင့္အတူ အေခါင္းအား မီးညြန္႔မီးစြယ္မ်ားထဲ
တည့္သြင္းလိုက္ၾကေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ ကေလးအေဖသည္ ေခါင္းကို အုတ္နံရံႏွင့္ အုန္းကနဲ ေျပးေဆာင့္ရာ
ကေလးအေဖကို ၀ိုင္းဆြဲသူက ဆြဲ၊ ေအာ္ငိုသူေတြက ငိုႏွင့္ ပြက္ေလာရိုက္ ကုန္ၾကေလသည္။
ဆက္မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သားႏွင့္ ရြယ္တူျဖစ္ေသာ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ေနာက္ဆံုးခရီး။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ငယ္ရြယ္ပံုရလွ်က္ ပိုမိုအိုစာပံုေပါက္ေနေသာ ကေလးမိဘနွစ္ပါး။ သီးကင္းေလးေတြလည္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြတတ္ေသာ ေသျခင္းတရား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ဘယ္သူမွ ေရွာင္လႊဲမရႏိူင္ေသာ လမ္းပင္။
@@@@@@
“ေခါင္းပိတ္ေတာ့မယ္တဲ့
ဘယ္သူေတြ ၾကည့္ၾကဦးမလဲ”
“မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး သား ပက္ထရစ္ရယ္။ နန္စီတို႔ ေမာ္လီတို႔ လာၾက၊ ဒက္ဒီ့ကို ေနာက္ဆံုးကန္ေတာ့ၾက”
“အီးဟီးဟီး ဒက္ဒီေရ ဒက္ဒီ
ျဖစ္ရေလ ဒက္ဒီရဲ႕”
“ဒက္ဒီ့ကို ထည့္ေတာ့မလို႔လားဟင္၊
ဟင့္အင္း ဒက္ဒီ ေနပါဦး ဒက္ဒီရဲ႕၊ သမီးတို႔ကို ထားမသြားပါနဲ႔ေနာ္”
“ဟင့္အင္း ဒက္ဒီ့ကို မထည့္ၾကပါနဲ႔
မထည့္ၾကပါနဲ႔ေနာ္”
သားသမီးမ်ားက ဆရာ့ေခါင္းကို
စက္ထဲထည့္ဖို႔ျပင္ေနေသာ တာ၀န္ရွိသူထံမွ ၀ိုင္းဆြဲေနၾကတာ ျမင္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပင္ စိတ္ထဲ မေကာင္း။
သြားႏွင့္ေတာ့ ဆရာေရ…။
တာ၀န္ရွိသူသည္ အလိုလိုက္ဟန္ႏွင့္
ခဏမွ် တန္႔သြားေသးသည္။ ၿပီးမွ…
“ကဲ ေက်နပ္ၾကပါေတာ့၊ ေနာက္မွာ
တစ္ျခား အသုဘရွင္ေတြ ရွိေသးတယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ ေသစာရင္းေလး တစ္ခ်က္ေလာက္ ျပလို႔ရမလားဗ်ာ”
“ပက္ထရစ္ ဒက္ဒီ့ ေသစာရင္းေရာ”
“ရွိတယ္ ရွိတယ္ ခဏေလး”
ဆရာ့သားက သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ
ႏွႈိက္ၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ ျပန္ပါမလာ။ အက်ၤ ီအိတ္ထဲ ႏွိႈက္ၾကည့္ျပန္သည္။ ဘာမွ ပါမလာျပန္။
“ဟာ ျပႆနာပဲ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ
ထင္တယ္ဗ်ာ”
“အာ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔
သၿဂိဳလ္ေပးခြင့္ မရွိဘူး၊ စက္ထဲထည့္လို႔ မရပါဘူးခင္ဗ်ာ”
“အို ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ထည့္ပါရွင့္”
အႀကီးမ နန္စီ့ အသံ။
“မထည့္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်ာ”
ဆရာ့သား အသံ။
“အင္းေလ ေမာ္လီတို႔က ဒက္ဒီ့ကို
ျပန္သယ္သြားရမွာလား လို႔”
အသုဘပို႔ ပရိသတ္အားလံုး
ငိုသံေတြ ရွဲကနဲ ရပ္သြားကာ စို႔လာေသာ မ်က္ရည္တို႔ပင္ ျပန္၀င္သြားခ်င္ခ်င္။ ဆရာသာ ၾကားႏိူင္ရင္ေတာ့
ခုမွပဲ ရင္ကြဲ ေသခ်င္စရာျဖစ္ေလသည္။
“ဒါဆိုလည္း ခဏေလး ေဘးဖယ္ၾကပါဦးဗ်ာ၊ ေနာက္က အသုဘေတြ အရင္ သၿဂိဳ ၤလ္ပါေစ”
အေခါင္းကို တရားနာဇရပ္ဆီသို႔
ျပန္သယ္လာၾကကာ ဆရာ့သားက အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေမးသည္။ ဆရာ့သမီး အႀကီးမႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ အငိုရပ္သြားကာ
သူတို႔အစ္ကိုကို ေစာင္ေပေပ ၾကည့္လွ်က္ရွိသည္။
“ဟဲ့ မိဥ တီဗီနားတို႔၊
အိမ္ေရွ႕က စားပြဲခံုေပၚတို႔ ရွာၾကည့္စမ္း၊
ဒက္ဒီ့ ေသစာရင္းစာရြက္မ်ား ငါ တင္ထားခဲ့မိ သလားလို႔၊ ေအးေလ အိမ္က မထြက္ခင္ကပဲ အသုဘကားလာေတာ့
ငါ ထုတ္ျပလိုက္ေသးတာ။ ဟမ္ ေတြ႔လား ေတြ႔ၿပီလား၊ ေအး ေအး အဲဒါ သုႆန္ကို အျမန္လာပို႔ေပးစမ္း ၾကားလား ဒါပဲ ဒါပဲ”
ခဏၾကာေတာ့ ဆရာ့သားဖုန္းက
ျမည္လာျပန္သည္။
“ဘာ ကားေမာင္းပို႔မဲ့သူ
မရွိဘူး ဟုတ္လား။ ဟာ ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ဟာေတြ၊ ေတြ႔ရာတက္စီ ငွားလာခဲ့ေပါ့ဟ။ အေရးထဲ လာ လာ ျမန္ျမန္သာ လာခဲ့”
ျဖဴေသာ ဆရာ့သားမ်က္ႏွာမွာ
နီျမန္းလာလွ်က္ က်န္သူေတြအားလံုး၏မ်က္ႏွာမ်ားမွာကား ရယ္ခ်င္ပက္က်ိႏွင့္ မေကာင္းတတ္လို႔ ျမိဳျမိဳခ်ထားရတဲ့ ရုပ္ေတြႏွင့္ ျဖစ္ေလသည္။
ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့
ညမီးလံုးမ်ားပင္ ထြန္းညိွခ်ိန္။ မိန္းမက ေသာက္ေရတစ္ခြက္ ကမ္းေပးရင္း ဆိုသည္။
“ၾကာလိုက္တာ ကိုရယ္၊ အသုဘက
ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီဆို”
မိန္းမအေမးကို ျပန္မေျဖႏိူင္ေသးဘဲ
ေရကိုသာ အငမ္းမရ ေသာက္ခ်လိုက္မိသည္။ ပူလိုက္တဲ့ ရင္။ အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို အတိုခ်ဳံးကာ
မိန္းမကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ မိန္းမခမ်ာ ျဖစ္ႏိူင္ခဲလွေပျခင္းရယ္လို႔ အံ့ၾသဘနန္း ရင္ဘတ္ဖိရွာသည္။
@@@@@@
ႏွစ္ေတြေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
သူ႔သားေတြ သမီးေတြေတာင္ အရြယ္ေရာက္လို႔ အိမ္ေထာင္ရက္သားေတြ က်ကုန္ၾကၿပီ။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ဆီ
ေျပာင္းေရႊ႕တာ၀န္က်တုန္းက သူ႔ဆရာဦးေက်ာ္ေဇာ အသုဘမွာ ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ဒီကေန႔မွ သူ႔စိတ္ထဲ
ထူးထူးလည္လည္ အမွတ္ရေနမိတယ္။ ခုေတာ့ သူေရာ သူ႔မိန္းမေရာ လူအိုေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ ေဆးခန္း
ေဆးရံုေတြဆိုတာကေတာ့ ၀င္တစ္ခါ ထြက္တစ္လွည့္ရယ္။ မိန္းမအသုဘကိုပဲ သူ အရင္ ေရစက္ခ်ရမလား၊
သူ႔အသုဘကိုပဲ မိန္းမက ေရစက္ခြက္ကိုင္ရမလားဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးက အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာနိူင္တဲ့အေနအထား။
သားသမီးေတြကို အေမြေတြ
ဘာေတြ ခြဲေ၀ေပးေနစရာလည္း မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မရွိလွပါဘူး။ ဒီအိမ္ေလးတစ္လံုးရယ္၊ သူ႔မိန္းမ
လက္၀တ္လက္စားေလး နည္းနည္းရယ္၊ တီဗီေလး ကက္ဆက္ေလးရယ္ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ေသတမ္းစာေတြ ဘာေတြ
ေရးရေလာက္တဲ့အထိမွ မဟုတ္ေတာ့လည္း ခပ္ေအးေအးပဲ။ ဘာမွ ေနာက္မွာ ဆံခ်ည္တစ္မွ်င္ တင္းေနစရာမရွိဘူးေပါ့။
ထမင္းစားေနတဲ့ သူ႔သားႀကီးမိသားစုကိုေတြ႔ေတာ့မွ သူ႔ မသိစိတ္ထဲမွာ ကပ္ၿငိေနတဲ့ ပူပန္မွႈတစ္ခုက စကားလံုးေတြအျဖစ္နဲ႔ သူ႔ႏွႈတ္က လႊတ္ကနဲ
ထြက္က်သြားတယ္။
“မိန္းမရာ ငါမ်ားေသရင္ေလ သုႆန္ကို ေသစာရင္းယူခဲ့ဖို႔ မေမ့နဲ႔လို႔ မင့္သားႀကီးကို အေသအခ်ာ မွာထားစမ္းပါကြာ ေနာ္”
ရုတ္တရက္မို႔ သူ႔မိန္းမအဖြားႀကီးက
ဒီအဘိုးႀကီးႏွယ္ ဘာစိတ္ကူးမ်ားေပါက္ရျပန္သတုန္းဆိုတဲ့ မ်က္နွာေပးနဲ႔ သူ႔ကို တစ္လွည့္၊ သားႀကီးကို တစ္လွည့္ ၿဂိဳလ္ၾကည့္ ၾကည့္ေနေလေတာ့တယ္။
Faces - မုခ မဂၢဇင္း - ၾသဂုတ္လ-၂၀၁၂
