ကၽြန္မကို ကဗ်ာေတြနဲ႔ စတင္ရင္းႏွီးေစခဲ့သူက ကၽြန္မအေဖပါ။ ကၽြန္မ ၈တန္း
၉တန္းေလာက္မွာ အေဖက ၄လံုးစပ္ကဗ်ာေလးေတြ စသင္ေပးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၄ ၃ ၂
ကာရန္ယူၿပီး စပ္တဲ့ကဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ ရစ္သန္ေလးေတြနဲ႔ပဲ
အသံယူၿပီးခ်ိတ္သြားတဲ့ ကဗ်ာ အဲသလိုသင္ေပးသြားတာပါ။ မွတ္မိေသးတယ္။
သတင္းစာရဲ႕ ေဘးသားမာဂ်င္အျဖဴေပၚမွာ အေဖနဲ႔ ကၽြန္မ ေလးလံုးစပ္ကဗ်ာေလးကို
တစ္ပိုဒ္စီ စပ္ခဲ့ၾကဖူးတာ။ အေဖက စာေရးဆရာမဟုတ္သလို၊ ကဗ်ာဆရာလည္း
မဟုတ္ပါဘူး။ ၀ါသနာပါရံုသက္သက္ပါ။ အေဖက သီခ်င္းလည္း အေပ်ာ္ဆိုတယ္။ အေဖ့ဆီက
ကၽြန္မရလိုက္တာေတြက သီခ်င္းဆိုတာ၊ ကဗ်ာစပ္တာအျပင္ စိတ္ဆတ္တာ၊
မဟုတ္မခံတတ္တာပါ ရလိုက္ပါေသးတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မကိုယ္ထဲမွာ
အေဖ့ေသြးသားေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္၊ အေဖ့သမီးျဖစ္ရတဲ့အတြက္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ
ေၾကနပ္ပါတယ္။ ေကာင္းတာပဲ ရရ ဆိုးတာပဲ ရရေပါ့။
ကၽြန္မ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွာ မထမႏွစ္စတက္ေတာ့ ကဗ်ာေတြ ေရးျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟိုမွာ ဒီမွာေရးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ဗလာစာအုပ္ထဲမွာ စာရြက္အၾကမ္းေပၚမွာ လက္ထဲရွိတဲ့ စာရြက္နဲ႔ ခ်ေရးလိုက္ခဲ့တာေတြပါပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကဗ်ာေတြက ေမာင္ဘြဲ႔ကဗ်ာေတြပါ။ ေမာင္ဘယ္လို ၾကည့္ေကာင္းေၾကာင္း၊ ေမာင့္ေဆးလိပ္ေငြ႔ေတြေနာက္က ရီေ၀ေ၀အၾကည့္ေတြထဲ ဘယ္လို ေပ်ာ္၀င္ေၾကာင္း၊ ေမာင္လမ္းသြားပံုေလးက ဘယ္လို စသျဖင့္ အခ်စ္ကဗ်ာေတြ ခံစားရသမွ်ေရးခဲ့တာပါ။ အဲဒီေမာင္ေတြအေၾကာင္း ခံစားၿပီးေရးေနေပမဲ့ တကယ္တမ္း သူတို႔ကို ခ်စ္သလားဆိုရင္ ကၽြန္မျငင္းရမွာပဲ။ မခ်စ္ဘူး၊ ခံစားၿပီး ကဗ်ာစပ္ခဲ့တာပဲ ရွိတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ေမာင္ေတြဟာ ကၽြန္မအတြက္ ကုန္ၾကမ္းေတြမွ်သာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္လို႔ပဲ ဆိုရမယ္။ (အားနာလိုက္တာ အဟင္းဟင္း)
ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္စ၀င္တဲ့အခါမွာ ပထမဆံုး၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဗလာစာရြက္နဲ႔ ၆မ်က္ႏွာေလာက္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳတိုေလးကို အလုပ္မွာ ခင္မင္ေနတဲ့၊ ကၽြန္မလိုပဲစာေပ၀ါသနာပါတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကို ေပးဖတ္လိုက္တယ္။ သူက ငါ့ညီမ ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ ညည္းလက္က လံုးခ်င္းေရးလက္ဟ လို႔ ေျပာေတာ့ ကၽြန္မမွာ ဘ၀င္ေတြေတာင္ ျမင့္ခဲ့ရတာ။ အဲဒီ၀တၳဳေလးကို သူဖတ္ၿပီး ျပန္မေပးဘဲထားေတာ့ ကၽြန္မကလည္း ျပန္ေတာင္းရမွာ အားနာ၊ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မဆီမွာ အမွတ္တရအေနနဲ႔ မက်န္ရစ္ခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္ေတာ့ မၾကခဏဆိုတာလို စာရြက္ေတြေပၚ ဟိုနားခ်ေရး၊ ဒီနားခ်ေရးနဲ႔ တစ္စစီေရးျဖစ္ေနခဲ့တာေတြကလြဲၿပီး တစ္ပုဒ္လံုးအေနနဲ႔ မေရးျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္မရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ (လြန္ခဲ့တဲ့ ၄-၅နွစ္ေလာက္ကပါ) ေရႊပုဇြန္မွာ မုန္႔စားေနရင္း အီကိုမွာ အတူတက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း (ကၽြန္မေဘးမွာ ထိုင္တဲ့တစ္ေယာက္)နဲ႔ သြားေတြ႔ၾကပါတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္မ ေက်ာင္းတုန္းက အေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာၾကရင္းနဲ႔ သူက အဲဒီတုန္းက နင္ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြေလ ငါ သိမ္းထားတယ္ သိလား၊ နင့္ကဗ်ာေလးေတြ ငါ့ဆီမွာ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ငါ စတက္ပလာေလးနဲ႔ ခ်ဳပ္ၿပီး ေသခ်ာသိမ္းထားတာတဲ့။ ကၽြန္မေလ ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ထားတာမို႔ တကယ္ပဲ အံ့ဩခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မ ေရးၿပီးတာနဲ႔ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္၀ိုင္းဖတ္ခဲ့ၾကတာ။ ၿပီးတာနဲ႔ ဟိုပစ္ထား၊ ဒီပစ္ထား ထားခဲ့တာ။ ဒါကို အဲဒီကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမကေလးက မွတ္မွတ္ရရ ေကာက္သိမ္းထားသတဲ့ေလ။ ၾကံဳရင္ ျပန္ေတာင္းၿပီး ဖတ္ၾကည့္ဦးမွလို႔ ေတးထားခဲ့ေပမဲ့ ခုထိ မၾကံဳႏိူင္ေသးတာကေတာ့ အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္ေသးလို႔ေပါ့ေလ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၂၀၀၉မွာ ဘေလာ့ဂ္ဖြင့္ၿပီး စာေတြေရးျဖစ္လာေတာ့မွ ကၽြန္မရဲ႕ ၀ါသနာခန္းကို ျပန္ဆက္ရေတာ့တယ္။ ျပန္လွည့္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကဗ်ာက ကၽြန္မ ငယ္ရည္းစားလိုပါပဲ။ တကယ္တမ္း ကၽြန္မေရးျဖစ္တာမ်ားေနတာက အက္ေဆး၊ ေဆာင္းပါးနဲ႔ ၀တၳဳတိုေလးေတြပါ။ ကဗ်ာေတြက ကၽြန္မ သိခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ႔ စာရင္ အေတာ္ေလးကို ေရွ႕ေရာက္ေနနွင့္ၿပီ။ ကဗ်ာေရြ႔ႏွႈန္းက သိတ္ကို ျမန္ဆန္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း သိတ္ကို ေနာက္က်ေနခဲ့ပါတယ္။ ခုမွ ကဗ်ာေလးေတြကို သူမ်ားေတြ ဘယ္လိုေရးတယ္၊ ကမာၻမွာေရာ ဘယ္လိုပံုစံေတြနဲ႔ ကဗ်ာေတြကို ခ်ျပေနၾကတယ္ဆိုတာေတြ ျပန္ေလ့လာေနျဖစ္ပါတယ္။ နားမလည္ႏိူင္တဲ့ ကဗ်ာေတြမ်ားေနေသးေပမဲ့ တစ္ျဖည္းျဖည္းေတာ့ သေဘာေပါက္သလိုလိုရွိလာပါၿပီ။ ကဗ်ာေရးနည္းေတြ တက္ကနစ္ေတြ နားမလည္လွေပမဲ့ ကဗ်ာမွာပါတဲ့ အသံေတြကို နားေထာင္ရတာ ကၽြန္မႀကိဳက္ေနမိပါၿပီ။
တကယ္ဆို ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာက ကဗ်ာဆရာပါ။
ကၽြန္မ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွာ မထမႏွစ္စတက္ေတာ့ ကဗ်ာေတြ ေရးျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟိုမွာ ဒီမွာေရးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ဗလာစာအုပ္ထဲမွာ စာရြက္အၾကမ္းေပၚမွာ လက္ထဲရွိတဲ့ စာရြက္နဲ႔ ခ်ေရးလိုက္ခဲ့တာေတြပါပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကဗ်ာေတြက ေမာင္ဘြဲ႔ကဗ်ာေတြပါ။ ေမာင္ဘယ္လို ၾကည့္ေကာင္းေၾကာင္း၊ ေမာင့္ေဆးလိပ္ေငြ႔ေတြေနာက္က ရီေ၀ေ၀အၾကည့္ေတြထဲ ဘယ္လို ေပ်ာ္၀င္ေၾကာင္း၊ ေမာင္လမ္းသြားပံုေလးက ဘယ္လို စသျဖင့္ အခ်စ္ကဗ်ာေတြ ခံစားရသမွ်ေရးခဲ့တာပါ။ အဲဒီေမာင္ေတြအေၾကာင္း ခံစားၿပီးေရးေနေပမဲ့ တကယ္တမ္း သူတို႔ကို ခ်စ္သလားဆိုရင္ ကၽြန္မျငင္းရမွာပဲ။ မခ်စ္ဘူး၊ ခံစားၿပီး ကဗ်ာစပ္ခဲ့တာပဲ ရွိတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ေမာင္ေတြဟာ ကၽြန္မအတြက္ ကုန္ၾကမ္းေတြမွ်သာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္လို႔ပဲ ဆိုရမယ္။ (အားနာလိုက္တာ အဟင္းဟင္း)
ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္စ၀င္တဲ့အခါမွာ ပထမဆံုး၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဗလာစာရြက္နဲ႔ ၆မ်က္ႏွာေလာက္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳတိုေလးကို အလုပ္မွာ ခင္မင္ေနတဲ့၊ ကၽြန္မလိုပဲစာေပ၀ါသနာပါတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကို ေပးဖတ္လိုက္တယ္။ သူက ငါ့ညီမ ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ ညည္းလက္က လံုးခ်င္းေရးလက္ဟ လို႔ ေျပာေတာ့ ကၽြန္မမွာ ဘ၀င္ေတြေတာင္ ျမင့္ခဲ့ရတာ။ အဲဒီ၀တၳဳေလးကို သူဖတ္ၿပီး ျပန္မေပးဘဲထားေတာ့ ကၽြန္မကလည္း ျပန္ေတာင္းရမွာ အားနာ၊ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မဆီမွာ အမွတ္တရအေနနဲ႔ မက်န္ရစ္ခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္ေတာ့ မၾကခဏဆိုတာလို စာရြက္ေတြေပၚ ဟိုနားခ်ေရး၊ ဒီနားခ်ေရးနဲ႔ တစ္စစီေရးျဖစ္ေနခဲ့တာေတြကလြဲၿပီး တစ္ပုဒ္လံုးအေနနဲ႔ မေရးျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္မရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ (လြန္ခဲ့တဲ့ ၄-၅နွစ္ေလာက္ကပါ) ေရႊပုဇြန္မွာ မုန္႔စားေနရင္း အီကိုမွာ အတူတက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း (ကၽြန္မေဘးမွာ ထိုင္တဲ့တစ္ေယာက္)နဲ႔ သြားေတြ႔ၾကပါတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္မ ေက်ာင္းတုန္းက အေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာၾကရင္းနဲ႔ သူက အဲဒီတုန္းက နင္ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြေလ ငါ သိမ္းထားတယ္ သိလား၊ နင့္ကဗ်ာေလးေတြ ငါ့ဆီမွာ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ငါ စတက္ပလာေလးနဲ႔ ခ်ဳပ္ၿပီး ေသခ်ာသိမ္းထားတာတဲ့။ ကၽြန္မေလ ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ထားတာမို႔ တကယ္ပဲ အံ့ဩခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မ ေရးၿပီးတာနဲ႔ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္၀ိုင္းဖတ္ခဲ့ၾကတာ။ ၿပီးတာနဲ႔ ဟိုပစ္ထား၊ ဒီပစ္ထား ထားခဲ့တာ။ ဒါကို အဲဒီကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမကေလးက မွတ္မွတ္ရရ ေကာက္သိမ္းထားသတဲ့ေလ။ ၾကံဳရင္ ျပန္ေတာင္းၿပီး ဖတ္ၾကည့္ဦးမွလို႔ ေတးထားခဲ့ေပမဲ့ ခုထိ မၾကံဳႏိူင္ေသးတာကေတာ့ အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္ေသးလို႔ေပါ့ေလ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၂၀၀၉မွာ ဘေလာ့ဂ္ဖြင့္ၿပီး စာေတြေရးျဖစ္လာေတာ့မွ ကၽြန္မရဲ႕ ၀ါသနာခန္းကို ျပန္ဆက္ရေတာ့တယ္။ ျပန္လွည့္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကဗ်ာက ကၽြန္မ ငယ္ရည္းစားလိုပါပဲ။ တကယ္တမ္း ကၽြန္မေရးျဖစ္တာမ်ားေနတာက အက္ေဆး၊ ေဆာင္းပါးနဲ႔ ၀တၳဳတိုေလးေတြပါ။ ကဗ်ာေတြက ကၽြန္မ သိခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ႔ စာရင္ အေတာ္ေလးကို ေရွ႕ေရာက္ေနနွင့္ၿပီ။ ကဗ်ာေရြ႔ႏွႈန္းက သိတ္ကို ျမန္ဆန္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း သိတ္ကို ေနာက္က်ေနခဲ့ပါတယ္။ ခုမွ ကဗ်ာေလးေတြကို သူမ်ားေတြ ဘယ္လိုေရးတယ္၊ ကမာၻမွာေရာ ဘယ္လိုပံုစံေတြနဲ႔ ကဗ်ာေတြကို ခ်ျပေနၾကတယ္ဆိုတာေတြ ျပန္ေလ့လာေနျဖစ္ပါတယ္။ နားမလည္ႏိူင္တဲ့ ကဗ်ာေတြမ်ားေနေသးေပမဲ့ တစ္ျဖည္းျဖည္းေတာ့ သေဘာေပါက္သလိုလိုရွိလာပါၿပီ။ ကဗ်ာေရးနည္းေတြ တက္ကနစ္ေတြ နားမလည္လွေပမဲ့ ကဗ်ာမွာပါတဲ့ အသံေတြကို နားေထာင္ရတာ ကၽြန္မႀကိဳက္ေနမိပါၿပီ။
တကယ္ဆို ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာက ကဗ်ာဆရာပါ။
အားမနာနဲ႔ ႀကိဳက္တာသာေရးသြား....တဲ့
ReplyDelete(အားနာလိုက္တာ အဟင္းဟင္း)
ဟီးဟီး ..ညီမ ငယ္တုန္းကလဲ ဟိုဒီ ခ်ေရး ၿဖစ္တယ္ အမခ်စ္ ..ခုေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြ ထုံေနေတာ့ ဘာမွ မထြက္ေတာ့ဘူး ...။
ညီမ ရဲ႕ လက္က ကဗ်ာလက္လည္း ျဖစ္တယ္ ညီမ ေရးတဲ႕ ကဗ်ာေလး ေတြ ကို ႀကိဳက္တယ္ ဆက္ေရးပါ
ReplyDeleteခ်စ္တဲ႕
အမေရႊစင္
ျဖစ္လို႔ ရပါေသးတယ္ေလ...
ReplyDeleteတီတင့္လည္း အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘဝမွာ ကဗ်ာေလးေတြ စမ္းတစ္ဝါးဝါးေတာ့ေရးျဖစ္တယ္ ကာယံမညီ စာမပီေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္ၿပီး ဆက္မေရးေတာ့ဘူး မခ်စ္ေရ။ အခုလည္း ေရးတတ္ပါဘူး း) မခ်စ္ရဲ႕အေရးအသားေတြေကာင္းတယ္။
ReplyDeleteစိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ကဗ်ာလဲေရး...စာေတြလဲေရး..အားေပးမယ္ဘာေရးေရး း))
ReplyDeleteေမာင္ ကဗ်ာေလးေတြတင္ပါအံုး ၊ အားေပးခ်င္လို႕။
ReplyDeleteမုိးနတ္လဲကဗ်ာရူးပါ..အစကေတာ႔ကိုယ္႔ကိုယ္ကုိ စာရူးလုိ႔ထင္ခဲ႔တယ္..အခုမွသိလိုက္တာက မုိးနတ္က ကဗ်ာရူး..အဲဒါေၾကာင္႔ မမေျပာသလုိ ကိုယ္ၾကိဳက္တာေတြ႔ရင္ .ေမာ္ဒန္ျဖစ္ျဖစ္..ကာရန္ျဖစ္ျဖစ္..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အားေပးမိတယ္...
ReplyDeleteမမလဲ ကဗ်ာေရးေကာင္းတယ္ေနာ္...ဟုိတေလာက အိုးကဗ်ာေလးဆုိ ဖတ္ျပီးေတာ႔ စိတ္ထဲေတာင္ေတာ္ေတာ္စြဲေနတာ..ၾကိဳက္တယ္..အားေပးေနမယ္ေနာ္
ခင္တဲ႔ ညီမေလးမိုးနတ္..
အေဖ နဲ႔ အတူ ကဗ်ာေတြ သီခ်င္းေတြ ဆုိခဲ႔ ေရးခဲ႔တဲ႔ အမကုိ အရမ္းအားက်တာပဲ။
ReplyDeleteအမလက္က ဝတၳဳတုိ အေရးေကာင္းသလုိ ကဗ်ာလည္း အေရးေကာင္းမယ္ဆုိတာ ယုံၾကည္တယ္။
အားေပးတယ္ အမ။ ေနာ္လည္း ကဗ်ာခ်စ္သူ တစ္ေယာက္မုိ႔ ကဗ်ာေတြေရးပါ။ အားေပးေနမယ္ေနာ္ အမ။
ခ်စ္ခင္တဲ႔
ဂၽြန္မုိး
ကဗ်ာေတြကို ခ်စ္မက္တယ္။
ReplyDeleteကဗ်ာမွာ ရစ္သမ္ရွိတယ္။
ကဗ်ာေရးသူတိုင္းကို ေလးစားတယ္။
အစြဲေတာ့မရွိဘူး။ စိတ္နဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္သြားရင္ ဘယ္ကဗ်ာအမ်ဳိးအစားကိုမဆို သေဘာက်တယ္။
ကဗ်ာက ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ခက္ခဲတဲ့ဘာသာေဗဒ။